Friday, April 28, 2017

စာ ... ဗ်ဳိ႕ ... စာ


***
မီးခိုးျပာေရာင္ ယူနီေဖာင္းဝတ္ လူတေယာက္ဆီက စက္ဘီးဘဲလ္သံေလးနဲ႔ စာ ဗ်ဳိ႕ စာ ... ဆိုတဲ့ အသံ ... မၾကားရတာ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီေပါ့ ... ။
.
ငယ္ငယ္က ေႏြေက်ာင္းပိတ္ၿပီဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို စာေတြေရးၿပီး ပို႔ၾကရတယ္။ နယ္မွာေနတဲ့ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ေမာင္ႏွမ ဝမ္းကြဲေတြနဲ႔ စာေတြ အျပန္အလွန္ ေရးၾကရတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ နယ္အေဝးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မေတြ႕ႏိုင္ၾကခ်ိန္မွာ စာေရးၿပီးသာ ဆက္သြယ္ၾကရတာေပါ့။ အိုက္စပ္စပ္နဲ႔ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ေႏြေန႔လည္ခင္းေတြမွာ စာပို႔သမားရဲ႕ စက္ဘီးဘဲလ္သံဟာ အင္မတန္ သာယာတာကလား။ ကိုယ့္နာမည္တပ္ထားတဲ့ စာတေစာင္တေလ ပါလာလို႔ကေတာ့ အဲဒီေန႔ဟာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ေန႔အျဖစ္ ဒိုင္ယာရီထဲ ေရးမွတ္ထားရေတာ့တာပဲ။ 


ကိုယ့္ဆီစာလာၿပီးေတာ့ ကိုယ္ကတဖန္ စာျပန္ရမယ့္ အလုပ္တခု တိုးလာပါတယ္။ စာေရးစကၠဴ၊ စာအိတ္၊ တံဆိပ္ေခါင္းဆိုတာေတြကို ကိုယ့္မုန္႔ဖိုးေလးေတြနဲ႔ ဝယ္ထားရတာေပါ့။ စာအိတ္ကေလးကို ေကာ္သုတ္ ပိတ္၊ တံဆိပ္ေခါင္းေလး ကပ္ၿပီး အိမ္နားက စာတိုက္ပံုးနီနီေလးထဲ ကိုယ့္စာေလး ထည့္ၿပီးသြားခ်ိန္မွာ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ဳိးနဲ႔ ၾကည္ႏူးလို႔ေပါ့။ ေနာက္တခါ လာမယ့္စာကိုလည္း အဲဒီေန႔က စၿပီး ေမွ်ာ္လို႔ရၿပီေလ။ 
.
.ဒီႏွစ္ ေႏြရာသီ သင္တန္းက level 4 ေတြရဲ႕ ျပ႒ာန္းစာအုပ္မွာ penfriend သို႔ ေပးစာ သင္ရတဲ့အခါ penfriend ဆိုတာ ဘာလဲ မေျပာျပခင္ အင္တာနက္ အီးေမးလ္ မရွိတဲ့ ဟိုေခတ္က စာေပးစာယူ လုပ္ၾကရတဲ့ အေၾကာင္းေလး အရင္ ေျပာျပရတယ္။ Penfriend လို႔ေျပာရင္ ဒီေခတ္လူငယ္ေတြ သိပ္သိၾကေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။ ကေလးေတြဆို ပိုေဝးတာေပါ့။ သူတို႔ေလးေတြ သိတာက ေဖ့စ္ဘြတ္ မိတ္ေဆြလို အြန္လိုင္း မိတ္ေဆြေတြေလာက္သာပဲ မဟုတ္လား။
.
Penfriend ဆိုတာကေတာ့ အခုအြန္လိုင္းမိတ္ေဆြေတြလိုပါပဲ။ အျပင္မွာ မျမင္ဖူးဘဲ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာေတြ၊ အပတ္စဥ္ထုတ္၊ လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းေတြမွာပါတဲ့ မိတ္ဆက္က႑ကေန စာပို႔ မိတ္ဆက္ရင္း ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ဆိုပါေတာ့။ ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕ ရြာ ေဒသ ႏိုင္ငံ တူခ်င္မွ တူမယ္ အသက္အရြယ္ အတန္းပညာ တူခ်င္မွ တူမယ္ ေပါ့။ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို အဲဒီအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ သူတို႔မွာ တအံ့တၾသကို ျဖစ္လို႔။
.
နည္းပညာေတြ တစတစ တိုးတက္လာတာနဲ႔ အမွ် penfriend ေခတ္က ကုန္သြားသလို စာတိုက္ကေန စာပို႔ၾကတဲ့ အေလ့အထေလးေတြလည္း ေပ်ာက္ကြယ္လု ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ေမြးေန႔ဆုေတာင္းကတ္ေတြ၊ ခရစ္စမတ္နဲ႔ ႏွစ္သစ္ကူး ဆုေတာင္း ကတ္ေလးေတြ၊ ကိုယ္ေရာက္ရာ ေဒသရဲ႕ အမွတ္တရ ပို႔စ္ကတ္ေတြ စာတိုက္ကေန ပို႔ၾကတဲ့ အေလ့အထဆိုတာလည္း မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ စာပို႔သမားဆီက တဆင့္ ကိုယ့္နာမည္နဲ႔ တကူးတက လာမယ့္စာဆိုတာ အရင္လို ေမွ်ာ္စရာမလိုေတာ့ဘူး။ စာတိုက္ႀကီးက မဟုတ္တဲ့ တျခား စာပို႔ဝန္ေဆာင္မႈေတြကေန တခါတရံ ေရာက္လာတဲ့ စာအုပ္ ပါဆယ္ေလာက္ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ 

UK က ေက်းရြာစာတိုက္ေလး

လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ အဂၤလန္မွာ ေနတုန္းကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ လာတဲ့ စာဆိုလို႔ ကိုယ့္နာမည္နဲ႔ ဘဏ္က တလတခါ ပို႔ေပးတဲ့ စတိတ္မန္႔ရယ္၊ ေက်ာင္းကလာတဲ့ ေၾကျငာခ်က္ အသိေပးခ်က္ စာေတြရယ္၊ ေၾကာ္ျငာတခ်ဳိ႕ရယ္ပဲ ရွိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔က အီးေမးလ္ ဖုန္း စတာေတြနဲ႔ အလြယ္တကူ ဆက္သြယ္ႏိုင္ေနမွေတာ့ အလုပ္႐ႈပ္တဲ့ စာပို႔ စနစ္ကို ဘယ္သူက တကူးတက လုပ္ေတာ့မွာတဲ့လဲ။ ဒါေတာင္ ေက်ာင္းက အဆိုင္းမန္႔ကို စာတိုက္က ပို႔ခိုင္းေသးတယ္။ စာတိုက္သြားဖို႔ပ်င္းတဲ့ ကၽြန္မက စာရြက္ေတြကို စကန္ဖတ္ၿပီး အီးေမးလ္နဲ႔ ပို႔လိုက္တယ္၊ ၿပီးေရာ။
.
ကိုယ္ကသာ အလုပ္႐ႈပ္မခံခ်င္ေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ အဂၤလိပ္ အမ်ဳိးသမီး အမ်ဳိးသားႀကီးေတြဟာ ခုခ်ိန္ထိ စာတိုက္ကေန စာေတြ ပို႔စ္ကတ္ေတြ၊ ေမြးေန႔ဆုေတာင္း ကတ္ေလးေတြ ပို႔ေနၾကတုန္းပါပဲ။ ဦးရီးေတာ္ရဲ႕ လူနာေတြပို႔ေပးတဲ့ ပို႔စ္ကတ္ေလးေတြ ခရစ္စမတ္ နဲ႔ ႏွစ္သစ္ကူးဆို အိမ္က မီးလင္းဖိုအေပၚမွာ တန္းစီတင္ထားေနက်။
.
အဲဒီလိုေလးေတြ ျမင္ရင္ေတာ့ ၾကည္ႏူးရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အီးေမးလ္ ကလစ္တခ်က္၊ မက္ေဆ့ခ်္ လက္ညွဳိးေလး တဖိထက္ စာတိုက္ကေန ေရာက္လာတဲ့ စာေလး တေစာင္ဟာ ကိုယ့္အေပၚ အေလးအနက္ ထားမႈကို ပိုၿပီးေပၚလြင္ေစၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ျဖစ္ေစတာေပါ့ေနာ္။

အေကာင္းဆံုး ဆုရ

အေပၚက ေျပာခဲ့တဲ့ level 4 ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ penfriend သင္ခန္းစာမွာ penfriend ဆီ စာေရးဖို႔ တကယ့္ စာအိတ္ တံဆိပ္ေခါင္း စာေရးစကၠဴနဲ႔ ေရးခိုင္းၿပီး အေကာင္းဆံုးေရးႏိုင္သူကို အမွတ္တရ ဆုခ်ီးျမွင့္မယ္လို႔ ေျပာထားေတာ့ အၿပိဳင္အဆိုင္ ေရးၾကပါတယ္။
.
စာသာေရးတတ္တာ စာတိုက္က စာပို႔တဲ့ ကိစၥမ်ဳိးနဲ႔ မရင္းႏွီးတဲ့ ကေလးေတြမို႔ တခ်ဳိ႕က တံဆိပ္ေခါင္း မဝယ္တတ္ဘူး။ တခ်ဳိ႕ကလည္း အခြန္တံဆပ္ေခါင္း ကပ္ထားတယ္။ သူတို႔ေလးေတြကို စာအိတ္မွာ နာမည္ လိပ္စာ စသျဖင့္ ဘယ္လိုေရးရတယ္ ဆိုတာက အစ ေျပာျပရတယ္။ မေန႔ညက သူတို႔စာေလးေတြ ထိုင္ဖတ္၊ အမွတ္ေပးၿပီး ဒီကေန႔ ဆုေပးေတာ့ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့။

ကၽြန္မကေတာ့ သူတို႔စာအိတ္ေလးေတြကို ဖတ္ရင္း ၾကည့္ရင္း ငယ္ငယ္က ေမာင္ႏွမဝမ္းကြဲေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ စာေရးခဲ့ၾကခ်ိန္ေတြရယ္ ... ေန႔လည္ေန႔ခင္း ေမွ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ စာဗ်ဳိ႕ စာ ... ဆိုတဲ့ အသံရယ္ကို ျပန္လည္ လြမ္းဆြတ္ ေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာဝီ
၂၈ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၇

Read More...

Wednesday, April 05, 2017

လာဗင္ဒါအရပ္က ကမ္းေျခလမ္း (၄) နိဂံုး


(၈)

အဲဒီအိမ္ကေလးမွာ ေနခဲ့တဲ့ကာလတေလွ်ာက္ ၾကည္ႏူးခဲ့ရခ်ိန္ေလး ကေတာ့ သူ႔ အလုပ္အားရက္မွာ အိမ္နားက Kallang ျမစ္ကမ္း နံေဘးဆီ ေလညင္းခံ လမ္းေလွ်ာက္ၾကခ်ိန္ကေလးပါပဲ။ ျမစ္ကမ္းနားက ျမက္ခင္းေလးေပၚ ထိုင္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား စကားစျမည္ေျပာ၊ ယူလာတဲ့ စားေသာက္စရာေလးေတြစား၊ ျမစ္ေရျပင္ထဲက ေလွေလးေတြ ... ငါးမွ်ားေနသူေတြ ... အေျပးေလ့က်င့္ေနသူေတြကို ေငးေမာ ... အဲဒီ အခ်ိန္ေလးေတြ ကုန္သြားမွာကို ႏွေျမာေနမိတယ္။
.

သာယာလွပတဲ့ အပမ္းေျဖေနရာ ျဖစ္ေနတဲ့ Kallang ျမစ္ကမ္းေျခဟာ တခ်ိန္က ရႊံ႕ညြန္ေတြ ထူထပ္ၿပီး ညစ္ေထးတဲ့ ျမစ္ေရေတြ စီးဆင္းခဲ့တယ္ဆိုတာ မယံုႏိုင္စရာပါပဲ။ လူေတြရဲ႕ စြမ္းအားဟာ တစံုတရာကို ပ်က္စီးေအာင္ ဖ်က္ဆီးႏိုင္သလို ေကာင္းမြန္ေအာင္လည္း တည္ေဆာက္ယူလို႔ ရတယ္ဆိုတာကို ျမစ္ကမ္းနံေဘးမွာ ထိုင္ေငးရင္း ေတြးခဲ့ဖူးတယ္။
.

သူမ်ားေတြထက္ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ဘဝတခု အတူတကြ တည္ေဆာက္ခဲ့ရသူေတြမို႔ အတူေနရခ်ိန္ေလးတိုင္းဟာ အဖိုးတန္လွပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးက စာေပခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူေတြ ျဖစ္ေနတာ၊ အေပၚယံ ေရႊမႈန္ၾကဲတဲ့ ပကာသနေတြကို မႏွစ္သက္တာ၊ ေရွာ့ပင္ထြက္ရတာကို ဝါသနာမပါတာ ... ႏိုင္ငံေရး ဘာသာေရး စာေပေရးရာ အယူအဆခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တူၾကတာေတြကို ၾကည့္ရင္ မ်ားေသာအားျဖင့္္ စိတ္သေဘာခ်င္း တိုက္ဆိုင္တယ္ ဆိုႏိုင္ေပမဲ့ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ေနထိုင္မႈစ႐ိုက္ခ်င္း မတူကြဲလြဲမႈေလးေတြလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ရွိၾကတာပါပဲ။ ဒါေတြကို နားလည္စြာ သည္းခံ ညွိႏႈိင္းရင္း ႏွစ္ေယာက္သား အတိုးအေလွ်ာ့ လုပ္ၿပီး ေနၾကရပါတယ္။
.

သူက သေဘာေကာင္းၿပီး လူခ်စ္လူခင္မ်ားေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြမွာ အားမနာဘဲ စာအုပ္ႀကီးအတိုင္း ေတြးတတ္ လုပ္တတ္သူမို႔ တခါတေလေတာ့ စိတ္ညစ္ရတယ္။ သူကလည္း စိတ္ေကာက္ ဂ်ီက် ဇီဇာေၾကာင္တတ္တဲ့ ဇနီးသည္ကို တခါတေလ စိတ္ညစ္မွာပါပဲ။
.
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ညွိႏႈိင္းရင္း သည္းခံရင္း နားလည္မႈေတြနဲ႔ ေန႔ရက္ေလးေတြ ျဖတ္သန္းခဲ့တာ ခုဆိုရင္ ၂ ႏွစ္နဲ႔ တစ္လ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ တႏွစ္ တလျပည့္တုန္းက ေရးခဲ့သလိုပဲ သူ႔ဆီလိုက္လာတဲ့ ေန႔ကစၿပီး အရာရာကို ေရာင့္ရဲ သည္းခံႏိုင္ေအာင္ စိတ္ကိုျပင္ဆင္ထားခဲ့တာမို႔ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ခံႏိုင္ရည္ ရွိေနခဲ့ပါၿပီ။
***
(၉)

တေန႔က ေရာက္ခဲ့တဲ့ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္အခမ္းအနားမွာ သူလိုလူ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကေလး ထပ္ဝယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကေလးကို စၿပီး ဖတ္ခဲ့မိခ်ိန္က ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ ဖတ္ရင္း သူလိုလူဟာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ မိန္းကေလးတေယာက္ရဲ႕ ဖတ္စာ ျဖစ္ခဲ့သလို စိတ္ကူးယဥ္စရာလည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။
.

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ကို အထင္ႀကီး ေလးစားသလို ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးကိုေတာ့ မိန္းမသားခ်င္းမို႔ ပိုၿပီး က႐ုဏာသက္ ေလးစား ခ်စ္ခင္မိတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္တဲ့ အခန္းကေတာ့ ေဒၚမမေလး ထမင္းတရက္ အငတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ေန႔ပါပဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ အဲဒီအခန္း ဖတ္တိုင္း ရင္ထဲမွာ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ခံစားခဲ့ရတယ္။
.

ဒါေၾကာင့္ အခက္အခဲေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကံဳၾကံဳ ေဒၚမမေလးလို ထမင္းေတာ့ အငတ္မခံဖူးေသးဘူးမို႔ အမ်ားႀကီး သာေသးတယ္လို႔ စိတ္ကို အားတင္းထားျဖစ္တယ္။ အသိပညာ အတတ္ပညာမွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးကို မယွဥ္ႏိုင္ေပမဲ့ ခင္ပြန္းသည္ အေပၚထားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမွာေတာ့ ယွဥ္ႏိုင္ခ်င္မိပါတယ္ ... ။
.
သူ႔အေပၚ ထားရွိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြနဲ႔ သူ႔ ရင္ကို ေႏြးေထြးေစခ်င္တယ္၊ သူ႔စိတ္ကို ေအးျမေစခ်င္တယ္ ... သူ႔ ဂုဏ္ေရာင္ေတြ လင္းလက္ေတာက္ပ ေစခ်င္တယ္။ တျခားဘာမွ သူ႔ဆီက မလို ... မေတာင္းဆိုခ်င္ပါဘူး ... ဒါေတြကို သူ သိရင္ ၿပီးတာပါပဲ။
***
(၁၀)

လာဗင္ဒါအရပ္ ကမ္းေျခလမ္းက အိမ္ကေလးမွာ စတင္ခဲ့ၾကတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ဘဝဟာ ခုခ်ိန္ထိ အတူၾကာရွည္ ေနထိုင္ခြင့္ မရခဲ့ေသးပါဘူး။ အတိတ္ဘဝ ကံေၾကာင့္ ပိေယဟိ ဝိပၸေယာ ၾကရတာမို႔ အနာဂတ္မွာ အတူ ဆံုႏိုင္ေအာင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကုသို္လ္အတူ ျပဳၾကမယ္လို႔ သေဘာတူထားၾကပါတယ္။ ဘဝဆက္တိုင္း မခြဲမခြါဖို႔ဆိုတာ သဒၶါ၊ သီလ၊ စာဂ၊ ပညာ ... အတူတူ ညီမွ်ပါမွ ျဖစ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္လား။ 
.

ေလာေလာဆယ္ ႏွစ္ေယာက္အတူ မေနႏိုင္ခင္မွာ သူ႔ကို ခုလိုကဗ်ာေလး ေရးေပးခဲ့ဖူးတယ္။
.
“သို႔ ... / မွ ... ခ်စ္သူ ...”
.
သတိရရင္
ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္
တိမ္ေတြလို ရွိေနမွာ ... ။
.
နီးတခါ ေဝးတလွည့္
အတူရွိခဲ့တဲ့ ေန႔မ်ား
အားတဲ့အခါ လြမ္းေနပါ ... ။
.
ျပကၡဒိန္တခုေဟာင္း
ရက္မွ ႏွစ္ ေျပာင္းသြား
အမွတ္တရေန႔မ်ားကို သတိရပါ ... ။
.
အလုပ္ခြင္မွာ ဂ႐ုစိုက္
အိပ္ငိုက္ရင္ သီခ်င္းဆို
စိတ္ကို ေပ်ာ္ေအာင္ ထားပါ ... ။
.
ျပန္ဆံုစည္းမယ့္ရက္
လက္ခ်ဳိးေရတြက္ကာ
စိတ္ကူးနဲ႔ ၾကည္ႏူးပါ ... ။
.
သတိရရင္ ...
ေျမျပင္ကို ငံု႔ၾကည့္
အရိပ္ကေလးလို ရွိေနမွာ ... ။ 
***
ခ်စ္တဲ့
ေမ

***
ၿပီးပါၿပီ။

ေမဓာဝီ
၅ ဧျပီ ၂၀၁၇
(၂ ႏွစ္တလ မဂၤလာ  အမွတ္တရ)

Read More...

Tuesday, April 04, 2017

လာဗင္ဒါအရပ္က ကမ္းေျခလမ္း ... (၃)


(၆)


လန္းခဲ့တဲ့ ကံ့ေကာ္ပန္းေလး
ႏြမ္းလို႔ သြားတ့ဲအခါ …
လြမ္း မလား
ပန္း … တရားနဲ႔သာ ေျဖ … ။
***
အဲဒီတုန္းက အိမ္ကကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးမွာ ပန္းေတြပြင့္ေနခဲ့တယ္။ စကၤာပူကိုသြားဖို႔ ေလဆိပ္ဆင္းမယ့္မနက္ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီး ေအာက္မွာ ထိုင္ေနတုန္း … အိမ္က မိန္းကေလးတေယာက္က ကံ့ေကာ္ပန္းေလးတပြင့္ ခူးျပီးလာေပးတယ္။ အစိမ္းရင့္ေရာင္ အရြက္ေလး ႏွစ္ရြက္၊ ျဖဴလြေနတဲ့ ပြင့္ဖတ္ေလးေတြ ျခံရံထားတဲ့ အလယ္မွာ အဝါေရာင္ ဝတ္ဆံမြမြေလးေတြနဲ႔ ကံ့ေကာ္ပန္းပြင့္ေလးဟာ မထိရက္ မကိုင္ရက္ မနမ္းရက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႏုပ်ဳိ လွပ လန္းဆန္းလို႔ … ။
.

ၾကည့္ေလ … ကံ့ေကာ္ပန္းေလးဟာ သနပ္ခါး ပါးကြက္က်ားေလး လူးထားတဲ့ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ ေက်ာင္းသူေလး တေယာက္နဲ႔ မတူဘူးလား။ ပ်ဳိျမစ္ျခင္း၊ လတ္ဆတ္ျခင္း၊ ျဖဴစင္ျခင္းေတြ ထံုသင္းေနတဲ့ ပန္းကေလး … ။ ပန္းေလးေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေပမဲ့ ပန္းမပန္တတ္သူမို႔ ပန္းကေလးကို အက်ႌရင္ဘတ္မွာ ဖြဖြထိုးၿပီး ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္ တပါတည္း ေခၚလာခဲ့ပါတယ္။
.
ဘယ္ေလာက္ လန္းဆန္းတဲ့ ပန္းေလးပဲျဖစ္ပါေစ … တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ႏြမ္းရမွာ သဘာဝပါပဲ။ မနက္ခင္းတုန္းက လန္းဆန္းလွပပါတယ္ ဆိုတဲ့ ကံ့ေကာ္ပန္းပြင့္ေလးဟာ အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် တစတစ ညွဳိးႏြမ္း သြားေတာ့တယ္။ ႏြမ္းေနေပမဲ့ ရနံ႔ေလး သင္းပ်ံ႕ေနဆဲ ကံ့ေကာ္ပန္းေလးကို လႊင့္မပစ္ရက္လို႔ အခန္းထဲက စားပြဲေလးေပၚ တင္ထားလိုက္တယ္။
.

ဒီလိုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ပန္းကေလးဟာ ညွဳိးရာက ေရာ္၊ ေရာ္ရာက ႏြမ္း၊ ႏြမ္းရာက ေျခာက္သြားပါေတာ့တယ္။ ညွဳိးေရာ္ ႏြမ္းေျခာက္ေနတဲ့ ပန္းေျခာက္ကေလးကို ၾကည့္ၿပီး ဟိုအရင္ စိုေျပလန္းဆန္းခဲ့တဲ့ ဘဝကို ပန္းကေလးမ်ား တမ္းတ လြမ္းဆြတ္ေနမလားရယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ ေတြးေနမိေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဟိုအစမွာပါတဲ့ ကဗ်ာေလး ေရးမိသြားတာပါ။
.
ပန္းေလးကို တရားနဲ႔သာ ေျဖ ... လို႔ ေရးခဲ့သူ ကိုယ္တိုင္က တရားနဲ႔သာ ေျဖခဲ့ရတဲ့ ေန႔ေတြကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ၾကံဳခဲ့ရတဲ့အခါ … ေျခာက္ႏြမ္းသြားတဲ့ အဲဒီကံ့ေကာ္ပန္းေလးကို သတိရမိပါတယ္။ ဘဝမွာ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရတဲ့ ကံ့ေကာ္ပြင့္ေတြထဲ … အဲဒီကံ့ေကာ္တပြင့္ကိုေတာ့ အျမဲမွတ္မွတ္ရရ ရွိေနဦးမွာပဲ။
***
(၇)
စကၤာပူႏိုင္ငံ စေရာက္တ့ဲ ပထမဆံုးညဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္စရာပါ။ ေခါင္းအံုးေလး တလံုးကို ႏွစ္ေယာက္အတူ အံုးခ့ဲရတယ္လို႔ ဆိုရင္ ရိုမန္တစ္ ျဖစ္ေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ ဇာတ္နာေအာင္ ေျပာတယ္လို႔ ထင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ တကယ့္ဘဝက အဲဒီလိုပါပဲ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေခါင္းအံုးအသစ္ မဝယ္ျဖစ္လို႔ ေခါင္းအံုးေလးတလံုးကို တေယာက္တဝက္ မွ်ျပီး အံုးခ့ဲရတယ္။
.
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အခန္းထဲမွာ အဲကြန္းဖြင့္လို႔ရေအာင္ by pass လုပ္မယ္ဆိုျပီး သူ ေျပာခ့ဲတာဟာ တကယ္က timer ဆီ အဝင္ၾကိဳးကို ျဖဳတ္ျပီး ပလပ္မွာ တိုက္႐ိုက္ ထိုးလိုက္တာပဲ။ အဲဒီရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ သူႀကီးမိန္းကေလးဟာ အဲကြန္း ပလပ္တအံုလံုးကို အျဖဳတ္ အတပ္ မလုပ္ႏိုင္ေအာင္ တိပ္နဲ႔ ပိတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
.


စိတ္မြန္းက်ပ္ခဲ့ရတဲ့ ေန႔ေတြဟာ ဒိုင္ယာရီထဲ မွတ္တမ္းတင္ထားစရာ မလိုဘဲ ဦးေႏွာက္ထဲ စြဲျမဲေနေအာင္ မွတ္မိေနပါတယ္။ တိုက္ခန္းေလးထဲမွာ တစိမ္းတရံစာေတြနဲ႔အတူ စုေပါင္းေနရတဲ့ ဘဝကို ဒုကၡလို႔ဆိုရင္ ေနေရးထိုင္ေရး ဒီထက္ ခက္ခဲသူေတြက ရယ္ၾကမွာေပါ့။ ကိုယ္လိုလူေတြ စကၤာပူမွာ အမ်ားႀကီးေလ။ ဒီအခန္းေလး ငွားခက တလကို စင္းေဒၚလာ တစ္ေထာင့္တစ္ရာ ဆိုေတာ့ ရင္ဘတ္ဖိရျပန္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ .... ဒီေငြနဲ႔ တအိမ္လံုး ငွားလို႔ရတယ္လို႔ ႏႈိင္းယွဥ္မိျပန္ေရာ။
.
ေရခ်ဳိးခန္း အိမ္သာ မီးဖို ေရခဲေသတၱာ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ စတဲ့ ပစၥည္းေတြကို အမ်ားနဲ႔ အတူ တြဲသံုးရတာလည္း စစခ်င္း အထာမက်ပါဘူး။ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလိုက္ေလျခင္း၊ အေနရ ခက္ပါဘိ ေလျခင္းလို႔ မၾကာခဏ ညည္းညဴေနမိတယ္။ ဒီလိုေတြ ညည္းညဴေနေတာ့ သူလည္း စိတ္ပင္ပန္းမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဇနီးျဖစ္သူကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ေပ်ာ္ေအာင္ ထားရွာပါတယ္။ ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ပို႔ေပး၊ စားခ်င္မယ္ ထင္တာေလးေတြ ဝယ္ေကၽြးနဲ႔ေပါ့။
.

အိမ္မွာ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္တာက လြဲလို႔ သူနဲ႔အတူ ရွိခ်ိန္ေတြဟာ ၾကည္ႏူးစရာပါ။ သူ အလုပ္နားတဲ့ ေန႔ေတြမွာ လိုအပ္တဲ့ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေလးေတြ အတူတူထြက္ဝယ္ၾက၊ ေစ်းသြား ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾက၊ ညေနခင္းေလးေတြ အပ်င္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ၾကေပါ့။ သူက လာဗင္ဒါအရပ္ကို ခုမွေရာက္ဖူးသူမို႔ ဘယ္ဆိုင္ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိတယ္ဆိုတာ စစခ်င္း မသိေသးပါဘူး။ အိမ္ကေန လာဗင္ဒါဘူတာကို သြားရင္ေတာင္ ခဏခဏ လမ္းမွားေန တတ္ေသးတာ။ ဟိုဘက္ သြားမလို ဒီဘက္သြားမလိုနဲ႔ လုပ္ေတာ့ အစက သူေနာက္ေနတယ္ ထင္ျပီး စိတ္တိုရေသးတယ္၊ ေနာက္မွ သူတကယ္မသိတာပဲ ဆိုျပီး ႏွစ္ေယာက္သား ရယ္ၾကရတယ္။
.
က်ဥ္းက်ပ္တဲ့ အခန္းေလးမွာ တခုတည္းေသာ စိတ္ေအးခ်မ္းရာ ေနရာေလးကေတာ့ ဧည့္ခန္းက ဘုရားစင္ေလးေရွ႕မွာပါပဲ။ အတူေနသူေတြ အားလံုး အလုပ္သြားၾကျပီဆိုရင္ ဘုရား ေဝယ်ာဝစၥေတြ လုပ္ရင္း … ဘုရားရွိခိုးရင္း … တရားနာရင္း ျငိမ္းခ်မ္းမႈကို ရွာခ့ဲရတယ္။
.

ေလာကဓံဆိုတာ အေကာင္း အဆိုး ႏွစ္မ်ဳိးလံုး ရွိတာပဲေလ။ ဒါေပမ့ဲ အေကာင္းေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆံုခ်ိန္မွာ ေလာကဓံ ခံေနရပါလားလို႔ မေတြးမိတ့ဲသူ မ်ားပါတယ္။ အဆိုးနဲ႔ၾကံဳမွ ေလာကဓံလို႔ ထင္ေနၾကတယ္။
.
ဒီလိုေတြးလိုက္ေတာ့ အေတာ္ေလး ေနသာ ေျဖသာ သြားပါတယ္။ လန္းခ့ဲစဥ္ကဘဝကို မလြမ္းဘဲ တရားနဲ႔ေျဖခ့ဲရတ့ဲ ေန႔ေလးေတြ တေန႔ျပီးတေန႔ ကုန္ဆံုးသြားတ့ဲ အခါ လာဗင္ဒါအရပ္ ကမ္းေျခလမ္းက အိမ္ကေလးဟာ တျဖည္းျဖည္း ေနေပ်ာ္လာပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာဝီ
4/4/2017
23:34

Read More...

Monday, April 03, 2017

လာဗင္ဒါအရပ္က ကမ္းေျခလမ္း ... (၂)

(၄)

ဓာတ္ေလွခါးကထြက္ျပီး ညာဘက္ခ်ဳိးေတာ့ အိမ္ခန္းေလးဆီ ေရာက္ပါတယ္။ အခန္းေလးက သစ္သားတံခါးေရာ သံတခါးပါ ေသာ့ေတြ ခတ္ထားတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဒီေန႔မွ ဒီအခန္းေလးကို ေျပာင္းေနရမွာမို႔ သူ႔မွာ အခန္းေသာ့ မရွိပါဘူး။ သူ႔ပစၥည္းတခ်ဳိ႕က ႀကိဳေရာက္ေနေပမ့ဲ အရင္လူေတြ မထြက္ေသးလို႔ ဝင္မရခ့ဲတာပါ။ အိမ္ခန္း အားလံုးကို တာဝန္ယူ စီမံငွားရမ္းရတ့ဲ (စကၤာပူအေခၚ အိမ္သူႀကီး) မိန္းကေလးက ျမန္မာျပည္ ခဏျပန္ေနလို႔ သူ႔အခန္းေဖာ္ကို တာဝန္လႊဲေပးထားခ်ိန္ေပါ့။
.
သူ ဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့ တာဝန္ရွိတ့ဲ မိန္းကေလး ေရာက္လာျပီး ေသာ့ဖြင့္ေပးပါတယ္။ ဝင္ဝင္ခ်င္း ဧည့္ခန္းရဲ႕ ဘယ္ဘက္က ဘုရားစင္ေလးကို ျမင္လိုက္ရတ့ဲ အခိုက္ အလြန္ေက်နပ္သြားတယ္။ ဘုရားစင္မွာ ပန္း ေရခ်မ္း ေရာင္ျခည္ေတာ္ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ အျပည့္အစံု ရွိေနတယ္။ ႏွစ္ေယာက္အတူ စာမူခရတ့ဲ ေငြေလးနဲ႔ ျမန္မာျပည္က ဝယ္လာတ့ဲ ေၾကးဆင္းတု ဘုရားကို ဒီဘုရားစင္ေလး ထက္မွာ ပူေဇာ္ထားရမယ္ လို႔ေတြးရင္း ၾကည္ႏူးေနမိတယ္။
.
ႏွစ္ေယာက္သားရဲ႕ စာမူခေငြေလးေတြနဲ႔ ဝယ္လာတဲ့ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြါးေတာ္
 .
ညာဘက္မွာ ထမင္းစားပြဲနဲ႔ ကုလားထိုင္ေလးေတြ ခ်ထားတယ္။ အဲဒီေနာက္က မီးဖိုခန္း။ ဧည့္ခန္းကေန ေကာ္ရစ္ဒါေလးအတိုင္း တည့္တည့္ဝင္သြားရင္ ဘယ္ဘက္မွာ အိပ္ခန္းတစ္ခန္း ညာဘက္မွာတစ္ခန္း တည့္တည့္မွာ တခန္းရွိတယ္။ သူက ညာဘက္ အခန္းတံခါးေရွ႕မွာ ရပ္ျပီး "ဒီ အခန္းပဲ" လို႔ ေျပာေျပာဆိုဆို ေသာ့ေလး လွည့္ဖြင့္လိုက္တယ္။
.
တံခါးေလး အလွပ္မွာ ဘာမွမရွိတ့ဲ အခန္းေလးက ႀကိဳဆိုတယ္။ ဘာမွမရွိဘူး ဆိုေပမ့ဲ အံဆြဲပါတ့ဲ အဝတ္ဘီ႐ို သံုးလံုး (အရင္က လူ သံုးေယာက္ေနသြားလို႔)၊ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ခုတင္တလံုး၊ ေခါက္စားပြဲငယ္ေလး တလံုးနဲ႔ ေခါက္ကုလားထိုင္တလံုးရွိပါတယ္။ စားပြဲေလးေပၚမွာ လွ်ပ္စစ္ မီးအိမ္ငယ္ေလး တခုတင္ထားတယ္။ ေျခရင္းဘက္က်က် ေထာင့္မွာရွိတ့ဲ ျပတင္းေပါက္တျခမ္းက ေလေအးေပးစက္ အေထာင္ေလးတပ္ထားလို႔ တဝက္ပိတ္ေနတယ္။ မ်က္ႏွာက်က္မွာ မီးေခ်ာင္းတေခ်ာင္းနဲ႔ တြဲေလာင္းက်ေနတ့ဲ ပန္ကာအိုေလးတခု။
.

ေလဝင္ေလထြက္မရွိေတာ့ အခန္းထဲမွာ မြန္းက်ပ္လာတယ္။ ေလေအးေပးစက္ကို ဖြင့္ေတာ့ မလည္ဘူး။
.
"အဲကြန္းက ည ၇ နာရီမွ လာမွာ ပန္ကာဖြင့္လို႔ရတယ္ေနာ္" လို႔ ေသာ့လာေပးတ့ဲ မိန္းကေလးက ေျပာျပီး ပန္ကာခလုတ္ေလး ဖြင့္ေပးသြားတယ္။ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ မ်က္ႏွာက်က္ပန္ကာ တဝီဝီအသံေၾကာင့္ မူးေနာက္ျပီး ေခြ်းေစးေတြ ထြက္လာတယ္။ တဝက္ပဲ ဖြင့္လို႔ရတ့ဲ ျပတင္းေပါက္မွန္ကို ဖြင့္ၾကည့္တယ္။ ျပတင္းေပါက္က ေနာက္ေဖးဘက္ တိုက္ၾကားျဖစ္ေနေတာ့ ေလမဝင္ဘူး။
.

သူက ေလေအးေပးစက္ခလုတ္ကို သြားၾကည့္ျပီး

"timer လုပ္ထားတာ ကိစၥမရွိဘူး by pass လုပ္လိုက္မယ္"
.
ဟိုလုပ္ဒီလုပ္နဲ႔ ခဏေနေတာ့ ေလေအးေပးစက္ ထလည္လို႔ ေပ်ာ္သြားတာပဲ။ သူ႔ကိုလည္း အထင္ေတြ ႀကီးသြားလိုက္တာ။ ေလေအးေပးစက္ ဖြင့္လို႔ရေပမ့ဲ ႏွစ္ေယာက္သား ေအးေအးလူလူ မနားႏိုင္ပါဘူး။ ပစၥည္း ပစၥယေတြ သိမ္းဆည္း ေနရာတက် ထားရေသးတယ္။ ဘီ႐ိုသံုးလံုးရွိလို႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။ သူတလံုး ကိုယ္တလံုး၊ ႏွစ္ေယာက္ပစၥည္းေတြ စုထည့္ဖို႔က တလံုး။
.
"စားပြဲေလးက ေသးလိုက္တာ …" လို႔ ညည္းေျပာေလး ေျပာမိေတာ့ သူက
"တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြဆို စားပြဲေတာင္ မေပးဘူး၊ လက္ပ္ေတာ့ကို အဝတ္ေသတၱာေပၚ တင္ျပီးသံုးရတာ" တ့ဲ။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ … ။
.
"အင္း … … " လို႔ သံရွည္ သက္ျပင္းခ်ရင္း ထံုးစံအတိုင္း ... အဂၤလန္မွာဆိုရင္ လို႔ အစခ်ီ ႏိႈင္းယွဥ္ေျပာဆို ကြန္ပလိန္႔ လုပ္ေနမိတယ္။ သူကေတာ့ "ေအးပါကြာ ဒီီမွာေတာ့ ဒီလိုပဲေလ သည္းခံျပီးေနပါ ေမရယ္…" လို႔ သနားစဖြယ္ ေျပာရွာတယ္။
.
စကၤာပူရဲ႕ လူေနမႈစနစ္ ပံုစံအေၾကာင္း ဘာမွမသိဘဲ လိုက္လာမိတာမို႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ႀကံဳရတ့ဲ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ ေလေအးေပးစနစ္ရယ္၊ စားပြဲေသးေသးေလးနဲ႔ ပန္ကာအိုႀကီးရယ္၊ တဝက္ပိတ္ေနတ့ဲ လမ္းၾကားျပတင္းေပါက္ရယ္ဟာ အင္မတန္ စိတ္ပ်က္စရာလို႔ ထင္ေနမိတာေပါ့။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ဒီ့ထက္ဆိုးတာေတြ ၾကံဳရဦးမယ္ဆိုတာ ေယာင္လို႔ေတာင္ မေတြးခ့ဲမိဘူး။
***
(၅)

တကယ္ေတာ့ စကၤာပူမွာ ေလေအးေပးစက္ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ သံုးရသလိုမ်ဳိး အပူေပးစက္ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ေပးတာကို အဂၤလန္မွာတုန္းကလည္း ၾကံဳခ့ဲဖူးပါတယ္။ ေရာက္ခါစ ပထမဆုံး တက္တဲ့ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ေနခဲ့ရတုန္းကပါ။ အဲဒီေက်ာင္းက Hull City အနီး Winestead Hall က CICD (College for International Cooperation and Development) ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းေပါ့။ ေက်ာင္းမွာ ႏိုင္ငံတကာက ေက်ာင္းသားေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ ပံုမွာ ျမင္ရတ့ဲအတိုင္း ေက်ာင္းပရဝုဏ္ႀကီးက အက်ယ္ႀကီးပါ။ ေက်ာင္းက တခ်ဳိ႕ အေဆာက္အဦေတြဟာ ၁၉ ရာစုက ေဆာက္ထားတာလို႔ ဆိုတယ္၊ ဒီေက်ာင္းႀကီးဟာ အရင္က စိတ္ေရာဂါကု ေဆးရံုတဲ့။
.

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေနရတဲ့ အခန္းက တေယာက္ထဲ အတြက္ေတာ့ အေတာ္ကို က်ယ္ပါတယ္။ တခါတေလ စံုညီပြဲရွိလို႔ တျခားၿမိဳ႕ရဲ႕ ေက်ာင္းခြဲေတြက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္လာတဲ့အခါ အခန္းထဲကို လူေတြ စုျပံဳထည့္လိုက္ရင္ေတာ့ က်ဥ္းက်ပ္သြားတာေပါ့။
.
ေက်ာင္းစတက္တဲ့အခ်ိန္က ႏိုဝင္ဘာလႀကီး။ ေတာ္ေတာ္ေအးေနၿပီ။ ေျပာခ့ဲျပီးသလိုပါပဲ … အခန္းထဲမွာရွိတဲ့ အပူေပးစက္ကို အခ်ိန္နဲ႔ေပးပါတယ္။ ညဦးပိုင္း တခါေပးျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္ဆို ျပန္ပိတ္သြားေရာ၊ ႏိုးခါနီး တခါျပန္ေပးတယ္။ ေအးလြန္းလို႔ ညအိပ္ရင္ ေခါင္းစြပ္ ဦးထုတ္ သာမယ္လ္ အက်ႌ ေဘာင္းဘီ၊ ေျခအိတ္ စသျဖင့္ ဝတ္စံုျပည့္ ဝတ္အိပ္ရတယ္။ ဒါေတာင္ တေရးႏိုးရင္ ေအးစက္ ခ်မ္းစိမ့္ေနတာပဲ။
.

အဲဒီေက်ာင္းရဲ႕ အပူေပးစနစ္က အေတာ္ေလး ေရွးက်ပါတယ္။ ဂက္စ္လည္း မဟုတ္၊ လွ်ပ္စစ္လည္း မဟုတ္၊ ေက်ာက္မီးေသြးက ရတ့ဲအေငြ႕နဲ႔ ေပးတာပါ။ ေက်ာင္းဝင္းတေနရာမွာ ေက်ာက္မီးေသြး ရံုကေလး ရွိပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေက်ာက္မီးေသြးေတြကို ေဂၚျပားနဲ႔ေကာ္ျပီး မီးဖိုအႀကီးႀကီးထဲ ထည့္ရတယ္။ အဲဒီက အေငြ႕ေတြကိုမွ ပိုက္လိုင္းနဲ႔ သြယ္ျပီး အခန္းေတြဆီ ေပးတာပါ။ ေခတ္ေဟာင္း ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြထဲမွာ ၾကည့္ဖူးတ့ဲ ေက်ာက္မီးေသြးနဲ႔ ေမာင္းတ့ဲ မီးရထားေတြ မီးသေဘၤာေတြ မွာလိုေပါ့။
.
ပိုဆိုးတာက မ်က္ႏွာသစ္တဲ့ ေဘစင္မွာ ေရပူ ေရေအး ႏွစ္လိုင္း တပ္မထားဘူး၊ ေရေအးပဲ ရွိပါတယ္။ ေရခ်ဳိးကန္နဲ႔ ေရပန္းမွာေတာ့ ေရပူရလို႔ ေတာ္ေသးရဲ႕။ မနက္ မနက္ မ်က္ႏွာသစ္တဲ့အခါ ေရက ေအးလြန္းလို႔ က်ဥ္ေနတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္တေယာက္ထဲလား ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္း ဂ်ပန္မေလးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ...

“ေအးေတာ့ ေအးတာေပါ့၊ အဲဒီလိုေအးေတာ့ ငါ အိပ္ရာက ႏိုးသြားတယ္ေလ” တဲ့။ အေကာင္းျမင္တဲ့ သူမ်ားက်ေတာ့ အဲဒီလိုပါ။
.
ေနာက္ေတာ့ အမလတ္က ေရေႏြးဓာတ္ဗူးေလး လာပို႔ေပးလို႔ ညဘက္ကတည္းက ေရေႏြးယူထားၿပီး မနက္က်ေတာ့ ေရေအးနဲ႔စပ္ မ်က္ႏွာသစ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း အဂၤလန္လို ေနရာမ်ဳိးမွာ ဖြင့္ထားတ့ဲ ေက်ာင္းတေက်ာင္းလုပ္ေနၿပီး ေဘစင္မွာ ေရပူ ေရေအး မရရေကာင္းလားလို႔ မေက်မနပ္နဲ႔ ကြန္ပလိန္႔ လုပ္ခဲ့တာ မွတ္မိပါေသးတယ္။
.
ခုခ်ိန္မွာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အရာရာကို အျပစ္ျမင္စိတ္ ေဝဖန္ခ်င္စိတ္ မ်ားေနတာပဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ့္ကိုယ္ သံုးသပ္ေနမိတယ္။
***
ေမဓာဝီ
၃၊ ဧၿပီ ၂၀၁၇

Read More...

Sunday, April 02, 2017

လာဗင္ဒါအရပ္က ကမ္းေျခလမ္း ... (၁)

(၁)

လြန္ခ့ဲတ့ဲ ၂ ႏွစ္ ဒီလိုေန႔မွာ သူရွိရာ စကၤာပူကြ်န္းငယ္ကေလးဆီ ခရီးထြက္ခ့ဲတယ္။ ဧျပီလ တရက္ေန႔ မနက္ေစာေစာ ထြက္တ့ဲ ပိုးသားေလေၾကာင္းလိုင္းက ေလယာဥ္ႀကီးေပၚမွာ ၿငိမ္သက္စြာ စီးလာရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဧပရယ္ဖူးလ္ လုပ္မိေလသလား စဥ္းစားလို႔ေပါ့။ ေကာင္းကင္ေပၚက တိမ္တိုက္ေတြလိုပဲ အေတြးေတြ ေမ်ာလြင့္ေနတယ္။ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားရမယ့္ အရြယ္ မဟုတ္တ့ဲအတြက္ ရင္ထဲမွာ ဗလာသက္သက္ ျဖစ္ေနသလိုပဲ။ 
.

နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေအာင္စီးရတ့ဲ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ေတြမွာေတာင္ ျပတင္းေပါက္ဖက္ကိုသာ ေရြးခ့ဲတာမို႔ သံုးနာရီေလာက္သာ စီးရမယ့္ ဒီခရီးမွာလည္း ထံုးစံအတိုင္း ျပတင္းေပါက္ေဘးမွာ ထိုင္ခ့ဲတယ္။ ေလယာဥ္ ျပတင္းေပါက္ကေန အဆံုးအစမ့ဲ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေငးရင္း တိမ္တိုက္ေတြနဲ႔ အနာဂတ္ကို ပံုေဖာ္ၾကည့္ေနမိတယ္။

တိမ္ေတြက ပံုသဏၭာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးပဲ။ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ျမင္ရမယ္ဆိုတာ မခန္႔မွန္းႏိုင္ဘူး။ တခါတေလ တိမ္မွ်င္မွ်င္ … တခါတေလ တိမ္အုပ္အုပ္ ပံု႔ပံု႔၊ တခါတေလေတာ့ ေကာင္းကင္ႀကီးက ျပာလြင္ျပီး တိမ္ကင္းမ့ဲေနျပန္ေရာ။ တခါတေလ တိမ္တိုက္ထူထူ ထုထဲ ေလယာဥ္တိုးဝင္သြားတ့ဲအခါ သိမ့္ခနဲ ၿငိမ့္ခနဲ။ ေနေရာင္ အနားကြပ္ထားတ့ဲ တိမ္ေလးေတြလည္း ေတြ႕ရေသးတယ္။ တိမ္ရဲ႕ အတိမ္အနက္ကို တိမ္ေတြထဲ လိုက္ရွာေနမိေသးတာေလ။ 


တိမ္ေတြကို ၾကည့္လို႔အားရမွ ဘုရားစာရြတ္၊ ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြ လာေကြ်းသမွ် စား၊ ႐ုပ္ရွင္တကား ၾကည့္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ စကၤာပူေလဆိပ္ကို ေရာက္ေတာ့တာပါပဲ။ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ သူလာႀကိဳပါတယ္။ ညဂ်ဴတီေတြ ဆက္တိုက္ဝင္ခ့ဲရတဲ့သူက ႏြမ္းလ်ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ဝမ္းသာအားရ ဆီးႀကိဳခ့ဲတယ္။ စကၤာပူႏိုင္ငံရဲ႕ ခ်န္ဂီေလဆိပ္ဟာ ေအးစိမ့္ ေနေပမယ့္ ကမ္းလာတ့ဲ သူ႔ရဲ႕လက္ေတြကေတာ့ ေႏြးေထြးလို႔။

အတူေနၾကမယ့္ အိမ္ခန္းေလးဆီသြားဖို႔ အငွားယာဥ္တစီး ငွားရတယ္။ ယာဥ္ေမာင္းက ဘယ္သြားမလဲ ေမးေတာ့ … သူက ျပန္ေျဖတယ္။

"လာဗင္ဒါ အရပ္က ကမ္းေျခလမ္း" … တ့ဲ။
***
(၂)

လာဗင္ဒါ ဆိုတ့ဲနာမည္ေလးကို ေရရြတ္ရင္း လြန္ခ့ဲတ့ဲ ႏွစ္တခ်ဳိ႕တုန္းက လာဗင္ဒါပန္းကေလးနဲ႔ အျပင္မွာ စသိခ့ဲတ့ဲ ေန႔ကေလးတေန႔ကို အမွတ္ရမိတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဂၤလန္ကို စေရာက္တ့ဲႏွစ္ ပထမဆံုး ၾကံဳရတ့ဲ ေဆာင္းဦးရာသီ မွာေပါ့။

ေႏြဦးမွာ ဖူးပြင့္တ့ဲ လာဗင္ဒါပန္းဟာ ေဆာင္းဦးထိ ဘယ္လန္းဆန္းႏိုင္မွာလဲ။ အပင္ေပၚမွာတြင္ ေျခာက္ေသြ႕ေနတ့ဲ ဒီပန္းေျခာက္ေလးေတြကို လာဗင္ဒါမွန္းလည္း မသိခ့ဲပါဘူး။ တညေနခင္း ဦးရီးေတာ္နဲ႔အတူ ျခံထဲမွာ ျမက္ရိတ္ေပါင္းႏႈတ္ လုပ္ေနတုန္း ဦးရီးေတာ္က ျမက္ခင္းေဘးမွာ စိုက္ထားတ့ဲ အပင္ေလးကေန ပန္းေျခာက္ကေလးတခု ခူးျပီးေပးတယ္။ …

"သမီး အဲဒီပန္းေျခာက္ကေလး ေခ်ျပီး နမ္းၾကည့္"

လက္ထဲေရာက္လာတ့ဲ အေရာင္အဆင္းခပ္မြဲမြဲ ပန္းေျခာက္ေလးကို ရုတ္တရက္ မနမ္းဝံ့ဘူး။ ဦးရီးေတာ္ရဲ႕ တိုက္တြန္းခ်က္ ေၾကာင့္သာ လက္ထဲ ပြတ္ေခ်ၿပီး မရဲတရဲ ေမႊးလိုက္ရတယ္၊ အနံ႔သင္းသင္းေလး နမ္း႐ွဴမိေပမယ့္ ဘာပန္းမွန္းမသိခ့ဲတာ အမွန္ပါပဲ။

"ဘာလဲ သိလား"
"ဟင့္အင္း"
"ေသခ်ာ ေမႊးၾကည့္ပါဦး ေရေမႊးတို႔ ဆပ္ျပာတို႔ လုပ္တဲ့ ပန္းေလ"

ဦးရီးေတာ္ေပးတ့ဲ သဲလြန္စေၾကာင့္ ေခါင္းထဲမွာ လင္းခနဲ ျဖစ္သြားျပီး မရဲတရဲ ေမးလိုက္မိတယ္။

"လာဗင္ဒါလား"
"ေအး … ဟုတ္တယ္"

အေျဖမွန္သြားလို႔ ဦးရီးေတာ္က သေဘာက်သြားျပီး ဆက္ေျပာတယ္။

"ေျခာက္သြားတ့ဲထိ ေမႊးတုန္းပဲ မဟုတ္လား … သူက spring နဲ႔ summer မွာ ပြင့္တာေလ၊ အခု autumn ဆိုေတာ့ ေျခာက္ျပီေပါ့"

လာဗင္ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဗဟုသုတ မရွိသူတေယာက္မို႔ ဦးရီးေတာ္က ကေလးတေယာက္ကို ရွင္းျပသလို ေျပာျပတယ္။ ျမက္ရိတ္ျပီး အိမ္ထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဘစင္ေပၚက လက္ေဆးဆပ္ျပာ ဗူးကေလးကို ဦးရီးေတာ္က ျပျပီး ဒီဆပ္ျပာက လာဗင္ဒါနဲ႔ လုပ္ထားတာ လို႔ေျပာတယ္။ ဗူးကေလးေပၚမွာေတာ့ ခရမ္းေရာင္ လာဗင္ဒါ ပန္းကေလးေတြက လန္းဆန္း လွပလို႔။

လာဗင္ဒါပန္းကေလးနဲ႔ စျပီးမိတ္ဆက္ခ့ဲရတ့ဲ အဲဒီ ေဆာင္းဦးရာသီ ေန႔ကေလးကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ခ့ဲပါဘူး။
***
(၃)

တရိပ္ရိပ္ေျပးေနတ့ဲ အငွားကားေလးရဲ႕ ျပတင္းကေန အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ လမ္းနံေဘးမွာ ကုကၠိဳပင္ ပိေတာက္ပင္ လို အပင္ႀကီးေတြ ညီညီညာညာ စိုက္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ အပင္ေတြက ကိုင္းေတြတိ ထားတာမို႔ သိပ္ျပီး ျဖာထြက္ မေနဘူး။ ဆံပင္ညွပ္ထားတ့ဲ သူလို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္ေနတယ္။ မိုးရြာျပီးခါစမို႔ ထင္ပါရဲ႕ အပင္ေတြက စိမ္းစိုလန္းဆန္း လို႔၊ မိုးေရဖ်န္းထားတ့ဲ ကတၱရာလမ္းကလည္း ေခ်ာေမြ႕ ရွင္းလင္းလို႔၊ ေလဆိပ္ကအထြက္တုန္းက ျပင္ပေလနဲ႔ ထိထိခ်င္း ပူစပ္စပ္ ျဖစ္ေနေပမ့ဲ အငွားကားထဲမွာေတာ့ ေအးစက္ ေမႊးပ်ံ႕လို႔။

လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ေတြကို ဖတ္ရင္း … အခ်က္ေပး မီးပြိဳင့္ေတြကို ျဖတ္ရင္း သူ႔ရဲ႕ ေမးခြန္းေတြကို ေျဖရင္း လမ္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းျပီးတ့ဲေနာက္ စီးလာတ့ဲ အငွားကားေလးဟာ လာဗင္ဒါအရပ္က ကမ္းေျခလမ္း ကေလးဆီ ေရာက္လာခ့ဲတယ္။

"အဲဒီထဲ ဝင္ရမွာ …"

အိမ္ခန္းေလးရွိရာ တိုက္တန္းေတြကိုဝင္ဖို႔ ကားတန္းရွည္ႀကီးက တန္းစီေနတယ္။

"ဒီနားမွာပဲ ဆင္းလိုက္ပါ အထဲဝင္ရင္ queue တန္းရွည္ႀကီး ေစာင့္ေနရမွာ" ယာဥ္ေမာင္းက လွမ္းေျပာေတာ့ သူက ကားမီတာနဲ႔ က်သင့္ေငြ ျပေနတ့ဲ ေနရာကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္ျပီး "အိုေက" လို႔ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ယာဥ္ေမာင္းလည္း ကားရပ္ႏိုင္တ့ဲ လမ္းေဘး တေနရာမွာ ထိုးရပ္လိုက္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ခရီးေဆာင္အိတ္ အထုတ္အပိုးေတြကို ႏွစ္ေယာက္သား တိုက္ေရွ႕ထိ ေရာက္ေအာင္ တြန္းသြားၾကရတယ္။ ခရီးေရာက္မဆိုက္ အထုတ္ေတြ တြန္းရတာ ... ကားက အိမ္ေရွ႕တန္းမေရာက္တာကို စိတ္ထဲ ဖုတုတုနဲ႔။ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ကိုယ့္ဆီကလို ကူညီမယ့္သူ ခိုင္းရမယ့္သူ ရွိတာမဟုတ္ဘူးေလ ... လို႔ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ရတယ္။ ေတာ္ေသးတာက တြန္းသြားတ့ဲ လမ္းတေလွ်ာက္က ညီညာပ်ံ႕ပ်ဴးတ့ဲအျပင္ မိုးရြာရင္ မစိုႏိုင္တ့ဲ ေကာ္ရစ္ဒါ အမိုးေလး ရွိေနေပလိို႔။ ဘီးတပ္အိတ္ေတြကို တြန္းရင္း ေခါင္းေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ခရမ္းျပာေရာင္ တိုက္ျမင့္ႀကီးေတြက ပတ္ပတ္လည္မွာ။ 
.

ဓာတ္ေလွခါးဆီသြားဖို႔ ႏွစ္လမ္းရွိတယ္။ ေလွခါးထစ္နဲ႔ တက္ရတ့ဲ လမ္းနဲ႔ ဝွီးခ်ဲသမားေတြ အထုတ္အပိုး ထေရာ္လီေတြ သြားတ့ဲ ဆင္ေျခေလွ်ာလမ္း။ ခရီးေဆာင္အိတ္ေတြနဲ႔မို႔ ဆင္ေျခေလွ်ာ လမ္းကို ေရြးၾကတယ္။ ဓာတ္ေလွခါးထဲ ေရာက္ေတာ့ သူက နံပါတ္ 4 ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္တယ္။

ျငိမ့္ခနဲတက္သြားတ့ဲ ဓာတ္ေလွခါးေလးထဲမွာ သူ႔လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။ အားကိုးတႀကီး ပံုစံ ျဖစ္ေနမလားပဲ။ သူက ငံု႔ၾကည့္ျပီး ျပံဳးျပတယ္။ အားေပးတ့ဲ အျပံဳး၊ စိတ္မပူနဲ႔ ကိုယ္ရွိတယ္ ဆိုတ့ဲ အျပံဳး။ ခဏေနေတာ့ တင္းေတာင္ ဆိုျပီး ဓာတ္ေလွခါးတံခါးေလးက ပြင့္သြားတယ္။ ဓာတ္ေလွခါးထဲက အထြက္ သူ႔လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ျပီး ဘဝတခုကိုစတင္ဖို႔ လာဗင္ဒါ အရပ္ ကမ္းေျခလမ္းက အိမ္ကေလးဆီ ... ပထမေျခလွမ္း … လွမ္းခ့ဲရပါတယ္။
***
ေမဓာဝီ
၂ ဧၿပီ ၂၀၁၇

Read More...