Wednesday, December 18, 2013

ျမတ္ေသာဆုေတာင္း ...

နတ္ေတာ္လရဲ႕ အေအးရိပ္မွာ ခိုလႈံရင္း ခဏတျဖဳတ္ အားလပ္ခ်ိန္ေလးေတြမွာ စာဖတ္စရာ ရွာေတာ့ အေဖ့စာအုပ္စင္က ဦးေသာ္ဇင္ စာအုပ္ေတြကို ေတြ႔တာနဲ႔ ယူလာလိုက္တယ္။ ေလာကဂီတ၊ ရာသီသဘင္နဲ႔ စာဥယ်ာဥ္ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြ ... ။ အစအဆံုး မဖတ္ႏိုင္ခင္ ဟိုဒီလွန္ေလွာ စာျမည္းရင္း စာဥယ်ာဥ္ စာအုပ္ထဲက  "ဝရဒါန" ဆိုတဲ့ ဘာသာျပန္စာစုေလးတခုကို သြားေတြ႔ပါတယ္။ ရာဘင္ျဒာနသ္တဂိုးရဲ႕ ကဗ်ာေလးကို ျမန္မာျပန္ထားတဲ့ စာစုေလးပါ။ အဲဒီစာကို ဖတ္ရင္း ငယ္ငယ္တုန္းက ဦးေသာ္ဇင္ေရးတဲ့ စာတအုပ္ထဲမွာ "ပတၳနာ" ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာတပုဒ္ ဖတ္ခဲ့ဖူးတာ အမွတ္ရမိတယ္။ အဲဒီစာကို  ေတာ္ေတာ္ေလး ႏွစ္သက္ စြဲလမ္းလြန္းလို႔ အဲဒီလို ဆုေတာင္းမ်ဳိးကိုလဲ လိုက္လံ တုပၿပီး ေတာင္းခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီဆုေတာင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ၇ ႏွစ္သာသာက ဒီေနရာမွာ  ပို႔စ္အျဖစ္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။

အခု ဖတ္ရတဲ့ တဂိုးရဲ႕ ဝရဒါနကို ျမင္ေတာ့ ဦးေသာ္ဇင္ ပတၳနာရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားခံရာ ျဖစ္ရမယ္လို႔ က်မ စိတ္ထဲ မွတ္ထင္မိတယ္။ ဘာသာျပန္ထားတဲ့ စာကို အေခါက္ေခါက္ဖတ္ရင္း ... အရင္က ဖတ္ဖူးတဲ့ ဦးေသာ္ဇင္ရဲ႕ ဆုေတာင္းကို ျပန္ေတြးရင္း ... ကဗ်ာေလး တပုဒ္ ခ်ေရးျဖစ္သြားတယ္။ ေရးၿပီးၿပီးခ်င္း ဘေလာ့မွာ တင္မရလို႔  ေဖ့စ္ဘြတ္က မွတ္စုေလးထဲမွာပဲ တင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဝရဒါန ေခါင္းစဥ္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို အြန္လိုင္းမွာေတြ႔တဲ့ ဦးဇင္း ဦးဇနက (အဂၤါေမာင္) နဲ႔ ဘုန္းဘုန္း ဦးဉာဏိႏၵ တို႔ကို ေမးျမန္းခဲ့ရပါေသးတယ္။  ဦးဇင္းနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းတို႔က ကဗ်ာကို ဖတ္႐ႈ ေဝဖန္အၾကံေပးၾကပါတယ္။

ေနာက္တေန႔ အေဖနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ စကားေျပာေတာ့ အေဖက ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ တင္ထားတဲ့ သမီးကဗ်ာေလး ဖတ္ၿပီးၿပီ၊ အေဖ သေဘာက်ပါတယ္ ... လို႔ ခ်ီးက်ဴးစကားဆိုပါတယ္။ အေဖက က်မ ကဗ်ာေတြကို ခ်ီးက်ဴးခဲပါတယ္။ က်မကလဲ ကဗ်ာေတြဆို အေဖ့ကို သိပ္ေပးမဖတ္ပါဘူး။ အခု အေဖက ခ်ီးက်ဴးေတာ့ အားတက္ၿပီး ဘေလာ့မွာ မရရေအာင္ တင္မယ္ စိတ္ကူးနဲ႔ ႀကိဳးစားပမ္းစား တင္လိုက္ပါတယ္။ ဖတ္႐ႈ ေဝဖန္ အၾကံေပးၾကပါအံုး ... ။ 
***
ဝရဒါန
(ဝိပေဒ ေမာေရ ရကၡာ ေကာေရာ) - ရာဘျႏၵာနသ္တဂုိး

အရွင္ … `ဝိပတၱိတို႔မွ ေစာင့္ေရွာက္ပါ` ဟူေသာ ပတၳနာကို ယူၿပီး သင္၏ တံခါးသို႔ မလာပါ။ ဝိပတၱိတို႔မွ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း မျဖစ္မည့္ - ယင္းဆုျမတ္ကိုေပးပါ။

မိမိသည္ ဒုကၡျဖင့္ ႏြမ္းလ်ေနေသာစိတ္ကို ႏွစ္သိမ့္မႈေပးပါရန္ ေတာင္းခံျခင္း မျပဳပါ။ ဒုကၡတို႔ကို ေအာင္ျမင္ရေသာ ဆုျမတ္ကိုေပးပါ။ ယင္းသည္ ပတၳနာျဖစ္၏။

သင္၏အကူအညီငါ့အား မရႏိုင္ပါေသာ္ အထီးက်န္အျဖစ္ဝန္ခံလ်က္ သူတပါးႏွင့္ ဆက္စပ္မႈမျပဳေသာ ဆုကိုေပးပါ။

ေလာက၏ အနိ႒ာ႐ံု အက်ဳိးမဲ့ႏွင့္ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲျခင္းတို႔သာ ငါ့အဖို႔ ျဖစ္ပါမူ ငါ၏အတြင္းမွာ ဤလိမ္လည္ လွည့္ပတ္ျခင္းတို႔၏ အရွိန္အဝါေၾကာင့္ ကုန္ခမ္းမသြားပါ။ ငါ့အား ကယ္မပါဟူေသာ ပတၳနာကို ယူၿပီး သင္၏ တံခါးသို႔ မလာပါ။ ဒုကၡအဏၰဝါတြင္ ကူးႏိုင္ေသာ သတၱိကိုသာ ေတာင္းဆိုပါသည္။

ငါ၏ တာဝန္ေပါ့ေအာင္ျပဳပါ ဟူေသာ ေတာင္းဆိုခ်က္ ျပည့္စံုမႈ ႏွစ္သိမ့္ဆုကို မလိုခ်င္ပါ။ ဤတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္လိုပါသည္ ဟုသာလွ်င္ ပတၳနာျပဳပါသည္။

သုချပည့္ဝေသာခဏ၌ ဦးညြတ္၍ သင့္အား ဖူးေျမာ္ႏိုင္ပါမည္။ သို႔ရာတြင္ ဒုကၡျပည့္ႏွက္ေသာ ညတို႔မွာ တေလာကလံုးက ငါ့အားေျပာင္ေလွာင္ပါမူ ငါသည္ မေၾကာက္မရြံ႕ဆုကို လိုခ်င္ပါသည္။
(ဦးေသာ္ဇင္ - စာဥယ်ာဥ္) ၁၉၆၉ ခုႏွစ္
***
"ျမတ္ေသာဆုေတာင္း"

ဝိပတၱိမွ
လြတ္ေျမာက္ရေစ
ဆုမေခၽြလို၊
ထိုဝိပတၱိ
ၾကံဳသည့္အခါ
စိတ္မွာေၾကာက္ျခင္း
အလ်ဥ္းမရွိ
ေစမည့္ဆုသာ … ငါေတာင္းပါ၏။

ရင္ထဲႏြမ္းလ်
စိတ္ဒုကၡေဘး
ႏွစ္သိမ့္ေပးရန္
ဆုမပန္ပါ၊
ၾကံဳလာဒုကၡ
ေအာင္ျမင္ရေအာင္
စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေစ … ငါဆုေခၽြ၏။

ကယ္သူကင္းမဲ့
ကူညီမဲ့ၿပီး
အထီးက်န္မွ
ကင္းေဝးရေၾကာင္း
ဆုမေတာင္းလို၊
ငါတကိုယ္တည္း
မငိုညည္းဘဲ
ေနရဲသည့္ဆု … ေတာင္းဆိုျပဳ၏။

ျဖစ္ေလရာရာ
အနိ႒ာ႐ံု
အျမဲၾကံဳျငား
ငါ့အားကယ္ပါ
တစာစာဟစ္
ခြန္းလွစ္ဖြဲ႔ဆို
ညည္းမငိုဘူး၊
ဘယ္လိုဒုကၡ
ၾကံဳပါရလဲ
ရင္ဆိုင္ရဲသည့္
သတၱိကိုသာ … ရလိုပါ၏။

တာဝန္ေတြပိ
ကိုယ္မခ်ိလဲ
ၿငိသည့္ဝန္တာ
ေပါ့ပါေစေရး
ႏွစ္သိမ့္ေပးျခင္း
အလ်ဥ္းမလို
တာဝန္ကိုသာ
ေက်ပြန္စြာျဖင့္
ေဆာင္ရြက္ခြင့္ကို … ငါေတာင္းဆို၏။

သုခခ်မ္းသာ
ျပည့္ေသာခါ၌
ဦးခိုက္ေကာ္ေရာ္
ငါဖူးေျမာ္မည္၊
ၾကံဳသည္ဒုကၡ
လမိုက္ညဝယ္
အဘယ္လူမ်ား
ေလွာင္ေျပာင္ျငားလဲ
ေၾကာက္အားမဲ့ကင္း
ရဲရင့္ျခင္းသာ ... လိုလားပါ၏။
***
(ဦးေသာ္ဇင္ ၏ ျမန္မာျပန္ကို ကဗ်ာျပန္လည္ဖြဲ႔ဆိုသည္)
၁၅၊ ၁၂၊ ၁၃
 ***
တကယ္ေတာ့ ဆုေတာင္းဆိုတာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵပါ။ ဆုေတာင္းျပည့္ေအာင္ တနည္းအားျဖင့္ ကိုယ့္ရဲ႕ ဆႏၵေတြ ျပည့္စံုေအာင္ကေတာ့  ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ယူရမွာပါ။ ဒီလိုႀကိဳးစားျခင္းဟာ ပါရမီျဖည့္ျခင္းပဲ မဟုတ္လား။ ကဗ်ာေလး ေရးရင္း အဲဒီဆုေတာင္းေတြ တကယ္ပဲ ျပည့္ခ်င္လိုက္တာလို႔ ျပင္းျပတဲ့ ဆႏၵေတြ ျဖစ္မိတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဒီဆုေတာင္းေတြ ျပည့္ဖို႔ရာ ... က်မ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားရပါအံုးမယ္ ... ။ 
***
ေမဓာဝီ
၁၈၊ ၁၂၊ ၂၀၁၃
၁၉း၄၇ မိနစ္ (ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္)

Read More...

Wednesday, December 11, 2013

အလြမ္းမဲ့ ဒီဇင္ဘာ ...

အလြမ္းမဲ့ ဒီဇင္ဘာ
***
လြမ္းခ်င္ပါလ်က္
အလြမ္းခက္ခဲ့ၿပီ ဒီဇင္ဘာ … ။        

ေဆာင္းေလေအးေအး
ႏွင္းေဖြးေဖြးေအာက္
တေယာက္ထဲ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းေတြကို
ငါ … မလြမ္းလိုေတာ့ပါ ဒီဇင္ဘာ … ။

အျပံဳးတု - အၾကင္နာတု
ေမတၱာအတုေတြ အားလံုးကို
ဥေပကၡာျပဳဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း
နားလည္ျခင္းေတြကို ေသာက္သံုး
ငါ … (ဘယ္သူ႔ကိုမွလဲ) မမုန္းလိုေတာ့ပါ ဒီဇင္ဘာ … ။

ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ညခ်မ္းမွာ
ကံ့ေကာ္ပန္းေတြလဲ ရနံ႔ျပယ္
စပယ္ျဖဴေတြလဲ ေၾကြက်
ခေရေတြ ေျမမွာခခဲ့ေပမယ့္
ငါ … မ်က္ရည္မက်ဘူး ဒီဇင္ဘာ … ။

ငါ့ရဲ႕ လမ္းမွာ
အလြမ္းေတြ ဖယ္ရွား
အမွားေတြကို ေက်ာခိုင္း
႐ိုင္းစိုင္းျခင္းမ်ား စြန္႔ပစ္
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ စစ္စစ္သာ
ဝင္လာခြင့္ျပဳမယ္ ဒီဇင္ဘာ … ။

ငါ့ ဒီဇင္ဘာ
ႏွင္းျဖဴမလႊမ္း … ျမဴမသန္းေပမဲ့
ေအးခ်မ္းေနခဲ့တယ္  … ။

ငါ့ ဒီဇင္ဘာ
ကဗ်ာမဆန္  … ကာရန္မက်ေပမဲ့
တကယ္ကို လွေနခဲ့တယ္ … ။

ကဲ …
ငါ … ဘာကို လြမ္းရမလဲ …
ငါ … ဘာကို တမ္းတမလဲ …
လြမ္းခ်င္ပါလ်က္နဲ႔
အလြမ္းခက္ခဲ့ျပန္ၿပီကြယ္ … ။ … ။
***
ေမဓာဝီ
၁၁၊ ၁၂၊ ၁၃
၁၉.၀၇ နာရီ

Read More...

Friday, November 29, 2013

~ ေရႊရတု အႀကိဳ ~

 ႏိုဝင္ဘာလဟာ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ အမွတ္တရေတြ ျပည့္လႊမ္းေနတဲ့ လတလေပါ့။ အေမတို႔ရဲ႕ မဂၤလာ ႏွစ္ပတ္လည္ဟာ ဒီႏိုဝင္ဘာမွာ ၄၉ ႏွစ္ျပည့္ၿပီေလ။ တခ်ဳိ႕ေသာသူေတြက အမွတ္တရ ေန႔ လ ရက္ေတြကို ဂ႐ုမစိုက္၊ စိတ္မဝင္စား၊ တန္ဖိုးမထားၾကေပမဲ့ က်မကေတာ့ တန္ဖိုးထားသင့္တယ္လို႔ ထင္တာပါပဲ။   ႏွစ္ဦးသား ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကတဲ့ ဘဝခရီးလမ္းမွာ တရက္ၿပီးတရက္ ကုန္ဆံုးသြားတဲ့ ေန႔ရက္ အခ်ိန္ေတြဟာ ... ခ်စ္ျခင္းတို႔ရဲ႕ ရာဇဝင္၊ သံေယာဇဥ္ေတြရဲ႕ခိုင္ျမဲျခင္း ... နားလည္ျခင္းေတြရဲ႕ ေျခရာ ...  ေမတၱာတရားရဲ႕ သေကၤတ ... ေျပာမယ္ဆိုရင္ ... နိဗၺာန္ခရီးကို အတူသြားၾကတဲ့ ပါရမီျဖည့္ဘက္ေတြရဲ႕ ေျခလွမ္းေလးေတြပဲ မဟုတ္လား ... ။ 
 
လွမ္းခဲ့ၾကတဲ့ ေျခလွမ္းေတြထဲမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ၾကင္နာျမတ္ႏိုးျခင္း အပါအဝင္ ...  ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးျခင္းေတြ ... ပူေဆြး ဝမ္းနည္းျခင္းေတြ ... နားလည္ခြင့္လႊတ္ျခင္းေတြ ...  ေစာင့္စည္း ထိမ္းသိမ္းျခင္းေတြ ... ... စတဲ့ စတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ေရာယွက္ေနမွာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေလးေတြ တစစ ကုန္ဆံုးရင္း ျပန္လွည့္ၾကည့္ခ်ိန္မွာ ၄၉ ႏွစ္ဆိုတဲ့ ခရီးကို မညည္းမညဴ အတူ လက္တြဲလို႔ ... ေဘးနားမွာေတာ့ အေဖနဲ႔ အေမတို႔ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ သား သမီးေတြနဲ႔ေပါ့ ...။ :)

 အေမနဲ႔ အေဖက ဘဝအဆက္ဆက္ ေရစက္ဆံုခဲ့ၾကတဲ့ ပါရမီ ျဖည့္ဘက္ေတြ ျဖစ္မွာပါပဲ။ အေဖက အေမ့ကို သိပ္ခ်စ္သလို ... အေမကလဲ အေဖ့ကို အရာရာ နားလည္မႈနဲ႔ ခြင့္လႊတ္ၿပီး ခ်စ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အေဖက အေမ့ရဲ႕ တဦးတည္းေသာ ခ်စ္သူ ျဖစ္သလို အေမ့ဘဝတခုလံုးကိုလဲ အေဖနဲ႔ သားသမီးေတြအတြက္ ျမွဳပ္ႏွံခဲ့တယ္။ အေမ့မွာ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြ ဆိုတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ အေဖ့သူငယ္ခ်င္းက အေမ့သူငယ္ခ်င္း၊ အေဖ့မိတ္ေဆြက အေမ့မိတ္ေဆြ ...။ သားသမီးေတြ ႀကီးလာေတာ့ သားသမီးေတြရဲ႕ မိတ္ေဆြက အေမ့ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္သြားေရာ ... ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ... အေဖရယ္ သားသမီးေတြရယ္က အေမ့ရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုး မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲေပါ့။ 

အေမနဲ႔ အေဖက စာေပ ဝါသနာပါတာခ်င္း တူတယ္၊ ကဗ်ာဝါသနာပါတဲ့ အေမ့ေၾကာင့္ အေဖက ကဗ်ာေတြကို စနစ္တက် ေလ့လာၿပီး ကဗ်ာေပါင္း မ်ားစြာ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေဖ့ကဗ်ာ တခ်ဳိ႕ ဒီေနရာမွာ ရွိပါတယ္။ အေမသင္ေပးလို႔ ဘုရားစာေတြ ရခဲ့တဲ့ အေဖက ဘာသာေရးကို စိတ္ပါဝင္စားစြာ ေသခ်ာေလ့လာ သင္ယူခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုး အဘိဓမၼာ သင္တန္းဆရာ တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။  အေဖရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေတြတိုင္းမွာ ေနာက္ကြယ္က အေမ့ရဲ႕ ေထာက္ပံ့မႈ ေတြ အျမဲ ပါခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါပဲ။

အေဖနဲ႔ အေမက သူတပါးကို ကူညီဖို႔ ေပးကမ္းဖို႔ ဒါနျပဳဖို႔ဆိုရင္ စိတ္တူ ကိုယ္တူလဲ ျဖစ္ၾကတယ္။ တေယာက္ လွဴမယ့္ အလွဴကို တေယာက္က မဟန္႔ၾက မတားျမစ္ၾကဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမ ႏွစ္ေယာက္လံုး သူတပါးကို ကိုယ္ခ်င္းစာ စိတ္နဲ႔ ၾကင္နာသနား တတ္တာေတြ ... ကိုယ့္အေပၚ မေကာင္းတဲ့သူ ကိုေတာင္ သည္းခံႏိုင္လြန္းၾကတာေတြ ... စိတ္ခ်င္းထပ္တူညီၾကတာ မ်ားပါတယ္။ 

အခု ေမာင္ေလးရွိရာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အေမနဲ႔ အေဖ ေရာက္ေနၾကေတာ့ ေမာင္ေလးတို႔ အလုပ္သြားရင္ အေမနဲ႔ အေဖ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ေျခဆုပ္လက္နယ္ မရွိတဲ့အခါ တေယာက္ ေနထိုင္မေကာင္းရင္ တေယာက္က ျပဳစုၾကရတယ္။ အတူတူ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္၊ အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္၊ ေအးအတူ ပူအမွ် ဆိုတဲ့ စကားက အေမနဲ႔ အေဖအတြက္ ပိုၿပီး အဓိပၸါယ္ ရွိလာခဲ့တယ္။ 


လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းက အေမနဲ႔အေဖက ေမာင္ေလးတို႔နဲ႔အတူ Keywest ကို အလည္အပတ္ သြားဖို႔ စီစဥ္ၾကတယ္။ က်မက "ဟန္းနီးမြန္းလား အေမ" လို႔ ေနာက္ေတာ့ အေမက "ဟုတ္တယ္ ၄၉ ႀကိမ္ေျမာက္ ဟန္းနီးမြန္း" ... တဲ့။ "အေမတို႔ ဓာတ္ပံုေတြ အမ်ားႀကီး ႐ိုက္ခဲ့ေနာ္ ... လက္ခ်င္းတြဲၿပီး႐ိုက္" ... လို႔ က်မက မွာရင္း ... "အင္း ... သမီးမေျပာလဲ အေမတို႔က လက္တြဲထားမွာပါပဲ" ... လို႔  ဆက္ၿပီး ေနာက္ျဖစ္တယ္။ အေဖနဲ႔ အေမ လက္ခ်င္းတြဲထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေလးေတြကို ၾကည့္ရတာ က်မ စိတ္ထဲ ပီတိ ျဖစ္မိလို႔ပါ ... ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ဝါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ တရက္ အေဖ့ေမြးေန႔ တုန္းက က်မက အမွတ္တရ စာေရးမယ္စိတ္ကူးနဲ႔ အေဖ့ကို ေမးခဲ့ဖူးတယ္၊ အေဖ့ဘဝမွာ မွတ္မွတ္ရရ ရွိခဲ့တဲ့ ေမြးေန႔တခု အေၾကာင္း ေျပာျပပါ ... ဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ... အေဖ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ အေၾကာင္းေလး ေျပာျပတယ္။ အေဖတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစု ပဲခူးကို ဝါဆိုပန္းခူးထြက္ရင္း အျပန္မွာ ကားအက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္သတဲ့။ ကားေမာင္းသူက အေဖေပါ့။ (အဲဒီအေၾကာင္းက အေဖခဏခဏ ျပန္ေျပာျပလို႔ သိေနၿပီးသားပါပဲ။) 

ကားေမာင္းတဲ့ အေဖက ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ဒဏ္ရာ မရေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္တဲ့သူေတြ ပါေတာ့ အေဖက ကူညီရင္း အေဖ့ အက်ႌမွာလဲ ေသြးေတြရႊဲလို႔တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဖ့အေမ (ဖြားဖြား) က အေဖ့ေမြးေန႔အတြက္ အေဖႀကိဳက္တဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးေတြ ခ်က္ေနခဲ့တယ္။ ဖိနပ္မပါ ဘာမပါ ေသြးသံတရဲရဲ အိမ္ျပန္ ေရာက္လာတဲ့ အေဖ့ကို  ေသၿပီး သရဲလာေျခာက္တယ္လို႔ ဖြားဖြားက ထင္ေနေသးတာ ဆိုပဲ။ အေဖ့ သတင္းကို အိမ္နီးနားခ်င္း ျဖစ္တဲ့ အေမက သူငယ္ခ်င္းေတြကတဆင့္ ၾကားသြားတယ္။ အဲဒီညေန အေဖ တကိုယ္လံုး နာက်င္ ကိုက္ခဲလို႔ အိပ္ရာေပၚမွာ နားေနတုန္း အေမ့ဆီက သတင္းေမးတဲ့ စာေလးတေစာင္ ေရာက္ လာတယ္တဲ့။ အေမ့ဆီက ရတဲ့ ပထမဆံုး စာေလးေပါ့ ... ။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အေဖနဲ႔ အေမက ခ်စ္သူေတြ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ အေဖက ကမ္းလွမ္းထားတုန္းပဲ ရွိေသးတာ။ အေဖ့ ကားအက္ဆီးဒင့္ သတင္းၾကားေတာ့ အေမက သတင္းေမးေရာက္လာၿပီး ေနာက္မွာမွ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ ခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ရွိၿပီေပါ့ ... လို႔ အေဖ ေျပာျပတာကို နားေထာင္ရင္း romantic story ေလး တပုဒ္လိုပဲ မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္ ပံုေဖာ္ေနမိတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ က ေမြးေန႔ေလးတခုကို အေဖ ခုထိ သတိတရ ရွိေနတုန္းပဲ ... ။ အေဖက အမွတ္တရ ပံုရိပ္ကေလးေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့တတ္ပါဘူး။

အဲဒီေမြးေန႔ေလးကေန ေနာက္ထပ္ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အၾကာမွာေတာ့ အေဖက အေမ့ဘဝတခုလံုးကို အပိုင္သိမ္းပိုက္ သြားခဲ့တာေပါ့။ ေနာက္ႏွစ္ဆို အေမနဲ႔အေဖရဲ႕ မဂၤလာ ေရႊရတု ႏွစ္ ၅၀ ျပည့္ပါမယ္။ ေရႊရတု မဂၤလာပြဲကို အေမနဲ႔ အေဖ ဖူးစာဆံုခဲ့တဲ့ ... အေမနဲ႔ အေဖ မဂၤလာပြဲ က်င္းပခဲ့တဲ့  ... အေမနဲ႔ အေဖ သားသမီးေတြ ပြါးစည္းခဲ့တဲ့ ... က်မတို႔ေတြ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ...  ဒီျခံထဲမွာပဲ သားသမီးေတြ အားလံုးနဲ႔အတူ ျပဳလုပ္ၾကမယ္လို႔ တိုင္ပင္ထားၾကတယ္။ 

က်မကေတာ့ ... အေဖနဲ႔ အေမရယ္ ... က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြရယ္ ... အားလံုး အတူတူ ျပန္ဆံုႏိုင္မယ့္ ေရႊရတု မဂၤလာ ႏွစ္ပတ္လည္ကို ခုကတည္းက ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ႀကိဳတင္ၾကည္ႏူး ေနမိပါေတာ့တယ္။ 
***
အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ ၄၉ ႏွစ္ေျမာက္ မဂၤလာ အမွတ္တရ ...

ေမဓာဝီ
၂၉၊ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၃
၁၁း၂၈နာရီ (ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္)
***
ေရးခဲ့ဖူးေသာ အမွတ္တရမ်ား

Read More...

Thursday, September 19, 2013

ပန္းတပြင့္ေတာင္မွ ... ဆရာေလးၾကည္ျဖဴ ေက်ာင္းသို႔ ....

.
ဒီကေန႔ က်မတို႔ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕နယ္ ဝါးနက္ေခ်ာင္းေက်းရြာနားက ပန္းတပြင့္ေတာင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ စာသင္ေက်ာင္းကို သြားဖို႔ မနက္ ၈ နာရီသာသာမွာ အိမ္ကေန ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ကအထြက္မွာ မိုးေလကင္းစင္ၿပီး ရာသီဥတုက သာသာယာယာပါပဲ။ ပန္းတပြင့္ေတာင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တခါတုန္းက ဒီေနရာ မွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပန္းတပြင့္ေတာင္ သြားတဲ့လမ္းက မိုးတြင္းဆို သိပ္မေကာင္းတတ္လို႔ မသြားခင္ မေန႔ညက ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး ေမးရေသးတယ္။

 “ဆရာေတာ္ လမ္းေတြ ျပင္ထားပါတယ္၊ လာခဲ့ပါ …” ဆိုၿပီး နယ္ခံလူတေယာက္က ေျပာတယ္။
အဲဒီ ခရီးစဥ္ေလးကို သြားရျခင္း အေၾကာင္းကေတာ့ က်မတို႔ ေက်ာင္းက ကေလးေတြနဲ႔ အတူတူ Charity trip မသြားခင္ လမ္းေၾကာင္းအရင္ သြားၾကည့္ၾကတာပါ။
 ***
Charity Trip

Charity trip ထြက္ဖို႔ စိတ္ကူးကေတာ့ က်မ အမႀကီးရဲ႕ စိတ္ကူးနဲ႔ အစီအစဥ္ပါပဲ။ ေက်ာင္းက ကေလးေတြဟာ တတ္ႏိုင္တဲ့ မိဘေတြက ေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာသူေတြပီပီ ဘဝအေၾကာင္းကို သိပ္နားမလည္ၾကပါဘူး။ ထမင္းပြဲ ေရွ႕ေရာက္စားေသာက္ေနထိုင္ ႀကီးျပင္းလာၾကသူေတြျဖစ္ၿပီး မိဘနဲ႔ ဆရာေတြကို ႏြဲ႔ဆိုးဆိုးဖို႔၊ ေဆာ့ ကစားဖို႔ ေလာက္သာ သိၾကပါတယ္။ Charity trip သြားမယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူတို႔ကို ခုလို ေျပာခဲ့တယ္။

 “ဘဝေတြက တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မတူၾကဘူး၊ သားတို႔ သမီးတို႔ ခုလို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေနထိုင္ စားေသာက္ႏိုင္တယ္၊ အပူအပင္မရွိ ေက်ာင္းတက္ႏိုင္ၾကေပမယ့္ ကိုယ့္လို မျပည့္စံုတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္၊ သူတို႔ေတြကို စာနာ နားလည္ၿပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီေပးရမယ္ …

 “သားတို႔ သမီးတို႔ အိမ္မွာ ပိုလွ်ံေနတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ၊ ကိုယ္နဲ႔ မေတာ္ေတာ့တဲ့ အဝတ္အစား အသံုးအေဆာင္ ေလးေတြ၊ မသံုးေတာ့တဲ့ ဖတ္စာအုပ္နဲ႔ တျခား စာအုပ္စာတမ္းေလးေတြ ကိုယ့္လို မဝယ္ႏိုင္ မသံုးႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို ျပန္ၿပီး အလွဴဒါနျပဳႏိုင္ဖို႔ charity trip ေလးတခု ထြက္ၾကဖို႔ စီစဥ္ထားတယ္”

ၿပီးခဲ့တဲ့ ဝါေခါင္လျပည့္ ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔မွာ Charity trip အတြက္ ကေလးေတြကို တရားဝင္ ေၾကျငာခဲ့ၿပီး လွဴခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကို နည္းနည္းခ်င္း ေက်ာင္းမွာ စုေဆာင္းထားဖို႔ donation box ေလးေတြ အတန္းအလိုက္ ထားေပးထားပါတယ္။ လွဴခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးနဲ႔ ေန႔စဥ္ ကုသိုလ္စိတ္ေလးေတြ ျဖစ္ေစဖို႔ ဆိုၿပီး ခုလို စီစဥ္ေပးခဲ့တာပါ။ တခ်ဳိ႕ေတြလဲ အက်ႌအဝတ္အစား၊ စာအုပ္စာတမ္း၊ အသံုးအေဆာင္နဲ႔ ကစားစရာေတြ တခါထဲ အမ်ားႀကီး ယူလာၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ေတြကလဲ သြားခါနီးမွ ယူလာေတာ့မယ္၊ သားတို႔မွာ လွဴစရာေတြ ကားတစီးတိုက္ေလာက္ရွိတယ္ … လို႔ ေျပာတယ္။

တခ်ဳိ႕မိဘေတြကလဲ ဝမ္းသာစြာနဲ႔ …
“က်မတို႔ မဝတ္ေတာ့တဲ့ အက်ႌေတြ ဘယ္သူ႔ေပးရမွန္း မသိဘူးျဖစ္ေနတာ … အခုလို လွဴရမယ္ဆိုေတာ့ ဝမ္းသာလိုက္တာ … ဆရာမတို႔သြားရင္ က်မတို႔လဲ လိုက္ခ်င္ပါတယ္” လို႔ ေျပာၾကတယ္။

ပထမဆံုး အႀကိမ္အျဖစ္ Charity trip ကို ပန္းတပြင့္ေတာင္က ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ စာသင္ေက်ာင္းကို သြားဖို႔ စီစဥ္ထားပါတယ္။ ပန္းတပြင့္ေတာင္ သြားတဲ့လမ္းက လမ္းၾကမ္းတာမို႔ မိုးေလကင္းစင္တဲ့ သီတင္းကၽြတ္ ေက်ာ္မွ သြားဖို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ မိဘေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြက ခဏခဏ ေမးၾကလြန္းေတာ့ လမ္းသာရင္ သြားမယ္ဆိုၿပီး လမ္းေၾကာင္းၾကည့္ဖို႔ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။
*** 
ပန္းတပြင့္ေတာင္ နဲ႔ ခရီးလမ္းၾကမ္း
ပန္းတပြင့္ေတာင္ သြားလမ္းအဝင္ ဆိုင္းဘုတ္
မနက္ခင္းက မိုးေလ ကင္းစင္ေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္း မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြနဲ႔ ေကာင္းကင္ႀကီးက ညိဳ႕မႈိင္းလို႔ လာတယ္။ ေမွာ္ဘီက ေလထီးတပ္ ေက်ာ္ၿပီး ဓမၼဒူတ အရွင္ေဆကိႏၵ ေက်ာင္းကို လြန္သြားၿပီးတဲ့အခါ ပစ္တိုင္းေထာင္ပံုနဲ႔ ပန္းတပြင့္ေတာင္ ဆိုင္းဘုတ္ကို ျမင္ၾကရပါတယ္။ လမ္းကလဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆိုးလာတာေၾကာင့္ ဘီးလွိမ့္႐ံု ေလာက္ပဲ ေမာင္းလို႔ရပါတယ္။

ေရခံသူ ေရခ်ဳိးသူ ...

လမ္းေဘး ဝဲယာမွာ စိုက္ခင္းပ်ဳိးခင္းေတြ ရွိသလို တဲအိမ္ေသးေသးေလးေတြ၊ ေဆာ့ကစားေနတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြ ကားလမ္းေဘးမွာ ကားေတြ ျဖတ္သြားတိုင္း တာ့တာ ျပေနၾကတဲ့ ကေလးေလးေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ မြန္းက်ပ္မႈက လြန္ေျမာက္ၿပီး  ေက်းလက္ရဲ႕ စိမ္းလန္းျခင္းေတြနဲ႔ လတ္ဆတ္တဲ့ေလကို ႐ွဴ႐ႈိက္ႏိုင္ေပမဲ့ ႏြမ္းပါးတဲ့ ဘဝေလးေတြကို ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက စိတ္ကို မြန္းက်ပ္ဆို႔နင့္ေစျပန္တယ္။

လမ္းနံေဘးက တဲအိမ္ေလး ...
စပါးတခင္းနဲ႔ ကၽြဲႏွစ္ရွဥ္း
ဒီလို စိမ္းစိမ္းစိုစို ႐ႈခင္းေလး ျမင္ရေတာ့လဲ စိတ္ထဲ လန္းဆန္းမိပါတယ္။ ဒီလို႐ႈခင္းမ်ဳိးနဲ႔ ကင္းေဝးခဲ့တာ အေတာ္ၾကာမွကိုး ... ။
ဒီလိုလမ္းေတြလဲ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္ ...
ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတဲ့ လမ္းေတြပါ။ က်မတို႔က ကားေလးနဲ႔ သြားတာမို႔ ဗြက္နစ္မွာစိုးၿပီး တထိတ္ထိတ္ ဘုရားတ- သြားရတယ္။ ဆိုင္ကယ္သမားေတြကေတာ့ ျဖတ္သန္းသြားလာ ေနၾကတာပဲ။ 

မ႐ုန္းႏိုင္တဲ့အဆံုး ...
ရႊံ႕ဗြက္ေတြၾကားမွာ ကားေလးကို တဘီးခ်င္း လွိမ့္သြားရင္းနဲ႔ င႐ုတ္ေကာင္းေခ်ာင္း ဆိုတဲ့ တေနရာအေရာက္ ဆက္သြားလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ဗြက္လြင္ျပင္က ဆီးႀကိဳေနပါတယ္။ အဲဒီနားက ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီေတြက ကားေလးသြားလို႔ မရေၾကာင္း၊ သြားခ်င္ရင္ ကားကို ဒီမွာရပ္ထားၿပီး ဆိုင္ကယ္နဲ႔ သြားမွ ရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး ကားကို အတင္းရပ္ခိုင္းတယ္။ က်မတို႔လည္း ဆရာေတာ္ဆီ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး ေရွ႕ဆက္မသြားၾကေတာ့ဘဲ ျပန္လွည့္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ေတာ့ မသြားခ်င္ဘူးေလ ... ။ 
***
ဆရာေလးၾကည္ျဖဴ ေက်ာင္း

 .
ကားျပန္ေကြ႕ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ လမ္းခုလတ္ တေနရာက ဗြက္အိုင္တခုနားေရာက္ေတာ့ ကားအဲကြန္းကိုပိတ္၊ မွန္ကိုဖြင့္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းေလး ေမာင္းေနတုန္း စာအံသံၾကားလို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ... စာရြက္ေတြ ပြစာက်ဲေအာင္ ကပ္ထားတဲ့ တဲအိမ္ေသးေသးေလး တလံုးကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ...

"ဆရာေလး ၾကည္ျဖဴ ေက်ာင္း"
ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ အစိမ္းေလးကို အံ့ၾသစဖြယ္ ေတြ႔ပါတယ္။

 

အဲဒီ တဲအိမ္ ေသးေသးေလးဟာ စာသင္ေက်ာင္းေလး တေက်ာင္း ျဖစ္ေနၿပီး အဲဒီထဲကေန စာအံသံေတြ တညံညံ ၾကားရတယ္။ ပိုၿပီး အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းတာက စာသင္ေပးေနတဲ့ အသံပိုင္ရွင္ (အမ်ဳိးသမီး) ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ အသံထြက္ဟာ အေတာ္ေလး ေကာင္းေနလို႔ပါပဲ ... ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မတို႔ ကားကို လမ္းေဘးခ်ရပ္ၿပီး ေက်ာင္းေလးအနား သြားၾကည့္ေတာ့ သီလရွင္ ဆရာေလးတပါးက ကေလးေတြကို အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ က်မတို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာပဲ သင္ခန္းစာကို ခဏရပ္နားၿပီး အားလံုးလက္အုပ္ေလးေတြခ်ီလို႔ ၾသကာသ ကန္ေတာ့ခ်ဳိးနဲ႔ ဘုရားရွိခိုးေနၾကပါတယ္။

သူတို႔အားလံုး ဘုရားရွိခိုးခ်ိန္ထိ ခဏေစာင့္ေနၿပီးမွ ေက်ာင္းေလးထဲက ဆရာေလးကို လက္အုပ္ခ်ီၿပီး က်မသိခ်င္တာေလးေတြ ေမးျမန္းခဲ့တယ္။

ဆရာေလးၾကည္ျဖဴ လို႔ အမည္ရတဲ့ ဆရာေလးရဲ႕ဘြဲ႔႕ ေဒၚဥတၱရ ... ပါတဲ့။ ဒီေနရာမွာေနၿပီး ဒီနားတဝိုက္က ကေလးေတြကို စာသင္ေပးေနတာ တႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီလို႔ ဆိုတယ္။

"ဆရာေလး ဒီေနရာကို ေရာက္လာေတာ့ ဘုရားဖူးသြားတဲ့ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ကားေတြက ပစ္ခ်တဲ့ ပိုက္ဆံေတြ မုန႔္ေတြကို ကေလးေတြက လိုက္ေကာက္ေနတာ ျမင္ရတဲ့အခါ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္၊ သူတို႔ေလးေတြကို စာလဲသင္ေပးတယ္၊ လိမၼာေရးျခားရွိေအာင္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ ျမင့္မားေအာင္ သင္ေပးတယ္"

"ပညာပဲသင္ၿပီး ဘာသာေရး အေျခခံမသင္လို႔လဲ မရဘူး၊ ပညာေရးမွာ ဘာသာေရးမပါရင္ ပညာပဲတတ္ၿပီး selfish ျဖစ္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို ဘာသာေရး အေျခခံပါ သင္ေပးပါတယ္။"

"အဓိကကေတာ့ ျမန္မာစာနဲ႔ အဂၤလိပ္စာကို သင္ေပးပါတယ္၊ ျမန္မာစာဆိုရင္ စာလံုးေပါင္း သတ္ပံုမွန္ရမယ္၊ လက္ေရးလက္သား ေသသပ္ရမယ္၊ အဲဒီလို ျဖစ္ေအာင္ ေသခ်ာ ေလ့က်င့္ေပးရတယ္။ စစခ်င္းေတာ့ မလြယ္ဘူး၊ အခုေတာ့ ကေလးေတြလဲ ဆရာေလး ေစတနာကို နားလည္လာၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပေနၾကပါၿပီ၊ ဒီကေလးေတြက လက္ေရြးစင္ ကေလးေတြေပါ့။"

တနဂၤေႏြနဲ႔ ဥပုသ္ေန႔ေတြမွာ ကေလးေတြကို သင္ေပးပါတယ္။ သူငယ္တန္းကေန ၇ တန္း ၈ တန္း ၉ တန္းေလာက္ထိ ပါပါတယ္။  တခ်ဳိ႕ကလဲ ခုထိ လမ္းမထြက္ၿပီး တာ့တာကုမၸဏီ သြားေနၾကတုန္းပါပဲ ..."

.
က်မက ကေလးတေယာက္ကို သမီး ဘယ္ႏွတန္းလဲ လို႔ ေမးေတာ့ ၄-တန္းလို႔ ေျဖပါတယ္။ သူက ၃-တန္း၊ သူက သူငယ္တန္း ဆိုၿပီး က်န္ကေလးေတြနဲ႔ က်မကို မိတ္ဆက္ ေပးေနေသးတယ္။ ဆရာေလးသင္ေနတဲ့ ဝိႈက္ဘုတ္ကို ၾကည့္ေတာ့ Myself (ကၽြႏ္ုပ္အေၾကာင္း) ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာေၾကာင္းတခ်ဳိ႕ ေရးထားၿပီး သင္လက္စကို ေတြ႔ရတယ္။ သီလရွင္ဝတ္စံုအႏြမ္းေလးနဲ႔ ဆရာေလးၾကည္ျဖဴရဲ႕ တကိုယ္ေရ တဲေက်ာင္းကေလးဟာ အလြန္ႏြမ္းပါးလွေပမဲ့ ကေလးေတြေတြ အေပၚ ထားရွိတဲ့ ဆရာေလးရဲ႕ ေစတနာကေတာ့ သိပ္ကို ျမင့္ျမတ္လွပါတယ္။

"ဆရာ ဆရာမဆိုတာ စာတတ္႐ံု၊ စာသင္တတ္႐ံုနဲ႔ မၿပီးဘူး၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္လဲ ရွိရမယ္။ ကိုယ့္အမ်ဳိးကို ခ်စ္မွ ကိုယ့္အမ်ဳိးကို ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္စိတ္ရွိမွ ကေလးေတြကိုလဲ စိတ္ဓာတ္ေရးရာပိုင္းပါ သြန္သင္ဆံုးမ ေပးႏိုင္မွာ ... "

"သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ဘဝေတြက သိပ္ကို ခါးသီးပါတယ္၊ ဒီလိုဘဝမ်ဳိးေတြ ၾကံဳေတြ႔လာရေတာ့လဲ အတၱေတြက ပိုမ်ားလာၾကတယ္၊ အတၱေတြနည္းေအာင္ ျပဳျပင္ေပးေနရတာပဲ ..."

"ဘဝခါးခါး အတၱခါးခါး ၾကားထဲမွ မ်ဳိးဆက္သစ္ကေလးမ်ား လန္းေစခ်င္ပါသည္" ... ဆိုတဲ့ စာတန္းကေလးကို ေက်ာင္းအျပင္ထရံမွာ ကပ္ထားတာ သတိထားခဲ့မိတယ္။ 



"ဆရာေလးက Golden Triangle ဘက္က ... ရွမ္းတ႐ုတ္ စပ္တယ္၊ ခရစ္ယာန္ကေန သီတဂူဆရာေတာ္နဲ႔ ေတြ႔ၿပီး သီလရွင္ျဖစ္လာတာပါပဲ၊ အခု ကမၻာေအးမွာ အဘိဓမၼာ ဒီပလိုမာ သင္တန္း တက္ေနပါတယ္။ မိသားစုလဲ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဆရာေလးက တေယာက္ထဲ သမားပါ၊ ေနာင္အနာဂတ္ မ်ဳိးဆက္ကေလးေတြ အတြက္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ေပးေနတာပဲ"

"မ်ဳိးဆက္သစ္ လူငယ္မ်ားသည္ ဒို႔မ်ားရဲ႕ အနာဂတ္" လို႔ ေက်ာင္းထရံမွာ စာတန္းကေလး ကပ္ထားတဲ့ ဆရာေလးရဲ႕ ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ မွန္ကန္တဲ့ လုပ္ရပ္အေပၚ က်မတို႔ သာဓု အႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚမိပါတယ္။ က်မ အမႀကီးက သဒၶါေပါက္သြားၿပီး ဆရာေလးရဲ႕ ေက်ာင္းေလးအတြက္ ေငြငါးေသာင္းလွဴၿပီး ဆရာေလးအတြက္ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါတထည္ လွဴဒါန္းခဲ့ပါတယ္။ ျပန္ခါနီး က်မက ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ကေလးေတြက အဂၤလိပ္လို ျပန္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ရဲ႕ ပန္းတပြင့္ေတာင္ ခရီးစဥ္ေလးဟာ ပန္းတပြင့္ေတာင္ထိ မေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ ဆရာေလးၾကည္ျဖဴနဲ႔ ဆံုခဲ့ရတာမို႔ အခ်ည္းႏွီးမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ နက္ျဖန္မနက္ က်မ ကေလးေတြကို စာသင္တဲ့အခါ ဆရာေလးၾကည္ျဖဴ ေက်ာင္းေလးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး ေနာက္တေခါက္ ဆရာေလးၾကည္ျဖဴ ေက်ာင္းကေလးဆီ သြားရင္ က်မေက်ာင္းသားေတြကို ေခၚသြားဖို႔ စိတ္ကူးေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာဝီ
၁၉၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၃
၂၂း၄၀ နာရီ

Read More...

Saturday, August 31, 2013

310813

က်မ စာမေရးျဖစ္တာ ၾကာပါၿပီ။
ဘေလာ့ေတြဆီလဲ ေျခဦးမလွည့္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီ ဆိုပါေတာ့ ... ။
ကိုယ့္ဘေလာ့ကိုယ္လဲ တရက္ေနလို႔ တခါ မေရာက္၊ ပို႔မယ့္သူ မရွိေတာ့တဲ့ အီးေမးလ္ကိုလဲ ဝင္မစစ္ျဖစ္နဲ႔ … မ်ားျပားလွစြာေသာ အလုပ္တာဝန္ေတြၾကားမွာ ပိေနခဲ့တယ္။

အရင္က အလုပ္မ်ားတယ္ဆိုတာ စာေရးဖို႔ အခ်ိန္ရေသးတယ္။ အခုအလုပ္မ်ားပံုကေတာ့ စာေရးဖို႔ မေျပာနဲ႔ စိတ္ကူးဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရေတာ့ဘူး။ တခါတေလေတာ့ အမွတ္တရ ေန႔ရက္ေလးေတြ အေၾကာင္း ေရးမယ္ဆိုၿပီး အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္ ေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို ပံုေလးေတြ upload တင္ထားၿပီး အမွတ္တရ ေန႔ရက္ေတြသာ တရက္ၿပီး တရက္ကုန္လြန္သြားတယ္ ဘာစာမွ မေရးျဖစ္လိုက္ဘူး။

တကယ္တမ္းေတာ့ … ၾသဂုတ္လဟာ က်မအတြက္ အမွတ္တရ ေန႔ရက္ေလးေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ လ-တလပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ တပတ္ေလာက္က ၿပီးသြားခဲ့တဲ့ က်မေမြးေန႔ … မေန႔က ၇ - ႏွစ္ျပည့္သြားတဲ့ က်မဘေလာ့ေလး ေမြးေန႔ အပါအဝင္ အမွတ္တရေန႔ရက္ေတြကို ခါတိုင္း ႏွစ္ေတြကလို ဘေလာ့မွာ မွတ္တမ္း မတင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အဓိက အခ်ိန္ … ေနာက္ၿပီး ကြန္နက္ရွင္ … ေနာက္ၿပီး အာ႐ံုဝင္စားမႈ … စသည္ စသည္ အဆင္မေျပတဲ့အခါ ဘေလာ့ေလးနဲ႔ က်မ ေတာ္ေတာ္ေလး ကင္းကြာသြားခဲ့ပါတယ္။

ဘေလာ့ထက္ ပိုၿပီး တင္ရျပဳရလြယ္တဲ့ ဆူလြယ္နပ္လြယ္ ေဖ့စ္ဘြတ္ဘက္ ဦးလွည့္သြားလို႔ ဘေလာ့ကို လွည့္မၾကည့္ျဖစ္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘေလာ့ကို က်မ ခုခ်ိန္ထိ ႐ူးသြပ္စြာ ခံုမင္ေနဆဲပါ။
***
ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ကိုရန္ေအာင္က Blog day အတြက္ စာေရးဖို႔ tag ထားတယ္။ မအားလို႔ ကိုယ့္ဘေလာ့ ၇ ႏွစ္ျပည့္ေတာင္ မေရးျဖစ္ဘူးဆိုေတာ့ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြကို ကိုယ္စားျပဳတ့ဲ ဒီေန႔မွာေတာ့ ေရးပါ … တဲ့။ အဲဒီလို ေျပာလာမွေတာ့ မေရးလို႔ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ (ကိုယ္ကလဲ ေရးခ်င္ခ်င္ပါ) ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကိုယ့္ဘေလာ့ကိုယ္ ဖုန္သုတ္ရင္း ဘေလာ့ေဒးအမွတ္တရ ပို႔စ္တပုဒ္ ေရးလိုက္ရပါတယ္။
***
က်မနဲ႔ ဘေလာ့

က်မ ဘေလာ့စေရးတဲ့ေန႔က ၂၀၀၆ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၃၀ ရက္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပါပဲ … ဘေလာ့ေဒးက ၾသဂုတ္လ ၃၁ ရက္ … တဲ့။

ခဏခဏ ေရးဖူးခဲ့သလိုပါပဲ၊ ဖိုရမ္ေတြကေန ဘေလာ့ကို ရင္းႏွီးခဲ့ရတယ္၊ ဖိုရမ္ေတြက ေမာ္ဒေရတာေတြကို စိတ္ပ်က္ၿပီး လြတ္လပ္တဲ့ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေရးခါစမွာေတာ့ ကိုယ့္ထက္အရင္ ေရးေနၾကတဲ့  ညီလင္းဆက္တို႔လို စီနီယာ ဘေလာ့ဂါေတြကို အတုခိုးၿပီး ေရးရတာပါပဲ။ စာေရးခ်င္စိတ္ တခုတည္းနဲ႔ ဘေလာ့ကို ေရးတာမို႔ နည္းပညာပိုင္းနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဟိုလူ ဒီလူ အရပ္ကူပါ လူဝုိင္းပါ လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။
***
ဘေလာ့နဲ႔ ေဖာင့္မ်ား (Blog and fonts)

ဘေလာ့စေရးမယ္ဆိုေတာ့ ေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ ဝင္း ဘာကိုေရြးမလဲ စဥ္းစားတဲ့အခါ တသက္လံုးသံုးခဲ့တဲ့ ဝင္းေဖာင့္ကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး ေဇာ္ဂ်ီကိုပဲ ဇြတ္ေရြးခဲ့လိုက္တယ္။ (အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ညီမေလး ဟနက ဝင္းေဖာင့္နဲ႔ ဘေလာ့တခု လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။) အခု ေနာက္ပိုင္း ေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ ယူနီကုတ္မွာေတာ့ က်မ ေဇာ္ဂ်ီကို မစြန္႔လႊတ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ တျခားသူေတြေတာ့ မသိဘူး၊ က်မကေတာ့ ခုထိ ေဇာ္ဂ်ီကို ခံုမင္ႏွစ္သက္စြာ သံုးစြဲေနဆဲပါပဲ။
***
ဘေလာ့နဲ႔ ပံုစံဒီဇိုင္း (Blog and template)

ဘေလာ့ ပံုစံဒီဇိုင္းကိုေရြးေတာ့ အဲဒီတုန္းက က်မ ႏွစ္သက္တဲ့ ဘေလာ့ဂါ အမ်ားစု သံုးၾကတဲ့ အနက္ေရာင္ ဒီဇိုင္းေလးကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဘေလာ့ပံုစံေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အျငင္းပြါးမႈေလးေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ copy cat ျပႆနာဆိုပါေတာ့။ က်မကေတာ့ ဘေလာ့ ဒီဇိုင္း လွပ ဆန္းၾကယ္မႈ ရွိမရွိဆိုတာထက္ ပါဝင္တဲ့စာကိုသာ အဓိက ထားတာမို႔ ဘယ္လို ဒီဇိုင္းျဖစ္ျဖစ္ ဖတ္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ဘေလာ့ေတြ ဝင္လိုက္ရင္ အသံေတြထြက္လာတာမ်ဳိး၊ ဆန္းျပားလြန္ေနၿပီး ေတာ္႐ံုကြန္နက္ရွင္နဲ႔ ဖြင့္မရဘဲ ေလးေနတာမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ သိပ္အဆင္မေျပလွပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်မရဲ႕  ဘေလာ့ကို တတ္ႏိုင္သမွ် အ႐ိုးရွင္းဆံုးပံုစံပဲ ထားခဲ့ပါတယ္။

က်မဘေလာ့ရဲ႕ အနက္ေရာင္ကို ၾကည့္ရတာ အဆင္မေျပဘူးလို႔ လူေျပာမ်ားလြန္းမက မ်ားေတာ့မွ (ကိုရန္ေအာင္ အကူအညီနဲ႔) အေရာင္နဲ႔ ဒီဇိုင္း ေျပာင္းခဲ့တာပါ။ အဲဒီအတြက္ ကိုရန္ေအာင္ကို ေက်းဇူးအထူး တင္ပါတယ္။
***
ဘေလာ့နဲ႔ ပို႔စ္မ်ား (Blog and posts)

ဘေလာ့ေရးခါစက တေန႔တပုဒ္ မွန္မွန္ တင္ခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ တခါတေလ ႏွစ္ပုဒ္ သံုးပုဒ္ တင္ခ်င္ေနေသးတာ။ အဲဒီတုန္းက ဘေလာ့အေရအတြက္ကလဲ နည္းေသးေတာ့ တေန႔တပုဒ္ မတင္ရင္ ေနမေကာင္းလို႔လား … ဘာျဖစ္လို႔လဲ … စသျဖင့္ ေမးၾကျမန္းၾက ဂ႐ုစိုက္ၾကပါတယ္။ ဘေလာ့မွာ တေန႔တပုဒ္ ေရးျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘေလာ့ဟာ က်မအတြက္ေတာ့ ေလ့က်င့္ကြင္းတခုလိုပါပဲ။ စာအေရးအသား ေျပျပစ္ေခ်ာေမြ႔ေအာင္ ေလ့က်င့္ျဖစ္သလို၊ ကဗ်ာေရးဖို႔ လက္ေသြးတဲ့ ေနရာလဲ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

“စာမတတ္ရင္ လမ္းမွာဖတ္” … ဆိုတဲ့စကားလို စာေရးတတ္ခ်င္ရင္ ဘေလာ့ေရးလို႔ က်မကေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္။ စာမတတ္ရင္ လမ္းမွာဖတ္ေတာ့ အမွာပါရင္ သိတဲ့လူက ၾကားၿပီး ျပင္ေပးႏိုင္တာေပါ့။ အဲဒီလိုပါပဲ ဘေလာ့မွာ စာေရးျဖစ္ေတာ့ ကိုယ္မွန္တယ္ ထင္ထားတဲ့ အခ်က္အလက္ တခုက မွားေနရင္ သိတဲ့လူက အမွန္ ဝင္ျပင္ေပးသြားႏိုင္တာမို႔ ကိုယ့္အတြက္ အက်ဳိးရွိတယ္လို႔ က်မကေတာ့ ခံယူထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ အယူအဆေရးရာပိုင္းမွာေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ကြဲလြဲတတ္တာမို႔ အျငင္းပြါးစရာျဖစ္ၿပီး မိတ္ပ်က္ရျပန္ပါတယ္။
***
ဘေလာ့နဲ႔ မွတ္ခ်က္ေလးမ်ား (Blog and comments)

ဘေလာ့မွာ ပို႔စ္တခု တင္လိုက္လို႔ မွတ္ခ်က္ေလးေတြ ဝင္လာရင္ သိပ္ေပ်ာ္ပါတယ္။ တစံုတေယာက္က ကိုယ့္စာကို အေရးတယူ ဖတ္တယ္၊ ဖတ္႐ံုမကဘူး ထင္ျမင္ခ်က္ေလးေတြပါ ေရးေပးတယ္ … ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ဝမ္းသာဖို႔ ေကာင္းသလဲ။ ဒါေပမဲ့ ေလာကဓံဆိုတာ အေကာင္းေရာ အဆိုးပါ ဒြန္တြဲေနတာမို႔ ကိုယ့္ကို ခ်ီးက်ဴးတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြခ်ည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားရင္ မွားသြားမွာပါ။ တခါတရံ အျပစ္တင္တဲ့၊ တခါတရံ အျငင္းပြါးတဲ့၊ ဒီထက္ပိုရင္ ဆဲဆိုတဲ့၊ မွတ္ခ်က္ေတြကိုလဲ ၾကံဳရပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကိုယ့္ဘေလာ့ကိုယ္ တခ်ိန္လံုး မၾကည့္ႏိုင္တာမို႔ မွတ္ခ်က္ေတြကို ေမာ္ဒရိတ္ လုပ္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။
***
ဘေလာ့နဲ႔ စီေဘာက္စ္ (Blog and c-box)

ဆီပံုးလို႔ ခ်စ္စႏိုးသံုးစြဲၾကတဲ့ chat box ေခၚ c-box ကို ဘေလာ့အေတာ္မ်ားမ်ားက တပ္ၾကေပမယ့္ က်မက လံုးဝ မတပ္ခဲ့ပါဘူး။ ႀကိဳက္လဲ မႀကိဳက္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ … ဘေလာ့ေရးခါစ အေနအထိုင္မတတ္ဘဲ ဆရာသိပ္လုပ္ခ်င္တဲ့က်မ … ခဏခဏ အဆဲခံရေတာ့ စီေဘာက္စ္ထဲမွာ အထိမ္းအကြပ္မဲ့ လာဆဲေနမွာကို မလိုလားလို႔ စီေဘာက္စ္ မတပ္ခဲ့တာပါ။ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူေတြနဲ႔ တခ်ဳိ႕စာဖတ္သူေတြက စီေဘာက္စ္တပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းၾကေပမဲ့ ခုထိလဲ ေခါင္းမာစြာ မတပ္ေသးပါဘူး။
***
ဘေလာ့နဲ႔ စာလံုးေပါင္း (Blog and spelling)

ဘေလာ့အပါအဝင္ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေတြမွာ စာလံုးေပါင္းေတြ မွားၾကတယ္။ မွားတတ္တဲ့ အမွားမ်ဳိးက သိပ္အေၾကာင္းမဟုတ္ေပမဲ့ “ဘုရားသြားက်မယ္” … ဆိုတာမ်ဳိး။ “ဒါကို ေန႔တိုင္းလုပ္ေနၾက” … ဆိုတာမ်ဳိး (ယပင့္ ၊ ရရစ္ မွားေရးတာေတြ) “ငါမလုပ္တက္ဘူး … အတက္ပညာ” … စသျဖင့္ က-သတ္နဲ႔ တ-သတ္ မွားတာမ်ဳိးကေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူး ထင္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ျမဲ ျဖစ္ေနဆဲပါပဲ။ သတ္ပံုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာမိလို႔ လူမုန္းခံရ အဆဲခံရတာေတြလဲ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခုေတာ့ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ပိုၿပီး ဆိုးတာေတြ ျမင္ေနရတာမို႔ အေတာ္ေလး မ်က္စိမခ်မ္းသာ ျဖစ္ရတယ္။ ဒါဟာ …. ေခတ္ ေခတ္ ေခတ္ … ဆိုၿပီး စိတ္ေလွ်ာ့ထားလိုက္ပါၿပီ။
***
ဘေလာ့နဲ႔ လႈပ္ရွားမႈမ်ား (Blog and activities)

ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ ျမန္မာဘေလာ့ေတြကို လူသိမ်ားလာခဲ့တယ္။ က်မ ဘေလာ့ကေတာ့ ေရႊဝါေရာင္ မတိုင္ခင္ရက္ပိုင္းေလးမွာပဲ ခဏ ရပ္နားခဲ့ရၿပီး ေနာက္မွ ျပန္ေရးခဲ့ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ဘေလာ့ေတြရဲ႕ က႑ဟာ အေရးပါလာခဲ့တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘေလာ့ဂါေတြကလဲ ညီညြတ္ၾကပါတယ္။ ဥပမာ နာဂစ္လိုမ်ဳိး၊ ဧရာဝတီကိစၥ လိုမ်ဳိးေတြမွာ ဘေလာ့ဂါေတြလဲ တတ္ႏိုင္သမွ် ပါဝင္အားျဖည့္ၾက ကူညီၾကတယ္။ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြ၊ အလွဴအတန္းေတြမွာလဲ ဘေလာ့ဂါေတြ တတ္အားသေရြ႕ လူအား၊ ေငြအား၊ ဉာဏ္အားတို႔ ပါဝင္ၿပီး ေဆာင္ရြက္ၾကတယ္။
***
ဘေလာ့နဲ႔ ဘဝ (Blog and life)

ဘေလာ့က က်မဘဝမွာ တစိတ္တေဒသ အေရးပါခဲ့တယ္။ ဘေလာ့ေၾကာင့္ အေကာင္း/အဆိုး ေျပာင္းလဲျခင္း ႏွစ္မ်ဳိးလံုးကို ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ ဒီ ၇ ႏွစ္အတြင္း မိတ္ေဆြေတြ တိုးလာသလို ေလ်ာ့လဲ ေလ်ာ့သြားခဲ့တယ္။ ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာေျပာသလို ရန္သူမရွိ မိတ္ေဆြသာရွိခ်င္ေသာ္လည္း ကိုယ့္ကို အၿငိဳးတႀကီး မုန္းတီးေနသူေတြ ရွိေနဆဲဆိုတာ သိခဲ့ရတယ္။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ဘေလာ့ဂါ အသိေတြ ပိုတိုးလာခဲ့ေပမဲ့ … သိသာသိလ်က္ အကၽြမ္းခက္ … လို႔ ဆိုရေလမလား … ။ အန္တီတင့္ ဖိတ္လို႔ သြားရတဲ့ ညစာစားပြဲတခုက ဘေလာ့ဂါ ညီမေလးေတြရဲ႕ စကားဝိုင္းမွာ က်မ အတြက္ ေခါင္းစဥ္ေပ်ာက္ေနသလို ခံစားခဲ့ရတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ …. ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ … ျဗဟၼစိုရ္တရားေလးပါးဟာ ဘေလာ့မွာ ရွိေနခဲ့တယ္။

တကယ္တမ္း ဘေလာ့က ဘဝမဟုတ္သလို … ဘဝကလဲ ဘေလာ့မဟုတ္ပါဘူး။
ဘေလာ့က က်မ ဘဝရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတခုမွ်သာ … ။
***
ေမဓာဝီ
31.08.13
10.32 pm

မွတ္ခ်က္။ ။ ေခါင္းစဥ္တခုခ်င္း ေအာက္မွာေရာ၊ ေနာက္ထပ္ ေခါင္းစဥ္ခြဲေတြေရာ ေရးခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္မရ ေတာ့လို႔ ဒီမွာပဲ ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂါမ်ား ကိုယ္စိတ္ ႏွစ္ပါး ခ်မ္းေျမ့ပါေစ … ။

Read More...

Thursday, May 16, 2013

ပိေတာက္ပြင့္ခ်ိန္ ...

ပိေတာက္ေတြ ေမႊးမွေတာ့ ...
ဒက္ဖိုေဒးလ္နဲ႔ ေ၀းလဲ
ေဆြးစရာ မဟုတ္ပါေလ ... ။ ... ။



ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရတဲ့ ပိေတာက္၀ါေတြ

ပိေတာက္ေတြပြင့္ၿပီ ... ။ ဒီေန႔မနက္ အိပ္ရာက ႏိုးႏိုးခ်င္း ပိေတာက္ေတြပြင့္တယ္ သတင္းၾကားလို႔ သြား၀ယ္ခိုင္းၿပီး ဘုရားပန္းကပ္ခဲ့တယ္။ တေႏြလံုး ေမွ်ာ္လိုက္ရတဲ့ ပိေတာက္ေတြ ... ။ ဒီႏွစ္ေႏြက အရင္ႏွစ္ေတြထက္ ပိုပူသတဲ့၊ ဧၿပီတလလံုးလဲ ပူလိုက္သမွ မႏွစ္ကလို သၾကၤန္လက္ေဆးမိုးေလး ဖက္ဆြတ္မိုးေလးေတာင္ မရြာႏိုင္ဘူး။ ဒီႏွစ္ေႏြ ပူလြန္းလို႔ ပြင့္ခ်င္တဲ့ ပိေတာက္ဖူး တခ်ဳိ႕ေတာင္ မပြင့္သာဘဲ ေႂကြက်ခဲ့ရရွာတယ္။
 
ၿပီးခဲ့တဲ့ လ (ဧၿပီလဆန္းေလာက္က) ဦးရီးေတာ္နဲ႔ skype မွာ စကားေျပာေတာ့ "ဒက္ဖိုေဒးလ္ေတြ ပြင့္ေနၿပီ သမီးေရ" လို႔ ... ဘိလပ္ကို လြမ္းေအာင္ သတင္းေဆာင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အိမ္မွာ စိုက္ထားတဲ့ ပန္းေတြကို ၀က္ဘ္ကမ္ကေန ျပေနပါေသးတယ္။ "ဟုတ္တယ္ေနာ္ ... ဒက္ဖိုေဒးလ္ေတြ လွလိုက္တာ" လို႔ အလိုက္အထုိက္ ျပန္ေျပာခဲ့ေပမယ့္ ဖန္သားျပင္ေပၚကတဆင့္ ျမင္ရတဲ့ ဒက္ဖိုေဒးလ္ပန္း၀ါ၀ါေတြဟာ က်မကို ရင္ခုန္ေအာင္ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
 
ဦးရီးေတာ္ အိမ္ေရွ႕က ဒက္ဖိုေဒးလ္ေလးမ်ား
 
ဘိလပ္ကို ေရာက္ခါစ ပထမဆံုး ေႏြဦးရာသီ ၾကံဳစဥ္မွာ ဒက္ဖိုေဒးလ္ပန္းေတြ စျမင္ဖူးေတာ့ က်မ စိတ္ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကိုးတန္းတုန္းက အဂၤလိပ္ဖတ္စာမွာ William Wordsworth ရဲ႕ Daffodils ကဗ်ာကို သင္ခဲ့, ႏွစ္သက္ခဲ့ၿပီး အျပင္မွာ တခါမွမျမင္ဖူးတာမို႔ ဒီပန္းကေလးေတြ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ျမင္ရတာဟာ က်မအတြက္ အသစ္အဆန္း ခံစားခ်က္ ျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့။
 

Beside the lake, beneath the trees 
Fluttering and dancing in the breeze  

မွတ္မိသေလာက္ ကဗ်ာေလးကို ျပန္ရြတ္ဆိုရင္း ပြင့္လန္းေနတဲ့ ပန္းေလးေတြရဲ႕အလွကို ခံစားယစ္မူး ခဲ့မိတယ္။ အိမ္မွာ ပြင့္တဲ့ ပန္းေလးေတြကိုခူး, ပန္းအိုးကေလးမွာထိုးၿပီး ဘုရားကို ကပ္လွဴရင္း ဒက္ဖိုေဒးလ္ ကဗ်ာေလးအေၾကာင္း က်မေတြးမိေကာင္း ေတြးမိခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ ဒက္ဖိုေဒးလ္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ က်မကို ဒက္ဖိုေဒးလ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာရွင္ရဲ႕ ဇာတိေျမကို အလည္အပတ္ ေရာက္ခဲ့တုန္းကလဲ က်မ စိတ္လႈပ္ရွား ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါဟာ အသစ္အဆန္းကို ရင္ခုန္ေပ်ာ္ေမြ႔တတ္တဲ့ လူ႔သဘာ၀ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ေပပဲလား … ။ 
ဘိလပ္က ဘုရားမွာ ကပ္ထားတဲ့ ဒက္ဖိုေဒးလ္

ဟုတ္မွာပါ … ။ ဒက္ဖိုေဒးလ္အိပ္မက္ က်မ မမက္ခဲ့ဘူး၊ ဒက္ဖိုေဒးလ္ကဗ်ာကို အစအဆံုး မရေတာ့ဘူး၊ ဒက္ဖိုေဒးလ္ ပန္းေျခာက္ေတြကို က်မ မတြယ္တာမိဘူး၊ ရနံ႔ကင္းမဲ့တဲ့ ဒက္ဖိုေဒးလ္ေလးေတြဟာ က်မဘ၀အတြက္ အဓိက ေနရာမွာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ … ေနာက္ႏွစ္ … ဒက္ဖိုေဒးလ္ပြင့္ခ်ိန္ေတြမွာ က်မခံစားခ်က္ေတြ ပံုေသျဖစ္သြားေလေတာ့တယ္။ ေၾသာ္ … ပန္းေတြပြင့္ေနၿပီ … ဒီေလာက္ပါပဲ … ။ 
 
“ဒက္ဖိုေဒးလ္ေတြကို ပြင့္ခါစမွာေတာ့ လူေတြက သေဘာက်ၾကပါတယ္၊ ၾကာလာေတာ့လဲ ျမင္ပါမ်ားေတာ့ ႐ိုးသြားတာပါပဲ …” 

ဦးရီးေတာ္နဲ႔ အတူအျပင္သြားၾကၿပီဆိုရင္ ကားလမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ပြင့္ေနတဲ့ ဒက္ဖိုေဒးလ္ပန္းခင္းႀကီးကို ၾကည့္ရင္း ဦးရီးေတာ္က အဲဒီလို အျမဲေျပာေနက် … ။ ဒါဟာလဲ လူ႔သဘာ၀ပါပဲေလ … ။
***
ျမန္မာျပည္က ဘုရားမွာ ကပ္ထားတဲ့ ပိေတာက္ပန္းမ်ား

ဒက္ဖိုေဒးလ္တို႔ပြင့္ရာေျမနဲ႔ ေ၀းကြာခဲ့တဲ့က်မ … ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေႏြရာသီ အလြန္ပူျပင္းေပမဲ့ က်မ၀န္းက်င္မွာ စပယ္ရနံ႔၊ ခေရရနံ႔ ကံ့ေကာ္ရနံ႔ေတြ ထံုသင္းခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ … ။ ဒီထက္ပိုၿပီး …. ရင္ခုန္လႈပ္ရွားမိတာကေတာ့ က်မလြမ္းခဲ့တဲ့ ပိေတာက္ပန္း၀ါ၀ါေတြကို ျမင္ရခ်ိန္မွာေပါ့ … ။ မႏွစ္က ဧၿပီ က်မျပန္ေရာက္ခါစ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေ၀းခဲ့တဲ့ ပိေတာက္ပန္းေတြ ကို ျပန္ေတြ႔တဲ့အခါ ဒက္ဖိုေဒးလ္ေတြကို ေမ့ေလ်ာ့လို႔သြားခဲ့တယ္။ Wordsworth ရဲ႕ ကဗ်ာကိုလဲ သတိမရမိေတာ့ဘူး။

ပိေတာက္ဖူးေလးေတြ
လတန္ခူးေပမို႔
အလွထူးပါဘိ
ျမျမဖူးရယ္တဲ့ ခိုင္ေရႊ၀ါ … အစခ်ီ ဦးေၾကာ့ရဲ႕ ပိေတာက္ပန္း ကဗ်ာ … ၊

မခူးခ်င္စမ္းပါနဲ႔ …
ႏွစ္ဆန္းခါေတာ္မီမို႔ … အစခ်ီ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ပိေတာက္ပန္း ကဗ်ာ … ၊

က်မ အေသြးအသားထဲမွာ က်မႏွလံုးသားထဲမွာ စီးေမ်ာလို႔ … ။ က်မ ၀န္းက်င္မွာ ပိေတာက္ရနံ႔ သင္းပ်ံ႕လို႔ … ။ ရင္ခုန္စရာ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ ... ။
***
ဒီရက္ပိုင္း မုန္တိုင္းသတင္းေၾကာင့္ က်မ စိတ္ေတြ ပူပန္ေနခဲ့မိတယ္။ ေမလ ၁၆ ရက္အတြက္ အထူး သတိေပးေၾကျငာခ်က္၊ အ၀ါေရာင္ ... လိေမၼာ္ေရာင္ ... အနီေရာင္ ... တဆင့္ၿပီး တဆင့္ ျမင့္လာတာနဲ႔အမွ် စိုးရိမ္စိတ္ေတြလဲ ျမင့္တက္လို႔ ... ။ ဒီမနက္ခင္း ေကာင္းကင္မွာ တိမ္တစတေလပဲ ရွိတယ္၊ ေနကေတာ့ ခပ္က်ဲက်ဲပူလို႔ ... ။ မေန႔က ရြာခဲ့တဲ့ မိုးေၾကာင့္ ပြင့္လာတဲ့ ပိေတာက္ပန္းေတြကို ဘုရား ကပ္ၿပီး သတၱ၀ါေတြ ေဘးရန္ကင္းဖို႔ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ သင္းပ်ံ႕ေနတဲ့ ပိေတာက္ပန္း ရနံ႔က ရင္ကို အတန္အသင့္ေတာ့ ၿငိမ္းေအးေစပါတယ္။
 

မနက္ ၈ နာရီ ခြဲေလာက္မွာ မိုးေတြ ညိဳ႕ၿပီးတက္လာတယ္၊ မိုးေတြထစ္ခ်ဳန္းၿပီး ရြာလာတယ္၊ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းမလာၾကဘူး၊ ဆရာမတေယာက္က ဖုန္းနဲ႔ခြင့္တိုင္တယ္၊ ေရဒီယိုမွာ ႐ုပ္သံမွာ မုန္တိုင္းသတိေပးခ်က္ေတြ လာေနတယ္၊ တေန႔လံုး ေနသာလိုက္ မိုးအံု႔လိုက္နဲ႔ မီးကလဲ ပ်က္ေသးတယ္။ ညေနခင္းမွာေတာ့ မိုးေတြတအား ၿခိမ္းလာတာနဲ႔ အင္တာနက္ပိတ္၊ ျခံထဲမွာ လြင့္ႏိုင္ ထိႏိုင္တဲ့ ပစၥည္းေတြ သိမ္းဆည္း ေရႊ႕ေျပာင္း၊ ၀န္ထမ္းေတြ ေစာေစာျပန္လႊတ္ ... အားလံုးၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္ ... မုန္တိုင္းသတင္း ျပန္နားေထာင္ေတာ့ ... ၀ွဴး ... အလံုးႀကီး က်သြားတယ္။ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္သြားတယ္။

ပိေတာက္ပြင့္တဲ့ရက္ပဲ မုန္တိုင္းက လြင့္ခဲ့တယ္။ မဟာဆန္တဲ့ပိေတာက္က မဟာဆန္ကို အေ၀းေဆာင္က်ဥ္း ေစတာလား ... ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးပါ ပိေတာက္၀ါေရ ... ။
***
ညဘက္ ဦးရီးေတာ္နဲ႔ စကားေျပာေတာ့ သူ႔ျခံထဲက ပန္းေတြ လွည့္ပတ္ျပေနပါေသးတယ္။ ဘိလပ္ရဲ႕ ေႏြဦးရာသီဆိုေတာ့ ပန္းေတြပြင့္ၿပီး လွေနတာကိုး ... ။ သူ႔ျခံထဲမွာ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းနဲ႔ ပန္းေလးေတြနဲ႔ လွပါတယ္၊  ဒါေပမဲ့ က်မ မလြမ္းမိပါဘူး ... ။ ဒီမွာလဲ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ေနၿပီ ... လို႔ က်မ ခပ္တုိးတိုး ေျပာမိတယ္။ ဦးရီးေတာ္ ၾကားမၾကား မေသခ်ာေပမဲ့ ... က်မ ထပ္ေျပာမိတယ္။
 
ပိေတာက္ေတြ ေမႊးမွေတာ့
ဒက္ဖိုေဒးလ္နဲ႔ေ၀းလဲ
ေဆြးစရာ မဟုတ္ပါေလ ... လို႔ ... ။
***
၁၆၊ ေမ၊ ၂၀၁၃
၁၈း၄၄ နာရီ (ဘိလပ္စံေတာ္ခ်ိန္)

Read More...

Wednesday, April 24, 2013

အမွားမ်ားနဲ႔ ခါးေနဆဲ ...

***
တကယ္ေတာ့ ...
မျဖဴစင္ပါဘူး ငါ့စိတ္ေတြ
ျမစ္ေရလို ညစ္ေထး
အျပစ္ေတြလဲ ဒုနဲ႔ေဒးေပါ့ ... ။

ပင္လယ္က ၾကယ္တပြင့္ကို အခူး
ရင္ကို ဆူးနဲ႔ၿငိ
သိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္က်
အနာက ရင္းခဲ့ၿပီ ... ။

စိတ္ေတြကို ခ်ဳပ္ထိမ္းလ်က္
စိတ္ထြက္ေပါက္ကို ရွာ
တေယာက္ ကမၻာတျခမ္း
အလြမ္းေတြနဲ႔ ေနသားက်ခဲ့ရ ... ။

အမွန္နဲ႔ အမွား ... မခြဲျခားႏိုင္ဘဲ
ေလွ်ာက္သြားဆဲ လမ္းေတြထက္
မ်က္ရည္စက္လက္ ခရီးႏွင္
တခါတေလလဲ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္တယ္ ... ။

ေမတၱာအတုလား ...
ဥေပကၡာအစစ္လား ...
ျဗဟၼစိုရ္တရားရဲ႕ အဓိပၸါယ္မွန္
တကယ္ပဲ နားမလည္ျပန္ဘူး ... ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ ...
နားမလည္ႏိုင္တဲ့ နားလည္မႈေတြၾကား
အရာရာဟာ ခါးသက္
ငါ ... အခါးကိုမွ မက္ခဲ့မိေလတယ္ ... ။ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
15th ~ 17th April 2013
10:30 am
(ေရးထားခဲ့ၿပီး မတင္ျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာေလးကို ၆၆၆ ေျမာက္ပို႔စ္ အျဖစ္ တင္လိုက္ပါတယ္။)

Read More...

Thursday, April 18, 2013

သံေယာဇဥ္ - ၉၀

သံေယာဇဥ္ - ၉၀
 ***
ၾကယ္ေတြလို ... ေဖြးလြေစ
စပယ္ေတြလို ... ေမႊးျမေစ
ေမတၱာတရားကို အပ္ႏွင္း
ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း ျဖစ္ေစ။
... ... ...
... ...
...
..
.
ေမဓာ၀ီ
၁၈၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၃
၇း၃၀ နာရီ

Read More...

Friday, April 12, 2013

ရင္မခုန္ေတာ့ၿပီ သၾကၤန္ ...




အႀကိဳေန႔က အတာအိုး ...
ႏွစ္ဆန္းတရက္မွာ ညႇဳိးသြားတယ္ ...

မနက္ျဖန္ဆို သၾကၤန္အႀကိဳေန႔ ေရာက္ၿပီ ... သိၾကားမင္းကို ႀကိဳၾကၿပီေပါ့။ အေပၚက ဓာတ္ပံုေလး ႏွစ္ပံုက မႏွစ္က သၾကၤန္တုန္းက ႐ိုက္ထားခဲ့တဲ့ ပံုေလးပါ။ အႀကိဳေန႔က လန္းဆန္းေနတဲ့ အတာအိုးေလး ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔မွာ ႏြမ္းသြားသလိုပဲ ... သၾကၤန္ရဲ႕ အေ၀းမွာတုန္းက ဒီလိုအခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ရင္ခုန္ တမ္းတ အလြမ္းႀကီး လြမ္းခဲ့ရေပမဲ့ တကယ္တမ္း သၾကၤန္နဲ႔ ၾကံဳရတဲ့အခါမွာေတာ့ ... ။
***

"ရင္မခုန္ေတာ့ၿပီ သၾကၤန္"
 
အေ၀းက မွန္း
အေ၀းက တမ္း
အေ၀းက လြမ္းခဲ့ရဖူးတယ္ ... ။
 
သၾကၤန္ရဲ႕ အေ၀းမွာ
အတာေရ ေအးေအး
ပ်ံ႕ေမႊးတဲ့ ပိေတာက္
လြမ္းေလာက္တဲ့ ေတးခ်ဳိခ်ဳိ
မန္းေတာင္ရိပ္ခို ဆိုညည္း
အလြမ္းေတြ ဖိစီးလို႔ ... ။

တကယ္တမ္း သၾကၤန္  ...
နန္းမဆန္ မန္းဟန္ကင္း
အျပင္းစား ဂီတ
ျမဴးၾက မူးၾက ႐ူးၾက
စူးရွတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္
ေတာက္ေလာင္ ေနလိုက္ၾကတာ
ဒါ ... ႐ိုးရာ သၾကၤန္တဲ့လား ...
ေၾသာ္ ... သၾကၤန္ခါးခါးရယ္ ... ။
 
အေ၀းက မွန္း
အေ၀းက တမ္း
အေ၀းက လြမ္းခဲ့ေပမဲ့
သၾကၤန္နဲ႔ အနီးကပ္
ရင္ခုန္သံေတြ ရပ္ခဲ့တယ္ ... ။ ... ။ 
***
ေမဓာ၀ီ
၁၂၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၃
၂၂း၀၀ နာရီ (ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္)
(မႏွစ္က သၾကၤန္သို႔ ... )
 
အားလံုးပဲ ... ၿငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးတဲ့ ျမန္မာႏွစ္သစ္ကူး သၾကၤန္ျဖစ္ပါေစ .... ။ 

Read More...

Thursday, April 04, 2013

ခ်မ္းေျမ့ရိပ္သာ တပတ္တာ ...

ေပ်ာ္မေမြ႔ႏိုင္ဘု၊
ဓေလ့ကိုတဲ့ ၿငီးေတာ့တယ္။
 
ကိုင္ပုတီး၊
သစ္သီး ညႇာအေႂကြနဲ႔၊
ေမဓာေ၀ သူတို႔ထံုးလို၊
ဘုန္းေမြ႔ေတာ့မယ္။
 
႐ုပ္ခႏၶာ အေကာင္ပုပ္ကိုလ၊
စက္ဆုပ္လို႔ ၿငိမတြယ္၊
ျဖတ္မယ္ပ ခင္ေလး။
 
ဘာ၀နာ၊
သစ္နက္ကယ္ ေလွ်ာ္ေတဟာႏွင့္၊
မန္းေသလာ ေတာင္အေကြ႔မွာလ၊
ယေန႔ပင္ တ၀ါဆိုေတာ့မယ္၊
ယဥ္နဂို ညိဳညိဳႏုရယ္ ...
မင္း သာဓုေပး ... ။ ... ။
(ဦးပုည - သံေ၀ဂ ေလးဆစ္)
***
တကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္ပဲ ေျပာေျပာ ... အပူေတာကေန ကိုယ္လြတ္႐ုန္းၿပီး "ေ၀းရာ"ကို ေခတၱခဏ ေျပးခြါသြားတဲ့ ေမဓာ၀ီတေယာက္ နီးရာကို ျပန္ေရာက္လာပါၿပီ။ တေလာက ေရးခဲ့တဲ့ "က်မရဲ႕ ေႏြ" ပို႔စ္မွာ ေႏြေနပူေပမဲ့ ပီတိေတြနဲ႔ ေအးခ်မ္းလို႔ ... ဆိုၿပီး ေရးခဲ့ၿပီးမွ ... အစစ အရာရာ စိတ္႐ႈပ္ေထြးစရာေတြနဲ႔ ႀကံဳလာခဲ့ရတယ္။ တိုင္းေရးျပည္ေရး ... စီးပြါးေရး ... အိမ္တြင္းေရး ... ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ... ေနရာတကာမွာ စိတ္႐ႈပ္စရာေလးေတြ ဟိုတစ ဒီတစက မ်ားလာေတာ့ စိတ္တိုလိုက္ ... စိတ္အားငယ္လိုက္နဲ႔ ... ေဒါသေတြ တက္လိုက္ က်လိုက္ ျဖစ္ေနလိုက္တာ ... ပူေလာင္လို႔ ... ။ ပူေလာင္လြန္းတဲ့ ဒဏ္ကို မခံႏိုင္တဲ့ တရက္ေတာ့ အိမ္နားက ဘုရားမွာ ခဏသြားၿပီးထိုင္ရင္း ေအးခ်မ္းတဲ့ အရသာကို ခံစားရတဲ့အခါ ... ဒီ့ထက္ဒီ ေအးခ်မ္းရာကို ရွာဖို႔ ... က်မအတြက္ break ေတာ့ လိုအပ္ေနၿပီလို႔ သိလိုက္တယ္။ ၂၀၁၂ ရဲ႕ ေအာက္တိုဘာ ၂၁ ရက္ ဘိလပ္က ျပန္ေရာက္ကတည္းက တရက္မွ မနားဘဲ ဆက္တိုက္လႈပ္ရွားခဲ့တာ ... အဲဒီေန႔ မတ္လ ၂၀ ရက္ေန႔ကဆို ငါးလျပည့္ၿပီေပါ့။  
 
အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ ျပကၡဒိန္ၾကည့္ေတာ့ မတ္လ ၂၆ နဲ႔ ၂၇ ရက္က ဆက္တိုက္ပိတ္ရက္ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ က်မ အသက္႐ွဴနည္းနည္းေခ်ာင္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ၂၄ ရက္ေန႔ တနဂၤေႏြေန႔ကေန ၂၉ ရက္ ေသာၾကာေန႔ထိ ငါးရက္ေလာက္ ရိပ္သာ၀င္လိုက္အံုးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ၀င္မယ့္ ေနရာကို ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ အရိပ္က ကင္းလြတ္ေအာင္ ေမွာ္ဘီက ခ်မ္းေျမ့ရိပ္သာမွာ ၀င္ဖို႔ေရြးခ်ယ္လိုက္ပါတယ္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ပထမဆံုး ရိပ္သာစ၀င္ျဖစ္တာလည္း ခ်မ္းေျမ့ရိပ္သာမွာပါပဲ၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကမၻာေအးခ်မ္းေျမ့ရိပ္သာပါ။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဧၿပီလတုန္းကေတာ့ ေမွာ္ဘီခ်မ္းေျမ့ရိပ္သာမွာ သီလရွင္၀တ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အခု ၉ ႏွစ္အၾကာမွာ ေယာဂီအေနနဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ေမွာ္ဘီခ်မ္းေျမ့ရိပ္သာကို ျပန္ေရာက္ရျခင္းပါ။
***
ခ်မ္းေျမ့ရိပ္ျမံဳ နားခိုလႈံ ...
 
ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ေလး ...
 
ဒီလိုနဲ႔ မတ္လ ၂၄ ရက္ မနက္မွာ အေ၀းေရာက္ မိဘႏွစ္ပါးကို အြန္လိုင္းကေန ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ အေမက "တရားထူးရရင္ အေမ့ကို အရင္ေဟာေနာ္" ... တဲ့၊ :) အေဖကေတာ့ "ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ အက်ဳိးရွိရွိ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ပါ" ... တဲ့။ အစ္ကိုတေယာက္လို ေလးစားခ်စ္ခင္ရသူ တဦးကေတာ့ "ေမ ... ႀကိဳးစားေနာ္ ... အရာရာ ေအာင္ျမင္ပါေစ" ... တဲ့ ... စသျဖင့္ မွာတမ္းေတြ ေခၽြပါတယ္။
 
အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္စြာ ႏႈတ္ဆက္၊ မနက္ ၉ နာရီမထိုးခင္ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းပစၥယေလးေတြ ယူေဆာင္ၿပီး ေမွာ္ဘီကို သြားခဲ့တယ္။ ေမွာ္ဘီခ်မ္းေျမ့ရိပ္သာ ေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့ ၁၀ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ ... ။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဦးကိတၱိကို ဂါရ၀ျပဳ ေလွ်ာက္ထားၿပီး ႐ံုးခန္းမွာ နာမည္စာရင္းသြင္းရတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ မဂၤလာေဆာင္ အလွဴနဲ႔တိုးေနလို႔ ေထာပတ္ထမင္းတို႔ ေရခဲ့မုန္႔တို႔ စားလိုက္ရေသးတယ္။ ေယာဂီမျဖစ္ခင္ အမွတ္လြတ္ စားရတဲ့ ေနာက္ဆံုးထမင္းပြဲေလး ဆိုပါေတာ့။ ႐ံုးခန္းေရာက္ေတာ့ နာမည္စာရင္းသြင္းၿပီးတဲ့အခါ အေဆာင္ေသာ့နဲ႔ ေယာဂီျခင္ေထာင္ေလး တလံုးေပးပါတယ္။ ေယာဂီတဦးအတြက္ ဆြမ္းစရိတ္က တရက္မွ ၅၀၀ က်ပ္ထဲပါ။ က်မက ၅ ရက္ထဲ ေနမယ္ စိတ္ကူးေပမယ့္ ပိုပိုသာသာ ၅၀၀၀ က်ပ္ သြင္းထားခဲ့လိုက္တယ္။ 
 ***
အေဆာင္သူ ...
 
ေမဓာေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသခၤမ္း
က်မေနရမယ့္ အေဆာင္က ဂ်ပန္ေက်ာင္းေဆာင္တဲ့။ အေဆာင္ေလးေတြကို နာမည္ေတြ ေပးထားတယ္။ မေလးရွားေဆာင္၊ စကၤာပူေဆာင္၊ ကေနဒါေဆာင္၊ အေမရိကေဆာင္ ... စသျဖင့္ေပါ့။ က်မေနရမယ့္ ဂ်ပန္ေက်ာင္းေဆာင္ေလးရဲ႕ အေဆာင္နံပါတ္က ၇၂ တဲ့။ တေဆာင္မွာ ၂ ခန္းပါပါတယ္။ က်မက ညာဘက္ခန္းမွာ ေနရတယ္။ ဘယ္ဘက္ခန္းမွာက ေယာဂီတေယာက္ ရွိေနႏွင့္တယ္။ အိမ္သာနဲ႔ ေရခ်ဳိးခန္းကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ ရွယ္ၿပီးသံုးရတယ္။ ဂ်ပန္ေဆာင္က ဆြမ္းစားေက်ာင္းနဲ႔ နီးသလို တရားထိုင္တဲ့ ဓမၼာ႐ံုနဲ႔လဲ သိပ္မေ၀းလွဘူး။ အေဆာင္ေလးေတြက ဘန္ဂလိုပံုစံ ေနခ်င့္စဖြယ္ေလးေတြပါ။ က်မအခန္းေဘးမွာ ပိေတာက္ပင္ႀကီးရွိတယ္။ အေရွ႕တည့္တည့္မွာေတာ့ ခေရပင္ ... ။ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႂကြက်တဲ့ ခေရပန္းေတြက က်မရဲ႕ သမာဓိကိုပါ ေျခြခ်ေနသလို ... ။
 
ေလ်ာင္းစက္ေနရာ တကိုယ္စာ ...
 
အခန္းထဲမွာ ၾကမ္းခင္းပါေကး ခင္းထားတယ္။ ကုတင္တလံုးနဲ႔ ဖ်ာတခ်ပ္ရွိတယ္။ ဗီ႐ိုပုေလး တလံုးနဲ႔ ကုလားထိုင္ တလံုးရွိတယ္။ သူ႔ဟာနဲ႔သူ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေလးပါပဲ။ အခန္းကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊  ယူသြားတဲ့ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္၊ ေခါင္းအံုးတို႔ကို ေနရာတက် စီစဥ္ ခင္းက်င္းၿပီးတဲ့ေနာက္  ၀တ္ေၾကာင္ကို ပယ္ခြါကာ ... ။
 
ဂ်ပန္ေဆာင္မွာ ေဒၚေမဓာ
***
အသံုးအေဆာင္ ...

ရိပ္သာ၀င္တဲ့အခါ လိုအပ္တဲ့ ေဆး၀ါးနဲ႔ အသံုးအေဆာင္တခ်ဳိ႕လဲ မပါမျဖစ္ ပါရပါေသးတယ္။ ဒါေတာင္ မစၥတာဘင္း(န္) ခရီးသြားသလို အေတာ္ေလး ေလွ်ာ့ထားရတာပါ။ သြားတိုက္ေဆး တ၀က္ညႇစ္ခဲ့တာတို႔ ဘာတို႔ေပါ့။ :) သြားခါနီး အလုပ္က ကေလးမေလးက တီခ်ယ္ ငါးရက္ထဲ ရိပ္သာ၀င္မွာကလဲ ပစၥည္းေတြ မ်ားလိုက္တာ ... ဆိုလို႔ ေျပာခဲ့ရ ေသးတယ္။ ငါက ခရီးသြားသလို ဟိုတယ္မွာ တည္းမွာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ room service လဲ မရွိဘူး၊ ပိုက္ဆံရွိေတာင္ ၀ယ္ခ်င္တိုင္း ၀ယ္လို႔လဲ မရဘူး ... လို႔။ စြာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ... ရိပ္သာမွာ ဘယ္သူ႔ကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ခိုင္းလို႔ရမွာလဲ၊ ကိုယ္လိုအပ္တဲ့ အသံုးအေဆာင္ ေဆး၀ါး ပစၥည္းဆိုတာ ပိုပိုလိုလို သယ္သြား ရမွာပဲ မဟုတ္လား။

ေထြရာေလးပါး အသံုးအေဆာင္မ်ား ...
 
အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မသြားခင္ ရက္ပိုင္းက အစ္မႀကီးကို စိတ္ေကာက္ရေသးတယ္။ က်မ ယူမယ့္ ပစၥည္းေတြ ေျပာျပေတာ့ ... နင္ကလဲ ပစ္ကနစ္ထြက္မွာ က်ေနတာပဲတဲ့၊ ဒါနဲ႔ စိတ္ေကာက္ၿပီး အကုန္ျပန္ခ်ခဲ့တာ။ အေဖနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ စကားေျပာေတာ့ သနားေအာင္ ေျပာမိေသးတယ္။ "အေဖရယ္ ... ဘုရားေလာင္း သိဒၶတၳမင္းသားေလာက္ စည္းစိမ္ခံစားခဲ့ရတဲ့သူ ရွိမလား ... သူေတာင္ ေတာထြက္ေတာ့ အိပ္ရာလိပ္ေတြဘာေတြ သယ္ေနတာ မွ မဟုတ္တာ ... ။ သမီးလဲ ဘာမွမယူေတာ့ပါဘူး ... ေတာ္ပါၿပီ ..." လို႔ ... ။ အေဖကေတာ့ စိတ္ပူစြာ ေျပာရွာတယ္။ "ေခတ္ခ်င္းမတူဘူးသမီး ... စားရ ေသာက္ရ ေနထိုင္ရတာခ်င္း ကြာေတာ့ ဘုရားေလာင္းတို႔ေခတ္က လူေတြက ပိုၿပီးက်န္းမာေရး ေကာင္းတယ္၊ သစ္တပင္ ၀ါးတပင္ေအာက္လဲ ေနႏိုင္တယ္၊ သမီးကေတာ့ အဲဒီလိုေနလို႔မရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ လိုအပ္တာေတြ ယူသြားပါ" ... တဲ့။ (ကိုယ္ကလဲ ဒီစကားပဲ ၾကားခ်င္တာပါ။) ဘိလပ္က အစ္မလတ္ကလဲ မသြားခင္ညမွာ က်မယူသြားသင့္တဲ့ ပစၥည္းစာရင္းကို ခ်ေရးခိုင္းၿပီး မေမ့မေလ်ာ့ ထည့္သြားဖို႔ အထပ္ထပ္မွာျပန္ပါတယ္။
***
တေန႔တာ အခ်ိန္ဇယား

စုေပါင္း ၀တ္တက္ မျပဳမီ

မနက္ဆို ၃ နာရီ ၄၅ မိနစ္မွာ လွ်ပ္စစ္အံုးေမာင္း တီးသံၾကားရင္ အားလံုးအိပ္ရာက ထရပါတယ္။ ၄ နာရီတိတိမွာ ေယာဂီအသစ္ေတြက အလုပ္ေပးတရား တနာရီ နာရၿပီး၊ ေယာဂီအေဟာင္းေတြ ကေတာ့ ဓမၼာ႐ံုႀကီးထဲမွာ တရားထိုင္ရတယ္။ ၅ နာရီ ခြဲမွာေတာ့ အ႐ုဏ္ဆြမ္းစား၊ ၿပီးရင္ စုေပါင္း ဘုရား၀တ္တက္ၿပီး ဓမၼာ႐ံုထဲနဲ႔ ကိုယ့္အေဆာင္၊ အေဆာင္၀န္းက်င္ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ၾကရတယ္။ ေန႔ဆြမ္းကေတာ့ ၁၀ နာရီခြဲမွာ စားရၿပီး၊ ေန႔လည္ ၂ နာရီမွာ တရားနာရပါတယ္။ ညေန ၆ နာရီနဲ႔ ၇ နာရီၾကားမွာေတာ့ တရားေလွ်ာက္ရတယ္။ ည ၉ နာရီထိုးရင္ေတာ့ ကိုယ့္အေဆာင္ ကိုယ္ျပန္ၿပီး နား႐ံုပါပဲ။  က်န္တဲ့အခ်ိန္ အားလံုးမွာေတာ့ စၾကၤ ံတလွည့္ ထိုင္တလွည့္နဲ႔ မရပ္မနား တရား႐ႈမွတ္ရပါတယ္။
***
 ဘယ္-ညာ၊ ပိန္ - ေဖာင္း
ဘယ္-ညာ စၾကၤ ံ ႐ႈမွတ္ဟန္

စၾကၤ ံ ေလွ်ာက္တဲ့အခါ စစခ်င္းမွာ ဘယ္လွမ္းတယ္ ညာလွမ္းတယ္ စမွတ္ရတာပါ။ က်မက လွမ္းတယ္ ဆိုတာေတြ ထည့္ရမွာ ႐ႈပ္ပါတယ္ဆိုၿပီး ဘယ္-ညာ ဘယ္-ညာ နဲ႔ လွမ္းေနတာ ေနာက္မွ ငါ စစ္ခ်ီတက္သလို ျဖစ္ေနပါပေကာ ဆိုၿပီး ဘယ္လွမ္းတယ္ ညာလွမ္းတယ္ ျပန္မွတ္ရတယ္။ ဒါေတာင္ သတိလြတ္တဲ့အခါ ဘယ္နဲ႔ညာ ေျခေထာက္ခ်င္း မွားဆိုေနမိေသးတယ္။ ဘယ္နဲ႔ညာ မွားလို႔ ေနာက္ဆို ဆရာေတာ္က ေကာက္႐ိုး ေျခေထာက္၊ ျမက္ ေျခေထာက္လို႔မ်ား မွတ္ခိုင္းမလား မသိ။ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ မွတ္ေတာ့လဲ အတူတူပါပဲ၊ က်မက အဆိုကိုပဲ ဦးစားေပးေနမိတာ ... ၀မ္းဗိုက္က ေဖာင္းခ်င္ေဖာင္း ပိန္ခ်င္ပိန္၊ စိတ္ထဲက ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ခ်ည္း လွိမ့္ရြတ္ေနေတာ့ အကုန္လြဲကုန္ေရာ ... ။ ေၾသာ္ ... သတိ ... သတိ ... ဘ၀မွာ သတိလက္လြတ္ ေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြ မ်ားေနေတာ့ သတိထားရတာ အစပိုင္းမွာ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔ေပါ့။
***
၀ါးၿမိဳျခင္း ...
 
ဆြမ္းေက်ာင္းေပၚမွာ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ...
စားတဲ့ေသာက္တဲ့ ေနရာမွာ အလြန္ျဖည္းညင္းစြာ သတိနဲ႔ မွတ္ၿပီးစားၾကရပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြကလည္း တ၀ိုင္းၿပီးတ၀ိုင္း လိုက္ၾကည့္ရင္း "ေယာဂီေတြ အမွတ္နဲ႔စားၾကေနာ္"လို႔ သတိေပးတတ္ေသးတယ္။ ကိုယ့္ကို အဲဒီလို လိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ စားရေသာက္ရမွာ သိပ္ၿမိဳမက်ေတာ့ဘူး၊ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္သလိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို လိုက္ၾကည့္ေနမွလည္း အမွတ္မလြတ္ေအာင္ စားဖို႔ သတိရတာမို႔ တကူးတက လိုက္ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတြကို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ေ၀ယ်ာ၀စၥ ေယာဂီေတြ သီလရွင္ေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ဖို႔ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ့္လက္ ကိုယ့္ေျခ ေျမႇာက္စရာေတာင္ မလိုဘဲ လိုေလေသးမရွိ ေဘးကေန ထည့္ေပးျပဳေပးၾကတယ္။
၀ါးရင္ ၀ါးတယ္လို႔ မွတ္ၿပီး ၀ါးရင္း၀ါးရင္းနဲ႔ ၀ါးဖတ္ေတာ္ ကဆီႏွစ္ေတြကို ၿမိဳမပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္တတ္တာကို ဟိုးငယ္ငယ္က အေတြ႔အၾကံဳအရ သိထားႏွင့္တာမို႔ အႏွစ္ေပါက္ေအာင္ ၀ါးၿပီး မွတ္မေနေတာ့ပါဘူး။ ၀ါးတယ္ ... ၀ါးတယ္ ... ၀ါးတယ္ .. ၿပီးေတာ့ ၿမိဳတယ္ ... ဂလု ... ။ အဲ ... အမွတ္နဲ႔ ၿမိဳခ်လိုက္တာ ဂလုခနဲ လည္ေခ်ာင္းထဲ ၀င္သြားေရာ ... ။ အမွတ္နဲ႔ စားတာဆိုေတာ့ ခ်ဳိသည္ ခါးသည္လဲ မသိေတာ့ပါဘူး။ ထည့္ထားတဲ့ တပန္းကန္ ကုန္ေအာင္ တလႈပ္လႈပ္ ၀ါးလိုက္ ၿမိဳလိုက္နဲ႔ ဆြမ္းကိစၥ ၿပီးခဲ့ရတာပါပဲ။ ဆြမ္းစားေက်ာင္းရဲ႕ ေလွခါးထစ္က ဆင္းၿပီဆိုရင္ေတာ့ သက္ျပင္းႀကီးႀကီး အျမဲလိုလို ခ်ျဖစ္တယ္။
***
အသံေတြ ၾကားေနရတယ္ ...

ခ်မ္းေျမ့တိတ္ဆိတ္ သစ္၀ါးရိပ္
ေနခဲ့တဲ့ ရက္သတၱ တပတ္တာအတြင္း အမွတ္တရျဖစ္စရာ အသံေတြလဲ ရွိပါေသးတယ္။ လွ်ပ္စစ္ အံုးေမာင္း တီးသံလိုမ်ဳိး မနက္ေစာေစာစီးစီး ရင္ကို ဗရမ္းဗတာ လႈပ္ရွားေစတဲ့ အသံမ်ဳိးအျပင္ မိုက္ခ႐ိုဖုန္းနဲ႔ ေအာ္တယ္ ထင္ရေလာက္ေအာင္ က်ယ္ေလာင္တဲ့ ဓမၼာ႐ံုထဲက ေတာက္တဲ့ေအာ္သံ၊ ေက်ာင္းေခြးႀကီးေတြရဲ႕ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အူသံ၊ ညဘက္ တေရးႏိုး အိပ္ရာထဲကေန ၾကားရတဲ့ အေဆာင္ေခါင္မိုးေပၚကို သစ္ရြက္ေတြ အသီးေတြ တရွဲရွဲ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ပြတ္တိုက္ျပဳတ္က်သံေတြ ... ။ ခ်ဳိးကူသံ ... ဥၾသသံေတြ ... ။ ဥၾသသံဆိုလို႔ ...  ဟိုးအေ၀းက ခပ္သဲ့သဲ့ ဥၾသသံမ်ဳိးက လြမ္းစရာေကာင္းႏိုင္ေပမယ့္ အနားနား ကပ္ေအာ္တဲ့ ဥၾသသံမ်ဳိးကိုေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လို လြမ္းရမယ္ မသိေတာ့ပါဘူး။ တကယ္ပါ ... မျပန္ခင္တေန႔လည္ခင္း ဥၾသတေကာင္ ဓမၼာ႐ံုအနားက သစ္ပင္ေပၚ လာေအာ္ေနလိုက္တာ ... ဒီေလာက္ အသံက်ယ္တဲ့ ဥၾသသံ ဒီတခါပဲ ၾကားဖူးပါေသးတယ္။

ဒါ့အျပင္ တေပါင္းလျပည့္မတိုင္ခင္ အဖိတ္ေန႔က ဘယ္နားမွာ ဇာတ္ပြဲက'ေနလဲ မသိပါဘူး။ ေလသင့္တိုင္း သီခ်င္းသံေတြက အက်ယ္ႀကီးကို ၾကားေနရတာ၊ ၾကားရင္ ၾကားတယ္လို႔ မွတ္ရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ... "ဟင္း ... ဒီမင္းသားအသံက ေကာင္းလဲ မေကာင္းဘူး၊ က႐ုဏာသံေလးနဲ႔ သီခ်င္းဆိုတတ္တဲ့ ဟုိ ဥေရာပေရာက္ အညာသား ဘေလာ့ဂါ ဇာတ္မင္းသားႀကီး အသံေလာက္ေတာင္ နား၀င္ပီယံ မရွိပါလား ..."  စသျဖင့္ ေတြးေနမိေသး။ ေနာက္မွ ကမန္းကတန္း ... အေတြးေတြကို ျပန္မွတ္ရင္း ေပါက္ကရ အေတြးေတြက ရပ္တန္႔သြားေလရဲ႕။
***
သူေတာ္ေကာင္းတို႔ အာ၀ါသ
 
ရိပ္သာေရာက္ၿပီး ဒုတိယရက္မွာ က်မစိတ္ထဲ အရမ္းေအးခ်မ္းၿပီး စိတ္ထဲ သိပ္ၾကည္ႏူးလြန္းလို႔ ... "သူေတာ္ေကာင္းတို႔ အရိပ္အာ၀ါသက အလြန္ေအးခ်မ္းပါလား ... ဒီလိုေနရာမ်ဳိးမွာ တသက္လံုး ေနမယ္ဆိုရင္ ေနႏိုင္ပါတယ္ ..." လို႔ ေတြးမိတယ္။ အင္တာနက္မရွိ၊ ဖုန္းမရွိ၊ ဘာသတင္းမွလဲ မသိ၊ ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားမေျပာ အဆက္အသြယ္မလုပ္ဘဲ ေနရတဲ့ အရသာက အင္မတန္ ေအးခ်မ္းပါတယ္။ က်မက နာရီမပတ္လို႔ အခ်ိန္သိဖို႔နဲ႔ alarm လုပ္ဖို႔ ဆက္လို႔မရတဲ့ ဘိလပ္နက္ေ၀ါ့ခ္ မိုဘိုင္းဖုန္းေလးေတာ့ ယူသြားျဖစ္တယ္။  
 
 
ေနာက္ရက္ေတြမွာ အစားအေသာက္လဲ ေခ်းမမ်ား ဇီဇာမေၾကာင္ဘဲ ဟင္းပြဲထဲ အသားဟင္းပါရင္ေတာင္ မစားျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ အရြက္ေၾကာ္တမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အရည္ေသာက္ ေလာက္ပဲ စားျဖစ္ေတာ့တယ္။ အစက ၅ ရက္ထဲ ေနမယ္ စိတ္ကူးခဲ့ေပမယ့္ အစ္မႀကီးဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့ သူ အဆင္ေျပတယ္ ... တပတ္ေနခ်င္ ေန ... ဆိုတဲ့ အခြင့္ရတာနဲ႔ တပတ္ေနမယ္လို႔ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။ အဲ ... ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီလို ေျပာၿပီး ေနာက္တရက္မွာ က်မ ဗိုက္ေတြနာၿပီး ၀မ္းပ်က္ပါေလေရာ ... ။


တရားရိပ္လႈံ ဓမၼာ႐ံု ...
 
ေနမေကာင္းဘူးဆိုရင္ လူက အိမ္ကို သတိရစိတ္ ျဖစ္လာတယ္၊ ၅ ရက္ျပည့္ရင္ အိမ္ျပန္ရ ေကာင္းမလား ... အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ရင္ ေကာင္းမလား ... စသျဖင့္ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ... ေနာက္တခါ ဒီလိုအခြင့္အေရးရဖို႔ ဆိုတာ လံုး၀မလြယ္တာမို႔ ... မျပန္ဘူးလို႔ အားတင္းၿပီး ပါလာတဲ့ ေဆးေတြေသာက္၊ ဓာတ္ဆားရည္ေတြေသာက္ၿပီး ႐ႈမွတ္မႈလဲ မပ်က္ေစရဘဲ အဲဒီတရက္တာကို အပင္ပန္းခံ ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္တယ္။  ေနာက္တေန႔ အိပ္ရာအထမွာေတာ့ မေန႔က ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာ အားလံုး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ တရားရဲ႕ အာနိသင္အစြမ္းေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ႕ ... ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
***
စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္စရာတခ်ဳိ႕


က်မ ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ အမ်ဳိးသမီး ေယာဂီစုစုေပါင္းမွ ၂၅ ေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္၊ အမ်ဳိးသား ေယာဂီနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသား ေယာဂီ၊ ဒုလႅဘ ဘုန္းႀကီးေတြေပါင္းရင္ ၃၅ ေယာက္ေလာက္ပါပဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ လူလတ္ပိုင္းေတြ မ်ားတာမို႔ အားလံုးက သိတတ္စြာ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိမ္ဆိမ္ ေနၾကေပမယ့္ အငယ္ဆံုး ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေယာဂီေပါက္စေလး တေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး လက္လက္ထရွာတယ္။ ေျခသံတဒုန္းဒုန္းနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အျပင္ ဓမၼာ႐ံုထဲ ေျပးေနေသးတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ေက်ာင္းက ေခြးနက္ႀကီးနဲ႔ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ စိမ္ေျပးတမ္း ကစားေနတာပဲ။ (ဘုန္းႀကီးေတြလဲ မသိဘူး ထင္ပါရဲ႕။)

ေနာက္တခုက က်မရဲ႕ တေဆာင္ထဲေနသူ အမ်ဳိးသမီးပါ။ ရက္ျပည့္လို႔ ျပန္သာသြားေရာ က်မတို႔ခ်င္း စကား မေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။ စကားေျပာျခင္းဟာ အျပစ္အႀကီးဆံုးလို႔ ဆိုထားတာေၾကာင့္ က်မ ရိပ္သာေနစဥ္ ဘယ္သူနဲ႔မွလဲ စကားမေျပာျဖစ္ဘူး၊ မိတ္ေဆြလဲ မျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ အဲ ... သူကေတာ့ အေဆာင္ ျပန္ေရာက္လို႔ ခဏတျဖဳတ္နားခ်ိန္ဆို မိုဘိုင္းဖုန္းတလံုးနဲ႔ သူ႔အလုပ္ထဲကို ဖုန္းဆက္ပါေလေရာ။ အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ ရွိသမွ် ႐ံုးသူ ႐ံုးသားေတြဆီ ဖုန္းလႊဲခိုင္းၿပီး တေယာက္ၿပီး တေယာက္နဲ႔ ေျပာတယ္။ ဒီအသံေတြနဲ႔ ကင္းေ၀းေအာင္ ထြက္ေျပးလာခါမွ ျပန္ၾကားေနရလို႔ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေယာဂီ၀တ္မယ့္သူေတြ ဆင္ျခင္စရာပါ ... ။
***
မျပန္ခင္ ...


ညဥ့္မွာေႂကြတဲ့ ပန္းခေရ ...
ဒီလိုနဲ႔ တရက္ၿပီးတရက္ ႐ႈမွတ္တဲ့အခါ ပိုၿပီး စိတ္တည္ၿငိမ္လာေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ျပန္ရမယ့္ ရက္ကို ေရာက္လာပါၿပီ။ စိတ္ထဲမွာလဲ မေကာင္းဘူး။ ဒီေနရာ ဒီဌာန ဘယ္အခါမွ ျပန္လာရပါ့မလဲ ... ေတြးရင္း မျပန္ခင္ အလွဴဒါနေလးေတြ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပဳျဖစ္ခဲ့တယ္။  ေန႔စဥ္ တံျမက္စည္းလွည္းတိုင္း အေဆာင္ေရွ႕ ခေရပင္ႀကီးဆီက ေႂကြက်တဲ့ ခေရပြင့္ေလးေတြကို လွည္းက်င္းရတဲ့အခါ "ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါ ခေရတို႔ေရ ..." လို႔ တိတ္တိတ္ေလး ဆုေတာင္းမိခဲ့တဲ့ က်မဟာ မျပန္ခင္ေတာ့ ခေရပန္းေတြ အ၀ေကာက္ၿပီး လက္သုတ္ပု၀ါေလးနဲ႔ ထုတ္ယူသြားခဲ့တယ္။


တပတ္တာ ဘာ၀နာ ပြါးမ်ားရာ ...
ေနာက္ဆံုး တရားထိုင္တဲ့ တနဂၤေႏြ မနက္ခင္းမွာ တရားျဖဳတ္ေတာ့ က်မထိုင္ေနက် ေနရာေလးကို အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ ယူျဖစ္ခဲ့တယ္။ လြယ္အိတ္တလံုးနဲ႔ ေရတဗူးကို ေဘးမွာထားၿပီး တပတ္တာ တရားထိုင္ခဲ့တဲ့ ေနရာေလး ...၊  အစြဲအလမ္းႀကီးတယ္ဆိုဆို ... ဒီေနရာေလးကို က်မ လြမ္းေနအံုးေတာ့မွာပါပဲေလ ... ။ 
***
ပတ္စာခြါ ဖ်ာသိမ္း ...
 
မတ္လ ၃၁ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔ မနက္ ၈ နာရီ မထိုးခင္မွာ ေတာ့ အားလံုး သိမ္းဆည္းထုပ္ပိုးၿပီး ျပန္ဖို႔ အသင့္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ က်မကို လာႀကိဳမယ့္ ကားကို ေစာင့္ရင္း ေက်ာင္း၀င္းထဲ လွည့္ပတ္ၿပီး ပါလာတဲ့ မိုဘိုင္းဖုန္းေလးနဲ႔ ဓာတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။
 
အိမ္ျပန္ဖို႔ပင္ အထုတ္ျပင္ ...

ခ်မ္းေျမ့ရိပ္သာ ေက်ာင္းကို တည္ေထာင္သူ ခ်မ္းေျမ့ဆရာေတာ္ႀကီး အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၊ ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္ ဦးကိတၱိအပါအ၀င္ သံဃာေတာ္မ်ား၊ ေ၀ယ်ာ၀စၥ သီလရွင္မ်ား၊ ေယာဂီမ်ား၊ ေ၀ယ်ာ၀စၥ ဗိုလန္တီယာ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ ေပးၾကသူ လူငယ္ ေမာင္မယ္မ်ား ... အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္စြာနဲ႔ ေမတၱာပို႔ရင္း လာႀကိဳတဲ့ကားနဲ႔ က်မ အိမ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။
 
အေအးမွ ... အပူ၊
အၿငိမ္မွ ... အလႈပ္၊
အရွင္းမွ ... အ႐ႈပ္ ...
ေၾသာ္ ... က်င္လည္ လႈပ္ရွားရအံုးမည္ေပါ့ ... ။
*** 
ေမတၱာျဖင့္ ...
 
ေမဓာ၀ီ
၄၊ ၀၄၊ ၁၃
၂၂း၅၅ နာရီ
 
(မွတ္ခ်က္။   ။ ခုနစ္ရက္တာ ျဖည့္က်င့္ခဲ့တဲ့ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ေကာင္းမႈအစုစုကို စာဖတ္သူမ်ားအား အမွ်ေပးေ၀ပါတယ္၊ ျပန္ေရာက္တဲ့ ေန႔ကတည္းက တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ ကြန္နက္ရွင္ အခက္အခဲ ေၾကာင့္ ဒီေန႔မွပဲ ၿပီးပါေတာ့တယ္၊ ပံုေတြမ်ား စာေတြမ်ားလို႔ မ်က္စိေနာက္သြားခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါရွင္)

Read More...