Thursday, April 12, 2012

ဒီလိုသၾကၤန္မ်ား ေ၀းပါေစ …

ဒီလိုသၾကၤန္မ်ား ေ၀းပါေစ …


မဟုတ္မဟတ္ သၾကၤန္ ...
သ႐ုပ္ပ်က္ သၾကၤန္၊

မူးယစ္ေနတဲ့ သၾကၤန္ ...
အ႐ူးျဖစ္ေစတဲ့ သၾကၤန္၊

ေရမစိုရတဲ့ သၾကၤန္ ...
ေမအလိုမက်တဲ့ သၾကၤန္၊

အထီးက်န္တဲ့ သၾကၤန္ ...
အက်ည္းတန္တဲ့ သၾကၤန္၊

အေပ်ာ္နည္းတဲ့ သၾကၤန္ ...
အေဖာ္ကြဲတဲ့ သၾကၤန္၊

ဒဏ္ရာရတဲ့ သၾကၤန္ ...
ၾကံရာမရတဲ့ သၾကၤန္၊

ပိေတာက္လဲေ၀းတဲ့ သၾကၤန္ ...
တေယာက္ထဲေဆြးတဲ့ သၾကၤန္၊

ေတးသံမခ်ဳိတဲ့ သၾကၤန္ ...
ေဘးရန္ပိုတဲ့ သၾကၤန္၊

ယဥ္ေက်းမႈေပ်ာက္တဲ့ သၾကၤန္ ...
အထင္ေသးမႈေရာက္တဲ့ သၾကၤန္၊

အစဥ္အလာမသိတဲ့ သၾကၤန္ ...
မဂၤလာမရွိတဲ့ သၾကၤန္၊

ဒီလို ဒီလို သၾကၤန္မ်ားေတာ့ …
သြားပါကြယ့္ သၾကၤန္
အနားမလာနဲ႔ သၾကၤန္
သၾကၤန္ရဲ႕အေ၀းက
ပ်ဳိႏွမ အလိုမက်လို႔
ငိုရရင္ေတာင္
မလြမ္း မတမ္း မႏြမ္းဘဲ
စခန္းပဲ ၀င္ေတာ့မယ္ သၾကၤန္ရယ္ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၂၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၂
မဟာသၾကၤန္အႀကိဳေန႔

(မွတ္ခ်က္။ ။ မႏွစ္က ေရးခဲ့ၿပီး မတင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ၊ ဖုိင္အေဟာင္းေတြထဲက ရွာေတြ႔လို႔ တင္လိုက္ပါတယ္။ ဓာတ္ပံုကေတာ့ မနက္ေစာေစာ သိၾကားမင္းကို ထႀကိဳတဲ့ တာအိုးကေလးကို ႐ိုက္ထားတာ။)

Read More...

Tuesday, April 10, 2012

ေမြးရပ္ေျမမွ ေပးစာ (၂)

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဘုရားခန္းထဲ၀င္ေတာ့ ဘုရားခန္းက အရင္နဲ႔မတူဘဲ ပိုၿပီး သပၸါယ္ေအာင္ အမႀကီးက ျပင္ဆင္ထားတာမို႔ ၾကည္ညိဳ ညြတ္ႏူးဖြယ္ရာ ျမင္ေတြ႔ရတယ္။ ဘုရားကန္ေတာ့ရင္း ရတနသုတ္ထဲက …
“၀နပၸဂုေမၺ ယထ ဖုႆိတေဂၢ၊ ဂိမွာန မာေသ ပဌမသၼႎ ဂိေမွ”
“ေႏြဥတု၏အစျဖစ္ေသာ တန္ခူးလ၏ ပင္လံုးကြၽတ္ပြင့္ေသာ ေတာအုပ္သည္ က်က္သေရရွိ၍ တင့္တယ္သကဲ့သို႔ …”
ဆိုတဲ့ စာသားေလး စိတ္ထဲက ေရရြတ္ပူေဇာ္မိပါေသးတယ္။


ျမတ္စြာဘုရား ႐ုပ္ပြါးေတာ္ေနာက္ခံ မွန္ျပတင္းကေန ျမင္ေနရတဲ့ ကံ့ေကာ္ရြက္ေတြကလည္း ေနာင္ပြင့္ေတာ္မူမယ့္ အရိေမတၱယ်ဘုရား ကံ့ေကာ္ပင္ေအာက္မွာ သီတင္းသံုးေနသေယာင္ … ။
***
ဥၾသသံ …

ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တရက္မနက္မွာ က်မအိပ္ခန္းေခါင္းရင္း ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးဆီက ဥၾသတြန္သံနဲ႔ အိပ္ရာ ႏိုးထလာခဲ့တယ္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ၉ နာရီေတာင္ ေက်ာ္ေနေပါ့။ ၾကည္ႏူးစရာ သာယာလြန္းတဲ့ ဥၾသတြန္သံကို အိပ္ရာက မထေသးဘဲ နားေထာင္ရတာ အရသာရွိလြန္းလွတယ္။ ေႏြရာသီမွာ ဘယ္ေလာက္ ပူျပင္းတယ္ေျပာေျပာ ဥၾသသံ ခ်ဳိခ်ဳိေလး ၾကားရတာနဲ႔တြင္ ေႏြမနက္ခင္းက အဓိပၸါယ္ ျပည့္စံုသြားၿပီေလ။

မနက္စာ စားေသာက္ၿပီး ခဏအၾကာ ျခံထဲဆင္းေတာ့ အိမ္ေရွ႕ လမ္းမႀကီးေပၚက ဥၾသသံ ထပ္ၾကားရတယ္။ အဆက္မျပတ္ … ဆက္တိုက္ … ဆူညံ … က်ယ္ေလာင္တဲ့ ဥၾသသံ … ။ က်မလန္႔သြားၿပီး လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ နားကို ပိတ္လိုက္မိသလား မသိဘူး။ အဲဒီအသံကို က်မ မုန္းတယ္ … ေၾကာက္တယ္ … ။ ဟုတ္တယ္ … အဲဒီဥၾသသံက ေႏြရာသီဆိုရင္ က်မတို႔ကို ေျခာက္လွန္႔တတ္တဲ့ မီးသတ္ကား ဥၾသသံပါပဲ။ ဘယ္ေနရာမွာ မီးေလာင္ေနသလဲလို႔ မီးသတ္ကား သြားရာဘက္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း သတၱ၀ါေတြ ေဘးရန္ကင္းေ၀းဖို႔သာ စိတ္ညႊတ္ ဆုေတာင္းလိုက္မိတယ္။

အဲဒီေန႔ကစလို႔ ေရာက္ခါစ တပတ္မွာ မီးသတ္ကားဥၾသသံ မၾကားရတဲ့ ေန႔ရယ္လို႔ မရွိသေလာက္ပဲ။ ခုခ်ိန္ထိ အနည္းဆံုး တပတ္တခါေလာက္ ၾကားေနရေသးတယ္။ တခါဆိုရင္ အိမ္ေရွ႕က လမ္းမႀကီး တဘက္ျခမ္းမွာ ကားေတြပိတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ မီးသတ္ကားႀကီး ႏွစ္စီးက ဆူဆူညံညံ ဥၾသဆြဲၿပီး ေရာက္လာတယ္။ ကားေတြက မီးသတ္ကားကို လမ္းဖယ္ေပးဖို႔ မဆိုထားနဲ႔ တုတ္တုတ္ လႈပ္လို႔ေတာင္ မရဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ၿပီး တဘက္လမ္းကေန လမ္းေျပာင္းျပန္ ေမာင္းသြားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီ လမ္းတဘက္ျခမ္းမွာ ကားရွင္းေနလို႔သာ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။

ငွက္ဥၾသက သာေတာင့္သာယာ နာေပ်ာ္ဖြယ္ ေႏြဦးရဲ႕ ဂီတသံ …
စက္ဥၾသကေတာ့ ထိတ္လန္႔ ရင္တုန္စရာ အမဂၤလာသံ …
ဒါေတြကို တၿပိဳင္နက္ ခံစားေစႏိုင္တဲ့ … က်မတို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံ … ။
***
ရြာ႐ုိးကိုးေပါက္ …

.

အဲဒီေန႔ ညေနခင္း က်မ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔ ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ က်မကို ငယ္ငယ္က ထိမ္းေပးခဲ့တဲ့ ကရင္အမႀကီးနဲ႔ အတူေပါ့။ လမ္းတဖက္မွာ ဂ်ာနယ္သည္၊ ထီသည္ေတြကိုေတြ႔ရတယ္။ ဂ်ာနယ္ေတြ အားလံုးထဲမွာေတာ့ အားကစား ဂ်ာနယ္က ထိပ္ဆံုးက ေျပးေနတုန္းလို႔ ထင္တာပဲ။ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ နည္းနည္းပို ရလာတာနဲ႔အမွ် ဂ်ာနယ္ေတြကို လူေတြ ပိုစိတ္၀င္စားလာၾကသလို ပိုလဲေရာင္းရလာတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။

.

သြားရင္းနဲ႔ တေနရာအေရာက္ လမ္းေဘး ဓာတ္တိုင္ေအာက္မွာ ထိုင္ေရာင္းေနတဲ့ ေျပာင္းဖူးဖုတ္သည္ကို ေတြ႔ေတာ့ ေျပာင္းဖူး မီးသင္းနံ႔ကေလးက စားခ်င္စိတ္ကို ျမႇဴဆြယ္လာပါေရာ … ။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ၀ယ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို ေျပာင္းဖူးဖုတ္သည္ႀကီးက သူ႔ကိုယ္မွာ လႊမ္းထားတဲ့ ညစ္ႏြမ္းႏြမ္း ပုဆိုးစုတ္ပိုင္းနဲ႔ ေျပာင္းဖူးဖုတ္ တဖူးကို သုတ္ၿပီး လွမ္းေပးလိုက္တာ ျမင္ေတာ့ စိတ္ထဲ နည္းနည္း သ႐ိုးသရီျဖစ္မိသား။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဟိုင္ဂ်ီးနစ္ခ္ ေတြဘာေတြ က်မ မေတြးေတာ့ဘူး။ တဖူး ၃၀၀ ဆိုေတာ့ ႏွစ္ဖူး ဖုတ္ထားေပးပါ အျပန္၀င္ယူမယ္လို႔ မွာခဲ့လိုက္တယ္။ ဆက္သြားေတာ့ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းသည္ အဘြားႀကီး တေယာက္ကို ေတြ႔တယ္။ အသက္အေတာ္ႀကီးေနရွာၿပီ၊ ေကာက္ညႇင္းေပါင္း ေတာင္းႀကီး ေခါင္းရြက္လို႔ လမ္းတကာလွည့္ ေရာင္းေနရတုန္း။ ေၾသာ္ ...သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားရဲ႕ မေသခ်ာတဲ့ ဘ၀ေတြ … ။
***
အမႈိက္ျပႆနာ …

တခါတုန္းက ေရးဖူးတဲ့ ေစ်းကေလးကို သြားဖို႔ ေဘးေလွခါးကေန တက္ၿပီးသြားတယ္။ ေလွခါးထိပ္ ေရာက္ေတာ့ အမႈိက္ပံုက ဆီးႀကိဳေနေလရဲ႕။ ၾကည့္ေလ အမႈိက္မပစ္ရဆိုတဲ့ သတိေပးစာသားေလးေတာင္ အမႈိက္ေတြၾကားထဲမွာ။ အခု ျဖစ္ေနတဲ့ အမႈိက္ျပႆနာက အေတာ္ခက္တယ္။ အရင္တုန္းက အရပ္ထဲမွာ ေန႔လည္ခင္းဆို ကေလာင္ ကေလာင္နဲ႔ ေခါင္းေလာင္းေခါက္ၿပီး အမႈိက္ေတြလာသိမ္းတဲ့ အမႈိက္ကား ရွိတယ္။ ပိုက္ဆံလဲ ေပးစရာမလိုဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လဲ တြန္းလွည္းနဲ႔ အမႈိက္ အမႈိက္လို႔ ေအာ္ၿပီး လာသိမ္းတဲ့ အမႈိက္လွည္းေတြ ရွိတယ္။ ၁၅ က်ပ္ ၂၀ ေပးရတာပဲ။ သူတို႔က အမႈိက္ေပးသူကို ေက်းဇူးေတာင္ တင္ေသး။ အမႈိက္ထဲက ရတဲ့ ပုလင္းခြံ ဗူးခြံေတြ ျပန္ေရာင္းစားၾကေသးတာကိုး။ ခုေတာ့ အမႈိက္ကားလဲ မလာ၊ အမႈိက္လွည္းလဲ မလာဘူး။ ... ဆိုေတာ့ လူေတြကလဲ အမႈိက္ေတြ ေတြ႔ကရာေနရာ ပစ္ၾက ပံုၾကတယ္။

.

လမ္းမတန္း တေလွ်ာက္ လိေမၼာ္ေရာင္ ၀တ္ထားတဲ့ ျမဴနီစပယ္ ၀န္ထမ္းေတြ လက္အိတ္ေတြစြပ္ mask ေတြအုပ္ၿပီး တံျမက္စည္းလွည္းေနတာေတာ့ ေနရာတကာ ျမင္ရပါရဲ႕။ သူတို႔လွည္းထဲ အမႈိက္ထည့္ခ်င္ရင္ ၁၅၀ - ၂၀၀ ေလာက္ ေတာင္းသတဲ့။ တေန႔ ၂၀၀ ဆို တလ ၆၀၀၀ က်ပ္။ လူေတြက မေပးခ်င္/ႏိုင္ေတာ့ အဆင္ေျပသလို ပစ္ၾကေတာ့တာပဲ။ ခုေတာ့ အမႈိက္အိတ္ ဆိုတာေလးေတြ မိတ္ဆက္တယ္။ အစိုနဲ႔ အေျခာက္တဲ့။ မီးဖိုေခ်ာင္ထြက္ အမႈိက္က အစိုေပါ့ … အိတ္အျပာနဲ႔ ထည့္ရတယ္။ တျခားေျခာက္ေသြ႔တဲ့ အမႈိက္ေတြကိုေတာ့ အိတ္အစိမ္းနဲ႔ ထည့္ရတယ္။ အိတ္ ၅၀ ပါတဲ့ တထုတ္ကို ၁၃၀၀ က်ပ္ေပးရတယ္။ bin bag အိတ္မဲႀကီးေတြေလာက္ မႀကီးဘူး။ ခပ္ေသးေသးပဲ။ ႀကိဳးကေလးနဲ႔ စည္းရေသးတယ္။ အဲဒါကို အမႈိက္ကား ရပ္ထားတဲ့ဆီ သြားပစ္ရတယ္တဲ့။ အဲဒီလိုကရိကထ မခံႏိုင္သူကေတာ့ ဒံုရင္း ဒံုရင္း ပစ္ခ်င္သလို ပစ္ေနၾကဆဲပါပဲ။
***
ေစ်းထဲမွာ …

.

အမႈိက္ပံုကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ေစ်းကေလးဆီ ေရာက္တယ္။ အုန္းသီး ငွက္ေပ်ာသီး ေရာင္းတဲ့ဆိုင္မွာ ဖီးၾကမ္း ငွက္ေပ်ာသီးတဖီး ၁၅၀၀ က်ပ္ဆိုလို႔ မ်ားလွခ်ည္လား လို႔ထင္မိေသးတယ္။ ႏွစ္ဖီးယူမယ္ ၂၄၀၀ ထားဆိုၿပီး ေစ်းဆစ္ေတာ့လဲ ရတာပါပဲ။ တဖီး ၁၂၀၀ ဆိုေတာ့ စတာလင္ေပါင္နဲ႔ဆို တေပါင္ပဲမို႔ တန္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ လက္ဖက္က တဆယ္သား ၈၀၀ က်ပ္၊ အေၾကာ္ဆံလဲ ၁၀၀၀ က်ပ္ေအာက္ မရွိဘူး။ ေတာင္ႀကီးပဲေၾကာ္ စားခ်င္တာနဲ႔ ၀ယ္ေတာ့ ၁၀၀၀ က်ပ္ပါပဲ။ ကတၱီပါဖိနပ္တရံ ၀ယ္ေတာ့ ၃၅၀၀ က်ပ္တဲ့။ ဟိုနားဒီနား သြားတာမို႔ တေသာင္းေလာက္ပဲ အိတ္ထဲ ထည့္လာတာ က်ေပ်ာက္သလိုပဲ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိဘူး။ က်မ အမလတ္ ျမန္မာျပည္ ခဏျပန္ၿပီး ျပန္ေရာက္တုန္းက ေျပာခဲ့ဖူးတာ အမွတ္ရမိတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အစစအရာရာ ေစ်းေတြႀကီးလြန္းလို႔ အဂၤလန္မွာ ငါ တႏွစ္ရွာတာ ျမန္မာျပည္ ျပန္သံုးရင္ တလေတာင္ ခံမွာ မဟုတ္ဖူးတဲ့။ ေသခ်ာတာေပါ့ ... အဲဒါ က်မတို႔ တိုင္းျပည္ပါ။
***
ေပးစာ အပိုင္း (၂) ကို ဒီမွာ ခဏနားပါအံုးမယ္။ ဒီကေန႔ ပိေတာက္ပန္းေတြပြင့္လို႔ ေစ်းက၀ယ္ၿပီး ဘုရားတင္ျဖစ္တဲ့ ဓာတ္ပံုေလးေတြ လက္ေဆာင္အျဖစ္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ အိမ္က ဘုရားခန္းမွာ ပိေတာက္ရနံ႔ေတြ လႊမ္းေနခဲ့တယ္။ ပိေတာက္ဆိုတာ သၾကၤန္ရဲ႕ သေကၤတ ျဖစ္သလို ျမန္မာရဲ႕ သေကၤတပဲမို႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္ရျခင္းမွာ အႏွစ္သာရေတြ ျပည့္၀သလို ခံစားမိပါတယ္။

.

.

မၾကာခင္ က်ေရာက္ေတာ့မယ့္ သၾကၤန္ႏွစ္သစ္ကူး အခါသမယမွာ က်မ သိေသာသူ မသိေသာသူ ... က်မကို သိေသာသူ မသိေသာသူ ... အားလံုး ေဘးရန္ကင္းကြာ ေအးခ်မ္းသာယာ ရွိပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
***
ေမတၱာျဖင့္ ...

ေမဓာ၀ီ
၁၀၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၂
ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ည ၁၀ နာရီ

Read More...

Friday, April 06, 2012

ေမြးရပ္ေျမမွ ေပးစာ (၁)

အားလံုးပဲ … က်မကို ေမ့ေနၾကေလာက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။

ဘေလာ့ေတြလဲ မလည္ျဖစ္၊ စာေတြလဲ မဖတ္ျဖစ္ဘဲ ေ၀းကြာေနျခင္း အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ဒက္ဖိုေဒးလ္ daffodils တို႔ရဲ႔ နယ္ေျမကို ေခတၱေက်ာခိုင္းၿပီး ပိေတာက္, ငုနဲ႔ ကံ့ေကာ္ေတြလႊမ္းတဲ့ ကိုယ့္ေျမစခန္းကို ျပန္ျဖစ္ခဲ့လို႔ပါပဲ။ အ၀ါေရာင္ခ်င္း တူေပမယ့္ က်မႏွလံုးသားထဲမွာ အျမဲၿငိတြယ္ တည္ရွိေနတာက ကိုယ့္ေျမက ပန္းေတြသာေလ … ။
...
(၁) မျပန္ခင္ ေနာက္ဆံုး႐ိုက္ယူလာခဲ့တဲ့ daffodils ပန္းေတြ ... (၂) အိမ္ျပန္အေရာက္ အိမ္အပင္က ပြင့္တဲ့ ကံ့ေကာ္ပန္း

ဘာလိုလိုနဲ႔ ကိုယ့္ျပည္ ကိုယ့္ေျမကို ျပန္ေရာက္တာ တလနီးပါး ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဒီခရီးစဥ္ဟာ ႀကိဳတင္ မစီစဥ္ထားဘဲ … မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ … ျပန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္တခုပါ။ ခြဲခြါခဲ့စဥ္ကလဲ ႀကိဳတင္မစီစဥ္ဘဲ ခြဲခြါခဲ့ရသလို ျပန္ရေတာ့လဲ ကသုတ္ကရက္နဲ႔ ႐ုတ္တရက္ စီစဥ္ခဲ့ရတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီခရီးဟာ က်မအတြက္ အလည္သက္သက္ မဟုတ္သလို အေပ်ာ္ခရီးလဲ မဟုတ္ခဲ့ဘူး၊ လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ တာ၀န္နဲ႔ ၀တၱရားေတြကို ရင္ထဲအျပည့္ ထည့္ရင္း က်မ အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္ … ။
ထိုင္ခံုေရွ႕က စခရင္မွာ ေလယာဥ္ပ်ံသန္းရာ ေျမပံုကိုၾကည့္ၿပီး ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ကို လက္ခ်ဳိးေရေနခဲ့ရ

အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္ … ဆိုေတာ့ … အေမမရွိတဲ့ ေနရာကို အိမ္လို႔ မေခၚဘူးဆိုရင္ က်မရဲ႕ ဒီခရီးစဥ္ဟာ အိမ္ကိုျပန္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ျဖစ္ပါ့မလား … က်မ စဥ္းစားေနမိတယ္။ အေမနဲ႔ အေဖက ေမြးရပ္ေျမနဲ႔ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀းတဲ့ ေနရာမွာ … ။

ငါးႏွစ္နီးပါး ခြဲခြါခဲ့ရတဲ့ ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္တဲ့ အျပန္လမ္းမွာ က်မ စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့တယ္။ ဘာေတြေျပာင္းလဲ ေနၿပီလဲ … ဘာေတြထူးျခားေနၿပီလဲ … သတင္းေတြထဲမွာ ၾကားရ သိရ ဖတ္ရေပမဲ့ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေတြ႔ရ ျမင္ရ ခံစားရေတာ့မယ္ မဟုတ္လား။ တရိပ္ရိပ္ ပ်ံသန္းေနတဲ့ ေလယာဥ္ႀကီးေပၚမွာထိုင္ၿပီး တလိပ္လိပ္ လြင့္ေမ်ာေနတဲ့ တိမ္စိုင္ေတြကို ေငးေမာရင္း က်မစိတ္ေတြက ေလယာဥ္ႀကီးထက္ အရင္ ေရွ႕ကိုေစာၿပီး ေရာက္ေနမိတယ္။
...
***
ေလဆိပ္အ၀င္ …

ရန္ကုန္ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ကို ေရာက္ေတာ့ အင္မီဂေရးရွင္းမွာ တန္းစီေနတဲ့ လူတန္းရွည္ႀကီးထဲ က်မလဲ ၀င္စီလိုက္တယ္။ က်မစီးလာတဲ့ စကၤာပူေလေၾကာင္း silk air က တစီးလံုးလိုလို ျမန္မာေတြခ်ည္းပဲမို႔ လူတန္းႀကီးက အရွည္ႀကီး။ လန္ဒန္မွာရွိတဲ့ ျမန္မာသံ႐ံုးကေန အခြန္ကင္းရွင္းေၾကာင္း စာရြက္ ယူမလာခဲ့ တာမို႔ ရစ္ခံရမလားလို႔ စိတ္ထဲ ေတြးမိေပမဲ့ သိပ္ေတာ့ စိတ္မပူမိပါဘူး၊ ကိုယ့္တိုင္းကိုယ့္ျပည္ကို ျပန္တာပဲေလ၊ သံ႐ံုးက စာရြက္မပါေပမဲ့ တျခားလိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္း အျပည့္အစံု က်မမွာ ပါတာပဲ။ အေ၀းက မိဘႏွစ္ပါးကေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ျပည္အ၀င္ အဆင္ေျပေအာင္ အသိအကၽြမ္း ဟိုလူဒီလူလႊတ္ၿပီး လာႀကိဳဖို႔ စီစဥ္ခိုင္းေပမဲ့ က်မက ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကိုယ့္အတြက္ တာ၀န္မပိုေစခ်င္လို႔ ဘာမွ စီစဥ္စရာ မလိုဘူးလို႔သာ ေျပာခဲ့တယ္။ လူတန္းရွည္ႀကီးေနာက္မွာ တန္းစီေနတုန္း ေက်ာင္းသားဆိုရင္ ဒီဘက္ကိုလာ ဆိုတာနဲ႔ က်မလဲ ေရွ႕ဘက္ေရာက္သြားတယ္၊ သိပ္အၾကာႀကီး တန္းမစီလိုက္ရေတာ့ဘူး။

က်မအလွည့္မွာ ေကာင္တာက အရာရွိက သံ႐ံုးစာကို ေမးေတာ့ … “မပါဘူး ဒါေတြပဲပါတယ္” လို႔ ကိုယ္ပါတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကိုပဲ ျပလိုက္တယ္၊ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ၊ ဖတ္ေတာင္ ဖတ္ရဲ႕လား မသိဘူး၊ တခ်က္ ယူၾကည့္ၿပီးေတာ့ ျပန္ေပးရင္း … ျပန္ရင္ D-Form လုပ္ရမယ္လို႔ ေျပာၿပီး ၀င္ခြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ပါလာတဲ့ အိတ္ေတြသြားေရြးၿပီး စက္မွာျဖတ္ေတာ့ ဖြင့္ျပၿပီး အစစ္ခံရအံုးမလား … ဟုိဟာဒီဟာ ေတာင္းၾက ယူၾကအံုးမလားရယ္လို႔ ေရွးေရွးက သူမ်ားေျပာတာ ၾကားဖူးနား၀နဲ႔ ေတြးမိေပမဲ့ တကယ္တမ္း အိတ္လဲ ဖြင့္မျပရသလို ဘာမွလဲ မေတာင္းၾကပါဘူး။ အိတ္ေတြ မႏိုင္မနင္း သယ္ေနတဲ့ က်မကိုေတာင္ ကူၿပီး မ-ေပးၾကပါတယ္။
***
အမ-အခ် …

ဘယ္သူမွ လာမႀကိဳနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာ အငွားကားနဲ႔ လာခဲ့မယ္လို႔ အိမ္ကို ေျပာထားေပမဲ့ အလုပ္က ကေလးမေလး ႏွစ္ေယာက္ လာႀကိဳၾကတယ္။ က်မက အိတ္ေတြတင္ထားတဲ့ ထေရာ္လီတြန္းလာေတာ့ ေလဆိပ္၀န္ထမ္းႏွစ္ေယာက္ အေျပးအလႊားနဲ႔ ေရာက္လာၿပီး က်မတြန္းလာတဲ့ ထေရာ္လီကို ကူတြန္းေပး၊ အိတ္ေတြ ကူသယ္ေပးၾကတယ္။ ေသခ်ာပါတယ္၊ ဒါ က်မရဲ႕ တိုင္းျပည္ … ။ ဘိလပ္ကို အသြားတုန္းက မန္ခ်က္စတာ ေလဆိပ္မွာ conveyor belt ေပၚကေန ကိုယ့္အိတ္ကို မႏိုင့္တႏိုင္ခ်၊ ထေရာ္လီေပၚ မ-တင္၊ ယိုင္ထိုး ယိုင္ထိုးနဲ႔ ထေရာ္လီတြန္းလာတဲ့ က်မကို ဘယ္သူမွ အဖက္လုပ္ၿပီး မကူၾကပါဘူး။ အဲဒီလို ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးရတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ၅ ႏွစ္တာ ေနလာခဲ့ေတာ့ ခုလို အတင္းကာေရာ လုပ္ေပးၾကတာ က်မမွာ အားနာသလိုလို အေနခက္မိေသးတယ္။

ကူသယ္ေပးတဲ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို တေယာက္ တေထာင္စီ ေပးရတယ္။ က်မမွာ ျမန္မာပိုက္ဆံမပါလို႔ လာႀကိဳသူ ကေလးမေလးကပဲ ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူတို႔က …
“အမ စကၤာပူေလး ႏွစ္ရြက္ေလာက္” တဲ့ က်မဆီက ထပ္ေတာင္းပါေရာ။ က်မလဲ ခပ္ေနာက္ေနာက္နဲ႔
“ငါ့မွာ စကၤာပူေတာ့ မပါဘူး ေပါင္ပဲပါတယ္” လို႔ ေျပာလိုက္အံုးမလို႔ဘဲ … ဒါေပမဲ့ မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ စကၤာပူက လာတာ မဟုတ္ဖူး … လို႔ပဲ ျပန္ေျပာခဲ့ျဖစ္တယ္။
***
အငွားကားနဲ႔ …

သူတို႔က ကားငွားမလား ေမးၾကတယ္၊ အငွားကားနဲ႔ သူတို႔နဲ႔က ခ်ိတ္ထားၿပီးသားထင္တာပဲ။ အငွားကားက ေလေအးစက္ပါတယ္လို႔လဲ စီးခ်င္ေအာင္ ဆြယ္ၾကတယ္။ အိမ္အထိကို ခုနစ္ေထာင္လို႔ ေျပာတာ ငါးေထာင္နဲ႔ ေစ်းဆစ္ၿပီး စီးခဲ့တယ္။ ကားေပၚမွာ လာႀကိဳတဲ့ ကေလးမေလး ႏွစ္ေယာက္ ေမးသမွ်ေတြ ျပန္ေျဖရင္း လမ္းတေလွ်ာက္ ျမင္ကြင္းေတြကို က်မ အငမ္းမရ ၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။ ျမင္ကြင္းေတြက တရိပ္ရိပ္နဲ႔ ေျပာင္းလဲ ေနတယ္။ တရိပ္ရိပ္နဲ႔ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ … ၊ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြက တရိပ္ရိပ္နဲ႔ … ။ အိမ္ေျခပိုစိပ္ လာတယ္၊ ကားေတြ ပိုပိတ္လာတယ္၊ ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ေတြ ပိုမ်ားလာတယ္၊ လမ္းမတန္း တေလွ်ာက္မွာလဲ ဆိုင္ေတြ ပိုမ်ားလာတယ္။ မွတ္မွတ္သားသား သတိထားမိတာက အရင္က မေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ မိုဘိုင္းဖုန္း ဆိုင္ေတြ … ။

ကားေပၚမွာ ေလေအးစက္ဖြင့္ထားေပမဲ့ အျပင္က အပူကို ႏိုင္ေအာင္ မကာကြယ္ႏိုင္ရွာဘူး။ အေအးဓာတ္ ခပ္ယဲ့ယဲ့ ကားအင္ဂ်င္သံ ခပ္သဲ့သဲ့ … ညက္ေညာမႈ မရွိတဲ့ လမ္းေတြကေတာ့ အရင္လိုပါပဲ။ ကိုယ့္ယာဥ္ေၾကာနဲ႔ ကိုယ္မေမာင္းဘဲ အတင္းျဖတ္၀င္ ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ ကားေတြ၊ တတီတီ ၾကားရတဲ့ ဟြန္းသံေတြ၊ လူကူးမ်ဥ္းၾကား ေရာက္ခါမွ အရွိန္ျမႇင့္ ေမာင္းၾကတဲ့ ကားေတြ … အဲဒါေတြလဲ … အင္း … အရင္လိုပါပဲ။

ကားေပၚကဆင္းေတာ့ ေလပူပူက မ်က္ႏွာကို ျဖတ္တိုက္တယ္။ အသက္ကို ၀ေအာင္ ႐ွဴလိုက္တယ္။ ဖုန္ရယ္ ကားအိတ္ေဇာနံ႔ရယ္ ေရာေႏွာေနတဲ့ ေလပူေႏြးေႏြးက က်မအဆုတ္ထဲ အလံုးအရင္းနဲ႔ ၀င္ေရာက္သြားတယ္။ က်မ ႏွာေခါင္း မပိတ္မိဘူး၊ ႏွာေခါင္း မ႐ႈံ႕မိဘူး၊ လိုမွ မလိုအပ္ဘဲေလ … ။ ဒီဂႏၶာ႐ံုနဲ႔ ယဥ္ပါးခဲ့တာ ေနသားက်ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မဟုတ္လား … ။ ငါးႏွစ္ေလာက္ကေလး ခြဲခြါခဲ့ရတာနဲ႔ ဒီအနံ႔ေတြကို က်မ လက္သင့္မခံႏိုင္စရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ … မ႐ွဴရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ခပ္ညစ္ညစ္ ဒီေလထုကို အားပါးတရ ႐ွဴ႐ိႈက္ရင္း ဒီေျမႀကီးေပၚမွာ အားပါးတရ နင္းေလွ်ာက္ခဲ့မိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၆ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၂
တန္ခူးလျပည့္
ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ၂၀း၁၂ နာရီ

မွတ္ခ်က္။ ။ မ်ားေျမာင္လွတဲ့ ကိစၥေတြအျပင္ ျမန္မာျပည္က အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္ရယ္၊ လွ်ပ္စစ္မီးရယ္ေၾကာင့္ ဘေလာ့ေတြ မလည္ပတ္ မဖတ္ျဖစ္ မမန္႔ျဖစ္တဲ့အတြက္ အားလံုးကို အားနာစြာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ စာဆက္ေရးပါအံုးမယ္။

Read More...