အိမ္ရွင္မတာ၀န္ ေခတၱလႊဲေျပာင္းယူစဥ္

ေစ်း၀ယ္ထြက္ျခင္း
***
အေမ မရွိေတာ့ အေမ့တာ၀န္ေတြ ေခါင္းေပၚပံုက်လာတဲ့ က်မဟာ မနက္ေစာေစာထ မ်က္ႏွာသစ္ သနပ္ခါးလိမ္း ျပီးတာနဲ႔ ေစ်းကိုေျပးရတယ္။
ဘာမွလဲ ေထြေထြထူးထူး၀ယ္စရာေတာ့မရွိပါဘူး၊ အေဖနဲ႔ က်မ ႏွစ္ေယာက္စားဖို႔ပဲ ၀ယ္ရမွာ ဆိုေတာ့ .. ေစ်းျခင္းေတာင္းႀကီးယူမေနခ်င္တာနဲ႔ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ေလးပဲ လက္ထဲေခါက္ျပီးယူသြားလိုက္တယ္။
ေစ်းထဲမွာ အေမ၀ယ္ေနက် ေစ်းသည္ေတြက က်မကို အေမ့သမီးမွန္းသိေနေတာ့ အျပိဳင္အဆိုင္ ေခၚၾကေလရဲ႕။
အထူးသျဖင့္ ၀က္သားေရာင္းတဲ့ အေဒၚႀကီးေပါ့ .. ။
‘ညီမေလး တပိသာခ်ိန္လိုက္မယ္ေနာ္၊ အစ္မ ၾကိဳက္တဲ့ လိုင္းသားေတြ .. ဒီမွာ’ ဆိုျပီး ၀က္သားတြဲႀကီးေျမွာက္ျပေနလို႔ .. မယူဘူးလို႔ ကမန္းကတန္း ျငင္းလိုက္ရပါတယ္။
အေမကေတာ့ တခါ၀ယ္ရင္ ၃-၄ ရက္စာ ၀ယ္တာဆိုေတာ့ အမ်ားႀကီး၀ယ္တာေပါ့။ က်မကေတာ့ တရက္စာပဲ၀ယ္မွာဆိုျပီး ပိုက္ဆံလဲ မ်ားမ်ားစားစားမပါဘူး၊ စားမွာကလဲ အေဖနဲ႔ က်မနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲပဲေလ။
ဒါနဲ႔ပဲ .. ဘာခ်က္ရင္ေကာင္းမလဲ စိတ္ထဲကေတြးရင္း ဟင္းစီစဥ္ရပါတယ္။ အေဖက မနက္နဲ႔ည ဟင္းခ်င္းတူရင္ သိပ္မၾကိဳက္လို႔ ၂ နပ္စာ ၂ မ်ဳိးျဖစ္ေအာင္ စဥ္းစားရတယ္။
ဒါေတြကို အရင္ကေတာ့ အေမ စီစဥ္တာပါ၊ (အရင္တုန္းက အေမက စီစဥ္သူ၊ အေမ့လက္တိုလက္ေတာင္း ေကာင္မေလးက ဖန္တီးသူ၊ က်မတို႔က အားေပးသူပါ၊)
အခုေတာ့ က်မတေယာက္ထဲမို႔ ေခါင္းစားေနရပါျပီ။
မေန႔က၀ယ္ထားတဲ့ ဓညင္း၀က္ေတြရွိေသးတာနဲ႔ ပုဇြန္ဆိတ္နဲ႔ ေရာခ်က္မယ္ဆိုျပီး ပုဇြန္ေရာင္းတဲ့ေနရာ လိုက္ရွာရတယ္။ ပုဇြန္သည္ေတြ႕ေတာ့ ဘယ္ေလာက္သား၀ယ္ရမွန္းမသိဘူး။
ဒါနဲ႔ .. ၂၀ သား လို႔ေျပာေတာ့ ေစ်းသည္ၾကီးက ပုဇြန္ဆိတ္ေတြၾကံဳးၾကံဳးထည့္တယ္။ သူထည့္ေနတာကိုၾကည့္ျပီး စိတ္ဓာတ္နဲနဲက်သြားတယ္။ ဒီပုဇြန္ဆိတ္ေတြကို ကုန္ေအာင္ အခြံႏႊာရမွာေလ .. ဟူး .. မလြယ္ပါ့လား .. ေနာ္။ ေစာေစာက စဥ္းစားမိရင္ ပုဇြန္မ၀ယ္ပါဘူး။ လြယ္တဲ့ဟာ၀ယ္မွာေပါ့။ ခုေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး .. ၀ယ္ျပီးမွေတာ့ ႏႊာရမွာပဲေပါ့။
ပုဇြန္၀ယ္ျပီးေတာ့ ေဘးနားကဆိုင္မွာ အေဖ့အၾကိဳက္ ျပည္ႀကီးငါးေတြေတြ႕တာနဲ႔ ၀ယ္ခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒါလဲ ၂၀ သားပါပဲ၊ ပုဇြန္ ၂၀ သားကေတာ့ အမ်ားႀကီးရျပီး ျပည္ႀကီးငါး ၂၀ သားက်ေတာ့ နဲနဲပဲရလို႔ ပိုက္ဆံရွင္းျပီးမွ ဒီလိုမွန္းသိ ၃၀ သားေလာက္၀ယ္ပါတယ္လို႔ ေနာင္တရေနမိေသးတယ္။
ၾကက္သြန္နီေရာင္းတဲ့ဆိုင္နားကျဖတ္ေတာ့ ၾကက္သြန္နီလဲ ၀ယ္ဦးမွဆိုျပီး ဘယ္ေစ်းလဲဆိုေတာ့ ဒီဘက္က ၁၈၀၊ ဒီဘက္က ၂၀၀ တဲ့။ ဒါဆို ၾကက္သြန္နီေစ်းနဲနဲျပန္က်ေနျပီထင္ပါရဲ႕၊ ဟိုေန႔က အင္တာနက္ထဲဖတ္ရတာ ၂၅၀ ဆိုလို႔။
အေမရွိတုန္းက တခါတခါ အင္တာနက္ထဲဟုိဖတ္ဒီဖတ္ ဖတ္ျပီး အေမ့ကို ဆရာသြားသြားလုပ္မိေသးတယ္။ ဆန္ကျဖင့္ ဘယ္ေစ်း၊ ဆီကေတာ့ ဘယ္ေစ်း၊ ၾကက္သြန္နီကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ျဖစ္ေနျပီ .. စသျဖင့္ေပါ့။ အဲဒါဆိုရင္ အေမက ျပံဳးတယ္ .. သူက ေစ်းသြားေနေတာ့ တကယ့္ေစ်းႏႈန္းေတြအကုန္သိေနတာပဲဟာ ..။
က်မကသာ စာဖတ္ျပီးမွ သိတာေလ…။ လက္ေတြ႕နဲ႔ နဲနဲေတာ့ ကင္းကြာတာေပါ့။ အခုေတာ့ လက္ေတြ႕ကြင္းဆင္း ေစ်း၀ယ္ေနရပါျပီ။
အဲ .. ၂၀၀ တန္ ၾကက္သြန္နီက နဲနဲအလံုးႀကီးပါတယ္။ ၁၈၀ တန္ကေတာ့ခပ္ေသးေသးေပါ့။ စစခ်င္းေတာ့ ၂၀၀ တန္ထဲကပဲ ယူမယ္ဆိုျပီး ၂၀၀ တန္ထဲက ၾကက္သြန္နီေတြအရင္ေရြးေနရင္းနဲ႔ သိပ္မၾကိဳက္ေတာ့လို႔ အဲဒါေတြ ျပန္ခ်ျပီး ၁၈၀ တန္ ထဲကပဲ ေရြး၀ယ္လိုက္ေတာ့တယ္။ သူက ပိုေသးေပမဲ့ က်စ္က်စ္လစ္လစ္နဲ႔ ပိုလွသလိုပဲမို႔ပါ။
ေတာ္ရံုတန္ရံုေရြးျပီး ခ်ိန္ခိုင္းေတာ့ ဆိုင္ရွင္က ဘယ္ေလာက္သားယူမွာလဲ တဲ့၊ က်မ ေရြးထားတာ ဘယ္ေလာက္သားရွိမွန္း မမွန္းတတ္ပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ပဲ ဘယ္ေလာက္သားျဖစ္ျဖစ္ အဲဒါေတြအကုန္ယူမယ္လို႔ပဲ ေျပာလိုက္တယ္ ..ျပီးေရာ။
ေနာက္ အသီးအရြက္ဆိုင္မွာ တိုလီမုတ္စ အသီးအရြက္ေတြ၀ယ္ျပီး ပိုက္ဆံ ၁၀၀ ပိုေနတာနဲ႔ ခပ္တည္တည္ေပါ့ .. ျပန္မအမ္းနဲ႔ေတာ့ ငရုတ္သီးစိမ္း ၁၀၀ ဖိုးထည့္လိုက္လဲဆိုေရာ ငရုတ္သီးစိမ္းေတြ တပံုႀကီး ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္နဲ႔ ထည့္ေပးပါတယ္။ ငရုတ္သီးစိမ္း ၁၀၀ ဖိုးက်ေတာ့လဲ အမ်ားႀကီးရပါလား…။ ဒါေတြကုန္ေအာင္ ဘာလုပ္ပစ္ရ ေကာင္းမလဲ မသိဘူး။ ငရုတ္သီးစိမ္းသနပ္တို႔ဘာတို႔ လုပ္စားလို႔တတ္ရင္လဲ အေကာင္းသား။
***
စားဖိုမွဴး က်မ
***
ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေဖေဖ်ာ္ေပးတဲ့ ေကာ္ဖီတခြက္ နဲ႔ ဘီစကစ္ေလးေတြ မနက္စာအျဖစ္ စားရင္း ပဲနီေလး ဟင္းခ်ဳိအိုး တည္ထားျပီး ပုဇြန္ေတြအခြံစႏႊာပါတယ္။ ပုဇြန္ဆိုတာကလဲ အခြံမႏႊာရင္ စားလို႔မေကာင္းေတာ့ စိတ္ရွည္ရွည္ထားျပီး ႏႊာေနရတယ္။ ေတာ္ေတာ္လက္၀င္တာပဲ .. ဇက္ေၾကာေတြကို တက္လို႔၊ တ၀က္ေလာက္ႏႊာျပီးေတာ့ အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္လင့္ေနျပီ။ ျပည္ႀကီးငါးေတြက အထုတ္ထဲမွာပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ကမန္းကတန္းထုတ္ျပီး ျပည္ႀကီးငါး ကိုင္ရျပန္ပါတယ္။ ပုပ္ကုန္မွာစိုးလို႔။ ျပည္ႀကီးငါးကိုလဲ အရင္တုန္းက ေသခ်ာၾကည့္မထားမိလို႔ ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းသိပ္မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မ်က္စိလို ခပ္လံုးလံုး မင္အိတ္ထုတ္ရတယ္ဆိုတာေတာ့ သိပါတယ္။ အဲဒီမင္အိတ္ ၂ အိတ္ကို ျဖစ္ညွစ္ဆြဲထုတ္ေတာ့ မင္အိတ္ေတြေပါက္ျပီး ခရမ္းေရာင္အရည္မဲညစ္ညစ္ေတြ အက်ႌကိုေရာ မ်က္ႏွာကိုပါ လာစင္လို႔ ေနာက္ဆို စားဖိုမွဴးေတြ၀တ္တဲ့ အက်ႌမ်ဳိး၀တ္ျပီးမွ ဟင္းခ်က္မယ္လို႔ စိတ္ထဲ ေတးထားတယ္။
ရွိလို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ ၀တ္ခ်င္တာေျပာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဟင္းခ်က္ရင္ ဆံပင္ထဲကို ေညွာ္ေတြ၀င္တာလဲ အရမ္းမုန္းပါတယ္၊ အျမဲဟင္းခ်က္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔လို ဦးထုတ္မ်ဳိးေဆာင္း၊ သူတို႔လို အက်ႌ၀တ္ .. ၀တ္စံုျပည့္ဟင္းခ်က္မွျဖစ္မယ္၊ မဟုတ္ရင္ ခဏခဏ ေခါင္းေလွ်ာ္ေနရမွာ ..။
ျပည္ၾကီးငါးေတြကိုင္ေနရင္းနဲ႔ .. စားလို႔ေကာင္းတဲ့ အရာေတြဟာ ဘာေၾကာင့္လုပ္ရတာ ခက္ပါလိမ့္လို႔ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ေတြးမိေသးတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ .. ေပါ့ေလ .. မနက္ ၈ နာရီက စခ်က္လိုက္တဲ့ ဟင္းေတြဟာ ၁၁ နာရီထိုးေတာ့ ျပီးဆံုးျခင္းကို ေရာက္ရွိ သြားပါတယ္။ ဒါေတာင္ အိုးေတြခြက္ေတြ မေဆးရေသးဘူး။ လူတကုိယ္လံုးလဲ ညွီနံ႔ေတြေရာ ေညွာ္နံ႔ေတြေရာ နံလို႔ေပါ့။
ေရမိုးခ်ဳိးျပီး အေဖ့ကို ေန႔လည္စာျပင္ေကြၽးေတာ့ ျပည္ႀကီးငါးတို႔ ဓညင္း၀က္တို႔ တက္စာေတြခ်ည္းပဲ တရက္ထဲ ခ်က္လို႔ အေဖက ရယ္ပါတယ္။
အေဖက ေသြးတက္မွာေၾကာက္ျပီး ဓညင္း၀က္ကို မစားတာနဲ႔ က်မတေယာက္ထဲစားလိုက္ရတယ္။ ဒါေတာင္ ငါးသေလာက္ဥ ၀ယ္ဦးမလို႔ ေစ်းေမးၾကည့္ပါေသးတယ္၊ ၁၅၀၀ ေစ်းဆိုတာနဲ႔ မ၀ယ္ျဖစ္တာပါ၊ ငါးသေလာက္ဥပါ ၀ယ္ခဲ့ရင္ အေဖေတာ့ဘာေျပာမလဲ မသိဘူး။
က်မခ်က္တဲ့ လက္ရာ ေကာင္းမေကာင္းေတာ့ မသိပါဘူး။ ညစာကို အေဖကထမင္းမစားေတာ့ဘူးဆိုျပီး ေကာ္ဖီနဲ႔ ေပါင္မုန္႔ေထာပတ္သုတ္ပဲ စားတဲ့အတြက္ ညက်ေတာ့ .. ကိုယ္ခ်က္တဲ့ဟင္းေတြ ကိုယ္တေယာက္ထဲပဲ အားေပးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
(ကိုယ္ခ်က္တာကိုယ္က်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စားလို႔ေကာင္းသား)
***
၂ ရက္တိတိ က်မ ေစ်းသြားျပီးေနာက္ အေဖက သမီး ၀ယ္ရင္ တို႔တိ တို႔တိနဲ႔ ၾကာလဲၾကာတယ္တဲ့ ဘာမွလဲမပါဘူး ဆိုျပီး ေနာက္တေန႔မွာ သူကိုယ္တိုင္ပဲေစ်းသြားျပီး ၃-၄ ရက္စာ၀ယ္လာခဲ့ပါတယ္။ က်မ ကို သနားသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ေန႔ အနားရတာေပါ့ေလ။
***