"ေဟး ... ဟိုမွာၾကည့္စမ္း ျမက္ခင္းေပၚမွာ တလက္လက္နဲ႔ စိန္ပြင့္ေလးေတြ က်ေနတာပဲ ... ေနာ္ ..."
မေန႔ည ညဥ့္ဦးပိုင္းေလာက္က ညစာစားဖို႔ ထမင္းစားေဆာင္ကို အသြား တေဆာင္နဲ႔ တေဆာင္ကူးတဲ့ ကြန္ကရစ္ လမ္းေလးရဲ႕ နံေဘးက ျမက္ခင္းကေလးမွာ ျမက္ပင္ ေတြထက္ တလက္လက္ ေတာက္ပ ေနတာကို ျမင္ေတာ့ ... တေယာက္က အဲဒီလို ထေအာ္တယ္။
ေနာက္္တေယာက္ကေတာ့ ...
"အဲဒါ မိုးစက္ေတြ ေနမွာ" ... တဲ့ ။
"ဘယ္က မိုးစက္ ျဖစ္ရမွာလဲ ... မိုးမွ မရြာတာ ... အဲဒါ ႏွင္းစက္ေလးေတြ ..."
ပထမ တေယာက္က ေျပာျပန္တယ္။
ဒါနဲ႔ သူက ၀င္ျပီး ...
"မိုးစက္လည္း မဟုတ္ ... ႏွင္းစက္လည္း မဟုတ္ ... အဲဒါ ... ျမက္ပင္ေလးေတြရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ေတြ ..." ေျပာလိုက္ေတာ့ ...
"ဟင္ ... ဘယ္လို"
"ျမက္ပင္ရဲ႕ မ်က္ရည္ ... ဟုတ္လား"
အဲဒီႏွစ္ေယာက္ဆီက အာေမဋိတ္ေတြ အသီးသီး ထြက္လာၾကပါေရာ ... ။
“အင္း ... ဟုတ္တယ္ ... ျမက္ပင္ေလးေတြ ငိုေနၾကတာ ...”
“ျမက္ပင္ေလးေတြ ငိုေနၾကတာ ???”
"ကဲ ... ရွင္းစမ္းပါဦး ... ျမက္ပင္ရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ အေၾကာင္း ... ျမက္ပင္ေတြက ဘာလို႔ ငိုတာလဲ ..."
အဲဒီလို ေမးခြန္းထုတ္လာမွာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ ျဖစ္ျပီး သူက ရွင္းျပဖို႔ ၾကိဳးစားရပါတယ္။
"ဒီလိုေလ ... အခု တို႔တေတြ ဒီလမ္းကေလးမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေလွ်ာက္ေနေပမဲ့ လမ္းေဘးက ျမက္ပင္ေတြကို ဘယ္တုန္းကမ်ား တေယာက္ေယာက္က ဂရုတစိုက္ ၾကည့္ဖူးလို႔လဲ ... လူေတြက ဒီျမက္ေတြေပၚမွာ တံေတြး ေထြးခ်င္ေထြးမယ္ ... အမႈိက္ ပစ္ခ်င္ ပစ္မယ္ ... သူတို႔ခမ်ာ လမ္းကေလး ေဘးမွာ ေနရင္း လူတကာ အညစ္အေၾကး စြန္႔သမွ် ခံရတဲ့အျပင္ အမ်ားကလည္း ဥေပကၡာ ျပဳထားၾကတယ္ မဟုတ္လား"
"အင္း ... အဲဒီေတာ့ ..."
"အဲဒါေၾကာင့္ ျမက္ပင္ကေလးေတြက အားငယ္ျပီး ငိုတာေပါ့ ..."
"ဟားဟား ... မင္းက ေတာ္ေတာ္ အေတြးေခါင္တာပဲ ..."
တေယာက္က ဟားတိုက္ရယ္ေမာတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ...
"အင္းေလ ... မ်က္ရည္စက္ေတြပဲ ထားပါေတာ့ ... အခု ညဘက္မွာသာ သူတို႔ငိုေနၾကတာပါ ... မနက္ခင္း မိုးလင္းတဲ့အခါ ေနထြက္လာရင္ သူတို႔ မ်က္ရည္ေတြလည္း အလိုလို ခမ္းေျခာက္သြားမွာပါပဲ ... ကဲ ကဲ ... ညစာစားဖို႔ ေနာက္က်ရင္ ဘာမွ မက်န္ဘဲေနလိမ့္မယ္ ... အျမန္သြားစို႔"
လို႔ … ေျပာျပီး စကားစ ျဖတ္လိုက္ေလရဲ႕ ... ။
***
ညစာစားျပီး အျပန္မွာေတာ့ သူတေယာက္ထဲ အဲဒီ လမ္းေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာရင္း ျမက္ခင္းေလးအနားမွာ ဒူးေထာက္ ထိုင္ခ်ျပီး ျမက္ကေလးေတြကို ေသခ်ာၾကည့္မိတယ္။ ျမက္ပင္ရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားေလးမွာ တြဲလြဲခိုေနတဲ့ ေရစက္ကေလး .... ။ မီးေရာင္ေအာက္မွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ လက္လို႔ ... ။
မေန႔ည ညဥ့္ဦးပိုင္းေလာက္က ညစာစားဖို႔ ထမင္းစားေဆာင္ကို အသြား တေဆာင္နဲ႔ တေဆာင္ကူးတဲ့ ကြန္ကရစ္ လမ္းေလးရဲ႕ နံေဘးက ျမက္ခင္းကေလးမွာ ျမက္ပင္ ေတြထက္ တလက္လက္ ေတာက္ပ ေနတာကို ျမင္ေတာ့ ... တေယာက္က အဲဒီလို ထေအာ္တယ္။
ေနာက္္တေယာက္ကေတာ့ ...
"အဲဒါ မိုးစက္ေတြ ေနမွာ" ... တဲ့ ။
"ဘယ္က မိုးစက္ ျဖစ္ရမွာလဲ ... မိုးမွ မရြာတာ ... အဲဒါ ႏွင္းစက္ေလးေတြ ..."
ပထမ တေယာက္က ေျပာျပန္တယ္။
ဒါနဲ႔ သူက ၀င္ျပီး ...
"မိုးစက္လည္း မဟုတ္ ... ႏွင္းစက္လည္း မဟုတ္ ... အဲဒါ ... ျမက္ပင္ေလးေတြရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ေတြ ..." ေျပာလိုက္ေတာ့ ...
"ဟင္ ... ဘယ္လို"
"ျမက္ပင္ရဲ႕ မ်က္ရည္ ... ဟုတ္လား"
အဲဒီႏွစ္ေယာက္ဆီက အာေမဋိတ္ေတြ အသီးသီး ထြက္လာၾကပါေရာ ... ။
“အင္း ... ဟုတ္တယ္ ... ျမက္ပင္ေလးေတြ ငိုေနၾကတာ ...”
“ျမက္ပင္ေလးေတြ ငိုေနၾကတာ ???”
"ကဲ ... ရွင္းစမ္းပါဦး ... ျမက္ပင္ရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ အေၾကာင္း ... ျမက္ပင္ေတြက ဘာလို႔ ငိုတာလဲ ..."
အဲဒီလို ေမးခြန္းထုတ္လာမွာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ ျဖစ္ျပီး သူက ရွင္းျပဖို႔ ၾကိဳးစားရပါတယ္။
"ဒီလိုေလ ... အခု တို႔တေတြ ဒီလမ္းကေလးမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေလွ်ာက္ေနေပမဲ့ လမ္းေဘးက ျမက္ပင္ေတြကို ဘယ္တုန္းကမ်ား တေယာက္ေယာက္က ဂရုတစိုက္ ၾကည့္ဖူးလို႔လဲ ... လူေတြက ဒီျမက္ေတြေပၚမွာ တံေတြး ေထြးခ်င္ေထြးမယ္ ... အမႈိက္ ပစ္ခ်င္ ပစ္မယ္ ... သူတို႔ခမ်ာ လမ္းကေလး ေဘးမွာ ေနရင္း လူတကာ အညစ္အေၾကး စြန္႔သမွ် ခံရတဲ့အျပင္ အမ်ားကလည္း ဥေပကၡာ ျပဳထားၾကတယ္ မဟုတ္လား"
"အင္း ... အဲဒီေတာ့ ..."
"အဲဒါေၾကာင့္ ျမက္ပင္ကေလးေတြက အားငယ္ျပီး ငိုတာေပါ့ ..."
"ဟားဟား ... မင္းက ေတာ္ေတာ္ အေတြးေခါင္တာပဲ ..."
တေယာက္က ဟားတိုက္ရယ္ေမာတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ...
"အင္းေလ ... မ်က္ရည္စက္ေတြပဲ ထားပါေတာ့ ... အခု ညဘက္မွာသာ သူတို႔ငိုေနၾကတာပါ ... မနက္ခင္း မိုးလင္းတဲ့အခါ ေနထြက္လာရင္ သူတို႔ မ်က္ရည္ေတြလည္း အလိုလို ခမ္းေျခာက္သြားမွာပါပဲ ... ကဲ ကဲ ... ညစာစားဖို႔ ေနာက္က်ရင္ ဘာမွ မက်န္ဘဲေနလိမ့္မယ္ ... အျမန္သြားစို႔"
လို႔ … ေျပာျပီး စကားစ ျဖတ္လိုက္ေလရဲ႕ ... ။
***
ညစာစားျပီး အျပန္မွာေတာ့ သူတေယာက္ထဲ အဲဒီ လမ္းေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာရင္း ျမက္ခင္းေလးအနားမွာ ဒူးေထာက္ ထိုင္ခ်ျပီး ျမက္ကေလးေတြကို ေသခ်ာၾကည့္မိတယ္။ ျမက္ပင္ရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားေလးမွာ တြဲလြဲခိုေနတဲ့ ေရစက္ကေလး .... ။ မီးေရာင္ေအာက္မွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ လက္လို႔ ... ။
ဒါဟာ ... ျမက္ဖ်ားႏွင္းတဲ့လား ... ။ သူကေတာ့ မထင္မိပါဘူး ... ။
ဒါဟာ ... ျမက္ပင္ေလးေတြရဲ႕ ရင္ထဲက ျဖစ္တည္လာတဲ့ မ်က္ရည္ပြင့္ကေလးေတြ ... ။
ဟုတ္တယ္ ... ။
ျမက္ပင္ေလးေတြ ငိုေနၾကတာ ... ။
ျမက္ပင္ေလးေတြ ... ငို ေန ၾက တာ ေလ ... ။
ျမက္ပင္ေလးေတြရဲ႕ ႏူးညံ့တဲ့ အဖ်ားေလးေတြကို ပြတ္သပ္ေပးမိေတာ့ သူ႔လက္ဖ၀ါး မွာ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ေတြနဲ႔ စိုရႊဲသြားတယ္။ လူတကာ လစ္လ်ဴရႈ ခံေနၾကရတဲ့ သူတို႔ ေလးေတြရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ေတြက ေႏြးမေနဘူး ... ။
ေအး ... စက္ ... လို႔ ... ။
မငိုပါနဲ႔ ျမက္ပင္ေလးေတြရယ္ ... မနက္ခင္း ေနျခည္က ေလာကႀကီးကို ပူေႏြးေစျပီး မင္းတို႔ အငိုတိတ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးပါလိမ့္မယ္။ ဒီတညေတာ့ သည္းခံလိုက္ပါဦး ကြယ္ ... ။
သူေျပာတာကို နားလည္တဲ့အလား ျမက္ပင္ေလးေတြက ေလအတိမ္းမွာ ယိမ္းႏြဲ႕ၾက ရွာတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ေအးသည္ထက္ ေအးလာေတာ့ သူလည္း အျပင္မွာ ၾကာၾကာ မေနႏိုင္လို႔ ျမက္ပင္ကေလးေတြကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး အေဆာင္ထဲ ျပန္၀င္ခဲ့တယ္။
***
ေနာက္တေန႔ မနက္မွာ သူ အိပ္ရာထ ေနာက္က်ခဲ့တယ္။
နာရီမၾကည့္မိဘဲ အလင္းေရာင္လာမွ ထမယ္ဆိုျပီး အိပ္ေနခဲ့မိတာ ... ။ အလင္းေရာင္က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မလာတဲ့ အဆံုး နာရီၾကည့္မိေတာ့မွ ေနာက္က်မွန္း သိျပီး ကမန္းကတန္း မ်က္ႏွာသစ္ အ၀တ္လဲလို႔ စာသင္ေဆာင္ဆီ အသြား ... လမ္းမွာ ...
“ဟင္ ...”
ကြန္ကရစ္လမ္းကေလးရဲ႕ ေဘးက ျမက္ခင္းျပင္တခုလံုး အျဖဴေရာင္ေတြ ဖံုးလႊမ္း ေနတယ္။ အျဖဴေရာင္ ႏွင္းပြင့္ဖတ္ေတြမ်ားလား ... ေသခ်ာ သတိထားၾကည့္မိေတာ့ ...
မဟုတ္ဘူး။ ညတုန္းက ငိုေနၾကတဲ့ ျမက္ကေလးေတြရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ ေအးခဲ ေနၾက တာေလ ... ။
ဒါနဲ႔ ... ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္ ... ။
ေကာင္းကင္ႀကီးက အံု႔ဆိုင္း ... မႈိင္းျပ ...လို႔ ... ။
ေနမင္း ... ဘယ္မွာလဲ ... ။
ျမက္ပင္ေလးေတြကို ျပန္ငံု႔ၾကည့္လိုက္တယ္ ... ။
ညတုန္းက မင္းရဲ႕ အားေပး စကားဟာ အလကားပါပဲ ... လို႔ ေျပာေနၾက သေယာင္ေယာင္။
ဟင့္အင္း ... ေနမင္း သာမွာပါ ..
ေနေရာင္ လာမွာပါ ...
မင္းတို႔ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေစာင့္ၾကပါ ေနာ္ ... ။
သူ႔ႏႈတ္က တီးတိုးေရရြတ္ရင္း ျမက္ခင္းကေလးကို လက္နဲ႔ ဖြဖြ ပြတ္သပ္လို႔ ေျဖသိမ့္ ေပးမိျပန္တယ္။
“အလို ...”
သူ႔လက္ဖ်ားမွာ ထံုက်င္ ေအးခဲမတတ္ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ လန္႔ျပီး လက္ကို ရုတ္လိုက္မိတယ္။ ညတုန္းကလို ႏူးညံ့တဲ့ အထိအေတြ႕ မရွိေတာ့ဘဲ မာေက်ာ ေအးစက္ ေတာင့္တင္းလို႔ ... ။
သူတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးေသြးေတြ ေအးခဲကုန္ျပီလား ... ။
ခံစားခ်က္ မဲ့ကုန္ၾကျပီလား ... ။
ဒီလိုနဲ႔ ... နာရီေတြသာ တျဖည္းျဖည္း ေရြ႕လ်ားခဲ့တယ္ ... ။
သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ကံကပဲ ဆိုးလြန္းလို႔လား ... ။
အဲဒီေန႔က … တေန႔လံုး … ေနမသာခဲ့ပါဘူး။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၄၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ည ၁၁ နာရီ ၀၅ မိနစ္
5 comments:
မနက္က က်ေနာ္ အျပင္သြားေတာ့ ေနမင္းက ထင္းေနေအာင္ သာတယ္ မေမ။ ဒါေပမယ့္ ျမက္ဖ်ားက ႏွင္းေတြကေတာ့ ေအးခဲျမဲ ေအးခဲေနတာပါပဲ။ ေအးလြန္လြန္းေတာ့ ေနမင္းရဲ့ အေႏြးဓာတ္လဲ ဘယ္တိုးေတာ့မလဲေနာ္။ ရာသီဥတုကလဲ အလြန္အကၽြံမေအး ေနမင္းကလည္း သာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေႏြးေထြးမႈရဲ့ အရိွန္နဲ႔ ေအးေနတဲ့ မ်က္ရည္စက္ေတြ အရည္ေပ်ာ္မွာပါ။
မေမေရ ..
ျမက္ပင္ေတြရဲ့ သေဘာသဘာ၀က အစြန္းေရာက္တဲ့ ပူလြန္္းတဲ့ေနေအာက္ ေျခာက္ေသြ ့သြားတတ္သလို ၊ ေအးလြန္းတဲ့ နွင္းေတြေအာက္ ေအးခဲ ပုန္းလွ်ိဳးေနတတ္ၾကတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ သူတို့ဟာ အသက္ရွင္ေနစျမဲပဲ ။ သူတို့ရွင္သန္ျခင္းေတြပ်က္သုန္းဖို့ အျမစ္ကေနဆြဲႏႈတ္မွပဲ ျဖစ္နိုင္မယ္ ။
ဒါေၾကာင့္ ဂ်စ္အျမင္ေတာ့ ျမက္ပင္ေတြဟာ ၊ အျမစ္ကေနဆြဲႏႈတ္မခံရေအာင္သာ ေနနိုင္မယ္ဆိုရင္ ၊ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘယ္လိုရာသီဥတုမဆို အစြမ္းသတၱိရွိရွိ ရွင္သန္နိုင္သူေတြပါပဲ ။
Ma May,
Great Idea and Thoughts for feelings of unnoticed grass (people). I used to visit yours and this is first time leaving comments. Thanks for sharing good idea.
ကိုေစးထူးေရ .. ေဒသကြဲလြဲေတာ့ ရာသီဥတုလည္း ကြဲလြဲတာေပါ့ ... ကိုေစးထူးဆီမွာ ေနသာေပမဲ့ ဒီမွာကေတာ့ ဒီေန႔လည္း ေနမသာေသးပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရာသီဥတု သာယာမယ့္ ေန႔ရက္ေတြကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ဟုတ္ပ ဂ်စ္ေရ ... ျမက္ေတြက ရိတ္ေလ သန္ေလပဲ။ မေမတို႔ငယ္ငယ္တုန္းက အဖိုးက အျမဲခိုင္းေလ့ရွိတယ္။ ေႏြဆို ျမက္ခင္းကို ေရေလာင္းရတယ္၊ မုိးဆို ျမက္ႏုတ္ ျမက္ရိတ္ လုပ္ရတယ္။ မိုးတြင္းဘက္မွာ ျမက္ေတြက ႏုတ္လိုက္ေပမဲ့လည္း ျပန္ေပါက္လာတာပဲ ... ငယ္ငယ္က ေဆာ့ရင္း ကစားရင္း အဲလိုလုပ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းသား။
မခြန္ျမလႈိင္ ... ဘေလာ့ကို လာဖတ္တဲ့အတြက္ေရာ .. ကြန္မန္႔ေရးတဲ့အတြက္ပါ ... ေက်းဇူးအမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္ .... ။
i would like let discuss with you about buddhism.my name is smile.my e maill address is paganthar1@yahoo.com. ilived in USA and i also exile student of 8888.
Post a Comment