တရံေရာအခါက
ဘဝသစ္ပင္ရဲ႕အထက္
အခ်စ္သစ္ကိုင္းေလး ေပၚမွာ
ခုိနားခဲ့ၾကတဲ့ ငွက္ကေလး နွစ္ေကာင္ရွိသတဲ့။
ေလထန္ မိုးသည္း မုန္တိုင္းထဲမွာ
အေတာင္ခ်င္းယွက္ လက္ခ်င္းတြဲ
အခက္အခဲ ဟူသမွ်
အတူတကြ ေျဖရွင္းကာ
ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကတဲ့ ႏွစ္မ်ား
ရွည္လ်ားတြက္စစ္ၾကည့္ရင္
၅၅ ႏွစ္ တိုင္ခဲ့ၿပီ ... တဲ့။
ေခြၽးစက္ ေသြးစက္
နို႔ရည္စက္ေတြ အရင္းျပဳၿပီး
ရင္မွထုဆစ္တဲ့ သားသမီးေတြအတြက္
တသက္တာ ေပးဆပ္ခဲ့ရင္း
တျဖည္းျဖည္း ႀကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့အခါ ...
... ... ...
... ... ...
... ... ...
ခိုလႈံရာ သစ္ပင္ႀကီးလည္း အိုမင္း
နားေနရာ သစ္ကိုင္းကေလးလည္း ယိုယြင္း
ဒါေပမဲ့ ...
သူတို႔နွစ္ဦးကေတာ့
အခ်င္းခ်င္း .... ေဖးကူရင္း
အခ်င္းခ်င္း ... ေတြးပူရင္း
အခ်င္းခ်င္း ... ေထြးယူရင္း
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း မနက္ျဖန္အတြက္
ဆက္လက္ရွင္သန္ေနၾကသတဲ့။
***
ေမဓာဝီ
03 Nov 19
00.03
နိုဝင္ဘာလဟာ က်မတို႔ မိသားစုအတြက္ အမွတ္တရေတြ ျပည့္ေနတဲ့ လတလပါ။
၁၉၆၄ ခုနွစ္ နိုဝင္ဘာ ၃ ရက္ေန႔က အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ ဘဝအစ ... ။ အခုဆို ၅၅
နွစ္ ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒီလိုေန႔မွာ မိဘနွစ္ပါးနဲ႔ အတူရွိခြင့္ရတာ
အလြန္ကို ဝမ္းသာ ၾကည္ႏူး ပီတိ ျဖစ္ရပါတယ္။ အင္မတန္
ကုသိုလ္ထူးတယ္လို႔လည္း မွတ္ယူမိ ပါတယ္။
ငွက္ကေလးေတြကို
ခ်စ္တဲ့ အေမ့အတြက္ ငွက္ကေလး ႏွစ္ေကာင္ပံု ဆြဲၿပီး
ကဗ်ာေလးေရးရင္း မ်က္ရည္က်ရ တယ္။ ဆပ္လို႔မကုန္တဲ့ ေက်းဇူးတရားေတြ
အႏႈိင္းမဲ့ ေမတၱာတရားေတြ အတြက္ ... ကဗ်ာတပုဒ္ ပန္းခ်ီတခ်ပ္နဲ႔
ဘယလံုေလာက္ပါ့မလဲ။ မျပန္ခင္ က်န္ေနတဲ့ ရက္ေလးေတြ ... အတူေနရတဲ့
အခိုက္အတံ့မွာ မိဘႏွစ္ပါးကို ဝတ္ႀကီးဝတ္ငယ္ ျပဳစုျခင္းနဲ႔ပဲ ...
ေပးဆပ္ႏုိင္တာ ခြင့္လႊတ္ပါေတာ့။ 
