Friday, December 31, 2010

၂၀၁၀ ကို ႏႈတ္ဆက္ျခင္း

ႏႈတ္ဆက္တယ္ ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္ …

မဟုတ္မဟတ္ အမွားေတြနဲ႔
အ႐ႈပ္အယွက္ စကားေတြၾကားမွာ
ခင္တြယ္ရင္း က်င္လည္ခဲ့
ငါ့ရဲ႕ ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္
တကယ္ေတာ့ ခဏေလး … ။

ခဏေလးေပမဲ့
ေ၀းခဲ့ၾကတဲ့ ဘ၀ေလးေတြေၾကာင့္

အေတြးခ်ဲ႕ရတဲ့ ညေလးေတြ
တာရွည္ခဲ့ရပါေသးတယ္ …
ကြယ္ … ခုေတာ့ …
ေနရစ္ေတာ့ ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္။

လရိပ္မွာ ခို၀င္
ၾကယ္စင္ကို သီခူး
ျမစ္ယံဦးမွာလဲ
ၾကည္ႏူးခဲ့ဖူးၿပီ … ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္။

ရြက္ေျခာက္ကိုနင္း
ခြဲခြါျခင္းေတးကိုဆို
တကိုယ္စာ ဘ၀ၾကမ္းကိုပဲ
ခပ္ရဲရဲ လွမ္းပါရေစ … ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္။

မ်က္ရည္နဲ႔ အၿပံဳး
အမုန္းနဲ႔ အခ်စ္
အညစ္နဲ႔ အျဖဴ
အပူနဲ႔ အေအးတို႔ပမာ
ေ၀းကြာျခင္းမ်ားစြာျဖစ္
အျပစ္ေတြ ရွိေသးရင္လဲ
ခြင့္လႊတ္ေတာ့ ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္။

ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြဟာ
ခ်ဳိသလိုနဲ႔ ခါးသက္ … ဒါေပမဲ့ စြဲမက္ခဲ့တယ္။

ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္ရဲ႕ လေရာင္ဟာ
မွိန္သလိုနဲ႔ လင္းလက္ … ၿပိဳးျပက္လွပခဲ့ရတယ္။

ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္ရဲ႕ ညညေတြမွာ
ခဏခဏလန္႔ႏိုး … အိပ္စက္ျခင္းကို ခိုးခံခဲ့ရတယ္။

ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္ရဲ႕ အရိပ္ေတြ …
ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္ရဲ႕ အဆိပ္ရည္ …
ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္ရဲ႕ အတိတ္ေတြ …
ရစ္ပတ္ျခံဳသိုင္း
မုန္တိုင္းအေသးစားလို
ရင္ကို တိုက္စားခဲ့ …
… … … … … … …
… … … … … … …
… … … … … … …
ဒီလိုနဲ႔ … တစစ
ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္က က်န္ရစ္
ႏွစ္ေထာင့္ဆယ့္တစ္ကို ႀကိဳသူေတြၾကားမွာ …
ငါ … ငိုရမလား ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္ … ။

တကယ္တမ္းက ...
ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္ဟာ မာယာမဲ့တယ္၊
ကိုယ္တိုင္ကလဲ ...
ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္မွာ သာယာခဲ့တယ္၊
ကဗ်ာေတြဖြဲ႔ … ဇာေတြမခ်ဲ႕ခ်င္ေပမဲ့
စာနာတယ္ဆိုတဲ့ စကားတခြန္းနဲ႔သာ
ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္ …
ေနခဲ့ေတာ့ … ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၁၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၀
၀၀း၀၁ နာရီ

(ခ်စ္ေသာ ၂၀၁၀ သို႔)

Read More...

Wednesday, December 29, 2010

အေကာင္းျမင္ဖို႔ရာ ...

Anonymous said …
ပံုေတြၾကည့္ရံုနဲ႔တင္ အေအးဓါတ္က စိမ့္လာတယ္ ဆရာမ။ ဆိုးရြားတဲ့ ရာသီဥတုကို အဆိုးမျမင္ ခ်စ္ခင္စရာ စကားလံုးေလးေတြနဲ႔ ကဗ်ာဆန္ဆန္ စာေၾကာင္းေလးေတြဖြဲ႔ ႏိုင္တဲ့ အတြက္ အရာရာကို အေကာင္းျမင္စိတ္ေမြးႏိုင္ဖို႔ ဆရာမဆီက အမ်ားႀကီး အတုယူရဦးမယ္။ အရင္က ဆရာမ ဒီေလာက္ အေကာင္းမျမင္တတ္ပါဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ ဆရာမင္းသိခၤနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပိုစ့္တစ္ခုေရးတာေတာင္ မွတ္မိေနပါတယ္။ ဘာသာတရားလိုက္စားလြန္းေတာ့လည္း အေကာင္းျမင္စိတ္မ်ားသြားတယ္ထင္တယ္။ ဒီရက္ေတြထဲ စိတ္တိုင္းမက်စရာေတြမ်ားတယ္။ စိတ္တိုင္းက်တဲ့ ကဗ်ာေတြလည္း မေရးျဖစ္ဘူး။ ဘေလာ့မွာကဗ်ာေတြလာျပင္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္တယ္။ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုက်မ္းစာအုပ္ အခုတေလာ လူနဲ႔အတူတူရွိမေနတဲ့အတြက္ စာလုံးေပါင္း ေတြမွားရင္ လာျပင္ေပးပါဦး။ ႏွစ္သစ္မွာ ဒီထက္မက အရာရာကို အေကာင္းျမင္ႏိုင္ပါေစ။
ခင္မင္စြာျဖင့္...
***
ၿပီးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္မွာ အမည္မပါတဲ့ အထက္ပါကြန္မန္႔ေလး ၀င္လာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း က်မ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ သူေျပာသလိုပါပဲ က်မက အေကာင္းျမင္စိတ္ နည္းပါးလြန္းခဲ့ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက (ခုခ်ိန္ထိ) ေနရာတကာမွာ ဆန္႔က်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ေတြးၿပီး ေ၀ဖန္ေရး မ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္ခဲ့မိတယ္။ စာသင္တဲ့အခါမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္အျမင္နဲ႔ ေစာဒက ေမးခြန္းေတြ ခဏခဏ ထုတ္ခဲ့မိေတာ့ ဆရာ ဆရာမေတြ အပါအ၀င္ လူတကာရဲ႕ ျငဴစူျခင္းကိုလဲ အျမဲခံခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို ေတြးတတ္ ျမင္တတ္တဲ့ အက်င့္ကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ “မေကာင္းျမင္ျခင္း”လို႔ မေတြးမိဘဲ “critical thinking” ဆိုၿပီး ဆင္ေျခတက္ မိပါေသးရဲ႕။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဆိုေတာ့ ခပ္ေဖာ့ေဖာ့ ေ၀ဖန္ရတာေပါ့ေလ။

တကယ္တမ္း critical thinking က မေကာင္းျမင္ျခင္းနဲ႔ လားလားမွ မတူဘဲ၊ က်မဘာသာ ေရာခ်လိုက္တာပါ။ လတ္တေလာ သင္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းစာမွာလဲ professional scepticism ဆိုတာကို က်မက ခပ္ေထြးေထြး နားလည္မႈ လြဲခဲ့ေသးတယ္။ အျမဲ သံသယစိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေနရမွာလား … အဲဒါဆို ဒါဟာ မေကာင္းျမင္ျခင္းပဲ လို႔ ေကာက္ခ်က္ဆြဲခဲ့မိတယ္။ ဆိုလိုတာက မေကာင္းျမင္ျခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ အနီးစပ္ဆံုး ေျပာရရင္ ေ၀ဘန္ပိုင္းျခား စိစစ္ျခင္းလို႔ ဆိုရေလမလား မသိ။

ဒီကေန႔ အေဖနဲ႔ စကားေျပာရင္း အဲဒီအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ေတာ့ အေဖက ခုလို ေျပာျပပါတယ္။

“သမီး … ဗုဒၶရဲ႕ ၀ါဒက ၀ိဘဇၨ၀ါဒပဲ၊ ဉာဏ္နဲ႔ ေ၀ဘန္ပိုင္းျခားၿပီးမွ ယံုၾကည္လက္ခံဖို႔ ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္ၿပီး စာသင္သားေတြအတြက္ အင္မတန္ မွတ္သားစရာေကာင္းတာ တခု ရွိေသးတယ္။ အဲဒါက …

၁။ ဥဂၢဟ - သင္ယူျခင္း။
၂။ ပရိပုစၧာ - မရွင္းလွ်င္ တဖန္ျပန္ေမးျခင္း။
၃။ သ၀န - နာယူျခင္း။
၄။ ဓာရဏ - မွတ္သား ေဆာင္ထားျခင္း။
၅။ ပစၥေ၀ကၡဏာ - ဆင္ျခင္သံုးသပ္ျခင္း တဲ့။

အဲဒီမွာ ပစၥေ၀ကၡဏာဆိုတာ ဉာဏ္နဲ႔ အျပန္ျပန္ အထပ္ထပ္ ဆင္ျခင္ သံုးသပ္တာကို ေျပာတာ။ ဒါေၾကာင့္ စာသင္ယူတဲ့ေနရာမွာ ေမးဖို႔လဲ မတြန္႔နဲ႔၊ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ဖို႔လဲ မရြံ႕နဲ႔၊ ေမးတယ္ဆိုရာမွာလဲ ကိုယ္နားမလည္လို႔၊ ဒြိဟျဖစ္လို႔ ႐ိုးသားစြာ ေမးတာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္သင့္တယ္၊ ဆရာကို ပညာစမ္းတာမ်ဳိး ကပ္သီးကပ္သပ္ အေတြးနဲ႔ ေမးတာမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့”

အေဖေျပာမွ … က်မလဲ ခပ္ရွက္ရွက္နဲ႔ ရယ္မိတယ္။ က်မက ေစာဒက တက္ခ်င္စိတ္နဲ႔ ေမးခ်င္ ျမန္းခ်င္ ေ၀ဖန္ခ်င္တာပဲ သိတယ္၊ ေသခ်ာလဲ ဉာဏ္နဲ႔ မဆင္ျခင္ မသံုးသပ္မိပါဘူး။ ေ၀ဖန္တယ္ဆိုတာဟာ ဉာဏ္ပါရမယ္၊ ဘာမွမသိ နားမလည္ဘဲ မေ၀ဖန္ႏိုင္ဘူး။ ေ၀ဖန္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခ်ီးက်ဴးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္က အဲဒီနယ္ပယ္မွာ တကယ္ ကၽြမ္းက်င္မွ ခ်ီးက်ဴး ေ၀ဖန္သင့္တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ေယာအတြင္း၀န္ ဦးဖိုးလႈိင္ကို ျမင္းထိန္းငတာက ခ်ီးက်ဴးသလို ျဖစ္ေနရင္ မေကာင္းဘူးေလ။
***
အခု ဒီကြန္မန္႔ေလးရလာေတာ့ က်မေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားမိပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ က်မ တကယ္ပဲ အေကာင္းျမင္တတ္ေနၿပီလား??? ။ သိပ္ေတာ့ မထင္မိပါဘူး။ က်မအေနနဲ႔ မိဘဘိုးဘြား ေဆြမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ မိ႐ိုးဖလာလြန္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တေယာက္အျဖစ္ ဘာသာေရးမွာ သိသင့္သိထိုက္တာေလးေတြ အနည္းအက်ဥ္း သိတာကလြဲလို႔ လက္ေတြ႔ က်င့္ႀကံမႈအပိုင္းမွာ အင္မတန္မွ အားနည္းေနဆဲပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်မ စာေတြထဲမွာ မၾကာခဏ ထည့္ေရးခဲ့တဲ့ ေယာနိေသာမနသိကာရကို လက္ေတြ႔က်က် က်င့္သံုးဖို႔ရာ အလြန္ခက္ခဲေနတုန္းပါပဲ။

တကယ္က အေကာင္းျမင္ျခင္းဆိုတာ “ေယာနိေသာ မနသိကာရ” ပဲ မဟုတ္လား။ တေလာက ေယာနိေသာမနသိကာရနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မိတ္ေဆြတဦးနဲ႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္ေတာ့ သူရွင္းျပတဲ့စကားေလး မွတ္သားစဖြယ္ နာယူခဲ့ရတယ္။ ေယာနိေသာ မနသိကာရဆိုတာ “နားလည္မႈရွိျခင္း” … တဲ့။ သူက ဥပမာေလးနဲ႔ ခုလို ေျပာျပပါတယ္။

“မိခင္ရင္ခြင္ထဲက ကေလးဟာ ရင္ခြင္ထဲမွာပဲ ႐ွဴးေပါက္ခ်တယ္ ဆိုပါစို႔ … မိခင္က စိတ္မဆိုးဘူး၊ အဲဒါကို ေမတၱာေၾကာင့္လို႔ ေယဘုယ် ျမင္တယ္၊ တကယ့္ေယာနိေသာက ေမတၱာဆိုတဲ့ အေဒါသ ေစတသိက္နဲ႔ တြဲၿပီးပါလာလို႔ ျဖစ္တာ၊ တနည္းအားျဖင့္ မိခင္က သူ႔ကေလးကို ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးႏိုင္တယ္၊ ေၾသာ္ … ကေလးပဲကိုး .. ဘယ္သိပါ့မလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့၊ အဲဒီအေတြးေၾကာင့္ မိခင္ဟာ စိတ္ဆိုးေတာ့ဘူး”

သူ႔ရဲ႕ ဥပမာေလးနဲ႔ ရွင္းျပခ်က္ကို က်မသေဘာက်လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့ပါဘူး။ ေနရာတိုင္းမွာ အေကာင္းျမင္တတ္ဖို႔ … အရာရာကို သင့္တင့္စြာ ႏွလံုးသြင္းတတ္ဖို႔ … လူတိုင္းအေပၚမွာ နားလည္မႈရွိဖို႔ က်မ ႀကိဳးစားရပါအံုးမယ္။
***
ေမတၱာျဖင့္ …

ေမဓာ၀ီ
၂၉၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၀
၁၁း၂၆ နာရီ
(ဒီပို႔စ္ကို ေရးျဖစ္ေစခဲ့တဲ့အတြက္ အမည္မပါေသာ ကြန္မန္႔ရွင္ႏွင့္ ေယာနိေသာမနသိကာရကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပေပးခဲ့ေသာ ကိုမင္းထက္တို႔ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ )

Read More...

Monday, December 27, 2010

ထိုႏွစ္ရက္

ခရစ္စမတ္ေန႔ နဲ႔ boxing day (၂၆ ဒီဇင္ဘာ) မွာ ေမဓာ၀ီတေယာက္ ပြဲဆက္ေတြမ်ားၿပီး အိမ္သိပ္မကပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဆင္ျဖဴေတာ္မွီၿပီး ၾကံစုပ္တယ္ ဆိုရမလားပဲ၊ ဦးရီးေတာ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ၀ါးတီးေတြ သြားေနရတာ ည ၉ နာရီေက်ာ္ ၁၀ နာရီမွ အိမ္ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ေအးလဲေအး၊ ခ်မ္းလဲခ်မ္း၊ ေပ်ာ္လဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ေန႔ရက္ ႏွစ္ရက္ပါပဲ။

ျပာလြင္ေကာင္းကင္ ႏွင္းျဖဴစင္လမ္း သစ္ပင္တန္းႏွင့္ ...

ခရစ္စမတ္ေန႔က ေနသာတယ္ ... ဒါေပမဲ့ အပူခ်ိန္က ေန႔ခင္းမွာေတာင္ အႏုတ္ ၅။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တပတ္ကတည္းက က်ခဲ့တဲ့ ႏွင္းေတြ ... အပူခ်ိန္ သုညဒီဂရီအထက္ မတက္ေတာ့ ေနေရာင္ကို အံတုတဲ့ ႏွင္းထုထူထူက ခုထိျဖဴလို႔မဆံုးႏိုင္ေသး။ အျဖဴေရာင္ ခရစ္စမတ္ကို ေတာင့္တသူမ်ား အၾကိဳက္ေပါ့။

အဟမ္း ... လည္ေခ်ာင္းရွင္း ၀မ္းေခါင္းခ်ဲ႕ စားမယ့္ဟန္အျပင္

ေကၽြးသူ စားသူ ဘယ္သူမွ ခရစ္ယာန္ မဟုတ္ၾကေပမဲ့ ဒီလို ပိတ္ရက္မ်ဳိးမွာ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြ ဆံုၾက ... စားေသာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾက ... တဒဂၤေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္က စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ကင္းေ၀းလို႔ေပါ့။

ခ်ဳိခ်ဳိ အီအီ စားၾကမည္

"ခ်ဳိလြန္းလို႔ မစားႏိုင္ဘူးလား၊ ပါဆယ္ထည့္ေပးလိုက္ပါမည္၊ အစားအစာ လူႏွင့္တည့္သည္။ မၾကာမၾကာ စားေပးပါ။" (မွတ္ခ်က္။ သင္ပုန္းႀကီး ဖတ္စာမဟုတ္ပါ။ အခ်ဳိပြဲ မုန္႔ေတြ အိမ္ရွင္ အန္တီ ထည့္ေပးလိုက္သမွ် ေမဓာ၀ီ အကုန္ မ-လာပါတယ္)

ကူဆြဲေပးၾကပါ .....

စားေသာက္ျပီးေတာ့ ေဆာ့ၾကတယ္။ ကေလးေတြေရာ လူႀကီးေတြေရာ ... လူမႀကီးတႀကီးေတြေရာ ... ။

ဆြဲထား ဆြဲထား ပဲမမ်ားနဲ႔

ဒီလိုပါပဲ။ အေပ်ာ္ဆိုတာ ကိုယ္ရွာမွေတြ႔တာမဟုတ္လား။ ေပ်ာ္ေအာင္ၾကံဖန္ ေနၾကရတာေပါ့။ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ေနၾကေတာ့ ကိုယ္လဲ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူတို႔ပံုေလးေတြ ႐ိုက္လိုက္တာ အေပ်ာ္လြန္လို႔ လက္တုန္ၿပီး ၀ါးသြားတယ္။

ႏွင္းေမြ႔ရာထက္ အအိပ္မက္သူ

ႏွင္းေတာထဲ ထြက္ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾက ကစားၾက။ တူတူသြားတဲ့ ကေလးမေလးကို ႏွင္းေတြထဲ အိပ္ခိုင္းၿပီး ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔ခမ်ာ ေအးးးးလို႔ ... ။ ေအးတယ္ အမ .. ျမန္ျမန္႐ိုက္ေပးပါတဲ့။

သစ္ကိုင္းငုတ္တို သစ္ပင္အိုလဲ ႏွင္းကိုအံတု ေနသေလာ

အရြက္ေတြ ေ၀စဥ္ကလဲ သိပ္လွတဲ့ သစ္ပင္ႀကီး။ ခုလို အကိုင္းအဆစ္ေတြ ျဖတ္ခံရၿပီးေနာက္ ႏွင္းေတာထဲမွာ ျမင္ရေတာ့လဲ တမ်ဳိးတဖံု ၾကည့္ေကာင္းသလိုပဲ။

ေရႊေရာင္တကန္႔ ႏွင္းတကန္႔ႏွင့္ ရွင္းသန္႔စင္သည္ ျမတ္ေစတီ

boxing day (၂၆ ဒီဇင္ဘာ) မွာ ဘာမင္ဂန္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ဆြမ္းဟင္းသြားပို႔ၾကတယ္။ ဘုရားပရ၀ုဏ္ထဲ ၀င္လိုက္တာနဲ႔ ျမင္ကြင္းက ထူးျခားဆန္းက်ယ္လို႔ ... ။

ႏွင္းျဖဴဖံုးလႊမ္း ေစတီနန္းလဲ ေဆာင္းၾကမ္း၏ဒဏ္ ၾကံ့ၾကံ့ခံလ်က္ ...

ေက်ာင္း၀င္းတခုလံုး အျဖဴေရာင္ လႊမ္းေနတယ္။ ႏွင္းျဖဴေတြၾကားမွာ ေရႊေရာင္ေစတီက ခန္႔ျငားသပၸါယ္လို႔။ ေစတီနဲ႔ ေက်ာင္း၀င္းကို ဓာတ္ပံုေတြ လွည့္ပတ္႐ိုက္ၿပီး ဘာမင္ဂန္က ျပန္ေတာ့ ညေန ၃ နာရီ ခြဲလုလု။ ေနာက္တေနရာ သြားရအံုးမွာမို႔ ဘုန္းဘုန္းေတြကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။

တံုးလံုးပက္လက္ ၾကက္ဆင္ငွက္လဲ ပန္းကန္ထဲ၀ယ္ သနားဖြယ္
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကအျပန္ ဆက္ရတဲ့ ေနရာက ၀ါးတီးတပြဲ ဆိုပါေတာ့။ မိတ္ေဆြႀကီး ကိုေအာင္ဘု လက္စြမ္းျပထားတဲ့ ၾကက္ဆင္ကင္ပါ။ မစားခင္ အေညွာ္အ၀ခံၿပီးမွ စားရတဲ့ အမွတ္တရ ၾကက္ဆင္မို႔ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္။

စားရေတာ့မည္ ရယ္ရယ္ျပံဳးျပံဳး ...
(ေၾသာ္ ... ၾကက္ဆင္ကေလးကေတာ့ ကိုယ္တံုးလံုး)

ေစာင့္ရက်ဳိးနပ္ေအာင္ပင္ စားလို႔လဲ ေကာင္းပါတယ္။ ေအာင္ဘုရဲ႕ ပထမဆံုးလက္ရာတဲ့ ... ေနာက္ဆံုးလက္ရာေတာ့ ဟုတ္ဟန္ မတူပါဘူး။ ေနာက္ႏွစ္လဲ ဖိတ္ေကၽြးဖို႔ စကားေခၚခဲ့ပါတယ္ ... ။ ေအာင္ဘုနဲ႔ အိမ္သားမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၉ နာရီေက်ာ္ပါၿပီ။ အ၀တ္လဲ သိမ္းဆည္း၊ အေဒၚေတြနဲ႔ ဖုန္းေျပာ၊ လက္ေဆာင္ေလးေတြ ေဖာက္ၾကည့္၊ ႐ိုက္ထားတဲ့ ပံုေလးေတြ ျပန္ၾကည့္၊ ဘေလာ့မွာ တင္ဖို႔ စိတ္ကူးနဲ႔ ပံုေတြေရြး upload တင္ ... အားလံုးၿပီးခ်ိန္မွာ ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ၿပီ ... အိပ္ခ်င္ၿပီ ... ပင္ပန္းတယ္ ... ဒါေပမဲ့ ေပ်ာ္တယ္။ စာေမးပြဲၿပီးကတည္းက ရာသီဥတု ဆိုးလြန္းလို႔ အိမ္ထဲမွာ ကုပ္ေနခဲ့ရတဲ့ က်မ ဒီႏွစ္ရက္တာက စိတ္ကို relax ျဖစ္ေစသလို ေ၀ယ်ာ၀စၥကုသိုလ္ ဒါနကုသိုလ္ေတြလဲ ျပဳျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပိုက္ဆံတျပားမွ မကုန္ဘဲ ... ကုသိုလ္လဲရ ၀မ္းလဲ၀ ... အေဟာ၀တ ေကာင္းေလစြ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၇၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၀
၀၀း၅၆ နာရီ

Read More...

Thursday, December 23, 2010

ႏွင္းရဲ႕ဂယက္

တေန႔တေန႔ သတင္းၾကည့္တိုင္း မိုးေလ၀သ သတင္းကို အထူးဦးစားေပး ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ နက္ျဖန္ ေနသာမလား၊ ႏွင္းက်မလား၊ အပူခ်ိန္ သုညဒီဂရီ အထက္ တက္ဦးမွာလား … စသျဖင့္ေပါ့။ တျခားသတင္းေတြမွာလဲ ရာသီဥတုဆိုးရြားျခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ ႐ိုက္ခတ္မႈေတြကို ေန႔စဥ္လိုလို ေတြ႔ေနရတယ္။ ႏွင္းေၾကာင့္ ေလေၾကာင္းခရီးစဥ္ေတြ ဖ်က္လိုက္ရလို႔ ေလဆိပ္မွာ စုပံုေနၾကတဲ့ ခရီးသည္ေတြ၊ ႏွင္းေၾကာင့္ ရထားေတြ မသြားႏိုင္လို႔ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ဘူတာမွာ ေစာင့္ေနၾကရသူေတြ၊ ႏွင္းေၾကာင့္ ကားေတြ အသြားအလာခက္ၿပီး ယာဥ္တိုက္မႈေတြ မေတာ္တဆမႈေတြ ျဖစ္ၾကရတာေတြ … အေအးဒဏ္ မခံႏိုင္လို႔ တိမ္းပါးသြားရတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြနဲ႔ အိမ္ယာမဲ့ေတြ၊ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ၾက ဖ်ားနာၾကသူေတြ … အဲဒါေတြကိုပဲ ေန႔ရွိသေရြ႕ ျမင္ေနၾကားေနရတယ္။ ေၾသာ္ … ႏွင္းရဲ႕ဂယက္ေတြ … ။

ေတာင္ဘက္ရြာက တံုးဖလားသူႀကီးကေတာ့ မိႏွင္းသို႔ေပးစာဆိုၿပီး စာတတန္ေပတဖြဲ႔နဲ႔ သူ႔သဘာ၀ က်လာတဲ့ ႏွင္းကို ရက္စက္ယုတ္မာလွခ်ည္ရဲ႕လို႔ စြပ္စြဲထားေသးတယ္။ အစကေတာ့ သူပဲ ဆႏၵႏွင္းဆိုၿပီး မႏွင္းျဖဴေလး ကို တမ္းတေနေသး … ခုေတာ့ မိႏွင္းတဲ့၊ အေခၚအေ၀ၚကအစ မတူေတာ့ဘူး။ သူႀကီးတို႔ အေျပာင္းအလဲျမန္လိုက္ပံုမ်ား အဲဒီလို … ။

ေအးလြန္းလို႔ က်မကေတာ့ ခိုစာ ငွက္စာ ေကၽြး႐ံုကလြဲလို႔ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ မထြက္ေတာ့ ႏွင္းရဲ႕ဂယက္ကို မႏွစ္ကေလာက္ သိပ္မခံစားရပါဘူး။ မႏွစ္ကေတာ့ ႏွင္းရဲ႕ ဂယက္ကို ဒီမွာေရးခဲ့ဖူးသလို လွလွပပ ခံစားလိုက္ရတာေပါ့။ ဒါေတာင္ မႏွစ္တုန္းက ဒီႏွစ္ေလာက္ ႏွင္းမက်ဘူး၊ ဒီႏွစ္ေလာက္လဲ မေအးဘူး။ ဒါေပမဲ့ မႏွစ္ကေက်ာင္းတက္တဲ့ ၿမိဳ႕ေလးက ေတာင္ကုန္းေလးေတြ ဆင္ေျခေလွ်ာေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ႏွင္းေတြ ခဲသြားတဲ့အခါ လမ္းေလွ်ာက္ရ သိပ္ခက္ပါတယ္။ ေအးလြန္းလို႔ အျပင္မထြက္ခ်င္ေပမဲ့ ေစ်း၀ယ္ ေက်ာင္းတက္ ထြက္ရေသးတာကိုး။

မႏွစ္ကဆိုေပမဲ့ တကယ္တမ္း ႏွင္းေတြ အမ်ားႀကီး က်တာက ဒီႏွစ္ ၂၀၁၀ ႏွစ္ဦးပိုင္းကပါ။ ဖိုင္အေဟာင္းေတြ ျပန္ရွာဖတ္ရင္း မႏွစ္တုန္းက ႀကံဳရတဲ့ ႏွင္းရဲ႕ဂယက္ကို ေပါက္ကရကဗ်ာ ေရးထားတာေလး ျပန္ေတြ႔လို႔ တင္လိုက္ပါတယ္။ ကဗ်ာကေတာ့ ... ကလာကေဗ်း ကေလးကဗ်ာေပါ့။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုး။
***
ႏွင္းရဲ႕ ဂယက္

တႏိုင္ငံလံုး ႏွင္းေတြဖံုး
ေဖြးေဖြးျဖဴမဆံုး၊
အတံုးအ႐ံုး ဖ်ားၾကတာ
ရာသီေအးလို႔ပါ၊
အသြားအလာ အလြန္ခက္
ေငြႏွင္းရဲ႕ ဂယက္။

ရထား ကားနဲ႔ ေလယာဥ္ေတြ
သြားရခက္လို႔ေန၊
ပိတ္ရက္ရွည္ ဒီကာလ
ဒုကၡေတြေရာက္ၾက။

နံနက္အိပ္ရာ ထခ်ိန္မွာ
မီးဖိုထဲကိုလာ၊
စားခ်င္စရာ ဘယ္မွာမရွိ
ေပါင္မုန္႔က နတၳိ။

ကလိကလိ ျမည္သံပို
ဗိုက္ထဲကလိုလို၊
ေပါင္မုန္႔ကို ၀ယ္ဖို႔သြား
ကိုယ္ကို ၾကပ္စည္းထား။

သတိထားၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လာ
ႏွင္းမ်ားဖံုးေနတာ၊
လမ္းထိပ္မွာ ေကာ္နာေရွာ့ပ္
ေပါင္မုန္႔၀ယ္မယ္ေပါ့။

ေမာ့ေတာ့ ေမာ့ေတာ့ ဆိုင္ထဲမွာ
ေပါင္မုန္႔ မေတြ႔ပါ၊
ေမးၾကည့္ေသာခါ ဆိုင္မွာျပတ္
ေငြႏွင္းရဲ႕ ဂယက္။

ေပါင္မုန္႔ျပတ္ေတာ့ နံျပား၀ယ္
ေထာပတ္သုတ္စားမယ္၊
တထုတ္ကို တက်ပ္ခြဲ
ၾကက္ဥတကဒ္ပါဆြဲ။

မရဲတရဲ ဟိုဒီရွာ
ႏြားႏို႔၀ယ္ဖို႔ပါ၊
ကံေကာင္းစြာ ႏြားႏို႔မ်ား
ဆိုင္မွာ အရွိသား။

ႏြားႏို႔ ၾကက္ဥ နံျပား၀ယ္
အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္၊
လက္ထဲမယ္ ကင္မရာနဲ႔
ပံုေတြ႐ိုက္ေသးရဲ႕။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ အိမ္ေရွ႕မွာ
ေလွခါးတက္ေသာခါ
စလစ္ျဖစ္ကာ ေခ်ာ္လို႔လဲ
ၾကက္ဥေျခာက္လံုးကြဲ
(ဒါလည္း) ႏွင္းရဲ႕ ဂယက္ပဲ … ။ … ။ :(
***
ေမဓာ၀ီ
(ႏွင္းမ်ားသည္းထန္စြာ က်ေသာ ၂၀၁၀ ႏွစ္ဦးပိုင္းကေရးသည္)

Read More...

Tuesday, December 21, 2010

စာဆိုစစ္သည္

“အေဖ … သင္ေပါင္း႐ုိးရွည္ဆိုျပ …”

ငယ္ငယ္တုန္းက အေဖ့ကို အဲဒီလို ခဏခဏ ပူဆာခဲ့ဖူးတယ္။ “သင္ေပါင္း႐ိုးရွည္ ရတု” အစခ်ီတဲ့ စာဆိုစစ္သည္ သီခ်င္းကို အေဖဆိုဆိုေနတာ ၾကားၿပီး သေဘာက်ခဲ့တယ္။ ရတုပိုင္ရွင္ ဘယ္သူ၊ မူရင္းအဆိုရွင္ ဘယ္သူဆိုတာ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေသခ်ာမသိခဲ့ဘူး။ အေဖ့စာအုပ္ဗီ႐ို ေမႊေႏွာက္ဖတ္တတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္မွ ရတုေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္တအုပ္ထဲမွာ အဲဒီရတုေလး အမွတ္တမဲ့ ဖတ္ခဲ့ဖူးလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ နတ္သွ်င္ေနာင္လား န၀ေဒးလား ခပ္ေရာေရာနဲ႔ ေမ့သြားခဲ့ျပန္ေရာ။ က်မက ေရဒီယိုသီခ်င္းေတြလဲ သိပ္နားေထာင္ေလ့ မရွိတာမို႔ အဲဒီသီခ်င္းကို အေဖဆိုတာက လြဲၿပီး ဘယ္မွာမွ မၾကားဖူးခဲ့ဘူး။

ဖိုရမ္ေတြထဲ က်င္လည္ခ်ိန္ေရာက္မွ ေနးတစ္ျမန္မာ ဖိုရမ္ထဲကေန ျမန္မာသီခ်င္းႀကီးေတြ တင္ေပးသေလာက္ အကုန္ ေဒါင္းလုတ္ယူရင္း ဒီသီခ်င္းေလးကို ရလိုက္တယ္။ အဆိုရွင္က စႏၵယားထြန္းညြန္႔ တဲ့။ အင္မတန္ နားေထာင္လို႔ ေကာင္းတဲ့ သီခ်င္းေလးပါပဲ။ အေဖ့ကို သီခ်င္းဆိုျပပါဆိုၿပီး ပူဆာလို႔ မရႏိုင္တဲ့ အေဖနဲ႔ အေ၀းႀကီးကို သြားရမယ္ဆိုေတာ့ ေဒါင္းလုတ္ထားတဲ့ ျမန္မာသီခ်င္းႀကီးေတြအားလံုး တပါတည္း ယူလာခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့ကို သတိရတိုင္း အထပ္ထပ္ နားေထာင္ျဖစ္တဲ့ သီခ်င္းေလး တပုဒ္ ဆိုပါေတာ့။

လြမ္းတိုင္း အဲဒီသီခ်င္းကို နားေထာင္ျဖစ္ျပန္ေတာ့ တဆင့္တက္ၿပီး စာဆိုစစ္သည္ရဲ႕ ရတုကိုပါ ဖတ္ခ်င္လာတယ္။ အေဖ့ကိုလဲ ဟိုစာအုပ္ ရွာေပးပါ၊ ဒီစာအုပ္ ပို႔ေပးပါနဲ႔ ခဏခဏ ပူဆာရတာမ်ားေတာ့ ထပ္ၿပီး မပူဆာခ်င္ေတာ့ဘူး။ (ဒါေတာင္ မေန႔ကပဲ ရွင္အုန္းညိဳရဲ႕ ဂါထာေျခာက္ဆယ္ပ်ဳိ႕ စာအုပ္ပို႔ေပးဖို႔ ပူဆာထားပါေသးတယ္။) ဒါနဲ႔ပဲ ျမန္မာကဗ်ာေတြ ႏွံ႔စပ္ၿပီး စာအုပ္ေတြလဲ ေတာ္ေတာ္စံုတဲ့ ကိုဟယ္ရီကို ေမးၾကည့္ေတာ့ န၀ေဒးႀကီး ေရးတဲ့ ရတုလို႔ေျပာျပၿပီး မႏွစ္ကတည္းက က်မဆီ ပို႔ေပးထားတယ္။ က်မကလဲ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ရင္ ဘေလာ့မွာ တင္မယ္လို႔ ေတးမွတ္ထားခဲ့တယ္။

ဒီေန႔ နတ္ေတာ္လျပည့္ စာဆိုေတာ္ေန႔မို႔ က်မႏွစ္သက္စြဲလမ္းခဲ့ရတဲ့ စာဆိုရွင္ရဲ႕ ရတုနဲ႔ ဒီသီခ်င္းေလးကို အမွတ္တရအျဖစ္ တင္လိုက္တာပါ။ ၀ါသနာပါရင္ ရတုေလးဖတ္ၿပီး သီခ်င္းေလး နားေထာင္သြားၾကပါအံုး။
***
ရတုအမွတ္ (၁၁၄) ေက်းေစရတု

၁။ လ်င္ေၾကာင္းက်ိဳးရည္၊ ဘက္စံရွည္၍႕၊ မ်ိဳးစည္မေ၀း၊ မေဟာ္ေက်းႏွင့္၊ ဘိုးေဘးမိဘ၊ တကြေနမွတ္၊ ေငြေတာင္ထြတ္၀ယ္၊ ရံပတ္ေရြမ်ား၊ ရႊင္ေပ်ာ္ပါး၍႕၊ ဘုန္းအားေနာင့္မွာ၊ ေရာက္ေပလွာသည္၊ ႐ုပ္၀ါျမဆင္း၊ ေက်းမ်ား့မင္း ...၊ သက္ႏွင္းစုေ၀၊ မယ္တုိ႔ေနသည္၊ ေရႊေျမေအာင္မွ်ိဳ႕၊ နန္းရပ္သုိ႔လွ်င္၊ ပ်ံတုိ႔ေခ်ေလး၊ မဖင့္ေႏွးႏွင့္၊ ညီေက်းယံုေန၊ သည္ႏွစ္ ေႏြကို၊ တင္ေစအေၾကာင္း၊ မေရာက္ေတာင္းသည္။ ။ သင္ေပါင္း႐ိုးရွည္ ပြင့္တကား။

၂။ သင္ေပါင္းရိုးရွည္၊ ခုိင္ေျမာက္စည္၍႕၊ အမည္ေခၚမွန္း၊ နိမိတ္ပန္းႏွင့္၊ လန္းလန္းေရာက္ေအာင္၊ လွထြတ္ေခါင္ကို၊ ေက်းေမာင္ယူေခ်၊ ဆက္ပို႔ေလေလာ့၊ ေဆာင္းေႏြျပန္ခါ၊ အတာႏွစ္ဦး၊ လ တန္ခူးကို၊ ပိုက္ၾကဴးေရႊရင္၊ ရေ၀ခြင္၀ယ္၊ ႏဲႊလွ်င္လမည္၊ မွာသည္ယုယ၊ ေရႊခြန္းကလည္း၊ မ်ားလွမေ၀း၊ ေခၚေမး႐ံုသာ၊ ေတာင္လက္ယာက၊ ရံကာမစ၊ ထိန္းယေရြေပါင္း၊ ခေနေညာင္းသည္။ ။ ရွင္ေႏွာင္းမ်ိဳးမည္ ျမင့္တကား။

၃။ ရွင္ေႏွာင္းမ်ိဳးမည္၊ ျမင့္လွသည္သို႔၊ ေနျခည္မ၀င္၊ ေရာက္ေလလွ်င္ေသာ္၊ သဘင္ထြတ္ႀကိဳက္၊ ႏွစ္ၿခိဳက္ရႊင္ေပ်ာ္၊ မယ္ေတာ္ ဘမင္း၊ သားခ်င္းကစ၊ ထိန္းယရံေစာင္၊ လွထြတ္ေခါင္ကို၊ လက္ေဆာင္ပန္းခက္၊ ကၽြႏု္ပ္ဆက္၍႕၊ ခ်န္၀ွက္မထား၊ မွာသည္မ်ားကို၊ ေလွ်ာက္ၾကားေပလွ်င္၊ ပ်ံ႕ရႊင္လိုလို၊ ေနာင့္ကိုရည္လ်က္၊ လွဴဘို႔ဆက္သည္၊ အထက္စူဠာ၊ စြယ္လက္ယာကို၊ ရွိၾကာစံုေပါင္း၊ လ်င္ဆုေတာင္းသည္။ ။ ၾကင္ေၾကာင္းက်ိဳးသည္ ခြင့္တကား။

န၀ေဒးႀကီး
***
သီခ်င္း (ဆို - စႏၵယားထြန္းညြန္႔)


ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ သီခ်င္းနဲ႔ ရတုကဗ်ာလဲ … ။ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ လျပည့္ေန႔ေပမဲ့ ဥပုသ္မေစာင့္ျဖစ္ဘဲ ဒီရတုနဲ႔ သီခ်င္းကိုသာ အထပ္ထပ္ ဖတ္ေနမိ နားေထာင္ေနမိေတာ့တာပဲ။
***
ဆရာေတာ္မာဂဓီ (သာစည္) ေရးတဲ့ အခါေတာ္ေန႔မ်ား စာအုပ္ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ဒီေန႔ကို ဓမၼစာဆိုေတာ္မ်ားေန႔လို႔ သတ္မွတ္ထားတာ ေတြ႔ရၿပီး အနႏၲသူရိယအမတ္ႀကီး ရဲ႕ မ်က္ေျဖလကၤာ၊ စတုရဂၤဗလ အမတ္ႀကီး ရဲ႕ ေလာကနီတိ၊ ရွင္မဟာသီလ၀ံသ၊ ရွင္မဟာရ႒သာရ၊ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္၊ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္၊ သဂၤဇာဆရာေတာ္၊ လယ္တီဆရာေတာ္၊ မန္လည္ဆရာေတာ္၊ မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္နဲ႔ တိပိဋကတ္ ဆရာေတာ္ဦး၀ိစိတၱတို႔ရဲ႕ ဆံုးမစာေတြကို အက်ဥ္းခ်ဳံး ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

ေခတ္အဆက္ဆက္ စာဆိုပညာရွင္ေတြ စာဆိုဆရာေတာ္ေတြဟာ ေလာက ဓမၼ ႏွစ္ဌာန အက်ဳိးအတြက္ ရြက္ေဆာင္ သယ္ပိုးခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေခတ္ေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း မေမ့ေကာင္းတဲ့ စာေတြအျဖစ္ က်န္ရစ္ေနခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။ သူတို႔ေရးတဲ့ စာေတြနဲ႔ ေမြ႔ေလ်ာ္ ႀကီးျပင္းခဲ့ၾကတဲ့ က်မတို႔လဲ ဒီစာေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ တိမ္ေကာ မသြားေစဖို႔နဲ႔ ဒီစာေတြကို လူအမ်ား ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားတတ္ေစဖို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားရပါအံုးမယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၁၊ ၁၂၊ ၂၀၁၀
(နတ္ေတာ္လျပည့္ေန႔)
၁၇း၃၀ နာရီ

ဤစာစုေလးျဖင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ျမန္မာစာဆိုမ်ားအား ေလးစားစြာ ဂါရ၀ျပဳပါ၏။

Read More...

Sunday, December 19, 2010

ေဆာင္းဘြဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲ

မေန႔ကတင္တဲ့ ေဆာင္းဘြဲ႔ပို႔စ္ရဲ႕ ကြန္မန္႔ထဲမွာ “ဖိုးေစာ္ကဲ” ကဗ်ာလင့္ခ္ေလး ရွယ္ေပးတဲ့ ပန္ဒိုရာကို အထူး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဘေလာ့ျခင္းရဲ႕ အားသာခ်က္ အက်ဳိးေက်းဇူး တခုပါပဲ။ ပန္ဒိုရာေပးတဲ့ လင့္ခ္ကို သြားဖတ္ရင္း “မပူေပါင္ …” ကို ထပ္ၿပီး ဂူးဂလင္း လုပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တျခားလင့္ခ္ေတြလဲ ထြက္လာတယ္။ မူကြဲေလးေတြေတာ့ အနည္းအက်ဥ္း ရွိတာေပါ့ေလ။ ဒီထဲမွာ က်မသေဘာက်တဲ့ မူကြဲတခုကေတာ့ မေရႊစင္ရဲ႕ ဘေလာ့ကပါ။ ၾကယ္နီရဲ႕ ကိုတံငါ ဇာတ္၀င္ခန္းတခန္းမွာ ဒီကဗ်ာေလးကို ေတြ႔ရတယ္။

လြမ္းမေျပ မန္းေျမက တ မိပါေတာ့၊
ကမ္းေျခမွာ စမ္းေရက်တယ္ႏွင့္၊
အိုကြယ္... ဖ်န္းေလက တသုန္သုန္။

တဲတစ္ဖက္ ဆြဲဖ်က္ကာ အလ်င္လုိေရာ့သထင့္၊
ကရင္အုိ ယာျပင္ႀကီးမွာကြယ္ ...
မီးထည့္လုိ႕လႈံ။

မပူေပါင္ ေနာက္ဆီက ခ်မ္းေရာ့သထင့္၊
အျဖဴေစာင္ ေခါက္ထည္ၾကမ္းကိုတ့ဲ
လွမ္းတယ္လုိ႕ လႊားကာၿခံဳ၊
ပါးမွာ ငံုပါတ့ဲ ႏုေရႊကြမ္း။ ။

ေဘးအိတ္မွာလွ်ိဳ၊
ေဆးလိပ္တုိ နားမွာ ထုိးပါလုိ႕၊
ေတာင္႐ုိးမွာ ဘာသာ သူတုိ႔၊
ကြင္းအငူ ႏွင္းျမဴကလဲ ကြဲခ်ိန္မို႔၊
အမုိးေခၚ ဖုိးေစာ္ကဲတုိ႕ရယ္၊
အုိကြယ္... တဲပ်က္စခန္း။ … ။
***
ရြတ္လို႔ ဆိုလို႔ အင္မတန္မွ အရသာရွိပါတယ္။ ဒီကဗ်ာကို ဖတ္ဖူးေပမဲ့ ေသခ်ာမမွတ္မိဘူး၊ မပူေပါင္ … အပိုဒ္ကေတာ့ အေမ သီခ်င္းလို ဆိုညည္းတတ္လို႔ မွတ္မိေနခဲ့တာပါ။ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖေရးတယ္လို႔ ဒီလင့္ခ္မွာ ေတြ႔ပါတယ္။ ဆရာေဖက ရာသီဘြဲ႔ေတြ ေတာ္ေတာ္ေရးခဲ့တာပဲ။ မေန႔ကပို႔စ္မွာ ကိုေပါ ေတာင္းထားတဲ့ ကဗ်ာလဲပဲ ဆရာေဖေရးတဲ့ ေဆာင္းဘြဲ႔ ေလးဆစ္သျဖန္လို႔ က်မမွာရွိေနတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ခုလို ေတြ႔ရပါတယ္။

အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖဆို ေဆာင္းဘြဲ႔ေလးဆစ္သျဖန္

ခန္းေဆာင္ေရႊ ရေ၀တြင္းမွာလ၊ ခ်မ္းေပါင္ေလ တေဖတင္းေသာ္လဲ၊ ေျဖရင္းႏွင့္ ခိုက္ခိုက္တုန္။
မ်က္တခပ္၊ ျပက္လွ်ပ္ကယ္ တဗီဇနာမွ်၊ ထည္အလႊာ အကုန္ေထြးေသာ္လဲ၊ ၾကည္အသာ မလံုေသးပါဘု၊ မွိတ္ပါလွ်င္ လိပ္ျပာက ေအးတာမို႔၊ ေသြးလန္႔လို႔ ခုန္။
ရမ္းေရာင္ကာ တ-လ်က္ ညည္းမိေတာ့၊ သန္းေခါင္မွာ ျမၾကက္သီးရယ္က၊ တဘီးဘီး ပ်ံ႕လို႔ငယ္အံု၊ ဗ်ာဆံုတဲ့ ရာသီဘဲ။
ေငြႏွင္းငယ္မႈံ၊ ေလညႇင္းရယ္ တသုန္သုန္ႏွင့္၊ ခ်မ္းပံုမွာ ကမ္းကုန္ရစ္တာမို႔၊ မန္းတုန္ေအာင္ လမ္းဆံုမွာ ဟစ္ခ်င္ေတာ့၊ သည္ေခတ္မွာ သည္လိုဟာျဖင့္၊ သည္ကိုယ္မွာ ေသေသလုပါေပါ့၊ ကမၻာကို ျဗဟၼာတို႔ ျပဳခဲ့တယ္၊ ေဆာင္းရတုပြဲ။ … ။
***
ၾကံဳတုန္း က်န္တဲ့ ေဆာင္းဘြဲ႔ကဗ်ာေတြပါ ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။ လိုခ်င္သူမ်ား အလြယ္တကူ ရွာႏိုင္ေစဖို႔ပါ။ ၀ါသနာပါရင္ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။

အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖဆို ေဆာင္းဘြဲ႔ေလးဆစ္သျဖန္

သဥၨာလီ ေဗြျပဒုမွာျဖင့္၊ ခင္သာကီ တေမစုကိုလ၊ ေဖယခု ပိုက္လွည့္ဆို။
မလံုေသးႏိုင္ဘု၊ တုန္ေအးရွာ တင္တေမငဲ့၊ ရင္ေရႊကို ေလျပည္ခ-တယ္၊ သဲစိမ့္ႂကြဖို။
တသန္းတန္ ရတီဖို႔ေသာ္လဲ၊ ၾကငွန္းျပန္ ကတၱီမို႔မွာေတာ့၊ မဒီပ်ဳိ႕ ေဆာင္းရိပ္ခိုငယ္၊ အခ်မ္းပိုပါလို႔မွ ငိုခ်င္ဆဲ။
ေငြႏွင္းငယ္ထန္၊ ေခၽြညႇင္းငယ္ တညံညံႏွင့္၊ ေရကင္းသံ တဖန္ၾကားရင္လ၊ လြမ္းအားေတာ္ ေပြဗ်ာလႈိင္လို႔၊ ေကညာခိုင္ စုခင္ေလးမွာ၊ (ကိုယ္ေတာ္ေရ …) ေမွးစက္ႏိုင္ဘဲ။
***
၎ဆို ေဆာင္းဘြဲ႔ေလးဆစ္သျဖန္

သနင္းေဆြ ကင္းေကြခဲ့သူမို႔၊ ျပတင္းေလ ႏွင္းေငြသြဲ႔လွ်င္ျဖင့္၊ သင္းေသဟဲ့ ဆိုသလို။
တကိုယ္တည္းဟာမို႔၊ ဖိုမီးလႈံလို႔ ေကြးေသာ္လဲ၊ ေအးလွလို႔ငို။
စေနနံ ေငြျခေသၤ့ရယ္ႏွင့္၊ ရေ၀စံ ေမခင္ေပြ႔ပါလို႔၊ ေရႊရင္ေငြ႔ မေတြ႔လို၊ ေသြးကိုယ္ျဖင့္ မရွိေတာင္း။
မခ်င့္ေလ၊ သည္ညဥ့္တာ ရွည္ေစလို႔၊ ျဗဟၼာေတြ ကမၻာသက္စဥ္က၊ ျပကၡဒိန္ သည္လို ေရးခဲ့တယ္၊ ေဘးသင့္တဲ့ေဆာင္း။ … ။
***
ေတာင္တြင္းႀကီး ဆရာေက်ာ့ဆို ေဆာင္းဘြဲ႕ေလးဆစ္သျဖန္

ေငြကတန္ ေ၀ယန္ႂကြမွာလ၊ ေရမတန္ ေဖစံရ၊ ေဟမႏၲခါမို႔ကြယ္။
ေလစျမံဳ႕ရယ္က၊ ေစြတံု႔ ေ၀ေ၀မႈန္လို႔၊ ေရႊေမ႐ံု ေတာင္ျမင့္နန္းဆီက၊ ပုလဲရီ သဲဆီျဖန္းတာမို႔၊ ခ်မ္းလိုက္လွတယ္။
ေကပြင့္ညႇာ သူမဖက္တာျဖင့္၊ ေရႏွင့္သာ အတူစက္သည္သို႔၊ ၾကဴကနက္ သဥ္ရိပ္လယ္၊ ဆိတ္တယ္မွ် မေပ်ာ္ဆံုး။
လက္ဦးငယ္ရင္၊ ဖက္ဖူးဆင္ ေမခင္ႀကိဳက္ကယ္ႏွင့္၊ ျခံဳပိုက္ကာ လာမေပြ႔တာျဖင့္၊ တုန္လိုက္တာ ဘမရာေမြ႔မွာ၊ ခ်မ္းေျမ့ေရတုံး။
***
ေရႊမန္းက ဆရာေဖကေတာ့ ေဆာင္းကို အပီဖြဲ႔ခဲ့တာပဲ။ ေရႊမန္းက မမမ်ားဖြဲ႔တဲ့ ေဆာင္းဘြဲ႔မ်ားလဲ ဖတ္ခ်င္ပါဘိေတာ့တယ္။ မေရႊစင္ေရ ... ေခတ္သစ္ ေဆာင္းဘြဲ႔ေလး လုပ္ပါအံုး။ ကဗ်ာျဖစ္ျဖစ္ စကားေျပ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။

က်မ ကိုးကားတဲ့ ဘုတ္အုပ္ထဲမွာပါတဲ့ ေဆာင္းဘြဲ႔ေတြက မကုန္ေသးဘူး၊ နည္းနည္း က်န္ပါေသးတယ္၊ သို႔ေသာ္လဲ ေဆာင္းဘြဲ႔ေတြ စာ႐ိုက္ရင္း လက္ဖ်ားေတြေအးလာလို႔ သူႀကီးေပးတဲ့လင့္ခ္ထဲက လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္လို ေမာင္ေတာ္ရယ္ ခ်မ္းဆဲပါပဲ… လုိ႔ ေအာ္ရင္း … ဒါေလာက္နဲ႔ပဲ ေတာ္ၾကပါစို႔။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၉၊ ၁၂၊ ၂၀၁၀
၂၂း၄၃ နာရီ

Read More...

Saturday, December 18, 2010

ေဆာင္းဘြဲ႔

မပူေပါင္ ေျမာက္ဆီက ခ်မ္းေရာ့ထင့္
အျဖဴေရာင္ ေခါက္ထည္ၾကမ္းကိုလ
လႊမ္းလို႔ရယ္တဲ့ မ’ ကာျခံဳ …
ဟ’ကာ ငံုပါတဲ့ ႏုေရႊကြမ္း … … …

ခ်မ္းလြန္းလို႔ ဒီကဗ်ာအပိုင္းအစေလး စိတ္ထဲ ေရာက္လာၿပီး အထပ္ထပ္ ရြတ္ဆိုေနမိတယ္။ အစအဆံုးလဲ မမွတ္မိ၊ ဘယ္သူေရးတယ္ ဆိုတာလဲမမွတ္မိ … ႏႈတ္ေတြ႔လို႔သာ ဆိုေနမိတာ။ (သိတဲ့သူမ်ား ေျပာျပၾကပါ) တကယ္တမ္းေတာ့ ဘိလပ္ေဆာင္းက အျဖဴေရာင္ ေခါက္ထည္ၾကမ္းေလာက္နဲ႔ မေႏြးႏိုင္ပါဘူး။ အပူေပးစက္ေတြ, လွ်ပ္စစ္နဲ႔ အေႏြးဓာတ္ေပးတဲ့ ေစာင္ေတြ ကူရေသးတာကလား။ ခုေခတ္မို႔သာ ခံႏိုင္တာထင္ပါ့၊ ေရွးေခတ္က ဘိလပ္သားေတြ ဒီလိုေဆာင္းၾကမ္းႀကီးေတြမွာ ေသၾကတာ နည္းမွမနည္းဘဲ။

ဒီကဗ်ာေလး ရြတ္ဆိုေနမိရာက ေရွးျမန္မာစာဆိုေတြသာ ဆိုရင္ ဘိလပ္ေဆာင္းကို ဘယ္လိုမ်ား စာဖြဲ႔ေလမလဲ ေတြးေနမိတယ္။ ေတြးေနရင္းနဲ႔ပဲ အနားမွာရွိတဲ့ ျမန္မာေရွးကဗ်ာ စာအုပ္ကို လွန္ေလွာရွာေဖြၾကည့္ေတာ့ ေဆာင္းဘြဲ႔ကဗ်ာခန္း ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ စာဆိုအမ်ဳိးမ်ဳိးရဲ႕ ေဆာင္းဘြဲ႔အေထြေထြကို ေတြ႔ရတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးမွာ ရာသီစာ ေဆာင္းဘြဲ႔ေလးေတြ ဘေလာ့မွာတင္ဖုိ႔ စိတ္ကူးရလိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ အမ်ဳိးသမီး စာဆိုႏွစ္ဦးနဲ႔ အမ်ဳိးသားစာဆို ႏွစ္ဦးရဲ႕ ေဆာင္းဘြဲ႔ ေတးထပ္ေလးေတြပါ။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုး။
***
"ျမင္ဆိုင္းမင္းသမီးဆို ေဆာင္းဘြဲ႔ ေတးထပ္"

ေဟမႏၲာ ေလေသြးေတာ့၊ တေအးေအး စိမ့္တုန္။ မယ့္ရင္၀ သဲအံုမွာ၊ တခုန္ခုန္ မနား။ ဖဲပိုးညြန္႔ ထပ္ကာျခံဳတယ္၊ မလံုႏိုင္ ေအးလိုက္တာမ်ား။ … ။ ဖူးစာရင့္ ေကခိုင္ရယ္၊ ေနႏိုင္ေတာ္ ေနအား။ ရင္ေငြ႔ေတာ္ တူႏွစ္ပါး၊ လွည့္ျငားလို႔ ခိုလႈံ။ သဥၥာလီဘံုႂကြ၊ သည္လိုမွ ေႏြးလိမ့္တပံု။ … ။ ဘယ္ေတာ့မ်ား တူဆံုမယ္၊ ေရႊရင္အံု ေလခတ္ေတာ့၊ ေသမတတ္ ခန္းၾကာေညာင္၊ တ-မိ ဘုန္းေခါင္။ ဘယ္ကာလ ေဗြေဆာင္မွာ၊ မယ္ႏွင့္ေမာင္ နီးမယ္သိေလး။
***
"မင္းႀကီးကေတာ္မယ္ဆံုဆို ေဆာင္းဘြဲ႔ ေတးထပ္"

ၾကာျခည္ ေလျပည္သြဲ႔ေတာ့၊ ေႂကြမည္မဲ့ ပံုသြင္။ ခင္ခင္ေလး ျမရင္မွာ၊ စတင္ကာ စိမ့္ေအး။ တိမ္လႊာညြန္႔ ရတည္ျခံဳ၊ သည္ပံုလုိ ေႏြးပို႔အေ၀း။ … ။ သည္လိုႏွင့္ တာရွည္လွ်င္၊ ညာမဒီ ခက္ေသး။ ကမၺလာထည္ႏွင့္ ေထြးေပမဲ့၊ သည္အေအးမလံု။ ေငြဒႏၲာ မေႏွး႐ိုက္၊ ေသြးလႈိက္လို႔ သဲရင္၀ခုန္။ … ။ ဘယ္နည္းႏွင့္ ဘယ္ပံု၊ မယ္လံုေအာင္ ၾကံဖန္ရမယ္တုံး။ ျပန္လွန္ဆ တေယာင္ေယာင္၊ ၀ဲတိုက္ၾကာေညာင္။ ဖူးစာရွင့္ ခင္ေမ့ေမာင္ရယ္၊ ရင္ေငြ႔ေရာင္ လႈံစမ္းခ်င္လွေလး။ … ။
***
အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ ေဆာင္းဘြဲ႔ၿပီးေတာ့ အမ်ဳိးသားစာဆိုေတြ လာပါၿပီ။ ဆရာေဖ နဲ႔ ဦးပုညက ေဆာင္းကာလကို ခုလိုဖြဲ႔ၾကတယ္။

"အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖဆို ေဆာင္းဘြဲ႔ေတးထပ္"

ေအးမယ္လို႔ ေအးေတာ့၊ ေထြးလို႔မွ မလံု။ ေမးခိုက္ခိုက္ ခုတုန္ၿပီ၊ ၾကံဳလာရ ကိုယ္ေရး။ ေငြဂြမ္းထပ္ ေရႊေစာင္ကို၊ ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ လႊမ္းလို႔ မေႏြး။ … ။ ေရႊမီးနဲ႔ အေငြ႔ယူရင္၊ ေရွ႕ပူလို႔ ေနာက္ေအး။ ေပြ႔မယ့္သူ ေဖာ္ေ၀းမွ၊ ေဆာ္ေသြးတဲ့ ေလျပန္။ ႏွင္းျမဴကို သြင္းယူပင့္ပါလို႔၊ မင့္မူက်င့္ ဆိုးတဲ့ ေဟမန္။ ။ ကိုးရာမဲ့ ခ်မ္းသူကံငယ္၊ ညဥ့္သန္းယံ ပဟိုရ္ႏွက္ေတာင္မွ။ အို-စက္လို႔ ေပ်ာ္ႏိုင္ၿပီ၊ ေအးတဲ့ ရာသီ၊ ခင္ေထြးလို႔ ပိုက္ခ်ီလွ်င္၊ မငိုက္မီ ေပ်ာ္ေသးငဲ့ေလး။ … ။
***
"စေလဦးပုညဆို ေဆာင္းဘြဲ႔ေတးထပ္"

ပုလဲဥ ႏွင္းေပါက္၊ ကင္းေထာက္တဲ့ ေလျပန္။ မင္းေျမွာက္မယ့္ ေဟမန္၊ မေသက်န္ ကံေကာင္း။ လူမို႔သာ လ်လ်ခံတယ္၊ ျမေရနံ ခဲရတဲ့ေဆာင္း။ … ။ ေအးလွလို႔ ၀ဇီရာ၊ ဗီဇနာ ရင့္ေညာင္း။ ကတၱီပါ ေစာင္ေပါင္း၊ ေထာင္ေသာင္းေလာက္ ျခံဳတယ္။ ခန္းေဆာင္မွာ ခ်မ္းေအာင္ေတြ႔၊ မန္းေတာင္ေငြ႔ နီးတာမို႔ကြယ္။ ။ နန္းေဆာင္ေျမ့ ထီးလယ္မွာ၊ ၿပီးစဘြယ္ သာဖက္လို႔၊ ဟာစက္ဖ် ေၾကာင္ၿမီးတိုေနာ္၊ စားလိမ့္ကိုယ္ေတာ္။ ငိုစိတ္ႏွင့္ အိုအိပ္ေပ်ာ္ေအာင္၊ ကိုယ္သိပ္ေတာ္ မူစမ္းလွည့္ေလး။ … ။
***
မယ္ကဖြဲ႔ေတာ့ ေမာင့္ကို တ ... ေမာင္ကဖြဲ႔ေတာ့ မယ့္ကို တ … ဟုတ္လဲ ဟုတ္ေနၾကေတာ့ တာပဲ။ ဘိလပ္ေဆာင္းမွာ သူတို႔ဖြဲ႔သလိုသာ ကိုယ္ေငြ႔နဲ႔ေထြးလို႔ ေႏြးစတမ္းဆိုရင္ အိမ္ေထာင္သည္ေတြေတာ့ လွ်ပ္စစ္၊ ဂက္စ္ မီတာဖိုး အေတာ္ေလး သက္သာမွာ။ ေျပာရင္း ဆိုရင္း ကြန္ပ်ဴတာမွာ ျပထားတဲ့ အပူခ်ိန္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အႏုတ္ ၁၄ တဲ့။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ေလ … ကိုယ့္မွာက အပူေပးစက္ကေလး ရွိေနေပလို႔ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၈၊ ၁၂၊ ၂၀၁၀
၂၃း၂၈ နာရီ

Read More...

Wednesday, December 15, 2010

ေလာကႏၲရိတ္ႏွင့္ က်ိတ္ေပါင္းခ်ိန္

ေမဓာ၀ီတေယာက္ စာေမးပြဲေျဖဆိုၿပီးပါသျဖင့္ က်ိတ္ေပါင္းခ်ိန္ ေရာက္ခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ (ဘေလာ့ဂါမ်ား ဘေလာ့ဖတ္သူမ်ား မ်က္စိေနာက္ဖို႔သာ ျပင္ထားၾကေပေတာ့) စာေမးပြဲ မေျဖဆိုခင္, ေျဖဆိုစဥ္, ေျဖဆိုၿပီး အခ်ိန္မ်ားတြင္ အီးေမးလ္ျဖင့္ တမ်ဳိး, မက္ေဆ့ခ်္ျဖင့္ တလီ, ဖုန္းဆက္၍တဖံု အစံုစံု အသြယ္သြယ္ အမွန္တကယ္ အားေပးၾက ဆုေတာင္း ေမတၱာပို႔သ ေပးၾကသည့္ ခ်စ္ေသာ မိဘ, ေဆြမ်ဳိး, ေမာင္ႏွမ, မိတ္ေဆြ, သဂၤဟ, သူငယ္ခ်င္း, အေပါင္းအသင္း, ေရာင္းရင္း, ေဘာ္ဒါ, ေဖာ္သဟာ, ဘေလာ္ဂါမ်ားအား အထူးေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါတယ္။

တကယ္ပါ။
ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖမ်ား ပို႔သတဲ့ ေမတၱာေၾကာင့္ ဒီတခါ စာေမးပြဲကို ေကာင္းေကာင္းေျဖႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ က်မကလဲ နည္းနည္းေတာ့ လြန္သလားမသိဘူး။ က်မ စာေမးပြဲေျဖတာကို ျမန္မာျပည္မွာ ရွိတဲ့ အေမနဲ႔ အေဖလဲ မေနရ၊ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာရွိတဲ့ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြနဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြလဲ မေနရ၊ ဘုန္းႀကီးေရာ သီလရွင္ပါမက်န္ က်မအတြက္ ၀ိုင္း၀န္း ဆုေတာင္းေပးၾကပါတယ္။ မႏၲေလးက အရီးေလး စည္းစိမ္ေတာင္ ဘုရားႀကီးသြားၿပီး ေရႊဆိုင္းကပ္ ဆုေတာင္းေပးခဲ့တယ္လို႔ မက္ေဆ့ခ်္ပို႔လာပါတယ္။ (ေက်းဇူးပါ အရီးေလး) စာေမးပြဲခန္းထဲ မ၀င္ခင္ မိနစ္ပိုင္း အလိုမွာ ဖတ္ရတဲ့ ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္ေတြ၊ စာေမးပြဲၿပီးၿပီးခ်င္း ဖတ္ရတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ေတြကလဲ စိတ္ခြန္အားကို ျဖစ္ေစပါတယ္။

ဟုတ္တယ္။
စိတ္ခြန္အားက က်မအတြက္ တကယ္ကို အေရးႀကီးခဲ့ပါတယ္။ က်မစိတ္က တက္လြယ္ က်လြယ္။ တက္ရင္လဲ လိုက္ဖမ္းလို႔ကို မမီႏိုင္သလို က်ၿပီေဟ့ဆိုလဲ ကုန္းေကာက္စရာ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဟိုးေအာက္ဆံုး ဒုတ္ဒုတ္ထိ။ ၿပီးေတာ့ ဒီဇင္ဘာမွာ ေျဖရတဲ့ စာေမးပြဲက ဇြန္စာေမးပြဲထက္ စိတ္ဖိစီးမႈ ပိုၿပီးမ်ားေစတယ္။ ရာသီက ေအးစက္စက္၊ မနက္ဆို ေနက ေတာ္ေတာ္နဲ႔မထြက္၊ ညေနဆို ၃ နာရီ ၄ နာရီေလာက္မွာ ေမွာင္ေနၿပီ။ ေအးစက္စက္ ညနက္နက္မွာ တေယာက္ထဲ စာဖတ္ရတာ အင္မတန္မွ ၿငီးေငြ႔စရာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စာေမးပြဲမေျဖခင္ ၃ ပတ္ေလာက္ အလိုမွာ ဦးရီးေတာ္က ေဟာလီးေဒးဆိုၿပီး ေဆြမ်ဳိးအုပ္စုေတာင့္တဲ့ အေမရိကန္ျပည္ကို လည္လည္သြားေတာ့ က်မတေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ရိကၡာအျပည့္အစံုနဲ႔ တအိမ္လံုးမွာ ဘုန္းေမတေယာက္ထဲ only the lonely ျဖစ္ေနတာ သနားစဖြယ္ကေလးေပါ့။

စာေတြက မ်ား ဖတ္လို႔ မႏိုင္၊ ဖတ္လိုက္ ေမ့လိုက္၊ သေဘာမေပါက္လို႔ လံုးခ်ာလည္လိုက္နဲ႔ ျဖစ္ေနေတာ့ ေနာက္ဆို စာကိုႏွစ္စကတည္းက ေသခ်ာဖတ္ပါေတာ့မယ္ ေပါ့တီးေပါ့ဆ မလုပ္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ေနာင္တေတြရလုိရ …
တခါတခါေတာ့လဲ … ငါဘာလို႔ ဒါေတြ ပင္ပန္းခံ လုပ္ေနရတာလဲ၊ ငါနဲ႔ မကၽြမ္းက်င္တာေတြ မအပ္စပ္တာေတြ လုပ္ေနရလို႔ သိပ္ခက္ခဲေနတာ … ဒီစာေမးပြဲေအာင္ေတာ့ ဘာျဖစ္လာမွာလဲ ဒီအရြယ္ႀကီးေရာက္မွ ဘာကို ေမွ်ာ္လင့္ရအံုးမွာလဲ စသျဖင့္ ေတြးရင္း ေဒါသေတြထြက္ ၀မ္းနည္းလိုနည္း … ။ တေယာက္ထဲဆိုေတာ့ ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ စိတ္က ဂနာမၿငိမ္ဘူး။ စိတ္တိုတိုင္း ၀မ္းနည္းတိုင္း စိတ္အားငယ္တိုင္း ဖုန္းဆက္ၿပီး ဂ်ီက်လို႔ရမယ့္သူ မွန္သမွ်ကို နားဒုကၡေပးခဲ့မိေသးတယ္။

ဒီႏွစ္မွ ရာသီဥတုကလဲ ေအးလိုက္ပံု ဆိုးလိုက္ပံုမ်ား … ကိုယ္ကဆိုးေတာ့ ရာသီဥတုကပါ လိုက္ဆိုးေပးရတာ ထင္ပါ့။ အႏွစ္ ၃၀ အတြင္းမွာ အဆိုးဆံုးတဲ့။ က်မေနတဲ့ Midland မွာေတာင္ အႏုတ္ ၁၂၊ ၁၃ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ထိ ျဖစ္တာ … ဒီေရာက္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္အတြင္းလဲ ခုေလာက္ထိ ေအးတာ ၾကံဳဖူးဘူး။ ႏွင္းကလဲ ႏို၀င္ဘာလ မကုန္ခင္ကတည္းက က်တဲ့ႏွင္း။ ကိုယ့္အပူနဲ႔ ကိုယ္မို႔ ႏွင္းကိုလဲ ရင္မခုန္အားဘူး။ ျဖဴျဖဴလြလြ ႏွင္းေဖြးေဖြးေလးေတြကို အရင္က ဘယ္လိုပဲ ခ်စ္ခဲ့လဲ သြားရခက္ လာရခက္မို႔ တျဖည္းျဖည္း မုန္းလာတယ္။

အန္တီတေယာက္နဲ႔ ဖုန္းေျပာေတာ့ က်မက စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေျပာမိတယ္။
“အန္တီေရ … ငရဲဆိုတာ အပူခ်ည္းပဲ ရွိတာမဟုတ္ဘူး … အေအးငရဲလဲ ရွိတယ္ … အခု ဒီမွာ အေအးငရဲခံေနရတာေလ” ဆိုေတာ့ သူက ရယ္လိုက္တာ … ။ ၿပီးေတာ့ သူကေမးတယ္ … အေအးငရဲက ဘာငရဲလဲဟင္ … တဲ့။ ဒီေတာ့မွ က်မလဲ တိန္ေတာ့တာပဲ။ သိမွ မသိဘဲကိုး။ “ငရဲနာမည္ေတာ့ မသိဘူးအန္တီ … ဟီးးး” လို႔ အရွက္ေျပရယ္ၿပီး စကားလႊဲလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္လဲ အေအးငရဲ နာမည္ကို သိထားခ်င္တာနဲ႔ ကိုယ့္ထက္ နားလည္တတ္ကၽြမ္းၿပီး ပညာစံုသူႀကီး ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက မသိဘူး … လို႔သာ ဘူးခံပါတယ္၊ ေျပာမျပပါဘူး။ မသိတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ ဒါ ပညာလွ်ဳိတာပဲ ေနမွာလို႔ ေတြးမိတယ္။ ေျပာမျပလဲ ေနေပါ့၊ က်မမွာ အားကိုးရတဲ့ အဘိဓာန္ရွိပါတယ္။ စာေမးပြဲၿပီးသည္ထိ ခဏေလးေအာင့္ထားၿပီး စာေမးပြဲၿပီး ေနာက္တရက္ (ဒီကေန႔ မနက္) မွာ အဘိဓာန္ႀကီးကို လွန္ရပါေတာ့တယ္။

က်မ အဘိဓာန္က စာအုပ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ လူ အဘိဓာန္ပါ။ ထိုသူကေတာ့ က်မ ေမြးသဖခင္ႀကီးပါပဲ။ အဲ လွန္တယ္ဆိုလို႔ တလြဲမထင္ပါနဲ႔အံုး။ အေဖ့ဦးေႏွာက္ထဲမွာ သိုမွီးထားသမွ်ေတြ လွန္ေလွာေမးျမန္းတာကို ဆိုလိုျခင္းပါ။ အေအးငရဲကိစၥ အေဖ့ကို ေမးေတာ့ အေဖက ခ်က္ခ်င္းပဲ ခုလိုရွင္းျပတယ္။

“အေအးငရဲဆိုတာ ေလာကႏၲရိတ္ ငရဲ … သမီးရဲ႕။ သူက ဘယ္နားမွာရွိလဲ ဆိုေတာ့ … သမီး စက္၀ိုင္း ၃ ခုကို ကပ္ၿပီးဆြဲလိုက္ရင္ အားလံုးဆံုတဲ့ေနရာမွာ အေပါက္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ ေလာကႏၲရိတ္ ငရဲဆိုတာ အဲဒီလိုပဲ စၾကာ၀ဠာႀကီး သံုးခု ဆံုတဲ့ေနရာမွာ တည္ေနတာ။ ေမွာင္မည္းၿပီး ေအးစက္ေနတာပဲ။ အဲဒီမွာ ငရဲခံေနရတဲ့သူေတြက စၾကာ၀ဠာတံတိုင္းကို လက္နဲ႔ ဆြဲကိုင္ထားရတယ္၊ လက္လႊတ္လိုက္တာနဲ႔ ျပဳတ္က်သြားၿပီး အမႈန္အမႊား ျဖစ္သြားေရာ …”

အဲဒီလို အားကိုးရတဲ့ က်မရဲ႕ အေဖပါ။ အေဖေျပာေနတုန္း က်မက ေလာကႏၲရိတ္ကို googling လုပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုလို ထြက္လာပါတယ္။


ဒါနဲ႔ က်မက ထပ္ေမးတယ္။
“အေဖ အဲဒါ အဇာတသတ္က်တဲ့ ငရဲလား”
“မဟုတ္ဘူး၊ အဇာတသတ္က်တဲ့ ငရဲက ေလာဟကုမီ ၻ တဲ့”
“ဟင္ … ဒါေပမဲ့ သမီး အင္တာနက္မွာရွာတာ ေလာကႏၲရိတ္က အဇာတသတ္က်တဲ့ ငရဲလို႔ ေရးထားတယ္ အေဖရ”
“မဟုတ္ဘူး သမီးရဲ႕ … အဇာတသတ္က်တဲ့ ငရဲက ဒီစၾကာ၀ဠာထဲက ငရဲ၊ ေလာကႏၲရိတ္က စၾကာ၀ဠာအျပင္က … …”

အေဖဆက္ရွင္းျပေနတုန္း ေလာဟကုမီ ၻကို ထပ္ၿပီး ဂူးဂလင္း ျပန္တယ္။
“ေလာဟကုမီ ၻက ဒု သ န ေသာ သူေဌးသားေလးေယာက္ က်တဲ့ ငရဲဆို … အဇာတသတ္နဲ႔ တူတူပဲ ဟုတ္လို႔လား အေဖ”
ေမးေနရင္းနဲ႔ပဲ အေျဖကိုေတြ႔သြားတယ္။ အေဖေျပာတာ မွန္ပါတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ေတာ္တဲ့ က်မရဲ႕ အဘိဓာန္ ႀကီးလဲ ေနာ္။
“ဟုတ္တယ္ … အေဖ … သမီးေတြ႔ၿပီ၊ အေဖေျပာတာ ဟုတ္တယ္”
“အေဖ့ကို ယံုၿပီလား သမီး …”
“အေဖ့ကို မယံုတာ မဟုတ္ဘူး … အင္တာနက္က အင္ဖိုေတြ ဘယ္ေလာက္မွန္လဲ မမွန္လဲ သိခ်င္တာ ခုဆို အမွားႀကီးေရးထားတာ တန္းေတြ႔တာပဲ၊ အင္တာနက္က အခ်က္အလက္တိုင္း ယံုၾကည္လို႔ မရဘူးေပါ့ အေဖရာ”

“အဲလို အမွားေတြေရးတာ ဘယ္သူမွ မျပင္ေပးၾကဘူးလား”
“မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ မျပင္ၾကပါဘူး၊ မသိတဲ့သူက မ်ားတာကိုး … သိတဲ့သူကေတာ့လဲ ဖတ္ျဖစ္အံုးမွေလ၊ ဖတ္ျဖစ္ေတာ့လဲ အေရးလုပ္ၿပီး ေျပာခ်င္အံုးမွ၊ ေျပာတာကိုလဲ မွားတဲ့သူက လက္ခံၿပီး ျပင္ခ်င္အံုးမွ … ဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႕ကလဲ အလုပ္႐ႈပ္ခံ အမုန္းခံၿပီး ျပင္ေပးမေနေတာ့ဘူး … တေလာကဆို ေဗဒါလမ္းကို မင္းသု၀ဏ္ ေရးတဲ့ ကဗ်ာလို႔ ေရးထားတာ တေနရာမွာ ဖတ္လိုက္ရေသးတယ္။ အဲဒီေလာက္ေတာင္ မသိတာမ်ဳိးက်ေတာ့ အသည္းယားတယ္ အေဖရာ”

“အဲဒါကေတာ့ စာေပႏွံ႔စပ္တဲ့သူမဟုတ္လို႔ ေနမွာေပါ့၊ ဒါမ်ဳိးမွားတာကမွ ေတာ္ပါေသးတယ္၊ ဘာသာေရးမွာ အမွားေတြေရးၿပီး အမွားေတြ ယံုၾကည္မိၾကၿပီဆိုရင္ေတာ့ ျပင္ရခက္တယ္ သမီးရဲ႕”
“ဟုတ္တယ္ေနာ္ … ဒါေပမဲ့လဲ … မွားတဲ့သူကလဲ မွား၊ ယံုတဲ့သူကလဲ ယံုေနၾကတာပါပဲ အေဖရယ္… သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္ေနတာပဲကိုး”

အေဖနဲ႔ စကားေျပာၿပီး ေလာကႏၲရိတ္ ငရဲအေၾကာင္း က်မေတြးေနမိတယ္။ တကယ္ပါပဲ က်မေရာက္ေနတာ ဘိလပ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား ေလာကႏၲရိတ္ငရဲမ်ားလား လို႔ေပါ့။ ဒီေလာက္ ေအးစက္ ေမွာင္မိုက္တဲ့ေနရာကို ဘယ္လို အကုသိုလ္နဲ႔မ်ား ေရာက္လာခဲ့ရတာပါလိမ့္ … အေမကေတာ့ ညည္းကို ေကာင္းေစခ်င္လို႔ နတ္ျပည္တင္ေပးတာ ဆိုပဲ … ဧကႏၲ အေမေတာ့ က်မကို နတ္ျပည္နဲ႔ ေလာကႏၲရိတ္ မွားပို႔လိုက္မိတယ္ ထင္ပါ့။ နတ္ျပည္ကေနဆို လူ႔ျပည္ျပန္ဆင္းခ်င္ရင္ အလြယ္ေလးေပမဲ့ ေလာကႏၲရိတ္ကေန လူ႔ျပည္ျပန္သြားဖို႔ရာ အခက္သား မဟုတ္လား။ ၾကည့္ေလ … အခု က်ိတ္ေပါင္း = ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မွာလဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုယ့္ဌာေန ကိုယ္ အသီးသီး အသက ျပန္ၾကေပမဲ့ ေမဓာ၀ီခမ်ာမွာ ျပန္ခြင့္မရရွာပါဘူး။

“ေက်ာင္းက ၃ လေတာင္ ပိတ္မွာ အေမ … အိမ္မွာ အမႀကီးကလဲ မရွိေတာ့ အေမနဲ႔ အေဖ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနတာ … အိမ္က အလုပ္ထဲမွာ သမီးလာလုပ္ေပးမယ္ေလ …” လို႔ အားတက္သေရာ ေျပာေပမဲ့ ေမြးသမိခင္ႀကီးက ျပန္မလာရ တခ်က္လႊတ္ အမိန္႔နဲ႔ အိမ္၀င္ခြင့္ ဗီဇာပိတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စိတ္မေလွ်ာ့ဘဲ ေနာက္တမ်ဳိး လွည့္ေျပာၾကည့္ေသးတယ္။ “ဒါဆိုလဲ စာေမးပြဲအၿပီး စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ဆိုသလို အမႀကီးနဲ႔ ေမာင္ေလးရွိေနတဲ့ ဖေလာ္ရီဒါ အလည္သြားမယ္ေလ … စပြန္ဆာ ဘယ္သူလုပ္မလဲ” ဆိုေတာ့ တေယာက္မွ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ၾကဘူး။ ရက္စက္လိုက္ၾကပါဘိ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေမဓာ၀ီတေယာက္ က်ိတ္ေပါင္းခ်ိန္မွာ စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾက ဘိလပ္ေျမမွာပဲ ေလာကႏၲရိတ္ငရဲရဲ႕ အရသာကို အျပည့္အ၀ ခံစားၿပီး ဘယ္မွ မသြားရ မလာရ စၾကာ၀ဠာတံတိုင္းနဲ႔တူေသာ ဦးရီးေတာ္ အိမ္ကို ကုတ္ကပ္တြယ္ထားရပါအံုးမယ္။ လက္လႊတ္ခ်လိုက္ရင္လဲ အမႈန္႔ျဖစ္သြားမွာစိုးရတယ္ မဟုတ္လား။
ေၾသာ္ … ဘြ ဘြ ဘြ … ဆိုးလွပါတကား …. ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၅၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၀
၂၂း၅၇ နာရီ။

ျပင္ဆင္ခ်က္။ ... ။ ေလာကႏၲရိတ္ .. ဟု "တ"-သတ္ ထားသည့္ ေနရာမ်ားကို ေလာကႏၲရိက္ ဟု "က"-သတ္ျဖင့္ ျပင္ဆင္ဖတ္႐ႈေပးပါရန္။ (သတ္ပံု အမွန္ကို ကြန္မန္႔ထဲတြင္ ေရးထည့္ေပးသြားသည့္ ကိုနတၳိကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)

Read More...

Saturday, November 13, 2010

ေမွ်ာ္လင့္ရတဲ့ ေန႔ ...

စာေမးပြဲၿပီးမွ ဘေလာ့ဂင္းမယ္ စိတ္ကူးထားေပမဲ့ ဒီကေန႔ေတာ့ ၀မ္းသာတဲ့ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဘေလာ့ေပၚ ေရာက္လာမိျပန္ပါတယ္။ မေရရာတဲ့ သတင္းေၾကာင့္ မေန႔ကတည္းက စိတ္ထဲမွာ မတင္မက် ျဖစ္ေနရတယ္၊ ဒီလိုပဲ သတင္းေတြက ၾကားတိုင္းလဲ မွန္ခ်င္မွ မွန္တာ မဟုတ္လား။ မွန္ပါေစ ဆုေတာင္းေပမဲ့ စိတ္ထဲက အားသိပ္မရွိဘူး။ မနက္ခင္း သင္တန္းမသြားခင္ မနက္စာစားရင္း ဦးရီးေတာ္က ေျပာတယ္ ... မေန႔က ၾကားရတဲ့ သတင္းက ခုထိ အတည္မျပဳေသးဘူး ဆိုေတာ့ စိတ္ဓာတ္က က်ခ်င္ခ်င္ရယ္။ သင္တန္းက ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ ၁ နာရီ၊ ဗိုက္ဆာတာနဲ႔ ကမန္းကတန္း အ၀တ္အစားလဲ ... ေန႔လည္စာစားဖို႔ ဟင္းေႏႊးေနတုန္း ဦးရီးေတာ္က မီးဖိုခန္းထဲ ၀င္လာၿပီး ... သမီးေရ ... လႊတ္လိုက္ၿပီ ... လို႔ ၀မ္းသာအားရ လာေျပာတယ္။ က်မတို႔ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ေႏႊးထားတဲ့ ဟင္းထမင္းေတြ ပစ္ၿပီး တီဗီမွာ ျပေနတဲ့ သတင္းကို ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္တာ အၾကာၾကီးပဲ၊ ဗိုက္ဆာရေကာင္းမွန္းလဲ မသိၾကဘူး။ ဒီသတင္းၾကားရမယ့္ေန႔ကို က်မတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာပါပေကာ .... ။

တီဗီက လႊင့္ေနတဲ့ သတင္းေတြက ဒီသတင္းကိုပဲ ဦးစားေပး ေၾကျငာေနၾကတယ္။ ေဒၚစုအိမ္ေရွ႕က ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတဲ့ လူအုပ္ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ၾကက္သီးမ်ားေတာင္ ထမိၿပီး မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္။ တီဗီမွာ ခပ္၀ါး၀ါး ျမင္ေနရတဲ့ ေဒၚစုမ်က္ႏွာကိုလဲ ၾကည့္လို႔မ၀ဘူး။ ၀မ္းလဲ သာတယ္၊ ၀မ္းလဲ နည္းတယ္။ ေဖာ္မျပတတ္တဲ့ ခံစားမႈေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ .... ရင္ထဲမွာ ျပည့္က်ပ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တခါတုန္းက ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ "အို ... မိခင္" ကဗ်ာေလးကို ဒီကေန႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က လြတ္ေျမာက္တဲ့ေန႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
လူထုက ခ်စ္ေသာ ... လူထုကို ခ်စ္ေသာ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုယ္စိတ္ ႏွစ္ပါး က်န္းမာ ခ်မ္းသာပါေစ ... လို႔ ... လႈိက္လွဲစြာ ဆုေတာင္းရင္း .... ။
***

အို ... မိခင္

ရင္မွေမြးဖြား ခ်စ္သည့္သားႏွင့္
တိုင္းသားျပည္သူ ယွဥ္လာမူကား
အမ်ားအေရး ဦးစားေပးကာ
သားေျမးမငဲ့ စြန္႔၀ံ့ခဲ့သည္
ပါရမီရွင္ … အို … မိခင္။

အိမ္တြင္ပိတ္ေလွာင္ ေထာင္တြင္ထည့္ထား
ႏွစ္ရက္မ်ားစြာ ရွည္ၾကာပါလည္း
မေလွ်ာ့ဇြဲျဖင့္ ရဲမာန္၀င့္တင္း
စိတ္ဓာတ္ျပင္းသည္
အလင္းသခင္ … အို … မိခင္။

လိမ္ဆင္ဉာဏ္မ်ား လွည့္စားတတ္သူ
ထိုလူတစု ႏွိပ္စက္မႈေအာက္
ဖန္ဖန္ေရာက္လည္း
ေၾကာက္သည္ မေျပာ
ေမာသည္ မဆို
ငိုသည္ မရွိ
သတၱိျပည့္သည္
တိုင္းျပည္အရွင္ … အို … မိခင္။

အို … မိခင္ …
အမိ ေကာင္းမႈ
ျပဳသည့္ ပါရမီ
တည္သည့္ စိတ္ဓာတ္
ျမတ္သည့္ဆႏၵ
အ၀၀ေၾကာင့္
က်မည့္ ေဘးရန္
အႏၲရာယ္ခပ္သိမ္း
ဖယ္ခြါတိမ္း၍
ၿငိမ္းခ်မ္းပါလို
ေတာင္းဆု ဆိုသည္ …
အလိုဆႏၵ ျပည့္ေစေသာ၀္ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
(၁၇၊ ၅၊ ၂၀၀၉ က ေရးသည္)

Read More...

Sunday, October 31, 2010

သရဲမ်ားနဲ႔ က်မ (၂)

မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၉၀ ေက်ာ္ကာလ ၾသဂုတ္လရဲ႕ ေန႔လည္ခင္း တခုမွာေပါ့။
က်မ ေက်ာင္းက ျပန္လာၿပီး အိမ္ထဲ၀င္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မသိုးမသန္႔ ျဖစ္သလို ခံစားရတယ္။ အ၀တ္လဲဖို႔ ကိုယ့္အခန္းကို အသြား တီဗီၾကည့္တဲ့ ေဟာခန္းကို ျဖတ္ေတာ့ တီဗီေရွ႕က သစ္သားကြပ္ပ်စ္ကေလးေပၚမွာ မတင္ေဌး ဆိုတဲ့ အိမ္အကူေကာင္မေလး ေနမေကာင္းလို႔ လွဲေနတာ ေတြ႔တယ္။ သူ႔ေဘးနားမွာေတာ့ ေဗဒင္ဆရာမ ေယာင္ေယာင္ ဘာေယာင္ေယာင္ မဟာဘုတ္ေတာင္ မထူတတ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ ရွိေနတယ္။ နာမည္က မေ၀တဲ့။ သူက ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး အိမ္ကိုလာလာၿပီး လူႀကီးေတြနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာ ထမင္းစား ေကာ္ဖီေသာက္ လမ္းစရိတ္ေတာင္းၿပီး ျပန္ေနက်။

မေ၀က မတင္ေဌးကို ျပဳစုေနတာလား ဘာလား မသိပါဘူး။ ေခါင္းကို ယပ္ခတ္လိုက္ ေျခေထာက္ကို ႏွိပ္လိုက္ ႐ွဴေဆးေတြ ေသြးေဆးေတြ ႐ွဴခိုင္းလိုက္နဲ႔ ျပာယာခတ္ေနတာပဲ။ မတင္ေဌးက ေတာ္႐ံု ေနမေကာင္းျဖစ္ခဲေတာ့ က်မလဲ နည္းနည္းအံ့ၾသတာနဲ႔ အ၀တ္အစားလဲၿပီး သူတုိ႔အနား သြားထုိင္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ မတင္ေဌးက မ်က္စိမွိတ္ထားၿပီး တအင္းအင္း ညည္းေနတယ္။ သြားႀကီးေစ့ အံႀကိတ္ၿပီး ေခါင္းေတြလဲ ခါခါယမ္းယမ္းနဲ႔။ ကိုယ္ခႏၶာကလည္း မၿငိမ္ဘူး ႐ုန္းကန္ လႈပ္ရွားေနတယ္။ မေ၀ကလဲ ေျခမခ်ဳိးလိုက္ ေပါင္တြင္းေၾကာကို တက္နင္းလိုက္ လုပ္ေနတယ္။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ မတင္ေဌးေျခသလံုးမွာ အညိဳအမည္းေတြ ထင္လာသလိုပဲ။ ဒါနဲ႔ မေ၀ပဲ တအားနင္းလို႔ မ်ားလားလို႔ မေ၀ကို ရပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ေနတဲ့ မတင္ေဌးက တခ်က္တခ်က္ ၿငိမ္သြားေပမဲ့ တခ်က္တခ်က္ေတာ့ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ ၾကည့္တယ္။ အသံကလဲ ခပ္အစ္အစ္နဲ႔ လည္ပင္းမွာ တခုခုဆို႔ေနသလိုပဲ။

အေမေရာက္လာေတာ့ မတင္ေဌးကို ေဆးခန္းပို႔ေပးဖို႔ စီစဥ္တယ္။ ေဆးခန္းနဲ႔ အိမ္နဲ႔က ၂ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္ေပမဲ့ သူ႔ၾကည့္ရတာ အားအင္ကုန္ခမ္း ခ်ိနဲ႔ေနသလိုမို႔ ဆိုက္ကားေခၚထားတယ္။ ျခံထဲမ၀င္ဘဲ ျခံျပင္မွာပဲ ေစာင့္ေနတဲ့ ဆိုက္ကားဆီ မတင္ေဌးကို အိမ္ထဲကေန လူႏွစ္ေယာက္ေလာက္တြဲၿပီး ပို႔ရတယ္။ ဆိုက္ကားဆီလဲ ေရာက္ေရာ သူက မစီးဘူးတဲ့။ က်မ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး ေလွ်ာက္သြားပါေလေရာ။ ေဆးခန္းမွာထိုင္ေစာင့္ေတာ့လဲ အေကာင္းပဲ၊ အလွည့္က်ေတာ့ ဆရာ၀န္မေလးက ေသြးေပါင္ခ်ိန္တာတို႔ ဘာတို႔လုပ္ ဟိုစမ္း ဒီစမ္း စမ္းၿပီး … ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ ေကာင္းသားပဲ လို႔ေျပာၿပီး ေခါင္းမူးေနတယ္ဆိုတာနဲ႔ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ အားေဆးတလံုး ထိုးေပးလိုက္တယ္။ ဆရာ၀န္မေလးက အေမ့ကိုေတာ့ ခပ္တိုးတုိးကပ္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ဒီေကာင္မေလး အလုပ္မလုပ္ခ်င္လို႔ မူယာမာယာ မ်ားေနတာ ေနမွာပါ … ဆိုပဲ။

ေနာက္ေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေရာ … အိမ္ထဲေရာက္တာနဲ႔ သူက ခ်ိနဲ႔သလို ျပန္ၿပီး ေခြက်သြားျပန္တယ္။ ဟဲ့ ဟဲ့ ျဖစ္ျပန္ၿပီဆိုၿပီး ေဆးခန္းထပ္ပို႔ျပန္တယ္။ ဟိုေရာက္ရင္ အေကာင္း … အိမ္ထဲေရာက္ရင္ လူမမာ … ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲ သိပ္မသကၤာၾကေတာ့ဘူး။ ခုနက မေ၀ကလဲ ေျပာသြားေသးတယ္ … ဒါ ေသြး႐ိုးသား႐ိုး မဟုတ္ဘူး … အေမွာင့္ပေယာဂ … တဲ့။ မေ၀ကို သိပ္မယံုၾကေပမဲ့ ဟုတ္ေလမလားလို႔ ဇေ၀ါဇ၀ါ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူတခ်က္တခ်က္ မညည္းမညဴဘဲ စိတ္ေကာင္း၀င္ေနတုန္းမွာ နင္ ဘာေတြလုပ္ခဲ့လဲ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့လဲ … တခုခုမွားခဲ့သလား … လို႔ ေမးေတာ့ … သူက ေျပာျပတယ္။

ေန႔လည္က ျခံေနာက္ဘက္မွာ ဘူးစင္ထိုးဖို႔ ျခံရွင္းသတဲ့။ အရင္တုန္းကေတာ့ ျခံကို ၀ါး႐ံုပင္ေတြနဲ႔ စည္း႐ိုးခတ္ထားတာပဲ။ ၈၈ အေရးအခင္း မတိုင္ခင္ေလးမွာ အဘိုးရဲ႕ အမိန္႔အရ ၀ါးျခံစည္း႐ိုးကို ဖယ္ၿပီး တျခံလံုးကို အုတ္တံတိုင္း ကာလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တခ်ဳိ႕၀ါးပင္ေတြက အုတ္တံတိုင္း အတြင္းဘက္မွာ က်န္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီ၀ါးပင္ေတြက အံုလိုက္ကေလး ေလးငါး ဆယ္ပင္ တစုတေ၀း ေပါက္ေနေတာ့ ေအာက္ေျခက ေတာင္ပို႔ကေလးလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ျခံရွင္းေနတုန္း ၀ါး႐ံု ေတာင္ပို႔နားက ေျမြတေကာင္ ထြက္လာလို႔ သူက လက္ထဲက ေပါက္တူးနဲ႔ လွမ္း႐ိုက္လိုက္သတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေျမြက ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိဘဲ လိပ္ျပာေလးတေကာင္ပဲ ေတြ႔ရေတာ့တယ္ တဲ့။ သူကလဲ စိတ္ႀကီးတယ္၊ ေျမြကို မေတြ႔ေတာ့ ေတြ႔တဲ့လိပ္ျပာကိုပဲ မဲၿပီး စိတ္တိုတိုနဲ႔ လွမ္းအ႐ိုက္မွာ ႐ုတ္တရက္ မိုက္ခနဲျဖစ္ၿပီး ေခ်ာ္လဲက်သြားတယ္တဲ့။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ခုလို ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။

သူ႔စကားၾကားေတာ့ အားလံုး သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒါဆိုရင္ တခုခု ပူးေနတာ ေသခ်ာၿပီေပါ့။ သူျဖစ္ပံုကလဲ တမ်ဳိးပဲ။ တခ်က္တခ်က္ေကာင္းေနတယ္၊ တခ်က္တခ်က္ေတာ့ နာလြန္းလို႔ ေအာ္ဟစ္ ညည္းညဴေနရရွာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဟုတ္သည္ရွိ မဟုတ္သည္ရွိေပါ့ … ဒီတိုင္းထားလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ညေန ေစာင္းၿပီး အပုပ္ခ်ိန္ေရာက္လာၿပီ၊ အိမ္သားေတြလဲ လန္႔ေနၾကၿပီ ဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးပင့္ၿပီး ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး အိမ္နားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ရင္းႏွီးတဲ့ ဘုန္းႀကီးတပါးကို အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာၿပီး သြားပင့္ၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးက ပထမေတာ့ အင္တင္တင္ရယ္၊ ဒါမ်ဳိးက အာပတ္သင့္သလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဒကာ ဒကာမေတြရဲ႕ အေရးဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးလဲ မေနသာဘဲ ႂကြလာေပးပါတယ္။

ဘုန္းႀကီးက အေျခအေနကို အကဲခတ္ၿပီး နားလည္သြားပံုရပါတယ္၊ ပါလာတဲ့ ေဆးျပင္းလိပ္ႀကီး မီးညွိဖြာၿပီး အင္းျပားေပၚတင္ၿပီး သူ႔ကိုကပ္ေပးတယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတာပဲ။ ဘုန္းႀကီးလဲ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ဖြာလိုက္ ကပ္လိုက္ လုပ္ေပးၿပီး ေမာသြားတယ္။ အင္း … သိပ္ေတာ့မလြယ္ဘူး … နည္းနည္းႀကီးတယ္လို႔ မသိမသာ မိန္႔တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေမတၱာပို႔ ပရိတ္ေတြဘာေတြ ရြတ္ေပးၿပီး ျပန္ႂကြသြားတယ္။

ဘုန္းႀကီးလုပ္ေပးေပမဲ့ သိပ္ေတာ့မထူးျခားဘူး။ ျပန္သြားေတာ့လဲ အရင္အတိုင္းပဲ။ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ ၾကည့္လိုက္၊ တအင္းအင္း ညည္းလုိက္နဲ႔။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာ အညိဳအမည္းေတြ ပိုမ်ားမ်ားလာတယ္။ လည္ပင္းမွာပါ အညိဳအမည္းေတြ ျဖစ္ၿပီး အသံက သိပ္မထြက္ေတာ့ဘူး။ နာတယ္ နာတယ္လို႔ ေအာ္သံရယ္ … တင္းပုတ္နဲ႔ ၀ိုင္း႐ိုက္ေနၾကတယ္ …. ဆိုၿပီး မပီမသ ေျပာသံရယ္ေတာ့ ၾကားလိုက္ရေသးတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ မျဖစ္ေခ်ဘူး၊ ေနာက္ထပ္ ဘုန္းႀကီးတပါးကို ပင့္အံုးမွ ဆိုၿပီး ေျခာက္ထပ္ႀကီးက ရွမ္းဘုန္းဘုန္း (ယခု ပ်ံလြန္ေတာ္မူၿပီး) ကို ပင့္ျပန္ပါတယ္။ ရွမ္းဘုန္းဘုန္းက နားသိပ္မၾကားဘူး။ အင္းေတြဘာေတြ လုပ္တယ္။ မျမင္ရတဲ့ေလာကနဲ႔ စကားေတြဘာေတြ ေျပာၿပီး အဆက္အသြယ္လဲ ရွိတယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ ရွမ္းဘုန္းဘုန္းေရာက္လာၿပီး ဓားပံုစံ ကၽြဲခ်ဳိကေလးနဲ႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ခုတ္ရင္း ပါးစပ္ကလဲ တခုခုရြတ္ေပးေနတယ္။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း တျဖည္းျဖည္း ေျခေထာက္ကေန ထြက္သြားသလိုပဲ … နည္းနည္းၿငိမ္သလို ရွိသြားေတာ့ ဘုန္းဘုန္းလဲ ပရိတ္ႀကိဳးေလး လည္ပင္းမွာခ်ည္ေပးၿပီး ျပန္ႂကြသြားပါတယ္။

က်မလဲ တခါမွ ဒါမ်ဳိးမၾကံဳဖူးေတာ့ အရမ္းအံ့ၾသၿပီး သူ႔အနားက မခြါဘဲ ျဖစ္ပ်က္သမွ်ေတြ တခ်ိန္လံုး ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ (မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီအခ်ိန္က စာေမးပြဲနီးေနၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ စာမဖတ္ဘဲနဲ႔ စပ္စုေနခဲ့တာ။) ရွမ္းဘုန္းဘုန္း ပရိတ္ႀကိဳးခ်ည္ေပးလို႔ နည္းနည္းၿငိမ္သြားေတာ့ အိမ္သားေတြလဲ အသီးသီး ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ ၀င္သြားၾကၿပီ၊ က်မကေတာ့ သူလွဲေနတဲ့ ကြပ္ပ်စ္ကေလးမွာ ၀င္ထိုင္ၿပီး သူ႔ေခါင္းရင္းကေန ကမၼ၀ါ၊ ပရိတ္ႀကီး ၁၁-သုတ္၊ ပ႒ာန္း ရွိသမွ် ဘုရားစာေတြ အေခါက္ေခါက္ ထိုင္ရြတ္ေပးေနခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကမၼ၀ါကို မ်ားမ်ားရြတ္ပါတယ္။ ကမၼ၀ါရြတ္ရင္ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ မလာဘူး၊ ေျပးတယ္လို႔ သိထားတာကိုး။

က်မ ကမၼ၀ါရြတ္ၿပီေဟ့ဆိုရင္ သူက မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ၿပီး လည္ေခ်ာင္းအစ္သံႀကီးနဲ႔ မရြတ္နဲ႔ … နားညည္းတယ္ … လို႔ေျပာတယ္။ ဘယ္ရမလဲ က်မလဲ ဆက္ရြတ္တာပါပဲ၊ ပိုေတာင္ အသံျပင္းျပင္းနဲ႔ ေဆာင့္ေဆာင့္ရြတ္လိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူက တဆင့္တက္လာၿပီး က်မကို ခိုင္းတယ္။ လည္ပင္းက ပရိတ္ႀကိဳးျဖဳတ္ေပးပါ … တဲ့။ ဒီေလာက္ေတာ့ က်မက လည္ပါတယ္၊ ဘယ္ျဖဳတ္ေပးလိမ့္မလဲ။ ဒါေပမဲ့ သူကလဲ ပိုေတာ့အလည္သား … က်မကို လာညွိတယ္၊ ပရိတ္ႀကိဳးျဖဳတ္ေပးရင္ ထြက္မယ္ဆိုပဲ။ တကယ္လား ဆိုေတာ့ … အင္း …. တဲ့။ က်မလဲ ျဖဳတ္ေပးရ ေကာင္းႏိုးႏိုး စဥ္းစားေနမိေသးတယ္။ ျဖဳတ္ေတာ့ မျဖဳတ္ျဖစ္လိုက္ဘူး။

ခဏေနေတာ့ ဒင္းက ၾကမ္းလာျပန္တယ္။ အနားမွာေထာင္ထားတဲ့ သင္ျဖဴးဖ်ာလိပ္ကို ေျပးၿပီးကန္တယ္။ အေပြးကုန္ေနတဲ့ သနပ္ခါးတံုး၀၀ႀကီးကို ပစ္ေပါက္တယ္။ အဲဒီဖ်ာလိပ္မွာ ကပ္ေနၾကတာ …. လို႔လဲ လက္ညွဳိးႀကီးထိုးၿပီး ေျပာတယ္။ က်မတို႔မွာ ဖ်ာလိပ္ႀကီး အိမ္ေနာက္ေဖးပို႔ထားရတယ္။ ေၾကာက္လို႔။ အေကာင္ေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာင္ျပေနၾကတယ္လို႔လဲ ဆိုတယ္။ သြားသြား ဆိုၿပီး ေအာ္ၿပီး ေျပးကန္လိုက္ ဟိုဟာနဲ႔ေပါက္ ဒီဟာနဲ႔ေပါက္ လုပ္လိုက္မို႔႔ က်မတို႔မွာ တီဗီထိမွာစိုးလို႔ လိုက္ဆြဲေနရေသးတယ္။ အဲလိုေတြ ျဖစ္ျပန္ေတာ့ မထြက္ေသးဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသေလာက္ပဲေပါ့။ ဒီလိုသာဆို ဘာမွန္းမသိတဲ့ အေကာင္ေတြနဲ႔ တညလံုး တအိမ္ထဲ အတူေနရမလို ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ေနာက္ထပ္ဘုန္းႀကီးတပါး ထပ္ပင့္ၾကရျပန္တယ္။ အဲဒီဘုန္းႀကီးကေတာ့ က်မကို ပံုေျပာျပေလ့ရွိတဲ့ ေျခာက္ထပ္ႀကီး သာသနာ့သိပၸံေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ပါ။ (သံဃာအေရးအခင္းမွာ အဖမ္းခံရၿပီး ေနာက္ပိုင္း သိပ္မၾကာခင္မွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားပါၿပီ။) ဆရာေတာ္ကို သြားပင့္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ လိုက္မလာပါဘူး။ က်မအမႀကီးကို တပည့္အျဖစ္ လက္၀ါးခ်င္း႐ိုက္ သတ္မွတ္ၿပီး ႐ုပ္ပံုထြင္းထားတဲ့ ခပ္ညိဳညိဳ အတံုးေလးတခု ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒါေလးနဲ႔ေခါက္ၿပီး ဘယ္လိုဘယ္လိုေျပာ ဆိုၿပီး သင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ညကလဲ တျဖည္းျဖည္း နက္လာၿပီ။ အမႀကီးလဲ ဆရာေတာ္သင္ေပးသလို ႀကိဳးစားလုပ္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွမထူးျခားဘူး။ မတတ္သာတဲ့အဆံုး ဆရာေတာ္ကို ျပန္သြားေလွ်ာက္ၿပီး ကိုယ္တိုင္လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေတာင္းပန္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာေတာ္လည္း အိမ္သားေတြကို သနားတာနဲ႔ လိုက္လာခဲ့တယ္။

ဆရာေတာ္ အိမ္ေရာက္လာေတာ့ မတင္ေဌးကို သူ႔ေရွ႕မွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ဆရာေတာ္နဲ႔ မတင္ေဌး အေမးအေျဖ လုပ္ၾကပါတယ္။ မတင္ေဌးရဲ႕ အသံက ပ်က္သေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ေသခ်ာမေျဖႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔သာ ေျဖတယ္။ စကားေျပာေျဖတဲ့အခါ က်မက သူ႔ပါးစပ္နားကို ကပ္နားေထာင္ၿပီး ဆရာေတာ္ကို ျပန္ေျပာျပရတယ္။ ၾကားထဲက translator ဆိုပါေတာ့။ ဆရာေတာ္နဲ႔ မတင္ေဌး အေမးအေျဖလုပ္တဲ့အတိုင္း ျပန္ေရးျပပါမယ္။

“မင္းတို႔က ဘယ္သူေတြလဲ ဘယ္ကလဲ”
“… … …” (ေျမြပါးျပင္းေထာင္သလို လက္ကိုလုပ္ၿပီး နဖူးမွာအေမာက္လို ကပ္ျပတယ္။)
“မင္းတို႔ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီကေလးမေလးကို ေႏွာက္ယွက္ရတာတုန္း”
“ငါတို႔ ေခါင္းေဆာင္ကို xxx ” (ေနာက္ကစကားကို ေသခ်ာမၾကားရဘူး။)
“ဘာလုပ္လို႔လဲ”
“သူလုပ္တာ xxx” (ေခါင္းကို လက္နဲ႔ကုိင္ျပတယ္။)
“ဟ … ဒါ မေတာ္တဆ ျဖစ္တာပဲ … ခြင့္လႊတ္ရမွာေပါ့”
“မေက်နပ္ဘူးးးး”
(မ်က္ေထာင့္ႀကီး နီလာၿပီး ေျပာတယ္။ ႏွာေခါင္းကလဲ တ႐ွဴး႐ွဴးနဲ႔ ႏွာေတြမႈတ္ၿပီး အသက္႐ွဴသံျပင္းလာတယ္။)
“ဒါဆို ဘာလုပ္ခ်င္တာလဲ”
“… … …”
(အံႀကိတ္ၿပီး လည္ပင္းကို ျဖတ္တဲ့ပံု လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ လုပ္ျပတယ္။)

သူ႔႐ုပ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး က်မလဲ ေက်ာထဲက စိမ့္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ေၾကာက္လိုက္တာ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္အနားမွာရွိလို႔ မေၾကာက္သလိုနဲ႔ ခပ္တည္တည္ေပါ့။
“ဒီလိုလုပ္လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ … ဒုကၡေရာက္ကုန္မွာေပါ့”
“… … …”
ဆရာေတာ္က ေရႊျပည္ေအးတရားေဟာေပမဲ့ ဟိုက အျပတ္ရွင္းမယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ ေတာ္ေသးတာက ပရိတ္ႀကိဳးခ်ည္ထားေတာ့ အျပတ္ရွင္းမရဘူး ျဖစ္ေနတာတဲ့။ က်မသာ အူတူအတနဲ႔ သူတို႔ေျပာတာယံုၿပီး ျဖဳတ္ေပးလိုက္မိရင္ သြားၿပီ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျဖစ္ပံုကို ဆရာေတာ္က ရွင္းျပပါတယ္။ ဟိုးအရင္ေခတ္တုန္းက ဒီနားတ၀ိုက္ ရြာကေလးမွာ ေနသြားသူ တေယာက္တေလက အဲဒီ၀ါး႐ံုပင္ေအာက္က ေတာင္ပို႔ကေလးမွာ ေရႊတိုေရႊစေလးေတြ ျမွဳပ္ခဲ့သတဲ့။ သူျမွဳပ္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းအစြဲနဲ႔ ဒီေနရာမွာ အေစာင့္ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း အေကာင္ႀကီးၿပီး အေပါင္းအေဖာ္ေတြ တပည့္လက္သားေတြ မ်ားလာပံုပါပဲ။ မတင္ေဌး ဘူးစင္ထုိးဖို႔ ေတာင္ပို႔နားမွာ ေျမေပါက္ေတာ့ သူတို႔ပစၥည္းေတြ တူးယူမယ္မွတ္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးက ေျခာက္လွန္႔ဖို႔ ေျမြအျဖစ္နဲ႔ ထြက္လာတာ။ မတင္ေဌးက မေၾကာက္ဘဲ ႐ိုက္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းမွာ ဒဏ္ရာရသြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပူးၿပီး အေသသတ္ဖို႔ လုပ္ၾကတာ။

ေခါင္းေဆာင္ႀကီးထိေတာ့ တပည့္လက္သားေတြက စိတ္ဆိုးၿပီး မတင္ေဌး လည္ပင္းကို ညွစ္၊ တကိုယ္လံုးကို တင္းပုတ္ေတြနဲ႔ ႐ိုက္၊ ေဒါသျဖစ္ေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္ၾက ေနာက္ၾကနဲ႔ ၀ိုင္းသမၾကတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ခမ်ာမွာ အညိဳအမည္းေတြ ေပၚၿပီး ထြန္႔ထြန္႔လူး ညည္းညဴေနရရွာတာပါ။ အဲ … ျခံထဲကလဲ ထြက္ေတာ့ သူတို႔ပိုင္နက္ ေက်ာ္သြားတာမို႔ ဆက္မလိုက္ၾကေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ေဆးခန္းေရာက္ရင္ အေကာင္းပတိ ျဖစ္ေနတာတဲ့။ သူတို႔ကလဲ ပူးတံုခြါတံုပါ။ ပူးေနခ်ိန္ဆို မ်က္ေထာင့္နီနီ အံႀကီးႀကိတ္ထားတယ္။ ခြါေနခ်ိန္ဆို ဖ်ာလိပ္တို႔ သနပ္ခါးတံုးတို႔လို သစ္၀ါးနဲ႔ လုပ္တဲ့အရာေတြကို ကပ္ၿပီး မတင္ေဌးျမင္သာေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျခာက္လွန္႔ၾက ေနာက္ေျပာင္ၾကတယ္။ ပံုစံေတြက ႐ုပ္ၾကမ္းႀကီးေတြ အေၾကးခြံအကြက္ အကြက္ေတြလဲပါသတဲ့။ (အဲဒါက ေနာက္ပိုင္း မတင္ေဌးျပန္ေျပာျပတာပါ)

အက်ဳိးအေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္က သူ႔သီလနဲ႔ တိုင္တည္ သစၥာျပဳၿပီး နတ္ေတြ အကုန္လံုးကို ပင့္ဖိတ္တယ္။ ဒီအိမ္မွာေနတဲ့သူေတြကို မေႏွာက္ယွက္ဖို႔ သူတို႔ထက္ စီနီယာနတ္ေတြကို အမိန္႔ေပးခိုင္းတယ္။ မင္းတို႔ကိုလဲ မေႏွာက္ယွက္ဘူး၊ အိမ္သားေတြကိုလဲ မေႏွာက္ယွက္နဲ႔။ ဒါကိုမွ ေႏွာက္ယွက္မယ္ဆိုရင္ မင္းတို႔ဒီမွာ မေနရေအာင္ လုပ္ရလိမ့္မယ္လို႔လဲ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏြားႏို႔ရယ္ ေပါက္ေပါက္ရယ္ အေမႊးတိုင္ရယ္ အဲဒီေတာင္ပို႔နားမွာ သြားခ်ၿပီး မတင္ေဌးကိုယ္တိုင္ ေတာင္းပန္ခိုင္းတယ္။ နဂါးေစာင့္တဲ့ သိုက္မို႔ ႏြားႏို႔ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေတာင္းပန္ရတာလို႔ ေျပာတာပဲ။

ညဘက္မို႔ ျခံေထာင့္က ေတာင္ပို႔နားမွာ အေတာ္ေလး ေမွာင္ေနပါတယ္။ အဲဒီနားမွာ သရက္ပင္ သံုးပင္ ႀတိဂံလို ေပါက္ေနတဲ့ေနရာကို က်မတို႔ငယ္ငယ္က ေျမပံုေတြဘာေတြ ဆြဲၿပီး ရတနာသိုက္ ရွာတမ္း ကစားခဲ့ဖူးေသးတယ္။ ခုေတာ့ ေတာင္ပို႔က ရတနာသိုက္ ျဖစ္ေနပါေရာလား။ မတင္ေဌး သြားေတာင္းပန္ေတာ့ က်မတို႔လဲ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ လိုက္သြားၾကည့္ၾကတယ္၊ ဘာမွေတာ့ မျမင္ခဲ့ရဘူး။ ၀ါး႐ံုပင္က ေလတိုက္လို႔ တရွဲရွဲျမည္တာနဲ႔ ေၾကာက္ၿပီး ျပန္ေျပးလာခဲ့ၾကတာပဲ။

ျခံေနာက္ဘက္မွာက သစ္ပင္ႀကီးေတြအျပင္ ေရတြင္းအိုႀကီးရယ္၊ အိမ္သာ သံုးလံုးရယ္၊ ေရစင္ အျမင့္ႀကီး တခုရယ္ ရွိတယ္။ အရင္ကေတာ့ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားၾက စစ္တိုက္တမ္း တူတူပုန္းတမ္းကစားၾကတဲ့ ေနရာဆိုပါေတာ့။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း က်မတို႔ေတြ ျခံေနာက္ဘက္ကို ေန႔ေရာ ညပါ မသြားရဲၾကေတာ့ဘူး။ အိမ္သာကိုလဲ အိမ္ထဲက အိမ္သာပဲ သြားျဖစ္ၾကေတာ့တယ္။ မယံုဘူးလို႔ အျမဲေျပာေလ့ရွိတဲ့က်မလဲ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လက္ေတြ႔ၾကံဳရေတာ့ မယံုခ်င္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ တျခားသူေတြ တေစၦသရဲ ပူးၿပီး ျပန္ထြက္သြားရင္ ဘယ္လိုေနသလဲ မသိေပမဲ့ မတင္ေဌးကေတာ့ ရက္အေတာ္ၾကာမွ အညိဳအမည္းေတြ ေပ်ာက္ၿပီး အသံလဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ထြက္လာပါတယ္။

သူတို႔ကို တေစၦလား သရဲလား ဥစၥာေစာင့္လား နတ္နဂါးလား ဆိုၿပီး တခုခုေတာ့ ေခါင္းစဥ္မတပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာကေတာ့ မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ရတဲ့့ ဒီလိုေလာကသားေတြ ရွိေနတယ္၊ သူတို႔နဲ႔ ကိုယ္က ၾကားခံနယ္ခ်င္း မတူလို႔ နိစၥဓူ၀ မျမင္မေတြ႔ရေပမဲ့ ခုလို အခန္႔မသင့္တဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္သလို ၀င္ေရာက္ပူးကပ္ႏိုင္တယ္၊ သူတို႔ကိုကိုယ္က မထိခိုက္ မေစာ္ကားဖို႔နဲ႔ ကုသိုလ္ျပဳတဲ့အခါ အမွ်ေ၀ဖို႔ ေမတၱာပို႔ေပးဖို႔ လိုတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ က်မ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၁၊ ေအာက္တုိဘာ၊ ၂၀၁၀
၁၈း၀၉ နာရီ

(အသိေပးျခင္း။ … ။ ၆ လတခါ မဆံုခ်င္ဘဲ ဆံုေနရတဲ့ စာေမးပြဲေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂင္းျခင္းကို ေခတၱ နားရပါဦးမယ္။ ဒီဇင္ဘာ ၁၅ ရက္ေန႔မွ ျပန္ဆံုၾကပါစို႔။)

Read More...

Saturday, October 30, 2010

သရဲမ်ားနဲ႔ က်မ

ဒီအေၾကာင္းကို ေရးမယ္ေတြးထားတာ ၾကာပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ မယံုသူေတြအတြက္ လက္မခံႏိုင္စရာမ်ား ျဖစ္ေနမလား စဥ္းစားမိလို႔ မေရးေသးဘဲ ေတးထားခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ သရဲဇာတ္လမ္းေတြ ေခတ္စားေနတဲ့ အခါသမယမို႔ ေရးဖို႔ အားတက္လာတယ္။ ဘယ္အရာမဆို ကိုယ္တိုင္ၾကံဳမွ ယံုမယ္လို႔ အေျပာႀကီးခဲ့ဖူးတဲ့ က်မ ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳခဲ့ရတာေလးပါ။ သရဲမ်ားည အမွတ္တရ ခါေတာ္မီ ရာသီစာေလး ဆိုပါေတာ့ … ။
***
သခၤ်ဳိင္းေရွ႕ကျခံ

ဇာတ္လမ္းမစခင္ က်မတို႔ ျခံအေၾကာင္း နည္းနည္း အစပ်ဳိးပါရေစ။ က်မတို႔ အိမ္က အရင္တုန္းက လူမ်ဳိးျခားတဦးပိုင္တဲ့ အထည္စက္႐ံုလို႔ လူႀကီးေတြ ေျပာျပဖူးတယ္။ လုပ္ငန္းေတြ ျပည္သူပိုင္သိမ္းေတာ့ အဲဒီစက္႐ံုႀကီးလဲ သိမ္းခံလိုက္ရသတဲ့။ ေနာက္ပိုင္း သိမ္းထားတဲ့ အိမ္ေတြ ျခံေတြ အစိုးရက ျပန္ေရာင္းေတာ့ အဘိုးက ၀ယ္ထားလိုက္ၿပီး လူေနအိမ္အျဖစ္ ေနၾကတာ ခုထိေအာင္ပါပဲ။ စက္႐ံု၀င္းဆိုေတာ့ ျခံက က်ယ္တယ္၊ သီးပင္ စားပင္လဲ အစံုပဲ။ သရက္၊ ပိႏၷဲ၊ ၾသဇာ၊ မာလကာ၊ တမာ၊ မန္က်ည္း ... အပင္ႀကီးေတြ မ်ားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ...
အဲဒီျခံနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ သခၤ်ဳိင္းႀကီး တခုရွိတယ္။ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးစု တခုရဲ႕ သခၤ်ဳိင္းလို႔ ထင္ပါတယ္။ သခၤ်ဳိင္းလို႔သာဆိုတယ္ က်မ သိတတ္တဲ့ အရြယ္ကစလို႔ သခၤ်ဳိင္း မဖ်က္ခင္ အခ်ိန္ထိ အသုဘလာခ်တာ တခါမွ မေတြ႔ဖူးပါဘူး။ တခါတေလ တေစၦႀကီးပြဲလို ေန႔မ်ဳိးမွာ သခၤ်ဳိင္းလာကန္ေတာ့ၾကတာ ျမင္ဖူးေပမဲ့ အင္မတန္ ေတြ႔ရခဲပါတယ္။ တ႐ုတ္ေတြက လူေသရင္ ပစၥည္းပစၥယေတြ အုတ္ဂူထဲ ထည့္ျမွဳပ္တတ္ေတာ့ တခ်ဳိ႕က အုတ္ဂူေတြေဖာက္ၿပီး ပစၥည္းရွာၾကသတဲ့။ တခါေတာ့ အုတ္ဂူကို တူရြင္းခၽြန္နဲ႔ ထိုးေဖာက္ေနတုန္း ႐ုတ္တရက္ အေမႊးနံ႔ ေထာင္းေထာင္းထလို႔ ေဖာက္သူေတြ လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး ထြက္ေျပးကုန္ၾကတယ္။ နာနာဘာ၀လား ဥစၥာေစာင့္လား ဘာလားေပါ့။ ေနာက္မွ မရဲတရဲ ျပန္သြားၾကည့္ေတာ့ အုတ္ဂူထဲ ထည့္ထားတဲ့ ေရေမႊးပုလင္းႀကီးတလံုးကို တူရြင္းနဲ႔ ထိုးမိလို႔ ကြဲၿပီး အေမႊးနံ႔ေတြ ထြက္လာတာတဲ့။ အဲဒီလို သခၤ်ဳိင္းေဖာက္သူေတြက ေသသူေတြရဲ႕ လက္၀တ္ လက္စားေတြအျပင္ ေရႊသြားေတြဘာေတြပါ ခၽြတ္ယူၾကတယ္လို႔ တဆင့္စကား ၾကားခဲ့ဖူးတယ္။

ေမြးကတည္းက သခၤ်ဳိင္းေရွ႕မွာေမြး၊ သခၤ်ဳိင္းေရွ႕မွာႀကီးခဲ့ေတာ့ သခၤ်ဳိင္းဆိုတာကို ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း မသိပါဘူး။ အိမ္ေပၚထပ္၀ရံတာကေန သခၤ်ဳိင္းကို ၾကည့္ရတဲ့ ႐ႈခင္းကို သိပ္သေဘာက်တယ္။ သခၤ်ဳိင္းရဲ႕ အလယ္မွာ သစ္ပင္ႀကီး တပင္ရွိတယ္။ ကုကၠိဳပင္လို႔ ထင္တာပဲ။ အဲဒီ အပင္ႀကီးေအာက္မွာေတာ့ အုတ္ဇရပ္ကေလးရွိတယ္။ ေဆာင္းဦး၀င္စဆိုရင္ ကေလးေတြက အုတ္ဂူေတြေပၚမွာ စြန္လႊတ္ၾကတယ္။ ေႏြဆို ႐ိုးတံက်ဳိးက်ဲ သစ္ပင္ႀကီးနဲ႔ … စီစီရီရီ အုတ္ဂူကေလးေတြနဲ႔ … ညိဳညစ္ညစ္ ဇရပ္ကေလးနဲ႔ .. အေပၚစီးက ျမင္ရတဲ့ ႐ႈခင္းက အထီးက်န္စရာ။ မိုးရာသီဆိုရင္ေတာ့ သခၤ်ဳိင္းေျမတခုလံုး ရွည္လ်ားလ်ား ျမက္႐ိုင္းေတြ … အုပ္အုပ္ပံု႔ပံု႔ ခ်ဳံပုတ္ငယ္ေလးေတြ ဖံုးလႊမ္းလို႔။ ရာသီတိုင္းရဲ႕ သခၤ်ဳိင္း႐ႈခင္းဟာ က်မအတြက္ေတာ့ မ႐ိုးႏိုင္စရာပါပဲ။


ေနကလဲ သခၤ်ဳိင္းဘက္ကထြက္တယ္။ လကလဲ သခၤ်ဳိင္းဘက္မွာ သာတယ္။ ေရာင္စံုတိမ္တိုက္ေတြရယ္ … ျပာလြင္လြင္ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးရယ္ … ပ်ံ၀ဲေနတဲ့ ေက်းငွက္ေတြရယ္ … အေလ့က်ေပါက္တဲ့ အ႐ိုင္းပန္းပင္ေတြရယ္ … ရွိရွိသမွ် သဘာ၀အလွေတြက အဲဒီသခၤ်ဳိင္းဘက္မွာ ရွိတယ္။ က်မ ပ်င္းပ်င္းရွိရင္ … ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ေတြ ေမ်ာလြင့္ခ်င္ရင္ အိမ္ေရွ႕က သခၤ်ဳိင္း႐ႈခင္းကို တကူးတက ၾကည့္ေနက်ေပါ့။
***
အိမ္ထဲက သရဲဇာတ္လမ္း တခ်ဳိ႕

သခၤ်ဳိင္းေရွ႕က အိမ္ဆိုေတာ့ သရဲေတြဘာေတြမ်ား ရွိေလမလားလို႔ သိတတ္စ (သရဲကို ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း သိစ) အရြယ္မွာ ေတြးခဲ့မိတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက က်မကို ထိမ္းတဲ့ အမႀကီးက က်မဆိုးရင္ ေျခာက္ေလ့ရွိတာ …
“ကုလားသံုးေယာက္ မ်က္စိေျခာက္လံုး လာလိမ့္မယ္ …” တဲ့။
သူအဲလိုေျပာရင္ က်မမွာ ေၾကာက္လိုက္တာ ပ်ာလို႔။ ဘယ္မွာေနရမွန္းမသိဘူး။ မ်က္စိကို အတင္းမွိတ္ၿပီး အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရတယ္။ နည္းနည္းနားလည္တဲ့ အရြယ္ေရာက္မွ သိေတာ့တယ္။ ကုလားသံုးေယာက္ပါဆိုမွ မ်က္စိေျခာက္လံုးေပါ့ … ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ေျခာက္တယ္ဆို ေၾကာက္ထည့္လိုက္တာပဲ။

ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ပသွ်ဴးေခါင္းျပတ္၊ ေျခကလိမ္မ၊ ေက်ာေပါက္ႀကီး စသျဖင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္ မ႐ိုးႏိုင္တဲ့ သရဲပံုျပင္ေတြ ၾကားခဲ့ ေၾကာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲလိုနဲ႔ ကိုယ့္အိမ္ထဲလဲ သရဲဇာတ္လမ္းေတြ လုပ္ၾကံ ဖန္တီးလို ဖန္တီးေပါ့။ က်မတို႔ မေမြးခင္ (မမွတ္မိခင္) အခ်ိန္ေလာက္က အိမ္မွာ လက္တိုလက္ေတာင္း ကူေပးတဲ့ တိုင္းရင္းသူ ကေလးမေလး တေယာက္ရွိတယ္တဲ့။ သူ႔နာမည္က မို႔ယူ ဆိုပဲ။ သူက ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး ကြယ္လြန္သြားေတာ့ တခါတေလ သူေနခဲ့ဖူးတဲ့ အခန္းမွာ အရိပ္လိုဘာလို ႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္ ျမင္ရတယ္လို႔ အတူေန အကို၀မ္းကြဲေတြ ေျပာၾကတယ္။ သူေနခဲ့တဲ့ အခန္းကို ေနာက္ဆံုးခန္းလို႔ က်မတို႔က ေခၚပါတယ္။ အိမ္ရဲ႕ အစြန္ဆံုးအခန္း မီးေရာင္မွိန္ပ်ပ်နဲ႔ ေခ်ာင္အက်ဆံုး အခန္းေလးေပါ့။ အဲဒီအခန္းျပတင္းေပါက္ သံတိုင္မွာ မို႔ယူကို တြဲေလာင္းေလး ျမင္ရတယ္ ဆိုတဲ့ ပါးစပ္ဇာတ္လမ္းမ်ဳိး ေမာင္ႏွမေတြၾကားမွာ မၾကာခဏ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ တခါမွ မျမင္ဖူးလို႔ က်မကေတာ့ မယံုပါဘူး။

အဲဒီေနာက္ဆံုးခန္းေလးမွာ ဧည့္သည္ေတြလာရင္လဲ တည္းခိုနားေနေလ့ရွိတယ္။ တခါေတာ့ မံုရြာက အမ်ဳိးတေယာက္ ေဆးလာကုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အဲဒီအခန္းမွာ ထားတယ္။ နာမည္က ေဒၚျမစိန္တဲ့ … အသက္ႀကီးပါၿပီ။ ေဆးလာကုေပမဲ့ ေရာဂါကကၽြမ္းေနေတာ့ သိပ္မၾကာခင္မွာ ဆံုးသြားပါတယ္။ ေဆး႐ံုမွာ ဆံုးေပမဲ့ အသုဘကို အိမ္မွာပဲ လုပ္ရတာေပါ့။ သူဆံုးသြားေတာ့ ေနာက္ထပ္ သရဲဇာတ္လမ္းတပုဒ္ ေနာက္ဆံုးခန္းေလးမွာ တိုးလာတယ္။


အဲဒီအခန္းက ျပတင္းေပါက္မွန္တခ်ပ္ကလဲ အက္ေနတယ္၊ ခန္းဆီးကလဲ လူမေနေတာ့ ဖုန္တုန္တုန္ မႈန္တုန္တုန္၊ ေလတိုက္ရင္ မွန္အက္ေနတဲ့ ေနရာက ေလတိုးေတာ့ ခန္းဆီးက တလႈပ္လႈပ္နဲ႔။ ညဘက္ဆိုရင္ အျပင္က အပင္ႀကီးေတြ ေလတိုက္တိုင္း တယိမ္းယိမ္း လႈပ္ရမ္းေနတာကို ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ ျမင္ရတာ ၀ိညာဥ္ေလာကသားေတြ ကခုန္ေနသလိုပဲ။ က်မတို႔ေတြ အဲဒီေနာက္ဆံုးခန္းကို မသြားရဲၾကဘူး၊ မွန္ျပတင္းကို မၾကည့္ရဲၾကဘူး။ တေယာက္ေယာက္မ်ား မေတာ္တဆ သြားမိရင္ ((((မို႔ယူလာၿပီ)))) ((((ေဒၚျမစိန္ႀကီးးးးဟိုမွာ)))) … ဆိုၿပီး သူ႔ထက္ငါ ဦးေအာင္ ေျခာက္ၾကေတာ့တာပဲ။
***
အိမ္နားက သရဲေတြ

က်မတို႔က အိမ္ထဲမွာတြင္ မကဘူး၊ အိမ္နားက သရဲေတြပါ အိမ္ထဲကို ေခၚလာၿပီး ဇာတ္လမ္း ဆင္တတ္ၾကေသးတယ္။ ငယ္ငယ္က အစိမ္းေသ … ဆုိရင္ ဘာကိုေျပာမွန္းသာ မသိတာ အစိမ္းေသ ေသတာလို႔ ၾကားရင္ သရဲျဖစ္ၿပီလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ေတာ့တာပဲ။ အိမ္နားမွာ ေဒၚစိမ္းရီ ဆိုတဲ့ အေဒၚႀကီး အစိမ္းေသေတာ့ အဲဒီနားပတ္၀န္းက်င္မွာ ေျခာက္တယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ နာမည္ကလဲ “စိမ္း” ပါေနၿပီး ေသတာလဲ အစိမ္းေသဆိုေတာ့ ေျခာက္လို႔ေကာင္း ေၾကာက္လို႔ေကာင္းေပါ့။


ေနာက္ၿပီး က်မတို႔ အိမ္နီးနားခ်င္း အေဒၚႀကီးတေယာက္ ေရတြင္းထဲခုန္ခ်ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေသေၾကာင္းၾကံသြားခဲ့ဖူးတယ္။ သူေရာဂါ ေ၀ဒနာခံစားေနရတာ မခံႏိုင္လို႔ အဆံုးစီရင္လိုက္တာတဲ့။ အဲဒီအေဒၚႀကီးကလဲ က်မတို႔ တအိမ္လံုးနဲ႔ သိပ္ရင္းႏွီးပါတယ္။ အိမ္မွာလုပ္တဲ့ အလွဴအတန္းဆို သူက ေရွ႕ဆံုးက လာကူေလ့ရွိတယ္။ တျခားၿမိဳ႕မွာ အလွဴသြားလုပ္ရင္ေတာင္ သူက လိုက္ၿပီး ကူလုပ္ေပးေသးတာ။ သူေသသြားေတာ့ ေရတြင္းနားမွာ အသံၾကားရသလိုလို သူ႔အိမ္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္ ျမင္ရေတြ႔ရသလိုလို ေျပာၾကတယ္။ ကိုယ္တိုင္ တခါမွ မၾကံဳဖူးေပမဲ့ သူအိမ္နားက ျဖတ္သြားရင္ အသည္းတထိတ္ထိတ္နဲ႔ ဘုရားစာဆိုၿပီး ျဖတ္ၾကရတယ္။ သူေသသြားၿပီးေနာက္ပိုင္း သူ႔နာမည္ကိုလဲ အိမ္မွာ ေျခာက္ရမယ့္ စာရင္းထဲ ထည့္လိုက္ၾကျပန္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အိမ္နားမွာ လူတေယာက္ေသတိုင္း က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြအတြက္ ေျခာက္ရမယ့္ (ေၾကာက္ရမယ့္) စာရင္းထဲ နာမည္တိုးတိုးလာ ေတာ့တာပဲ။
***
အေဖေျပာျပတဲ့ သရဲဇာတ္လမ္းတခ်ဳိ႕

အေဖေျပာျပတဲ့ သရဲရာဇ၀င္ေတြကိုေတာ့ ငယ္ငယ္က ေတာ္ေတာ္ေလး ေက်ာခ်မ္းစြာ နားေထာင္ခဲ့ဖူးတာပါ။ အေဖေနခဲ့တဲ့ အိမ္က အခုေျပာေနတဲ့ ျခံနဲ႔ လမ္းက်ဥ္းကေလးပဲ ျခားတယ္။ အိမ္က သံုးထပ္၊ အေပၚဆံုးထပ္က အခန္းေလးကို အေဖက ကိုယ္ပိုင္ လိုင္ဘရီကေလး လုပ္ထားတယ္၊ စာဖတ္ရင္း အိပ္ခ်င္ အိပ္လို႔ရေအာင္ ကုတင္တလံုးလဲ ရွိတယ္။ တညမွာ အာဂႏၲဳ ဘုန္းႀကီးတပါး ႂကြလာေတာ့ အေဖက အဲဒီအခန္းမွာ ေပးသိပ္တာ ဘုန္းႀကီးခမ်ာ တညလံုး မက်ိန္းလိုက္ရရွာဘူးတဲ့။ သူ႔ကို အိပ္မရေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး လုပ္တယ္ဆိုပဲ။ အိပ္ရာေပၚက ဆြဲခ်လိုခ် အသံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေႏွာက္ယွက္လို ေႏွာက္ယွက္နဲ႔ … ေမတၱာပို႔လဲမရ၊ ပရိတ္ရြတ္လဲ မရ … ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘုန္းႀကီးအိပ္ရာမွာ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ႀကီး လာအိပ္တာနဲ႔ ဘုန္းႀကီးက ကိုယ္႐ံုသကၤန္းနဲ႔ ႐ိုက္လိုက္တာ ႏွစ္ပိုင္းျပတ္သြားသတဲ့။ ဘုန္းႀကီးလဲ ေနာက္တည ဆက္မေနေတာ့ဘဲ တျခားႂကြသြားတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။


အဲဒီအိမ္မွာပဲ အေဖ့ဦးေလးရဲ႕ ဇနီးတေယာက္ဟာ မီးဖြားရင္း ကြယ္လြန္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေခတ္ဆန္ဆန္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ကျပားမေလး နာမည္က ဘာဘရာတဲ့။ သူကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ပိုင္း အဲဒီအိမ္က ေလွခါးမွာ မိန္းမတေယာက္ကို ညဘက္ေတြ ေတြ႔ရတတ္တယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဆံပင္ဖါးလ်ားခ်ၿပီး အသားေရာင္က ဆႏြင္းလို ၀ါ၀ါနဲ႔ ေလွခါးမွာထိုင္ေနတတ္တယ္။ တခါတေလ စႏၵယားက လူမရွိဘဲ အလိုအေလ်ာက္ အသံေတြထြက္ ေနတယ္တဲ့။ အားလံုးကေတာ့ အဲဒါ ဘာဘရာ ေျခာက္တာလို႔ ေျပာၾကတာပဲ။
***
သခၤ်ဳိင္းနားမွာ သရဲဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးၿပီး ေၾကာက္တခါ လန္႔တလွည့္ ေနလာလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ေလး အရြယ္ေရာက္သည္ထိ သရဲနဲ႔ တခါမွ မၾကံဳဖူး မဆံုဖူးပါဘူး။ ဆိုေတာ့ကာ … ယံုလဲ မယံုခဲ့ဘူးေပါ့။

ဒါဟာ လူေတြ စိတ္ေျခာက္ျခားတာ ေနမွာပါ … တေစၦသရဲဆိုတာ လူထက္ နိမ့္ပါးတဲ့ သတၱ၀ါေတြပဲ … လူအနားကို မကပ္ႏိုင္ပါဘူး … လို႔ အယံုအၾကည္ ကင္းမဲ့ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ တခါေတာ့ မယံုခ်င္လို႔မရဘဲ ယံုလိုက္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ … … ... ... ...

(နက္ျဖန္ ဆက္ရန္ … )

မွတ္ခ်က္။ ။ ပံုေတြကို ေတြ႔ကရာေနရာက ၾကံဳသလို ယူထားပါသည္။ ေနရာအတိအက် မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ပိုင္ရွင္ရွိက လာေရာက္ကန္႔ကြက္ႏိုင္ပါသည္။

Read More...

Sunday, October 24, 2010

ကထိန္ခင္းတဲ့ ေန႔ ...

ဒီစေန တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ကေတာ့ က်မအတြက္ အမွတ္တရပါပဲ။ မေန႔ည မီးထြန္းပြဲၿပီးေတာ့ ဒီကေန႔ ဘာမင္ဂန္ေက်ာင္းမွာ ကထိန္ပြဲ က်င္းပမွာမို႔ က်မတို႔ တူ၀ရီး သြားၾကတယ္။ ရာသီဥတုက ေအးေပမဲ့ ေနသာလို႔ သာသာယာယာ ရွိေနတယ္။

ေက်ာင္းကန္ ဘုရားရိပ္ကေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္ေဒသမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခို၀င္သူတိုင္းကို ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့မႈအတိ ျပည့္၀ေစတာပါပဲ။

လွဴဖြယ္စံုလင္ ပေဒသာပင္
ပေဒသာပင္မွာ ကိုယ္လွဴမယ့္ လွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြ ခ်ိတ္ၾက၊ သကၤန္းေတြမွာ အလွဴရွင္နာမည္ေတြ ကပ္ၾက စသျဖင့္ လုပ္အားေပးခဲ့ၾကတယ္။

ဆြမ္းမစားခင္ အေနကဇာတင္
မနက္ ၁၀ နာရီခြဲ သံဃာေတာ္ေတြ ဆြမ္းမဘုဥ္းေပးခင္ ဘုရားအေနကဇာတင္၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ အႏုလံု ပဋိလံု၊ ပ႒ာန္း ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ၾကတယ္။

စားဖြယ္မုန္႔မ်ား ျပင္ဆင္ထား
စားစရာေတြကေတာ့ စံုလို႔ပါပဲ။ အခ်ဳိပြဲအတြက္ မုန္႔မ်ဳိးစံု ျပင္္ဆင္ထားတာပါ။

သစ္သီး သစ္ႏွံ ျပင္ဆင္ဟန္
အသီးေတြကို ပန္းပြင့္ပံုေလးေတြေဖာ္ၿပီး ျပင္ဆင္ေပးသူက ထိုင္းအမ်ဳိးသားတဦးပါ။ သူ႔ျပင္ဆင္မႈ လက္ရာကို လူတကာ သေဘာက်ၾကေတာ့ သူလည္း ပီတိေတြ ျဖစ္ၿပီး ငါ ဒီေန႔ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲလို႔ တဖြဖြေျပာေနေလရဲ႕။

မုန္႔မ်ဳိးစံုစြာ နတ္သုဒၶါ
ျမန္မာျပည္ျပန္စရာမလိုဘဲ ျမန္မာမုန္႔မ်ဳိးစံု ျမန္မာ အစားအစာ လက္ရာမ်ဳိးစံု စားရတယ္။

ဆြမ္းဘုဥ္းေပးပါ ျမတ္သံဃာ
သံဃာေတာ္ စုစုေပါင္း ၈-ပါးပါ။ ေက်ာင္းက သံဃာ ၄-ပါးနဲ႔ အာဂႏၲဳ ၄-ပါး။ ဖိတ္စာထဲမွာ တိပိဋက ဆရာေတာ္လာမယ္လို႔ ေရးထားေပမဲ့ မၾကြလာႏိုင္ခဲ့ဘူး။

မယ္သီလရင္ ဆြမ္းစားစဥ္
Milton Keynes မဟာယာနေက်ာင္းမွ ဂ်ပန္မယ္သီလရွင္ေလး၊ သေဘာေကာင္းၿပီး ခ်စ္စရာသိပ္ေကာင္းပါတယ္။

ကိုယ္စီလွဴဒါန္း ကထိန္သကၤန္း
ဆရာေတာ္ဦးဥတၱရဉာဏက ကထိန္သကၤန္းအေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီး ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းရျခင္း အက်ဳိးကိုလည္း ေျပာျပပါတယ္။


ၾကြေရာက္လာသူ မ်ားသသူ
ပရိသတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ဘုရားထဲမွာ အျပည့္နီးပါးပဲ။ ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္၊ ထိုင္း၊ အိႏၵိယ အစံုလာၾကတယ္။ အာဖရိကန္သူ တေယာက္ေတာင္ ျမင္လိုက္ေသးရဲ႕။

ကထိန္သကၤန္း ျမတ္ရဟန္း
သံဃာေတာ္ေတြကို ကပ္လွဴထားၾကတဲ့ ကထိန္သကၤန္းေတြပါ။

တရားနာလတ္ ပရိသတ္
အျဖဴ အမည္း အညိဳ အ၀ါ ဘာမွ မခြဲျခားဘဲ တသားထဲ အားလံုးအတူတူ ကုသိုလ္ျပဳၾကတဲ့ ဒီကေန႔ ကထိန္ပြဲေလးဟာ ေအာင္ျမင္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စိရံတိ႒တု သံုးႀကိမ္ရြတ္ဆိုၿပီး ၿပီးဆံုးခဲ့ပါတယ္။

အိမ္မျပန္ခင္ ဘာမင္ဂန္ေစတီေတာ္ႀကီးကို ဦးခိုက္ရွိခိုးၿပီး မွတ္တမ္းတင္ ဓာတ္ပံုေလးေတြ ႐ိုက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေနာင္ ႏွစ္မ်ားမွာလဲ ဒီလိုပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဆင္ႏႊဲခြင့္ ရခ်င္ပါေသးတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၄၊ ၁၀၊ ၂၀၁၀
၂၂း၄၃ နာရီ

Read More...

Saturday, October 23, 2010

သီတင္းကၽြတ္တဲ့ ည ...

ဒီညအတြက္ ႀကိဳတင္ရင္ခုန္ေနခဲ့တယ္။
ဘာမင္ဂန္ ဘုရားမွာ မီးထြန္းပြဲလုပ္မယ္လို႔ သတင္းရကတည္းက သြားခ်င္ေနတာ တပိုင္းကိုေသလို႔။ မီးထြန္းပြဲနဲ႔ ေ၀းကြာခဲ့တာ ၃ ႏွစ္ရွိၿပီေလ။ ဟုတ္တယ္ ... ေ၀းခဲ့တာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္က စလို႔ပဲ။ ၂၀၀၇ ကေန ၂၀၀၉ ထိ သီတင္းကၽြတ္ညေတြ ေရာက္တိုင္း "ဒီအခ်ိန္ဆို" .... လို႔သာ အေ၀းကေန တမ္းတရင္း လြမ္းေနခဲ့ရတယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ဘာမင္ဂန္ေစတီမွာ မီးထြန္းပြဲလုပ္မွာမို႔ သီတင္းကၽြတ္က ကိုယ့္အနားေရာက္လာၿပီ ဆိုပါေတာ့။ ဒီညအတြက္ ႀကိဳတင္ၿပီး ဖေယာင္းတုိင္ေတြ၀ယ္၊ ပန္းေတြ၀ယ္၊ သံဃာေတာ္ေတြအတြက္ စားစရာေတြခ်က္ျပဳတ္ ... က်မတေယာက္ထဲ အလုပ္႐ႈပ္လို႔ေပါ့။

ရာသီက ေအးျမျမ၊ မိုးက ဖြဲဖြဲက် ... "သီတင္းကၽြတ္တြင္ ပလႅင္ေဆးမိုး ရြာသြန္းၿဖိဳး" ဆုိတဲ့အတိုင္း ပလႅင္ေဆးမိုးရြာေနသလား မသိပါဘူး။ မီးခိုးေရာင္ တိမ္တိုက္ေတြၾကားမွာ လမင္းက ေပၚခ်ည္ ေပ်ာက္ခ်ည္။

ဘုရားကိုေရာက္ေတာ့ ေမွာင္စပ်ဳိးေနၿပီ။ ေစတီအ၀င္၀မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ မီးပံုးကေလးေတြ ေလတိုက္တိုင္း ယိမ္းႏြဲ႔ေနၾကတာ ေစတီထက္က ဆည္းလည္းသံရဲ႕ စည္းခ်က္နဲ႔အညီပဲ။ ေစတီအ၀င္မွာ ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြ ထြန္းေနၾကတာ ျမင္လို႔ ေနာက္က်ၿပီလားလို႔ ကမန္းကတန္း သြားရတယ္။ မီပါေသးတယ္။ ယူလာတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြကို ျမတ္စြာဘုရား ႐ုပ္ပြါးဆင္းတုေတာ္ ေရွ႕မွာ အစီအရီ မီးထြန္းညွိၾကတယ္။

မီးထြန္းေနသည္ ေမဓာ၀ီ
(မွတ္ခ်က္။ ဒီလိုပံုထြက္ေအာင္ ေတာ္႐ံုလူ မ႐ိုက္ႏိုင္ပါ။ ဘုန္းကံႀကီးမားေသာ ပုဂၢိဳလ္ ႐ိုက္ေပး၍သာ ဒီပံုစံ ျမင္ရျခင္းျဖစ္၏။ )

သရီးဒီအလား ခပ္၀ါး၀ါး ...
(မသိရင္ သရီးဒီပံုလိုလို ဘာလိုလိုေပါ့။ ဘာမင္ဂန္ေက်ာင္းက ဘုန္းဘုန္းတပါး ႐ိုက္ေပးထားတာပါ။)

ထြန္းညႇိဆီမီး ထိန္ထိန္ညီး

ဆီမီး ေရခ်မ္း ေမႊးပ်ံ႕ပန္းႏွင့္ ...
(လာေရာက္ၾကသူေတြအားလံုး ပန္း ဆီမီး အေမႊးတိုင္ သစ္သီးေတြ ဘုရားကို ကပ္လွဴၾကတယ္)

ၾသ၀ါဒစကား မိန္႔ျမြက္ၾကား
(ဆရာေတာ္ဦးဥတၱရဉာဏက သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ အဘိဓမၼာ အခါေတာ္ေန႔ အေၾကာင္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာျပပါတယ္)

ပ၀ါရဏာ စံုသံဃာ

ရြတ္ဖတ္ စီးျဖန္း ျမတ္ပ႒ာန္း
(ဒီပံုထဲမွာ ဘိလပ္က နာမည္ႀကီး ဘေလာ့ဂါ ႏွစ္ဦးပါတယ္)
ရတနာ သံုးပါး ႐ိုညြတ္တြား

ျပန္ပါဦးမည္ ႏႈတ္ဆက္သည္ ...

သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ညမွာ ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္ သံဃာရိပ္ကို ခိုလႈံၿပီး ျမတ္စြာဘုရားကို ဆီမီး ပန္း နံ႔သာေတြ ဆပ္ကပ္၊ ပ႒ာန္းနဲ႔ ေမတၱသုတ္ စုေပါင္း ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ခြင့္ရတာ အင္မတန္ ၀မ္းေျမာက္မိပါတယ္။ တႏွစ္တခါ ဒီအခ်ိန္ေရာက္တိုင္း လြမ္းရတဲ့ အလြမ္းေတြလဲ အနည္းအက်ဥ္း ေျပေပ်ာက္သြားတယ္။ ဒီလိုမီးထြန္းပြဲေလး ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ စီစဥ္သူေတြ ပါ၀င္သူေတြ အားလံုးကိုလဲ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ဘိလပ္ေရာက္ ျမန္မာေတြ စုစုေ၀းေ၀းနဲ႔ ကုသိုလ္ျပဳၾကရတဲ့ ၾကည္ႏူးစရာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတဲ့ သီတင္းကၽြတ္ညေလး တညကို အျမဲ အမွတ္ရေနမိမွာ အမွန္ပါပဲ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၃၊ ၁၀၊ ၁၀
သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ည
၂၃း၅၉ နာရီ

ေရးခဲ့ဖူးေသာ ... သီတင္းကၽြတ္ အလြမ္း
ဒီအခ်ိန္ဆို (၁) ႏွင့္ (၃)

Read More...

Saturday, October 16, 2010

ဇာတ္သိမ္း


ကိုယ့္အလြမ္း ကိုယ္ရွာ
ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီး
ကုိယ့္မီးကိုယ္ ေမႊးခဲ့တယ္ ... ။

ကံၾကမၼာဆိုတာ
ဒဏ္ရာရသူကိုမွ မ်က္ႏွာသာမေပး
သက္ညွာဖို႔ ေ၀းစြ
ေဖးလည္း မေဖးမခဲ့ပါဘူး။

လရိပ္မွာ ခို၀င္
ၾကယ္စင္ကိုေရတြက္
အအိပ္ခက္လို႔ အိပ္ပ်က္ခဲ့ရ
ညနက္နက္ေတြဟာ
အိပ္မက္မွ မဟုတ္ခဲ့တာ။

အဲဒီတုန္းက …
ၾကည္ႏူးခဲ့တယ္ … ရည္စူးခဲ့တယ္ …
သေဘာခ်င္းထပ္ … မေနာခ်င္းဟပ္ခဲ့ၾကတယ္ …
စကားေတြႂကြယ္ … တရားေတြဖလွယ္ခဲ့ၾကတယ္ …။

ဒီလိုနဲ႔ …
ႏွလံုးသားကို ဆစ္ထု
သမုဒယ သံေယာဇဥ္
တပင္ၿပီး တပင္ ပတ္ရစ္
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ျဖစ္တည္လာခဲ့ၾကတယ္ … ။

တကယ္တမ္းက …
ဆက္စပ္ခြင့္မရ ဘ၀ႏွစ္ခုဆိုတာ
ႏွစ္ဦးသားသိသိနဲ႔ ဆူးမ်ားၿငိတြယ္ခဲ့မိတယ္ … ။

စူးတဲ့ ဆူးကို ဆူးနဲ႔ထြင္ရင္း
ရင္ခြင္ တခုလံုးလည္း ေၾကမြ
ထပ္ခါ ထပ္ခါ ဒဏ္ရာရေတာ့
ခံသာပါ့မလားကြယ္။

နားလည္ပါေလ …
ေရွာင္မရတဲ့ အျပစ္ေတြ ျပဳရင္း
ေနာင္တနဲ႔ မညစ္ေပေစခ်င္ေတာ့လို႔ပါ
ဒါဟာ … အခ်စ္ ေန၀င္သြားတာ မဟုတ္ပါဘူး …။

အခုဘ၀မွာ …
သမုဒယတဏွာကို ပယ္သတ္ဖို႔
ျဖတ္ရခက္္တဲ့ ႏြယ္လဲ မတြယ္ခ်င္ …
ႏုတ္ရခက္တဲ့ႏြံလည္း မကၽြံခ်င္ေတာ့ပါ …။

ဒါေၾကာင့္ …
အမုန္းတရားမွန္သမွ် ေ၀းကြာၿငိမ္းေစဖို႔
ႏွလံုးသားဆႏၵကို ေဘးခြါတိမ္းလို႔
ကိုယ့္ဇာတ္ ကိုယ္သာ သိမ္းလိုက္ပါတယ္။
.... .... .... .... .... ....
.... .... .... .... .... ....
.... .... .... .... .... ....
ကိုယ့္အလြမ္း ကိုယ္ရွာ
ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီး
ကိုယ့္မီးကိုယ္ ေမႊးခဲ့မိ ...
ကိုယ္သာလွ်င္ အျပစ္ရွိပါေစကြယ္ ... ။

***

ေမဓာ၀ီ
၁၆၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၀
၂၁း၀၀ နာရီ

Read More...