ဟာသအေတြး … ဟာသအျမင္

ရသ ကိုးပါးထဲမွာ .. ဟာသ ဆိုတာ လူေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို ရႊင္ျပံဳးေစတဲ့ ရသ တမ်ဳိးပါ၊ ရယ္စရာ ဆိုကတည္းက စိတ္ညစ္ စိတ္ဆိုး ေဒါသမ်ဳိးနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္မဟုတ္လား။
ဒါေၾကာင့္မို႔လဲ ဟာသစာေပ၊ ဟာသရုပ္ရွင္ေတြဟာ လူႀကိဳက္မ်ားၾကတယ္။ က်မတို႔ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ အျငိမ့္ၾကည့္ရင္ လူရႊင္ေတာ္ျပက္လံုးပဲၾကည့္ခ်င္တယ္။ မင္းသမီး က တာ မၾကည့္ခ်င္ဘူး .. ပ်င္းလို႔ေလ။ အဲဒီေလာက္ထိ ဟာသ ရသဟာ လူေတြအေပၚ ဖမ္းစားႏိုင္ပါတယ္။
ဟာသစာေပကို က်မသေဘာက်တယ္။ ပိုသေဘာက်တာကေတာ့ သေရာ္စာကိုပါ။
ေလာကႀကီးရဲ႕ ကေမာက္ကမ ျဖစ္မႈေတြကို ဟာသအျမင္နဲ႔ ၾကည့္ျပီး သေရာ္ထားတဲ့ စာေတြကို က်မ အလြန္ႏွစ္သက္ပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ .. က်မတို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ မညီမွ်မႈေတြ .. အျမင္မေတာ္မႈေတြ .. စိတ္ပ်က္စရာ ေဒါသထြက္စရာ စတာေတြကို ဆိုးညစ္တဲ့ စိတ္မ်ဳိးနဲ႔ မခံယူဘဲ ဟာသ အျမင္နဲ႔ၾကည့္ ဟာသအေတြးနဲ႔ေတြးျပီး ခပ္ရြတ္ရြတ္ ေရးထားတာေၾကာင့္ သေရာ္စာေတြကိုႏွစ္ျခိဳက္မိတာပါ။ စိတ္ညစ္ရမဲ့အစား ျပံဳးမိတယ္၊ ေဒါသထြက္ရမဲ့အစား ရယ္မိတယ္။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ သေရာ္စာမေရးတတ္ေပမဲ့ .. တခါတေလ ကိုယ္တိုင္ ဒီလိုကေမာက္ကမအျဖစ္မ်ဳိးေတြနဲ႔ ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့အခါ .. စိတ္ညစ္ စိတ္တိုမေနမိေတာ့ဘဲ .. ရယ္စရာဟာသလုိသာခံစားျပီး ရယ္မိဟားမိတယ္။
အဲဒီေတာ့ ကိုယ္လဲ အကုသိုလ္ကင္းျပီး စိတ္လဲ အေတာ္အတန္ေတာ့ သက္သာရာရတယ္လို႔ ထင္တာပဲ။
***
အဲဒီအက်င့္က အေဖ့ဆီကရလာတာလို႔လဲ ဆိုႏိုင္ပါရဲ႕။ အိမ္မွာ အေဖနဲ႔က်မက တခုခုဆို ဟာသလုပ္ျပီး ေျပာေလ့ရွိၾကတာကိုး။
အေဖက သူၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ .. ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ကေလးေတြထဲက စိတ္ပ်က္စရာကို အသြင္ေျပာင္းထားတဲ့ ဟာသေတြ က်မကို ျပန္ျပန္ေျပာျပတတ္ပါတယ္။
အလ်ဥ္းသင့္လို႔ …အေဖေျပာျပဖူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးတခုကို ..ဒီမွာေရးလိုက္ပါရေစ။

တခါက အေဖနဲ႔ သူ႔မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕ CMCC ဆိုတဲ့ စစ္တုရင္အသင္းရဲ႕ ႏွစ္ပတ္လည္မဂၢဇင္း ထုတ္ဖို႔စီစဥ္ၾကပါသတဲ့။ မဂၢဇင္းအတြက္ စာမူစုေဆာင္းတဲ့သူက အသင္း၀င္မဟုတ္တဲ့လူႀကီးတေယာက္ကို စာမူ သြားေတာင္းပါတယ္။ အဲဒီလူႀကီးကလဲ အားတက္သေရာ စာမူတပုဒ္ေရးျပီးေပးလာတဲ့အခါ အသင္းရဲ႕အတြင္းေရးမွဴးအပါအ၀င္ အေဖတို႔က သူ႔စာမူႀကီးကို ၾကည့္ျပီး ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ၾကတာေပါ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူဟာ စာေရးတတ္တဲ့သူလဲမဟုတ္တဲ့အျပင္ သူေရးထားတဲ့ေဆာင္းပါးတပုဒ္လံုးက သူ႔ကိုယ္သူ ကိုယ္ရည္ေသြးထားတာေတြခ်ည္းပဲမို႔ပါ။
စစ္တုရင္မွာ သူဟာ ဆရာမရွိဘူး၊ သူဘယ္လိုေတြ ဇြဲနဘဲနဲ႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္ .. သူေတာ္ေၾကာင္း တတ္ေၾကာင္းေတြခ်ည္း ရွည္ရွည္လ်ားလ်ားေရးထားတယ္လို႔ဆိုပါတယ္၊ သူကလဲ လူႀကီးတေယာက္ဆိုေတာ့ ..ေတာင္းျပီးမွေတာ့ မထည့္လို႔လဲ မျဖစ္ဘူး၊ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ .. ။
ဒီလိုနဲ႔ တာ၀န္က အေဖ့ဆီေရာက္လာပါေလေရာ။
‘ကဲ .. ခင္ဗ်ားပဲ တည္းျဖတ္ျပီး ထည့္လိုက္ေတာ့ဗ်ာ၊ ေခါင္းစဥ္လဲ ခင္ဗ်ားပဲ ၾကည့္တပ္လိုက္ေတာ့’ ဆိုျပီး စာမူၾကီးက အေဖ့လက္ထဲေရာက္လာတယ္ဆိုပါေတာ့။
သူက သူ႔စာမူကို ေခါင္းစဥ္တပ္မထားဘူး၊ ‘ေရးသူ-ေက်ာ္သန္း’ ဆိုျပီးပဲ ေရးထားတယ္တဲ့။
ဒါနဲ႔ အေဖလဲ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ စာေတြ ျဖတ္လို႔ရတန္သေလာက္ တည္းျဖတ္ျပီးေနာက္ ..ေခါင္းစဥ္ကို ‘ဇြဲသတၱိရွင္ ဦးေက်ာ္သန္း’ ဆိုျပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ တပ္လိုက္တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ စာအုပ္ထြက္လာေရာ၊ စာေရးသူ ဦးေက်ာ္သန္းၾကီးကေတာ့ သူ႔စာမူပါတဲ့ မဂၢဇင္းေလး ခ်ဳိင္းၾကားညွပ္ျပီး စစ္တုရင္ထိုးတဲ့ စားပြဲ၀ိုင္းေတြမွာ ဟိုလူ႔လိုက္ျပ ဒီလူ႔လိုက္ျပနဲ႔ လိုက္ၾကြားေနတာေပါ့။
စတဲ့ ေနာက္တတ္တဲ့ အေဖ့မိတ္ေဆြတေယာက္က မဂၢဇင္းကို ဟိုလွန္ဒီေလွာၾကည့္ျပီး ..ျပံဳးစိစိနဲ႔ ..
‘ခင္ဗ်ားတို႔မဂၢဇင္းက ဟာသ နည္းတယ္ေနာ္ .. ’ လို႔ဆိုလာေတာ့
‘ဟာ .. ပါပါတယ္ဗ် ခင္ဗ်ားကလဲ ..’ လို႔ အေဖတို႔က ျပန္ေျပာၾကပါတယ္။
တကယ္တမ္း စာအုပ္ထဲမွာ စစ္တုရင္ေလာကရဲ႕ ဟာသအတိုအထြာေလးေတြ ၄-၅ ပုဒ္ ထည့္ထားတယ္တဲ့။
‘က်ေနာ္ေတာ့ ဟာသ တပုဒ္ပဲေတြ႕တယ္’
‘ဘယ္ဟာလဲ’
‘ဒီမွာေလ .. ဇြဲသတၱိရွင္ ဦးေက်ာ္သန္း၊ ေရးသူ-ေက်ာ္သန္း ဆိုတာ’ ဆိုျပီး အဲဒီေဆာင္းပါးကိုျပေတာ့ .. အေဖတို႔မွာ ရယ္လိုက္ရတာတဲ့။
အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေလး အေဖေျပာျပျပီးေနာက္ပိုင္းမွာ က်မတို႔လဲ တခုခု ကိုယ္ရည္ေသြးထားတာမ်ဳိးေတြ႕ရင္ ‘ဇြဲသတၱိရွင္ဦးေက်ာ္သန္း -ေရးသူေက်ာ္သန္း’ ဆိုျပီး ေျပာစမွတ္ျဖစ္သြားၾကတယ္။
ခုခ်ိန္ထိပဲ ဆိုပါေတာ့။
***
မေန႔ကေတာ့ အေဖနဲ႔ထိုင္စကားေျပာေနရင္း က်မက
‘ျမန္မာျပည္မွာ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းေတြအမ်ားႀကီးထုတ္ေပမဲ့ ဟာသပါတာက နည္းတယ္ေနာ္ ..’ လို႔ အေဖ့ကို ရုတ္တရက္ေျပာေတာ့ .. အေဖက က်မ တခုခုေျပာေတာ့မယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ပါတယ္။
‘နည္းလို႔လား’ လို႔ စကားေထာက္ေပးတာနဲ႔
‘ဟုတ္တယ္ေလ .. ဟာသ ပါတာဆိုလို႔ ၂ေစာင္ပဲ ရွိတယ္’
‘ဘာေတြလဲ’
‘ျမန္မာ့အလင္းနဲ႔ ေၾကးမံု’
အေဖက ရယ္ပါေလေရာ ..။
‘အဲဒီထဲမွာ ခုရက္ပိုင္း ေန႔တိုင္းလိုလိုပါေနတ့ဲ ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ သတင္းေလးေတြက ဟာသအေျမာက္ဆံုးပဲ ..ေနာ္’
အေဖက ရယ္ရင္းနဲ႔ သက္ျပင္းခ်တယ္။
***
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ …
ေန႔စဥ္ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ဘ၀အေမာေတြ ေသာကေတြအပါအ၀င္ မညီမွ်မႈေတြ ကေမာက္ကမျဖစ္မႈေတြကို စိတ္ပ်က္ ၀မ္းနည္း ေဒါသေတြထြက္ေနမဲ့အစား ဟာသအေတြး ဟာသအျမင္နဲ႔ ေျပာင္းလဲျပီး ေတြးၾကည့္ ျမင္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ .. ညစ္ညဴးစရာေလာကထဲက တဒဂၤေတာ့ လြတ္ေျမာက္သြားသလိုပါပဲ။
***