အပိန္ အပဲ့ ...ေနာက္ဆက္တြဲ

PISI said...
ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့အေဖ့ ကေသေသျခာျခာ ကြဲျပားေအာင္ စလုံး နဲ႕ ဆလိမ္ အသံကုိ ထြက္ျပၿပီး အသံထြက္ျပင္ေပးပါတယ္..ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္က အေဖ့အသံကုိကြဲျပားေအာင္ နားမေထာင္ႏုိင္ဘူး.. အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားၾကည့္ပါတယ္...အခုထက္ထိ ပါပဲ .. ဘယ္သူ႕ကုိသြားေမး သူတုိ႕ရဲ႕အသံကုိ အတူတူသာၾကားပါတယ္.. ေနာက္ဆုံးေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္ရတာကေတာ့ ကြဲၿပားေအာင္နားမေထာင္ႏုိင္လုိ႕ ျပန္ေျပာတဲ့အခါမွာလည္းကြဲဲၿပားေအာင္ မေျပာႏုိင္တာလုိ႕ထင္ပါတယ္...ကၽြန္ေတာ့အထင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဗမာစာလုံးေတြက ရႈပ္ပါတယ္.. စလုံးရွိေနရင္... ဘာလုိ႕အသံထြက္တူတဲ့ ဆလိမ္ကုိ ရႈပ္ေအာင္ထည့္ေပးလုိက္ရတာလဲ..နၾကီးရွိတယ္ နငယ္ ရွိတယ္၊ ဂၾကီးရွိတယ္ ဂငယ္ရွိတယ္၊ ဘာလုိ႕ က ၾကီး ရွိၿပီး ကငယ္ မရွိတာလဲ..ဘကုိ ကုန္းလုိ႕တစ္မ်ဳိး ဘကုိ အထက္ကခ်ဳိင့္လုိ႕တဖုံ..ဒေဒြး(ေတြး)ေနာက္ၿပီး ဒေအာက္ခ်ဳိင့္(ဓ)သရွိတယ္၊ သၾကီး... (အကၡရာ ၃၃ လုံးထဲမပါဘူး)ရ ကုိ ပဲ ေကာက္လုိက္၊ ယကုိ ပက္လက္လုပ္လုိက္နဲ႕ဇကြဲ ကုိ ဇမ်င္(ျမင္၊ မ်ဥ္း)ဇြဲ(ဆြဲ)... ဒါမွမဟုတ္ စလုံး ရပင့္လား (သေ၀ထုိး စလုံး ရပင့္ ေ၀းစႏွစ္လုံးေပါက္ -ေစ်း။ သေ၀ထုိး ဇမ်ဥ္ဇြဲ ေ၀းစႏွစ္လုံးေပါက္ - ေစ်း)ရႈပ္ကုိ ရႈပ္ပါတယ္.. လမ္းေဂြ႕ရွ္ေတြမွာ အေရးၾကီးတာ က ဆုိလုိရင္းကုိ အဓိပါယ္ေပၚလြင္ေအာင္ ေဖာ္ျပႏုိင္ရင္ ၿပီးတာပဲ..ဆင္ပလီဖုိင္းျဖစ္သင့္တယ္လုိ႕ထင္တယ္..
5/14/2007 1:08 PM
***
PISI said...
အင္း...ေနာက္တစ္ခု စဥ္းစား မိလုိ႕...စာတုိ႕ စကားတုိ႕ ဆုိတာက တျဖည္းျဖည္း နဲ႕ အခ်ိန္ကာလၾကာရွည္စြာ ေျပာင္းလဲျဖစ္ေပၚလာၾကတာပဲ... အင္းအခုၾကမွ အတင္းအက်ပ္ မေျပာင္းလဲနဲ႕ ေျပာင္းလဲရင္မွားတယ္ ဆုိ .. စဥ္းစားစရာပါ...ဘယ္ေလာက္ျမန္ျမန္ အမ်ားစုက လက္ခံႏုိင္မယ္ဆုိတာေတာ့ ေခတ္ကာလ အေျခအေနေပၚမွာမူတည္ မယ္နဲ႕တူတယ္..အမ်ားစု ကလက္ခံႏုိင္သြားရင္ ေတာ့ မွန္သြားမယ္လုိ႕ ယူဆပါတယ္..
5/14/2007 4:45 PM
***
ပိစိရဲ႕ အထက္ပါ ကြန္မန္႔ကို ဖတ္ၿပီး .. က်မ အီလည္လည္ ျဖစ္သြားတယ္။
ဘာေျပာလို႔ ေျပာရမွန္း မသိေအာင္ ႏႈတ္ဆြံ႕သြားတယ္။ အဲ … မဟုတ္ဘူး … ဘာေရးလို႔ ေရးရမွန္း မသိေအာင္ လက္တြန္႔သြားတာ။ ေနာက္ေတာ့ … အင္း …. ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါတယ္ လို႔သာ က်မ ေျဖေတြးလိုက္တယ္။ ပိစိ စဥ္းစားလည္း စဥ္းစားခ်င္စရာေပါ့။ ဒီလို စဥ္းစားတာကို ႀကိဳဆိုပါတယ္။ (ဒါမွလည္း ရွင္းျပခြင့္ရမယ္ေလ။)

ဒါေတြဟာ အေၾကာင္းမဲ့ ျဖစ္လာရတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ။ က်မ ေလ့လာမိသေလာက္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္
ထံုးစံအတိုင္း ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေျပာမွ ျဖစ္မွာမို႔ … ဖတ္သူမ်ားကို အားေတာ့နာပါရဲ႕။ သို႔ေပသိ တတ္ႏိုင္ဘူး။ ဖတ္ထားသည့္စာ မေနသာေတာ့လည္း ဟိုသည္ ကိုးကားၿပီး ေရးလိုက္ရျပန္ၿပီေပါ့။
***
“ေ၀ါဟာရ အစ အသံက”
ေ၀ါဟာရစကား ျဖစ္လာပံုဟာ သဒၵ လို႔ ေခၚတဲ့ “အသံ” ေၾကာင့္ပါတဲ့။
အသံျဖစ္ေၾကာင္း ၄-မ်ဳိး ရွိပါတယ္။
စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ အသံ၊ ဥတုေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့အသံ၊ စိတ္ရဲ႕ အေထာက္အပံ့ေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့အသံ နဲ႔ ဥတုရဲ႕ အေထာက္အပံ့ေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့အသံ ရယ္လို႔ ၄-မ်ဳိးရွိတယ္။

က်မတို႔ ေန႔စဥ္ စကားေျပာ ေနၾကတဲ့ အသံဟာ စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ အသံေပါ့။ မိုးျခိမ္းသံ ေလတိုက္သံ တို႔ကေတာ့ ဥတုေၾကာင့္၊ ေစာင္းသံ, ပုေလြသံ စတာေတြကေတာ့ စိတ္ရဲ႕ အေထာက္အပ့ံေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီး ေလတိုက္ခတ္လို႔ သစ္ရြက္အခ်င္းခ်င္း ထိခတ္ ျမည္တဲ့အသံကေတာ့ ဥတုရဲ႕ အေထာက္အပံ့ေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ အသံေတြ အသီးသီး ျဖစ္ၾကပါသတဲ့။

“အကၡရာ ဆိုတာ …”
အဲဒီလို ျဖစ္လာတဲ့ အသံေတြ မေပ်ာက္မပ်က္ တည္ေနရေအာင္ ၀ါးေပၚမွာ၊ ဖေယာင္းေပၚမွာ၊ သားေရေပၚမွာ၊ ေၾကးျပား ေရႊျပားေတြေပၚမွာ၊ အုတ္ခြက္,ေပ, ပရပိုက္ စတဲ့ ပစၥည္းေတြေပၚမွာ အမွတ္သညာ ေရးထိုး ထားၾကပါတယ္။ ဒီအသံေတြကို ေရးထားတဲ့ သညာ အမွတ္အသားကိုပဲ အကၡရာလို႔ ေခၚျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

အကၡရာ ဆိုတာ “မကုန္ခမ္းႏိုင္ေသာ” .. လို႔ အနက္အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဘယ္လို မကုန္ခမ္းႏိုင္တာလဲ … ဆိုရင္ ခုန ေျပာခဲ့တဲ့ အသံေတြ စကားေတြ၊ ေလာကမွာ ရွိရွိသမွ် အရာ၀တၳဳ အစုစုေတြကို ေရးမွတ္ေသာ္လည္း မကုန္ခမ္း ႏိုင္ဘူးတဲ့။

“ဗ်ည္း နဲ႔ သရ”
ဗ်ည္းကို သရနဲ႔ ေပါင္းမွ အသံထြက္ပါတယ္။ က+အ = က့ ဆိုတဲ့ အသံထြက္တယ္။
က + အာ = ကာ .. စသျဖင့္ပါ။ ဗ်ည္းတခုတည္းရဲ႕ အသံက တိုလြန္းလို႔ မပီသပါဘူး။ မထင္ရွားဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သရနဲ႔ တြဲရပါတယ္။

“က-ခ ႏွင့္ အျခားဘာသာစကား”
ကႀကီး-ခေကြး-ဂငယ္ဆိုၿပီး (ၾကီး၊ ေကြး၊ ငယ္ လို႔ ထည့္သြင္း) ရြတ္ဖတ္ျခင္းကေတာ့ ျမန္မာဘာသာ မွာသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ပါဠိမွာ … က၊ ခ၊ ဂ၊ ဃ၊ င လို႔သာ ရြတ္ဖတ္ၿပီး သီဟိုဠ္မွာေတာ့ ကယာန၊ ခယာန၊ ဂယာန လို႔ရြတ္တယ္လို႔ သိရတယ္။ တမိလ္ ဘာသာမွာဆိုရင္ ကနာ၊ ခနာ၊ ဂနာ .. တဲ့။ ဗဂၤါလီဘာသာမွာကေတာ့ ေကာ၊ ေခါ၊ ေဂါ .. လို႔ ရြတ္ဖတ္ၿပီး မြန္ဘာသာမွာေတာ့ ကဲ့၊ ခဲ့၊ ဂဲ့ စသည္ျဖင့္ ရြတ္ဖတ္ၾကပါသတဲ့။ ထိုင္းမွာေတာ့ ေကာကိုင္၊ ေခါခိုင္ လို႔ ရြတ္ဖတ္တယ္လို႔ ကိုသက္ဦးက ကြန္မန္႔ထဲမွာေျပာဖူးတယ္။

“က-ႀကီး လို႔ ဘာေၾကာင့္ေခၚ”
က-ႀကီးလို႔ ဘာလို႔ ေခၚရတယ္ ဆိုတာေတြကို “က်မႏွင့္ကႀကီး ခေကြး ပို႔စ္” မွာ ေရးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ အခု ထပ္ေျပာပါဦးမယ္။ ဂငယ္ နဲ႔ ဃႀကီးမွာ ငယ္ျခင္း ႀကီးျခင္းဟာ အရြယ္အစားကို ေျပာတာ ျဖစ္ေပမယ့္ ကႀကီးမွာေတာ့ အရြယ္အစားႀကီးျခင္းကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးဆံုးစာလံုး (ဦးေဆာင္သူ)ျဖစ္တဲ့အတြက္ “ၾကီး” ဆိုတဲ့ ၀ိေသသန ထည့္ဆိုျခင္း ျဖစ္ပါသတဲ့။ ဥပမာ - ရပ္ကြက္ထဲမွာ အရာရာ ဦးေဆာင္သူကို ရပ္ကြက္လူႀကီး ေခၚသလိုေပါ့။ ရပ္ကြက္လူႀကီး ေခၚတုိင္း အသက္/အရြယ္ ၾကီးခ်င္မွလည္း ႀကီးမယ္ မဟုတ္လား။

“အသံကို အကၡရာျဖင့္ သ႐ုပ္ေဖာ္ျခင္း”
ဒီေတာ့ အစကို ျပန္ေကာက္ရရင္ … အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ အသံေတြကို စာနဲ႔ပံုေဖာ္တဲ့အခါမွာ နားလည္ေအာင္ ေရးျပဖို႔အတြက္ အကၡရာေတြကို တီထြင္ လာၾကတာပါ။ ေခၚေ၀ၚေျပာဆို ေနၾကတဲ့ အသံေတြကို မွီေအာင္ ဒီဗ်ည္းေတြ သရေတြနဲ႔ ႐ုပ္လံုးေဖာ္ၾကတယ္။

“ကြာျခားပံု”
အသံမွာ အရွည္-အတို၊ အေလး-အေပ့ါ၊ အေလ်ာ့-အတင္း .. စသျဖင့္ (၁၀) ပါး ရွိပါေသးတယ္။ ဒီေနရာမွာ အားလံုးကို မေျပာေတာ့ဘဲ … အေလ်ာ့-အတင္း ဆိုတာကိုပဲ ၾကည့္ရေအာင္။
တခ်ဳိ႕ အကၡရာေတြရဲ႕ အသံကို မာမာတင္းတင္း ရြတ္ဖတ္ရပါမယ္။
ဘယ္အကၡရာေတြလဲ ဆိုေတာ့ …
(၁၊ ၂၊ ၃၊ ၄၊ ၅)
က၊ ခ၊ ဂ၊ ဃ၊ င
စ၊ ဆ၊ ဇ၊ စ်၊ ည (စသည္ျဖင့္ စီတန္းေရးတဲ့အခါ နံပါတ္ ၂ နဲ႔ နံပါတ္ ၄ အကၡရာေတြျဖစ္တဲ့) ခ၊ ဃ၊ ဆ၊ စ်၊ ဌ၊ ဎ၊ ထ၊ ဓ၊ ဖ၊ ဘ တို႔ပါပဲ။

သံဃာေတာ္ေတြ ကမၼ၀ါဖတ္တဲ့အခါ သတိထား နားေထာင္ၾကည့္ရင္ …. “သံေဃာ” ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ေဃာ ကို မာမာတင္းတင္း ရြတ္ဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၦာမိ .. မွာလည္း .. ဗုဒ္ဓမ္ (ဓမ္ကိုတင္း) သရဏံ ဂစ္ဆာမိ (ဆာ ကိုတင္း)ျပီး ရြတ္ဖတ္ တာကို ၾကားႏိုင္ပါတယ္။
က်န္အကၡရာေတြကို ဖတ္ရာမွာေတာ့ သံေလ်ာ့ နဲ႔ ဖတ္ရပါမယ္။ က်န္အကၡရာ ဆိုေတာ့ နံပါတ္ ၁၊ ၃၊ ၅ ခုေျမာက္ အကၡရာေတြ ျဖစ္တဲ့ က၊ ဂ၊ င၊ စ၊ ဇ၊ ည၊ ဋ၊ ဍ၊ ဏ၊ တ၊ ဒ၊ န၊ ပ၊ ဗ၊ မ တို႔ပါပဲ။

ဒါကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ … ဂ ငယ္နဲ႔ ဃႀကီး၊ စလံုး နဲ႔ ဆလိမ္ အသံထြက္ပံု ကြာျခားခ်က္ကို သိႏိုင္ပါၿပီ။ ဆ႒သဂၤါယနာ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ သဂၤါကို သံဃာ လို ဃႀကီးသံနဲ႔ ဖတ္ဖို႔မလိုပါဘူး။
“ဒီမွာစား” ဆိုတာနဲ႔ “ဒီမွာ ဆား” ဆိုတာနဲ႔လည္း အဓိပၸါယ္ခ်င္း မတူသလို အသံထြက္ခ်င္းလည္း မတူပါဘူး။

ေနာက္တခါ အကၡရာ ဖို မ ဆိုျပီးလည္း ရွိပါေသးတယ္။
ခုနကလို နံပါတ္နဲ႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္ အကၡရာ နံပါတ္ ၁၊ ၃၊ ၅ က ဖိုျဖစ္ျပီး ၂ နဲ႔ ၄ က မ-ျဖစ္ပါတယ္။
က၊ ခ၊ ဂ၊ ဃ၊ င (က၊ ဂ၊ င = ဖို) (ခ၊ ဃ = မ) က်န္အကၡရာေတြ အဲဒီအတိုင္းပါပဲ။
စာလံုးပါဌ္ဆင့္ေတြ ဆင့္တဲ့အခါမွာ ….
* ဖို အခ်င္းခ်င္း ဆင့္ခြင့္ရွိတယ္။ မ-အခ်င္းခ်င္း ဆင့္လို႔မရပါ။
ဥပမာ - ကၠ၊ ဂၢ (က ၂-လံုးဆင့္၊ ဂ ၂-လံုးဆင့္) ခ နဲ႔ ဃ ကို ၂-လံုးဆင့္လို႔ မရပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး င-ကေတာ့ အားလံုးေပၚမွာ ဆင့္လို႔ရပါတယ္။ ဆင့္တဲ့အခါ -ၤ (ကင္းစီး) အေနနဲ႔ အသြင္ေျပာင္းျပီး ဆင့္ပါတယ္။ ၀ကၤပါ၊ သခၤါရ၊ အဂၤါ .. စသည္။
* မ-က ဖိုရဲ႕ ေအာက္မွာ သြားဆင့္ရတယ္။ ဆင့္တဲ့အခါမွာ ၁-ေအာက္မွာ ၂-သာဆင့္ရတယ္၊ ၃-ေအာက္မွာ ၄- သာ ဆင့္ရပါတယ္။
ဥပမာ .. အကၡရာ၊ အနဂၣ .. စသည္။

ဒါကိုၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ဃႀကီး ဏၾကီး စသည္တို႔ဟာ အပိုသက္သက္ ထည့္ထားျခင္း မဟုတ္ဘူး၊ တခုနဲ႔ တခု ကြာျခားတယ္ ဆိုတာ သိႏိုင္ပါတယ္။

သႀကီး “ႆ” ဆိုတာကေတာ့ သ ႏွစ္လံုးကို ဆင့္ထားတဲ့ ပါဌ္ဆင့္ျဖစ္တယ္။ သူက အကၡရာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ဒါေၾကာင့္ ဗ်ည္း ၃၃ လံုး ထဲ မပါရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ဆို ပိစိ သေဘာေပါက္ မလား၊ ပိုျပီးေတာ့ပဲ ရႈပ္ေထြးသြားမလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ တကယ္ဆို ဒီ့ထက္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။ အခ်ိန္မရတာက တေၾကာင္း၊ ဖတ္ရတာ ျငီးေငြ႕ မွာစိုးတာက တေၾကာင္းမို႔ ပိစိရဲ႕ ကြန္မန္႔နဲ႔ အနီးစပ္ဆံုး ေလာက္သာ ဆြဲယူရွင္းျပထားတာပါ။ ဒါေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ရွည္လွျပီ။

တလက္စတည္း … ဒီေနရာမွာ … စာဖတ္ျခင္း စာေရးျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္ကို ကိုးကားပါရေစဦး။
***
ေရွးေရွးအခါက အကၡရာ အေရးအသား၊ စာအေရးအသား မေပၚေသးေလေတာ့ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ နားလည္မႈအတြက္ ႏႈတ္ေျပာစကားသံဟာ အေရးႀကီးခဲ့မွာပါပဲ။ ကိုယ္ေျပာလိုတာကို ပီပီသသနဲ႔ ေျပာႏိုင္မွ တဖက္သားက နားလည္မွာပဲ။

ေနာက္ အကၡရာ အေရးအသား ေပၚလာတဲ့အခါ ဘယ္ဟာကို ဘယ္လိုေရးရမယ္ဆိုတဲ့ ေရးထံုးစည္းမ်ဥ္းေတြ ေပၚလာရပါတယ္။ အဲဒီေရးထံုး စည္းမ်ဥ္းေတြ သတ္ပံုအတုိင္း ေရးပါမွ လိုရာအနက္ ေပါက္ၿပီး တဖက္သားက နားလည္မွာပါပဲ။ ဥပမာ ၿမိဳ႕၀န္ကို နသတ္ေရးရမွာ ေသးေသးတင္နဲ႔ ေရးရင္ ျမိဳ႕၀န္ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ေတာက ၀ံသတၱ၀ါ ျဖစ္ရမွာပါပဲ။

အဲဒီေတာ့ အကၡရာေပၚတဲ့ ေခတ္က်ေတာ့ တဦးနဲ႔ တဦး ဆက္ဆံရာမွာေရာ အေတြးအေခၚ အၾကံဉာဏ္ေတြကို ဖလွယ္ၾကရာမွာေရာ ႏႈတ္ျမြက္စကားကိုခ်ည္း မသံုးဘဲ အေရးအသားနဲ႔လည္း ကိစၥၿပီးႏိုင္တာမို႔ ေရးထံုးဥပေဒေတြကို အလြန္ပဲ အေလးျပဳ ဂ႐ုစိုက္ ၾကရပါတယ္။
ဥပမာ ပိဋကတ္ သံုးပံုဟာ ျမန္မာျပည္၊ ထိုင္း အစရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို ပ်ံ႕ႏွံ႕လာရာမွာ ႏႈတ္ေျပာ စကားေၾကာင့္ သက္သက္မဟုတ္ အကၡရာ အေရးအသားေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အကၡရာကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ေရးတတ္ၾကဖို႔ ေရွးက အလြန္ပဲ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ပါဠိသဒၵါ က်မ္းေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေပၚခဲ့ရတာပါပဲ။

ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေခတ္ ေရာက္လာေတာ့ ပံုႏွိပ္စာလံုးနဲ႔ ပံုႏွိပ္စက္က ရွိေလေတာ့ အေရးအသားဟာ သိပ္ၿပီး တိုးတက္မ်ားျပား လာပါတယ္။ ေရဒီယို အသံလႊင့္နည္း အသံဖမ္းနည္းေတြ ထြန္းကားလာျပန္ေတာ့ ေဟာခ်က္ ေျပာခ်က္ သတင္းလႊင့္ခ်က္ ဆိုတဲ့ ႏႈတ္ေျပာ အသံေတြဟာလည္း တေန႔လံုးလိုလို ေလထဲမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အခုေခတ္မွာ ေရးထံုးမူမွန္သာ အေရးႀကီးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာထံုးမူမွန္ဟာလည္း အေရး အလြန္ႀကီးလာပါတယ္။

အခုေခတ္ အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ အသံလႊင့္တာကို ၾကည့္ပါဦး။ ဘီဘီစီကလည္း လႊင့္ပါတယ္။ နယူးေဒလီကလည္း လႊင့္ပါတယ္။ ဘီဘီအက္စ္ကလည္း လႊင့္ပါတယ္။ တျခားေနရာ အမ်ားကလည္း လႊင့္ပါတယ္။ အဲဒီလႊင့္တဲ့ လူေတြဟာ ဘီဘီစီက စံျပအသံကို နမူနာထားၿပီး မတူတူေအာင္ ႀကိဳးစားေျပာဆိုၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ အသံထြက္ခ်င္း မတူရင္ လူနားအလည္ လြဲမွာစိုးလို႔ပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာထံုးမူမွန္ဟာ အခု အထူးအေရးႀကီး လာပါတယ္။ အခု ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း ျမန္မာစကားဟာ ႐ံုးသံုးစကား ျဖစ္တဲ့အတိုင္း လႊတ္ေတာ္၊ ႐ံုးေတာ္၊ ေက်ာင္းႀကီး ေက်ာင္းငယ္မ်ားမွ စၿပီး အသံုးျပဳေနရတဲ့ စကားျဖစ္ေလေတာ့ ပီပီသသ ဌာန္ က႐ုိဏ္းက်က် ဆိုတတ္၊ ေျပာတတ္၊ ရြတ္တတ္၊ ဖတ္တတ္ပါမွ လိုရာအက်ဳိး ၿပီးစီးႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
***
ဒီေတာ့ ပိစိရဲ႕ ကြန္မန္႔ကို ျပန္ေကာက္ရမယ္ဆိုရင္ … ပိစိ ဘာေၾကာင့္ အဲဒီလို စဥ္းစားမိတာလဲ … ။ အားမနာတမ္း ေျပာရရင္ေတာ့ မူလ ဘူတ အေျခခံကို မသိလို႔ စဥ္းစားမိတယ္လို႔သာ ေျပာပါရေစေတာ့။ မသိလို႔ ဆိုတာကေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ မသိရင္ သိေအာင္ ေလ့လာလို႔ ရပါတယ္။ (သိလ်က္နဲ႔ေတာ့ ခုလို မေျပာတန္ေကာင္းဘူး ထင္ပါရဲ႕)

ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာစာ ေရးဖတ္ေနၾကတဲ့ သူတိုင္းဟာ ျမန္မာစာေပရဲ႕ အေျခခံျဖစ္တဲ့ ကႀကီး ခေကြး အကၡရာေတြကို ေသခ်ာစြာ ေလ့လာသင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ ယပင့္၊ ရရစ္၊ ၀ဆြဲ၊ ဟထိုး .. အဲဒါေတြကိုလည္း ဘယ္ကေန ဆင္းသက္လာတယ္ဆိုတာ သိသင့္တယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မွားေရးတတ္ၾကတာ ခဏခဏ ဖတ္ေနရလို႔ပါ။ ရပင့္၊ ရရစ္၊ ၀က္ဆြဲ၊ ဟတ္ထုိး တဲ့။
အဲဒီလိုေတြ ေရးၾက ေျပာၾကတဲ့သူေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ပညာတတ္ေတြခ်ည္း ပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဒါေတြဟာ အမွားၾကာရင္ အမွန္ျဖစ္သြားမွာလား။ ပညာတတ္ အမ်ားစုက လက္ခံတာနဲ႔ အမွန္ျဖစ္သြားေရာလား။

ဆရာမ မစႏၵာ ရဲ႕ ၀တၳဳထဲကလို ျမန္မာစာကို ဖ်က္သူဟာ ျမန္မာေတြ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ေခတ္အဆက္ဆက္ မပ်က္ယြင္းရေအာင္ တေယာက္တလက္ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္လာခဲ့တဲ့ က်မတို႔ရဲ႕ ျမန္မာစာေပဟာ စည္းကမ္းႀကီးတဲ့ စာေပ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသးသိမ္ႏုတ္ညံ့တဲ့ စာေပ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို ျဖစ္ေအာင္လည္း ေျပာင္းလဲ မပစ္ၾကပါနဲ႔။ စာတို႔ စကားတို႔ဟာ အခ်ိန္ၾကာလာသည္နဲ႔အမွ် ေျပာင္းလဲတတ္တယ္ ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ ေျပာင္းလဲရာမွာ မူရင္း မေပ်ာက္ပ်က္ ေစဖို႔နဲ႔ ေကာင္းေသာ ေျပာင္းလဲျခင္းသာ ျဖစ္ေစဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာစာေပ ျမင့္မားေအာင္ မလုပ္ေဆာင္ခ်င္ ေနပါ၊ ပ်က္စီးေအာင္ေတာ့ မဖ်က္ဆီးပစ္ၾကပါနဲ႔လို႔ က်မ ေတာင္းပန္ရင္း … ဒဂုန္ဦးစန္းေငြရဲ႕ စာပိုဒ္ေလးနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါရေစ … ။

“ျမန္မာစာသည္ တို႔စာ၊ ျမန္မာစကားသည္ တို႔စကား ဟု ဆိုကုန္ ေၾကြးေၾကာ္ၾကကုန္သည္။ နီတိ ေဆာင္ပုဒ္ ထုတ္ၾကကုန္သည္။ ထိုေဆာင္ပုဒ္ႏွင့္ ညီေအာင္ မဂၤလာက်က္သေရ တင့္ျဖဳိးေ၀လွေသာ တို႔စာ၏ ေရးထံုး ရင္းျမစ္ကိုလည္းေကာင္း၊ ေျပာထံုး ဖတ္ထံုး ရင္းျမစ္ကိုလည္းေကာင္း စနစ္တက် သိရွိကြၽမ္းက်င္ေအာင္ ႀကိဳးစား၍ ေလ့လာဆည္းပူး အားထုတ္အပ္၏။”
***
ေမတၱာျဖင့္
ေမဓာ၀ီ
14th May, 2007
11:35 pm
***
ကိုးကား
(၁) ဒဂုန္ဦးစန္းေငြ၏ သဒၵါကိုေလ့လာျခင္း။
(၂) ဟံသာ၀တီဦးဘရင္၏ ျမန္မာစာအေျချပ။
(၃) မင္းသု၀ဏ္၏ ပန္းႏွင့္ပင္စည္။
(၄) ကိုသက္ဦး၏ ကြန္မန္႔။