ဒီေန႔ မအားတဲ့အတြက္ စာမေရးႏိုင္လို႔ လူလည္က်လိုက္ပါအံုးမယ္။
မနက္ေစာေစာ ေစ်းသြား၊ ျပန္ေရာက္လို႔ ဟင္းစီစဥ္ ခ်က္ျပဳတ္ျပီးတာနဲ႔ အေမ့ကို သြားဆရာ၀န္ဆီ လိုက္ပို႔၊ ျပန္လာေတာ့ အေဖေနမေကာင္းလို႔ အနားမွာျပဳစုေပးေနရ …. ဒီလိုနဲ႔ စာမေရးျဖစ္ပါဘူး။ ညကလည္း မီးပ်က္ေနလို႔ မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ … ဒီေန႔အဖုိ႔ ဘေလာ့မွာ အသစ္မတင္ေတာ့ဘူးလို႔ စိတ္ကူးျပီး ေအးေအး ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ အေဖ့အနားမွာေနျပီး အေဖ့စာအုပ္စင္ ေမႊေႏွာက္ ဖတ္ရႈရင္းနဲ႔ အေဖ့ရဲ႕ မွတ္စုစာအုပ္ အေဟာင္းေလးကို မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႕ခဲ့လို႔ က်မယူထားလိုက္တယ္။ မွတ္စုစာအုပ္ေလးက ၁၉၇၅ ခုႏွစ္က စာအုပ္ကေလးပါ။ အဲဒီ မွတ္စုစာအုပ္ေလးထဲမွာ အေဖက ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းလို မွတ္ထားတာေလးေတြပါတယ္။ တရားစာေတြလည္း ပါတယ္၊ ေနာက္ျပီး အတိုအစ ေလွ်ာက္ျခစ္ထားတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြလည္း ပါပါတယ္။
ဒီေတာ့ က်မ လူလည္က်ဖို႔ အေဖ့ကဗ်ာေတြ ထပ္ရျပီမို႔ … ဒီေန႔အဖို႔ အေဖ့ကဗ်ာေလးပဲ တင္လိုက္ပါတယ္။
ေန႔စြဲအရေတာ့ ဒီကဗ်ာေလးကို ၁၉၇၅ ခုႏွစ္က အေဖေရးဖြဲ႕ထားတာလို႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အေဖဟာ အေမနဲ႔ ခြဲခြါျပီး တနယ္တေက်းမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ တနယ္တေက်းဆိုတာလည္း မံုရြာျမိဳ႕မွာပါ။ အဲဒီအေၾကာင္းကေတာ့ အေဖခဏခဏ ျပန္ေျပာျပဖူးလို႔ က်မတို႔ သိေနခဲ့ျပီးသားပါ။ ဒီကဗ်ာကေတာ့ မံုရြာမွာ အေဖအလုပ္လုပ္စဥ္ အေမ့ကို သတိရလို႔ ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ေပါ့ … ။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုး။
***
“သလႅာမွသည္ ….”
* သလႅာမွသည္၊ ေမ့ကိုရည္၍၊ ဤမည္စာတန္း၊ ပုလဲပန္းျဖင့္၊ ရႊင္လန္းေမတၱာ၊ ပို႔လိုက္ပါသည္။ သက္လ်ာခ်မ္းေျမ့- သာပါေစ့။
* အေန႔ေန႔လွ်င္၊ သက္ျမတ္ၾကင္ကို၊ အစဥ္တမ္းတ၊ လြမ္းစိတ္ၾကြလည္း၊ ဘ၀ေရွ႕ေမွ်ာ္၊ ေပ်ာ္ရာကိုဖဲ၊ ေတာ္ရာခဲဖို႔၊ ၀မ္းထဲမာန္ေထာင္၊ ေမ့သက္ေမာင္က၊ မေရွာင္ဆူးလမ္း၊ ၾကမ္းခ်င္ၾကမ္းေတာ့၊ ေလွ်ာက္လွမ္းေရွ႕ဆီ၊ ရီရီျပံဳးျပံဳး၊ လမ္းဆံုးရြာျမင္၊ စိတ္ဘ၀င္ျဖင့္၊ ဤတြင္စခန္း၊ ေမာင္ေမွ်ာ္မွန္းသည္၊ သာဆန္းေအးရိပ္ ျဖစ္ေစေသာ္။
* တေရြ႕ေရြ႕ပင္၊ ေျပာင္းေရႊလ်င္သည့္၊ အရွင္ေနမင္း၊ ဖန္ဖန္လင္း၍၊ ထိန္၀င္းတခါ၊ ေမွာင္ခါတခ်က္၊ ေန႔ရက္လီလီ၊ ၾကာခဲ့ၿပီမို႔၊ ဒါလီပုလဲ၊ ေမာင့္လည္ဆြဲကို၊ စိတ္ထဲဘ၀င္၊ ေန႔တိုင္းျမင္ခဲ့၊ သခင္ႏွမ၊ လြမ္းပါစလို႔၊ ေမာင္ကမယ့္ကို၊ ေမးပါလိုရွင့္၊ ရြယ္ပ်ဳိရႊန္းသစ္၊ ေမာင့္အခ်စ္က၊ ခြန္းလွစ္မေခြၽ၊ ေပေတေတႏွင့္၊ ေတြေ၀လြင့္ပါး၊ မုန္းစိတ္ပြါးလို႔။ ေမာင့္အားေ၀းေျမ၊ လႊတ္ရက္ေလဟု၊ ေတေလစိတ္က - ထင္ပါေသာ္။
* တေစ့ေစ့ျမင္၊ ေမာင့္ခ်စ္ၾကင္ႏွင့္၊ လြင္လြင္ေပ်ာ္ပါး၊ သမီးမ်ားတို႔၊ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္၊ ကစားဟန္ႏွင့္၊ တဖန္ႏြ႕ဲဆိုး၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို၊ ေမွ်ာ္ကိုးျမင္ေယာင္၊ ဗေလာင္ပူမီး၊ သူဖိစီးလည္း၊ မညည္းမညဴ၊ ပုတီးကူ၍၊ ပူေလာင္၀မ္းပန္း၊ ေရစင္ဖ်န္းခဲ့၊ ရႊင္လန္းေအာင္ေျမ၊ ေရာက္ႏိုင္ေစဖို႔၊ စိေႏၱထံပါး၊ ေမာင္၀ပ္တြား၍၊ ပန္ၾကားေန႔စဥ္၊ ေတာင္းဆုဆင္သည္၊ ခ်စ္ၾကင္သူတို႔ - ေပ်ာ္ေစေသာ္။
5th Aug, 75
***
30.3.07
3:56 pm
Saturday, March 31, 2007
အေဖ့ကဗ်ာ (၈)
Friday, March 30, 2007
ဘႀကီးဘေဘ၏ ႏိုင္ငံေရးရာအျဖာျဖာ အပိုင္း (၄)
ဒီတပတ္ အပိုင္း (၄) အတြက္ ဆက္လက္ေဖာ္ျပမယ့္ ေခါင္းစဥ္က “ေတာ္လွန္ေရး နဲ႔ တြန္းလွန္ေရး” ပါ။ ဒီေခါင္းစဥ္ေအာက္က စာအားလံုးကိုေတာ့ မေဖာ္ျပေတာ့ပါဘူး။ က်မႏွစ္သက္ရာေလးေတြ ေရြးထုတ္ ေကာက္ႏုတ္လိုက္ပါတယ္။ အားလံုးလည္း ႏွစ္သက္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ထံုးစံအတိုင္း မူရင္း သတ္ပံုအတိုင္းသာ ျပန္ရိုက္ထားပါေၾကာင္း။
***
ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ တြန္းလွန္ေရး
“ေတာ္လွန္ေရး” ဟူေသာ စကားသည္ ကမၻာႏွင့္ အႏွံ႔အျပား ေခတ္စားေနေသာ စကားပင္ျဖစ္သည္။ ေတာ္လွန္သည္ ဆိုသည္မွာ အထက္အမိန္႔ကို ေအာက္က မနာခံျခင္း၊ အုပ္စိုးသူကို အုပ္စိုးျခင္း ခံရသူတို႔က ခုခံျခင္းတို႔ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ေတာ္လွန္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ တြန္းလွန္ရန္ ကိစၥသည္ ထက္ခ်ပ္ပါ၍ လာေပသည္။ ထိေရာက္စြာ တြန္းလွန္ႏိုင္လွ်င္ ေတာ္လွန္ေရးသည္ ေအာင္ျမင္ျခင္းပင္ ျဖစ္သတည္း။
ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္မ်ား
ေတာ္လွန္ရံုျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးကား မရ၊ ထိေရာက္စြာ တြန္းလွန္ေစကာမူ လြတ္လပ္ေရးသည္ မတည္ျမဲေပ၊ မည္သည့္အတြက္ ဤသို႔ျဖစ္ရပါသနည္း၊ အရင္းစစ္လွ်င္ အျမစ္ေျမက ဆိုသည့္အတိုင္း ေတာ္လွန္ရာတြင္ ထိေရာက္စြာ တြန္းလွန္ခဲ့ေသာ္လည္း ရရွိေသာ လြတ္လပ္ေရးကို တည္တံ့ခိုင္ျမဲစြာ လက္၀ယ္ သိမ္းပိုက္မထား ႏိုင္ျခင္းမွာ အျခားေၾကာင့္မဟုတ္၊ ျမန္မာတို႔တြင္ ခ်ဳိ႕တဲ့ေသာ အခ်က္မ်ား ရွိ၍ သာလွ်င္ ျဖစ္ေပမည္။ အဆိုပါ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္တို႔ကား မည္သည္တို႔နည္း။
ရိုးရိုးသားသားႏွင့္ လုပ္ၾကပါ
“ျပည္ညွင္းက-မင္းမခံႏိုင္” “သံဃာ့အား-ဘုရား မဆန္ႏိုင္” ဟူေသာ စကားမ်ားသည္ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ေသာ စကားမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ တိုင္းျပည္က စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို မလို၊ ဘုရင္ခံ၏ အာဏာရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို မႏွစ္သက္၊ ၉၁-ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ျပန္လည္ အသက္သြင္းသည္ကို မႏွစ္ျမိဳ႕၊ လြတ္လပ္ေရးစစ္ ရမွသာလွ်င္ ေက်နပ္မည္ဟု တကယ္ရိုးရိုးသားသားႏွင့္ ယံုၾကည္ၾကပါလွ်င္ စကၠဴျဖဴ စာတမ္းအရ စီမံဖန္တီးေနေသာ အလုပ္ ဟူသမွ်တြင္ ပါ၀င္ရြက္ေဆာင္ အားေပးကူညီေနျခင္းကို မျပဳသင့္ေပ။ ပါ၀င္ ရြက္ေဆာင္ အားေပးကူညီျခင္းသည္ စကၠဴျဖဴစာတမ္း စီမံကိန္းကို ထေျမာက္ေအာင္ျမင္ရန္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။
ျပည္သူျပည္သားတို႔ တာ၀န္
အထက္ပါ စဥ္းစားခ်က္မ်ားကို ေသခ်ာစြာ ေ၀ဘန္ပါမူ ျမန္မာျပည္၏ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးသည္ ျမန္မာျပည္သားမ်ား လက္တြင္ပင္ ရွိေနေသးေၾကာင္း ထင္ရွား၏။ ျမန္မာျပည္သားတို႔၏ လြတ္လပ္ေရးကို ဖ်က္ဆီးေသာ အခ်က္မ်ား၊ မတည္တံ့ရန္ ဖန္တီးေသာ အခ်က္မ်ားကို တြန္းလွန္ ခ်ဳိးဖ်က္ရန္မွာ ျမန္မာျပည္သား တို႔၏ တာ၀န္၊ ျမန္မာျပည္သားမ်ား လက္ငင္း အေရးတႀကီး ရြက္ေဆာင္ရန္ လုပ္ငန္းႀကီးပင္ ျဖစ္ေပသည္။ အဆိုပါ လုပ္ငန္းကား မည္သည္တို႔ ျဖစ္သနည္း။
လက္ငင္းျပႆနာ
လြတ္လပ္ေရးရရန္ ေတာ္လွန္ေရးကား ယခုအခါ မလိုျဖစ္သည္။ တြန္းလွန္ေရးမ်ားကို ထိေရာက္စြာ ရြက္ေဆာင္ပါလွ်င္ ေတာ္လွန္ေရးမပါဘဲ လြတ္လပ္ေရးရႏိုင္၏။ ႏိုင္ငံေရးဘက္တြင္၎၊ စီးပြါးေရး ႀကီးပြါးေရး ဘက္တြင္၎၊ တြန္းလွန္ရန္အခ်က္မ်ား ရွိရာ ယေန႔အဘို႔တြင္ ႏိုင္ငံေရးဘက္မွ ယခုလက္ငင္း အေရးတႀကီး တြန္းလွန္ရန္ အခ်က္စုကိုသာ စဥ္းစားရန္ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးဘက္တြင္ ေအာက္ပါ အခ်က္တို႔ကို ပေပ်ာက္ေအာင္ တြန္းလွန္ျဖိဳဖ်က္ရေပလိ့မ္မည္။
မလိုအပ္သည့္အခ်က္မ်ား
(က) ပါတီစြဲ ပါတီက်ဳိးသန္ျခင္း။
(ခ) ပုဂၢိဳလ္စြဲ ပုဂၢိဳလ္က်ဳိး လိုလားျခင္း။
(ဂ) ၀ါဒစြဲ ၀ါဒျပန္႔ပြါးမႈ ေရွ႕ရႈျခင္း။
(ဃ) ရာထူးစြဲ ရာထူးရမႈ လံုးပန္းျခင္း။
(င) အတၱဟိတစြဲ၍ ပရိဟိတကို ပယ္ျခင္း။
(စ) ဗိုလ္လုေရး ေခါင္းေဆာင္လုပ္ခ်င္ေရး မႊန္ေနျခင္း။
(ဆ) စည္းမေစာင့္ သစၥာမရွိ မရိုးသားမႈ မ်ားျခင္း။
(ဇ) အခ်င္းခ်င္း မယံုၾကည္ စိတ္မခ်ျခင္း။
(စ်) အခ်င္းခ်င္း မနာလို ၀န္တို အက်ဳိးမဲ့ျပဳျခင္း။
(ည) ကိုယ့္အမ်ဳိး ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း အထင္အျမင္ ေသးတတ္ျခင္း။
(ဋ) လူတကိုယ္ ထင္တလံုးႏွင့္အညီ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ၾကီး ေသြးၾကီးေနျခင္း။
(ဌ) အခ်င္းခ်င္း အေပးအယူ သေဘာမထား အနစ္နာမခံ အသာယူလိုတတ္ျခင္း။
(ဍ) အခ်င္းခ်င္း ႏိုင္ခ်င္မႈ ဂုဏ္ျပိဳင္မႈ တို႔မီး ရႈိ႔မီးလုပ္မႈ အဆင္းတြန္းမႈ ေျခထိုးမႈ မီးစာတဘက္ ေရမႈတ္တဘက္ လုပ္မႈတို႔တြင္ လိုက္စားၾကျခင္း။
တကယ့္လြတ္လပ္ေရးသို႔
အထက္ပါ အခ်က္စုတို႔ကို ပေပ်ာက္ေအာင္ တြန္းလွန္ျဖဳိဖ်က္ပါလွ်င္ တျပည္လံုး တစည္းတရံုး တညီတညြတ္ထည္း ျဖစ္၍ အျပင္က ေရပက္၍ မ၀င္ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ လြတ္လပ္ေရးကို ေတာင္းေနရန္ မဟုတ္ “တို႔ လြတ္လပ္ၿပီ” ဟု ဆိုရံုျဖင့္ပင္ လက္တြင္းသို႔ ေရာက္ႏိုင္ေပသတည္း။
***
ဒီစာဟာ လြတ္လပ္ေရးမရခင္က ေရးခဲ့တာျဖစ္ေပမဲ့ ေသခ်ာ ဖတ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ခုခ်ိန္မွာလည္း တိုက္ဆိုင္စြာ မွန္ကန္ေနပါတယ္။ က်မတို႔ တိုင္းျပည္ဟာ တိုင္းတပါးအုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္က လြတ္လပ္ခဲ့ျပီ ျဖစ္ေပမဲ့ တကယ္ လြတ္လပ္မႈ ရွိျပီလား … ။ ဘာျဖစ္လို႔ ခုလိုျဖစ္ေနတာလဲ။ ဘၾကီးေျပာခဲ့တဲ့ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြ … မလိုလားအပ္တဲ့ အခ်က္ေတြေၾကာင့္လား … ။ က်မ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
30.3.07
10:50 am
Thursday, March 29, 2007
က်မႏွင့္ ေဆးျမီးတို ....
မန္က်ည္း သံုးပိတ္
ဆား သံုးပိတ္
သံုးပိတ္ ကနခို
မနက္ အုန္းလံုး - ည အုန္းလံုး
သြားေရာ့ သခၤ်ဳိင္းကုန္း … ။
မဟာၾသသဓ အာယုဒီဃ ေဆးနည္းႀကီး ဆိုပါေတာ့။
ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္ျပီး ေျပာခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီစာခ်ဳိးေလး ဘယ္က ဘယ္လို ရလာလဲ ဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ တေယာက္ေယာက္က တခုခုျဖစ္လို႔ ေဆးနည္းေပးမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ လကၤာေလး ရြတ္ျပီး စခဲ့ ေနာက္ခဲ့ဖူးတယ္။
မန္က်ည္းသီး သံုးပိႆာ၊ ဆား သံုးပိႆာ၊ ကနခို သံုးပိႆာကို မနက္အုန္းသီးလံုးခန္႔၊ ည အုန္းသီးလံုးခန္႔ ေသာက္လွ်င္ သခၤ်ဳိင္းကုန္းသို႔ မဆိုင္းမတြ သြားရလတၱံ႕။
အဲဒီလို ေျပာတိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ိုင္းဆဲတာ ခံခဲ့ရတာပဲ။
ဟိုတေလာက ေရးခဲ့တဲ့ “ေနထိုင္မေကာင္းေသာ ေန႔ရက္မ်ား” ပို႔စ္မွာလိုပဲ က်မက အေနာက္တိုင္း ေခတ္မီေဆး၀ါးေတြထက္ ေဆးျမီးတိုကို အင္မတန္ ၀ါသနာပါတာကိုး။ “ေလာ” က်မ္း ေတြ ဘာေတြ ဆိုတာလည္း ဘာမွန္းညာမွန္း သိပ္မသိခင္ အရြယ္ကတည္းက စာလံုးေပါင္းျပီး ဖတ္လာတာ။
“ဆူးစူးေသာ္ မခက္ေလာ၊ ေျခမကို တူနဲ႔ထုေသာ္ မေပ်ာက္ေလာ ..” ဆိုလား ဘာလား .. မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ၾကာလည္း ၾကာျပီဆိုေတာ့ ခပ္ေမ့ေမ့။
ေနာက္ျပီး ဥံခံမန္းရတဲ့ ဂါထာေတြဘာေတြ ရွိေသးတယ္။ (ဥံဳ မဟုတ္ပါဘူး ဥံ ကအမွန္ပါ၊ ဥ=အု ဆိုေတာ့ကာ ဥံ ဆိုရင္ အံု ျဖစ္ေနျပီးသားမို႔ ဥကို တေခ်ာင္းထပ္ငင္ စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး၊ စကားခ်ပ္)
“ဥံ - လက္ပံပင္ထိပ္ဖ်ား ဒင္က်ီးနား၊ ဒင္က်ီး ထိုးဟဲ့ ငါးရိုးထြက္ …” တဲ့။
မွတ္မိေနတဲ့ ဂါထာတခု ဆိုပါေတာ့၊ ငါးရိုးစူးရင္ အဲဒီဂါထာ ရြတ္ေပးရတယ္ ဆိုပဲ။ ဟုတ္မဟုတ္ တခါမွ စမ္းမၾကည့္ဖူးလို႔ မသိပါဘူး။
စာေပ၀ါသနာပါတဲ့ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ ေဆးပညာ ေဆာင္းပါးေတြဖတ္ျပီး သေဘာက်ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးက လူမမာေတြကို အပူဓာတ္ အေအးဓာတ္ ခြဲျပီး ကုသတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ လူတေယာက္နဲ႔ တေယာက္က ဓာတ္ခ်င္း မတူညီၾကတဲ့ အတြက္ ေဆးကို ပံုေသေပးလို႔ မရဘူးတဲ့။ က်မ မွတ္မိေနတာ တခုကေတာ့ ေကာက္ညွင္းစားရင္ လူမ်ားစုက ၀မ္းခ်ဳပ္တယ္ ဆိုေပမဲ့ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ဦးႏုကေတာ့ ေကာက္ညွင္းစားရင္ ၀မ္းသြားပါသတဲ့။ အဲဒီလို သူ႔ဓာတ္နဲ႔သူ ရွိတယ္ဆိုပါေတာ့။ သူကုသတဲ့နည္းေတြမွာ ပုခက္စီးတာတို႔ ေရစိမ္တာတို႔ ေဒါနပန္းရွဴတာတို႔ အဲဒါမ်ဳိးေတြပါတဲ့အျပင္ မီးဖိုထဲက ၾကက္သြန္နီတို႔ အုန္းဆံဖတ္တို႔ကလည္း ေဆးတလက္ ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။
“မ်က္စိမွာ-ရည္၊ နားမွာ-ဆီ၊ ဒႏၱီမွာ-ခါး၊ ၀မ္းမွာ-ပ်ား”
ဆိုတဲ့ လကၤာေလးလည္း လူၾကီးေတြ ေျပာေျပာေနလို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။
မ်က္စိအတြက္ ေရက အေကာင္းဆံုးျဖစ္သလို၊
နားအတြက္ကေတာ့ ဆီျဖစ္ပါသတဲ့။
ဒႏၱီ (သြား) မွာေတာ့ အခါးျဖစ္တဲ့ တမာက ေကာင္းသလို
၀မ္းအတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ပ်ားရည္က သင့္ေတာ္တယ္လို႔ ဆိုထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
စာအုပ္ေတြ ဟိုဖတ္ ဒီဖတ္ ဖတ္ရင္း ဘယ္ကေန ဘယ္လို ဖတ္မိလည္း မသိေတာ့တဲ့ ေဆးနည္းေလးေတြလည္း ေျပာျပရအံုးမယ္။ စာခ်ဳိးေလးေတြနဲ႔ ေရးထားလို႔ ခုထိ မွတ္မိေနတာပါ။
မ်က္စိနာသူေတြအတြက္ …
“မ်က္စိနာ -ေခ်ာင္ပို႔၊ ဘုန္းက်ည္း လီနဲ႔တို႔ …” တဲ့
အသံက်ယ္က်ယ္ ထြက္မဖတ္ပါနဲ႔၊ အဓိပၸါယ္ကို အရင္ ရွင္းပါအံုးမယ္။
မ်က္စိနာရင္ အလင္းေရာင္တို႔ ေနပူစပ္ခါးတို႔ ေရွာင္ျပီး ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ ေခ်ာင္ထဲမွာ ေနခိုင္းပါတဲ့။
ဘုန္း = ဘုန္းမသိမ္၊ က်ည္း = မန္က်ည္း၊ လီ = မယ္ဇလီ .. ဒီသံုးမ်ဳိးကို … မည္သို႔မည္ပံု ျပဳရမလဲေတာ့ က်မလည္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ျပဳခ်င္သလိုျပဳျပီး နာတဲ့ မ်က္စိကို တို႔ရမယ္ ထင္တာပါပဲ။
သြားကိုက္ရင္ေတာ့ … “ငပိလက္ေလးသစ္” တဲ့။
ငပိလက္ေလးသစ္ ကိုသိပ္ရင္ သြားက ပိုေတာင္ ကိုက္လာမလားဘဲ လို႔ အေတြးမမွားလိုက္ပါနဲ႔အံုး။
င = ငရုတ္ေကာင္း၊ ပိ = ပိတ္ခ်င္း၊ လက္ = လက္ခ်ား၊ ေလး = ေလးညွင္း၊ သစ္ = သစ္ၾကမ္းပိုး
ဒါေတြကို မည္သို႔မည္ပံု ျပဳရမလဲ မသိေတာ့ပါဘူး၊ ျပဳျပီး ကိုက္တဲ့သြားကို သိပ္ရမယ္ ထင္တာပါပဲ။
က်မတို႔ ကိုးကြယ္တဲ့ ဘုန္းၾကီး (က်မကို ပံုေျပာျပတဲ့ ဘုန္းၾကီး) က ေျပာဖူးတာကေတာ့
မီးတေထာင္၊ ပန္းတေထာင္၊ အခိုးတေထာင္၊ အရြက္တေထာင္ … ေဆာင္ရင္ မအိုဘူး ဆိုလားပဲ။ ရုပ္ပ်ဳိ ကိုယ္ႏု ေဆး ထင္ပါရဲ႕။
မီးတေထာင္ ဆိုတာက က်ပ္ခိုးပါ၊ (ေရွးက ထင္းမီးဖိုေတြပဲ သံုးတာေၾကာင့္မို႔ မီးဖိုရဲ႕ အေပၚမွာ က်ပ္ခိုးစင္ေလး လုပ္ထားေလ့ရွိၾကတယ္၊ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် မီးေမႊး ခ်က္ျပဳတ္ရင္း ၾကာလာေတာ့ မီးခိုးမႈိင္းေတြက စင္မွာ က်ပ္ခိုးစြဲျပီး မည္းေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ပ္ခိုးကို မီးတေထာင္ လို႔ ဆိုပါသတဲ့။)
ပန္းတေထာင္ ကေတာ့ ပ်ားရည္ပါ။ (ဒါကေတာ့ ရွင္းပါတယ္)
အခိုးတေထာင္ ဆိုတာကေတာ့ ေရခိုးေရေငြ႕ တျဖစ္လဲ မိုးေရ ကို ဆိုလိုပါတယ္။
အရြက္တေထာင္ က … ဆိတ္ေခ်း ပါ။ ဆိတ္ေတြက ေတြ႕ကရာသစ္ရြက္စားျပီး မစင္စြန္႔ေတာ့ သူတို႔မစင္ထဲမွာ အရြက္တေထာင္ ပါတယ္ေပါ့။
အဲဒါေတြကိုလည္း မည္သို႔မည္ပံု ျပဳရမယ္ ဆိုတာ.. ဟုတ္ကဲ့ …. က်မ မသိပါဘူး။ ၾကံဳမွပဲ ေမးၾကည့္ပါအံုးမယ္။
ေနာက္တခါ မွတ္မိေနတာကေတာ့ “ဆီးျဖဴ၊ ဖန္ခါး ရဟန္းစား” ဆိုတဲ့စကားအရ ဆီးျဖဴသီး၊ ဖန္ခါးသီးနဲ႔ သွ်စ္သွ်ားသီး သံုးမ်ဳိး (ၾတိဖလ) ဟာ ရဟန္းေတာ္ေတြ ေဆးအလို႔ငွာ သံုးစြဲသင့္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘယ္လို သံုးစြဲရမလဲ ဆိုရင္ ဒီသံုးမ်ဳိးကို အေျခာက္လွန္း၊ ေဂါမုတၱ ေခၚတဲ့ ႏြားက်င္ငယ္ေရနဲ႔ အၾကာၾကီး စိမ္ထားျပီး အဲဒီအရည္ကို ေဆးအျဖစ္ ေသာက္သံုးရတယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဒါဟာ ဗုဒၶ ခြင့္ျပဳတဲ့ ေဆးနည္းလို႔လည္း မွတ္သားခဲ့ဖူးပါတယ္။
ႏြားရဲ႕ က်င္ငယ္ေရထဲမွာမွ ႏြားနက္ရဲ႕ က်င္ငယ္ေရ ဆိုရင္ ပိုျပီး စြမ္းတယ္လို႔ သိရတယ္။
ဒါ့အျပင္ ဆရာၾကီး မင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတာက ဂ်ပန္ႀကီးတေယာက္က သိပ္က်န္းမာတယ္၊ အသက္ရွည္တယ္၊ ဘာေရာဂါမွ မျဖစ္ဖူး၊ ျပီးေတာ့ သူ႔ဦးေခါင္းက ကြၽတ္ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြ ျပန္ေပါက္တယ္ .. တဲ့၊ သူမွီ၀ဲတဲ့ ေဆးနည္းေမးေတာ့ သူက မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ဆီးသြားျပီး အဲဒီဆီးကို ျပန္ေသာက္တယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ဒီလို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပဳလာတဲ့အတြက္ သူဟာ က်န္းမာ သက္ရွည္ျပီး ထိပ္ေျပာင္ျခင္းမွ ကင္းေ၀း ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီလို ေဆးနည္းသာ သိလိုက္ရေပမဲ့ စမ္းသပ္ ေသာက္ၾကည့္ဖို႔ ေတာ့ မ၀ံ့ဘူး လို႔ ဆရာၾကီးက ေရးထားပါတယ္။
ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္မလားမသိ၊ က်မလည္း စဥ္းစားၾကည့္ေနတာ၊ ေဆးဘက္၀င္တယ္ဆိုတဲ့ ႏြားနက္ က်င္ငယ္ကို ေရးေတာ့သာ ႏြားနက္ လို႔ေရးေပမဲ့ ႏြားမကို နမ လို႔ဖတ္သလို ႏြားနက္ကို နနက္ လို႔ အသံထြက္ ဖတ္ၾကည့္ မယ္ဆိုရင္ ….
နနက္ က်င္ငယ္ ..
နနက္ က်င္ငယ္ …
နံနက္ က်င္ငယ္ …
အင္း .. နံနက္ခင္းမွာ ေပါက္တဲ့ က်င္ငယ္ ဆိုတာ ဟုတ္ခ်င္လည္း ဟုတ္မွာပ … သံတူ ေၾကာင္းကြဲ … အဓိပၸါယ္ ႏွစ္ခြ ထြက္တာပဲ၊ လိုသလိုသာ ေတြးျပီး ေကာက္ယူႏိုင္တယ္ လို႔ ေတြးရင္း ေဆးျမီးတို ဇာတ္လမ္း ဤတြင္ တခန္းရပ္လိုက္ပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
29.3.07
12:45 am
Wednesday, March 28, 2007
ကိုျပဴးက်ယ္သို႔ ေပးစာ … အပိုင္း (၁၁)
သုိ႔
ကိုျပဴးက်ယ္
အပိုင္း (၁၁)ေရာက္လာျပန္ျပီေပါ့ … ။ စာအုပ္ကေတာ့ ခုမွ တ၀က္က်ဳိးပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ႏွယ္ ျပီးမျပီးႏိုင္ပါလား .. လို႔ေတာ့ မညည္းလိုက္ပါနဲ႔ေနာ္။ ေရွးေဟာင္း ကဗ်ာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူမ်ားအတြက္ က်မ ဘယ္ေလာက္ အပင္ပန္းခံရသလဲ ဆိုတာ ေျပာျပရအံုးမယ္။
ဒီေန႔တင္မယ့္ ေတးထပ္အပိုင္းမွာက ပံုေလးေတြပါတာမို႔ စကန္တင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ကို စကန္တင္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စာအုပ္ကထူထူထဲထဲနဲ႔ ခပ္ရြဲရြဲျဖစ္ေနျပီမို႔ စကန္တင္ဖို႔က မလြယ္ပါဘူး။ က်မ အသံုးမက်တာလဲ ပါတာေပါ့ေလ။ တင္လိုက္တိုင္း အဆင္မေျပတာနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိတၱဴဆြဲျပီးမွ စာရြက္ကို ျပန္ျပီး စကန္ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ မိတၱဴဆြဲရတာလည္း သိပ္မလြယ္လွပါဘူး။ အတြင္းသားေတြ မည္းမေနေအာင္ စာရြက္ေတြထိုး ဟိုခု ဒီခံနဲ႔ …ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခုျမင္ရမယ့္ပံုအတိုင္းပါပဲ၊ မေျပမျပစ္စြာနဲ႔သာ ေက်နပ္လိုက္ရ ပါေတာ့တယ္။ စကန္တင္ျပီးခ်ိန္က ည ၁၂ နာရီေက်ာ္ေနျပီ။ အခု .. စာစရိုက္ေတာ့ ၁၂နာရီ ၁၅ မိနစ္ေပါ့။
အဲဒီေလာက္ ပင္ပန္းခံတယ္ ဆိုျပီး ေျပာေနတာ အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့ မဟုတ္ေပါင္၊ ဖတ္သူေတြမ်ား သနားမလားလို႔ပါ။
ကဲ … ကဲ … နိဒါန္းပ်ဳိးတာေတြ ခဏရပ္ျပီး ေတးထပ္အေၾကာင္း ဆက္ေရးလိုက္ပါအံုးမယ္။
***
ဟိုတပတ္က ပုလဲသြယ္ေတးထပ္ ျပီးတဲ့ေနာက္ အခုျပမယ့္ေတးထပ္နည္းက ပေဒသာ ေတးထပ္ ျဖစ္ပါတယ္။
ေအာက္ပါ ပံုကိုၾကည့္ပါ။
ဒီပံုကိုၾကည့္ရင္ ဘာၾကီးလဲ .. ဘယ္လိုဖတ္ရမွာလဲ … လို႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ ျဖစ္ကုန္မွာပဲ။ ဒီလို ဖတ္ရပါသတဲ့။
ေလးတေဖ-ေဆြးေပြခ၊ ေလးေမလွ-တြက္တာ၊
ကြဲေလရ-မသက္သာတယ္၊ ကြဲရတာ-အျမဲ၊
ပါပႏွင့္-မာနထန္၊ ပါပကံ-စိတ္မွတ္လို႔စြဲ။
စမ္းမက-သီတာေရ၊ စမ္းျဖာေ၀-တနဲ၊
မူရာဉာဏ္-ပိုကဲလို႔၊ မူမလြဲ-မူရွာ၊
ေတာ္ကညာ-ေတာ္ရွာ၍၊ ေတာ္ပါေပ့-ခင္ပ်ဳိ႕သက္လ်ာ။
လွဲ႕က်လို႔-ႏြဲ႕ရတာကို၊ လွဲ႕ျပကာ-ခင္ခင္ႏြဲ႕ေတာ့၊
ျမင္ခ်င္တဲ့-တေဖေနာ္၊ ျမင္လို၍-ေမွ်ာ္၊
ျမင္စမ္းပ-ခင္ႏြဲ႕ေဖာ္ရယ္၊ ျမင္လွဲ႔ေတာ္မူစမ္းပါကြဲ႕ေလး။ … ။
ဒါက ေနာက္တပုဒ္ပါ။
ခုလို ဖတ္ရပါမယ္။ေလးဒီသာ-ဌာန၊ ေလးပါယ-ကင္းေစ၊
ပြင့္သမွ်-ပန္းအေန၊ ပြင့္ပါေစ-မ်က္ထား၊
ပန္းရနံ႔-တလိႈင္လႈိင္၊ ပန္းခိုင္ခိုင္-သင္းပ်ံ႕အလား။
ေအာင္နေမာ-ေအာင္ဗုဒၶါ၊ ေအာင္ၾသဘာ-ဆင့္ပြါး၊
ေျပေပၚမွာ-ေက်ာ္ၾကားလို႔၊ ေျပသူမ်ား-ၾကည္ျဖဴ၊
သေျပဆို-ညိဳညိဳလန္းရယ္ႏွင့္၊ သေျပပန္း-ဗုဒၶတင္လွဴ၊
ေအာင္ေဇတု-ေအာင္ဆုကူတယ္၊ ေအာင္မႈဟူ-ေအာင္ဟိတ္ႏွင့္၊
ေအာင္နိမိတ္-ေအာင္ဘိေသ၊ ေအာင္ေစ့-ေအာင္ေစ၊ေအာင္သမႈ-ေအာင္ဆုေခြၽတယ္၊ ေအာင္သေျပ-ေအာင္ပန္းပြင့္ေလး။ … ။
ေနာက္တနည္းက စၾကာေတးထပ္ပါ။
အခုေဖာ္ျပမယ့္ကဗ်ာက ႏွစ္ထပ္ေက်ာ့ စၾကာေတးထပ္ ျဖစ္ပါတယ္။
အခုလို ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။
လြမ္းစေပြ-လြမ္းေလေတာ့၊ လြမ္းေခြေပ်ာ့-ညိႈးမႈိင္၊
လြမ္းေငြေဖာ့-တိုးလႈိင္တယ္၊ လြမ္းအိုးဒိုင္-ေပါက္ကြဲ၊
လြမ္းတေဖ့-လြမ္း၍ေနတယ္၊ လြမ္းေလ့ေလ-လြမ္းရအျမဲ။
လြမ္းတတ-လြမ္းရရွာ၊ လြမ္းကသာ-လြန္ကဲ၊
လြမ္းၾကြကာ-ခြၽန္သဲ၍၊ လြမ္းစြန္ပြဲ-ျပိဳင္ကာ၊
လြမ္းညႈိးေပြ-လြမ္းေ၀လ်က္၊ လြမ္းေခြလ်က္-လြမ္းရခါခါ။
လြမ္းတြက္ေၾကာင့္-လြမ္းခက္ျဖာတယ္၊ လြမ္းစက္ပါ-ေပ်ာ္ဘဲမို႔၊
လြမ္းေသာ္လဲ-လြမ္းေျပေပါင္၊ လြမ္းစေတြ-ေထာင္။
လြမ္းမီးက-လြမ္းျပီးေလာင္းတယ္၊ လြမ္းသည္းေခါင္-ကြၽမ္းလႈေပါ့ေလး။ … ။
ဒီတပုဒ္ကေတာ့ ေလးထပ္ေၾကာ့ စၾကာေတးထပ္ပါ။
ခ်စ္အာရံု-ခ်စ္ေဇာႏွင့္၊ ခ်စ္အေျပာ-ခ်စ္ဆို၊
ခ်စ္မေနာ-ခ်စ္ကိုယ္ငယ္၊ ခ်စ္အပို-ခ်စ္ဆဲ၊
ခ်စ္ဆႏၵ-ခ်စ္အာသာ၊ ခ်စ္ခါခါ-ခ်စ္ကပိုကဲ။
ခ်စ္မ၀-ခ်စ္စစ္ပါတယ္၊ ခ်စ္ေမတၱာ-ခ်စ္စြဲ၊
ခ်စ္သစၥာ-ခ်စ္ျမဲလို႔၊ ခ်စ္အသဲ-ခ်စ္ပံု၊
ခ်စ္ရာေထာင္-ခ်စ္သိန္းသန္း၊ ခ်စ္ကိန္းခန္း-ခ်စ္လို႔မကုန္။
ခ်စ္ျပီးရင္း-ခ်စ္အဟုန္ငယ္၊ ခ်စ္ႏွစ္စံု-ခ်စ္ေပါင္းလို႔၊
ခ်စ္အေဟာင္း-ခ်စ္သစ္ေတြ၊ ခ်စ္စို႔-ခ်စ္ေက၊
ခ်စ္သမို႔-ခ်စ္မေသြတယ္၊ ခ်စ္တေမ-ခ်စ္အံုးဗ်ေလး။ … ။
ေဖာ္ျပခဲ့ျပီးတဲ့ ေတးထပ္ဆန္း၊ ေတးထပ္ၾကီး၊ ပိုဒ္စံု၊ ပုလဲသြယ္၊ ပေဒသာ၊ စၾကာ .. စတဲ့ ေတးထပ္ေတြဟာ ကဗ်ာစည္းကမ္း ႏိုင္နင္းကြၽမ္းက်င္တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ကဗ်ာဉာဏ္ ကြန္႔ျမဴးဆန္းၾကယ္ျခင္း ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကဗ်ာစည္းကမ္းနဲ႔ မဆန္႔က်င္ရင္ ဒီ့ထက္ပို ကြန္႔ျမဴး ဆန္းၾကယ္ႏိုင္ခြင့္ ရွိတယ္လို႔လည္း ေရးထားပါေသးတယ္။
ဒီတပတ္ ေတးထပ္အခန္းကိုေတာ့ က်မ္းျပဳသူ ဓမၼာစရိယ ဦးထြန္းေရႊရဲ႕ ဆုေတာင္းစကားနဲ႔ပဲ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါရေစရွင္…။
“ကဗ်ာဉာဏ္ ကြန္႔ျမဴး၍ အထူးအဆန္း စီကံုးလိုကုန္ေသာ သူတို႔သည္ ကဗ်ာစည္းကမ္းကိုလည္း မဆန္႔က်င္ေစမူ၍ အဓိပၸါယ္လည္းပါ, ကာရန္လည္းမိ,ျငိသည္ထက္ျငိ, ထိသည္ထက္ ထိ၍ အေကာင္းဆံုး ကဗ်ာ ျဖစ္ေစရန္ အထူးဂရုစိုက္၍ ကဗ်ာဉာဏ္ အညြန္႔အဖူးတို႔ကို တလြန္႔လြန္႔ျဖင့္ ခူးခူးၿပီး ကြန္႔ျမဴး ဆန္းၾကယ္ နန္းမျပယ္ေအာင္ မွန္းရြယ္ စီကံုးႏိုင္ၾကပါေစ ကုန္သတည္း။”
***
ေမတၱာျဖင့္ …
ေမဓာ၀ီ
28.3.07
10:45 am
Tuesday, March 27, 2007
မတ္လ ေတာ္လွန္ေရး ...
ဒီေန႔ …ေတာ္လွန္ေရးေန႔။
ျပကၡဒိန္ထဲမွာေတာ့ တပ္မေတာ္ေန႔ေပါ့။
ဘယ္လိုပဲ အမည္ေျပာင္းထားေပမဲ့ က်မကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးေန႔လို႔သာ စိတ္ထဲ စြဲေနမိတယ္။
(ဖက္ဆစ္) ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ခဲ့တဲ့ေန႔မို႔ ေတာ္လွန္ေရးေန႔လို႔ သတ္မွတ္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ထားပါေတာ့ …. ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သမိုင္းေတြကိုလည္း ေျပာင္းခ်င္သလို ေျပာင္းေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးေန႔က တပ္မေတာ္ေန႔ ျဖစ္တာ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေတာ့ သလိုပါပဲ။
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ခုလိုေတာ္လွန္ေရးေန႔ဆိုရင္ မွတ္မိေနတာက မနက္ေစာေစာ စစ္သားေတြ ခ်ီတက္တယ္၊ တခ်ဳိ႕လူေတြက ပန္းကံုးစြပ္ၾကတယ္၊ ညဆိုရင္ ေတာ္လွန္ေရးပန္းျခံမွာ မီးရွဴး မီးပန္းေဖာက္ၾကတယ္္၊ က်မတို႔က တခါတေလ ေရႊတိဂံုဘုရား ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚ၊ တခါတေလလည္း အိမ္ေပၚထပ္ကပဲ မီးပန္းေဖာက္တာေတြ ၾကည့္ျပီး ေဟးကနဲ ေဟးကနဲ ေအာ္ၾကတယ္။ မီးပန္းေဖာက္သံ တထိန္းထိန္း ၾကားရင္ အလိုလို စိတ္ထဲ တက္ၾကြလာတယ္၊ ေပ်ာ္မိတယ္ … ေအာ္မိတယ္။ အဲဒီေလာက္ပါပဲ … ဘာရယ္ညာရယ္ သိပ္မသိပါဘူး၊ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ အႏွစ္သာရဆိုတာ ကေလးဘ၀ကေတာ့ မီးရွဴး မီးပန္းေတြ ျမင္ရလို႔ ေပ်ာ္တာတခုပါပဲ။
ေနာက္ပိုင္း တျဖည္းျဖည္း အသက္ၾကီးလာေတာ့ ငယ္တုန္းကလို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ စိတ္မရွိေတာ့လို႔ပဲလား ေတာ့မသိ။ ဒါကိုလဲ ေပ်ာ္စရာ မမွတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးေန႔နီးရင္ စစ္ေရးျပေလ့က်င့္ၾကလို႔ လမ္းေတြပိတ္ေတာ့ သြားရလာရ ဒုကၡေရာက္တယ္လို႔သာ စိတ္ထဲရွိေတာ့တယ္၊ ၀ိဇယပလာဇာမွာ အလုပ္လုပ္တုန္းကဆို လမ္းပိတ္ထားလို႔ အေ၀းၾကီး လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ရံုးကို သြားခဲ့ရတာ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ခုေတာ့ ျမိဳ႕ေတာ္သစ္မွာ က်င္းပတာမို႔ အဲဒီတုန္းကလို ဒုကၡေတြ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သူ ျမိဳ႕သားမ်ား မခံစားရေတာ့ဘူးေပါ့။
ေတာ္လွန္ေရးေန႔နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာရဲ႕ မတ္လ ေတာ္လွန္ေရး ကဗ်ာကို အျမဲ အမွတ္ရမိပါတယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္ကိုရွာဖို႔ အခ်ိန္မေပးႏိုင္လို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတုန္း ရိုးမ မွာ ဒီကဗ်ာေလးကို ေတြ႕လိုက္ရလို႔ ၀မ္းသာသြားပါတယ္။ စာလံုး အမွားေလးေတြ နည္းနည္းျပန္ျပင္ျပီး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုး … ။
“မတ္လ ေတာ္လွန္ေရး”
မိုးကုပ္ကုပ္ဝယ္
အို...႐ုတ္တရက္၊ မ်ဥ္းျဖဴစက္၍
ကြဲအက္ေၾကာင္းရာ၊ ဟ ... ဟ လာၿပီး
မိုးျပာကိုျဖတ္၊ ပတၱျမားရည္
စီးလည္အဟုန္၊ နီျမန္းကုန္သည္
အ႐ုဏ္ေပၚစ ဝိုးတဝါး။
မႈန္မႊားမႊားလွ်င္
ဝိုးဝါးတိတ္ဆိတ္၊ ၾကယ္ေရာင္ရိပ္ဝယ္
ျမစ္ဆိပ္ႏွင့္လည္း၊ မနီးမေဝး
ေခ်ာင္း႐ိုးေဘးမွ၊ ျဖည္းျဖည္းညင္းညင္း
ေလွတစ္စင္းထက္၊ ေတာတြင္းသားပ်ဳိ
ဖ်င္လက္တိုႏွင့္၊ ကိုယ္ကိုဝပ္၍
စိုက္စိုက္ေရြ႕သည္၊ ေျခာက္ေသြ႔ျမက္ထံုး
ေကာက္႐ိုးဖံုးလ်က္၊ ကြယ္ပုန္းဝွက္လာ
ယူကာလက္ေထာက္၊ အလ်ားေမွာက္သည္
ေလွေအာက္ဝမ္းမွ စက္ေသနတ္။
အေမွာင္ရိပ္ဝယ္
ေမွးမွိတ္ၿငိမ္သက္၊ ေခ်ာင္းေကြ႔ထက္တြင္
အုပ္ယွက္ေထြးေရာ၊ သင္ေပါင္းေတာ၏
ေနာက္ေက်ာေစးပ်စ္၊ ေသာင္ေရစစ္မွ
ဖက္ဆစ္ ကင္းေစာင့္ စစ္စခန္း။
ေခ်ာင္းကိုေကြ႔ေသာ္
ေတြ႔လွ်င္ေတြ႔ခ်င္း၊ ေျမငူရင္းသို႔
ခ်ဥ္းကပ္ေလွာ္ကာ၊ နီး၍လာလွ်င္
အသာ႐ုတ္ခ်င္း၊ တိတ္ဆိတ္မင္းကို
ၿဖိဳခြင္းျပင္းထန္၊ ေသနတ္သံသည္
ျမစ္ယံပဲ့တင္ထပ္သတည္း။
ေငြလေရာင္လွ်င္
အေမွာင္ညရိပ္၊ ေသးေသးစိပ္သား
မိုးထိပ္တိမ္ေမာ္၊ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေပၚသည္
စေႏၵာ္ၿပံဳးလွည့္၊ ငံု႔ကာၾကည့္ရွင့္
ထြန္းသည့္ညဥ့္ခါ၊ ထိန္ထိန္သာေသာ္
က်ယ္စြာဝန္းလ်ား၊ လယ္ကြင္းနားမွ
ေတာဖ်ားညိဳအုပ္၊ မွိတ္တုတ္တုတ္လွ်င္
ယိမ္းလႈပ္ျပကာ၊ မီးအိမ္ဝါႏွင့္
အာကာျပာမႈိင္း၊ တြဲလြဲဆိုင္း၍
ျဖဴဝိုင္းစက္စက္၊ ဆင္းလာသက္မွ
လက္လက္ေရာင္ထင္၊ က်သြင္သြင္သည္
ေလယာဥ္ေပၚမွ စစ္ရိကၡာ။
ရြာတစ္ရြာကား
မႈိင္းျပာမည္းညိဳ႕၊ မီး႐ႈိ႕ေလာင္ကၽြမ္း
တင္းဝင္ရမ္းေၾကာင့္၊ ပရမ္းပတာ
ထြက္ေျပးရွာရ၊ လဟာေသြ႔ေသြ႔
ခိုးေငြ႔ေဝေဝ၊ မီးေလာင္ေျမမွ
ႏြမ္းေခြေပ်ာင္းယဲ့၊ ညင္းေလဖြဲ႔က
သဲ့သဲ့ေခြးေဟာင္သံတကား။
ခေရပြင့္လွ်င္
ေႂကြရင့္ဝါဝါ၊ ေျမ၌မွာလွ်င္
ေရာကာေပါင္းယွက္၊ ေဟာင္းသစ္ရြက္ႏွင့္
တစ္ဝက္ေမာင္းနီ၊ ေဝ့လည္လည္ကို
ေလခ်ီသုတ္ျဖဴး၊ နီဝါကူးသည္
ေႏြဦးေပါက္မို႔ ေရာ္ရြက္ေႂကြ။
ရင့္ေႂကြေညာင္းသည္
ရြက္ေဟာင္းစြန္႔ပစ္၊ ဘဝသစ္သို႔
သနစ္ေျပာင္းမည္၊ ဖူးသစ္မီသည္
အနီထဲမွ ၾကယ္ျဖဴပြင့္။ ။
၂၇ မတ္ ၂၀၀၇
၆၂ ႏွစ္ေျမာက္ ေတာ္လွန္ေရးေန႔
ပိေတာက္ဦး ...
ဒီကေန႔ ပြင့္တဲ့ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ပိေတာက္ပန္းေလးပါ။
မနက္ အေမေစ်းသြားေတာ့ ၀ယ္လာျပီး ဘုရားတင္ထားတဲ့ ထဲက
နည္းနည္း ျပန္စြန္႔ယူျပီး တင္လိုက္ပါတယ္။
***
27.3.07
11:05 am
မနက္က ကမန္းကတန္းနဲ႔မို႔ ဒီကဗ်ာေလးကို တင္ခ်င္ေပမဲ့ မတင္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခုထပ္ျပီး ျဖည့္စြက္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အားလံုးသိၾကတဲ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ “ပိေတာက္ပန္း” ကဗ်ာေလးပါ။
ပိေတာက္ပန္း ကဗ်ာကို ေရးျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္းကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ခုလိုေျပာခဲ့ပါသတဲ့။
“… ပိေတာက္ပန္း ကဗ်ာကို ေရးျဖစ္တာကေတာ့ ပထမႏွစ္ ဘီေအတန္း ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ အိမ္ျပန္လာရတယ္၊ အိမ္ေခါင္းရင္းမွာ ပိေတာက္ပင္ႀကီးရွိတယ္။ ဆရာကေတာ့ အမွတ္တမဲ့ပဲ။ မနက္အေစာၾကီး အိမ္ေခါင္းရင္းမွာ ဆူဆူညံညံ အသံေတြ ၾကားရတယ္၊ သၾကၤန္ရက္မို႔ ပြင့္ေနတဲ့ ပိေတာက္ပန္းေတြကို ခူးၾက ခ်ဳိးၾကနဲ႔ကိုး။ အသံေတြ တိတ္သြားလို႔ ပိေတာက္ပင္ၾကီးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုင္းေတြကက်ဳိး၊ အရြက္ေတြေၾကြနဲ႔ အရုပ္ဆိုးျပီး က်န္ခဲ့တာကို ေတြ႕ရတယ္။ ဒီကေန အေတြးေတြ ရလာတယ္။ တႏွစ္မွာ တခါပြင့္တဲ့ ပိေတာက္ကို မခူးေစခ်င္ဘူး။ သူလည္း သူ႔အပင္မွာ အလွဂုဏ္ ၀င့္ခ်င္မွာပဲလို႔ ေတြးမိျပီး ဒီကဗ်ာကို ေရးခဲ့တယ္။ ပန္းေတြကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေျပာေပမဲ့ အႏွိပ္စက္ခံ အညွဥ္းပမ္း ခံရသူေတြ ဘက္ကို လိုက္ၿပီး ေရးတာပဲ။ …”
ပိေတာက္ပန္း
မခူးခ်င္စမ္းပါနဲ႔
ႏွစ္ဆန္းခါေတာ္မီမို႔
ဇေမၺာ္ရည္ ေျပေျပလိမ္းကာေပါ့
ခပ္သိမ္းနယ္စံုစံုသို႔
ပြင့္ငံုကို လင့္ကုန္ၾကေတာ့လို႔
ေခါင္းၾကြကာ ဆာေ၀ေ၀နဲ႔
သူလဲေလ ေလာကီသားလို႔ပ
ၾကြားခ်င္လွ ေပလိမ့္မယ္။
တသိန္တင့္ပါဘိ
တိမ္ျမင့္ရီျပာျပာက
ၾကည္သာသာ ပြင့္ေလအျဖဴးတြင္ျဖင့္
တီတာတာ ပြင့္ေရႊဖူးငယ္တို႔
လည္ယွက္ကာ ဘယ္ညာလူးေလေတာ့
သူတို႔လို ဘယ္သူျမဴးႏိုင္ပါ့
ထူးပါဘိတယ္။
တ၀ါ၀ါ ဆင္သကၤန္းရယ္က
ကမၻာမွာ ဘ၀င္ခ်မ္းေစတဲ့
သာသနာ ရႊင္ရႊင္လန္းေအာင္လို႔
တမင္မွန္းကာပ သတိဆြယ္
ရည္ရြယ္ေတာ့ ေလသလား။
ခူးပါနဲ႔ကြယ္
ပြင့္ဖူးမွာ အ၀ါျခယ္၍
မာလာအလယ္မွာ ႏႊဲခ်င္တဲ့ ႏွလံုးရယ္ေၾကာင့္
ႏွစ္ဆံုးကုန္ အတာ၀င္သို႔
မာန္အင္ကို ဉာဏ္ဆင္ေမြးကာပ
အေရးအခါ သာမွ
ခမ်ာမွာ တဂုဏ္ဆန္းရတယ္
ပန္း ပိေတာက္မ်ား။ … ။
တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းတိုက္ မဂၢဇင္း (မတ္ - ၁၉၂၈)
***
ပထမဆံုး ပိေတာက္ပြင့္တဲ့ ေန႔မို႔ ဒီကဗ်ာေလးကို အမွတ္တရ ဘေလာ့မွာ တင္လိုက္ရင္း ကဗ်ာရွင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီကို ဦးညႊတ္ ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၇.၀၃.၂၀၀၇
၃း၂၅ နာရီ
Monday, March 26, 2007
က်ီးသာခ်ိန္ အေတြး ...
မေန႔ည ၁၂ နာရီေလာက္က မအိပ္ခင္ စာဖတ္ေနတုန္း က်မအခန္း ျပတင္းေပါက္ကေန က်ီးအာသံ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ေလးေလးမွန္မွန္နဲ႔ တအာအာ ေအာ္ေနတဲ့ က်ီးသံေၾကာင့္ စာဆက္မဖတ္ေတာ့ပဲ က်ီးသံကို နားေထာင္ေနလိုက္မိတယ္။ ညၾကီးမင္းၾကီး က်ီးသာေတာ့ နည္းနည္း ထူးဆန္းသလိုလို အရွိသား။
ဧကႏၱေတာ့ ကံ့ေကာ္ပင္ၾကီးေပၚမွာ က်ီးအသိုက္ ရွိေနပံုရပါတယ္။ ညဘက္ၾကီး ဒီက်ီးက ဘာလို႔ ေအာ္ေနရတာပါလိမ့္။
က်ီးသာရင္ ဧည့္ေကာင္း ေစာင္ေကာင္း လာတတ္တယ္လို႔ ငယ္ငယ္ထဲက လူၾကီးေတြ ေျပာဖူးတာ ၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခုလို ညဘက္မွာ က်ီးသာတာ ဧည့္သည္ လာမလာေတာ့ မသိပါဘူး။
က်မကေတာ့ စာဖတ္ရင္း က်ီးအာသံကို နားေထာင္ေနရင္းနဲ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ရြတ္ခဲ့ ဆိုခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကို အမွတ္ရမိတာနဲ႔ ဒီစာေလးကို ေရးျဖစ္သြားပါတယ္။
တိရစၦာန္ေလးေတြရဲ႕ အမူအက်င့္ေလးေတြကို ကေလးေတြ သိရွိနားလည္ေအာင္ ဖြဲ႕ထားတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ငယ္ငယ္က အားလံုး ဆိုခဲ့ဖူးၾကမွာပါပဲ..။ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာကေလး၊ ရြတ္ေနရင္းနဲ႔ မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္လာေစတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ေပါ့။ သံစဥ္ေလးနဲ႔ သီခ်င္းလိုလည္း သီဆိုခဲ့ နားေထာင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ယုန္ကေလးက နားရြက္ေထာင္
ပညာရွိေယာင္ေယာင္၊
ေၾကာင္ကေလးက လက္သည္း၀ွက္
ေခ်ာင္းလိုက္ရတဲ့ ၾကြက္၊
ေရႊဇီးကြက္ရဲ႕ အိေျႏၵ
ဘုရင္ၾကီးလိုေန၊
မိုးေလတြက္ကာ ေဗဒင္ေဟာ
ေတာက္တဲ့ ကိုလူေခ်ာ၊
ေျပာတိုင္းယံုတဲ့ ပုတ္သင္ညိဳ
ေခါင္းညိတ္တတ္တယ္ဆို၊
ေရႊက်ီးညိဳ သာပါစ
ဧည့္သည္လာပါစ။ … ။
ဒီကဗ်ာေလးနည္းတူပါပဲ … အေဖက ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီကဗ်ာကေတာ့ တိရစၦာန္ေလးေတြ ေအာ္တတ္တဲ့ အသံနဲ႔ စားတတ္တဲ့အစားစာ ေလးေတြကို ကဗ်ာဖြဲ႕ထားတာပါ။ ကဗ်ာအမည္က
“သားသားေပးတဲ့ အလွဴႀကီး” တဲ့။
က်ီးကေလး တအာအာ
ထမင္းခဲေလး ပစ္ေကြၽးမွာ၊
ေၾကာင္နက္ျပာ ေညာင္သံေပး
ႏို႔ခ်ဳိတိုက္မယ္ေလး၊
ေခြးကေလး တေဟာင္ေဟာင္
အမဲရိုးကို ယူပါေမာင္၊
နားရြက္ေထာင္ ေငြေရာင္ေသြး
ဖိုးေရႊယုန္ေလး ျမက္ႏုေကြၽး၊
ၾကက္တူေရြးေလး သံစာစာ
စကားတီတာ ေျပာေနရွာ၊
ယူလွည့္ပါ ငွက္ေပ်ာသီး
သားသားေပးတဲ့ အလွဴၾကီး။ … ။
ဒီကဗ်ာကို အေဖေရးေတာ့ က်မတို႔ ကေလးဘ၀ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အေဖ့မိတ္ေဆြၾကီးက ဒီကဗ်ာကို သံစဥ္သြင္းေပးျပီး ကေလးေတြကို သီဆိုေစကာ ေရဒီယိုက ကေလးက႑မွာ အသံလႊင့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဓာတ္ျပားရခဲ့ဖူးတဲ့ ကေလးသီခ်င္း တပုဒ္ ဆိုပါေတာ့။
ေနာက္ထပ္ သတိရမိတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကေတာ့ …
“က်ီးျဖဴ က်ီးမဲ” ကဗ်ာေလးပါ။
က်ီးျဖဴ က်ီးမဲ တေကာင္ထဲ
က်ီးမဲ ဒီမွာေန ..
က်ီးျဖဴအိမ္ ဘယ္မွာေဆာက္
ေဟာဒီမွာ ေဆာက္ …
အာေလာက္ေလာက္ .. အာေလာက္ေလာက္
ကေလးေလးေတြကို ဒီကဗ်ာေလးဆိုျပရင္ သိပ္သေဘာက်ၾကပါတယ္။ သူတို႔လက္ကေလးေတြကို ယူျပီး လက္ဖ်ားေလးကစလို႔ လက္ညိႈးနဲ႔ ေထာက္ေထာက္ျပီး ဆိုရင္း အာေလာက္ေလာက္ ေနရာလဲေရာက္ .. သူတို႔ခ်ဳိင္းကေလးကို ကလိထိုးရင္ တခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္ၾကပါေလေရာ။
ဒီကဗ်ာေလးေတြကို ၾကည့္ျပီး ကေလးေတြအတြက္ ကဗ်ာေရးဖြဲ႕ၾကတဲ့ အခါမွာ တိရစၦာန္ေလးေတြကို သနားၾကင္နာတတ္ေအာင္ ခ်စ္တတ္ေအာင္ ႏွစ္သက္စဖြယ္ ေရးဖြဲ႕ၾကတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ေတာက္တဲ့ တုိ႔ ပုတ္သင္ညိဳ တို႔ကိုေတာင္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေအာင္ ေရးခဲ့ၾကတာပဲ။
တကယ္ေတာ့ က်ီးကို အျပင္မွာဆို က်မ မႏွစ္သက္ပါဘူး။ အေရာင္အဆင္းက မြဲမြဲ၊ ေအာ္သံက ေျခာက္ကပ္ အက္ကြဲကြဲ၊ ႏႈတ္သီးကေကာက္ေကာက္၊ မ်က္လံုးက ဂနာမျငိမ္ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္။ ျပီးရင္ လိုက္လိုက္ ထိုးတတ္ေသးတယ္။ သူတို႔သားေပါက္ခ်ိန္မွာ အသိုက္ရွိတဲ့ သစ္ပင္ေအာက္က ျဖတ္ရင္ ေခါင္းကို လိုက္ထိုးတာ ခံရတယ္၊ ျပီးေတာ့ လူေပၚတည့္တည့္ အညစ္အေၾကး စြန္႔လား စြန္႔ရဲ႕။ အဲဒီလို သူ႔အမူအက်င့္ေတြ မေကာင္းေပမဲ့ ကေလး ကဗ်ာေတြထဲမွာေတာ့ က်ီးကေလးေတြက ခ်စ္စရာ ေကာင္းေနပါတယ္။
ကဗ်ာထဲက က်ီးကေလးေတြကို ေတြးေနမိရင္း အေမေျပာခဲ့ဖူးတဲ့စကားကို သတိရမိပါတယ္။
“အေမ့ အဘြားတို႔ အေမတို႔က က်ီးကို က်ီးကန္း ဆိုျပီး မေခၚၾကဘူး၊ ေရႊက်ီးတို႔ က်ီးညိဳတို႔ ဆိုျပီးပဲ ေျပာၾကတယ္။ က်ီးဟာ နဂိုကလည္း အေရာင္အဆင္းကမလွ တဲ့အျပင္ အမူအက်င့္ကလည္း အလစ္ေခ်ာင္းျပီး ခိုးစားတာတို႔ အမိႈက္ပံုက စြန္႔ပစ္တာေတြ ႏိႈက္တာတို႔ လုပ္တတ္ေသးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ သူ႔သဘာ၀ပဲ၊ ဒီလို သူ႔သဘာ၀ အေလ်ာက္ျဖစ္ေနတာကို လူေတြက ပစ္ပယ္ၾက မုန္းတီးၾကတယ္၊ က်ီးကန္း ဆိုျပီး ႏွိမ္ႏွိမ္ခ်ဳိးခ်ဳိး ေခၚေ၀ၚၾကတယ္၊ တကယ္ေတာ့ သူတို႔မွာလည္း ေကာင္းကြက္ေလးေတြ ရွိပါတယ္။ အမ်ဳိးကို ထိရင္ မခံဘူး၊ ကိုယ့္အမ်ဳိးကို ေစာင့္ေရွာက္တယ္ မဟုတ္လား။ ဘယ္ေတာ့မဆို တေယာက္ရဲ႕ ဆိုးကြက္ ဟာကြက္ အားနည္းခ်က္ကိုပဲ မၾကည့္ရဘူး၊ မေထာက္ရဘူး၊ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ကေလးကို ၾကံဖန္ရွာျပီး ေတြးတတ္ရတယ္”
အေမေျပာတာ ဟုတ္ပါရဲ႕။
က်မတို႔ဟာ တစံုတေယာက္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္၊ ဆိုးတဲ့အခ်က္ေတြကိုသာ ျမင္ၾက ေတြ႕ၾက အျပစ္တင္ၾကျပီး သူ႔ရဲ႕ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ကေလးေတြကိုေတာ့ လစ္လ်ဴရႈတတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္တမ္း … လူတိုင္းဟာ ေျခာက္ပစ္ကင္းမွ မဟုတ္ဘဲေလ။ အေကာင္းအဆိုး ဒြန္တြဲေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူ႔ဘ၀သက္တမ္း တိုတိုေလး တေလွ်ာက္မွာ အဆိုးေတြ အမ်ားၾကီး မလုပ္မိဖို႔က အေရးၾကီးတယ္လို႔ ထင္တာပါပဲ။ ေတာ္ၾကာ ၾကံဖန္ ႏွစ္သိမ့္ေျဖေတြးစရာ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ တခုတေလေလာက္ကို ရွာမေတြ႕မွာ စိုးလို႔ပါ။
က်ီးသာသံ ၾကားရင္းနဲ႔ ေတြးမိေတြးရာေတြ ေတြးရင္း ေရးလိုက္မိတာမို႔ … က်ီးသာခ်ိန္ အေတြး လို႔ အမည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ က်ီးသာခ်ိန္ အေတြးဆိုေတာ့လည္း … ကံ့ေကာ္ပင္ထက္က ေအာ္ေနတဲ့ က်ီးသံလိုပဲ ခပ္ေလးေလးဆိုပါေတာ့။
***
ေမဓာ၀ီ
26.3.07
12:15 pm
Sunday, March 25, 2007
ေတြးမိေတြးရာ အေတြးမ်ား … (၃)
အခုေဖာ္ျပမယ့္ စာကေတာ့ ေတြးမိေတြးရာ အေတြးမ်ား ေခါင္းစဥ္နဲ႔ က်မေရးခဲ့တဲ့ စာ နံပါတ္ (၃) ပါ။ ေနးတစ္ဖိုရမ္မွာ ၂၀၀၆၊ ၾသဂုတ္လ ၆ ရက္ ေန႔က တင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေတြးမိေတြးရာ အေတြးမ်ား (၁) နဲ႔ (၅) ကိုေတာ့ က်မဘေလာ့မွာ တင္ခဲ့ျပီးပါျပီ။ ဒီေန႔အဖို႔ မအားလပ္တာေၾကာင့္ အသစ္မေရးႏိုင္တဲ့အတြက္ ေရးျပီးသားထဲ ျပန္ေမႊေႏွာက္ရင္း မတင္ရေသးတဲ့ နံပါတ္ ၃ ကိုေတြ႕လို႔ တင္လိုက္ပါတယ္။
***
၂၀၀၆၊ ၾသဂုတ္လထုတ္ လိုက္ဖ္စတုိင္ မဂၢဇင္းထဲမွာ ကံခြၽန္ေရးတဲ့ေဆာင္းပါးတပုဒ္ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။
ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ ၾကိဳဆိုျခင္း .. ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ပါ။
၀န္းက်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ေနထိုင္သူတိုင္း ေမးခြန္းမ်ားနဲ႔ မကင္းႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေမးခြန္းေတြကို ေရွာင္လႊဲလို႔မရ ရင္ဆိုင္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေမးခြန္းေမးတဲ့သူဟာ မသိလို႔ေမးျခင္းနဲ႔ သူသိရက္နဲ႔ ကိုယ္သိရဲ႕လားလို႔ (ပညာစမ္းလို၍)ေမးျခင္းမ်ဳိးရွိေၾကာင္း၊ မေမးသင့္တာေမးမိလို႔ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ ျပႆနာမ်ားေပၚႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေမးခြန္းေတြမွာ ေစတနာပါသင့္ေၾကာင္း၊ အေျဖရခက္တဲ့ေမးခြန္းမ်ဳိး မေမးသင့္ေၾကာင္း၊ ေမးခြန္းကိုလက္နက္သဖြယ္ မသံုးသင့္ေၾကာင္း၊ ေမးခြန္းနဲ႔ မထိုးႏွက္သင့္ေၾကာင္း .. စသည္ စသည္ ေရးသားထားပါတယ္။
အဲဒီေဆာင္းပါးေလးဖတ္ျပီး ေမးခြန္းေမးျခင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ မၾကာေသးခင္က က်မေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို သတိရတာနဲ႔ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ က်မေရးထားတဲ့ေဆာင္းပါးကေတာ့ ကေလးေတြ (လူငယ္ေတြ) ရဲ႕ ေမးခြန္းမ်ားနဲ႔သာပတ္သက္ပါတယ္။ လူႀကီးေတြရဲ႕ ကတ္သီးကတ္သတ္ ထိုးႏွက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြကို မဆိုလိုပါဘူး။
ဖတ္ၾကည့္ျပီး ေ၀ဖန္ ေဆြးေႏြးေပးၾကပါဦး။
(ဒါကေတာ့ ေနးတစ္မွာေရးခဲ့တဲ့ နိဒါန္းပါ)
***
လစ္လ်ဴရႈထားသင့္ပါလား
တရက္ .... ကေလးေတြကို ကြန္ပ်ဴတာသင္ေတာ့ spelling checking လုပ္တဲ့ သင္ခန္းစာကို သင္ရပါတယ္။
“တခါတေလ ကိုယ့္ရဲ႕စာလံုးေပါင္းက မမွားဘဲနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာက သူ႔ရဲ႕ dictionary ထဲမွာမရွိလို႔ ဒီစာလံုးကို မသိဘူးဆိုရင္ မွားတယ္လို႔ ျပတတ္တယ္၊ အဲဒီလိုအမွားျပေနေပမဲ့ ကိုယ္က မမွားဘူးဆိုရင္ ျပင္စရာ မလိုဘူး၊ ignore လုပ္ရမယ္ ..လစ္လ်ဴ႐ႈလိုက္ရမယ္” လို႔ ကြၽန္မက ကေလးေတြကို ရွင္းျပတယ္။
အဲဒီအခါမွာ ကေလးတေယာက္က ထေမးတယ္။
“တီခ်ယ္ .. လစ္လ်ဴ႐ႈတယ္ဆိုတာ ဘာလဲ” တဲ့။
သူက ၃ တန္းေျဖထားျပီး ၄ တန္းတက္မယ့္ ကေလးမေလးပါ။ သူက အဲဒီလိုပဲ စကားလံုးခက္ခက္ေတြ သိပ္မသိတတ္ပါဘူး။ တခါလဲ ကြၽန္မက “ကေမာက္ကမ” ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ေျပာမိလို႔ “ကေမာက္ကမ ဆိုတာ ဘာလဲ တီခ်ယ္” လို႔ေမးတာ ခံခဲ့ရပါေသးတယ္။
သူ အဲဒီလိုေမးတိုင္း ကြၽန္မငယ္ငယ္ကဖတ္ခဲ့ရတဲ့ သိပၸံေမာင္၀ရဲ႕ “ႏိႈက္ႏိႈက္ခြၽတ္ခြၽတ္” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲက ေမာင္လူေမႊးကို သြားသြားသတိရမိတယ္။
“စာကေလးေတြက ဘာလို႔ ဖိနပ္မစီးလဲ ေမေမ”
ေမာင္လူေမႊးလို ႏႈိက္ႏႈိက္ခြၽတ္ခြၽတ္ေမးတဲ့ ကေလးေတြ ကြၽန္မတို႔၀န္းက်င္မွာ အမ်ားႀကီးရွိပါ တယ္။ သူတို႔ ဒီလိုေမးတာကို လူႀကီးေတြက မျငင္းပယ္သင့္ပါဘူး။ ၀မ္းပမ္းတသာ ၾကိဳဆိုသင့္ပါတယ္။ သူတို႔နားလည္ေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပန္ရွင္းျပသင့္ပါတယ္။
“အလုပ္မအားတဲ့ၾကားထဲ ဘာေတြလာေမးေနတာလဲ .. ႐ႈပ္ကို႐ႈပ္တယ္ .. သြားစမ္းပါ” ဆိုၿပီး သူတို႔ကို ေအာ္ေငါက္ၾကမွာလား။ သိခ်င္ေနတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ အေတြးေတြ, အေမးေတြကို ကြၽန္မတို႔ လစ္လ်ဴ႐ႈ ထားသင့္ပါလား။
***
ဒါနဲ႔ပဲ ကြၽန္မ ခုလို ဆက္ၿပီး ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။
သူတို႔ဘာလို႔ ခုလိုေမးၾကတာလဲ။
မသိလို႔ေပါ့။
မသိတိုင္းေရာ ေမးၾကရဲ႕လား။
မေမးၾကပါဘူး။
ဘာျဖစ္လုိ႔ မေမးၾကတာလဲ။
. . . . . . .
. . . . . . .
. . . . . . .
***
တခ်ဳိ႕ကေလးေတြက (တခ်ဳိ႕လူၾကီးေတြလဲ တူတူပါပဲ) မသိတာကို မေမးတတ္ၾကပါဘူး။ ေမးရေကာင္းမွန္း မသိတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ကြၽန္မ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေၾကာက္လို႔မေမးရဲတာပါ။ အတန္းထဲမွာ ဆရာမ စာသင္ေနတယ္၊ သူသင္တဲ့စာထဲမွာ မရွင္းတာေတြပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေၾကာက္လို႔ မေမးရဲခဲ့ဘူး။ ေမးလိုက္ရင္ ဆရာမမ်ား ဆူမလားေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ရွက္တာလဲ ပါတယ္၊ ေမးလိုက္ခါမွ မွားသြားမွာစိုးတယ္၊ သူမ်ားေတြ ၀ိုင္းဟားမွာ ၀ိုင္းၾကည့္မွာ ရွက္တယ္။
နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေမးခြန္းေတြ ေမးခ်င္လာတယ္၊ ဆရာမ ေျပာတာ ေတြကို ေစာဒက တက္ခ်င္လာတယ္။ ဒါဆို ဒီလိုေရာ မရဘူးလား။ ဒါကမွားတယ္ဆိုတာ .. ဘာေၾကာင့္မွားသလဲ .. မမွန္ႏိုင္ဘူးလား စသျဖင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေတြးမိတယ္၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေမးခြန္း ေတြ ထုတ္မိတယ္။
အဲဒီရဲ႕ ရလဒ္ကေတာ့ .... ကြၽန္မဟာ ဆရာမေတြ မႏွစ္သက္တဲ့ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေက်ာင္းသူ တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရတာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ.. ေက်ာင္းမွာ ဆရာမေတြကို ေမးခြန္းေတြ ေမးခ်င္ေပမဲ့ ကြၽန္မ မေမးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စိတ္ထဲမွာဘဲ ထားေတာ့တယ္။ မေမးရတာေတြမ်ားေတာ့ မသိေတာ့ ဘူး၊ နားမလည္ေတာ့ဘူး။
နားမလည္တာေတြမ်ားလာေတာ့ စာကို စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး၊ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ စာမက်က္ခ်င္ ေတာ့ဘူး၊ စာမက်က္ေတာ့ စာမရဘူး၊ စာမရေတာ့ စာေမးပြဲေျဖရတဲ့အခါ မေျဖႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ ကြၽန္မ ကိုးတန္းမွာ စာေမးပြဲ ၂ ၾကိမ္က်ၿပီး ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရပါတယ္။
ကိုးတန္းကို ၂ ႏွစ္ေနေပမဲ့ စာေတြကို ကြၽန္မ ဘာမွ နားမလည္ခဲ့ဘူး။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ အေမက ကြၽန္မကို ၀ိုင္းက်ဴရွင္ထားေပးပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကြၽန္မကို အလြန္နားလည္တဲ့ ဆရာေတြနဲ႔ ၾကံဳေတြ႕ရ ပါတယ္။
ကြၽန္မရဲ႕ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေမးခြန္းေတြကို လိမ္မာပါးနပ္စြာ ကြၽန္မေက်နပ္တဲ့အထိ ေျဖေပးတဲ့ ဆရာေတြနဲ႔ ၾကံဳရတဲ့အခါ .. ကြၽန္မေၾကာက္ခဲ့တဲ့ စာေတြဟာလည္း တကယ္တမ္း ေၾကာက္စရာမေကာင္း ေတာ့ဘူး။ စာေတြကို နားလည္ သေဘာေပါက္ သြားခဲ့ၿပီး အဲဒီႏွစ္မွာ ကြၽန္မ ၉ တန္းေအာင္သြားပါတယ္။ ၁၀ တန္းမွာလဲ ဒီဆရာေတြနဲ႔ပဲ ဆက္ၿပီးသင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကြၽန္မ ၁၀ တန္းကို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္ခဲ့တယ္။
တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အခါ ကြၽန္မပိုၿပီး သေဘာက် ေက်နပ္မိခဲ့တာက .. အထက္တန္း ေက်ာင္းတုန္းက ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ဆရာတပည့္ဆိုတဲ့ အလြန္ႀကီးမားေသာ စည္းႀကီးက လံုး၀ က်ဳိးေပါက္ သြားခဲ့လို႔ပါပဲ။ ဆရာေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို အထက္ေအာက္ ဆက္ဆံမႈမ်ဳိး မဆက္ဆံေတာ့ဘဲ ေဘးတိုက္ ဆက္ဆံမႈမ်ဳိးနဲ႔ နားလည္မႈရွိစြာ ဆက္ဆံေပးတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚခြင့္ .. လြတ္လပ္စြာ ေစာဒက တက္ခြင့္ေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။
အထက္တန္း ေက်ာင္းတုန္းက စာညံ့ခဲ့တဲ့ကြၽန္မဟာ တကၠသိုလ္တက္တဲ့ ႏွစ္တိုင္းမွာ ဂုဏ္ထူး ေတြနဲ႔ ထူးခြၽန္စြာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။
***
ဒီေတာ့ ေၾကာက္လို႔ မေမးတာ၊ ရွက္လို႔မေမးတာ၊ ေမးရေကာင္းမွန္းမသိလို႔ မေမးတာ၊ ကိုယ္ သိလား မသိလား .. ဘာမွန္းကိုမသိလို႔ မေတြးတတ္လို့ မေမးတာ .. ဆိုၿပီး အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို နားမလည္သည့္တိုင္ေအာင္ မေမးဘဲ ေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အဲဒီလူေတြဟာ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ကို ကိုယ္ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့သူေတြပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ မေမးတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးထဲမွာ .. ေမးရေကာင္းမွန္း သိတဲ့သူေတြ ေမးခြန္းေတြထုတ္ လာတဲ့ကေလးေတြကို စိတ္မတိုပါနဲ႔၊ သူတို႔ေမးခြန္းေတြကို လစ္လ်ဴမ႐ႈပါနဲ႔၊ ၀မ္းပမ္းတသာ ႀကိဳဆိုၾကပါ။ ေမးခြန္းေတြ မ်ားမ်ားေမးတဲ့သူဟာ ဦးေႏွာက္ကို ဖြင့္ထားတဲ့သူ (open minded) တေယာက္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါ တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေမးခြန္းေမးၿပီဆိုရင္ ကြၽန္မကေတာ့ သိပ္သေဘာက်ပါတယ္။ ဒီလို ေမးခြန္းထုတ္ တယ္ ဆိုကတည္းက ဒီသင္ခန္းစာကို စိတ္၀င္စားလို႔ပဲမဟုတ္လား။
“ဘာေမးစရာရွိလဲ” လို႔ေမးတိုင္း တုဏွိဘာေ၀ ဆိတ္ဆိတ္ေနၾကတယ္ဆိုရင္ ကိုယ္သင္တာပဲ နားမလည္လို႔ ေမးစရာမရွိတာလားဆိုၿပီး ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ရေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကြၽန္မစာသင္တိုင္း “ေမးစရာရွိရင္ ေမးေနာ္၊ မင္းတို႔ မေမးရင္ ဆရာမက ျပန္ေမးမွာ” လို႔ အျမဲေျပာရပါတယ္။
ငယ္ငယ္က ကြၽန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ အားတဲ့ရက္ဆိုရင္ အေဖက ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သိသင့္ သိထိုက္တာေတြ သင္ေပးေလ့ရွိပါတယ္၊ အဲလို သင္ေပးတဲ့အခါ အဘိဓမၼာတို႔ ပ႒ာန္းတို႔သင္ရင္ ကြၽန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ကတ္သီးကတ္သတ္ အေတြးေတြ အေမးေတြကို ျပန္ေျဖရွင္းေပးေနရလို႔ သင္ခန္းစာက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေရွ႕မေရာက္ေတာ့ဘူး၊ ေမာင္ေလးဆိုရင္ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေမးခြန္းေတြ အထုတ္ဆံုးပါပဲ၊ (ခု အေမရိကန္ႏိုင္ငံကိုေရာက္ေနတဲ့ ေမာင္ေလးဟာ သူသိခ်င္တဲ့ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေမးခြန္းေတြ အေဖ့ကို လွမ္းလွမ္း ေမးတတ္ပါေသးတယ္။) ဘယ္လိုပဲ ေမးေမး အေဖဟာ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ၿပီ မေမးနဲ႔ေတာ့လို႔ တခါမွ မေျပာခဲ့ပါဘူး၊ အလြန္နက္နဲတဲ့ တရားေတြကို သင္တဲ့အခါ မွာေတာင္ ကြၽန္မတို႔ နားလည္ ေက်နပ္ေအာင္ ရွင္းျပေပးခဲ့ပါတယ္။
တကယ္တမ္း ဆရာေတြဆိုတာ ေက်ာင္းသားေတြကို လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေမးျမန္းခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေစာဒကတက္ခြင့္ လမ္းဖြင့္ေပးသင့္ပါတယ္။ ေတြးတတ္မွ ေမးတတ္မွာပါ၊ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေတြးတတ္ေလ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေမးတတ္ေလပါပဲ၊ ဒီလို အေတြးေလးေတြ ရွိမွလည္း သူတို႔အတြက္ တိုးတက္မႈရွိမွာပါ၊ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ေနာက္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြဟာ ဒီဟာသင္ ဒီဟာက်က္၊ ဒါေမးရင္ ဒါေျဖ ဆိုတဲ့ ေခါက္႐ိုးက်ဳိးေနတဲ့ သမား႐ိုးက် သင္႐ိုးညႊန္းတန္းႀကီးက ႐ုန္းထြက္ သင့္ေနပါၿပီ။
***
ကေလးေတြရဲ႕အေတြးေတြ အျမဲဆန္းသစ္ေနေစဖို႔ သူတို႔ေမးလာမယ့္ ေမးခြန္းေလးေတြကို လက္ခံ ေပးၾကပါ။ ေမးခ်င္လာေအာင္လႈံ႕ေဆာ္ေပးၾကပါ။ သူတို႔အေတြးေလးေတြကို ေဘာင္မခတ္ထားပါေစနဲ႔ ... သူတို႔ အေမးေလးေတြကိုလည္း လစ္လ်ဴ႐ႈမထားၾကပါနဲ႔ .. လို႔ တိုက္တြန္းရင္း .. ။
***
လြတ္လပ္ဆန္းသစ္ေသာ အေတြးမ်ားအားၾကိဳဆိုလ်က္
ေမဓာ၀ီ
၃၁.၅.၀၆
၀၀း၀၄ နာရီ
***
Saturday, March 24, 2007
ေႏွာင္း တန္ခူး ...
ညဘက္ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ ျခံထဲခဏဆင္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့ ဟိုးသစ္ပင္ၾကိဳ သစ္ပင္ၾကားမွာ ခပ္ေကြးေကြး လကေလးကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သံုးရက္လ ခံုးမ်က္စ ဆိုျပီး မ်က္ခံုးေမႊး ေသးေသးသြယ္သြယ္ကို လဆန္း ၃-ရက္ လကေလးနဲ႔ ခိုင္းႏႈိင္းေလ့ရွိတာမို႔ ဒီေန႔ေရာ … ဘယ္ႏွစ္ရက္ေန႔ပါလိမ့္လို႔ ေတြးရင္း ျပကၡဒိန္ၾကည့္ေတာ့ ေႏွာင္းတန္ခူး လဆန္း ၆-ရက္ ေန႔တဲ့ ...။ လဆန္း ေျခာက္ရက္ လကေလးကေတာ့ မ်က္ခံုးထူထူ ကေလးေပါ့။ သံုးရက္လ ေလာက္ေတာ့ မပါးလ်ားေတာ့ပါဘူး။
ျပကၡဒိန္ၾကည့္ရင္း …ေၾသာ္ တန္ခူးလေတာင္ ေရာက္ၿပီပဲလို႔ ေတြးမိျပန္တယ္။ ျမန္မာ ၁၂-လရဲ႕ အစဟာ တန္ခူးလ မဟုတ္လား။ တန္ခူးလဟာ ၁၂-လ ရာသီ ရဲ႕ ဦးဆံုးလျဖစ္ေပမဲ့ ေႏြရာသီရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္လ ျဖစ္ပါတယ္။ ေႏြရာသီရဲ႕ ပထမလ ျဖစ္တဲ့ တေပါင္းလရဲ႕ အလွအပကို စာဆိုေတြ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ၾကသလို ဒုတိယေျမာက္ တန္ခူးလကို လည္း ဘယ္လိုေတြမ်ား ဖြဲ႕ခဲ့ပါလိမ့္လို႔ သိခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ စာအုပ္စင္မွာ ေမႊေႏွာက္ ရွာေဖြမိတယ္။ ကံေကာင္းစြာပဲ ေရွးစာဆိုၾကီးေတြ ေရးဖြဲ႕ခဲ့တဲ့ ၁၂-လရာသီဘြဲ႕ စာအုပ္ေလးေတြ ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အတြက္ ကိုယ္တိုင္ ဖတ္ျပီး သကာလ တဆင့္ျပန္ျပီး ေ၀မွ် လိုက္ပါတယ္။
***
စာဆိုေတာ္ဦးမင္း ၁၂-ရာသီဘြဲ႕မွ …
“တန္ခူးလ”
ေဟာင္းရြက္ညွာ ခါလွစ္လို႔၊ တာသစ္ကယ္တဲ့ နံ႔ၾကိဳင္။
သုတ္ျဖဴးေလေဆာ္က၊ ပန္းကံ့ေကာ္၀တ္မႈံက်င္း၊
သင္းပ်ံ႕လို႔လိႈင္ .. ။
ၾကယ္ႏွစ္ျပိဳင္၊ သြယ္ဆိုင္ပ၀င္း။
စိၾတငယ္ႏွင့္၊ ေငြလေသာ္တာတို႔
ယုဂန္ခ်ာ ေတာင္ေတာ္စြန္းမွာ … ထြန္းထိန္လို႔လင္း ။…။
***
ဦးယာ၏ ၁၂ ရာသီဘြဲ႕ လူးတားမွ …
“မိႆရာသီ တံခူးလဘြဲ႕”
ေပ်ာ္ျမဴးရာသီ၊ ဖူးစီသရစ္၊ ရြက္သစ္ျဖန္းစ၊ လန္းလွေလ။ … ။
ေတေဇာဓာတ္အိမ္၊ ေႏြဂိမၼႏၱ၊ တံခူးလဟု၊ စရရာသီ၊ နာရီညဥ့္ေန႔၊ မွ်၍တူညီ၊ သံုးဆယ္စီတည့္၊ အသ၀ဏီၾကယ္၊ ေနႏွင့္ဆြယ္လ်က္၊ ညဥ့္၀ယ္စိၾတ၊ ေသာ္တာလႏွင့္၊ လွည့္ၾကမခြၽတ္၊ ေက၀ဋ္တာရာ၊ ယွဥ္ျပိဳင္လာသား၊ အတာသဘင္၊ သည္ပြဲတြင္၌၊ ေကရွင္ညြန္႔လန္း၊ ႏွင္းရည္ဖ်န္းလ်က္၊ ေဖာ့ပန္းမတူ၊ ဖလ္နန္းသူတို႔၊ ဟန္ယူေပ်ာင္းေပ်ာင္း၊ ေရႊဖေယာင္းသို႔၊ ေမႊးေပါင္းနံ႔သာ၊ စမၸါအေက်ာ္၊ ကန္႔ေကာ္ရင္ခတ္၊ ပြင့္၀တ္ျမိဳင္ေျခ၊ ေတာင္ေလညင္းညင္း၊ ရစ္လွာသြင္းေသာ္၊ ရင္တြင္းျငိမ့္ေလး၊ ဆိတ္ရံုဧ၏၊ ငယ္ေသြးလဲ့ျပာ၊ ေမာႏွင့္သာလွ်င္၊ ေမတၱာမပ်က္၊ လြန္းၾကင္ငွက္သို႔၊ သံျမြက္ေမႊးၾကိဳင္၊ ဂူေရႊလိႈင္တြင္၊ တူၿပိဳင္ဆုေတာင္း၊ ေညာင္ေရေလာင္းသည္၊ ေမႊးေပါင္းနံ႔သာရည္ႏွင့္ေလ။ … ။ စက္ျခည့္တည့္ ႏွစ္သိန္း ငါးေသာင္းကိန္း၊ ၾတိန္းဘ၀ါးမွန္။ … ။ ဂိမွန္တည့္တံခူး သာဆန္းထူး။ … ။ ႏွစ္ဦးမိႆခြင္။ … ။ သဘင္တည့္ေပ်ာ္ျမဲ အတာပြဲ။ … ။
***
ဆီသည္ရြာစား ဦးေအာင္ႀကီး၏ အင္း၀ျမိဳ႕ဘြဲ႕ ၁၂-ရာသီ လူးတား မွ …
“တန္ခူးလ-အတာသဘင္ပြဲ”
သာစြေလ။ … ။ ၾကက္သေရဘုန္းတန္း၊ ေနႏွယ္ထြန္း၍၊ အကြၽန္းကြၽန္းနတ္၊ မကိုဋ္မွတ္သား၊ မႏၶာတ္တို႔သာ၊ ေပ်ာ္စံရာသည္၊ ရတနာပုရ၊ ေရႊ၀ျမိဳ႕ႀကီး၊ ရပ္သီးေထာင္တည္၊ ေအာင္ခ်ာျပည္၀ယ္၊ နွစ္လည္မခန္း၊ ပန္းႏွင့္သဘင္၊ ေရေသာ္ျဖင္မွ်၊ ေကာင္းကင္မိုးလ၊ စိတၱရႏွင့္၊ မိႆရာသီ၊ အညီခါေက်ာ္၊ ႏွစ္ဦးေပၚက၊ ကန္႔ေဂၚ, ရင္ကတ္၊ ပင္တိုင္းညြတ္မွ်၊ ပြင့္၀တ္ေ၀ေ၀၊ ေတာင္ေလ သုတ္ျဖဴး၊ လတန္ခူးမူ၊ ျမဴးထူးေပ်ာ္ရႊင္၊ တာသဘင္၀င္၊ ဆင္ရင္,တုပ၊ လွရရတည့္၊ ၿငိမ့္မွ်ေစာင္းျငွင္း၊ အဲးသီခ်င္းႏွင့္၊ ထံုသင္းနံ႔သာ၊ ေရသီတာ၀ယ္၊ စမၸာ, ကရမက္၊ ပန္းေပါင္းဖက္၍၊ ေရႊခြက္အျပည့္၊ ေမႊးမ်ဳိးထည့္မွ၊ လည္လွည့္ဆူလွယ္၊ တင့္ စံပယ္လ်က္၊ ျပံဳးရယ္ရႊင္အား၊ စံေပ်ာ္ပါးသည္။ ကစားထံုေရ ျဖန္းတည့္ေလ။ … ။ ပြင့္လင္းစည္သည္၊ ေရႊျပည္,ေရႊ၀၊ နန္းတည့္ေလ။ … ။
***
ဦးၾကင္ဥ၏ ပေဒသာသီခ်င္းမ်ားမွ …
“တန္ခူးလဘြဲ႕”
ေအာ္-ဘံုစိၾတာ၊ ယုန္ဣ႒ာလဲ၊ လိတၱာလံုးညီ၊ တင့္ဆံုးမွီတဲ့၊ ရာသီေတာ္ခါ၊ သၾကၤန္တာ၀ယ္၊ စံရာပန္းသတ္၊ နန္း၀ရတ္က၊ ျမတ္သမၻာၾကြယ္၊ ယဥ္တမြတ္က်ံဳး၊ လွလြတ္ႏႈန္းသည္၊ တဘုန္းမယ္တို႔၊ လြမ္းနယ္ျပားျပန္႔၊ တားမတံ့ေအာင္၊ သားျခံ႕ငယ္သိန္ညီ၊ တိမ္စဥ္စီကို၊ ပန္းခ်ီငိုေရးက ေမာေတာ့တယ္။
စ်ာနငယ္လာဘီ၊ သည္ခါမွီကို၊ ၀သီငါးရပ္၊ မပြါးတတ္ေအာင္၊ ခ်ားရဟတ္ေႏွာင္၊ နိ၀ရဏ၊ တိေလာကမွာ၊ ေလာဘေမွာင္ႏွင့္၊ ေထာင္ေပၚရာငါး၊ ကိေလယွဥ္ယွဥ္၊ သံေယာဇဥ္ကို၊ မၾကဥ္မွားမို႔၊ ယဥ္အားတန္တန္၊ မ,ဖိုတံု႔ခြန္း၊ ဘံုတသြန္းမွာ၊ လႈံညႊန္းသံႏွင့္၊ စံသမၻာညီ၊ မာယာျပီ၊ ပလီခ်ဳိဧက ေႏွာက္ေတာ့တယ္။
ေလးခ်ဳိးသျဖန္
အေထာက္ကတဲ့ မတန္ ။ … ။
ေရႊကံ့ေကာ္ ဇမၺဴက်ံဳးလို႔၊ ၾကဴဆံုးတသိန္တင့္ပါဘိ၊ ပန္းမင္းလြတ္စံ။ … ။
မိႆဘံု၊ ဂဠဳန္ကူးတြင္မွ၊ ၾကံဳဘူးေလ့ျဖစ္ဟန္၊ ရစ္တန္ပိုင့္ ဆင္ေတာ္နဲ။ … ။
ခ်ိန္ခါေႏြ၊ ဣႏၵာေဆြ ဘူပတိေသာ္မွ၊ ပူမိယင္ ဘယ္ေျဖႏိုင္လိမ့္၊ ျခယ္ေရႊစိုင္ ေနရုေလးႏွင့္၊ ရာဇူမွာ သာျပဴေသးခ်ည္ငဲ့၊ ေဆြးေတာ္ညံ့ဘဲ။ … ။
***
ဒါကေတာ့ စာအုပ္ ၄-အုပ္ထဲက စာဆို ၄-ဦးရဲ႕ တန္ခူးလဖြဲ႕ ၄-ပုဒ္ ပါပဲ။
* ဖိုးသူေတာ္ဦးမင္း ေရးဖြဲ႕တဲ့ပံုစံက ေလးဆစ္သျဖန္ ပံုစံပါ။ ဖိုးသူေတာ္ ဦးမင္းဟာ ဘၾကီးေတာ္ဘုရား လက္ထက္က စာဆို တဦးျဖစ္ပါတယ္။
* ဦးယာရဲ႕ ကဗ်ာကေတာ့ လူးတား အမ်ဳိးအစားပါ။ ဦးယာဟာ ငစဥ့္ကူးမင္းနဲ႔ ဘုိးေတာ္မင္းတရား လက္ထက္ေတာ္တို႔မွာ ကြမ္းေရေတာ္ကိုင္ ရာထူးနဲ႔ အမႈထမ္းခဲ့တဲ့ စာဆို တဦးျဖစ္ပါတယ္။
* ဆီသည္ရြာစား ဦးေအာင္ၾကီးရဲ႕ ကဗ်ာကလည္း လူးတား ပါပဲ။ ဦးေအာင္ၾကီးက ဒီကဗ်ာကို ဟံသာ၀တီေရာက္မင္း ခမည္းေတာ္ ဆင္ျဖဴရွင္ တနဂၤေႏြမင္း လက္ထက္မွာ ဆက္သတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
* ဦးၾကင္ဥရဲ႕ တန္ခူးလဖြဲ႕ကေတာ့ ဦးၾကင္ဥ၏ ပေဒသာသီခ်င္းမ်ား ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲက ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပျခင္းပါ။ ပေဒသာ သီခ်င္းထဲမွာ ညည္းခ်င္း၊ ေလးခ်ဳိးသျဖန္၊ ေဒြးခ်ဳိးသျဖန္၊ ပတ္ယိုင္သံနဲ႔ ဇာတ္စကားေတြပါပါတယ္။ ဦးၾကင္ဥဟာ ဘၾကီးေတာ္မင္းလက္ထက္မွ ပုဂံမင္းလက္ထက္ထိ စာေပေရးသားျပဳစု ခဲ့တဲ့ စာဆိုေတာ္ၾကီး တေယာက္လို႔ ဆိုပါတယ္။ စေလဦးပုညနဲ႔ ေခတ္ျပိဳင္ ျဖစ္ပါသတဲ့။
မတူညီတဲ့ စာဆို ၄-ဦးရဲ႕ ေရးဖြဲ႕ပံုေတြကို ဖတ္ၾကည့္ျပီး ရာသီဖြဲ႕ေတြမွာ ပါေလ့ရွိတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို သတိထားလိုက္မိပါတယ္။ ရာသီ-နကၡတ္- ၾကယ္-တာရာ-ပြင့္တဲ့ပန္းနဲ႔ က်င္းပတဲ့ ပြဲေတာ္ .. စတာေတြ ပါ၀င္တာကို ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီကဗ်ာ ၄-ပုဒ္ကိုဖတ္ျပီး …
မိႆရာသီ၀ယ္ …
စိၾတၾကယ္ ထြန္းလင္းပါလို႔၊
ကံ့ေကာ္နဲ႔ ရင္ခတ္ …
ဆြတ္ပ်ံ႕ ၾကည္ႏူး … လတန္ခူးမွာ
အတာသၾကၤန္ပြဲ ဆင္ႏႊဲၾကတယ္လို႔ … အတိုခ်ဳပ္မွတ္လိုက္ရင္း ….
အင္း … အိပ္ခ်ိန္ေတာင္ တန္ပါေပါ့လား … ။
***
ေမဓာ၀ီ
23.3.07
11:55 pm
Friday, March 23, 2007
ဘၾကီးဘေဘ၏ ႏိုင္ငံေရးရာ အျဖာျဖာ .. အပိုင္း (၃)
အခုေဖာ္ျပမယ့္ စာကေတာ့ ဒီစာအုပ္ထဲက ေခါင္းစဥ္ေတြအားလံုးအနက္ က်မ အၾကိဳက္ဆံုး ေခါင္းစဥ္တခုပါပဲ။ “လူႀကီး ပညာျပန္႔ပြါးေရး” တဲ့။ ၾကိဳက္လို႔ အထပ္ထပ္ ျပန္ဖတ္မိတယ္။ ဘၾကီးဘေဘ ေျပာတဲ့ အသင္းမ်ဳိး ျပဳလုပ္ခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္လည္း စိတ္ထဲျဖစ္မိတယ္။ ဒါကလည္း တဦး တေယာက္ ေကာင္းနဲ႔ လုပ္လို႔မရပါဘူး။ ၀ါသနာတူ စိတ္တူ ကိုယ္တူ ရည္ရြယ္ခ်က္တူသူေတြ စုေပါင္းျပီး ၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္မွ အဆင္ေျပႏိုင္မယ္ ထင္တာပါပဲ။
ဘၾကီးဘေဘဟာ ဒီေဆာင္းပါးေတြကို ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ေလာက္က ေရးခဲ့တာေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ ခုခ်ိန္ထိ ေခတ္မီ ေနပါေသးတယ္။ မွန္ကန္ေနပါေသးတယ္။ လက္ခံႏိုင္ပါေသးတယ္။
ဟုတ္ကဲ့ … က်မ အပိုဆာဒါးေတြ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုးရွင္။ မူရင္းသတ္ပံုအတိုင္း ရိုက္ေပးထားပါတယ္။
***
လူႀကီး-ပညာျပန္႔ပြါးေရး
တိုင္းျပည္တျပည္ လူမ်ဳိးတမ်ဳိး၏ ႀကီးပြါးထြန္းကားေရးသည္ ေနာက္ဆံုး၌ ပညာျပန္႔ပြါးသေလာက္တြင္ အေျခတည္၍ ေနေပသည္။ အစိုးရ၏ အသံုးစာရင္းတြင္ ပညာေရး၌ မည္မွ် သံုးသည္ စသည္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္၊ ထိုတိုင္းျပည္၌ ပညာကို မည္မွ် လိုလားသည္ မလိုလားသည္ ဆိုေသာအခ်က္ကို သိႏိုင္ေပသည္။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာျပည္တြင္ ပညာေရးကို အစိုးရက မည္မွ် အေရးေပးသည္၊ မည္သည့္ ပညာရပ္မ်ားကိုသာ လိုလားသည္မွာ အမ်ားအသိပင္ျဖစ္၏။
ပညာႏွင့္ သညာ
ပညာဟူသည္ ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းတြင္ သင္ၾကားခဲ့သည္ျဖင့္ မၿပီးေပ။ ေက်ာင္းတြင္ သင္ၾကားရခဲ့သည္မွာ အေျခခံရရန္သာ ရွိသည္။ အမွန္မွာ ပညာဟူသည္ ေမြးသည့္ေန႔မွ ေသသည့္ေန႔အထိ ဆည္းပူး၍ မကုန္။ ေက်ာင္းတြင္ သညာႏွင့္ ပညာ ေရာရွက္၍ ရေပသည္။ ေက်ာင္းထြက္ၿပီးေနာက္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ဆက္လက္ ရွာေဖြေလေလ ပညာစစ္ ပညာမွန္ ရေလေလပင္ ျဖစ္သည္။
အျခားႏိုင္ငံမ်ားတြင္
ျမန္မာျပည္တြင္ ပညာတိုးပြါးေရးအတြက္ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားမွအပ အျခား ေနရာမ်ားစြာ မရွိေပ။ တိုးတက္ႀကီးပြါး၍ ေနေသာ တိုင္းႀကီးျပည္ႀကီးမ်ားတြင္ စာသင္ေက်ာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ တကၠသိုလ္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ပညာရွာေဖြေသာ အသင္းအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ စာၾကည့္ ပိဋကတ္တိုက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးစသျဖင့္ ရွိေလသည္။ စာသင္ေက်ာင္းသား- သိပၸံေက်ာင္းသားမ်ားသာမဟုတ္၊ ေက်ာင္းတြင္ ပညာ ထိထိေရာက္ေရာက္ မသင္ခဲ့ရသူမ်ား၊ ေက်ာင္းကထြက္ၿပီးေနာက္ ဆက္လက္ ပညာဆည္းပူးလိုသူမ်ား အတြက္ ပညာရွာေဖြရန္ အခြင့္အေရးတို႔မွာ လြန္စြာေပါမ်ားေပသည္။
ဘိလပ္၌
၁၉၂၀-ျပည့္ႏွစ္ ဘိလိပ္သို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေရး ကိစၥႏွင့္ ေရာက္ရွိစဥ္က ပညာျပန္႔ပြါးရန္ စီမံဖန္တီးေနေသာ အသင္းတသင္းႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့ရပံုကို အနည္းငယ္ ထုတ္ေဖာ္၍ ျပပါအ့ံ။ လန္ဒန္ျမိဳ႕တြင္ စာအုပ္ဆိုင္မ်ားသို႔ လွည့္လည္ရာ တေန႔တြင္ အာ-ပီ-ေအ ဘုတ္စေတာ္ R.P.A Book Stall သို႔ေရာက္၍ လိုခ်င္ေသာ စာအုပ္မ်ားကို ေရြးေနရာ ဂ်ာမန္ပညာရွင္ႀကီး အာနက္ေဟကယ္လ္ ေရးေသာ ‘အီဘိုလူရွင္ေအာ့မင္း’ Evolution of Manေခၚ စာအုပ္ကို ေတြ႕ရ၏။ ၎ စာအုပ္မွာ ဘီ-ေအ အတန္းတြင္ စာသင္စဥ္က ဘတ္ရန္ေကာင္းသည္ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ ညႊန္ၾကားသျဖင့္ ၀ယ္ရန္ စံုစမ္းေသာအခါ ေငြ ၆၀ိ-ေက်ာ္က်မွ ရႏိုင္သျဖင့္၊ ေက်ာင္းသားျဖစ္၍ မ၀ယ္ႏိုင္ခဲ့ေပ။ သို႔ရာတြင္ ထိုေန႔က အထက္ပါ စာအုပ္ဆိုင္တြင္ ၎ ဂ်ာမန္ဆရာႀကီးေရးေသာ စာအုပ္ကို ၂တြဲ ခြဲျပီးေနာက္ တတြဲလွ်င္ ၆ပဲမွ်ႏွင့္ ေရာင္းေနသည္ကို ေတြ႕ရာ၊ အလြန္ အံ့အားသင့္သည့္ျပင္ ၀မ္းသာ၍ ၀ယ္ယူ၏။
ပညာျပန္႔ပြားေရးကို အားေပးပံု
၀ယ္ယူၿပီးေနာက္ စာအုပ္ဆိုင္တြင္ ေရာင္းေနသူအား ဤစာအုပ္ကို ဤကဲ့သို႔ အဘိုခ်ဳိသာစြာႏွင့္ ေရာင္းႏိုင္ေအာင္ မည္သို႔ စီမံပါသနည္းဟု ေမးေသာအခါ ဤစာအုပ္မွာ အာ-ပီ-ေအ အသင္းက အသင္းသားမ်ားအတြက္ ပညာ တိုးပြါးရန္ အဘိုးထိုက္တန္၍ လူတိုင္းဘတ္သင့္ေသာ စာအုပ္မ်ားကို အဘိုးခ်ဳိခ်ဳိႏွင့္ ရိုက္ႏွိပ္ေ၀ငွသည္ဟု ျပန္ေျပာ၏။ ကြၽန္ေတာ္က ထိုအသင္းအေၾကာင္းကို သိလိုပါသည္ဟု ေျပာရာ၊ အသင္း၏ အတြင္းေရးမွဴး ထံသို႔ ေခၚသြား၏။ အတြင္းေရးမွဴးႏွင့္ ေတြ႕၍ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေမးျမန္းရာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ျဖင့္ ေျပာျပ၏။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အသင္းသားျဖစ္ခဲ့၏။
ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္အလုပ္
အသင္း၏ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ လူႀကီးပညာျပန္႔ပြါးေရးပင္ ျဖစ္သည္။ အသင္းသား ၅ သန္းေက်ာ္ရွိ၍ အသင္းသား တေယာက္လွ်င္ တႏွစ္ ေရႊဒဂၤါးတျပား ထည့္ရ၏။ ဤကဲ့သို႔ ေကာက္ခံရေသာ ေငြျဖင့္ အသင္းပိုင္ စာပံုႏွိပ္တိုက္ ရွိ၏။ တႏွစ္ကို စာအုပ္အမ်ဳိးေပါင္း ၁၀-အုပ္၊ ၁၂-အုပ္ ထက္မနည္း ရိုက္ႏွိပ္၏။ အသင္းသားမ်ားကို ရိုက္ႏွိပ္ေသာ စာအုပ္တိုင္း တေယာက္တအုပ္ အခမဲ့ ေ၀၏။ အသင္း သတင္းစာ တေစာင္လည္း ထုတ္ေ၀၍ အသင္းသားတိုင္း အခမဲ့ရ၏။ အသင္းက စာအုပ္မ်ား ရိုက္ရာ၌ အသင္းသားဦးေရထက္ ပိုမို ရိုက္ၿပီးေနာက္ အသင္းသား မဟုတ္သူ မ်ားကို ေစ်းေပါေပါႏွင့္ ေရာင္း၍ အသင္းသားမ်ားကို အလကားေပးသည့္ျပင္ ထပ္မံအလိုရွိလွ်င္ ေငြ ၁၀၀ိ-လွ်င္ ၂၅ိ-ေလွ်ာ့ႏႈန္းႏွင့္ ေရာင္း၏။
ျမန္မာတို႔အဘို႔
ဤ အာ-ပီ-ေအ အသင္းသည္ အလြန္ပင္ ႀကီးပြါးလ်က္ ရွိေပသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ အဆိုပါ အသင္းမ်ဳိးရွိရန္ အလြန္ပင္ လိုလားအပ္၏။ လိုလားအပ္သည့္အတိုင္း လြန္ခဲ့ေသာ ၈-ႏွစ္ေလာက္က တိုက္တြန္း ႏႈိးေဆာ္ခဲ့ ေသာ္လည္း အထမေျမာက္ေသးေပ။ ဤအသင္းမ်ဳိး ျဖစ္ေျမာက္လွ်င္ ျမန္မာစာေဟာင္း ေပေဟာင္းမ်ားကို ရိုက္ျခင္း၊ ႏိုင္ငံျခားမွ စာေကာင္းေပေကာင္း မ်ားကို ဘာသာျပန္၍ ရိုက္ျခင္း၊ ေလာကဓာတ္လည္း လက္မႈ စက္မႈ ပညာတို႔ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာအုပ္မ်ားကို ဘာသာျပန္၍ ၎၊ အသစ္ေရး၍ ၎ ရိုက္ျခင္း စသျဖင့္ စီမံႏိုင္၏။ စီးပြါးေရးသန္႔သန္႔ ျဖစ္ေသာ စာပံုႏွိပ္တိုက္တို႔တြင္ အဆိုပါ စာအုပ္မ်ဳိးကို ရိုက္ႏွိပ္၍ ၾကာရွည္စြာ ေငြစိုက္မထားႏိုင္ သျဖင့္ ရိုက္ၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ အာ-ပီ-ေအ အသင္းမ်ဳိး ရွိမွသာလွ်င္ လ်င္ျမန္စြာ ျဖစ္ေျမာက္ႏိုင္ေပသည္။
လူႀကီးမ်ားပါ မက်န္
ေက်ာင္းတြင္၎၊ တကၠသိုလ္တြင္၎ ရွိေနေသးေသာ သူငယ္မ်ား ႀကီးပြါးမွ ျမန္မာျပည္ ပညာေရး ထြန္းကား မည္ဆိုလွ်င္ ကာလ အေတာ္ၾကာမွသာ ျမန္မာျပည္တြင္ လိုအပ္ေသာ ပညာရပ္မ်ား ထြန္းကား ေပလိမ့္မည္။ ေက်ာင္းမွထြက္ၿပီး လူရြယ္ လူႀကီးတို႔လည္း တခ်ိန္တည္း ပညာမ်ားကို ဆည္းပူးႏိုင္ၾကပါလွ်င္ ျမန္မာျပည္၏ အတက္သည္ ျမန္ေပလိမ့္မည္။ ယင္းသို႔ျဖစ္၍ ျမန္မာျပည္၏ ပညာ ထြန္းကားေရးကို လိုလားၾကသူတိုင္းသည္ အာ-ပီ-ေအ အသင္းမ်ဳိး ျဖစ္ေျမာက္ရန္ စီမံသင့္ၾကေပသတည္း။
***
ဘၾကီးဘေဘရဲ႕ ေဆာင္းပါးကေတာ့ ဤမွ်ပါပဲ။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ … ဘၾကီးေျပာတဲ့ အာ-ပီ-ေအ အသင္းမ်ဳိး ေပၚေပါက္လာဖို႔ …. ဘယ္လိုမ်ား စတင္ လုပ္ေဆာင္ရပါ့မလဲ လို႔ … က်မတေယာက္ထဲ စဥ္းစားေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
22.3.07
11:55 pm
Thursday, March 22, 2007
တပတ္အတြင္း ျမင္ရ ၾကားရေလသမွ် ...
ခုတေလာ ၾကားရတဲ့ သတင္းေတြက ဆိုးတာေတြလည္း ရွိသလို ေကာင္းတာေတြလည္း ရွိေနပါရဲ႕။
အင္းေလ အေကာင္းအဆိုး ဒြန္တြဲေနတဲ့ ေလာကႀကီးပဲ မဟုတ္လား။ ဒါမ်ား အဆန္းလုပ္ျပီး ေျပာေနရေသးသလားေနာ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ …ေျပာေတာ့ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္ … ။
ျမန္မာျပည္က ၂ေစာင္တည္းေသာ သတင္းစာနဲ႔ ဂ်ာနယ္တခ်ဳိ႕ကို သပိတ္ေမွာက္ဖို႔ တိုက္တြန္းလႊာေတြ ေတြ႕ေနရေပမယ့္ သတင္းစာက ဒီလအတြက္ ေငြေခ်ထားျပီးသား ျဖစ္တာကတေၾကာင္း၊ သာေရး နာေရး စီးပြါးေရး ေၾကာ္ျငာေတြ မျဖစ္မေန ဖတ္ဖို႔ရွိတာက တေၾကာင္းေၾကာင့္ ဆက္ယူေနရလိမ့္ အံုးမယ္ ထင္ပါတယ္။
ဒါကလည္း အစိုးရရဲ႕ အားသာခ်က္ တခုပဲ ဆိုပါေတာ့။ သတင္းစာနဲ႔ ရုပ္ျမင္သံၾကားလို မီဒီယာကို ကိုင္ထားမွေတာ့ ၀ါဒျဖန္႔ေရးအတြက္ အထိေရာက္ဆံုး လက္နက္တခုေပါ့။ ထားပါေတာ့။
ျပည္တြင္းျဖစ္ သတင္းစာေတြကို ဖတ္တဲ့အခါ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာ (ေက်ာဖံုးအတြင္း) က စလွန္ဖတ္တယ္လို႔ ရယ္စရာအျဖစ္ ေျပာေလ့ရွိၾကေပမဲ့ … အဲဒါ တကယ္ပါပဲ။ ထံုးစံလိုျဖစ္ေနေတာ့ တခါတေလမ်ား ႏိုင္ငံတကာက သတင္းစာ ဖတ္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာက စလွန္ေနမိတတ္တာ။ အက်င့္ဆိုတာက ရုတ္တရက္ ေဖ်ာက္မရဘူးကိုး။
ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာက စလွန္မိေပမဲ့ တခါတေလက် ေခါင္းၾကီးသတင္းေတြမွာ … တခါတေလ ေဆာင္းပါးေတြမွာ စာလံုးမဲႀကီးေတြ ထင္းေနေအာင္ေရး ေကာက္စာ (catch phrase)ေတြ ျပဴးေနေအာင္ ေရးထားလို႔ ဘာမ်ားလဲ ေယာင္ယမ္း ဖတ္ၾကည့္မိပါတယ္။ အဲဒီလို ဖတ္မိျပီးရင္ လူက နင္တင္တင္ ဆို႔တို႔တို႔ ခံစားလိုက္ရသလိုပဲ။ ဘာေျပာလို႔ ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ရတယ္။ အေရးအသားေကာင္းလြန္း ထိမိလြန္းလို႔ရယ္ပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဟိုတေလာက ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ “ဟာသအေတြး ဟာသအျမင္” ပို႔စ္ လိုပဲ အရာရာကို ဟာသအျမင္နဲ႔သာ ျမင္ေတြးၾကည့္ရႈ ခံစားတာ အေကာင္းဆံုးလို႔ ကိုယ့္စိတ္ကို ေျဖရတယ္။ ေျဖေသာ္လည္း မေျပပါဘူး။
ဟိုေန႔က ဖတ္လိုက္ရတဲ့ ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္က ဘာတဲ့ .. “ရာဇ၀င္ လူဆိုး” ဆိုပဲ။ ဒီေဆာင္းပါးေရးသူက ဟုိတေလာကတုန္းကလည္း စာေရးဆရာဆိုတာ ဘာျဖစ္တတ္တယ္ ညာျဖစ္တတ္တယ္ ဆိုျပီး ေရးေသးတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ စာေရးဆရာတဲ့။ စာေရးဆရာဆိုတာ ဒီလိုမ်ဳိးေတြ ေရးသလား။ က်မျဖင့္ အံ့ၾသလြန္းလို႔ပါ။ ကိုယ့္သိကၡာကိုယ္ မထိမ္းခ်င္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္ကေလာင္ရဲ႕ သိကၡာကိုေတာ့ ကိုယ္ထိမ္းသင့္တယ္ ထင္တာပဲ။ ဒါမ်ဳိးကေလာင္ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ကေလာင္သက္ ရွည္ပါ့မလား … က်မ စဥ္းစားေနမိတယ္။
သူက ရာဇ၀င္လူဆိုး စြပ္စြဲ သတ္မွတ္တဲ့သူကို ေနတာဂ်ီ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ ေဖာင္ေဒးရွင္းကေန ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ အတြက္ ဆုခ်ီးျမွင့္ လိုက္တယ္တဲ့။ အဲဒီသတင္းၾကားေတာ့ ၀မ္းသာလိုက္တာ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ လက္ရွိ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက ပစ္ပယ္ထားတဲ့ သူတေယာက္ကို ခုလို တျခားႏိုင္ငံေတြက (ကမၻာက) အသိအမွတ္ ျပဳၾကတာဟာ ၀မ္းေျမာက္စရာပါ။ ဂုဏ္ယူစရာပါ။ မုဒိတာပြားစရာပါ။
“သင္၏ ျမြက္ဆုိခ်က္မ်ားသည္ သင္ ရဲရင့္စြာ ကုိယ္စားျပဳေနသည့္ အမွန္တရားကုိ ေဖာ္က်ဴးပါသည္။ ဖိႏွိပ္မႈေႏွာင္ၾကိဳးသည္ သင့္တြင္ ေလာင္ျမိဳက္ေနေသာ မီးလွ်ံအား မဖံုးလႊမ္းႏုိင္ပါ”
ဆိုတဲ့ စာသားကို ဆုခ်ီးျမွင့္လႊာမွာ ေဖာ္ျပထားပါသတဲ့။
ဖတ္ျပီး ေက်နပ္လိုက္တာ … ၊ အမွန္တရားကို ျမြက္ဟတဲ့အတြက္ အမွန္တရားကို ေဖာ္က်ဴးတဲ့အတြက္ ဥာဏ္ႏံု႔နဲသူ လူတစုရဲ႕ တားဆီး ပိတ္ေလွာင္ ၾကဥ္ဖယ္ျခင္းခံေနရေပမဲ့ က်န္တဲ့သူ တကမၻာလံုးကေတာ့ျဖင့္ တေလးတစား အသိအမွတ္ ျပဳၾကတာပါပဲ။
အင္း … ဒီလိုနဲ႔ ပညာေရးသတင္း ဖတ္မိျပန္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ပညာေရးအဆင့္အတန္း ျမင့္မားဖို႔ ဘယ္သို႔ ဘယ္ပံု စီမံ ေဆာင္ရြက္ေနတယ္ေပါ့။ တကယ္ပဲလား ေတာ့မသိပါဘူး၊ သာဓု တၾကိမ္ေလာက္ေတာ့ စိတ္ထဲက က်ိတ္ျပီး ေခၚမိတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ၾကိမ္ကို ခဏေလး ေတးထားအံုးမွ။
အဲ …ေျပာလို႔မွ မဆံုးေသး၊ သတင္းတပုဒ္ ထပ္ေတြ႕ျပန္ျပီ။ ဒီမ်က္လံုးကလဲ။
အေမရိကန္စင္တာမွာ သင္တန္းတက္ေနၾကသူ လူငယ္ေတြထဲက တခ်ဳိ႕ကို ေခၚယူစစ္ေဆးတယ္ဆိုပါလား။
အလို … ဒုကၡ … ဒုကၡ။ ဒီလိုသာျဖင့္ လြတ္လပ္စြာ ပညာသင္ၾကားေရးဆိုတာ … ဘယ္လိုပါလိမ့္။ အင္း … ေခၚယူစစ္ေဆးရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ရွိလိမ့္မယ္ထင္တာပါပဲ။ အဲဒီလိုပဲ ဘာကိစၥမဆို ၾကံဖန္ အေၾကာင္းျပ ေနၾကမဟုတ္လား။ ဒါလဲ ထားပါေတာ့ … ။
ခုတေလာ ၾကက္သားေစ်းေတြလည္း ထိုးက်ေနသတဲ့။ အရင္က ၾကက္သားကို အနားမကပ္ႏိုင္တဲ့ သူေတြအတြက္ ၀မ္းသာစရာေပါ့။ အဲ …. ၀မ္းမသာနဲ႔အံုး … ဘာလို႔က်တာတုန္း … အေၾကာင္းမဲ့မွ မဟုတ္ဘဲနဲ႔။ ရန္ကုန္တိုင္းက ၾကက္ျခံေတြမွာ ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြး ေရာဂါျဖစ္တဲ့ H5N1 ဗိုင္းရပ္စ္ပိုး ေတြ႔လို႔ေပပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ၾကက္သားေစ်းေတြ ထိုးက်ျပီး ငါးနဲ႔ တျခားအသားေတြ ေစ်းတက္တာ။ က်မတို႔ကေတာ့ ဟိုအရင္ႏွစ္ ဒီေရာဂါေတြ စျဖစ္ကတည္းက ၾကက္သားကို ေ၀ရာမဏိထားတာ ဆိုေတာ့ ထူးၿပီး ေရွာင္စရာ မလိုေပါင္။
ဘယ္လိုပဲ ဗိုင္းရပ္စ္ပိုး ေတြ႕တယ္ ဆိုျပီး ေျပာေျပာ၊ ၾကက္ေတြငွက္ေတြ ေသေၾကတယ္ေျပာေျပာ သူ႔ဟာသူ အပူရွပ္လို႔ ေသတာ၊ အစားမဆင္ျခင္လို႔ေသတာပါ၊ တုပ္ေကြးေရာဂါ နဲ႔ ေသတာ တေကာင္မွ မပါဘူးဆိုပဲ။ ေျပာသာေျပာတယ္ … က်မတို႔အိမ္နား ညည ေလာ္စပီကာၾကီးနဲ႔ လိုက္ေအာ္ ေနတာကေတာ့ …. မီးသတိေပး ႏႈိးေဆာ္ခ်က္ျပီးရင္ ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြး သတိေပးေၾကညာခ်က္ေပါ့။ ခိုစာ မေကြၽးဖို႔ ဆိုတာေတာင္ ပါလိုက္ေသးတယ္။ အိမ္နားက လမ္းကေလးထဲမွာ ခိုစာေရာင္းတဲ့ အဖြားၾကီးေတာ့ ဒုကၡပါပဲ၊ သူ႔နားမွာလည္း ခိုေတြက တ၀ဲ၀ဲ … ။ မင္းသိခၤလိုပဲ သေဗၺသတၱာ ကမၼႆကာ လို႔ သေဘာထားလိုက္တာပဲ ေအးပါတယ္။
လွ်ပ္စစ္မီး … အင္း .. အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မေရးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေရးလဲ ထူးမွာမွမဟုတ္ဘဲ။ ေႏြရာသီမွာ မီးပ်က္မယ္၊ မီးေလာင္မယ္ … ေႏြနဲ႔မီး - မီးနဲ႔ေႏြ .. ခြဲျခားလို႔မွ မရတာ။ ေနာက္ ၃-၄ ႏွစ္ၾကာရင္ေတာ့ ထူးျခားမယ္ တဲ့ …ေစာင့္ၾကည့္ရေသးတာပ။ ေစာေစာက စာေရးဆရာ အမည္ခံ ေဆာင္းပါးရွင္ၾကီးက ဥာဏ္အေျမာ္အျမင္ ႀကီးစြာ ေရးခဲ့ပါေသးတယ္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက်ခ်င္သလား လွ်ပ္စစ္မီးမွန္ခ်င္သလား ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲမွာေပါ့။ ေလေအးစက္ဖြင့္သူေတြကို ဒဏ္တပ္ရမယ္ဆိုလားပဲ … ။
ဒါေပါ့ ..ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တခုေတာ့ရွိတယ္။ ေရွ႕ေဆာင္ႏြားလား ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားက ေနာက္ႏြားတသိုက္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္လိုက္၏ ဆိုတဲ့ စကားလို …ေရွ႕က ဦးစီး ဦးေဆာင္ျပဳတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ အရင္လုပ္ျပရင္ က်မတို႔လို ျပည္သူလူထုကလည္း လုပ္ရေပမေပါ့။ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ စံျမန္းတဲ့ ေဂဟာက ေလေအးစက္ေတြ အကုန္ျဖဳတ္၊ ဘုရင္ေခတ္ကလို ယပ္ေတာ္သြင္း တေယာက္ ခန္႔ထားျပီး မ်က္ႏွာၾကက္မွာ အ၀တ္နဲ႔လုပ္တဲ့ ၾကိဳးဆြဲယပ္တခုထားျပီး ယပ္ေတာ္သြင္းေစ လို႔ လုပ္မယ္ဆိုလည္း ရတာပဲ မဟုတ္လား။ ဘုရင္ေခတ္ကို ျပန္အသက္သြင္းခ်င္တယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ဒါမ်ဳိးလည္း လုပ္သင့္လုပ္ရမွာပဲေပါ့ေနာ္။ က်မတို႔လို ျပည္သူလူထု ဆင္းရဲသားတစုကေတာ့ ယပ္ေတာ္သြင္း မခန္႔ထားႏိုင္တဲ့အတြက္ ႏွီးယပ္ေတာင္ေလး ကိုယ့္လက္နဲ႔ကိုယ္သာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခပ္ရမွာပ။ ယပ္ေတာင္လုပ္ေရာင္းတဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ ၀မ္းေျမာက္စရာပဲေပါ့။
ေနာက္သတင္းတပုဒ္ကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္တဦး ေနထိုင္မေကာင္းလို႔ တိုင္းတပါးမွာ ေဆးကုသမႈ ခံယူေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းပါ။ ဒါလဲ မုဒိတာ ပြားစရာေပပဲ … အဲ .. အဲ …ေနထိုင္မေကာင္းတာကို ၀မ္းေျမာက္တာေတာ့ မဟုတ္ရေပါင္ရွင္။ ေနမေကာင္းတာကို ေငြေၾကးအကုန္အက်ခံျပီး ေဆးကုသ ႏိုင္တဲ့အတြက္ ၀မ္းေျမာက္ရေၾကာင္းပါ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ က်မတို႔တိုင္းျပည္မယ္ ေနထိုင္မေကာင္းတာကို ေဆးမကုသႏိုင္လို႔ ဆံုးရႈံးရတဲ့ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေပတယ္ မဟုတ္လား။ ခုလို ေခတ္မီ ေဆး၀ါးေတြနဲ႔ ကုသႏိုင္ျခင္းဟာလည္း မုဒိတာ ပြားစရာေပပဲ။ ေနေကာင္းပါေစ … က်န္းမာပါေစ … သက္ဇို၀္း ရွည္ပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါရဲ႕ ... ။
စကားမစပ္ … က်မေရးတာ ေသခ်ာလည္း ဖတ္ၾကပါေနာ္ .. ။ တခ်ဳိ႕ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြထဲ စာဖတ္ရွန္းသူေတြ ပါလို႔ သတိေပးရတာပါ၊ က်မစာေတြဖတ္သာ ဖတ္တာ က်မကို အထီးမွန္း အမမွန္း မသိဘူးလို႔ ေျပာတာ ၾကံဳဖူးလို႔ပါ။ အံ့ အံ့ပါရဲ႕။ ဟိုးအစထဲက ဓာတ္ပံုေတြ ဘာေတြတင္ျပီး က်မက်မ နဲ႔သံုးႏႈံးလာခဲ့တာ ။ ေမဓာ၀ီကို အထီးမွတ္လို႔ ဆိုေတာ့ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ထားပါေတာ့ … အခု ေသခ်ာဖတ္ပါဆိုတာက … က်မ ေရးတဲ့ အသံုးအႏႈံးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ပါ။ က်မက သက္ဇို၀္း လို႔ ေရးထားတာေနာ္၊ သက္ဆိုး မဟုတ္ပါဘူး။ လူၾကီးကို ဒီလို ေျပာပါ့မလား။ ရိုေသ ထိုက္သူ ကို က်မက ရိုေသပါတယ္ ေနာ္။ ေတာ္ၾကာ က်မ အသံုးမွားတယ္ထင္ျပီး ေမဓာ၀ီကို ဖမ္းပါလားလို႔ အမနာပ ေျပာၾကရင္ ဒုကၡ။ က်မက ေၾကာက္တတ္တယ္ရွင့္။
တကယ္ေတာ့ “သက္ဆုိးရွည္တယ္” ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရ စကားက အမွားၾကာလို႔ မွန္သေယာင္ေယာင္ ျဖစ္သြားတာ။ အမွန္မယ္ “သက္ဇို၀္း” ျဖစ္ပါသတဲ့။ အသက္ဇီ၀ ကို ဆိုလိုျခင္းပါ။ အရပ္ထဲ လမ္းထဲက ဆိုးသြမ္းတဲ့သူ တေယာက္ေယာက္ ေနမေကာင္း ထိုင္မသာျဖစ္ ေရာဂါေ၀ဒနာ ခံစား၊ ေသေတာ့မလားရယ္လို႔ ထင္ေနၾကေပမဲ့ ေသလည္း မေသႏိုင္ ျပန္ေကာင္းသြားျပန္တဲ့အခါ ဒီလူ႔ႏွယ္ သက္ဆိုးရွည္လိုက္တာ လို႔ သံုးႏႈံးၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ .. ဒါသည္လဲ အမွားၾကာလို႔ အမွန္ျဖစ္ရာက တိုးသြားတဲ့ ေ၀ါဟာရ အသစ္တခုေပပဲေပါ့။ အခု က်မသံုးတာကေတာ့ သက္ဆိုး မဟုတ္ဘူးေနာ္။
အဲ …ေနာက္ဆံုးသတင္းကေတာ့ ဖတ္ရတာမဟုတ္ဘူး။ ၾကားရတဲ့ သတင္းတခုပါ။
အေဖ့ရဲ႕ အလုပ္သမားတေယာက္ေပါ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးရက္ကပဲ သူ႔ကို လုပ္ခရွင္းေပးလိုက္ေတာ့ အိမ္ျပန္သြားပါသတဲ့။ အိမ္မေရာက္ခင္မွာ အရက္ဆိုင္၀င္ျပီး တခြက္ တဖလား ၀င္ေမာ့တယ္၊ ျပီးေတာ့ အိမ္အတြက္ ဟင္းစား၀ယ္ခ်င္တာနဲ႔ ညေစ်းကေလးကို ၀င္ျပီး ငါး၀ယ္ပါတယ္။ ငါး၀ယ္ျပီးျပန္ထြက္လာေတာ့ ရဲက “ေဟ့ေကာင္ လာအံုး … မင္းလက္ထဲက ဘာတုန္း ျပစမ္း”
“ငါး .. ပါ”
“ေပးစမ္း”
ဆိုျပီး ငါးထုတ္ကို ဆြဲယူသြားတယ္။ ျပီးေတာ့
“မင္း အရက္ေသာက္ထားတယ္ မဟုတ္လား” လို႔ ဆက္ေမးတယ္။ ဒီရဲက လူလည္ပဲ၊ အရက္နံ႔ရမွေတာ့ အရက္ေသာက္ထားလို႔ေပါ့။
“ဟုတ္ကဲ့”
“ေအး … စခန္းကိုလိုက္ခဲ့”
ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီအလုပ္သမားခမ်ာ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ရဲစခန္း ေရာက္သြားပါေရာလား။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၀ယ္ထားတဲ့ ငါးလည္းသိမ္း၊ ပါတဲ့ ပိုက္ဆံလည္းယူ၊ လူလည္း ဖမ္းခံလိုက္ရပါသတဲ့။ လုပ္အားေတာင္ ေပးခဲ့ရေသးတယ္ဆိုလား။ ၄ ရက္တိတိ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ေနခဲ့ရတယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒီလူၾကီး အလုပ္ကို မလာေတာ့ အေဖကလည္း သူ႔ေစာင့္ေနရင္ အလုပ္ေႏွာင့္ေႏွးမွာမို႔ ေနာက္တေယာက္ အျမန္ရွာျပီး အစားထိုးလိုက္ရတာေပါ့။ ဒီေတာ့ သူ႔မယ္ .. လုပ္အားခလဲ ဆံုး၊ အခ်ဳပ္လဲခံရ၊ အလုပ္လဲျပဳတ္ တဲ့ ဘ၀ေရာက္ေတာ့တာပါပဲ။ အင္းေလ … သူကလည္း သူပဲ … အရက္ေသာက္ထားတာကိုး … ရဲက မ်က္စိေနာက္လို႔ လားမွ မသိတာ လို႔ ၾကံဖန္ ေတြးၾကည့္မိတယ္။ တေယာက္ကေတာ့ ေျပာတယ္ … ဒါက အရက္နဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး၊ ပါစင္နယ္လတီနဲ႔လည္း ဆိုင္တယ္ တဲ့။ ဟုတ္ခ်င္လည္း ဟုတ္မွာပ။ စုတ္တီးစုတ္ျပတ္ ၀တ္စားဆင္ယင္ျပီး ရုပ္ရည္ မတင့္တယ္သူတေယာက္ အရက္ေသာက္မယ္ဆို သတိသာထားလို႔ လက္တို႔လိုက္ၾကပါအံုး။ မဟုတ္ရင္ ေနရင္း ထိုင္ရင္း အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ေရာက္ေနမွျဖင့္ … ။
အင္း …. က်မလည္း တေန႔တေန႔ ဘာေတြ နားေထာင္မိ ဖတ္မိေနလဲ မသိပါဘူး။
လူက ရယ္ရမလို ငိုရမလို …
မုဒိတာပြားရမလိုလို ကရုဏာထားရမလိုလို …
အို …ျဗဟၼစိုရ္တရားဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔ လားလားမွ မထိုက္တန္တာ။
ေတာ္ျပီ … မ်က္စိမွိတ္ နားပိတ္ျပီး အိပ္ေနေတာ့တာပဲ ေကာင္းေလမလား။
***
ေမဓာ၀ီ
22.3.07
10:50 am
Wednesday, March 21, 2007
ကိုျပဴးက်ယ္သို႔ ေပးစာ … အပိုင္း (၁၀)
သို႔
ကိုျပဴးက်ယ္
ျပီးခဲ့တဲ့ တပတ္က ေပးစာ အပိုင္း (၉) မွာ နမူနာ ေတးထပ္မပါဘဲ ဥပေဒသေတြခ်ည္း ေရးေပးလိုက္လို႔ ခပ္ရႈပ္ရႈပ္ ျဖစ္သြားသလား မသိဘူး။
ဒီတပတ္မွာေတာ့ နမူနာ ေတးထပ္ေလးေတြ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီနမူနာ ေတးထပ္နဲ႔ ျပီးခဲ့တဲ့ တပတ္က ေရးခဲ့တဲ့ ဥပေဒသ ေတြနဲ႔ တိုက္ျပီး ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ နားလည္ေကာင္းပါရဲ႕။ က်မလည္း ဒီ့ထက္ပို မရွင္းတတ္လို႔ပါ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဖတ္ၾကည့္တာလည္း ခပ္ရႈပ္ရႈပ္ရယ္..။
အခု ေဖာ္ျပမယ့္ နမူနာ ေတးထပ္ကေတာ့ ကိုယ္တြင္းျပည့္ ပိုဒ္စံု ေတးထပ္တပုဒ္ပါ။ ပိုဒ္စံု ရတုမွာ ၃-ပုဒ္ ရွိသလိုပဲ ပိုဒ္စံုေတးထပ္ကလည္း ၃-ပိုဒ္ ရွိပါတယ္။ ကိုယ္တြင္းျပည့္ ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ကေတာ့ အပိုဒ္တုိင္း အပိုဒ္တိုင္းရဲ႕ ပါဒတိုင္းကို ကာရန္ကိုက္ေအာင္ ေရးဖြဲ႕ထားျခင္းကို ဆိုလိုတာပါပဲ။ အခ်ီပုိဒ္နဲ႔ အခ်ပိုဒ္၂ ခုထဲ ကာရန္ညီေအာင္ ဖြဲ႕ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပထမစာပိုဒ္မွာပါတဲ့ ပိုဒ္ေရ ၁၈ပိုဒ္ လံုးနဲ႔ ဒုတိယ တတိယစာပိုဒ္က ပိုဒ္ေရ ၁၈ ပိုဒ္လံုး ကာရန္ညီပါတယ္။ ေရးဖြဲ႕ရတာ အင္မတန္ ခက္မယ္ ထင္တာပါပဲ။ ဒီ ေတးထပ္ေတြကို မူရင္းသတ္ပံုအတိုင္း ျပန္ရိုက္ေပးထားပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုး။
***
“ခန္းေတာ္၀င္ မေနာဟရီ အိပ္မက္ဖြဲ႕”
(၁)
ေရႊနံ႔သာ-ထံုကာသ၊ စံုစြာပ-စီျခယ္၊
ဖံုဇာျမ-ကတီလယ္မွာ၊ မဒီမယ္ စက္ျမန္း။
ျမင္မက္တဲ့-သုပိႏၷံ၊ မႈႀကိမ္ဖန္-ေတြ႕ေပါ့တခန္း။
ခ်စ္သူႏွင့္-ေတြ႕ကာယွဥ္၊ ေမြ႕ရာတြင္-ဖက္ယမ္း။
ေငြ႕ဇာသင္-တက္လွမ္းလို႔၊ တသက္တန္း-ၾကံကာ။
အံုးေတာ္ကို-ေယာင္ကာဖက္၊ ေတာင္ညာရွက္-ရွက္ရေလတာ။
ေမခ်စ္တဲ့-ကိုေဒ၀ါရယ္၊ ပ်ဳိေမမွာ-လာမကလိပါႏွင့္။
တခ်ိခ်ိ-ပန္းလွပါသရွင္၊ ခန္း၀-ဇာသဥ္။
ေရွာင္ရွားဘို႔-ပဏာဆင္မယ္။
ကညာခင္-ထိတ္လြန္းလို႔ေလး။… ။
(၂)
ေမကညာ-ႀကံဳပါရ၊ တုန္ကာဖ်-က်ီဆယ္။
အံုနာလွ-မဒီမယ္မွာ၊ မၾကည္ဖြယ္-ရွက္သန္း။
ၾကင္ဖက္ႏွင့္-ညဳခ်ိန္မွန္သည္၊ သုပိႏၷံ-ေပးေရာ့ အဆန္း။
လ်စ္လ်ဴသင့္-ေမ့ညာခင္၊ ေငြ႕ဇာသဥ္-လက္လွမ္း။
ေတြ႕ကာယွဥ္-မပ်က္တန္းဟာမို႔၊ ဘ၀ဂ္မွန္း-ပန္ထြာ။
ဘုန္းေမာ္ပ်ဳိ-ေရွာင္ခြါထြက္လွ်င္ျဖင့္၊ ေမာင္ညာခက္-ခက္ၾကေလမွာ။
ေသြမပစ္နဲ႔-ဆိုေပရွာတယ္၊ ငိုေနမွာ-တကယ္အတိပါရွင့္။
ကလိ,ကလိ-စန္းလသာတြင္၊ ျမန္းၾကြလာရွင္။
ေထာင္လႊားဘို႔-ကညာတင္မယ္၊ ႏွစ္ျဖာပင္-စိတ္ယြန္းႏွစ္စို႔ေလး။ … ။
(၃)
ေဖအသာ-ငံုကာစ၊ လံုညာက-ရည္မယ္။
မႈန္ဇာသ၊ အတည္ျခယ္တာ၊ ပလီဖြယ္-ပ်က္ခန္း။
ရႊင္လ်က္ႏွင့္-ရႈၾကိမ္ဖန္တယ္၊ လူ႔ဇိမ္စံ-ေပးေပါ့ႏွစ္ပန္း။
လွစ္ၾကဴရွင့္-ေလ့လာလွ်င္၊ ေသြ႕ပါရင္-ပက္ဖ်န္း။
ေရွ႕ၾကာလွ်င္-အသက္ႏြမ္းမွာမို႔၊ မထြက္တန္း-စံမွာ။
ႏုန္းေသာ္ဆို-ေျပာင္ကာစြက္၊ ေယာင္ကာဖက္-ဖက္မိေလတာ။
ေပြရစ္ဖြဲ႕-ထိုေထြျဖာတယ္၊ ဆိုေလတာ-ေမမခ်ိတာမို႔၊
တအိအိ-ႏြမ္းသဖ် ဟာ,ဟင္၊ ပန္းလွပါသရွင္။
ေမာင္ကစားလို႔-ႏွစ္ျဖာရႊင္တယ္၊ စက၀ါပင္-ရိပ္ကြန္းမို႔ေလး။ … ။
***
ေနာက္တပုဒ္ကေတာ့ ပုလဲသြယ္ ေတးထပ္ပါ။
ပုလဲသြယ္ ေတးထပ္ဆိုတာကေတာ့ ပုလဲသြယ္ ပုလဲကုံးေလးေတြလိုမ်ဳိး ေခါင္းစဥ္အကၡရာကို သြယ္တန္းျပီး ေရးဖြဲ႕အပ္တဲ့ ေတးထပ္မို႔ ပုလဲသြယ္ ေတးထပ္လို႔ေခၚပါသတဲ့။
တိုတိုေျပာရရင္ ေရွ႕ဆံုးစာလံုးေတြကို တန္းစီဖတ္ရင္ အဓိပၸါယ္ထြက္တဲ့ ေတးထပ္ေပါ့။
ပုလဲသြယ္ေတးထပ္မွာလည္း တထပ္ေက်ာ့ ပုလဲသြယ္နဲ႔ ႏွစ္ထပ္ေက်ာ့ ပုလဲသြယ္ဆိုျပီး ရွိျပန္ပါတယ္။
စာပိုဒ္ေရ ၁၈ ပိုဒ္အနက္ မ- ၉ ပိုဒ္ရဲ႕ အစ စာလံုးေတြကိုသာ ယူထားရင္ တထပ္ေက်ာ့ ပုလဲသြယ္၊ ၁၈-ပိုဒ္လံုးရဲ႕ အစ စာလံုးေတြကို ယူထားရင္ ႏွစ္ထပ္ေက်ာ့ ပုလဲသြယ္လို႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
တခုရွိတာက ႏွစ္ထပ္ေက်ာ့ ပုလဲသြယ္ေတးထပ္မွာ အစစာလံုးေတြကို ဖတ္ရင္ ၁-၃-၅-၇-၉-၁၁-၁၃-၁၅-၁၇ျပီးမွ ၂-၄-၆-၈-၁၀-၁၂-၁၄-၁၆-၁၈ ဆိုျပီး ဖတ္ရပါမယ္။ နမူနာကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ပိုရွင္းမွာပါ။
***
“တထပ္ေက်ာ့-ပုလဲသြယ္”
သတင္းဂုဏ္ စံုပ်ံ႕လို႔၊ ဘံုမဆံ့-တက္ေ၀၊
ထံုရနံ႔-မက္မေျပေအာင္၊ က်က္သေရ-ေဆာင္ႏွင္း။
ျမိဳ႕တကာ့-ျမိဳ႕တခြင္၊ ျမိဳ႕ဘုရင္-ထူးတဲ့ျမိဳ႕မင္း။
ပုေဗၺစက္-ပ႑ိေတ၊ ဥာဏ္ရွိေထြ-ထိန္လင္း။
ဗၺာလလူ-ေပ်ာက္ကင္းလို႔၊ ေတာက္အဆင္း-ေရာင္၀ါ၊
ရံုတရံု-ပါကဋပါေပါ့၊ သာသနာ့-ထြန္းဖို႔ဖန္လာ။
စာသုတၱန္-၀ိနယာငယ္၊ ဘိဓမၼာ-သြင္မူမခ်ဳိ႕တာမို႔၊
သင္ယူစို႔-မ်ားေထြေထြ၊ ပ်ားသို႔အံုေန။
တိုက္ေတာ္ျမတ္-ဂုဏ္မေတငယ္၊ ထံုသေရ-တင့္ေၾကာင္းပေလး။…။
ဒီေတးထပ္မွာ အစစာလံုးေတြခ်ည္းပဲ ဖတ္ၾကည့္ရင္ “သထံုျမိဳ႕ ပုဗၺာရံု စာသင္တိုက္” လို႔ ေတြ႕ရပါမယ္။ ႏွစ္ထပ္ေက်ာ့ကို ဆက္ၾကည့္ပါအံုး။
ဥပေဒသေဆာင္ပုဒ္ “ႏွစ္ထပ္ေက်ာ့-ပုလဲသြယ္”
တနည္းတံု-ျပကုန္ၾက၊ စပံုက ဆန္းၾကယ္၊
လံုးဆင့္ဆင့္-တန္းသြယ္သည္၊ ကဗ်ာ၀ယ္-ဥာဏ္ႏု။
စီပံုနည္း-ေတြးေလ့လာ၊ ေရး၍သာ-စပ္ေတာ့စီမႈ။
ေခါင္းစဥ္၌-အျမင္သာ၊ လွ်င္မၾကာ-ယခု။
စဥ္အလာ-စံတုလို႔၊ ပုလဲဥ-ပမာ။
ၿပီးစီးရန္-ဇြဲ၀ယ္ေမြ႕၊ လဲလွယ္၍-ထပ္ဘို႔ၾကံပါ။
အလိုက်-ရြယ္မွန္းရာကို၊ သြယ္တန္းကာ-၀ိုက္ျပလို႔၊
ပိုဒ္အစ-ေခါင္းစဥ္ယူ၊ ျဖစ္၏သာဟူ။
အထူးပ-မည္မတူတယ္၊ သည္နမူ-ႏွစ္ထပ္ေက်ာ့ေလး။ … ။
ဒီႏွစ္ထပ္ေက်ာ့မွာေတာ့ ခုလိုဖတ္ရပါမယ္။
“တလံုးစီ ေခါင္းစဥ္ၿပီး အပိုဒ္ အစက ေရးလွ်င္ ပုလဲသြယ္ ျဖစ္သည္” တဲ့။
***
ရွည္လည္း ရွည္သြားျပီ၊ လက္လည္း ေညာင္းေနျပီ။ ဖတ္သူမ်ားလည္း ျငီးေငြ႕ေရာ့မယ္။
ေနာက္တပတ္မွ ပေဒသာေတးထပ္တို႔ စၾကာေတးထပ္တို႔ ဆက္ၾကဦးစို႕ရဲ႕။
***
ေမဓာ၀ီ
21.3.07
9:00 am
Tuesday, March 20, 2007
က်ီးကန္း ႏွင့္ ထန္းသီး
မေတာ္တဆျဖစ္ျခင္း (accident) ဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာမွာ မရွိဘူးဆိုျပီး ဆရာတေယာက္က ေျပာဖူးပါတယ္။ ျဖစ္ရပ္တခုဟာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ဳိးျဖစ္တာခ်ည္းပဲ၊ အလကားေနရင္း ျဖစ္ခ်င္လို႔ ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ေၾကာင္း-က်ဳိး ဆက္ႏြယ္ေနတယ္လို႔ ဆရာက ဆိုလိုခ်င္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ ေန႔စဥ္ အရပ္ထဲမွာေတာ့ မေတာ္တဆ ျဖစ္တယ္ - အက္ဆီးဒန္႔ ျဖစ္တယ္ လို႔သာ သံုးႏႈံးေနၾကပါတယ္။ ဒီလိုမေတာ္တဆ ျဖစ္ရပ္ေတြ ၾကံဳလာတဲ့ အခါမွာလည္း ေၾကာင္းက်ဳိးဆက္စပ္ျပီး စဥ္းစားမိသူေတြရွိသလို မေတာ္တဆမွာတင္ လမ္းဆံုးသြားတဲ့ သူေတြလည္းရွိပါတယ္။
မေတာ္တဆမႈေတြ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၾကံဳေတြ႕လာတဲ့အခါ ထန္းသီးေၾကြခိုက္-က်ီးနင္းခိုက္ လို႔လည္း ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ ထန္းသီးက ေၾကြခ်ိန္တန္လို႔ ေၾကြတာလား၊ တကယ္ပဲ က်ီးနင္းလိုက္လို႔ ေၾကြတာလား။
ထန္းသီးေၾကြေတာ့မယ့္ အခ်ိန္မွာ က်ီးက ထန္းသီးေပၚ နင္းလိုက္မိတယ္၊ ထန္းသီးက ေၾကြျပီးေတာ့ ထန္းပင္ ေအာက္က လူေပၚက်တယ္ ဆိုပါေတာ့၊ ဒီျဖစ္ရပ္မွာ .. က်ီးကန္းရဲ႕ အျပစ္လား၊ ထန္းသီးရဲ႕ အျပစ္လား၊ လူရဲ႕ အျပစ္လား။
က်မ မေတြးတတ္ခဲ့ပါဘူး။
***
ျဖစ္ရပ္ကေလးတခု ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
မေန႔ည (၁၈-၃-၀၇) ၉ နာရီ ခန္႔က ေတာင္ဒဂံုျမိဳ႕သစ္ က်န္းမာေရး မွတ္တိုင္အနီး ကားလမ္းမေပၚမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာပါ။
ညဘက္မွာ မီးကပ်က္ေနပါတယ္။
ဘတ္စ္ကားေျပးတဲ့ လမ္းမၾကီးဆိုေတာ့ ကားေတြကေတာ့ တ၀ီ၀ီ နဲ႔ ေျပးလႊားေမာင္းႏွင္ေနၾကတယ္။
ျပင္ဆင္မႈ ကင္းတဲ့ လမ္းက ခ်ဳိင့္ခြက္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ မဲမဲေမွာင္လို႔ေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ စက္ဘီးေလးတစီး ခပ္ျဖည္းျဖည္း နင္းလာတဲ့ လူတေယာက္ …
ေမွာင္ေနလို႔ လမ္းမထက္က ခ်ဳိင့္ခြက္ကို မျမင္ဘဲ နင္းမိတယ္ ..
စက္ဘီးက ခ်ဳိင့္ထဲက် - ယိုင္အလဲ
ေနာက္က ေမာင္းႏွင္လာတဲ့ မီးေသြးတင္ ကုန္ကားၾကီးက ျဖတ္အသြား …
“၀ုန္း”
“ကြၽိ …..…”
(((( အား ))))
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ စက္ဘီးသမား ေခါင္းကို ကားၾကိတ္မိလို႔ ေခါင္းျပားျပီး ဘ၀ဆံုးရရွာပါတယ္။
ဦးေႏွာက္ျဖဴျဖဴေတြလည္း တလမ္းလံုး မြစာက်ဲလို႔ေပါ့။
သူ၀ယ္လာတဲ့ ေခါက္ဆြဲထုပ္ထဲက ေခါက္ဆြဲဖတ္ေလးေတြဟာလည္း … မညီညာတဲ့ ကတၱရာလမ္းမထက္မွာ ျပန္႔က်ဲလို႔။
လူေတြက ၀ိုင္းအံုေနၾကတယ္။
တာ၀န္ရွိသူေတြက ေရာက္မလာ။
ကားေမာင္းသူကေတာ့ ထြက္ေျပးသြားျပီ။
ေလာေလာဆယ္ မေျပးလို႔လည္း မျဖစ္ဘူးေလ …
အဖမ္းခံရမွာထက္ ရပ္ကြက္က လူေတြ ဆြမ္းၾကီးေလာင္းၾကတာနဲ႔ ေနရာမွာတင္ ေသသြားႏိုင္ေလာက္တာကိုး။
တေယာက္တေပါက္ စကားသံေတြ ဆူဆူညံညံ။
ကြယ္လြန္သူရဲ႕ ပိုင္ရွင္ ဘယ္မွာလဲ … ။
ကြယ္လြန္သူဟာ ဘယ္သူလဲ …။
ပိုင္ရွင္မဲ့ စက္ဘီးကေလးက ေျမမွာ လဲေလ်ာင္းေနသလို …
ပိုင္ရွင္ရဲ႕ အသက္ကင္းမဲ့ ခႏၶာကိုယ္ဟာလည္း ဦးေခါင္းေၾကမြလ်က္ ေျမေပၚမွာ …. လဲေလ်ာင္း … ။
ဒီလိုနဲ႔ မိုးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္သည္ထိ ဆိုပါေတာ့ … ။
***
ဒီအျဖစ္ကို ၾကားရေတာ့ က်မ စဥ္းစားမိပါတယ္။
ဒီကိစၥမွာ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္ေျပာရမလဲ … ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္လဲ …. လို႔ တရားခံ ရွာၾကည့္မိတယ္။
စက္ဘီးသမားရဲ႕ အျပစ္လား၊
ကားသမားရဲ႕ အျပစ္လား၊
စက္ဘီးသမားကလည္း သူ႔ခရီးသူ စီးေနတာပဲ။
ကားသမားကလည္း သူ႔လမ္းေၾကာင္းသူ ေမာင္းေနတာပဲ။
စက္ဘီးသမားက ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွတာေပါ့ …
အင္း ကားဆရာလည္း အတူတူပါပဲေလ … အသက္ မေသေပမဲ့ ရင္ဆိုင္ရအံုးမယ့္ အမႈေတြ … ။
သူတို႔ ႏွစ္ဦးလံုး ကံဆိုးလိုက္ၾကတာပါလား … ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ရပ္တခုဟာ အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။
အကယ္၍သာ ဒီအခ်ိန္မွာ လွ်ပ္စစ္မီးလာေနရင္ …
အကယ္၍သာ ဒီအခ်ိန္မွာ ညီညာျပန္႔ျပဴးတဲ့ လမ္းျဖစ္ေနရင္ …
သူတို႔ဟာ ဒီၾကမၼာဆိုးနဲ႔ ေတြ႕ၾကံဳရမွာ မဟုတ္ေပဘူး လို႔လည္း တဆက္တည္း ေတြးမိပါတယ္။
ဒီေတာ့ မီးကို အျပစ္တင္ရမလို … လမ္းေပၚ အျပစ္ပံုခ်ရမလို ျဖစ္ျပန္ေရာ … ။
ဗုဒၶတရားေတာ္အတိုင္း ေတြးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ …
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ဒီအခ်ိန္မွာ အကုသိုလ္ အက်ဳိးေပးခြင့္နဲ႔ ၾကံဳၾကိဳက္ တုိက္ဆိုင္ လာလို႔ေပပဲ … ။
ကိုယ္ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ကံ ေတြဟာ ကိုယ့္ေနာက္က ထပ္ခ်ပ္မခြါလိုက္ေနတာ .. တဲ့။ အက်ဳိးေပးခြင့္ၾကံဳတာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ မဆိုင္းမတြ အက်ဳိးေပးေတာ့တာပဲ … တဲ့။
အင္း ….
သူတို႔ အကုသိုလ္ေတြ အားၾကီးေနလြန္းလို႔သာ ဒီအခ်ိန္မွာ မီးကလည္း ပ်က္ေပးရ၊ လမ္းကလဲ ပ်က္ေပးရတာ ေနမွာပါေလ …. လို႔ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ရင္းသာ ေတြးမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
19.3.07
3:40 pm
Monday, March 19, 2007
ေႏြလည္ေန႔ အေတြး ...
အိမ္ထဲမွာ ထိုင္ေနရင္း “ပူလိုက္တဲ့ေႏြ” လို႔ ညည္းတြားမိတယ္။
အခုမွ မတ္လပဲရွိေသးတယ္ … ဒါေလာက္ပူေနရင္ ဧျပီ-ေမ ႏွစ္လ ဘယ္လိုမ်ား စခန္းသြားရပါလိမ့္ … လို႔ စိတ္အိုက္အိုက္နဲ႔ ေတြးမိပါတယ္။ ေႏြမတိုင္ခင္ကေတာ့ ဒီႏွစ္ေႏြမွာ ေမျမိဳ႕သြားမယ္၊ ေတာင္ၾကီးသြားမယ္ စသျဖင့္ အပူေရွာင္ဖို႔အေရး ဟိုဟိုဒီဒီ ေတြးခဲ့ၾကေပမဲ့ တကယ္တမ္း ေႏြေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း အိမ္နဲ႔ အလုပ္ကို ပစ္ထားခဲ့လို႔ မရတာေၾကာင့္ ဒံုရင္း ဒံုရင္း အပူေတာမွာ ေမ်ာေနခဲ့ရျပန္ပါတယ္။
တအိမ္လံုးမွာ အပူဆံုးအခန္းက က်မအခန္းလို႔ ဆိုရမလားမသိပါဘူး။ မနက္ေနထြက္ခ်ိန္မွာ က်မအခန္းကိုေနေရာင္ တိုက္ရိုက္၀င္သလို မြန္းလြဲတဲ့အခါမွာ က်ေန ပူပူကလည္း က်မအခန္းထဲ ၀င္ပါေသးတယ္။ ဘယ္လိုမွ ေရွာင္တိမ္းမရဘဲ တေနကုန္ ေနပူမိတဲ့ က်မရဲ႕ အခန္းကေလးေပါ့။ ေတာ္ေသးတာက အခန္းေခါင္းရင္းမွာ မန္က်ည္းပင္ တပင္ရွိျပီး အခန္းေတာင္ဘက္မွာေတာ့ ကံ့ေကာ္ပင္အုပ္အုပ္ ရွိေနလို႔ပါပဲ။
မနက္ခင္းကေန ၁၁ နာရီေလာက္ထိ က်မအခန္းေလးက ေနလို႔ေကာင္းေပမဲ့ မြန္းလြဲျပီဆိုတာနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း အပူဓာတ္က တိုးလာပါေတာ့တယ္။ ေလေအးစက္ဖြင့္လည္း အပူဒဏ္ကို တိုးမေပါက္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မထူးတဲ့ တူတူေတာ့ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားကို ေခြၽတာတဲ့အေနနဲ႔ ျပတင္းေပါက္ေတြသာ ဖြင့္ျပီး ေႏြေန႔လည္ခင္းကို အန္တုရပါတယ္။
“ေနမင္း …. သူရိန္ …. အပူရွိန္က ….ျပင္း ….”
သီခ်င္းနားေထာင္မယ္ဆိုျပီး ဖြင့္လိုက္မိေတာ့ ေမလွျမိဳင္ရဲ႕ “ေႏြဦးေတးသံ” သီခ်င္းက ပူျပင္းလွတဲ့ ေႏြေန႔ခင္းမွာ ညင္းညင္းသြဲ႕သြဲ႕ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ ေနးတစ္မွာ ဦးေမာင္ကို တင္ေပးထားတုန္းက ေဒါင္းလုတ္ယူထားတဲ့ ျမန္မာသီခ်င္း တပုဒ္ပါ။ ေမလွျမိဳင္ရဲ႕ ေႏြျပီးေတာ့
“တြန္သံခ်ဳိတဲ့ ေႏြဥၾသငယ္ရယ္ ….” ဆိုတဲ့ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ ေႏြကို နားေထာင္မိျပန္တယ္။
ေႏြေန႔ခင္းမွာ ေႏြသီခ်င္းေတြ နားေထာင္ရင္း တျဖည္းျဖည္း က်မ အခန္းေလးက ပူလာေတာ့ ဆက္ျပီး ေနလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြ လက္စသတ္ျပီး ေအးရာေအးေၾကာင္း စာအုပ္ဖတ္ရင္း မွိန္းမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ စာအုပ္တအုပ္ယူျပီး အေမ့အခန္းထဲ သြားလိုက္ပါတယ္။
စာအုပ္က ဆရာၾကီးမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ “ပ်ဥ္းမငုတ္တို” စာအုပ္ပါ။ ဒီစာအုပ္ဟာ က်မ အလြန္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ျပီး ငယ္ငယ္ထဲက အထပ္ထပ္ ဖတ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မရိုးႏိုင္တဲ့ စာတအုပ္ေပါ့။ ဆရာၾကီးမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ ေဆာင္းပါး၊ စာတမ္း၊ ေဟာစာနဲ႔ ကဗ်ာေတြကို စုစည္းျပီး ၁၉၆၈ ခုႏွစ္က ထုတ္ေ၀ထားတဲ့ စာအုပ္ကေလး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲက “တို႔ေက်းရြာ” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးမွာ ပါတဲ့ “ခါေႏြဆန္းေတာ့ လြမ္းမိတယ္” ကဗ်ာေလးဟာလည္း က်မ ၾကိဳက္လြန္းလို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက အလြတ္က်က္ထားခဲ့ဖူးပါတယ္။
ကဗ်ာစပ္တဲ့ပံုစံ၊ ကာရန္ယူသြားပံုနဲ႔ စကားလံုးေတြ သံုးႏႈန္းသြားပံုေတြဟာ လွလြန္းလို႔ ဖတ္လိုက္တာနဲ႔ မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္လာ ေစပါတယ္။ ငယ္စဥ္က အဲဒီပံုစံနဲ႔ စမ္းျပီးေရးဖြဲ႕ၾကည့္ေပမဲ့ ဟုတၱိပတၱိလည္း ေရးဖြဲ႕လို႔ မရခဲ့ပါဘူး။ ကဗ်ာေလးကို အျမည္းေပးလိုက္ပါတယ္ …. ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုး။
“ခါေႏြဆန္းေတာ့ လြမ္းမိတယ္”
ဆန္းစခါေႏြ
သာတေပါင္းမို႔ ညွာေညာင္းေၾကြ
ေျပေျပေရာရု
ျမအေသြး ေရႊေရးလုလို႔
ရတုအညီ
ေျမသို႔သက္တဲ့ ေရာ္ရြက္ရီကို
ပလီပလာ တီတာတာ
သည္ခါဓေလ့
ေႏြအကူး ေလရူးေ၀ွ႕ေတာ့
ေကြ႕ေကြ႕၀န္း၀ိုက္
ေရႊေၾကာင္ဘား ျမီးဖ်ားလိုက္သို႔
ျမိဳင္တိုက္စံုယံ ရြက္ေဟာင္းပ်ံေသာ္ …..
…. …. ….
…. …. ….
တလႈိင္လႈိင္ေပါ ျမိဳင္တေၾကာ
ေတာစပယ္ျဖဴ
၀တ္မႈန္က်င္းတဲ့၊ သင္းၾကဴၾကဴကို
ေလခ်ဴလို႔လႊင့္
ပန္းထံုတဲ့ေလခ်ဳိမွာ၊ ေရႊခ်ဳိးပ်ဳိကူသံဆင့္ေပလိမ့္ …
…. …. ….
…. …. ….
ဒီေႏြနဲ႔ ဒီကဗ်ာ … လိုက္လည္း လိုက္ဖက္ပါဘိ။
ကဗ်ာက အရွည္ၾကီးမို႔ အစအဆံုး ေရးမေပးလိုက္ ေတာ့ပါဘူး။
ဒီစာအုပ္ထဲမွာပဲ ဆရာၾကီးရဲ႕ ေနာက္ထပ္ ကဗ်ာတပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ …
“ေႏြဦးျမိဳင္လယ္”
၀ဲကာပ်ံကာ၊ ဤျမိဳင္ခ်ာ၌
အာကာခရီး၊ ေလယာဥ္စီး၍
ကိုယ္ထီးျငိမ္လ်က္၊ ေျမသို႔သက္သည္
ေၾကြရြက္၀ါေလာ … လိပ္ျပာေလာ။
အလို .. ဆန္းသစ္၊ ပ်ဳိမ်စ္မ်စ္တည့္
ၾကင္ခ်စ္ဖြယ္ရာ၊ ပင္တိုင္းမွာလွ်င္
ျပဴကာတစု၊ ေပၚတစုသည္
ျမႏုသစ္ေလာ … ပုရစ္ေလာ။
ေလျပည္၌တြင္၊ ေပ်ာ္ျမဴးရႊင္၍
ၾကည္လင္လဲ့လဲ့၊ ၾကဴးရင့္ဖြဲ႕လ်က္
ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေႏွာင္းေႏွာင္း၊ ျငိမ့္ျငိမ့္ေညာင္းသည္
နတ္ေစာင္းသံေလာ … ငွက္သံေလာ။
***
အေမ့အခန္းေလးက သိပ္မပူလွတာမို႔ စာဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္းနဲ႔ လူကလည္း ေမွးေမွး ေမွးေမွးနဲ႔ ငိုက္လာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ စာအုပ္ကေလး ေဘးခ်ျပီး အိပ္ရာထက္ကေန ျမင္ေနရတဲ့ ျပတင္းေပါက္ မွတဆင့္ ေကာင္းကင္ျပာျပာ ၾကီးကို ၾကည့္ရင္း စာေရးဖို႔ စိတ္ကူးတည့္ရာ ဟိုဟိုဒီဒီ ေတြးေနမိတယ္။
ေႏြလည္ေန႔ အေတြးဆိုေတာ့လည္း ခပ္ေႏြးေႏြးေပါ့။
***
ေမဓာ၀ီ
19.3.07
10:20 am
Sunday, March 18, 2007
ဘၾကီးဘေဘ ဆိုတာ ...
“ဘၾကီးဘေဘ ဆိုတာ ဘယ္သူမွန္း မသိလို႕ နည္းနည္းေလာက္ မိတ္ဆက္ေလးသိပါရေစခင္ဗ်ာ။”
myth59 က တေန႔ကေရးတဲ့ ဘၾကီးဘေဘပို႔စ္ရဲ႕ ကြန္မန္႔ထဲမွာ အဲဒီလို ေမးထားပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ က်မလည္း ဘၾကီးဘေဘဆိုတာ ဘယ္သူမွန္း ေသခ်ာ မသိပါဘူး။
စာအုပ္အဖံုးမွာ “ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးဘေဘ၏ ႏိုင္ငံေရးရာ အျဖာျဖာ” လို႔ ေရးထားတဲ့အတြက္ ဦးဘေဘဟာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ထဲက တဦးျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔သာ သိထားပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုေတာ့ ေဖ၊ ပု၊ ရွိန္ထဲက ဦးဘေဖ(ေဘ) မ်ားလားလို႔လည္း စဥ္းစားမိပါတယ္။ က်မ ေသခ်ာ မဆံုးျဖတ္တတ္တဲ့အတြက္ စာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ အတြင္းပထမ စာမ်က္ႏွာမွာပါတဲ့ မႈန္၀ါး၀ါး ပံုေလးကို စကန္ဖတ္ျပီး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ဦးဘေဘနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ရွာၾကည့္ေတာ့ ဟံသာ၀တီ သတင္းစာ အယ္ဒီတာၾကီး ေရးထားတဲ့ နိဒါန္းထဲမွာသာ ရိုးတိုးရိပ္တိပ္ ပါ၀င္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အဲဒီ နိဒါန္းကိုပဲ အစအဆံုး ျပန္ရိုက္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါေတာ့။
***
နိဒါန္း
၁၉၄၆-ခုႏွစ္၊ ဧျပီလ ၂၁ ရက္ ေန႔က “ဟံသာ၀တီ”ေန႔စဥ္ သတင္းစာ အယ္ဒီတာသည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ လူအိုရံုလမ္း ဦးဘေဘ၏ ထံသို႔ ေရာက္သြားခဲ့၏။
အခ်င္းခ်င္း အလႅာပ သလႅာပ စကားမ်ား ေျပာဆိုျပီးသည့္ေနာက္ အယ္ဒီတာက-
“ဦး .. ကြၽန္ေတာ္တို႔ သတင္းစာ အတြက္ ေဆာင္းပါးေရးေပးပါ” ဟု ဆိုရာ …. “ဘာေရးရမွာလဲကြ” ဟု ျပန္၍ ေမးလိုက္ ေတာ့၏။
“ဟာ … ဘာေရးရမယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေျပာေနရအံုးမွာလား … ဦးေရးခ်င္တာ ေရးေပါ့၊ ဦးေရးသမွ်ဟာ တန္ဘိုး ရွိမွာပဲ” ဟူ၍ ေျပာရာ … “ေအး” ဟူေသာ စကားတလံုးကိုသာ ဦးဘေဘက ဆိုလိုက္၏။
ဧျပီလ ၂၃-ရက္ေန႔တြင္ “ဘႀကီးဘေဘ ေဆာင္းပါးေရးျပီ” ဟူေသာ စာလံုးႏွင့္ ဟံသာ၀တီ သတင္းစာတြင္ ပဌမ ေန႔စဥ္၊ ေနာက္တပါတ္လွ်င္ ၃-ႀကိမ္ ထည့္သြင္းလာရာ (ဤစာေရးသည့္ ေန႔အထိ) နံပါတ္ ၉၈ သုိ႔ ေရာက္ေနေလျပီ။
ဦးဘေဘ၏ အတၳဳပၸတၱိကို ေရးရေသာ္ ဇိနတၳပကာသနီက်မ္းမွ် စာမ်က္ႏွာမ်ားစြာ ေရးမွ စံုႏိုင္ေပမည္။ ၀ါက် တေၾကာင္းထည္းႏွင့္ ဦးဘေဘ၏ အတၳဳပၸတၱိကို ေရးရေသာ္ “ျမန္မာရာဇ၀င္ႏွင့္ တပါထည္း ေနာက္ဆံုးေခတ္ အထိ လိုက္ပါလာေသာ “ဘၾကီး” ဟူ၍ပင္ ေရးသင့္ေပသည္။
ကဗ်ာေရာင္ စကားေျပ စာသြားမ်ဳိးလည္းမဟုတ္၊ မွတ္သင့္-မွတ္ရာကို ခဲြ၍ (??) မွတ္စု ထုတ္ေပးဘိသကဲ့သို႔ ခဲရာ ခဲဆစ္ ျပႆနာ အရပ္ရပ္တို႔၏ အေၾကာင္းမ်ားကို ေရးသားထားေသာ စာမ်ဳိးပင္ ျဖစ္သျဖင့္၊ ေနာင္လာ ေနာက္သားတို႔ ဗဟုႆုတ ရွာမွီးႏိုင္ၾကေစရန္ “ႏိုင္ငံေရးရာ အျဖာျဖာ”ေခၚ အမည္ႏွင့္ စာအုပ္ ထုတ္ေ၀ လိုက္ရေပသတည္း။
အယ္ဒီတာ
ဟံသာ၀တီ ေန႔စဥ္သတင္းစာ
၉-၁၀-၄၆
***
စာအုပ္က ပိုးကိုက္ထားလို႔ တခ်ဳိ႕ေနရာမွာ ဖတ္လို႔မရပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ေနရာမွာေတာ့ မွန္းျပီး ဖတ္လို႔ရပါတယ္။ လံုး၀ ဖတ္မရတဲ့ေနရာမွာ (?) သေကၤတ ျပေပးထားပါတယ္။
ဘႀကီးဘေဘ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာ ေသခ်ာသိရေအာင္ စံုစမ္းၾကည့္ပါအုံုးမယ္။ က်မ ဘေလာ့ကို လာဖတ္သူမ်ားထဲမွာ ဘၾကီးဘေဘကို သိသူမ်ားရွိရင္လည္း ေျပာျပေစခ်င္ပါတယ္ရွင္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
18.3.07
9:40 am
Saturday, March 17, 2007
အသံုးမက်ေသာ … သူ
ပညာရပ္တခုကို သင္ယူခဲ့ျပီး လက္ေတြ႕ အသံုးမခ်ႏိုင္ပါက မိမိ သင္ယူခဲ့ေသာ ပညာရပ္သည္ မည္မွ်ပင္ ေလးနက္ အဖိုးတန္ေစကာမူ မိမိလက္ထဲမွာေတာ့ တန္ဖိုးမရွိ အခ်ည္းႏွီးသာလွ်င္တည္း။
ထိုနည္းတူ … အသံုး၀င္ေသာ အရာတခုကို အသံုးမျပဳဘဲ ပစ္ထားပါက … အသံုးမက်ေသာ အရာ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါသည္။
သူသည္ … အသံုး၀င္သူ တေယာက္လား … အသံုးမက်သူေလလား …
သူ႔ကိုယ္သူပင္ သံသယျဖစ္ေနမိေတာ့၏။
***
ဒီအလုပ္ စလုပ္ခါစကတည္းက သူ႔ကို ခင္မင္သူေတြက သတိေပးခဲ့ၾကသည္။
“သတိထားေနာ္ … သူတို႔က နင့္ကို အသံုးခ်သြားၾကမွာ … အဲဒီ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ခပ္ရႈပ္ရႈပ္”
“အသံုးခ်တယ္ဆိုတာ … အသံုးက်တဲ့သူကိုသာ အသံုးခ်လို႔ရတာေပါ့၊ ငါက အသံုးက်ေနလို႔ ငါ့ကို အသံုးခ်ၾကတာ … ပိုေတာင္ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းေသးတယ္… ငါ အသံုးမက်တဲ့သူ တေယာက္ဆိုရင္ ငါ့ကိုဘယ္သူက အသံုးခ်ၾကမွာလဲ”
အဲဒီလို သူ႔ကိုယ္သူ ၾကံဖန္ ဂုဏ္ယူျပီး ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္။
ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ဒီအလုပ္လုပ္ရျခင္း၌ သူေပ်ာ္ေမြ႕သည္။ တက္ၾကြေနေသာ သူ႔စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ယံုၾကည္ခ်က္တို႔ကလည္း သူ၏ ေျခလွမ္းမ်ားအတြက္ ခြန္အားမ်ားသဖြယ္ ေထာက္ပံ့ေပးေနသည္။ တကယ္တမ္း ၾကည့္လိုက္လွ်င္ေတာ့ သူ႔ေနာက္မွာ ဘာမွ မရွိ။
အားနာျခင္း၊ ယံုလြယ္ျခင္း၊ ေတာင္းဆိုလာသည့္ အကူအညီမ်ားကို မျငင္းဆန္လိုျခင္းမ်ားက သူ႔အတြက္ အခက္အခဲမ်ား ၾကံဳလာရန္ ဖန္လာေလသလား မေျပာတတ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံု အခက္အခဲမ်ားအတြက္ေတာ့ သူဟာ လဲက်သြားလိုက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးရင္း ျပန္ထူမတ္လိုက္ ျဖင့္သာ ေက်ာ္လႊားခဲ့ရသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ရိုက္ခတ္မႈေတြ ေဘးလူမ်ား၏ အမနာပ ေျပာစကားေတြကို မ်ားေသာအားျဖင့္ လစ္လ်ဴရႈခဲ့သည္။
တျဖည္းျဖည္း ဒီလုပ္ငန္းတြင္ ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ နစ္၀င္လာေသာအခါ …
လုပ္ငန္းတြင္း၏ ရႈပ္ေထြးမႈမ်ား၊ ကိုယ္က်ဳိးအတြက္သာ ၾကည့္၍ တပါးသူကို မငဲ့ကြက္သည့္ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ား၊ လူတခ်ဳ႕ိ၏ မလိုတမ်ဳိး လိုတမ်ဳိး ဆက္ဆံမႈမ်ား၊ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္သူႏွင့္ ေစခိုင္းသူတို႔အၾကား သံသယၾကီးထြားမႈမ်ား၊ မလိုလားအပ္သည့္ ပဋိပကၡမ်ား ….
ဒါေတြကို အျမဲလိုလို ရင္ဆိုင္ရေလေသာအခါ …. သူ လစ္လ်ဴရႈ၍ မရေတာ့။
အထက္လူႏွင့္ ေအာက္လူေတြအၾကား သူ႔လို ေစတနာ့၀န္ထမ္းသမားက မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ၾကားညပ္ခဲ့ရေလျပီတည့္။
“အစကတည္းက ေျပာသားပဲ … ခုေတာ့ ပဲေလွာ္ၾကား ညပ္တဲ့ ဆားလို ျဖစ္ျပီမဟုတ္လား”
တခ်ဳိ႕က သူ႔ကိုယ္စား ေဒါမနႆပြား၍ ေျပာၾကသည္။
ထိုအခါ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္စဥ္းစားမိသည္။ တကယ္ပဲ ပဲေလွာ္ၾကားက ဆားျဖစ္ေနျပီလား။
ပဲေလွာ္ၾကားက ဆား ဆိုရင္ေတာင္ သူေက်နပ္ႏိုင္ပါေသးသည္။ ပဲေလွာ္စားတဲ့အခါ ဒီဆားေလး ငန္ျမျမ အရသာ မပါလွ်င္ မျပည့္စံုေပဘူး မဟုတ္လား။
တကယ္တမ္း သူဟာ ပဲေလွာ္ၾကားက ဆားတပြင့္ေတာ့မဟုတ္ႏိုင္ပါေခ်။
ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ ဆူးၾကားထဲက ဘူးခါးသီးမ်ားလား လို႔ ေတြးမိပါ၏။
ဒီအသီးၾကီးထြားဖို႔ ေျမၾသဇာေတြ သဘာ၀ေနေရာင္ျခည္ေတြက ေထာက္ပံ့ေပးေသာ္ျငား တဖက္တခ်က္စီမွ ဆူးေတြ ၀ိုင္းရံထားတာေၾကာင့္ အသီးက မၾကီးထြားႏိုင္။ ၾကီးထြားခဲ့ရင္ေတာင္ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာႏွင့္။
ေျမၾသဇာႏွင့္ တူေသာ သူ၏ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ယံုၾကည္ခ်က္၊ ေနေရာင္ျခည္ႏွင့္တူေသာ သူ၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ … ဒါေတြက မည္သို႔ပင္ အားေကာင္းေစကာမူ … သူ႔အတြက္ ယံုၾကည္ခ်က္အတိုင္း လုပ္ေဆာင္ရန္ …ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ်ားစြာ ထားရွိရန္ … မလြယ္ကူေတာ့ျပီ။
သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ရင့္သန္လာေလ … သူ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ မ်ားျပားလာေလ … ဒဏ္ရာမ်ားျဖင့္ ပို၍ ပို၍ နာက်င္လာေလသာလွ်င္ ျဖစ္မည္ဟု ေတြးမိလာသည္။ ဒီလို ဒဏ္ရာမ်ားျဖင့္ ဘူးခါးသီးတလံုးက ဘယ္ေနရာမွာ အသံုး၀င္အံုးမွာလဲ … ။ ဘာမ်ား အသံုးက်အံုးမွာလဲ … ။
***
လႊင့္ပစ္လိုက္ၾကပါေတာ့ … ဟို အေ၀းကို … ။
လူမသိ သူမသိ တေနရာမွာ ျငိမ္သက္စြာ နားေနရင္း …. ငိုခ်င္လည္း ငိုေနမည္။
ဒါမွမဟုတ္ သီခ်င္းဆိုခ်င္လည္း ဆိုေနမည္။
ဒါမွမဟုတ္ သဘာ၀တရား၏ လွပမႈ အက်ည္းတန္မႈမ်ားကို ေငးေမာကာ ၾကည့္ခ်င္လည္း ၾကည့္ေနမည္။
ဒါမွမဟုတ္ အိပ္ေရး၀သည္ထိ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ တေရးေလာက္ အိပ္ခ်င္လည္း အိပ္ေနမည္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ အိပ္မက္ မက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။
***
ေနာက္ဆံုးမေတာ့ အသံုးမ၀င္ေသာ … အသံုးမက်ေသာ … နလပိန္းတံုး တေယာက္အျဖစ္ ရွင္သန္ရတာ ေအးခ်မ္းသလို အရွိသားဟု …. သူ႔ကိုယ္သူ ေျဖသိမ့္ကာပင္ ေတြးေနမိပါေတာ့၏။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၃၆၈ ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလကြယ္ေန႔
မြန္းတည့္ ၁၂ နာရီ
Friday, March 16, 2007
ဘႀကီးဘေဘ၏ ႏိုင္ငံေရးရာ အျဖာျဖာ .. အပိုင္း (၂)
ျပီးခဲ့တဲ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၃ ရက္ေန႔က “အမႈိက္ထဲက စာတအုပ္” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ တင္ေပးခဲ့တဲ့ စာရဲ႕ အဆက္ပါ။
ေသာၾကာေန႔မွာ တင္မယ္လို႔ ဆိုထားခဲ့ျပီး ေသာၾကာေတြသာ ေျပာင္းသြားတယ္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မတင္ေပးႏိုင္တဲ့အတြက္ ဒီေသာၾကာမွာေတာ့ တင္ျဖစ္ေအာင္ တင္လိုက္ပါျပီ။
မူရင္းစာအုပ္နာမည္က “ႏိုင္ငံေရးရာအျဖာျဖာ” မို႔ ဒီတခါေတာ့ စာအုပ္နာမည္ အတိုင္းပဲ တင္လိုက္ပါတယ္။
စာအုပ္ထဲက ေကာင္းႏိုးရာရာ ေရြးထုတ္ေဖာ္ျပရင္ တအုပ္လံုးနီးပါး ျဖစ္ေနမွာမို႔ … ဒီတပတ္ေတာ့ က်မသေဘာက်ႏွစ္ျခိဳက္မိတဲ့ “ေ၀ဘန္ပိုင္းျခားေရး”ေခါင္းစဥ္ေအာက္က စာအားလံုးကို (စာအုပ္ပါ သတ္ပံုအတိုင္း)ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။
***
ေ၀ဘန္ပိုင္းျခားေရး
ေ၀ဘန္ပိုင္းျခား ေျပာဆိုေရးသားျခင္းသည္ ယခုအခါ အလြန္ပင္ အေရးႀကီး၍ လာေပၿပီ။ ေ၀ဘန္ရာ၌ ၂-မ်ဳိး ရွိ၏။ ၎တို႔မွာ အျပစ္ကို ျပရံုမဟုတ္၊ အျပစ္ရွာရံုမဟုတ္၊ အက်ဳိးျဖစ္ေအာင္ အၾကံဥာဏ္ေပး၍ ေ၀ဘန္ျခင္း၊ အဂၤလိပ္စကားမွာ Constructive Criticism (ကြန္စထရပ္တစ္-ကရိတိစစ္ဇင္း)။ အျပစ္ကိုသာရွာ၍ အက်ဳိးပ်က္ေအာင္ ေ၀ဘန္ျခင္း၊ အဂၤလိပ္စကားမွာ Destructive Criticism (ဒိစထရပ္တစ္-ကရိတိစစ္ဇင္း) ျဖစ္ေလသည္။ တနည္းအားျဖင့္ ပုဂၢလာဓိ႒ာန္ (Personal) ႏွင့္ ဓမၼာဓိ႒ာန္ (Impersonal) အားျဖင့္ ေ၀ဘန္ျခင္းတို႔ ျဖစ္ေလသည္။
လိုက္နာေနၾကေသာနည္းမ်ား
ကိစၥတခု ေ၀ဘန္ရာ၌ လိုက္နာၾကေသာ နည္းမ်ားတြင္ အၾကမ္းအားျဖင့္ ၄-နည္း ရွိ၏။ ၎တို႔ကား -
(၁) သူေတာ္ေကာင္းနည္း။
(၂) လူလိမ္နည္း။
(၃) ငါးစိမ္းသည္နည္း။
(၄) လူ႔ဗာလနည္း။
သူေတာ္ေကာင္းနည္း
ပဌမနည္းမွာ ကိစၥတခုကို ေ၀ဘန္ရာတြင္ ၎ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ မိမိၾကိဳက္ႏွစ္သက္ရာကို အက်ဳိးသင့္ အေၾကာင္းခံ သက္ေသ သာဓက ျပ၍ ေျပာေဟာ ေရးသားေသာ နည္းျဖစ္၍ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ လိုက္နာေသာ နည္းပင္ျဖစ္ေပသည္။
လူလိမ္နည္း
ဒုတိယနည္းမွာ မိမိႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာကို ထင္ေပၚေအာင္ အက်ဳိးသင့္ အေၾကာင္းခံ သက္ေသ သာဓကျဖင့္ မျပႏိုင္သည့္ ေ၀ဘန္ေသာ ကိစၥကို ဓမၼာဓိ႒ာန္မွ ပုဂၢလာဓိ႒ာန္သို႔ လႊဲေျပာင္းေသာ လွည့္စား လိမ္လည္ေသာ နည္းျဖစ္၏။
ငါးစိမ္းသည္နည္း
တတိယနည္းမွာ မိမိၾကိဳက္ႏွစ္သက္ရာသို႔ ေရာက္ေအာင္ အက်ဳိးသင့္ အေၾကာင္းခံျဖင့္ ေျပာျခင္းငွာလည္း မစြမ္း၊ အရႈံးလည္း မေပးခ်င္သျဖင့္ ေ၀ဘန္ေသာ ကိစၥမွ လြတ္၍ ဗလာဆဲျခင္း ျဖစ္ေသာ ငါးစိမ္းသည္နည္း ျဖစ္ေပသည္။
လူ႔ဗာလနည္း
စတုတၳနည္းမွာ မိမိႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာသို႔ ေရာက္ေအာင္ အက်ဳိးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ မျပႏိုင္၊ ဓမၼမွ ပုဂၢလ သို႔လည္း လွည့္၍ မျပႏိုင္၊ ဗလာဆဲေရးရန္လည္း မတတ္၊ အရႈံးလည္း မေပးလို၊ ေဒါသျဖစ္၍ လက္ရံုးအားကိုး လုပ္ေသာ လူ႔ဗာလနည္း ျဖစ္ေပသည္။
ဥပမာျပရလွ်င္ …
ဤ ၄-မ်ဳိးကို ထင္ေပၚေစရန္ ၀တၳဳပစၥည္း တခုကို စဥ္းစားၾကည့္ရာ၏။ ဥပမာ မီးျခစ္တလံုးကို ေ၀ဘန္၍ ၾကည့္ႏိုင္၏။ မီးျခစ္ကို ေ၀ဘန္ရာ၌ တဘက္က မီးျခစ္သည္ ေကာင္းသည္၊ တဘက္က မီးျခစ္သည္ မေကာင္း ဟု ၂-ဘက္ အျငင္းျဖစ္အံ့။ ေကာင္းသည္ဟူေသာ ဘက္က မီးျခစ္သည္ မီးအတြက္ အသံုး၀င္သည္၊ တန္ဘိုးလည္း မမ်ား၊ လြယ္လြယ္ကူကူ ၀ယ္ယူ၍ ရသည္ စသျဖင့္ အေၾကာင္းျပႏိုင္၏။ မီးျခစ္မေကာင္း ဆိုေသာဘက္က မီးျခစ္သည္ ႏိုင္ငံျခား ပစၥည္းျဖစ္သည္၊ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ျမန္မာေငြထြက္သည္၊ တိုင္းရင္းျဖစ္ မီးကပ္ႏွင့္ပင္ လိုရာကိစၥ ၿပီးႏိုင္သည္ စသျဖင့္ အေၾကာင္းျပႏိုင္၏။ ဤသို႔ ၂-ဘက္ အေၾကာင္းျပခ်က္တို႔တြင္ အမ်ား သေဘာက်ေသာ ဘက္က အသာရေပသည္။ ဤကား ပဌမ သူေတာ္ေကာင္းနည္းပင္တည္း။
ဒုတိယနည္းအတြက္
မီးျခစ္ေကာင္းသည္ဟု တဘက္က ျပေသာ အခ်က္တို႔ကို ေခ်ပရာတြင္ ထိေရာက္စြာ မီးျခစ္ မေကာင္းဟု မေခ်ပႏိုင္ရာ။ ဓမၼာဓိ႒ာန္ သန္႔သန္႔ ေ၀ဘန္ရာမွာ ပုဂၢလာဓိ႒ာန္သို႔ ေျပာင္း၍ မီးျခစ္ ေကာင္းသည္ဟု ေျပာသူ သည္ သူ၏မိတ္ေဆြ ဆိုင္တြင္ မီးျခစ္ေရာင္း၍၊ သို႔မဟုတ္ သူ မီးျခစ္ေရာင္းရလွ်င္ ေကာ္မီရွင္ ပြဲခ ရမည္ျဖစ္၍၊ သုိ႔မဟုတ္ မီးကပ္လုပ္ေရာင္းသူတို႔ႏွင့္ မသင့္မွ်၍ စသည္ျဖင့္ ပုဂၢလစြဲျဖင့္ လွည့္စား ေ၀ဘန္ေသာ ဒုတိယ လွည့္စားေသာ နည္းပင္တည္း။
တတိယႏွင့္ စတုတၳနည္းမွာ
မီးျခစ္သည္ မေကာင္းဟု အေၾကာင္းမျပတတ္၊ မလွည့္ပတ္တတ္၊ အရႈံးမေပး၊ မီးျခစ္ေကာင္းသည္ဟု အေၾကာင္းျပသူကိုသာ ပုဂၢလျဖင့္ ၎၊ ေစာင္းေျမာင္း၍၎၊ ဆဲေရးေသာ တတိယ ဗလာဆဲနည္းတည္း။ ၎မွ တဆင့္တက္လွ်င္ ေဒါသအေလ်ာက္ ၾကမ္းတန္းမႈတို႔ကို ျပဳေသာ လူ႔ဗာလတို႔နည္းေပတည္း။
ကိုယ္ေရးကိစၥႏွင့္ အမ်ားကိစၥ
မည္သူမဆို ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေဆာင္ရြက္ရာ၌ ကိစၥ ၂-မ်ဳိးရွိ၏။ ပဌမကိစၥမွာ ေဆာင္ရြက္သူႏွင့္သာ သက္ဆိုင္ေသာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥ (Private) ႏွင့္ ဒုတိယကိစၥမွာ ေဆာင္ရြက္သူႏွင့္သာ မသက္ဆိုင္၊ အမ်ားႏွင့္ဆိုင္ေသာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ မဟုတ္၊ အမ်ားကိစၥ (Public) ျဖစ္ေလသည္။ လူတေယာက္သည္ သူ႔အိမ္တြင္ ဂြၽမ္းထိုး၍ ေနေန မည္သူႏွင့္မွ် မသက္ဆိုင္။ သို႔ရာတြင္ ထိုသူသည္ သူ႔အိမ္ကို မီးရႈိ႕က သူ႔အိမ္သာ မီးေလာင္မည္မဟုတ္၊ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ အိမ္မ်ားပါ ေလာင္မည္ျဖစ္၍ ထိုသူျပဳမူျခင္းသည္ အမ်ားကို ထိခိုက္သျဖင့္ အမ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္ေလသည္။ ယင္းသို႔ျဖစ္၍ ထိုသူသည္ သူ႔အိမ္တြင္ ဂြၽမ္းထိုးေနျခင္းကို သူ၏ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥ ျဖစ္သျဖင့္ ေကာင္း-မေကာင္း အမ်ားက ေ၀ဘန္ရန္ မလို မသင့္ေပ။ အိမ္ကို မီးရႈိ႕ေသာ ကိစၥ၌ကား အမ်ားကို ထိခိုက္သျဖင့္ ေကာင္း-မေကာင္းကို အမ်ားက ေ၀ဘန္ရန္ ျဖစ္ေပသည္။
စြပ္စြဲေသာအေလ့
ေနာက္တခ်က္မွာလည္း ကိစၥတခုကို ေ၀ဘန္ရာတြင္ အေၾကာင္းမျပဘဲ စြပ္စြဲေလ့ရွိ၏။ ဤသို႔ စြပ္စြဲျခင္းျဖင့္ ကိစၥမွန္ကို ေ၀ဘန္ရာတြင္ ယထာဘူတက်ေအာင္ ေ၀ဘန္ျခင္းငွာ ခဲယဥ္းေလသည္။ ေကာဠာဟလ သတင္းကို မွီ၍၎၊ ပုဂၢလာဓိ႒ာန္ျဖစ္ေသာ စြပ္စြဲျခင္းတို႔သည္ အလြန္ဆိုး၀ါးေသာ အေလ့အက်င့္ ျဖစ္သျဖင့္ အထူးပင္ ေရွာင္ရွား အပ္ေပသည္။ ျမန္မာျပည္သားမ်ား တဦးအေပၚတဦး အထင္လြဲမႈ၊ အျမင္လြဲမႈ၊ မယံုၾကည္မႈ၊ မလိုမုန္းထားမႈ တို႔ျဖစ္၍ ညီညြတ္ စည္းလံုးျခင္း ပ်က္ျပားေနျခင္းကို ေသခ်ာစြာ စစ္ေဆးေ၀ဘန္လွ်င္ မဟုတ္မတရား စြပ္စြဲျခင္း၊ မိမိလိုရာသို႔ေရာက္ေအာင္ သူေတာ္ေကာင္းနည္းျဖင့္ မရြက္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္းတို႔ ေတြ႕ရွိရေပလိမ့္မည္။
သို႔ျဖစ္၍
ယင္းသို႔ျဖစ္၍ ယခုအခါ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္သားတို႔၏ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြါးေရး၊ ႀကီးပြါးေရး တို႔သည္ အလြန္႔ အလြန္ အေရးႀကီးေသာ အခ်ိန္ သမယ ျဖစ္ေနသျဖင့္ အရပ္ရပ္ ကိစၥမ်ားကို ေ၀ဘန္ၾကရာတြင္ အထက္တြင္ အျမြက္မွ် ျပထားေသာ နည္းမ်ားအနက္ ဓမၼာဓိ႒ာန္ သက္သက္ျဖင့္ မဟုတ္မတရား စြပ္စြဲေသာ ပေယာဂလည္း မစြက္ဘဲ သူေတာ္ေကာင္း စံနစ္ျဖင့္ အရပ္ရပ္ ကိစၥတို႔ကို ေ၀ဘန္ၾကပါလွ်င္ ျမန္မာျပည္၏ လြတ္လပ္ေရး လုပ္ငန္းႀကီးသည္ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း ဆိုသလို စည္ပင္ ႀကီးပြါး၍ မ်ားစြာ ခရီးေရာက္မည္ ျဖစ္ေပသတည္း။
***
ဘႀကီးဘေဘ စကားေတြကို က်မအေနနဲ႔ ဘာဘာညာညာ ထပ္ျပီး ႏွမ္းမျဖဴးလိုေတာ့ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဒီတပတ္ေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္လိုက္ပါျပီ။
***
(တကယ္ေတာ့ အိပ္လည္း အိပ္ခ်င္ေနျပီမို႔ ရပ္လိုက္တာပါ၊ ည ၁၂ နာရီ ခြဲေက်ာ္ေနျပီေလ)
16.3.07
00:40 am
Thursday, March 15, 2007
အေဖ့ကဗ်ာ (၇)
စာေမးပြဲ
***
မေန႔က ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲ စေျဖၾကရပါျပီ။
ေက်ာင္းသားတိုင္းအတြက္ေတာ့ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲဆိုတာ ဘ၀မွာ အေရးပါတဲ့ စာေမးပြဲတခုပါပဲ။
အေရးပါလို႔လည္း ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို တႏိုင္ငံလံုး အေလးထားၾကတယ္၊ ဂရုစိုက္ၾကတယ္။
ဆယ္တန္း စာေမးပြဲဆိုတာ လူငယ္ေတြအတြက္ ဘ၀တဆစ္ခ်ဳိးျဖစ္သလို အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ကေန တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အျဖစ္ကို တက္လွမ္းေစႏိုင္တဲ့ ေလွခါးတထစ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
စာေမးပြဲကို ဘယ္ေလာက္ပဲ မေၾကာက္ဖူးဆိုဆို ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကိုေတာ့ အားလံုးရင္ခုန္ဖူးၾကမွာပါ။
က်မကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ အိပ္မက္မက္ရင္ စာေမးပြဲခန္းထဲမွာ ဒုကၡေရာက္တဲ့ အိပ္မက္မ်ဳိး ရင္ခုန္စြာ မက္လို႔ ေကာင္းတုန္းပါပဲ။
ခုလို ဆယ္တန္း စာေမးပြဲရာသီဆိုရင္ အေဖေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကို အမွတ္ရမိတတ္ပါတယ္။
ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က “ေႏြဦးစစ္သည္ေတာ္ကေလးမ်ားသို႔” တဲ့။
စာေမးပြဲ၀င္မယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကို တိုက္ပြဲ၀င္မယ့္ စစ္သည္ေတာ္ေတြနဲ႔ ခိုင္းႏႈိင္းျပီး အေဖက ေရးစပ္ ထားတာပါ။ တကယ္တမ္းလည္း စာေမးပြဲဆိုတာ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ တိုက္ပြဲတခုေပပဲ မဟုတ္လား။
အမွန္မွာေတာ့ ဒီကဗ်ာေလးကို အေဖက အေမ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖခါနီးမွာ အားေပးတဲ့အေနနဲ႔ ေရးဖြဲ႕ခဲ့တာလို႔ ေျပာျပဖူးပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္က ျဖစ္မွာေပါ့။
အခုေဖာ္ျပမယ့္ ကဗ်ာကေတာ့ အေမ့ကို ေပးတဲ့ပံုစံအတိုင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဗားရွင္းေနာက္တမ်ဳိး ဆိုပါေတာ့။ ဘာလို႔ေနာက္တမ်ဳိး ျဖစ္ရသလဲဆိုရင္ ဒီကဗ်ာကိုပဲ အေဖက အဲဒီႏွစ္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖဆိုခ်ိန္မွာ ထုတ္ေ၀တဲ့ ဟံသာ၀တီ သတင္းစာမွာ ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပခဲ့လို႔ပါပဲ။ (ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ပထမဆံုး ေျဖတဲ့ေန႔မွာ ပါတယ္လို႔ အေဖ ေျပာျပဖူးပါတယ္။)
သတင္းစာထဲ ေဖာ္ျပတဲ့ ကဗ်ာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသား အားလံုးအတြက္ ရည္ရြယ္ျပီး “ေက်ာင္းသားသူငယ္” လို႔ မူေျပာင္းျပီး ေရးခဲ့တာပါ .. တဲ့။
မူရင္းကေတာ့ ေက်ာင္းသားသူငယ္ ေနရာမွာ “ခ်စ္တဲ့ေမငယ္” ပါတဲ့ရွင္။ (ဖြမိျပန္ျပီ တမံု႔ :P )
ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေတြ ေျဖဆိုေနခ်ိန္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္တိုင္း ဒီကဗ်ာေလးကို သတိရမိတာမို႔ က်မ ဘေလာ့မွာ အမွတ္တရ တင္လိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုး … ။
***
“ေႏြဦးစစ္သည္ေတာ္ေလးမ်ား…သို႔”
ေက်ာင္းသားသူငယ္
ဤေန႔ရယ္က
စိတ္၀ယ္အတည္
ငါေအာင္မည္ဟု
ယံုၾကည္မေနာရွိပါေစ။
ေမးသည့္ပုစၦာ
ေျဖေသာခါ၀ယ္
ရွင္နာဂသိန္
သုခမိန္သို႔
အတိမ္အနက္
ေစ့ေစ့တြက္၍
သြက္သြက္လက္လက္ ေျဖေစေသာ၀္ ။ … ။
***
ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးမ်ား အားလံုး အခက္အခဲမရွိ ေျဖႏိုင္ၾကပါေစ … တိုက္ပြဲမွာ ေအာင္ျမင္ပါေစ… လို႔ ဒီဘေလာ့ေပၚကေန ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
ေမဓာ၀ီ
15.3.07
00:10 am
Wednesday, March 14, 2007
ကိုျပဴးက်ယ္သို႔ ေပးစာ … အပိုင္း (၉)
သို႔
ကိုျပဴးက်ယ္
တပတ္ေတာင္ ျပည့္လာျပန္ျပီ၊ ေနလို႔လည္း သိပ္မေကာင္းေသးဘူး။
ဒါေပမဲ့ ဒီတပတ္ ေဖာ္ျပရမယ့္ အခန္းက ေတးထပ္ကဗ်ာ အခန္းမို႔ မနားခ်င္တာေၾကာင့္ ႀကိဳးစားၿပီး ရိုက္ေပးလိုက္ပါတယ္။
က်မကိုယ္တိုင္လည္း ေတးထပ္ကဗ်ာေတြကို အလြန္ ႏွစ္သက္ သေဘာက်ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ နမူနာ ကဗ်ာေတြကို ျဖစ္ႏိုင္ရင္ စကန္ဖတ္ျပီး တင္ေပးပါမယ္။ ေတးထပ္အခန္းကလည္း သိပ္ေတာ့ မနည္းလွဘူး။ ႏွစ္ပတ္ သံုးပတ္ေလာက္ ဆက္လက္ ေဖာ္ျပရမယ္ ထင္ပါတယ္။
ကဲ … ၾကည့္ၾကရေအာင္။
ေတးထပ္မွာ …
အမည္အားျဖင့္ - အစပ္ကာရန္ အထပ္ကာရန္ အမ်ားဆံုးေသာ ေတးသီခ်င္းမ်ဳိးမို႔ ေတးထပ္လို႔ ေခၚပါသတဲ့။
တနည္းအားျဖင့္ အဓိပၸါယ္ထပ္ဖြင့္ရရင္ေတာ့ ေဒြးခ်ဳိး ၾတိခ်ဳိးလိုပဲ ..ေတး-ဆိုတာကို ၃-ခု လို႔ အနက္ေကာက္ၿပီး ကဗ်ာရဲ႕ စံု-မ အပိုဒ္ေတြထဲမွာ မ-ပိုဒ္ရဲ႕ အဆံုးအကၡရာနဲ႔ စံုပိုဒ္ရဲ႕ အစသံုးလံုးေျမာက္ အကၡရာတို႔ကို ပဓာနထားျပီး ကာရန္ ထပ္ရ စပ္ရတာေၾကာင့္မို႔ ေတးထပ္ (သို႔) သံုးထပ္ လို႔ ေခၚပါသတဲ့။
အမ်ဳိးအစားအားျဖင့္ -
အပိုဒ္ခ်င္း အေနအထား အားလံုးတူျပီး အစပ္ကာရန္ အေနအထားမွ်သာ ကြဲျပားတဲ့
က) သာမည ေတးထပ္
ခ) အရိုးခံ ေတးထပ္
ဂ) သံုးခ်က္ညီ ေတးထပ္ ဆိုျပီး သံုးမ်ဳိးရွိသလို …
ဒီသံုးမ်ဳိးမွာလည္း တမ်ဳိးမ်ဳိးမွာ အစပ္ကာရန္ခ်င္း အားလံုးတူၿပီး အပိုဒ္အေနအထားထူးျခား ကြဲျပားျပန္တာေၾကာင့္
၁)ေတးထပ္ဆန္း
၂)ေတးထပ္ႀကီး
၃)ေတးထပ္ပိုဒ္စံု
၄)ပုလဲသြယ္ ေတးထပ္
၅)ပေဒသာ ေတးထပ္
၆)စၾကာ ေတးထပ္ ဆိုျပီး ၆-မ်ဳိးစီ ထပ္ကြဲျပားျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ စုစုေပါင္း ေတးထပ္ အမ်ဳိးအစား ၁၈-မ်ဳိး ရွိပါတယ္။
ပိုဒ္ေရအားျဖင့္ -
ေတးထပ္တပုဒ္မွာ ၁၈-ပိုဒ္ အတိအက်သာ ပါရွိေစရမယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အကြန္႔ပိုဒ္ အတြန္႔ပိုဒ္တို႔ကို ၾကားညွပ္ ထည့္လိုက ထည့္ႏိုင္ပါသတဲ့။
အခံ အအုပ္အားျဖင့္ -
ေတးထပ္ ၁၈-ပုိဒ္မွာ အတက္ ၂-ပိုဒ္၊ အခံ ၂-ပိုဒ္၊ အအုပ္ ၂-ပိုဒ္ ဆိုျပီး ၆ ပိုဒ္စီရွိတာေၾကာင့္ ၆-ပိုဒ္ ၃ လီ ပါတဲ့အတြက္ ၁၈-ပိုဒ္ ျဖစ္ရပါတယ္။
အကၡရာ လံုးေရအားျဖင့္ -
၁၈-ပိုဒ္ အနက္ မပုိဒ္ေတြျဖစ္တဲ့ (၁-၃-၅-၇-၉-၁၁-၁၃-၁၇ စတဲ့ အပိုဒ္) ေတြမွာ အကၡရာ ၅-လံုး ျဖစ္ေစ ၆-လုံး ျဖစ္ေစ ရွိရမွာျဖစ္ျပီဒ ၁၅-ပိုဒ္မွာေတာ့ အကၡရာ ၆-လံုး ျဖစ္ေစ ၇-လံုး ျဖစ္ေစ ရွိေစရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
စံုပိုဒ္ေတြျဖစ္တဲ့ (၂-၄-၈-၁၀ အပိုဒ္)ေတြမွာေတာ့ အကၡရာ ၅-လံုးစီ၊ ၆-၁၂-၁၈ စတဲ့ အပိုဒ္ေတြမွာေတာ့ အကၡရာ ၇-လံုးစီ ရွိရမယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။
အစပ္ကာရန္အားျဖင့္-
(က) ၁-အပိုဒ္၏ အဆံုးလံုးႏွင့္
……. ၂-အပိုဒ္၏ တတိယလံုး --- တခ်က္
(ခ) ၂-အပိုဒ္၏ အဆံုးလံုးႏွင့္
…… ၃-အပိုဒ္၏ အဆံုးလံုး
…… ၄-အပိုဒ္၏ တတိယလံုး --- အခ်က္
(ဂ) ၄-အပိုဒ္၏ အဆံုးလံုးႏွင့္
…… ၆-အပိုဒ္၊ ၈-အပိုဒ္၊ ၉-အပိုဒ္ တို႔၏ အဆံုးလံုး
…… ၁၀-အပိုဒ္၏ တတိယလံုး --- တခ်က္
(ဃ) ၅-အပိုဒ္၏ အဆံုးလံုးႏွင့္
……. ၆-အပိုဒ္၏ တတိယလံုး --- တခ်က္
(င) ၇-အပိုဒ္၏ အဆံုးလံုးႏွင့္
…. ၈-အပိုဒ္၏ တတိယလံုး --- တခ်က္
(စ) ၁၀-အပိုဒ္၏ အဆံုးလံုးႏွင့္
….. ၁၂-အပိုဒ္၊ ၁၃-အပိုဒ္တို႔၏ အဆံုးလံုး
….. ၁၄-အပိုဒ္၏ တတိယလံုး --- တခ်က္
(ဆ) ၁၁-အပိုဒ္၏ အဆံုးလံုးႏွင့္
…… ၁၂-အပိုဒ္၏ တတိယလံုး --- တခ်က္
(ဇ) ၁၄-အပိုဒ္၏ အဆံုးလံုးႏွင့္
….. ၁၅-အပိုဒ္၏ တတိယလံုး --- တခ်က္
(စ်) ၁၅-အပိုဒ္၌ ၆-လံုးရွိလွ်င္ အဆံုးလံုးႏွင့္
….. ၁၆-အပိုဒ္ အဆံုးလံုး
….. ၁၅-အပိုဒ္၌ ၇-လံုးရွိလွ်င္ ေနာက္ ၄-လံုးႏွင့္
….. ၁၆-အပိုဒ္ ၄-လံုးစလံုး
….. ၁၇-အပိုဒ္ အဆံုးလံုး
….. ၁၈-အပိုဒ္ တတိယလံုး --- တခ်က္
ေလျပင္း,ေလေလ်ာ့, ဂရု, လဟု အားျဖင့္ -
စာပိုဒ္ေရ ၂-၃-၅-၇-၁၀-၁၂-၁၃-၁၅-၁၆-၁၇ စတဲ့ အပိုဒ္တို႔မွ ေရွ႕ထက္၀က္ရဲ႕အဆံုး သံုးလံုးေျမာက္ အကၡရာ ဌာနတို႔မွာ (အ-အား-အိ-အီး-အတ္-အိတ္-အုတ္-အုန္း) စတဲ့ ေလျပင္းအကၡရာ သက္သံ, နိမ့္သံ, တိုင္သံမ်ဳိးတို႔ကိုသာ အျမဲထား၍ ေနာက္ထက္၀က္၏ အဆံုး ၅-လံုးေျမာက္ အကၡရာဌာန တို႔မွာေတာ့ (အာ-အီ-အူ-အန္-အိန္-အုန္) စတဲ့ ေလေလ်ာ့အကၡရာ တက္သံတို႔ကိုသာ အျမဲထားရွိရပါမယ္။
စာပိုဒ္ ၁-၄-၆-၈-၉-၁၁-၁၄-၁၈ အပိုဒ္တို႔၌ ေရွ႕ထက္၀က္၏ အဆံုး သံုးလံုးေျမာက္ အကၡရာဌာနတို႔မွာ (အာ-အီ-အူ-အန္-အိန္႔-အုန္) စတဲ့ေလေလ်ာ့ အကၡရာ တက္သံတို႔ကိုသာ အျမဲထားရမွာျဖစ္ျပီး ေနာက္ထက္၀က္ရဲ႕ အဆံုးအကၡရာ ဌာနမွာေတာ့ (အား-အီး-အူး-အက္-ေအာက္-အုတ္) စတဲ့ ေလျပင္းအကၡရာ သက္သံ, နိမ့္သံ တိုင္သံ တို႔ကိုသာ အျမဲထားရမွာျဖစ္ပါတယ္။
အျပစ္ေဒါသအားျဖင့္-
ေတးထပ္တပုဒ္ရဲ႕ ပဓာန ကာရန္ ၉ ခ်က္ တို႔မွာ တခ်က္တခ်က္ ကာရန္လြတ္ခဲ့ရင္၊ ၀က္နင္း ခြါေထာက္ ျဖစ္ခဲ့ရင္၊ ေလထားေလယူ လြဲခဲ့ရင္ ေတးထပ္အဖြဲ႕ပ်က္စီးႏိုင္တဲ့အတြက္ အထူးဂရုစိုက္ရမယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။
နမူနာေတးထပ္ေတြကိုေတာ့ ေနာက္တပတ္မွပဲ ေဖာ္ျပပါရေစေတာ့ … လို႔ ကိုျပဴးက်ယ္ႏွင့္တကြ ျမန္မာကဗ်ာ ခ်စ္သူအေပါင္းကို ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။
ဒီတပတ္ေတာ့ ဒီမွ်နဲ႔ နားပါရေစရွင္။
***
ေမတၱာျဖင့္
ေမဓာ၀ီ
14.3.07
10:15 am
Tuesday, March 13, 2007
ေနထိုင္မေကာင္းေသာ ေန႔ရက္မ်ား
မူးေ၀ေခါင္းကိုက္
မိုက္ကနဲျဖစ္
တစစ္စစ္နာ
ခႏၶာတခုလံုး
အသံုးမက်
ဖ်ားတဲ့ည … ။
အစခ်ီျပီး “ဖ်ားတဲ့ည” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ ငယ္ငယ္က ေရးစပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ဖ်ားေနတဲ့ည တညကေပါ့။
ငယ္တုန္းကေတာ့ ေနမေကာင္းတာေတာင္ ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးဖို႔ ေခါင္းထဲက ထြက္ႏိုင္ပါေသးတယ္။
အခုေတာ့ … ။
***
ေနလို႔မေကာင္းဘူး ဆိုေပမဲ့ ဖ်ားတာလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာရရင္ … ကိုက္ သံုးကိုက္၊ နာသံုးနာ ေ၀ဒနာၾကီးကို ခံစားေနရတယ္လို႔ ဆိုရေလမလား။
ျဖစ္ပံုကို ၾကည့္ပါအံုး … ။
* .ေခါင္းကိုက္ (ေတာင္ေတာင္အီအီ စဥ္းစားလို႔မရ)
* မ်က္စိကိုက္ (ကြန္ပ်ဴတာၾကာၾကာ ၾကည့္လို႔မရ)
* လက္ကိုက္ (စာကို ၾကာၾကာရိုက္လို႔မရ)
* ပါးစပ္နာ (အပူကန္ေနလို႔- အစာေကာင္းေကာင္း စားလို႔မရ)
* ရင္ဘတ္နာ (ရင္နာတာ ေမွာက္အိပ္လို႔တဲ့၊ က်မ ေမွာက္လည္း မအိပ္ဘဲ ရင္ဘတ္ထဲကစူးစူးျပီး နာေနတာပါ)
* ခါးနာ (ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ ၾကာၾကာထိုင္လို႔မရ)
အဲဒီလို ကိုက္ သံုးကိုက္၊ နာ သံုးနာ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ က်မ စာေရးဖို႔လည္း စိတ္မပါ၊ အလုပ္လုပ္လို႔လည္း မရ၊ ေဆးခန္းလည္း မသြားခ်င္ … ဒါနဲ႔ သူ႔အလိုလို ေပ်ာက္မွာပဲ ဆိုျပီး ဒီလိုပဲ ေပေတ ေနေနလိုက္ေတာ့ … ပိုဆိုးလာပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူး ေဆးခန္းသြားအံုးမွပါပဲ လို႔ ေတြးေနတာလည္း ေန႔တုိင္းပါပဲ။ တေန႔သာ ကုန္သြားေရာ ေဆးခန္းလည္း မသြားျဖစ္ပါဘူး။
ျဖစ္တဲ့ ေ၀ဒနာေတြကို ေသခ်ာဆင္ျခင္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ခဏအဆက္ျဖတ္ရမလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေတာ္ၾကာ ဆရာ၀န္သြားျပမွ ၀က္ျခံတုန္းက သနပ္ခါးနဲ႔ အဆက္ျဖတ္ရသလို ကြန္ပ်ဴတာကိုပါ ျဖတ္ရမယ္ဆိုရင္ … ။ အင္း … ဒီလိုဆို မျဖစ္ေသးပါဘူး။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေခါင္းကိုက္တာကို ရွဴေဆးကေလးရွဴ၊ မ်က္စိကိုက္တာကို ကြမ္းရြက္ကေလးကပ္၊ လက္ကိုက္တာနဲ႔ ရင္ဘတ္နာ ခါးနာတာကို ေဆးရြက္ဆီ ပူပူရွိန္းရွိန္း ဆီတမ်ဳိး လိမ္း၊ ပါးစပ္နာတာကို မန္က်ည္းေဖ်ာ္ရည္ေလးေသာက္ … ဒီလိုနဲ႔ ေပ်ာက္သြားလဲ ေကာင္းမွာပဲ။ ေဆးျမီးတိုကိုလည္း ေလွ်ာ့တြက္လို႔ မရဘူး၊ သူ႔အစြမ္းနဲ႔ သူရွိၾကတာပဲ မဟုတ္လး။
ဘာတဲ့ … “ကတိသစၥာ တည္ေသာခါ၀ယ္ ၾသဇာေလးနက္ ေပၚဆီတက္၍ ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္ ေဆးဘက္၀င္၏” ဆိုတဲ့ စကားလည္း အရွိသားပဲ။ ေဆးျမီးတိုေပမဲ့ အထင္ေသးလို႔မရပါဘူး။
ျခံထဲမွာစိုက္ထားတဲ့ မီးကြင္းဂမုန္းဆို ၀မ္းကိုက္ေပ်ာက္တယ္ဆိုျပီး လာလာေတာင္းၾကတယ္။
၀မ္းခ်ဳပ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ သေဘၤာမယ္ဇလီရြက္ေလး ေရေႏြးေဖ်ာျပီး တို႔စားတဲ့။ အပူ အပုပ္က်တယ္ဆိုလား။
လူႀကီးေတြ ေသြးတိုးေတာ့ ဒန္႔သလြန္ရြက္ေလးခူးျပီး ဟင္းခ်ဳိခ်က္ေသာက္ၾကတယ္။
ေခါင္းမူးတယ္ဆိုရင္ မာလကာရြက္ကေလး ေခ်ျပီး ရွဴရံုပဲတဲ့။
အဲဒါေတြကေတာ့ မွတ္မိသေလာက္ ျခံထဲမွာရွိတဲ့ အပင္ေတြကို အသံုးခ်ၾကည့္တာပါ။
“ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္ ေဆးဘက္၀င္၏” ဆိုတဲ့ စကား ခဏခဏေတာ့ ၾကားေနရသား။
သို႔ေပသိ အေရွ႕က ခံထားတဲ့ “ကတိသစၥာ တည္ေသာခါ၀ယ္ ၾသဇာေလးနက္ ေပၚဆီတက္၍” ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ေမ့ထားလို႔ေတာ့မရဘူး။
အလကားေန အလကား ႏြယ္ပင္ျမက္ပင္က ေဆးဘက္၀င္တာမွ မဟုတ္ကပဲ။ ကတိသစၥာ တည္မွ ေဆးဘက္ ၀င္တာ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ေရွးက ေဆးဆရာေတြ သမားေတာ္ေတြဟာ ငါးပါးသီလ၊ ရွစ္ပါးသီလ ေစာင့္ထိန္း ၾကတယ္။ ဒီလို ေစာင့္ထိန္းျပီး ကုသၾကတဲ့အတြက္ အရြက္ေတြ အျမစ္ေတြဟာ ပိုအစြမ္းထက္တယ္။ ယုတ္စြအဆံုး ေရကိုေတာင္ သစၥာဆိုျပီးတိုက္ရင္ ေဆးျဖစ္ပါတယ္။
အင္း က်မလည္း ကိုယ့္ေ၀ဒနာကိုယ္ ဘယ္လိုသစၥာဆိုျပီး ကုသရမလဲ လို႔ ေတြးေနမိတယ္။ ဘာသီလမွ သိပ္ျမဲတာမဟုတ္ေတာ့ ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္ ဆိုတာၾကီးေတြလည္း ဘယ္လိုလုပ္ ေဆးဘက္၀င္ပါ့မလဲ။
တတ္ႏိုင္ဘူး …ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ …ေနလို႔ရသေလာက္ ကေလးေတာ့ ေပေတျပီး ေနအံုးမွ။ ေနာက္ေတာ့မွသာ ပုဆိန္နဲ႔ ေပါက္ရ ေပါက္ရ။
***
Monday, March 12, 2007
ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ …
ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကို ေရာက္လာပါျပီ။
အျဖဴအစိမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြ အတန္းတင္ စာေမးပြဲၾကီးျပီးလို႔ ေက်ာင္းႀကီးပိတ္ခ်ိန္ ေရာက္ျပီေပါ့။
က်မတို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ဒီလို ေႏြေက်ာင္းပိတ္ ရက္ရွည္ကိုပဲ ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ။ စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႔ ျပီးတာနဲ႔ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကို ေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာေရာက္ ၀ွီးကနဲ ပစ္ထည့္လိုက္ျပီး စိတ္ေရာ လူေရာ ေပါ့ပါးစြာ ေဆာ့လိုက္ ကစားလိုက္ ကာတြန္းဖတ္လိုက္ အိမ္အလုပ္ကူလုပ္လိုက္ ေနခဲ့ၾကရတယ္။
က်မတို႔ရဲ႕ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ အခ်ိန္ေတြကို ဘယ္လို ကုန္ဆံုးေစသလဲ …ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ … ။
ေက်ာင္းပိတ္ျပီဆိုတာနဲ႔ …
စာအုပ္အငွားဆိုင္ကေန ကာတြန္းစာအုပ္ေတြ တပံုၾကီးငွားဖတ္တယ္။ အေဖ၀ယ္ေပးတဲ့ ပံုျပင္စာအုပ္ေတြ ဖတ္တယ္။ အိမ္ထဲမွာပဲ ေမာင္ႏွမတေတြ (၀မ္းကြဲေတြေရာ)ေရာက္တတ္ရာရာ ကစားၾကတယ္။ အိုးပုတ္ ခ်ဳိးရုပ္နဲ႔ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ကစားတာထက္ စစ္တိုက္တမ္း၊ ေဂၚလီက်င္းစိမ္၊ စစ္သားရုပ္ေထာင္ပစ္၊ စိမ္ေျပးတမ္း၊ တူတူပုန္းတမ္း၊ ထုပ္ဆီးတိုးတမ္း အဲဒါမ်ဳိးေတြပဲ ပိုကစားျဖစ္ပါတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း လူနည္းတယ္ဆိုရင္ အျငိမ္ကစားရတဲ့ မာစတာမိုင္း တို႔ ခ်ဳိင္းနိစ္ခ်က္ကာတို႔ သေဘာၤစစ္တိုက္တာတို႔ ကစားၾကတယ္။
အဲဒီကစားနည္းေတြထဲမွာ ပိႏၷဲသီးပုပ္ စစ္တိုက္တမ္းကစားရတာ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ အိမ္က ပိႏၷဲပင္ၾကီးေအာက္မွာ ေၾကြက်တဲ့ အသီးႏုေလးေတြကိုေကာက္ အဲဒါနဲ႔ ပစ္ေပါက္ျပီးေဆာ့တာပါ။ အသီးေတြက ပုပ္ေနျပီဆိုေတာ့ မဲမဲေလးေတြမို႔ ထိလိုက္တာနဲ႔ အမဲမႈန္ေတြဖြားကနဲ ေပပါတယ္။ မထိဘူးလို႔ ျငင္းလို႔မရဘူးေပါ့။ မ်က္ႏွာထိရင္ မ်က္ႏွာက မဲကနဲ၊ အကၤ် ီ ထိရင္ အကၤ် ီ မွာ အမဲေတြေပတတ္တာကိုး။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးတဲ့အထိ … တစ္-ေနရာယူ ဆိုျပီး စစ္တိုက္တမ္း ကစားခဲ့တာ မွတ္မိေနေသးပါရဲ႕။
ဒီလို ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို အိမ္ေနာက္ေဖး ေရတြင္းနားက စပယ္ရံုမွာ စပယ္ၾကက္ရံုးေတြ ေဖြးေနေအာင္ ပြင့္တတ္တယ္။ မနက္ခင္းဆိုရင္ စပယ္ပန္းေလးေတြ ဇကာကံုးေလးနဲ႔ ခူး သီျပီး ဘုရားတင္၊ ညေနခင္းဆို တျခံလံုးက သစ္ပင္ေတြ ေရေလာင္း၊ ေျမၾကီးေတြ ေရျဖန္း၊ ေန႔လည္ ေန႔ခင္းမွာေတာ့ စပါးလံုးေရြးတာတို႔ ဘာတို႔ ေဆာ့ရင္းျပဳရင္း လုပ္ၾကရေသးတယ္။ တခါတေလလည္း ဗလာစာအုပ္ အေဟာင္းထဲက စာရြက္ေတြကို စကၠဴအိတ္လုပ္ျပီး ကပ္၊ ေစ်းမွာသြားသြင္းရင္ မုန္႔ဖိုး စာအုပ္ဖိုး ရပါတယ္။
ေနာက္ျပီးေတာ့ အဘိုးရဲ႕ အနားမွာ ေ၀ယ်ာ၀စၥ လုပ္ေပးရပါေသးတယ္၊ အဘိုးက ေက်ာင္းစာမဟုတ္တဲ့ အဂၤလိပ္ ကဗ်ာေတြ ပံုျပင္ေလးေတြ သင္ေပးသလို၊ ဘုရားစာတို႔၊ လက္ႏွိပ္စက္ ရိုက္တာတို႔လည္း သင္ေပးပါတယ္။ အဘိုးရဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္နဲ႔ တအိမ္လံုးက ျပတင္းေပါက္ သံတိုင္ေတြ ေကာ္ပတ္စား၊ ေဆးသုတ္ အဲဒီလို အလုပ္ေတြလည္း ခုလို ေႏြပိတ္ရက္မွာ လုပ္ၾကရတာပါပဲ။ ေက်ာင္းစာကလြဲလို႔ က်န္တာအားလံုး စိတ္၀င္စားေလ့ရွိတဲ့ က်မဟာ ေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေလးေတြကို အင္မတန္မွ ႏွစ္သက္မိပါတယ္။ ဇြန္လဆန္းလို႔ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္တဲ့အခါ ေႏြသံုးလ အနားရထားတဲ့အတြက္ စိတ္သစ္လူသစ္ အားအင္အသစ္ေတြနဲ႔ အတန္းသစ္မွာ ခပ္တည္တည္ တက္ႏိုင္ျပီေပါ့။
***
ခုေခတ္ ကေလးေတြအဖို႔ေတာ့ က်မတို႔တုန္းကလို မနားၾကရပါဘူး။ အခုပဲေက်ာင္းပိတ္တယ္၊ ေႏြရာသီ သင္တန္းေတြ တက္ဖို႔ တခါ ျပင္ဆင္ၾကရျပန္ပါျပီ။ ခုေခတ္မွာ သင္စရာကလည္း ေပါမ်ားပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာ၊ ကြန္ပ်ဴတာ လို ပညာရပ္မ်ဳိး ကစျပီး ေရကူး၊ တန္းနစ္စ္ တို႔လို အားကစားေတြ ပန္းခ်ီ၊ စႏၵယား စတဲ့ အႏုပညာေတြ သင္မယ္ဆိုရင္ သင္စရာေတြ တပံုတပင္ၾကီးေပါ့။ သူတို႔ေလးေတြ ကံေကာင္းၾကသားလို႔ တခါတခါ က်မက မနာလိုစိတ္နဲ႔ ေတြးမိပါေသးရဲ႕။
မႏွစ္တံုးက ေက်ာင္းသားမိဘ တေယာက္ က်မကို ညည္းတြားရင္း ေျပာခဲ့ဖူးတာ အမွတ္ရမိတယ္။ သူ႔ကေလးက ILBC မွာ တက္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ေႏြပိတ္ရက္မွာ သြားထားပါသတဲ့။ ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္ ၾကိဳဖို႔ ေစာင့္ေနတုန္း ေက်ာင္းသားေလး တေယာက္က ဆရာမေတြ ေရွ႕ကေန လက္ပိုက္-ေခါင္းငံု႔ျပီး ျဖတ္သြားေတာ့ ဆရာမတေယာက္က ျပန္ေခၚျပီး
“လူလူခ်င္း ဦးညႊတ္စရာမလိုဘူး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွိမ့္ခ်စရာမလိုဘူး၊ မတ္မတ္ျပန္ေလွ်ာက္ပါ” လို႔ ေျပာဆို ဆံုးမတာကို ၾကားခဲ့ ျမင္ခဲ့ရပါသတဲ့။
အဲဒါကိုေတြ႕ေတာ့ သူက သူ႔ကေလးအတြက္ စိတ္မေအးႏိုင္ျဖစ္ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်မတို႔ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈမွာ ကိုယ့္ထက္ သက္ၾကီး ၀ါႀကီးသူေတြကို ဂါရ၀ထားတဲ့အေနနဲ႔ ေရွ႕ကျဖတ္ရင္ ေခါင္းငံု႔သြားရမယ္ ဆိုတဲ့ အေလ့အထ ရွိပါတယ္။ ဒါဟာ ဂါရေ၀ါစ နိ၀ါေတာစ ဆိုတဲ့ မဂၤလာတရားေတာ္နဲ႔လည္း ကိုက္ညီပါတယ္။ မဂၤလာရွိတဲ့ အျပဳအမူမ်ဳိးကို မွားယြင္းတယ္လို႔ ပစ္ပယ္သင့္ပါသလား။
အဲဒီလို ေျပာၾကားတဲ့ ဆရာမဟာ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး တေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ (ျမန္မာတိုင္းရင္းသားလည္း မဟုတ္ပါဘူး) ႏိုင္ငံျခားသားျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူကခုလိုေျပာခဲ့တာေပါ့။ ေက်ာင္းသားမိဘဟာ ဒီႏွစ္ေတာ့ သူ႔ကေလးကို အဲဒီေက်ာင္းမွာ မထားခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔ ညည္းညဴပါတယ္။ ကေလးက အဂၤလိပ္စာေတာ္မယ္၊ ပတ္၀န္းက်င္ေလ့လာမႈ နဲ႔ အျခား တိုးတက္တဲ့ အျမင္ေတြ ရွိမယ္ ဆိုေပမဲ့ အဲဒီလို ဆရာမေတြရဲ႕ ဆိုဆံုးမမႈေၾကာင့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွာေတာ့ စိုးရိမ္မိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
သူေျပာတာလည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ မတူညီတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြၾကားမွာ ကေလးေတြ စိတ္ထဲ ဇေ၀ဇ၀ါ ဒြိဟအေတြးေတြ ၀င္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိး ယဥ္ေက်းမႈ မတူတဲ့ ႏိုင္ငံအသီးသီးက စာလာသင္မယ့္ ဆရာ/ဆရာမေတြဟာ ကိုယ္လာေရာက္ သင္ၾကားေပးမယ့္ ႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခခံယဥ္ေက်းမႈ ေလာက္ကိုေတာ့ သိထားသင့္တယ္ ထင္တာပါပဲ။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ … ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ကိုယ့္အယူအဆအတိုင္း ႏိႈင္းယွဥ္ သင္ၾကားဆံုးမမယ္ဆိုရင္ ခုနလို ဂါရ၀တရား ဆိုတာၾကီးဟာ မလိုအပ္သလို ျဖစ္သြားမွာေပါ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးေတြကို ယဥ္ေက်းမႈ မပ်က္ယြင္းေစဘဲ တိုးတက္တဲ့အျမင္ ရင့္သန္ေစခ်င္ပါတယ္။ တခါတေလလည္း ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ ကင္းေ၀းတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေလးမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေစခ်င္ပါေသးတယ္။
တႏွစ္တာလံုး ေက်ာင္းနဲ႔ က်ဴရွင္ ေျပးလႊားေနရျပီး ဒီေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာလည္း မိဘရင္ခြင္မွာ မေပ်ာ္၀င္ရဘဲ သင္တန္းခန္းမေတြထဲမွာသာ က်င္လည္ေနရတဲ့ ခုေခတ္ ကေလးေတြအဖို႔ ကံေကာင္းတာလား ကံဆိုးတာလား က်မလည္း မခြဲျခားတတ္ေတာ့ပါဘူး။
***
ေမဓာ၀ီ
12.03.07
12:30 pm
