Thursday, December 27, 2007

ေနမင္းႀကီးက
ျဖာက်ေနတဲ့ ေရာင္စဥ္ေတြကို
ညင္သာစြာ ရုတ္သိမ္း
ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ႏႈတ္ဆက္
ကမၻာတဘက္ကို ထြက္ခြါ ...
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ...
သူ ေရာက္လာေတာ့တယ္ .. ။

နက္ေမွာင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္
ေျမျပင္မွာလည္း အလင္းမဲ့
အဲဒါ ... ည ... တဲ့ ... ။

ေႏြးေထြးျခင္း ကင္းမဲ့
ေလးတြဲ႕တြဲ႕ ေလညင္း
ပန္းရနံ႔ေတြက သင္း ... လို႔
ေတးသီခ်င္း ဆိုေနက်
ငွက္ကေလးေတြက အိပ္စက္ေန
ဇီးကြက္ေတြက အစာရွာၾက
အဲဒါ ... ည ... တဲ့ ... ။

ျငိမ္သက္ေနတဲ့ ေရကန္ေဘး
ပိုးစုန္းၾကဴးကေလးမ်ား
ေပ်ာ္ပါးျမဴးထူး ဆင္ႏႊဲ
သဘင္ပြဲ က်င္းပလ်က္ ...
တဖ်တ္ဖ်တ္ ေတာက္ပေနၾက
အဲဒါ ... ည ... တဲ့ ... ။

အေမွာင္က်ကာ ဆိုင္းအုပ္
ေတာစပ္က ခ်ဳံပုတ္ေလးထဲ
ပုစဥ္းရင္ကြဲ ကေလးမ်ား
ညည္းတြားကာ ျမည္ေၾကြးၾက
မြတ္သိပ္တဲ့ အခါသမယ
အဲဒါ ... ည ... တဲ့ ... ။

သစ္ရြက္ေတြက အိပ္ေပ်ာ္
ညဥ့္ငွက္ေတြက ဖိတ္ေခၚ
စိတ္ေပ်ာ္စရာ မရွိ
ေမွာင္အတိက် ...
အဲဒါ ... ည ... တဲ့ ... ။

ညက ... လြတ္လပ္တယ္
ဒါေပမဲ့ မလံုျခံဳဘူး။

ညက ... ေအးျမတယ္
ဒါေပမဲ့ မခ်မ္းေျမ့ဘူး။

ညက ... တခါတခါ
အလင္းေရာင္ရွိတယ္ ... ဒါေပမဲ့ မစစ္မွန္ဘူး။

ညက ... ေမႊးပ်ံ႕တယ္
ဒါေပမဲ့ ထံုအီလြန္းတဲ့ ရနံ႔ ျပင္းျပင္းနဲ႔။

ညမွာ ...
တပ္မက္မႈနဲ႔ အလိုဆႏၵေတြ ေပါက္ဖြားတယ္။
ေတာင့္တမႈနဲ႔ မြတ္သိပ္ျခင္းေတြ ၾကီးျပင္းတယ္။
ေမွ်ာ္လင့္မႈနဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းေတြ ရွင္သန္တယ္။

ညက ...
ႏူးညံ့စြာ ေမွာင္မိုက္တယ္။

ဒီ့ေနာက္ ...
ေအးစက္စြာ ေလာင္ျမိဳက္တယ္။

ျပီးေတာ့ ...
ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ႔ ငိုက္ျမည္းတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ...
မိုးမေသာက္ခင္
အေမွာင္ေတြကို သိမ္းဆည္း
တဘက္ကမၻာဆီ ခရီးႏွင္ဖို႔
အသင့္ျပင္ျပီး ... ထြက္ခြါ
အဲဒါ အခါမွာ ...
တညတာ ကုန္ဆံုးေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၇၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ညေန ၄ နာရီ ၃၇ မိနစ္

6 comments:

တန္ခူး said...

'ည' က 'လ' နဲ႔မွ ေနေပ်ာ္တယ္
ဒါေပမယ္႔...
'လ' ဆိုတာက 'ည' ရဲ႕ဧည္႕သည္။
'ေန႕' နဲ႔ 'ည' မ်ွမ်ွွတတ သဘာဝေႀကာင္႕
တို႕ေတြဘဝ 'ည' က လြတ္ေျမာက္နုိင္ေသးတယ္။
ေမေရ...'ေန႕'ေရာက္လာရင္ အေမွာင္ထုက လြတ္ေျမာက္ျပီေလ။

ကလိုေစးထူး said...

မေမ ကဗ်ာထဲက ည က ညနဲ႔ သိပ္မတူဘဲ ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္နဲ႔ ပုိတူေနသလုိပဲ။ :)
ည ဆိုတာကလည္း ေနမင္းရဲ့ အလင္းေရာင္က ရတဲ့ လရဲ့ ေရာင္စဥ္ေတြနဲ႔ အလွျဖာေနသလိုပါပဲ။ လမသာတဲ့ ညေတြမွာလည္း ၾကယ္ကေလးေတြ ရိွေနသားပဲေလ။ အဲဒါက ည ဟာ ေမွာင္အတိ က်မေနဘူးဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ မိုးေသာက္ရဲ့ ဟိုဘက္ကိုလည္းေရာက္ေရာ ေနမင္းရဲ့ အလင္းက ေန႔သစ္နဲ႔အတူ ႀကိဳေနျပန္ေရာ။ :D

Yan said...

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ...
မိုးမေသာက္ခင္
အေမွာင္ေတြကို သိမ္းဆည္း
တဘက္ကမၻာဆီ ခရီးႏွင္ဖို႔
အသင့္ျပင္ျပီး ... ထြက္ခြါ
အဲဒါ အခါမွာ ...
တညတာ ကုန္ဆံုးေတာ့တယ္။

....

ေနာက္တစ္ေန႔တာအတြက္
ရိကၡာထုတ္ကုိ ေျဖၾကည္႔ေတာ႔
ေခါင္းေမာ႔သူေမာ႔
ျငီးျငဴသူျငဴနဲ႔
ေလာကၾကီးက ခပ္ယဲ႔ယဲ႔ ျပန္ျပဳ့းျပတယ္.
...

အေတြး၀င္သြားလုိ႔ မေမေရ...

စာပို္ဒ္ေလးက သိပ္ေကာင္းတယ္ဗ်ာ.

ရန္ေအာင္

ေမပ်ိဳ said...

မေမေရ
သဲက ညမွာ ဖတ္လို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ကဗ်ာေလးက အရမ္းကို အသက္ပါလြန္း လွပါတယ္။ ညေရာက္လာၿပီး ညထြက္ခြါသြားပံုကို ေရးထားတာကိုေတာ့ အၾကိဳက္ဆံုးပါပဲ။ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ မေမေရ။

ေမပ်ိဳ

ေမဓာ၀ီ said...

မခိုင္ေရ ... အေမွာင္ထုက လြတ္ေျမာက္မယ့္ နံနက္ခင္းကို ေမွ်ာ္လင့္ ႀကိဳဆိုေနပါတယ္။

ကိုေစးထူးေရ ... ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေလ ...
ညက တခါတခါ အလင္းေရာင္ရွိတယ္
ဒါေပမဲ့ မစစ္မွန္ဘူး ... လို႔။
တခါတေလေတာ့လည္း ေနမထြက္တဲ့ ေန႔ရက္ေတြ အရွိသား မဟုတ္လား။

ျဖည့္စြက္ကဗ်ာေလးအတြက္ ေက်းဇူးပါ ကိုရန္ေလး ... ။

ညီမေလး သဲေရ ... အစက ဒီ ည ကဗ်ာကို အနက္ေရာင္ ေနာက္ခံဘေလာ့ေပၚမွာ စာလံုး အနက္နဲ႔ ေရးမလားလို႔ စဥ္းစားမိေသးတယ္။ သဲက ညဘက္ မီးပ်က္တဲ့ အခါ လာဖတ္ေပါ့ ... ။ :P

ႏွင္းပြင့္ျဖဴ said...

အစ္မေရးတဲ့ ကဗ်ာကို ဖတ္တာ မ်က္စိထဲကို ကြက္၂ကြင္း၂ ကိုေပၚတယ္ ..
ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ ည
အစ္မ တင္ျပပံုေလးေတြက ေကာင္းတယ္
း)
ေပ်ာ္ရြင္ပါေစရွင္

ႏွင္းပြင့္ျဖဴေလး