Wednesday, April 16, 2008

ႏွစ္ကူးလက္ေဆာင္ ...

မေန႔က အီးေမးလ္စစ္ေတာ့ က်မအတြက္ ႏွစ္သစ္ကူး လက္ေဆာင္ဆိုၿပီး ကဗ်ာေလးေတြ ေရာက္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ တပုဒ္က ၁၄ ရက္ေန႔ညက၊ ေနာက္တပုဒ္ကေတာ့ ၁၅ ရက္ေန႔ ေန႔လည္က ပို႔ထားတာပါ။ ဒီလက္ေဆာင္ ကဗ်ာေလးေတြကို ဖတ္ၿပီး က်မ အလြန္ပဲ ၀မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ မိပါတယ္။ ကဗ်ာေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ က်မဟာ ... ပစၥည္းလက္ေဆာင္ထက္ က်မအတြက္ ရည္ရြယ္ျပီး ေရးပို႔ေပးတဲ့ ကဗ်ာလက္ေဆာင္ကို ပိုၿပီး တန္ဖိုးထား ႏွစ္သက္မိလို႔ပါပဲ။ က်မ ႏွစ္သက္တဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကို က်မအတြက္ ႏွစ္ကူးလက္ေဆာင္ အျဖစ္ ေပးပို႔သူ ဆရာ ႏွစ္ဦးလံုးကို ေက်းဇူးအထူး တင္ပါတယ္။
က်မရတဲ့ လက္ေဆာင္ကဗ်ာေလး ၂-ပုဒ္ကို အမွတ္တရ အေနနဲ႔ ဘေလာ့မွာ တင္လိုက္ပါတယ္။
ဆရာတဦးကေတာ့ သူ႔အမည္ကို မေဖာ္ျပပါနဲ႔လို႔ ေတာင္းဆို ထားတဲ့အတြက္ ... အမည္ကို ခ်န္လွပ္ထားရတာ နားလည္ေပးၾကပါလို႔ ... ။
***
ႏွစ္ကူး ဆုမြန္
သၾကၤန္အတာ၊ ခုခ်ိန္ခါမွာ
ဗ်ာပါပူေဆြး၊ ခ်စ္သူေလးကို
ေရေအးေမတၱာ၊ ေလာင္းလိုပါျငား
ေမကားတနယ္၊ ေမာင္၀ယ္တေက်း
ခရီးေ၀းလ်က္၊ ၾကင္သူသက္ကို
ျဖန္းပက္သြန္းခြင့္ မသာၿပီ။

ပိေတာက္န႔ံေမႊး၊ နံ႔သာေအးကုိ
ေမ့ပါးျပင္ထက္၊ မြတ္မြတ္ညက္တြင္
ညင္သာဖြဖြ၊ လိမ္းလိုလွလဲ
လက္ေတြ႔မက်၊ ေ၀းလ်လ်မို႔
မႈန္းခ်ယ္ သ-ခြင့္ မသာၿပီ။

ဘယ္လိုပင္ေ၀း၊ ၾကားေလေသြးလဲ
ေမာင့္ၾကင္နာေႏြး၊ ခ်စ္စိတ္ေထြးျဖင့္
စိတ္ျခင္းလက္ဆက္၊ ခ်စ္ျခင္းထပ္ကာ
ေမတၱာရင္းမွန္၊ သည္းထန္ထန္သည္
နီးဖို႔အားအင္ ျဖစ္မည္တကား ...
လက္ခ်င္းဆက္ဆက္ ျမဲေစသား။
............................... (ကလိုေစးထူး)
***
ဒါကေတာ့ အမည္ မေဖာ္လိုသူ ဆရာရဲ႕ စာပါ။

မေမဓာ၀ီ
ရတုပိုဒ္စုံ ကဗ်ာကို ဒီေန႔ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဒီလို ရတုကဗ်ာေတြ၊ အေတြးအေရးေတြ မဖတ္ျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ အမွတ္မထင္ ဖတ္လိုက္ရေတာ့ အရသာတမ်ိဳး ျပန္ခံစားရလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလို အလြမ္းဘြဲ႔ေတြကို ေရွးစာဆိုေတြက မယ္ဘြဲ႕ေမာင္ဘြဲ႔ ေရးတတ္ၾကတာကို သတိရမိတယ္။ စာဆုိ တေယာက္တည္းကပဲ ႏွစ္မ်ိဳး ေရးတတ္သလို၊ စာဆိုတေယာက္စီက အခံအလိုက္ ေရးၾကတာမ်ိဳးလည္း ရွိတယ္။ ဒါက ျမန္မာစာေပရဲ့ `အလွတပါး´ လို႔ ေျပာရင္လည္း ရႏုိင္ပါတယ္။
က်ေနာ္လည္း သႀကၤန္အလြမ္းေျပ အျဖစ္ မေမဓာ၀ီရဲ့ မယ္ဘြဲ႔ရတု အတြက္ ေမာင္ဘြဲ႔ `အလုိက္ရတု´တပုဒ္ ေရးလိုက္တယ္။ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါဦး။
***
ကဗ်ာေရးတဲ့ အတာသႀကၤန္

ေရေအးအတာ
သႀကၤန္ခါတြင္၊ သက္လ်ာႏွမ
ဆင္းသိဂၤကို၊ ေအးျမခ်စ္ခင္
သြန္းေလာင္းခ်င္လည္း၊ ၾကင္သူနယ္ျခား
ေမာင္နယ္ျခားႏွင့္၊ ဆီးတားေ၀းကြယ္
ပင္လယ္တဖက္၊ ကၽြန္းတဖက္မို႔
လြမ္းလ်က္ႏွင့္သာ၊ ေမတၱာဆပြား
မာေစသားဟု၊ ထံပါးစိေႏၲ
ေတာင္းဆုေခၽြ၍၊ မေသြသစၥာ
ေရသီတာကို၊ ထပ္ကာျဖန္းသြန္း
ေအးေစၫႊန္းသည္၊ ေ၀ရႊန္းစႏၵာ
လ,ပမာလွ်င္…
အတာေရသို႔ ေအးေစတကား။


ေ၀ေမႊးနံ႔သာ
ဘယ္ညာပါးျပင္၊ ခ်စ္သူခင္ကို
ၾကင္နာ႐ိႈက္နမ္း၊ မခြဲတမ္းလွ်င္
သည္းကၽြမ္းစိမ့္စိမ့္၊ တသိမ့္သိမ့္မွ်
ယုယခ်င္လဲ၊ ေ၀းေနဆဲမို႔
ေမာင္ဘယ္ေတာ့ခါ၊ ေရာက္လာလိမ့္ႏိုး
လြမ္းေမွ်ာ္ကိုး၍၊ လြမ္းမိုးေစြရြာ
မငိုပါလင့္၊ သခင့္ကိုယ္ပြား
နံ႔သာမ်ားကို၊ ဘုရားျမတ္ထံ
ကပ္လွဴပန္၏၊ ဆယ္ျပန္အသက္
ေပါင္းဖက္ရည္စူး၊ စႏၵကူးပမာ
ထုံသင္းစြာလွ်င္…
နံ႔သာေ၀လို႔ ေမႊးေစတကား။


ေႂကြေဆြးကဗ်ာ
စာဋီကာဖြဲ႔၊ ေတြးနယ္ခ်ဲ႕၍
လြမ္းဘြဲ႔စာခ်ည္း၊ မသိုမွီးႏွင့္
နီးနီးေ၀းေ၀း၊ ေအးေအးပူပူ
စိတ္တူကိုယ္မွ်၊ ရင္ဆိုင္ၾကဖို႔
ေမာင္ကလက္ကမ္း၊ ေမလက္လွမ္းေပါ့
ပန္းခင္းတလွည့္၊ ဆူးတလွည့္ေပါ့
မႏြဲ႔စတမ္း၊ မေၾကာက္တမ္းေလ
ႏြမ္းရင္ခိုမွီ၊ ေမာင့္ရင္ဆီမွာ
တီတီတာတာ၊ ခ်စ္၀ါစာႏွင့္
သံသာေတးခ်င္း၊ ခြန္းတုံ႔ရင္းႏွင့္
ခ်စ္ျခင္းလကၤာ၊ သီဖြဲ႔ပါလွ်င္…
ကဗ်ာေတြမို႔ ေရးေစတကား။
............................(xxx)
***
နက္ဖန္ဆုိရင္ ျမန္မာႏွစ္ တႏွစ္ဆန္းျပန္ၿပီေပါ့ ... ။
က်မရတဲ့ လက္ေဆာင္ ကဗ်ာေလး ၂-ပုဒ္နဲ႔ က်မဘေလာ့ကို ခဏ ႏႈတ္ဆက္ရပါဦးမယ္။ အေျခအေနေပးတဲ့အခါ က်မ ျပန္လာပါမယ္။ ဘယ္ေတာ့လဲ ဆိုတာေတာ့ ေလာေလာဆယ္ မသိေသးပါဘူး။

က်မဘေလာ့ကို ခ်စ္ခင္စြာ ဖတ္႐ႈၾကသူမ်ား အားလံုး ျမန္မာႏွစ္သစ္အကူးမွာ မဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ျပည့္စံုၿပီး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာ ၾကပါေစလို႔ ... ဆုေတာင္းရင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။
***
ေမတၱာျဖင့္ ...

ေမဓာ၀ီ
၁၆၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၀၈
၁၁း၃၀ နာရီ

Read More...

Monday, April 14, 2008

တမ္းတဖြဲ႕ (ပိုဒ္စံုရတု)

ရတုပိုဒ္စံုကို တခါမွ မေရးဖူးတာနဲ႔ စမ္းၿပီး ေရးၾကည့္ထားပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။
***
ကဗ်ာမေရးႏိုင္ေသာ အတာသၾကၤန္

အတာေရေအး
သြန္းေလာင္းေပးခ်င္၊ ေ၀းရပ္ခြင္မွ
ၾကင္နာရသူ၊ ေမ့ခ်စ္သူကို
တူရူတမ္းတ၊ လြမ္းပါရရွင့္
ေမႏွင့္သူက၊ ဌာနခ်င္းကြာ
ကာလခ်င္းျခား၊ ပင္လယ္တားဆီး
ခရီးေ၀းလြန္း၊ တကြၽန္းစီမို႔
ပို႔သေမတၱာ၊ မာပါေစေၾကာင္း
ေမဆုေတာင္းၿပီး၊ နီးရမည့္ရက္
ေရကာတြက္လည္း၊ ေ၀းလ်က္ေ၀းသာ
ေ၀းကာကြာသည္ ...
အတာေရ မေအးႏိုင္ျပီတကား ... ။

နံ႔သာေတြေမႊး
ေမကေသြးလ်က္၊ ပါးျပင္ထက္မွာ
လိမ္းကာျခယ္သ၊ ေအးျမပါးျပင္
ေမႊးေစခ်င္လည္း၊ သူလွ်င္ဘယ္မွာ
ဘယ္ခါလာႏိုး၊ ေမွ်ာ္ကာကိုးရင္း
သက္ျပင္းကိုခ်၊ လြမ္းေနရေပါ့
အားေလ်ာ့တလွည့္၊ အားႏြဲ႕တခ်ီ
မရီ(ရယ္) မျပံဳး၊ ႏွလံုးပူေဆြး
ငိုေၾကြးခါခါ၊ ၾကာမ်ားၾကာလွ်င္
ခ်စ္ၾကင္သူတြက္၊ ပါးျပင္ထက္မွာ
နံ႔သာလည္းကင္း၊ ရနံ႔သင္းေတြ
ပ်ယ္ေပ်ာက္ေလၿပီ ...
နံ႔သာေတြ မေမႊးႏိုင္ၿပီတကား ... ။

ကဗ်ာေတြေရး
စာေတြေရးရင္း၊ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕
ဒီလိုတဲ့ေလ ...
သူ႔ရဲ႕ရင္ခြင္၊ ခိုႏြဲ႕၀င္ရင္း
ေတးသီခ်င္းကို၊ ျပိဳင္တူဆိုညည္း
နီးနီးေ၀းေ၀း၊ ေအးေအးပူပူ
အတူတကြ၊ လက္တြဲၾကစို႔
တို႔ရဲ႕ပန္းတိုင္၊ လွမ္းႏိုင္ဖို႔အေရး
ခရီးေ၀းလမ္း၊ မေၾကာက္တမ္းေပါ့
ေလွ်ာက္လွမ္းၾကမယ္၊ အားတက္ဖြယ္ေလ
ကြယ္ ... ဒါေပမဲ့၊ တကယ့္ဘ၀
လက္ေတြ႕က်ေတာ့၊ ေ၀းေ၀းကသာ
ေဆြးရပါသည္ ...
ကဗ်ာေတြ မေရးႏိုင္ၿပီတကား ... ။ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၃၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၀၈
၁၄း၄၀ နာရီ

Read More...

Sunday, April 13, 2008

အလြမ္းသၾကၤန္ ... ပန္းသၾကၤန္ ...

သၾကၤန္အက်ေန႔
***
"အား ... ေမႊးလိုက္တာ ..."

အိပ္ရာကႏိုးလို႔ မ်က္စိႏွစ္လံုး မဖြင့္မိခင္မွာပဲ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ရနံ႔ေလးက ႏွာေခါင္း၀ကို တိုး၀င္လာသျဖင့္ လန္းဆန္းလို႔သြား၏။
ေျမသင္းနံ႔ႏွင့္ ေရာျပြမ္းေနေသာ ပန္းရနံ႔ ... ။

ဒါ ... ပိေတာက္ပန္းအနံ႔ပဲ
ပိေတာက္ ...
ပိေတာက္ ...
ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ျပီလား ... ။

စိတ္ထဲမွာေတြးရင္း ၀ုန္းခနဲ အိပ္ရာမွ ထလိုက္ျပီး ခုတင္ေျခရင္းက ျပဴတင္းေပါက္ေလးမွတဆင့္ အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။

အိုး ... ဘယ္ေလာက္မ်ား ရင္ခုန္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ အရြက္ေတြၾကားမွာ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာက္ပစြာ ပြင့္လန္းေနၾကေသာ ပိေတာက္ပန္းမ်ား။

မေန႔ည အိပ္ရာ၀င္ခါစ အိမ္ေခါင္မိုး သြပ္ျပားေပၚ မိုးရြာခ်သံ တျဗဳန္းျဗဳန္း ၾကားလိုက္ရေသးသည္။ သၾကၤန္အခါ ရြာသည့္မိုးကို သၾကၤန္လက္ေဆးမိုးဟု မည္သူကစၿပီး အမည္ေပးခဲ့ သလဲေတာ့ မသိ။ ညတုန္းက ရြာသြားသည့္ သၾကၤန္ လက္ေဆးမိုးကေတာ့ ဖူးငံုေနတဲ့ ပိေတာက္ေတြကို ပြင့္ေ၀လာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္ပင္။ သၾကၤန္ရဲ႕ သေကၤတက ပိေတာက္ဆိုေပမဲ့ သၾကၤန္နဲ႔ ပိေတာက္ တထပ္တည္းက်တဲ့ ႏွစ္က ခပ္ရွားရွား။ ရွားေတာင့္ ရွားပါး ခါေတာ္မီ ပိေတာက္ပန္းမ်ားကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ခူးရေအာင္ ၾကံမွဟု ေတြးမိျပီး ခါတိုင္းလို အိပ္ရာကႏိုးႏိုးခ်င္း တေရးျပန္ မႏွပ္ေတာ့ဘဲ ကမန္းကတန္းပင္ ထလိုက္သည္။
ထိုသို႔ ....
.... .... ....
လူေတြကို လန္းဆန္းေစေသာ ပိေတာက္ပန္းပါေပ ... ။
.... .... ....
***
သူတို႔ေနထိုင္ရာ ထိုေဒသေလးက ျမိဳ႕ေခါင္ေခါင္ေပမဲ့ သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္ အုပ္ဆိုင္းကာ ေတာအရပ္ကေလးသဖြယ္မို႔ သူတို႔တမိသားစုလံုးက "ေတာထဲ" ဟု ေခၚဆိုၾကသည္။ ထိုေတာထဲက အိမ္ကေလးက သြပ္မိုး ပ်ဥ္ကာ ေရနံသုတ္ထားေသာ သစ္သား ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလး။ အိမ္၏ ေတာင္ဘက္မွာ စက္သီးတပ္ အုတ္ေရတြင္းေလးရွိျပီး အိမ္အေရွ႕ဘက္ေထာင့္မွာ မိုးအခါဆို ရဲရဲနီေအာင္ ပြင့္တတ္ေသာ ကသစ္ပင္ႀကီး၊ အိမ္ေနာက္ဘက္ ေထာင့္မွာေတာ့ သူ႔အခန္းကို အုပ္မိုးထားေသာ ဒီ ပိေတာက္ပင္ႀကီးေပါ့။

မ်က္ႏွာမသစ္ေသးဘဲ မီးဖိုထဲသြားေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ အေမႏွင့္ ၀ိုင္းေတာ္သားမ်ား အလုပ္႐ႈပ္ ေနၾကသည္။ အုန္းသီး ျခစ္သူက ျခစ္၊ ညွစ္သူက ညွစ္ ... အေမကေတာ့ သၾကားရည္ေတြ က်ဳိလို႔။ ထံုးစံအတိုင္း သၾကၤန္မုန္႔ တမ်ဳိးမ်ဳိး လုပ္ေနၾကပံု ရသည္။ ျပီးလွ်င္ေတာ့ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ ေဆြမ်ဳိးေတြ လိုက္ေ၀ဦးမည္ေပါ့။

"အေမ ... ဒီေန႔ ဘာမုန္႔လဲ ..."
"ေရႊရင္ေအး"
"ဂြတ္တယ္ ... ။ အေမ ... ပိေတာက္ပန္းေတြ ပြင့္ေနျပီ သိလား ..."
"သိသားပဲ၊ ညည္းက ခုမွ ႏိုးျပီး၊ သြား သြား ... ျမန္ျမန္ မ်က္ႏွာသစ္ျပီး ဒီမွာ လာကူလုပ္ဦး"
"အေမကလည္း ... သမီးပိေတာက္ပန္း ခူးမလို႔ဟာကို ... ျပီးရင္လာခဲ့မယ္ ... ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ပြင့္တဲ့ ပိေတာက္ပန္းေလး ဘုရားကပ္ခ်င္လို႔"
အေမ့ခါးကို ဖက္ရင္းေျပာေတာ့ အေမက မ်က္ေစာင္းထိုးကာ က်န္ခဲ့သည္။ အေမ့မ်က္ေစာင္းကို ငယ္ငယ္က ေၾကာက္ေပမဲ့ ႀကီးလာေတာ့ ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းသလိုေတာင္ ထင္မိေသး။

ဧည့္ခန္းက တီဗီေရွ႕မွာ ထိုင္ေနေသာအေဖက တီဗီဖြင့္ထားျပီး မၾကည့္ဘဲ မ်က္မွန္ႀကီးတပ္ကာ စာထိုင္ဖတ္ေနသည္။ ဖြင့္ထားေသာ တီဗီထဲမွာေတာ့ တူညီ၀တ္စံု၀တ္ဆင္ ထားၾကေသာ မိန္းမပ်ဳိကေလးမ်ား ညီညာစြာ ယိမ္းက ေနၾက၏။ ရန္ေအာင္ သီဆိုေနေသာ "အိပ္မက္ေစတမန္ " သီခ်င္းသံက ေလးတြဲ႕စြာ ပ်ံ႕လြင့္လ်က္။
***
"မခူးခ်င္စမ္းပါနဲ႔ .".. လို႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ပိေတာက္ပန္း ကဗ်ာထဲ ေရးခဲ့ေပမဲ့ ... ခူးခ်င္ပါသည္။ အပင္ထက္မွာ ေလလာတိုင္း ယိမ္းႏြဲ႕ေနၾကေသာ ပန္းခက္ေတြက ခူးပါ ... ခူးပါဟု ဖိတ္ေခၚေနသေယာင္။ ၀ါးတံခ်ဴေလး ယူကာ ပိေတာက္ပင္ႀကီးေအာက္ ေရာက္သြားျပီး ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ သူ႔အရပ္ႏွင့္စာလွ်င္ ပိေတာက္ပင္ႀကီးက ျမင့္လြန္းသည္။ ဒီပိေတာက္ပင္ႀကီးက ေရွးေဟာင္း ျမန္မာရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္ပို႔ သရုပ္ေဆာင္ ဦးဘခ်စ္ႀကီးလို ရွည္ရွည္ကိုင္းကိုင္း ျပိဳင္းျပိဳင္းႀကီး။ ဒီအပင္ ျမင့္ပံု၊ သူ႔အရပ္ ပုပံုႏွင့္ ၀ါးတံခ်ဴ ကူတာေတာင္ ဒီပန္းကို ခ်ဴ၍ လြယ္မည္မထင္။

"ဟင္း ... ပုလိုက္တဲ့ အရပ္၊ ဘာမွကို သံုးစားမရပါလား"

ကိုယ့္အရပ္ကို စိတ္ပ်က္စြာ ညည္းတြားမိရင္း ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ မမီမကမ္း လွမ္းဆြတ္ေတာ့ တခက္တေလ တံခ်ဴၾကားမွာ ညပ္ပါလာေလသည္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၀ါးလံုးကို ပစ္ခ်လိုက္စဥ္ အေဖက ၀ရံတာမွ ထြက္ၾကည့္ျပီး အေဖခူးေပးမယ္ ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ေအာက္ထပ္ဆင္းလာ၏။

ေတာ္ပါေသးရဲ႕ အေဖကယ္ေပလို႔၊ မဟုတ္ရင္ ဒီပိေတာက္ပန္းေတြ အပင္ေပၚမွာ အလကားျဖစ္ေရာ့မယ္။

တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ပန္းေတြကို အပင္ေပၚမွာ ဒီတိုင္းလွေနတာ ပိုေကာင္းသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ သူကေတာ့ ထိုသို႔ မထင္၊ အပင္ေပၚမွာ လွေနတဲ့ပန္းကို မခူးဘဲ ပစ္ထားတာက ပန္းအလွႏွင့္ ပန္းရနံ႔ကို ဥေပကၡာျပဳရာ ေရာက္သလိုပဲဟု ေတြးမိသည္။ အလွပ်က္ေအာင္၊ အပင္ ေသေလာက္ေအာင္ ေတာ့လည္း မခူးလိုပါဘူး။ လွေသာ ပန္း၊ ေမႊးေသာပန္း ဆိုေတာ့လည္း ပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္ ရွိသည္မဟုတ္လား။
ထိုသို႔ ....
.... .... ....
လူေတြကို ျငိတြယ္ေစေသာ ပိေတာက္ပန္းပါေပ ... ။
.... .... ....
***
"ညီမေလးေရ ... မုန္႔လံုးေရေပၚ လာပို႔တာ ... "
ေဘးအိမ္က မႀကီး က အုန္းသီးဆံ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေလးေတြ ျဖဴးထားေသာ မုန္႔လံုးေရေပၚ တပန္းကန္ေမာက္ေမာက္ လာပို႔သည္။ ခ်စ္စဖြယ္ သၾကၤန္ဓေလ့၊ ႏွစ္သက္စဖြယ္ ျမန္မာ့ထံုးစံ။ အခါၾကီးရက္ႀကီးမွာ တအိမ့္ တအိမ္ ေပးၾက ကမ္းၾက အလွဴဒါန ျပဳၾကသည့္ အေလ့အထေကာင္း တရပ္ပင္။

အေတာ္ပဲ ... မႀကီးကို ေရေလာင္းဦးမွ။

သူတို႔ေနေသာ အရပ္က လမ္းမႏွင့္လည္း ေ၀း၊ လူသူအလာလည္း က်ဲေသာ ေနရာကေလး။ လူသူေလးပါး အလာနည္းသည္မို႔ သၾကၤန္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ေရေလာင္းရမည့္လူမရွိ။ ဒါေၾကာင့္ လာသမွ် အိမ္နီးခ်င္းေတြကိုသာ ေလာင္းဖို႔ အားခဲထားရသည္။

"ေက်းဇူး အမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ မႀကီး ... ေက်းဇူးတင္တဲ့ အေနနဲ႔ မႀကီးကို ေရနည္းနည္းေလာင္းမယ္ေနာ္ ဟဲဟဲ"
"ဟယ္ ... မႀကီးက ဒီေန႔ ဥပုသ္ယူထားတယ္ ညီမေလးရဲ႕ ..."
"ဒါဆို ဒီလိုလုပ္မယ္ ... ေရေလာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး ... ေရကန္ေတာ့မယ္ေလ ... ခြင့္ျပဳပါေနာ္ မႀကီး"
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သေဘာေကာင္းသည့္ မႀကီးက ခြင့္ျပဳ လိုက္သည္။
"ကဲ ... ကဲ ... ငါ့ညီမေလး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ စတိေတာ့ေလာင္း"

အဲဒီလို မၾကီးက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလွသည္။ မႀကီးကို ေရေလာင္းျပီး အေဖခူးေပးထားေသာ ပိေတာက္ ပန္းခက္ေတြ တေပြ႕တပိုက္ႀကီးကို ယူရင္း အိမ္ထဲ၀င္ခဲ့သည္။
"အေဖ ... ဒီမွာ အေမ့အတြက္ ပန္းတခက္ ... အေဖ သြားပန္ေပးလိုက္ေလ ..."
"တယ္ ... ဒီေကာင္မေလး ..."
"သြားပါ အေဖရ ... အေဖပဲ ကဗ်ာေရးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား၊ 'ေမ့ေကသာမွာ .. ေသခ်ာေမာင္က ပန္ေနက် ..' ဆိုတာေလ ... ဟဲဟဲ ..."
"ေခြးမေလး"
အေဖက ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္သည္။ အေဖ့လက္ထဲကို ပန္းတခက္ အတင္းထိုးထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ အေဖက ျပံဳးျပံဳးႀကီး လုပ္ရင္း ယူျပီး ထြက္သြားေလသည္။ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ ဇာတ္လမ္းမွာ ပိေတာက္ပန္းကလည္း ဇာတ္ေကာင္ တေကာင္အျဖစ္ ပါ၀င္ခဲ့ဖူးသည္ပဲ။
ထိုသို႔ ....
.... .... ....
လူေတြကို ရင္ခုန္ေစေသာ ပိေတာက္ပန္းပါေပ ... ။
.... .... ....

ပိေတာက္ပန္းေတြကို ပန္းအိုးေတြထဲ အဆင္ေျပေအာင္ ထိုးျပီး ဘုရားကပ္ကာ ရွိခုိးေတာ့ စိတ္ထဲ ခ်မ္းေျမ့လွသည္။ ေရႊေရာင္၀င္းေနေသာ ျမတ္စြာဘုရား ႐ုပ္ပြါးဆင္းတုေတာ္ ေရွ႕ေမွာက္မွာ ျမစိမ္းေရာင္ အရြက္တို႔ ျခံရံထားသည့္ ပိေတာက္ပြင့္ ၀ါ၀ါမ်ား ... ။ ထိုပန္းပြင့္မ်ားမွ ပ်ံ႕သင္းေနေသာ ရနံ႔။ ျမင္ကြင္းက မ်က္စိပသာဒျဖစ္သလို စိတ္ညြတ္ႏူးဖြယ္ သဒၶါပီတိ တိုးပြါးမိသည္။
ထိုသို႔ ....
.... .... ....
လူေတြကို စိုးမိုးေစေသာ ပိေတာက္ပန္းပါေပ ... ။
.... .... ....
***
ဘုရားရွိခိုး အမွ်အတမ္းေပးေ၀ျပီး မီးဖိုထဲသြားေတာ့ အေမတို႔ရဲ႕ ေရႊရင္ေအးက လုပ္လို႔ပင္ ျပီးေနျပီ။ မုန္႔ကူလုပ္စရာ မလိုေတာ့ေပမဲ့ စားပြဲေပၚ တင္ထားေသာ ခ်ဳိင့္အသီးသီးကို အိမ္နီးနားခ်င္းေတြဆီ လိုက္ေ၀ရဦးမည္ဟု သိလိုက္၏။ အေမက ဘယ္ခ်ဳိင့္က ဘယ္အိမ္အတြက္ဟု ခြဲျခားေျပာျပီး လွည့္အထြက္ အေမ့ ဆံပင္ထက္မွာ ပိေတာက္ခက္ကေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ထိုသို႔ ....
.... .... ....
လူေတြကို ႏုပ်ဳိေစေသာ ပိေတာက္ပန္းပါေပ ... ။
.... .... ....
***
အနီးဆံုး ျဖစ္တဲ့ မႀကီးတို႔အိမ္ အရင္ပို႔ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီး ေနာက္ေဖးေပါက္မွ လွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ့ မႀကီးရဲ႕ တူကေလး ဂ်ဳိကာ အိပ္ခ်င္မူးတူး ထြက္လာသည္။

"ဂ်ဳိကာေရ ... ေရႊရင္ေအးလာပို႔တာ ..."
ဂ်ဳိကာက ခ်ဳိင့္လွမ္းယူရင္း
"မမ ... သၾကၤန္က်ျပီ ... ဘယ္မွ မသြားဘူးလား" ဟုေမးသည္။
"မသြားပါဘူးဟာ ... အိမ္မွာပဲ ..."
"ဒါဆို ... မမကို သားေရေလာင္းမယ္ ..."
အဲ ... ေသျပီ၊ ၀ဋ္ဆိုတာ ခ်က္ခ်င္း လည္တတ္ေပသလားမသိ။
"ဟိုေလ ... မမ ဥပုသ္ေစာင့္ထားတယ္ ... ဟဲဟဲ ... ေနာက္ေန႔မွ ေလာင္းေနာ္ ... သားက လိမ္မာတယ္"

သူ႔ရဲ႕ မုသားေၾကာင့္ ဂ်ဳိကာ နည္းနည္းေတာ့ ေတြသြားသည္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ျပီး ယံုပံုမေပၚ။ ဟုတ္လို႔လား ... ဟု ခပ္ေတြေတြ ျပန္ေမး၏။ သူလည္း မလိမ္ခ်င္ေတာ့။ ေတာ္ၾကာေန သိၾကားမင္းႀကီးက လိမ္ညာသူေတြ ေခြးသားေရ ပရပိုဒ္ႏွင့္ မွတ္သြားမွ ဒုကၡ။
"ဟဲဟဲ ... မင္းကို ေနာက္တာ ... ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မေစာင့္ရေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခု မပက္နဲ႔အံုးေနာ္၊ မမ ေရခ်ဳိးခါနီးမွ ပက္"
"ဟင့္အင္း မရဘူး ... အခုပက္မယ္ ... သၾကၤန္က်လို႔ ေရပက္တာပဲဟာကို"
ေျပာေျပာဆိုဆို ဒင္းက ေရတခြက္ အျမန္ခပ္ျပီး လွမ္းပက္သည္။ ဘယ္ရမလဲ ဒီေလာက္ေတာ့ သူအျမန္ေရွာင္ လိုက္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီကေလးေလးက မေလွ်ာ့။ ေနာက္တခြက္ခပ္ျပီး ေျပးလိုက္ရင္း ပါးစပ္ကလည္း ...
"သၾကၤန္က်လို႔ ေရပက္တယ္ ... စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ အမႀကီးရယ္" ဟု ေအာ္ဟစ္ေနေသးသည္။

ဒင္းေတာ့ သိမယ္ ... အိုးမည္းနဲ႔ကို သုတ္ပစ္မယ္ဟု ေတြးျပီး သူတို႔အိမ္ဘက္ မွ်ားေခၚရင္း ေျပးထြက္ခဲ့၏။ ေနာက္ေဖးမီးဖိုထဲ ကမန္းကတန္း ေျပး၀င္ေတာ့ အေမက ဟဲ့ ဟဲ့ ဘာျဖစ္တာတုန္းဟု ဟန္႔သည္။ သူက ဘာမွမေျပာဘဲ ဒယ္အိုးဖင္က အိုးမည္းေတြကို လက္ငါးေခ်ာင္းႏွင့္ အားရပါးရ ပြတ္သုတ္ျပီး အိမ္အျပင္ ျပန္အထြက္မွာ ... ႐ုတ္တရက္ ...

((((((( ဗြမ္းးးးးးးးးး )))))))
"အား ... ေအးလိုက္တာ ..."
.... .... .... ....
.... .... .... ....
.... .... .... ....
***
"အား ... ေအးလိုက္တာ ..."

မ်က္စိႏွစ္လံုးကို ဆတ္ခနဲ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနဆဲ။
ဘယ္မွာလဲ ... ပိေတာက္ပန္း ...
ဘယ္မွာလဲ ... သၾကၤန္ေရ ...
ဘယ္မွာလဲ ... အေမ နဲ႔ အေဖ ...
ဘယ္မွာလဲ ... ေရႊရင္ေအးနဲ႔ မုန္႔လံုးေရေပၚ ...
ဘယ္မွာလဲ ... ခါသၾကၤန္ အဆိုအကေတြ ...
ဘယ္မွာလဲ ...
ဘယ္မွာလဲ ......
ဘယ္မွာလဲ ..........
.... .... .... .... ....
.... .... .... .... ....
.... .... .... .... ....
အေမွာင္ထဲမွာ သူ လိုက္ရွာေနမိသည္။

ညဦးပိုင္းတုန္းက အပူေပးစက္ မဖြင့္ဘဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မို႔ တခန္းလံုးက ေအးစက္လို႔ ေန၏။ အိပ္ရာေပၚမွေနျပီး ခလုတ္ကို လက္ျဖင့္ စမ္းဖြင့္ရင္း ေစာင္ကို ရင္ဘတ္ထိ ဆြဲကာ ျခံဳလိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ေႏြးမလာေသး။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ 12:15 am ဟု ျပေနသည္။ မိုးလင္းဖို႔ အေ၀းၾကီး လိုေသးတယ္ ... ျပန္အိပ္ဦးမွဟု ေတြးမိေပမဲ့ မ်က္စိက ေၾကာင္ေနျပီ။ မအိပ္ခ်င္သည့္အတူတူ အိပ္ရာနေဘး ျပတင္းေပါက္ ခန္းဆီးစၾကားမွ တစြန္းတစ ျမင္ေနရသည့္ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကိုသာ ေငးၾကည့္ေနမိ၏။

ဒီ တမိုးတည္း ေအာက္မွာပါပဲ ...
ပိေတာက္ပန္းေတြ ေ၀ေနၾကမွာ ... ။
ဒီ တမိုးတည္း ေအာက္မွာပါပဲ ...
သၾကၤန္ေရေတြ ရႊဲေနၾကမွာ ...။
ဒီ တမိုးတည္း ေအာက္မွာပါပဲ ...
သၾကၤန္ေတးသံေတြ လြင့္ပ်ံ႕ေနၾကမွာ ...။
ဒီ တမိုးတည္း ေအာက္မွာပါပဲ ...
အေမနဲ႔ အေဖလည္း ... ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ေကာင္းမႈေတြျပဳ ေနၾကမွာ ...။

ဒီ တမိုးတည္း ေအာက္က ....
ဟိုး ... အေ၀းတေနရာမွာေပါ့ ... ။
.... .... .... ....
.... .... .... ....
.... .... .... ....
မ်က္စိကို ျပန္မွိတ္လိုက္သည္။
ေျမသင္းရနံ႔ႏွင့္ ပိေတာက္ရနံ႔တို႔ ႏွာေခါင္းထဲမွာ ျပန္လည္ ရွဴရႈိက္ မိသေယာင္။
တူညီ၀တ္ဆင္ထားေသာ မိန္းမပ်ဳိေလးမ်ား သၾကၤန္ပန္းကံုး ကေလးမ်ား လည္မွာဆြဲလ်က္ ယိမ္းကေနၾကသည့္ဟန္ မ်က္စိထဲမွာ ျပန္လည္ ျမင္မိသေယာင္။
ေၾသာ္ ... သၾကၤန္ ... အေဖာ္ ကင္းျပန္ ... ဆိုသည့္ အိပ္မက္ ေစတမန္ ေတးသြားေလး နားထဲမွာ ျပန္လည္ ၾကားမိသေယာင္ .... ။

မ်က္စိမွိတ္ထားရင္း ျပံဳးေနမိသည္။
ျပံဳးေနရင္းကပင္ သူ႔ပါးျပင္မွာ ပူေႏြး စိုစြတ္ လာေလေတာ့၏။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၃၊ ဧျပီ၊ ၂၀၀၈
သၾကၤန္အက်ေန႔
၀၀း၁၅ နာရီ

Read More...

Saturday, April 12, 2008

ဒီအခ်ိန္ဆို ... (၂)

ျပီးခဲ့တဲ့ သီတင္းကြၽတ္တုန္းက ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ... လို႔ တမ္းတမိရာက ... 'ဒီအခ်ိန္ဆို' အမည္နဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ အခု သၾကၤန္အခါမွာလည္း အဲဒီလိုပဲ ဒီအခ်ိန္ဆို ... ဆိုျပီး တမ္းတမိျပန္ေတာ့ ... ေနာက္ထပ္ 'ဒီအခ်ိန္ဆို' ... ကဗ်ာေလး ရင္ထဲက ေမြးထုတ္မိျပန္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ... ဒီအခ်ိန္ဆို ... ေတြ ... ဘယ္ေလာက္မ်ား ေရးျဖစ္ဦးမလဲ ... မသိေသးပါဘူး။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ "ဒီအခ်ိန္ဆို (၂)" ေပါ့။
***
ဒီအခ်ိန္ဆို

ဒီအခ်ိန္ဆို ...
ဥၾသပ်ဳိသည္
ပင္အိုယံဖ်ား
သူရပ္နားရင္း
ေတးခ်င္းသီဆို
ႏွစ္သစ္ဦးကို ၾကိဳေရာ့မည္။


ဒီအခ်ိန္ဆို ...
၀ါထိန္ငုပန္း
ပင္လံုးလႊမ္းကာ
ေလယူရာတိမ္း
ပန္းပြင့္ 'ယိမ္းက'
ေႏြပီသေအာင္ လွေရာ့မည္။

ဒီအခ်ိန္ဆို ...
ညိဳေရႊေရာင္ေတာက္
သစ္ရြက္ေျခာက္ရင့္
တလြင့္လြင့္ေၾကြ
ေျမေပၚရွပ္လူး
ေလ႐ူးႏွင့္ေဆာ့ ျမဴးၾကေရာ့မည္။

ဒီအခ်ိန္ဆို ...
သီဆိုဟစ္ေၾကြး
'တူးပို႔' ေတးႏွင့္
ခ်ဳိေအးသံသာ
'ျမနႏၵာ' ႏွင့္
ခါသၾကၤန္ပြဲ
ေရစိုရႊဲကာ ႏႊဲေပ်ာ္ေနၾကေပေရာ့မည္။

ဒီအခ်ိန္ခါ ...
ကြၽႏ္ုပ္မွာကား
ေမြးဌာေနျခား
တိုင္းတပါးမွာ
လြမ္းအားညႇဳိးငယ္
စိတ္၀ယ္မရႊင္
ပူပင္ေသာက
ေမာလ်ေခြႏြမ္း
အိမ္ျပန္လမ္းကို
မွန္းလ်က္သာပင္ ေမွ်ာ္မိသည္။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၂၊ ဧျပီ၊ ၂၀၀၈
သၾကၤန္အႀကိဳေန႔

Read More...

Thursday, April 10, 2008

ေရြးေကာက္ပြဲ

ဒီေခါင္းစဥ္ကို ခ်ရင္းေနရင္း ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သိပၸံေမာင္၀ရဲ႕ "ေရြးေကာက္ပြဲ" ကို သြားသတိရမိတယ္။ အခုေရးမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲက ေရြးေကာက္ပြဲေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲပါပဲ ... ဒါေပမဲ့ သိပၸံေမာင္၀ရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ေတာ့ ကြာျခားပါတယ္။ က်မတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ ဆိုပါေတာ့ ... ။
ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး ... ။
***
ေရြးေကာက္ပြဲ
ဒီကေန႔ ထမင္းစားမယ္ဆိုျပီး ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းအိုးကေလးကို အဖံုးလွပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထမင္းျဖဴျဖဴေလးေတြထဲမွာ စပါးလံုး တလံုးကို ေတြ႕လိုက္ရလို႔ အံ့ၾသသြားမိတယ္။ ထမင္းထဲ စပါးလံုးပါတာ အထူးအဆန္းလုပ္ျပီး ေရးရေကာင္းလား အျပစ္မတင္လိုက္ပါနဲ႔။ ဒီကို ေရာက္ကတည္းက ထမင္းထဲ စပါးလံုး တခါမွ မျမင္ဖူးလို႔ပါ။

ဒီကို ေရာက္ခါစ အရင္ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ေနစဥ္တုန္းက ေက်ာင္းကေကြၽးတဲ့ ထမင္းေတြ သိပ္စားလို႔ မရပါဘူး။ ခ်က္တာက မနပ္တနပ္၊ မာတာတာနဲ႔ တခါတေလက် ဆန္ကြဲလို ဆန္အက်ဳိး ေသးေသးေလးေတြ ခ်က္ေကြၽးေသးတယ္။ အေမေရ ... ဘိလပ္ေရာက္မွ ဆန္ကြဲ စားေနရပါျပီလို႔ စိတ္ထဲ က်ိတ္ ငိုခ်င္းခ်မိေသး။ သူတို႔ကေတာ့ အားရပါးရ စားေနၾကတာပဲ။ က်မကေတာ့ သူတို႔ ထမင္း စားမရတာနဲ႔ ထမင္းကို ေရွာင္ျပီး တျခားဟာေတြပဲ ေရြးစားခဲ့ရပါတယ္။ အဲ ... မသိခင္က စားမိတုန္းကလည္း အဲဒီ ထမင္းေတြထဲ စပါးလံုး မျမင္မိပါဘူး။

အခု ဦးရီးေတာ္အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဦးရီးေတာ္က ဘတ္စမာတီ ဆန္ပဲ စားတာမို႔ က်မအတြက္ စားရတာ အဆင္ေျပလွပါတယ္။ အိမ္မွာ ၀ယ္ထားတဲ့ ဘတ္စမာတီဆန္က ခ်က္လိုက္ရင္ ေမႊးျပီး စားလို႔လည္း အင္မတန္ ေကာင္းတယ္။ ၂၀ ကီလိုဂရမ္ ပါတဲ့ ဆန္တအိတ္ကို ၁၆ က်ပ္ ၁၇-က်ပ္ ေပးရေတာ့ ေစ်းကေတာ့ သိပ္မနည္းလွဘူး ဆိုရမလားပဲ။ ဒါေတာင္ က်မေရာက္ခါစက တအိတ္ကို ၁၂-က်ပ္ကေန ၁၇-က်ပ္ထိ ေစ်းတက္သြားတာပါ။ ေစ်းမနည္းသလို ဆန္ကလည္း ေကာင္းျပီး သန္႔ရွင္းတာမို႔ စားေပ်ာ္ပါတယ္။ က်မ ေယာက္ဖ (အမေယာက္်ားကို ခဲအို မေခၚခ်င္လို႔ ေယာက္ဖလို႔ ေနာက္ျပီး ေခၚတာပါ) ထမင္းခ်က္တယ္ဆိုရင္ ဆန္ကို ေရနဲ႔ေတာင္ ေဆးမေနဘဲ တခါထဲ အိုးထဲထည့္ ျပီးမွ ေရကေလးစြက္ျပီး ခ်က္လိုက္တာပဲ။ က်မကေတာ့ ဗမာျပည္က ထံုးစံအတိုင္း ေရ ၂-ထပ္ ၃-ထပ္ ေလာက္ ေဆးလိုက္ရမွ ေက်နပ္တာမို႔ မခ်က္ခင္ အရင္ ေဆးေလ့ရွိပါတယ္။

ေျပာခ်င္တာက ... ဒီက ဆန္ေတြက သန္႔ရွင္းျပီး အမိႈက္သရိုက္၊ ဖြဲ ဆန္ကြဲ၊ စပါးလံုး ကင္းတယ္ ဆိုတာကိုပါ။ အဲ ... အဲဒီလို သန္႔ရွင္းတယ္လို႔ ယူဆထားတဲ့ ဆန္ထဲ အခုမွ မၾကံဳစဖူး စပါးလံုးေတြ႕ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အံ့ၾသမိသလို ဒီစပါးလံုးေလး တလံုးကို ၾကည့္ရင္း ငယ္ငယ္တုန္းက စားခဲ့ဖူးတဲ့ "ျပည္သူ႔ဆိုင္ဆန္ " ကို ျပန္လည္ သတိရမိပါတယ္။

ျပည္သူ႔ဆိုင္ဆိုတာ အခုေခတ္ ကေလးေတြေတာ့ သိခ်င္မွ သိပါလိမ့္မယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္တုန္းက နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ သမ၀ါယမဆိုင္ကို ျပည္သူ႔ဆိုင္လို႔ အလြယ္ေခၚၾကတာပါ။ ျပည္သူ႔ဆိုင္ဆန္ ဆိုတာကေတာ့ အဲဒီ သမ၀ါယမဆိုင္က ေပးတဲ့ ဆန္ေပါ့။ အိမ္ေထာင္စု တစုမွာ ရွိတဲ့ လူအေရအတြက္ အလိုက္ ကိုယ္တာနဲ႔ ဆန္ရပါတယ္။ ဆန္အမ်ဳိးအစားကေတာ့ သိပ္ မေကာင္းလွပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက အိမ္မွာ အိမ္ေထာင္စုကမ်ား လူဦးေရကမ်ားေတာ့ အဘိုးကလြဲရင္ က်န္တဲ့အိမ္သားေတြ အားလံုး ျပည္သူ႔ဆိုင္ဆန္ပဲ စားၾကရပါတယ္။

အဲဒီဆန္ေတြဟာ အမ်ဳိးအစားက ညံ့ရတဲ့အထဲ ဆန္ကြဲေတြ၊ ဖြဲေတြ၊ စပါးလံုးနဲ႔ ျမက္သီးေတြ အျပင္ စက္ေခ်း၊ ၾကြက္ေခ်း၊ တခါတေလ ပိုးဟပ္ေခ်းေတာင္ ေရာေႏွာျပီး ပါေလ့ရွိတယ္။ စက္ေခ်းဆိုတာက ဆန္ၾကိတ္တဲ့ ဆန္စက္က မသန္႔ရွင္းလို႔ စက္ဆီနဲ႔ ေခ်းနဲ႔ ေရာေႏွာရာက ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ မဲမဲလံုးလံုး အခဲကေလးေတြပါ။ ထမင္းလုပ္ထဲ စက္ေခ်းခဲ၀ါးမိရင္ ထမင္းစားကို ပ်က္ေတာ့တာပဲ။ ခ်က္ခ်င္း ထေထြး၊ ပလုပ္က်င္းပစ္ရတယ္။ က်မက အဲဒီလို စက္ေခ်းတို႔ ဆံပင္ခ်ည္တို႔ စားေသာက္ေနရင္း တိုးတတ္တဲ့ အကုသလ၀ိပါက္ ပါလာလို႔ စက္ေခ်းခဲ ၀ါးခဲ့မိေပါင္း မ်ားေပါ့။ ခုထိေတာင္ စက္ေခ်းဆိုရင္ ပါးစပ္ထဲ သူ႔အနံ႔ အရသာ ျပန္ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။

အဲဒီလို အလြန္သန္႔ရွင္းျပီး က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္တဲ့ ျပည္သူ႔ဆိုင္ဆန္ကို စားခဲ့ရတဲ့ဘ၀ဟာ မေမ့ႏိုင္စရာပါပဲ။ က်မကို ငယ္ငယ္တုန္းက ထိမ္းခဲ့တဲ့ ကရင္အမႀကီးက တပတ္တခါ ျပည္သူ႔ဆိုင္သြားျပီး ဆန္သြားထုတ္ရပါတယ္။ သူဆန္ထုတ္ျပီး ျပန္လာရင္ ဆန္ေတြကို ျပာတီး၊ ဆန္ကြဲခုပ္၊ စပါးလံုး ေရြးရေတာ့တာပါပဲ။ က်မတို႔ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ ရက္နဲ႔ ၾကံဳရင္ လူႀကီးေတြက က်မတို႔ကိုပါ စပါးလံုးေရြးခိုင္းလို႔ စေကာတခ်ပ္မွာ ၂-ေယာက္ ၃-ေယာက္ ၀ိုင္းျပီး စပါးလံုး ေရြးၾကရတယ္။ တခါတေလလည္း ေရြးရင္းနဲ႔ ေဆာ့ၾကျပဳၾကနဲ႔ေပါ့။ တခါတေလေတာ့လည္း မလုပ္ခ်င္ လုပ္ခ်င္နဲ႔ လုပ္ရတာမို႔ အိပ္ငိုက္လိုက္ သန္းေ၀လိုက္နဲ႔။

အိမ္ေနာက္ေဖးက သစ္သား ကြပ္ပစ္ေလးေပၚ ၀ိုင္းဖြဲ႕ျပီး စပါးလံုးေရြးေနၾကတဲ့ က်မတို႔အနား ျဖတ္သြားတဲ့ လူႀကီးေတြက
"ကေလးေတြ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ေနၾကတယ္ေဟ့" ဆိုျပီး ေနာက္ေျပာင္ က်ီစယ္သြားေလ့ရွိၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း က်မတို႔ စပါးလံုးေရြးၾကရင္ "ေရြးေကာက္ပြဲ" လုပ္တယ္လို႔ပဲ သံုးႏႈန္းျဖစ္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေတြ ၄-ႏွစ္တခါ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ေပမဲ့ က်မတို႔ကေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ တပတ္တခါကို ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ၾကတာေပါ့။ အဲ ... ခြၽင္းခ်က္ အေနနဲ႔ အႏွစ္ ၂၀ နီးပါးေနမွ တၾကိမ္ လုပ္တဲ့ ႏိုင္ငံလည္း ရွိေသးရဲ႕။ ... အဲဒါေတာ့ ထားပါေတာ့။ ထည့္မေျပာေတာ့ပါဘူး။

က်မတို႔ရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲကေတာ့ လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္ၾကရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူႀကီးေတြက ခိုင္းလို႔ ခပ္ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ လုပ္ၾကရတာပါ။ တခါတေလေတာ့လည္း ေဆာ့ခ်င္လို႔ စာမက်က္ခ်င္လို႔ လုပ္တဲ့အခါလည္း ရွိတာေပါ့။ အဲ ... က်မတို႔ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးကို စိတ္မပါ လက္မပါ လုပ္ၾကတဲ့အခါ သန္႔ရွင္းတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ ျဖစ္မလာေတာ့ပါဘူး။ စပါးလံုးေတြ၊ စက္ေခ်းေတြ အကုန္ မေျပာင္ေတာ့ အဲဒီဆန္ကို ခ်က္တဲ့ ထမင္းဟာလည္း စားလို႔ ဘယ္ေကာင္းႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။

အခုအခ်ိန္မွာ က်မစဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက ေရြးေကာက္ပြဲဟာ လူႀကီး မိဘေတြ ခိုင္းလို႔ မလႊဲသာ မေရွာင္သာ လုပ္ခဲ့ရတာ၊ စိတ္ထဲမွာလည္း သူတို႔အတြက္ လုပ္ေပးရတယ္လို႔ပဲ ထင္ခဲ့မိတယ္။ တကယ္တမ္း ဒီဆန္ကို ခ်က္တဲ့ထမင္းကို ဘယ္သူေတြ စားၾကသလဲဆိုရင္ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္သူ က်မတို႔ အပါအ၀င္ တအိမ္သားလံုး စားၾကရတာပါပဲ။ ဒီေရြးေကာက္ပြဲဟာ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္မွ စိတ္ပါ လက္ပါနဲ႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္မွ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေရာ အိမ္သူ အိမ္သား အမ်ားပါ စိတ္လက္ခ်မ္းသာစြာနဲ႔ ထမင္းစားၾကရမွာပါ။
မဟုတ္ရင္ေတာ့ ... စပါးလံုးနဲ႔တိုးလိုက္၊ ျမက္သီး၀ါးမိလိုက္၊ စက္ေခ်းခဲ ကိုက္မိလိုက္နဲ႔ တအိမ္သားလံုး ထမင္းစား ပ်က္ၾကမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ မသန္႔ရွင္းတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲရဲ႕ ရလဒ္ဆိုပါေတာ့ ... ။

အင္း ... က်မလည္း ထမင္းအိုးထဲ စပါးလံုး တလံုးေတြ႕ရာက ေတြးမိေတြးရာေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနမိတာ ထမင္းေတာင္ ခုထိ မစားရေသးဘူး။ ျမန္ျမန္ေလး စားလိုက္ဦးမွ ...။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၀၊ ဧျပီ၊ ၂၀၀၈
၁၂း၀၃ နာရီ
[ဒီစာကို ေရးျပီး တင္မယ္ၾကံေနတုန္း မေန႔က သတင္းထဲမွာ ဆန္ေစ်းေတြ တက္တယ္လို႔ ေၾကညာသြားတာ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ဆို ထမင္းေလ်ာ့စားျပီး ေပါင္မုန္႔မ်ားမ်ားစားရ ေကာင္းမလားဘဲ။ :)]

Read More...

Monday, April 07, 2008

ေႏြဦးႏွင္း နဲ႔ စႏိုးေလဒီ

ဧျပီ၊ ၆၊ ၂၀၀၈

မနက္အိပ္ရာကႏိုးႏိုးခ်င္း ျပတင္းေပါက္ကေန အိမ္ျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၀န္းက်င္တခြင္လံုး ႏွင္းေတြဖံုးျပီး ျဖဴေဖြးေနတာ ျမင္လိုက္ရတယ္။ ညက မိုးေလ၀သ သတင္းမွာေတာ့ ေၾကညာသြားသား၊ ႏွင္းေတြက်မယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေႏြဦးမွာ က်တဲ့ႏွင္းကို ဒီေလာက္ ထူထပ္ သိပ္သည္းလိမ့္မယ္လို႔ မထင္မိဘူး။ သစ္ပင္ သစ္ကိုင္းေတြ ထက္မွာ၊ ျမက္ခင္းေပၚမွာ၊ ပန္းရံုေတြေပၚမွာ ႏွင္းေတြ ... ႏွင္းေတြ ... ေဖြးေဖြးလႈပ္လို႔။ ရင္ထဲ လိႈက္ခနဲေတာ့ ေပ်ာ္သြားမိပါရဲ႕။ ႏွင္းနဲ႔ဆံုတာ ဒါ ပထမဆံုး မဟုတ္ေပမဲ့ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ႏွင္းကိုျမင္ရတာေတာ့ ဒါဟာ ဦးဆံုးပါပဲ။

ဒါနဲ႔ပဲ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး အိမ္ျပင္ထြက္ျပီး ႏွင္းေတြထဲသြားျပီး ဓာတ္ပံု ရိုက္ခဲ့လိုက္တယ္။ ျမင္ကြင္းခ်င္း ကြာျခားသြားပံုမ်ား ... တေန႔က ရိုက္ခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုေလးေတြထဲမွာ အပင္ေလးေတြဟာ ေနေရာင္ေအာက္မွာ လန္းဆန္းလွပလို႔၊ ျမင္ကြင္းကလည္း ၾကည္လင္လို႔။ အဲဒီေန႔က လန္းဆန္းေနတဲ့ ပန္းပင္ကေလးေတြခမ်ာမွာေတာ့ ႏွင္းေတြပိတ္ဖံုးထားလို႔ နာလန္မထူႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရျပီ။
လူေတြရဲ႕ စိတ္သေဘာလို အေျပာင္းအလဲ ျမန္ျပီး ခန္႔မွန္းလို႔ မရတဲ့ထဲမွာ ဒီႏိုင္ငံက ရာသီဥတုလည္း တခု အပါအ၀င္လို႔ ေျပာရင္ရမယ္။ အခုေနသာ၊ အခုမိုးရြာ၊ အခုႏွင္းက် ... ဘယ္လိုမွ ႀကိဳတင္ တြက္ဆလို႔ မရပါဘူး။ ဒီက မိုးေလ၀သ ခန္႔မွန္းသူေတြလည္း အနီးစပ္ဆံုး မွန္ေအာင္ေတာ့ ခန္႔မွန္းေလ့ရွိၾကေပမဲ့ ရာႏႈန္းျပည့္ေတာ့ မမွန္ႏိုင္ဘူးဆိုရမယ္။
ႏွင္းေတြအရမ္းက်တဲ့အခါ သြားေရးလာေရးေတြခက္ခဲတတ္၊ မေတာ္တဆမႈေတြ ျဖစ္တတ္ေပမဲ့ ျဖဴစင္တဲ့ ႏွင္းပြင့္ကေလးေတြကို အျပစ္မတင္ရက္ပါဘူး။ မၾကာခင္ ေနေရာင္လာတဲ့အခါ သူတို႔ေလးေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ ငုပ္လွ်ဳိး သြားၾကရမွာပဲေလ။
ႏွင္းေတြကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲ ၾကည္ႏူးမိတာနဲ႔ ျပတင္းေပါက္ ေဘာင္ေပၚ တင္ေနတဲ့ ႏွင္းေတြကို လက္နဲ႔ဆုပ္ျပီး အရုပ္ကေလး လုပ္လိုက္တယ္။ အရုပ္ကေလးက ခပ္ေသးေသးဆိုေတာ့ ႏွာေခါင္းကို ငရုတ္သီး အနီေတာင့္ကေလးတပ္၊ မ်က္လံုး ၂-လံုးကိုေတာ့ ကုလားပဲေစ့ေလး တပ္လိုက္ေတာ့ စႏိုးေလဒီ အရုပ္ကေလး ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဓာတ္ပံုရိုက္ျပီး မၾကာခင္ပဲ စႏိုးေလဒီေလး ေပ်ာ္က်သြားတယ္။ ေနာက္တခါ ႏွင္းထပ္က်ရင္ေတာ့ သူ႔အတြက္ စႏိုးမန္းကေလး လုပ္ေပးဦးမွ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၇၊ ဧျပီ၊ ၂၀၀၈
၂၂း၁၀ နာရီ

Read More...

Thursday, April 03, 2008

ေန႔တာ

ျပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔ (မတ္လ -၃၀) ကစျပီး နာရီေတြ ၁-နာရီ ေရွ႕တိုးရပါတယ္။ ဒီကိုေရာက္ခါစတုန္းက ၁-နာရီ ေနာက္ဆုတ္ခဲ့ရေသးတယ္၊ အခု ၁-နာရီ ေရွ႕ျပန္တိုးရျပန္ပါျပီ။ ၁-နာရီ ေရွ႕တိုးရေတာ့ အိပ္ရာက ၁-နာရီ ေစာျပီး ထရတာေပါ့။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အခ်ိန္ထဲကေတာ့ အရႈံးမခံႏိုင္တာမို႔ ၁-နာရီ ေစာမထခင္ ညက ၁-နာရီ ေစာျပီး အိပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီလို နာရီေတြ ၁-နာရီ ေရွ႕တိုးလိုက္ ေနာက္ဆုတ္လိုက္ လုပ္ေနရတာ စိတ္ရႈပ္စရာပဲလို႔ အစကေတာ့ ထင္ခဲ့မိပါရဲ႕။ ကိုယ့္တိုင္း ကိုယ့္ျပည္မွာက ဒါမ်ဳိးမွ မလုပ္ရဘဲကိုး။ ဒါေပမဲ့ ...ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း .... ။
***
နာရီကို တနာရီ ေရွ႕တိုးရျခင္းအေၾကာင္းရင္းက ေနထြက္ခ်ိန္ ေစာလာလို႔ ပါပဲ။ ေႏြရာသီကို ၀င္ျပီဆိုကတည္းက ေနထြက္ခ်ိန္ေစာျပီး ေန၀င္ခ်ိန္ ေနာက္က် လာပါျပီ။ ေနထြက္ခ်ိန္ကစျပီး ေန၀င္ခ်ိန္ထိ "ေန႔"လို႔ သတ္မွတ္ထားၾကတာမို႔ ဒီရာသီမွာ ေန႔တေန႔ရဲ႕ ၾကာခ်ိန္ တနည္းအားျဖင့္ "ေန႔တာ" ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အခ်ိန္ပို ရွည္လ်ားလာပါတယ္။ ေနရဲ႕ ေရာင္ျခည္ေတြဟာလည္း ပိုျပီး ေႏြးေထြးလို႔ လာပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းတတြင္းလံုး မရွင္သန္ႏိုင္ရွာတဲ့ ပန္းပင္ကေလးေတြလည္း ျပန္လည္ ရွင္သန္ျပီး ပြင့္လန္း လာၾကပါျပီ။
အရိုးျပိဳင္းျပိဳင္းနဲ႔ အပင္ေတြမွာလည္း ရြက္ႏုသစ္ကေလးေတြ အစီအရီ ထြက္လို႔ လာပါျပီ။

ကိုးတန္းတုန္းက အဂၤလိပ္စာမွာ သင္ခဲ့ရဖူးတဲ့ Willam Wordsworth ရဲ႕ Daffodils ကဗ်ာထဲက ဒက္ဖိုေဒးလ္ ပန္းေလးေတြကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ျမင္ခဲ့ဖူးျပီ။ ျမင္ဖူးရံုမက ခူးျပီး ဘုရားကို ကပ္လွဴခြင့္ ရခဲ့ဖူးျပီ။

တေဆာင္းလံုး ေသေနတဲ့ ျခံေထာင့္က ႏွင္းဆီပင္ကေလးလည္း နီတ်ာတ်ာ ရြက္ႏုေလးေတြ ထြက္ျပီး ျပန္လည္ ရွင္သန္လာပါျပီ။ အိမ္ထဲမွာ စိုက္ထားတဲ့ ေဗာဓိေညာင္ အပင္ပြားကေလးေတာင္ အရြက္သစ္ကေလးေတြ ျပဴတစ္ ျပဴတစ္ ထြက္စျပဳလို႔။

ဒီရာသီမွာ ၾကည့္ေလရာရာ ပန္းကေလးေတြနဲ႔ လွပျပီး စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ေအးစက္ျပီး ေမွာင္မိုက္တဲ့ ကာလရွည္ႀကီး လြန္ေျမာက္သြားျပီမို႔ အရာရာ သာယာ ေနသလိုပဲ ထင္မိတယ္။

ေအးတဲ့ေဒသမို႔ ေႏြးေထြးမႈကို လူေတြက ပိုျပီး လိုလားၾကပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ၊ အပူေပးစက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရွိေပမယ့္ ေနေရာင္ျခည္ကို တန္ဖိုးထားၾကတယ္။ ေနရဲ႕ အေႏြးဓာတ္ကို ႏွစ္သက္ ျမတ္ႏိုးၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေနရဲ႕ အလင္းေရာင္ကို ေလးစားတဲ့ အေနနဲ႔ နာရီေတြကို ေျပာင္းလဲေပးတာလို႔ ထင္မိပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ သဘာ၀ကို အေလးထားျခင္းပဲလို႔ ယူဆမိပါတယ္။ ဒီလို စဥ္းစားမိေတာ့လည္း ေနမင္းႀကီးရဲ႕ အလင္းေရာင္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ နာရီေတြ အေျပာင္းအလဲ လုပ္ရတာကို မျငဴစူမိေတာ့ဘဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
***

ေမဓာ၀ီ
၃၊ ဧျပီ၊ ၂၀၀၈
၁၁း၄၁ နာရီ

Read More...