ေငြလြယ္လွ်င္ တဆယ္ေလာက္
ခ်ီးေျမွာက္ပါ့ ေမာင္ျမိဳင္ေလး။
တဆယ္သာပိုင္ …ေပးႏိုင္ရဲ႕ ငါးက်ပ္
က်ေနာ့္မွာ ဆရာ့နည္း … မန္းနီးလြန္ျပတ္။
***
အထက္ပါ စာခ်ဳိးကေလးကို ေရးခဲ့သူကေတာ့ ဆရာႀကီး ဦးရန္ေအာင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မငယ္စဥ္က ဆရာႀကီးဦးရန္ေအာင္ေရးတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ (အမည္ မမွတ္မိေတာ့) မွာ ဖတ္ခဲ့ဖူးၿပီး သေဘာက်လို႔ ခုထိမွတ္မိေနတာပါ။ ဘာလို႔မွတ္မိ ေနလဲဆိုေတာ့ … တခါတေလ က်မမွာ ပိုက္ဆံမရွိရင္ အေမ၊ အေဖနဲ႔ အမေတြကို အဲဒီလိုေျပာၿပီး ေတာင္းေလ့ရွိတာေၾကာင့္မို႔ပါပဲ။
ဒီစာခ်ဳိးေလးကို ဆရာႀကီးေရးခဲ့ပံုကို က်မ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ တရက္မွာ ဆရာႀကီးက မဂၢဇင္းတိုက္တခုကို စာမူခထုတ္ဖို႔ ေရာက္သြားပါသတဲ့။ တာ၀န္ရွိသူအယ္ဒီတာဟာ တိုက္မွာမရွိေတာ့ စာမူခ ထုတ္လို႔မရဘူး ျဖစ္ေနပါ တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ တိုက္က အလုပ္သမားတဦးျဖစ္သူ ေမာင္ျမိဳင္ေလးဆီက ေငြ တဆယ္ ေခ်းလိုက္တယ္။ ေမာင္ျမိဳင္ေလးက သူ႔မွာလည္း တဆယ္သာရွိတာမို႔ ငါးက်ပ္သာ ေခ်းလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးကို ဆရာႀကီးက ခ်က္ခ်င္းပဲ ထိုင္ၿပီး စာစပ္လိုက္သတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ျမိဳင္ေလးကို ေပးဖတ္တယ္တဲ့။ ေမာင္ျမိဳင္ေလးက ဒီစာခ်ဳိးကေလးကို တိုက္မွာရွိတဲ့ က်န္သူေတြ ကို ျပေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ စာကို ခ်ီးေျမွာက္ပူေဇာ္တဲ့ အေနနဲ႔ တေယာက္နည္းနည္း ပိုက္ဆံကေလးေတြ လွဴလိုက္ပါသတဲ့။
ဟိုးအရင္က က်မ ဖတ္ခဲ့ဖူးတာေလးပါ။ ကဗ်ာကိုသာ ေသခ်ာမွတ္မိၿပီး အေၾကာင္း အရာက က်မ စိတ္ထဲ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပတာမို႔ အနည္း အက်ဥ္း လြဲမွားေကာင္း လြဲမွား ႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီအေၾကာင္းအရာေလး ဖတ္မိစဥ္ကတည္းက ေငြေၾကးမေျပလည္ခ်ဳိ႕တဲ့ရွာတဲ့ စာေရးဆရာေတြဘ၀ကို က်မစိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့မိတယ္။ စာေရးဆရာတို္င္းေတာ့ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ခ်မ္းသာတဲ့ ေျပလည္တဲ့ စာေရးသူေတြ တပံုႀကီးရွိပါတယ္။ ဆရာႀကီးဦးရန္ေအာင္တို႔ေခတ္က ေငြေၾကးတန္ဖိုး ျမင့္မားေနခ်ိန္မွာေတာင္ ခုလို ခ်ဳိ႕တဲ့မႈနဲ႔ ႀကံဳရတယ္ဆိုေတာ့ ခုေခတ္မွာဆို ပိုၿပီး ဆိုးႏိုင္ပါတယ္။ စာမူခေတြ ဘယ္ေလာက္တိုးေပးေပး စား၀တ္ေနေရး လံုေလာက္ေစတဲ့ ေငြေၾကး ရႏိုင္ရဲ႕လား က်မေတြးမိပါတယ္။
ဟိုတေန႔က ညီလင္းဆက္ဘေလာ့မွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ အိုင္ဒီယာမဂၢဇင္းက သူ႔ကို စာမူခ ၅၀၀၀ က်ပ္ ေပးပါသတဲ့။ စာေရးသူတေယာက္ဟာ တလကို ဘယ္ႏွပုဒ္ေရးႏိုင္မလဲ။ ၁၀ ပုဒ္ေရးႏိုင္ရင္ တလကို ငါးေသာင္း၊ ၂၀ ပုဒ္ ေရးႏိုင္ရင္ တသိန္း၊ ဒီေခတ္မွာ တသိန္းနဲ႔ မိသားစု တလ ရပ္တည္ဖို႔ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ တကယ္လို႔ နာမည္ႀကီး စာေရးသူကို စာမူခပိုေပးတယ္ဆိုရင္လည္း တပုဒ္ တေသာင္းထက္ေတာ့ မပိုေလာက္ဘူးထင္တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးျခင္း သက္သက္နဲ႔သာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳတဲ့ စာေရးဆရာ တေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ ရပ္တည္မႈဟာ အဆင္ေျပႏိုင္ပါ့မလား … က်မ စဥ္းစားေနမိတယ္။
တေလာက က်မနဲ႔ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ အားကစားဂ်ာနယ္တခုက အယ္ဒီတာေပါက္စ တေယာက္နဲ႔ ဆံုျဖစ္ေတာ့ သူကေျပာျပတယ္။ သူ႔ဆရာ (အားကစားဂ်ာနယ္ ေလာကမွာ နာမည္ႀကီးသူ) တဦးဟာ တလ၀င္ေငြ သိန္း ၃၀ နဲ႔ ၄၀ ၾကားမွာ ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
အဲဒီလိုစာေရးသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ခုေခတ္ Best seller စာရင္း၀င္ စာေရးဆရာေတြလည္း စာေရးျခင္းနဲ႔ အဆင္ေျပေျပ အသက္ေမြးႏိုင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ … အဆင္မေျပတဲ့ စာေရး ဆရာေတြလည္း တပံုႀကီး ရွိေနဆဲပါပဲ။
ဆရာႀကီးဦးရန္ေအာင္တို႔ေခတ္မွာလည္း အဆင္ေျပတဲ့ စာေရးဆရာေတြရွိတာပါပဲ။ ဥပမာ - ဆရာမဟာေဆြဆိုရင္ ႐ုပ္ရွင္ဆင္ဆာလူႀကီးအေနနဲ႔လည္း လုပ္ရပါသတဲ့။ တခါထိုင္ၾကည့္ေပးရင္ ေငြ ၃၀ က်ပ္ ရတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။
“ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔အဖို႔ေတာ့ ႐ႈံးပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်ိန္ ေလာက္ စာထိုင္ေရးမယ္ဆိုရင္ တေဖာင္ေတာ့ အနည္းဆံုးျပီးတာေပါ့၊ တေဖာင္ ဆိုရင္ ၅၀၊ အခုေတာ့ ၃၀”
လို႔ ဆရာႀကီးမဟာေဆြက ေျပာခဲ့ဖူးပါသတဲ့။
မဂၢဇင္းမွာ က်မ စာစေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္တုန္းက စာမူခ ၁၅၀ က်ပ္ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ စား/ေဖ်ာ္ကထုတ္တဲ့ ေရႊ၀တ္မႈန္မဂၢဇင္းကေတာ့ ၃၀၀ က်ပ္ေပးတယ္။ ၃၀၀ က်ပ္ဆို က်မမွာ မ်ားလွၿပီဆိုၿပီး ၀မ္းသာလိုက္ရတာ။ တခ်ဳိ႕မဂၢဇင္း ကေတာ့ ၂၀၀ က်ပ္ ေပးပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စာမူခေတြ တက္လာလိုက္တာ က်မေနာက္ဆံုး ေရးတဲ့ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာေတာ့ စာမူခ ၁၅၀၀ - ၂၀၀၀ က်ပ္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ စာမူခ သြားထုတ္တဲ့ ၿမိဳ႕ထဲ အသြားအျပန္ ကားခနဲ႔တြင္ စာမူခက ကုန္သြား ပါေရာလား။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ က်မလည္း ဘယ္ဆီမွ မပို႔ေတာ့ဘဲ ကိုယ္တိုင္ေရး ကိုယ္တိုင္ဖတ္ပဲ လုပ္ေနခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။
တခုစဥ္းစားမရတာက ၀တၳဳဆိုရင္ စာမူခပိုရၿပီး ကဗ်ာဆိုရင္ နည္းနည္းပဲရပါတယ္။ ခုေတာ့ ဘယ္လိုလဲ မသိပါဘူး။ က်မသိသေလာက္ ၀တၳဳတိုတပုဒ္ကို ၁၅၀ ေပး တုန္းက ကဗ်ာတပုဒ္ ၅၀ နဲ႔ ၇၅ က်ပ္ ေလာက္သာ ရပါတယ္။ ကဗ်ာတပုဒ္ဟာ ၀တၳဳထက္တိုေပမဲ့ ကဗ်ာေရးရတာ ပိုခက္ၿပီး သူ႔အတြက္ အခ်ိန္ေပးရတာဟာ ၀တၳဳ ထက္ ပိုၿပီး ၾကာေကာင္းၾကာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကို စာမူခက်ေတာ့ ဘာလို႔နည္းေပး ရတာလဲဆိုတာ က်မ မေတြးတတ္ခဲ့ပါဘူး။ ကဗ်ာဆရာေတြဘက္က က်မ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္မိေပမဲ့ ဒါဟာ က်မတို႔ရဲ႕ စာနယ္ဇင္းေလာကမွာေတာ့ ထံုးစံ တခုလို ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
ကဗ်ာဉာဏ္ ပါရမီ ရင့္သန္လွတဲ့ ဆရာႀကီးဦးရန္ေအာင္လိုမ်ဳိးပုဂၢိဳလ္ႀကီးကေတာ့ ခ်က္ခ်င္း လက္တန္း ကဗ်ာစပ္ႏိုင္တာေပါ့။ အေပၚမွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ကဗ်ာမ်ဳိး … ဟိုတေလာက က်မေရးခဲ့ဖူးတဲ့ “လိုက္ၾကမလား” ပို႔စ္ထဲက ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာရဲ႕ တဟီတီကို ကာရန္နဲ႔ ျပန္ေရးတဲ့ “ကဗ်ာမ်ဳိး” … ဆရာႀကီးဟာ ခ်က္ခ်င္း လက္တန္းေရးခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ ေနာက္တပုဒ္ ဆရာႀကီး လက္တန္းေရးခဲ့တာကို ထပ္ၿပီး ေဖာ္ျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒီကဗ်ာ ေရးျဖစ္ပံုက …. ဒီလိုပါ။
႐ႈမ၀မဂၢဇင္းတိုက္မွာ စာမူခသြားထုတ္ေတာ့ ပိုင္ရွင္ ဦးေက်ာ္က မရွိပါဘူး။ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ေနပံုရပါတယ္။ အယ္ဒီတာ ဦးႀကီးေမာင္ (ေငြဥေဒါင္း) သာရွိပါ တယ္။ ဆရာႀကီးက စာမူခ ေငြမလိုခ်င္ဘူး။ မဂၢဇင္းစာအုပ္သာ လိုခ်င္တာေၾကာင့္ မဂၢဇင္းေပးဖို႔ေျပာေတာ့ ေငြဥေဒါင္းက ဘယ္ႏွစ္အုပ္ေပးရမွန္း မဆံုးျဖတ္တတ္ တာနဲ႔ ေနာက္တေခါက္ ထပ္လာဖို႔ ေျပာတဲ့အခါ … ဆရာႀကီးက ကဗ်ာတပုဒ္ လက္တန္းေရးကာ ေပးခဲ့သတဲ့။
ဆရာႀကီးက ဘာလို႔ ေငြမလိုခ်င္ဘဲ စာအုပ္ပဲ လိုခ်င္ရသလဲဆိုတာလည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ေငြကိုယူရင္ ေပးရသူကလညး္ တာ၀န္ႀကီးလို႔ အားနာဖို႔ ေကာင္းတာကတေၾကာင္း အလ်ဥ္းမသင့္ရင္ ရေတာင္ မရတတ္တာက တေၾကာင္း ေၾကာင့္ရယ္ပါ။ စာအုပ္ဆိုေတာ့ ေပးရသူမွာလည္း ေခ်ာင္ခ်ိ၊ သူလည္း ေလာေလာလတ္လတ္ရ၊ ျပန္ေရာင္းေပးသူအတြက္လည္း ေကာ္မရွင္ရႏိုင္တယ္ လို႔ ေျပာပါသတဲ့။ ဆရာႀကီးဟာ စာမူခအစား စာအုပ္ယူၿပီး ျပန္ေရာင္းတဲ့စနစ္ကို သေဘာက်ပံုရပါတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ခုလို ကဗ်ာတပုဒ္ ဦးေက်ာ္အတြက္ ေရးစပ္ေပးခဲ့တယ္။
“ေက်ာ္ဆရာ၊ ေသာ္ရတနာ ထုပၸတ္ဖိုးကိုလ၊ မညွဳိးေအာင္ လိုခ်င္လွပါလို႔၊ ေရာက္ရပါဘိ။
ဦးထုပ္ဆြဲပါလို႔၊ ရိပ္ပြဲကိုသြားဟန္ထင္ရဲ႕လို႔၊ ငေငြစင္ ေဒါင္းလဥရယ္က၊ ညႊန္းျပဳလို႔ သည္ေမာင္ျပန္၊ ေနာက္တဖန္ လာခဲ့ဦးမည္ပ၊ ဓနဆို စကၠဴကက္ကို၊ မပ်က္ေအာင္ ထုတ္မထားပါနဲ႔၊ ဘုတ္မ်ားသာ ရလိုေၾကာင္း၊ ေတာင္းပန္ပါ၏။”
ဒါကို ဖတ္ရၿပီး က်မမွာ စာေရးသူေတြရရွိတဲ့ ေငြေၾကးပမာဏနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ဉာဏ္နဲ႔ ဦးေႏွာက္ကို အသံုးျပဳရတာ တန္ဖိုးညီမွ်ပါရဲ႕လား စဥ္းစားမိပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာက စာေရးသူေတြေရာ … ဘယ္လိုမ်ဳိးပါလိမ့္ … ။ က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေရႊ၊ ေငြ၊ ရတနာပစၥည္းေတြ၊ အေျခခံစားကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ တန္ဖိုး ဘယ္ေလာက္ ျမင့္ေန ေပမဲ့လို႔ ဦးေႏွာက္ထြက္ကုန္မွာက်ေတာ့ တန္ဖိုးနိမ့္က်လွခ်ည္လားရယ္လို႔ မခ်ိတင္ကဲ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၃၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၇
၀၀ နာရီ ၁၅ မိနစ္
ကိုးကား။ … ။ ေငြဥေဒါင္း၏ စာ၀ကၤပါ
ခ်ီးေျမွာက္ပါ့ ေမာင္ျမိဳင္ေလး။
တဆယ္သာပိုင္ …ေပးႏိုင္ရဲ႕ ငါးက်ပ္
က်ေနာ့္မွာ ဆရာ့နည္း … မန္းနီးလြန္ျပတ္။
***
အထက္ပါ စာခ်ဳိးကေလးကို ေရးခဲ့သူကေတာ့ ဆရာႀကီး ဦးရန္ေအာင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မငယ္စဥ္က ဆရာႀကီးဦးရန္ေအာင္ေရးတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ (အမည္ မမွတ္မိေတာ့) မွာ ဖတ္ခဲ့ဖူးၿပီး သေဘာက်လို႔ ခုထိမွတ္မိေနတာပါ။ ဘာလို႔မွတ္မိ ေနလဲဆိုေတာ့ … တခါတေလ က်မမွာ ပိုက္ဆံမရွိရင္ အေမ၊ အေဖနဲ႔ အမေတြကို အဲဒီလိုေျပာၿပီး ေတာင္းေလ့ရွိတာေၾကာင့္မို႔ပါပဲ။
ဒီစာခ်ဳိးေလးကို ဆရာႀကီးေရးခဲ့ပံုကို က်မ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ တရက္မွာ ဆရာႀကီးက မဂၢဇင္းတိုက္တခုကို စာမူခထုတ္ဖို႔ ေရာက္သြားပါသတဲ့။ တာ၀န္ရွိသူအယ္ဒီတာဟာ တိုက္မွာမရွိေတာ့ စာမူခ ထုတ္လို႔မရဘူး ျဖစ္ေနပါ တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ တိုက္က အလုပ္သမားတဦးျဖစ္သူ ေမာင္ျမိဳင္ေလးဆီက ေငြ တဆယ္ ေခ်းလိုက္တယ္။ ေမာင္ျမိဳင္ေလးက သူ႔မွာလည္း တဆယ္သာရွိတာမို႔ ငါးက်ပ္သာ ေခ်းလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးကို ဆရာႀကီးက ခ်က္ခ်င္းပဲ ထိုင္ၿပီး စာစပ္လိုက္သတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ျမိဳင္ေလးကို ေပးဖတ္တယ္တဲ့။ ေမာင္ျမိဳင္ေလးက ဒီစာခ်ဳိးကေလးကို တိုက္မွာရွိတဲ့ က်န္သူေတြ ကို ျပေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ စာကို ခ်ီးေျမွာက္ပူေဇာ္တဲ့ အေနနဲ႔ တေယာက္နည္းနည္း ပိုက္ဆံကေလးေတြ လွဴလိုက္ပါသတဲ့။
ဟိုးအရင္က က်မ ဖတ္ခဲ့ဖူးတာေလးပါ။ ကဗ်ာကိုသာ ေသခ်ာမွတ္မိၿပီး အေၾကာင္း အရာက က်မ စိတ္ထဲ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပတာမို႔ အနည္း အက်ဥ္း လြဲမွားေကာင္း လြဲမွား ႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီအေၾကာင္းအရာေလး ဖတ္မိစဥ္ကတည္းက ေငြေၾကးမေျပလည္ခ်ဳိ႕တဲ့ရွာတဲ့ စာေရးဆရာေတြဘ၀ကို က်မစိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့မိတယ္။ စာေရးဆရာတို္င္းေတာ့ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ခ်မ္းသာတဲ့ ေျပလည္တဲ့ စာေရးသူေတြ တပံုႀကီးရွိပါတယ္။ ဆရာႀကီးဦးရန္ေအာင္တို႔ေခတ္က ေငြေၾကးတန္ဖိုး ျမင့္မားေနခ်ိန္မွာေတာင္ ခုလို ခ်ဳိ႕တဲ့မႈနဲ႔ ႀကံဳရတယ္ဆိုေတာ့ ခုေခတ္မွာဆို ပိုၿပီး ဆိုးႏိုင္ပါတယ္။ စာမူခေတြ ဘယ္ေလာက္တိုးေပးေပး စား၀တ္ေနေရး လံုေလာက္ေစတဲ့ ေငြေၾကး ရႏိုင္ရဲ႕လား က်မေတြးမိပါတယ္။
ဟိုတေန႔က ညီလင္းဆက္ဘေလာ့မွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ အိုင္ဒီယာမဂၢဇင္းက သူ႔ကို စာမူခ ၅၀၀၀ က်ပ္ ေပးပါသတဲ့။ စာေရးသူတေယာက္ဟာ တလကို ဘယ္ႏွပုဒ္ေရးႏိုင္မလဲ။ ၁၀ ပုဒ္ေရးႏိုင္ရင္ တလကို ငါးေသာင္း၊ ၂၀ ပုဒ္ ေရးႏိုင္ရင္ တသိန္း၊ ဒီေခတ္မွာ တသိန္းနဲ႔ မိသားစု တလ ရပ္တည္ဖို႔ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ တကယ္လို႔ နာမည္ႀကီး စာေရးသူကို စာမူခပိုေပးတယ္ဆိုရင္လည္း တပုဒ္ တေသာင္းထက္ေတာ့ မပိုေလာက္ဘူးထင္တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးျခင္း သက္သက္နဲ႔သာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳတဲ့ စာေရးဆရာ တေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ ရပ္တည္မႈဟာ အဆင္ေျပႏိုင္ပါ့မလား … က်မ စဥ္းစားေနမိတယ္။
တေလာက က်မနဲ႔ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ အားကစားဂ်ာနယ္တခုက အယ္ဒီတာေပါက္စ တေယာက္နဲ႔ ဆံုျဖစ္ေတာ့ သူကေျပာျပတယ္။ သူ႔ဆရာ (အားကစားဂ်ာနယ္ ေလာကမွာ နာမည္ႀကီးသူ) တဦးဟာ တလ၀င္ေငြ သိန္း ၃၀ နဲ႔ ၄၀ ၾကားမွာ ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
အဲဒီလိုစာေရးသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ခုေခတ္ Best seller စာရင္း၀င္ စာေရးဆရာေတြလည္း စာေရးျခင္းနဲ႔ အဆင္ေျပေျပ အသက္ေမြးႏိုင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ … အဆင္မေျပတဲ့ စာေရး ဆရာေတြလည္း တပံုႀကီး ရွိေနဆဲပါပဲ။
ဆရာႀကီးဦးရန္ေအာင္တို႔ေခတ္မွာလည္း အဆင္ေျပတဲ့ စာေရးဆရာေတြရွိတာပါပဲ။ ဥပမာ - ဆရာမဟာေဆြဆိုရင္ ႐ုပ္ရွင္ဆင္ဆာလူႀကီးအေနနဲ႔လည္း လုပ္ရပါသတဲ့။ တခါထိုင္ၾကည့္ေပးရင္ ေငြ ၃၀ က်ပ္ ရတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။
“ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔အဖို႔ေတာ့ ႐ႈံးပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်ိန္ ေလာက္ စာထိုင္ေရးမယ္ဆိုရင္ တေဖာင္ေတာ့ အနည္းဆံုးျပီးတာေပါ့၊ တေဖာင္ ဆိုရင္ ၅၀၊ အခုေတာ့ ၃၀”
လို႔ ဆရာႀကီးမဟာေဆြက ေျပာခဲ့ဖူးပါသတဲ့။
မဂၢဇင္းမွာ က်မ စာစေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္တုန္းက စာမူခ ၁၅၀ က်ပ္ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ စား/ေဖ်ာ္ကထုတ္တဲ့ ေရႊ၀တ္မႈန္မဂၢဇင္းကေတာ့ ၃၀၀ က်ပ္ေပးတယ္။ ၃၀၀ က်ပ္ဆို က်မမွာ မ်ားလွၿပီဆိုၿပီး ၀မ္းသာလိုက္ရတာ။ တခ်ဳိ႕မဂၢဇင္း ကေတာ့ ၂၀၀ က်ပ္ ေပးပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စာမူခေတြ တက္လာလိုက္တာ က်မေနာက္ဆံုး ေရးတဲ့ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာေတာ့ စာမူခ ၁၅၀၀ - ၂၀၀၀ က်ပ္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ စာမူခ သြားထုတ္တဲ့ ၿမိဳ႕ထဲ အသြားအျပန္ ကားခနဲ႔တြင္ စာမူခက ကုန္သြား ပါေရာလား။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ က်မလည္း ဘယ္ဆီမွ မပို႔ေတာ့ဘဲ ကိုယ္တိုင္ေရး ကိုယ္တိုင္ဖတ္ပဲ လုပ္ေနခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။
တခုစဥ္းစားမရတာက ၀တၳဳဆိုရင္ စာမူခပိုရၿပီး ကဗ်ာဆိုရင္ နည္းနည္းပဲရပါတယ္။ ခုေတာ့ ဘယ္လိုလဲ မသိပါဘူး။ က်မသိသေလာက္ ၀တၳဳတိုတပုဒ္ကို ၁၅၀ ေပး တုန္းက ကဗ်ာတပုဒ္ ၅၀ နဲ႔ ၇၅ က်ပ္ ေလာက္သာ ရပါတယ္။ ကဗ်ာတပုဒ္ဟာ ၀တၳဳထက္တိုေပမဲ့ ကဗ်ာေရးရတာ ပိုခက္ၿပီး သူ႔အတြက္ အခ်ိန္ေပးရတာဟာ ၀တၳဳ ထက္ ပိုၿပီး ၾကာေကာင္းၾကာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကို စာမူခက်ေတာ့ ဘာလို႔နည္းေပး ရတာလဲဆိုတာ က်မ မေတြးတတ္ခဲ့ပါဘူး။ ကဗ်ာဆရာေတြဘက္က က်မ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္မိေပမဲ့ ဒါဟာ က်မတို႔ရဲ႕ စာနယ္ဇင္းေလာကမွာေတာ့ ထံုးစံ တခုလို ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
ကဗ်ာဉာဏ္ ပါရမီ ရင့္သန္လွတဲ့ ဆရာႀကီးဦးရန္ေအာင္လိုမ်ဳိးပုဂၢိဳလ္ႀကီးကေတာ့ ခ်က္ခ်င္း လက္တန္း ကဗ်ာစပ္ႏိုင္တာေပါ့။ အေပၚမွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ကဗ်ာမ်ဳိး … ဟိုတေလာက က်မေရးခဲ့ဖူးတဲ့ “လိုက္ၾကမလား” ပို႔စ္ထဲက ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာရဲ႕ တဟီတီကို ကာရန္နဲ႔ ျပန္ေရးတဲ့ “ကဗ်ာမ်ဳိး” … ဆရာႀကီးဟာ ခ်က္ခ်င္း လက္တန္းေရးခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ ေနာက္တပုဒ္ ဆရာႀကီး လက္တန္းေရးခဲ့တာကို ထပ္ၿပီး ေဖာ္ျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒီကဗ်ာ ေရးျဖစ္ပံုက …. ဒီလိုပါ။
႐ႈမ၀မဂၢဇင္းတိုက္မွာ စာမူခသြားထုတ္ေတာ့ ပိုင္ရွင္ ဦးေက်ာ္က မရွိပါဘူး။ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ေနပံုရပါတယ္။ အယ္ဒီတာ ဦးႀကီးေမာင္ (ေငြဥေဒါင္း) သာရွိပါ တယ္။ ဆရာႀကီးက စာမူခ ေငြမလိုခ်င္ဘူး။ မဂၢဇင္းစာအုပ္သာ လိုခ်င္တာေၾကာင့္ မဂၢဇင္းေပးဖို႔ေျပာေတာ့ ေငြဥေဒါင္းက ဘယ္ႏွစ္အုပ္ေပးရမွန္း မဆံုးျဖတ္တတ္ တာနဲ႔ ေနာက္တေခါက္ ထပ္လာဖို႔ ေျပာတဲ့အခါ … ဆရာႀကီးက ကဗ်ာတပုဒ္ လက္တန္းေရးကာ ေပးခဲ့သတဲ့။
ဆရာႀကီးက ဘာလို႔ ေငြမလိုခ်င္ဘဲ စာအုပ္ပဲ လိုခ်င္ရသလဲဆိုတာလည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ေငြကိုယူရင္ ေပးရသူကလညး္ တာ၀န္ႀကီးလို႔ အားနာဖို႔ ေကာင္းတာကတေၾကာင္း အလ်ဥ္းမသင့္ရင္ ရေတာင္ မရတတ္တာက တေၾကာင္း ေၾကာင့္ရယ္ပါ။ စာအုပ္ဆိုေတာ့ ေပးရသူမွာလည္း ေခ်ာင္ခ်ိ၊ သူလည္း ေလာေလာလတ္လတ္ရ၊ ျပန္ေရာင္းေပးသူအတြက္လည္း ေကာ္မရွင္ရႏိုင္တယ္ လို႔ ေျပာပါသတဲ့။ ဆရာႀကီးဟာ စာမူခအစား စာအုပ္ယူၿပီး ျပန္ေရာင္းတဲ့စနစ္ကို သေဘာက်ပံုရပါတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ခုလို ကဗ်ာတပုဒ္ ဦးေက်ာ္အတြက္ ေရးစပ္ေပးခဲ့တယ္။
“ေက်ာ္ဆရာ၊ ေသာ္ရတနာ ထုပၸတ္ဖိုးကိုလ၊ မညွဳိးေအာင္ လိုခ်င္လွပါလို႔၊ ေရာက္ရပါဘိ။
ဦးထုပ္ဆြဲပါလို႔၊ ရိပ္ပြဲကိုသြားဟန္ထင္ရဲ႕လို႔၊ ငေငြစင္ ေဒါင္းလဥရယ္က၊ ညႊန္းျပဳလို႔ သည္ေမာင္ျပန္၊ ေနာက္တဖန္ လာခဲ့ဦးမည္ပ၊ ဓနဆို စကၠဴကက္ကို၊ မပ်က္ေအာင္ ထုတ္မထားပါနဲ႔၊ ဘုတ္မ်ားသာ ရလိုေၾကာင္း၊ ေတာင္းပန္ပါ၏။”
ဒါကို ဖတ္ရၿပီး က်မမွာ စာေရးသူေတြရရွိတဲ့ ေငြေၾကးပမာဏနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ဉာဏ္နဲ႔ ဦးေႏွာက္ကို အသံုးျပဳရတာ တန္ဖိုးညီမွ်ပါရဲ႕လား စဥ္းစားမိပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာက စာေရးသူေတြေရာ … ဘယ္လိုမ်ဳိးပါလိမ့္ … ။ က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေရႊ၊ ေငြ၊ ရတနာပစၥည္းေတြ၊ အေျခခံစားကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ တန္ဖိုး ဘယ္ေလာက္ ျမင့္ေန ေပမဲ့လို႔ ဦးေႏွာက္ထြက္ကုန္မွာက်ေတာ့ တန္ဖိုးနိမ့္က်လွခ်ည္လားရယ္လို႔ မခ်ိတင္ကဲ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၃၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၇
၀၀ နာရီ ၁၅ မိနစ္
ကိုးကား။ … ။ ေငြဥေဒါင္း၏ စာ၀ကၤပါ
3 comments:
စာမူတပုဒ္ ငါးေထာင္ဆိုတဲ့ ႏႈန္းထားကေတာ့ နည္းလြန္းတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။ ဒီဘက္က အင္တာနက္ဂ်ာနယ္တခ်ိဳ႕ေတာင္ ဥပမာ ေခတ္ျပိဳင္ဆိုရင္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ထုိင္းဘတ္ေငြ ငါးရာ၊ ကဗ်ာ အတြက္ သုံးရာ ေပးတာမ်ိဳး။ တဘက္က ၾကည့္ျပန္ေတာ့လဲ ျမန္မာျပည္ရဲ့ စာအုပ္ ထုတ္ေ၀ရတဲ့ ပုံစံကိုက ဒီလုိမ်ိဳး စာမူခေတြ နည္းေစတဲ့ အခ်က္လားေတာ့ မသိ။ စာေပ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ က်င္လည္တဲ့လူေတြက ဒီထက္ ပိုသိႏိုင္မယ္ထင္တယ္။ ကဗ်ာကို တျခားစာေတြနဲ႔ တန္းတူ စာမူခ မေပးတာကို က်ေနာ္လဲ သေဘာမက်ဘူး။ ကဗ်ာက စကားလုံးကုိ က်စ္လစ္ေအာင္ ေရးဖြဲ႔ရလို႔ ပိုေတာင္ အားစိုက္ရလိမ့္အုံးမယ္။
hee hee
I love this post.
I get 4000 kyats for one article.
hee . It's enough . Ma May.
:D
အစ္မေရ ...
စာမူခ တစ္ပုဒ္ ၅၀၀၀၊ အပုဒ္ ၂၀ ဆိုမွ တစ္သိန္း၊ ျမန္မာ့ စာေပေလာကမွာ လတိုင္းလတိုင္း တစ္လကို စာ အပုဒ္၂၀ ပါေနတဲ့ စာေရးဆရာ ဘယ္မွာမ်ား ရွိလို႕လဲအစ္မရယ္။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ တစ္လကို အမ်ားဆံုး ပါႏိုင္မွ မဂၢဇင္း ၄ - ၅ အုပ္မွာ စာေလး ၄ - ၅ ပုဒ္ေပါ့။ ၀တၳဳတို စာေရးဆရာ ဆိုတဲ့ အလုပ္တစ္ခုတည္းနဲ႕ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူးေလ။
ကုိ ေစးထူးေရ ... ေခတ္ၿပိဳင္တို႕ ဘာတို႕က သူတို႕ကို ေထာက္ပံ့ထားတဲ့ funds တစ္ခုခု ရွိလုိ႕ ဒါမ်ိဳးေပးႏိုင္တယ္နဲ႕တူပါရဲ႕။ ျပည္တြင္းမွာ ေၾကာ္ျငာတစ္ခုတည္း အားကိုးေနရတဲ့ မဂၢဇင္းေတြကေတာ့ ေပးႏိုင္ဖုိ႕ လမ္းမျမင္မိပါဘူး။
Post a Comment