ဆုေတာင္းျခင္း ဟူသည္ ...

ဒီစာကို ေရးရျခင္းကေတာ့ ေမာင္သၾကၤန္ရဲ႕ “ဒီပို႔စ္” ေၾကာင့္ပါပဲ။ အဲဒီစာကို အရင္တုန္းတည္းက ဖတ္ဖူးေပမဲ့ ဒါပတ္သက္ၿပီး က်မအယူအဆကို ျပန္မေျပာ ျဖစ္ခဲ့ဖူး။ အခုကေတာ့ ေမာင္သၾကၤန္ ကိုယ္တိုင္က ဒီလင့္ခ္ေလး “ေပ်ာက္ပါေစျခင္း အက်ဳိးငွာ” ပို႔္စ္ရဲ႕ ကြန္မန္႔ထဲ လာခ်ေတာ့ က်မနဲ႔ သက္ဆိုင္ေနျပီလို႔ ယူဆတဲ့အတြက္ က်မ ဒီစာကို ေရးလိုက္ရ ျခင္းပါပဲ။

က်မ အယူအဆအရ ေျပာရရင္ေတာ့ “ဆု” ဆိုတာ ေတာင္းသင့္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုရင္ … ဆုေတာင္းျခင္းဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ပါရမီ ဟာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ပါ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိမွ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ဆိုတာလည္း ရွိႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုေတာင္းတယ္ ဆိုတာဟာ မိမိျဖစ္လိုတဲ့အရာကို ေတာင္းခံျခင္း၊ တနည္းအားျဖင့္ မိမိရည္ရြယ္ခ်က္ (ဆႏၵ) ကို ႏႈတ္က ျမြက္ဟဖြင့္ဆိုျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ႏႈတ္က ဆိုတဲ့ေနရာမွာ အလကားေန အလကား ဆိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ တစံုတရာျပဳၿပီးစဥ္မွာ၊ ျမတ္စြာဘုရားေရွ႕ေမွာက္ (ဒါမွမဟုတ္) မိမိထက္ သက္ႀကီး ၀ါႀကီး ဂုဏ္ေက်းဇူးႀကီးမားသူ တဦးဦးရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္မွာ ဒီကုသိုလ္ေကာင္းမႈအတြက္ ဒီအက်ဳိးေတြရရပါလို၏ လို႔ တိုင္တည္ ဖြင့္ဟ ျမြက္ဆို ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။

အက်ဳိးအေၾကာင္း သေဘာနဲ႔စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္လည္း ဒါဟာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္အတြက္ ကိုယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ ကိုယ့္ဆႏၵကို ဖြင့္ဟတယ္ဆိုတာ လုပ္သင့္ ျဖစ္သင့္တာပဲမဟုတ္လား။ တခ်ဳိ႕ကေျပာတယ္ … နည္းနည္းေလာက္ လွဴၿပီး မ်ားမ်ား ျပန္လိုခ်င္တယ္ ေပါ့ … ဒါေလာဘႀကီးတာပဲ … တဲ့။ တကယ္တမ္း အလွဴအနည္းအမ်ားက အဓိကမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအလွဴအေပၚ ကိုယ္ထားအပ္တဲ့ စိတ္ကသာ အဓိကပါပဲ။

ေနာက္တခုက က်မတို႔ ဗုဒၶဘာသာမွာ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ျပဳၾကတိုင္း ဆုေတာင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ရွည္ရွည္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ “မဂ္ ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳရပါလို၏” ဆိုၿပီး နိဗၺာန္ခ်မ္းသာတည္းဟူေသာ ေလာကုတၱရာဆုကို ေတာင္းၾကတာခ်ည္းပါဘဲ။ ဒီဆုေတာင္းမွာ ေလာကီကို အဆံုးတိုင္စြန္႔လိုတဲ့ စိတ္ထားပါေနတာေၾကာင့္ ေလာဘမူစိတ္လို ့မဆိုနိုင္ပါဘူး။

ဒါျဖင့္ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။
“ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳၿပီးတဲ့အခါမွာ ဘာဆုမွ မေတာင္းဘူးဆိုရင္ ဘာမွ ျဖစ္မလာ ဘူးလား …”
ဆုမေတာင္းလည္း ရတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္အရာမဆို ရည္ရြယ္ခ်က္ဆိုတာ ထားရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆို ေသနတ္ပစ္တဲ့ ေနရာမွာ မခ်ိန္ဘဲ ရမ္းသမ္းပစ္ရင္ ဦးတည္ရာ ပစ္မွတ္ကို မထိဘဲ ေရာက္ခ်င္ရာေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ခဲလံုးလည္း ရမ္းသမ္းေပါက္ရင္ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ ျဖစ္မွာပဲ။ ဆုမေတာင္းဘဲ တစံုတခု ျပဳလုပ္ျခင္းဟာ အက်ဳိးေပးေတာ့လည္း ေပးခ်င္တဲ့ အက်ဳိးကို ေပးမွာပါပဲ။ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ကိုယ္လိုခ်င္တာနဲ႔ တထပ္တည္း က်ခ်င္မွက်မွာပါ။

ဒါေၾကာင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ဦးတည္ခ်က္ဆိုတာ ထားေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေမ့မသြားေအာင္, ေပ်ာက္မသြားေအာင္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ တစံုတရာျပဳတိုင္း ဆုေတာင္းဖို႔ လိုအပ္ရင္လည္း ဆုေတာင္းေပး ရပါတယ္။ ဒါဟာ ဘာနဲ႔ တူလဲဆိုရင္ စုဘူးႀကီး အႀကီးႀကီးထဲမွာ ပိုက္ဆံ ျပားေစ့ေလးေတြ တေစ့ခ်င္း တေစ့ခ်င္း ထည့္ၿပီး စုေနသလိုပါပဲ။ ဒီစုဘူးႀကီးျပည့္တဲ့ေန႔ဟာ က်မတို႔ လိုခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္ကို ေရာက္မယ့္ေန႔ေပါ့။

ဒါဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ေမးခြန္း ထပ္ေမးလာႏိုင္ပါတယ္။
“ဆုေတာင္းတိုင္းျပည့္သလား”
ဆုေတာင္းတိုင္း ျပည့္ မျပည့္ကေတာ့ မိမိရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေပၚ မူတည္ ပါတယ္။ ဆုေတာင္းထားတိုင္းလည္း ခ်က္ခ်င္းျပည့္ခ်င္မွ ျပည့္မွာပါ။ ခုန ေျပာသလို စုဘူးႀကီး ျပည့္လာမယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္သင့္ရင္ ေစာင့္ရမွာေပါ့။ ေစာင့္ တယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာလည္း ထိုင္ေစာင့္ေနရမွာမဟုတ္ပါ။ ေကာင္းမႈေတြ ဆက္ျပဳရင္း အားထုတ္ရင္း က်င့္ၾကံရင္း ေစာင့္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

က်မတို႔ နိဗၺာန္ရဖို႔ ဆုေတာင္းတယ္။ နိဗၺာန္မရခင္စပ္ၾကားမွာ လူခ်မ္းသာ၊ နတ္ခ်မ္းသာ၊ ျဗဟၼာခ်မ္းသာ ျဖစ္လိုတယ္။ ဆင္းရဲေတြ ငရဲေတြကင္းလိုတယ္။ သာသနာတြင္းအခါမို႔သာ က်မတို႔ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳဖို႔ ဆုေတာင္းခြင့္ရွိတာ ပါ။ သာသနာပ အခါ လူလာျဖစ္ရင္ နိဗၺာန္ဆိုတာ ဘာလဲ မဂ္ ဖိုလ္ ဆိုတာ ဘာလဲ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အျမင့္ဆံုးဆုေတာင္းႏိုင္ရင္ လူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာ ေလာက္ပဲ ေတာင္းႏိုင္မွာပဲ။ ဒီေတာ့ ျဖစ္လာရင္လည္း သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ အတိုင္း လူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာပဲ ျဖစ္လာမွာပဲ။

“ဆုေတာင္းလာရင္ ျပည့္ေစသတည္းလို႔ ဘယ္သူက ျဖည့္ဆည္းေပးတာလဲ”
အဲဒီလိုေမးလာရင္ေတာ့ … မိမိျပဳလုပ္တဲ့ အလုပ္ေတြက မိမိဆုေတာင္း အျမန္ ျပည့္ဖို႔ မျပည့္ဖို႔ကို တာ၀န္ယူပါလိမ့္မယ္ လို႔သာေျပာရမွာပါပဲ။
ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ ဘုရားျဖစ္ဖို႔အတြက္ ဘုရားဆုကိုပန္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘုရားဆုပန္ခဲ့တဲ့အတိုင္း ဘုရားျဖစ္ေၾကာင္း အက်င့္ေကာင္းေတြကို ျပဳလုပ္ခဲ့ အားထုတ္ခဲ့ ပါရမီေတာ္ေတြ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ရတယ္။ ဘုရားျဖစ္လိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ဘုရားဆုပန္တယ္၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ရဟႏၱာ၊ ျဖစ္လိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ပေစၥကဗုဒၶါဆု၊ ရဟႏၱာဆုကို ပန္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုဆုပန္တဲ့အတိုင္း ရေအာင္ အားထုတ္မွ ျဖည့္က်င့္မွလည္း လိုခ်င္တဲ့ ဆု၊ မိမိ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျပည့္၀မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ ဘယ္အလုပ္မဆို ရည္ရြယ္ခ်က္ထားဖို႔ နဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ အတိုင္း ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဆုေတာင္းတယ္ ဆိုတာ ေလကုန္႐ံုသက္သက္ အခ်ည္းႏွီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မိမိ ရင္ထဲက ဆႏၵကို အဓိပတိ တပ္ၿပီး ဦးတည္ခ်က္တခု ရည္ရြယ္ခ်က္တခု အေနနဲ႔ ဖြင့္ဟ ေျပာဆိုျခင္းမို႔ “ဆု” ဆိုတာ ေတာင္းသင့္တယ္လို႔ က်မကေတာ့ ယူဆေၾကာင္းပါရွင္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၅၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၇
ည ၉ နာရီ