Wednesday, December 24, 2014

ခ်စ္ေသာ ... ပန္းကေလး ...


“ခ်စ္ေသာ ...  ပန္းကေလး”

ေလယူရာ တိမ္း
ရြက္စိမ္းလည္း မျဖစ္ခ်င္။

နီးစပ္ရာ တြယ္
ပန္းႏြယ္လည္း မျဖစ္ခ်င္။

ပင္ျမင့္မွာ တင္
သဇင္လည္း မျဖစ္ခ်င္။

အညၾတ
ဘဝျဖင့္ေၾကြ
ေျမမွာသက္ဆင္း
ဆြတ္သူ ကင္းလည္း
ပ်ံ႕သင္းထံုေဝ
တာဝန္ေက်သည့္
ခေရသာလွ်င္
ျဖစ္ခ်င္သည္။
***
ေမဓာဝီ
၂၃၊ ၁၂၊ ၂၀၁၄
၁၄း၅၁ နာရီ

Read More...

Friday, December 12, 2014

ေစာင့္ေနတဲ့ ငွက္ကေလး


“ေစာင့္ေနတဲ့ ငွက္ကေလး”
 
လြမ္းစဖြယ္
ႏြမ္းနယ္တဲ့ ငွက္ကေလး။

တသက္ေဝးၿပီလား
ငွက္ေက်းလို အေတာင္ပါရင္ျဖင့္
ေမာင္လာခ်င္ ေမ့နံေဘးမွာ
ေမွးစက္ခ်င္ေသး ... ။ ... ။ 
***
ေမဓာဝီ
၁၁၊ ၁၂၊ ၁၄
၁၈း၂၃ နာရီ (ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္)

ဒီကဗ်ာေလးကို ေရးျဖစ္သြားတာက ဒီရက္ပိုင္း ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ကိုနတၳိ တင္ေနတဲ့ အစိမ္းေရာင္ ငွက္ကေလးေတြ ေၾကာင့္ပါပဲ။ ကိုနတၳိ တင္ထားတဲ့ အေဖာ္မပါ တေကာင္ထဲရွိတဲ့ ငွက္ပံုေလးေတြကို ၾကည့္ရတာ သနားစရာ လြမ္းစရာေလးမို႔ ကြန္မန္႔ထဲမွာ အဲဒီကဗ်ာေလး ဝင္ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။  ေဖ့စ္ဘြတ္ထဲမွာ ၾကာရင္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာစိုးလို႔  ကဗ်ာေလးကို ဘေလာ့ဆီ ယူလာခဲ့လိုက္တာပါ။ အေပၚက ပန္းခ်ီပံုကေတာ့ အင္တာနက္ထဲ ေတြ႕တဲ့ ငွက္ပံုေလးကို ၾကည့္ၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးလေလာက္က က်မ ကူးဆြဲထားတဲ့ ပံုေလးပါ။ ေရာင္စံုခဲတံနဲ႔ ဆြဲၿပီး “ ေစာင့္ေနတဲ့ ငွက္ကေလးလို႔“ နာမည္ေပးခဲ့တယ္။ ကဗ်ာေလးနဲ႔ ပန္းခ်ီပံုေလး လိုက္ဖက္မယ္ထင္လို႔ တြဲၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။

တခါတခါက်ေတာ့ တစံုတရာကို ေစာင့္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြက စိတ္ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္စရာ ေကာင္းလြန္းလွတယ္ မဟုတ္လား။
***
၁၂၊ ၁၂၊ ၁၄
၁၅း၂၀ နာရီ (ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္)

Read More...

Saturday, December 06, 2014

ကဗ်ာတေစၦ


“ကဗ်ာတေစၦ”
***
ေမ ေသသြားလွ်င္
ေမ့ ရင္ခြင္မွာ
ကဗ်ာေတြသာ လႊမ္းေပးပါ။

ထို႔ျပင္တမူ
ေမ့ အုတ္ဂူမွာ
ကဗ်ာကမၺည္း ထိုးေပးပါ။

အုတ္ဂူကို မိုး
ေနမထိုးခ်င္
ကဗ်ာပင္ေလး ပ်ဳိးေပးပါ။

ကဗ်ာပင္ရင့္
ကဗ်ာပြင့္ေဝ
ကဗ်ာေၾကြလွ်င္
ကဗ်ာတေစၦ ...  ေမ ျဖစ္မည္။ ... ။
***
ေမဓာဝီ
၅၊ ၁၂၊ ၁၄
၂၃း၂၁ နာရီ (ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္)

Read More...

Thursday, November 13, 2014

တခါက ေမ ...

တခါက ေမ ...

ထာဝရ မေဝႏိုင္တဲ့
တခါက ေမ ... ၊
ဘဝေတြ လြန္ကြာျခားၿပီမို႔
ထားခဲ့ပါေလ။

မွားခဲ့သမွ် အေထြေထြ
ေက်ပါေစ ေမွ်ာ္ေတြး
ေၾသာ္ ... မေဝးခ်င္လည္း
ေပ်ာ္ေရးကို ေရွာင္ဖယ္လို႔
ေမာင္မယ္မွာ ေႏွာင္တြယ္ရစ္ေပမဲ့
ခ်စ္လ်က္နဲ႔ ေဝး ... ။ ... ။ 
***
ေမဓာဝီ
၁၃၊ ၁၁ ၊ ၁၄
၁၇.၁၇ နာရီ

Read More...

Saturday, October 25, 2014

... ခ်စ္သူ ... (၃)

... ခ်စ္သူ ...
 
အခ်စ္ဟာ ... 
တခါတေလ ... ေႏြးေထြး
တခါတေလ ... ေအးစက္

တခါတေလ ... အနီးမွာ
တခါတေလ ... ေဝးကြာ

တခါတေလ ... အခ်ဳိ
တခါတေလ ... အငို

တခါတေလ ... အျပံဳး
တခါတေလ ... အ႐ႈံး

တခါတေလ ... နားလည္
တခါတေလ ... အားငယ္

တခါတေလ ... ၾကင္နာ
တခါတေလ ... ရင္နာ

ေၾသာ္ ... 
တခါတေလ ... တခါတေလနဲ႔
ကဗ်ာေတြ ေရးဖြဲ႕ရင္း
ၿပံဳးတလွည့္ မဲ့တခါ
ရက္ေတြလဲ ၾကာခဲ့ၿပီ။

ေလ်ာ့မသြားတဲ့ အခ်စ္
ေပါ့မသြားတဲ့ ေမတၱာ
ကမၻာတည္သေရြ႕ မပ်က္သုဥ္း
မမုန္းဘူး ဆိုတဲ့ သစၥာစကား
သိမ္းဆည္းထားရင္းနဲ႔
ႏွလံုးသားကို အလိုလိုက္
တခါတေလ ... ကိုယ္က မိုက္ခ်င္တယ္။
***
ေမဓာဝီ
၂၅.၁၀.၁၄
၁၈.၁၆ နာရီ

မွတ္ခ်က္။   ။ ၁၈.၀၁.၂၀၁၄ က ေရးျပီး သိမ္းထားခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးကို နည္းနည္းေျပာင္းၿပီး တင္လိုက္တာပါ။ အေပၚက ငွက္ကေလး ႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ ကိုညီလင္းသစ္ ဘေလာ့မွာ ကိုညီလင္း စကၤာပူမွာ ႐ိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေလးကို ၾကည့္ၿပီး ကူးဆြဲထားတာ။ စကၠဴေပၚမွာ ေရာင္စံုခဲတံနဲ႔ ဆြဲပါတယ္။ ဓာတ္ပံုနဲ႔ တူေတာ့ မတူပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အမွတ္တရ ဘေလာ့မွာ တင္လိုက္ပါတယ္။ “အခ်စ္ဆိုသည္မွာ” ဆိုတဲ့ နာမည္ေလးကလဲ ကိုညီလင္း ေပးထားတဲ့ နာမည္ေလးပါပဲ။ နာမည္ရယ္ ပံုရယ္ သံုးစြဲကူးယူခြင့္ျပဳတဲ့ ကိုညီလင္းကို ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။

Read More...

Tuesday, October 14, 2014

တမ္းတတဲ့ ေတး ...

တမ္းတတဲ့ ေတး


ပန္းျဖဴျဖဴ ... 
နမ္းသူကို ေမွ်ာ္ေငး။

အေဖာ္ေဝးသူမို႔
ေၾသာ္ ... ေဆြးကာ - ခမ်ာ လြမ္းမယ္ ...
တမ္းတတဲ့ ေတး ... ။ 
***
ေမဓာဝီ
၁၄.၁၀.၁၄
၀၆း၄၀ နာရီ

ဒီေန႔မနက္ အိပ္ရာက ႏိုးခ်ိန္ မ်က္ႏွာမသစ္ခင္ ေဖ့စ္ဘြတ္ဝင္ေတာ့ ကိုနတၳိတင္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းျဖဴျဖဴ ေလးေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ ကိုနတၳိက ဓာတ္ပံုေလးေတြ တင္ရင္ စီးရီးစ္ အလိုက္တင္ေလ့ရွိပါတယ္။ ငွက္ကေလးေတြ၊ ေနမင္းႀကီး၊ သစ္ပင္ေတြ ... စသျဖင့္ေပါ့။ ခုတေလာေတာ့ ႏွင္းဆီပန္း အျဖဴေရာင္ေတြခ်ည္း ဆက္တိုက္ တင္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီမနက္ အဲဒီႏွင္းဆီပန္း အျဖဴေလးေတြကို ျမင္ရေတာ့ က်မစိတ္ထဲကေန စာသားေလးေတြ အစီအရီ ေပၚလာတာနဲ႔ ကမန္းကတန္း ခ်ေရးလိုက္တယ္။ ကိုနတၳိရဲ႕ ပို႔စ္က ကြန္မန္႔ထဲမွာေရာ ... က်မရဲ႕ ေဖ့စ္ဘြတ္ ေပ့ခ်္မွာပါေပါ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ျဖစ္လာတဲ့ ကဗ်ာေလး အလဟႆ  မျဖစ္ရေအာင္ ဘေလာ့မွာ တင္လိုက္ပါတယ္။ :)
***
(မွတ္ခ်က္။ ပံုထဲက ႏွင္းဆီပန္းေလးက ဦးရီးေတာ္ျခံထဲက ပန္းကေလးပါ)
***
ေတာင္းပန္ျခင္း ... ။ 

အလုပ္႐ႈပ္၊ စိတ္႐ႈပ္ေနတာေၾကာင့္ တီတင့္နဲ႔ သူႀကီးမင္းတို႔ရဲ႕ တဂ္ပို႔စ္ကို အခ်ိန္မီ မေရးေပးႏိုင္တာ ခြင့္လႊတ္ပါ။ မၾကာမီ ရက္ပိုင္းမွာ ေရးလက္စေလး အေခ်ာသတ္ၿပီး တင္ေပးပါမယ္။ အခုေတာ့ ... ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔ပဲ ေလာေလာဆယ္ ေက်နပ္ၾကပါလုိ႔ ... ။
***

Read More...

Tuesday, September 23, 2014

ပ်င္းတဲ့ ကဗ်ာ ...

ပ်င္းတဲ့အခါ ... ကဗ်ာေရးပါ

ကာရန္ေတြနဲ႔ ကစား
စကားလံုးမ်ားကို ေထြခင္း
ပ်င္းတဲ့အခါ ... ကဗ်ာေရးပါ။

မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္
အလုပ္ေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေနရင္း
ပ်င္းတဲ့အခါ ... ကဗ်ာေရးပါ။

စံပယ္ေတြ လန္းပြင့္
ႏြမ္းလြင့္ၿပီးေတာ့ ေၾကြ
ပန္းေျခာက္ေတြအေၾကာင္း သီဖြဲ႕
ပ်င္းတဲ့အခါ ... ကဗ်ာေရးပါ။

ေနေရာင္ျခည္ ေႏြး .. ေႏြး
ေလႏုေအး တိုက္ .. တိုက္
မိုးၿဖိဳက္ၿဖိဳက္ ရြာ .. ရြာ
ပ်င္းတဲ့အခါ ... ကဗ်ာေရးပါ။
***
ကဗ်ာေရးရင္းနဲ႔ ပ်င္း
ပ်င္းရင္းနဲ႔ ကဗ်ာဖြဲ႕
ဒီလိုနဲ႔ ... 
ပ်င္းလြန္းတဲ့အခါ ...
ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးျဖစ္တယ္။
***
ေမဓာဝီ
၂၀၊ ၀၅၊ ၂၀၁၄
၁၈း၄၂ နာရီ

Facebook မွာ တင္ၿပီးသားကဗ်ာေလးပါ။ ေပ်ာက္သြားမွာစိုးလို႔ ဘေလာ့မွာ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ 
(ပ်င္းတဲ့အခါ ကဗ်ာေရးပါဟု ဆိုလာသူ .... သို႔)

Read More...

Friday, September 19, 2014

လိေမၼာ္သီး နဲ႔ angry bird

*
ေမဓာဝီ ပန္းခ်ီဆြဲေနသည္။
ေက်ာင္းတြင္းပန္းခ်ီၿပိဳင္ပြဲ
***
ဟုတ္ပါတယ္။  ေမဓာဝီတေယာက္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကစလို႔ ပံုဆြဲစာအုပ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ေရာင္စံုခဲတံနဲ႔ တမ်ဳိး ေရာင္စံုေရေဆးေတြနဲ႔ တဖံု ပံုေတြဆြဲေနခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ ပန္းခ်ီပညာကို ေလ့လာခ်င္ေနခဲ့တာ ဟိုးငယ္ငယ္ေလးကတည္းက တဲ့ ... ။ အခြင့္အေရး မေပးတဲ့ အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသင္ယူ မေလ့လာခဲ့ရဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္စေရးေတာ့ သူနဲ႔ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ ဘေလာ့ဂါေတြထဲမွာ ပန္းခ်ီပညာရွင္ေတြ ဝါသနာရွင္ေတြကို ျမင္ေတြ႔ရတဲ့အခါ ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ဆႏၵဟာ တေန႔တျခား ႀကီးမားလို႔ လာခဲ့ျပန္တယ္။
ပထမဆံုး ေရးတဲ့ ေရေဆးပန္းခ်ီ
စကၤာပူက မစုခ်စ္ ဆြဲတဲ့ (ဦးေရခ်မ္းနဲ႔ မေရႊစု) ကာတြန္းေလးေတြကို သိပ္သေဘာက်သလို ပံုတူပန္းခ်ီေတြဆိုရင္လဲ ရင္သပ္႐ႈေမာ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။  ပန္ဒိုရာရဲ႕ ပန္းခ်ီေတြဆိုလဲ ကြန္ပ်ဴတာေပၚမွာ ဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီေရာ အျပင္မွာဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီေတြပါ ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေနာက္ ကဗ်ာေတြ စာေတြလဲေရး၊ ဂစ္တာလဲတီး သီခ်င္းလဲဆို၊ ပန္းခ်ီလဲဆြဲတဲ့  မခ်စ္ၾကည္ေအး နဲ႔ ပ်ဳိးယုဝသုန္ ... စသျဖင့္ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ ဘေလာ့ဂါတိုင္းကို အားက်စိတ္နဲ႔ သူ႔မွာ ေငးေမာေနခဲ့ရတာ ... ။ ဟိုးေနာ္ေဝးႏိုင္ငံက ဦးသစ္နက္ဆူးကေတာ့ တကယ့္ ပါရမီ့ရွင္ ပ႐ုိတေယာက္မို႔ သူဆြဲသမွ် အံ့ၾသတႀကီး ပါးစပ္အေဟာင္းသား ... လက္ဖ်ားေတြ ခါလို႔ေပါ့။ ဘိလပ္က တံုးဖလားသူႀကီးမင္းတို႔လို ကိုယ္တိုင္ေရး တေၾကာင္းဆြဲ ပန္းခ်ီေတြနဲ႔ ဘေလာ့ပို႔စ္ေတြကို ခပ္တည္တည္ သ႐ုပ္ေဖာ္ေနတာလဲ အင္း ... အားက်စရာပါပဲေလ ... ။ :)

ဒီလိုနဲ႔ သူလဲပဲ ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ တားမရ ဆီးမရ ျဖစ္လို႔လာပါတယ္။ ခက္တာက ဝါသနာသာ ပါတယ္ ... ပါရမီက နည္းလြန္းလွတာေၾကာင့္ ညီအစ္မ သံုးေယာက္ထဲမွာ သူဟာ ပန္းခ်ီပညာမွာ အညံ့ဆံုးပဲတဲ့။ သူတို႔ ညီအစ္မ သံုးေယာက္လံုး သူငယ္တန္းကတည္းက လသာ-၂ မွာ ေက်ာင္းတက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေခတ္တုန္းက ပဥၥမတန္းက စၿပီး ေက်ာင္းမွာ ပန္းခ်ီ၊ အိမ္တြင္းမႈ၊ ဘင္ခရာ၊ ဂၽြမ္းဘား စသျဖင့္ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ မဟုတ္တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြထဲက ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ေရြးခ်ယ္သင္ယူခြင့္ရွိတယ္။ အစ္မႀကီးက ဘင္ခရာထဲပါတယ္၊ အစ္မလတ္က ပန္းခ်ီ သင္တယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဘာကို ဝါသနာပါမွန္း မသိတဲ့ ေမဓာဝီဟာ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိခဲ့ဘူး။ 
Hanging Garden ခဲပန္းခ်ီ
သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕က အိမ္တြင္းမႈ သင္တန္းထဲပါေတာ့ သူလဲ အိမ္တြင္းကို လိုက္မႈပါတယ္။ အိမ္တြင္းမႈခ်ိန္မွာ အပ္နဖား ထိုးရင္း မိုးလင္း ... အဲ ... စာသင္ခ်ိန္ တခ်ိန္ကုန္သြားလို႔ ဘာမွ မလုပ္လိုက္ရတာကလဲ ခဏခဏ။ အပ္ေစာင္းထိုးနဲ႔ ဝက္သိုးထုိးကလဲ ခုထိမကြဲေသးဘူး၊ အပ္ျပန္ေပါက္ဆို ကိုယ့္လက္ကို ကိုယ္ အပ္နဲ႔ ျပန္ျပန္ေပါက္ေနလို႔ ဒဏ္ရာနဲ႔ ဒဏ္ခ်က္။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္တမ်ဳိး ေျပာင္းမွပါ ဆိုၿပီး ဂၽြမ္းသြားထိုးတယ္။ ကိုယ့္အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ဂၽြမ္းဘားထဲ ပါတာကိုး။ ဇြဲရွိတဲ့ ေမဓာဝီဟာ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ လိုက္ ဂၽြမ္းထုိးရင္း ဇက္ေတြနာ ကိုယ္လက္ေတြ နာေတာ့ ဆက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ျပန္ဘူး၊ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ အခ်ဳိးအဆက္နဲ႔ ဂၽြမ္းဘားနဲ႔ကလဲ အဆင္မေျပတာပါတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ပန္းခ်ီခန္းထဲ ေရာက္သြားပါေရာ။

ပန္းခ်ီခန္းမွာ ဟိုျခစ္ ဒီျခစ္ ေလွ်ာက္ျခစ္ေနတုန္းကေတာ့ ဟုတ္လို႔ပါပဲ။ တရက္ေတာ့ ဆရာမက အနီေရာင္ ရွိေသာ ပန္းသံုးမ်ဳိး ဆြဲခဲ့ပါဆိုၿပီး အိမ္စာေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ေမဓာဝီတေယာက္ ခြက်ေတာ့တာပဲ။ သံုးမ်ဳိးျပည့္ေအာင္ ဘာပန္းေတြ ဆြဲရမလဲ မသိဘူး။ အဝိုင္းေလးထဲမွာ အရစ္ေလးေတြေခြၿပီး အနီေရာင္ေလးျခယ္ ႏွင္းဆီပန္း နာမည္တပ္လိုက္တယ္၊ တူတာ မတူတာ အပထားေပါ့။ ေနာက္တခါ ...  ႐ိုးတံရွည္ေလး ေဘးတဖက္တခ်က္မွာ ပြင့္ဖတ္ အနီေရာင္ေလးေတြ ကပ္ဆြဲၿပီး သစၥာပန္းလို႔ နာမည္တပ္၊ ပန္း ႏွစ္မ်ဳိးေတာ့ရၿပီ။ ေနာက္တမ်ဳိးအတြက္ ဘာဆြဲရမွန္း မသိေတာ့ အစ္မလတ္က အၾကံေပးတယ္၊ ၾကာပန္းအနီေလး ဆြဲပါလား ... တဲ့။ အင္း ... ဟုတ္သားပဲ၊ ၾကာပန္းက အနီေရာင္ ... ။ ၾကာပန္းက အနီေရာင္ေပမဲ့ ... ခက္တာက ၾကာပန္းမဆြဲတတ္လို႔ ဆြဲလိုက္ ဖ်က္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြသာ လင့္ကုန္တယ္၊ ၾကာပန္းနီနီက မျဖစ္လာေသးဘူး။ ေနာက္ဆံုး အစ္မလတ္က အျမင္မေတာ္လာတာနဲ႔ သူ႔ပံုဆြဲစာအုပ္ထဲမွာ  ၾကာပန္းနီေလးတပြင့္ ဆြဲေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ေရေဆးပန္းခ်ီ
ေနာက္တေန႔ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဆရာမဆီ စာအုပ္ထပ္တဲ့အခါ ဆရာမက အမွတ္ျခစ္ေနရင္း သူ႔စာအုပ္ အလွည့္အေရာက္မွာ နာမည္ေခၚပါေလေရာ။ မရဲတရဲ အနားကပ္သြားေတာ့ ...
"ဒါ ... သမီးစာအုပ္လား"
"ဟုတ္ကဲ့"
“ဒီၾကာပန္းက ဘယ္သူဆြဲေပးတာလဲ” ဆရာမက ဒဲ့ပဲ ေမးပါတယ္။
“သမီးဆြဲတာပါ” သူကလဲ ဒဲ့ပဲ လိမ္လိုက္တယ္။
“မွန္မွန္ေျပာေနာ္” ဆရာမကလဲ ကိုယ့္တပည့္ကို အဲဒီေလာက္ အယံုအၾကည္ရွိတာ။
“ဟုတ္တယ္ ... သမီးဆြဲတာပါ” သူကလဲ မထူးေတာ့ၿပီမို႔ ဆက္လိမ္တယ္။
ေဘးနားမွာ လူေတြကလဲ ဝိုင္းေနၿပီ။ လိမ္ေနရတာ ရွက္ေတာ့လဲ ရွက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ အမွန္အတိုင္း ေျပာရမွာ ပိုရွက္ေနခဲ့တယ္။

“ကဲ ... ဟုတ္ၿပီ ... ဒါဆို ... ေရာ့ ... ဒီမွာ ဆြဲျပ”
ဂိ ... ေသၿပီဆရာ ... ။ 
ဆရာမစားပြဲနား ဝိုင္းေနတဲ့ လူေတြၾကားထဲမွာ ျမဳပ္ေနတဲ့ ေမဓာဝီဟာ ပိုၿပီး ပုဝင္သြားမတတ္ပဲ။ ဆရာမက ေျမျဖဴခဲႀကီးေပးၿပီး သူ႔စားပြဲေပၚမွာ ၾကာပန္းပံု ဆြဲခိုင္းတယ္။ လိမ္ညာတယ္ဆိုတာ ဘယ္အခါမွ မေကာင္းပါဘူး။ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ ေမဓာဝီဟာ လူေတြအလယ္မွာ ေခၽြးပ်ံရင္း ခုလို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ 
“သမီး ေျမျဖဴခဲနဲ႔ ပံုမဆြဲတတ္ပါဘူး တီခ်ာ”

ဆရာမက စိတ္ပ်က္သြားလို႔ပဲလား၊ သနားသြားလို႔ပဲလား၊ လူေတြအံုေနတာကို မႀကိဳက္လို႔ဘဲလား ... တခုခုေၾကာင့္ပါပဲ၊ သူ႔ကို အတင္းအက်ပ္ ဆက္မဆြဲခိုင္းေတာ့ဘဲ ေနာက္တပံု ကိုယ္တိုင္ ထပ္ဆြဲခဲ့ဖို႔သာ ေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ဟာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ခုခ်ိန္ထိ စြဲထင္က်န္ေနတယ္။ ဟန္ေဆာင္ လိမ္ညာမိတာကိုလဲ ျပန္ေတြးတိုင္း တႏုံ႕ႏုံ႔နဲ႔ ရွက္ခဲ့ရပါတယ္။ 
***
ဒီေနာက္မွာေတာ့ ပံုဆြဲျခင္းနဲ႔ သူဟာ အေတာ္ေလး ကင္းေဝးသြားခဲ့ျပန္တယ္။ ဟိုဟာ ဒီဟာ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ ေလွ်ာက္လုပ္ရင္း သူ႔ရဲ႕ ငယ္ဘဝက ကိုယ့္ဝါသနာ ဘာမွန္းမသိဘဲ ကုန္ဆံုးခဲ့တယ္။

ထူးအိမ္သင္ အမွတ္တရ ခဲပန္းခ်ီ
ကိုးတန္းေလာက္မွာ ဂစ္တာေလး မေတာက္တေခါက္ စတီးေနၿပီ။ ကဗ်ာတို စာတိုေတြ စေရးေနၿပီ။ ပန္းခ်ီဆြဲရမွာကိုေတာ့ သူရွက္ရြံ႕ေနဆဲလား မေျပာတတ္ဘူး။ အလွမ္းေဝးေနဆဲပဲ။ ေႏြရာသီ ပန္းခ်ီသင္တန္း ေၾကာ္ျငာေလးေတြ သတင္းစာထဲျမင္ရင္၊ ပန္းခ်ီေက်ာင္းက ေလွ်ာက္လႊာေတြ ေခၚတာေတြ႔ရင္ အေျပးသြားတက္ခ်င္ေပမဲ့ အေျခအေနက မေပးခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူဟာ ပန္းခ်ီကားေတြကို ႏွစ္သက္တယ္၊ ပန္းခ်ီျပပြဲေတြ သြားၾကည့္တယ္၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြကို ေလးစားအားက်တယ္။ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့တယ္။
***
၂၀၁၂-မတ္လမွာ သူ အဂၤလန္က ျပန္ေရာက္ၿပီး အစ္မႀကီး ဦးစီးတဲ့ ေက်ာင္းမွာ ကူညီလုပ္ကိုင္ရေတာ့ ကေလးေတြကို စာသင္တဲ့ေနရာမွာ ပန္းခ်ီပညာက အထူးသျဖင့္ လိုအပ္တယ္လို႔ ပိုၿပီး သိခဲ့ရတယ္။ B.Ed တက္ရင္ ပန္းခ်ီကို သီးသန္႔ သင္ရတယ္လို႔ ေက်ာင္းမွာလုပ္ေနတဲ့ B.Ed ဆင္း ဆရာေတြကလဲ ေျပာျပတယ္။ အဲဒီဆရာေတြ စာသင္တဲ့အခါ ဝိႈက္ဘုတ္မွာ ပံုေတြဆြဲၿပီး သင္ျပၾကတာကို ျမင္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ပန္းခ်ီပိုးက ျပန္ႏိုးၾကြလာျပန္တယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ေႏြရာသီမွာေတာ့ ပန္းခ်ီသင္ခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြအတြက္ ပန္းခ်ီဆရာေခၚတဲ့အခါ သူက ဒီလို စဥ္းစားတယ္။ ဒီတႏွစ္ကို ကေလးေတြနဲ႔အတူ သူပါ လိုက္သင္လိုက္မယ္။ ေနာက္ႏွစ္က်ရင္ ဆရာမငွားေတာ့ဘူး၊ သူပဲ သင္မယ္ ... တဲ့။ အၾကံႀကီးတာ ... ။ မ႐ိုးသားတဲ့ ေမဓာဝီဟာ ပန္းခ်ီဆရာကိုေတာ့ အဲဒီလို မေျပာပါဘူး ... ။ က်မလဲ လိုက္သင္ပါရေစ ဆရာ ... ပန္းခ်ီပညာကို ဝါသနာပါလို႔ပါ ... ဘာညာ ဆိုေတာ့ ဆရာကလဲ အိုေက တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေမဓာဝီတေယာက္ အေျခခံ ပန္းခ်ီသင္တန္း စတင္ တက္ျဖစ္သြားေလသတည္း ဆိုပါေတာ့။
သင္တန္းမွာ လူကလဲ သိပ္မမ်ားပါဘူး။ ၂ တန္း၊ ၅ တန္း၊ ၇ တန္း ... စသျဖင့္ အရြယ္မညီတဲ့ ေက်ာင္းသား ေလးငါး ေျခာက္ေယာက္နဲ႔ ႀကီးေကာင္ႀကီးမား ေမဓာဝီနဲ႔ ပန္းခ်ီေတြ အတူတူ ဆြဲၾကပါေတာ့တယ္။ ကေလးေတြနဲ႔ အတူသင္ရေတာ့ ေႏွးေပမယ့္ တခုေကာင္းတာက သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ အိုင္ဒီယာေတြကို ေလ့လာခြင့္ရသလို၊ သူတို႔ေမးတတ္တဲ့ ေမးခြန္းမ်ဳိးေလးေတြလဲ သိႏိုင္တယ္၊ ဒါ့ျပင္ ဘယ္လို အေျခအေနမွာ သူတို႔ ၿငီးေငြ႕တတ္ၿပီး ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ စိတ္အားထက္သန္တယ္ ဆိုတာေတြပါ သိႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ 

ဒီလိုနဲ႔ ေႏြရာသီ သံုးလ ကေလးေတြနဲ႔အတူ ပန္းခ်ီသင္ၿပီးေနာက္ ပန္းခ်ီပိုး အေတာ္ဝင္သြားတဲ့ ေမဓာဝီဟာ ပန္းခ်ီသင္တန္း မတက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုပါ ပံုဆြဲစာရြက္ေတြ ေရာင္စံုခဲတံနဲ႔ ေရေဆးေရာင္စံုေတြ ေပးၿပီး ေက်ာင္းတြင္း ပန္းခ်ီၿပိဳင္ပြဲေတြ လုပ္လိုလုပ္၊ သူကိုယ္တိုင္ ဟိုေရးဒီေရး လုပ္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြကို ေက်ာင္းသားေတြကို အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ ေပးလိုေပး ပန္းခ်ီေလာကႀကီး အသက္ရွင္သန္ေရးအတြက္ မနားမေန ႀကိဳးစားပါေတာ့တယ္။

ေရာင္စံုခဲတံနဲ႔ဆြဲတဲ့ ငွက္ကေလး
စေန တနဂၤေႏြ တပတ္ ႏွစ္ရက္ နဲ႔ ၃လ (၂၄- ရက္တိတိ) ပန္းခ်ီသင္တန္းဆင္းႀကီး ေမဓာဝီဟာ သူစာသင္တဲ့အခါ တတ္သည့္ပညာ မေနသာဆိုသလုိ ဝိႈက္ဘုတ္ေပၚ ပံုေတြဆြဲၿပီး သင္ဖို႔ ၾကံစည္ျပန္တယ္။ သူသင္ရတဲ့ အတန္းက Starter level ... အသက္ ၅ ႏွစ္ ၆ ႏွစ္ ၇ ႏွစ္ ကေလးေတြေပါ့။ ကေလးေတြကို ဝႈိက္ဘုတ္မွာ ခဲတံပံုေလးဆြဲၿပီး What is this? လို႔ ေမးရင္ ကေလးေတြက This is a pencil. လို႔ ေျဖၾကတာေပါ့။ ခဲတံ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္၊ ၿပီးေတာ့ နားရြက္ရွည္ရွည္ ယုန္ကေလး ... စသျဖင့္ ဆြဲလိုက္ ေမးလိုက္နဲ႔ အဆင္ေျပေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပန္းသီးပံု ဆြဲျပဖို႔ေတာ့ သူ မႀကိဳးစားခဲ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ... သူၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ဟာသပံုျပင္ေလး တခုေၾကာင့္ပါပဲ။

တခါက ဆရာမေလးတေယာက္ဟာ ဆိုးတယ္လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ အတန္းကို စၿပီး သင္ရသတဲ့။ ဆရာမေလး အတန္းထဲဝင္လာၿပီး ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ပန္းသီးပံုႀကီး ဆြဲလိုက္တယ္။ အဲဒါဘာလဲ ... ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက (ကန္ေတာ့ပါရဲ႕) ဖင္တုန္းႀကီးပါ ဆရာမလို႔ တညီတညြတ္ထဲ ေျဖၾကပါသတဲ့။ ဆရာမေလးလဲ ရွက္သြားၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကို သြားတိုင္တာေပါ့။ “အတန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြ က်မကို ဝိုင္းေနာက္ေနၾကပါတယ္ ဆရာႀကီး” ... ။ “ဟင္ ဟုတ္လား၊ ငါလိုက္ၿပီး ဆံုးမမယ္” ဆရာႀကီးလဲ စိတ္ဆိုး မာန္ဆိုးနဲ႔ အတန္းထဲကို လိုက္လာၿပီး ေက်ာက္သင္ပုန္းကို ျမင္ေတာ့ ခုလို ေျပာလိုက္သတဲ့။ 

“ေဟ့ ... ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ဖင္တုန္းႀကီးပံု ဘယ္သူ ဆြဲထားတာလဲကြ” တဲ့။

အဲဒီအေၾကာင္းေလး ဖတ္ဖူးထားေတာ့ သူ ပန္းသီးပံု မဆြဲရဲဘူး။ တျခား လြယ္တဲ့အသီး စဥ္းစားၿပီး လိေမၼာ္သီးပံုေလး ဆြဲလိုက္ပါတယ္။ လိေမၼာ္သီးဆိုေတာ့ ထိပ္က စူစူေလးစဆြဲၿပီး ေအာက္က အဝိုင္းေလး ဝိုင္းလိုက္တာေပါ့။  ဆြဲေနတုန္းမွာပဲ ဘာပံုလဲေတာင္ မေမးရေသးဘူး၊  ေက်ာင္းသူေလး တေယာက္က ထေအာ္ပါတယ္။
“Angry bird” တဲ့ ... ။
***
ကိုင္း စာဖတ္သူမ်ား ... ဒီေလာက္ဆို ေမဓာဝီရဲ႕ ပန္းခ်ီလက္ရာကို သေဘာေပါက္ေလာက္ပါၿပီ။ သူကိုယ္တိုင္လဲ အေတာ္ေလး သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ ပံုျပင္ထဲက ဆရာမလိုေတာ့ သူက ရွက္ၿပီး ဆရာႀကီးကို သြားမတိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ angry bird နဲ႔ တူတဲ့ လိေမၼာ္သီးေလးကို ဝႈိ္က္ဘုတ္ေပၚက ဖ်က္ကာ တျခားပံုတပံု ေျပာင္းဆြဲၿပီး သင္ခန္းစာေတြကို ဆက္သင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူ႔ရဲ႕ အတန္းမွာ ...  လိေမၼာ္သီးပံု ဘယ္ေတာ့မွ မဆြဲေတာ့ဘူးတဲ့။
***
ပန္းခ်ီဆြဲသူ အေပါင္းအား ေလးစားလ်က္-

ေမဓာဝီ
၂၀၊ ၀၉၊ ၁၄
၀၀း၃၀ နာရီ (ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္)

BPP Challenge အတြက္ ေရးေသာပို႔စ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ တဂ္လိုသူမ်ားကေတာ့ ... 


ေရးႏိုင္ရင္ ေရးေပးၾကပါ။ မေရးႏိုင္ရင္ ၅၀၀၀ က်ပ္ တဲ့။ က်မေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။  :D သဂ်ီးတို႔ တီတင့္တို႔။  

Read More...

Wednesday, September 17, 2014

... ခ်စ္သူ ... (၂)

"ခ်စ္သူ ... (၂)"
 
ခ်စ္သူက “ေန”
ေမကေလ “လ” ...၊
ထက္ေကာင္းကင္ တိမ္လႊာထဲမွာ
ဆံုခဲေပစြ။

ခ်စ္သူက “ေရ”
ေမကေလ “တပြင့္ပန္း” ... ၊
ေႏြကႏၲာ ေရျပာခမ္းေတာ့
ညိွဳးေျခာက္လို႔ ႏြမ္း။

ခ်စ္သူက “ကဗ်ာ”
ကာရန္က ေမေလး ...၊
သူ႔ကဗ်ာ ကာရန္မဲ့ေလေတာ့
နီးလ်က္နဲ႔ ေဝး ... ။ ... ။
***
ေမဓာဝီ
၁၆.၀၉.၁၄
၁၀း၁၀ နာရီ

Read More...

Monday, September 15, 2014

... ခ်စ္သူ ...

"... ခ်စ္သူ ..."

ခ်စ္သူက “ေန”
ေမကေလ “လ” ...၊
ခ်စ္တဲ့သူ ေရာင္အဆင္းနဲ႔
ထြန္းလင္း သာ-ရ။

ခ်စ္သူက “ေရ”
ေမကေလ တပြင့္ပန္း ... ၊
ခ်စ္တဲ့သူ ေရစင္ဖ်န္းမွ
ဖူးပြင့္လို႔ လန္း။

ခ်စ္သူက ကဗ်ာ 
ကာရန္က ေမေလး ... ၊
ႏွစ္ကိုယ္တူ ၾကည္ရြင္ေအးဖို႔
သီကံုးမယ့္ ေတး။ ... ။ 
***
ေမဓာဝီ
၁၅၊ ၀၉၊ ၁၄
၁၄း၄၄ နာရီ

Read More...

Saturday, August 30, 2014

၈-ႏွစ္ျပည့္ နဲ႔ ဘေလာ့ေဒး အမွတ္တရ ...

.
“ကဗ်ာေတြ အေရးသားေတြ ဟိုအရင္ကေလာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး …” အစခ်ီတဲ့ စကားကို ေျပာလာသူကေတာ့ အမ်ားသိေတာ္မူတဲ့ တံုးဖလား သူႀကီးမင္းပါပဲ။ သူေျပာသမွ် အျပည့္အစံုကိုေတာ့ ေအာက္မွာ ႐ႈပါ။

အလြန္တေထာင္ အလုပ္မ်ားလွတဲ့ တံုးဖလား သူႀကီးမင္းဟာ သူ႔ရဲ႕ တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ အခ်ိန္ေတြထဲက ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ က်မနဲ႔ ေျပာဖို႔ မေန႔က ၈ မိနစ္တိတိ အခ်ိန္ေပးပါတယ္။ အဲဒီ ၈ မိနစ္ ျပည့္လုျပည့္ခင္မွာ ေျပာလိုက္တဲ့ ပြင့္လင္းျမင္သာလွစြာေသာ သူ႔ရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေၾကာင့္ က်မ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ မခ်ိၿပံဳးေလးသာ တံု႔ျပန္ႏိုင္ပါတယ္။ သူေျပာတာက မွားမွ မမွားဘဲကိုး။ တကယ္ေတာ့ … က်မ စာကို ေသခ်ာမေရးျဖစ္တာ ၾကာပါၿပီ။ စာေတြ ကဗ်ာေတြ ေရးခ်င္စိတ္က ရင္ထဲမွာ အျမဲရွိေနေပမယ့္ လက္က ခ်မေရးျဖစ္ဘူး။ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ ေတြးရမယ့္ အေတြးေတြ စိတ္ကူးေတြ က်မဆီ ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ အျမီးအေမာက္ မတည့္တာေတြ ေန႔တိုင္းျမင္ေတြ႔ ႀကံဳႀကိဳက္ေနေပမယ့္လို႔ အရင္လို ခ်ေရးဖို႔ရာ လက္တြန္႔ေနမိျပန္တယ္။

အရင္လို … ဟုတ္တယ္ … အရင္လို လို႔ပဲ ေျပာပါရေစေတာ့ … ။

အရင္တုန္းက … ဘေလာ့မွာ တေန႔တပုဒ္ ပို႔စ္ေတြ မွန္မွန္တင္ခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ေရႊေခတ္ကို က်မ ျပန္သတိရေနမိတယ္။ ျမင္သမွ်ေရး၊ ေတြးသမွ်တင္၊ အျမင္မတူရင္ ျငင္းၾကခုန္ၾက၊ အျပင္လူ တေယာက္ေယာက္က ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ဘေလာ့ဂါေတြကို လာထိပါးရင္ ဝိုင္းဝန္းလို႔ ေဖးမ … နည္းပညာ အခက္အခဲေတြနဲ႔ ၾကံဳရင္ ကူညီၾက … အဲဒီလို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ ဆိုတာ ဘေလာ့ေလာကမွာ တကယ္ပဲ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မျမင္ဘူးဘဲ ခင္မင္တြယ္တာ ခဲ့ၾကတယ္၊ ကူညီ ေဖးမခဲ့ၾကတယ္၊ တေန႔တပုဒ္ ေရးေနက်သူ တေယာက္ တရက္ေလာက္ ပို႔စ္မတင္ရင္ ေနမေကာင္းလို႔လား … ဘာျဖစ္တာလဲ … စိတ္ပူၾက ေမးျမန္းၾကတယ္။ ၾကည္ႏူးစရာ အခ်ိန္ေလးေတြေပါ့။
***
ဘာလိုလိုနဲ႔ ဘေလာ့ေရးခဲ့တာ ဒီေန႔ ဆိုရင္ ၈-ႏွစ္ တင္းတင္း ျပည့္ပါၿပီ။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္ ၃၀ ရက္ေန႔က စတင္ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ “ေတြးမိေတြးရာ ေရးမိေရးရာ” ဘေလာ့ေလး ၈-ႏွစ္ျပည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အရာရာဟာ အရင္ကနဲ႔ မတူေတာ့ပါဘူး။ အရင္လို တေန႔တပုဒ္ ေရးဖို႔ ေနေနသာသာ တလတပုဒ္လဲ မေရးျဖစ္ေတာ့ … လာလည္သူ က်ဲေတာက္ေတာက္ နဲ႔ မြဲေျခာက္ေျခာက္ ပို႔စ္ေတြအတြက္ ကိုယ္တိုင္လဲ အားမရ။ အားမရသည့္တိုင္ေအာင္ အားလဲ မထုတ္မိ။ အေၾကာင္းျပခ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိးျပလို႔ေပါ့ … ။ 

"ကြန္နက္ရွင္ မေကာင္းလို႔" … အဲဒါကေတာ့ အမ်ားဆံုး ေျပာျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ပါ။
"မအားလို႔" … ဒါက ဒုတိယ အမ်ားဆံုး ..

စေရးခါစ အခ်ိန္ကလဲ ကြန္နက္ရွင္က မေကာင္းခဲ့ပါဘူး။ တခါတေလ ဘေလာ့ေပ့ခ်္ေတြ ဘန္းထားတာ ခံရလို႔ ေက်ာ္ရ ခြရ ပါေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက အလုပ္လဲ လုပ္ေနတာပါပဲ။ ခုေလာက္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ တာဝန္မႀကီးဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲလံု႔လနဲ႔ တေန႔တပုဒ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေရးျပီး တင္ခဲ့တယ္။ ေတြးမိေတြးရာ ေရးမိေရးရာ ဆိုတဲ့အတိုင္း ေတြးမိတိုင္း ေရး၊ ေရးမိတိုင္း တင္နဲ႔ ကိုယ့္လက္ကို မထိမ္းခ်ဳပ္မိပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္း ကိုယ့္ဘေလာ့ ဖတ္သူမ်ားလာေတာ့ (အဟဲ အဲလိုထင္တာပဲေလ) ကိုယ့္လက္ကို ထိမ္းခ်ဳပ္လာ မိတယ္။ အေရးအသား၊ စာလံုးေပါင္း၊ စာအက် အေပါက္ကအစ ဂ႐ုစိုက္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ ဖတ္ခ်င္ ျပန္လည္ မွ်ေဝခ်င္တဲ့ ေရွးျမန္မာ စာေပေတြလဲ အလ်ဥ္းသင့္သလို တင္ခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း … ေဖ့စ္ဘြတ္ႀကီး သံုးစြဲသူမ်ားလာတာနဲ႔ အမွ် ဘေလာ့ရဲ႕ အခန္းက႑က ေမွးမွိန္လာခဲ့ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေတြက ဘေလာ့ကို ပိတ္လိုက္တယ္၊ တခ်ဳိ႕ေတြက ရပ္လိုက္တယ္၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေရးတလွည့္ ရပ္တလွည့္။ က်မကေတာ့ တတိယလူ ဆိုပါေတာ့ … ။

အရင္ကေတာ့ ပိတ္ထားတာေတာင္ မရမက ေက်ာ္ခြၿပီး ပို႔စ္ေတြ တင္ခဲ့တယ္၊ ကြန္နက္ရွင္ ေႏွးေႏွးမွာ ဓာတ္ပံုေလးေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ တင္ခဲ့တယ္၊ အဂၤလန္ ေရာက္ခါစ ကြန္ပ်ဴတာ မဝယ္ႏိုင္ခင္မွာ ေက်ာင္းလိုင္ဘရီက စက္အစုတ္ေလးနဲ႔ ျမန္မာစာ မရမက ႐ိုက္ၿပီး တင္ခဲ့တယ္၊ တခါ ခင္မင္ရာ ခင္မင္ေၾကာင္း အကူအညီေတာင္းၿပီး အသံဖိုင္ ပို႔လို႔တမ်ဳိး ဘားဂလစ္လို ေရးလို႔တဖံု သူတို႔ဆီပို႔ … သူတို႔က ျမန္မာလိုျပန္ပို႔တာကို ဘာတခုမွ မျမင္ရဘဲ မွန္းၿပီး ပို႔စ္ေတြ တင္ခဲ့တယ္။ (သူတို႔ဆိုတာ ကိုေစးထူးနဲ႔ ကိုရန္ေအာင္ပါ။ တကယ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။) အဲဒီတုန္းက အရမ္းခ်မ္းေအးတဲ့ အဂၤလန္ ေဆာင္းရာသီမွာ အပူေပးစက္ပိတ္ခ်ိန္ ေက်ာ္သည္ထိ လူတေယာက္မွ မရွိေတာ့တဲ့ လိုင္ဘရီထဲ ဇြဲနပဲနဲ႔ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ထုံက်င္ တုန္ရင္စြာနဲ႔ ပို႔စ္ေတြ တင္ခဲ့ဖူးတယ္။

အဲဒီေလာက္ထိ ဘေလာ့ကို ခ်စ္ခဲ့ … စြဲလမ္းခဲ့ရတာပါ။
***
အခုေတာ့ … ေတြးမိတိုင္း ခ်မေရးျဖစ္သလုိ ေရးမိတိုင္းလဲ ဘေလာ့မွာ မတင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တင္မယ္စိတ္ကူးနဲ႔ ေရးခဲ့ေပမယ့္ တခ်ဳိ႕စာေလးေတြကို draft ထဲမွာပဲ သိမ္းထားျဖစ္ခဲ့တယ္။

ပံုမွန္ တင္ေနမိတာကေတာ့ ခုနကေျပာတဲ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ႀကီးမွာေပါ့။ ကဗ်ာအတိုအစ၊ စာအတိုအစေတြ အပါအဝင္ ဆြမ္းခံသံဃာေတာ္ေတြလဲ မေနရ၊ သီလရွင္လဲ မေနရ၊ သစ္ပင္ေတြ ပန္းပြင့္ေတြ၊ ေၾကာင္ေတြ ေခြးေတြ၊ ခ်က္သမွ် စားသမွ် ဟင္းပြဲေတြလဲ မေနရ အကုန္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၿပီး တင္ေနမိေတာ့တာပဲ။ အရင္က ဘေလာ့မွာမွ တေန႔ တပုဒ္ပဲ တင္ျဖစ္တာ ေဖ့ဘြတ္က်ေတာ့ တေန႔ တပုဒ္မကေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့လဲ ေခတ္ႀကီးကိုက အျမန္ေခတ္ ဆိုေတာ့ အျမန္ေတြး၊ အျမန္ေရး၊ အျမန္တင္၊ အျမန္ like ...  ေနာက္ဆံုး အျမန္ေပ်ာက္ သြားၾကေတာ့ တာပါပဲ။

ဆိုေတာ့ … အျမန္ေရး အျမန္တင္တဲ့ အတိုအစ စာေတြ ကဗ်ာေတြဟာ ကိုယ့္စိတ္တိုင္းက် ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ တင္သမွ် ကဗ်ာေတြ စာေတြတိုင္း ဘေလာ့ဆီ မေရာက္ခဲ့တာပါ။ ဘေလာ့မွာ တင္ဖို႔က်ေတာ့ အခ်ိန္ေပးၿပီး ေတြးရမယ္ … ေရးရမယ္မဟုတ္လား။ အသက္ႀကီးလာလို႔လား မသိဘူး၊ အရင္ေလာက္ စိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့ က်မက ကြန္နက္ရွင္ကို အေၾကာင္းျပ၊ အလုပ္ကို အေၾကာင္းျပရင္း စာေရးဖို႔ လက္ေတြ တြန္႔ဆုတ္ေနသလို တျဖည္းျဖည္း ဘေလာ့နဲ႔ ေဝးေဝးသြားခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းအရာတခုရလို႔ ခ်ေရးျဖစ္ရင္ေတာင္ စိတ္တိုင္းမက်ေတာ့ဘူး။ အရင္လို လက္က ေရွာေရွာ႐ွဴ႐ွဴ မထြက္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ပို႔စ္ေတြ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး … ။

က်မ စာမေရးႏိုင္ေတာ့ဘူးလား …. ။ တခါတခါေတာ့ ဝမ္းနည္းစိတ္နဲ႔ ေတြးမိတယ္။ ျပန္ေရးခ်င္လို႔ ပို႔စ္ေဟာင္းေတြ ျပန္ဖတ္ၿပီး မုဒ္သြင္းလဲ အခ်ည္းႏွီးပါပဲ။

က်မ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ က်မ ေက်ာင္းသားေတြရယ္ … သူတို႔ကို သင္ဖို႔ စာေတြရယ္ … စာေမးပြဲ ေမးခြန္းေတြရယ္ … ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ် ေျဖရွင္းေနရတဲ့ ျပႆနာေတြရယ္ … ဒါေတြနဲ႔ ပိတ္ဖုံးၿပီး အေတြးေတြ မရေတာ့ဘူး … အေရးေတြ မလွေတာ့ဘူး … ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ … ။

ဒါေၾကာင့္ အစမွာ သူႀကီးေျပာခဲ့သလို အရင္ကေလာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ က်မ လက္ခံပါတယ္။ သူႀကီးရဲ႕ မွတ္ခ်က္က က်မကို လႈပ္ႏႈိးလိုက္သလိုပဲ … ၿပီးေတာ့ တီတင့္ရဲ႕ tag ကလဲ က်မကုိ စာေရးဖို႔ တြန္းအားေပးခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်မ ဒီပို႔စ္ေလးကို ေရးျဖစ္သြားပါတယ္။ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္နဲ႔မို႔ သည္းခံၿပီး ဖတ္ၾကပါ။ ၿပီးေတာ့ … အရင္လို မေတြးႏိုင္ မေရးႏိုင္ေတာ့တဲ့ က်မကို နားလည္စြာ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါေတာ့ … ။
***
ေမတၱာျဖင့္
ေမဓာဝီ
၃၀၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၄
၂၃း၅၁ နာရီ (ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္)

Read More...

Monday, August 18, 2014

ကဗ်ာ ...



သီးျခားေနရာ
ကိုယ့္ ကမၻာေလ 
ကဗ်ာေတြပဲ ရွိပါေစ ... ။ 
***
MDW
၁၈.၀၈.၁၄

Read More...

Saturday, August 09, 2014

ေစ်းဝယ္ထြက္ ညည္းခ်င္း ... ေစ်းဝယ္ျခင္း အတတ္ပညာ

ေရာ … သည္တခါ ေမဓာ၀ီ ပ်င္းမရ၊ ဟင္းခ်ကာ အတင္းထပါလို႔၊ ျခင္းမ-ကာ ေစ်းကိုလစ္ရတယ္ … ကြယ္ … ညစ္ျပန္ေပါ့ မနက္ခင္း။

သက္ျပင္းကို အသာခ်ပါလို႔၊ ပါသမွ်ပိုက္ဆံေလးရယ္နဲ႔၊ ေစ်းဘယ္လို ၀ယ္ရပါ့၊ အၾကံရခက္ပါဘိေတာင္း၊ ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ကုတ္၊ ငုတ္တုတ္ျဖင့္ ေမ့ခ်င္ျပီ၊ ဆီကလည္း ေစ်းေတြတက္၊ ေရနဲ႔ ခ်က္မရလို႔သာပ၊ ခ်က္ရရင္ ေရလံုျပဳတ္၊ အဟုတ္သာ စားလိုက္ခ်င္ေတာ့ရဲ႕၊ ေၾသာ္ ဘယ့္ႏွယ့္ လုပ္ရပါ့၊ ဒုကၡ … ဒုကၡ … ဒုကၡ … ပါတကား။

ၾကက္သြန္နီ အာလူး၊ မထူးေပါင္ အတက္သာရွိေပသမို႔၊ ခက္ပါဘိလို႔ တိတ္တခိုးညည္း၊ လိပ္က်ဳိးၾကီး လမ္းသြားသလို၊ ေစ်းတန္းမွာ စမ္းတ၀ါး၀ါး၊ လမ္းသလားကာ ဟိုသည္ၾကည့္ေနသမို႔၊ လာပါလို႔ လွမ္းကာေခၚ၊ ဒီမွာေနာ္ ၀ယ္မွာလား၊ ငါးၾကင္းက သံုးရာ့ငါးဆယ္၊ ငါးဖယ္က ရွစ္ရာေစ်း၊ ညစ္ကာေတြးမေနနဲ႔ ၀ယ္လို႔ခ်က္၊ ၀က္သားက ေလးရာ၊ ဘယ္ဟာကို စားမလဲ၊ အားခဲကာ စဥ္းစားလ်က္၊ တြက္ခ်က္ရျပန္ေတာ့တယ္။

ေစ်းတန္းက အိမ္အျပန္၊ လက္က်န္ေငြ နတၳိေပမို႔၊ သတၱိရွိရိွ ေခါင္းကိုေမာ့လို႔၊ ေတာင္းကိုေတာ့ ဆြဲခဲ့ပါတယ္၊ ကဲ … ဒီေန႔ ခ်က္စရာ၊ ဒီမွာေလ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္၊ ၾကက္သြန္တတက္- ဆီတစက္နဲ႔ ေခြၽတာေရးဟင္းခ်က္ေပေရာ့၊ ေဟာ့ဟိုမွာေလ … ငပိရည္ ႏွစ္ရာဖိုး၊ ဆားထိုးလို႔ ေရေရာ၊ ငရုတ္သီးမႈန္႔မေႏွာဘဲ၊ က်ဲေတာက္ေတာက္ ညိဳတိုတို၊ ဒီလိုသာ ျမိဳၾကပါစို႔၊ တို႔စရာက ဆလတ္ရြက္၊ လိုက္ဖက္လို႔ညီပါသည္၊ ဗီတာမင္ အျပည့္အ၀၊ အားပါးတရ စားၾကေပေတာ့၊ သြားျပန္ေပါ့တရက္၊ ေစ်း၀ယ္ထြက္ မနက္ခင္း၊ ညည္းခ်င္းဖြဲ႕ မေျဖသာၿပီ၊ ေမဓာ၀ီ ရူးခ်င္ေပါ့ေလး။ ။

15.1.07
***
လြန္ခဲ့တဲ့ ၇ ႏွစ္ေက်ာ္ကာလက ဒီမွာ ေရးခဲ့ဖူးတာေလးပါ။

အဲဒီတုန္းက အေမ ျပည္ပခရီးသြားေနခ်ိန္မို႔ ခ်က္ေရး ျပဳတ္ေရး ဝယ္ျခမ္းေရးက က်မတာဝန္ ျဖစ္လာပါတယ္။ အေမ့ေနာက္က ေစ်းျခင္းေတာင္းဆြဲၿပီး လိုက္ေနက်မို႔ တေယာက္ထဲ ေစ်းဝယ္ရေတာ့ ေစ်းထဲမွာ တလယ္လယ္ ဟိုဟာဝယ္ရ ေကာင္းႏိုး ဒီဟာ ဝယ္ရေကာင္းႏိုး စမ္းတဝါးဝါး ျဖစ္ရင္း “ေစ်းဝယ္ထြက္ညည္းခ်င္း” ကုိ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။

ဝါဆိုသကၤန္း ကပ္သည့္ေန႔

အခုလဲပဲ က်မ အမႀကီး သီလရွင္ဝတ္ေနေတာ့ ေစ်းသြား ဟင္းခ်က္ စီမံခန္႔ခြဲေရး တာဝန္ အရပ္ရပ္က က်မေခါင္းေပၚ က်ေရာက္ လာျပန္ပါတယ္။ သူ လူဝတ္နဲ႔တုန္းကေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူပဲ City Mart ကေန ေစ်းဝယ္ေပးၿပီး က်မကေတာ့ တခါတေလ အိမ္နားက ေစ်းကေလးမွာ သြားဝယ္ေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ အဲဒီေစ်းကေလးကို တလတေခါက္ေတာင္ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဟင္းလဲ တခြက္ေကာင္း တမယ္ေကာင္းေလာက္ပဲ ခ်က္စားျဖစ္ၿပီး တခါတေလဆို ခ်က္မေနဘဲ ဆိုင္ကပဲ ဝယ္စားျဖစ္တယ္။ ခုေတာ့ သီလရွင္ ဆြမ္းအမီကပ္ဖို႔၊ သီလရွင္ အာဟာရ မွ်တေစဖို႔၊ ခါတိုင္းလို တခြက္တေလ ၿပီးစလြယ္ မဟုတ္ဘဲ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ျဖစ္ေအာင္ က်မ ေစ်းကို ပံုမွန္ သြားရပါေတာ့တယ္။

ပံုမွန္ဆိုတာက ေန႔တိုင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တနလၤာက ေသာၾကာဆိုရင္ မနက္ ၇ နာရီ စာသင္ရတဲ့ က်မအဖို႔ ေန႔တုိင္း ေစ်းမသြားႏိုင္လို႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ျဖစ္တဲ့ စေနေန႔မွ ေစ်းသြားရတာပါ။ တပတ္စာ ဝယ္ရတာဆိုေတာ့ ဟင္းမထပ္ေအာင္ စီစဥ္ရတာလဲ သိပ္ေတာ့ မလြယ္လွပါဘူး။ ဘိလပ္မွာတုန္းကလို တခါထဲ အမ်ားႀကီးခ်က္ ဖ႐ိုးဇန္း (frozen) လုပ္ၿပီး နည္းနည္းခ်င္း ထုတ္စား ဆိုတာမ်ဳိးကို အမႀကီးက မႏွစ္သက္ေလေတာ့ တေန႔တခါ ခ်က္ရပါတယ္။ ဘိလပ္မွာ က်မခ်က္ေကၽြးသမွ် မညည္းမညဴ မကုန္မခ်င္း အားေပးတဲ့ ဦးရီးေတာ္ကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်မမွာ တေန႔တေန႔ အလုပ္ေျပးလုပ္၊ ဟင္းေျပးခ်က္၊ စာေျပးသင္၊ ေတာက္တိုမယ္ရ ေျပးလုပ္ ... ဟုတ္လို႔ေနေတာ့တာပါပဲ။
***

တပတ္စာ ခ်က္ရန္ ဟင္းလ်ာမ်ား

တပတ္တခါ ေစ်းဝယ္ထြက္ျဖစ္ေတာ့ ေရးျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေစ်းဝယ္ထြက္ညည္းခ်င္းေလးကို ျပန္သတိရမိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကုန္ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ အခုေစ်းႏႈန္း ယွဥ္ၾကည့္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ကြာေနပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဝက္သား တဆယ္သား ေလးရာေစ်းကေန အခု ၇၅၀ ေစ်း ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေတာင္ အသားခ်ည္း မဟုတ္ဘူး၊ အဆီအသား ေရာလ်က္ပါ။ ငါးပုဏၰားက ဥနဲ႔ဆို တဆယ္သား ၁၅၀၀ က်ပ္။ ပုဇြန္ထုတ္ အႀကီးစား ၂၃၀၀ က်ပ္၊ အလတ္စားက ၁၅၀၀ ကေန ၁၈၀၀ ၾကား။ ပုဇြန္ ေဘာ့ခ်ိတ္ေလးေတြက ၈၀၀ က်ပ္။ ငါးဖယ္က ၁၅၀၀ က်ပ္။ (တခ်ဳိ႕ေစ်းေတြလဲ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ေျပာသေလာက္နဲ႔ပဲ ဝယ္ျဖစ္လိုက္တာပဲမို႔)။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တပတ္က ငါးသေလာက္ဥႀကီးေတြ ေတြ႔လို႔ ေမးၾကည့္တာ တဆယ္သားကို ငါးေထာင္က်ပ္ ဆိုပဲ၊ မဝယ္ပါဘူး။


ပန္း၊ သစ္သီးႏွင့္ အသီးအရြက္မ်ား

ပံုမွန္ဝယ္ျဖစ္တာကေတာ့ အမႀကီး အႀကိဳက္ ပုဇြန္၊ ငါးပုဏၰား၊ ငါးၾကင္း သို႔မဟုတ္ ငါးရံ႕ နဲ႔ တနဂၤေႏြ အ႐ုဏ္ဆြမ္းေလာင္းဖို႔ ဝက္သားအျမဲ ဝယ္ရတယ္။ ကစ္ကစ္ အတြက္ကေတာ့ ၾကက္သား မပါမျဖစ္ဝယ္ရပါတယ္။ က်န္တဲ့ အသီးအရြက္ ကေတာ့ က်မႀကိဳက္တဲ့ ရာသီစာေတြေပါ့။ ခုတေလာ မန္က်ည္းသီးစိမ္းေလးေတြ ေပၚေနေတာ့ မန္က်ည္းသီး ခဏခဏ ဝယ္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ျပီး တညင္းဝက္၊ ဟိုတေလာကေတာ့ အင္ဥ ဝယ္ခ်က္ျဖစ္တယ္။ (အင္ဥေၾကာင့္ ရင္ထုရတဲ့ အျဖစ္ကိုေတာ့ ေနာက္မွ ေရးပါေတာ့မယ္။)


ဆရာေလး ဆြမ္းကပ္ခ်ိန္

ဘုရားကပ္ဖို႔နဲ႔ ကိုယ္စားဖို႔ အသီးေတြကလဲ ေစ်းထဲမွာ ရွိရင္ရွိသလို ဝယ္ရပါတယ္။ ၾကက္ေမာက္သီး မင္းဂြတ္သီး နဂါးေမာက္သီး စသျဖင့္ေပါ့။ ေနာက္ျပီး ဘုရားပန္း၊ စပယ္နဲ႔ သေျပငုတ္ေလးေတြကေတာ့ မျပတ္ေအာင္ ဝယ္တင္ျဖစ္တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ တျခားပန္းေတြကေတာ့ အလ်ဥ္းသင့္သလိုပါပဲ။

ဆြမ္း ပန္း ေရခ်မ္း ကပ္လွဴေနေသာ ဆရာေလး

ၾကက္သြန္ အာလူးကိုေတာ့ အမ်ားႀကီး မဝယ္ထားရဲပါဘူး။ ပုပ္ပုပ္သြားတတ္လို႔ အလြန္ဆံုး ႏွစ္ပတ္စာေလာက္ပဲ ဝယ္ထားပါတယ္။ အေမတို႔ကေတာ့ ေစ်းမတက္ခင္ အသစ္မေပၚခင္ အမ်ားႀကီး ဝယ္ထားတတ္ေပမယ့္ ကိုယ့္အလွည့္က်ေတာ့ တက္လဲ တက္ေစ်းပဲ လုိ႔ သေဘာထားၿပီး နည္းနည္းပဲ ဝယ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ တခါတေလ ၾကက္သြန္ အာလူးေတြ အတက္ထြက္ၿပီး အပင္ေပါက္ကုန္လို႔ ကေလးေတြနဲ႔ သစ္ပင္စိုက္တမ္း ကစားလိုက္ရတာေတြလဲ ရွိပါတယ္။ :)
***
ေစ်းဝယ္ထြက္ရင္း စဥ္းစားမိတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ေစ်းဝယ္ ခ်က္ျပဳတ္ မီးဖိုေခ်ာင္အလုပ္မွာ စီမံခန္႔ခြဲ႕မႈ management က တကယ့္ business တခုလို အလြန္အေရးႀကီးတာပဲ။

- Planning - ဘာဝယ္ရမလဲ၊ ဘာခ်က္ရမလဲ ႀကိဳတင္စီစဥ၊္
- Organizing - ဘာၿပီးရင္ ဘာဝယ္မလဲ၊ အစီအစဥ္တက်၊
- Analyzing - ဘယ္ေစ်းသည္က ေစ်းသက္သာလဲ အေလးမွန္လဲ သေဘာေကာင္းလဲ စိစစ္ပိုင္းျခား၊
- Decision Making - အားလံုး အိုေကရင္ ဆံုးျဖတ္ကာ အျမန္ဝယ္ခ်၊
- Interaction - ေစ်းသည္ ေစ်းဝယ္ အျပန္အလွန္ ေက်နပ္မႈရွိေအာင္ ဆက္ဆံ၊
- Financial - ပါလာတဲ့ေငြနဲ႔ ေလာက္ေအာင္ အသံုးခ်၊

စသျဖင့္ management role အားလံုး အသံုးျပဳရတယ္။ ႏွယ္ႏွယ္ရရေတာ့ မဟုတ္။

ဒီလိုနဲ႔ သင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဘုတ္အုပ္ထဲက စာေတြကို ျပန္စဥ္းစားရင္း တပတ္တခါ စေနေန႔တိုင္း ေစ်းျခင္းေတာင္းကို မႏိုင့္တႏိုင္ဆြဲလို႔ ေစ်းထဲမွာ တလယ္လယ္နဲ႔ ေလွ်ာက္သြား ေနသူ တေယာက္မ်ား ေတြ႔ခဲ့ရင္ ... … … ။
***
ေမဓာဝီ
၉ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၄
၂၁း၄၃ နာရီ

Read More...

Friday, April 18, 2014

ခေရရိပ္မွာ ...


ဒီကဗ်ာေလးကို မႏွစ္က ေရးခဲ့ပါတယ္။

မႏွစ္က မတ္လထဲမွာ တရားစခန္းဝင္ေတာ့ ေနရတဲ့ အေဆာင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ခေရပင္ပ်ဳိကေလး တပင္ ရွိတယ္။ ရိပ္သာတဝင္းလံုးလည္း ခေရပင္ေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ ခေရပြင့္ခ်ိန္ဆိုေတာ့ တဝင္းလံုး ေမႊးလို႔ေပါ့။ တရားထိုင္ရာ ဓမၼာ႐ံုက ျပန္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆြမ္းစားဖို႔ တန္းစီရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ခေရပင္ေတြ ေအာက္က ျဖတ္သြားရတဲ့အခါတိုင္း ေၾကြက်ေနတဲ့ ခေရပန္းေလး တခ်ဳိ႕ကို သတိလက္လြတ္ ေကာက္ယူရင္း မာလာဂႏၶသိကၡာပုဒ္ေတြလဲ တခါတေလ က်ဳိးေပါက္ခဲ့ရတယ္။

ေန႔စဥ္ ကိုယ့္အေဆာင္နဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တဲ့အခါ လူသြား လမ္းကေလးေပၚမွာ ေၾကြေနတဲ့ ခေရပန္းေလးေတြကို တံျမက္စည္းနဲ႔ လွည္းရတိုင္း စိတ္ထဲက တိတ္တိတ္ကေလး ေတာင္းပန္ရင္း ပန္းေၾကြေလးေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိေသးတယ္။ ေျမေပၚ ေၾကြေနတဲ့ ပန္းေလးေတြကို သူမ်ားေတြ နင္းသြားမွာ မလိုလားသလို အမႈိက္အျဖစ္လဲ မလွည္းရက္ပါဘူး။


တရားစခန္းေနာက္ဆံုးေန႔ ညဘက္ တရားျဖဳတ္အၿပီးမွာေတာ့ ပန္းေၾကြေလးေတြေကာက္ၿပီး ေရဆြတ္ထားတဲ့ လက္သုတ္ပဝါေလးနဲ႔ ထုတ္ထားရင္း ခေရပန္းေလးေတြေနရာက ခံစားေတြးေတာ ေနမိတယ္။ ပန္းေၾကြေလးေတြကို ဘယ္သူကမ်ား တယုတယနဲ႔ တန္ဖိုးထားၾကမွာပါလိမ့္ ... ။

တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ သဇင္ပန္းလို ပန္းမ်ဳိးေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ အညၾတ ခေရပန္းေလးေတြကို လူေတြက တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုးၾကပါ့မလားေလ။ အညွာမခိုင္လို႔ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေလေျခြလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အခ်ိန္တန္လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္  ေျမေပၚ ေၾကြက် ရရွာတဲ့ မာနမဲ့တဲ့ ပန္းေလးေတြကို တစံုတေယာက္ကသာ က႐ုဏာသက္စြာ ေရြးခ်ယ္မယ္ ဆိုရင္ ... သူတို႔ ေပ်ာ္ၾကမွာပါပဲ ... ။

ခေရပန္းကေလးနဲ႔ ခေရပန္းကို ျမတ္ႏိုးတဲ့သူ ေနရာက ခံစားၿပီး ဒီကဗ်ာကို ေရးဖြဲ႔ ခဲ့ပါတယ္။
(၁၈၊ ၀၄၊ ၂၀၁၄)
***
ခေရရိပ္မွာ

ညဥ့္ဦးက ပန္းခေရ၊
လမ္းထက္မွာ ေၾကြ။
နမ္းမေျပ ...
ပန္ေးၾကြ တမင္ေကာက္သူမို႔
ေၾကာက္ပါနဲ႔ေလး ... ။

နံနက္က ပန္းသဇင္၊
စန္းတင့္ မာန္ဝင္။
ပန္းဘုရင္ ...
နန္းဝင္သည့္ ပန္းဟာမို႔
ေမာက္မာနဲ႔ေလး ... ။

ခေရႏွင့္ ပန္းသဇင္၊
လွမ္းမယွဥ္ လြန္ကြာေဝးတာမို႔
တုဘက္မျမင္။
နန္းေတာ္ဝင္
သဇင္မို႔ မယွဥ္အား၊
မယ့္သခင္ ေတာ္ဝင္ပန္းကို
လွမ္းလိုက္မွာလား ... ။

အားငယ္နဲ႔ ခေရရွင၊္
ပန္းေတာ္ဝင္ သဇင္မင္းကို
ယြင္းစိတ္မဝင္၊
ေမာင့္ရင္ခြင္
စဥ္သျဖင့္ ခ်ဳိေမႊး
ပန္းခေရ ပင္ပ်ဳိရိပ္မွာ
ေခၽြးသိပ္မယ္ေလး ... ။
***
ေမဓာဝီ
၃၀၊ ၀၃၊ ၁၃
၁၅း၁၅ နာရီ

Read More...

Wednesday, April 09, 2014

ပိေတာက္ ၂၀၁၄ ...

...
ေျခသံမၾကား ... တံခါးမေခါက္ဘဲ
ပိေတာက္ေတြ ကိုယ့္ေဘးနား
အေမႊးသား ေရာက္လာတယ္ ... ။
.

စြဲလမ္းရတဲ့ အဆင္း ... သင္းပ်ံ႕လွတဲ့ ရနံ႔
မက္ေမာခဲ့ရ အခါခါ
ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္
ေမ့ေပ်ာက္လို႔မရတာ ... ေဟာ့ဒီ ပိေတာက္ဝါ ... ။
.

မိုးကို ေမွ်ာ္တဲ့ ပိေတာက္ပန္း
မိုးေရစင္ မပက္ျဖန္းဘဲ
ေႏြေနမွာ လန္းဆန္းခဲ့။


ဖူး ပြင့္ ရြက္ ခက္ျဖာ
စံုညီစြာ တင့္တယ္
ေႏြလယ္မွာ သူေပ်ာ္
အတာသၾကၤန္ရဲ႕ အေဖာ္ ... ။  


ပိေတာက္ အိပ္မက္
သၾကၤန္ရက္ရွည္
ေႏြရြက္ေၾကြလို
ဝါ ေရႊ ညိဳ ရင့္
အလြမ္းေတြ သင့္ခဲ့တယ္ ... ။
***
ေမဓာဝီ
၉၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၄
၂၃း၃၄ နာရီ

Read More...

Thursday, April 03, 2014

ေၾကာင္ကေလး ... က်ေနာ္


တကယ္တမ္း ဘယ္တုန္းကမွ ေၾကာင္ကို မခ်စ္ခဲ့ဖူးပါဘူး။

ငယ္ငယ္ကတည္းက ေၾကာင္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေနခဲ့ဖူးေပမဲ့ ပြတ္သီးပြတ္သပ္ လာလုပ္ရင္ အလြန္မုန္းတယ္၊ တေညာင္ေညာင္ ေအာ္သံကို နားညည္းတယ္၊ သူတို႔ အညစ္အေၾကးေတြကို ရြံရွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေၾကာင္ဆိုတာ ေခြးေတြေလာက္ သခင့္ဒဏ္ကို မခံဘူး ... အိမ္ပူရင္ ထြက္ေျပးတယ္ ဆိုတဲ့ စကားကလဲ စိတ္ထဲမွာ စြဲေနလို႔ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ေၾကာင္ကို မခ်စ္ခဲ့ဘူး၊ စိတ္လဲ မရွည္ခဲ့ဘူး။ သနားစရာ ေၾကာင္ သတၱဝါေလးေတြဟာ က်မအတြက္ေတာ့ အျမင္ကပ္စရာ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။

သခင္ကို တြယ္တာလို႔ ပြတ္သီးပြတ္သပ္လုပ္တာ ... သခင္ကို ပူဆာဖို႔ တေညာင္ေညာင္ ေအာ္တာ ... သခင္ကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ဆိုးႏြဲ႔တာ ... သခင္အလိုမက်လို႔ ေအာ္ေငါက္ရင္ နားလည္သလိုမ်ဳိး မ်က္ႏွာေလး ငယ္သြားတာ ... တကယ္ေတာ့ ေၾကာင္ေလးေတြက အလိုက္မသိတဲ့ ကေလးဆိုးေလးေတြ လိုပါပဲ။ တခါတေလ ကိုယ္တိုင္လဲ ဒီလိုမ်ဳိး ျဖစ္ရင္ ျဖစ္ဖူးလိမ့္မယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီလိုေတြးလိုက္ေတာ့ ေၾကာင္ေလးေတြကို သနားသြားတယ္။ ေၾကာင္ေလး ေနရာက ခံစားရင္း ဒီကဗ်ာေလးကို ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။ ေၾကာင္ကေလး က်ေနာ္ ... တဲ့။
***

ေၾကာင္ကေလး ... က်ေနာ္


အနားမွာရပ္ၿပီး
ပြတ္သီးပြတ္သပ္
ကပ္ကပ္ၿပီးလဲ ခၽြဲတတ္တယ္။

တစာစာ တေလာင္ေလာင္
ေညာင္ေညာင္ အသံေပး
အေရးလဲ ဆိုတတ္တယ္။

စိတ္ထင္ရင္ အပိုးက်ဳိး
စိတ္မထင္ရင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး
တခါတေလလဲ ဆိုးတတ္တယ္။

႐ိုက္ပုတ္ ဆူေငါက္
ေအာ္ေဟာက္တဲ့အခါ
မ်က္ႏွာလဲ ငယ္တတ္တယ္။

ခ်စ္ရင္ျမွဴ မုန္းရင္ဆူ
ျငဴစူရင္ ဝမ္းနည္း
မ်က္ရည္လဲ ဝဲတတ္တယ္။

သခင္ရဲ႕အနားမွာ
တဖဝါးမခြါ ေနခ်င္ေပမဲ့
ထားခဲ့လဲ ခံရတတ္တယ္။

သခင့္ရဲ႕ေျခရင္း
ဝပ္ဆင္းရစ္ေခြ
ေနရတဲ့ ဘဝမွာေပ်ာ္
တေညာင္ေညာင္ … ေအာ္တဲ့
ေၾကာင္ကေလးဟာ … က်ေနာ္ … ။ … ။
***
ေမဓာဝီ
၃၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၄
၁၇း၃၅ နာရီ

Read More...

Wednesday, January 29, 2014

မင္းသားေလး ႏွင့္ ေဆာင္းဥၾသ

နံနက္ေစာေစာ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရခြက္ေတြေဆးရင္း ေလးေလးတြဲ႔တြဲ႔ တြန္က်ဴးေနသည့္ ဥၾသငွက္သံကို ၾကားလိုက္ရ၍ ေႏြေရာက္ၿပီလားဟု ႐ုတ္တရက္ စိတ္ထဲေတြးလိုက္မိသည္။ ေႏြမေရာက္ေသးပါဘူး … ခုမွ ဇန္နဝါရီလေတာင္ မကုန္ေသးဘူးေလ … ။

ဥၾသ … ဥၾသ … ဥၾသ …

အသံက နီးလာလိုက္ … ေဝးသြားလိုက္ … လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ေအာ္ျမည္ေနေသာ အသံပိုင္ရွင္ကို က်မ လိုက္ရွာေနမိသည္။ ဟိုဘက္ျခံက ပိႏၷဲပင္ႀကီးေပၚကလား … အုပ္ဆိုင္းေနတဲ့ သရက္ပင္ေတြဆီကလား … ။ အသံရွင္ကား ရွာ၍မရ။

ဒီလိုရာသီမွာ ဥၾသတြန္သံၾကားတိုင္း တစံုတရာကို သတိရမိ၏။ သတိရသည္ ဆိုျခင္းထက္ လြမ္းသည္ … ဟု ေျပာလွ်င္ ပို၍မွန္ပါလိမ့္မည္။ အလြမ္းဆိုတာ သတိရျခင္းထက္ပိုၿပီး နက္႐ႈိင္းတဲ့ ခံစားမႈ မဟုတ္လား ။ ဘာကို လြမ္းသလဲဟု ဆိုလွ်င္ … က်မ တခါမွ မေတြ႔ဖူးေသာ မင္းသားေလးကို လြမ္းေနသည္။ “ကိုကို” ဟု တစံုတေယာက္ကေခၚေသာ ထို မင္းသားေလးကို လြမ္းေနမိသည္၊ ထို႔ထက္ပို၍ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ ေလးနက္ေသာ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာတရားကို က်မ လြမ္းေနမိပါသည္။
***
ထိုစဥ္က က်မ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို ဘြားဘြား (အေဖ့အေမ) ရဲ႕ အိမ္မွာ ေန႔လည္ေန႔ခင္း သြားေစာင့္ေပးရသည္။ ဘြားဘြားအနားမွာထိုင္ကာ သိုးေမႊး ႏွစ္ေခ်ာင္းထိုး ထိုးရင္း စကားစျမည္ေျပာ၊ မိုင္လို, အိုဗာတင္း ေဖ်ာ္ေပး၊ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ေပး စသျဖင့္ ေပါ့ေပါ့းပါးပါးေနရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္ခဲ့ရသည္။ က်မက စာေရးဝါသနာပါသူမို႔ ဘြားဘြားက ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ကေလးေတြ မွတ္သားစရာေလးေတြ ေျပာျပေလ့ရွိသည္။ သူကိုယ္တိုင္လဲ စာေရးဝါသနာပါသူပင္ … ။

ေဆာင္းေႏွာင္းရာသီရဲ႕ ေန႔လည္ခင္းတခုမွာ ဘြားဘြားက ဒရင္းမ္ဘက္ေပၚ လွဲေနခိုက္ အိမ္ေခါင္းရင္း ပိေတာက္ပင္ႀကီး ထက္မွ ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ဥၾသတြန္သံကို ၾကားလိုက္ရ၍ …

“ဟင္ … ဥၾသကလဲ ေႏြရာသီေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး … ေအာ္ေနတယ္” က်မကေျပာေတာ့ ဘြားဘြားက ျပံဳးၿပီး …

“ေဆာင္းရာသီမွာလဲ ဥၾသေလးေတြ တြန္ပါတယ္ … သမီးသတိမထားမိလို႔ပါ…” ဟု ျပန္ေျပာသည္။ တကယ္လဲ ထိုအခ်ိန္ထိ ေဆာင္းရာသီမွာ ဥၾသေတြ တြန္တတ္တာကို က်မ သတိမထားမိခဲ့ပါ။ ဘြားဘြားကေတာ့ ဟိုးငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက ေဆာင္းမွာ တြန္သည့္ ဥၾသငွက္သံကို သတိထားမိသတဲ့။

“ဘြားဘြားအသက္ ၈-ႏွစ္ ၉-ႏွစ္ အရြယ္ေလာက္တုန္းကေပါ့ …”

အစခ်ီရင္း ငယ္ဘဝဇာတ္လမ္းေလးထဲ က်မကို ဆြဲေခၚသြားခဲ့သည္။ ဘြားဘြားႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ျပံဳးေယာင္သန္းလာသည္။ မ်က္ဝန္းေတြကေတာ့ အေဝးတေနရာကို ေငးရင္း ရီေဝေဝ … ၊ ေဆာင္းေလေၾကာင့္ ေငြေရာင္ဆံပင္ေတြက တလြန္႔လြန္႔လူးလို႔ … ။
***
ဘြားဘြား အသက္ ၈ ႏွစ္ ၉ ႏွစ္ အရြယ္ေလာက္က ဘြားဘြားတို႔ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕ကေလးကို ဇာတ္အဖြဲ႔ တဖြဲ႔ ေရာက္လာသည္က ဇာတ္လမ္းအစျပဳခဲ့သည္။ ဘြားဘြား မိဘမ်ားက ၿမိဳ႕၏ တာဝန္ရွိသူေတြအေနႏွင့္ ဇာတ္အဖြဲ႔ ေနထိုင္ စားေသာက္ေရးအတြက္ စီစဥ္ေပးရသျဖင့္ ဘြားဘြားတို႔ အိမ္မွာ ဇာတ္အဖြဲ႔ေတြ တ႐ုန္း႐ုန္း၊ ထို ဇာတ္အဖြဲ႔ထဲမွ သေဘာေကာင္းသည့္ ဇာတ္မင္းသားေလးကို ဘြားဘြားက ခင္တြယ္မိခဲ့သတဲ့။

“သူက သိပ္ေခ်ာတာပဲ … အသားေလးက ဝင္းေနတာ၊ သူ႔ကို ဘြားဘြားက ကိုကိုလို႔ ေခၚတယ္။ သူကေတာ့ ဘြားဘြားကို အလွ .. တဲ့။ ဘြားဘြားကိုလဲ သိပ္ခ်စ္ၿပီး သိပ္အလိုလိုက္တယ္၊ တေန႔ ဘြားဘြား အရမ္းေနမေကာင္း ျဖစ္ေတာ့ ကိုကိုက တခ်ိန္လံုး ခ်ီၿပီး သိပ္ရတာ … ခ်လိုက္တာနဲ႔ ဘြားဘြားက ႏိုးေတာ့ သူ႔ခမ်ာ ဘြားဘြားကို လက္ေပၚက မခ်ရဘူး …”

အတိတ္က ဇာတ္လမ္းကို ျပန္ေျပာေနသည့္ ဘြားဘြားမ်က္လံုးေလးေတြ အေရာင္ေတာက္ပလာသည္။ ငယ္ဘဝကို ျပန္ေရာက္သြားသည့္အလား … ။ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ရွက္စႏိုး ျပံဳးလဲ့လဲ့။

ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုကိုႏွင့္အလွ ပိုၿပီး သံေယာဇဥ္ေတြ တြယ္တာမိခဲ့ၾကသည္။ လူႀကီးေတြကလဲ မင္းသားေလးႏွင့္အလွကို “သူတို႔ေမာင္ႏွမ” ဟု သံုးႏႈန္းေလ့ရွိၿပီး “ကိုကိုျပန္ရင္ အလွလဲ လိုက္သြား” ဟု စ-ေနာက္ခဲ့ၾက၏။

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြရဲ႕ အဆံုးသတ္ဟာ ခြဲခြါျခင္းဟုဆိုလွ်င္ ကိုကိုနဲ႔ အလွတို႔ ခြဲခြါရမည့္ေန႔က ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပင္ ေရာက္လာေလေတာ့သည္။ ဇာတ္အဖြဲ႔ဆိုသည္က တေနရာတြင္ ရွည္ၾကာစြာ ေန၍ရသည္မွ မဟုတ္ဘဲ။ ေနာက္တၿမိဳ႕သို႔ ဆက္လက္ေဖ်ာ္ေျဖရန္ ထြက္ခြါရေတာ့မည္ေလ။
***
ထိုေန႔က ခုလိုပဲ ေဆာင္းရာသီရဲ႕ ေန႔တေန႔ျဖစ္သည္။ ဧရာဝတီတိုင္းက ၿမိဳ႕ငယ္ကေလးရဲ႕သေဘၤာဆိပ္မွာေတာ့ ဇာတ္အဖြဲ႔ကို လိုက္ပို႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည့္သူေတြ ကမ္းလံုးညႊတ္။ ထိုသူေတြထဲမွာ အလွလဲ ပါခဲ့သည္။ မ်က္ရည္ေတြ စိုစြတ္ေနေသာ အလွ၏ ပါးျပင္ကို ေမႊးရင္း “ကိုကို ျပန္လာခဲ့မွာပါ … မငိုနဲ႔ေနာ္ အလွ” ဟု ႏႈတ္ဆက္ၿပီး သေဘၤာေပၚ တက္သြားသည့္ မင္းသားေလးကို … အလွက လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္သည္။

“ကိုကိုေရ … ျမန္ျမန္ ျပန္လာခဲ့ပါေနာ္ … ကိုကိုေရ … ကိုကို …”

သေဘၤာႀကီးက ဥၾသသံရွည္ႀကီး ဆြဲလ်က္ ဆိပ္ကမ္းမွ ထြက္ခြါသြားၿပီ။ ကမ္းနားက ကုကၠိဳပင္ႀကီးေအာက္မွာေတာ့ တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္ခြြါသြားေသာ သေဘၤာႀကီးအား မ်က္စိတဆံုးၾကည့္ရင္း ေၾကကြဲစြာ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနေသာ သူငယ္မေလး…။ ကုကၠိဳပင္ႀကီးထက္မွ ဥၾသငွက္က သေဘၤာဥၾသႏွင့္အၿပိဳင္ တြန္က်ဴးလိုက္သည္။

ဥၾသ … ဥၾသ … ဥၾသ …

ထိုအသံကို ၾကားရသည့္ သူငယ္မေလး၏ လပ္ဟာေနေသာ ရင္ထဲမွာေတာ့ ကိုကိုေရာ … ကိုကိုေရာ … ဟုသာ တစာစာ ျမည္တမ္းေနေတာ့သည္။
***
ဘြားဘြားအေျပာေၾကာင့္ ထိုျမင္ကြင္းေလးကို ကိုယ္တိုင္ မေတြ႔ရပါဘဲႏွင့္ က်မမ်က္စိထဲမွာ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ျပထားသလို ျမင္ေယာင္ေနခဲ့သည္။ ေဆာင္းဥၾသကို ဘြားဘြားသတိထားမိပံုက အလြမ္းေတြႏွင့္ ေရာယွက္လို႔ပဲ … ။

“မင္းသားေလးက ဘြားဘြားတို႔ၿမိဳ႕ကို ျပန္လာခဲ့လားဟင္”

သိခ်င္စိတ္နဲ႔ အငမ္းမရေမးလိုက္သည့္ က်မကို ဘြားဘြားက ညင္သာစြာ ေခါင္းယမ္း၍ တုန္႔ျပန္၏။ ျပတင္းေပါက္မွ အေဝးကို ေငးေနသည့္ ဘြားဘြားကို ၾကည့္ရင္း က်မရင္ထဲမွာ ဟာလို႔ … ။

“တေန႔မွာ ကိုကို ျပန္လာလိမ့္ႏိုးနဲ႔ သေဘၤာဆိုက္တိုင္း ေမွ်ာ္ခဲ့ရတယ္။ ေဆာင္းရာသီမွာ ဥၾသငွက္သံၾကားတိုင္း ကိုကို႔ကို ေအာက္ေမ့လိုက္ရတာ …”

အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးကေန ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသို႔ ထြက္ခြါလာခ်ိန္ထိ အလွထံသို႔ ကိုကို ေရာက္မလာခဲ့။

“ဒါေပမဲ့ … ႏွစ္ေတြ အမ်ားႀကီးၾကာေတာ့မွ ျပန္ေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္”

ဘြားဘြားရဲ႕ မင္းသားေလးဇာတ္လမ္းက အဆံုးမသတ္ေသးပါ။ တခါတရံ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြက ယံုရခက္လြန္းလွသည္။ စြဲလမ္းမႈေၾကာင့္လား နက္႐ႈိင္းတဲ့ ေမတၱာတရားေၾကာင့္လား … သူတို႔ ဆံုေတြ႔ခ်ိန္က အမွန္တကယ္ပင္ ေရာက္လာခဲ့ေလ၏။

သို႔ေသာ္ ….
***
ျပန္လည္ ဆံုေတြ႔ျခင္းသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အၾကာတြင္ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ဘြားဘြားက အသက္ ၇၀ ေက်ာ္၊ မင္းသားေလးကေတာ့ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ေတြ႔ခဲ့သည့္ အရြယ္အတိုင္း မေျပာင္းလဲဘူးဟု ဆိုလွ်င္ ထူးဆန္းေနမလား … ။ အမွန္က ဘြားဘြားႏွင့္ ျပန္ဆံုခဲ့သည့္ မင္းသားေလးသည္ ကိုကိုႏွင့္ ႐ုပ္ခ်င္း အလြန္တူသူ တဦးသာ ျဖစ္ပါသည္။ တိုက္ဆိုင္တာက ထိုသူသည္လဲ ဇာတ္မင္းသားေလးပင္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါသတဲ့။

ဇာတ္ပြဲေတြကို က်မ မၾကည့္ဖူးပါ။ ထိုစဥ္က ဇာတ္မင္းသားဆိုလွ်င္ မ်က္ႏွာေခ်ေတြ အေဖြးသားလိမ္းၿပီး မင္းသမီးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ တြဲကသည့္ လူစားမ်ဳိးဟုသာ ေယဘုယ် သိထားခဲ့သည္။ မင္းသားအမ်ားစုက ဇာတ္ပြဲထဲမွာ မင္းသားဝတ္ႏွင့္ မဟုတ္ဘဲ ေခတ္ဆန္ဆန္ ဝတ္ဆင္ကာ စတိတ္႐ႈိး သီခ်င္းေတြဆို တတ္သည္မို႔ ၾကည့္လို႔လဲမရ … အထင္လဲ မႀကီးမိ။ လူထုေဒၚအမာေရးသည့္ ဖိုးစိန္၊ စိန္ကတံုး၊ ေအာင္ဗလ စာအုပ္ထဲကလို ဇာတ္မင္းသားမ်ဳိး မေတြ႔ဖူး၍လဲ အထင္မႀကီးမိတာ ျဖစ္မည္။ သို႔ေပမဲ့ ထိုစဥ္က နာမည္ႀကီးေနသည့္ ဇာတ္မင္းသားေတြထဲမွာ သိန္းေဇာ္ (မႏၲေလး) ကိုေတာ့ က်မ အနည္းငယ္ ၾကည့္လို႔ရခဲ့၏။ ေကေဇာ္နာမည္ႏွင့္ ေရးေသာ သူ႔ကဗ်ာေတြကို က်မႏွစ္သက္သည္။ ဂီတနက္သန္ ကိုေစာညိန္း သီခ်င္းေတြ သူ ျပန္လည္သီဆိုသည္ကို က်မ သေဘာက်သည္။ ဒီ့ထက္ပို၍ သူ႔ဇာတ္ပြဲေတြကို က်မ မၾကည့္ဖူးခဲ့ပါ။

ဘြားဘြားျပန္ေတြ႔ခဲ့သည္ ဆိုသည့္ မင္းသားေလးက ကိုကိုႏွင့္ ႐ုပ္ခ်င္းအလြန္ဆင္တူသူ ဇာတ္မင္းသား သိန္းေဇာ္ ပင္ျဖစ္ေလသည္။

“အံ့ၾသစရာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္သလဲ … သူက ကိုကို႔႐ုပ္နဲ႔ တေထရာထဲပဲ သမီးရယ္ …”

ဘြားဘြားစိတ္မွာ စြဲေနလို႔ ႐ုပ္ခ်င္းတူတယ္ ထင္တာေနမွာပါ … လို႔ က်မတိတ္တဆိတ္ ေတြးေနေပမယ့္ စကားအျဖစ္ ေျပာမထြက္ခဲ့။ ေတြ႔လိမ့္ႏိုးျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္စားခဲ့ရသည့္ ဘြားဘြားရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ယံုၾကည္ျခင္းေတြကို က်မ စကားတခြန္းေၾကာင့္ မပ်က္စီးေစလို။

“x x x ဇာတ္မင္းသားေလး သိန္းေဇာ္ သိန္းေဇာ္ တိုင္းျပည္က ေမွ်ာ္ x x x ”

ထိုသီခ်င္းသံေတြ တႏိုင္ငံလံုး လြင့္ပ်ံ႕ေနခ်ိန္ ဘြားဘြားရွိရာ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးကို သူတို႔ဇာတ္အဖြဲ႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ ဘြားဘြားက စပယ္ဖူးေတြ အမ်ားႀကီးဝယ္ကာ အဲဒီည သိန္းေဇာ္ ကလွ်င္ လည္မွာ ဆြဲဖို႔ ကိုယ္တိုင္ ပန္းေတြသီကံုးေပးခဲ့သတဲ့။

“စပယ္ပန္းကံုးေတြ အမ်ားႀကီး ဘြားဘြားတေယာက္ထဲ တပြင့္ခ်င္း သီေပးခဲ့တာ … တေနကို ကုန္ေရာ … ။ ဘြားဘြားပင္ပန္းရက်ဳိး နပ္ပါတယ္၊ အဲဒီညက ဘြားဘြားရဲ႕ ပန္းေတြလည္မွာဆြဲၿပီး သူ အလွဆံုး ကျပခဲ့တယ္ေလ …”

ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ကိုကို ျပန္ေရာက္လာသည့္ အမွတ္ျဖင့္ ဘြားဘြားက ဇာတ္မင္းသားေလး သိန္းေဇာ္အတြက္ အပင္ပန္းခံခဲ့သည္။ ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ အိမ္မွာထမင္းဖိတ္ေကၽြးရင္း ငယ္ငယ္တုန္းက ကိုကိုနဲ႔ အလွရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေလးကို ေျပာျပခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုစဥ္က လူရႊင္ေတာ္ ကြမ္းသီးက ဗီဒီယိုမ႐ိုက္ေသး၊ မႏၲေလးသိန္းေဇာ္ ဇာတ္ထဲမွာပဲ ရွိေနေသးသည္။ ဘြားဘြားဖိတ္ေကၽြးသည့္ ထမင္းစားပြဲသို႔ ကြမ္းသီးႏွင့္ တျခားလူရႊင္ေတာ္ တေယာက္လဲ ပါလာခဲ့ၾကသည္ဟု ဘြားဘြားက ေျပာျပ၏။

ကိုကို႔ကိုယ္စား  ဇာတ္မင္းသားေလး သိန္းေဇာ္ကို ျပန္ေတြ႔ရ၍ ကိုကုိ႔ကို လြမ္းသည့္ အလြမ္းေတြေျပေလ်ာ့ သြားၿပီလား ... ဟု ဘြားဘြားကို ေမးလိုက္ခ်င္ေသာ္လဲ မေမးခဲ့မိပါ။ ဘြားဘြားဆံုးပါးသြားၿပီး ေနာက္ပိုင္း ေဆာင္းတြင္းဘက္ ငွက္ဥၾသေတြ ေအာ္ျမည္သံၾကားတိုင္း ကုကၠိဳပင္ႀကီးေအာက္္မွာ ကိုကိုေရ ... ျပန္လာပါ ... ဟု တမ္းတေနေသာ သူငယ္မေလးကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ ခဏတာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ေပးၿပီး ခြဲခြါသြားသည့္ ကိုကို႔ကိုလဲ ဘြားဘြားကိုယ္စား လြမ္းေနမိပါသည္။
***
ဘြားဘြားရဲ႕ ဇာတ္လမ္းကို ျပန္စဥ္းစားရင္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာႏွင့္ ပတ္သက္၍ က်မ ေတြးေနမိသည္။ အသက္ ၈ ႏွစ္အရြယ္ သူငယ္မေလးရဲ႕ သူ႔ကိုကိုေပၚ တြယ္တာခဲ့တဲ့ အခ်စ္မွသည္ … အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ အရြယ္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးရဲ႕ ခိုင္ျမဲေနဆဲ ေမတၱာအထိ။

ေမတၱာဟူသည္ အတိုးအေလွ်ာ့ လုပ္၍မရ၊ အတိုင္းအဆ မရွိ၊ အေျပာင္းအလဲ မျမန္၊ အခ်ိန္ကန္႔သတ္၍လဲ မထား … ။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသည္ စပယ္ပန္းေတြလုိ ျဖဴစင္႐ိုးသား၍ အစဥ္ ေမႊးပ်ံ႕သည္ မဟုတ္ပါလား … ။
***
ေမဓာဝီ
၂၉၊ ၀၁၊ ၂၀၁၄
၂၃း၅၀ နာရီ

Read More...

Saturday, January 18, 2014

ေနာက္ဆံုး ...

ေနာက္ဆံုး 
***
အိပ္စက္ျခင္းေတြ ရွိေနသေရြ႕
အိပ္မက္ေတြက မက္ေနဦးမွာပဲ ... ။ 

အိပ္မက္အသစ္ေတြ ထပ္မက္ဖို႔
နက္ျဖန္မနက္ ငါ ႏိုးထမယ္ ... ။ 

ဒီတညေတာ့ ... 
အိပ္မက္အေဟာင္းကို တြယ္ဖက္
ခဏ အိပ္စက္ခ်င္တယ္ ... ။ ... ။
***
ေမဓာဝီ
၁၈၊ ၀၁၊ ၂၀၁၄
၁၈း၂၀ နာရီ

Read More...

Wednesday, January 01, 2014

2013 --> 2014


ႏႈတ္မဆက္ျငား
ႏွစ္ေဟာင္းကား
ေက်ာ္လႊားကုန္ဆံုး ေခ်ဦးမည္။






မႀကိဳဆိုဘဲ
ႏွစ္သစ္လဲ
ေရာက္ျမဲေရာက္လာ ေခ်ဦးမည္။




ႏႈတ္ဆက္ - ႀကိဳဆို
အခ်ိန္ကို ေရတြက္
တရက္ ေျပာင္းခိုက္
စိတ္မိုက္ညစ္ေၾကး
စြန္႔ခြါေဝးမည့္
ဆယ့္ေလး ႏွစ္သစ္
တံခါးလွစ္ေလာ့ ... ။
***
ေမဓာဝီ
၃၁၊ ၁၂၊ ၁၃
၂၃း၀၀ နာရီ
***
ကမၻာသံုး ျပကၡဒိန္ရဲ႕ ႏွစ္ေဟာင္းအကုန္ ႏွစ္သစ္ကူးၿပီဆိုမွျဖင့္ ႏွစ္သစ္ကို ႀကိဳဆိုၾက ႏွစ္ေဟာင္းကို ႏႈတ္ဆက္ၾကနဲ႔ ... တကမၻာလံုး အလုပ္ေတြကို မ်ားလို႔။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လဲ ဒီေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ ေမ်ာပါလို႔ ... ။ တကယ္တမ္း ... ကိုယ္မႀကိဳဆိုလဲ ႏွစ္သစ္ကေတာ့ ေရာက္လာမွာပါပဲ ... ကိုယ္ႏႈတ္မဆက္လဲ ႏွစ္ေဟာင္းက ကုန္ဆံုးသြားမွာပဲ ဆိုတဲ့ အေတြးေလး ေတြးမိခိုက္မွာ ဒီကဗ်ာေလး ေရးျဖစ္သြားတယ္။  

ေရးတုန္းကေတာ့ ႏွစ္သစ္မေျပာင္း .. ႏွစ္ေဟာင္းမကုန္ခင္မွာ ေရးခဲ့တာပါပဲ။ ေရးၿပီးၿပီးခ်င္း ဘေလာ့မွာ တင္မရလို႔ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာပဲ တင္ခဲ့ရတယ္။ ခုေတာ့ တရက္မစြန္းခင္ ႀကိဳးစားတင္လိုက္ပါတယ္။ အားလံုး မဂၤလာရွိေသာ ေန႔ရက္မ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကပါေစ ... ။
***
ေမဓာဝီ
၀၁၊ ၀၁၊ ၂၀၁၄
၂၁း၀၁ နာရီ (ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္)

Read More...