Thursday, February 19, 2015

... ခ်စ္သူ ... (၄)

ခ်စ္သူ

ခ်စ္သူက ပင္လယ္
ေမကကြယ္ ေလွငယ္ေလး
သူ႔ရင္ခြင္ ေရျပင္ထက္မွာ
ရြက္လႊင့္လို႔ ေမွး ... ။ 

ခ်စ္သူက ေကာင္းကင္
ေမသာလွ်င္ ၾကယ္စင္ေပါ့
ေကာင္းကင္ျပာ အာကာထက္မွာ
လင္းလက္မယ္ ေနာ့ ... ။ 

ခ်စ္သူက သစ္ပင္
ေမျဖစ္ခ်င္ ငွက္ကေလး
ခ်စ္သူ႔ရင္ ပင္ျမင့္နန္းဟာ
အပန္းေျဖ ေဆး ... ။ 

ခ်စ္သူနဲ႔ ေမဟာ
တသက္တာ အျမဲ
မခြဲမခြါနဲ႔
အသည္းမွာ ဂေဟဆက္တယ္
ေရႊလက္ကယ္ တြဲ။ ... ။ 
***
ေမဓာဝီ
၁၈.၀၂.၁၅
၁၃း၃၀ နာရီ (ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္) 

Read More...

Tuesday, February 17, 2015

မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းသို႔ ... (၃) (နိဂံုး)


ဘုရားခန္းထဲက မတ္ရပ္ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြါးေတာ္ဟာ ... နားေထာင္ေကာင္းေအာင္ ဇာတ္နာေအာင္ ေျပာေနၾကတဲ့ ပါးစပ္ရာဇဝင္ေတြအေၾကာင္း သိလို႔ပဲ ၿပံဳးေတာ္မူေလသလား ... လို႔ ေတြးရင္း ေက်ာင္းဝင္းႀကီးထဲ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ထေနာင္းပင္ မန္က်ည္းပင္လို အညာေဒသရဲ႕ သေကၤတ အရိပ္ရအပင္ႀကီးေတြနဲ႔ အုပ္ဆိုင္းေနတဲ့ ေက်ာင္းဝင္းႀကီးဟာ ခ်မ္းေျမ့စရာအတိ ... ။ ေက်ာင္းဝင္းအေနာက္ဘက္ကို ကာရံထားတဲ့ အုတ္႐ိုးတခ်ဳဳိ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ ငလ်င္ဒဏ္ေၾကာင့္လား မသိ မညီမညာ ယိုယြင္း ပ်က္စီးေနၿပီး မီးသင့္ထားသလို မည္းေနတာေတြလဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ 


ဒီေက်ာင္းႀကီးကို လာေရာက္ေလ့လာသူ ႏိုင္ငံျခားသား၊ ျပည္တြင္းဧည့္သည္ေတြနဲ႔ ခုခ်ိန္မွာ စည္ကားေနေပမယ့္ တခ်ိန္ကေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြ သီတင္းသံုးရာ ... အရိပ္အာဝါသအျဖစ္ ဆိတ္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းလို႔ ေနမွာပါပဲ။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဟာ ပ်ံေတာ္မမူခင္ အခ်ိန္အထိ က်မ္းေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ ေရးသားျပဳစုခဲ့တဲ့အနက္ ၄၀ ေက်ာ္ဟာ ဒီေက်ာင္းႀကီး မွာ ေရးသားခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္။

နန္းမေတာ္မယ္ႏုဟာ ဒီေက်ာင္းႀကီးကို လွဴၿပီးေနာက္မွာ ဘယ္ေရြ႕ ဘယ္မွ် ကုန္က်ပါေၾကာင္းနဲ႔ ဒီ့အတြက္ အလွဴအက်ဳိး တရား ေဟာၾကားေပးဖို႔ ဆရာေတာ့္ထံ ေတာင္းပန္ ေလွ်ာက္ထားေတာ့ ဆရာေတာ္က မယ္ႏုကို ေရဖလားအျပည့္ ခပ္ခိုင္းၿပီး အကုန္ ျပန္သြန္ခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ …
"သြန္ပစ္လိုက္ေသာ ေရသည္ လွဴ၍ကုန္ေသာ ပစၥည္းႏွင့္ တူ၏။ ေရဖလားမွာ ကပ္၍ က်န္ေနေသာ ေရသည္ အလွဴအတြက္ ရရွိေသာ အက်ဳိးႏွင့္ တူ၏" လိ႔ု ေဟာေတာ္ မူပါသတဲ့။


အလြန္ထက္ျမက္လြန္းၿပီး ႏု ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတာင္ တႏိုင္ငံလံုး မသံုးခိုင္းတဲ့ မိဖုရား နန္းမေတာ္မယ္ႏုဟာ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ကိုေတာ့ အလြန္႐ိုေသၿပီး ေၾကာက္ရြံ႕ပံုပါပဲ။ တခါသား မင္းနဲ႔မိဖုရားကို ဆရာေတာ္က သီလေပးဖို႔ ႏႈတ္ဆိတ္ေနေတာ့ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလဲ ေလွ်ာက္တင္တဲ့အခါ သီလယူမယ့္ မင္းႀကီးက ထိျခင္းငါးပါးနဲ႔ ရွိမခိုးဘဲ တံေတာင္ဆစ္ေအာက္မွာ မွီအံုးခံေနလို႔ ဆိုတာေၾကာင့္ ... ပဲ။ ဒါနဲ႔ မယ္ႏုကပဲ ကမန္းကတန္း မင္းႀကီး တံေတာင္ဆစ္ေအာက္က မွီအံုးကို ဆြဲထုတ္ ေပးလိုက္ရသတဲ့။

အဲဒီလို ေရေျမ့သနင္းကိုေတာင္ အလိုမလိုက္ အႀကိဳက္မေဆာင္တဲ့ ဆရာေတာ္ အေပၚမွာ မယ္ႏုဟာ မာနလံုးဝမထားရွာပါဘူး။ တခ်ဳိ႕မင္းေတြဆို ရဟန္း သံဃာေတာ္ေသာ ဘာေသာ နားလည္တာမွ မဟုတ္တာ။ သူတို႔ အႀကိဳက္ မလိုက္ရင္ အညွဳိးအေတး ထားတတ္ အျပစ္ရွာတတ္ၾကေသးတာ ကလား ... ။ အဲဒီလို မလုပ္တဲ့အတြက္ ဘႀကီးေတာ္မင္းနဲ႔ မယ္ႏုကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာလို႔ စိတ္ထဲကေန ေျပာေနမိပါေသးတယ္။ သူတို႔ မ်က္မာန္ေတာ္ရွရင္ ဆရာေတာ္ခမ်ာလည္း သာသနာအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ က်မ္းစာေတြ အကုန္ ျပဳစုသြားနိုင္မယ္ မထင္ဘူးေလ။ 


ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ ေက်းဇူးေတာ္ေတြ ေအာက္ေမ့ရင္း ေက်ာင္းႀကီးေပၚက အဆင္းမွာ မယ္ႏုရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးအတြက္ ဆရာေတာ္ မိန္႔ၾကားခဲ့တဲ့ သမိုင္းဝင္ စကားတခြန္းကို သတိရျဖစ္ေအာင္ ရလိုက္မိပါရဲ႕ ... ။
***
နန္းတြင္း အ႐ႈပ္အေထြးေတြ ၾကားထဲမွာ မယ္ႏုနဲ႔ သူ႔အကိုေတာ္ စလင္းမင္းသား ေမာင္အို အေရးနိမ့္လို႔ ဘႀကီးေတာ္မင္းလဲ နန္းခ်ခံရ၊ မယ္ႏုတို႔ကိုလဲ သာယာဝတီမင္းသားက ဖမ္းၿပီး ကြပ္မ်က္မယ္ဆိုေတာ့ မယ္ႏုဟာ မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္ မဟုတ္ေပမယ့္ မင္းမ်ဳိးလို႔ပဲ ယူဆၿပီး မင္းေသြးေျမမခေစရေအာင္ ေရခ် ကြပ္မ်က္ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့တယ္။


ကြပ္မ်က္ခံရမယ့္ မယ္ႏုဟာ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ကို ဖူးေျမာ္ခြင့္ေတာင္းၿပီး ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ စာၾကည့္ေနခ်ိန္ေပါ့ .. ။ မယ္ႏုက အက်ဳိးအေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္ေတာ့ ဆရာေတာ္ဟာ စာၾကည့္ေနရာက မယ္ႏုကို ခုလို ေျပာလိုက္တယ္။
"မိႏု ... သူ႔ေၾကြးရွိရင္ ဆပ္ရလိမ့္မယ္" တဲ့ ... ။

ဒီစကားေၾကာင့္ပဲ နန္းမေတာ္မယ္ႏုဟာ ေသျခင္းတရားကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ ဟိုးထိပ္ဆံုးမွာ ေနခဲ့ရတဲ့ မိဖုရားတပါးဟာ ကိုယ့္ကို သတ္ေတာ့မယ့္အခ်ိန္ ေသအံ့ဆဲဆဲ မွာ ...
"ငါေသေပ်ာ္ၿပီ ... ငါေသဝံ့ၿပီ ... ဆရာေတာ္က ငါ့နာမည္ေခၚၿပီး စကားလဲ ေျပာတယ္၊ တရားလဲေဟာတယ္၊ ဆရာေတာ္က ငါ့ကို ေသစရိတ္ေပးလိုက္ၿပီ ..." စသျဖင့္ ဝမ္းေျမာက္စြာ ေျပာခဲ့ပါသတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ ရဲရင့္လိုက္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးလဲ ... ။
***

ဒီလိုနဲ႔ ...
အင္းဝသူေလး ရွင္မင္းႏုဘဝကေန နန္းတြင္းမွာ ဓားထက္ခဲ့တဲ့ နန္းမေတာ္မယ္ႏု အျဖစ္ တန္ခိုး အာဏာ ႀကီးစိုးခဲ့ရာက ... ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေတာင္သမန္အင္းရဲ႕ အေရွ႕ ေျမာက္ေထာင့္ မယ္ဘယက္ကုန္း ကမ္းစပ္မွာ ကတၱီပါ အိတ္နီနဲ႔ ထည့္သြင္းၿပီး ေရခ် ကြပ္မ်က္ ခံခဲ့ရတဲ့ မယ္ႏုရဲ႕ ဘဝျဖစ္စဥ္ကို အဖန္ဖန္ ေတြးရင္း သက္ျပင္းေမာေတြနဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ပါေတာ့တယ္။ 
***
ေမဓာဝီ

မွတ္ခ်က္။   ။
မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းကအျပန္ ဗားကရာေက်ာင္းကို သြားပါတယ္။ ဗားကရာေက်ာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရးစရာ အေထြအထူး မရွိေပမယ့္ သြားရတဲ့ လမ္းခရီးေလးကို အင္မတန္ သေဘာက်တာေၾကာင့္ အခ်ိန္ရရင္ ေရးခ်င္ပါေသးတယ္။ (ဘယ္သူဖတ္ဖတ္ မဖတ္ဖတ္ေပါ့) :) 

၁၇.၀၂.၁၅
၁၁း၅၃ နာရီ (ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္)

Read More...

Sunday, February 15, 2015

မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းသို႔ ... (၂)


ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ အႏုလက္ရာေတြထဲမွာ စီးေမ်ာရင္ခုန္ ေတြးေတာေနရာက လမ္းညႊန္ကေလး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံစာစာေၾကာင့္ အေတြးစေတြ ျပတ္သြားခဲ့ရတယ္။ ဘယ္သူက ဘာအေၾကာင္းအရာကို ရွင္းျပမယ္၊ ဘယ္လမ္းေၾကာင္း အရင္သြားမယ္ ဆိုတာကို ႏွစ္ေယာက္သား ျငင္းခုန္ေနၾကတာပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို … တေယာက္က ေရွ႕က လမ္းျပၿပီး တေယာက္ကေတာ့ သမိုင္းေၾကာင္းကို ရွင္းျပ ဆိုၿပီး အခ်င္းခ်င္း အျငင္းမပြါးေအာင္ ခြဲတမ္းခ်ေပးလိုက္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြ ခမ်ာလည္း ခုလိုေခၚၿပီး ေမးျမန္းတဲ့သူရွိမွ မုန္႔ဖိုး ပဲဖိုးေလး ရရွာတာ ထင္ပါရဲ႕။ သူတို႔ေျပာတဲ့ ပါးစပ္ရာဇဝင္ကေတာ့ အမွန္ေတြခ်ည္း ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ကိုယ္သိထားတဲ့ သမိုင္းနဲ႔ ကိုက္ညီခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး နားေထာင္ရတာေပါ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအသက္အရြယ္ေလးေတြနဲ႔ တဝမ္းတခါးကို အေျပးအလႊားဧည့္ၾကိဳ ရွင္းျပရင္း ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းေနရတဲ့ ခမ်ာေလးေတြကို က႐ုဏာသက္မိတယ္။ 


ေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ အေပၚကိုမတက္ခင္ ေက်ာင္း ေအာက္ဖက္ကို အရင္ သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းေအာက္ဖက္ကို ဝင္လိုက္တာနဲ႔ ထုႀကီးထည္ႀကီးနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာမိ႔ု စိမ့္ေအးလို႔ ေနပါတယ္။ ေက်ာင္းႀကီးတခုလံုးကို ခံႏိုင္ေအာင္ ေထာက္မ-ထားတဲ့ အုတ္တိုင္ႀကီးေတြရဲ႕ ထုဟာ မနည္းမေနာပါဘဲ။

ေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ ေအာက္ဖက္က အေမွာင္ခန္း

“ဒီဘက္က အေမွာင္ခန္း၊ ဟိုဘက္အျခမ္းက အလင္းခန္း … အေမွာင္ခန္းက မင္းညီမင္းသားေတြကို သတ္တဲ့အခန္း ျဖစ္ၿပီး အလင္းခန္းကေတာ့ တရားအားထုတ္တဲ့ အခန္းပါ”

ဒါက အလင္းခန္း ... တဲ့

လမ္းညႊန္ကေလးရဲ႕ ေျပာစကားေၾကာင့္ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ယွဥ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလင္းေရာင္ဝင္တဲ့ အေနအထားအရ တျခမ္းေမွာင္ တျခမ္းလင္းေနလို႔ အေမွာင္ခန္း အလင္းခန္းေတြ ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္ေနသား။ ဒါေပမဲ့ ဒီကေလးေျပာသလို ဒီေက်ာင္းႀကီးထဲမွာ မင္းညီမင္းသားေတြကို တကယ္ပဲ သတ္ခဲ့တာလား … ဒါက ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းပဲ မဟုတ္လား၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထက္ျမက္ၿပီး ရက္စက္ပါတယ္ ဆိုလဲ နန္းမေတာ္မယ္ႏုဟာ ဗုဒၶဘာသာ အမ်ဳိးသမီး တေယာက္အေနနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သူစိတ္ထင္သလို လူေတြသတ္ဖို႔ ေစခိုင္းလို႔ ရႏိုင္ပါ့မလား … ။ သူ အဲဒီလိုေတြ သတ္ေနရင္ေရာ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ဦးပိုတို႔ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္တို႔က လက္ခံမွာလား … ။

သူဟာ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ေပမယ့္ သာသနာအတြက္ လုပ္ခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ေတြလဲ မနည္းပါဘူး။ ဒီ မဟာေအာင္ေျမဘံုစံ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးအျပင္ အမရပူရ ပုထိုးေတာ္ႀကီး၊ မဟာသက်သီဟ ႐ုပ္ပြါးေတာ္၊ စစ္ကိုင္းက ရွင္ျဖဴ ရွင္လွ ေစတီနဲ႔ ေစာင္းတန္း၊ အမရပူရက ေၾကးခ်ိန္တသိန္း ေခါင္းေလာင္း၊ ဖလံခုံရြာ အေနာက္တိုက္ ဘုရားႀကီးတို႔ကိုလည္း တည္ထားခဲ့ေပတာပဲ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီတဒဂၤမွာေတာ့ ဧည့္လမ္းညႊန္ ကေလးေတြေျပာျပတဲ့ မေရရာတဲ့ ပါးစပ္ရာဇဝင္ကို ဟုတ္လိမ့္ႏိုးႏိုး ဇေဝဇဝါ ေတြးရင္း အေမွာင္ခန္းေတြဘက္ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ေက်ာထဲ စိမ့္ခနဲ။ ဒီအေမွာင္ထုထဲမွာ ေသသူေတြရဲ႕ ဝိညာဥ္ေတြမ်ား က်င္လည္က်က္စား ေနေလမလား … ဒါမွမဟုတ္လဲ မာန္မာနေတြ ေထာင္လႊားခဲ့သမွ် ဇာတ္သိမ္းမလွတဲ့ နန္းမေတာ္မယ္ႏုရဲ႕ ဝိညာဥ္မ်ား ရွိေနေလမလား … ရယ္ေပါ့ … ။
အေမွာင္ဆိုတာ လူ႔စိတ္ကို သိမ္ငယ္ ေျခာက္ခ်ားေစတယ္ မဟုတ္လား။
***

အေမွာင္လႊမ္းတဲ့ ေျမေအာက္ခန္းကေန ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး အေပၚထပ္ကို တက္လိုက္ေတာ့မွ အသက္ဝဝ ႐ွဴႏိုင္ခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ မူလေဆးသား အဝါေရာင္ေတြ ျပယ္လြင့္ၿပီး ေရညွိအမည္းေတြ ဟိုဒီ ကြက္ေနတာဟာ အိုမင္း ေဟာင္းႏြမ္းျခင္း ဆိုတာထက္ ေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ ရင့္က်က္ တည္ၿငိမ္မႈရဲ႕ ျပယုဂ္အျဖစ္ ခံစားရၿပီး ပိုေက်နပ္မိတယ္။ ေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ သက္တမ္းကလဲ ရာစုႏွစ္ ႏွစ္ခုနီးပါး (အတိအက်ေျပာရရင္ ၁၉၃ ႏွစ္) ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ ဆိုေတာ့ … ေဆးသုတ္ထားလို႔ သစ္လြင္ ေတာက္ပေနတာနဲ႔ စာရင္ ခုလို ျမင္ရတာဟာ ပိုၿပီး အႏွစ္သာရ ရွိတယ္လို႔ ထင္တာပါပဲ။ 

စၾကၤန္လမ္း
အတြင္းဘက္ စၾကၤန္လမ္းမွာေတာ့ ထံုးျဖဴသုတ္ထားၿပီး မ်က္ႏွာက်က္က တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ အဂၤေတေတြနဲ႔ ျပန္လည္ဖာေထးထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၀၀ ျပည့္မွာ ငလ်င္ဒဏ္ေၾကာင့္ ၿပိဳက်ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းႀကီးကို နန္းမေတာ္မယ္ႏုရဲ႕ သမီး ဆင္ျဖဴမရွင္ (မင္းတုန္းမင္းရဲ႕ မိဖုရား) က ၁၂၃၄ ခုႏွစ္မွာ ျပန္ျပင္ခဲ့တယ္လို႔ သိရေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ထိ ၿပိဳက်ၿပီး ဘာေတြ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အေထာက္အထားေတြေတာ့ မေတြ႕ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဂၤေတေတြနဲ႔ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ဖာေထးထားတာေတြဟာ ဘယ္ေခတ္က လက္ရာဆိုတာ မသိခဲ့ရဘူး ဆိုပါေတာ့။

ေက်ာင္းႀကီးေပၚမွာ
စၾကၤန္လမ္းရဲ႕ ၾကမ္းခင္းကိုေတာ့ ပ်ဥ္ခ်ပ္ရွည္ၾကီးေတြ ခင္းထားၿပီး အုတ္ေပါင္းကူး လူဝင္ေပါက္ေတြမွာေတာ့ သစ္သားတံခါးေတြကို တပ္ဆင္ထားပါတယ္။ ဒီစၾကၤန္လမ္းေတြဟာ အေဆာင္မႀကီးထဲက သံဃာေတာ္ေတြ သီတင္းသံုးရာ အခန္း ၂ ခန္းကို ပတ္ထားတဲ့ စၾကၤန္ပတ္လမ္းေတြလို႔ သိရတဲ့အတြက္ ဒီေနရာ ဒီလမ္းေတြမွာ သံဃာေတာ္ေတြ ေန႔စဥ္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကမယ္ … ဒီ အေဆာင္ ဒီအခန္းေတြမွာ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ျပန္႔ပြါးဖို႔ အားထုတ္ က်င့္ၾကံ ပြါးမ်ား ပို႔ခ်ခဲ့ၾကမယ္ … ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ၾကည္ႏူးေနတုန္း …

ဘုရားခန္း
“ေဟာဟိုက အခန္းကေတာ့ ဘုရားခန္းပါ၊ အဲဒီအခန္းမွာ မယ္ႏုက မင္းညီမင္းသားေတြကို သတ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီး ၾကမ္းေပါက္ကေန ေအာက္ဖက္ ေျမတိုက္ထဲက ပစ္ခ်ခဲ့တာ”
ဆိုတဲ့ လမ္းညႊန္ကေလးရဲ႕ စကားသံက နားထဲစူးခနဲ ေရာက္လာတယ္။
“ဟင္ … ဟုတ္လား …. ဘုရားခန္းမွာ ဘာလို႔ လူသတ္ရတာလဲ”
“သူတို႔ မေသခင္ ဘုရားကို အာ႐ံုျပဳလို႔ရေအာင္ပါ၊ ဘုရားရွိခိုးျပီးတာနဲ႔ သတ္ပစ္လိုက္တာပဲ။ ေဟာဒီၾကမ္းေပါက္ကေန ေအာက္ကို အေလာင္းေတြကို ခ်တာေလ”
“ဒီၾကမ္းေပါက္ေလးကေန??”

ဒီၾကမ္းေပါက္ ... တဲ့

“အရင္တုန္းက အဲဒီၾကမ္းက အရွင္ေပါ့။ ေမာင္းတံ ခလုတ္ ရွိတယ္ေလ၊ ေမာင္းတံဆြဲလိုက္ရင္ ၾကမ္းက ပြင့္သြားၿပီး အေလာင္းက ေျမတိုက္ထဲ ေရာက္သြားေရာ”
“ဘုရား … ဘုရား”
“အဲဒီကေန ဧရာဝတီျမစ္ထဲ ဒါ႐ိုက္ ေရာက္သြားတာ” ေရွ႕ကလမ္းညႊန္တဲ့ ကေလးမေလးကလဲ တခြန္း ဝင္ေျပာတယ္။
ဟင္ … ဒါေတာ့ နည္းနည္းမ်ားသြားၿပီလို႔ စိတ္ထဲကေျပာမိတယ္။ ဒီေက်ာင္းကေန ဧရာဝတီျမစ္ေရာက္ေအာင္ အေလာင္းေတြ ဘယ္လိုသြားၾကပါလိမ့္ေနာ္။ ေၾသာ္ … ပါးစပ္ရာဇဝင္ဆိုတာ အမ်ဳိးမ်ဳိး ခ်ံဳ႕ႏိုင္ ခ်ဲ႕ႏိုင္တာပါပဲလား။


တကယ္တမ္း အေထာက္အထားအရေတာ့ ေအဒီ ၁၈၂၈ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းႀကီး ေဆာက္လုပ္ ၿပီးသြားခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းဒါယကာ ဒါယိကာမေတြ ျဖစ္တဲ့ ဘႀကီးေတာ္မင္းတရားနဲ႔ နန္းမေတာ္မယ္ႏုတို႔ဟာ ေညာင္ကန္ဆရာေတာ္ ဦးပိုထံ ေရစက္ခ်လွဴဒါန္းခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္ ဦးပို ပ်ံလြန္ေတာ္မူေတာ့ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ကို ဆက္လက္ လွဴဒါန္းခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဦးပိုအေၾကာင္းေတာ့ ေသခ်ာမသိလို႔ မေျပာလိုေပမယ့္ ဗုဓ္အစ ဗုဓ္အလယ္ ဗုဓ္ အဆံုးမွာ ေနာက္ဆံုးဗုဓ္အျဖစ္ နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္ဟာ ဘႀကီးေတာ္မင္းနဲ႔ မိဖုရားႀကီး နန္းမေတာ္မယ္ႏုတို႔ အထူးကိုးကြယ္တဲ့ ဆရာေတာ္ ျဖစ္ေပမယ့္ မင္းနဲ႔မိဖုရားကိုေတာင္ မ်က္ႏွာသာမေပး စကားမ်ားမ်ား မေျပာခဲ့ဘူးဆိုတဲ့ စာေပအေထာက္အထား မ်ားစြာရွိပါတယ္။

ဒီေက်ာင္းႀကီးကို ဆရာေတာ္ထံ ေရစက္ခ်ခ်ိန္မွာ ဆံုးမၾသဝါဒေပးဖို႔ ေလွ်ာက္တင္ေတာ့ ဆရာေတာ္က မင္းနဲ႔ မိဖုရားကို ...
“မင္းနဲ႔တူေအာင္က်င့္က ငါတို႔ ဆံုးမၾသဝါဒေပးရန္မလို၊ မင္းနဲ႔တူေအာင္ မက်င့္ပါက ငါတို႔ႏွင့္မဆိုင္ အဝီစိႏွင့္သာ ဆိုင္သည္” လို႔ တိုတိုျပတ္ျပတ္ သမိုင္းဝင္ ၾသဝါဒ စကားႀကီးကို ျမြက္ၾကားခဲ့တယ္လို႔ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ နန္းမေတာ္မယ္ႏုဟာ ဆရာေတာ္ထံ ေန႔စဥ္ ဆြမ္းအုပ္ပိ႔ုၿပီး ဥပုသ္ေန႔တိုင္း ဥပုသ္ေစာင့္တာေၾကာင့္ တေန႔မွာ ဆရာေတာ့္ကို သီလေပးဖို႔ ေလွ်ာက္ထားေတာ့ “ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဆိုၿပီး ေဆာက္တည္သြား … ” တဲ့။ အဲဒီေလာက္ ျပတ္သားၿပီး မင္းလိုမလိုက္တဲ့ ဆရာေတာ္ပါ။
ဒီလို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးဟာ သူ႔ကို လွဴထားတဲ့ ေက်ာင္းထဲက ဘုရားခန္းမွာ လူေတြလာသတ္တာကို လက္ခံပါ့မလား … ။
***
ေက်ာင္းႀကီးေပၚက မဆင္းခင္ လူေတြသတ္ခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ ဘုရားခန္းမွာ မတ္ရပ္စမၸါယ္ေတာ္မူတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားကို လက္အုပ္ခ်ီရွိခိုးရင္း ဖူးေျမာ္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားဟာ မဟာက႐ုဏာေတာ္ ႀကီးမားစြာနဲ႔ ၿပံဳးေတာ္မူေနဆဲ … ။
***
ေမဓာဝီ
၁၁၊ ၀၁၊ ၁၅

(မွတ္ခ်က္။   ။ ၂- ပိုင္းနဲ႔ၿပီးမယ္ ထင္ေပမယ့္ အရမ္းရွည္သြားမွာစိုးလို႔ ဒီမွာတြင္ ရပ္ၿပီး ေနာက္ေန႔မွ အပိုင္း ၃-ကို ဆက္တင္ပါမယ္။)

Read More...

Friday, February 13, 2015

မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္း သို႔ ... (၁)

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ခရစ္စမတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ပုဂံ မႏၲေလး ခရီးသြားဖို႔ စီစဥ္ေတာ့ “မႏၲေလးေရာက္ရင္ စစ္ကိုင္း အင္းဝနဲ႔ ပင္းယၿမိဳ႕ေတြကို ေရာက္ေအာင္ သြားခဲ့ ငါ့သမီး” လို႔ မွာလိုက္တဲ့ ဘာမင္ဂန္ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱရဉာဏရဲ႕ စကားေၾကာင့္ စစ္ကိုင္းနဲ႔ အင္းဝကို အေရာက္သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္မရလို႔ ပင္းယကိုေတာ့ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ သြားခဲ့သမွ် ခရီးစဥ္ အားလံုးကို မေရးျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ အင္းဝသြားခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္ကိုေတာ့ အလြန္ႏွစ္သက္မိတာေၾကာင့္ မွတ္တမ္းတင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
***
ဒု႒ာဝတီျမစ္ကို စက္ေလွနဲ႔ ျဖတ္ကူးစဥ္
29 Dec 2014
16:30 pm

စစ္ကိုင္းက အင္းဝကို သြားဖို႔ ဒု႒ာဝတီျမစ္ကို စက္ေလွေလးနဲ႔ ျဖတ္ကူးခ်ိန္မွာေတာ့ ညေန ေနမဝင္ခင္ အေတာက္ပဆံုး အခ်ိန္ေပါ့။ ဒု႒ာဝတီျမစ္က မိုးအခါဆို ေရစီးသန္သတဲ့ ... ။ ေဆာင္းတြင္းကေတာ့ ေရစီးခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ပါပဲ။ ျမစ္ကို ျဖတ္အကူး ... စစ္ကိုင္းဘက္ကမ္းက ဘုရားနဲ႔ စစ္ကိုင္းတံတားကို စက္ေလွေပၚက ခပ္ပ်ပ် ျမင္ရတယ္။ စက္ေလွစီးခ်ိန္က ၃ မိနစ္သာသာရယ္ ... ။ စက္ေလွစီးခ တေယာက္ကို ၂၀၀ က်ပ္တဲ့။ စီးတဲ့သူက ကိုယ္နဲ႔မွ ၃ ေယာက္ထဲမို႔ ဆီဖိုးနဲ႔ ကိုက္ပါ့မလားလို႔ ေလွသမားကို သနားေနမိေသးတယ္။ 

ေရခ်ဳိးဆိပ္လား ဇက္ဆိပ္လား
 ေလွဆိပ္ေရာက္လို႔ ဆင္းမယ္ဆိုေတာ့ ေလွအဆင္းျမင္းအတက္ စကားပံုကို သတိရမိၿပီး စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ စိတ္ထဲ ထိတ္မိေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ စက္ေလွက ဘာမွ အႏၲရာယ္မရွိပါဘူး။ ေအးေအးသာသာ ဆင္းႏိုင္တဲ့ ေလွအဆင္းပါပဲ။ ေလွဆိပ္ကအတက္ စီးခဲ့တဲ့ စက္ေလွကို ျပန္ၿပီး ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေတာ့ ေရခ်ဳိးအၿပီး လံုခ်ည္ရင္လ်ားနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ပံု မရည္ရြယ္ဘဲ ပါလာခဲ့တယ္။ ဒီေရဆိပ္မွာပဲ သူတို႔ေတြ ေရခ်ဳိးၾကတာကိုး ... ။

ျပန္ထြက္မယ့္ ကူးတို႔စက္ေလွေပၚကို လိုက္မယ့္ခရီးသည္ေတြကေတာ့ အမ်ားသားပါပဲ။ ညေနေစာင္းမို႔ အင္းဝကေန စစ္ကိုင္းျပန္မယ့္ ခရီးသည္ေတြက ပိုမ်ားေနတာပါ။ စက္ေလွစီးမယ့္ ခရီးသည္ေတြထဲမွာ ဆိုင္ကယ္သမားေတြလည္း ပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ စက္ေလွေပၚကို အတက္အဆင္း လုပ္ေနတဲ့ သူေတြထဲမွာ အမ်ဳိးသမီးေတြပါ ပါလို႔ တအံ့တၾသ အသည္းတယားယား ျဖစ္ရေသးတယ္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ ေျခေထာက္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ ရတာေတာင္ ေခ်ာ္က်မွာစိုးလို႔ ေဘးနားက ဝါးလံုးတန္းကို မလြတ္တမ္း ဆုပ္ကိုင္ထားရတာကိုး။ ကၽြမ္းက်င္ရာ လိမၼာေပါ့ေလ။
ျမင္းလွည္းငွားမယ္
ေလွဆိပ္မွာပဲ ျမင္းလွည္းေလးေတြ ရပ္ထားတာကို ေတြ႕ရလို႔ ငွားဖို႔ တစီးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ... အင္းဝက ထင္ရွားတဲ့ေနရာ ၄ ခုကို လိုက္ပို႔ရင္ ႏိုင္ငံျခားသားေတာ့ ၈၀၀၀ က်ပ္ ယူပါသတဲ့။ အမတို႔က ျမန္မာေတြဆိုေတာ့ မုန္႔ဖိုးေလး ပိုေပးေပါ့ ...လို႔ ေျပာရွာပါတယ္။ ေၾသာ္ ... အင္း ... ဆိုၿပီး ေစ်းမဆစ္ဘဲ စီးလာခဲ့တယ္။ အခ်ိန္က ေနဝင္လုၿပီမို႔ ျမင္လွည္းသမားေလး ေျပာတဲ့ ၄ ေနရာလံုး မသြားႏိုင္ေတာ့ တာေၾကာင့္ ဗားကရာေက်ာင္းနဲ႔ မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းကိုသာ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္။
ျမင္းလွည္းေပၚက ညေနခင္း
အင္းဝမွာ စီးရတဲ့ ျမင္းလွညး္က ပုဂံက ျမင္းလွည္းနဲ႔ မတူပါဘူး။ ျမင္းလွည္းရဲ႕ အျပင္အဆင္ အခင္းအက်င္းခ်င္း မတူသလို စီးရတဲ့ အရသာခ်င္းလည္း မတူဘူး။ သြားရတဲ့ လမ္းေလးေတြခ်င္းလဲ တူမွမတူဘဲေလ ... ။ 

ရြာအဝင္ လမ္းဆီကေန ...
သြားရတဲ့ လမ္းကေလးေတြက ျမင္ရတဲ့အတိုင္း ရြာစည္း႐ိုးေလးေတြ တဖက္တခ်က္ ကာရံထားတဲ့ ၾကားက ဖုန္န႔ံသင္းေနတဲ့ အဝါေရာင္ လမ္းကေလးေတြ၊ သစ္ပင္ႀကီးေတြ အုပ္ဆိုင္းေနတဲ့ အလယ္က ေျမလမ္းကေလးေတြေပါ့ … ။ 

မေမ့ႏိုင္တဲ့ လမ္းကေလး
အဲဒီလမ္းကေလးေတြေပၚမွာကေလးလည္း ေရွာင္၊  ေခြးလည္း ေရွာင္၊ ျမင္းလွည္းအခ်င္းခ်င္းလည္း ေရွာင္ရင္း “ဟဲ့ျမင္း” လို႔ တြင္တြင္ႏွင္ၿပီး ေမာင္းလာတဲ့ ျမင္းလွည္းေပၚက အခန္႔သား စီးလာလိုက္တာ အင္းဝရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းကို ေရာက္တဲ့အထိဆို လြန္ေရာ ကၽြံေရာ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာတယ္ထင္မိတယ္။
အုတ္ေက်ာင္းပရဝုဏ္ အဝင္ဝ
ခရီးသြားရာသီမို႔ ေရာက္ေလရာရာ လူအမ်ားအျပား ေတြ႕ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေရွးေဟာင္းလက္ရာေတြ တန္ဖိုးထားတတ္ ေလ့လာတတ္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ပိုမ်ားသလိုပဲ။ အုတ္ေက်ာင္း အဝင္ဝမွာ ေရသန္႔ဗူး အခ်ဳိရည္ စသျဖင့္ ေရာင္းခ်တဲ့ ေစ်းသည္ေတြရွိသလို ဧည့္လမ္းညႊန္ ေရႊႀကိဳ ကေလးေတြကလဲ အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနၿပီး သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆိုင္ ႀကိဳဆိုၾကတယ္။  မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကို ျမန္မာလို ရွင္းျပရမလား အဂၤလိပ္လို ရွင္းျပရမလား … တဲ့။ တျခားဘာသာစကား ဘယ္ႏွစ္မ်ဳိးေလာက္ တတ္ၾကသလဲေတာ့ မသိပါဘူး။ ဧည့္သည္ေရာက္တာနဲ႔ သူတို႔ ေစ်းကြက္ လြတ္မသြားရေလေအာင္ သြက္သြက္လက္လက္ ေျပးလာႀကိဳဆိုၾကတဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္လံုးကို လမ္းညႊန္ေပးဖို႔ လက္ခံခဲ့လိုက္တယ္။ 

မဟာေအာင္ေျမဘံုစံ ဆိုင္းဘုတ္

အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရရင္ … မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းလို႔ အမ်ားေခၚၾကတဲ့ ဒီေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ မူလနာမည္က မဟာေအာင္ေျမဘံုစံ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဆိုတာကို အဲဒီေရာက္လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ ျမင္ေတာ့မွ သိခဲ့ရပါတယ္။

အံ့မခန္း ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး
ေက်ာင္းဝင္းထဲ ေျခခ်လို႔ အံ့မခန္းစရာ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ အခိုက္မွာ ဘႀကီးေတာ္ (စစ္ကိုင္းမင္း) ရဲ႕ ေတာင္ညာစံမိဖုရား, ကုန္းေဘာင္ဆက္ ျမန္မာရာဇဝင္မွာ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ နန္းမေတာ္မယ္ႏုရဲ႕ အျပစ္ေတြကို ခဏတျဖဳတ္ ေမ့ေလ်ာ့သြားသလို … စိတ္ထဲကေန သူ႔ကို ေက်းဇူးေတြေတာင္ တင္လို႔ … ။ ေၾသာ္ … ဓားထက္သူဆိုေတာ့လဲ ဒီလို ခမ္းနားႀကီးက်ယ္မႈေတြ တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့တာ မဆန္းဘူးေပါ့ေလ … ။

ျမန္မာ့အႏုလက္ရာမ်ားႏွင့္
အုတ္ေက်ာင္းႀကီးေပၚကို ေတာက္ပစြာ ျဖာက်ေနတဲ့ ဝင္လုလု ေနေရာင္ျခည္ကို ၾကည့္ရင္း ထက္ျမက္လြန္း ေမာက္မာလြန္းတဲ့ မယ္ႏုအေၾကာင္း ဟိုတစ သည္တစ ေတြးေနမိတယ္။ နန္းမေတာ္မယ္ႏု မျဖစ္ခင္ … အင္းဝသူ ရွင္မင္းႏုကေလး ဘဝကစလို႔ေပါ့။ ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ပါးစပ္ရာဇဝင္ထဲမွာ မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္မဟုတ္တဲ့ ရွင္မင္းႏုကေလး ျမစ္ဆိပ္မွာ ေရခ်ဳိးေနတုန္း သူ႔ေရလဲလံုခ်ည္ကို စြန္ခ်ီၿပီး နန္းေတာ္ထဲ သြားခ်ခဲ့ရာက ေတာ္ေကာက္ခံရၿပီး နန္းတြင္း အပ်ဳိေတာ္ ျဖစ္ … အဲဒီေနာက္မွ ဘႀကီးေတာ္က မိဖုရားေျမွာက္ခဲ့သတဲ့။ … ဒီလိုနဲ႔ … တႏိုင္ငံလံုး “ႏု” ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတာင္ မသံုးရေလေအာင္ ပိတ္ပင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ အာဏာရွင္ ေတာင္ညာစံ မိဖုရားေခါင္ႀကီး နန္းမေတာ္မယ္ႏုဘဝ ေရာက္ခဲ့တဲ့ အထိ … ။ 

ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေအာက္ဘက္ ဝင္ေပါက္မ်ား
မာနေတြ၊ အတၱေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ အာဏာတပ္မက္မႈ … ေလာဘေတြ ျခံရံေနတဲ့ မယ္ႏုရဲ႕ဇာတ္သိမ္းကိုေတာ့ ေလာေလာဆယ္ မေတြးခ်င္ေသးပါဘူး … ။ အုတ္ေက်ာင္းႀကီးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္း ဒီေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ အႏုလက္ရာေတြထဲမွာ စီးေမ်ာ ရင္ခုန္ေနခဲ့မိပါတယ္ … ။
***
ေမဓာဝီ
၉၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၁၅

(facebook ေပၚမွာ အပိုင္း (၅) ပိုင္းခြဲၿပီး တင္ၿပီးသားပါ၊ ေပ်ာက္သြားမွာစိုးလို႔ ဘေလာ့မွာ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ ဘေလာ့မွာေတာ့ (၂) ပိုင္းေလာက္နဲ႔ ၿပီးမယ္ထင္ပါတယ္။)

Read More...