Monday, August 30, 2010

၄ ႏွစ္ ႏွင့္ ၅၂၈ + ၁

လြန္ခဲ့တဲ့ ၄-ႏွစ္ ...
၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္ ၃၀ ရက္ေန႔မွာ ဘေလာ့ကုိ ေၾကာင္ဆိုးေလး ဂါးဖီးနဲ႔ စဖြင့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ့္ေရွ႕က ဘေလာ့လုပ္သူေတြကို ၾကည့္ၿပီး အားက်လို႔ … ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ေရးခ်င္တဲ့ စာေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးခ်င္လို႔ … မလုပ္တတ္ဘဲ စမ္းလုပ္ၾကည့္ရင္း ဘေလာ့ကို စြဲသြားၿပီး ဘေလာ့ထဲမွာ ေပ်ာ္၀င္ … ဘေလာ့ကမၻာမွာ က်င္လည္ … ဒီလိုနဲ႔ ၄ ႏွစ္ေတာင္ ၾကာသြားပါပေကာ … ။ အခ်ိန္ေတြကုန္တာ ျမန္လြန္းတယ္၊ တကယ္ကို ဘာမွ မၾကာလိုက္သလိုပဲ။ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ခုထိ လတ္ဆတ္ေနတုန္း ေႏြးေထြးေနတုန္း ျပန္ေတြးရင္ ေသြးပူတုန္း ... ။
ဒီကေန႔ ... ၄-ႏွစ္ျပည့္ၿပီဆိုေတာ့ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းမွာ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ခဲ့တာေလးေတြကို လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္မိတယ္။

ဒီပို႔စ္က ဘေလာ့ေတြ ပိတ္ခံရရင္ … လို႔ ေတြးမိၿပီး ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ေလးပါ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကိုယ့္ဘေလာ့ရဲ႕ အနာဂတ္ တနည္းအားျဖင့္ ကိုယ့္ရဲ႕ အနာဂတ္ကို ကိုယ္တိုင္ မသိခဲ့မိဘူး။

လြတ္လပ္မႈကို ျမတ္ႏိုးႏွစ္သက္တဲ့ က်မက လြတ္လပ္ေရးေန႔ အမွတ္တရအျဖစ္ ဒီပို႔စ္ ေရးခဲ့ဖူးတယ္။

ေမဓာ၀ီ ဆိုတဲ့ကေလာင္နာမည္ ယူျဖစ္ပံုကို ဒီပို႔စ္မွာ ေရးထားခဲ့တယ္။

ေမဓာ၀ီ မျဖစ္ခင္ တျခားကေလာင္အမည္နဲ႔ မဂၢဇင္းမွာ ေရးခဲ့စဥ္တုန္းက … ဒီ၀တၳဳေလးကို ကိုယ္တိုင္ သေဘာက် ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးတယ္။ (စာမူခ ၃၀၀ က်ပ္ ႀကီးမ်ားေတာင္ ရခဲ့တာ။)

အဲဒီတုန္းက ေနရာတကာ ဆရာသိပ္လုပ္မိတာပဲ။ ေျပာခံရလဲ အမွတ္မရွိ။ ခုေတာ့ လက္ကို ျပန္ ဘရိတ္အုပ္ထားပါတယ္။ (ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းပါ၊)

လူေတြကို ၿငီးေငြ႔... အင္တာနက္ကို ၿငီးေငြ႔ၿပီး တေနရာရာကို သြားခ်င္တုန္းက ဒီပို႔စ္ေလး ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၾကာေတာ့သည္လဲ ... ၾကာခဲ့ၿပီဆိုပါေတာ့ေလ။

ဒီလိုနဲ႔ ေမဓာ၀ီတေယာက္ ဘေလာ့နာလဲ က်ခဲ့ဖူးရဲ႕။

ကြန္မန္႔အမ်ားဆံုးရတဲ့ ပို႔စ္။ မင္းသားနဲ႔ လုပ္စားတယ္ ေျပာလဲ ေျပာခ်င္စရာေပါ့ေလ။ ခုထိလဲ ဂူဂဲလ္ search engine မွာ ဒီပို႔စ္ကတဆင့္ ေရာက္လာေနၾကတုန္း။

ဒီပို႔စ္နဲ႔ က်မဘ၀ တစိတ္တေဒသ ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမလား မသိ။

ဒါကေတာ့ ေနာက္ဆက္တြဲ အဆဲခံဖို႔ ျဖစ္လာေစတဲ့ ပို႔စ္ပါ။ အဲဒီတုန္းက ဆဲတဲ့ ကြန္မန္႔ေတြကို မဖ်က္ခဲ့ေပမဲ့ ဆဲတဲ့စကားလံုးႀကီးနဲ႔ ရွာၿပီး ေရာက္ေရာက္လာတတ္လို႔ ေနာက္ေတာ့ ဖ်က္လိုက္တယ္။ ဒါလဲ ေရာက္လာၾကတုန္းပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ေမဓာ၀ီတေယာက္ ေမြးဌာေနကို ခြဲခြါၿပီး ဘိလပ္ေျမႀကီးမွာ ပညာေတြ အိုးနင္းခြက္နင္း သင္ယူရင္း မိသားစုရဲ႕ တားျမစ္ခ်က္နဲ႔ ဘေလာ့ကို ၆-လေလာက္ ရပ္နားခဲ့ရျပန္တယ္။ ဒါက မနားခင္ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ ပို႔စ္ေလး ဆိုပါေတာ့။

ေနာက္ေတာ့လဲ ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ႔ ျပန္ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ျပန္ေရးျဖစ္ေအာင္ ေစ့ေဆာ္တာက ဒီကိစၥေၾကာင့္ပါ။

အဲဒီပို႔စ္တင္လိုက္ေတာ့ အကိုတေယာက္ကေျပာတယ္။ ေမဓာ၀ီ စာေတြက လမ္းေဘးက ေက်ာက္ခဲေတြပဲ၊ စိန္ေရႊရတနာေတြမွ မဟုတ္တာ၊ ဘယ္သူခိုးမွာလဲတဲ့။ ဟုတ္တယ္ ... က်မကလဲ ေက်ာက္ခဲေလးပဲ ျဖစ္ခ်င္သူပါ။ ဖိတ္ဖိတ္လက္ မွန္ခန္းထဲမွာ ၀ယ္သူကို ငံ့လင့္ေနတဲ့ တန္ဖိုးႀကီး စိန္တပြင့္ထက္ ကမ္းေျခေရမတိုက္စားေအာင္ ခ်ထားတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းစပ္က ေက်ာက္ခဲေလးျဖစ္ျဖစ္ လူတကာနင္းဖို႔ ခင္းထားတဲ့ လမ္းေပၚက ေက်ာက္ခဲေလးျဖစ္ျဖစ္ ... အဲဒီလို အသံုး၀င္တဲ့ ေက်ာက္တခဲသာ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာပါ။

ေက်ာက္ခဲတလံုးလို လိမ့္ေနရင္း ၃-ႏွစ္ ျပည့္ခဲ့ျပန္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေရွ႕ဆက္ရမလား ရပ္လိုက္ရမလား ေတြေ၀ခဲ့မိေသးတယ္။ စာေမးပြဲနီးရင္ ရပ္လိုက္၊ စာေမးပြဲၿပီးေတာ့ ဆက္လိုက္ ဒီလိုပဲ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ဆက္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ယတိျပတ္ သံေယာဇဥ္မွ မျဖတ္ႏိုင္ေသးဘဲ။

ခု ... ဒီေန႔ဆို ၄-ႏွစ္ေပါ့။ လွည့္ၾကည့္ရတာလဲ လည္ပင္းေတြ ေညာင္းသြားၿပီ။ ေရးခဲ့ တင္ခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ စုစုေပါင္း ၅၂၈၊ ဒီပို႔စ္နဲ႔ပါဆို ၅၂၈ + ၁ ေပါ့။ ၄ ႏွစ္အတြင္း ပို႔စ္ ၅၀၀ ေက်ာ္ တင္ခဲ့တယ္၊ ကိုယ္တိုင္ေရးေရာ ႏွစ္သက္ရာရာေတြေရာ ဆိုပါေတာ့။ ဒီပို႔စ္ေတြကို အျမဲလာေရာက္ ဖတ္႐ႈသူေတြ၊ တခါတေလ လာေရာက္ ဖတ္႐ႈသူေတြ၊ မေတာ္တဆ လာေရာက္ လည္ပတ္သူေတြ၊ မွတ္ခ်က္ခ်ီးျမွင့္ေပးသူေတြ အားလံုးအားလံုးကို ေက်းဇူး အမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္။ စာေရးတာကို အေသြးအသားထဲက ၀ါသနာပါတဲ့အေလ်ာက္ ဘာပဲျဖစ္ေနေန ေရးေနအံုးမွာပါပဲ။

က်မစာေတြဟာ အဖိုးတန္ စိန္တပြင့္မျဖစ္သလို စိန္တပြင့္အျဖစ္ကိုလဲ မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး၊ လမ္းေပၚက အသံုး၀င္တဲ့ ေက်ာက္ခဲေလးတလံုး အျဖစ္ကိုသာ ပိုမိုႏွစ္သက္ ျမတ္ႏိုးစြာနဲ႔ ေမဓာ၀ီ စာေတြေရးေနပါဦးမယ္။
***
ေမတၱာျဖင့္ ...
ေမဓာ၀ီ
၃၀၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၀
၂၃း၅၀ နာရီ

Read More...

Friday, August 27, 2010

အေျပာင္း vs. အလဲ

အေၾကာင္းရွိလို႔
ေျပာင္းၾကည့္တယ္။
ျမဲျမံေအာင္
လဲျပန္တယ္။
မေျပာင္းရင္ မလဲ
ေျပာင္းမွ လဲေတာ့
လဲရင္း ေျပာင္း
ေလာင္းရင္း ျပဲ
အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳ
အလိုလို ျပဳတ္ၿပီး
အလုပ္ေတြ ၿပိဳ
ေနညိဳခ်ိန္ တိမ္ေတာက္
ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေရာက္မွ
ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔
ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည့္
အ၀ီစိပါလား
ဘုရား … ဘုရား … ။
***
ေရးသူ - အမည္မသိ
၂၇၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၀
၂၀း၃၅ နာရီ

Read More...

Thursday, August 26, 2010

ဒဏ္ရာရ ၀လံုး

လမ္းခုလတ္မွာ
မၾကာခဏ
ဒဏ္ရာေတြရခဲ့ေပမဲ့ …

၀မ္းနည္းဖို႔လည္း
အသည္းမရွိေတာ့ …

ငိုေႂကြးဖို႔အတြက္
မ်က္ရည္မရွိေတာ့ …

နာၾကည္းဖို႔ရာ
ေ၀ဒနာမရွိေတာ့ …

ဒဏ္၏ အရာ
အခ်ိန္ၾကာလို႔
အသားမာတက္တာလား …

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ပ်က္သုဥ္း
အ႐ႈံးမ်ားစြာ ႀကံဳရလို႔
ထံုအ သြားတာလား …

အမွားေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး
အဆိုးေတြ အမ်ားမ်ား
အားလံုးကို ေမ့ပစ္
ေန႔အသစ္က ျပန္စ
၀လံုးေလး ဘ၀ကို
တဖန္ျပန္ ရခ်င္ရဲ႕
ဒါေပမဲ့ …

ဒဏ္ရာရ ၀လံုး
အ႐ႈံးနဲ႔ ညစ္ေပ
အျပစ္ေတြ တေလွႀကီးနဲ႔
ေရွ႕ခရီးကို ဆက္လွမ္းဖို႔
မ်က္ကန္းတေယာက္ပမာ
ေတြေ၀စြာနဲ႔ … ။ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၆၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၀
၁၀း၁၀ နာရီ

Read More...

Wednesday, August 25, 2010

ေမတၱာ …

ဒီကေန႔ဟာ ၀ါေခါင္လျပည့္ ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔ကို ရည္ရြယ္ၿပီး ေမတၱာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပို႔စ္ေလးေတြ ေရွ႕ေရွ႕ႏွစ္ေတြတုန္းက တင္ခဲ့ဖူးပါတယ္၊ ဒီတခါေတာ့ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသရဲ႕ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာထဲမွာပါတဲ့ ေမတၱာအေၾကာင္းေလးကို ေကာက္ႏုတ္ၿပီး ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဘေလာ့မွာ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
***
ေမတၱာအေၾကာင္း

ေမတၱာဟူေသာ အမည္နာမျဖင့္ ေစတသိက္ သီးျခား မရွိေခ်။ အေဒါသ ေစတသိက္ကိုပင္ သတၱ၀ါမ်ား၏ စီးပြါးခ်မ္းသာ လုိလားခ်စ္ခင္ရာ၌ ေမတၱာဟု ေခၚေ၀ၚရေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “မွတ္ယူခ်စ္ျငား - ေမတၱာပြါး၍” ဟု ဆိုခဲ့သည္။ သို႔ျဖစ္၍ တေယာက္ေယာက္အေပၚ၀ယ္ သူ၏ အက်ဳိးစီးပြါးကို လိုလားေသာ (ႀကီးပြါးေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ ကူညီလိုေသာ) ခ်စ္ခင္မႈကို ေမတၱာဟု မွတ္ပါ။

ေမတၱာအတု
ေဆြခ်စ္ မ်ဳိးခ်စ္ သမီးခင္ပြန္းခ်စ္ စေသာ အခ်စ္မ်ားလည္း တေယာက္အက်ဳိး တေယာက္လိုလားၾက၊ ကူညီေစာင့္ေရွာက္လို ေထာက္ပံ့လိုၾက၏။ ထိုကဲ့သို႔ ခ်စ္ေနသူအေပၚ၌ “ေမတၱာရွိသည္” ဟုလည္း ေျပာဆိုၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်စ္မ်ဳိးမွာ ေမတၱာအစစ္ မဟုတ္၊ ေလာဘခန္း၌ ျပခဲ့ေသာ “ေဂဟႆိတ ေပမ = အိမ္၌မွီေသာ အခ်စ္” တည္း။

ႏြားမႀကီး၏ ေမတၱာ
ထိုတဏွာေပမမ်ဳိးျဖင့္ ခ်စ္ခင္ေနသူ၏ အေပၚမွာ “မည္သည့္အခါမွ် ေမတၱာအစစ္ ကုသိုလ္စိတ္ မျဖစ္ႏိုင္” ဟု မဆိုထိုက္ပါ။ မၾကာမၾကာ ေမတၱာအစစ္ ကုသိုလ္ျဖစ္ေသာအခါလည္း ရွိႏိုင္ပါသည္။ ေရွးေသာအခါ မိခင္ႏြားမႀကီးသည္ ေမတၱာအစစ္ျဖင့္ သားငယ္ ႏြားကေလးကို ႏို႔ခ်ဳိတိုက္ေကၽြးေနစဥ္ မုဆိုးက လွံျဖင့္ ထိုးသတ္ေလရာ ေမတၱာတန္ခိုးေၾကာင့္ လွံမစူးဘဲ ထန္းရြက္ကဲ့သို႔ ေပ်ာ့က်သြားေလသတဲ့။ ဤသို႔လွ်င္ ေဆြမ်ဳိးဉာတိ သားအမိ ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔၏ အတြင္းမွာလည္း အခ်င္းခ်င္း ေမတၱာအစစ္မ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကေပသည္။

သာမာ၀တီ၏ ေမတၱာ
ေကာသမၺီျပည္ ဥေတနမင္း၀ယ္ သာမာ၀တီ၊ မာဂ႑ီ၊ ၀ါသုလဒတၱေဒ၀ီ ဟု မိဖုရား ၃ ေယာက္ရွိသည္။ သာမာ၀တီသည္ ရတနာသံုးပါးကို ၾကည္ညိဳ၏။ မာဂ႑ီကား မိဖုရားမျဖစ္ခင္ အပ်ဳိစင္ဘ၀ကပင္ ဘုရားရွင္အေပၚမွာ ရန္ၿငိဳးထားခဲ့ေသာ ပုေဏၰးမကေလးတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ မာဂ႑ီသည္ သာမာ၀တီအေပၚ အျမဲအျပစ္ရွာ၏။ သာမာ၀တီကား ေမတၱာတရား အထူးပြါးမ်ားေနသူ ျဖစ္သည္။ ဥေတနမင္းသည္ မိဖုရား သံုးေယာက္တို႔၏ အေဆာင္၀ယ္ တလွည့္စီ စံစားကာ ေစာင္းတီး၀ါသနာပါေသာ ဘုရင္တဦးတည္း။

အခါတပါး၌ သာမာ၀တီအထံ အေဆာင္ေတာ္ကူးရန္နီးေလေသာ္ မဂ႑ီသည္ သူ၏ ဘေထြးထံ အဆိပ္ျပင္းေသာ ေျမြကိုမွာ၍ အဆိပ္ကိုေျဖေစလ်က္ ေစာင္းခြက္အတြင္းသို႔ သြင္းထားေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အေပါက္ကို ပန္းကံုးျဖင့္ ပိတ္ဆို႔ထားၿပီးမွ ဘုရင့္ထံသြား၍ အိပ္မက္ရာမက္ မေကာင္းေသာေၾကာင့္ သာမာ၀တီအေဆာင္ မကူးဖို႔ရန္ မိန္းမတို႔ ပင္ကိုယ္ဉာဏ္ျဖင့္ သံေတာ္ဦးတင္ေလေသာ္ ဘုရင္က ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ သာမာ၀တီ၏ အေဆာင္သို႔ ကူးသြားေလရာ စိတ္မခ်သည့္ဟန္ျဖင့္ ေနာက္က အတင္းလိုက္သြားေလသည္။

အေဆာင္ေတာ္ေရာက္၍ ဆက္သေသာ ပြဲေတာ္ကို တည္ၿပီးေနာက္ သလြန္ေပၚ၍ ေလ်ာင္းသည့္အခါ မေယာင္မလည္ႏွင့္ သူပိတ္ဆို႔ထားေသာ ပန္းကံုးကို ႏုတ္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ထည့္ထားေသာ ေျမြသည္ အလြန္စိတ္ဆိုးေနရကား ႐ွဴးခနဲ ထြက္ခါ ဘုရင့္ဦးေခါင္း အနီးသို႔ ေရာက္လာေလေသာ္ အလြန္ထိတ္လန္႔ စိုးရိမ္ဟန္ျဖင့္ ရွင္ဘုရင္ကိုျပ၍ သာမာ၀တီႏွင့္ ေမာင္းမတစုကို ႀကိမ္းေမာင္းၿပီးလွ်င္ ရွင္ဘုရင္ကိုလည္း သူ႔စကားကို နားမေထာင္သျဖင့္ ယခုလိုျဖစ္ရသည္ဟု အျပစ္တင္ေလသည္။

ဥေတနမင္းကား မာဂ႑ီစီစဥ္သမွ်ကို လံုး၀နားမလည္ျခင္းေၾကာင့္ လြန္စြာထိတ္လန္႔၍ ရာဇမာန္ရွေလရကား “မင္းတို႔ မ်က္ေစာင္း အေၾကာင္းမေရြး” ေတာ့ဘဲ ကိုင္ေနက် ေလးကိုတင္ကာ သာမာ၀တီတို႔ အစုကို စီတန္းေစလ်က္ ပစ္ဖို႔ရန္ ႀကိမ္း၀ါးေနတုန္းမွာပင္ သူေတာ္စင္ ထိပ္ထားေလးက သူ၏ ေမာင္းမမိႆံမ်ားကို ၾသ၀ါဒေပးသည္မွာ
“အမိတို႔ … ေမာင္ေတာ္မင္းျမတ္ႏွင့္ မာဂ႑ီတို႔ အေပၚမွာ အနည္းငယ္မွ် စိတ္မကြက္ၾကနဲ႔ေနာ္၊ ယခုလို အခါမ်ဳိးမွာ ေမတၱာမွတပါး အားကိုးစရာ မရွိေပဘူး၊ အမိတို႔ ပြါးမ်ားေနက်ျဖစ္ေသာ ေမတၱာကိုသာ ေမာင္ေတာ္ႏွင့္ မာဂ႑ီတို႔အေပၚမွာ ႀကိဳးစား၍ ပြါးမ်ားၾကပါ”

ဤသို႔ တိုက္တြန္းေလလွ်င္ ပင္ကို ယဥ္ေက်းၿပီးေသာ ေမာင္းမမ်ားျဖစ္သည့္အတြက္ နီးကပ္ေသာ အသက္ေဘးကို အေရးတႀကီး မစဥ္းစားဘဲ ေမတၱာကိုသာ ပြါးၾကေလသည္။ ဥေတနမင္းကား အမ်က္မေျပႏိုင္ေသးသျဖင့္ ခ်ိန္ရြယ္ထားေသာ ျမားကို တအားကုန္ လႊတ္လိုက္ေလရာ ေမတၱာတန္ခိုးေၾကာင့္ ျမားအရွိန္ေရွ႕မတိုးဘဲ ပစ္သူ႔အထံ ျမားျပန္၍ ခ,ေလေသာ္ ဥေတနမင္း သတိရ၍ မိဖုရားေျခရင္း၌ထိုင္ကာ သည္းခံဖို႔ရန္ ေတာင္းပန္ရွာေလသည္။

၀တၳဳမွတ္ခ်က္
မာဂ႑ီမွာ သာမာ၀တီ၏အေပၚ၌ ကိုယ့္ထက္သာ၍ မနာလုိေသာ ဣႆာစိတ္၊ ပရိယာယ္ဉာဏ္ဆင္ရေသာ မာယာစိတ္၊ ေသေစလိုေသာ ေဒါသစိတ္မ်ားျဖစ္၏။ ဥေတနမင္း၌ ေျမြကုိ ျမင္သည္ကစ၍ ေဒါသစိတ္မႊန္ကာ ျမားျပန္လာေသာအခါက်မွ လြန္စြာေၾကာက္ရြံ႕ေသာ ေဒါသ ေဒါမနႆစိတ္မ်ား ျဖစ္ရျပန္သည္။ ေမာင္းမအမ်ားႏွင့္တကြ သာမာ၀တီထိပ္ထားကား ရန္သူ႔အေပၚ၌ပင္ ေမတၱာစိတ္ ထားႏိုင္ေပသည္။

နည္းယူဖြယ္
ယခုကာလ သူေတာ္ေကာင္းအျမင့္တန္းကို မွန္းထားရင္း ရွိသူမ်ားမွာလည္း သာမာ၀တီထိပ္ထား၏ ထံုးကို ႏွလံုးသြင္းလ်က္ မိမိအေပၚမွာ မေတာ္မတရား ဣႆာ မစၦရိယ မ်ားသူမ်ားကိုပင္ အတုံ႔ျပန္၍ ရန္မမူမိေစဘဲ မိမိစိတ္ကိုသာ ေကာင္းသည္ထက္ ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္ၾကပါ။ အက်ဳိးေဆာင္ခြင့္ၾကံဳလာလွ်င္ မိမိကို မလိုလားသူ၏ အက်ဳိးကိုပင္ စိတ္ပါလက္ပါေဆာင္လ်က္ အဖိုးတန္လွစြာေသာ ေမတၱာလက္နက္ကို အခ်က္က်က် သံုးစြဲသင့္ပါသည္။ ထိုသို႔ သံုးစြဲႏိုင္မွသာလွ်င္ ပါရမီရွင္ဟု ထင္ျမင္ႏိုင္ပါသည္။

ေမတၱာသည္ ေရႏွင့္တူ၏၊ ေဒါသသည္ မီးႏွင့္တူ၏၊ ေရမ်ားေလ မီးၿငိမ္းေလ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒါသနည္းေအာင္ ေမတၱာတိုးပြါးဖို႔ ႀကိဳးစားသင့္ၾကပါသည္။
(အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ - ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ)
***
ငယ္ငယ္က ဆရာဦးျမေသာင္းရဲ႕ ေမတၱာျဗဴဟာ အသင္းမွာ ရာသက္ပန္ အသင္း၀င္ထားၿပီး တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း စုေပါင္းေမတၱာပြါးပြဲကို သြားလိုက္ ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔ က်င္းပတဲ့အခါ အသံမစဲ ေမတၱာပြါးလိုက္နဲ႔ ေမတၱာေတြ မ်ားစြာ ပြါးခဲ့ေပမဲ့ ခုထိလည္း ေဒါသက ႀကီးေနမိတုန္းပါပဲ။ ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို ဥပုသ္သီတင္း ေစာင့္တဲ့အခါတိုင္း ေမတၱာသဟဂေတန ဆိုၿပီး ေမတၱာျခံရံတဲ့ ကိုးပါးသီလ ဥပုသ္ ေစာင့္ခဲ့ေပမဲ့လည္း ေဒါသကို မပယ္သတ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရမ်ားေရႏိုင္ မီးမ်ားမီးႏိုင္ ဆိုတာေၾကာင့္ မီးအပူ နည္းလိုနည္းျငား ဒီႏွစ္ ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔မွာလည္း ကိုးပါးသီလ ဥပုသ္ေစာင့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေဒါသေတြ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့နည္းေစဖို႔ သတၱ၀ါအားလံုးအေပၚ တေျပးညီ ေမတၱာထားႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါေၾကာင္း … ။

ေမတၱာျဖင့္ ...

ေမဓာ၀ီ
၂၅၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၀
၀ါေခါင္လျပည့္
ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔
နံနက္ ၅ နာရီ ၁၀ မိနစ္

ေမတၱာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေရးခဲ့သမွ် ...

Read More...

Sunday, August 22, 2010

ေမြးေန႔ အလွဴ ...

၂၁၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၀ စေနေန႔။

ဘာမင္ဂန္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အလွဴ မွတ္တမ္း။

ေမြးေန႔ ေမြးရက္ တိုက္ဆိုင္တဲ့ႏွစ္မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အလွဴျပဳျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဆြမ္းဟင္းစံုလင္ မစားခင္

ခ်ဳိခ်ဥ္ရသာ စားစရာ ...

သံဃာေတာ္ျမတ္ ဆြမ္းဆက္ကပ္

ပရိတ္တရား ခ်ီးျမွင့္ပြါး


ဧည့္ပရိသတ္ စံုလင္လ်က္

စားမည္ ေသာက္မည္ တန္းလို႔စီ

ထ ထမင္းပြဲ လက္ဆံုႏႊဲ

ဘိုးဘိုး ဘြားဘြား ျဖည္းျဖည္းစား

သားသား မီးမီး တအားတီး

တရားေရေအး အျမိဳက္ေဆး
အလွဴပြဲအတြက္ တပတ္ေလာက္ႀကိဳတင္ အလုပ္မ်ားခဲ့တယ္။ တေယာက္ထဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခ်က္ျပဳတ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ရေပမဲ့ တကယ့္အလွဴေန႔မွာေတာ့ တေယာက္တလက္ ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးၾကတဲ့အျပင္ လွဴဖြယ္စားဖြယ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ယူလာၾကတာေၾကာင့္ အလွဴပြဲကေလး ပိုၿပီးျမိဳင္ဆိုင္စည္ကားခဲ့ပါတယ္။

ဘာမင္ဂန္ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱရဉာဏက ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္း သိသင့္တဲ့ "အႏွစ္ေလးပါး တရားေတာ္" နဲ႔ ဓမၼစၾကာထဲက သစၥဉာဏ္ ကိစၥဉာဏ္ ကတဉာဏ္တို႔ကို ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။

အားလံုး၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကလို႔ အဆင္ေျပေျပ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ မေန႔က အလွဴပြဲရဲ႕ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အဖို႔ဘာဂကို ဘေလာ့ဖတ္သူမ်ားအား အမွ်ေပးေ၀ငွပါတယ္။

အေမနဲ႔ အေဖကို အေ၀းကေန ရည္မွန္းကန္ေတာ့ရင္း ... အလွဴပြဲျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ စီစဥ္ေပးတဲ့ ဦးရီးေတာ္၊ အလုပ္က ခြင့္ယူၿပီး လာကူလုပ္ေပးတဲ့ ခ်စ္လွစြာေသာ အမ၊ ဘာမင္ဂန္ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးေနၾကတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ား၊ ေဆြမ်ဳိးမိတ္သဂၤဟမ်ား၊ ၾကြေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္မ်ား အားလံုးနဲ႔ ေမြးေန႔အတြက္ ဆုေတာင္းေပးၾကသူမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၂၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၀
နံနက္ ၅း၅၅ နာရီ

Read More...

Saturday, August 21, 2010

ဆက္လက္ ေရြ႕ ...

အဲဒီေန႔က
လက္ထဲမွာဗလာ
ေခါင္းထဲမွာဗလာ
ရင္ထဲမွာဗလာ
မ်က္ရည္မ်ားစြာနဲ႔ ငိုေႂကြးရင္း
ဟင္းလင္းျပင္ ေခ်ာက္ထဲ
တေယာက္ထဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္။

ေႏြးေထြးတဲ့ လက္
အၾကင္နာ မ်က္လုံး
ႏွစ္လိုဖြယ္ အၿပဳံးေတြက
ဆီးႀကိဳၾကပါရဲ႕
ဒီလိုနဲ႔ … ။

လိုရင္ငို ျမွဴရင္ရယ္
ေလာကႀကီးအလယ္မွာ
ေဒါသတခါ… သေဘာက်တလွည့္
သူ… ႀကီးျပင္းခဲ့ရ
အဲဒီေန႔က စလုိ႔ေပါ့ … ။

တေန႔ၿပီး တေန႔
တေရြ႕ေရြ႕က်န္ရစ္
တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္ေျပာင္း
အသစ္မွ အေဟာင္းျဖစ္
ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္ခ်ိန္မွာေတာ့
စိတ္ခႏၶာႏွစ္ခုလုံးလည္း
အျပစ္ေတြဖံုးလို႔ပါလား … ။

ေအာင္ျမင္ျခင္း … က်႐ႈံးျခင္းမ်ား
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း … ၀မ္းနည္းျခင္းမ်ား
ျမင့္မားျခင္း … နိမ့္ပါးျခင္းမ်ား
အဖန္ဖန္ခံစားလ်က္
အေပြးတက္ေနတဲ့ ႏွလုံးသားမွာ
ခါးသီးမႈမ်ားစြာနဲ႔ … ။

ဒါဟာ …
ေလာကရဲ႕ ဒဏ္ရာလား
ေလာကရဲ႕ ဓမၼလား
မခြဲျခားတတ္ေသာ္လည္း
ေပ်ာ္ရင္ၿပဳံး ႐ႈံးရင္မဲ့
ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ငိုေႂကြး
ကေလးေလးတေယာက္အလား
တရားလက္လြတ္မိျပန္တယ္ … ။

တခါတခါ
အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္သလို
အျပစ္ေတြကို ျပဳျပင္
ေျပာင္းလဲခြင့္ရရင္မ်ား
အဲဒီေန႔ကုိ ျပန္သြားလုိက္ခ်င္သားလုိ႔
စဥ္းစားခဲ့မိေသးရဲ႕ … ။

ဒါေပမဲ့ …
ေျခဗလာ … လက္ဗလာ
ႏွလုံးသားမွာ ဗလာနဲ႔
စင္ၾကယ္တဲ့ သူငယ္မ
ဒီဘ၀မွာ ျဖစ္ခြင့္က မရိွေတာ့ …
သင့္ခဲ့မိတဲ့အမွား
ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ အျပစ္မ်ားစြာအတြက္
မနက္ျဖန္တိုင္းမွာ
ေကာင္းမႈမ်ားစြာပြါး
အရာရာကို သတိထားလ်က္
တရားလက္မလြတ္ေစဖုိ႔
ကုိယ့္ကုိယ္ကို လက္တို႔ရင္း …
… … … … …
… … … … …
… … … … …
သူ … ဆက္လက္ ႀကီးျပင္းရဦးမယ္ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၉ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၈

၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။
အဲဒီတုန္းက ကိုယ့္ဘေလာ့မွာ ကိုယ္ တင္ဖို႔ အခြင့္အေရးမရွိခဲ့လို႔ က်မမိတ္ေဆြႀကီးက သူ႔ဘေလာ့မွာ တင္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ အသစ္လဲ မေရးျဖစ္တာနဲ႔ မတင္ရေသးတဲ့ အဲဒီကဗ်ာေလးကိုပဲ … … အမွတ္တရ တင္လိုက္ပါတယ္။

Read More...

Thursday, August 19, 2010

အခိုး ...

တိမ္ခိုး ျမဴခိုး
ေကာင္းကင္မိုး၌
ၾကီးစိုးခိုက္တြင္
မင္းလြင္အံု႔ဆိုင္း
မႈန္ရီမႈိင္းကာ
ျမင္ျမင္ရာရာ
လြမ္းဘြယ္သာတည့္။

ေခါင္းတိုင္ မီးခိုး
ေခါင္အမိုးထက္
တလူလူထြက္လွ်င္
လည္ပတ္ယႏၱယား
စက္မ်ားခုတ္ေမာင္း
ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းျမည္သံ
နား၀ယ္ညံ၏။

ေနာက္ဆံုး တမ်ဳိး
ၾကက္သြန္ခိုးကား
ဆိုး၀ါးလြန္းစြာ
မႊန္ကာမ်က္စိ
ဖြင့္ၾကည့္မရ
မ်က္ရည္က်ယို
မလြမ္းပါဘဲ ငိုမိ၏။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၉၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၀
၁၆း၄၃ နာရီ

(မွတ္ခ်က္။ ။ အလွဴအတြက္ ဟင္းခ်က္ဖို႔ ၾကက္သြန္လွီးရင္း မ်က္ရည္မ်ားစြာျဖင့္ ေရးသည့္ကဗ်ာ။)

Read More...

Tuesday, August 17, 2010

ကြန္မန္႔ထဲက ကဗ်ာမ်ား

မေန႔ကမနက္ ဘေလာ့လည္ထြက္ေတာ့ ကိုမင္းထက္ဘေလာ့မွာ ျပံဳးခ်င့္စဖြယ္ ေလးဆစ္ကဗ်ာေလး ႏွစ္ပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ေခါင္းစဥ္တခုထဲကို သူက ဗားရွင္း ႏွစ္မ်ဳိးနဲ႔ ဒီလိုေရးထားတယ္။
"ေတာင္သမန္ရဲ႕ ဆည္းဆာယံ"

၀င္ေနခ်ည္ ေရကိုညႊန္း
ရြန္းလုလု အျပန္
ခက္မယ္ဇယ္ အင္းေရေပါက္
ဆင္းေသာက္တဲ့ဟန္
ဆည္းဆာယံ
ေတာင္သမန္ အင္းေဘး
ႏွစ္ကိုယ္တူ ေလအေ၀ွ႕မွာ
ေထြးဖက္လို႔ ေႏြး။
(ခ်စ္သူအတြက္)
-------------
၀င္ေနခ်ည္ ရြန္းလုလု
ေရႏုမွာ ေတာက္လာ
ခက္မယ္ဇယ္ အင္းေရဆင္း
ငုတ္ေသာက္ထဲ့အခါ
မင္းနဲ႔ ငါ
ဘီယာခြက္ကိုင္ရင္း
ေတာင္သမန္ အင္းေရစပ္ကို
ရွဴးေပါက္ဖို႔ဆင္း။
(သူငယ္ခ်င္းအတြက္)
------------------
သူ႔ကဗ်ာေလးေတြဖတ္ၿပီး က်မျပန္ေရးခ်င္လို႔ စိတ္ထဲက ကလိကလိ ျဖစ္လာတာနဲ႔ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း စဥ္းစားၿပီး ခုလို ေရးလိုက္တယ္။

၀င္ေနျခည္ ေရႊရည္ေလာင္း
ေလျပည္ေျပာင္း သြဲ႔ျပန္၊
ခက္မယ္ဇယ္ ႏြဲ႔ကာတိမ္း
ယိမ္းကတဲ့ဟန္။
အဖန္ဖန္
ေတာင္သမန္ စခန္း၊
ဖန္သင္းပိုင္ စိတ္ပုတီးနဲ႔
ဆီးေပါ့ သကၤန္း။
(ကိုမင္းထက္သို႔)
***
က်မ အက်င့္က အဲဒီလိုပါပဲ၊ ဘေလာ့ေတြလိုက္ဖတ္ၿပီး ကိုယ္နဲ႔ ခင္ရာခင္ေၾကာင္း ဘေလာ့ေတြမွာ သူတို႔ ကဗ်ာေလးေတြကို တုန္႔ျပန္တဲ့ ကဗ်ာေတြ ကြန္မန္႔ထဲ ေရးမိတတ္တယ္။ တခါတေလလဲ ေမဓာ၀ီ နာမည္နဲ႔၊ တခါတေလေတာ့လဲ နာမည္မတပ္မိဘူး။ ကိုမင္းထက္ ဘေလာ့မွာ အေပၚက ကဗ်ာေလး ေရးျဖစ္ေတာ့မွ အရင္က ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကြန္မန္႔ေတြထဲက ကဗ်ာေလးေတြကို အမွတ္တရ ဘေလာ့မွာ ျပန္တင္ရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးမိျပီး တင္လိုက္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ဖတ္ဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ အခု တင္မယ့္ ကဗ်ာေတြကေတာ့ ရယ္စရာသက္သက္ပါပဲ။ အတည္အတံ့ ေရးတာေတြလဲ ေနာက္ေတာ့ တင္ပါမယ္။ ကာယကံရွင္ေတြကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္၊ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုး။
***
“အေပးအယူ”
သူၾကင္မွ ကိုယ္ၾကင္
ဘေလာဂ္ရြာလည္သည့္ပဲြ
ေကာင္းတဲ့ျဖစ္အင္
ကိုယ္နားလွ်င္ သူမလာ
သူနားလွ်င္ ကုိယ္ကေ၀း
ဘေလာဂ္ရြာ လည္သည့္ထံုး
ၿပံဳးမိခ်ည္ေသး။
(ကိုမင္းထက္)
--------------
အေပးအယူ
ေတြးပူကာ အယူမလြဲပါနဲ႔
လူပဲေလ တခါတေလေတာ့
ဘေလာ့ရြာ မလည္ပတ္ႏိုင္လို႔
တကယ္ဖတ္ကာ မွတ္ခ်က္ေရးခ်င္ျငား
အခ်ိန္အား ရွားနည္းလွတာမို႔
အားခဲကာ အျမန္ဖတ္ရတယ္
မန္႔ဖို႔ ခက္ေသး။
(ေမဓာ၀ီ)
***
ဒါကေတာ့ ခုတေလာ ဘေလာ့မေရးဘဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ဦးလူေထြးႀကီး တခါတုန္းက ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလး။

“အေမး ကိုလူေထြး”
တခါတခါ
ငါဟာ...
စၾကဝဠာအမိုးကို လွန္ဆြဲဖြင့္
ဟိုးးးး ခပ္ျမင့္ျမင့္ကို လြင့္သြားခ်င္တာ...
အဆင္းမွာ ေခြးက် က်ကာမွ
မင္းငါ့ကို ေထြးလို႕ မမွာလား...
(ကိုလူေထြး)
-------------
“အေျဖ ေမဓာ၀ီ”
ေထြး’မ-မခ်င္ပါ …
ေခြးက်လွ်င္ အေတာ္နာမွာမို႔
ေဖာ္သဟာ ေဘာ္ဒါတေထာင္နဲ႔
ေတာ္ရာေခ်ာင္ ေရွာင္ကာေနပါ့မယ္
က်ေပါ့ ေျမႀကီး။
(ေမဓာ၀ီ)
***
“ကိုလူေထြးဖိတ္တဲ့ နံနက္စာ”
အကိုလူေထြး၊ နံနက္ေတးဆို
Tea ခ်ိဳခ်ိဳနဲ႕၊ အိုကြယ္စံုရာ
ဒီမွာေပါင္မုန္႕၊ ယိုသုတ္လို႕ထား
ဒါကားၾကက္ဥ၊ salad ႏုနဲ႕
ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ပါးပါးလွီး၍
ေကာင္းေပ့ဒိန္ခဲ၊ မုန္႕ေပၚက်ဲကာ
လာစားပါေလ၊ ေစတနာျဖင့္
သဒၶါရႊင္ျမဴး၊ ၾကည္ညြတ္ႏူးသည္
ဘီလူးသြားကို လ,ျဖဲတည္း။
(ကိုလူေထြး)

(ဝန္ခံခ်က္။ ။ "ေမဒါဝီ" ရဲ႕ ဘေလာ့မွာ တင္ထားတဲ့ ရွင္ဥတၱမေက်ာ္ရဲ႕ "ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ေတာလားရတု" ကိုဖတ္ျပီး ေရးမိေရးရာ ေရးမိတာပါ။ ေအာက္ဆံုးက ႏွစ္ေၾကာင္းကိုလဲ အဆိုပါ ရတုကေန ကူးယူပါတယ္။ အက်ိဳးအေၾကာင္း ဆက္စပ္၍ကားေတာ့ မဟုတ္...)
--------------
နံနက္စာကို ဘိုလိုမစားခ်င္တဲ့ က်မက ခုလို ျပန္ေရးခဲ့တယ္။

ပဲျပဳတ္ပူပူ၊ ထမင္းျဖဴဆီဆမ္း
ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္၊ ငါးေျခာက္ဖုတ္ေလး၊
မြမြေလးကင္၊ ေကၽြးပါလွ်င္ေသာ္
ေခါင္းမေဖာ္တမ္း၊ အငမ္းမရ
စားခ်င္လွသည္ ...
ဘီလူးသြားကို မျဖဲေၾကး။
(ေမဓာ၀ီ)
***
ဒီကဗ်ာရွင္ကေတာ့ တံုးဖလား ရြာသူႀကီး ကိုကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔) ျဖစ္ပါတယ္။

တုိက္ပိ ေျမပိ၊
ဤႏွစ္ပိထက္၊
စာပိ ေက်ာင္းသား၊
ပုိ ပိျပား၏။ ။
(ကိုကိုေမာင္)
-------------
စာပိေက်ာင္းသား
ပိုပိျပားလည္း
သူကားအစဥ္
ဘေလာ့တခြင္ပတ္
အလည္ထြက္၏။
(ေမဓာ၀ီ)
***
ဒီကဗ်ာက ကိုကိုေမာင္ေရးတဲ့ ၀ဲ႐ိုက္၀ဲသြင္း အမ်ဳိးအစား ကဗ်ာေလးပါ။

တစ္ေရးႏုိး
မုိးကေအး
ေကြးေနမိ
ၾကည့္စာအုပ္
ျပဳတ္လုိ႔က်။
ထကာေကာက္
ေၾကာက္လုိ႔သြား
မ်ား အိမ္စာ
ခ်ာခ်ာလည္။
လည္တဲ့စိတ္
အိပ္ခ်င္ျခင္း
တင္းကာေျဖ
ေနအရုဏ္
မႈန္၀ါး၀ါး
ကားသံဆူ
ပူေနလ်က္။
ရက္ေတြၾကာ
စာက မ်ား
စားခ်င္စိတ္
ဆိတ္သုဥ္းေန။
ေသြဖယ္ျခင္း
ရွင္းကာေဖ်ာက္
ေနာက္မနက္
တက္ၾကြစိတ္
ဟိတ္မာန္ခ်ီ
၀ီရိယ
ဆထက္တုိး
ႀကိဳးစားမည္။ ။
(ကိုကိုေမာင္)
***
က်မက ခုလို ျပန္ေရးလိုက္တယ္။

ၾကိဳးစားမည္
ရည္ရြယ္ျငား
အားပါလွ်င္
အင္တာနက္
ဆက္ခ်ိတ္လို႔
ပို႔စ္အသစ္
ျဖစ္ဖို႔ေတြး
ေငးေမာလ်က္
စက္မေပ်ာ္
ေခၚမၾကား
စားမ၀င္
ၾကင္သူမဲ့
ဖြဲ႔ကဗ်ာ
ကာရန္ေပ်ာက္
ေနာက္သည့္စိတ္
ႀကိတ္မွိတ္ငို
ကိုကိုေမာင္
ေသွ်ာင္ကိုပယ္
နယ္ကုိခြါ
ၾကာသကၤန္း
လႊမ္းကာျခံဳ
ဘံုသံုးတစ္
ေမတၱာေ၀
ေထရ္အလား
တရားျဖင့္
ျမင့္ျမတ္ရာ
ရွာကာကိုး
ႀကိဳးစားမည္
ဤဓိ႒ာန္
မွန္ေစေၾကာင္း
ေကာင္းေကာင္းက်င့္။
(ေမဓာ၀ီ)
***
ဒီတပုဒ္ကလဲ သူႀကီး ကိုကိုေမာင္ကို ေရးထားတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကဗ်ာကို မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ပို႔စ္တခုကိုပါ။ အဲဒီပို႔စ္မွာ သူက အဂၤလန္ရဲ႕ ေဆာင္းရာသီဒဏ္ကို ဘယ္လိုခံရပံု၊ အသားေတြပတ္လို႔ ယားေနရပံု စသျဖင့္ စီကာပတ္ကံုး ေရးထားတယ္။ အဲဒါဖတ္ၿပီး က်မက ခုလို ျပန္ေရးလိုက္မိပါတယ္။

ပန္းရနံ႔
လႊမ္းပ်ံ႕ပါတဲ့ ၿမိဳ႕လန္ဒန္။
ရာသီေျပာင္း … လာၿပီေဆာင္းဟာမို႔
ၾကာခ်ည္မွာ ဗ်ာသီေကြးကာ
ေဆြးရေလဟန္။
အေရျပားရယ္လန္
ပတ္ျပန္ေပါ့အသား။
ဟိုအကို ပိန္ေၾကာင္က်ားအိုက
၀ဲေပါက္သလိုယား … ။ … ။
(ေမဓာ၀ီ)
***
ေနာက္မ်ားမွ တျခားကဗ်ာေတြ ျပန္တင္ပါအံုးမယ္။ မ်ားေနရင္ ဖတ္ရတာ ပ်င္းမွာစိုးလို႔ ခုေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။
စာေရးဖို႔ ေလာေလာဆယ္ အာ႐ံုမရေသးတာမို႔ ရွိတာေလးေတြနဲ႔ ဆားခ်က္တယ္ သေဘာထားလဲ ရပါတယ္။ က်မရဲ႕ ေပါက္ကရ ကဗ်ာေလးေတြဖတ္ၿပီး တခ်က္ေလာက္ ျပံဳးျဖစ္ရင္ပဲ ၀မ္းသာပါတယ္ရွင္ ...။
ေမတၱာျဖင့္ ...
ေမဓာ၀ီ
၁၇၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၀
၇း၀၅ နာရီ

Read More...

Sunday, August 15, 2010

မေႂကြႏြမ္းသည့္ … ပန္း

ပန္းဟုဆိုေသာ္ျငား ပန္းေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္ပါေခ်။

ထိုပန္းက ဖူးလည္းမဖူး၊ ပြင့္လည္းမပြင့္၊ ရနံ႔လည္း မေမႊး။
သို႔ေသာ္ … ထိုပန္းသည္ … မဖူးေပမဲ့ ထူးပါသည္၊ မပြင့္ေပမဲ့ ၀င့္ထည္သည္၊ မေမႊးေပမဲ့ ေအးျမသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အမ်ားက ပန္းမဟုတ္ေသာ ထိုပန္းကို “ပန္း” ဟု တညီတညြတ္တည္း လက္ခံထားၾက၏။
ထိုပန္းသည္ … ျမန္မာဆန္လြန္းသည့္ပန္း၊ ျမန္မာမွန္သမွ် ျမတ္ႏိုးၾကသည့္ပန္း၊ ဗုဒၶေရွ႕ေမွာက္တြင္ တင့္တယ္သည့္ပန္း၊ ေအာင္ျမင္ျခင္းနိမိတ္ကို ထင္ဟပ္ေစသည့္ ပန္း … ။
ထိုသည့္ပန္းကား ...
“မေႂကြႏြမ္းသည့္ သေျပပန္း” ေပတည့္။
***
သေျပ …
ဘာရယ္ ညာရယ္ အသိမႂကြယ္ေသးသည့္အရြယ္ ခပ္ငယ္ငယ္ေလာက္ကပင္ ထိုေ၀ါဟာရကို စတင္ ၾကားဖူးခဲ့သည္။

“၀ါဆို ၀ါေခါင္ ေရေတြႀကီးလို႔ … သေျပသီးမွည့္ ေကာက္စို႔ကြယ္”

ဆိုလို႔ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေအာ္ဆိုရင္း သေျပႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ့သည္။ ဒီကဗ်ာေလးကို မိဘ ေမာင္ႏွမေတြ ရြတ္ျပသင္ေပး၍ အလြတ္ဆိုတတ္သြားေသာအခါ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ေတးတပုဒ္လို အျမဲလိုလို သီဆိုေနမိသည္။ အထူးသျဖင့္ မိုးဦးက်စ မိုးေတြေလေတြ လာသည့္အခါမ်ဳိးမွာ ဒီကဗ်ာကို ဆိုရတာ ပို၍ ႏႈတ္ေတြ႔သေယာင္။ ဒီလိုႏွင့္ တစစ သေျပကို ကၽြမ္း၀င္ လာေလ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုသေျပက ပန္းသေျပမဟုတ္ေသး၊ အသီးသေျပ။

အိမ္ျခံ၀င္း၏ အေရွ႕ေတာင္ဘက္ စည္း႐ိုးေထာင့္မွာ သေျပပင္ႀကီး တပင္ရွိသည္။ မိုးတြင္းအခါဆို သေျပသီးေတြ ျပြတ္ခဲေနေအာင္ သီးၿပီး ေလတုိက္တိုင္း တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေႂကြက်တတ္သည္။ မေႂကြရင္လဲ အိမ္သားေတြက တံခ်ဴျဖင့္ ခ်ဴခ်ေလ့ရွိၾကသည္။ ထိုသို႔ ေႂကြက် ခ်ဴခ်သည့္ သေျပသီးေတြကို ေကာက္ယူေရေဆးၿပီး ဆန္ကာကံုးထဲထည့္ကာ တလံုးၿပီးတလံုး မမုန္းတမ္း စားခဲ့ၾကသည္။ တခါတေလ ေရခဲေသတၱာ အခဲခန္းထဲထည့္ၿပီး ေအးခဲေနသည့္ သေျပသီးမွည့္ေတြကို ႏႈတ္ခမ္းေတြ ျပာႏွမ္းသည္ထိ တမက္တေမာ စားခဲ့ၾကသည္။ သေျပသီးအရသာက ခ်ဥ္သလို ခ်ဳိသလို ဖန္သလို အနံ႔ကေလး ေမႊးေတးေတးႏွင့္ စားလို႔ျဖင့္ အေကာင္းသား။

ဤသို႔ျဖင့္ မိုးရာသီ၏ ေန႔ရက္မ်ားမွာ သေျပသီးေကာက္ ကဗ်ာေလးကို ရြတ္ဆိုရင္း၊ သေျပသီးမွည့္ေတြ တေပ်ာ္တပါး ေကာက္ၾက ခူးၾကရင္း တမိုးၿပီး တမိုး ေျပာင္းလဲကာ အသက္အရြယ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးျပင္းလာသလို မိုးေလသည္းထန္သည့္ ညတညမွာေတာ့ သက္တမ္းရင့္အိုေနသည့္ ထိုသေျပပင္ႀကီး အျမစ္မွစ လဲၿပိဳက်ခဲ့ေလ၏။

သည့္ေနာက္ပိုင္း သေျပသီးမွည့္ မေကာက္ရေတာ့ … သေျပသီးလဲ မစားရေတာ့။ သို႔ေပမဲ့ “သေျပသီးေကာက္” ကဗ်ာေလးကိုေတာ့ျဖင့္ သတိတရ ရြတ္ဆိုမိေနဆဲ၊ ေနာက္ မ်ဳိးဆက္ေလးေတြ ျဖစ္သည့္ တူ တူမေလးေတြ, နီးစပ္ရာ ကေလးငယ္ေတြကို ထုိကဗ်ာေလးအား လက္ဆင့္ကမ္း သင္ေပးေနမိဆဲ။
***
အေမေစ်းကျပန္လာတိုင္း အညြန္႔ရဲရဲေလးေတြ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ထြက္ေနသည့္ သေျပငုတ္ကေလးေတြ ၀ယ္၀ယ္လာတတ္သည္။ တခါတေလေတာ့လဲ နီညိဳညိဳ အညြန္႔မ်ားႏွင့္ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ အရြက္ဖားဖားမ်ားပါေသာ သေျပခက္မ်ား ၀ယ္လာေလ့ရွိသည္။ ထိုသေျပပန္းေတြကို ေညာင္ေရအိုးထဲ ထည့္ထိုးၿပီး ဘုရားေရွ႕၌ ကပ္လွဴပူေဇာ္ထားသည္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ၾကည္ညိဳစရာ။

အဖိုးအခအေနျဖင့္ ေစ်းမႀကီးလွေသာ သေျပပန္းက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မႏြမ္း၊ တာရွည္ခံသည္။ ႏွင္းဆီ စပယ္လို ေမႊးရနံ႔ ထံုပ်ံ႕ျခင္းမရွိေသာ္လည္း သူ႔မွာ ရနံ႔တမ်ဳိးရွိသည္။ မေမႊးမအီေသာ ခပ္သင္းသင္း သေျပရနံ႔က ရင္ကိုေအးျမေစသည္။ ဘုရားခန္းထဲ၀င္လိုက္လွ်င္ ဘုရားကိုပူေဇာ္ထားသည့္ ဖေယာင္းတိုင္နံ႔ႏွင့္ သေျပရနံ႔တို႔ ေရာျပြမ္းထံုသင္း ေနတတ္သည္။ အဖိုးမ်ားစြာ မထိုက္တန္ေပမဲ့ လူတကာက သေျပကို အျမတ္တႏိုးရွိၾကေပသည္။ ေရွးက သေျပခက္ျဖင့္ ေရပက္ၾကသည္၊ ေအာင္စစ္သည္မ်ားအား သေျပပန္းျဖင့္ ႀကိဳဆိုၾကသည္၊ ဘုရားပြဲ အုန္းပြဲ ငွက္ေပ်ာပြဲမွာ သေျပခက္ကို ထိုးေလ့ရွိၾကသည္၊ သေျပပန္းကို ေအာင္ပန္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ ျမတ္စြာဘုရားကို ေအာင္သေျပ ကပ္လွဴၿပီး ေအာင္ရာ ေအာင္ေၾကာင္း ေအာင္ဆုေတြ ေတာင္းၾကသည္၊ သေျပပန္းကား ျမန္မာေတြအဖို႔ ေနရာတကာ အေရးပါသည့္ ပန္းတမ်ဳိးပါေပ။

သူ႔ေခါင္းမွာတဲ့ သေျပညိဳ
ငါ့ေခါင္းမွာတဲ့ သေျပညိဳ …

အစခ်ီသည့္ ကဗ်ာေလးကို ဖတ္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ကဗ်ာေတြ စာေတြကို စိတ္၀င္စားတတ္သည့္ အရြယ္ေရာက္ေနၿပီ။ အဖိုးထိုက္ ပန္းမဟုတ္ေပမင့္ သေျပပန္း၏ တန္ဖိုးႏွင့္ အႏွစ္သာရကို စာဆို၏ ထိုကဗ်ာေၾကာင့္ နားလည္ခံစား တတ္ေနၿပီ။ ဒီ့ထက္ပိုကာ ထိုကဗ်ာကို ရြတ္ဆိုတိုင္း ရင္ထဲမွာ အားအင္တမ်ဳိး တိုးပြါးခံစားတတ္ေနၿပီ။ ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ စာဆို၏ ကဗ်ာေတြ စာေတြကို လက္လွမ္းမီရာ ရွာေဖြ ဖတ္႐ႈရင္း စာဆိုကိုလည္း ေလးစားၾကည္ညိဳ မိေနၿပီ။

“သေျပညိဳ” ဆိုင္းဘုတ္တပ္ထားေသာ ျခံ၀င္းထဲက အိမ္ေလးကို အေဖႏွင့္အတူ အေခါက္ေခါက္ ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ စာဆို၏ စာေပ ဗဟုသုတ စကားမ်ား၊ ဆံုးမၾသ၀ါဒမ်ားကို နာၾကားခဲ့ဖူးသည္။ ေလးစားၾကည္ညိဳစြာ ဂါရ၀ျပဳ ကန္ေတာ့ခဲ့ဖူးသည္။ စာဆိုသည္ သေျပညိဳ ကဗ်ာကို အဂၤလန္ႏိုင္ငံတြင္ ေရးဖြဲ႔ခဲ့သည္ဟု ဖတ္ခဲ့ဖူး၏။ ထိုစဥ္က ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရး မရေသး။ အတိအက်ဆိုရလွ်င္ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးရရန္ ၁၀ ႏွစ္တိတိ လိုေသးသည့္ အခ်ိန္၊ ၁၉၃၈ ဇန္န၀ါရီ ၄ ရက္ေန႔။ စာဆိုသည္ အဂၤလန္တြင္ ေနထိုင္ရင္း ျဗိတိသွ်အင္ပါယာေအာက္မွ မလြတ္လပ္ေသးသည့္ ျမန္မာျပည္ႀကီးကို လြတ္လပ္ေစခ်င္လိမ့္မည္၊ ထိုအခါ ေအာင္အတိတ္ ေအာင္နိမိတ္လႊမ္းကာ အျမဲလန္းဆန္းသည့္ ပန္းျမတ္ သေျပညိဳကို သတိရမိေပလိမ့္မည္၊ ထိုသေျပညိဳျဖင့္ စာဆိုသည္ ျမန္မာတို႔၏ ဇာတိေသြး ဇာတိမာန္ကို လႈ႔ံေဆာ္ခဲ့သည္။ သေျပညိဳ၏ ေတးသံသည္ ထုိစဥ္က ျမန္မာျပည္တ၀ွမ္း ပ်ံ႕ႏွံ႔ခဲ့ေလ၏။
***
သေျပညိဳကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားတတ္လာသည့္ အခ်ိန္က်မွ သေျပတို႔ေ၀ရာေျမက ခြဲခြါဖို႔ ဖန္လာေလေတာ့သည္။ သေျပညိဳတို႔၏ အေ၀းမွာေနရင္း ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္တဲ့အခါေပ်ာက္ … ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ကင္းတဲ့အခါကင္း … ခံယူခ်က္ေတြ ပ်က္ယြင္းၿပီး ႐ႈံးနိမ့္ျခင္းေတြကို ခါးသီးစြာ ရင္ဆိုင္ရင္း အလင္းမဲ့ ေန႔ရက္မ်ားကို တိတ္ဆိတ္စြာ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရသည္။ သို႔ျဖင့္ ရင္ထဲမွာ သေျပေတးသံတို႔ တျဖည္းျဖည္း ဆိတ္သုဥ္းစ ျပဳလာသည္၊ အျမဲလန္းဆန္းမည္ ထင္ခဲ့သည့္ ႏွလံုးသားထဲမွ ပန္းသေျပတို႔ ႏြမ္းေၾကစ ျပဳလာသည္။ ပူေႏြးစိုစြတ္သည့္ ရာသီတြင္ ေပါက္ေရာက္တတ္သည့္ သေျပပင္က အလြန္ေအးစက္ကာ ရာသီဥတု ဆိုး၀ါးလွသည့္ အဂၤလန္ေျမတြင္ ရွင္သန္ႏိုင္ပါ့မလား … ။

တေန႔မွာေတာ့ ပန္းအိုးေသးေသးေလးျဖင့္ ထည့္ထားေသာ အပင္ေလးတပင္ လက္ေဆာင္ရလာသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သေျပပင္ကေလး။ လႈိက္ခနဲ ရင္ခုန္၀မ္းသာသြားၿပီး မီးဖိုခန္း ျပတင္းေဘာင္တြင္ တင္ကာ စိုက္ထားခဲ့သည္။ ေသသြားမွာစိုးသျဖင့္ ဂ႐ုတစိုက္ ေျမေဆြးထည့္ရင္း ေရေလာင္းရင္းျဖင့္ သေျပပင္ကေလးက အညြန္႔မ်ား ႏုသစ္ေ၀ျဖာလာေလသည္။ ဒီႏွစ္ေႏြမွာေတာ့ အပူခ်ိန္တက္လို႔ပဲလားမသိ သေျပပင္ေလးက လ်င္ျမန္စြာပင္ အညြန္႔မ်ား တက္လာသည္၊ အကိုင္းမ်ား ျဖာလာသည္။ သေျပညိဳသည္ အဂၤလန္ေျမမွာ ရွင္သန္လန္းဆန္းေနေလၿပီ။
***
ရွည္လ်ားျဖာထြက္ေနေသာ အခက္တခ်ဳိ႕ကို ျဖတ္ၿပီး ဘုရားကပ္စဥ္ သေျပရနံ႔ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ကို ႐ွဴ႐ႈိက္ရ၏။ လန္းဆန္းခက္ျဖာေနေသာ သေျပညိဳတို႔ႏွင့္အတူ ယံုၾကည္ျခင္း ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြက ရင္တြင္း၌ ျပန္ခို၀င္လာ၏၊ အားအင္ေတြ ျပန္လည္ တိုးပြါးလာ၏။ တကယ္ေတာ့ ယံုၾကည္ခ်က္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ခံယူခ်က္ဆိုသည္က ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသေရာက္ေရာက္ မေႂကြမႏြမ္း အျမဲလန္းဆန္းေနသည့္ သေျပညိဳလို ႏွလံုးသားထဲ၌ ခိုင္မာစြာ အျမစ္တြယ္ခို ေနမည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သတည္း။
***
ေမတၱာျဖင့္ …

ေမဓာ၀ီ
၁၅၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၀
၀၀း၃၃ နာရီ
***
၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ ကြယ္လြန္သြားေသာ သေျပညိဳ၏ စာဆို ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္အား ဤစာစုျဖင့္ ႐ိုေသေလးျမတ္စြာ ဦးညႊတ္ဂါရ၀ ျပဳလိုက္ပါသည္။
***
အျမဲလန္းဆန္းသည့္ ပန္းျမတ္သေျပညိဳ

Read More...

Saturday, August 14, 2010

မိုး ... သို႔ ...

ရီျပာအံု႔မႈိင္း ရွစ္ခြင္တိုင္းတို႔
ညိဳ႕ဆိုင္းမိုးမည္း မစဲေစြရြာ
ဤကမၻာကို
ေအးျမစိုေျပ ပါေစေလာ့ … ။

ျမစ္ေခ်ာင္းအိုင္အင္း စမ္းေရတြင္းသို႔
ခုန္ဆင္းမိုးစက္ ဆင္းသက္ေၾကြကာ
ဤေရျပာကို
ေ၀ဆာစီးဆင္း ပါေစေလာ့ … ။

စိမ္းျမစို၀င္း စပါးခင္းႏွင့္
လယ္ခင္းနန္းထက္ ျဖန္းပက္ညင္သာ
ဤေျမယာကို
သာယာတင့္ဆန္း ပါေစေလာ့ … ။

ေသာကေလာင္မီး စိတ္ဖိစီးလ်က္
အိမ္ျပန္ခက္သူ ရင္ခြင္ပူမွာ
ေမတၱာမိုးေရ ရြာသြန္းေျခြခ်
ဤႏွမအား
အပူမ်ား ၿငိမ္းေအးပါေစေလာ့ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၄၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၀
၈း၃၀ နာရီ

Read More...

Thursday, August 12, 2010

ေဗာဓိဉာဏ္၏ အဂၤါမ်ားကို တိုင္တည္၍ …

ေဗာဇၥ်င္ဆိုတာ ေဗာဓိဉာဏ္ရဲ႕ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။
ေဗာဇၥ်င္တရားခုနစ္ပါးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ သုတၱန္ကို ေဗာဇၥ်င္သုတ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ နာမက်န္းျဖစ္ရာမွာ ေဟာၾကား ရြတ္ဆိုခဲ့တာေၾကာင့္ ေဗာဇၥ်င္သုတ္ကို ဂိလာနသုတ္လို႔လည္း ေခၚပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားဟာ ရွင္မဟာကႆပနဲ႔ ရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္တို႔ မက်န္းမမာ ျဖစ္ေတာ္မူစဥ္ ေဗာဇၥ်င္သုတ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ရွင္မဟာကႆပနဲ႔ ရွင္မဟာ ေမာဂၢလႅာန္တို႔ဟာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားတဲ့ ေဗာဇၥ်င္ခုနစ္ပါးတရားေတာ္ကို အစဥ္အတိုင္း နာၾကားရာက စိတ္ ေစတသိက္ေတြ ၾကည္လင္လာၿပီး စိတ္ေစတသိက္တို႔ မွီရာ ဟဒယ၀တၳဳမွာရွိတဲ့ ေသြးတို႔လည္း ၾကည္လင္ သန္႔ရွင္းလာတာေၾကာင့္ ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းကာ ျပန္လည္ က်န္းမာလာခဲ့ၾကပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္တိုင္ နာမက်န္းျဖစ္ရာမွာလည္း အရွင္စုႏၵမေထရ္ကို ေဗာဇၥ်င္သုတ္ေတာ္ ေဟာၾကားေစၿပီး ႐ိုေသစြာ နာယူေတာ္မူပါတယ္။ ဒီလိုနာယူၿပီးတဲ့ေနာက္ ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းၿပီး ခ်မ္းသာျခင္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဗာဇၥ်င္သုတ္ေတာ္ဟာ နာမက်န္းသူကိုယ္တိုင္ ရြတ္ဖတ္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ နာမက်န္းသူကို နာယူေစကာ ကိုယ္က ရြတ္ဖတ္ေပးလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ တ႐ိုတေသ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ရင္ ေ၀ဒနာ သက္သာ ေပ်ာက္ကင္းႏိုင္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ေလာကတခြင္တြင္ ရွိၾကကုန္ေသာ ဂိလာနသတၱ၀ါအားလံုးအတြက္ ေဗာဇၥ်င္သုတ္ေတာ္ကို ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္လိုက္ပါတယ္။
(မွတ္ခ်က္။ … ။ ေဗာဇၥ်င္၏ အသံထြက္အမွန္မွာ ဗြတ္ဇင္ျဖစ္ပါတယ္။)
***
ေဗာဇၥ်င္သုတ္ ျမန္မာျပန္

အို … သူေတာ္ေကာင္းတို႔ …
သံသရာ၌ က်င္လည္ၾကကုန္ေသာ သတၱ၀ါတို႔၏ ဒုကၡခပ္သိမ္းတို႔ကို ေပ်ာက္ၿငိမ္းေစတတ္ကုန္ေသာ၊ မာရ္စစ္သည္ အသင္းအပင္းတို႔ကို ႏွိပ္နင္း ဖ်က္ဆီးတတ္ကုန္ေသာ ေဗာဇၥ်င္မည္ကုန္ေသာ ခုနစ္ပါးကုန္ေသာ အၾကင္တရားတို႔ကို သိၾကကုန္ေသာေၾကာင့္ ျမတ္ကုန္ေသာ ဤပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ဘ၀သံုးပါးမွ လြတ္ေျမာက္ရကုန္သည္ ျဖစ္၍ ပဋိသေႏၶေနျခင္းမရွိေသာ၊ အိုျခင္းမရွိေသာ၊ နာျခင္းမရွိေသာ၊ ေဘးမရွိေသာ နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ၾကရကုန္ၿပီ။ ဤသို႔ အစရွိေသာ အက်ဳိးဂုဏ္အင္ အာနိသင္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ၊ ဂုဏ္ေပါင္းမ်ားစြာ သိမ္းယူရာျဖစ္ေသာ၊ ေရာဂါေပ်ာက္ေရး၀ယ္ ေဆးသဖြယ္လည္းျဖစ္ေသာ ဤ ေဗာဇၥ်င္ ပရိတ္ေတာ္ကို ငါတို႔သည္ ရြတ္ၾကကုန္စို႔။

သတိဟုဆိုအပ္ေသာ ေဗာဇၥ်င္လည္းေကာင္း၊ ဓမၼ၀ိစယေဗာဇၥ်င္လည္းေကာင္း၊ ထိုမွတပါး ၀ီရိယ ေဗာဇၥ်င္လည္းေကာင္း၊ ပီတိေဗာဇၥ်င္, ပႆဒၶိေဗာဇၥ်င္တို႔လည္းေကာင္း၊ ထို႔ျပင္တပါးကုန္ေသာ သမာဓိေဗာဇၥ်င္, ဥေပကၡာေဗာဇၥ်င္တို႔လည္းေကာင္း၊ ဤသို႔ တရားအလံုးစံု အကုန္သိေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေကာင္းစြာ ေဟာၾကားေတာ္မူအပ္ကုန္သည္ ရွိေသာ္ သစၥာေလးပါးကို သိျခင္းငွာလည္းေကာင္း၊ နိဗၺာန္အလို႔ငွာလည္းေကာင္း၊ မဂ္ဉာဏ္အလို႔ငွာ လည္းေကာင္း ျဖစ္ကုန္၏။ ဤ သစၥာစကားေၾကာင့္ သင့္အား အခါခပ္သိမ္း ခ်မ္းသာျခင္းသည္ ျဖစ္ပါေစသတည္း။

အခါတပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေမာဂၢလႅာန္မေထရ္ကိုလည္းေကာင္း၊ ကႆပမေထရ္ကို လည္းေကာင္း မက်န္းမာသည္တို႔ကို, ဆင္းရဲျခင္းသို႔ ေရာက္သည္တို႔ကို ျမင္ေတာ္မူ၍ ေဗာဇၥ်င္ခုနစ္ပါးတို႔ကို ေဟာေတာ္မူၿပီ။ ထိုမေထရ္ျမတ္တို႔သည္လည္း ထိုေဗာဇၥ်င္ခုနစ္ပါး တရားေတာ္ကို ႏွစ္သက္အားရ ခံယူၾကကုန္၍ ထိုခဏ၌ ေရာဂါမွ ေပ်ာက္ကင္း လြတ္ေျမာက္ၾကရကုန္ၿပီ။ ဤသစၥာစကားေၾကာင့္ သင့္အား အခါခပ္သိမ္း ခ်မ္းသာျခင္းသည္ ျဖစ္ပါေစသတည္း။

အခါတပါး၌ တရားဘုရင္ ဘုရားရွင္သည္လည္း ေရာဂါေ၀ဒနာ ျပင္းထန္စြာ ႏွိပ္စက္အပ္သည္ျဖစ္၍ စုႏၵမေထရ္ကို ထိုေဗာဇၥ်င္တရားေတာ္ကိုပင္ ႐ုိေသေလးစားစြာ ရြတ္ဆိုေစ၍ ၀မ္းေျမာက္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္ တခဏခ်င္း ထိုေရာဂါမွ ထေျမာက္ ေပ်ာက္ကင္းေတာ္မူေလၿပီ။ ဤသစၥာစကားေၾကာင့္ သင့္အား အခါခပ္သိမ္း ခ်မ္းသာျခင္းသည္ ျဖစ္ပါေစသတည္း။

မဂ္ျဖင့္ ပယ္အပ္ေသာ ကိေလသာတို႔သည္ တဖန္ထပ္ကာ ေပၚမလာသကဲ့သို႔၊ မေဟသီ သံုးပါး (ဘုရား, အရွင္မဟာကႆပ, အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္) တို႔၏ ေဗာဇၥ်င္တရားျဖင့္ ပယ္ရွားအပ္ေသာ ေ၀ဒနာ မ်ားမွာလည္း ေနာင္ေပၚလာျခင္း အလ်ဥ္းမရွိေတာ့သည္၏ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရသည္။ ဤသစၥာစကားေၾကာင့္ သင့္အား ထာ၀စဥ္ ခ်မ္းသာျခင္းသည္ ျဖစ္ပါေစသတည္း။
***
ဤသစၥာစကားေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေက်းဇူးရွင္ဖခင္ႀကီး ခံစားေနရေသာ ေ၀ဒနာမ်ားမွ အခါခပ္သိမ္း ေပ်ာက္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာျခင္းသည္ ျဖစ္ပါေစသတည္း။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၂၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၀
၂၀း၁၁ နာရီ
(ေဆး႐ံုေပၚတြင္ ခြဲစိတ္ကုသ ခံထားရေသာ အေဖ ... သို႔)
ရည္ညႊန္း ။ … ။ ပရိတ္ႀကီး ၁၁-သုတ္ အသံထြက္ရြတ္ဖတ္နည္း (ဦးေမာင္ေမာင္ - ဟံသာ၀တီ)

Read More...

Wednesday, August 11, 2010

သာစြေလ ...

ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚက သတင္းေတြပဲ ဖတ္ဖတ္၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား သတင္း အစီအစဥ္ေတြပဲ ၾကည့္ၾကည့္ ဣ႒ာ႐ံုသတင္းထက္ အနိ႒ာ႐ံုက ပိုမ်ားေနတတ္တယ္။ စီးပြါးေရး ျပႆနာေတြ၊ လူမႈေရး အျငင္းပြါးမႈေတြ၊ လူေသမႈ လူသတ္မႈ စတဲ့ ရာဇ၀တ္မႈေတြ၊ စစ္ပြဲေတြ၊ အစြန္းေရာက္သူတို႔၏ အဓိပၸါယ္မဲ့လုပ္ရပ္ေတြ စတဲ့သတင္းေတြကို အျမဲလိုလို ျမင္ေန ၾကားေနရတယ္။ ျမန္မာ့သတင္း ဖတ္ျပန္ေတာ့လဲ အလိုမက်စရာ၊ အားမရစရာေတြနဲ႔ ေဒါသမနႆေတြ ပြါးရျပန္တယ္။ အဲဒီလို သတင္းေတြဖတ္ၿပီး ၾကည့္ၿပီးတိုင္း လူကညစ္ညဴး ထိုင္းမႈိင္းၿပီး စိတ္ေတြ မၾကည္လင္ေတာ့ဘူး။

ဟိုအရင္တုန္းကေတာ့ … အျပင္လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ လူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရတာ ၿငီးေငြ႔ခဲ့ဖူးတယ္။ စိတ္႐ႈပ္စရာ ပစၥကၡက ေခတၱပုန္းေရွာင္ခ်င္တဲ့အခါ အင္တာနက္ကမၻာေလးထဲမွာ စီးေမ်ာရင္း သာယာခဲ့ဖူးတယ္။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို လစ္လ်ဴ႐ႈၿပီး ကမၻာႀကီးမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ သိခ်င္ စူးစမ္းခ်င္တယ္၊ ရပ္ကြက္ထဲက အေဒၚႀကီး ေနမေကာင္းလို႔ ေဆး႐ံုတင္ရတာ သြားမေမးအားဘူး၊ ဟိုကမၻာတျခမ္းမွာ ဘယ္သူေတြဘာျဖစ္ေနလဲဆိုတာ စိတ္၀င္စားခဲ့မိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သိခ်င္လို႔ စူးစမ္းရင္း အေတာ္အသင့္ သိလာတဲ့အခါ မသိခ်င္ေတာ့ျပန္ဘူး။ လူ႔စိတ္ဆိုတာ အဆန္းသားလား။

ခုဒီကိုေရာက္ေနခ်ိန္မွာ ေန႔တိုင္း ျမင္ရၾကားရတဲ့ သတင္းေတြက ပိုၿပီး စိတ္မသက္သာစရာ။ တီဗီက သတင္းေတြနဲ႔ လြတ္ေအာင္ အင္တာနက္ထဲ၀င္ျပန္ေတာ့လဲ ထူးမျခားနား သတင္းေတြနဲ႔ တိုးျပန္တယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ … ။
***
ဒီလိုနဲ႔ ေနသာတဲ့ ေန႔တေန႔မွာ တီဗီပိတ္ ကြန္ပ်ဴတာပိတ္ၿပီး အိတ္ကေလးတလံုးနဲ႔ ဂါးဒင္းစန္တာကို ေရာက္သြားတယ္။ သစ္ပင္ ပန္းပင္ေလးေတြ တိရစာၦန္ေလးေတြ ေတြ႔ရျမင္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ … ။ ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈ၊ ေလေျပရဲ႕ လတ္ဆတ္မႈေတြေၾကာင့္ ညစ္ညဴးေနတဲ့ စိတ္ေတြ ျပန္ၿပီး လန္းဆန္းလာတယ္။

ေနာက္ရက္ ဘာမင္ဂမ္ေက်ာင္းကို သြားေတာ့လဲ ေက်ာင္းပရ၀ုဏ္ထဲ ၀င္လိုက္တာနဲ႔ ေစတီထက္က ဆည္းလည္းသံ တလြင္လြင္က စိတ္ကို ၾကည္ႏူးေစတယ္၊ သဒၶါတရားပြါးမ်ားေစတယ္။ ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္ကို ခိုလႈံရေတာ့ စိတ္ေတြၿငိမ္းခ်မ္း ေအးျမ ၾကည္လင္လို႔ေပါ့။ ဒီလိုက်ေတာ့လဲ ေလာကႀကီးက သာယာလြန္းလိုက္တာလို႔ ေတြးမိၿပီး ပီတိေတြ ျဖစ္လို႔ … ။

ဒါနဲ႔ပဲ ကဗ်ာတပုဒ္ေရးျဖစ္တယ္။ အနိ႒ာ႐ံုေတြကေန ေ၀းကြာေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ သာယာတဲ့ ေလာကႀကီးက အနားမွာ ရွိေနတယ္ေလ။ ဒီသာယာမႈေလးကိုပဲ ဖက္တြယ္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာ ေလာကႀကီးအျဖစ္ ခဏတျဖဳတ္ စိတ္ကူးယဥ္မိတဲ့ ကဗ်ာဆိုပါေတာ့၊ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုး ... ။
***
“သာစြေလ”

သာစြေလ …
ဤေျမမွာႀကီး
ဤအသီးႏွင့္
ထိန္ညီးပြင့္ဆန္း
ဤသည့္ပန္းႏွင့္
စိမ္းလန္းစို၀င္း
ျမျမက္ခင္းႏွင့္
ေတးခ်င္းသံသာ
သာရကာႏွင့္
ေ၀ဆာသာေမာ
ဤသည့္ေတာ၀ယ္
ေသာကျမဴေ၀း
ၿငိမ္းေအးေပစြ

သာစြေလ … ။

သာစြေလ …
ဤေျမစခန္း
ေစတီနန္းႏွင့္

သကၤန္းေရာင္၀ါ
ျမတ္သံဃာႏွင့္
ေမတၱာျဖန္႔က်က္
ဓမၼစက္ႏွင့္
မိန္႔ျမြက္သံလြင္
ဓမၼသဘင္ႏွင့္
မ်ားျဖင္စည္ေ၀
ဤသည့္ေျမမွာ
သာသနာလႊမ္း
ၿငိမ္းခ်မ္းေပစြ
သာစြေလ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၆၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၀
၁၀း၃၁ နာရီ

Read More...

Monday, August 09, 2010

စကားႀကီး ဆယ္မ်ဳိး

ဇူလိုင္ ၁၂ ရက္ေန႔က တင္ခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ရဲ႕ ကြန္မန္႔မွာ ကိုဧရာက စကားႀကီးဆယ္မ်ဳိး အေၾကာင္းကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာထားတာကတေၾကာင္း၊ က်မကိုယ္တိုင္လည္း ဒီစကားႀကီး ဆယ္မ်ဳိးကို ဘေလာ့မွာ သိမ္းထားခ်င္တာက တေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ဆယ္ေစာင္တြဲထဲကေန ျပန္႐ိုက္ၿပီး လကၤာနဲ႔တကြ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ ျပန္ဖတ္ခ်င္သူ ကိုဧရာႏွင့္တကြ မွတ္သားေလ့လာလိုသူ အားလံုးအတြက္ပါ … ။
***
စကားႀကီး ဆယ္မ်ဳိး

စကားေျပာဆိုရာ၌ ကၽြမ္းက်င္လိမၼာေစရန္ စကားေျပာနည္း ၁၀-မ်ဳိးကို ခြဲျခား သတ္မွတ္ထားသည္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔က စကားႀကီး ၁၀-မ်ဳိးဟု ေခၚဆိုၾကသည္။ ယင္းစကားႀကီး ၁၀-မ်ဳိး၏ အမည္ကို မုန္တိုင္ပင္ဆရာေတာ္က မွတ္သားရလြယ္ကူေစရန္ သံုးပံုတံခ်ဴက်မ္း၌ ေအာက္ပါအတိုင္း လကၤာစီထားပါသည္။

ေရကူးညာတင္၊
ေကာက္ပင္ရိတ္လွီး၊
ေရစီးေဖာင္ဆန္၊
အိုးတန္ဆန္ခပ္၊
ဆီပြတ္က်ည္ေပြ႔၊
ဆင္ေ၀ွ႔ရန္ေရွာင္၊
ေတာင္သူယာခုတ္၊
ၾကက္ဆုတ္ခြပ္ပစ္၊
ေရစစ္သည့္အင္၊
ခက္တင္ေမာင္းနင္း၊
အျခင္းဆယ္ပါး ဤစကားကို
မွတ္သား၀မ္းတြင္း ေလ့ေစမင္း။
***
၁။ ေရကူးညာတင္ ေျပာနည္း
ျမစ္တဘက္မွ လိုရာဆိပ္ကမ္းသို႔ ကူးလိုလွ်င္ ျမစ္ညာကတင္၍ကူးမွ လိုရာသို႔ ေရာက္သကဲ့သို႔ မိမိအလိုရွိရာသို႔ ေရာက္ေအာင္ အထက္က တင္ကူး၍ ေျပာျခင္းသည္ “ေရကူးညာတင္ေျပာနည္း” မည္၏။ အူထံုးေရာဂါသည္ကို ကုရာ၌ ဇီ၀က ေျပာေသာစကားကို သာဓက ထုတ္အပ္၏။

လကၤာ
ေရကူးညာတင္၊ ထံုးပံုျပင္ကို၊ လကၤာက်ဥ္း႐ံုး၊ ဓိပၸါယ္ကံုးေသာ္၊ အူထံုးေလျငား၊ သူေဌးသားကို၊ သမားဇီ၀က၊ ရက္သတၱ၀ယ္၊ ကုမည္ရြယ္လည္း၊ မလြယ္ေလဟန္၊ အက်ယ္ဉာဏ္ျဖင့္၊ ကယ္မွန္ခုနစ္လ၊ အိပ္ေသာ္မွလွ်င္၊ ကုမႏိုင္မည္၊ သို႔ဆိုသည္ကို၊ အလီႏွိမ့္ခ်၊ ေလးငါးလႏွင့္၊ သံုးလႏွစ္လ၊ တစ္လတိုင္ေအာင္၊ မစြမ္းေဆာင္မွ၊ ရက္သတၱတြင္၊ မုခ်မလြဲ၊ အိပ္ေပ်ာ္ဆဲ၀ယ္၊ ၀မ္းခြဲၿပီးခါ၊ အူထံုးရာကို၊ လြယ္ကာေျဖရွင္း၊ သြင္းျမဲသြင္း၍၊ ေနရင္းတိုင္းသာ၊ ၿပီးေစရာသည္၊ ေရကူးညာတင္ စကားတည္း။
***
၂။ ေကာက္ပင္ရိတ္လွီး ေျပာနည္း
စပါးရိတ္လွ်င္ ေကာက္ပင္ကို လက္တဖက္ျဖင့္ ဆုပ္သိမ္းကာ တံစဥ္ျဖင့္ အရင္းမွျဖတ္၍ ရိတ္ယူသကဲ့သို႔ တဘက္လူ၏ စကားကို သိမ္းက်ဳံးဖမ္းယူၿပီးမွ အရင္းကျဖတ္၍ ပိုင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာဆိုျခင္းသည္ “ေကာက္ပင္ရိတ္လွီး ေျပာနည္း” မည္၏။ သူေဌးသားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဗ်ဳိင္းပံု၀တၳဳကို သာဓက ထုတ္အပ္၏။

လကၤာ
ေကာက္ပင္ရိတ္လွီး၊ ပံုတနည္းမွာ၊ ေရွးအခါ၀ယ္၊ ဥစၥာႂကြယ္ျငား၊ သူေဌးသားသည္၊ ျမႇားပစ္ရာ၀ယ္၊ ဗ်ဳိင္းသူငယ္ကို၊ အလြယ္ျဖင့္သာ၊ ရခဲ့ပါေသာ္၊ အာသာရွိျငား၊ တဦးသားက၊ ငါ့ဗ်ဳိင္းမွန္လ်က္၊ သင့္လက္နက္ေၾကာင့္၊ အသက္ခႏၶာ၊ ဆံုးရရွာၿပီ၊ သာမညဗ်ဳိင္း၊ ေဘာမပိုင္းႏွင့္၊ ေန႔တိုင္းရက္စဥ္၊ ေရႊစင္တက်ပ္၊ ခ်ီလာလတ္၍၊ မျပတ္ငါ့အား၊ ေပးလာျငား၏၊ စကားထိုသို႔၊ ဆိုတံုၿမိဳ႕ေသာ္၊ မခ်ဳိ႕ဧကန္၊ အကယ္မွန္မူ၊ ယမန္လူက၊ ထို႔တူေပးျငား၊ ႏွစ္,လ မ်ားကို၊ မိန္႔ၾကားစမ္းပါ၊ ဆိုေသာခါလွ်င္၊ ၾကာရွည္လွၿပီ၊ အခါလည္ဟု၊ ေျပာသည္ခဏ၊ ေရတြက္ဆေသာ္၊ သံုးရာ့ေျခာက္ဆယ္၊ ထိုရက္၀ယ္တြင္၊ ေရႊစင္သံုးရာ၊ ေျခာက္ဆယ္သာၿပီ၊ ငါ့အိမ္ေရွ႕တြင္၊ ထားသည့္အင္ကို၊ ေန႔စဥ္ခိုးယူ၊ သင္မူလက္ခံ၊ သို႔ျဖစ္ဟန္ေၾကာင့္၊ အျမန္ေပးေလ၊ ဆိုတံုေလေသာ္၊ မေနရြံ႕ေၾကာက္၊ ေပးရေျမာက္သည္၊ ေကာက္ပင္ရိတ္လွီး စကားတည္း။
***
၃။ ေရစီးေဖာင္ဆန္ေျပာနည္း
ေဖာင္ႀကီးသည္ အညာသို႔ဆန္ေသာကာလ လိုရာဆႏၵရွိသမွ်ကို တင္ယူ၍ ျဖည္းညင္းသာယာစြာ ဆန္လွ်င္ လိုရာအရပ္သို႔ ေရာက္ႏိုင္သကဲ့သို႔ စကားအရာတြင္လည္း ဥပမာ ဥပေမယ်တို႔ျဖင့္ ျဖည္းညင္းသာယာစြာ လိုရာေရာက္ေအာင္ ေျပာဆိုျခင္းသည္ “ေရစီးေဖာင္ဆန္ေျပာနည္း” မည္၏။ ဟံသာ၀တီဘုရင္ ရာဇဓိရာဇ္က “အေဆြေတာ္” ဟု ေရးသားသည္ကို ဒြါရ၀တီမင္းက မေက်နပ္၍ ဟံသာ၀တီသားတို႔က ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းပံုကို သာဓကထုတ္အပ္၏။

လကၤာ
ေရစီးေဖာင္ဆန္၊ ေျပာဆိုဟန္မွာ၊ ဒြါရာ၀တီ၊ ေရႊျပည္သနင္း၊ ဘုရင္မင္းသည္၊ တနင္းသာရီ၊ စစ္မက္ခ်ီ၍၊ ေနသည္ခဏ၊ တပ္ႀကီးခ်လွ်င္၊ ရာဇာ့ဓိရာဇ္၊ သိတံုလစ္ေသာ္၊ တားျမစ္အံ့ငွာ၊ ေတာင္းပန္စာျဖင့္၊ ပညာရွိမတ္၊ ေစလႊတ္လတ္လွ်င္၊ ထိုစာတြင္၌၊ အေဆြေတာ္ဟု၊ ေရးေဖာ္ေလခ်က္၊ မႏွစ္သက္၍၊ အမ်က္ျပင္းစြာ၊ ထြက္ေသာခါ၀ယ္၊ ရာဇာဓိရာဇ္၊ သံေတာ္စစ္က၊ အႏွစ္ရသာ၊ အထူးပါေအာင္၊ ျမတ္စြာဗုဒၶ၊ ပမာျပ၍၊ ဘုရာ့ေနာင္ေတာ္၊ ဤသို႔ေခၚဟု၊ ေဆြေတာ္လည္းစစ္၊ မင္းမျဖစ္မီ၊ အၾကည္ေတာ္ဟု၊ မေခၚထိုက္ေပ၊ မင္းဧကရာဇ္၊ ထီးေဆာင္းျဖစ္မွ၊ ဧကရာဇ္ခ်င္း၊ ဆက္စာသြင္းေသာ္၊ အေဆြေတာ္ဟု၊ ေရးေဖာ္ျမဲေပ၊ ေလွ်ာက္တင္ေလေသာ္၊ ေရႊျပည္ဘုရင္၊ သေဘာ၀င္၍၊ ေျပာအင္ဆိုနည္း၊ လြန္ေျမႇာက္ခ်ီးသည္၊ ေရစီးေဖာင္ဆန္ စကားတည္း။
***
၄။ အိုးတန္ဆန္ခပ္ေျပာနည္း
အိုးႏွင့္ဆန္သည္ တန္ေအာင္ခ်က္လွ်င္ ႏူးနပ္စြာ သံုးေဆာင္ရသကဲ့သို႔ စကားအရာတြင္လည္း မယုတ္မလြန္ႏွင့္ လိုရင္းေရာက္ေအာင္ ေျပာဆိုျခင္းသည္ “အိုးတန္ဆန္ခပ္” ေျပာနည္းမည္၏။ သားေရႊအိုးထမ္းလာသည္ကို ျမင္လိုပါသည္ဟု ေျပာဆိုေသာ သု၀ဏၰသာမ၏ မိဘႏွစ္ပါး ေျပာဆိုပံုကို သာဓက ထုတ္အပ္၏။

လကၤာ
အိုးတန္ဆန္ခပ္၊ စကားရပ္ကို၊ မွတ္စိမ့္ေသာငွာ၊ အလကၤာျဖင့္၊ မယ္ပါရိက၊ ဒုကူလတို႔၊ ျဖစ္ၾကပ်က္အင္၊ မ်က္မျမင္ကို၊ သက္ငင္ဆြဲကာ၊ သု၀ဏၰာလွ်င္၊ ေတာမွာတေစ၊ လုပ္ေကၽြးေန၍၊ ရွည္ၾကာကာလ၊ တိုင္ေရာက္မွလွ်င္၊ ဗာရာ့ျပည့္ရွင္၊ မုဆိုးသြင္က၊ ေတာခြင္လည္ရာ၊ သု၀ဏၰာကို၊ ျမင္ပါေသာ္ျငား၊ ထိုသူ႔အားကို၊ သားေကာင္အသြင္၊ စိတ္၀ယ္ထင္၍၊ မဆင္ျခင္လစ္၊ ေလးႏွင့္ပစ္ေသာ္၊ ဆိုးညစ္ၾကမၼာ၊ ကံေၾကာင့္သာဟု၊ ျပစ္ဆာမတင္၊ ေမြးမိခင္ႏွင့္၊ ဖခင္ကိုသာ၊ လုပ္ေကၽြးပါဟု၊ သာယာသံခ်ဳိ၊ ေလွ်ာက္ပန္ဆို၍၊ ထိုခဏတြင္၊ ဇီ၀ိန္ျပတ္ေႂကြ၊ သားေမာင္ေသမွ၊ မိႏွင့္ဖတို႔၊ ေရာက္လာၾကလွ်င္၊ သိၾကားျမင္ေသာ္၊ ပူပင္ေသာက၊ မရွိၾကလင့္၊ သားလွသက္ရွင္၊ မ်က္စိျမင္ႏွင့္၊ ေရႊစင္သျပာ၊ အိုးရတနာကို၊ လိုရာတခု၊ ေလွ်ာက္တင္ျပဳေလာ့၊ ယခုအလို၊ ျပည့္အ့ံဆိုလွ်င္၊ လိုရာမတ၊ ေရႊအိုးရ၍၊ သားလွမ်က္ႏွာ၊ ျမင္လိုပါဟု၊ သံုးျဖာလံုးကို၊ သိမ္းပိုက္ဆိုသည္၊ ဉာဏ္ကို အားကိုး၊ စကားမ်ဳိးသည္၊ အိုးတန္ဆန္ခပ္ ေျပာနည္းတည္း။
***
၅။ ဆီပြတ္က်ည္ေပြ႔ ေျပာနည္း
ဆီကိုရေအာင္ ပြတ္သည့္အခါတြင္ အထပ္ထပ္အခါခါ ပြတ္ရသကဲ့သို႔ အလိုရွိေသာ စကားကို အထပ္ထပ္ ေျပာဆိုျခင္းသည္ “ဆီပြတ္က်ည္ေပြ႔ေျပာနည္း” မည္၏။ ဘုရားပိႏၷဲတိုင္ကိစၥ ေဆြးေႏြးရာ၌ မန္က်ည္းႏွစ္ လည္းေကာင္း၊ ကၽြန္းလည္းေကာင္း။ ရွားႏွစ္လည္းေကာင္း၊ ကၽြန္းလည္းေကာင္းဟု ေျပာဆိုပံုကို သာဓက ထုတ္အပ္၏။

လကၤာ
ဆီပြတ္က်ည္ေပြ႔၊ ေျပာဆိုေလ့မွာ၊ မင္းရာဇာသည္၊ မဟာေစတီ၊ တည္ရာၾကံ့ခိုင္၊ ပိႏၷဲတိုင္ကို၊ အလိုရွိလစ္၊ မန္က်ည္းႏွစ္လွ်င္၊ က်စ္လစ္အသား၊ မာ၏လားဟု၊ ေမးျငားေသာခါ၊ မန္က်ည္းလည္းမာ၊ ကၽြန္းလည္းမာဟု၊ ပညာအေလ်ာက္၊ ဆိုတံုေျမာက္၍၊ ေနာက္ထပ္တခါ၊ ရွားႏွစ္သာလွ်င္၊ မာပါလိမ့္သား၊ ေမးျပန္ျငားေသာ္၊ ရွားႏွစ္ကားမာ၊ ကၽြန္းလည္းမာဟု၊ ထပ္ကာမေန၊ ေလွ်ာက္တင္ေလ၍၊ မင္းဧကရာဇ္၊ ကၽြန္းသားစစ္ကို၊ ႏွစ္သက္ခ်မ္းေျမ့၊ ေဘာ၀ယ္ေတြ႔သည္၊ ဆီပြတ္က်ည္ေပြ႔ ေျပာနည္းတည္း။
***
၆။ ဆင္ေ၀ွ႔ရန္ေရွာင္ေျပာနည္း
ဆင္ေ၀ွ႔မည္ဟု လိုက္လွ်င္ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း တိမ္းေရွာင္က ခ်မ္းသာသကဲ့သို႔ စကားအရာတြင္လည္း မိမိအဖို႔ ေဘးေရာက္မည့္စကားကို ေရွာင္လႊဲ၍ ေျပာဆိုျခင္းသည္ “ဆင္ေ၀ွ႔ရန္ေရွာင္ေျပာနည္း” မည္၏။
ရက္မေအာက္ ေျမႀကီးထိ ေရႊခ်ထားေသာ အိမ္ေရွ႕မင္း၏ ေက်ာင္းမွ ေရႊမ်ားကို ၿမိဳ႕၀န္မင္းက အဖ်က္ခိုင္းရာ အိမ္ေရွ႕မင္းစိတ္ဆိုးသည္ကို ေျပလည္ေအာင္ ေလွ်ာက္ထားေသာ ၿမိဳ႕၀န္၏ စကားကို သာဓကထုတ္အပ္၏။

လကၤာ
ဆင္ေ၀ွ႔ရန္ေရွာင္၊ ပမာေဆာင္ေသာ္၊ ဘုန္းေခါင္ညီရင္း၊ အိမ္ေရွ႕မင္းသည္၊ ၾကည္ျခင္းသဒၶါ၊ ေက်ာင္းေဆာက္ရာတြင္၊ တြင္းျပင္ထက္ေအာက္၊ ေျမသို႔ေရာက္ေအာင္၊ တေျပာင္ေျပာင္ပင္၊ အေရာင္ဓီးဓီး၊ ယိုစီးမတတ္၊ ေရႊခ်လတ္လွ်င္၊ ၿမိဳ႕၀န္ျမင္ေသာ္၊ မေလ်ာ္ေလခ်က္၊ တိုက္ပြတ္ဖ်က္၍၊ ရက္မေအာက္က၊ ေျမသို႔က်မွ၊ သိရေသာခါ၊ ဒါယကာလွ်င္၊ ျပင္းစြာအမ်က္၊ ေဒါသထြက္၍၊ ခ်က္ခ်င္းသတ္မည္၊ ေခၚေစသည္တြင္၊ ရွိဦးတင္လ်က္၊ အရွင္ဘုရား၊ သတို႔သားလွ်င္၊ မင္းဖ်ားဧကရာဇ္၊ ျဖစ္မည္ဧကန္၊ မုခ်မွန္၍၊ ထိုယံကာလ၊ ေက်ာင္းေဆာက္မွလွ်င္၊ ေရႊခ်ဖို႔ရာ၊ ခၽြင္းသည္သာဟု၊ ပညာေရွ႕ေဆာင္၊ ရန္ေ၀ွ႔ေရွာင္သည္၊ ေနာက္ေနာင္မွတ္ရန္ စကားတည္း။
***
၇။ ေတာင္သူယာခုတ္ေျပာနည္း
ေတာင္သူတို႔သည္ ယာခုတ္လွ်င္ ျခံဳငယ္သစ္ပင္ငယ္တို႔ကို ဦးစြာရွင္းလင္း ခုတ္ထြင္ၿပီးမွ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားကို လွဲသကဲ့သို႔ စကားအရာတြင္လည္း ဦးစြာ စကားငယ္ကိုေျပာ၍ ေနာက္မွ စကားႀကီးမ်ားကို ေျပာျခင္းျဖင့္ အႏိုင္ယူျခင္းသည္ “ေတာင္သူယာခုတ္ေျပာနည္း” မည္၏။ အမတ္ႀကီးေလးဦးႏွင့္ မေဟာသဓာသုခမိန္တို႔ ဥစၥာႏွင့္ ပညာ ဘယ္ဟာက ျမတ္သည္ဟူေသာ အျငင္းပြါးပံုကို သာဓက ထုတ္အပ္၏။

လကၤာ
ေတာင္သူယာခုတ္၊ မိန္႔ထုတ္၀စန၊ ပံုဆိုျပေသာ္၊ ရ႒၀ိေဒ၊ ၀ိဓိျပည္၌၊ ၀ိေဒဟရာဇ္၊ မင္းစစ္နရိန္၊ ဘုန္းရာဇိန္၏၊ သုခမိန္ေက်ာ္၊ မေဟာ္ပညတ္၊ သိန္းအမတ္တ္ို႔၊ ဆိုလတ္မ်ားစြာ၊ စကားမွာ၌၊ ပညာဓန၊ ထိုႏွစ္၀တြင္၊ ဓနအျမတ္၊ သိန္းအမတ္က၊ ဆိုလတ္ေသာခါ၊ ပညာသာျမတ္၊ မေဟာ္မတ္က၊ ထပ္၍တဖန္၊ ဆိုေလျပန္ေသာ္၊ မေဟာ္သဓာ၊ ငယ္ႏုစြာမို႔၊ မွန္ရာမသိ၊ ဥစၥာရွိမွ၊ ခယ၀ပ္တြား၊ လူအမ်ားတုိ႔၊ စကားနာခံ၊ သိန္းဆိုျပန္ေသာ္၊ မေဟာ္၀ိဒူ၊ သိတတ္သူက၊ ဓနဥစၥာ၊ ရွိေပရွာလည္း၊ ေရာဂါဥပဒ္၊ ကပ္ၿငိေသာခါ၊ မသိပါလွ်င္၊ ပညာရွိေရွ႕၊ ဆည္းကပ္၍သာ၊ မွီခိုလာ၏၊ ေျပာျပန္ဘိက၊ ၀ိေဒဟရာဇ္၊ ရွင္မင္းစစ္သည္၊ အႏွစ္ဥစၥာ၊ ရတနာႏွင့္၊ ျပည္ရြာရ႒၊ အစိုးရ၍၊ မ်ားစြာ့လူေပါင္း၊ ခ၀ပ္ေညာင္းသည္၊ စကားခ်ီေသာ္၊ မေဟာ္ေသနက၊ ပ႑ိတက၊ ဗုဒၶျမတ္စြာ၊ စိေႏၲယ်ာမွာ၊ ဥစၥာမရွိ၊ သို႔ျဖစ္ဘိလည္း၊ ဉာဏ္ႀကီးျမဳေတ၊ ထြန္းေတာက္ေ၀၍၊ ေဒ၀,ျဗဟၼာ၊ မႏုႆာတို႔၊ ပူဇာၿမိဳ႕ဟု၊ ဗဟု၀စနာ၊ ေျပာၾကရာတြင္၊ ေရွးလွ်င္အစ၊ သိမ္ငယ္ပဟု၊ ေနာက္မွႀကီးလွ်က္၊ သီးသီးတက္၍၊ မိန္႔ျမြက္ထူေထာင္၊ ဉာဏ္စြမ္းေျပာင္သည္၊ ေတာင္သူယာခုတ္ စကားတည္း။
***
၈။ ၾကက္ဆုတ္ခြပ္ပစ္ေျပာနည္း
ၾကက္တို႔၏ သေဘာသည္ ခြပ္မည္ျပဳေသာအခါ ေနာက္သို႔ ဆုတ္ဟန္ျပဳ၍ တကယ္ခြပ္ေသာ အခါမွသာ စီး၍ ခြပ္သကဲ့သို႔ စကားအရာတြင္လည္း သူ႔အလိုကို လိုက္တန္သေရြ႕ လိုက္ၿပီးလွ်င္ စီးသာေသာအခါမွ စီးလ်က္ ေျပာေသာစကားမ်ဳိးသည္ “ၾကက္ဆုတ္ခြပ္ပစ္ေျပာနည္း” မည္၏။ က၀ိေသတၱဳမဥၨဴသာက်မ္း၌ ေဖာ္ျပပါရွိေသာ တ႐ုတ္ငေရႊၾကည္၏ မီးေလာင္ျခင္းကိစၥအတြက္ တ႐ုတ္သံမ်ားႏွင့္ အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦးတို႔ အျပန္အလွန္ေျပာဆိုပံုကို သာဓက ထုတ္အပ္၏။

လကၤာ
ၾကက္ဆုတ္ခြပ္ပစ္၊ ေျပာလစ္၀စန၊ ရကၡပုရံ၊ တိုင္းႏိုင္ငံက၊ ဉာဏ္ပညာရွိ၊ မတ္က၀ိႏွင့္ ျပည္ႀကီးအင္း၀၊ နဂရတြင္၊ မတ္လုလင္တုိ႔၊ ႏိုင္ဖို႔စကား၊ စစ္ထိုးျငားေသာ္၊ ႏွစ္ပါးျပည္ရြာ၊ စည္ပင္သာဟု၊ ႏွစ္ျဖာႏွစ္၀၊ ေျပာၾကေလရာ၊ ရာသီဆယ့္ႏွစ္လ၊ လူထိုမွ်တို႔၊ ပြဲမွမခ်ဥ္း၊ အင္း၀က၀ိ၊ ဆိုလတ္ဘိက၊ ဓည၀တီ၊ တိုင္းေရႊျပည္မွ၊ မတ္ေက်ာ္လွလည္း၊ မ်ားစြာ့လူေပါင္း၊ ေသာင္းေသာင္းအုတ္အုတ္၊ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို၊ ၾကည့္သည္ဆိုေသာ္၊ ထိုအင္း၀မတ္၊ ပညာတတ္လည္း၊ ႀကီး, လတ္, ငယ္စု၊ ၾကည့္႐ႈဆိုရာ၊ ဟုတ္ပါလိမ့္မည္၊ ေနာက္ဆုတ္လည္ေရြ႕၊ အခ်က္ေတြ႔ကို၊ ႀကိဳး၍တခါ၊ တို႔ျပည္ရြာမွာ၊ ဂဇာေျပာင္ဆင္၊ ကႀကိဳးျပင္၍၊ တေန႔သံုးခါ၊ ေရခ်ပါလည္း၊ ၾကည့္လာမေရာက္၊ ေတာဆင္ေပါက္တို႔၊ ေရာက္လတ္ေသာခါ၊ ၾကည့္တို႔ပါ၏၊ ပမာပံုသြင္၊ အမတ္သင္လည္း၊ ေတာဆင္အလား၊ မယဥ္ပါး၍၊ အမ်ားအားထုတ္၊ ၾကည့္လိမ့္ဟုတ္သည္၊ ၾကက္ဆုတ္ခြပ္ပစ္စကားတည္း။
***
၉။ ေရစစ္ပမာ စကားေျပာနည္း
ဓမၼက႐ိုဏ္ေခၚေသာ ေရစစ္ကို ေရတြင္ႏွစ္၍ ေရျပည့္လွ်င္ အေပါက္ကို လက္ျဖင့္ပိတ္ယူပါက ေရမထြက္ႏိုင္သကဲ့သို႔ တဘက္လူ၏စကားကို ပိတ္မိေအာင္ ေျပာဆိုျခင္းသည္ “ေရစစ္ပမာ ေျပာနည္း” မည္၏။ သူငယ္ေလးေယာက္ႏွင့္ သူအိုႀကီးတို႔ ယံုတမ္းစကားေျပာၾကားပံုကို သာဓက ထုတ္အပ္၏။

လကၤာ
ေရစစ္ကရား၊ စကား႐ုဠီ၊ ေျပာၾကမည္ဟု၊ ၾကံစည္ျပဳျငား၊ ေလးေယာက္သားႏွင့္၊ တပါးသူအို၊ သစၥာဆို၍၊ အလိုမတူ၊ မယံုသူကို၊ ကၽြန္မူမေသြ၊ ေစစားေလဟု၊ အၿပိဳင္ျပဳက၊ ေလး၀ေယာက္်ား၊ လူငယ္မ်ားတို႔၊ စကားေပါ့သြပ္၊ မေျပာတတ္လွ်င္၊ ထပ္၍တဖန္၊ ျမြက္ျပန္ေလတံု၊ စကားပံုမွာ၊ ၀ါပင္ကေပါက္၊ ေလးေယာက္သင္တို႔၊ ဆိုေလၿမိဳ႔ေသာ္၊ မယံုတို႔ပါ၊ ျပန္ေျပာခါလည္း၊ ကၽြန္သာအစစ္၊ ဆိုသည္ျဖစ္လည္း၊ နစ္အံ့ကၽြန္တြင္း၊ အရင္းအဖ်ား၊ ဘုိးသက္ၾကားလွ်င္၊ ဆီးတားပတ္ရစ္၊ စကားျမစ္သည္၊ ေရစစ္ကရား ေျပာနည္းတည္း။
***
၁၀။ ခက္တင္ေမာင္းနင္း ေျပာနည္း
သူ႔စကားကို ဟုတ္၏လည္းမဆို၊ မဟုတ္ဟုလည္းမဆိုဘဲ မတင္မက် ေျပာဆိုျခင္းသည္ “ခက္တင္ေမာင္းနင္းေျပာနည္း” မည္၏။ “ဤသူ ငါ့တူမဟုတ္ဟု မည္သူေျပာသနည္း” ဟု ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ ေျပာၾကားပံုကို သာဓက ထုတ္အပ္၏။

လကၤာ
ခက္တင္ေမာင္းနင္း၊ ေျပာဆိုရင္းမွန္၊ ယမန္ေရွးခါ၊ မတ္ဗိုလ္ပါတို႔၊ ယုတ္မာဆိုးညစ္၊ သူခိုးစစ္ကို၊ သတ္ပစ္အံ့ငွာ၊ ဖမ္းယူရာတြင္၊ သာမညသူ၊ မဟုတ္မူ၍၊ ေတာင္ဖီလာဆရာ၊ တူရင္းခ်ာဟု၊ ဆိုရွာအတြင္း၊ မတ္ခပင္းလည္း၊ ကပ္ခ်ဥ္းဆရာ၊ ေလွ်ာက္တံုပါေသာ္၊ ဆရာေတာ္လည္း၊ ျမြက္ေဖာ္ငါ့တူ၊ ေျပာလိုက္မူက၊ ငါ့မွာမုသား၊ မလြတ္ျငားေခ်၊ မေျပာေနလည္း၊ ေသအံ့လုလင္၊ ဉာဏ္ဆင္ျခင္၍၊ လုလင္တူရင္း၊ မဟုတ္ျခင္းကို၊ ဘယ္သူဆိုဟု၊ ျမြက္ဆိုမိန္႔ဟ၊ မ်က္ေမွာင္ခ်၍၊ မက်မတင္၊ ေျပာေသာသြင္သည္၊ ခက္တင္ေမာင္းနင္း ေျပာနည္းတည္း။
***
ရည္ညႊန္း။ ... ။ ဗုဒၶဘာသာ အေျခခံလက္စြဲ ဆယ္ေစာင္တြဲ

Read More...

Sunday, August 08, 2010

ေစာင့္ရတဲ့ ညေန ...

တည္ထားတဲ့ ဟင္းရည္အိုးေလး …
ေႏႊးရင္းနဲ႔ ခမ္းခမ္းလာတယ္။

ထိုးထားတဲ့ ပန္းအိုးေလး …
မေမႊးေတာ့ဘဲ ႏြမ္းႏြမ္းလာတယ္။

အိပ္တန္းတက္မယ့္ ငွက္တအုပ္လဲ
ခပ္သုတ္သုတ္ ပ်ံသန္းေနၾကၿပီ။

လက္တံရွည္ရွည္ ပင့္ကူေတြကေတာ့ …
မ်က္ႏွာၾကက္ေထာင့္မွာ
ယက္ေဖာက္ရက္လို႔ ေကာင္းတုန္း။

ၾကည့္ရတာမ်ားလြန္းလို႔
နာရီလက္တံ ေျပာင္းျပန္သြားေနသလား
ေ၀၀ါး၀ါး ျဖစ္လာတယ္။

မြတ္သိပ္မႈေတြ ျပည့္ေနတဲ့
ညေနရဲ႕ ေနေရာင္ဟာ
တစတစ ပါးပါးလ်လ်။

ျမက္ခင္းေတြကေတာ့ …
အရင္လို စိမ္းေနတုန္းပါပဲ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၈၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၀
၀၀း၀၁ နာရီ
(ေစာင့္ရတဲ့ ညေနမ်ားစြာသို႔ ....)

တခါတုန္းက

Read More...

Thursday, August 05, 2010

သံုးပတ္စာ ဒိုင္ယာရီ

ဇူလိုင္ ၁၆ ရက္ေန႔ကတည္းက ငုတ္တုတ္ပဲ ထိုင္ေနေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ကဗ်ာေရးလိုက္မိတာ ေမဓာ၀ီတေယာက္ အဟုတ္ပဲ ငုတ္တုတ္ေမ့သြားပါေတာ့တယ္။ ျဖစ္ပံုကေတာ့ အင္တာနက္ဒုကၡေၾကာင့္ပါပဲ။ စကားေနာက္ တရားပါၿပီး တကယ္ကို အေျခအေနမေကာင္း ျဖစ္သြားတယ္။ ကဗ်ာထဲမွာသာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနမယ္ဆိုေပမဲ့ တကယ္တမ္း ငုတ္တုတ္ မေနရပါဘူး။ အဲဒီရက္ပိုင္းအတြင္း လႈပ္ရွားသြားလာ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေနရတာေတြ အမ်ားႀကီး။ ေပ်ာ္လဲ ေပ်ာ္ ေမာလဲေမာ … အင္တာနက္ တက္ခ်င္တာလဲ တပိုင္းေရာ ႏွစ္ပိုင္းေရာ အကုန္ကို ေသလို႔။ ဘေလာ့လဲ မလည္ရ၊ ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာေတြလဲ မဖတ္ရ၊ တင္ခ်င္တဲ့ ပို႔စ္ေတြလဲ မတင္ရ။ ခုမွတင္ရင္လဲ အိပ္စပိုင္ယာျဖစ္သြားၿပီဆိုေတာ့ … အားလံုး စုေပါင္းစပ္ေပါင္း အကုန္ေရာၿပီး သံုးပတ္စာ ဒိုင္ယာရီ လုပ္လိုက္ပါတယ္။
***
၁၇၊ ၇၊ ၂၀၁၀ (စေနေန႔)

အဘိုးပံု
အဲဒီေန႔က အဘိုးကြယ္လြန္ (ပ်ံလြန္ေတာ္မူ) တာ ၁၉ ႏွစ္ ျပည့္ပါတယ္။ အဘြားက ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔ မွာ (အဘိုးနဲ႔ ရက္အားျဖင့္ တရက္ပဲျခားေပမဲ့ ႏွစ္အမ်ားႀကီးေစာၿပီး) ကြယ္လြန္ခဲ့တယ္။ က်မ မေမြးခင္ကမို႔ အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ အဘိုးနဲ႔အဘြားကို ရည္စူးၿပီး ဘာမင္ဂမ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ဆြမ္းဟင္းသြားပို႔ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ခ်က္ေနက်ဟင္းေတြနဲ႔ပါပဲ။ အဲဒီေန႔မွာ အဘိုးအတြက္ သီးသန္႔စာတပုဒ္ေရးၿပီး တင္မလို႔ပါပဲ။ အဘိုးအေၾကာင္းက ေရးစရာေတြ အမ်ားႀကီး၊ တပိုင္းတစေရးထားၿပီး အင္တာနက္ အဆင္မေျပလို႔ မတင္ျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ ေနာက္ႀကံဳမွပဲ ဆက္ေရးၿပီး တင္ပါေတာ့မယ္။
***
၂၅၊ ၇၊ ၂၀၁၀ (တနဂၤေႏြေန႔)

“အေမဆိုဆဲ ၀ါဆိုပြဲ လွည္းကေလးနဲ႔ သြားရေအာင္ …
ကုကၠိဳပင္ ျမန္ျမန္ခုတ္ပါ့ လွည္းလုပ္ရေအာင္ …
လွည္းလုပ္ရင္ ၾကာေရာ့ ၾကာေရာ့
မဘုတ္ဆံု တင္ဆံုႀကီး လွည္းလုပ္လို႔စီး … ”

ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးက အဲဒီရက္ပိုင္း က်မႏႈတ္ထဲ ေရာက္ၿပီး တခ်ိန္လံုး ဆိုေနမိတယ္။ တနလၤာေန႔ ၂၆ ဇူလိုင္က ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔မဟုတ္လား။ အဖိတ္ေန႔ျဖစ္တဲ့ ၂၅ ရက္ေန႔က ဘာမင္ဂမ္ေက်ာင္းမွာ ၀ါဆိုပြဲလုပ္ပါတယ္။ ၀ါဆိုပြဲကို လွည္းကေလးနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ ဦးရီးေတာ္ေမာင္းတဲ့ ကားကေလးနဲ႔ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ သြားၾကပါတယ္။ ၀ါဆိုပြဲကိုလည္း ထံုးစံအတိုင္း ဆြမ္းဟင္းေတြ ခ်က္ယူသြားတဲ့အျပင္ ေမဓာ၀ီရဲ႕ နာမည္ႀကီး ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ေၾကာ္ယူသြားပါတယ္။

ဓာတ္ပံုထဲမွာ ဓာတ္ပံုဆရာ (ေမဓာ၀ီ) မပါပါဘူး

ဘာမင္ဂမ္ေက်ာင္းရဲ႕ ၀ါဆိုပြဲက အေတာ္ေလး စည္ကားတယ္။ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္၀ိဟာရေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးတဲ့ တိပိဋကဆရာေတာ္ ဦးဂႏၶမာလာလဲ ႂကြလာၿပီး တရားခ်ီးျမႇင့္ေပးပါတယ္။

သံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေနၾကစဥ္
ႀကံဳလို႔ တိပိဋကဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားကို နည္းနည္းေလာက္ ေျပာပါရေစအံုး။ တရားနာရင္း သေဘာက်လို႔ ဘုတ္အုပ္ထဲ ကူးေရးၿပီး မွတ္လာတာပါ။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားက ခပ္တိုတိုနဲ႔ ခပ္ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ။
“တရားျဖင့္ ေနထိုင္ျခင္း” တဲ့။ ေတာရဆရာေတာ္တပါးရဲ႕ အဆံုးအမ စကားလို႔ ဆိုပါတယ္။

၁) ကိုယ္မႀကိဳက္တာ သူမ်ားကို လံုး၀မေပးပါနဲ႔။
၂) ကိုယ္ႀကိဳက္တာအကုန္လံုး သူမ်ားကိုေပးပါ။
၃) ကိုယ္ေပးတဲ့အတိုင္း ကိုယ္ျပန္ရမယ္။

တိုတိုေလးနဲ႔ အလြန္မွတ္သားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။
ကိုယ္မႀကိဳက္တာ သူမ်ားကို မေပးနဲ႔ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ အားလံုးနဲ႔ ကိုယ္မႀကိဳက္တာေတြကို သူမ်ားကို မလုပ္ဖို႔ကို ဆိုလိုတာပါ။ ေနာက္ၿပီး ဗမာစကားပံုတခုျဖစ္တဲ့ “မေကာင္းေက်ာင္းပို႔” ဆိုတာကို ဆရာေတာ္က ထည့္ေျပာသြားပါေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕က ကိုယ္မသံုးေတာ့တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာအေဟာင္း၊ ကားအေဟာင္း စသျဖင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကို သြားလွဴၾကတယ္ … လွဴတာက ေကာင္းေပမဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြ ခမ်ာမွာ ပစၥည္းေဟာင္းေတြနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ရေၾကာင္း ဆရာေတာ္က တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ကို ဟာသေလးေႏွာၿပီး ေဟာသြားပါတယ္။ ဆရာေတာ္ေျပာတာက က်မတို႔အားလံုးကို တိုက္႐ိုက္ထိေနတာမို႔ ခပ္ရွက္ရွက္နဲ႔ ရယ္ေနၾကပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာတုန္းက က်မလည္းပဲ ကြန္ပ်ဴတာ အေဟာင္းကို သီလရွင္ေက်ာင္း လွဴဖူးတာကိုး။

၀ါဆိုသကၤန္းမ်ား ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းေနၾက
တိပိဋကဆရာေတာ္ ဦးဂႏၶမာ ေဟာအၿပီးမွာ ဘာမင္ဂမ္ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱရဉာဏက အဂၤလိပ္လို တရားခ်ီးျမႇင့္ပါတယ္။ ဘာတရားခ်ီးျမႇင့္သလဲဆိုတာ မေမးပါနဲ႔။ အဂၤလိပ္လိုေဟာတာဆိုေတာ့ ဘုတ္အုပ္ထဲလဲ မွတ္မထားလိုက္မိေတာ့ မသိဘူး။ :D
***
၂၆၊ ၇၊ ၂၀၁၀ (တနလၤာေန႔)

၀ါဆိုလျပည့္ေန႔ပါ။ မေန႔က အလွဴမွာ စားတာမ်ားသြားလို႔လားမသိဘူး၊ မနက္ ၉ နာရီကစၿပီး တေန႔လံုး ၀မ္းသြားပါေလေရာ။ ဦးရီးေတာ္ကလဲ အလုပ္သြားလို႔ အိမ္မွာမရွိ၊ တေယာက္ထဲ ေဆးက အလြယ္တကူ ရွာမေတြ႔။ ဗိုက္ေတြနာၿပီး ဘာမွစားလို႔မရေတာ့ လျပည့္ေန႔ ဥပုသ္ေစာင့္မယ့္ အစီအစဥ္ကို ၀မ္းနည္းစြာ ဖ်က္လိုက္ရတယ္။ အကုသိုလ္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနလို႔လားေတာ့ မသိပါဘူး။ ဦးရီးေတာ္ျပန္လာမွ ေဆးေတာင္းေသာက္လို႔ ၉-ခါနဲ႔ ရပ္သြားပါတယ္။ ညေနဘက္ ဓမၼစၾကာ အနတၱလကၡဏသုတ္ ဦးရီးေတာ္နဲ႔အတူ ကာရာအိုေကၾကည့္ၿပီး ရြတ္ၾကတယ္။ က်မက အလြတ္ (နီးပါး) ရေတာ့ မၾကည့္ပါဘူး၊ ဦးရီးေတာ္က အလြတ္မရေတာ့ ကာရာအိုေကၾကည့္ဆိုရတာ။ ဒီေနရာတခုပဲ ဦးရီးေတာ္ထက္ က်မက သာတာရွိတယ္။ (ဟဲဟဲ) တခုေလာက္သာလဲ မနည္းဘူး မဟုတ္လား။
***
၂၇၊ ၇၊ ၂၀၁၀ (အဂၤါေန႔)

၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ တရက္ေန႔က အေဖ့ေမြးေန႔ပါ။ အေဖ့ အသက္ ၆၅ ႏွစ္ျပည့္တယ္။ အေဖ့ေမြးေန႔အတြက္ အမွတ္တရ ပို႔စ္တင္ဖို႔ စိတ္ကူးၿပီး ေရးထားၿပီးသား၊ နက္ဒုကၡေၾကာင့္ မတင္ျဖစ္ဘူး။ မနက္ဘုရားရွိခိုးတိုင္း မိဘႏွစ္ပါးကို ကန္ေတာ့ေနက်မို႔ အေဖ့ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ ေထြေထြထူးထူး သတ္မွတ္ၿပီး မကန္ေတာ့ျဖစ္ပါဘူး။ စိတ္ထဲက သတိရေနရင္ ၿပီးတာပဲမဟုတ္လား။ ေနာက္တေန႔ အိမ္မွာ ဦးရီးေတာ္ မိတ္ေဆြေတြ ညစာဖိတ္ေကၽြးမွာမို႔ အဲဒီေန႔က တအိမ္လံုး ရွင္းလင္းေရး လုပ္ေနရပါတယ္။ တေနကုန္ ဖတ္ဖတ္ေမာလို႔။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ အေတာ္ေလး သနားေနမိတယ္။
***
၂၈၊ ၇၊ ၂၀၁၀ (ဗုဒၶဟူးေန႔)

ညဘက္ ဧည့္သည္ေတြဖိတ္ထားတာမို႔ မနက္မိုးလင္း မ်က္စိႏွစ္လံုးပြင့္ကတည္းက စၿပီးခ်က္ရတယ္။ ခ်က္ျပဳတ္ ေဆးေၾကာ လွီးခၽြတ္ … စက္႐ုပ္လိုပဲ တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ လုပ္လိုက္ရတာ တေန႔လံုးထိုင္ကို မထိုင္လိုက္ရဘူး။ ကိုယ္တိုင္ခ်က္ျပဳတ္ထားၿပီး စားလဲမစားႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္ခ်က္ထားတာေလးေတြ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာမို႔ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၿပီး မွတ္တမ္းတင္ခ်င္ေပမဲ့ အဲဒီေလာက္ အခ်ိန္မရပါဘူး။ ည ၁၁ နာရီ သိမ္းဆည္းၿပီး အိပ္ရာထဲေရာက္မွ နားရတယ္။ ပင္ပန္းတယ္ဆိုတာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပဲ၊ အဲဒီေန႔ကို ခုျပန္ေတြးရင္ ဖ်ားခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ … အင္း … ေပ်ာ္ပါတယ္ … ။
***
၃၁၊ ၇၊ ၂၀၁၀ (စေနေန႔)

အဲဒီေန႔ကေတာ့ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ဓမၼ၀ိဟာရကို သြားၾကပါတယ္။ ဦးရီးေတာ္မိတ္ေဆြရဲ႕ ဆြမ္းေကၽြးအလွဴပါ။ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္က ဆရာေတာ္ ဦးဓမၼသာမိက သက္သတ္လြတ္ ဘုဥ္းေပးတာမို႔ ဆရာေတာ္ႀကိဳက္တယ္လို႔ ေျပာဖူးတဲ့ ပဲေၾကာ္ ေၾကာ္သြားပါတယ္။ အမ်ားအတြက္က ေခါက္ဆြဲေၾကာ္။

ဦးဓမၼသာမိက အဂၤလိပ္လို တရားခ်ီးျမႇင့္ၿပီး တိပိဋကဆရာေတာ္က “အကာနဲ႔ အႏွစ္”ဆိုတဲ့ တရားကို ေဟာပါတယ္။

ဒါန သီလ ဘာ၀နာ ျပဳရာမွာ အကာက ဘယ္လို အႏွစ္က ဘယ္လိုဆိုတာ ခြဲျခားၿပီး ေဟာျပသြားပါတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ရယ္စရာေလးနဲ႔ မပ်င္းရေအာင္ ေျပာတာမို႔ တရားနာပရိသတ္လဲ သေဘာက်ၾကၿပီး အိပ္မငိုက္ၾကပါဘူး။ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ေက်ာင္းမွာေတာ့ ၇-ရက္ တရားစခန္း၀င္သူ လူငယ္ေလးေတြနဲ႔ စည္ကားေနတာကို အားရစဖြယ္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရတယ္။
***
၁၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၀ (တနဂၤေႏြေန႔)

တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ျမက္ရိတ္၊ ျခံရွင္း၊ ေရေလာင္း၊ ေပါင္းသင္၊ အပင္ေတြ ေျမေဆြးထည့္ … လက္ေဆာင္ရထားတဲ့ ပန္းသီးပင္ေလး ေျမေပၚခ်စိုက္ … အလုပ္မရွိ ရွာၾကံလုပ္ရင္း ျခံထဲမွာ အခ်ိန္ကုန္သြားတယ္။
***
၂၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၀ (တနလၤာေန႔)

ဘုရားရွိခိုး မနက္စာစားၿပီးတာနဲ႔ လန္ဒန္ကိုသြားၾကတယ္။ ဦးရီးေတာ္ ကိစၥနဲ႔ပါ။ မနက္ ၈ နာရီခြဲ အိမ္ကထြက္၊ ၁၁နာရီ ခြဲ လန္ဒန္က အမ်ဳိးေတြအိမ္ကိုေရာက္တယ္။ အလြန္တရာ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္လွစြာေသာ နာမည္ႀကီး ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္လမ္းမွာ လမ္းသလားတယ္။



အေမရိကန္ သံ႐ံုးနား ဓာတ္ပံုသြား႐ိုက္တယ္။ အမ်ဳိးေတြအိမ္က Wembley Stadium နားမွာဆိုေတာ့ အဲဒီအနီးတ၀ိုက္ ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔ (ကားနဲ႔) ပတ္ၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္တယ္။
ည ၈ နာရီ သာသာမွာ လန္ဒန္ကျပန္လာၿပီး အိမ္ကို ည ၁၁ နာရီမထိုးမီ ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ပါလာတဲ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ သိမ္းဆည္းၿပီးသကာလ အိပ္ရာထဲ ဒိုင္ဗင္ပစ္ၿပီး ၀င္အိပ္လိုက္တယ္။ ပင္ပန္းလိုက္တာ … ဒါေပမဲ့ … ဟုတ္ကဲ့ … ေပ်ာ္ပါတယ္။
***
၅၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၀ (ၾကာသပေတးေန႔)

ဂါးဒင္းစန္တာသြားတယ္။ အပင္ေတြ သြားေငးတယ္။ သီးပြင့္ ဖူးငံု ေ၀ဆာ လန္းဆန္းေနၾကတဲ့ အပင္ေလးေတြကိုျမင္ရ ၾကည့္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာပါပဲ။ ဘာ၀ယ္ခဲ့သလဲ … ဟုတ္လား … ဟင့္အင္း … မ၀ယ္ပါဘူး။ ပိုက္ဆံအကုန္ခံလို႔။ အိမ္မွာ ျမက္ပင္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ရိတ္လို႔ကို မႏိုင္ဘူး။ ေတာ္ၿပီေလ … အဲဒီေလာက္ဆို လံုေလာက္ပါၿပီ။

***
သံုးပတ္စာ ဒိုင္ယာရီက အေတာ္ကို ရွည္သြားတယ္။ ငုတ္တုတ္ထိုင္မယ္ဆိုၿပီး ဒီသံုးပတ္လံုး ေကာင္းေကာင္းကို မထိုင္လိုက္ရပါဘူး။ ေက်ာင္းပိတ္ေပမဲ့ ေမဓာ၀ီ မအားဘူးဆိုတာ သိၿပီး သနားမလားလို႔ ေရးလိုက္ပါတယ္။ အလွဴဒါနေတြ ျပဳေနေပမဲ့ ကိုယ့္ပိုက္ဆံေတာ့ တျပားမွမပါပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လဲ ေ၀ယ်ာ၀စၥ လုပ္အားဒါနေတာ့ အမ်ားႀကီး တလံုးတခဲ ပါတာေပါ့ေလ။ (ဒါ နည္းသလားေနာ္) အခုလက္ရွိမွာေတာ့ အင္တာနက္ အေျခအေန နည္းနည္းေကာင္းေပမဲ့ ဖုတ္လႈိက္ဖုတ္လႈိက္မို႔ အရင္လို ဘေလာ့ကို စိတ္ႀကိဳက္မဂင္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ပ်က္ကြက္မႈအေပါင္းအတြက္ နားလည္ေပးၾကပါလို႔ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၅၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၀
၁၅း၁၀ နာရီ

Read More...