Monday, December 24, 2007

ဥေပကၡာ ... ဆုေတာင္း

တမိုးေသာက္လို႔ တေန႔ေျပာင္းျပန္ျပီ ... ။
နက္ဖန္ဆို ခရစ္စမတ္ေန႔ ေရာက္ျပီေလ ... ။
မနက္ ၉ နာရီ ေနရဲ႕ အလင္းေရာင္က အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္ပမာ အေရွ႕ဘက္ ေကာင္းကင္မွာ ေရာင္နီပ်ဳိ႕လို႔ ေကာင္းတုန္း။

ခရစ္စမတ္ အႀကိဳေန႔ရဲ႕ လမ္းမေတြေပၚမွာ ကားေတြက ရွင္းလို႔ ... ။
ကားေမာင္းေနတဲ့ ဦးရီးေတာ္ရဲ႕ ေဘးမွာ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ထိုင္ေနရင္း ကားထဲမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ပ႒ာန္းတရားေတာ္ကို နာယူေနမိတယ္။ ကားလမ္းရဲ႕ ေဘးဘီ၀ဲယာ တေလွ်ာက္မွာ သစ္ပင္ေတြက တရိပ္ရိပ္ က်န္ခဲ့ေလရဲ႕ ... ။ ဒီလိုပဲ ... အခ်ိန္ဆိုတဲ့ ကာလ ယႏၲရားႀကီး ျဖတ္သန္းသြားတိုင္း ေန႔ရက္ေတြ နာရီေတြ တရိပ္ရိပ္နဲ႔ က်န္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား ... ။ ဒီလိုနဲ႔ ကမၻာသံုး ျပကၶဒိန္ မွာေတာင္ ႏွစ္တႏွစ္ အသစ္ကို ကူးေျပာင္း ေတာ့မယ္။ အသစ္နဲ႔ အေဟာင္း ေျပာင္းလဲျခင္းမွာ အသစ္ေျပာင္းရင္ အေဟာင္းေတြက က်န္ခဲ့ရမွာ ဓမၼတာပါပဲ ... ။

ဦးရီးေတာ္ရဲ႕ အလုပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ဟိုတေန႔က ကူလုပ္ေပးရတဲ့ မန္ေနဂ်ာ မမဂ်ိန္း မလာတာေၾကာင့္ ဘာမွ လုပ္စရာ အေထြအထူး မရွိတာနဲ႔ တေယာက္ထဲပဲ အခန္းတံခါးဖြင့္၊ ေရဒီယိုဖြင့္၊ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ျပီး ... ဘေလာ့ေလးဆီ ေျခဦးလွည့္မိတယ္။

ေျခာက္ကပ္ကပ္ ဘေလာ့ေလးဆီေရာက္ေတာ့ မႏွစ္က ဘာေတြမ်ား ေရးခဲ့မိပါလိမ့္လို႔ အတိတ္ကို ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့ မိေတာ့ ... တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပါပဲ ... မႏွစ္က ခရစ္စမတ္ အႀကိဳေန႔က ေရးတဲ့ "ပို႔စ္မွာ" ေလာကဓံကို ခံႏိုင္ရည္ ရွိခ်င္ေၾကာင္း ေရးထားတာကို ျပန္ဖတ္ရတယ္။ ဒီအခ်ိန္ ဒီရာသီဆို ဒီလို အေတြးမ်ဳိး ေတြးမိတတ္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။

အဲဒီတုန္းက ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးက ...

မလာမွန္းသိလ်က္ ေမွ်ာ္မိ
မရွိမွန္းသိလ်က္ တမ္းတ
မရမွန္းသိလ်က္ လိုခ်င္
မၾကင္မွန္းသိလ်က္ လြမ္း
၀မ္းနည္းရသူမွာ
အခါခါဆုေတာင္း ...
အေကာင္းအဆိုး ေလာကဓံ
ခံႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ... ။
............................. တဲ့ ... ။

အဲဒီလို ခဏခဏ ဆုေတာင္းေပမဲ့လည္း ခံႏိုင္ရည္က ပိုမ်ားလာမယ္ ထင္ပါသလား ... ။

ကိုယ္က ေမတၱာေပးလို႔ ေမတၱာ ျပန္မရတဲ့ အခါ ...
ကိုယ္က ေျဖာင့္မွန္ပါလ်က္ ... ကိုယ့္အေပၚ ေကာက္က်စ္ၾကတဲ့ အခါ ...
ကိုယ္က က႐ုဏာ ထားပါလ်က္ ... ကိုယ့္ကို ရက္စက္ၾကတဲ့ အခါ ...
သူတပါး ခ်မ္းသာမႈအေပၚ ကိုယ္က ၀မ္းသာေပးပါလ်က္ ... ကိုယ္ဒုကၡ ေရာက္မွ သူတကာ ၀မ္းေျမာက္ၾကတဲ့အခါ ...

အဲဒီလိုေတြ မၾကာခဏ ႀကံဳရတဲ့အတြက္ ခံႏိုင္ရည္က ပိုလို႔သာ ပါးလ်ား လာပါေတာ့တယ္။

ကိုယ့္ရဲ႕ ေမတၱာ၊ သစၥာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ ေတြဟာ ... အေရး မပါ အရာ မေရာက္တဲ့အဆံုး ... အားလံုးကို ဥေပကၡာျပဳ လစ္လ်ဴ႐ႈ ရပါလို၏ လို႔သာ ဆုေတာင္း ေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၄၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
၁၁ နာရီ ၂၅ မိနစ္

6 comments:

Unknown said...

ေ၀ ကေတာ့လြန္ခဲ့တဲ့၁၂ နွစ္ေက်ာ္ကတည္းကစက်င့္ခ့ဲလို႕အယင္ကထက္စာရင္၂၅%ေလာက္ဥပကၡာထားနိုင္လာျပ ီလို႔ထင္တာပဲ။၁၀၀% ကေတာ့ မလြယ္ဘူးထင္တယ္။ ပုထုစဥ္ကိုး။ က်င့္ယူရင္ရပါတယ္မေမ။ ရတယ္ဆိုတာေ၀့လက္ေတြ႔မို႔မေမလဲဥပကၡာထားနိုင္လာမွာပါ။အခိ်န္တန္ရင္မေမကိုယ္တိုင္သတိမထားလိုက္မိပဲမေမ ဥပကၡာထားနိုင္လာမွာ။ ဒီကမိတ္ေဆြေတြေၿပာႀကတာရွိတယ္..."People talk, you never win" တ့ဲ။ ဘေလာ႔ကိုေတာ႔ ဥပကၡာမထားလိုက္ပါနဲ႔ေနာ္...ေ၀ကမေမရဲ႔ Big Fan ေလ။

Anonymous said...

ေမေရ...


မနက္မိုးလင္း႐ုံးေရာက္တာနဲ႔ ေမရဲ႔Blogေလးကို အရင္ဖတ္ျဖစ္တယ္...
အဓိပၸါယ္ရွိတဲ႔postေလးေတြ အျမဲတင္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါေနာ္...
ရုံးမွာcommentေပးလို႔မရလို႔ အိမ္ေရာက္မွေပးျဖစ္တယ္္...
တို႔ကအရင္''ခိုင္''အမည္နဲ႕commentေပးေနက် ေမ႔ပရိတ္သတ္ပါ...

ကလူသစ္ said...

Merry Xmas

ေနရၪၥရာ said...

မမ
ဒီပို့စ္ေလးက ကိုယ္ေတြ့ေတြနဲ့တကယ္ထပ္တူက်ေနတယ္။
ေလာကဓံေတြ ဘယ္ႏွစ္ခါပဲၾကံဳၾကံဳ ခံႏိုင္ရည္လည္းဘယ္ေတာ့မွ မရွိဘူး။
မမဆုေတာင္းသလိုဆုေတာင္းရင္းနဲ့ပဲ လ်စ္လ်ဴရွုႏုိင္ဖို့ က်င့္ယူရအံုးမယ္။

kay said...

မေမေရ.. ရႊင္လန္း အားတက္စရာ ႏွစ္သစ္ အခါ သမယ ျဖစ္ပါေစ လို႕..ဆုေတာင္း ပါတယ္။ ဘိလပ္ အေတြ႕အၾကံဳ ေလး ေတြ လဲ..အျမဲ ေစာင့္ ဖတ္ ေနပါတယ္။ အစစ..ေအာင္ျမင္ပါေစ။

ေမဓာ၀ီ said...

ေ၀ေရ .. ေ၀က ၂၅% ဥေပကၡာ ထားႏိုင္တယ္ဆိုလို႔ အားက်မိပါတယ္။ ေ၀ေျပာသလိုပဲ ေလ့က်င့္ယူရမွာပဲ ... ။ အင္း ... ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘေလာ့ကို ဥေပကၡာ မထားႏိုင္ေသးဘူး ေ၀ေရ .. ။ မေမကို အားေပးတာ ေက်းဇူးအထူးပါ ေနာ္။

မခိုင္ ... ေပ်ာက္ေနတာၾကာလို႔ ေမ့ ဘေလာ့ကို လာမဖတ္ျဖစ္ဘူး ထင္ေနတာ။ အျမဲဖတ္တယ္ဆိုလို႔ ေက်းဇူးလဲတင္ ၀မ္းလဲသာပါတယ္ ... ေနာက္လဲ အျမဲလာဖတ္ပါေနာ္ ... ။

ကလူသစ္ေရ ... ဆုေတာင္းေပးတာ ေက်းဇူးပါ။

ဟုတ္တယ္ ေနရဥၥရာ ... မေမလည္း ဥေပကၡာျပဳႏိုင္ဖို႔ ဆုေတာင္းေနရတုန္းပါပဲ ... ။

မေက ... ဆုေတာင္းေပးတာ ေက်းဇူးအထူးပါရွင္ ... ။ မေကလည္း ထပ္တူ ထပ္မွ် ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစ ... ။ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို အဆင္ေျပရင္ ေျပသလို စာေတြ ဆက္ေရးေနပါဦးမယ္။

အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။