Sunday, July 31, 2011

ဦးပုည၏ ၀တၳဳမ်ား ... အပိုင္း (၄)

ဆဒၵန္ဆင္မင္း ၀တၳဳ
(ယခင္အပတ္မွ အဆက္)

ထိုအခါ၊ မူဆိုးေပတလူ၊ အေခါက္ထူသည္၊ သူႏွင့္ဆင္မင္း၊ ရန္ဘက္ခ်င္းကဲ့သို႔၊ ခ်က္ခ်င္းထႂကြ၊ ကမ်ား ကတည့္၍၊ လႊႀကီးကိုင္လ်က္၊ ျဖတ္မည္ဟု တက္ေသာ္လည္း၊ မတက္ႏိုင္ေခ်၊ ပန္းဟိုက္၍ ေနသည္တြင္၊ (ပရေမေလာင္းလ်ာ၊ ဆင္ရာဇာလည္း) ေျမမွာ၀ပ္ကာ၊ ဦးေခါင္းေတာ္ညြတ္ရွာ၍၊ ျဖတ္သာေအာင္ ျပဳေတာ္မူေလ၏။ မူဆိုးညစ္ေထး၊ ငမိုက္ေခြးလည္း၊ ေလးစြန္ေတာင္ႏွင့္၊ အာေခါင္ကို လွန္၊ ဒိုင္းေထာက္၍ ကန္ၿပီးလွ်င္၊ ထက္သန္ျမျမ၊ ေၾကာက္မက္ဘြယ္ လႊႀကီးႏွင့္၊ အာစကို ျဖတ္တိုက္၊ ဦးေႏွာက္ကို ခိုက္လုေအာင္၊ အလ်ားလိုက္ ထိုးသြတ္၊ စြယ္ရင္းကို ပြတ္သည္တြင္၊ ေပါက္လႊတ္ ဘရဖြာ၊ ကန္က်ဳိး၍ လာသကဲ့သို႔၊ အာခံတြင္းမွ၊ ေသြးေခ်ာင္းက်လ်က္၊ ဒုကၡေ၀ဒနာ၊ ႀကီးစြာျဖစ္ေတာ္မူေလ၏။ ။ စြယ္ေတာ္မူကား၊ ျပတ္မည္ေ၀းစြ၊ အရာမွ် မထင္၊ ပင္ပန္းဖုတ္လႈိက္၊ မူဆိုးဟိုက္လွၿပီ၊ သံုးတိုက္လံုးနတ္၊ ဆင္မင္းျမတ္လည္း၊ ဥပဒ္ႀကီးစြာ၊ ေ၀ဒနာကို၊ ပညာျဖင့္ သိမ္းဆည္း၍၊ သည္းညည္းေတာ္ အတန္တန္ ခံရွာၿပီးလွ်င္။ -

အသင္မူဆိုး၊ ငါကိုယ္ေတာ္လည္း၊ ညႇဳိးေလ်ာ္နာက်ည္း၊ ခြန္အားနည္းၿပီ။ သင္လည္း လံု႔လ၊ ျဖတ္တိုက္၍ မရၿပီ။ ငါ့အစြယ္ျမတ္၊ ႐ိုးေတာ္ဓာတ္ကို၊ ငါျဖတ္၍ လွဴေတာ္မူမည္၊ က်ဴေငြတုံးလား၊ ႏွာေမာင္းဖ်ားကို၊ သင္ကားကိုင္ႂကြ၊ ခ်ီပင့္မ၍၊ လႊကို ငါ့အား၊ ဆက္ႏွင္းေပေတာ့ဟု ဆိုၿပီးေသာ္၊ လႊသံေစာင္းကို၊ ႏွာေမာင္းႏွင့္ ရစ္ပတ္၊ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ တိုက္ျဖတ္လွ်င္၊ စြယ္ေတာ္ျမတ္အစံုသည္၊ နိတံုေရာင္စို၊ ေရႊေတာင္ႀကီးၿပိဳသကဲ့သို႔၊ ျပတ္တိုတံုး၍၊ ဖုန္းဖုန္း ေျမသို႔က်ေလ၏။ ။ ထို႔ေနာက္မွ၊ စြယ္ေတာ္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို၊ ႏွာေမာင္းႏွင့္ ေပြ႔ယူ၊ ခ်ီေတာ္မူၿပီးလွ်င္၊ ေပးလွဴအံ့ေသာငွာ၊ သာယာနာေပ်ာ္၊ မူဆိုးကိုေခၚ၍၊ အမိန္႔ေတာ္ ဤသို႔ရွိ၏။ ။

သမၼ လုဒၵပုတၱ အဟံ ဣေမ ဒေႏၲ တုယွံ ဒဒမာေနာ ေန၀ မယွံ အပၸိယာတိ ဒမၼိ၊
န သကၠတၱ မာရတၱ ျဗဟၼတၱာဒီနံ သမၸတၱိ ံ ပေတၳေႏၲာ။
ဣေမဟိ ပန ေမ ဒေႏၲဟိ သတဂုေဏန သဟႆဂုေဏန သတသဟႆ ဂုေဏန
သဗၺညဳတညာဏဒႏၲာ၀ ပိယတရာ။
သဗၺညဳတညာဏပၸဋိေ၀ဓာယ ဣမံ ပုညံ ပစၥေယာ ေဟာတု။

၎ပါဌ္၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကား -
သမၼ လုဒၵပုတၱ၊ အေဆြမူဆိုးသား။ ဣေမ ဒေႏၲ၊ ဤ ငါ၏အစြယ္စံုတို႔ကို။ တုယွံ၊ သင့္အား။ ဒဒမာေနာ၊ ေပးလွဴေသာ။ အဟံ၊ ငါသည္။ မယွံ၊ ငါ့အား။ အပၸိယာတိ၊ မခ်စ္အပ္ေသာ ၀တၳဳဟု၊ ႏွလံုးသြင္း၍။ ေန၀ဒမၼိ၊ ငါမလွဴ။ သကၠတၱ မာရတၱ ျဗဟၼတၱာဒီနံ၊ သိၾကားမင္း၏ အျဖစ္၊ မာရ္မင္း၏ အျဖစ္၊ ျဗဟၼာမင္း၏ အျဖစ္ - အစရွိသည္တို႔၏။ သမၸတၱိ ံ၊ စည္းစိမ္ကို။ ပေတၳေႏၲာ၊ ေတာင့္တသည္ ျဖစ္၍လည္း။ နဒမၼိ၊ ငါမလွဴ။ ပန၊ စင္စစ္ေသာ္ကား။ ေမ၊ ငါ၏။ ဣေမဟိ ဒေႏၲဟိ၊ ဤအစြယ္တို႔ထက္။ သတဂုေဏန၊ အဆအရာအားျဖင့္၎။ သဟႆဂုေဏန၊ အဆအေထာင္ အားျဖင့္၎။ သတသဟႆ ဂုေဏန၊ အဆအသိန္း အားျဖင့္၎။ သဗၺညဳတညာဏ ဒႏၲာ၀၊ သဗၺညဳတဉာဏ္ တည္းဟူေသာ အစြယ္တို႔ကိုသာလွ်င္၊ ပိယတရာ၊ အလြန္တရာ သာ၍ ငါခ်စ္ေတာ္မူအပ္ကုန္၏။ ေမ၊ ငါ၏။ ဣဒံပုညံ၊ ဤအစြယ္ကို လွဴရေသာ ေကာင္းမႈသည္။ သဗၺညဳတညာဏပၸဋိေ၀ဓာယ၊ သဗၺညဳတဉာဏ္ကို ရျခင္း၏။ ပစၥေယာ၊ အေထာက္အပံ့သည္။ ေဟာတု၊ ျဖစ္ေစသတည္း။ ။

ဤသို႔ေသာ အမိန္႔ေတာ္ျဖင့္၊ သံုးေဘာ္၀ဋ္ဋ၊ ဘံုဘ၀ဟု၊ သခၤါရနယ္၀င္၊ အပင္မဟုတ္၊ စည္းစိမ္စုတ္မ်ားကို၊ ေရႊႏႈတ္ျမြက္ဟ၊ မေတာင့္တဘဲ၊ ဘ၀သခၤါရ၊ ဒုကၡခပ္သိမ္း၊ ၿငိမ္းရာ အမွန္၊ နိဗၺာန္ေခမာ၊ စိုးခ်ဳပ္ခ်ာေသာ၊ မဟာသဗၺညဳတ၊ အတုလဉာဏ္ေတာ္၊ ဆုျမတ္ေက်ာ္ကိုသာ၊ ျမြက္ေဖာ္သံရွင္၊ ပန္ဆင္ ေတာင့္တေတာ္မူၿပီး၍၊ ညီးညီးလွ်ံ၀ါ၊ ေျခာက္ေရာင္ျဖာေသာ၊ ကိုယ္္အဂၤါျမတ္၊ စြယ္ေတာ္ဓာတ္ကို၊ န၀ရတ္ျခယ္စီ၊ ေရႊေစတီ ကဲ့သို႔၊ ပိုက္ခ်ီယုယ၊ ႏွာေမာင္းျဖင့္ မ-ၿပီးလွ်င္၊ ေၾကာက္စရာ့သဘက္၊ မူဆိုးႀကီးလက္သို႔၊ ရက္ရက္လြယ္ကူ၊ အပ္ႏွင္းေတာ္မူသျဖင့္၊ ဘူမ႑လာ၊ စကၠ၀ါေရေျမ၊ ေလအဆံုးေရာက္၊ ဘ၀ဂ္ေပါက္မွ်၊ လႈပ္ေခ်ာက္၀ွန္ဆူ၊ နတ္လူေကာင္းခ်ီး၊ ေဆာ္ပဲ့တင္တီးလ်က္၊ အလွဴႀကီးေပးေတာ္မူသတည္း။

ထို႔ေနာက္မွ၊ မူဆိုးကိုေခၚ၍၊ အေဆြေတာ္ ေသာႏုတၱိဳရ္၊ ေမာင္မင့္သခင္၊ ပလႅင္ညာရံ၊ ေရႊဘံုပ်ံမွာ၊ စံေပသည့္နတ္၊ မယ္သုဘဒ္ကို၊ ဆတ္ဆတ္သေဘာ၊ ငါမွာတိုင္း ေျပာပါေလ၊ ေတာေဟမ၀န္ေခ်ာင္၊ အိုင္သာေခါင္တြင္၊ ေငြေတာင္ႀကီး႔သြင္၊ ခင္မ-လင္ကို၊ အရွင္လတ္လတ္၊ သင္ေစ၍ သတ္ခဲ့ၿပီ။ စြယ္ေတာ္ျမတ္ ႏွစ္ေခ်ာင္း၊ ေျခာက္ေရာင္ေမာင္းကိုလည္း၊ ၎ဆင္ႀကီး၊ မေသမီ ျဖတ္လွီး၍၊ ေသြးစီးယိုထြက္၊ နာက်င္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ၿပီးလွ်င္၊ အသက္ဆံုးေစခဲ့ပါၿပီ။ ဤစြယ္ေတာ္စံုကို၊ ေရႊဘံုသူ႔ မွန္ကူ၊ သံုးရက္ေတာ္မူေသးလွ်င္၊ ရန္သူႀကီးအစြယ္ကို၊ ေရႊလက္၀ယ္ ဆက္သပါမည္၊ အားရ စိတ္ရႊင္၊ ေက်နပ္ေအာင္ စီရင္၍၊ ျပဳခ်င္တိုင္း ျပဳေတာ္မူပါေတာ့ဘုရား ဟု၊ ေမာင္မင့္သခင္၊ မုန္းပင္စိုက္ပ်ဳိး၊ ေျပခ်ိန္တိုင္ေရြ႕မွ၊ မေျပႏိုင္ ၿငိဳးတတ္သည့္၊ မူဆိုးတပိုင္း၊ မိန္းမ႐ိုင္းႀကီးကို၊ ငါမွာတိုင္း ေျပာပါေလ။ ။

ထိုမွတပါးလည္း၊ မိဘုရား သုဘဒၵါသည္၊ အိုင္သာဆဒၵန္၊ ဤေရကန္တြင္၊ သည္ရံ မဟာ၊ သုဘဒၵါႏွင့္၊ ၀ဲယာေရြရံ၊ စံသည့္ ကာလ၊ ေဒါသအျပစ္၊ မျဖစ္မေျမာက္၊ မမုန္းေလာက္ သည္ကို၊ အေဆာက္အဦ၊ ျပစ္ႀကီးယူၿပီးလွ်င္၊ ျငဴစူမ်က္၀င္၊ ငါခ်စ္လင္ကို၊ သင္မိဘုရား၊ သတ္ျဖတ္ႏိုင္အား ေပငဲ့၊ စိမ္းကား မ်က္ၿငိဳး၊ သစ္ေယာင္းခက္ ခ်ဳိးသကဲ့သို႔၊ ခ်စ္ႀကိဳးျဖတ္ေျဖ၊ သင္သတ္ရက္ ေလေသာေၾကာင့္၊ သင့္သက္ေ၀လင္၊ ငါဆဒၵန္ဆင္သည္၊ ေျမတြင္တံုးလံုး၊ ျမားခ်က္ႏွင့္ ဆံုးခဲ့ၿပီ၊ ေရြသံုးရံခ်ယ္၊ ၾကာရိပ္လယ္မွာ၊ ရယ္ကာေမာကာ၊ မ်က္ႏွာေငြလ၊ ရႊင္ပပႏွင့္၊ ခင္မ၀မ္းေျမာက္ေတာ္ မူပါေလေတာ့ … ဟူေသာ စကားကိုလည္း၊ ျမားဆိပ္မူး၍၊ ေတာင္လူးေျမာက္လည္း၊ နာက်ည္းေ၀ဒနာ၊ မခ်ိရာက၊ မွာေတာ္မူလိုက္ပါသည္ ဘုရားဟု၊ ျခားနားေအာင္ တင္ပါေလ။ ။

သင္မူဆိုးသည္၊ ႀကိဳးစားအားသစ္၍၊ ခုနစ္ႏွစ္, ခုနစ္လ၊ လာခဲ့ရေသာ္လည္း၊ ငါ့စြယ္ေတာ္ျမတ္၊ ဣဒၶိပါဒ္ေၾကာင့္၊ လတ္တေလာျခင္း၊ ခုနစ္ရက္ အတြင္း၌၊ ေမာင္မင္းျပည္သို႔ ေရာက္လိမ့္မည္။ ေဘးရန္ကာသန္း၊ ပရိတ္ပန္းတို႔ကိုလည္း၊ ငါမန္း၍ ေပးေတာ္မူလိုက္မည္၊ ဆဗၺဏၰရသၼိ ံ၊ ထိန္ထိန္က်က္သေရ၊ စြယ္ေတာ္စံု အျမဳေတကို၊ ႐ိုေသစြာ သင္ထမ္း၍၊ လာလမ္းကို ျပန္ေပေတာ့ဟု၊ ေစ့ေရ ေၾကာင္းလ်ား၊ မွာေတာ္ပံု ထားၿပီးလွ်င္၊ မုတၱာမူးခ်ိန္၊ စိန္စီျမခဲ၊ ေရႊလည္ရြဲကဲ့သို႔၊ မခြဲၾကခ်င္၊ လြန္ကဲစြာ ခ်စ္ခင္သည့္၊ ညာတင္မဟာ၊ သုဘဒၵါကိုလည္း၊ ျမင္ရွာေတာ္ မူခ်င္ေသး၍၊ တေရးေရး ရမ္းေရာ္၊ လာႏိုးႏိုး ေျမွာ္ဆဲတြင္၊ ၾကမ္းေခ်ာ္ ခက္ထန္၊ ျမားဆိပ္မႊန္၍၊ ဆဒၵန္ဆင္ေကာင္း၊ ဘုရားေလာင္းသည္၊ မယားေဟာင္း လက္ခ်က္ႏွင့္၊ အသက္ဆံုးေတာ္ မူရေလ၏။
***
ဒီတပတ္ အပိုင္း (၄) ကိုေတာ့ ခပ္တိုတိုပဲ တင္လိုက္ပါတယ္။ အပိုင္း (၅) ဆိုရင္ ဆဒၵန္ဆင္မင္း၀တၳဳ အဆံုးသတ္ပါၿပီ။ ဒီအပိုင္းကို ႐ိုက္ရတာေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။ ရက္စက္လိုက္တဲ့ မုဆိုး။ ဖတ္ရင္း ႐ိုက္ရင္း စိတ္မေကာင္းတဲ့ ၾကားက မွတ္မွတ္သားသား ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေလးေတြ အထပ္ထပ္ ျပန္ေရရြတ္လို႔ ဦးပုညရဲ႕ ထိမိတဲ့ စကားလံုး ေတြရဲ႕ ဖ်ားေယာင္းမႈမွာ ေမ်ာပါသြားခဲ့တယ္။

ေမာင္မင့္သခင္၊ မုန္းပင္စိုက္ပ်ဳိး၊ ေျပခ်ိန္တိုင္ေရြ႕မွ၊ မေျပႏိုင္ ၿငိဳးတတ္သည့္၊ မူဆိုးတပိုင္း၊ မိန္းမ႐ိုင္းႀကီးကို၊ ငါမွာတိုင္း ေျပာပါေလ ... ဆိုတဲ့ စကားေတြ ...
ေရြသံုးရံခ်ယ္၊ ၾကာရိပ္လယ္မွာ၊ ရယ္ကာေမာကာ၊ မ်က္ႏွာေငြလ၊ ရႊင္ပပႏွင့္၊ ခင္မ၀မ္းေျမာက္ေတာ္ မူပါေလေတာ့ ... ဆိုတဲ့ စကားေတြဟာ ရသ ဂုဏ္ အလကၤာေတြနဲ႔ ျပည့္၀လွတာေၾကာင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္ မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ သံုးစြဲခဲ့ၾကရင္း ... ခုခ်ိန္ထိ တြင္က်န္ေနဆဲပဲ ... ။ ေရွ႕ဆက္ တြင္က်ယ္ဖို႔ အတြက္ကေတာ့ ဒီလိုစာေတြကို ေနာက္လူေတြ ျမတ္ႏိုးတတ္ တန္ဖိုးထားတတ္ေအာင္ က်မတို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားရပါအံုးမယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၁၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၁
၂၂း၅၃ နာရီ

ရည္ညႊန္း။ ။ ဦးပုည၀တၳဳေပါင္းခ်ဳပ္ (ဟံသာ၀တီ ပိဋကတ္ စာပံုႏွိပ္တိုက္ - ၁၉၄၀)

Read More...

Friday, July 29, 2011

အခ်စ္မ်ားစြာျဖင့္ ...

ဇူလိုင္လ ၂၃ ရက္ နံနက္ ေနထန္းတဖ်ားခန္႔ မရွိတရွိ အခ်ိန္ ...
ေမဓာ၀ီတေယာက္ ေနာက္ေဖးမီးဖိုခန္းထဲ၌ အားႀကိဳးမာန္တက္ ခ်စ္၍ေန၏။ ခ်စ္စရာေတြကလဲ မ်ားလွသည္၊ တခ်စ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္တခ်စ္ ... ခ်စ္လို႔လဲ ကုန္ပဲ မကုန္ႏိုင္။ ၾကာလာေတာ့ မခ်စ္ခ်င္ေတာ့ ... ပ်င္းလာသည္၊ ၿငီးေငြ႔လာသည္၊ ထိုအခ်စ္ေတြကို အဆံုးသတ္ခ်င္ၿပီ၊ ခ်စ္ရတာ ပင္ပန္းလွေခ်ၿပီ။
***
ဤဇာတ္လမ္း၏ အစသည္ တေလာက သြားခဲ့ေသာ ဘာမင္ဂန္ ၀ါဆိုဘုရားပြဲမွ အစျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က ဘုရားပြဲသို႔ ဧည့္ပရိသတ္ အေတာ္မ်ားမ်ား လာၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္ နာမည္ႀကီး စြယ္စံုရ ဗဟုႆုတ အိုးကြဲ ဘေလာ့ဂါတဦး ျဖစ္ေသာ တံုးဖလားသူႀကီးဟု အမ်ားသိသည့္ ကိုကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔) လည္း အထူးဧည့္သည္ေတာ္ အျဖစ္ တက္ေရာက္လာေလ၏။ တံုးဖလားသူႀကီးက သက္ႀကီး၀ါႀကီး (အကန္ေတာ့ခံ အသက္ ၈၀ အထက္) ပညာရွင္ ဘေလာ့ဂါတဦးေပမင့္ သူနဲ႔ကိုယ္က ဘေလာ့ေရးေဖာ္ ေရးဖက္ခ်င္းေပမို႔ စိမ္းမေန ရွိန္းမေနဘဲ တရင္းတႏွီး ေျပာဆိုဆက္ဆံ ေနက်ပင္ျဖစ္သည္။ ဘာမင္ဂန္ေက်ာင္းသို႔ က်မ ေရာက္သြားစဥ္မွာ သူႀကီးက ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ႀကီး တလံုးကို ကိုင္ဆြဲကာ အေပၚထပ္ေလွခါးမွ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ဆင္းလာေလသည္။

"ဒီကေန႔ ေမဓာလာမယ္ ဆိုလို႔ သူႀကီးမင္း ျခံထြက္ ပန္းသီးေတြ ခူးလာခဲ့တယ္"
ေျပာေျပာဆိုဆုိ သူလွမ္းေပးသည့္ အိတ္ႀကီးကို က်မယူလိုက္ေတာ့ အိတ္ႀကီးက လက္ထဲတြင္ နင့္ခနဲ ပါလာသည္။
"ပန္းသီးေတြက မ်ားလွခ်ည္လား သူႀကီးရယ္"
"တခါတုန္းက ေမဓာ ဘေလာ့မွာ ပန္းသီးသုပ္စားတယ္လို႔ ေရးဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒါေၾကာင့္ သူႀကီးမင္းလဲ ေမဓာ ပန္းသီးသုပ္စားရေအာင္ အပင္ပန္းခံၿပီး ပန္းသီးပင္ေပၚ ခါးေတာင္းက်ဳိက္ တက္ခူးလာခဲ့တာ၊ ေျမမနင္းသားေလးေတြေလ ..."

သူ႔ျခံထဲတြင္ ဘယ္သူမွမစားသျဖင့္ အလဟႆ ျဖစ္မည့္အတူတူ က်မကိုေပးေသာ အႏွီ ပန္းသီးမ်ားကို က်မ တန္ဖိုးမထားမည္ စိုးသျဖင့္ ထိုသို႔ ဇန္းတင္၍ ေျပာၾကားေလသည္။ ဘေလာ့တြင္ က်မ ပန္းသီးသုပ္အေၾကာင္း ေရးဖူးသည္မွာ တႏွစ္ပင္ ျပည့္လုၿပီ။ အသက္ႀကီးေသာ္လဲ အလြန္ မွတ္ဉာဏ္ေကာင္းေသာ သူႀကီးမင္းပါတကား။

"ခုလို တကူးတက သယ္လာတာ အင္မတန္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သူႀကီး"

က်မစိတ္ထဲက ဒီပန္းသီးေတြ ကုန္ေအာင္ ဘယ္လို သုပ္စားရပါ့မလဲဟု ေတြးေနေသာ္ျငား ႏႈတ္ဖ်ားမွေတာ့ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္ရေသးသည္။ ဤကား ဘိလပ္၏ ယဥ္ေက်းမႈပင္တည္း။


တံုးဖလားသူႀကီး၏ ေတာ္၀င္ မဟာပန္းသီးပင္

ထိုေန႔ ၀ါဆိုပြဲမွ အျပန္တြင္ေတာ့ သူႀကီးျခံထြက္ ပန္းသီးတအိတ္ႏွင့္ က်မ အလုပ္႐ႈပ္ရေခ်ေတာ့သည္။ အိမ္ရွိလူဦးေရက စုစုေပါင္းမွ ဦးရီးေတာ္ႏွင့္ က်မ ႏွစ္ေယာက္ထဲ၊ ေပးလိုက္သည့္ ပန္းသီးေတြက မနည္းမေနာ။ အသုပ္ႀကိဳက္ေသာ ဦးရီးေတာ္ကို ေန႔တိုင္း ပန္းသီးသုပ္ခ်ည္း ေကၽြးေနလို႔ကလဲ မျဖစ္။ ကိုယ္တိုင္လဲ ေန႔တိုင္း မစားခ်င္။ ၂ ရက္ ဆက္တိုက္ေလာက္ေတာ့ ပန္းသီးေတြ သုပ္ၿပီး စားလိုက္ေသး၏။ ၂ ရက္မွာ ၄ နပ္ စားသည္မို႔ ၄ နပ္ျပည့္ေတာ့ ႐ိုးသြားၿပီ။ အန္တီတေယာက္၏ အၾကံေပးခ်က္အရ တခ်ဳိ႕ပန္းသီးေတြကို အ၀က်ယ္သည့္ ပုလင္းႀကီးႀကီးျဖင့္ ဆားရည္စိမ္ ထားလိုက္သည္။ ဒါလဲ မကုန္ေသး။

ရက္သတၱ ၂ ပတ္ျပည့္လု ျပည့္ခင္ ျဖစ္လာသည္အထိ ပန္းသီးေတြကား က်န္ေသးသည္။ အရြယ္မေရာက္ခင္ အပင္ေပၚမွ ဆြတ္ခူးျခင္း ခံရရွာေသာ ေျမမနင္းသီးေတြမို႔လား မသိ။ ၂ ပတ္ျပည့္လုသည္ထိ လတ္ဆတ္ေနတုန္း။ ထိုသို႔ျဖင့္ ဇူလိုင္ ၂၃ရက္ေန႔ ေရာက္ေသာအခါ အၾကံရၿပီ။ ေနာက္တေန႔ ဆိုလွ်င္ ဘာမင္ဂန္သို႔ အလွဴပြဲသြားရမည္။ ထိုပန္းသီးမ်ားကို ပန္းသီးငပိခ်က္ ခ်က္၍ ဘုန္းဘုန္းေတြကို ကပ္မည္။ ထိုအလွဴပြဲကို သူႀကီးလဲ လာအံုးမည္ဟု သတင္းရသျဖင့္ သူ႔အတြက္လဲ ခ်က္ၿပီး ယူသြားမည္ဟု ေတြးကာ မနက္ခင္းတြင္ အထက္၌ ေဖာ္ျပခဲ့သလို ေမဓာ၀ီတေယာက္ စိန္ခလုတ္ျဖင့္ ပန္းသီးမ်ားကို တလံုးၿပီးတလံုး ခ်စ္ (အဲ ... ေယာင္လို႔) ျခစ္၍ ေနရေပေတာ့၏။ (ဥပုသ္ႀကီးနဲ႔ေတာင္ ျခစ္ေနရတဲ့ဘ၀)

(အေပၚဆံုးက စာပိုဒ္တြင္ -် (ယပင့္) ႏွင့္ ျ- (ရရစ္) မွားယြင္းေရးသားမိျခင္းကို စာဖတ္သူမ်ား မိမိဘာသာ ျပင္၍ ဖတ္ၾကပါကုန္။ ဤကား စကားခ်ပ္)


မျခစ္မီပံု ႏွင့္ ျခစ္ၿပီးပံု

ပန္းသီးတပံုးလံုး ျခစ္၍ ၿပီးသြားေသာအခါ လက္လဲ အေတာ္အံေသသြားၿပီ။ သို႔ေသာ္ မနားရေသး၊ မ်က္ရည္ေတာက္ေတာက္ယိုေအာင္ ၾကက္သြန္လွီးျခင္း၊ လက္တေညာင္း ပုဇြန္ေျခာက္ေထာင္းျခင္း၊ င႐ုတ္ ၾကက္သြန္ကို ငပိစိမ္းစားေလးထည့္ကာ မႊန္ထြန္ေနေအာင္ ဆီသတ္ျခင္း စသည္စသည္ အမႈကိစၥမ်ား စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ကာ ပန္းသီးငပိခ်က္ကို ႀကိဳးစားပမ္းစား ခ်က္ရျပန္ေလ၏။


ပန္းသီးငပိခ်က္ကို မကပ္ေသာ အိုးကေလးျဖင့္ ခ်က္သည္မို႔ ခဏပစ္ထားၿပီး တျခားကိစၥလုပ္ေနစဥ္ တူးနံ႔က ႏွာေခါင္း၀ကို လာ၍ ကလူက်ီစယ္သျဖင့္ ကမန္းကတန္း ေျပးၾကည့္ေတာ့ အနည္းငယ္ တူးေနၿပီ။ မကပ္ေသာအိုးက အိုးမကပ္ေသာ္လဲ တူးတတ္ေပသည္တကားဟု သင္ခန္းစာရကာ အတူးေတြ အသက္ေတြကို ဖယ္ထုတ္ပစ္ရေသးသည္။ အတူးႏွင့္ အသက္က တြဲလ်က္ အျမဲရွိတတ္သည္၊ တူးလွ်င္ သက္ (ခါး) တတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ပန္းသီးငပိခ်က္ အိုးထဲမွ အတူးႏွင့္ အသက္ကို ဖယ္ထုတ္ၿပီး အားလံုးက်က္ေသာ္ င႐ုတ္သီးစိမ္းကေလး ခြဲထည့္ၿပီးေနာက္ ပန္းသီးငပိခ်က္ ခ်က္ျပဳတ္ျခင္းကိစၥ နိ႒ိတံေလၿပီ။ ခ်က္၍ ၿပီးေသာအခါ ဘာမင္ဂန္ေက်ာင္းအတြက္ တဘူး၊ သူႀကီးအတြက္ တဘူးႏွင့္ အိမ္အတြက္ တဘူးဟူ၍ ဘူး ၃ ခုႏွင့္ခြဲထည့္ၿပီးေနာက္ ပန္းသီးမ်ား ကုန္သြားသည့္အတြက္ စိတ္ေအးလက္ေအး ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။
***
ေနာက္တေန႔ အလွဴပြဲမွာ သူႀကီးႏွင့္ဆံုေတာ့ ...
"သူႀကီးပန္းသီးေတြကို ငပိခ်က္ ခ်က္လာတယ္၊ ဒီမွာ သူႀကီးအတြက္ တဘူး ..."
"အိမ္း ... စားရေသးတာပ ... ျခံထဲက ပန္းသီးပင္လဲ အလံုးေတြ ပိုထြားလာလို႔ ေမဓာအတြက္ ပန္းသီးေတြ ထပ္ခူးလာခဲ့ေသးတယ္၊ ေရာ့ ... ေဟာဒီမွာ ... "

ေျပာေျပာဆိုဆို သူႀကီးက အရင္တခါထက္ ပိုႀကီးေသာ အိတ္ျဖင့္ ထည့္လာသည့္ ပန္းသီးအိတ္ႀကီးကို က်မလက္သို႔ ေပးအပ္လိုက္ေလေသာအခါ ...

ဟိုက္ ... ျခစ္ရေပအံုးမည္ ဟု စိတ္ထဲမွ တိတ္တခိုး ေရရြတ္မိေသာ္လဲ ႏႈတ္ကမူ ...

"ေက်း ... ေက်း ဇူး တင္ ပါ တယ္ သူႀကီး" ဟု အသံတိမ္တိမ္ျဖင့္ ေျပာရင္း ပန္းသီးအိတ္ႀကီး မႏိုင့္တႏိုင္ဆြဲကာ သူႀကီးေရွ႕ေတာ္ေမွာက္မွ အျမန္ဆံုး ခြါခဲ့ရေလေတာ့သတည္း။
***
မၿပီးဆံုးေသးေသာ အျခစ္မ်ားစြာျဖင့္ ...

ေမဓာ၀ီ
၂၉ ဇူလိုင္ ၂၀၁၁
၀၀း၁၃ နာရီ

(အဲ ... ေမ့လုိ႔ဗ်ဳိ႕ ... ေခါင္းစဥ္ စာလံုးေပါင္းလဲ ျပင္ဖတ္ၾကပါအံုး)

Read More...

Wednesday, July 27, 2011

ၿပီးကားၿပီး၏၊ သို႔ေသာ္ … မၿပီးေသး …


"ၿပီးကားၿပီး၏၊ သို႔ေသာ္ … မၿပီးေသး …" ဆိုတဲ့ စာသားေလးကို ဇူလိုင္ ၂၃ ရက္ေန႔ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီ စာမ်က္ႏွာမွာ က်မ ေရးထိုးထားခဲ့တယ္။ ၿပီးကားၿပီး၏ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္က က်မရဲ႕ ၉-ရက္တာ တရားထိုင္တဲ့ အစီအစဥ္ဟာ အဲဒီေန႔က ေနာက္ဆံုး ၿပီးဆံုးသြားခဲ့လို႔ပါပဲ။ မၿပီးေသး … ဆိုတာက က်မ ဒီေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္ၿပီး ရပ္တံ့ေနလို႔ မရေသးဘူး၊ လိုခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္တခုကို မေရာက္ခဲ့ ေသးဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ က်မ ဆက္ၿပီး ေလွ်ာက္လွမ္းေနရအံုးမယ္ … က်မ ျပဳလုပ္ရမယ့္ တာ၀န္ေတြ မၿပီးေသးဘူး ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ဒီစာသားေလး ေရးခဲ့တာပါ။

က်မခုလို အိမ္မွာပဲ ဥပုသ္ေစာင့္ တရားထိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ခင္မင္ရာ ခင္မင္ေၾကာင္း မိတ္ေဆြေတြက စိတ္၀င္တစား ေမးျမန္းၾကပါတယ္၊ ရိပ္သာ၀င္သလို လုပ္မယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုလုပ္တာလဲ … ထိေရာက္မႈ ရွိမရွိ၊ အက်ဳိးရွိမရွိ စသျဖင့္ ေမးၾကတယ္။ က်မကလဲ ဒီအေတြ႔အၾကံဳကို ေျပာျပခ်င္တာနဲ႔ ဒီပို႔စ္ေလးကို ေရးလိုက္ရျခင္းပါပဲ။

၉-ပါးသီလ ဥပုသ္နဲ႔ တရားထိုင္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ က်မက တေန႔တာ အခ်ိန္ဇယား ဆြဲလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ ဆြဲတဲ့ အခ်ိန္ဇယားဆိုေတာ့ ရိပ္သာလိုေတာ့ မတင္းက်ပ္ဘူး၊ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ပဲ ဆိုပါေတာ့။ အခ်ိန္ဇယားက မနက္ ၆ နာရီက ည ၉ နာရီ ထိပါပဲ။ မနက္ ၆ နာရီ မွာ ခါတိုင္းလုပ္ေနက် ၀တ္အတိုင္း ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရကပ္၊ ဘုရားရွိခိုး၊ စတာေတြ လုပ္တယ္၊ တရားထိုင္ခ်ိန္က ၇ နာရီက ၈ နာရီ က စၿပီး တနာရီ ထိုင္ တနာရီ စၾကၤ ံေလွ်ာက္ မူကို ခ်ထားလိုက္တယ္။ ဒီၾကားထဲ မနက္စာစားခ်ိန္ ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္ကို ဖယ္ရတာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ဦးရီးေတာ္အတြက္ ေန႔လည္စာ ညစာ ျပင္ေပးခ်ိန္ေတြကိုလဲ ထုိင္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ မတိုက္ေအာင္ လုပ္ထားရေသးတယ္။


၀ါဆိုလျပည့္ေန႔ စစခ်င္း ထိုင္တဲ့ရက္မွာ တနာရီ ျပည့္ေအာင္ မထိုင္ႏိုင္ပါဘူး။ ထိုင္ဖို႔ အရွိန္ယူတဲ့ အေနနဲ႔ စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ မထိုင္ခင္ ပရိတ္တို႔ ဓမၼစၾကာတို႔ အရင္ ရြတ္ဖတ္ သရဇၥၽာယ္ပါတယ္။ ပထမအႀကိမ္ မထိုင္ခင္ ဓမၼစၾကာရြတ္ ၿပီးေတာ့ ၄၅ မိနစ္ထိုင္၊ ေနာက္ ၄၅ မိနစ္ စၾကၤ ံေလွ်ာက္၊ ေနာက္တႀကိမ္မထိုင္ခင္ ပ႒ာန္းရြတ္၊ စသျဖင့္ေပါ့။ အရွိန္ယူတာ အေတာ္မ်ားသြားလားေတာ့ မသိဘူး။ အဲဒီေန႔က က်မရြတ္ခဲ့တာေတြက ပရိတ္ႀကီး ၁၁-သုတ္ အကုန္၊ ဓမၼစၾကာ နဲ႔ အနတၱလကၡဏသုတ္၊ ပ႒ာန္း ပစၥယနိေဒၵသ၊ အဘိဏွသုတ္နဲ႔ ေဗာဇၥၽင္သံုးမ်ဳိး၊ မဟာသရဏဂံုေတာ္ႀကီး … တို႔ပါပဲ။ အဲဒီေန႔က ၅ ႀကိမ္ ထိုင္ျဖစ္ေပမဲ့ တခ်ဳိ႕အႀကိမ္ေတြမွာ မိနစ္ ၂၀ ပဲ ထိုင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ စိတ္ေတြက ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္နဲ႔ အရမ္းပ်ံ႕လြင့္တဲ့ အျပင္ အိပ္ကလဲ ငိုက္လိုက္တာ၊ စၾကၤ ံေလွ်ာက္တာ ဘယ္လွမ္းတယ္ ညာလွမ္းတယ္ ၂ ခ်က္ပဲ အရင္ဆံုး မွတ္တာေတာင္ ဘယ္နဲ႔ ညာ မွားကုန္ေသးတယ္။ အဲဒီေလာက္ အထိ။

အဲဒီည ၉ နာရီ တရားျဖဳတ္ၿပီး တရားနာေနတုန္း အိမ္ကို ဖုန္း၀င္လာတယ္။ ဘာမင္ဂန္ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱရဉာဏ ဆီကပါ။ ဆရာေတာ္က ဦးရီးေတာ္နဲ႔ ေျပာၿပီး က်မနဲ႔ ဆက္ေျပာရင္း က်မ တရားထိုင္တဲ့ အေၾကာင္း ေမးတယ္။ က်မ ဘေလာ့မွာ ေရးထားတဲ့ ပို႔စ္ကို ဖတ္ရၿပီး တရားျပဆရာ မရွိ တရားစစ္မယ့္သူ မရွိလို႔ ေရးထားတာ ေတြ႔လို႔ က်မကို ေန႔တိုင္း တရားစစ္ေပးမယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာေတာ့ က်မမွာ ၀မ္းေျမာက္စြာနဲ႔ ဆရာေတာ္ကို ေက်းဇူးတင္လို႔ မဆံုးဘူး။ တကယ္တမ္းက က်မမွာ အရင္က ထိုင္ဖူးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ နည္းနည္းနဲ႔ ထိုင္ခ်င္တဲ့ စိတ္သာျပင္းျပေနတာ ကိုယ့္ကို တရားစစ္ေပး ျပေပးမယ့္သူ မရွိေတာ့ အားက ခပ္ငယ္ငယ္။ ကိုယ္မွားေနရင္ မွားမွန္းလဲ သိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလမ္း ေလွ်ာက္ရမယ္ ဆိုတာ သိေပမဲ့ ဘယ္လို ဘယ္လိုသြား လို႔ ကိုယ့္ကို လမ္းညႊန္ျပေပးမယ့္သူ မရွိရင္ လမ္းမွန္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မသြားႏိုင္ဘဲ လမ္းခုလတ္မွာ ရြာလည္ေနတတ္တာမ်ဳိး မဟုတ္လား။ တရားဆိုတာ အလြန္သိမ္ေမြ႔တာကိုး။

ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္က လိုလိုလားလားနဲ႔ တရားစစ္ေပးမယ္ ဆိုလာေတာ့ က်မသိပ္ကို အားတက္သြားတယ္။ ဆရာေတာ္က က်မကို အရြတ္အဖတ္ေတြ နည္းနည္းေလွ်ာ့ဖို႔၊ စၾကၤ ံ ေလွ်ာက္ရင္ ဘယ္လိုမွတ္ရမယ္၊ ေျခဗလာနဲ႔ ေလွ်ာက္တာ ပိုေကာင္းတယ္ဆိုလို႔ ေနာက္ပိုင္း ျမက္ခင္းထဲမွာ ဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အဲဒီ အရသာကို သေဘာက်သြားေတာ့တာပဲ။ ဆရာေတာ္က ပထမေန႔မွာ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးကို သိေအာင္မွတ္တဲ့ ဓာတ္ကမၼ႒ာန္းကို ေျပာျပေပးၿပီး ေနာက္ေန႔မွာ ခႏၶာငါးပါးနဲ႔ ႐ႈမွတ္ပံုကို ရွင္းျပေပးခဲ့ပါတယ္။ (အက်ယ္သိခ်င္ရင္ ဆရာေတာ္ကို ဆက္သြယ္ၿပီးသာ ေမးျမန္းၾကပါကုန္။)

စေန တနဂၤေႏြရက္ေတြမွာ ဦးရီးေတာ္ အလုပ္မသြားဘဲ အိမ္မွာ တေနကုန္ ရွိေနတာမို႔ အိမ္အလုပ္ လုပ္ရတာ ပိုမ်ားတယ္။ ဟင္းခ်က္တာတို႔ ျခံလုပ္တာတို႔ လုပ္ရတဲ့အျပင္ တခါတေလ သူနဲ႔ အျပင္ကိုလဲ လိုက္ရေသးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အနည္းဆံုးေတာ့ တေန႔ သံုးႀကိမ္ထိုင္ၿပီး သံုးႀကိမ္ေလွ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးရီးေတာ္ အလုပ္သြားတဲ့ ေန႔ေတြမွာ ၅ ႀကိမ္စီ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ တတိယေျမာက္ေန႔မွာေတာ့ တနာရီ ထိုင္ႏိုင္သြားၿပီ။ စိတ္ကေတာ့ ပ်ံ႕လြင့္တုန္း၊ အိပ္ကလဲ ငိုက္ေသးတာပဲ။ တခါတေလ အရမ္းကို ပ်င္းလာတယ္၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္ေနတာေတာင္ စိတ္ဆိုတာ မေကာင္းမႈမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္တာဆုိေတာ့ ေညာင္းလိုက္တာ … ဆက္မထိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူး ဆိုတာမ်ဳိး အပ်က္စိတ္က ၀င္လာေသးတယ္။

ညဘက္ တရားေလွ်ာက္တိုင္း ဆရာေတာ္က က်မကို တရားစစ္ေပးတဲ့အျပင္ ဆံုးမစကားေတြ အားေပးစကားေတြ ပံုတိုပတ္စေလးေတြနဲ႔ အားေပး ဆံုးမခဲ့တယ္။ ဘယ္မွာပဲထိုင္ထိုင္ ကိုယ္က အဆင့္သိပ္မျမင့္ေသးရင္ေတာ့ တရားျပဆရာ လိုကို လိုအပ္ပါတယ္။ မိမိအိမ္မွာ တရားထိုင္လိုသူမ်ား ကမၼ႒ာန စရိယ တပါးပါးနဲ႔ ဆက္သြယ္ထားၾကပါ။ အိမ္မွာ တရားထိုင္ျခင္းရဲ႕ အဖ်က္တခုကေတာ့ တယ္လီဖုန္းပါပဲ။ ဦးရီးေတာ္ရွိရင္ က်မ ဖုန္းထမကိုင္ရင္ ရေပမဲ့ သူအလုပ္သြားေနခ်ိန္ ဖုန္းျမည္ရင္ေတာ့ မကိုင္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဆိုေတာ့ တရားထိုင္ရာမွာ ႀကီးစြာေသာ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ အသိမိတ္ေဆြေတြကို တရားထိုင္မွာလို႔ ႀကိဳေၾကျငာထားတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာ တရားထိုင္လိုသူမ်ား တယ္လီဖုန္းကို အၿပီးျဖဳတ္ထားႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္။

ေနာက္တခု မေရွာင္မလႊဲသာၾကံဳရတာက အိမ္ရွိလူ (ဦးရီးေတာ္နဲ႔) စကားေျပာရျခင္းပါပဲ။ ဒါကလဲ အေႏွာက္အယွက္ တမ်ဳိးလုိ႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ စကားေျပာရင္ အမွားပါတဲ့အခါ ဆူခံရလို႔ စိတ္ညစ္ရတာက တမ်ဳိး၊ ဆူမခံရရင္ေတာင္ အဲဒီေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြက တရားထိုင္ရင္ ျပန္ျပန္ေပၚေနလို႔ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ရတာက တမ်ဳိး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ၀စီပိတ္ေနတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။

၅-ရက္ ေျမာက္ေန႔နဲ႔ ၆-ရက္ ေျမာက္ေန႔မွာ ၂ ရက္ဆက္တိုက္ အဆူခ်ည္း ခံေနရတယ္။ ဦးရီးေတာ္က မာန္မဲ ဆူဆဲတာမ်ဳိး မလုပ္တတ္ေပမဲ့ သူ႔စကားတခြန္းတေလကို က်မက အက်ေကာက္ၿပီး စိတ္ထိခိုက္တာ ၀မ္းနည္းရတာ … အင္း … စိတ္တိုရတာလဲ ပါတာေပါ့ေလ။ က်မ အမကိုေျပာျပေတာ့ အမက ေျပရာ ေျပေၾကာင္း ေျဖာင္းဖ်တယ္။ “သူမ်ားဆီက ဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္နဲ႔ … ကိုယ့္ကိုယ္သာ ေမွ်ာ္လင့္ပါ …” တဲ့။
ေနာက္ၿပီး သူဆိုရင္ မနက္ဘုရားရွိခိုးတိုင္း “ေကာင္းေသာစကား ေကာင္းေသာ တရားကိုသာ ၾကားရ နာရပါလို၏ … မိမိေၾကာင့္ မည္သူမွ စိတ္မဆင္းရဲ မထိခိုက္ ပါေစႏွင့္၊ သူတပါးေၾကာင့္လဲ မိမိ စိတ္ဆင္းရဲ ထိခိုက္ျခင္း မျဖစ္ပါေစႏွင့္” လို႔ ဆုေတာင္းတယ္ လို႔ ေျပာျပၿပီး က်မကိုလဲ အဲဒီလို ဆုေတာင္းခိုင္းတယ္၊ ေမတၱာပို႔ခိုင္းတယ္။


က်မစၾကၤေလွ်ာက္တဲ့ ျမက္ခင္း

က်မလဲ စၾကၤ ံေလွ်ာက္ရင္း အားလံုးေသာ သတၱ၀ါေရာ ပုဂၢိဳလ္တဦးခ်င္းေရာ စၾက၀ဠာအနႏၲေရာ ရွိရွိသမွ် ၃၁ ဘံု အကုန္မက်န္ အႏုလံု ပဋိလံု စိတ္ကိုႏွစ္ၿပီး အၾကာႀကီး ေမတၱာပို႔လိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ထဲ ေအးခ်မ္းသြားတယ္။ စိတ္ထိခိုက္ ၀မ္းနည္းတာေတြ အျမင္မၾကည္လင္မႈေတြလဲ ေလ်ာ့ပါးသြားတယ္။ အဲဒီေန႔ ဦးရီးေတာ္ အလုပ္က ျပန္လာေတာ့ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔။ ေနာက္ရက္ေတြလဲ အဲဒီလိုပဲ တရားမမွတ္ခင္ ေမတၱာအရင္ပို႔တယ္၊ အဲဒီေန႔က စၿပီး ခုထိေတာ့ အဆူမခံရေသးဘူး။ ေမတၱာတန္ခိုးက သိပ္အစြမ္းထက္တာေနာ္။

ေညာင္းတာ နာတာ ကိုက္ခဲတာကေတာ့ တရားထိုင္သူတိုင္း ၾကံဳရမယ္ ထင္တာပဲ။ စစခ်င္းကေတာ့ အဲဒါေတြကို သည္းမခံႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေညာင္းတာ နာတာ မရွိရင္ အိပ္ငိုက္တတ္တာမို႔ ဘယ္ေနရာ နာမလဲေတာင္ လိုက္ရွာေနမိေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ နာျခင္း ေညာင္းျခင္းက ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။

၈-ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ နက္ျဖန္ဟာ ငါ့အတြက္ ဒီတရားထိုင္ျခင္း ေနာက္ဆံုးေန႔ပဲ။ ေနာက္ဆံုးေန႔ မတိုင္ခင္ တခုခုေတာ့ ရေအာင္ လုပ္မွ၊ မဟုတ္ရင္ ၉-ရက္ ထိုင္တာ အလဟႆ ျဖစ္မယ္ … ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေလးေလးနက္နက္ ႐ႈမွတ္တယ္။ ေက်ာကုန္းထဲက ေအာင့္တာေတြ၊ ဒူးဆစ္ထဲက နာတာေတြလဲ သည္းခံမွတ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ဟုတ္ေနေတာ့ အားတက္ၿပီး ငါေတာ့ ေသာတာပန္မျဖစ္မခ်င္း မထဘူး ေပါ့။ ဟဲ … စိတ္က ရွိတာပါ။ လက္ေတြ႔က်ေတာ့ မွတ္ရင္း မွတ္ရင္း စိတ္ကေလးကၿငိမ္ၿပီး မွတ္လို႔ေကာင္းေနတုန္း တီခနဲ နာရီက တနာရီျပည့္ေၾကာင္း အခ်က္ေပးတယ္။ ခဏေတာ့ ဆက္ထိုင္လိုက္ပါေသးတယ္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ဆက္ထုိင္လဲၿပီးေရာ … ၀ီရိယက ေလ်ာ့ခ်င္လာတယ္။ ဒီအခ်ိန္ ခဏေလးနဲ႔ ေသာတာပန္ကေတာ့ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူးေလ။ တနာရီလဲ ျပည့္ၿပီ၊ ည ကိုးနာရီလဲ ထိုးၿပီ။ မဟာသရဏဂံုေတာ္ႀကီးလဲ ရြတ္ရအံုးမယ္၊ ေရလဲခ်ဳိးရအံုးမယ္၊ ေတာ္ၾကာေနာက္က်သြားလို႔ ဆရာေတာ္က ေစာင့္ေနရရင္ အားနာစရာႀကီး … စတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ အမွတ္ျဖဳတ္လိုက္ေရာ။

၉ရက္ ေျမာက္ ေနာက္ဆံုးေန႔လဲ ထိုနည္းလည္းေကာင္း ပါပဲ။ စထိုင္ခါစမွာကို ဆံပင္ဦးေရထဲကေန တဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ခံစားရတယ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ေသြးတိုးေနတာ မ်က္ႏွာေတြ ခႏၶာကိုယ္ ေမြးညင္းေတြ အားလံုး တမြမြ တရြရြ ျဖစ္ေနတာ သိေနတယ္။ မွတ္လို႔ သိပ္ေကာင္းေပမဲ့ ၀ီရိယ နည္းၿပီး တနာရီအျပင္ ဆက္မမွတ္ခဲ့ဘူး။ ဆုိေတာ့ကာ ေမဓာ၀ီတေယာက္ ေသာတာလဲ မပန္ႏိုင္ခဲ့ဘူး ဆိုပါေတာ့။ ဒါနဲ႔ ညဘက္ တရားေလွ်ာက္ေတာ့ ဆရာေတာ့္ကို အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပတဲ့အခါ ဆရာေတာ္က နီ၀ရဏတရားအေၾကာင္း ရွင္းျပေပးပါတယ္။ နီ၀ရဏဆိုတာ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ စတဲ့ ကုသိုလ္တရားေတြကို ပိတ္ပင္တားဆီးတတ္တဲ့ တရားေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ နီ၀ရဏတရား ၆-ပါး ကေတာ့ …

၁) ကာမစၧႏၵ = ကာမဂုဏ္ အာ႐ံုေတြကိုသာ ခံစားလိုျခင္း (အႀကိဳက္)
၂) ဗ်ာပါဒ = အမ်က္ေဒါသ ျပစ္မွားၾကမ္းတမ္းျခင္း၊ (အခိုက္ - ခိုက္ရန္ေဒါသ၊ စိတ္ထိခိုက္သည့္ သေဘာ)
၃) ထိန မိဒၶ = ထိုင္းမႈိင္း ငိုက္မ်ည္းျခင္း၊ (အငိုက္)
၄) ဥဒၶစၥ ကုကၠဳစၥ = စိတ္မတည္ၾကည္ ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း၊ (အမႈိက္ - လြင့္သည့္သေဘာ)
၅) ၀ိစိကိစၦာ = ရတနာသံုးပါး ကံ-ကံ၏အက်ဳိးကို ယံုမွား သံသယျဖစ္ျခင္း၊ (အစိုက္ - သံသယျမား စူးစိုက္ျခင္း သေဘာ)
၆) ေမာဟ = အမွန္မသိျခင္း အ၀ိဇၨာ (အမိုက္)
တို႔ပါပဲ တဲ့။ (လက္သည္းကြင္းထဲက မွတ္ရလြယ္ေအာင္ ဆရာေတာ္က အတိုေျပာျပထားတာေတြပါ)

အဲဒီ နီ၀ရဏတရားေတြကို ပယ္သတ္ႏိုင္မွ အၿမိဳက္နိဗၺာန္ ခ်မ္းသာကို ရႏိုင္မယ္လို႔ ဆရာေတာ္က မိန္႔ၾကားၿပီး အတိုေကာက္ မွတ္ဖို႔ ခုလို လကၤာေလး စီေပးပါတယ္။

ႀကိဳက္ - ခိုက္ - ငိုက္နဲ႔
မႈိက္ - စိုက္ - မိုက္ကို ေရွာင္မွ
အၿမိဳက္ေဘာင္ကို ၀င္မည္ … တဲ့။

အဲဒီ ၆ ပါးထဲက ယံုမွားသံသယ (အစိုက္) ကလြဲလို႔ က်န္တဲ့ ၅ ပါးက က်မနဲ႔ ၿငိေနတဲ့အတြက္ အၿမိဳက္ေဘာင္ မ၀င္ႏိုင္ေသးတာေၾကာင့္ ဒီပို႔စ္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္မွာ ေရးခဲ့သလို ၿပီးကားၿပီး၏၊ သို႔ေသာ္ မၿပီးေသး … နီ၀ရဏ တရားေတြကို ပယ္သတ္ဖို႔ရာ က်န္ေသးေၾကာင္း ေျပာရင္း က်မရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳေလးကို မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၇၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၁
၀၀း၃၃ နာရီ

Read More...

Monday, July 25, 2011

မင္းဂန္ရြာမွ စုေပါင္း ရွင္ျပဳ နားသပြဲ

မင္းဂန္ရြာရဲ႕ ရြာဦးေစတီမွာ မေန႔က (၂၄ ဇူလိုင္) စုေပါင္း ရွင္ျပဳ နားသ အလွဴပြဲလုပ္လို႔ က်မတုိ႔ တူ၀ရီး သြားၾကတယ္။ က်မရဲ႕ ၉ ရက္တိတိ ဥပုသ္ေစာင့္ တရားထိုင္တဲ့ အစီအစဥ္လဲ ၿပီးဆံုးသြားၿပီမို႔ ဥပုသ္ထြက္နဲ႔ အလွဴပြဲ အံကိုက္ပဲေပါ့။ ဥပုသ္ထြက္ မနက္မွာ ၅ နာရီ မထိုးခင္ အိပ္ရာထၿပီး ေခါက္ဆြဲ ၂ ဒယ္ ေၾကာ္တယ္။ တဒယ္က မီးထြန္းဖို႔ တဒယ္က ကက္ဆက္ဖြင့္ဖို႔ ... မဟုတ္ပါဘူး၊ တဒယ္က အသားနဲ႔ တဒယ္က သက္သတ္လြတ္ပါ။ လုပ္ရင္း ကိုင္ရင္း မနက္စာ ေကာ္ဖီတခြက္ကို ကမန္းကတန္း ေသာက္ၿပီး ၉ နာရီခြဲ အိမ္က ထြက္လို႔ မနက္ ၁၀ နာရီ သာသာမွာ မင္းဂန္ရြာဦးေစတီကို ေရာက္တယ္။ ေၾသာ္ ... မင္းဂန္ရြာဆိုတာ ဘာမင္ဂန္ကို ေျပာတာပါ၊ အလွဴပြဲနဲ႔ လိုက္ေအာင္ ျမန္မာမႈ ျပဳလိုက္တာ ဆိုပါေတာ့။ :)

ရြာဦးေစတီႀကီးက ေကာင္းကင္ျပာျပာ ေနာက္ခံနဲ႔ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေရႊေတာင္သဖြယ္ သပၸါယ္လွပါဘိ။ အခါခါေရာက္ အေခါက္ေခါက္ သြားတိုင္း ဓာတ္ပံုမ႐ိုက္ရ မေနႏိုင္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္လြန္းတဲ့ ေစတီႀကီးတဆူမို႔... ဖူးမ၀ ဦးခ်မိ အခါခါ ... ။

ဒီကေန႔ အလွဴကေတာ့ ထူးျခားတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ဘိလပ္မွာ ၾကံဳေတာင့္ ၾကံဳခဲ ၾကံဳရတဲ့ ရွင္ျပဳ နားသ အလွဴပြဲ၊ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးတမ္းစဥ္လာအတိုင္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစား ေဆာင္ရြက္ၾကတဲ့ ပြဲ၊ ရပ္ဓေလ့ ရြာဓေလ့ကို ေအာက္ေမ့ သတိရေစတဲ့ ပြဲ ... ။


ေစတီႀကီးထဲ ၀င္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အလွဴသီခ်င္းသံနဲ႔ ခုလုိ ျမင္ကြင္းကို အံ့ၾသ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ျမင္ရတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား ႐ုပ္ပြါးေတာ္ေရွ႕မွာ ေငြပေဒသာပင္နဲ႔ ပရိကၡရာ ရွစ္ပါး။ ဒီဘက္မွာေတာ့ ခ်စ္စဖြယ္ ျပင္ဆင္ ၀တ္စား ထားၾကတဲ့ ေမာင္ရင္ေလာင္းေလးေတြနဲ႔ နားသ-မယ့္ မိန္းကေလးငယ္ေလးေတြ ... ။

ဒီပြဲမ်ဳိးကို ဘိလပ္မွာ ျပဳလုပ္တာ က်မသိသေလာက္ေတာ့ ဒါဟာ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္တာပါပဲ။ ရွဖီးၿမိဳ႕က ျမန္မာမိသားစု ၄ စု - စုေပါင္းျပီး သူတို႔ ရင္ေသြးငယ္ေလးေတြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ရွင္ျပဳ နားသ မဂၤလာ ျပဳလုပ္တဲ့ အလွဴပြဲပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ ဆိုရင္ ဒီပြဲမ်ဳိး ျပဳလုပ္ဖို႔ရာ သိပ္မခက္ခဲလွေပမဲ့ ဘိလပ္လို ေနရာမ်ဳိးမွာေတာ့ စီစဥ္ရတာ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ဒီပြဲ ျဖစ္ေျမာက္ဖို႔ အစအဆံုး တာ၀န္ယူစီစဥ္ ေပးသူကေတာ့ မင္းဂန္ရြာဦး ေက်ာင္းက ဘုန္းဘုန္း ဦးေဃာသက ပါ။


ေမာင္ရင္ေလာင္းေလးေတြ တန္းစီထြက္လာၾကၿပီ။ ေမာင္ရင္ေလာင္း ၅ ဦးနဲ႔ နားသ-မယ့္ မိန္းကေလးေတြက ၃ ဦး။ ေစတီႀကီးကို လက္်ာရစ္ သံုးပတ္ ပတ္ၿပီး ရွင္ေလာင္း လွည့္ၾကတယ္။ အလွဴ႕ရွင္ အလွဴ႕အမေတြက သပိတ္ သကၤန္းေလးေတြ ပိုက္လို႔ ... ။ ဒီျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရင္း က်မစိတ္ထဲ သီခ်င္းသံေလး ပ်ံ႔လြင့္ လာတယ္။

~~~ အေရွ႕ကို ေလွ်ာက္ပါလို႔ ... အေနာက္ကိုတဲ့ ေမွ်ာ္လိုက္ရင္ ~~~


"ပန္းေတာင္ကိုင္လဲ သူတို႔ ပါတယ္ ... "

ဘုိမေတြလဲ ပန္းေတာင္ကိုင္ၾကတယ္။ ဒုတိယ တေယာက္က ကေလးေတြရဲ႕ ဆရာမေလးတဲ့။ သူ႔တပည့္ေလးေတြကို အားေပးတဲ့ အေနနဲ႔ ပြဲအစအဆံုး ေနသြားတယ္။ ျမန္မာလို ေဟာတဲ့ တရားကို သူနားမလည္ေပမဲ့ တရားဆံုးလို႔ သာဓုေခၚတဲ့အထိ ႐ို႐ိုေသေသေလး ထိုင္ေနပါတယ္။ ျမန္္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အလွဴပြဲကို သူလဲ မွတ္တမ္းေတြ တင္လို႔။


ဒီပံုကေတာ့ မင္းဂန္ရြာနဲ႔ ၀ံပုေလြရြာက အေျပာခ်ဳိတဲ့ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ပန္းေတာင္ကိုင္ အပ်ဳိေခ်ာ သံုးေယာက္ပါ ... ။ ဒီဘက္ပံုရဲ႕ ေရွ႕ဆံုး သံုးေယာက္ကေတာ့ ရြာထဲက ကာလသား သံုးေယာက္ ဆိုပါေတာ့။ ကာလသားသံုးေယာက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ငယ္ေသးလို႔ ပုဆိုးမႏိုင္ေသးဘူး ထင္ပါတယ္၊ ေဘာင္းဘီႀကီးေတြနဲ႔။ :)


ေတာ္႐ံု သဒၶါတရားနဲ႔ ဒီလိုပြဲမ်ဳိး ဘယ္သူမွ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေငြကုန္ လူပမ္းၿပီး အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ႀကိဳတင္ စီစဥ္ ၾကရတာပါ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔နဲ႔ သိသိမသိသိ အလွဴပြဲလာဖို႔ အားလံုးကို ဖိတ္ခဲ့တယ္၊ အလွဴသြားတယ္ဆိုတာလဲ ၀ါးတီးမွာ စားၿပီးျပန္ ဆိုတာထက္ အလွဴရွင္ေတြကို ခ်ီးေျမွာက္ဖို႔ သူတို႔ကုသိုလ္ကို ၀မ္းေျမာက္စြာ သာဓုေခၚဖို႔ က ပိုအေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါမွလဲ အလွဴပြဲတခု သြားရက်ဳိးနပ္မယ္၊ အလွဴရွင္လဲပဲ အလွဴျပဳရက်ဳိးနပ္မယ္ မဟုတ္လား။


ေမာင္ရင္ေလာင္းေတြနဲ႔ သီလရွင္ေလာင္းေတြ ကိုယ္တိုင္ သံဃာေတာ္ေတြကို ဆြမ္းဆပ္ကပ္ၾကတယ္။ တနဂၤေႏြေန႔မွာ လုပ္တဲ့ အလွဴအတြက္ ေသာၾကာေန႔ကတည္းက ညအိပ္ၿပီး ခ်က္ေရး ျပဳတ္ေရး စီမံၾကရတယ္ လို႔ သိရတယ္။ အလွဴရွင္ေတြဟာ ခါတိုင္း အလွဴပြဲေတြက အလွဴရွင္ေတြလိုု ဂုဏ္ပကာသနေတြနဲ႔ ထယ္၀ါလွတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးေတြလဲ မဟုတ္ၾက၊ အလြန္လဲ မၾကြယ္၀ၾကပါဘူး။ ႐ိုးသားတဲ့ ကရင္တိုင္းရင္းသား သာမန္ လက္လုပ္လက္စားေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ သဒၶါတရားကေတာ့ျဖင့္ အင္မတန္ ၾကြယ္၀ၾကတာမို႔ က်မေတာ့ သာဓုအႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚမိတယ္။


စားေသာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေမာင္ရင္ေလာင္းေတြ ဆံခ်ၾကတယ္။ ေတာ္ေသးတာက ခါတိုင္းေန႔ေတြ မိုးေအးေပမဲ့ ဒီကေန႔မွာ ရာသီဥတု သာယာၿပီး ေနလဲပူေနတယ္။ ဆံခ်ေပးေနတဲ့ မ်က္မွန္နဲ႔ ဘုန္းဘုန္းက ပြဲစီစဥ္ေပးသူ ဘုန္းဘုန္း ဦးေဃာသက ပါ။ ဘုန္းဘုန္းက ဒီကေလးေတြ ေက်ာင္းမွာ ရွိေနခိုက္ ျမန္မာစာနဲ႔ ဘာသာေရး အေျခခံ ဆက္လက္ သင္ၾကားေပးသြားမယ္လို႔ ဆိုတာေၾကာင့္ က်မလဲ လိုအပ္တဲ့ စာေလး ကဗ်ာေလးေတြ ကူညီ ရွာေဖြ ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။


ေကသာ ေလာမာ တေစာ ... အစရွိတဲ့ တစပဥၥက ကမၼ႒ာန္း ရြတ္ဖတ္ စီးျဖန္းရင္း ဘုန္းဘုန္းေတြက ဆံခ်ေပးၾကတယ္။ ကိုယ့္ရင္ေသြးငယ္ေလးေတြ ဆံခ်ေနတာကို မိဘေတြက ၀မ္းေျမာက္ ပီတိျဖာေနၾကသလို ... ေမာင္ရင္ေလာင္းေလးကလဲ အေတြ႔အၾကံဳ အသစ္အဆန္းမို႔ ၿပံဳးလို႔ ေပ်ာ္လို႔ ... ။


သီလရွင္ ေလာင္းေလး ႏွစ္ဦး ဆံခ်ေနၾကတယ္။ အသက္ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ အရြယ္ ခ်စ္စဖြယ္ မိန္းကေလးေတြ ... ။ သီလရွင္ထြက္ရင္ ေက်ာင္းျပန္တက္ရမယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကေလးမေလးေတြက ကတံုးနဲ႔လဲ မရွက္ပါဘူးလို႔ မိခင္လုပ္သူက ဆိုတယ္။ အားေပးတဲ့ မိဘေတြကိုေရာ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေလးေတြကိုေရာ ခ်ီးက်ဴးဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ ... ။


"သကလ ဝဋၬ ဒုကၡ နိႆရဏ နိဗၺာနႆ သစိ ၦကရဏတၳာယ ဣမံ ကာသာဝံ ဂေဟတြာ ပဗၺာေဇထ မံ ဘေႏၲ ၱအႏုကမၼံ ဥပါဒါယ ... "

ေမာင္ရင္ေလာင္းေလးေတြ ဆရာေတာ္ထံမွာ သကၤန္းေတာင္းၾကၿပီ။ သူတို႔ သကၤန္းမေတာင္းခင္ အငယ္ဆံုးကေလးေလးကို လူႀကီးတေယာက္က ေမးတယ္။ မင္း သကၤန္းေတာင္း ရၿပီလား ... ဆိုေတာ့ ကေလးက ရၿပီ ... တဲ့။ ဒါဆို သကၤန္းဘယ္လို ေတာင္းမလဲ လို႔ ထပ္ေမးေတာ့ ကေလးေလးက တခြန္းထဲ ေျဖထည့္လိုက္တယ္။

"ေပး" ... တဲ့။
က်မျဖင့္ သူတို႔ ေျပာေနတာ ေဘးနားကေန နားေထာင္ၿပီး ရယ္လိုက္ရတာ။


ဘုန္းဘုန္းေတြက သကၤန္း၀တ္ ေပးၾကတယ္။ သင္းပိုင္ကို ဘယ္လို၀တ္၊ ခါးပန္းႀကိဳး ဘယ္လိုစည္း။ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ျပေပးၾကတယ္။ အားလံုး၀တ္ၿပီးသြားတဲ့ ကိုရင္ေသးေသးေလးက ၾကည္ညိဳစရာ ခ်စ္စရာေလး ... ။


ဆရာေတာ္ထံမွာ ဆယ္ပါးသီလ ယူၿပီး အားလံုး ကိုရင္ေလးေတြ ျဖစ္သြားၾကၿပီ။ သီလယူေနတုန္း ကိုရင္ ပိစိေလးတပါးက အိပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြားလို႔ အားလံုး ရယ္ေနရေသးတယ္။ သူ႔ခမ်ာ ကေလးဆိုေတာ့ ပင္ပန္းၿပီး အိပ္ခ်င္ရွာမွာေပါ့။ ဘယ္လိုမွ မထိမ္းႏိုင္ပဲ ငိုက္ငိုက္ က်သြားတာ။ ဒါေပမဲ့ ပါးစပ္ကေတာ့ အရြတ္မပ်က္ဘူး။ ကိုရင္ေတြကို ဆရာေတာ္က သူတို႔ ေန႔နံအလိုက္ ဘြဲ႔ေတြေပးတယ္။ အားလံုး ျမင့္ျမတ္တဲ့ သာမေဏဘ၀ ေရာက္သြားၾကၿပီေပါ့။


သီလရွင္ေလာင္းေလးေတြလဲ ဆရာေတာ့္ေရွ႕ေမွာက္မွာ ႐ို႐ိုေသေသ လက္အုပ္ခ်ီလို႔ သကၤန္းေတာင္းၾကတယ္။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရတာ အင္မတန္ ပီတိျဖစ္မိတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္ေနတဲ့ ဒီလိုအရြယ္ မိန္းကေလး အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ျဖစ္ေပမဲ့ သီလရွင္ ၀တ္ဖို႔ ေ၀းစြ၊ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ စကားမေျပာတတ္၊ သံဃာေတာ္ေတြ ေရွ႕မွာ မေနတတ္ မထိုင္တတ္၊ အ၀တ္အစား မလံုမျခံဳ အဂါရ၀ ျဖစ္လြန္းၾကတယ္။ အဲဒီလို မိန္းကေလးေတြကို ေခၚၿပီး ဒီလိုပြဲမ်ဳိး ျပခ်င္လိုက္တာလို႔ က်မစိတ္ထဲ ေတြးေနမိတယ္။


သီလရွင္ မ၀တ္မီနဲ႔ ၀တ္ၿပီးပံု။ သာသနာ့အႏြယ္၀င္ သီလရွင္ သကၤန္း ၀တ္႐ံုေလးနဲ႔ က်က္သေရရွိလွတဲ့ မိန္းကေလးငယ္ေလးေတြ။


ကိုရင္ေလးေတြ တန္းစီေနတုန္း ဓာတ္ပံု႐ိုက္ယူရင္း ကိုရင္ေသးေသးေလးတပါး ကို က်မက ကိုရင့္နာမည္ ဘယ္သူလဲ ဆိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး ... တဲ့။ တပါးကေတာ့ သူ႔လူနာမည္ကို ေျပာပါတယ္။ လူနာမည္ မဟုတ္ဘူး ကိုရင္ ဘြဲ႔ေလ ... ဆိုေတာ့ သိဘူး ... ဟီးး ... တဲ့။ ေကာင္းေရာ ... ။

အားလံုးၿပီးေတာ့ တရားနာဖို႔ ေစတီထဲက ခန္းမကို သြားၾကတယ္။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ရွင္သာမေဏေတြ သီလရွင္ေတြဆိုေတာ့ အကန္ေတာ့ခံ ျဖစ္သြားၿပီေပါ့။ မိဘေတြ ဘယ္ေလာက္ ပီတိျဖစ္ရွာ ၾကမလဲ ... ။


ဆရာေတာ္က သီလေပး၊ သံဃာေတာ္အားလံုး ပရိတ္တရား ရြတ္ဆို ခ်ီးျမွင့္ၾကၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္က တရားေဟာပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ေဟာတဲ့ တရားက တိုတိုနဲ႔ ေကာင္းပါတယ္၊ "စကားဆို ခ်ဳိမွ ... တရားဆို တိုမွ" ဆိုစကားေၾကာင့္ တရား တိုလို႔ ေကာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လိုရင္း တိုရွင္းနဲ႔ ထိထိမိမိ ရွိလို႔ပါ။

သားသမီးေတြကို သာသနာ့ေဘာင္ သြတ္သြင္းေပးတယ္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဆရာေတာ္ ေဟာၾကားသြားတာကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ျပန္ေျပာရရင္ ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္ အခါကတည္းက သားေတာ္ ရာဟုလာကို သာသနာ့ေဘာင္ သြင္းေပးခဲ့တယ္။ အေသာက မင္းႀကီးလက္ထက္မွာ အေသာက မင္းႀကီးဟာ ေရတြင္း ေရကန္ေပါင္း ရွစ္ေသာင္း ေလးေထာင္၊ ေစတီေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ စသျဖင့္ လွဴခဲ့ေပမဲ့ သာသနာေတာ္ရဲ႕ ေဆြမ်ဳိး ရင္းခ်ာ မျဖစ္ေသးဘူး၊ မိမိရဲ႕ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာ သားသမီး ရတနာေတြကို သာသနာအေမြ ေပးလွဴတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးမွသာ သာသနာရဲ႕ ေဆြမ်ဳိး ရင္းခ်ာ ျဖစ္တယ္လို႔ ေခၚႏိုင္တယ္ ဆိုၿပီး အရွင္တိႆ မေထရ္က ေဟာေတာ္ မူတာေၾကာင့္ အေသာက မင္းႀကီးဟာ သူ႔သားႀကီး မဟိႏၵနဲ႔ သမီးေတာ္ သဃၤမိတၱာတို႔ကို သာသနာ့ေဘာင္ သြတ္သြင္းေပးခဲ့တယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္အတြက္ မိမိသား သမီးကို ေပးလွဴၿပီး သာသနာ့အေမြ ေပးတာဟာျဖင့္ နိဗၺာန္ကို ေရႊလမ္းေဖာက္တဲ့ ပြဲလို႔ ဆိုႏိုင္ပါသတဲ့ ... ။ ဒီလို ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးတမ္းစဥ္လာမ်ဳိးဟာ ျပည္ပမွာ ပိုၿပီး လိုအပ္တယ္၊ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမ်ားဟာ ဘာသာေရး ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ကင္းေ၀းတဲ့အခါ မိမိရဲ႕ ကိုယ္ခံအား မေကာင္းဘဲ တိုင္းတပါးယဥ္ေက်းမႈ လႈိင္းတံပိုးေအာက္ ေရာက္သြားၿပီး တျခားယဥ္ေက်းမႈေတြ ၀ါးၿမိဳခံသြား ႏိုင္တယ္လို႔ ဆရာေတာ္က ေျပာၾကားသြားပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ အတိဇာတ၊ အႏုဇာတ၊ အ၀ဇာတ ရယ္လို႔ သားသမီး သံုးမ်ဳိးရွိေၾကာင္း။ အတိဇာတ - မိဘထက္ (သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ၊ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ) ျမင့္ျမတ္ေသာ သားသမီး၊ အႏုဇာတ - မိဘနဲ႔ တန္းတူရွိေသာ သားသမီး၊ အ၀ဇာတ - မိဘထက္ နိမ့္ေသာ သားသမီးလို႔ ေခၚေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။ မိဘထက္ ျမတ္တဲ့ သားသမီး ျဖစ္ဖို႔ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာအတြက္ တတ္စြမ္းသေလာက္ ေဆာင္ရြက္ၿပီး တိုင္းက်ဳိး ျပည္က်ဳိး သာသနာက်ဳိးနဲ႔ ဘ၀အက်ဳိး သံသရာအက်ဳိးပါ ေဆာင္ရြက္ၾကေစလိုေၾကာင္း၊ အခု သာသနာ့ေဘာင္ ၀င္ၾကတဲ့ ကေလးေတြဟာ ဘာသာ သာသနာအတြက္ တဆင့္ျဖန္႔ေ၀သူ၊ လမ္းညႊန္ျပသူေလးေတြ အျဖစ္ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ၾကမယ္ ဆိုရင္ ျပည္ပမွာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဗုဒၶသာသနာ မေပ်ာက္မပ်က္ ဆက္လက္ တည္တံ့သြားမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ေဟာၾကားသြားၿပီးေနာက္ အလွဴရွင္ေတြ ေရစက္ခ်ၿပီး ပရိသတ္ အားလံုးက ၀မ္းေျမာက္ႏုေမာ္ သာဓုေခၚကာ အလွဴပြဲ ၿပီးဆံုးသြားပါတယ္။

အလွဴပြဲကအျပန္ ကားေပၚမွာ က်မတို႔ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ အလွဴပြဲအေၾကာင္း ပီတိေတြနဲ႔ စားျမံဳ႕ျပန္ရင္း ၀မ္းေျမာက္စြာ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အညီျပဳလုပ္တဲ့ ဒီလိုပြဲမ်ဳိး ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ ေပၚေပါက္ ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရင္း ဒီပို႔စ္ေလးကို ဖတ္မိသူမ်ား မုဒိတာပြါးေစေၾကာင္း ထပ္ေလာင္း ကုသိုလ္ပြါးလိုက္ရပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၅၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၁
၁၀း၅၇ နာရီ

Read More...

Wednesday, July 13, 2011

ဦးပုည၏ ၀တၳဳမ်ား ... အပိုင္း (၃)

ဆဒၵန္ဆင္မင္း၀တၳဳ
(ယခင္အပတ္မွ အဆက္)

ေသာႏုတၱရ၊ နာမ ေခၚ႐ိုး၊ ေတာမူဆိုးသည္၊ ဆဒၵန္အိုင္တြင္းသို႔၊ သက္ဆင္းမိလွ်င္၊ ဆင္မင္းေနရာ၊ အလာအသြား၊ အထားအေန၊ ေရဆင္းေရတက္၊ အခ်က္ခ်က္ကို၊ ကြယ္၀ွက္ ပုန္းေအာင္း၊ ေခ်ာင္းေျမာင္း ဆင္ျခင္၊ သိျမင္ေသာအခါ၊ ၀ိသာလမာလက အရပ္တြင္၊ ဥမင္ ေပါင္းကူး၊ ေျမကိုတူး၍၊ ျမားဦး စိန္ရြက္၊ ဆင္မင္းခ်က္ႏွင့္၊ ခ်ိန္လ်က္ ထုတ္ေခ်ာက္၊ အထက္က ေဖာက္ၿပီးလွ်င္၊ ေဒါက္ခ်ာ ဆံက်စ္၊ ဖန္ႏွစ္ နီျမန္း၊ သကၤန္းရဲရဲ၊ ဆင္၀တ္ကဲ၍၊ လည္ဆြဲပုတီး၊ တရပတ္ႀကီးမ်ားႏွင့္၊ မေထရ္ သီလ၀င္၊ တကယ့္ရွင္ကဲ့သို႔၊ ဥမင္ေထာင့္က၊ သေကာင့္သားႀကီး၊ အႏုၾကမ္းစီးမည္ဟု၊ အၿပီးေစာင့္လ်က္၊ ေနလင့္၏။ ။

ပုနဒိ၀ေသ၊ တေန႔မိုးေသာက္၊ နက္ျဖန္ေရာက္ေသာ္၊ ေပါက္လွရတနာ၊ ေလာင္းျမတ္စြာသည္၊ မဟာသုဘဒ္၊ သက္မွတ္ ၾကည္ႏူး၊ ေရြမ်ားမွဴးကို၊ တပ္ဦး တင္ေတာ္မူၿပီးလွ်င္၊ ရွစ္ေထာင္ မာတင္၊ ဆဒၵန္ဆင္တို႔ကို၊ ေသနဂၤဗ်ဴဟာ၊ ပဒုမာ ပြင့္ခ်ပ္၊ ရွက္စပ္ဦးကင္း၊ တပ္ႀကီး ခင္းလ်က္၊ အိုင္တြင္းသုိ႔ သက္ဆင္းေတာ္မူသတည္း။ ။ သက္ၿပီးလတ္ေသာ္၊ ပြင့္၀တ္ေရာေထြး၊ အိုင္ေရေအးကို၊ ေလွ်ာ္ေဆးၿဖိဳးၿဖိဳး၊ သြန္းခ်ဳိးသံုးေဆာင္ၿပီး၍၊ မိုက္ေခါင္ႀကီးေနရာ၊ ၀ိသာမာလက၊ ထာ၀ရအရပ္သို႔၊ ခ်ဥ္းကပ္ နားေနရာ၊ ကိုယ္အဂၤါအစိတ္မွ၊ ေလွ်ာဘိတ္ေသာ ေရစက္သည္၊ ခ်က္ေတာ္မွ စုဆင္း၍၊ ျမားတြင္းမွ ၀င္ၿပီးလွ်င္၊ မူဆိုးႀကီး မ်က္ႏွာသို႔၊ ေျဖာင့္စြာ စီးက်ေလသတည္း။ ။

မူဆိုး အနရိယာ၊ ေတာတံငါလည္း၊ အခါအခြင့္၊ ဤယခု သင့္လွၿပီ၊ ခံတြင့္းအပါး၊ မုတ္ဆိတ္ၾကားမွာ၊ ပ်ားလာ၍ စြဲေခ်မွကို၊ မခဲမၿငိဳ၊ မ်ဳိ႐ံုသာ လိုေတာ့သည္ဟု၊ ပိုလ္တေထာင္တင္ေရး၊ ဧရေထးကို၊ ေကြး၍ ကြင္းေအာင္၊ အျပင္းငင္လ်က္၊ လ်င္လွေသာ ျမားဟုန္ျဖင့္၊ အားကုန္ လႊတ္လိုက္ေလသည္တြင္၊ ဆင္မင္း ခ်က္ကို၊ ျမားစက္ လွ်ပ္လွ်ပ္၊ စိန္သြား ဟပ္၍၊ သည္းခ်ပ္ အူမ၊ မြမြျပတ္ေႂကြ၊ ေထာင္းေထာင္းေၾကေအာင္၊ ေႏွာက္ေမႊ ကုန္စင္၊ ေက်ာက္ကိုထြင္၍၊ ေကာင္းကင္သို႔ ျမားတက္ေလသတည္း။ ။

ဆင္မင္းဖ်ားလည္း၊ ျမားထိေသာဒဏ္၊ ျပင္းထန္ဆူလႈိက္၊ ခိုက္ခိုက္တုန္မွ်၊ နာက်င္လွေသာေၾကာင့္၊ သကလ ၀နံ၊ ေတာင္ယံပတ္ကံုး၊ ေတာအလံုးကို၊ ႐ိုက္ခ်ဳန္းျမည္ဟီး၊ ပဲ့တင္တီးလ်က္၊ သံႀကီးေငၚေငၚ၊ သံုးႀကိမ္ေၾကာ္၍၊ ဟစ္ေအာ္ ညည္းညဴေတာ္မူသတည္း။ ။

သုဘဒၵါ မိဘုရားေခါင္ႏွင့္၊ ရွစ္ေထာင္ေသာ ဆင္အေပါင္းတို႔လည္း၊ ဘုရားေလာင္းအသံကို ၾကားလွ်င္၊ ေၾကာက္အားႀကီးစြာ၊ က်ာက်ာ ေအာ္ျမည္၊ သုန္သုန္လည္လ်က္၊ ေရွ႕တည္မိရာ၊ ေျပးခြါၿပီးမွ၊ အၾကံရ၍၊ တို႔ဘုရာ့းရန္သူကို၊ ဘမ္းယူ သတ္ညႇစ္မည္ဟု၊ ပတ္လည္ ေတာေတာင္၊ မိုးေခါင္ပ်ံတက္၊ ပတ္ပတ္ညက္မွ်၊ ရွာေဘြၾကစဥ္၊ ခင္မ-မဟာ၊ သုဘဒၵါမူ၊ သည္းခ်ာသက္ႏွင္း၊ ဆဒၵန္မင္းကို၊ ကိုယ္ခ်င္းမွီကပ္၊ အသာအပ္၍၊ တန္႔ရပ္ထူေထာင္ ေစသတည္း။ ။

ဆင္မင္းဘုန္းႂကြယ္၊ ေဗာဓိႏြယ္လည္း၊ မယ္သုဘဒၵါ၊ သာသာေအးေအး၊ ကိုယ္ေငြ႔ေပးလ်က္၊ ေဖးကာမ၍၊ ယုယ သိုက္ၿမိဳက္၊ ႏွာေမာင္းႏွင့္ ပိုက္ရာတြင္၊ အဟိုက္ေျပ၍၊ ေနသာ႐ံု ရွိေတာ္မူသတည္း။ ။ ထိုၿပီး တေထာက္၊ အၾကံေတာ္ ေပါက္သည္မွာ၊ ေနာက္ထပ္၍ တခါ၊ ျမားခ်က္လာေခ်က၊ သုဘဒၵါ မိဘုရားကို၊ ထိပါးဘြယ္ ျမင္ေသာေၾကာင့္၊ ႏွင္ေတာ္မူလို၍။ ။ အဘယ္သုဘဒၵါ၊ ဆင္တကာမူ၊ ငါ၏ရန္သူကို၊ ဘမ္းယူရွာမည္ သြားၾကသည္။ သင္မွာတမူ၊ ငါ့ရန္သူႏွင့္၊ စိတ္တူ ညီညာ၊ ၾကံဘက္ပါ၍၊ မရွာမလိုက္ ေနသေလာဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္တြင္၊ သုဘဒၵါမိဘုရားလည္း၊ ခ်စ္အားထက္ပင္၊ ေၾကာက္အား၀င္၍၊ ဆင္မင္းျမတ္ကို၊ သံုးပတ္ လက္်ာရစ္၊ ပုဆစ္ႏွိမ္က်ဳိး၊ ရွိခိုးၿပီးေသာ္၊ သြယ္စီးၿဖိဳင္ၿဖိဳင္၊ မ်က္ရည္အိုင္ႏွင့္၊ အႏိုင္သာခြါခဲ့၍၊ အာကာသ ေကာင္းကင္သို႔၊ ငယ္လင္ရွိရာ၊ ျပန္ၾကည့္ခါႏွင့္၊ တက္ရွာေတာ္ မူရေလသတည္း။

ဆင္မင္းဖ်ားလည္း၊ ဤျမားပစ္ခ်က္၊ အထက္ ေရွ႕ေနာက္၊ ေတာင္ေျမာက္ ၀ဲယာ၊ လာဘြယ္မရွိ၊ ေအာက္ကဟု သိေလ၍၊ ဘူမိေျမရပ္၊ ခြါေတာ္ႏွင့္ ရွပ္သည္တြင္၊ ပ်ဥ္ခ်ပ္ က်ဳိး၍၊ မုဆိုးငုတ္တုတ္ ေပၚေလ၏။ ထုိအခါ၊ ယမ္းတိုက္ႏွင့္ မီးစ၊ ထိပါးၾက သကဲ့သို႔၊ ေဒါသ ပဋိဃာတ္၊ ေျခာင္းေျခာင္းလႊတ္၍၊ သတ္ေတာ့မည္ အၿငိဳးႏွင့္၊ မူဆိုး၏ ဦးေခါင္းကို၊ ႏွာေမာင္းျဖင့္ ဆြဲေတာ္မူေလ၏။

ထိုအခါ၊ တံငါလုဒၵက၊ အၾကံရတည့္၍၊ ကိုယ္က သကၤန္းကို ခြါၿပီးလွ်င္၊ ႏွာေမာင္းေတာ္ အထက္၌၊ ေခါက္လ်က္ တင္လိုက္ေလသတည္း။ ။ ဆဒၵန္ဆင္ေကာင္း၊ ဘုရားေလာင္းလည္း၊ ေမာင္းေမာင္း နီလြင္၊ သကၤန္းကို ျမင္တည့္လွ်င္၊ ေလးသေခ်ၤႏွင့္ ကပၸါတသိန္း ပတ္လံုး၊ သံုးဆယ္ ပါရမီ၊ စာဂီပဥၥ၊ စရိယ သံုးဆင့္၊ ဆည္းပူးက်င့္၍၊ ပြင့္အံ့ တ်ားတ်ား၊ ျဖစ္ျပန္ရကား၊ ပြါးမိေသာ အမ်က္ကို၊ ခ်က္ခ်င္း ၿငိမ္းေစ၏။ ။ ဤဖန္ရည္သကၤန္းကား၊ ရဟန္း ပရမတ္၊ ၀ဋ္ကင္းလြတ္ေသာ၊ အရဟတၱဖိုလ္၏ တံခြန္၊ ျမတ္မြန္လွေခ်၏ တကား၊ ဤအ၀တ္ကို၊ ယြင္းခၽြတ္ ထိခိုက္၊ မမွားထိုက္ေပ၊ ႐ိုေသျမတ္ႏိုး၊ ရွိခိုးပူေဇာ္ ထိုက္ေပသည္၊ ငါ့ရန္သူကို၊ ငါသတ္လိုလည္း၊ ထိုသူယုတ္၏၊ အၿမိဳက္ေခါင္ထြတ္၊ သကၤန္းျမတ္ကို၊ ၀တ္လ်က္ ရွိပေခ်သည္၊ ဘုရား လႈိဏ္ေခါင္း၊ ေအာင္း၍ မာန္ေသြး၊ ေဟာင္သည့္ေခြးကို၊ အေရးျပဳကာ၊ ခြင့္မသာသကဲ့သို႔၊ ထိုသူယုတ္အား၊ သတ္မိျငားေသာ္၊ တရားေတာ္ဂိုဏ္း၊ မလြတ္ရာေခ်ဟု၊ ေရႊႏွလံုးထား၊ ဘုရားတဆူ၊ ျမတ္ထြတ္ေတာ္မူလွ၍၊ ရန္သူမွန္လ်က္၊ မူဆိုးပ်က္အား၊ အသက္ကို ခ်မ္းသာေပးေတာ္မူေလသည္။ ။

ထို႔ေနာက္မွ မူဆိုးသားႏွင့္ စကားေျပာေတာ္မူလို၍ …

အနိကၠသာေ၀ါ ကာသာ၀ံ၊
ေယာ ၀တၳံ ပရိဒဟိႆတိ။
အေပေတာ ဒမသေစၥန၊
န ေသာ ကာသာ၀မရဟတိ။ ။

ေယာ စ ၀ႏၲ ကသာ၀ႆ၊
သီေလသု သုသမာဟိေတာ။
ဥေပေတာ ဒမသေစၥန၊
သေ၀ကာသာ၀မရဟတိ။ ။

ဟူေသာ ႏွစ္ဂါထာကို ရြတ္ေတာ္မူ၏။

အနက္အဓိပၸါယ္ေသာ္ကား … ။
အခ်င္းမူဆိုး၊ အၾကင္သူသည္ ကိုယ္တြင္း၌ ကိေလသာဟူေသာ ဖန္ရည္အျပည့္ရွိ၏၊ ဣေျႏၵကို ဆံုးမျခင္း၊ သစၥာေစာင့္ျခင္းမွ ကင္း၏၊ ထိုသူယုတ္သည္ ဖန္ရည္စြန္းေသာ သကၤန္းကို မ၀တ္ထိုက္။ အၾကင္သူျမတ္သည္ကား၊ ကိုယ္တြင္း၌ ရွိေသာ ကိေလသာကို၊ စင္ၾကယ္စြာ အန္ထုတ္အပ္၏။ ဣေျႏၵကို ဆံုးမျခင္း၊ သစၥာေစာင့္ျခင္းႏွင့္လည္း ျပည့္စံု၏။ စတုပါရိသုဒၶိသီလ ေလးပါးတို႔၌လည္း ေကာင္းစြာ တည္၏။ ထိုသူျမတ္သည္သာ ဖန္ရည္စြန္းေသာ သကၤန္းကို စင္စစ္၀တ္ထိုက္၏ ဟူသတည္း။

ထို႔ေနာက္မွ အခ်င္းမူဆိုး၊ သင္မူဆိုးကား၊ လူမ်ဳိးတကာ၊ ၾကံငွါမရဲ၊ ၾကံ၀ံ့ခဲေသာ အၾကံကို ၾကံ၍၊ ငါ့ထံေရာက္၀င္၊ ငါသို႔စင္ကို၊ အရွင္လတ္လတ္၊ သင္သတ္သည့္ အေၾကာင္းကား၊ အဘယ္အက်ဳိးထူး၊ ေက်းဇူးႀကီးမား၊ သင္၌ ပြါးမည္ေၾကာင့္၊ ငါ့အား သင္သတ္ရသနည္းဟု ေမးေတာ္မူ၏။ ။

(ထိုအခါ၊ တံငါမူဆိုး၊ လူမိုက္မ်ဳိးလည္း၊ ရွိခိုး၀ပ္စင္း၊ မွန္ရာကို လင္းသည္မွာ) ။ ။ ဆင္မင္းသခင္၊ ထိပ္ေခါင္တင္။ လူအိုမူဆိုး၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးသည္၊ ကိုယ္က်ဳိးဆႏၵ၊ ကိုယ့္ကိစၥေၾကာင့္၊ သတ္ရသည္ မဟုတ္ပါ။ ကာသိမင္း၏၊ သက္ႏွင္းေတာင္ညာ၊ သုဘဒၵါဟု၊ အဆာက်ယ္လွ၊ ရွင္ဘုရင္မႀကီးက၊ ျမ မရွား၊ စိန္မရွား၊ အလြန္ပင္မ်ားသည္ကို၊ နားေလး ေလဟန္၊ ဆင္စြယ္မွ ပန္လိုသည္၊ သာမန္ဂုဏ္ငယ္၊ ဆင္နက္စြယ္မ်ားကိုလည္း၊ နား၀ယ္မခံ၊ ညႇီေစာ္နံ၍၊ ရြံသတဲ့ဘုရား။ ။ ဆင္မ်ာ့ဘုန္းေမာ္၊ ဆင္မင္းေက်ာ္၏၊ စြယ္ေတာ္ ႏွစ္ေခ်ာင္း၊ ေျခာက္ေရာင္ ေမာင္းကိုသာ၊ နားေဍာင္းပြတ္၍၊ ဆင္၀တ္ေတာ္မူလိုသည္၊ ဆဒၵန္ ဘုန္းႂကြယ္၊ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ အစြယ္ကိုမွ၊ နား၀ယ္ လွလွ၊ မဆင္ရလွ်င္၊ စိတ္ခ်ေပေတာ့၊ သူေသပါေတာ့မည္ဟု၊ ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္၊ သူခ်စ္လင္၏၊ ရင္ခြင္ၾကားမွာ၊ ေခါင္းထား၍ အေသာ့၊ ငိုပါေရာ့သည္ ဘုရား။ ပင္ပန္းလႈိက္ဖို၊ သူ႔မယား ငိုတည့္လွ်င္၊ ဟိုလူႀကီးက၊ ျပာရီးျပာရာ၊ ပစာအေရး၊ မေတြးမေျမာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကို ေခၚၿပီးလွ်င္၊ ဟဲ့ေနာ္ လုဒၵက၊ ဆင္စြယ္ကို မရလွ်င္၊ ဇီ၀ိတ နတၳိ၊ နင္ေသမည္ အမွန္ဟု၊ မင္းသမီး မာန္စြဲႏွင့္၊ အန္ခဲ၍ မိန္႔ေတာ္မူရာတြင္၊ ခုေသမေလာက္၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး ေၾကာက္လွ၍၊ ဓားေအာက္ကသာ၊ အႏိုင္ႏိုင္ ခြါၿပီးမွ၊ ေတာေအာက္ပင္ေသေသ၊ ျဖစ္လိုရာ ျဖစ္ေစဟု၊ မေသြမေဖာက္၊ ဆက္ပါမည္ ေလွ်ာက္သည္တြင္၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုး၊ တျပံဳးျပံဳးႏွင့္၊ အသံုးကံေကၽြး၊ ငါးရြာစားေပးၿပီးလွ်င္၊ ေက်းဇူးရွင္မ၊ သူကိုယ္တိုင္ လမ္းျပ၍၊ ဘုန္းဘုရာ့း စြယ္ေတာ္ျမတ္ကို၊ အျဖတ္ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ပါသည္။ ။ အစြယ္လိုသူ မိဘုရား၊ အသြားေစသူ မင္းဧကရာဇ္၊ ေလးပစ္သူ ဘုရာ့းကၽြန္ေတာ္၊ ၾကံေဘာ္ၾကံဘက္၊ သံုးေယာက္သား အနက္တြင္၊ ကံကြက္ၾကား၍၊ ငမိုက္သား မူဆိုးေလ၊ နင္ခ်ည္းပင္ ေသေပေတာ့ဟု၊ ေငြေတာင့္အဟန္၊ ဆဒၵန္မင္းျမတ္၊ ကၽြန္ေတာ္အား သတ္လွ်င္လည္း၊ မလြတ္ႏိုင္ရာ၊ ေသရပါေတာ့မည္၊ က႐ုဏာေရွး႐ႈ၊ လႊတ္ေတာ္မူလွ်င္လည္း၊ လူမလိမၼာ၊ ကၽြန္မိစာၦသည္၊ ခ်မ္းသာရပါေတာ့မည္ ဘုရားဟု၊ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္ေလ၏။ ။

အေလာင္းေတာ္ျမတ္၊ ေဗာဓိသတ္လည္း၊ ေလာကတၱယ၊ ဘ၀ပါရဂူ၊ နီးေတာ္မူေသာေၾကာင့္၊ ရန္သူပုဂၢိဳလ္၊ ေသာႏုတၱိဳရ္အား၊ ေရႊကိုယ္ေတာ္ပြါး၊ ရင္ႏွစ္သားကဲ့သို႔၊ သနားစံုမက္၊ အသက္ကို ခ်မ္းသာေပးေတာ္မူၿပီးလွ်င္၊ အသင္မူဆိုး၊ သင့္စကားတြင္၊ မိဘုရား သုဘဒၵါ၊ အရိပ္ပါေသာေၾကာင့္၊ ငါစဥ္းစားမိ၊ စင္စစ္သိၿပီ၊ ဤမိဘုရားသည္၊ အျခားသူမဟုတ္၊ ငါ၏ သက္မွ်၊ စူဠသုဘဒၵါ၊ ရတနာေရာင္ခ်ိပ္၊ ဘြဲ႔ေရႊလိပ္ႏွင့္၊ ေညာင္ရိပ္စံျမန္း၊ ၾကင္မခန္းသည့္၊ ေျမာက္နန္းေဒ၀ီ၊ သင္းျဖစ္ေပသည္။ ။ ငါ၏ အစြယ္၊ နား၀ယ္သ’ရန္၊ ဆင္လိုဟန္ႏွင့္၊ ၾကံဘန္လို႔ ေျပာေသာ္လည္း၊ သေဘာမဟုတ္လွေလဘူး၊ ဆဒၵန္အစြယ္ကို၊ အကယ္၍ လိုဘိမူ၊ အဟိုေရွးက၊ ေဘးေတာ္ ဘိုးေတာ္၊ ခမည္းေတာ္ဘုရား၊ ဆင္မင္းဖ်ားတို႔၏၊ ေျခာက္ပါးေရာင္ဟံု၊ စြယ္ေတာ္စံုကို၊ နိတံုဇမၺဴ၊ ဤေရႊဂူ၌၊ သိမ္းယူသိုထား၊ ရွိေၾကာင္းမ်ားကို၊ ထင္ရွား သင္းသိလ်က္တကား။ ။ ငါ၏ ကိုယ္၌၊ မဆိုေလာက္ဘြယ္၊ အျပစ္ငယ္ကို၊ ႀကီးက်ယ္၀တၳဳ၊ ရန္ၿငိဳးျပဳ၍၊ ယခုငါ့ကို၊ ေသေစလိုေသာေၾကာင့္၊ ထိုထို ပရိယာယ္၊ ေ၀၀ုစ္လွယ္လ်က္၊ ဆင္စြယ္ နားပန္၊ ဆင္လိုဟန္မ်ားႏွင့္၊ ဉာဏ္၀ကၤႏၲ၊ ယုတ္မာလွသည့္၊ အမိုက္မ အတတ္၊ သင္းၾကံ၍ သတ္သည္ကား၊ ဆတ္ဆတ္မုခ် မုန္ေတာ့သည္။ သို႔စင္မွ်ေလာက္၊ မေထာက္မဆ၊ ၾကံရက္သည့္ မိန္းမ၊ အားမရသေရြ႕၊ သူမေမ့ရာၿပီ။ ေရွ႕သို႔သံသရာ၊ ျဖစ္တိုင္းမွာပင္၊ ေလာင္စာရန္ၿငိဳး၊ မီးဆက္၍ ပ်ဳိးမည္ေၾကာင့္၊ မိန္းမဆိုးအမုန္း၊ သည္ဘ၀မွာ၊ သည္မွ်ႏွင့္ တံုးေစေတာ့၊ ေတာပုန္းခ်ဳံလွ်ဳိး၊ သင္မူဆုိးအားလည္း၊ ၿဖိဳးၿဖိဳးႂကြယ္၀၊ မင္းဆုလာဘ္ ရေစေတာ့၊ နန္းမေတာင္ညာ၊ သုဘဒၵါတို႔။ မလာၾကခင္၊ စြယ္ေတာ္ရွင္ကို၊ လ်င္လ်င္ ျဖတ္ခ်ဳိး၊ သင္မူဆိုး စိတ္ရွိတုိင္းျပဳေတာ့ဟု၊ သဗၺညဳ ဘုရားေလာင္းက၊ မယားေဟာင္း စိတ္ေၾကေအာင္၊ ခြင့္ေပးေတာ္မူေလသတည္း။ ။
***
ဒီတပတ္ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ တင္လိုက္ပါတယ္။ ေရွ႕တပတ္မွ ဆက္တင္ပါအံုးမယ္။ ဒီတပတ္တင္တဲ့ ထဲမွာ က်မတို႔ နားစြဲၿပီး အျမဲေျပာျဖစ္ေနက် အသံုးအႏႈန္းတခ်ဳိ႕ ႏွစ္သက္ဖြယ္ ေတြ႔ရတယ္။
ဥပမာ ...
"ဘုရားလႈိဏ္ေခါင္း၊ ေအာင္း၍မာန္ေသြး၊ ေဟာင္သည့္ေခြး" ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းမ်ဳိးေပါ့။ အဲဒီစကား အျမဲၾကားဖူးေနၿပီး တခါတခါ ေျပာတဲ့ ဆိုတဲ့ေနရာ ထည့္သာသံုးမိတယ္၊ ဘယ္က ရတယ္ဆိုတာ မသိခဲ့ဘူး။

"သုဘဒၵါဟု၊ အဆာက်ယ္လွ၊ ရွင္ဘုရင္မႀကီးက၊ ျမ မရွား၊ စိန္မရွား၊ အလြန္ပင္မ်ားသည္ကို၊ နားေလး ေလဟန္၊ ဆင္စြယ္မွ ပန္လိုသည္" ဆိုတဲ့ေနရာ ေရာက္ေတာ့ အဆာက်ယ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားက ဦးပုည စခဲ့ေလသလား စဥ္းစားမိတယ္။

"ပင္ပန္းလႈိက္ဖို၊ သူ႔မယားငိုတည့္လွ်င္၊ ဟိုလူႀကီးက၊ ျပာရီးျပာရာ" ... အဲဒီအပိုဒ္ ဖတ္ရတာေတာ့ ျပံဳးခ်င္စရာ။ ဘုရင္ကို ဟိုလူႀကီးလို႔ သံုးထားတာ ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔ ... ။

"အစြယ္လိုသူ မိဘုရား၊ အသြားေစသူ မင္းဧကရာဇ္၊ ေလးပစ္သူ ဘုရာ့းကၽြန္ေတာ္၊ ၾကံေဘာ္ၾကံဘက္၊ သံုးေယာက္သား အနက္တြင္၊ ကံကြက္ၾကား၍၊ ငမိုက္သား မူဆိုးေလ၊ နင္ခ်ည္းပင္ ေသေပေတာ့ဟု" ... ဒါကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့တဲ့ အပိုဒ္ပဲ။ ဆဒၵန္ဆင္မင္းဆိုတာနဲ႔ ဒီစာပိုဒ္ကို သတိရမိေတာ့တာ ... ။

ဒီပို႔စ္ကို တင္ဖို႔ စာ႐ိုက္ေနရင္း စိတ္ထဲမွာ ခံစားခ်က္မ်ဳိးစံုနဲ႔ ... ။ ဆဒၵန္ဆင္မင္းကို က႐ုဏာသက္သလို ... မုဆိုးကို ေဒါသထြက္တယ္၊ မဟာသုဘဒၵါနဲ႔ ဆဒၵန္ဆင္မင္းတို႔ရဲ႕ ေမတၱာတရားေၾကာင့္ ရင္ထဲ ၾကည္ႏူးမိတယ္။ ဦးပုညရဲ႕ စာအသံုးအႏႈန္းေတြေၾကာင့္ ၿပံဳးမိတာကေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ ဆိုပါေတာ့ ... ။ ပါဠိဂါထာကို အနက္ျပန္ထားတာလဲ သေဘာက်လိုက္တာ။ ဖန္ရည္စြန္းေသာ သကၤန္းကို ၀တ္ထိုက္တဲ့သူဆိုတာ ဒီလိုပါလားလို႔ သိလိုက္ရတယ္။ အင္း ... အက်ယ္မေျပာေတာ့ပါဘူး၊ ဆရာဦးဟန္ၾကည္ သူ႔တပည့္ေတြကို စာသင္ေတာ့မွ အက်ယ္ခ်ဲ႕ ပါလိမ့္မယ္။ က်မကေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၃၊ ဇြန္၊ ၂၀၁၁
၁၂း၅၄ နာရီ

ရည္ညႊန္း ။ ။ ဦးပုည၀တၳဳေပါင္းခ်ဳပ္ (ဟံသာ၀တီပိဋကတ္ စာပံုႏွိပ္တိုက္၊ ၁၉၄၀)

မွတ္ခ်က္။ ။ အခ်ဳိ႕စာလံုးေပါင္းမ်ားကို မူရင္းစာအုပ္ပါအတိုင္း ႐ိုက္ႏွိပ္ထားပါတယ္။ မွားယြင္းမႈ တစံုတရာရွိပါက က်မတာ၀န္သာ ျဖစ္တယ္။
ေက်းဇူးစကား ။ ။ ပါဠိစာလံုးေပါင္း အမွားျပင္ေပးေသာ ကိုနတၳိကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Read More...

Monday, July 11, 2011

ဘုရားပြဲကို ကားနဲ႔ဆို ...

ဒီကေန႔ (၁၀၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၁) မွာ ဘာမင္ဂန္ ဓမၼတဠာက ကမၻာေအးေစတီ (The Dhammatalaka Peace Pagoda) ရဲ႕ ၁၃ ႀကိမ္ေျမာက္ ဗုဒၶပူဇနိယ ပူေဇာ္ပြဲကိုသြားဖုိ႔ က်မနဲ႔ ဦးရီးေတာ္တို႔ မနက္ ဆယ္နာရီ မတ္တင္းေလာက္ အိမ္ကထြက္ခဲ့ၾကတယ္။

ရာသီဥတုက သာသာယာယာ၊ မိုးမရြာဘဲ ေနသာတယ္။ တနဂၤေႏြေန႔မို႔ တလမ္းလံုး ကားရွင္းတယ္။ ဦးရီးေတာ္က ခပ္မွန္မွန္ပဲ ကားကိုေမာင္းရင္း ဘုရားေရာက္ေတာ့ ဆယ္နာရီ မခြဲေသးဘူး။ ဧည့္ပရိသတ္ကေတာ့ ၿဖိဳးၿဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္ ေရာက္စျပဳၿပီ။ အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ အျဖဴေရာင္ တိမ္တိုက္ေတြေနာက္ခံနဲ႔ ေစတီေတာ္ျမတ္ကို သပၸါယ္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ ဖူးေတြ႔ရတယ္။


ဒီလို ေစတီ၊ ဒီလို ေက်ာင္း၀င္း၊ ဒီလို အခင္းအက်င္းမ်ဳိးကို ဒီလို ေနရာမ်ဳိးမွာ ေအာင္ျမင္စြာ တည္ေထာင္ႏိုင္တာ အင္မတန္ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ယူစရာပါပဲ။ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေသာ နယ္ေျမ ... ။ ခုဆိုရင္ ... ၁၃ ႏွစ္ တိုင္ခဲ့ၿပီ ... ။


ဘုရားထဲက ဗုဒၶ႐ုပ္ပြါးေတာ္ျမတ္ကို ရွိခိုးကန္ေတာ့ၿပီး သံဃာေတာ္မ်ား အေနကဇာတင္တာကို နာယူၾကတယ္။
"တဏွာေယာက္်ား လက္သမား ..." လို႔ ဆိုလိုက္တဲ့ ...
ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဥဒါန္းက်ဴးရင့္သံ စိတ္ထဲမွာ ၾကားေယာင္ရင္း ၾကက္သီးမ်ားပင္ ထလို႔ ... ။


ဒီေနာက္ သံဃာေတာ္ေတြကို ဆြမ္းဆပ္ကပ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းကသံဃာ ၄-ပါး ပင့္သံဃာ ၆ ပါး၊ စုစုေပါင္း ၁၀ပါး။ အလွဴရွင္က ေဒါက္တာေအာင္ျမင္ မိသားစု။


သံဃာေတာ္ေတြ ဘုဥ္းေပးအၿပီး လူေတြ စားဖို႔ တန္းစီၾကတယ္။ တန္းႀကီးက ရွည္လြန္းလို႔ ေရြ႕တယ္ေတာင္ မထင္မိဘူး။ စားေသာက္ဖြယ္ေတြကေတာ့ အလွ်ံပယ္ပါပဲ၊ ပူပူေႏြးေႏြး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္။


စားေသာက္ၿပီး တနာရီထိုးေတာ့ တရားနာဖို႔ ဘုရားထဲ သြားၾကတယ္။ အခမ္းအနားအစီအစဥ္အရ သံဃာေတာ္ေတြ ပရိတ္မရြတ္မီ၊ တရားမေဟာမီ Peace Pagoda Sunday School ၀တ္အသင္းက တီးလံုးသံစဥ္ေလးေတြနဲ႔ မဂၤလသုတ္ကို ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ၾကတယ္။ သူတို႔ၿပီးေတာ့ မဟာယာနအဖြဲ႔က အဂၤလိပ္ဘာသာ ဂါထာေတြနဲ႔ ဘုရားရွင္ကို ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ၾကတယ္။ သူတို႔ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္တာလဲ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ေကာင္းတာမို႔ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာပါပဲ။


သံဃာေတာ္ေတြ ပရိတ္ရြတ္ၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱရဉာဏက ၀ါဆိုလျပည့္ ဓမၼစၾကာေန႔နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ သစၥာေလးပါး တရားကို ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူပါတယ္။ တဆက္ထဲမွာပဲ ဆရာေတာ္ ပင့္လာတဲ့ ဗုဒၶစြယ္ေတာ္ပြါး အေၾကာင္းနဲ႔ ဒီေစတီေတာ္ႀကီးမွာ ပူေဇာ္ဌာပနာထားတဲ့ ဗုဒၶဓာတ္ေတာ္ေတြ အေၾကာင္းကို ေျပာျပပါတယ္။

အဲဒီ ဗုဒၶဓာတ္ေတာ္ေတြဟာ ျမန္မာဘုရင္ သာလြန္မင္းတရားမွ အစျပဳလို႔ မင္းအဆက္ဆက္ ကိုးကြယ္ပူေဇာ္ခဲ့တဲ့ နန္းစဥ္ဓာတ္ေတာ္ေတြ ျဖစ္ၿပီး သီေပါမင္း ပါေတာ္မူၿပီးေနာက္ ရတနာဂီရိမွာ ေနထုိင္ရင္း နတ္ရြာစံေတာ့ စုဖုရားလတ္ဟာ ဓာတ္ေတာ္ေတြကို အိႏၵိယႏိုင္ငံက ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီး ႏွစ္ပါးျဖစ္တဲ့ ဦးကိတၱိနဲ႔ ဦးအာစရကို ေပးလွဴခဲ့ပါသတဲ့။ အဲဒီဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကမွ ဆရာေတာ္ ဦးေရ၀တ (ပထမ ဘာမင္ဂန္ဆရာေတာ္) ကို လက္ဆင့္ကမ္း လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ ဓာတ္ေတာ္ေတြလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘာမင္ဂန္ေစတီကို အေခါက္ေခါက္ ေရာက္ေနေပမဲ့ ဒီလို နန္းစဥ္ဓာတ္ေတာ္ေတြ ဌာပနာပူေဇာ္ထားမွန္း က်မ အစက မသိခဲ့ဘူး။


ဓာတ္ပံုမွာ ျမင္ရတဲ့ ဗူးအနီေလးထဲက စြယ္ေတာ္ကေတာ့ သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ဗုဒၶစြယ္ေတာ္အစစ္နဲ႔အတူ ထားၿပီး ပြါးယူထားတဲ့ စြယ္ေတာ္တဆူပါ။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္က ဗန္းေမာ္ ဆရာေတာ္ႀကီးကို စြယ္ေတာ္ပြါး ၂ ဆူ ေပးလွဴခဲ့တယ္၊ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႀကီးက ဘာမင္ဂန္မွာ ပူေဇာ္ထားဖို႔အတြက္ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱရဉာဏကို တဆူ ေပးလွဴလိုက္တာေၾကာင့္ က်မတို႔ ဒီကေန႔ ဖူးေတြ႔ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီအတြက္ အလြန္ကို ၀မ္းေျမာက္ ပီတိျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

စြယ္ေတာ္ျမတ္ အနီးကပ္ပံုေတာ္


တရားနာအၿပီး ၀ါဆိုသကၤန္းနဲ႔ ၀တၳဳေငြေတြ ဆပ္ကပ္လွဴဒါန္းၾကတယ္။ ေရစက္ခ် အမွ်ေ၀ စိရံတိ႒တု နဲ႔ အခမ္းအနား ႐ုတ္သိမ္းၿပီး ... ။


လူမ်ဳိးမေရြး ဆင္ႏႊဲၾကတဲ့ ဘုရားပြဲ ... ။ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။
ဒီလိုေနရာမ်ဳိးမွာ ခုလို ေက်ာင္းကန္ဘုရား တည္ထားဖုိ႔ရာ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ေရွ႕ေရွ႕က ဆရာေတာ္ေတြ အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ တည္ေထာင္ခဲ့ၾကလို႔ က်မတို႔လို ေနာက္လူေတြ အလြယ္တကူ ဖူးေျမာ္ၾကည္ညိဳႏုိင္တာကို တန္ဖိုးထားတတ္ဖို႔ အေရးႀကီးတဲ့အျပင္ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြကိုပါ နားလည္တတ္ေအာင္ လက္ဆင့္ကမ္း ႏိုင္ဖို႔၊ ျမတ္ႏိုး ထိမ္းသိမ္းတတ္ေအာင္ ဆြဲေခၚႏိုင္ဖို႔ကလဲ လိုအပ္တယ္လို႔ က်မ ေတြးေနမိတယ္။

...
အားလံုးၿပီးေတာ့ ျပန္ရေတာ့မယ္ ... ။
ဆည္းလည္းသံ တလြင္လြင္ ေစတီႀကီးကေတာ့ လာေရာက္သူမ်ား အားလံုး ၿငိမ္းခ်မ္းေစဖို႔ မားမားမတ္မတ္ သပၸါယ္စြာ တည္ရွိေနဆဲပါပဲ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၁၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၁
၀၀း၄၆ နာရီ
(စေရးတုန္းကေတာ့ ၁၀ ရက္ေန႔ပဲ၊ ေရးၿပီးခ်ိန္က ၁၁ ရက္ေန႔ ျဖစ္သြားတယ္။)
***
ေနာက္ဆက္တြဲ စားေသာက္ဖြယ္ (အရီးေလး စည္းစိမ္ ေတာင္းဆိုခ်က္အရ)



ဒီဘက္က ဟင္းဘူးေတြက က်မခ်က္ယူသြားတဲ့ ဟင္းေတြပါ။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ အေကာင္းစား ဟင္းလ်ာေတြမ်ားေနတာနဲ႔ က်မ ဟင္းေတြ မ်က္ႏွာငယ္မွာစိုးလို႔ မကပ္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ရက္ေတြအတြက္ ဖရီဇာထဲ ထည့္ခဲ့တယ္။ ဆြမ္းေကၽြးတဲ့ ဟင္းပြဲေတြကိုေတာ့ လူေတြမ်ားေနလို႔ မ႐ိုက္ခဲ့ဘူး။ လူရွင္းတဲ့ အခ်ဳိပြဲေတြပဲ ႐ိုက္ခဲ့တယ္။ အခ်ဳိပဲြက ျမန္မာမုန္႔၊ ကုလားမုန္႔၊ အဂၤလိပ္မုန္႔ အစံုပဲ။ ကဲ ... ဒီေလာက္ဆို မုန္႔ၾကည့္ခ်င္တဲ့ အရီးေလးစစ အာသာေျပေလာက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕ ... ။

Read More...