Wednesday, January 26, 2011

ဖ်ားတဲ့ည ...

"ဖ်ားတဲ့ည"

မူးေ၀ေခါင္းကိုက္
မိုက္ခနဲျဖစ္
တဆစ္ဆစ္နာ
ခႏၶာတခုလံုး
အသံုးမက်
ဖ်ားတဲ့ ည ...

ထထိုင္မရ
အိပ္မရဘဲ
၀မ္းထဲမွာဟာ
ေရဆာသလို
အာေခါင္ေျခာက္ကပ္
ပါးစပ္ကြဲရွ
ဖ်ား တဲ့ ည ။

***

ညေနေစာင္းက မိုးစက္မႈန္မႈန္ေလးေတြ ေအာက္မွာ ထီးမပါဘဲ အျပင္သြားခဲ့မိတယ္။ အသြား အျပန္ မိနစ္ ၄၀ ခရီးကို လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ ေလ အရမ္းတိုက္လို႔ စိမ့္ေနေအာင္ ေအးတယ္။ ျပန္ေရာက္ၿပီး ခဏတျဖဳတ္နား၊ ညစာစားဖို႔ျပင္ ... ဦးရီးေတာ္နဲ႔ အတူစား၊ ဦးရီးေတာ္ ေနာက္တေန႔ ထမင္းဘူး ထည့္ေပးဖို႔ ထမင္းေၾကာ္ေနတုန္း ကိုယ္လက္ေတြ မအီမသာ ျဖစ္လာတယ္။ အားလံုးၿပီးလို႔ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ ေဆးေၾကာေနရင္း လူက ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္၊ ေခါင္းထဲ ကကိုက္သလို အဆစ္အျမစ္ေတြ ကိုက္သလို ... ေနလို႔မေကာင္းေတာ့ဘူး။ မ်က္လံုးေတြ ပူလာတယ္။ ႏွာေခါင္းေတြ ပိတ္လာတယ္။ မဖ်ားပါေစနဲ႔ ... ဖ်ားမွာ ေၾကာက္တယ္။ ဖ်ားရင္ တေယာက္ထဲ ... ေၾသာ္ ... ဟုတ္ပါတယ္ ဦးရီးေတာ္က ဆရာ၀န္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဖ်ားရင္ေတာ့ တကယ္ပဲ တေယာက္ထဲ မဟုတ္လား။

အိပ္ရာထဲ အျမန္၀င္ၿပီး ေစာင္ျခံဳရင္း စိတ္ေျပာင္းသြားေအာင္ ေဒါင္းလုတ္ယူထားတဲ့ စာတအုပ္ဖတ္တယ္ .... စာလံုးေတြက နီးသြားလိုက္ ... ေ၀းသြားလိုက္ ... တနာရီ ... ႏွစ္နာရီ ... မသက္သာပါဘူး။ ပထမပိုင္းအၿပီး ခဏနားတယ္၊ မ်က္လံုးလဲ မခံႏိုင္ေတာ့ ေခါင္းလဲ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေခါင္းထဲမွာ တူနဲ႔ထုေနသလို ... ေဆးကလဲ အနားမွာမရွိဘူး။ ဘယ္မွာရွိလဲ ဆိုတာလဲ မသိဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ ေသာက္ေနက် ေဆးက ကုန္ေနၿပီ။ ဦးရီးေတာ္ကိုလဲ ေနမေကာင္းတာ မေျပာခ်င္။ .............. မ်က္ရည္ပူေတြ က်လာတယ္၊ ႏွာေခါင္းပိတ္ေနလို႔ အသက္ကို ပါးစပ္ကေန ႐ွဴေနရတယ္၊ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္တယ္၊ ေရက အနားမွာမရွိဘူး။ ရင္ပူူလာတယ္ ... လွ်ာေတြ ထူလာတယ္၊ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ကုန္သြားတဲ့ လိေမၼာ္ေရာင္ ပီေကခြံေလးက လက္တကမ္းမွာ ... ရနံ႔ခ်ဳိခ်ဳိေလး ေမႊးေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ အခြံသက္သက္ ... ။

အျပာေရာင္ဖုန္းေလးထဲမွာ ... "ဖ်ားေနၿပီ "... လို႔ စာလံုးေလး ၃ လံုး ႐ိုက္ထည့္လိုက္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုေျပာဖို႔လဲ ... ဘယ္သူ႔ဆီ ပို႔ရမွာလဲ ... ပို႔ရင္ေရာ ... အေၾကာင္းထူးမွာလား ... မသိပါဘူး ... တကယ္ပဲ မသိပါဘူး။ မသိရက္နဲ႔ ခလုတ္အစိမ္းေလးကို ႏွိပ္လိုက္မိတယ္။ တခါတေလေတာ့လဲ လစ္လ်ဴ႐ႈခံရတာ ခါးတယ္။ မ်က္ရည္ေတြက ပူတယ္၊ ခဏေနေတာ့ ေအးတယ္၊ ေဘးေစာင္း အိပ္ေနေတာ့ ပါးေပၚမစီးဘူး၊ မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းကေန ေခါင္းအံုးထဲ စိမ့္၀င္သြားတယ္။ လက္ေတာ့ပ္ေပၚက ခလုတ္ေတြကို လက္နဲ႔စမ္းၿပီး ဒီစာကို ႐ိုက္တယ္၊ မ်က္စိကို လိုအပ္မွ ဖြင့္ၾကည့္တယ္။ မ်က္စိေတြက ေ၀ ေနတယ္ ၀ါး ေနတယ္။ စိတ္ေတြက ေထြေနတယ္ ျပားေနတယ္ ။ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ေထြေထြျပားျပားနဲ႔ တေယာက္ထဲ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ... ။

ဖ်ားၿပီဆိုတိုင္း ငယ္ငယ္က ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာ တပုဒ္ကို သတိရမိတယ္။ ငယ္ငယ္က ... ဟုတ္တယ္ ... ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္က ... ။ ညတညေပါ့။ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ မေန႔တေန႔ကလိုပဲ။ အဲဒီညကလဲ ဖ်ားတယ္။

ဖ်ားတဲ့ညမွာ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာကို ဖ်ားတဲ့ညမွာ ျပန္ေတြးမိတယ္။ သိပ္မမွတ္မိေတာ့လို႔ ျပန္ရြတ္ၾကည့္ ... တေခါက္ ... ႏွစ္ေခါက္ ... တိုတိုေလးပါ ... တျဖည္းျဖည္း မွတ္မိလာတယ္။ ျပန္မေမ့ခင္ အျမန္ခ်ေရးလိုက္တယ္။ အေပၚဆံုးက ကဗ်ာေလးေပါ့။ ငယ္တုန္းက ေရးခဲ့တာမို႔ ရယ္စရာေကာင္းေနမလား ... မသိ။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ မရယ္ႏိုင္၊ ပါးစပ္ဟၿပီး အသက္ကို ႐ွဴေနရတယ္။ ဖ်ားရတာ .......... ေမာတယ္။

အႏွစ္ ၂၀ က ဖ်ားတဲ့ည နဲ႔ အခု ဖ်ားတဲ့ည ဘာကြာလဲ ... ေတြးၾကည့္ေတာ့ အနီးအေ၀း ကြာေနတယ္။ လက္ရွိ လက္မဲ့ ကြာေနတယ္ ... ။ ဟုတ္တယ္ ... ခ်စ္ခင္သူေတြနဲ႔ အေ၀းမွာ ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၱာတရားေတြ ကင္းမဲ့လို႔ ... ဒီည ... က်မ ဖ်ားေနတယ္။
***
MDW
26.01.2011
22:59

Read More...

Friday, January 21, 2011

ရြက္ေႂကြ


"ရြက္ေႂကြ"

အျမင့္စံၾကေပမဲ့
အပြင့္ရံရတဲ့ ဘ၀ပါေလ ... ။

ဟန္မျပင္ မာန္မ၀င္တတ္ပါေပါ့
မပန္ခ်င္ ဆံပင္ထက္မွာေတာ့
ပန္းခက္သာေ၀ ... ။

ေလအေ၀ွ႕မွာျဖင့္
ေျမေငြ႔ကို ခိုလႈံစမ္းခ်င္လို႔
နန္းသခင္ ပင္အိုထက္ဆီက
သက္ဆင္းလို႔ ခ-ကာေႂကြ
က်ေလေပါ့ ေျမထက္။

မညည္းရက္ပါ
နီးလ်က္သာ ေ၀းသူမို႔
ေဆြးပူကာ မေနအားပါဘူး
တပါးသူ ဆြတ္ခ်ဴလွမ္းပါမွ
ပန္းမာလာ လွမ္းကာသာ အေခၚခက္တယ္
ကြယ္ ... ေျမခ-ေႂကြရြက္ ... ။ ... ။
***

ေမဓာ၀ီ
၂၁၊ ၁၊ ၂၀၁၁
၁၇း၁၄ နာရီ


၀န္ခံခ်က္ ။ ... ။ မခ်စ္ၾကည္ေအး၏ အရြက္ ကဗ်ာကို ဖတ္႐ႈခံစား ေရးဖြဲ႔ပါသည္။

Read More...

Wednesday, January 19, 2011

လမင္းရဲ႕အေ၀းမွာ …

လေရာင္ဟာ သတၱ၀ါတိုင္းကို ေအးျမၿငိမ္းခ်မ္းေစသတဲ့ … ။
နက္ေမွာင္တဲ့ ညရဲ႕ ေကာင္းကင္ယံမွာ ထြန္းလင္း ထိန္သာၿပီး ကမၻာေလာကကို ေအးခ်မ္းစြာ အလင္းေရာင္ေပးတဲ့ လမင္းကို လူတိုင္း ႏွစ္သက္ၾကတယ္၊ ျမတ္ႏိုးၾကတယ္။ ဒီလိုပါပဲ … တမ္းတလိုက္တိုင္း ၾကည္ႏူး ခ်မ္းေျမ့မႈကို ျဖစ္ေစတဲ့ လမင္းတစင္း ဘ၀မွာ ရွိခဲ့ပါတယ္။
***
သူ႔ရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာ ေမွးစက္ခဲ့ဖူးတယ္။
သူ႔ရဲ႕ ေထြးေပြ႔မႈနဲ႔ ၾကည္ႏူးသာယာခဲ့ဖူးတယ္။
သူ႔ရဲ႕ ႏွစ္သိမ့္မႈနဲ႔ နာက်င္ျခင္းေတြ ကင္းေ၀းခဲ့တယ္။
သူ႔ရဲ႕ အေရာင္အလင္းနဲ႔ ကိုယ္ပါ ထိန္ထိန္လင္းခဲ့ရတယ္။
သူ႔ရဲ႕ ခ်ဳိသာစကားေတြနဲ႔ ႏွလံုးသားေတြ ေပ်ာ့ေျပာင္းခဲ့တယ္။

အားငယ္ခ်ိန္္မွာ အားေပး …
ေႏြးေထြးတဲ့ လက္ေတြနဲ႔ တြဲေခၚ …
အေဖာ္အျဖစ္ အျမဲရွိေနေပးခဲ့သူ …
... ... ... ... ...
က်မရဲ႕ လမင္း
ႏွလံုးသားရဲ႕ အလင္းရွင္
က်မရဲ႕ မိခင္
အေမ
*** ညဦးရဲ႕ ေကာင္းကင္ထက္မွာ လျပည့္၀န္းက ရႊန္းရႊန္းပပ။ ေကာင္းကင္က လင္းေနေပမဲ့ လမင္းလဲ သာေနၿပီ။ နာက်င္ေနတဲ့ ႏွလံုးသား၊ ေ၀၀ါးေနတဲ့ မ်က္လံုးအစံုနဲ႔ ဟိုးအျမင့္က လျပည့္၀န္းကို အားကိုးတႀကီး ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ လမင္းႀကီးက ကိုယ့္ကို ၿပံဳးျပေနသလား … ဒါမွမဟုတ္ က႐ုဏာသက္စြာ ၾကည့္ေနသလား … ခြန္အားေတြ ေပးလွည့္ပါ အေမ … ။

တဆစ္ဆစ္နာေနတဲ့ ရင္ထဲက စကားေတြ အမ်ားၾကားေအာင္ မေျပာျပခ်င္ေတာ့ပါ … အေမ … ။ အေမ့လိုမ်ဳိး အျမဲတမ္း ကိုယ့္ကို နားလည္ေပးႏိုင္သူဆိုတာ ေလာကမွာ ခပ္ရွားရွား မဟုတ္လား။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကိုယ့္အေပၚ ေမတၱာထားႏိုင္တဲ့ သူျဖစ္ျဖစ္ မိခင္တေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာမ်ဳိးနဲ႔ ဘယ္သူက ခြင့္လႊတ္ နားလည္ စာနာ ေပးႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ အေမ့ရဲ႕ ေမတၱာ၊ အေမ့ရဲ႕ အၾကင္နာ၊ အေမ့ရဲ႕ ေစတနာ၊ အေမ့ရဲ႕ က႐ုဏာေတြ … အေမနဲ႔ေ၀းရာ ေရာက္မွ ပိုပိုနားလည္ခဲ့့မိတယ္။ အေမ ဆိုတာ … အားလံုးရဲ႕ ရင္ထဲမွာ အျမဲလင္းေနတဲ့ လတစင္းပဲ မဟုတ္လား။

အဆိုးေလာကဓံရဲ႕ ႐ိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ ႏွလံုးသားေတြ တစစီကြဲရွ နာက်င္ေၾကမြခဲ့ရၿပီ အေမ ... ။ အေမ့စကားကို နားမ၀င္၊ အေမ့ရင္ခြင္ကို ေက်ာခိုင္းရင္း အလင္းတုေတြ ေအာက္မွာ ယဥ္ပါးေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့မိတယ္။ သတိရလို႔ ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ တေလာကလံုးက ေမွာင္မိုက္ … ေလာကရဲ႕ အေမွာင္တိုက္ထဲမွာ တေယာက္ထဲ … ။

ဘ၀တခုလံုး ပိန္းပိတ္ေအာင္ အေမွာင္က်ေတာ့မွ လေရာင္ကို တမ္းတမိတဲ့ လူမိုက္တေယာက္လို ခုခ်ိန္မွ ငိုေႂကြးေနလို႔လဲ အပိုပဲ မဟုတ္လား အေမ … ။ ေၾကကြဲစြာ ခံစားရင္း စီးဆင္းလာတဲ့ ဒီမ်က္ရည္ေတြကို အေမ့လို ဘယ္သူက တယုတယ သုတ္ေပးႏိုင္မွာလဲ။ အငိုလြယ္သူတေယာက္လို႔ ေဟာက္ေဟာက္ဟမ္းဟမ္း ရယ္သြမ္းေသြး ခံရတဲ့အခါ ရင္နာ႐ံုကလြဲၿပီး ထပ္လဲ မငိုညည္းခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

တျဖည္းျဖည္း ပါးလ်ားလာတဲ့ ခံႏိုင္ရည္အားေတြေၾကာင့္ ၾကင္နာစြာ ေထြးေပြ႔မယ့္ အေမ့ရင္ခြင္ကို တမ္းတမိတယ္။ ဘ၀ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ ဆူးေတြစူးလိုက္ ႏြံနစ္လိုက္နဲ႔ နာက်င္စြာ လဲက်တိုင္း ျပန္ထႏိုင္ဖို႔ ကမ္းလင့္လာမယ့္ အေမ့လက္အစံုကိုလဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတယ္၊ ဘယ္လိုပဲ တမ္းတ ေမွ်ာ္လင့္ေနေပမဲ့ အေမက အနားမွာ မရွိေတာ့ၿပီပဲ။
***
လမင္းနဲ႔ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းေပမဲ့ လေရာင္က ကိုယ့္ကို အလင္းေပးႏိုင္သလို အေမနဲ႔ အေ၀းမွာ ေနေနရေပမဲ့ အေမ့ဆံုးစကားေတြက ကိုယ့္အတြက္ အလင္းေရာင္လို လမ္းျပေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။

“သမီးကို အေမက စိတ္အပူဆံုး …”
အေမ့အသံမွာ ပူပန္မႈေတြ လႊမ္းေနတယ္။

“သမီး … လိမ္လိမ္မာမာေနပါ … မေပါင္းသင့္တဲ့ သူေတြကို ေရွာင္ေနာ္ …”
မလိမ္မာတဲ့ သမီး၊ စိတ္ထင္ရာ လုပ္တတ္တဲ့ သမီးကို ခုခ်ိန္ထိ အေမ စိုးရိမ္ေနရတုန္း။

“တေန႔ တေန႔မွာ ကုသိုလ္ရရင္ရ၊ မရရင္ ပညာရ၊ မရရင္ ဥစၥာရ … ဒါမွမဟုတ္ရင္ တေန႔သာ ကုန္သြားမယ္ ကိုယ့္အတြက္ အက်ဳိးမရွိဘူး … ။ အဲဒီ ၃ ခုလံုး ရရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့၊ ၃ ခုလံုး မရရင္ေတာင္ အနည္းဆံုး တခုေလာက္ရေအာင္ လုပ္ရမယ္ …”

ဒီေန႔ အေမနဲ႔ skype မွာ စကားေျပာရင္း အေမ့ဆံုးမစကားေတြကို ထပ္တလဲလဲ နားေထာင္ၿပီး အေမမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ မ်က္ရည္က်ခဲ့မိတယ္။ အေမ စိတ္ပူရလြန္းလို႔ ပင္ပန္းလွၿပီ … အေမ့ကို နားေစခ်င္ပါၿပီ … အေမ ျဖစ္ေစခ်င္တာေတြ ျဖစ္မလာေသးတာ … အေမစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ တခုမွ လုပ္မေပးႏိုင္ေသးတာ ခြင့္လႊတ္ပါ အေမရယ္ … ။
***
လေရာင္က ေလာကႀကီးတခုလံုးကို ေအးျမစြာ ျခံဳလႊမ္းထားတယ္။
အိပ္တန္းတက္ ငွက္ကေလးေတြလဲ က်ီက်ီက်ာက်ာ ေအာ္ျမည္ရင္း နားခိုရာဆီ ပ်ံသန္းေနၾကၿပီ။
ေလေျပက ေအးျမျမ ...
ထင္း႐ူးနံ႔က ေမႊးပ်ပ် ...
တစတစ ျမင့္တက္သြားတဲ့ လမင္းႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း သီခ်င္းတပုဒ္ကို ေၾကကြဲစြာ ဆိုညည္းေနမိတယ္ … ။ ဟိုးအေ၀းႀကီးက အေမ မၾကားႏိုင္ေပမဲ့ … ႏွလံုးသားနဲ႔ နားဆင္ပါ အေမ … ။

***
အေမ … …
အေမဟာ လမင္းႀကီးဆိုရင္ …
အေမ့နေဘးက ၾကယ္ေသးေသးေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ခြင့္ရပါရေစ …
အျမဲတမ္း အေမ့အနားက မခြါရဘူး ဆိုရင္ေပါ့ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၉၊ ၁၊ ၂၀၁၁
၁၃း၁၁ နာရီ

Read More...

Tuesday, January 18, 2011

ျမား

ရင္ကိုထြင္းလ်က္
ထုတ္ခ်င္းခတ္ကာ
႐ိႈင္းနက္နင့္ႏြမ္း
အသည္းကၽြမ္း၍
အလြမ္းမီးစ
ဟဒယထိ
တိုး၀င္ၿငိသြား
ထိုသည့္ ျမား … ။

ပစ္မွတ္ မမွန္း
မေမွ်ာ္တမ္းဘဲ
ရမ္းရဲေရာင္ေရာ္
ပစ္လႊတ္ေသာ္ျငား
ႏွလံုးသားမွာ
ထိရွားစိုက္စူး
ေမ့ယစ္မူးေစ
သည္းဦးေႂကြၿပီ
ေျခြရက္သူတို႔ ေပ်ာ္ေစသား … ။

***
ေမဓာ၀ီ
၁၈၊ ၀၁၊ ၂၀၁၁
၀၀း၁၁ နာရီ

Read More...

Thursday, January 13, 2011

အူပါ ႐ွဴပါ ...

အဟမ္း အဟမ္း ... အူပါ ႐ွဴပါဆိုလို႔ ေမဓာ၀ီတေယာက္ ဘာေတြအူ ဘာေတြ႐ွဴခိုင္းေနပါလိမ့္လို႔ တလြဲထင္ၿပီး အထင္မလြဲလိုက္ၾကပါနဲ႔။ ဒီလိုပါ ... ကိုယ္သြားခ်င္ရာ ေလွ်ာက္သြားၿပီးသကာလ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ဦးရီးေတာ္ကို ဖားတဲ့အေနနဲ႔ ေကာင္းႏိုးရာရာ ဟိုဟာဒီဟာေလး လက္တည့္စမ္း ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးေမြးဖို႔ စဥ္းစားတဲ့အခါ ... တေလာက ဦးရီးေတာ္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကို ေဟာလီးေဒးသြားေတာ့ ပါလာတဲ့ ပဲကပ္ေၾကာ္ကို သြားေတြ႔ပါတယ္။ ဟမ္ ... သြားတာက အေမရိကား .. ယူလာတာတာ ပဲကပ္ေၾကာ္ ဘာလဲဟလို႔ ဇေ၀ဇ၀ါ မျဖစ္ၾကပါနဲ႔ ပဲကပ္ေၾကာ္ဇာတ္လမ္းကို ေျပာရရင္ ... ...

မယ္ရီလန္းမွာ ျမန္မာဟင္းေတြ ခ်က္ေရာင္းတဲ့ ေဒၚေမရီဆိုတာ ရွိသတဲ့။ ခ်ဥ္ေပါင္ င႐ုတ္ စတဲ့အပင္ေတြ စိုက္ထားၿပီး ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ေတြ ငပိခ်က္ေတြပါေရာင္းတယ္တဲ့။ သူ႔ဆီ ေအာ္ဒါေတြဘာေတြ မွာလို႔လဲရၿပီး အဲဒီလိုဟင္းခ်က္ေရာင္းတာနဲ႔ အင္မတန္ စီးပြါးျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ က်မေတာ့ တခါမွ မေရာက္ဖူးလို႔ မသိပါဘူး။ မယ္ရီလန္းမွာေနတဲ့ က်မေမာင္၀မ္းကြဲက ေဒၚေမရီရဲ႕ ေဖာက္သည္ႀကီးဆိုပါေတာ့။ သူက ေဒၚေမရီရဲ႕ ငပိခ်က္ ဘယ္လိုစပ္ေၾကာင္း ဘယ္လိုေကာင္းေၾကာင္း ခဏခဏ ေျပာျပဖူးပါတယ္။ အဲဒီေဒၚေမရီႀကီးက မုန္႔ဟင္းခါးထဲ ထည့္စားတဲ့ ပဲကပ္ေၾကာ္ေတြလဲ ေရာင္းသတဲ့။

ပဲကပ္ေၾကာ္ တထုတ္ (အခုျမင္ရတဲ့ ziploc အိတ္နဲ႔ အျပည့္နီးပါး) ကို အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၂ ေဒၚလာ နဲ႔ ေရာင္းတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဦးရီးေတာ္ အဲဒီသြားလည္ေတာ့ ေမာင္ေလးက ပဲကပ္ေၾကာ္ေတြ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တယ္။ ziploc အိတ္နဲ႔ ေလလံုေအာင္ ထည့္ၿပီး ေရခဲေသတၱာထဲ ထည့္ထားရင္ အၾကာႀကီး အထားခံတယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။

ဆိုေတာ့ကာ ... ပဲကပ္ေၾကာ္ရွိေနေတာ့ တေလာက မုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္စားျဖစ္တယ္။ ကမန္းကတန္းမို႔ ဘယ္သူ႔မွေတာင္ မဖိတ္လိုက္ရဘူး။ :)) အခုတခါေတာ့ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ေအာင္ အုန္းႏို႔ေခါက္ခြဲ ခ်က္ရေကာင္းမလား ေတြးမိေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အုန္းႏို႔က ပူေတာ့ မျဖစ္ေသးပါဘူးလို႔ ဆိုၿပီး တျခား ဘာမ်ားရွိမလဲလို႔ ဦးရီးေတာ္ရဲ႕ ၾကက္သေရတိုက္ထဲ ေမႊေႏွာက္ ရွာေဖြၾကည့္ေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္က လက္ေဆာင္ရထားမွန္းမသိတဲ့ အိမ့္စည္းစိမ္ အာပူလွ်ာပူ ရယ္ဒီမိတ္ အထုတ္ လက္က်န္ေလး သြားေတြ႔ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အာပူလွ်ာပူ ခ်က္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။

ေၾသာ္ ... ဟုတ္တယ္ ... အူပါ ႐ွဴပါ ဆိုတာ အာပူ လွ်ာပူကို ေျပာတာပါ။ ဘေလာ့ေတြေပၚမွာ သူမ်ားတကာေတြ ဟင္းနာမည္ ေကာင္းေကာင္းေလးေတြနဲ႔ စာဖတ္သူေတြ သြားရည္က်ေအာင္ ျမႇဴဆြယ္ၾကေတာ့ က်မလဲ အားက်မခံ မလုပ္တတ္ လုပ္တတ္ လက္တည့္စမ္း လုပ္ထားတဲ့ အာပူလွ်ာပူမို႔ အူပါ ႐ွဴပါ လို႔ ေခါင္းစဥ္ တပ္လိုက္ရေၾကာင္းပါ။

အိမ့္စည္းစိမ္ အာပူ လွ်ာပူ ရယ္ဒီမိတ္ထုတ္က သူ႔ခ်ည္းသက္သက္ဆို က်ဲေတာက္ေတာက္နဲ႔မို႔ အိမ္က ဖရီဇာထဲမွာရွိေနတဲ့ ေရခဲ႐ိုက္ ႏွစ္ခ်ဳိ႕ငါးေလးတတံုး ထုတ္ၿပီး ဂ်င္း ၾကက္သြန္ျဖဴနဲ႔ ျပဳတ္၊ အ႐ိုးႏႊင္၊ ဆီနည္းနည္းသတ္ၿပီးမွ ေရထည့္၊ ေရပြက္ေတာ့ ခုနက အိမ့္စည္းစိမ္တထုတ္ကို ထည့္လိုက္တယ္။ ပိုၿပီးခ်ဳိေအာင္ ၾကက္သြန္နီဥႀကီး တဥကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလွီးၿပီး ပစ္ထည့္လိုက္ေသးတယ္။

ၿပီးေတာ့ ၾကက္ဥ ၃ လံုးျပဳတ္၊ င႐ုတ္သီးစိမ္းနဲ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴေထာင္းၿပီး မန္က်ည္းေရေလးနဲ႔ ေဖ်ာ္၊ ငပိေထာင္းေလး ထည့္၊ နံနံပင္လွီးၿပီးသကာလ ခုလို စားသံုးဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ၿပီဆိုပါေတာ့။ ေၾသာ္ ... ေမ့သြားလို႔ မုန္႔ဖတ္ျပဳတ္ရေသးတယ္။ ဆန္ၾကာဆံေလး ၂ ေခြ ျပဳတ္တာ အဲဒီအုပ္ေလးနဲ႔ တလံုး ရတယ္။ က်မနဲ႔ ဦးရီးေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ အတြက္ကေတာ့ အဲေလာက္က အေတာ္ပါပဲ။ ၾကည့္ရတာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္ႀကီးေပမဲ့ စားလို႔ ေကာင္းပါတယ္ (အဟုတ္)။ "ခ်က္ရတာလဲ လြယ္တယ္"လို႔ ထက္ထက္မိုးဦးလို႔ လွ်ာလိပ္သံေလးနဲ႔ မေျပာတတ္လို႔ .... ႐ိုး႐ိုးပဲ ေျပာလိုက္ပါမယ္။ ျမန္လဲျမန္ လြယ္လဲလြယ္ စားလို႔လဲ ေကာင္းတဲ့ ေမဓာ၀ီရဲ႕ အူပါ ႐ွဴပါကို လာေရာက္ ၾကည့္႐ႈ သံုးေဆာင္ၾကပါရွင္ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၃၊ ၁၊ ၁၁
၁၄း၀၄ နာရီ

Read More...

Tuesday, January 11, 2011

လိုခ်င္ေသာ ၁၁ ႏွင့္ မလိုခ်င္ေသာ ၁၁

ထူးျခားတဲ့ ေန႔စြဲကေလးတခုျဖစ္တဲ့ ၁၁-၁-၁၁ မွာ အမွတ္တရအေနနဲ႔ ပို႔စ္တင္ဖို႔ စဥ္းစားေတာ့ ၁၁ ပါးရွိတာ ႏွစ္ခုကို စဥ္းစားမိတယ္။ ေမတၱာအက်ဳိး ၁၁ မ်ဳိး နဲ႔ မီး ၁၁-ပါးတို႔ပါပဲ။ ေကာင္းတဲ့ ၁၁ နဲ႔ မေကာင္းတဲ့ ၁၁ မို႔ ဒီ ၁၁ ႏွစ္ခုကို "လိုခ်င္ေသာ ၁၁ နဲ႔ မလိုခ်င္ေသာ ၁၁" လို႔ ေခါင္းစဥ္ တပ္လိုက္ပါတယ္။
***
လိုခ်င္ေသာ ၁၁ (၀ါ) ေမတၱာအက်ဳိး ၁၁-မ်ဳိး

သိတတ္တဲ့အရြယ္ကစလို႔ တအိမ္သားလံုး ညတိုင္ ဘုရား၀တ္တက္ၾကရင္ အမွ်မေ၀ခင္ အေ၀ရာ ေဟာႏၲဳ အစခ်ီၿပီး ေမတၱာပို႔ၾကရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘာရယ္ညာရယ္ မသိ၊ လူႀကီးေတြ တိုင္ေပးသလို လိုက္ဆိုရင္း အလြတ္ရသြားခဲ့တာပါ။ နည္းနည္းေလး အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈ သင္တန္း၊ ဘာသာေရးသင္တန္းေတြ တက္တဲ့အခါ ဆရာႀကီးဦးျမေသာင္းဆီမွာ ေမတၱသုတ္ကို ေသခ်ာသင္ခဲ့ရၿပီး ဆရာႀကီးတည္ေထာင္တဲ့ ေမတၱာျဗဴဟာမွာ ရာသက္ပန္ အဖြဲ႔၀င္ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ အပတ္စဥ္ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ဗိုလ္တေထာင္ဘုရားမွာ ျပဳလုပ္တဲ့ စုေပါင္းေမတၱာပြါးပြဲမွာ ပါ၀င္ခဲ့တယ္၊ လစဥ္ ေမတၱာေသြးလွဴဒါန္းပြဲေတြမွာ ေ၀ယ်ာ၀စၥကုသိုလ္ ယူခဲ့သလို ကိုယ္တိုင္လဲ လွဴႏိုင္တဲ့ အႀကိမ္ေတြမွာ လွဴဒါန္းခဲ့တယ္။ တႏွစ္တႀကိမ္ ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔ဆိုရင္လဲ အဖြဲ႔သားေတြနဲ႔အတူ အသံမစဲ ေမတၱာပြါးပြဲမွာ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီလို သင္ယူပြါးမ်ားရင္းနဲ႔ ေမတၱာအက်ဳိး ၁၁ မ်ဳိးကို သိခဲ့တဲ့အခါ အလြန္ႏွစ္သက္ သေဘာက်မိပါတယ္။ ေမတၱာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘေလာ့မွာ မၾကာခဏ ေရးခဲ့ဖူးသလို ေမတၱာအက်ဳိး ၁၁-မ်ဳိးကို ဒီေနရာမွာလဲ ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ ဆရာေတာ္ မာဂဓီ (သာစည္) ေရးသားျပဳစုတဲ့ အခါေတာ္ေန႔မ်ား စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ ေမတၱာအက်ဳိး ၁၁-မ်ဳိးကို ခုလို ေရးထားပါတယ္။
***
ဆန္႔က်င္ဘက္မွ လြတ္ေျမာက္ေသာ ေမတၱာစိတ္ကို မွီ၀ဲအပ္သည္ရွိေသာ္ ပြါးမ်ားအပ္သည္ ရွိေသာ္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳအပ္သည္ရွိေသာ္ ယာဥ္ကဲ့သို႔ ျပဳအပ္သည္ရွိေသာ္ တည္ရာကဲ့သို႔ ျပဳအပ္သည္ရွိေသာ္ ေရွး႐ႈတည္ေစသည္ရွိေသာ္ ေလ့လာအပ္သည္ရွိေသာ္ ေကာင္းစြာ အားထုတ္အပ္သည္ ရွိေသာ္ အက်ဳိး တဆယ့္တစ္မ်ဳိး တို႔ကို မခၽြတ္ရလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ကုန္၏။
အဘယ္ တဆယ့္တစ္မ်ဳိးနည္း ဟူမူ -
(၁) ခ်မ္းသာစြာ အိပ္ရ၏။
(၂) ခ်မ္းသာစြာ ႏိုးရ၏။
(၃) အိပ္မက္ဆိုးတို႔ကို မျမင္မက္။
(၄) လူတို႔၏ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးျခင္းကို ခံရ၏။
(၅) သားရဲဘီလူးတို႔၏ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးျခင္းကို ခံရ၏။
(၆) နတ္တ္ို႔ ေစာင့္ေရွာက္ကုန္၏။
(၇) မီး, အဆိပ္, လက္နက္တို႔ မစြဲမက် မဖ်က္ဆီးႏိုင္။
(၈) လ်င္ျမန္စြာ စိတ္တည္ၾကည္၏။
(၉) မ်က္ႏွာအဆင္း အထူးၾကည္လင္၏။
(၁၀) မေတြမေ၀ ေသရ၏။
(၁၁) အလြန္ျမတ္ေသာ အရဟတၱဖိုလ္ တရားကို ထိုးထြင္း၍ မသိႏိုင္ေသာ္ ျဗဟၼာ့ျပည္သို႔ လားရ၏။

လကၤာ

အိပ္ေသာ္ ခ်မ္းသာ၊ ႏိုးခါသုခ၊ ျမတ္လွအိပ္မက္၊ ႏွစ္သက္လူတို႔၊ နတ္တို႔ခ်စ္ခင္၊ နတ္ပင္ေစာင့္ေန၊ မီးေရ မဖ်က္၊ ၿငိမ္သက္တည္ၾကည္၊ ရႊင္ၾကည္မ်က္ႏွာ၊ ေသခါမမႈိင္၊ ျဗဟၼာတိုင္သား၊ ဆယ့္တစ္ပါးကို၊ က်မ္းဂန္ဆိုသည္၊ ဗိုလ္လူအမ်ား၊ ေမတၱာပြါး။ … ။
***
မလိုခ်င္ေသာ ၁၁ (၀ါ) မီး ၁၁-ပါး

လူႀကီးေတြ ဘုရားရွိခိုးလို႔ ဆုေတာင္းရင္ ျဖစ္ျဖစ္၊ သူတို႔ကို ကန္ေတာ့လို႔ ဆုေပးရင္ ျဖစ္ျဖစ္ မီး ၁၁-ပါး ၿငိမ္းပါေစ … လို႔ ဆုေတာင္းၾက ဆုေပးၾကတယ္။ မီး ၁၁-ပါးက ဘာေတြလဲ ေသခ်ာမသိခဲ့ေပမဲ့ မီးဆိုတာ ပူမွန္းသိတာမို႔ အပူေတြကို မလိုခ်င္ပါဘူး။ အပူမီးေတြနဲ႔ ကင္းေ၀းခ်င္ပါတယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္ပါတယ္၊ ေအးခ်မ္းခ်င္ပါတယ္။
မလိုခ်င္တဲ့ မီး ၁၁-ပါးက ဘာေတြလဲ ဆိုေတာ့ …

(၁) ရာဂမီး - တပ္မက္ရသျဖင့္ ပူေလာင္ျခင္း။
(၂) ေဒါသမီး - စိတ္ဆိုး အမ်က္ထြက္ရသျဖင့္ ပူေလာင္ျခင္း။
(၃) ေမာဟမီး - အျမင္မွန္ကို မသိရသျဖင့္ ပူေလာင္ျခင္း။
(၄) ဇာတိမီး - ပဋိသေႏၶေနရၿပီး ဘ၀အသစ္ျဖစ္ရသျဖင့္ ပူေလာင္ျခင္း။
(၅) ဇရာမီး - အိုမင္း ရင့္ေရာ္ရသျဖင့္ ပူေလာင္ျခင္း။
(၆) မရဏမီး - ေသေက်ပ်က္စီးရသျဖင့္ ပူေလာင္ျခင္း။
(၇) ေသာကမီး - ပူေဆြးမႈ၊ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈမ်ားရသျဖင့္ ပူေလာင္ျခင္း။
(၈) ပရိေဒ၀မီး - ငိုေႂကြးရသျဖင့္ ပူေလာင္ျခင္း။
(၉) ဒုကၡမီး - ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္းေၾကာင့္ ပူေလာင္ျခင္း။
(၁၀) ေဒါမနႆမီး - စိတ္ဆင္းရဲရျခင္းေၾကာင့္ ပူေလာင္ျခင္း။
(၁၁) ဥပါယာသမီး - သက္ႀကီး ရႈိက္ငင္ျဖစ္ရျခင္းေၾကာင့္ ပူေလာင္ျခင္း။

လကၤာ

သူသူငါငါ၊ ျဖစ္ေလရာ၀ယ္၊ ဦးစြာႀကိဳဆီး၊ ဇာတိမီးက၊ အၿပီးပံုေသ၊ ေလာင္ၿမိဳက္ေလ၏။
မေသြတစ္သီး၊ ဇရာမီးလည္း၊ အၿပီးေနာက္မွာ၊ ကပ္လွ်က္ပါ၏။

မကြာေစရ၊ မရဏဟု၊ တစ္ဘ၀ဖ်က္ဆီး၊ ေလာင္သည့္မီးလည္း၊ ၿငီးၿငီးေျပာင္ေျပာင္၊ အၿမဲေလာင္၏။

ေလာင္ပံုေလာင္အား၊ မထင္ရွားလည္း၊ နုထြားပ်ိဳမ်စ္၊ အ႐ြယ္ျဖစ္ေသာ္၊ အခ်စ္ရာဂ၊ မီးေတြထ၍၊ ေဒါသထန္ျပင္း၊ ေမာဟညႇဥ္း၏။

မကင္းနိုင္ေအာင္၊ ထို႔ေနာက္ေနာင္လည္း၊ ေတာက္ေလာင္ဖိစီး၊ ေသာကမီးေၾကာင့္၊ ၀မ္းနည္းဖြယ္ေတြ၊ အေထြေထြႏွင့္၊ ပရိေဒ၀၊ ငိုေႂကြးရလ်က္၊

ဒုကၡလည္းထပ္၊ ေဒါမနသ္ႏွင့္၊ ဆက္စပ္မကြာ၊ ဥပါယာသ၊ လြန္ျပင္းျပ၍၊ သက္မွ်မ႐ွဴ၊ တတ္ေအာင္ပူသည္။ ဆူဆူမီးေတာက္ ဆယ့္တစ္တည္း။
(အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ)

***
တခုတည္းေသာ အလယ္က ၁ (၀ါ) ဧေကာဓေမၼာ

၁၁ ႏွစ္မ်ဳိး ၿပီးသြားတဲ့အခါ ၁၁-၁-၁၁ ရဲ႕ အလယ္က ခ်ိန္ခြင္လွ်ာလို ျဖစ္ေနတဲ့ ၁ ကေလးကို စဥ္းစားမိေတာ့ ဧေကာဓေမၼာကလြဲလို႔ ဘာရွိႏိုင္အံုးမွာလဲလို႔ ေတြးမိတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ ပိဋကတ္ သံုးပံုကို အႏွစ္ထုတ္လိုက္ရင္ ေဗာဓိပကၡိယတရား ၃၇-ပါး ရတယ္၊ ေဗာဓိပကၡိယတရား ၃၇-ပါးကို အႏွစ္ထုတ္ျပန္ေတာ့ မဂၢင္ ၈-ပါး၊ မဂၢင္ ၈-ပါးကို အႏွစ္ထုတ္ျပန္ရင္ အဓိသီလ၊ အဓိစိတၱ၊ အဓိပညာဆိုတဲ့ သိကၡာ သံုးပါးရတယ္၊ သိကၡာ သံုးပါးကို အႏွစ္ထုတ္လိုက္ရင္ သတိျဖင့္႐ႈမွတ္မႈဆိုတဲ့ ဧေကာဓေမၼာ တခုတည္းေသာတရားသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လိုခ်င္ေသာ ၁၁ ေတြ ရရွိၿပီး မလိုခ်င္ေသာ ၁၁ ေတြ ကင္းပေစဖို႔ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာအလယ္က တခုတည္းေသာ တရားကို က်င့္ၾကံ ပြါးမ်ား အားထုတ္ ႏိုင္ပါေစေၾကာင္း (မိမိကိုယ္ကိုယ္ေရာ အားလံုးအတြက္ပါ) ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
***
ေမတၱာျဖင့္ …
ေမဓာ၀ီ
၁၁-၁-၁၁
၁၁း၁၁ နာရီ

ရည္ညႊန္း ။ ... ။
(၁) အခါေတာ္ေန႔မ်ား - ဆရာေတာ္မာဂဓီ (သာစည္)
(၂) မီး ၁၁-ပါး ေဆာင္ပုဒ္လကၤာ (ရြက္၀ါဘေလာ့မွ)
(၃) မီး ၁၁-ပါး ပါဠိ-ျမန္မာ (အရွင္ဉာဏဒီပ ၀က္ဘ္ဆိုက္မွ)

Read More...

Monday, January 10, 2011

အခ်စ္သည္ ေလ ...

သူဟာ အသြင္ေျပာင္းတတ္ေသာ တိမ္တစဆိုလွ်င္ ထိုတိမ္တစကို လြင့္ေမ်ာေအာင္ … ထိုတိမ္တစ၏ သဏၭာန္ကို ေျပာင္းလဲႏိုင္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္တတ္ေသာ “ေလ”သည္ အခ်စ္သာလွ်င္ ျဖစ္ရေပမည္။
… … … … … … …
… … … … … … …
… … … … … … …
“အခ်စ္ဆိုတာ ေလ ပါပဲ …”
ထိုသို႔ သူကေျပာေတာ့ တခ်ဳိ႕က မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ၾကသည္။ အမ်ား နားလည္လက္ခံ သံုးစြဲေလ့ရွိေသာ “ေလပဲ” … ဟူသည့္ အသံုးအႏႈန္းက အလကားပဲဟု ဆိုလိုသည္မို႔ အခ်စ္ကို ေလ ဟုေျပာသည့္အခါ ထိုသူတို႔ လက္မခံႏုိင္ၾကသည္ထင့္။ တကယ္တမ္း သူဆိုလိုသည္က ဒီထက္အမ်ားႀကီးပို၍ အဓိပၸါယ္ရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ထိုအဆိုကို မည္သူမွ် လက္မခံသည့္တိုင္ သူ႔ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္ အလိုအရ အခ်စ္ဟူသည္ ေလလိုပါပဲဟု အခိုင္အမာပင္ ဆိုေနမိေတာ့သည္။
***
ေလ ႏွင့္ အခ်စ္

ေလသည္ ႐ိုးတံညႇာေညာင္းေနသည့္ ရြက္ေဟာင္းေတြကို ေျခြခ်တတ္သလို စိမ္းစို ႏုမ်စ္ေနသည့္ ရြက္သစ္ေတြကိုလဲ ေျခြခ်ႏိုင္စြမ္း၏။
အခ်စ္သည္လည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ … စိတ္ဓာတ္ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းသူမ်ား ယိမ္းလြယ္ တိမ္းလြယ္ ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္မ်ားသာမက ခိုင္မာသည့္ သံမဏိႏွလံုးသား ရွိသူမ်ားပင္ အခ်စ္ႏွင့္ မကင္းႏိုင္ၾက၊ ထိုသူမ်ားသည္လဲ အခ်စ္ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ေတြၾကရသည္ ေ၀ၾကရသည္ ေနာက္ေတာ့ ေႂကြၾကရသည္ မဟုတ္ပါလား။

လူတေယာက္ အသက္ရွင္သန္ေရးအတြက္ ေလသည္ အေရးပါသလို လူတေယာက္ ဘ၀ရွင္သန္ေရးအတြက္ အခ်စ္က အေရးပါေနျပန္သည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ကင္းမဲ့ေသာ လူတေယာက္၏ ဘ၀ဟာ ရွင္လ်က္ႏွင့္ ေသသလို … ဘယ္ေလာက္ အထီးက်န္ဆန္လိုက္မလဲ … ။

ေလသည္ ကိုယ့္အနားရွိေနပါလ်က္ သတိမျပဳမိလွ်င္ ရွိမွန္းမသိ၊ မျမင္ရ မေတြ႔ရ၊ ကိုင္တြယ္ ထိေတြ႔လို႔လဲ မရႏိုင္သလို အခ်စ္သည္လည္း ကိုယ့္ အနီးအနားတြင္ ရွိေနေသာ္ျငား သတိမထားမိပါက ခံစားသိ ႏိုင္မည္မဟုတ္။ တကယ္ေတာ့ အားလံုးရဲ႕ ၀န္းက်င္ပတ္ရံမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ရွိေနပါသည္။ နားလည္စြာ ခံစားၾကည့္မွ သိရွိႏိုင္မည့္ အရာပင္။

လူတိုင္း စကၠန္႔ႏွင့္အမွ် ေလကို ႐ွဴသြင္း႐ွဴထုတ္ လုပ္ေနၾကေသာ္လဲ ေလ၏ တန္ဖိုးကို ဂ႐ုမထား နားမလည္ၾက၊ ထိုသို႔ပင္ မိမိေဘးမွာ ရွိေနၿပီး မိမိကို ကာကြယ္ေပးထားေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားေတြ၏ တန္ဖိုးကို ႐ုတ္တရက္ မျမင္မိ၊ ဂ႐ုမျပဳမိ၊ နားမလည္မိ။ တကယ္တမ္း သိခ်ိန္က … အသက္႐ွဴရန္ ခက္ခဲၿပီး ေလကို မြတ္သိပ္စြာ ေတာင့္တမိသည့္ အခ်ိန္မ်ဳိး။

ဆိုၾကပါစို႔ …
ဟိုးေရေအာက္ထဲ ေရာက္ေနသူတေယာက္၊ ေလထု၏ အေ၀းမွာ ၾကာျမင့္စြာ အသက္မ႐ွဴဘဲ ေနရလွ်င္ တျဖည္းျဖည္း ေမာလာမည္၊ ရင္ဘတ္ေတြ ေအာင့္လာမည္၊ ဦးေခါင္းေတြ နာလာမည္၊ နားေတြအူလာမည္၊ အသက္ရွင္ရပ္တည္ဖို႔ရာ ဟိုစဥ္က လစ္လ်ဴ႐ႈခဲ့ဖူးေသာ ေလကို ေတာင့္တမိလာမည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ေရေပၚကို ေရာက္၍ အသက္ျပန္႐ွဴခြင့္ ရသည့္အခါမွာေတာ့ အငမ္းမရ ႐ွဴ႐ိႈက္မိမည္၊ ႏွာေခါင္းျဖင့္သာမက ပါးစပ္ျဖင့္လဲ ႐ွဴသြင္းမိမည္၊ ထိုအခ်ိန္မွာ ႐ႈိက္သြင္းခြင့္ရသည့္ ေလေလာက္ ကိုယ့္အတြက္ တန္ဖိုးရွိသည့္အရာ မရွိေတာ့သလိုပင္။

အခ်စ္သည္လဲ ဒီလိုပဲ မဟုတ္လား။ ဘယ္သူတဦး တေယာက္ကမွ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြရဲ႕ အေ၀းမွာ ၾကာၾကာေနလို႔ ရႏိုင္မွာမို႔လဲ။ အထီးက်န္လြန္းစြာ မ်က္ရည္ေတြ … နာက်င္မႈေတြ … လိုအပ္ခ်က္ေတြ … ေတာင့္တျခင္းေတြ မ်ားစြာျဖင့္ အခ်စ္ကို ရွာေဖြမိမွာပါပဲ။ လူဆိုတာ အခ်စ္နဲ႔ ကင္းႏိုင္ၾကသူေတြမွ မဟုတ္ဘဲေလ … ။
***
အခ်စ္ ႏွင့္ ေလ

တခါတရံ ေလေျပေလညင္းလို ညင္သာဖြဖြ အခ်စ္က အနားမွာ ရွိေနျပန္သည္။ တခါတရံမွာေတာ့ ေလၿငိမ္သည့္ ရက္မ်ားပမာ အခ်စ္က ကိုယ့္အနားမွာ မရွိသည့္ႏွယ္။

အခ်စ္က တခါတေလ ႏူးညံ့ေသာ ေလညင္းလို စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးမႈကို ျဖစ္ေစတတ္သည္။ တခါတေလေတာ့ အ႐ိုင္းဆန္ဆန္ ျပင္းထန္ေသာ ေလေၾကာင့္ စိတ္ပင္ပန္း ႏြမ္းလ်တတ္သလို အခ်စ္က နာက်င္မႈေတြ ေပးတတ္ျပန္သည္။

ေလထဲတြင္ ေရာေႏွာ ပါေသာ မီးခိုးေငြ႔ အဆိပ္ေငြ႔ မ်ားက လူကို ဥပါဒ္ျဖစ္ေစသလို အခ်စ္၏ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးမ်ားကလဲ ႏွလံုုးသားကို အဆိပ္သင့္ေစတတ္ျပန္၏။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ … ေလာကႀကီးမွာ ေလရွိေနဖို႔ လိုအပ္သလို အခ်စ္ရွိေနဖို႔လဲ လိုအပ္သည္ မဟုတ္လား။
***
သူ ႏွင့္ အခ်စ္

သူဟာ အသြင္ေျပာင္းတတ္ေသာ တိမ္တစဆိုလွ်င္ ထိုတိမ္တစကို လြင့္ေမ်ာေအာင္ … ထိုတိမ္တစ၏ သဏၭာန္ကို ေျပာင္းလဲႏိုင္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္တတ္ေသာ “ေလ”သည္ အခ်စ္သာလွ်င္ ျဖစ္ရေပမည္။

အခ်စ္ကို ပိုင္ဆိုလိုစိတ္ျဖင့္ ရွာေဖြမိခဲ့သည္။ အနီးအပါးမွ ေမတၱာတရားေတြကို ဥေပကၡာျပဳရင္း အခ်စ္ကို ဖမ္းဆုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့မိသည္။ ထိုသို႔ ရွာေဖြရင္းႏွင့္ပင္ ေလေျပႏွင့္ေတြ႔လိုက္ … ေလျပင္းႏွင့္ ၾကံဳလိုက္ … အဆိပ္သင့္ ေလေတြကို ႐ွဴ႐ိႈက္မိလိုက္ တိမ္တစလို ေလႏွင္ရာ လြင့္ပါး ေမ်ာပါရင္း … သတိရမိသည့္ အခိုက္မွာေတာ့ ေမတၱာတရားေတြႏွင့္ ကင္းေ၀းရာ ေလမရွိသည့္ ဟိုးေရေအာက္ထဲ စုန္းစုန္းျမဳပ္လုၿပီ။ ေၾသာ္ … တိမ္တစ … ၿပိဳက်ခဲ့ၿပီထင့္။
… … … … … … …
… … … … … … …
… … … … … … …
***
အခ်စ္ ႏွင့္ သူ

အသက္႐ွဴရန္ ခက္ခဲလြန္းလွသည္။
ႏွလံုးသားအစံုက နာက်င္လွၿပီ။
ရင္တခုလံုး ေမာပန္းလြန္းေနၿပီ။

ဒီအတိုင္း ဘယ္အခ်ိန္ထိ ရပ္တည္ႏိုင္အံုးမလဲ … သူ မသိ။

ေရနစ္ေနသူလို အားကိုးတႀကီး ကိုင္ဆြဲမိသည့္ ေကာက္႐ိုးတမွ်င္က လက္ထဲမွာ ေၾကမြလ်က္ ေရစီးေၾကာင္းထဲ တေရြ႕ေရြ႕ ေမ်ာပါသြားျပန္သည္။ မခိုင္ျမဲသည့္ ထိုအရာမ်ားကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရ၍လည္း ႏွေျမာတသျခင္း မျဖစ္မိေတာ့။

ဒါဟာ အခ်စ္မွ မဟုတ္ဘဲ … ဒါဟာ စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာတရားမွ မဟုတ္တာ … ။ သြားပါေစေလ … ဟိုးအေ၀းဆံုးထိ။ ၿပိဳက်သြားေသာ တိမ္တစ ျပန္လည္ စုစည္းဖို႔ဆိုတာ အခ်ိန္ေတာ့ ေစာင့္ရအံုးမွာပါပဲ။

မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ သူၿပံဳးေနမိသည္။
ၿပံဳးေနလ်က္က မ်က္ရည္မ်ား က်ေန၏။

တကယ္တမ္း အခ်စ္ကို နားလည္စြာ ခံစားမိသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ စစ္မွန္ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားေတြ သူ႔အနားမွာ မရွိေတာ့ၿပီတကား။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၀၊ ၁၊ ၁၁
၁၃း၂၆ နာရီ


(အခ်စ္အေၾကာင္း ေရးပါဟု ဆိုလာသူ သားသား ေမာင္သန္႔ေ၀ယံ အတြက္ ...)

Read More...

Sunday, January 09, 2011

လြတ္လပ္ေရး ခရီး

လန္ဒန္က ေမာင္၀မ္းကြဲေတြ လာေခၚလို႔ ၄-ရက္ေန႔ (လြတ္လပ္ေရးေန႔) ေန႔လည္ခင္းမွာ ေမဓာ၀ီတေယာက္ ဦးရီးေတာ္ကို ထားခဲ့ၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ႀကီး ခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ လူႀကီးသူမေတြ မပါဘဲ သြားရတဲ့ခရီးက အင္မတန္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာကလား။ တားမယ့္သူမပါ၊ ဟန္႔မယ့္သူမရွိ၊ သတိအေနအထားႀကီးနဲ႔ ေနေနရတဲ့ အေျခအေနက ခဏတျဖဳတ္ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့တဲ့ ခရီးတခုမို႔ လြတ္လပ္ေရး ခရီးလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္တာပါ။ ေမာင္၀မ္းကြဲဆိုတာကလဲ အသက္အားျဖင့္ လပိုင္းေလာက္သာ ကြာၿပီး ငယ္ငယ္ကတည္းက အတူ ကစားေဖာ္၊ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လဲ ေမဂ်ာတူ၊ က်ဴရွင္တူမို႔ ေတြ႔တုန္းေတြ႔ခိုက္ စကားလက္ဆံု ေျပာမကုန္ၾကဘူး။

က်မက ဂရင္းနစ္ခ်္ (Greenwich) ကို သြားခ်င္တယ္ ေျပာထားဖူးလို႔ ေနာက္တေန႔မွာ မနက္စာ စားၿပီးတာနဲ႔ လိုက္ပို႔ေပးၾကတယ္။ ရာသီဥတု အေျခအေနကေတာ့ မိုးတဖြဲဖြဲ က်လို႔ပါပဲ။ မိုးေလကင္းစင္ခ်ိန္ကို ေစာင့္ရင္ သြားရေတာ့မွာ မဟုတ္လုိ႔ မိုးဖြဲေတြၾကားမွာပဲ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အေရွ႕ေတာင္ဘက္က ဂရင္းနစ္ေဒသကို ေရာက္ခဲ့တယ္။


မႈိင္းမႈန္ျပာေ၀၊ ဂရင္းနစ္ေျမ ...
အရင္ဆံုး Royal Observatory Greenwich ဆိုတဲ့ နကၡတ္တာရာ ျပခန္းေလးထဲ ၀င္ၾကည့္ၾကတယ္။


နကၡတ္တာရာ၊ ၿဂိဳလ္ကမၻာၾကား၊ ထိုလူသားလွ်င္၊ အမႈန္အမႊားမွ်သာပင္ ...

ႏွစ္ေပါင္း ၄၅၀၀ သန္း သက္တမ္းရွိတဲ့ ေက်ာက္တံုး။ (ေက်ာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး သံလိုပဲ ေတာ္ေတာ္မာတယ္)

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ သက္ရွည္ၾကာလဲ၊ ေသခ်ာထိမ္းသိမ္းထားၾကသည္...

0 နာရီ 0 မိနစ္ 0 စကၠန္႔ စတဲ့ ေနရာ။ အဲဒီမ်ဥ္းေၾကာင္းႀကီးေပါ့။ ရန္ကုန္ ပါတဲ့ေနရာကို ေသခ်ာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့ေသးတယ္။ မရဘူး ကိုယ့္ေဒသမွ ကိုယ္ပဲ၊ ေဒသစြဲက ခပ္ႀကီးႀကီးရယ္။


နာရီအစ၊ သုညသတ္မွတ္၊ ထိုမ်ဥ္းျဖတ္ရာ ...

မိုးရြာေနတာေတာင္ လူေတြ႐ႈပ္ေနလို႔ ဓာတ္ပံုကို မနည္း လုၿပီး ႐ိုက္ခဲ့ရတယ္။

႐ိုက္မယ္ျပင္ထား၊ ကားရားခြရပ္၊ ထိုမ်ဥ္းျဖတ္ကို ...

မိုးရြာေနလို႔ Greenwich park ကို လမ္းေလွ်ာက္ မျဖတ္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ အေဆာက္အဦေလးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကားနဲ႔ပဲ ပတ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ဗိုက္ကလဲ ဆာေနၿပီေလ။

၀မ္းဗိုက္ရယ္ဆာ၊ ဟာတာတာမို႔၊ တာ့တာလုပ္၍ ျပန္ခဲ့သည္ ...
***
ျဗိတိသွ်ျပတိုက္ကိုအသြား လမ္းမွာ လန္ဒန္တကၠသိုလ္ကို ျဖတ္ေတာ့ SOAS ေက်ာင္းေဆာင္ကို ေတြ႔တယ္၊ ျမန္မာျပည္က နာမည္ႀကီး ပုဂၢိဳလ္ေတြ တက္တဲ့ ေက်ာင္းမို႔ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု ႐ိုက္လိုက္တာ ဘယ္သူလဲ မသိဘူး စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ေရွ႕မွာ လာရပ္လို႔ ပါသြားေရာ ... တတ္ႏိုင္ဘူး။ :)


လန္ဒန္ေက်ာင္းေတာ္၊ လွမ္းေမွ်ာ္၍ေငး၊ ခပ္ေ၀းေ၀းက ...
***
ေရာက္ပါၿပီ ျဗိတိသွ် ျပတိုက္။ ႀကီးက်ယ္ပါဘိ၊ ခမ္းနားပါဘိ၊ ၀င္ေရာက္ ေလ့လာသူေတြလဲ ေပါမ်ားပါဘိ။
ျပတိုက္ျပခန္း၊ အံ့မခန္းပ၊ ျဗိတိသွ်တို႔ ထိမ္းသိမ္းသည္ ...

မ်ားလြန္းလို႔ စံုေအာင္ မၾကည့္ႏိုင္ပါဘူး။ ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ဒါက မံမီေတြ ... ၾကည့္လို႔ေတာ့ အလွသားပဲ။


ႏွစ္ေပါင္းၾကာရွည္၊ ေဆးစီရင္ထား၊ မံမီမ်ားလည္း၊ လူမ်ားအလယ္၊ သနားဖြယ္ ...
***
ျဗိတိသွ် ျပတိုက္ထဲမွာ စမၸါယ္ေနရရွာတဲ့ ျမန္မာျပည္က ဗုဒၶ။


ျမတ္စြာဗုဒၶ၊ ျမန္ျပည္မွခြဲ၊ ျပတိုက္ထဲမွာ၊ တပါးတည္းသာ ေနရရွာ ...

ဗုဒၶရဲ႕ တဖက္တခ်က္မွာ ၁၉ ရာစုက မွန္စီေရႊခ် ဆြမ္းအုပ္ႀကီး၊


မန္းၿမိဳ႕ေတာ္မွ၊ ေရႊခ်မွန္စီ၊ ဤမည္ဆြမ္းအုပ္၊ ဗုဒၶေဘးမွာ သူငုတ္တုတ္ ...

ဘုရားလဲ ရွိခိုးဦးခ်သူ ဂါရ၀ျပဳသူ မရွိတာမို႔ မ်က္ႏွာသိပ္မေကာင္းရွာဘူး။


ပူေဇာ္သူရွား၊ ျမတ္ဘုရားကို၊ ႐ိုေသျမတ္ႏိုး၊ လက္စံုမိုး၍၊ ရွိခိုးကန္ေတာ့ ခဲ့ပါသည္ ...
***
အန္းကံုုးကေတာ့ ျပံဳးျပံဳးပဲ ... လာေရာက္ ေလ့လာသူေတြထဲမွာ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးေတြက မ်ားတာကိုး။


ျပံဳးတံုး ျပံဳးတံုး၊ ဘိုးအန္းကုံးထံ၊ အန္ေပါင္းေတာင္းခ်င္ပါေသးသည္ ...
***
စာအုပ္ေတြ ... စာအုပ္ေတြ ... ဘာမွန္းညာမွန္း မသိေပမဲ့ သြားေမာ့ၾကည့္ခဲ့ေသးတယ္။


စာအုပ္ျမင္ရင္ သြားရည္က်ေသာ္ျငား အမွန္ကား မဖတ္တတ္ပါ ...

ေညာင္းၿပီ ... ေကာ္ဖီဆိုင္ ထိုင္ၾကစို႔။

ေကာ္ဖီခါးခါး၊ သၾကားမထည့္၊ ကိတ္တဖဲ့နဲ႔၊ ျမည္းခဲ့ေလေသာ ထိုေနရာ ...

ဓာတ္ပံုဆရာ ဘယ္ေလာက္ေတာ္လဲ ... လွတယ္မဟုတ္လား (ျပတိုက္ႀကီးက)

ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္၊ ႏႈတ္ဆက္လက္ျပ၊ ျပန္ပါရေစ၊ ျပတိုက္ေရ ...
***
ျပတိုက္ကအျပန္ ေရွာ့ပင္းစင္တာ ၀င္ခဲ့ေသးတယ္၊ ဘာမွေတာ့မ၀ယ္ပါဘူး၊ ဒီလိုပဲ ေရာက္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ေပါ့၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၁၀ နာရီေက်ာ္ၿပီ။ ေမာတယ္ ... ေညာင္းတယ္ ... ဒါေပမဲ့ ေပ်ာ္တယ္ ... ။ မေမ့ႏိုင္တ့ဲ ဒီခရီးစဥ္ေလးမွာ ပိုက္ဆံတျပားမွ ကုန္စရာမလိုဘဲ အားလံုးအဆင္ေျပေအာင္ မညည္းမညဴလိုက္ပို႔ၾကသူမ်ား၊ ေကၽြးေမြးၾကသူမ်ား၊ လက္ေဆာင္ေတြ ေပးလိုက္ၾကသူမ်ား အားလံုး အားလံုးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၉၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၁၁
၁၄း၀၀ နာရီ

Read More...

Tuesday, January 04, 2011

လြတ္လပ္ျခင္းမွ ... လြတ္ေျမာက္ျခင္းသို႔ ...

(၁) စိတ္ကူး


ေကာင္းကင္ယံထက္
ပ်ံသန္းေနတဲ့ ငွက္ငယ္ကို
လြတ္လပ္တယ္ ဆိုမလား … ။

ေရျပင္တလႊား
ကူးခတ္ေပ်ာ္ပါး ေရႊငါးေတြ
လြတ္လပ္ေနတာလား … ။ 


လမ္းေပၚမွာေလွ်ာက္ေျပး

ကေလးေလးေတြဘ၀
လြတ္လပ္ေနၾကသလား … ။ 
*** 
(၂) လက္ေတြ႕


 မာယာကို မျမင္
အစာကို မင္ေတာ့
မုဆိုးရဲ႕ ေက်ာ့ကြင္း
သက္ဆင္းမိျပန္ခဲ့
အိုဘယ့္ ငွက္သူငယ္ … ။

မွန္အိမ္ကို တန္ဆာဆင္
ပင္လယ္ျပင္ပမာထင္လ်က္
ကူးခတ္ရင္း ေပ်ာ္ပါး
ေကၽြးသမွ်စား ထားသလိုေန
အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေသခဲ့
အိုဘယ့္ ေရႊငါးငယ္ …. ။


အေျပးမတတ္လို႔ ထမင္းငတ္တဲ့အခါ
မတ္တပ္ရပ္ကာ လမ္းမွာငို႐ိႈက္
အေမက မ႐ိုက္ေပမဲ့
ေလာကရဲ႕ ႐ိုက္တဲ့ဒဏ္
ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္ပါ့မလား …
အို … ကေလးမ်ားရယ္ … ။

 ***
(၃) အေတြး
လြတ္လပ္ျခင္း အစစ္
ဘယ္လိုမွ ျဖစ္မွာလဲ???

လြတ္လပ္သူ ဆိုသည္မ်ား
ဘယ္သူေတြမ်ားလဲ???

လြတ္လပ္သည့္အေရး …
ဘယ္သူက ေပးမွာလဲ???
ရွာေဖြရင္း ေပ်ာက္ဆံုး
ဘ၀နိဂံုးခ်ဳပ္လုခ်ိန္ထိ
လြတ္လပ္သည့္အရသာ
“ငါ” ကိုယ္တိုင္ မသိခဲ့ …
ဒီလိုနဲ႔ … ... ... ... ...
***
(၄) အျမင္ 

လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္
အႏၲရာယ္ေတြျမင္ခဲ့။

လြတ္လပ္မႈ အတုအေယာင္
ဟန္ေဆာင္မႈေတြ ေတြ႕ခဲ့။

လြတ္လပ္ပါလ်က္နဲ႔
လက္လြတ္ေနခဲ့ရ
အျပစ္မဲ့ ဘ၀မ်ား
ျမင္ပါမ်ားတဲ့အခါ
လြတ္လပ္ျခင္းကို မရွာလိုေတာ့ … ။
***
(၅) ေတာင္းဆု 

မေရရာတဲ့ ေလဟာနယ္ထဲ
ပ်ံသန္းဆဲ အေတာင္က်ဳိး
ငွက္မ်ဳိးလည္း မျဖစ္လို။

၀ဲၾသဃ ဂယက္ထဲမွာ
လူးလာကူးခတ္ ႐ုန္းထြက္မရ
ငါးဘ၀ မေရာက္လို။

ေလာကဓံေၾကာင့္
ေလာက-ဒဏ္ ခံစား
လူသားလည္း မျဖစ္လို။

အို … ရွင္ေတာ္ဗုဒၶ
သံသရာ ၀ဋ္ဒုကၡမွ
လြတ္ေျမာက္ပါေစေၾကာင္း
ဆုမြန္ေတာင္းလ်က္
ေကာင္းသည့္အလုပ္
ဟုတ္သည့္အၾကံ
မွန္သည့္တရား
သစၥာေလးပါးကုိ
နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးကုတ္
အားထုတ္ႏိုင္ရပါေစသား
ရွင္ေတာ္ ျမတ္ဘုရား … ။ … ။
 ***
ေမဓာ၀ီ
၄၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၀၉
၂၂း၁၀ နာရီ
(လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးေန႔က ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ၊ တေနရာမွာ တင္ခဲ့ဖူးေပမဲ့ ဘေလာ့မွာ မတင္ရေသးလို႔ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ဖူးသူမ်ားအတြက္ အေဟာင္း ... မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္ေတာ့ အသစ္ေပါ့။)

Read More...

Saturday, January 01, 2011

၂၀၁၁ သို႔ ခြန္းဆက္ျခင္း

မဂၤလာပါ ႏွစ္ေထာင့္ဆယ့္တစ္!

နံနက္ခင္းအသစ္နဲ႔
ႏွစ္ေထာင့္ဆယ့္တစ္ကို ဖြင့္လွစ္
အားလံုးက သစ္လြင္
ခ်စ္ခင္စရာေတြ အျပည့္
ပကတိ လွပ
ေမွာင္ေသာည ကုန္အဆံုး
ေကာင္းျခင္းေတြ စု႐ံုးလ်က္
ျမင့္ျမတ္တဲ့ အစဥ္အလာ
ညင္သာစြာ ခြန္းလွစ္
မဂၤလာပါ ႏွစ္ေထာင့္ဆယ့္တစ္ … ။

ႏွစ္ေထာင့္ဆယ့္တစ္ရဲ႕ အခန္းသစ္မွာ
ေနမင္းလဲ အသစ္ .. ေလညွင္းလဲ အသစ္
လမင္းလဲ အသစ္ .. ညခင္းလဲ အသစ္
စမ္းေရလဲ အသစ္ .. ပန္းေတြလဲ အသစ္
စိမ္းလန္းျခင္း အသစ္ .. ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း အသစ္
အိပ္မက္ အသစ္ .. စိတ္ကူး အသစ္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အသစ္ေတြနဲ႔ …
အသက္႐ွဴသံေတြေတာင္ သစ္ … လို႔ …
၀တ္စံုအသစ္နဲ႔ … ႏွစ္ေထာင့္ဆယ့္တစ္ အပ်ဳိမ
ရွက္ေသြးႂကြ … လွေနခဲ့ … ။

ႏွစ္တခု အေျပာင္းဟာ
စနစ္တခု ေျပာင္းတာလား
အျဖစ္တခု ေဟာင္းတာလား …
ဘယ္လိုပဲ ေျပာင္းေျပာင္း
ဘယ္လိုပဲ ေဟာင္းေဟာင္း
လူသားအေပါင္းအတြက္
ေကာင္းျမတ္ျခင္းေတြ ျခံရံ
အႏၲရာယ္ေတြ ဖယ္ရွား
အမွားေတြ ကင္းပ
ဒုကၡေတြ သိမ္းခ်ဳပ္ေစဖို႔
ၿငိိမ္းခ်မ္းေရး ေတးတပုဒ္ကို
သီဆိုကာ ဟစ္က်ဴး
(ႏွစ္ေထာင့္ ဆယ့္တစ္ရဲ႕)
မဂၤလာ ႏွစ္ကူး ျဖစ္ပါေစ … ။ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၊ ၁၊ ၁၁
၀၀း၀၁ နာရီ

(အားလံုးပဲ သာယာ ေပ်ာ္ရႊင္ ၿငိမ္းခ်မ္း၍ မဂၤလာရွိေသာ ေန႔ရက္မ်ားစြာ ၂၀၁၁ မွာ ပိုင္ဆိုင္ၾကပါေစ ...)

ႏွစ္သစ္အတြက္ ေရးခဲ့ဖူးေသာ ကဗ်ာတခ်ဳိ႕
နိဒါန္း (၂၀၀၈)
အစ (၂၀၁၀)

Read More...