ေပ်ာ္မေမြ႔ႏိုင္ဘု၊
ဓေလ့ကိုတဲ့ ၿငီးေတာ့တယ္။
ကိုင္ပုတီး၊
သစ္သီး ညႇာအေႂကြနဲ႔၊
ေမဓာေ၀ သူတို႔ထံုးလို၊
ဘုန္းေမြ႔ေတာ့မယ္။
႐ုပ္ခႏၶာ အေကာင္ပုပ္ကိုလ၊
စက္ဆုပ္လို႔ ၿငိမတြယ္၊
ျဖတ္မယ္ပ ခင္ေလး။
ဘာ၀နာ၊
သစ္နက္ကယ္ ေလွ်ာ္ေတဟာႏွင့္၊
မန္းေသလာ ေတာင္အေကြ႔မွာလ၊
ယေန႔ပင္ တ၀ါဆိုေတာ့မယ္၊
ယဥ္နဂို ညိဳညိဳႏုရယ္ ...
မင္း သာဓုေပး ... ။ ... ။
(ဦးပုည - သံေ၀ဂ ေလးဆစ္)
***
တကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္ပဲ ေျပာေျပာ ... အပူေတာကေန ကိုယ္လြတ္႐ုန္းၿပီး "ေ၀းရာ"ကို ေခတၱခဏ ေျပးခြါသြားတဲ့ ေမဓာ၀ီတေယာက္ နီးရာကို ျပန္ေရာက္လာပါၿပီ။ တေလာက ေရးခဲ့တဲ့ "က်မရဲ႕ ေႏြ" ပို႔စ္မွာ ေႏြေနပူေပမဲ့ ပီတိေတြနဲ႔ ေအးခ်မ္းလို႔ ... ဆိုၿပီး ေရးခဲ့ၿပီးမွ ... အစစ အရာရာ စိတ္႐ႈပ္ေထြးစရာေတြနဲ႔ ႀကံဳလာခဲ့ရတယ္။ တိုင္းေရးျပည္ေရး ... စီးပြါးေရး ... အိမ္တြင္းေရး ... ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ... ေနရာတကာမွာ စိတ္႐ႈပ္စရာေလးေတြ ဟိုတစ ဒီတစက မ်ားလာေတာ့ စိတ္တိုလိုက္ ... စိတ္အားငယ္လိုက္နဲ႔ ... ေဒါသေတြ တက္လိုက္ က်လိုက္ ျဖစ္ေနလိုက္တာ ... ပူေလာင္လို႔ ... ။ ပူေလာင္လြန္းတဲ့ ဒဏ္ကို မခံႏိုင္တဲ့ တရက္ေတာ့ အိမ္နားက ဘုရားမွာ ခဏသြားၿပီးထိုင္ရင္း ေအးခ်မ္းတဲ့ အရသာကို ခံစားရတဲ့အခါ ... ဒီ့ထက္ဒီ ေအးခ်မ္းရာကို ရွာဖို႔ ... က်မအတြက္ break ေတာ့ လိုအပ္ေနၿပီလို႔ သိလိုက္တယ္။ ၂၀၁၂ ရဲ႕ ေအာက္တိုဘာ ၂၁ ရက္ ဘိလပ္က ျပန္ေရာက္ကတည္းက တရက္မွ မနားဘဲ ဆက္တိုက္လႈပ္ရွားခဲ့တာ ... အဲဒီေန႔ မတ္လ ၂၀ ရက္ေန႔ကဆို ငါးလျပည့္ၿပီေပါ့။
အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ ျပကၡဒိန္ၾကည့္ေတာ့ မတ္လ ၂၆ နဲ႔ ၂၇ ရက္က ဆက္တိုက္ပိတ္ရက္ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ က်မ အသက္႐ွဴနည္းနည္းေခ်ာင္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ၂၄ ရက္ေန႔ တနဂၤေႏြေန႔ကေန ၂၉ ရက္ ေသာၾကာေန႔ထိ ငါးရက္ေလာက္ ရိပ္သာ၀င္လိုက္အံုးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ၀င္မယ့္ ေနရာကို ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ အရိပ္က ကင္းလြတ္ေအာင္ ေမွာ္ဘီက ခ်မ္းေျမ့ရိပ္သာမွာ ၀င္ဖို႔ေရြးခ်ယ္လိုက္ပါတယ္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ပထမဆံုး ရိပ္သာစ၀င္ျဖစ္တာလည္း ခ်မ္းေျမ့ရိပ္သာမွာပါပဲ၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကမၻာေအးခ်မ္းေျမ့ရိပ္သာပါ။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဧၿပီလတုန္းကေတာ့ ေမွာ္ဘီခ်မ္းေျမ့ရိပ္သာမွာ သီလရွင္၀တ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အခု ၉ ႏွစ္အၾကာမွာ ေယာဂီအေနနဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ေမွာ္ဘီခ်မ္းေျမ့ရိပ္သာကို ျပန္ေရာက္ရျခင္းပါ။
*** |
| ခ်မ္းေျမ့ရိပ္ျမံဳ နားခိုလႈံ ... |
ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ေလး ...
ဒီလိုနဲ႔ မတ္လ ၂၄ ရက္ မနက္မွာ အေ၀းေရာက္ မိဘႏွစ္ပါးကို အြန္လိုင္းကေန ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ အေမက "တရားထူးရရင္ အေမ့ကို အရင္ေဟာေနာ္" ... တဲ့၊ :) အေဖကေတာ့ "ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ အက်ဳိးရွိရွိ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ပါ" ... တဲ့။ အစ္ကိုတေယာက္လို ေလးစားခ်စ္ခင္ရသူ တဦးကေတာ့ "ေမ ... ႀကိဳးစားေနာ္ ... အရာရာ ေအာင္ျမင္ပါေစ" ... တဲ့ ... စသျဖင့္ မွာတမ္းေတြ ေခၽြပါတယ္။
အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္စြာ ႏႈတ္ဆက္၊ မနက္ ၉ နာရီမထိုးခင္ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းပစၥယေလးေတြ ယူေဆာင္ၿပီး ေမွာ္ဘီကို သြားခဲ့တယ္။ ေမွာ္ဘီခ်မ္းေျမ့ရိပ္သာ ေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့ ၁၀ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ ... ။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဦးကိတၱိကို ဂါရ၀ျပဳ ေလွ်ာက္ထားၿပီး ႐ံုးခန္းမွာ နာမည္စာရင္းသြင္းရတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ မဂၤလာေဆာင္ အလွဴနဲ႔တိုးေနလို႔ ေထာပတ္ထမင္းတို႔ ေရခဲ့မုန္႔တို႔ စားလိုက္ရေသးတယ္။ ေယာဂီမျဖစ္ခင္ အမွတ္လြတ္ စားရတဲ့ ေနာက္ဆံုးထမင္းပြဲေလး ဆိုပါေတာ့။ ႐ံုးခန္းေရာက္ေတာ့ နာမည္စာရင္းသြင္းၿပီးတဲ့အခါ အေဆာင္ေသာ့နဲ႔ ေယာဂီျခင္ေထာင္ေလး တလံုးေပးပါတယ္။ ေယာဂီတဦးအတြက္ ဆြမ္းစရိတ္က တရက္မွ ၅၀၀ က်ပ္ထဲပါ။ က်မက ၅ ရက္ထဲ ေနမယ္ စိတ္ကူးေပမယ့္ ပိုပိုသာသာ ၅၀၀၀ က်ပ္ သြင္းထားခဲ့လိုက္တယ္။
***
အေဆာင္သူ ...
 |
| ေမဓာေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသခၤမ္း |
က်မေနရမယ့္ အေဆာင္က ဂ်ပန္ေက်ာင္းေဆာင္တဲ့။ အေဆာင္ေလးေတြကို နာမည္ေတြ ေပးထားတယ္။ မေလးရွားေဆာင္၊ စကၤာပူေဆာင္၊ ကေနဒါေဆာင္၊ အေမရိကေဆာင္ ... စသျဖင့္ေပါ့။ က်မေနရမယ့္ ဂ်ပန္ေက်ာင္းေဆာင္ေလးရဲ႕ အေဆာင္နံပါတ္က ၇၂ တဲ့။ တေဆာင္မွာ ၂ ခန္းပါပါတယ္။ က်မက ညာဘက္ခန္းမွာ ေနရတယ္။ ဘယ္ဘက္ခန္းမွာက ေယာဂီတေယာက္ ရွိေနႏွင့္တယ္။ အိမ္သာနဲ႔ ေရခ်ဳိးခန္းကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ ရွယ္ၿပီးသံုးရတယ္။ ဂ်ပန္ေဆာင္က ဆြမ္းစားေက်ာင္းနဲ႔ နီးသလို တရားထိုင္တဲ့ ဓမၼာ႐ံုနဲ႔လဲ သိပ္မေ၀းလွဘူး။ အေဆာင္ေလးေတြက ဘန္ဂလိုပံုစံ ေနခ်င့္စဖြယ္ေလးေတြပါ။ က်မအခန္းေဘးမွာ ပိေတာက္ပင္ႀကီးရွိတယ္။ အေရွ႕တည့္တည့္မွာေတာ့ ခေရပင္ ... ။ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႂကြက်တဲ့ ခေရပန္းေတြက က်မရဲ႕ သမာဓိကိုပါ ေျခြခ်ေနသလို ... ။
 |
| ေလ်ာင္းစက္ေနရာ တကိုယ္စာ ... |
အခန္းထဲမွာ ၾကမ္းခင္းပါေကး ခင္းထားတယ္။ ကုတင္တလံုးနဲ႔ ဖ်ာတခ်ပ္ရွိတယ္။ ဗီ႐ိုပုေလး တလံုးနဲ႔ ကုလားထိုင္ တလံုးရွိတယ္။ သူ႔ဟာနဲ႔သူ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေလးပါပဲ။ အခန္းကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊ ယူသြားတဲ့ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္၊ ေခါင္းအံုးတို႔ကို ေနရာတက် စီစဥ္ ခင္းက်င္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ၀တ္ေၾကာင္ကို ပယ္ခြါကာ ... ။
 |
| ဂ်ပန္ေဆာင္မွာ ေဒၚေမဓာ |
အသံုးအေဆာင္ ...
ရိပ္သာ၀င္တဲ့အခါ လိုအပ္တဲ့ ေဆး၀ါးနဲ႔ အသံုးအေဆာင္တခ်ဳိ႕လဲ မပါမျဖစ္ ပါရပါေသးတယ္။ ဒါေတာင္ မစၥတာဘင္း(န္) ခရီးသြားသလို အေတာ္ေလး ေလွ်ာ့ထားရတာပါ။ သြားတိုက္ေဆး တ၀က္ညႇစ္ခဲ့တာတို႔ ဘာတို႔ေပါ့။ :) သြားခါနီး အလုပ္က ကေလးမေလးက တီခ်ယ္ ငါးရက္ထဲ ရိပ္သာ၀င္မွာကလဲ ပစၥည္းေတြ မ်ားလိုက္တာ ... ဆိုလို႔ ေျပာခဲ့ရ ေသးတယ္။ ငါက ခရီးသြားသလို ဟိုတယ္မွာ တည္းမွာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ room service လဲ မရွိဘူး၊ ပိုက္ဆံရွိေတာင္ ၀ယ္ခ်င္တိုင္း ၀ယ္လို႔လဲ မရဘူး ... လို႔။ စြာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ... ရိပ္သာမွာ ဘယ္သူ႔ကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ခိုင္းလို႔ရမွာလဲ၊ ကိုယ္လိုအပ္တဲ့ အသံုးအေဆာင္ ေဆး၀ါး ပစၥည္းဆိုတာ ပိုပိုလိုလို သယ္သြား ရမွာပဲ မဟုတ္လား။
 |
| ေထြရာေလးပါး အသံုးအေဆာင္မ်ား ... |
အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မသြားခင္ ရက္ပိုင္းက အစ္မႀကီးကို စိတ္ေကာက္ရေသးတယ္။ က်မ ယူမယ့္ ပစၥည္းေတြ ေျပာျပေတာ့ ... နင္ကလဲ ပစ္ကနစ္ထြက္မွာ က်ေနတာပဲတဲ့၊ ဒါနဲ႔ စိတ္ေကာက္ၿပီး အကုန္ျပန္ခ်ခဲ့တာ။ အေဖနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ စကားေျပာေတာ့ သနားေအာင္ ေျပာမိေသးတယ္။ "အေဖရယ္ ... ဘုရားေလာင္း သိဒၶတၳမင္းသားေလာက္ စည္းစိမ္ခံစားခဲ့ရတဲ့သူ ရွိမလား ... သူေတာင္ ေတာထြက္ေတာ့ အိပ္ရာလိပ္ေတြဘာေတြ သယ္ေနတာ မွ မဟုတ္တာ ... ။ သမီးလဲ ဘာမွမယူေတာ့ပါဘူး ... ေတာ္ပါၿပီ ..." လို႔ ... ။ အေဖကေတာ့ စိတ္ပူစြာ ေျပာရွာတယ္။ "ေခတ္ခ်င္းမတူဘူးသမီး ... စားရ ေသာက္ရ ေနထိုင္ရတာခ်င္း ကြာေတာ့ ဘုရားေလာင္းတို႔ေခတ္က လူေတြက ပိုၿပီးက်န္းမာေရး ေကာင္းတယ္၊ သစ္တပင္ ၀ါးတပင္ေအာက္လဲ ေနႏိုင္တယ္၊ သမီးကေတာ့ အဲဒီလိုေနလို႔မရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ လိုအပ္တာေတြ ယူသြားပါ" ... တဲ့။ (ကိုယ္ကလဲ ဒီစကားပဲ ၾကားခ်င္တာပါ။) ဘိလပ္က အစ္မလတ္ကလဲ မသြားခင္ညမွာ က်မယူသြားသင့္တဲ့ ပစၥည္းစာရင္းကို ခ်ေရးခိုင္းၿပီး မေမ့မေလ်ာ့ ထည့္သြားဖို႔ အထပ္ထပ္မွာျပန္ပါတယ္။
***
တေန႔တာ အခ်ိန္ဇယား
 |
| စုေပါင္း ၀တ္တက္ မျပဳမီ |
မနက္ဆို ၃ နာရီ ၄၅ မိနစ္မွာ လွ်ပ္စစ္အံုးေမာင္း တီးသံၾကားရင္ အားလံုးအိပ္ရာက ထရပါတယ္။ ၄ နာရီတိတိမွာ ေယာဂီအသစ္ေတြက အလုပ္ေပးတရား တနာရီ နာရၿပီး၊ ေယာဂီအေဟာင္းေတြ ကေတာ့ ဓမၼာ႐ံုႀကီးထဲမွာ တရားထိုင္ရတယ္။ ၅ နာရီ ခြဲမွာေတာ့ အ႐ုဏ္ဆြမ္းစား၊ ၿပီးရင္ စုေပါင္း ဘုရား၀တ္တက္ၿပီး ဓမၼာ႐ံုထဲနဲ႔ ကိုယ့္အေဆာင္၊ အေဆာင္၀န္းက်င္ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ၾကရတယ္။ ေန႔ဆြမ္းကေတာ့ ၁၀ နာရီခြဲမွာ စားရၿပီး၊ ေန႔လည္ ၂ နာရီမွာ တရားနာရပါတယ္။ ညေန ၆ နာရီနဲ႔ ၇ နာရီၾကားမွာေတာ့ တရားေလွ်ာက္ရတယ္။ ည ၉ နာရီထိုးရင္ေတာ့ ကိုယ့္အေဆာင္ ကိုယ္ျပန္ၿပီး နား႐ံုပါပဲ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ အားလံုးမွာေတာ့ စၾကၤ ံတလွည့္ ထိုင္တလွည့္နဲ႔ မရပ္မနား တရား႐ႈမွတ္ရပါတယ္။
***
ဘယ္-ညာ၊ ပိန္ - ေဖာင္း
 |
| ဘယ္-ညာ စၾကၤ ံ ႐ႈမွတ္ဟန္ |
စၾကၤ ံ ေလွ်ာက္တဲ့အခါ စစခ်င္းမွာ ဘယ္လွမ္းတယ္ ညာလွမ္းတယ္ စမွတ္ရတာပါ။ က်မက လွမ္းတယ္ ဆိုတာေတြ ထည့္ရမွာ ႐ႈပ္ပါတယ္ဆိုၿပီး ဘယ္-ညာ ဘယ္-ညာ နဲ႔ လွမ္းေနတာ ေနာက္မွ ငါ စစ္ခ်ီတက္သလို ျဖစ္ေနပါပေကာ ဆိုၿပီး ဘယ္လွမ္းတယ္ ညာလွမ္းတယ္ ျပန္မွတ္ရတယ္။ ဒါေတာင္ သတိလြတ္တဲ့အခါ ဘယ္နဲ႔ညာ ေျခေထာက္ခ်င္း မွားဆိုေနမိေသးတယ္။ ဘယ္နဲ႔ညာ မွားလို႔ ေနာက္ဆို ဆရာေတာ္က ေကာက္႐ိုး ေျခေထာက္၊ ျမက္ ေျခေထာက္လို႔မ်ား မွတ္ခိုင္းမလား မသိ။ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ မွတ္ေတာ့လဲ အတူတူပါပဲ၊ က်မက အဆိုကိုပဲ ဦးစားေပးေနမိတာ ... ၀မ္းဗိုက္က ေဖာင္းခ်င္ေဖာင္း ပိန္ခ်င္ပိန္၊ စိတ္ထဲက ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ခ်ည္း လွိမ့္ရြတ္ေနေတာ့ အကုန္လြဲကုန္ေရာ ... ။ ေၾသာ္ ... သတိ ... သတိ ... ဘ၀မွာ သတိလက္လြတ္ ေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြ မ်ားေနေတာ့ သတိထားရတာ အစပိုင္းမွာ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔ေပါ့။
***
၀ါးၿမိဳျခင္း ...
 |
| ဆြမ္းေက်ာင္းေပၚမွာ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ... |
စားတဲ့ေသာက္တဲ့ ေနရာမွာ အလြန္ျဖည္းညင္းစြာ သတိနဲ႔ မွတ္ၿပီးစားၾကရပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြကလည္း တ၀ိုင္းၿပီးတ၀ိုင္း လိုက္ၾကည့္ရင္း "ေယာဂီေတြ အမွတ္နဲ႔စားၾကေနာ္"လို႔ သတိေပးတတ္ေသးတယ္။ ကိုယ့္ကို အဲဒီလို လိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ စားရေသာက္ရမွာ သိပ္ၿမိဳမက်ေတာ့ဘူး၊ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္သလိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို လိုက္ၾကည့္ေနမွလည္း အမွတ္မလြတ္ေအာင္ စားဖို႔ သတိရတာမို႔ တကူးတက လိုက္ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတြကို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ေ၀ယ်ာ၀စၥ ေယာဂီေတြ သီလရွင္ေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ဖို႔ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ့္လက္ ကိုယ့္ေျခ ေျမႇာက္စရာေတာင္ မလိုဘဲ လိုေလေသးမရွိ ေဘးကေန ထည့္ေပးျပဳေပးၾကတယ္။
၀ါးရင္ ၀ါးတယ္လို႔ မွတ္ၿပီး ၀ါးရင္း၀ါးရင္းနဲ႔ ၀ါးဖတ္ေတာ္ ကဆီႏွစ္ေတြကို ၿမိဳမပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္တတ္တာကို ဟိုးငယ္ငယ္က အေတြ႔အၾကံဳအရ သိထားႏွင့္တာမို႔ အႏွစ္ေပါက္ေအာင္ ၀ါးၿပီး မွတ္မေနေတာ့ပါဘူး။ ၀ါးတယ္ ... ၀ါးတယ္ ... ၀ါးတယ္ .. ၿပီးေတာ့ ၿမိဳတယ္ ... ဂလု ... ။ အဲ ... အမွတ္နဲ႔ ၿမိဳခ်လိုက္တာ ဂလုခနဲ လည္ေခ်ာင္းထဲ ၀င္သြားေရာ ... ။ အမွတ္နဲ႔ စားတာဆိုေတာ့ ခ်ဳိသည္ ခါးသည္လဲ မသိေတာ့ပါဘူး။ ထည့္ထားတဲ့ တပန္းကန္ ကုန္ေအာင္ တလႈပ္လႈပ္ ၀ါးလိုက္ ၿမိဳလိုက္နဲ႔ ဆြမ္းကိစၥ ၿပီးခဲ့ရတာပါပဲ။ ဆြမ္းစားေက်ာင္းရဲ႕ ေလွခါးထစ္က ဆင္းၿပီဆိုရင္ေတာ့ သက္ျပင္းႀကီးႀကီး အျမဲလိုလို ခ်ျဖစ္တယ္။
***
အသံေတြ ၾကားေနရတယ္ ...
ေနခဲ့တဲ့ ရက္သတၱ တပတ္တာအတြင္း အမွတ္တရျဖစ္စရာ အသံေတြလဲ ရွိပါေသးတယ္။ လွ်ပ္စစ္ အံုးေမာင္း တီးသံလိုမ်ဳိး မနက္ေစာေစာစီးစီး ရင္ကို ဗရမ္းဗတာ လႈပ္ရွားေစတဲ့ အသံမ်ဳိးအျပင္ မိုက္ခ႐ိုဖုန္းနဲ႔ ေအာ္တယ္ ထင္ရေလာက္ေအာင္ က်ယ္ေလာင္တဲ့ ဓမၼာ႐ံုထဲက ေတာက္တဲ့ေအာ္သံ၊ ေက်ာင္းေခြးႀကီးေတြရဲ႕ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အူသံ၊ ညဘက္ တေရးႏိုး အိပ္ရာထဲကေန ၾကားရတဲ့ အေဆာင္ေခါင္မိုးေပၚကို သစ္ရြက္ေတြ အသီးေတြ တရွဲရွဲ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ပြတ္တိုက္ျပဳတ္က်သံေတြ ... ။ ခ်ဳိးကူသံ ... ဥၾသသံေတြ ... ။ ဥၾသသံဆိုလို႔ ... ဟိုးအေ၀းက ခပ္သဲ့သဲ့ ဥၾသသံမ်ဳိးက လြမ္းစရာေကာင္းႏိုင္ေပမယ့္ အနားနား ကပ္ေအာ္တဲ့ ဥၾသသံမ်ဳိးကိုေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လို လြမ္းရမယ္ မသိေတာ့ပါဘူး။ တကယ္ပါ ... မျပန္ခင္တေန႔လည္ခင္း ဥၾသတေကာင္ ဓမၼာ႐ံုအနားက သစ္ပင္ေပၚ လာေအာ္ေနလိုက္တာ ... ဒီေလာက္ အသံက်ယ္တဲ့ ဥၾသသံ ဒီတခါပဲ ၾကားဖူးပါေသးတယ္။
ဒါ့အျပင္ တေပါင္းလျပည့္မတိုင္ခင္ အဖိတ္ေန႔က ဘယ္နားမွာ ဇာတ္ပြဲက'ေနလဲ မသိပါဘူး။ ေလသင့္တိုင္း သီခ်င္းသံေတြက အက်ယ္ႀကီးကို ၾကားေနရတာ၊ ၾကားရင္ ၾကားတယ္လို႔ မွတ္ရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ... "ဟင္း ... ဒီမင္းသားအသံက ေကာင္းလဲ မေကာင္းဘူး၊ က႐ုဏာသံေလးနဲ႔ သီခ်င္းဆိုတတ္တဲ့ ဟုိ ဥေရာပေရာက္ အညာသား ဘေလာ့ဂါ ဇာတ္မင္းသားႀကီး အသံေလာက္ေတာင္ နား၀င္ပီယံ မရွိပါလား ..." စသျဖင့္ ေတြးေနမိေသး။ ေနာက္မွ ကမန္းကတန္း ... အေတြးေတြကို ျပန္မွတ္ရင္း ေပါက္ကရ အေတြးေတြက ရပ္တန္႔သြားေလရဲ႕။
***
***
အသံေတြ ၾကားေနရတယ္ ...
 |
| ခ်မ္းေျမ့တိတ္ဆိတ္ သစ္၀ါးရိပ္ |
ဒါ့အျပင္ တေပါင္းလျပည့္မတိုင္ခင္ အဖိတ္ေန႔က ဘယ္နားမွာ ဇာတ္ပြဲက'ေနလဲ မသိပါဘူး။ ေလသင့္တိုင္း သီခ်င္းသံေတြက အက်ယ္ႀကီးကို ၾကားေနရတာ၊ ၾကားရင္ ၾကားတယ္လို႔ မွတ္ရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ... "ဟင္း ... ဒီမင္းသားအသံက ေကာင္းလဲ မေကာင္းဘူး၊ က႐ုဏာသံေလးနဲ႔ သီခ်င္းဆိုတတ္တဲ့ ဟုိ ဥေရာပေရာက္ အညာသား ဘေလာ့ဂါ ဇာတ္မင္းသားႀကီး အသံေလာက္ေတာင္ နား၀င္ပီယံ မရွိပါလား ..." စသျဖင့္ ေတြးေနမိေသး။ ေနာက္မွ ကမန္းကတန္း ... အေတြးေတြကို ျပန္မွတ္ရင္း ေပါက္ကရ အေတြးေတြက ရပ္တန္႔သြားေလရဲ႕။
***
သူေတာ္ေကာင္းတို႔ အာ၀ါသ
ရိပ္သာေရာက္ၿပီး ဒုတိယရက္မွာ က်မစိတ္ထဲ အရမ္းေအးခ်မ္းၿပီး စိတ္ထဲ သိပ္ၾကည္ႏူးလြန္းလို႔ ... "သူေတာ္ေကာင္းတို႔ အရိပ္အာ၀ါသက အလြန္ေအးခ်မ္းပါလား ... ဒီလိုေနရာမ်ဳိးမွာ တသက္လံုး ေနမယ္ဆိုရင္ ေနႏိုင္ပါတယ္ ..." လို႔ ေတြးမိတယ္။ အင္တာနက္မရွိ၊ ဖုန္းမရွိ၊ ဘာသတင္းမွလဲ မသိ၊ ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားမေျပာ အဆက္အသြယ္မလုပ္ဘဲ ေနရတဲ့ အရသာက အင္မတန္ ေအးခ်မ္းပါတယ္။ က်မက နာရီမပတ္လို႔ အခ်ိန္သိဖို႔နဲ႔ alarm လုပ္ဖို႔ ဆက္လို႔မရတဲ့ ဘိလပ္နက္ေ၀ါ့ခ္ မိုဘိုင္းဖုန္းေလးေတာ့ ယူသြားျဖစ္တယ္။
ေနာက္ရက္ေတြမွာ အစားအေသာက္လဲ ေခ်းမမ်ား ဇီဇာမေၾကာင္ဘဲ ဟင္းပြဲထဲ အသားဟင္းပါရင္ေတာင္ မစားျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ အရြက္ေၾကာ္တမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အရည္ေသာက္ ေလာက္ပဲ စားျဖစ္ေတာ့တယ္။ အစက ၅ ရက္ထဲ ေနမယ္ စိတ္ကူးခဲ့ေပမယ့္ အစ္မႀကီးဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့ သူ အဆင္ေျပတယ္ ... တပတ္ေနခ်င္ ေန ... ဆိုတဲ့ အခြင့္ရတာနဲ႔ တပတ္ေနမယ္လို႔ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။ အဲ ... ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီလို ေျပာၿပီး ေနာက္တရက္မွာ က်မ ဗိုက္ေတြနာၿပီး ၀မ္းပ်က္ပါေလေရာ ... ။
 |
| တရားရိပ္လႈံ ဓမၼာ႐ံု ... |
ေနမေကာင္းဘူးဆိုရင္ လူက အိမ္ကို သတိရစိတ္ ျဖစ္လာတယ္၊ ၅ ရက္ျပည့္ရင္ အိမ္ျပန္ရ ေကာင္းမလား ... အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ရင္ ေကာင္းမလား ... စသျဖင့္ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ... ေနာက္တခါ ဒီလိုအခြင့္အေရးရဖို႔ ဆိုတာ လံုး၀မလြယ္တာမို႔ ... မျပန္ဘူးလို႔ အားတင္းၿပီး ပါလာတဲ့ ေဆးေတြေသာက္၊ ဓာတ္ဆားရည္ေတြေသာက္ၿပီး ႐ႈမွတ္မႈလဲ မပ်က္ေစရဘဲ အဲဒီတရက္တာကို အပင္ပန္းခံ ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္တေန႔ အိပ္ရာအထမွာေတာ့ မေန႔က ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာ အားလံုး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ တရားရဲ႕ အာနိသင္အစြမ္းေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ႕ ... ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
***
***
စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္စရာတခ်ဳိ႕
က်မ ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ အမ်ဳိးသမီး ေယာဂီစုစုေပါင္းမွ ၂၅ ေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္၊ အမ်ဳိးသား ေယာဂီနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသား ေယာဂီ၊ ဒုလႅဘ ဘုန္းႀကီးေတြေပါင္းရင္ ၃၅ ေယာက္ေလာက္ပါပဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ လူလတ္ပိုင္းေတြ မ်ားတာမို႔ အားလံုးက သိတတ္စြာ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိမ္ဆိမ္ ေနၾကေပမယ့္ အငယ္ဆံုး ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေယာဂီေပါက္စေလး တေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး လက္လက္ထရွာတယ္။ ေျခသံတဒုန္းဒုန္းနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အျပင္ ဓမၼာ႐ံုထဲ ေျပးေနေသးတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ေက်ာင္းက ေခြးနက္ႀကီးနဲ႔ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ စိမ္ေျပးတမ္း ကစားေနတာပဲ။ (ဘုန္းႀကီးေတြလဲ မသိဘူး ထင္ပါရဲ႕။)
ေနာက္တခုက က်မရဲ႕ တေဆာင္ထဲေနသူ အမ်ဳိးသမီးပါ။ ရက္ျပည့္လို႔ ျပန္သာသြားေရာ က်မတို႔ခ်င္း စကား မေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။ စကားေျပာျခင္းဟာ အျပစ္အႀကီးဆံုးလို႔ ဆိုထားတာေၾကာင့္ က်မ ရိပ္သာေနစဥ္ ဘယ္သူနဲ႔မွလဲ စကားမေျပာျဖစ္ဘူး၊ မိတ္ေဆြလဲ မျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ အဲ ... သူကေတာ့ အေဆာင္ ျပန္ေရာက္လို႔ ခဏတျဖဳတ္နားခ်ိန္ဆို မိုဘိုင္းဖုန္းတလံုးနဲ႔ သူ႔အလုပ္ထဲကို ဖုန္းဆက္ပါေလေရာ။ အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ ရွိသမွ် ႐ံုးသူ ႐ံုးသားေတြဆီ ဖုန္းလႊဲခိုင္းၿပီး တေယာက္ၿပီး တေယာက္နဲ႔ ေျပာတယ္။ ဒီအသံေတြနဲ႔ ကင္းေ၀းေအာင္ ထြက္ေျပးလာခါမွ ျပန္ၾကားေနရလို႔ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေယာဂီ၀တ္မယ့္သူေတြ ဆင္ျခင္စရာပါ ... ။
***
မျပန္ခင္ ...
ဒီလိုနဲ႔ တရက္ၿပီးတရက္ ႐ႈမွတ္တဲ့အခါ ပိုၿပီး စိတ္တည္ၿငိမ္လာေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ျပန္ရမယ့္ ရက္ကို ေရာက္လာပါၿပီ။ စိတ္ထဲမွာလဲ မေကာင္းဘူး။ ဒီေနရာ ဒီဌာန ဘယ္အခါမွ ျပန္လာရပါ့မလဲ ... ေတြးရင္း မျပန္ခင္ အလွဴဒါနေလးေတြ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပဳျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေန႔စဥ္ တံျမက္စည္းလွည္းတိုင္း အေဆာင္ေရွ႕ ခေရပင္ႀကီးဆီက ေႂကြက်တဲ့ ခေရပြင့္ေလးေတြကို လွည္းက်င္းရတဲ့အခါ "ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါ ခေရတို႔ေရ ..." လို႔ တိတ္တိတ္ေလး ဆုေတာင္းမိခဲ့တဲ့ က်မဟာ မျပန္ခင္ေတာ့ ခေရပန္းေတြ အ၀ေကာက္ၿပီး လက္သုတ္ပု၀ါေလးနဲ႔ ထုတ္ယူသြားခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆံုး တရားထိုင္တဲ့ တနဂၤေႏြ မနက္ခင္းမွာ တရားျဖဳတ္ေတာ့ က်မထိုင္ေနက် ေနရာေလးကို အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ ယူျဖစ္ခဲ့တယ္။ လြယ္အိတ္တလံုးနဲ႔ ေရတဗူးကို ေဘးမွာထားၿပီး တပတ္တာ တရားထိုင္ခဲ့တဲ့ ေနရာေလး ...၊ အစြဲအလမ္းႀကီးတယ္ဆိုဆို ... ဒီေနရာေလးကို က်မ လြမ္းေနအံုးေတာ့မွာပါပဲေလ ... ။
***
က်မ ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ အမ်ဳိးသမီး ေယာဂီစုစုေပါင္းမွ ၂၅ ေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္၊ အမ်ဳိးသား ေယာဂီနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသား ေယာဂီ၊ ဒုလႅဘ ဘုန္းႀကီးေတြေပါင္းရင္ ၃၅ ေယာက္ေလာက္ပါပဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ လူလတ္ပိုင္းေတြ မ်ားတာမို႔ အားလံုးက သိတတ္စြာ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိမ္ဆိမ္ ေနၾကေပမယ့္ အငယ္ဆံုး ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေယာဂီေပါက္စေလး တေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး လက္လက္ထရွာတယ္။ ေျခသံတဒုန္းဒုန္းနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အျပင္ ဓမၼာ႐ံုထဲ ေျပးေနေသးတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ေက်ာင္းက ေခြးနက္ႀကီးနဲ႔ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ စိမ္ေျပးတမ္း ကစားေနတာပဲ။ (ဘုန္းႀကီးေတြလဲ မသိဘူး ထင္ပါရဲ႕။)
ေနာက္တခုက က်မရဲ႕ တေဆာင္ထဲေနသူ အမ်ဳိးသမီးပါ။ ရက္ျပည့္လို႔ ျပန္သာသြားေရာ က်မတို႔ခ်င္း စကား မေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။ စကားေျပာျခင္းဟာ အျပစ္အႀကီးဆံုးလို႔ ဆိုထားတာေၾကာင့္ က်မ ရိပ္သာေနစဥ္ ဘယ္သူနဲ႔မွလဲ စကားမေျပာျဖစ္ဘူး၊ မိတ္ေဆြလဲ မျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ အဲ ... သူကေတာ့ အေဆာင္ ျပန္ေရာက္လို႔ ခဏတျဖဳတ္နားခ်ိန္ဆို မိုဘိုင္းဖုန္းတလံုးနဲ႔ သူ႔အလုပ္ထဲကို ဖုန္းဆက္ပါေလေရာ။ အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ ရွိသမွ် ႐ံုးသူ ႐ံုးသားေတြဆီ ဖုန္းလႊဲခိုင္းၿပီး တေယာက္ၿပီး တေယာက္နဲ႔ ေျပာတယ္။ ဒီအသံေတြနဲ႔ ကင္းေ၀းေအာင္ ထြက္ေျပးလာခါမွ ျပန္ၾကားေနရလို႔ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေယာဂီ၀တ္မယ့္သူေတြ ဆင္ျခင္စရာပါ ... ။
***
မျပန္ခင္ ...
 |
| ညဥ့္မွာေႂကြတဲ့ ပန္းခေရ ... |
 |
| တပတ္တာ ဘာ၀နာ ပြါးမ်ားရာ ... |
***
ပတ္စာခြါ ဖ်ာသိမ္း ...
မတ္လ ၃၁ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔ မနက္ ၈ နာရီ မထိုးခင္မွာ ေတာ့ အားလံုး သိမ္းဆည္းထုပ္ပိုးၿပီး ျပန္ဖို႔ အသင့္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ က်မကို လာႀကိဳမယ့္ ကားကို ေစာင့္ရင္း ေက်ာင္း၀င္းထဲ လွည့္ပတ္ၿပီး ပါလာတဲ့ မိုဘိုင္းဖုန္းေလးနဲ႔ ဓာတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။
 |
| အိမ္ျပန္ဖို႔ပင္ အထုတ္ျပင္ ... |
ခ်မ္းေျမ့ရိပ္သာ ေက်ာင္းကို တည္ေထာင္သူ ခ်မ္းေျမ့ဆရာေတာ္ႀကီး အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၊ ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္ ဦးကိတၱိအပါအ၀င္ သံဃာေတာ္မ်ား၊ ေ၀ယ်ာ၀စၥ သီလရွင္မ်ား၊ ေယာဂီမ်ား၊ ေ၀ယ်ာ၀စၥ ဗိုလန္တီယာ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ ေပးၾကသူ လူငယ္ ေမာင္မယ္မ်ား ... အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္စြာနဲ႔ ေမတၱာပို႔ရင္း လာႀကိဳတဲ့ကားနဲ႔ က်မ အိမ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။
အေအးမွ ... အပူ၊
အၿငိမ္မွ ... အလႈပ္၊
အရွင္းမွ ... အ႐ႈပ္ ...
ေၾသာ္ ... က်င္လည္ လႈပ္ရွားရအံုးမည္ေပါ့ ... ။
***
ေမတၱာျဖင့္ ...
ေမဓာ၀ီ
၄၊ ၀၄၊ ၁၃
၂၂း၅၅ နာရီ
(မွတ္ခ်က္။ ။ ခုနစ္ရက္တာ ျဖည့္က်င့္ခဲ့တဲ့ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ေကာင္းမႈအစုစုကို စာဖတ္သူမ်ားအား အမွ်ေပးေ၀ပါတယ္၊ ျပန္ေရာက္တဲ့ ေန႔ကတည္းက တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ ကြန္နက္ရွင္ အခက္အခဲ ေၾကာင့္ ဒီေန႔မွပဲ ၿပီးပါေတာ့တယ္၊ ပံုေတြမ်ား စာေတြမ်ားလို႔ မ်က္စိေနာက္သြားခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါရွင္)
11 comments:
လွ်ပ္စစ္အုံးေမာင္းရဲ႕အသံကုိ ႀကားဖူးခ်င္လုိက္တာ။
ဘယ္ညာ၊ ဘယ္ညာေနရာမွာ ရယ္လုိက္ရေသး။
ဖလမ္းဖလမ္းထေနတဲ့ အငယ္ဆုံးေယာဂီေလးကိုလည္း ၿပဳံးျဖစ္ေအာင္ ျပဳံးလုိက္မိေသး။
က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ေမဓာေရ...
သာဓု သာဓု သာဓု ပါ :)
သာဓု သာဓု သာဓု။
တီတင့္လည္း သႀကၤန္အတြင္းကုိ ရိပ္သာ၀င္ဘုိ႔ စီစဥ္ထားတာ အေျခအေနက တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ေျပာင္းလဲသြားတယ္ မေမေရ။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
သာဓု သာဓု သာဓုပါအစ္မ... အဲလို ျငိမ္ခ်မ္းတဲ႔ ရိပ္သာကို မခိုလံုျဖစ္တာၾကာေပါ့
"ဟင္း ... ဒီမင္းသားအသံက ေကာင္းလဲ မေကာင္းဘူး၊ က႐ုဏာသံေလးနဲ႔ သီခ်င္းဆိုတတ္တဲ့ ဟုိ ဥေရာပေရာက္ အညာသား ဘေလာ့ဂါ ဇာတ္မင္းသားႀကီး အသံေလာက္ေတာင္ နား၀င္ပီယံ မရွိပါလား ..." စသျဖင့္ ေတြးေနမိေသး။ ေနာက္မွ ကမန္းကတန္း ... အေတြးေတြကို ျပန္မွတ္ရင္း ေပါက္ကရ အေတြးေတြက ရပ္တန္႔သြားေလရဲ႕။
ကိုယ့္ မ်ား ေျပာလား မသိ...
အို....... ေျပာရင္ လဲ ေျပာတယ္မွတ္
ဂလု...
ကြန္မန္ ့ေရးျပီးျပီ.... ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္
ဘယ္ညာ....ဘယ္ညာ...။
တကယ့္ျငိမ္းခ်မ္းအက်ိဳးရွိတဲ့breakေလးပါပဲေမေရ... အဲဒီခ်မ္းေျမ့ေက်ာင္းေလးကို ဓာတ္ပံုထဲေတြ ့ကတည္းက အေတာ္ျငိမ္းခ်မ္းမွာပဲလို ့ ထင္ေနတာ... ေမ့ဓာတ္ပံုေလးေတြေတြ ့ေတာ့ တရား၀င္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္... တရားတန္ခိုးေၾကာင့္ ေမ့မွာအင္အားေတြျပည့္သြားမွာပါ... အထူးသျဖင့္စိတ္အင္အားေပါ့ေနာ္... ေမ့ေဖနဲ ့ေမက အေ၀းမွာေရာက္ေနတာလား... အစစအဆင္ေျပပါေစညီမေရ...
မေမေရ...
၀မ္းေျမာက္စြာ သာဓုေခၚပါတယ္.. ကို္ယ္တိုင္ေတာ့ ဒီႏွစ္ ရိပ္သာ ၀င္ျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားဆဲပါ...
လွ်ပ္စစ္အုုန္းေမာင္းသံကိုုေတာ့ မၾကားဘူးေသးဘူး..မေမ တရားမွတ္တာဖတ္ရင္း ၂၀၀၆၊ ၂၀၀၇ တရားစခန္းဝင္တာ အမွတ္ရေသးတယ္..ပစည္းသယ္တာကိုုေတာ့ ေထာက္ခံတယ္..စန္းထြန္းနဲ ့တူလိုု ့ း)...သာဓုု..သာဓုု...သာဓုု..
စိတ္ၾကည္နဴးစရာေလးကိုဖတ္လိုက္ရလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အမ။ သာဓုေခၚပါတယ္။
(ညီမက ေတာသူမမ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည္တာဆိုေတာ့ ပစၥည္းေတြက မ်ားေနတယ္။)
ဘယ္ညာ၊ ဘယ္ညာ အေရာက္မွာ အစီအစဥ္တက် ဖတ္လာတာေတြ အားလံုး ကေမာက္ကမျဖစ္ၿပီး အသံထြက္ ရယ္မိသြားတယ္ မေမေရ...၊ းD ေက်ာင္းကေလးက သစ္ရိပ္၊ ဝါးရိပ္ေတြနဲ႔ အေတာ့္ကို ေအးခ်မ္းမယ့္ ပံုပဲေနာ္၊ ရယ္ခ်င္၊ ၿပံဳးခ်င္စရာ အ႐ႊန္းကေလးေတြနဲ႔ ေရးသြားတာမို႔ မေမရဲ႕ ပုိ႔စ္လည္း ဆံုးေရာ ကိုယ္ပါေရာေယာင္ လြမ္းသြားရတယ္၊ ဗဟုသုတေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရသြားတယ္...၊
အလုပ္ေတြမ်ားလို႔ အခုမွပဲ ေရာက္ျဖစ္ေတာ့တယ္ မေမေရ..၊ ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ရာ သႀကၤန္ရက္မ်ားနဲ႔အတူ မဂၤလာ႐ွိေသာ ျမန္မာ့ႏွစ္ကူး ျဖစ္ပါေစေနာ္....။
အစ္မေမ... အၿမဲမေရာက္ျဖစ္ေပမယ့္ ေရာက္တဲ့အေခါက္တုိင္းမွာလည္းတစ္ခါမွ ေျခရာမခ်န္ခဲ့ဖူးဘူး။ ခုေတာ့ ခ်န္ျဖစ္ၿပီ။ း) ညီမ အစ္မနာမည္ကုိစၿပီး ၾကားခါစက ေဖေဖ့ကုိ ကုေပးခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာေမဓာ၀ီမ်ားလားဆုိၿပီး ထင္ခဲ့ေသးတာ။ း) ေနာက္ေတာ့မွ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး၊ ဟုိေဒါက္တာဆုိရင္ မေမခုေလာက္ဆုိ အသက္ ၆၀ ေလာက္ ေရာက္ေနမွာေပါ့လုိ႔ ေတြးမိတယ္။ :D
ေယာဂီ၀တ္ေလးနဲ႔ အစ္မကုိၾကည့္ရတာ ေအးခ်မ္းလုိက္တာ။ ဇြန္ေတာင္ တရားစခန္းမ၀င္ျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီ။ အစ္မျပဳစုအားထုတ္ခဲ့သမွ်ကုသုိလ္တုိင္းအတြက္ သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓု လုိ႔ သုံးႀကိမ္တုိင္ေအာင္ ေခၚသြားပါတယ္။ း))
Post a Comment