တေရးႏိုးအေတြး

မိုးလင္းေတာ့မယ္ထင္ျပီး ထလိုက္မိတယ္။
မႈန္၀ါး၀ါး အလင္းေရာင္နဲ႔ နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ မနက္ ၃ နာရီ ေက်ာ္ခါစ။
လူကလည္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ႀကီးကို ႏိုးလာတာ၊ ခ်က္ခ်င္းလည္း ျပန္အိပ္လို႔က မရ။

“တေရးႏိုးေသာ္ အၾကံေပၚ၊ ေပၚသည့္အၾကံ တသိန္းတန္” ဆိုတဲ့ စကားရွိပါတယ္။ ဒါကို ဖ်က္ျပီး “တေရးႏိုးေသာ္ အၾကံေပၚ၊ ေပၚသည့္အၾကံ ျပန္အိပ္ရန္” လို႔ ေနာက္ေျပာင္ ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။
ခုလို တေရးႏိုးတဲ့အခ်ိန္မွာ လူက လန္းဆန္း ေနတတ္တယ္။ စိတ္ကူးေတြက သစ္လြင္ေနတတ္တယ္။ ေခါင္းထဲမွာလည္း ရွင္းလင္းေနတဲ့အတြက္ တေန႔လံုးက ရႈပ္ေထြးခဲ့တဲ့ ျပႆနာေတြဟာ တေရးႏိုးမွာ အေျဖရွာလို႔ ရေကာင္း ရႏိုင္တယ္။ အၾကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္းေတြ ထြက္လာႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေပၚသည့္အၾကံ တသိန္းတန္ … လို႔ ဆိုၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

က်မရဲ႕ ဒီတေရးႏိုးမွာေတာ့ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ေတြးရင္းနဲ႔ တေလာက တ၀က္တပ်က္ ေရးျပီး ပစ္ထားခဲ့မိတဲ့ ကဗ်ာ အပို္င္းအစေလး ေခါင္းထဲ ေရာက္လာလို႔ လိုက္ဖက္ညီမယ့္ စကားလံုးေလးေတြ စဥ္းစားေနမိတယ္။ စဥ္းစားလို႔သာ ေနတာ ခ်မေရးမိရင္ မနက္က် ေမ့သြားဦးမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေဖ့ ေဒၚေလး ကဗ်ာဆရာမ ေဒၚရီ (ေငြတာရီ) ဟာ ေခါင္းအံုးေအာက္မွာ စာရြက္နဲ႔ ခဲတံ အျမဲေဆာင္ထား ေလ့ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တေရးႏိုးလို႔ အေတြးေပၚလာရင္ ကမန္းကတန္း ထၿပီး ေရးမွတ္ထားေလ့ရွိတယ္လို႔ အေဖ ေျပာျပဖူးပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ အေလ့အက်င့္ပါပဲ။ က်မကေတာ့ျဖင့္ အေတြးေကာင္းေလး တခုတေလ မေတာ္တဆ ရခဲ့ရင္ေတာင္ အိပ္ရာထဲက ထၿပီး မီးထဖြင့္ရမွာလည္းပ်င္း၊ စာအုပ္ထဲ ခ်ေရးရမွာလည္း ပ်င္း၊ လႈပ္လိုက္ရင္ေတာင္ အေတြးပ်က္သြားမွာစိုးတဲ့ ပံုစံနဲ႔ အိပ္ရာထဲ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ေတြးေနရတာက ဇိမ္ရွိေသးတယ္ ဆိုၿပီး ေတြးရင္းေတြးရင္းနဲ႔ စိတ္ကူးထဲမွာတြင္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားတဲ့ အေတြးေတြ တပံုႀကီးေပါ့။

စိတ္ကူးေကာင္းေလးေတြဟာ ေႏြညမွာ တိုက္ခတ္တဲ့ ေလညင္းလိုပဲ။ တခ်က္တခ်က္ ေရာက္လာလိုက္၊ ေနာက္ေတာ့ ေပ်ာက္သြားလိုက္။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အခ်ိန္ဆို ေရာက္မလာတတ္ဘူး၊ ကိုယ္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲလည္း ေရာက္လာတတ္တယ္။ ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ အမိအရ မခံစားလိုက္မိရင္ သူက ကိုယ္နဲ႔ေ၀းေ၀း ထြက္ေျပး သြားျပန္ေရာ။
***
စာတပုဒ္ကို ခ်ေရးရတာ ျမန္ပါတယ္။ ခုဆို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ေရးတာမို႔ သာေတာင္ျမန္ေသး။
ဒါဆို ဘာက ၾကာတုန္း ဆိုေတာ့ …. အေတြးပါ။ စာေရးဖို႔ အေၾကာင္းအရာ တခု ရၿပီဆိုဦး၊ စိတ္ကူးထဲမွာ ဒီစာကို အရင္ ေရးရပါတယ္။ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ကိုယ့္စာကို တင္ျပမလဲ။ ကဗ်ာ ပံုစံလား၊ ေဆာင္းပါးလား၊ အက္ေဆးလား၊ ၀တၳဳလား။ တင္ျပမယ့္ ပံုစံကို အရင္ ေရြးရေသးတယ္။

ပုံစံေရြးတဲ့အခါမွာလည္း …. ကိုယ့္စာက အခ်က္အလက္ကို ဦးစားေပးမွာလား၊ အဖြဲ႕အႏြဲ႕ကို ဦးစားေပးမွာလား၊ က်စ္က်စ္လစ္လစ္ တိုတို ထိထိ ေရးမွာလား၊ စာပန္းခ်ီ မႈန္းမွာလား၊ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ ဆင္ၿပီးေရးမွာလား … အဲဒါေပၚမူတည္ျပီး ကိုယ္ေရးမယ့္ စာပံုစံကို ေရြးတာပါ။ ေရြးျပီးျပီဆိုေတာ့မွ ဘယ္လို နိဒါန္းပ်ဳိးမလဲ၊ ဘယ္လို ဇာတ္အိမ္တည္မလဲ၊ ဘယ္လို နိဂံုးခ်ဳပ္မလဲ … ဆိုျပီး အၾကမ္းဖ်ဥ္း စဥ္းစားရျပန္တယ္။ အဲဒါ ၿပီးေတာ့မွ … အထဲမွာ ထည့္မယ့္ အဆာပလာ ဘာညာသရကာေတြ စဥ္းစားရတယ္။

ေနာက္တခု စဥ္းစားရေသးတာက စာစကားနဲ႔ ေရးမလား စကားေျပာနဲ႔ ေရးမလား … ဆိုတာ ပါပဲ။ စာစကား (၏-သည္) နဲ႔ စကားေျပာ ေရာေရးတာကို က်မကေတာ့ လက္သင့္မခံခ်င္ပါဘူး။
ခုေခတ္ စာေရးသူေတြ စာတပုဒ္ထဲမွာကိုပဲ “၏၊ သည္” နဲ႔ ေရးလိုက္၊ “တယ္” နဲ႔ ေရးလိုက္ - အဲဒီလို ေရးေနၾကတာ ဖတ္ရဖူးတယ္။ ကိုယ့္စာကိုယ္ ေသခ်ာ ျပန္မဖတ္ၾကလို႔ မ်ားလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ထားပါေတာ့။

ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အဲဒီလို အဆင္သင့္ ေသခ်ာ ေတြးေတာ ၾကံစည္ထားၿပီးသား ဆိုရင္ စာတပုဒ္ကို ခ်ေရးရတာ ျမန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စဥ္းစားေတြးေတာတာက ၾကာၿပီး ခ်ေရးရတာက ျမန္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့ရျခင္းပါ။
ကဗ်ာဆရာႀကီးတေယာက္က သူ႔ကဗ်ာအတြက္ စာလံုးတလံုးကို စဥ္းစားတာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီျပီး ၾကာတယ္လို႔ ေျပာတာကို ဖတ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ က်မလည္း အက္ေဆးတပုဒ္ကို ႏွစ္နဲ႔ခ်ီျပီး ၾကာေအာင္ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ (တကယ္ေတာ့ ေရးေနရင္း ပ်င္းလို႔ ပစ္ထားမိတာ၊ သတိရမွ ျပန္ေကာက္ေရးလို႔ ျပီးသြားပါတယ္။ စေရးတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ျပီးတဲ့အခ်ိန္ၾကားထဲ ၾကာခ်ိန္က သိပ္ေတာ့မရွိပါဘူး၊ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ပါပဲ ။)

ပါရမီ့ရွင္ေတြ ဂ်ီးနီးယပ္စ္ ေတြကေတာ့ အဲဒီေလာက္ အားစိုက္စရာ မလိုေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ က်မတို႔လို ပါရမီကံမြဲ ဥာဏ္ႏုံ႕နည္း သူေတြအဖို႔မွာေတာ့ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ စာတပုဒ္ေရးထုတ္ဖို႔ လံု႔လ၀ီရိယ ကူမွ ျဖစ္ေျမာက္ႏိုင္ပါတယ္။

တခါတေလေတာ့လည္း ခ်က္ခ်င္းရလိုက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတခုကို ခ်က္ခ်င္းခ်ေရးျပီး ေရးရင္းနဲ႔မွ လိုသလို ျပဳသြား ျပင္သြား ရတာမ်ဳိးလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပံုေသသတ္မွတ္လို႔ေတာ့ မရပါဘူး။ ေသခ်ာေတြးေတာ အစီအစဥ္ဆြဲၿပီး ခ်ေရးၿပီ ဆိုေတာ့မွ အေတြးအတိုင္း မဟုတ္ဘဲ ေျပာင္းလိုက္ရတာ မ်ဳိးေတြလည္း ရွိတတ္ပါ ေသးတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ ေယဘုယ် ေျပာရရင္ေတာ့ စာေကာင္းတပုဒ္ကို အခ်ိန္သတ္မွတ္ျပီးေရးလို႔ မရပါဘူး။ ျမန္ခ်င္ရင္လည္း နာရီပိုင္းနဲ႔ ၿပီးႏိုင္သလို ၾကာခ်င္ရင္လည္း ႏွစ္ရွည္လမ်ား ၾကာသြားႏိုင္ပါတယ္။
အဓိက ကေတာ့ စိတ္ကူးပါပဲ။ စိတ္ကူးကလည္း ေခါင္းၾကည္ေနမွ စိတ္ရွင္းေနမွ အေတြးေကာင္းေကာင္း ေတြးႏိုင္မွာ ဆိုေတာ့ကာ … ခုလို တေရးႏိုး အေတြးေလးေတြဟာ အဖိုးတန္ အေတြးေတြ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။
***
ဒီလိုနဲ႔ …. တေရးအႏိုးမွာ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး ေလွ်ာက္ေတြးေနရင္း နာရီသံေခ်ာင္း ေခါက္သံၾကားမွ သတိထားလိုက္မိတယ္။ ေလးနာရီေတာင္ ခြဲပါေပါ့လား။ မျဖစ္ဘူး … ျပန္အိပ္ဦးမွပဲ။ မနက္က် မႏိုးရင္ ဒုကၡ။
စိတ္ကူးထဲက ကဗ်ာေတြ စာေတြ ေ၀းရာကို သြား …ေနာက္မ်ားမွ ျပန္ေခၚေတာ့မယ္။ ေလာေလာဆယ္ ျပန္အိပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရဦးမွာ။

အင္း …. ဒီစာကိုေတာ့ တေရးႏိုးမွာ ေတြးမိရာက ေရးျဖစ္တဲ့စာမို႔ တေရးႏိုးအေတြးလို႔ လြယ္လြယ္ပဲ ေခါင္းစဥ္ တပ္လိုက္ပါရဲ႕။ တေရးႏိုးအေတြးဆိုေတာ့လည္း ခပ္ေမွးေမွးေပါ့။
***
ေမဓာ၀ီ
6.3.07
00:55 am