Monday, September 10, 2007

အိုးပုတ္ႏွင့္ ခ်ဳိး႐ုပ္

မေန႔က ေစ်းသြားရင္း အ႐ုပ္ေလးေတြေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကို ၀င္ၾကည့္ခဲ့ျဖစ္ပါတယ္။ က်မဆီမွာ စာလာသင္ေနတဲ့ ၂ တန္း ေက်ာင္းသားေလးရဲ႕ ေမြးေန႔အတြက္ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ အ႐ုပ္ေလးေတြသြားၾကည့္တာပါ။ ပံုစံမ်ဳိးစံု ပလတ္စတစ္႐ုပ္ ေလးေတြ၊ ေသနတ္ေတြ၊ ေမြးပြ႐ုပ္ေလးေတြ၊ ကား႐ုပ္၊ ဆိုင္ကယ္႐ုပ္ … အ႐ုပ္ေတြ အစံုၾကားထဲ ဘယ္ဟာ၀ယ္ရမလဲ မေ၀ခြဲတတ္ခဲ့ပါဘူး။ အေရာင္ေတြစံုလင္ေနေပမဲ့ တခုမွလည္း စိတ္တိုင္းမက်မိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔အတြက္လည္း အသံုး၀င္မယ့္ စာေရး ကိရိယာ ပစၥည္းေလးေတြပဲ ၀ယ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့လိုက္ပါေတာ့ တယ္။
***
က်မတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက အေမေစ်းကျပန္လာရင္ တခါတေလ အိုးပုတ္ကေလး ေတြ က်မတို႔ ေဆာ့ဖို႔ ၀ယ္လာတတ္ပါတယ္။ တခါတေလေတာ့ အိမ္အနီးအနား မွာရွိတဲ့ အိုးဆိုင္တန္းကို ေခၚၿပီး လိုခ်င္တဲ့ အိုးပုတ္ေလးေတြ ၀ယ္ေပးတတ္ပါတယ္။ အေမကိုယ္တိုင္လည္း ေညာင္ေရအိုး၊ ေသာက္ေရအိုး၊ ငပိရည္အိုး၊ စေလာင္းဖံုး စတဲ့ ေျမနဲ႔လုပ္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ၀ယ္ပါတယ္။ အိုးပုတ္ကေလးေတြနဲ႔ ေဆာ့ ကစားလို႔ ကြဲေတာ့လည္း ေနာက္တခါ အေမေစ်းသြားရင္ ထပ္မွာရျပန္တာေပါ့။ တခါတခါ အေမနဲ႔ အေဖ တြံေတးဘက္ကျပန္လာရင္ေတာ့ အိုးပုတ္ေတြ ျခင္းနဲ႔ တျခင္းႀကီး ပါလာတတ္တယ္။ အဲဒီအိုးပုတ္ေတြထဲမွာ ခ်ဳိး႐ုပ္ကေလး တ႐ုပ္ တေလပါလာရင္ လိုခ်င္လို႔ လုရတာအေမာပါပဲ။ ခ်ဳိးကေလးကို ေလနဲ႔မႈတ္လိုက္လို႔ တကူးကူးကူး ျမည္တဲ့အခါ သိပ္သေဘာက်ခဲ့ၾကတယ္။ က်မတို႔ ကေလးဘ၀ ကေတာ့ ကစားစရာဆိုတာ အိုးပုတ္ ခ်ဳိး႐ုပ္ေတြေလာက္သာ ရွိတာပဲေလ။

ခုေခတ္ကေလးေတြ အိုးပုတ္ ခ်ဳိး႐ုပ္ေတြနဲ႔ ကစားၾကေသးရဲ႕လားဆိုတာ က်မ သိပ္မသိပါဘူး။ ကစားစရာေတြလည္း သူ႔ထက္ငါ ေကာင္းသည္ထက္ေကာင္း ေအာင္ ဖန္တီးတီထြင္ ထုတ္လုပ္ေနၾကေတာ့ အိုးပုတ္ ခ်ဳိး႐ုပ္ေလးေတြရဲ႕ အခန္း က႑ဟာ ဒီေခတ္ကေလးေတြရဲ႕ လက္ထက္မွာေတာ့ မိွန္ျပျပျဖစ္ေနေလာက္ပါၿပီ။ သူတို႔ေလးေတြကို အိုးပုတ္၀ယ္ေပးရင္လည္း ကစားတတ္ၾကမလား၊ ခ်ဳိး႐ုပ္ေလး ေတြကိုေရာ တန္ဖိုးထားတတ္ၾကပါ့မလား။ က်မေတာ့ မထင္မိပါဘူး။

ခုေတာ့ … အိမ္နားက အိုးဆိုင္တန္းမွာလည္း အိုးမေရာင္းၾကေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ေခတ္ အခါအလိုက္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ျဖစ္လိုျဖစ္၊ ဗီဒီယို အငွားဆိုင္ ျဖစ္လိုျဖစ္နဲ႔ ေျပာင္းလဲလို႔ေပါ့။ က်မတို႔ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေျမေသာက္ေရအိုးကို မသံုးၾကေတာ့ ပဲေလ။

တခါတခါေတာ့ ေရသန္႔ဗူးထဲက သန္႔မသန္႔ မေသခ်ာတဲ့ ေရေတြကို ေန႔စဥ္ ေသာက္သံုးေနရင္း ေရစိမ့္သဲအိုးေလးထဲက ေရေအးေအးေတြကို သတိရမိတယ္။ အ႐ုပ္ဆိုင္မွာ ၀က္၀ံ႐ုပ္လွလွေတြ၊ ဗိုလ္မ႐ုပ္လွလွေတြကိုေငးၾကည့္ရင္း ငယ္ငယ္ တုန္းက ေဆာ့ကစားခဲ့ဖူးတဲ့ အိုးပုတ္ ခ်ဳိး႐ုပ္ေလးေတြကို သတိရတယ္။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းမွာ အလိုက္သင့္အလ်ားသင့္ လက္ခံေမ်ာပါရင္း တခါတေလ ေတာ့လည္း ေသာင္တင္ခ်င္ တင္ေနတတ္ပါတယ္္။ ေရတက္ခ်ိန္ၾကံဳျပန္ေတာ့ လည္း ၀ုန္းဆို ႐ိုက္ခတ္လာတဲ့ ေရလႈိင္းနဲ႔အတူ ယက္ကန္ယက္ကန္ ဆက္လက္ ေမ်ာပါစီးဆင္းရျပန္ဦးမေပါ့။
***
အိုးပုတ္ ခ်ဳိး႐ုပ္ေလးေတြကို သတိရမိရင္းက … က်မရဲ႕ ဆရာတေယာက္ ေရးေပးခဲ့ ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးကို အမွတ္ရမိလို႔ ဖိုင္ေဟာင္းေတြထဲ ျပန္ရွာၾကည့္ေတာ့ ထြက္လာပါတယ္။ ဆရာ့ကဗ်ာနာမည္က “အိုးပုတ္ႏွင့္ ခ်ဳိး႐ုပ္” … တဲ့။ ဖတ္ၾကည့္ ၾကပါဦး။
***အိုးပုတ္ႏွင့္ ခ်ဳိး႐ုပ္

ကေလးအႏွီးသည္
ကမၻာႀကီးကို ပန္းပန္ …
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အလံပါ။

အ႐ုဏ္ဦး ေနဆာလႈံ
ခ်စ္ၾကည္ေရး သိုက္ျမံဳပါ။

ရင္ေသြးထံ ပါးအပ္
လႈိက္လွဲမႈ အေႏြးဓာတ္ပါ။

ပုဆိုးကို ျဖဲသီ၍ျဖစ္ျဖစ္ …
ပိုးဖဲ ကတၱီပါျဖစ္ျဖစ္
သိုင္းရစ္ပတ္ရံ
သံေယာဇဥ္သိုမွီး
အႏွီးေလးပါ … ။

အႏွီးေလးလြန္႔လူး …
ဆူးခက္ မျငိမစူးပါေစႏွင့္ … ။

အႏွီးေလး နစ္မြန္း
ေသြးစက္ မစြန္းပါေစႏွင့္ … ။

အႏွီးေလးႏြမ္းညစ္
ရႊံ႕ႏြံ မနစ္ပါေစႏွင့္ … ။

မိခင္တဘက္
ပုခက္ငယ္ဆင္
သံလြင္ပိုက္ေထြး
သားေခ်ာ့ေတးေႏႊး
အႏီွးေလးသည္ …
ကမၻာႀကီးကို ပ်ံ႕ေမႊး၏ ..
ကမၻာႀကီးကို သန္႔ေအး၏ … ။

ေ၀းသူ႔ရြာေလး
ကြပ္ျပစ္ေဘး …
ခ်ဳိး႐ုပ္ေလးရယ္ ကူလွည့္ပါ .. ။
အိုးပုတ္ေလးရယ္ ျမွဴလွည့္ပါ … ။
……………………………………… ေစာကိုျမင့္ (ပေတၱာ္-႐ံုးေဒါင့္)
***
ကရင္အမ်ဳိးသားတေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဆရာဟာ သူ႔ျပည္နယ္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္ တယ္၊ သာယာေစခ်င္တယ္။ အျပစ္ကင္းတဲ့ ကေလးေတြ ဆူးမစူး၊ ႏြံမနစ္ ဒုကၡမျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကဗ်ာေလးကို ေရးဖြဲ႕တယ္လို႔ ဆရာက ေျပာျပ ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီကဗ်ာေလးကိုဖတ္တိုင္း နယ္စြန္ျမိဳ႕ဖ်ားက ဒုကၡေရာက္ေနရွာမယ့္ ကေလးေလးေတြအတြက္ ဆုေတာင္းမိပါတယ္ … ။ ကေလးေတြၿငိမ္းခ်မ္းဖုိ႔ဆိုတာ ကမၻာႀကီး ျငိမ္းခ်မ္းမွ ျဖစ္မွာ မဟုတ္လား … ။

အျပစ္ကင္းေသာ ကေလးမ်ား … ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစသား … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၀၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
မြန္းလြဲ ၁ နာရီ ၁၅ မိနစ္

Read More...

Sunday, September 09, 2007

စာဖတ္သူမ်ားသို႔ ေတာင္းပန္ျခင္း

မေန႔က က်မဘေလာ့ရဲ႕ တမ္းပလိတ္ေတြကို ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္လုပ္ရင္း ဘေလာ့က ဘာျဖစ္သြားမွန္း မသိပါဘူး။ အယ္ရာေတြတက္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ တင္မယ့္စာလည္း မတင္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ဘေလာ့ကို ခဏပိတ္ထားၿပီး ဟိုလူ ဒီလူ ေမးျမန္းၿပီး ျပန္လုပ္ခဲ့ရတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ တမ္းပလိတ္ထဲက ကုတ္ဒင္းေတြကို သိမ္းထားတဲ့ ဖိုင္အေဟာင္းေလး ျပန္ေတြ႕တာနဲ႔ အဆင္ေျပ သြားပါတယ္။ ေနာက္ကို ကိုယ္မတတ္တာ ေလွ်ာက္မလုပ္ေတာ့ဘူးလို႔လည္း သင္ခန္းစာရသြားတယ္။

က်မဘေလာ့ဟာ စာဖတ္သူေတြကို စိစစ္ ကန္႔သတ္ထားျခင္းမရွိပါဘူး။ က်မဘေလာ့ကို မည္သူမဆို ၀င္ေရာက္ဖတ္႐ႈလို႔ရပါတယ္။ အခိုက္အတန္႔ေလး ခဏပိတ္ထားလိုက္ရတာကိုလည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူးရွင္။ က်မဆီ တိုက္႐ုိက္ ေမးလ္ပို႔သူ တဆင့္ေမးျမန္းသူ … မေမးျမန္းေသာ္လည္း ေစာင့္ေမွ်ာ္ဖတ္႐ႈၾကသူ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း … ။

ေမဓာ၀ီ
၀၉.၀၉.၂၀၀၇
နံနက္ ၁၀ နာရီ ၄၅ မိနစ္

Read More...

Friday, September 07, 2007

အေဖေျပာတဲ့ ကဗ်ာပံုျပင္ (၃)

ေလာေလာဆယ္ စာအသစ္မေရးျဖစ္တာက တေၾကာင္း၊ အေဖ့ကဗ်ာေလးေတြ မတင္ရတာၾကာၿပီက တေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီေန႔ေတာ့ အေဖေျပာတဲ့ ကဗ်ာပံုျပင္ ေလးကို တင္လိုက္ပါတယ္။ ေမလ ၂၁-ရက္ေန႔က ကဗ်ာပံုျပင္ (၁) ျဖစ္တဲ့ “လူမိုက္ ေက်းဇူးမသိဘူး” ကို တင္ခဲ့ပါတယ္။ ဇြန္လ ၁၇-ရက္မွာေတာ့ ကဗ်ာပံုျပင္ (၂) ျဖစ္တဲ့ “တလမ္းသြား” ကိုတင္ခဲ့တယ္။ ဒီကေန႔ ေတာ့ က်န္ေနေသးတဲ့ “အေရအတြက္မဟုတ္ အရည္အခ်င္း” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာ ပံုျပင္ကေလးရဲ႕ အလွည့္ဆိုပါေတာ့။ စာအုပ္မွာ အေဖေရးထိုးထားတဲ့ ရက္စြဲအရ ၁၉၇၅-ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလက ေရးခဲ့တဲ့စာမို႔ ဒီစာအုပ္ရဲ႕ သက္တမ္းက အနည္းဆံုးေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃၂-ႏွစ္ ေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ စာအုပ္ကေလး ဟာ က်မလက္ထဲမွာ အေကာင္းပကတိ ရွိေနဆဲပါပဲ။

ပစၥည္းသခၤါရ၊ လူသခၤါရ ဘယ္အရာမွ မျမဲတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ စာအုပ္ကေလး လည္း အနိစၥသေဘာနဲ႔ ကိစၥေခ်ာႏိုင္တာမို႔ စာအုပ္ကေလး မေပ်ာက္ပ်က္မီ အေဖ့လက္ေရးနဲ႔ ေရးသားထားတဲ့ ဒီစာအုပ္ပါ စာမ်က္ႏွာတခ်ဳိ႕ကို အမွတ္တရ အေနနဲ႔ စကန္ဖတ္ၿပီး ဘေလာ့မွာ သိမ္းထားလိုက္ပါတယ္။
***

အေရအတြက္မဟုတ္/ အရည္အခ်င္း

*ပံုျပင္*
တခါက ျခေသၤ့မႀကီး သားေမြးေနတယ္ၾကားလို႔ မာေၾကာင္းသာေၾကာင္း သတင္း ေမးဖို႔ ေျမေခြးတေကာင္ ေရာက္လာတယ္။

“ျခေသၤ့မႀကီးႏွယ္ .. လေပါင္းမ်ားစြာ ကိုယ္၀န္ကို ပင္ပင္ပန္းပန္း လြယ္ထား လိုက္ရတာ … ေမြးလာေတာ့လဲ တေကာင္ထဲ …” လို႔ ေျမေခြးက ကဲ့ရဲ႕လိုက္ သတဲ့။

“ဟုတ္တယ္ … တေကာင္ထဲဘဲ … ဒါေပမဲ့ … ျခေသၤ့ေလး… ေလ …” လို႔ ျခေသၤ့ မႀကီးက ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
***
ပံုျပင္ကေတာ့ ဒါပါပဲ။ ကဗ်ာကို ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။
***
အေရအတြက္မဟုတ္/ အရည္အခ်င္း

*ကဗ်ာ*
တခါတုန္းက ေတာထဲမွာ၊
ျခေသၤ့မႀကီး သားေမြးရွာ။
ေရာက္လာသူက ကိုေျမေခြး၊
မာေၾကာင္း သာေၾကာင္း သတင္းေမး။

ကေလးျမင္တဲ့ ေျမေခြးလွ်င္၊
တေကာင္ထဲမို႔ အံ့စိတ္၀င္။
ျပစ္တင္ဖြဲ႕ႏြဲ႕ ဋီကာခ်ဲ႕၊
တေကာင္ထဲမို႔ သူကဲ့ရဲ႕။

မဲ့ရြဲ႕ေျပာဆို ေျမေခြးကို၊
ျခေသၤ့မႀကီး ႏႈတ္သံခ်ဳိ။
“မပိုမလို တေကာင္ထဲ
သူကေလးက ျခေသၤ့ပဲ …”
အရည္အခ်င္းသာ ေခါင္ထိပ္စြဲ၊
မွတ္ပါအျမဲ … မွတ္အျမဲ … ။
***
ကဗ်ာပံုျပင္ကေလးကေတာ့ ဒါပါပဲရွင္။ အေဖ့ရဲ႕ ဒီမွတ္စုေလးထဲမွာ က်မဘေလာ့ အတြက္ ယူစရာေတြ က်န္ပါေသးတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။
***
7th Sep, 2007
8:45 am

Read More...

Thursday, September 06, 2007

ကဗ်ာေဟာင္းကေလးတပုဒ္

က်မရဲ႕ကဗ်ာေလးေတြ စုစည္းၿပီး ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေဟာင္းေလးတအုပ္ကို ဒီကေန႔ ျပန္ဖတ္မိပါတယ္။ ဒီထဲက တခ်ဳိ႕ကဗ်ာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ဘေလာ့မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးသားပါပဲ။ ဘေလာ့ေပၚ မတင္ရေသးဘဲ က်န္ေကာင္း က်န္ရာ ကဗ်ာေလးေတြထဲက တပုဒ္ကို ဒီေန႔ တင္မယ့္ ပို႔စ္အျဖစ္ ေရြးခဲ့လိုက္ ပါတယ္။ စာအသစ္ေရးဖို႔ရာ အခ်ိန္မရတာေၾကာင့္ ဒီကဗ်ာေဟာင္းေလးသာ တင္လိုက္ရတာပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကဗ်ာေလးမို႔ တစံုတရာ အားနည္းခ်က္ ခြၽတ္ယြင္းခ်က္ေတြ ရွိေကာင္းရွိမွာပါပဲ။ ခုခ်ိန္မွာ ျပန္ဖတ္ၿပီး ျပင္ခ်င္တဲ့ စာလံုး ေတြ အသံုးအႏႈန္းေတြ ရွိေနေပမဲ့ မျပင္ဘဲ သူ႔အတိုင္းသာ တင္လိုက္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွတ္တရအေနနဲ႔ေပါ့ … ။
***

လမ္းသစ္

ငါ့ရဲ႕ …
ခ်စ္တဲ့သူအားလံုးကို
မခြဲခြါလိုလဲ
ေခတၱခြဲၿပီး
သည္ခရီးကို လာခဲ့တယ္။

တကယ္ပါ …
ငါဟာ …
ကႏၱာရခရီး၊ နီးနီးေ၀းေ၀း
ေအးေအးပူပူ၊ ဖုန္ထူညစ္ညမ္း
ခရီးၾကမ္းလဲ၊ မပန္းဘူးလို႔ ထင္မိတယ္။

ဒါေပမဲ့ …
ခရီးဆံုးေနာက္၊ လမ္းမေပါက္ေတာ့
အခက္ေရာက္ကာ
ေနာက္ျပန္ဆုတ္ဖို႔ စဥ္းစားတယ္။

အို …
ငါဟာ လူသား …
လူ႔စြမ္းအားသိ၊ သတၱိရွိတယ္
ဘယ္ကိုေရာက္ေရာက္၊ မေၾကာက္မရြံ႕
ေနာက္မတြန္႔ဘဲ၊ ခက္ခဲသည္လမ္း
ၾကမ္းတမ္းသည့္ေနာက္၊ လမ္းမေပါက္လဲ
လမ္းေဖာက္ရန္တြက္၊ အသက္ေသေသ
အေရခန္းခန္း၊ ပင္ပန္းလည္းခံ
အားမာန္မေလွ်ာ့၊ ေခါင္းေမာ့ၿပီးလွ်င္
ငါထြင္သည့္လမ္း၊ ငါမလွမ္းေတာင္
ေနာင္လာေနာက္သား၊ လူအမ်ားတို႔
ေပ်ာ္ပါးဖြင့္လွစ္၊ ငါ့လမ္းသစ္အား
ေလွ်ာက္သြားႏိုင္ၾကပါေစသား … ။ … ။

………………………………………………. (14th June, 1991)
***
ေမဓာ၀ီ

Read More...

Wednesday, September 05, 2007

ဗိုလ္လုပ္လိုသလား (၅)

ၾသဂုတ္လ ၂-ရက္ေန႔က “ဗိုလ္လုပ္လိုသလား အမွတ္ (၄)” ကိုတင္ၿပီး ဆက္မတင္ ျဖစ္ခဲ့တာ တလေတာင္ ေက်ာ္သြားၿပီမို႔ ဒီတပတ္ ဗုဒၶဟူးေန႔မွာေတာ့ ဗိုလ္လုပ္လို သလား အမွတ္ (၅) ကို ဆက္လက္ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ အမွတ္ (၄) မွာ ၀ီရိယ ဗိုလ္ကို ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ အခု အမွတ္ (၅) မွာကေတာ့ တတိယေျမာက္ ဗိုလ္ ျဖစ္တဲ့ သတိဗိုလ္ အေၾကာင္း ေဖာ္ျပမွာျဖစ္ပါတယ္။

၃။ သတိဗိုလ္

သတိဗိုလ္ဆိုတာ သတိ + ဗလ ပုဒ္ႏွစ္ခုကို ေပါင္းစပ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သတိဆိုတာ မေမ့ေလ်ာ့ျခင္း၊ ေအာက္ေမ့ျခင္းကို ဆိုလိုပါတယ္။ ဗလဆိုတဲ့ အားႀကီးျခင္း အားေကာင္းျခင္း အဓိပၸါယ္နဲ႔ ေပါင္းစပ္လိုက္ေတာ့ အားေကာင္း ေသာ အားႀကီးေသာ မေမ့ေလ်ာ့ျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။

မေမ့ေလ်ာ့ျခင္းမွာ ေကာင္းေသာအမႈ၌ မေမ့ျခင္းကို သမၼာသတိလို႔ ဆိုပါတယ္။ မေကာင္းေသာ အမႈ၌ မေမ့ျခင္းကိုေတာ့ မိစၦာသတိလို႔ ဆိုပါတယ္။ တနည္း အားျဖင့္ ပကတိသတိ၊ ဘာ၀နာသတိ ရယ္လို႔ ႏွစ္မ်ဳိးကြဲျပားပါတယ္။ ေလာကီ ကုသိုလ္နဲ႔ ယွဥ္တဲ့ သတိေစတသိက္ကို ပကတိသတိလို႔ ဆိုၿပီး ကာယဂတာ သတိ စတဲ့ ပြားမ်ားမႈေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ေလာကုတၱရာစိတ္နဲ႔ ယွဥ္တဲ့ သတိ ေစတသိက္ကိုေတာ့ ဘာ၀နာသတိလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘာ၀နာသတိကသာ ဗိုလ္ ထိုက္တဲ့ သတိျဖစ္တာေၾကာင့္ သတိဗိုလ္လို႔ အမည္ရပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ သတိနဲ႔ သညာနဲ႔ ကြဲလြဲပံုကို သိထားသင့္ပါတယ္။ သညာ ဆိုတာ မွတ္သားတဲ့ သေဘာျဖစ္ပါတယ္။ မွတ္တဲ့သေဘာကို မေပ်ာက္မပ်က္ေအာင္ အဖန္ဖန္ ေအာက္ေမ့ျခင္းကို သတိလို႔ ဆိုပါတယ္။ သညာဟာ သတိရဲ႕ ေရွ႕ေျပး ျဖစ္ပါတယ္။ သတိဟာလည္း သညာရဲ႕ အကူအညီကို ယူရပါေသးတယ္။ မမွတ္ ရေသးတဲ့ အာ႐ံုကို သတိမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ မွတ္ၿပီးသား အာ႐ံုကိူသာ သတိျဖစ္ႏိုင္ ပါတယ္။ သတိဟာ မေမ့မေပ်ာက္ဖို႔အတြက္ ပညာရဲ႕ အကူအညီကို ယူရပါေသး တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတိသမၸဇဥ္ဆိုတဲ့ အမည္ ျဖစ္ေပၚလာရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

မေမ့မေလ်ာ့မႈ သတိရွိဖို႔ဆိုတာလည္း မလြယ္ကူလွပါဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျဖစ္တတ္တဲ့စိတ္ (ဗရမ္းဗတာစိတ္) မ်ဳိးဟာ ေမ့ဖို႔ကိုသာအားသန္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေျမွာ္ျမင္တတ္တဲ့ ပညာကင္းမဲ့လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆင္ျခင္ ႏႈိင္းခ်ိန္ႏိုင္တဲ့ ပညာမရွိရင္ သတိလည္း ကင္းေ၀းပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတိနဲ႔ ပညာ ထပ္ခ်ပ္မကြာရွိၿပီး သတိသမၸဇဥ္ကို လက္ကိုင္ထားရပါမယ္။ အသက္ႀကီးလို႔ ေမ့တာမ်ဳိး၊ ေရာဂါႀကီးလို႔ ေမ့တာမ်ဳိးကိုေတာ့ ဒီေနရာမွာ အျပစ္ မဆိုပါဘူး။ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘဲ သတိကင္းကြာ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းကိုသာ အျပစ္ဆို သင့္တယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။

သတိရွိသူေတြကို ဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ ခ်ီးမြမ္းေတာ္မူပါတယ္။ ေမ့ေလ်ာ့သူ ေတြကို မေမ့ရန္အတြက္ “အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ” လို႔ အထူး တိုက္တြန္း ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ေလာကီပညာရပ္မွာဆိုရင္လည္း ေမ့ေလ်ာ့တတ္သူမ်ားဟာ လက္ေတြ႕အက်ဳိးယုတ္တတ္ပါတယ္။ ေလာကုတၱရာေရးမွာလည္း ေမ့ေလ်ာ့ပါ ရင္ ခ်မ္းသာသုခမရႏိုင္ဘဲ အပါယ္ေလးပါးကိုသာ က်ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။

မဂၢင္ ၈-ပါးမွာ သတိဟာ အဓိစိတၱအပိုင္းမွာ ပါရွိပါတယ္။ ႐ုပ္နာမ္ဓမၼ-သခၤါရ အစရွိသည္တို႔ကို ေအာက္ေမ့ႏိုင္ျခင္းဟာ သတိတရားပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ သတိ ကို သမၼာသတိလို႔ ဆိုပါတယ္။ သတိရွိပါရင္ နက္နဲတဲ့အမႈကိုပင္ သိႏိုင္ၿပီး သတိ ကင္းမဲ့ရင္ေတာ့ ထင္ရွားတဲ့အမႈကိုပင္ ေပ်ာက္ပ်က္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာ စကားပံုမွာ “သတိမမူ-ဂူမျမင္၊ သတိမူက ျမဴကိုျမင္” လို႔ ေျပာစမွတ္ရွိပါတယ္။

ေလာကမွာ သတိရွိသူ၊ သတိကိုေလးစားသူဟာ ေလာကအက်ဳိးအားလံုးမွာ လြယ္ကူစြာစံစားရႏိုင္ပါတယ္။ ေလာကုတၱရာအဖို႔မွာလည္း သတိဟာ အေဖာ္ တေယာက္အေနနဲ႔ နိဗၺာန္ကို ပို႔ေဆာင္ပါတယ္။ နိဗၺာန္ကိုေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္တဲ့ သတိကို သမၼာသတိလို႔လည္း ဆိုပါတယ္။ အဲဒီသတိဟာ အားႀကီး တဲ့ မေမ့မေလ်ာ့ျခင္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ သတိဗိုလ္ လို႔ ဆိုရပါတယ္။ ဗိုလ္ထိုက္တဲ့ သတိကို အပိုင္ရေအာင္ ယူတဲ့သူဟာ ဗိုလ္စိတ္ရွိသူျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္စိတ္နဲ႔ ဗိုလ္ အလုပ္ကို ဆက္လက္လုပ္ကိုင္တဲ့သူကို ဗိုလ္တေယာက္လို႔ ေခၚႏိုင္ပါတယ္။ ဗိုလ္အျပစ္နဲ႔ ဗိုလ္ရဲ႕ ခ်မ္းသာကို အလိုရွိတဲ့သူေတြဟာ ဗိုလ္စိတ္ေမြးၿပီး ဗိုလ္ အလုပ္ကို ျပဳလုပ္ပါရင္ ဗိုလ္အျဖစ္ကို ေရာက္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဥပေဒသ
မေမ့မေလ်ာ့မႈဆိုတဲ့ သတိကို ေမြးျမဴပါ၊ ျဖစ္ေပၚလာေသာ သတိကို ေဖ်ာက္မပစ္ ပါႏွင့္။ သတိကိုလက္ခံထားလွ်င္ ၎သတိသည္ ႀကီးထြား၍လာသျဖင့္ ဗိုလ္ထိုက္ေသာ သတိျဖစ္လာေပမည္။ ထိုသတိႏွင့္ ဗိုလ္လုပ္ငန္းကိုလုပ္၍ ဗိုလ္ အျဖစ္ ေရာက္ေအာင္ ယူပါ။
***
ကိုးကား။ … ။
အရွင္ေကလာသဖ ၏ ဗိုလ္လုပ္လိုသလား
***
ေနာက္ဆက္တြဲ …

ဒီကေန႔ ဥပုသ္ေန႔မို႔ ထံုးစံအတိုင္း န၀ဂၤသီလ ေဆာက္တည္ထားပါတယ္။ မနက္က ျမန္မာ့႐ုပ္/သံမွာ ဆရာေတာ္တပါးက သီလေပးပါတယ္။ ခါတိုင္း ဘုရားေရွ႕မွာ သီလယူေနက်ေပမဲ့ ဒီေန႔ေတာ့ ဆရာေတာ့္ထံမွာ သီလယူခဲ့တယ္။ ပါဠိ အနက္နဲ႔တကြ ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား ရြတ္ဆိုခဲ့ရတာမို႔ စိတ္ထဲပိုၿပီး ၾကည္ႏူး ပီတိျဖစ္ေနမိပါတယ္။ ေမတၱာႏွင့္တကြျဖစ္ေသာ သီလကို ေဆာက္တည္ထား တာမို႔ ေမတၱသုတ္ကို အနက္နဲ႔တကြ ျပန္ျပီး ဖတ္မိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ က်မ အႏွစ္သက္ဆံုး အပိုဒ္ေရ ၆ က ပါဠိနဲ႔ အနက္ကို အထပ္ထပ္ျပန္လည္ ရြတ္ဖတ္ သရဇၥ်ာယ္ေနမိပါေတာ့တယ္။

န ပေရာ ပရံ နိကုေဗၺထ၊
နာတိမေညထ ကတၳစိ န ကိဥၥိ။
ဗ်ာေရာသနာ ပဋိဃသည၊
နာညမညႆ ဒုကၡမိေစၦယ်။

တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ အမ်က္ေဒါသ ကင္းၾကပါေစ။
တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ အထင္အျမင္ေသးမႈ ကင္းေ၀းၾကပါေစ။
တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ေဒါသျဖင့္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ ကင္းေ၀းၾကပါေစ။
တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ (အခ်င္းခ်င္း) ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ျခင္းကို အလိုမရွိၾက ပါေစလင့္။

***
ေမတၱာျဖင့္ …

ေမဓာ၀ီ
စက္တင္ဘာ ၅၊ ၂၀၀၇
နံနက္ ၉ နာရီ ၅၀ မိနစ္

Read More...

Tuesday, September 04, 2007

မိမိကိုယ္ကို ဆံုးမျခင္း

ခုတေလာ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ေနရတာေပ်ာ္ေမြ႕ျပီး ဘာမွမလုပ္ဘဲ စာကိုသာ အျမဲဖတ္ ေနခ်င္ေတာ့တာပဲ။ စာဖတ္ရင္း မ်က္စိက ဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္တဲ့အဆံုးက်မွ စာအုပ္ ကို လက္ကခ်မိတယ္။ ဒီေန႔ ဖတ္စရာစာအုပ္ရွာေတာ့ စင္ေပၚမွာ ဟံသာ၀တီ ဆံုးမစာေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ကေလး ေတြ႕တာနဲ႔ ထိုင္ဖတ္ေနလိုက္တယ္။ ဒီစာအုပ္ ထဲက ဆရာေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ ဆံုးမစာေတြကို ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ဆံုးမမိပါတယ္။ က်မက … သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေနာက္ေျပာင္ ေျပာသလို “မလိမၼာ အၾကိမ္တရာ မိုက္စျမဲ” ဆိုသလိုပါပဲ။ တၾကိမ္တခါ မဟုတ္ဘဲ အခါခါ မိုက္မဲ ေနမိတဲ့ က်မ … ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လို႔ဆံုးမတဲ့ အေနနဲ႔ ဒီစာကို ကူးယူကာ ဘေလာ့မွာ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
***
ကထာန ကထာ

သုဘာသိတႏွင့္၊ ပိယငယ္ ၀ါစာ၊
သစၥံ ဓမၼံတည့္၊ ျပည့္၏ ေလးျဖာ၊
သည္သခ်ၤာ၊ အဂၤါဟု မွတ္အံုး၊
စကားစျမည္ဆိုက၊ သည္ကို မလြန္ရေအာင္
ေျပာၾကလက္သံုး။ … ။

သိဂၤ ီေရႊခြက္တြင္းမွာမွ၊ သားမင္းျခေသၤ့ဆီ၊
ေငြခြက္မွာ ဘယ္တည္လိမ့္၊ ပညာသည္ ဆိုမိန္႔ခြန္းမွာေၾကာင့္၊
မိုက္လြန္း သူယုတ္နား၊ ပါးမွ်မသီ၊
ဂုဏ္၀သီ စံုညီတဲ့တမ္း၊
ႏႈိက္နဲၾကံယူလို႔၊ ဇမၺဴ ေရႊခြက္နား၊
ထားလိမ့္ ျပည့္လွ်မ္း။ … ။

ရန္သူ လူယုတ္ႏွင့္၊ ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ သူကို၊
သိမ္ေမြ႕ႏုစြာျဖင့္၊ ခုမၾကာ ေအာင္ေစရမည္ဟု၊
က်မ္းက မွာဆို။
မ်ားထိုထို မႈဆိုမွ်ခပင္း၊
ႏူးညံ့ျခင္းရာျဖင့္၊ မေအာင္ရာ ဘယ္မရွိ၊
ထားသတိသြင္း။ … ။

လူ႔ျပည္မွာ စႏၵကူး၊ အထူးငယ္ ခ်မ္းၾကည္၊
ထိုထက္ကယ္ ပိုမိုကဲလို႔၊ လႈံ႕ရဲလေရာင္စန္း၊
ခ်မ္းပါလွသည္။
သူေတာ္သူျမတ္တို႔၊ မိန္႔အပ္တဲ့ စကားရည္၊
လူ႔ျပည္၀ယ္ အံ့အဲ။
လေရာင္ စႏၵကူးထက္၊ အထူးပိုလွ်မ္းေအာင္၊
ခ်မ္းစိမ့္လွျမဲ။

ခ်မ္းေျမ့ေျပစကား၊ ဆိုညားတဲ့သူမွာ
ခပ္သိမ္းမႈေျပလို႔။ လူ႔ေျမမွာ မိတ္ခင္ပြန္း၊
ကြၽမ္းဖြဲ႕မ်ားစြာ။
၀ါစာ ဖ႐ုသ္ႏွင့္၊ ၾကမ္းၾကုတ္ကယ္ျပဳသူမွာ၊
ေဆြသဟာရွိဘူး။
သည္အရာ … လမင္းေနစၾကာကို
ပံုပမာ ေဆာင္ယူျပ၊ မ်ားသိၾကဦး။

ခ်ိန္ခါသင့္ျမတ္တြင္၊ မိန္႔အပ္တဲ့ စကားရည္၊
တခြန္းပင္ ျဖစ္ေသာ္လဲ၊ ခ်စ္ႏွစ္ဘြယ္ျပန္မေျပာင္း၊
ေကာင္းရာ၌တည္။
ဆာေလာင္ပူအပ္တဲ့၊ လူငတ္တို႔ လွ်ာရည္မွာ၊
မၾကည္တဲ့ထမင္း။
သိၾကားနတ္စာသို႔၊ ျမတ္ရသာ မည္ျပန္ဘိ၊
ေလာကိ ေခတ္တြင္း။

ခ်ိန္ခါကိုလြန္ဘိေအာင္၊ တိုင္းမသိ ဆိုစကား၊
မ်ားႏွင့္ဆင္ျခင္။
လူအ-ပမာသို႔၊ ခပ္သိမ္းခါ အသံဆိတ္ေအာင္လဲ၊
တိတ္တိတ္ကယ္ မေနတတ္ပါႏွင့္၊ ေလ်ာက္ပတ္ကယ္ ဆိုခ်ိန္သင့္၊
ေျပာခြင့္ရွိလွ်င္။
မတုန္လ်င္၊ ပီျပင္သန္႔ရွင္း၊
ေရွ႕ေနာက္ကို ေျမွာ္ေခၚလို႔၊ ေတာ္ေလ်ာ္ေနရာက်ေအာင္၊
ေျပာပါၾကမင္း။

ျပစ္ျပစ္ကယ္ ေျပေျပ၊ စကားလိမၼာက၊
မႈလိုရာ ေရာက္ႏိုင္ျခင္း၊ ေၾကာင္းရင္းျဖစ္ေပ။
စကားငံမေခ်၊ ဉာဏ္ေပတဲ့ သူမွာေကာင့္၊
လိုရင္းၾကိဳးကိုင္သို႔၊ ပိုင္ပိုင္ၾကံရြယ္လို႔၊
ဘယ့္ႏွယ္ေရာက္ႏိုင္ပမယ္၊
ေတြးဆေထာက္ေတာ့။ … ။
***
ကထာနကထာ နိ႒ိတာ
***
4th Sep, 2007
1:10 pm

ကိုးကား။ … ။
၁၉၆၀ ခုႏွစ္ထုတ္ ဟံသာ၀တီဆံုးမစာေပါင္းခ်ဳပ္
စဥ့္ပါဆရာေတာ္၏ ဓမၼနီတိက်မ္းမွ

***

Read More...

Monday, September 03, 2007

ကေလာင္အမည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ...

တေန႔က မိတ္ေဆြတေယာက္ျပလို႔ ဘေလာ့အသစ္တခုကို သြားေရာက္ ဖတ္႐ႈမိခဲ့ပါတယ္။ ဘေလာ့လိပ္စာက http://tharkinwe.blogspot.com/ ျဖစ္ပါတယ္။ သာကီႏြယ္ဆိုတဲ့ ဘေလာ့နာမည္ေၾကာင့္လည္း ဒီဘေလာ့ကို စိတ္၀င္တစား ဖတ္ၾကည့္မိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဘေလာ့ေရးသူရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ နဲ႔ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ား ေရးသားထားျခင္းကို ဘာမွမေျပာလိုေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ ကေလာင္အမည္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အနည္းငယ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

သာကီႏြယ္ဆိုတဲ့ ဒီအမည္ကိုေတြ႕ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ႐ုတ္တရက္ က်မရဲ႕ ဆရာႀကီးကို သတိရလိုက္မိပါတယ္။ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ က်န္ရစ္သူ သားသမီး ေဆြမ်ဳိးေတြကမ်ား ဆရာႀကီးအမွတ္တရ … ဒါမွမဟုတ္ ဆရာႀကီးရဲ႕ လမ္းစဥ္နည္းနာမ်ားကို ဘေလာ့တခု ဖန္တီးၿပီး တင္ဆက္သလား လို႔ စိတ္ထဲထင္လိုက္မိလို႔ပါ။ က်မရဲ႕ ဆရာႀကီးဆိုတာကေတာ့ အဘိဓမၼာ ဆရာႀကီး ဦးျမေသာင္း (ေခၚ) သာကီႏြယ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာႀကီးဟာ “သာကီႏြယ္” ဆိုတဲ့ ကေလာင္အမည္နဲ႔ ဓမၼဗ်ဴဟာစာေစာင္မွာ ေရးသားခဲ့သလို အခုေဖာ္ျပထားတဲ့ အဘိဓမၼာစာအုပ္မ်ဳိးလည္း ေရးသား ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္။ ဘာသာေရး သာသနာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဆရာႀကီးရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကေတာ့ အင္မတန္ မ်ားျပားလွပါတယ္။ ဆရာႀကီးဟာ “မဂၤလာဗ်ဴဟာအသင္းခ်ဳပ္” ကို စတင္တည္ေထာင္သူ တဦးျဖစ္သလို “ေမတၱာျဗဴဟာ”အသင္းရဲ႕ တည္ေထာင္သူလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၇၆-ခုႏွစ္က စၿပီး ဗုဒၶဘာသာသင္တန္းေက်ာင္းေတြ ဖြင့္လွစ္ကာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ လူငယ္ လူရြယ္ေတြကို တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း အေျခခံ-ဗုဒၶဘာသာသင္တန္းေတြ ပို႔ခ်ေပးခဲ့ ပါတယ္။ အေျခခံ ဗုဒၶဘာသာ သင္တန္းေတြရဲ႕ အစဟာ ဆရာႀကီးက အစျပဳခဲ့ တာပါ။ ဆရာႀကီးဟာ အေျခခံဗုဒၶဘာသာသင္တန္း၊ အေျခခံ အဘိဓမၼာ သင္တန္း၊ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ျမန္မာစာသင္တန္း၊ ပရိတ္သင္တန္း၊ ပ႒ာန္းသင္တန္း၊ သက္ႀကီးအဘိဓမၼာသင္တန္း စသည္ျဖင့္ သင္တန္းေပါင္းမ်ားစြာ ဦးေဆာင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခုလက္ရွိ အဘိဓမၼာနဲ႔ ဘာသာေရးသင္တန္းမ်ား သင္ၾကား ပို႔ခ်ေနသူ ေဒၚခင္လွတင္ဟာ ဆရာႀကီးရဲ႕ သမီးႀကီးျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေတြကို ေျပာေနရျခင္းကေတာ့ … “သာကီႏြယ္” ဆိုတဲ့ ကေလာင္အမည္ဟာ ဘာသာေရးစာေပေလာကမွာ အထင္အရွား ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာကို သိေစခ်င္တာ က တေၾကာင္း၊ “သာကီႏြယ္” ဆိုတဲ့ ကေလာင္အမည္နဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးဟာ ဘယ္လိုျမင့္ျမတ္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို သိေစခ်င္တာက တေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ေျပာေနရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

အခု သာကီႏြယ္အမည္ရ ဘေလာ့လိပ္စာရွင္ရဲ႕ ေရးသားခ်က္ေတြကိုေတာ့ ဖတ္ၾကည့္ရင္သိႏိုင္တာမို႔ က်မအေထြအထူး မေျပာလိုပါဘူး။ ဘေလာ့လိပ္စာ၊ ၀က္ဘ္ဆိုက္လိပ္စာတို႔ဆိုတာကေတာ့ မိမိႏွစ္သက္ရာ နာမည္ေပးၾကစျမဲပါပဲ။ ဥပမာ - လူတေယာက္ဟာ မ်ဳိးေက်ာ့ျမိဳင္ မဟုတ္ဘဲ မ်ဳိးေက်ာ့ျမိဳင္ ဆိုတဲ့ လိပ္စာနဲ႔ ဘေလာ့တခု ၀က္ဘ္ဆိုက္တခု ကိုယ့္ဘာသာ လုပ္လို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလူဟာ အႏုပညာေလာကထဲကို ၀င္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မ်ဳိးေက်ာ့ျမိဳင္ ဆိုတဲ့ အမည္ကို သံုးလို႔မရပါဘူး။ ဒီလိုပါပဲ ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ စာေပေတြကို ႏွစ္သက္လို႔ ေရႊဥေဒါင္းအမည္နဲ႔ ဘေလာ့တခု ဖန္တီးထားသူတေယာက္ဟာ ကိုယ္ေရးတဲ့စာေတြကို ေရႊဥေဒါင္း အမည္ တပ္ခြင့္မရွိပါဘူး။ အဲဒီလိုတပ္မယ္ ဆိုရင္လည္း မလိုလားအပ္တဲ့ အထင္အျမင္လြဲမွားမႈေတြ ျဖစ္ေပၚ ေစႏိုင္ပါတယ္။

သာကီႏြယ္ ဘေလာ့ပိုင္ရွင္ဟာ မိမိဘေလာ့အမည္တြင္မက ေရးသားခ်က္ စာမ်ားမွာပါ သာကီႏြယ္ဆိုၿပီး ကေလာင္အမည္ ေရးထိုးထားတာကို ေတြ႕ရတဲ့ အတြက္ က်မ ခုလို ေျပာရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း လူတခ်ဳိ႕ ဟာ ကေလာင္အမည္ (အႏုပညာအမည္) ကို ေကာင္းေပ့ ဆန္းေပ့ ညြန္႔ေပ သာေပ့ ဆိုတာမ်ဳိး ေပးခ်င္ၾကတယ္။ ကိုယ့္နာမည္ကိုယ္ ေရြးရတာ ဆိုေတာ့ လည္း အေကာင္းပဲ ေပးခ်င္မွာေပါ့။ ဒါကေတာ့ သဘာ၀ပါပဲ။ နာမည္ေက်ာ္ သီခ်င္းေရးဆရာႀကီး သုခမိန္လႈိင္ ဆိုရင္ သိဒၶတၳလႈိင္ဆိုၿပီး အႏုပညာအမည္ ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိဒၶတၳဆိုတဲ့ ဘုရားေလာင္းရဲ႕ အမည္ကို မသံုးသင့္ ေၾကာင္း ၀ိုင္း၀န္းေျပာေတာ့မွ သုခမိန္လိႈင္ ျဖစ္သြားရတာလို႔ ၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။ နာမည္ပဲ ၾကိဳက္တာေပးလို႔ ရေကာင္းတယ္ ဆိုေပမဲ့ အဲဒီလို မသင့္ေတာ္တာ မ်ဳိးေတြကိုေတာ့ အထူးသတိထားၿပီး ေရွာင္ရွားသင့္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကေလာင္အမည္ (အႏုပညာအမည္) ေပးတဲ့အခါမွာ စစခ်င္းေတာ့ အမည္တူရွိမရွိ သတိထားၾကေစလိုပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း အမည္တူရွိမွန္းမသိ ဘဲ ကိုယ္ေပးလိုက္ၿပီးေတာ့မွ ရွိေနမွန္းသိခဲ့ရင္ အားလံုးကို မေျပာင္းသည့္ တိုင္ေအာင္ အမည္ရဲ႕ အေနာက္က ျဖစ္ေစ ေရွ႕က ျဖစ္ေစ အထူးျပဳစကားလံုး တခုခု ျဖည့္စြက္ ထည့္သြင္းသင့္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ မိမိေရးတဲ့စာနဲ႔ မိမိေရြးခ်ယ္ တဲ့ ကေလာင္အမည္လည္း သဟဇာတ ျဖစ္ရင္ေတာ့ ပိုၿပီးေကာင္းမယ္ ထင္တာပါပဲ။ ဘာသာေရးစာေပ အတည္အခန္႔ ေရးသားေနသူတေယာက္ဟာ “ဖိုး႐ႈပ္”ဆိုတဲ့ အမည္တပ္ရင္ မသင့္ေတာ္သလိုေပါ့။

နိဂံုးခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ … သာကီႏြယ္ဘေလာ့ပိုင္ရွင္အေနနဲ႔ ဘေလာ့လိပ္စာကို မေျပာင္းလဲသည့္တိုင္ ကေလာင္အမည္ကိုေတာ့ ေျပာင္းလဲေပးေစခ်င္ပါတယ္။ မိမိနဲ႔ သင့္ေတာ္ရာ အျခားအမည္တခုခု ေျပာင္းလဲ လိုက္တာ ေကာင္းမယ္လို႔ က်မအေနနဲ႔ အၾကံေပး တိုက္တြန္းပါရေစရွင္ … ။
***
သာကီႏြယ္ဘေလာ့ကို ဖတ္မိရင္း က်မဆရာႀကီး သာကီႏြယ္ကို သတိရမိရာက ဆရာႀကီးေရးသားခဲ့တဲ့ အထက္ပံုပါ စာအုပ္ကို ျပန္ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီး ဟာ က်မတို႔ကို ဘက္ေပါင္းစံုေအာင္ အသိတရားေတြ ေပးခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ထူး ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ႀကီးပါ။ ဒီစာအုပ္ ဖတ္ေနရင္း က်မတို႔ငယ္စဥ္က တမိသားစုလံုး ဆရာႀကီးထံမွာ သင္တန္းေတြတက္ခဲ့ပံု၊ လူမႈေရးလုပ္ငန္း ဘာသာေရးလုပ္ငန္း ေတြကို ဆရာႀကီးနဲ႔အတူ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါ၀င္လႈပ္ရွားလုပ္ကိုင္ခဲ့ပံု၊ ဆရာႀကီးရဲ႕ စာသင္ၾကားနည္း စနစ္၊ ဆရာႀကီးရဲ႕ ဆံုးမစကားေတြ၊ ဆရာႀကီးရဲ႕ အက်င့္ သိကၡာ သီလ သမာဓိနဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ရင္း ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီးဦးျမေသာင္း (သာကီႏြယ္) အား ရည္မွန္း လို႔ ဦးညြတ္ ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
3rd Sep, 2007
10:45 am

Read More...

Sunday, September 02, 2007

မဲဇာေတာင္ေျခ

တေလာက ကိုသက္ဦးရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ေၾကာင့္ ရွင္မဟာရ႒သာရ ေရးဖြဲ႕တဲ့ “ပုေရနိသင္” အစခ်ီရတုကို ေဖာ္ျပေပးခဲ့ၿပီး ကိုသက္ဦးက “သံ၀ါေျဖာက္ေျဖာက္ ဆီးႏွင္းေပါက္လည္း …” ဆိုတာကိုေရာ သိလား လို႔ေမးၿပီး အဲဒါရွိရင္လည္း ေပးပါဦးလို႔ ထပ္မံေတာင္းဆို လာျပန္ပါတယ္။ အဲဒီစာသားဟာ က်မတို႔ ေက်ာင္းတုန္းက သင္ခဲ့ရတဲ့ လက္၀ဲသုႏၵရအမတ္ႀကီး ေရးခဲ့တဲ့ မဲဇာေတာင္ေျခ ရတုထဲက စာသားလို႔ သိထားပါတယ္။ ကံထပ္ေကာင္းခ်င္ေတာ့ ပုေရနိသင္ တုန္းက က်မ ကိုးကားခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေလးထဲမွာပဲ ဒီရတုကလည္း ရွိေနတာ ေၾကာင့္ ဒီကေန႔ေတာ့ တျခားစာလည္း မေရးျဖစ္တဲ့ အတူတူ မဲဇာေတာင္ေျခ ရတုကေလးသာ တင္လိုက္ပါတယ္ရွင္။

လက္၀ဲသုႏၵရအမတ္ႀကီးရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိကို ဦးစြာေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
***
လက္၀ဲသုႏၵရ အတၳဳပၸတၱိ
မဲဇာေတာင္ေျခ-ခ်ီ မဲဇာသစ္ေတာဖြဲ႕ရတုေရးသူ လက္၀ဲသုႏၵရအမတ္ႀကီးမွာ ေရႊဘိုၿမိဳ႕ေတာင္ဘက္ ခရီးေလးတိုင္အကြာ မန္က်ည္းတံုရြာတြင္ ၁၀၈၅-ခုႏွစ္၌ ေမြးဖြားသူ ျဖစ္၍ ငယ္မည္မွာ ေမာင္ျမတ္စံျဖစ္သည္၊ ေမာင္ျမတ္စံ ၇-ႏွစ္သား အရြယ္မွစ၍ ပညာသင္လ်က္ ၁၁-ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ ရွင္သာမေဏျပဳၿပီး ၁၄-ႏွစ္သား အရြယ္တြင္ လူ၀တ္လဲသည္၊ သာမေဏဘ၀ ျဖစ္စဥ္ကပင္ မေဟာ္ပ်ဳိ႕ကို စပ္ဆိုႏိုင္သည္။

ဟံသာ၀တီေရာက္မင္းတရားႀကီးသည္ စဥ့္ကိုင္ကို ေကတုမတီဟု သမုတ္၍ သတိုးမင္းေခါင္အား ကိုးသိန္းသခင္ဘြဲ႕ ႏွင္းအပ္ၿပီး ေကတုမတီတြင္ ထီးၿပိဳင္ နန္းၿပိဳင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေစေသာအခါ ဦးျမတ္စံသည္ ကိုးသိန္းသခင္ထံတြင္ စတင္ခစား အမႈထမ္းခြင့္ရေလသည္၊ သကၠရာဇ္ ၁၁၁၉-ခုႏွစ္သို႔ ေရာက္ေသာ အခါ အေလာင္းမင္းတရားႀကီးထံတြင္ ခိုလႈံျပန္သည္၊ ထိုအခါ သားေတာ္ႀကီး ဥပရာဇာထံတြင္ ဦးစြာထမ္းရြက္ခြင့္ရသည္၊ ေနာက္ညီေတာ္အျမင့္ၿမိဳ႕စား အိမ္ေတာ္တြင္ အႀကီးေတာ္အရာ ထမ္းရြက္ေနထိုင္ခြင့္ ရျပန္သည္။

ထိုအခိုက္ ‘လက္၀ဲသုႏၵရ’ ဘြဲ႕ျဖင့္ ခ်ီးျမွင့္ျခင္း ခံရ၏။ ဒုတိယသားေတာ္ ဆင္ျဖဴရွင္မင္းတရားႀကီး လက္ထက္ေတာ္မွာလည္း အျမင့္မင္းအႀကီးေတာ္ အျဖစ္ျဖင့္ပင္ ထမ္းရြက္ရေလသည္၊ အျမင့္မင္း၏ လူပ်ဳိေတာ္ ေမာင္ေအာင္တင္ ႏွင့္ အပ်ဳိေတာ္ မမိတ္တို႔ အေရးအခင္းတြင္ ငေအာင္တင္ကို အႀကီးေတာ္ လက္၀ဲသုႏၵရအား ဘုရင္ကေတာင္းခံရာ မရ၍ မဲဇာသို႔ အပို႔ခံရေလသည္။

မဲဇာေတာင္ေျခ-ခ်ီ ရတု ဆက္သြင္းေသာအခါ မဲဇာမွ ျပန္လည္ေခၚယူ၍ အႀကီးေတာ္အရာကို ျပန္လည္ေပးအပ္ျခင္းမျပဳေတာ့ဘဲ အျမင့္မင္းအိမ္မွာပင္ ဘယရ ႏၱမိတ္ဘြဲ႕ျဖင့္ အမႈေတာ္ကို ဆက္လက္ထမ္းရြက္ေစသည္၊ သားေတာ္ စဥ့္ကူးမင္းလက္ထက္တြင္မူ အထူးအေထြ ခ်ီးျမွင့္ျခင္း မခံရသည့္ျပင္ မိမိသခင္ အျမင့္ျမိဳ႕စားကိုပင္ မသင့္ေသာအမႈ ႀကံစည္ရမည္လားဟု ဆို၍ ကြပ္မ်က္ျခင္း ျပဳေလသည္။

သကၠရာဇ္ ၁၁၄၃-ခုႏွစ္ တပို႔တြဲလအတြင္း ဘိုးေတာ္ပဒံုမင္းတရားႀကီး မင္းအျဖစ္ သို႔ ေရာက္ေတာ္မူေသာအခါတြင္မူ ၿမိဳ႕၀န္ရာထူးျဖင့္ ခန္႔ထား၍ မဟာသီဟသူရ ဘြဲ႕ျဖင့္ ခ်ီးျမွင့္ျခင္းကို ခံရသည့္ျပင္ တရားသူႀကီးအျဖစ္လည္း ထပ္ေလာင္း သူေကာင္းျပဳျခင္းကို ခံရေလသည္။ အမတ္ႀကီးသည္ ၁၁၆၁-ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ ကြယ္လြန္အနိစၥ ေရာက္ေလသတည္း။
***
မဲဇာသစ္ေတာဖြဲ႕ (ေရးသူ - လက္၀ဲသုႏၵရအမတ္)

၁။ မဲဇာေတာင္ေျခ၊ စီးေတြေတြတည္း၊ ျမစ္ေရ၀န္းလည္၊ ၿမိဳင္ေတာဆီက၊ ေရႊျပည္ကိုသာ၊ တ-ရွာေတာ့မိ၊ မိုးရွိရွိလွ်င္၊ သီရိၾကက္သေရ၊ တက္ျဖိဳးေ၀သား၊ ေအာင္ေျမေၾကာ့ေၾကာ့၊ ကုန္းေမာ့ေမာ့ႏွင့္၊ ဘိုးေတာ့္ေကာင္းမႈ၊ တည္ထားျပဳသည္၊ ဇမၺဴ႕ဆီမီး၊ ေျခာက္ေရာင္ညီးမွ်၊ ဂူႀကီးသခင္၊ ေရႊလင္းပင္ႏွင့္၊ ေရႊျခေသၤ့ေမြ၊ စ၍ေရေသာ္၊ ေရႊေစတီႀကီး၊ အသီးသီးတည့္၊ ပိတ္ဆီးျခယ္သန္း၊ လွ်ပ္ေရာင္တန္းမွ်၊ ေရႊနန္းေရႊဘံု၊ အလံုးစံုကို၊ အာ႐ံုမ်က္ျမင္၊ ဖူးေမွ်ာ္ခ်င္၍၊ သည္တြင္ေရႊျမိဳ႕၊ သည္သို႔ေစတီ၊ သည္ဆီေရႊနန္း၊ ေျဖာင့္တန္းေတာ့မည္၊ စိတ္က ရည္သည္ …. ေရႊျပည္ဌာန ေ၀းေသာေၾကာင့္။ …. ။

၂။ သဲသာေသာင္ေျမ၊ ျမစ္ကမ္းေျခလည္း၊ အေၾကတျပင္၊ တို႔ေအာက္ခြင္၀ယ္၊ ေရယဥ္ပတ္၀န္း၊ ေပ်ာ္ဘြယ္ထြန္းလိမ့္၊ တကြၽန္းေလာက္ပင္၊ ေ၀းမည္ထင္ခဲ့၊ စီးသြင္ညိဳရစ္၊ မဲဇာျမစ္လည္း၊ ထစ္ထစ္ထြန္းဘိ၊ ခ်ဳံအတိႏွင့္၊ ေတာႀကီး႔ဆိတ္ညံ၊ ဆည္းက်ံက်ံ၀ယ္။ ဓူ၀ံ မေပၚ၊ မေမွ်ာ္ပါရ၊ ေနကိုတ-လည္း၊ ဘယ္ကေရွ႕ေနာက္၊ ဘယ္ေတာင္ေျမာက္ဟု၊ ေတြးေထာက္မမွန္၊ ဖန္ဖန္အံ့ၾသ၊ ၾကံတိုင္းေမာစြ၊ ဘယ္ေတာဘယ္ျမိဳင္၊ မသိႏိုင္ခဲ့၊ မခိုင္စိတ္၀မ္း၊ ေန႔တိုင္းလြမ္းရွင့္၊ ကင္းစမ္းေတာင္က၊ ေလဦးစ၍၊ ေနာက္မွေလရွည္၊ အတည္တည္သည္ … ၊ ေလျပည္လာက ေအးေသာေၾကာင့္။ …. ။

၃။ ပြဲခါေညာင္ေရ၊ သြန္းျမဲေပတည္း၊ ႐ိုေသသဒၶါ၊ ထံုးစဥ္လာျဖင့္၊ မဲဇာရပ္သူ၊ ေတာင္းဆုယူသည္၊ ေရႊဂူေတာ္ႏွင့္၊ ႐ႈတိုင္းတင့္သား၊ မိုးျမင့္သီေခါင္၊ မဲဇာေခ်ာင္က၊ တေတာင္လံုးမႈိင္း၊ စ၍ဆိုင္းေသာ္၊ ေတာင္တိုင္းရွက္၍၊ ၀န္းကာ ေ၀ွ႕လည္း၊ ေတာင္ေငြ႕ေ၀ေ၀၊ အေထြေထြႏွင့္၊ ေလလည္းေရာရာ၊ မိုဃ္းမပါဘဲ၊ သံ၀ါေျဖာက္ေျဖာက္၊ ဆီးႏွင္းေပါက္လည္း၊ မိုးဃ္းေလာက္ျပင္းထန္၊ သြန္းခ် ျပန္ေသာ္၊ ယုဂန္ထင္ရွား၊ ေတာင္ေတာ္ဖ်ားက၊ ရထားယာဥ္သာ၊ ေနစၾကာလည္း၊ ေရာင္၀ါမထြန္း၊ ခ်မ္းရွာလြန္း၍၊ တည့္မြန္းခ်ိန္ေန၊ ေရာက္လြယ္ ေစဟု၊ ေစ့ေရလွည့္လည္၊ တ, လ်က္ျမည္သည္ … ေနျခည္ျဖာမွ ေႏြးေသာေၾကာင့္။ …. ။
***
ေတာင္းဆိုသူ ကိုသက္ဦးႏွင့္တကြ ျမန္မာကဗ်ာခ်စ္သူ အားလံုးအတြက္ပါ … ။

ေမဓာ၀ီ
2nd Sep, 2007
8:00 pm
ကိုးကား။ … ။
ျမန္မာကဗ်ာေရြးခ်ယ္ႏွင့္ ရတုေရြးခ်ယ္ခ်က္ … (ဟံသာ၀တီ)
(ဒုတိယအႀကိမ္ပံုႏွိပ္ျခင္း … ၁၉၇၂၊ ဒီဇင္ဘာလ)

Read More...

Saturday, September 01, 2007

ျပန္လည္ေျဖရွင္းျခင္း ...

ၾသဂုတ္လ ၂၄ ရက္ေန႔က ေရးခဲ့တဲ့ “ျမင္သမွ် … ဘ၀င္မက်” ပို႔စ္မွာ ေက်ာင္းသားေဟာင္းဆိုသူရဲ႕ ကြန္မန္႔ ၂ ခုကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီကြန္မန္႔နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ျပန္လည္ေျဖရွင္းခ်င္လို႔ ဒီစာကို ေရးပါတယ္။
***
အမည္မပါေသာ ေက်ာင္းသားေဟာင္း ဆိုသူရွင့္ …
အဲဒီကြန္မန္႔နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး နည္းနည္းေလာက္ ျပန္ေျပာပါရေစ … ။

(၁) က်မရဲ႕စာကို ဟစ္တိုင္မွာ ေဖာ္ျပတဲ့အတြက္ အခေၾကးေငြ တျပားတခ်ပ္မွ မရပါဘူး။ ဟစ္တိုင္က က်မစာကို ေဖာ္ျပခ်င္တယ္လို႔ ကြန္မန္႔ေပးထားတဲ့ အတြက္ က်မက ခြင့္ျပဳလိုက္႐ံု သက္သက္ပါ။ ကေလာင္အမည္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်မေျပာင္းလဲလိုက ေျပာင္းေပးမယ္လို႔ ဟစ္တိုင္က ေျပာခဲ့ေပမဲ့ က်မဘေလာ့ မွာ ေမဓာ၀ီလို႔ ေပးထားၿပီးျဖစ္လို႔ (အားလံုးသိၿပိးျဖစ္တဲ့အတြက္) ဒီတိုင္းသာ ထည့္ဖို႔ ခြင့္ျပဳလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ professional ဆန္တယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ႐ုပ္သိမ္းေပးေစလိုပါတယ္။

(၂) က်မရဲ႕ မည္သည့္စာမဆို ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္နဲ႔ ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာမွာေရးထားတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ဆိုတာကေတာ့ မိဘ၊ သားသမီး၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူ၊ ျပည္သူ … အားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မစာဟာ က်မဘေလာ့မွာပဲရွိရွိ ဟစ္တိုင္မဟုတ္တဲ့ တျခား ဘယ္ေနရာမွာပဲ ေဖာ္ျပ ေဖာ္ျပ က်မရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ရပ္တည္ခ်က္က ေသြဖယ္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်မ လိပ္ျပာသန္႔စြာ ဟစ္တိုင္ အတြက္ ခြင့္ျပဳခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

(၃) က်မဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးလည္း နားမလည္ပါဘူး။ က်မ ေရးခ်င္တဲ့စာကို က်မ လြတ္လပ္စြာေရးသားခြင့္ရွိတဲ့ က်မဘေလာ့မွာ က်မ ေရးေနတာပါ။ က်မခံစားခ်က္ဟာ ဒီကေန႔ ေခတ္ကို ထင္ဟပ္တဲ့ စာျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ေရွးကဗ်ာေတြအေၾကာင္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ခ်င္ပတ္သက္မယ္။ က်မစာေတြ အားလံုးကို ဖတ္ၾကည့္ ရင္ က်မရဲ႕ သေဘာထားကို ေသခ်ာသိႏိုင္ပါတယ္။ တခုရွိတာကေတာ့ အျမင္မေတာ္ရင္ က်မက ေ၀ဖန္တတ္ပါတယ္။ အဲဒါကို ႏိုင္ငံေရးလို႔ သတ္မွတ္ ပါသလား။ က်မ ဒီသတင္းစာ ေဆာင္းပါး တခုထဲကို ေ၀ဖန္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အရင့္အရင္ကလည္း ဒီလိုပဲ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေခတ္ျပိဳင္က ေဆာင္းပါးကိုပါ ေ၀ဖန္ခဲ့ေသးတာပဲ။

(၄) မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြန္မန္႔ေတြမွာ ဆဲဆိုၾကရင္ က်မ လစ္လ်ဴ႐ႈ ေလ့ရွိ ပါတယ္။ က်မကိုဆဲထားတာေတာင္မွ က်မ ဖ်က္ေလ့မရွိပါဘူး။ လူတိုင္းရဲ႕ လြတ္လပ္စြာေရးသားခြင့္ကို ပိတ္ပင္ရာက်မွာစိုးလို႔ပါ။ တရားလြန္ ေစာ္ကား လာရင္ေတာ့ က်မ ကန္႔သတ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက က်မဘေလာ့အတြက္ က်မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္စည္းမ်ဥ္း တခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။
“မေမဓာ၀ီကိုယ္တိုင္ ဒီလို ေအာက္တန္းက်တဲ့လုပ္ရပ္ကို အားေပးသလို ျဖစ္ေနတာကို ျပန္လည္ ဆင္ျခင္ႏိုင္ေစဖို႔ပါ။”
အဲဒီလို ေျပာပံုအရ က်မကပဲ ေအာက္တန္းက်တဲ့ လုပ္ရပ္ကို အားေပးေန သလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီပို႔စ္မွာ လာေရးသမွ် ကြန္မန္႔ေတြကို က်မက ဘာမ်ား တုန္႔ျပန္ခဲ့လို႔ ဒီလို စြပ္စြဲရတာပါလဲရွင္။

(၅) က်မကို ရယ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းရဲ႕ ကြန္မန္႔ကို ဖတ္ျပီး က်မလည္း ရယ္ေနမိပါတယ္။ က်မ အေၾကာင္း မသိလို႔ ဒီလိုေရးတာပဲ။ “အိမ္ႀကီးေပၚမွာ အခန္႔သားအင္တာနက္သံုး၊ သြားစရာရွိကားေလးနဲ႔သြား …” ဒီစာသားေတြဟာ က်မအေၾကာင္းမသိလို႔သာ ေရးတာပဲလို႔ ေတြးမိၿပီး က်မ ရယ္ေနမိတာပါ။ ေနာက္တခုက က်မက သူမ်ား ေျမွာက္တိုင္း ေျမာက္ျပီး ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ႔ မစဥ္းစား မဆင္ျခင္ ေလွ်ာက္လုပ္တတ္တဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သက္ အရြယ္မဟုတ္ပါဘူးရွင္။ က်မအေၾကာင္း ေသခ်ာစံုစမ္းလိုက္ပါဦး။

(၆) “အခုေရးတဲ့ပို႔စ္ဟာ ရာသီေပၚ သီးႏွံလုိပါပဲ။ ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်တဲ့ မေမဓာ၀ီရဲ႕ လုပ္ရပ္ကုိ မခ်ီးက်ဴးတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႀကိဳက္သလို အျပစ္တင္စကား ေျပာႏိုင္ေၾကာင္းပါ။”
က်မကို မခ်ီးက်ဴးတဲ့အတြက္ အျပစ္မတင္ပါဘူး။ သို႔ေပမဲ့ အဲဒီပို႔စ္ကို ေရးရျခင္း ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူနဲ႔ ျပည္သူဟာ မိဘနဲ႔ သားသမီး ဆိုတဲ့ လြဲမွားတဲ့အယူအဆကို လက္မခံႏိုင္တဲ့အတြက္ ေရးရျခင္းပါပဲ။ ဒါကို ရာသီေပၚ သီးႏွံ … ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်ျခင္းလို႔ ဘာေၾကာင့္မ်ား သတ္မွတ္ရတာပါလဲ။ က်မျဖင့္ စဥ္းစားလို႔ မရပါဘူး။ အဲဒီစာကို ေရးလိုက္လို႔ ရလာမယ္ထင္တဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ကို ေက်ာင္းသားေဟာင္းကပဲ ခန္႔မွန္းေပးၾကည့္ပါအုံး။

(၇) “ကိုယ္နာမည္ ႀကီးဖို႔အတြက္ ေလွ်ာက္မလုပ္ပါနဲ႔ မေမဓာ၀ီ။ လုိင္းမပူးပါနဲ႔။ စာေပဆိုရင္ စာေပေပါ့။ ႏိုင္ငံေရးဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးေပါ့။”
အဲဒါလည္း အေတာ္ရယ္ရတာပဲ။ စာေပနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးကို တလိုင္းစီခြဲထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းရဲ႕ စကားကို က်မ အလြန္သေဘာက်မိတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အပါအ၀င္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္၊ သိန္းေဖျမင့္ စတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြဟာ စာေပေရာ ႏိုင္ငံေရးေရာ လုပ္ခဲ့သူေတြ မဟုတ္ပါလား။ ဒီလိုေျပာလို႔ က်မက ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနသူလို႔ မထင္ပါနဲ႔အံုးေနာ္။ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေျပာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးမ်ဳိး က်မ နားမလည္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာေနတဲ့ ႏိုင္ငံသားတေယာက္အေနနဲ႔ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ အေရးကိစၥကို က်မ တတ္စြမ္းသေလာက္ လုပ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ႏိုင္ငံသားတိုင္းမွာ ရွိတဲ့ တာ၀န္မို႔ လုပ္တာပါ။ ကိုယ္နာမည္ႀကီးဖို႔ ေလွ်ာက္လုပ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ရုပ္သိမ္းေပးေစလိုပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ က်မနာမည္ႀကီး ခ်င္ရင္ ဘေလာ့မေရးပါဘူး။ စာနယ္ဇင္းေတြမွာ ေရးမွာေပါ့။ ကိုယ္ပိုင္ စာအုပ္ ေတြ ထုတ္မွာေပါ့။ က်မ အေပ်ာ္တမ္း ဘေလာ့ေရးတယ္၊ ကိုယ္ျမင္ေတြ႕ ၾကားသိ ခံစားေနရတဲ့ လက္ရွိဘ၀ေတြကို ေရးတယ္။ ဒါဟာ နာမည္ၾကီးခ်င္စိတ္နဲ႔ လုပ္ေနတာ လံုး၀မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေက်ာင္းသားေဟာင္းအေနနဲ႔ သိေစခ်င္ ပါတယ္။

(၈) “ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အမွန္တကယ္ ပူးေပါင္းလိုရင္ မေမဓာ၀ီဘေလာ့ဂ္မွာ ပို႔စ္တစ္ခုတင္ၿပီး မေမဓာ၀ီရဲ႕ ခံယူခ်က္ေတြ၊ အယူအဆေတြကို ေျပာျပေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရေအာင္ ဆက္သြယ္ပါ့မယ္။”
က်မရဲ႕ ခံယူခ်က္၊ ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ အယူအဆေတြကေတာ့ က်မဘေလာ့မွာ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြကို ဖတ္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေတြကိုသိလို႔ က်မကိုဆက္သြယ္လိုရင္လည္း လြယ္လြယ္ေလးပါ။ က်မ ဘာကိုမွ လွ်ိဳ႕၀ွက္ မထားပါဘူး။ က်မစာေတြကို ဖတ္ၾကည့္ျပီးတာနဲ႔ က်မအမည္ရင္း၊ ေနရပ္၊ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္အကိုင္ အားလံုးကို သိႏိုင္ပါတယ္။ က်မရုပ္ပံုႀကီးကလည္း ဟိုးနဖူးစည္းမွာ ရွိေနတာပဲမို႔ လူလည္း မမွားေလာက္ပါဘူး။

(၉) “ေၾသာ္ ဒါနဲ႔ မေမဓာ၀ီ ေရးထားတာေလးေတြ႔လို႔ပါ။ အမွားေတြ႔ရင္ ေထာက္ျပပါ။ ျပင္မွလည္း တိုးတက္မယ္ ဆိုလို႔ပါ။ မေမဓာ၀ီရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို ျပန္လည္ သံုးသပ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေထာက္ျပေနပါၿပီဗ်ာ။”
က်မစာထဲမွာ မွားယြင္းမႈ တစံုတရာ ေတြ႕ရင္ ေထာက္ျပဖို႔ မေန႔ကပို႔စ္မွာ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အခု က်မကို ေထာက္ျပတာက စာကိုလား လူကိုလား။ က်မ ျမင္သေလာက္ေတာ့ အဲဒီေန႔က တင္ခဲ့တဲ့ စာထဲက အခ်က္အလက္ မွားယြင္းလို႔ ေထာက္ျပတာမ်ဳိး တစံုတရာ မေတြ႕ရဘဲ က်မကိုသာလွ်င္ သက္သက္မဲ့ တိုက္ခိုက္ ေနသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။

နိဂံုးခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ … ေက်ာင္းသားေဟာင္းရဲ႕ ကြန္မန္႔ အစအဆံုးဖတ္ၿပီး လိုရင္း က စာကုိေျပာခ်င္တာလား၊ လူကို ေျပာခ်င္တာလား နားလည္ရခက္လွစြာ က်မ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
1st Sep, 2007
10:40 am

Read More...