ေတြးမိေတြးရာ အေတြးမ်ား … (၃)

အခုေဖာ္ျပမယ့္ စာကေတာ့ ေတြးမိေတြးရာ အေတြးမ်ား ေခါင္းစဥ္နဲ႔ က်မေရးခဲ့တဲ့ စာ နံပါတ္ (၃) ပါ။ ေနးတစ္ဖိုရမ္မွာ ၂၀၀၆၊ ၾသဂုတ္လ ၆ ရက္ ေန႔က တင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေတြးမိေတြးရာ အေတြးမ်ား (၁) နဲ႔ (၅) ကိုေတာ့ က်မဘေလာ့မွာ တင္ခဲ့ျပီးပါျပီ။ ဒီေန႔အဖို႔ မအားလပ္တာေၾကာင့္ အသစ္မေရးႏိုင္တဲ့အတြက္ ေရးျပီးသားထဲ ျပန္ေမႊေႏွာက္ရင္း မတင္ရေသးတဲ့ နံပါတ္ ၃ ကိုေတြ႕လို႔ တင္လိုက္ပါတယ္။
***
၂၀၀၆၊ ၾသဂုတ္လထုတ္ လိုက္ဖ္စတုိင္ မဂၢဇင္းထဲမွာ ကံခြၽန္ေရးတဲ့ေဆာင္းပါးတပုဒ္ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။
ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ ၾကိဳဆိုျခင္း .. ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ပါ။
၀န္းက်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ေနထိုင္သူတိုင္း ေမးခြန္းမ်ားနဲ႔ မကင္းႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေမးခြန္းေတြကို ေရွာင္လႊဲလို႔မရ ရင္ဆိုင္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေမးခြန္းေမးတဲ့သူဟာ မသိလို႔ေမးျခင္းနဲ႔ သူသိရက္နဲ႔ ကိုယ္သိရဲ႕လားလို႔ (ပညာစမ္းလို၍)ေမးျခင္းမ်ဳိးရွိေၾကာင္း၊ မေမးသင့္တာေမးမိလို႔ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ ျပႆနာမ်ားေပၚႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေမးခြန္းေတြမွာ ေစတနာပါသင့္ေၾကာင္း၊ အေျဖရခက္တဲ့ေမးခြန္းမ်ဳိး မေမးသင့္ေၾကာင္း၊ ေမးခြန္းကိုလက္နက္သဖြယ္ မသံုးသင့္ေၾကာင္း၊ ေမးခြန္းနဲ႔ မထိုးႏွက္သင့္ေၾကာင္း .. စသည္ စသည္ ေရးသားထားပါတယ္။
အဲဒီေဆာင္းပါးေလးဖတ္ျပီး ေမးခြန္းေမးျခင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ မၾကာေသးခင္က က်မေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို သတိရတာနဲ႔ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ က်မေရးထားတဲ့ေဆာင္းပါးကေတာ့ ကေလးေတြ (လူငယ္ေတြ) ရဲ႕ ေမးခြန္းမ်ားနဲ႔သာပတ္သက္ပါတယ္။ လူႀကီးေတြရဲ႕ ကတ္သီးကတ္သတ္ ထိုးႏွက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြကို မဆိုလိုပါဘူး။
ဖတ္ၾကည့္ျပီး ေ၀ဖန္ ေဆြးေႏြးေပးၾကပါဦး။
(ဒါကေတာ့ ေနးတစ္မွာေရးခဲ့တဲ့ နိဒါန္းပါ)
***
လစ္လ်ဴရႈထားသင့္ပါလား

တရက္ .... ကေလးေတြကို ကြန္ပ်ဴတာသင္ေတာ့ spelling checking လုပ္တဲ့ သင္ခန္းစာကို သင္ရပါတယ္။
“တခါတေလ ကိုယ့္ရဲ႕စာလံုးေပါင္းက မမွားဘဲနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာက သူ႔ရဲ႕ dictionary ထဲမွာမရွိလို႔ ဒီစာလံုးကို မသိဘူးဆိုရင္ မွားတယ္လို႔ ျပတတ္တယ္၊ အဲဒီလိုအမွားျပေနေပမဲ့ ကိုယ္က မမွားဘူးဆိုရင္ ျပင္စရာ မလိုဘူး၊ ignore လုပ္ရမယ္ ..လစ္လ်ဴ႐ႈလိုက္ရမယ္” လို႔ ကြၽန္မက ကေလးေတြကို ရွင္းျပတယ္။
အဲဒီအခါမွာ ကေလးတေယာက္က ထေမးတယ္။
“တီခ်ယ္ .. လစ္လ်ဴ႐ႈတယ္ဆိုတာ ဘာလဲ” တဲ့။

သူက ၃ တန္းေျဖထားျပီး ၄ တန္းတက္မယ့္ ကေလးမေလးပါ။ သူက အဲဒီလိုပဲ စကားလံုးခက္ခက္ေတြ သိပ္မသိတတ္ပါဘူး။ တခါလဲ ကြၽန္မက “ကေမာက္ကမ” ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ေျပာမိလို႔ “ကေမာက္ကမ ဆိုတာ ဘာလဲ တီခ်ယ္” လို႔ေမးတာ ခံခဲ့ရပါေသးတယ္။
သူ အဲဒီလိုေမးတိုင္း ကြၽန္မငယ္ငယ္ကဖတ္ခဲ့ရတဲ့ သိပၸံေမာင္၀ရဲ႕ “ႏိႈက္ႏိႈက္ခြၽတ္ခြၽတ္” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲက ေမာင္လူေမႊးကို သြားသြားသတိရမိတယ္။

“စာကေလးေတြက ဘာလို႔ ဖိနပ္မစီးလဲ ေမေမ”
ေမာင္လူေမႊးလို ႏႈိက္ႏႈိက္ခြၽတ္ခြၽတ္ေမးတဲ့ ကေလးေတြ ကြၽန္မတို႔၀န္းက်င္မွာ အမ်ားႀကီးရွိပါ တယ္။ သူတို႔ ဒီလိုေမးတာကို လူႀကီးေတြက မျငင္းပယ္သင့္ပါဘူး။ ၀မ္းပမ္းတသာ ၾကိဳဆိုသင့္ပါတယ္။ သူတို႔နားလည္ေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပန္ရွင္းျပသင့္ပါတယ္။
“အလုပ္မအားတဲ့ၾကားထဲ ဘာေတြလာေမးေနတာလဲ .. ႐ႈပ္ကို႐ႈပ္တယ္ .. သြားစမ္းပါ” ဆိုၿပီး သူတို႔ကို ေအာ္ေငါက္ၾကမွာလား။ သိခ်င္ေနတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ အေတြးေတြ, အေမးေတြကို ကြၽန္မတို႔ လစ္လ်ဴ႐ႈ ထားသင့္ပါလား။
***
ဒါနဲ႔ပဲ ကြၽန္မ ခုလို ဆက္ၿပီး ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။
သူတို႔ဘာလို႔ ခုလိုေမးၾကတာလဲ။
မသိလို႔ေပါ့။
မသိတိုင္းေရာ ေမးၾကရဲ႕လား။
မေမးၾကပါဘူး။
ဘာျဖစ္လုိ႔ မေမးၾကတာလဲ။
. . . . . . .
. . . . . . .
. . . . . . .
***
တခ်ဳိ႕ကေလးေတြက (တခ်ဳိ႕လူၾကီးေတြလဲ တူတူပါပဲ) မသိတာကို မေမးတတ္ၾကပါဘူး။ ေမးရေကာင္းမွန္း မသိတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ကြၽန္မ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေၾကာက္လို႔မေမးရဲတာပါ။ အတန္းထဲမွာ ဆရာမ စာသင္ေနတယ္၊ သူသင္တဲ့စာထဲမွာ မရွင္းတာေတြပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေၾကာက္လို႔ မေမးရဲခဲ့ဘူး။ ေမးလိုက္ရင္ ဆရာမမ်ား ဆူမလားေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ရွက္တာလဲ ပါတယ္၊ ေမးလိုက္ခါမွ မွားသြားမွာစိုးတယ္၊ သူမ်ားေတြ ၀ိုင္းဟားမွာ ၀ိုင္းၾကည့္မွာ ရွက္တယ္။

နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေမးခြန္းေတြ ေမးခ်င္လာတယ္၊ ဆရာမ ေျပာတာ ေတြကို ေစာဒက တက္ခ်င္လာတယ္။ ဒါဆို ဒီလိုေရာ မရဘူးလား။ ဒါကမွားတယ္ဆိုတာ .. ဘာေၾကာင့္မွားသလဲ .. မမွန္ႏိုင္ဘူးလား စသျဖင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေတြးမိတယ္၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေမးခြန္း ေတြ ထုတ္မိတယ္။
အဲဒီရဲ႕ ရလဒ္ကေတာ့ .... ကြၽန္မဟာ ဆရာမေတြ မႏွစ္သက္တဲ့ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေက်ာင္းသူ တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရတာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ.. ေက်ာင္းမွာ ဆရာမေတြကို ေမးခြန္းေတြ ေမးခ်င္ေပမဲ့ ကြၽန္မ မေမးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စိတ္ထဲမွာဘဲ ထားေတာ့တယ္။ မေမးရတာေတြမ်ားေတာ့ မသိေတာ့ ဘူး၊ နားမလည္ေတာ့ဘူး။

နားမလည္တာေတြမ်ားလာေတာ့ စာကို စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး၊ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ စာမက်က္ခ်င္ ေတာ့ဘူး၊ စာမက်က္ေတာ့ စာမရဘူး၊ စာမရေတာ့ စာေမးပြဲေျဖရတဲ့အခါ မေျဖႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ ကြၽန္မ ကိုးတန္းမွာ စာေမးပြဲ ၂ ၾကိမ္က်ၿပီး ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရပါတယ္။
ကိုးတန္းကို ၂ ႏွစ္ေနေပမဲ့ စာေတြကို ကြၽန္မ ဘာမွ နားမလည္ခဲ့ဘူး။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ အေမက ကြၽန္မကို ၀ိုင္းက်ဴရွင္ထားေပးပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကြၽန္မကို အလြန္နားလည္တဲ့ ဆရာေတြနဲ႔ ၾကံဳေတြ႕ရ ပါတယ္။

ကြၽန္မရဲ႕ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေမးခြန္းေတြကို လိမ္မာပါးနပ္စြာ ကြၽန္မေက်နပ္တဲ့အထိ ေျဖေပးတဲ့ ဆရာေတြနဲ႔ ၾကံဳရတဲ့အခါ .. ကြၽန္မေၾကာက္ခဲ့တဲ့ စာေတြဟာလည္း တကယ္တမ္း ေၾကာက္စရာမေကာင္း ေတာ့ဘူး။ စာေတြကို နားလည္ သေဘာေပါက္ သြားခဲ့ၿပီး အဲဒီႏွစ္မွာ ကြၽန္မ ၉ တန္းေအာင္သြားပါတယ္။ ၁၀ တန္းမွာလဲ ဒီဆရာေတြနဲ႔ပဲ ဆက္ၿပီးသင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကြၽန္မ ၁၀ တန္းကို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္ခဲ့တယ္။

တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အခါ ကြၽန္မပိုၿပီး သေဘာက် ေက်နပ္မိခဲ့တာက .. အထက္တန္း ေက်ာင္းတုန္းက ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ဆရာတပည့္ဆိုတဲ့ အလြန္ႀကီးမားေသာ စည္းႀကီးက လံုး၀ က်ဳိးေပါက္ သြားခဲ့လို႔ပါပဲ။ ဆရာေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို အထက္ေအာက္ ဆက္ဆံမႈမ်ဳိး မဆက္ဆံေတာ့ဘဲ ေဘးတိုက္ ဆက္ဆံမႈမ်ဳိးနဲ႔ နားလည္မႈရွိစြာ ဆက္ဆံေပးတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚခြင့္ .. လြတ္လပ္စြာ ေစာဒက တက္ခြင့္ေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။
အထက္တန္း ေက်ာင္းတုန္းက စာညံ့ခဲ့တဲ့ကြၽန္မဟာ တကၠသိုလ္တက္တဲ့ ႏွစ္တိုင္းမွာ ဂုဏ္ထူး ေတြနဲ႔ ထူးခြၽန္စြာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။
***
ဒီေတာ့ ေၾကာက္လို႔ မေမးတာ၊ ရွက္လို႔မေမးတာ၊ ေမးရေကာင္းမွန္းမသိလို႔ မေမးတာ၊ ကိုယ္ သိလား မသိလား .. ဘာမွန္းကိုမသိလို႔ မေတြးတတ္လို့ မေမးတာ .. ဆိုၿပီး အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို နားမလည္သည့္တိုင္ေအာင္ မေမးဘဲ ေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အဲဒီလူေတြဟာ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ကို ကိုယ္ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့သူေတြပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ မေမးတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးထဲမွာ .. ေမးရေကာင္းမွန္း သိတဲ့သူေတြ ေမးခြန္းေတြထုတ္ လာတဲ့ကေလးေတြကို စိတ္မတိုပါနဲ႔၊ သူတို႔ေမးခြန္းေတြကို လစ္လ်ဴမ႐ႈပါနဲ႔၊ ၀မ္းပမ္းတသာ ႀကိဳဆိုၾကပါ။ ေမးခြန္းေတြ မ်ားမ်ားေမးတဲ့သူဟာ ဦးေႏွာက္ကို ဖြင့္ထားတဲ့သူ (open minded) တေယာက္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါ တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေမးခြန္းေမးၿပီဆိုရင္ ကြၽန္မကေတာ့ သိပ္သေဘာက်ပါတယ္။ ဒီလို ေမးခြန္းထုတ္ တယ္ ဆိုကတည္းက ဒီသင္ခန္းစာကို စိတ္၀င္စားလို႔ပဲမဟုတ္လား။

“ဘာေမးစရာရွိလဲ” လို႔ေမးတိုင္း တုဏွိဘာေ၀ ဆိတ္ဆိတ္ေနၾကတယ္ဆိုရင္ ကိုယ္သင္တာပဲ နားမလည္လို႔ ေမးစရာမရွိတာလားဆိုၿပီး ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ရေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကြၽန္မစာသင္တိုင္း “ေမးစရာရွိရင္ ေမးေနာ္၊ မင္းတို႔ မေမးရင္ ဆရာမက ျပန္ေမးမွာ” လို႔ အျမဲေျပာရပါတယ္။

ငယ္ငယ္က ကြၽန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ အားတဲ့ရက္ဆိုရင္ အေဖက ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သိသင့္ သိထိုက္တာေတြ သင္ေပးေလ့ရွိပါတယ္၊ အဲလို သင္ေပးတဲ့အခါ အဘိဓမၼာတို႔ ပ႒ာန္းတို႔သင္ရင္ ကြၽန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ကတ္သီးကတ္သတ္ အေတြးေတြ အေမးေတြကို ျပန္ေျဖရွင္းေပးေနရလို႔ သင္ခန္းစာက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေရွ႕မေရာက္ေတာ့ဘူး၊ ေမာင္ေလးဆိုရင္ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေမးခြန္းေတြ အထုတ္ဆံုးပါပဲ၊ (ခု အေမရိကန္ႏိုင္ငံကိုေရာက္ေနတဲ့ ေမာင္ေလးဟာ သူသိခ်င္တဲ့ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေမးခြန္းေတြ အေဖ့ကို လွမ္းလွမ္း ေမးတတ္ပါေသးတယ္။) ဘယ္လိုပဲ ေမးေမး အေဖဟာ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ၿပီ မေမးနဲ႔ေတာ့လို႔ တခါမွ မေျပာခဲ့ပါဘူး၊ အလြန္နက္နဲတဲ့ တရားေတြကို သင္တဲ့အခါ မွာေတာင္ ကြၽန္မတို႔ နားလည္ ေက်နပ္ေအာင္ ရွင္းျပေပးခဲ့ပါတယ္။

တကယ္တမ္း ဆရာေတြဆိုတာ ေက်ာင္းသားေတြကို လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေမးျမန္းခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေစာဒကတက္ခြင့္ လမ္းဖြင့္ေပးသင့္ပါတယ္။ ေတြးတတ္မွ ေမးတတ္မွာပါ၊ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေတြးတတ္ေလ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေမးတတ္ေလပါပဲ၊ ဒီလို အေတြးေလးေတြ ရွိမွလည္း သူတို႔အတြက္ တိုးတက္မႈရွိမွာပါ၊ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ေနာက္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြဟာ ဒီဟာသင္ ဒီဟာက်က္၊ ဒါေမးရင္ ဒါေျဖ ဆိုတဲ့ ေခါက္႐ိုးက်ဳိးေနတဲ့ သမား႐ိုးက် သင္႐ိုးညႊန္းတန္းႀကီးက ႐ုန္းထြက္ သင့္ေနပါၿပီ။
***
ကေလးေတြရဲ႕အေတြးေတြ အျမဲဆန္းသစ္ေနေစဖို႔ သူတို႔ေမးလာမယ့္ ေမးခြန္းေလးေတြကို လက္ခံ ေပးၾကပါ။ ေမးခ်င္လာေအာင္လႈံ႕ေဆာ္ေပးၾကပါ။ သူတို႔အေတြးေလးေတြကို ေဘာင္မခတ္ထားပါေစနဲ႔ ... သူတို႔ အေမးေလးေတြကိုလည္း လစ္လ်ဴ႐ႈမထားၾကပါနဲ႔ .. လို႔ တိုက္တြန္းရင္း .. ။
***
လြတ္လပ္ဆန္းသစ္ေသာ အေတြးမ်ားအားၾကိဳဆိုလ်က္

ေမဓာ၀ီ
၃၁.၅.၀၆
၀၀း၀၄ နာရီ
***