ျမန္မာဘေလာ့ခ္မ်ား၏ အနာဂတ္ ႏွင့္ လြတ္လပ္စြာေရးသားခြင့္

မေန႔ကေမးလ္ေဘာက္စ္ထဲကို အြန္လိုင္းစာေစာင္တခုက သတင္း ၂ ပုဒ္ေရာက္လာပါတယ္။ တခုကေတာ့ ျမန္မာဘေလာ့ခ္မ်ားအေၾကာင္း နဲ႔ ေနာက္တပုဒ္က မစၥတာဂမ္ဘာရီ ျမန္မာျပည္လာမဲ့ သတင္းပါ။
ျမန္မာဘေလာ့ခ္မ်ားအေၾကာင္းမွာ လင္းလက္ၾကယ္စင္ရဲ႕ ဘေလာ့ခ္နဲ႔ ထူးျမတ္ရဲ႕ ဘေလာ့ခ္ကို ရည္ညႊန္းေရးသားထားျပီး ျမန္မာဘေလာ့ခ္ Directory ရဲ႕လင့္ခ္ကိုပါ ေပးထားတာေတြ႕ရတယ္။
က်န္ခဲ့တဲ့ ရက္သတၱတပတ္ေက်ာ္ေလာက္ကလဲ Flower News ဂ်ာနယ္မွာ ညီလင္းဆက္ရဲ႕ ဘေလာ့ခ္မွာပါတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ကိုးကားျပီး ညီလင္းဆက္ဘေလာ့ခ္ရဲ႕ လိပ္စာကိုပါ ေဖာ္ျပထားတယ္။
ဒီလို ျမန္မာဘေလာ့ခ္ေတြကို ရည္ညႊန္းေရးသားထားၾကတဲ့ သတင္းေတြေၾကာင့္ပဲလားေတာ့မသိ၊ တခ်ဳိ႕လဲ ဘေလာ့ခ္ေတြ ပိတ္ခံရမွာ ပူပန္ၾကတယ္။ ဘေလာ့ခ္ေတြမွာ ကိုယ္ေရးခ်င္တာေရးၾကတာ အေၾကာင္းမဟုတ္ဖူး၊ ကိုယ့္ေၾကာင့္ အမ်ားဒုကၡေရာက္ႏိုင္တယ္ .. စသျဖင့္ ေရးထားတာေတြဖတ္ရတယ္။
ဒီလိုသာျဖင့္.. က်မတို႔ေတြ ကိုယ္ေရးခ်င္တာ ေရးခြင့္မရွိေတာ့ဘူးလား … လို႔ က်မ စဥ္းစားေနမိတယ္။
***
က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာ လြတ္လပ္စြာေရးသားခြင့္ မရွိခဲ့တာၾကာပါျပီ။ ခုခ်ိန္ထိပဲဆိုပါေတာ့။
စာအုပ္တအုပ္ထုတ္ေ၀မယ္ဆိုရင္ စာေပစိစစ္ေရးဆိုတဲ့အဖြဲ႔က စိစစ္ျပီးမွ ထုတ္ေ၀ခြင့္ရွိတယ္။ သူတို႔လက္မခံႏိုင္တဲ့ စာတလံုး၊ တေၾကာင္း၊ တပုိဒ္၊ တပုဒ္လုံး ျဖစ္ေစ ပယ္ဖ်က္ခြင့္ရွိတယ္။ ဒီလို ကိုယ္ေရးခ်င္တာ ေရးလို႔မရတာမ်ားလာေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္လာသလဲဆိုရင္ အေတြးေကာင္းတခု ေတြးမိရင္ေတာင္ စိစစ္ေရးနဲ႔မွ လြတ္ပါ့မလားဆိုျပီး ခ်မေရးျဖစ္ခဲ့တာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ေရးျဖစ္ခဲ့သည့္ တိုင္ေအာင္ ဘယ္မွ မပို႔ျဖစ္ဘူး။ ပို႔ျဖစ္ခဲ့သည့္တိုင္ ပါမလာဘူး။ ပါလာခဲ့သည့္တိုင္ (အရင္ေခတ္ကဆိုရင္)ေငြမင္နဲ႔ ပိတ္ခံရတယ္၊ အခုေခတ္မွာေတာ့ လူသိေအာင္ မပိတ္ေတာ့ပါဘူး။ တခါထဲ ျဖဳတ္ပစ္ရပါတယ္။ ျဖဳတ္မွန္းမသိေအာင္လဲ စာကို အဆင္ေျပေအာင္ျပန္စီရတယ္။ ဒါမ်ဳိးေတြ ခဏခဏ ၾကံဳရေတာ့ ဦးေႏွာက္က လြတ္လပ္စြာေတြးမိရင္ေတာင္ လက္က လြတ္လပ္စြာေရးဖို႔ တြန္႔မိတယ္။
ေနာက္ပိုင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စာနယ္ဇင္းေတြကို လက္ေရွာင္မိေတာ့တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ အင္တာနက္ သံုးစြဲလို႔ရလာေတာ့ .. ဖိုရမ္ေတြမွာ ေရးရတာ ေပ်ာ္ေမြ႕လာျပန္တယ္။
ဒါေပမဲ့လည္း ဖိုရမ္ေတြမွာက စာေပစိစစ္ေရးအဖြဲ႔လိုပဲ ဆင္ဆာအဖြဲ႕ ရွိေလေတာ့ ပထမဆံုး ပုဂံဖိုရမ္မွာ ေရးတဲ့ပို႔စ္တခု ဆင္ဆာထိပါတယ္။ ပုဂံကိုေက်ာခိုင္းျပီး ပုဂံထက္ လြတ္လပ္သေယာင္ရွိတဲ့ ပလန္းနက္ဖိုရမ္မွာ ေရးျဖစ္ျပန္တယ္။ ပလန္းနက္ဖိုရမ္သည္လဲ ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ၊
ခင္ခ်င္တယ္ .. ခင္ၾကမယ္ေနာ္ .. က်မက ဘယ္သူ.. က်ေနာ္ က ဘယ္၀ါ .. စတဲ့ ပို႔စ္ေတြကလြဲလို႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေဆြးေႏြးၾကတဲ့ ပို႔စ္ေတြဆိုရင္ ဆင္ဆာထိတာ မ်ားပါတယ္။
ဒီေတာ့ အဲဒီမွာလြတ္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္လက္ကို ကိုယ္ထိန္းျပီးေရးရျပန္ပါတယ္။
တခါ .. အမွတ္မရွိတဲ့က်မဟာ .. ပလန္းနက္ထက္ သေဘာထားၾကီးပံုရတဲ့ ေနးတစ္ျမန္မာဖိုရမ္ကို ေရာက္သြားျပန္တယ္။
အဲဒီမွာလဲ ဆင္ဆာအဖြဲ႕ရွိတာပါပဲ။ သို႔ေသာ္ သိပ္မတင္းက်ပ္ဘူးထင္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ .. က်မဟာ စည္းကမ္းဆိုရင္ ေဖာက္ဖ်က္တတ္သူ၊ အမိန္႔ဆိုရင္ မနာခံတတ္သူျဖစ္ေလေတာ့ အက္ဒ္မင္လူၾကီးမင္းတဦးရဲ႕ သတိေပးတားျမစ္ျခင္း ခံခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ (ရွက္စရာေကာင္းလိုက္ပံုမ်ား)
ဒီလုိနဲ႔ ေနးတစ္ကိုလဲ ေက်ာခိုင္းခဲ့ရျပန္တယ္။ လံုး၀ဥႆံုႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မကို လိုလားသူ အနည္းအက်ဥ္းရွိေနေသးတာေၾကာင့္ တခါတရံေတာ့ (အမွတ္မရွိ-အရွက္မရွိစြာ)ေျခဦးလွည့္မိပါေသးတယ္။
***
ေနာက္ေတာ့ ညီလင္းဆက္ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဘေလာ့ခ္ဆိုတာနဲ႔ရင္းႏွီးခြင့္ရျပီး ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ခ္ လုပ္ခြင့္လဲရေရာ .. က်မေတာ္ေတာ္ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ က်မ ဘေလာ့ခ္ က်မေရးခ်င္တာ ေရးလို႔ရျပီေပါ့။ ဆင္ဆာအဖြဲ႔မရွိ၊ အက္ဒ္မင္မရွိ၊ ေမာ္ဒေရတာမရွိ၊ က်မဘေလာ့ခ္မွာ က်မသာ အရွင္၊ က်မသာ ဘုရင္ေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္သလဲ။ ဘယ္သူမွ ေမာ္ဖူးစရာမလို၊ ဦးညႊတ္စရာမလို၊ ဘယ္သူ႔မွ အားနာစရာမလို။
ဒီလိုနဲ႔ ပိတ္ေနတဲ့ ဦးေႏွာက္ကအေတြးေတြလဲ ဖြင့္ပစ္လိုက္တဲ့အခါ တြန္႔ေနတဲ့လက္ကလဲ စာေတြေတာ္ေတာ္ ေရးျဖစ္လာပါတယ္။
က်မ ႏွလံုးသားရဲ႕ ခံစားခ်က္ .. က်မ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ခံယူခ်က္ .. ဒါေတြကို က်မ လြတ္လပ္စြာေရးသားရတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာမိပါတယ္။
ျမန္မာဘေလာ့ခ္ေတြလိုက္ဖတ္ျပီး ကိုယ္နဲ႔ ခံစားခ်က္၊ ခံယူခ်က္တူသူ .. မတူသူ ..ေတြကိုလဲ သတိထားမိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ .. လူတိုင္းဟာ လြတ္လပ္စြာ သေဘာကြဲလြဲခြင့္ရွိတာပဲ။
ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေကာင္းမျမင္မိပါဘူး။ ဖတ္လို႔ေကာင္းရင္ ေနာက္ထပ္ခဏခဏ သြားလည္မိတယ္။ မၾကိဳက္ရင္ ေနာက္တခါ သြားမၾကည့္ေတာ့ဘူး။
ဒီလိုျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြ ေရးခ်င္တာေလွ်ာက္ေရးေနမႈေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္မွာ ဘေလာ့ခ္ေတြ ဘန္းခံရမယ္ဆိုရင္ … ဘယ္လိုလုပ္မလဲ .. က်မ ေတြးၾကည့္မိတယ္။
က်မတို႔ဟာ ဒီလို ပိတ္ဆို႔မႈေတြနဲ႔ ေနသားက်ေနတာၾကာပါျပီ။ ပိတ္ရင္လဲ ပိတ္ေပါ့။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ ပိတ္မွာစိုးလို႔ မလုပ္ရဘူးဆိုတာ … မွန္ပါသလား။ ပိတ္မွာစိုးလို႔ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ .. ကိုယ့္ခံယူခ်က္ေတြကို ျမိဳသိပ္ထားရမလား။
***
ဒါနဲ႔ က်မေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္မိတယ္ … ။ ကိုယ္တိုင္ပဲ ျပန္ေျဖၾကည့္ပါတယ္။ (ေျဖမယ့္သူမရွိလို႔ပါ)
***
ေမး။ ။ ဘာျဖစ္လို႔ ပိတ္တာလဲ
ေျဖ။ ။ မၾကိဳက္လို႔ပိတ္တာေပါ့ …
ေမး။ ။ ဘာေၾကာင့္ မၾကိဳက္တာလဲ
ေျဖ။ ။ မွန္တာေတြေရးလို႔ေပါ့ …
ေမး။ ။ မွန္တာေရးရင္ မၾကိဳက္ၾကဘူးလား ..
ေျဖ။ ။ မွန္တာလုပ္တဲ့ သူကေတာ့ မွန္တာေရးရင္ ၾကိဳက္ပါတယ္ .. အမွားလုပ္တဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ၾကိဳက္မလဲ ..
ေမး။ ။ ဒါဆုိရင္ .. မွန္တာကို မွန္တယ္လို႔ မေျပာရဘူးလား။
ေျဖ။ ။ ေျပာခ်င္ရင္ေျပာလို႔ရပါတယ္။ မေၾကာက္ရင္ေပါ့။
ေမး။ ။ အမွန္ေျပာတာဟာ အျပစ္က်ဴးလြန္တာလား။
ေျဖ။ ။ မွားယြင္းမႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ေလာကၾကီးမွာ အမွန္ေျပာသူတေယာက္ဟာ အျပစ္က်ဴးလြန္မိသလိုပဲေပါ့။
ေမး။ ။ ဒီလိုဆို ပိတ္ခံရရင္ ဘာျဖစ္ႏိုင္မလဲ။
ေျဖ။ ။ ပိတ္ခံရတယ္ဆိုကတည္းက ကိုယ္ေရးတာ မွန္တယ္လို႔ ယူဆလို႔ရပါတယ္။ ကိုယ့္ကို အသိအမွတ္ျပဳတယ္ဆိုျပီး ၾကံဖန္ ဂုဏ္ယူလို႔ေတာင္ ရေသးတယ္။
ေမး။ ။ ဒါဆို ပိတ္ခံရရင္ ဆက္မေရးေတာ့ဘူးေပါ့။
ေျဖ။ ။ ဆႏၵရွိရင္ နည္းလမ္းရွိပါတယ္။ အဓိက က .. ဆႏၵရွိဖို႔ပါပဲ။
***
ကိုယ္တိုင္ေမး ကိုယ္တိုင္ေျဖက႑ ဒီတြင္ျပီးပါျပီ။
***
ဒီလိုနဲ႔ ရပ္မေနႏိုင္တဲ့ အေတြးနဲ႔ အျငိမ္မေနႏိုင္တဲ့လက္က ကဗ်ာတပုဒ္ ထြက္လာပါတယ္။
***
ခံစားခ်က္တူ၊ ခံယူခ်က္ညီ
သြားမည္ေရွ႕သို႔၊ ေအာက္မက်ဳိ႕တမ္း
ေဖာက္စို႔လမ္းသစ္၊ ျဖတ္သန္းပစ္ဖို႔
ငါတို႔ ခရီး၊ နီးနီးေ၀းေ၀း
ေအးေအးပူပူ၊ အတူတူေပါ့
ေခါင္းကိုေမာ့၍၊ ေရွ႕သို႔သာခ်ီ
ညီၾကပါေစ …
အို … အေဆြတို႔ …
သင္တို႔ဆံုးျဖတ္၊ အနာဂတ္မွာ
တို႔တေတြဟာ
ေၾကာက္ရြံ႕ကာ ခံေနမည္ေလာ???
ေနာက္တြန္႔ကာ က်န္ေနမည္ေလာ???
မေၾကာက္မရြံ႕၊ ေနာက္မတြန္႔ဘဲ
ရဲ၀ံ့စြန္႔စား၊ အမွန္တရားအတြက္
လက္တြဲညီညီ ခ်ီၾကမည္ေလာ???
***
(ေမဓာ၀ီ)
၈.၁၁.၀၆