Wednesday, January 25, 2012

ဦးပုည၏ ၀တၳဳမ်ား ... အပိုင္း (၇)

အေလာင္းေတာ္ ယုန္မင္း၀တၳဳ
(ဇာတ္သိမ္း)
ပုဏၰားႀကီးလည္း ေရွးနည္းျဖင့္ ေျမေခြးအား ခ်ီးေျမႇာက္၍၊ ေမ်ာက္သူေတာ္ထံ၊ ရပ္ခံ ေတာင္းရမ္းျပန္ေလေသာ္၊ ၀ါနရိႏၵ၊ အာစာရ အရိယာ၊ သတၱ၀ါေမ်ာက္မင္းသည္၊ ဆႏၵရင္းနကိုယ္က၊ လွဴလိုသည့္ ေစတနာ၊ အားႀကီးစြာေသာေၾကာင့္၊ ပ်ဴငွါရႊန္းရႊန္း၊ ႏႈတ္ခြန္းခ်ဳိေမာ၊ စကားေျပာလို၍ -
အမၺ ပေကၠာဒကံ သီတံ၊
သီတစၧာယာ မေနာရမာ။
ဣဒံ ျဗာဟၼဏ ေမ အတၳိ၊
ဧတံ ဘုတြာ ၀ေန ၀သ။ ။
ဟူေသာ ဂါထာကို ရြတ္၏။
ထိုဂါထာ၏ အနက္အဓိအပၸါယ္ကား၊ ပိတ္ျဖဴစလြယ္၊ ဆင္တင့္တယ္ေသာ၊ အႏြယ္ျဗဟၼာ၊ မင္းဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္တေယာက္၊ ေတာသားေမ်ာက္မူ၊ ညႇီေငွါက္သားငါး၊ စားဘြယ္မရွိ၊ က၀ိသခင္၊ ရွင္ဟူးရားျဖဴ၊ လိုေတာ္မူလွ်င္၊ ၾကဴၾကဴေမႊးႀကိဳင္၊ အခိုင္ႏွင့္တကြ၊ အဗၻႏၲရဂိုဏ္း၀င္၊ ပင္ေပၚမွည့္ သရက္သီး၊ လံုးႀကီးေရႊ၀ါ၊ ရသာထူးျခား၊ စားစရာကိုမူကား၊ ေဖြရွာ၍ ထားေသာေၾကာင့္၊ ကၽြႏ္ုပ္အားရွိပါ၏။ မင္းဆရာပုဏၰား၊ စားပါ သံုးပါ၊ သဲသာသည့္ ဆိပ္ကမ္းက၊ စမ္းေရကေလး၊ ေအးက-ေအး၊ ခ်ဳိက-ခ်ဳိ၊ တည္းခိုစဘြယ္၊ အရိပ္လည္း က်ယ္ပါသည္၊ စံပယ္ ခ်မ္းေျမ့၊ သည္ယေန႔ကို၊ ေမြ႔ေမြ႔သာသာ၊ သည္ေနရာတြင္၊ သိကၡာ အ႒ဂၤ၊ သီလရင္းႏွီး၊ စိတ္ပုတီးႏွင့္၊ အၿငီးေျဖ၍၊ နားေနေတာ္မူပါ ဟူလိုသတည္း။ … ။

ပုဏၰားလည္း၊ ေရွးနည္းအမွတ္ျဖင့္၊ စကားဆက္ျဖတ္ၿပီးလွ်င္၊ ေဗာဓိသတ္ ဗုဒၶကၤူ၊ သယမၻဴ မံုရင့္၊ မၾကာမီပြင့္အံ့ေသာ၊ ေရႊယုန္မင့္ ေနရပ္သို႔၊ ခ်ဥ္းကပ္ဆိုက္ေရာက္၍၊ စားေသာက္ရန္ အစာရလိုေၾကာင္းႏွင့္၊ သာသာညံ့ေပ်ာင္း၊ ခြင့္ေတာင္း ရပ္ခံျပန္ေလေသာ္။ ယုန္သူေတာ္ေကာင္း၊ ဘုရားေလာင္းလည္း၊ ေလ်ာင္းစက္ရာက၊ ႐ုတ္ျခည္းထၿပီးလွ်င္၊ မမ မေနာရေထာ မတၳကံ ပေတၱာ- ဟု။ အေမ်ာ အေမာ၊ အေလာသံုးဆယ္၊ ကိုယ္၀ယ္ႏွံ႔ျပား၊ ပီတိဟုန္ပြါးေသာေၾကာင့္၊ ေယာက္်ားဟဲ့ ငါ၊ သည္တခါမူ၊ လိုရာထုတ္ေခ်ာက္၊ ငါ့အၾကံေျမာက္ကၿပီ၊ ေဗာဓိေအာင္ေျမ၊ ၀ိဇယပလႅင္ေဗြတြင္၊ ၀တ္ေရသင္းႀကိဳင္၊ ေရႊသစၥာ ပန္းခိုင္ကုိ၊ ပိုင္ပိုင္မခၽြတ္၊ ငါဆြတ္ေတာ့မည္တကား ဟု၊ ျမက္၀ါးျခမ္းမွ်၊ ဇီ၀ိတကို၊ ပမာဏမမူ၊ ကိုယ့္အသားကို၊ ပုဏၰားအား လွဴၿပီးလွ်င္၊ ၾကည္ျဖဴ ႏႈတ္ခ်ဳိ၊ ေျပာေဟာလို၍၊ -
နသသႆတိလာအတၳိ၊
နမုဂၢါ နပိတ႑ဳလာ။
ဣမိနာ အဂၢိနာ ပကၠံ၊
မမံ ဘုတြာ ၀ေန၀သ။ … ။
ဟူေသာ ဂါထာကို ရြတ္၏။
ထိုဂါထာ၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကား၊ အို ပုဏၰား၊ ယုန္မ်ဳိးသတၱ၀ါ၊ ငါတို႔မွာကား၊ ဟင္းလ်ာလွဴရန္၊ ဆန္ ပဲေနာက္ ႏွမ္း၊ တျခမ္း တလံုးမွ်၊ စု႐ံုး၍မထား၊ စားေလသည္ မဟုတ္ပါ၊ ေနစာ ဆင္ငို၊ ပန္းေတာ္ညိဳ မုန္ညင္း၊ ျမက္ခပင္းကို၊ ထမင္းလုပ္၍၊ ကၽြႏု္ပ္တို႔အား၊ စားသံုးရေခ်သည္။ အကၽြႏ္ုပ္အဓိ႒ာန္မွာ၊ အာဂႏၲဳ သူေတာင္းစား၊ ေရာက္လာခိုက္ျငားဘိမူ၊ ငါ့အသား-ငါ့အေသြးကို၊ ေပးလွဴမည္ အၾကံႏွင့္၊ အလွဴခံ ေမွ်ာ္လင့္လ်က္၊ အဆင္သင့္ ေနပါသည္၊ အကၽြႏ္ုပ္ တကိုယ္စာကို၊ မင္းဆရာ တေယာက္မူကား၊ ၀ေလာက္စရာ၊ ရွိတန္ပါ၏၊ ငါ၏ ကိုယ္ကို၊ အလိုရွိတိုင္း၊ ျဖတ္ပိုင္းလွီးခုတ္၊ အေရကိုဆုတ္ၿပီးလွ်င္၊ တုတ္တံစုိ႔ ေဖာက္လွ်ဳိ၍၊ မီးဖို၌ ဖုတ္ကင္ပါ၊ အားနာေတာ္ မမူႏွင့္၊ ေထာက္ကူအံုညီ၍၊ ပါရမီ ကၽြႏု္ပ္ေျမာက္ေအာင္၊ စားေသာက္ေတာ္ မူပါဟု၊ အခါခါ ႏႈတ္ျမြက္၍၊ အသက္အလွဴေပးသည္တြင္၊ သိၾကားမင္းလည္း၊ မိမိတန္ခိုးျဖင့္၊ ႀကီးစြာေသာ မီးက်ီးစုကို ဖန္ဆင္း၍၊ အသင္ေရႊယုန္မင္း၊ ဤမီးပံုသို႔ ဆင္းေလာ့၊ သင္၏အသား က်က္သည္ကာလ၊ ငါစားအံ့ဟု ဆိုေသာ္၊ ယုန္သူေတာ္လည္း၊ ဤသို႔ အၾကံျဖစ္၏။ ေၾသာ္ ငါ၏အေမြး၌၊ အေလွးအမႊား၊ အမ်ားရွိေခ်သည္၊ ငါ၏ ကိုယ္ကို မွီ၍၊ ဤပိုး ဤမႊား၊ ဆံုးပါးအသက္၊ မပ်က္ေကာင္းေပရာဟု၊ က႐ုဏာ သမၸဇဥ္၊ ယွဥ္ေသာ ႏွလံုးျဖင့္၊ သံုးႀကိမ္စင္ၾကယ္စြာ၊ ကိုယ္ေတာ္ကို ခါၿပီးလွ်င္၊ ေရႊၾကာအိုင္ အတြင္းသို႔၊ ေရသဘင္ က်င္းလို၍၊ သက္ဆင္းေသာ ေရႊဟသၤာကဲ့သို႔၊ မ်က္ႏွာေတာ္မမွိန္၊ မီးဖိုႏွင့္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကို၊ မတ္လွေအာင္ ခ်ိန္ၿပီးလွ်င္၊ တရွိန္တည္း ခုန္ဆင္း၍၊ မီးတြင္းသို႔ သက္ေတာ္မူေလ၏။ … ။

သိၾကားမင္း ညႇိပ်ဳိးေသာ၊ ငရဲအိုးမက၊ ပူလွေသာ မီးက်ီးစုသည္၊ သုခမိန္ ေရႊယုန္မင္း၏၊ ေက်းဇူးဂုဏ္ ပါရမီေၾကာင့္၊ ေဂါသီတ စႏၵကူးကဲ့သို႔၊ အထူးသျဖင့္ ခ်မ္းေအး၍၊ ကိုယ္ေမြးေတာ္ တပင္ကိုမွ်၊ မီး၀င္၍ မၿငိ၊ ပကတိ ျဖစ္ေတာ္မူသည္တြင္၊ အလွဴခံ ပုဏၰားအား၊ စကား ဤသို႔ ဆိုျပန္၏။ အို ပုဏၰား၊ သင္ပုဏၰားကား၊ စားရလႈနီး၊ ေလာဘႀကီးႏွင့္၊ မီးကိုမွ် မပ်ဳိးႏိုင္၊ ဗ်ာလႈိင္ခၽြတ္လြဲ၊ သင္စုေသာ မီးခဲသည္၊ မရဲ မေျပာင္၊ ေလာင္မည္ကား ေ၀းစြ၊ ကိုယ္ေမြးကိုမွ် မျခစ္၊ အသစ္မီးစု၍၊ ယခုတႀကိမ္ ပ်ဳိးဦးေလာ့ဟူ၍ ဆို၏။ သိၾကားမင္းလည္း၊ ႀကီးစြာေသာ အံ့ဘြယ္သရဲကို ျမင္၍၊ ကိုယ္ထင္ျပၿပီးေသာ္၊ သခင္ယုန္မင္း၊ ငါတမူကား၊ ပုဏၰားမဟုတ္၊ အယုဇၥၽျပည္ႀကီးရွင္၊ မိုဃ္းတြင္သိၾကား ျဖစ္ေပသည္၊ ပါရမီႏွီးရင္း၊ ဆည္းပူးျခင္း၌၊ ယုန္မင္းသတၱိ၊ ရွိမရွိကို၊ ငါသိလို၍၊ မီးဖို ဖန္ဆင္း၊ သင္ယုန္မင္းကုိ၊ အျခင္းအရည္၊ စမ္းေပသည္၊ ေလာကသံုးခြင္၊ ဘံုအျပင္၀ယ္၊ သင္ႏွင့္ရည္တူ၊ ရဲရင့္သူကို၊ လူ၌မျမင္၊ နတ္တြင္တေယာက္၊ မေပါက္စဖူး၊ သင္တဦးသာ၊ အထူးအျမတ္ ျဖစ္ေပသည္။ သဗၺညဳတ ဉာဏရတနာ၊ ဂုဏ္ျမတ္စြာကို၊ လြယ္ကာထုတ္ေခ်ာက္၊ လက္ေရာက္ ယူေတာ္မူအံ့ေသာငွါ၊ စြန္႔ခဲစြာေသာ အသက္ကို စြန္႔ၾကဲ၍၊ လြန္ကဲေသာ ပါရမီအထူးကို၊ ဆည္းပူေတာ္မူေပသည္ဟု၊ အေထြေထြ ခ်ီးမြမ္းၿပီးလွ်င္၊ တေယာက္တည္းေသာ သားကို၊ ပိုက္ျဖားျပဳျပင္ေသာ၊ မိခင္အလား၊ သိၾကားနတ္မင္းသည္၊ ယုန္သူေတာ္ေကာင္း၊ ေဗာဓိေလာင္းအား၊ ေပ်ာင္းေပ်ာင္း ညံ့သက္၊ မိမိလက္ျဖင့္၊ ပိုက္ဖက္ေပြ႔ယူ၊ ေခ်ာ့ျမဴ ေျဖေဖ်ာ္လ်က္၊ ေနေတာ္မူရင္း၊ ျမက္ခင္း ကမၺလာ၊ သဲေမြ႔ရာထက္၊ အသာတင္ထားခဲ့ၿပီးမွ၊ ဖ်ံ, ေျမေခြး, ေမ်ာက္၊ သံုးေယာက္ေသာ သူေတာ္စင္တို႔အားလည္း၊ တရားမပ်က္၊ အသက္ထက္ဆံုး၊ က်င့္သံုးနိယံ၊ ဆက္ဆံ ေမတၱာ၊ ၾကင္နာ ကၽြမ္း၀င္၊ ခ်စ္ခင္ၾကမည့္ အေၾကာင္း၊ ေကာင္းေသာ ဥပေဒသျဖင့္၊ အဆံုးအမ ေပးၿပီးေသာ္၊ သိၾကားမင္းသည္၊ ေနာက္တရံ၌၊ အၾကံ ဤသို႔ျဖစ္၏။

ဤ ေရႊယုန္မင္း၏၊ ဂုဏ္ႀကိယာ၊ လကၡဏာသနစ္၊ မျဖစ္ဖူးျမဲ၊ အံ့အဲဖြယ္မႈ၊ ယခုျဖစ္ပံု၊ မၾကံဳစေတာင္း၊ ဤ ပြဲေကာင္းကို၊ အေပါင္းသတၱ၀ါ၊ ျမင္စိမ့္ငွါဟု၊ ျပည္ရြာ ႏွံ႔ျပားေအာင္၊ သြား၍လည္း မေျပာႏိုင္ရာ၊ လာ၍ ၾကည့္ျခင္းငွါ မအပ္၊ ဘဒၵကပ္ ဤကပၸါတြင္၊ မဂၤလာသမိုတ္၊ တတိုက္လံုး ၾကက္သေရ၊ မေက်မတိမ္၊ တသိမ္တဂုဏ္၊ မကုန္ မဆံုး၊ ကပ္လံုး မေပ်ာက္၊ တည္စေလာက္ေသာ၊ အေထာက္ အေၾကာင္း၊ ထံုးေဟာင္း စံျမတ္ ျဖစ္ေပသည္။ သေျပတည္ထြန္း၊ တကၽြန္းသူ မက၊ ေလးဒီပ မ်က္ႏွာ၊ စကၠ၀ါ၀န္းက်င္၊ လူခပ္သိမ္း ျမင္သျဖင့္၊ ဤသခင္ ယုန္မင္း၏၊ အေၾကာင္းရင္းး ထံုးစံကို၊ နည္းခံ၍ က်င့္ၾကေစဟု၊ ေရႊယုန္မင္းဇာတ္၊ အတၳဳပၸတ္ကို၊ ေလာကဓာတ္ လူ႔ေဘာင္တြင္၊ မူတေစာင္ မဟာ၀င္၊ ကပၸါလံုး ထင္ရစ္ေအာင္၊ ေတာင္ဆီမင္ ေဆးစံုျဖင့္၊ ေငြစကၡံဳ လဗိမာန္၌၊ ယုန္႐ုပ္ဟန္ ေရးခ်ယ္၍၊ တင့္တယ္စြာ ထားေသာေၾကာင့္၊ ထင္ရွားခုတိုင္ ျဖစ္ေလသည္။ … ။

အႏု႐ုဒၶါ အေလာင္းျဖစ္ေသာ - သိၾကားမင္း၊ အာနႏၵာအေလာင္းျဖစ္ေသာ - ဖ်ံမင္း၊ ေမာဂၢလာန္ အေလာင္းျဖစ္ေသာ - ေျမေခြးမင္း၊ သာရိပုတၱရာ အေလာင္းျဖစ္ေသာ - ေမ်ာက္မင္း၊ ဘုရားအေလာင္းျဖစ္ေသာ - ယုန္မင္း၊ ဤ ပုဂၢိဳလ္တို႔၏၊ ၾကည္ညိဳ ျမတ္ႏိုးစြာ၊ ဒါနျပဳပံု၊ သီတင္းသံုးပံု၊ လံုးစံုက်င့္ၾကံ၊ ထံုးစံသာဓက၊ နိပါတ္ျပကို၊ နိႆယႀကီးတေစာင္ ျပဳ၍၊ ယခုကာလ၊ လူမ်ားအေပါင္းတို႔သည္လည္း၊ ေကာင္းျမတ္ေသာ ႏွလံုးသြင္းျဖင့္၊ ေပးလွဴျခင္း ဒါနပါရမီ၊ စာဂီမေသြ၊ ဇမၺဴေရႊကဲ့သို႔၊ ကိေလသာ မစြန္းမရွေသာ၊ သီလပါရမီတို႔ကို၊ ၀သီျဖစ္ပြါး၊ ႀကိဳးစား ဆည္းပူးသင့္ေပသည္။ ေလးဦးေသာ သတၱ၀ါ၊ က်င့္ၾကရွာသည္မွာ၊ သာသနာတြင္းမွ် မဟုတ္ေသး၊ ေတြးဆ ရမ္းေယာင္၍၊ ၾကံေဆာင္ က်င့္သံုး ရွာၾကသည္။

ယခုမွာမူ၊ လူလည္း ျဖစ္လာ၊ သာသနာလည္း ထြန္းခိုက္၊ အၿမိဳက္တရား၊ ေဟာၾကားမည့္သူ၊ လူလည္း မရွား၊ သို႔ပါလ်က္သားႏွင့္မွ၊ တရားသို႔ မလိုက္၊ အမွားကို ႀကိဳက္ၾကလွ်င္၊ အမိုက္တကာ့ ဗိုလ္မင္း၊ အဖ်င္းတကာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ အပါယ္ေလးလီ၊ ျမစ္နဒီတြင္၊ ပလံုစီ ငုပ္ၾကမည့္၊ လူယုတ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ခ်ိမ့္မည္၊ တိရိစၧာန္ သူေတာ္တို႔၊ ရမ္းေရာ္၍ က်င့္ခ်က္ေၾကာင့္၊ အထက္နတ္ရြာ၊ ျဗဟၼာတို႔ဘံု၊ ေရာက္႐ံုမက၊ သဗၺညဳတ၊ ေလာကထြတ္ထား၊ ဘုရား ရဟႏၲာ၊ ျဖစ္ၾကေသာ အရာမ်ားကို၊ ပညာျဖင့္ ခ်င့္လီ၍၊ ေလာကီ ေလာကုတ္၊ ၀ိမုတၱိ အၿမိဳက္၊ ခံစားထိုက္ေအာင္၊ ႏွစ္ၿခိဳက္ၾကည္ညိဳစြာ၊ ဒါန သီလ၊ အ႒ဂၤ ဥပုသ္တို႔ကို၊ အားထုတ္ ႀကိဳးစားၾကရမည္။ … ။

ဤတြင္ေရြ႕ ယုန္မင္း၀တၳဳ ၿပီး၏။
***
ယုန္မင္း၀တၳဳေတာ့ ၿပီးသြားပါၿပီ။ စာ အက်အေပါက္နဲ႔ အမွားအယြင္းမ်ား ပါလွ်င္ စာ႐ိုက္သူ က်မမွာသာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ တျခားပို႔စ္တခု တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမဲ့ အယ္ရာနဲ႔ က်မနဲ႔ အျမဲလိုလို ထိပ္တိုက္ ေတြ႔ေတြ႔ေနၿပီး ဘေလာ့မွာ ပို႔စ္တင္ဖို႔ အရမ္းကို ခက္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ယုန္မင္းကိုေတာ့ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ တင္မယ္ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဇြဲနပဲနဲ႔ ႀကိဳးစားပမ္းစား တင္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ၁၀၁ ႀကိမ္ေျမာက္ ႀကိဳးစားရျခင္းပါ။ က်မလဲ ခုတေလာ မန္႔ဖို႔ခက္ တင္ဖို႔ခက္နဲ႔ စာေရးဖို႔ေတာင္ စိတ္က သိပ္မပါေတာ့ဘူး။ စာလာဖတ္သူမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ေမဓာ၀ီ
၂၅၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၁၂
၁၁း၁၃ နာရီ
ရည္ညႊန္း။ ။ ဦးပုည၀တၳဳေပါင္းခ်ဳပ္ (ဟံသာ၀တီ ပိဋကတ္ စာပံုႏွိပ္တိုက္ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္)

Read More...

Friday, January 20, 2012

ဦးပုည၏ ၀တၳဳမ်ား … အပိုင္း (၆)

ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် စာတပုဒ္ကို ဟုတၱိပတၱိ မေရးျဖစ္ဘဲ ေကာင္းႏိုးရာရာ စာအုပ္ေတြ ရွာေဖြ ဖတ္႐ႈရင္း စာအုပ္ပံု ေထာင့္နားက ဦးပုည၀တၳဳ စာအုပ္ေလး သြားေတြ႔တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဦးပုည၀တၳဳ ၇-ပုဒ္ထဲက ဆဒၵန္ဆင္မင္း တပုဒ္ပဲ ဘေလာ့မွာ တင္ရေသးတာ သတိရမိတာနဲ႔ ဒုတိယ၀တၳဳျဖစ္တဲ့ ယုန္မင္း၀တၳဳေလး ႐ိုက္ၿပီး တင္လိုက္ရပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္း ယုန္မင္း၀တၳဳက အမ်ားသိၿပီးသား ျဖစ္ေပမဲ့ ဦးပုညရဲ႕ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ အေရးအသားကို ဖတ္႐ႈေလ့လာလိုသူမ်ား, သိမ္းထားလိုသူမ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး တင္လိုက္ရပါေၾကာင္း … ။
***
၂ - အေလာင္းေတာ္ ယုန္မင္း၀တၳဳ

သဗၺညဳ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာ၀တၳိျပည္၌ တေယာက္ေသာ သူႂကြယ္အား ဒါန အႏုေမာဒနာကို ျပဳေတာ္မူရာ၌ -

ဣဒံဟိ ဒါနံနာမ ေပါရာဏက ပ႑ိတာနံ ၀ံေသာ။
ေပါရာဏက ပ႑ိတာဟိ သမၸတၱယာစကာနံ ဇီ၀ိတံ ပရိစၥဇိတြာ
အတၱေနာ မံသံပိ အဒံသု။

ဟူေသာ ေဒသနာေတာ္ျမတ္ကို ေဟာေတာ္မူသည္။ ထိုေဒသနာေတာ္ႏွင့္ ေလ်ာ္ညီစြာ (သံသရာ စြဲရစ္၊ အဏၰ၀ါ၀ဲျမစ္၀ယ္၊ နစ္တံုေပၚတံု၊ တမႈံမႊားမႊား၊ ရဟတ္ခ်ားကဲ့သို႔၊ ေမ်ာပါး က်င္လည္၊ သံေယာဇဥ္ ဘြဲ႔ခ်ည္၍၊ အတည္မက်၊ ဒုကၡိတသတၱ၀ါ၊ ဘံုသံုးဆဲ့ တျဖာတြင္၊ ျမဲရွည္ၾကာ ေခါက္ျပန္၍၊ ေမွာက္လွန္ ေမ်ာပါးကုန္ေသာ သူတို႔အား၊ ကိုယ္ပြါးေတာ္ႏွစ္၊ ၾကင္ျမတ္ေလးသည့္ ရင္ေသြးေတာ္စစ္ကဲ့သို႔၊ ခ်စ္ခင္ေမတၱာ၊ က႐ုဏာေရွ႕ထား၍၊ သနားေတာ္မူလွေသာေၾကာင့္၊ ဒီပကၤရာ ထြတ္ခ်ာမွန္ကင္း၊ သံုးလူ႔မင္း၏၊ ေျခေတာ္ရင္းမွ၊ နိယတဗ်ာဒိတ္၊ ေရႊတံဆိပ္ကို၊ ထိပ္ထက္ၾကည္လင္၊ ပန္ဆင္ေတာ္မူခ့ဲရ၍၊ ေလး၀သေခ်ၤ၊ သိန္းေနစြန္းမွီ၊ ဆယ္ပါးေသာပါရမီႏွင့္၊ စာဂီပဥၥ၊ စရိယသံုးဆင့္၊ ဆည္းပူက်င့္လ်က္၊ ေရႊယုန္မင့္းအျဖစ္၌)။ ကိုယ္ခႏၶာ အသက္ကို၊ ျမက္တပင္မွ်၊ ပမာဏမျပဳ၊ သဗၺညဳပညာ၊ ရတနာႏွစ္၊ ပုလဲစစ္ကို၊ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္၊ လိုခ်င္လွေသာေၾကာင့္၊ ဇီတ႐ုပ္နာမ္ကို၊ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္တို႔အား၊ ဆံဖ်ားမတြန္႔၊ ေပးစြန္႔လွဴဒါန္းဖူးေၾကာင္း၊ ထံုးေဟာင္း အတိတ္ကိုျပန္၍၊ ဟ႒ပၸဟ႒၊ ေလာမဟံသန၊ ႂကြႂကြစိတ္ပါ။ သဒၶါေဇာ၀င္၊ ရႊင္ၾကေစျခင္းငွါ၊ သာဓကဥဒါဟ႐ုဏ္ျဖင့္၊ ကု႑လာျမ၊ အနဂ ၣေက်ာက္ျမတ္ကို၊ န၀ရတ္ျခယ္စီလ်က္၊ သိဂႌနိတံု၊ သာတကံုဂီ၀ါ၊ ဇမၺဴရဇ္ရတနာကို၊ သင့္ရာက ဆစ္ၿပီးလွ်င္၊ မ်က္ရစ္ႀကိဳးသတ္သကဲ့သို႔၊ နိပါတ္ေတာ္စကားျဖင့္၊ နား၏တန္ဆာဆင္လတၱံ႕။

ေရွးအတိတ္အခါ၊ ဗာရာဏသီျပည္ျမတ္၌၊ ျဗဟၼဒတ္မင္း မင္းမူစဥ္၊ ငါတို႔ ဘုရားအေလာင္းသည္၊ ေတာေအာင္း ခ်ဳံလွ်ဳိး၊ ယုန္မ်ဳိးအစစ္၊ ျဖစ္ေတာ္မူသတ္။ ထိုယုန္မင္းႏွင့္၊ သီတင္းသံုးေဘာ္၊ သူေတာ္ဓေလ့၊ သိမ္ေမြ႔က်င့္ၾကံ၊ ဖ်ံ, ေျမေခြး, ေမ်ာက္၊ ေလးေယာက္ေပါင္းစု၊ မိတ္ေဆြျပဳ၍၊ တခုေသာ ေတာင္ေျခတြင္၊ ေရတဘက္ ရြာတဘက္၊ ေတာနက္တရပ္၊ စပ္လ်က္တည္ေသာ၊ ေစးပ်စ္ရဂံု၊ ဂႏိုင္ခ်ဳံ၌၊ ေပါင္းဆံု ေနေပ်ာ္ၾကသတည္း။ တေန႔သ၌၊ ယုန္သူေတာ္ ပ႑ိတသည္၊ ညေလးခ်က္တီးေက်ာ္၀ယ္၊ မိုဃ္းေပၚသို႔ ၾကည့္ရာတြင္၊ လ၀န္း၏သဏၭာန္ျဖင့္၊ နက္ျဖန္ခါသည္၊ လျပည့္ေန႔ ၾကံဳမည္ကို၊ အတည္က် သိလတ္၍၊ ခင္ပြန္းျမတ္ သံုးဦးတို႔ကို ေခၚၿပီးလွ်င္။ အေဆြေတာ္တို႔၊ ေန႔နက္ျဖန္ခါ၊ ပႏၷရသီ၊ တိထီထြန္းသည့္၊ စက္၀န္းလွည့္လည္၊ လျပည့္ဥပုသ္ ႀကိမ္လိမ့္မည္။ ဘုရား ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ရဟႏၲာတို႔၊ မဟာသမယ၊ သေကၤတျဖင့္၊ ဥေဒၵသပါတိမုက္၊ ဥပုသ္ပ၀ါရဏာ၊ ကမၼ၀ါဉတ္၊ တင္ရြတ္ဖတ္၍၊ ရက္ျမတ္ေခၚသမုတ္ေပသည္။ ။

နက္ျဖန္မိုးလင္း၊ တရက္တြင္း၌၊ အခ်င္းသင္တို႔၊ ကိုယ္ဖို႔သံသရာ၊ ကံေကၽြးပါေအာင္၊ ရွစ္ျဖာဥပုသ္၊ အားထုတ္ျဖည့္စြမ္း၊ က်င့္ႀကိဳးပမ္း၍၊ မဂ္လမ္းရွာေဖြ ၾကရမည္။ ဖုန္းေတာင္းယာစကာ၊ လွဴခံလာလည္း၊ စားရာဘို႔က၊ အခ်ဳိ႕ေ၀၀က္၊ သဒၶါတက္လွ်င္၊ သက္သက္မျခြင္း၊ မေစၦရကင္း၍၊ လွဴျခင္းရက္ေရာ ၾကရမည္။ သီလ၀ိသုဒၶိ၊ ကိုယ္၌ရွိမွ၊ ပရိစာဂ၊ ဒါနက်ဳိးဆက္၊ ၿဖိဳးၿဖိဳးတက္၍၊ ဖိုလ္မဂ္ဉာဏ္ႀကီး ပြင့္ၾကမည္၊ ငါၾသ၀ါဒ၊ ေပးသမွ်ကို၊ မခြမေသြ၊ မေထြမရာ၊ လိုက္နာမွတ္သား၍၊ တရားလက္ရွိ၊ ျပဳၾကကုန္ဟူ၍၊ ေရႊယုန္သူမြန္၊ တမလြန္ေရး၊ ၾသ၀ါဒေပးသည္ကို၊ ေသြးေသာက္တစုတို႔လည္း။ ဂ႐ုဂါရ၀၊ အာမ၀ႏၲံ၊ ခံယူၾကၿပီးလွ်င္၊ နံနက္ႀကီး ေစာေစာက၊ ေဂါစရဂံ၊ ရွာၾကံၾကရာ၊ ဖ်ံမွာကား၊ ငါးၾကင္း ခုနစ္စီး၊ ေျမေခြးမွာကား၊ အမဲကင္ ဖြတ္ကင္ ႏို႔ဓမ္းအိုး၊ ေမ်ာက္မွာကား၊ သရက္သီးမွည့္တို႔ကို ရ၍၊ စားရန္လွဴရန္ အလို႔ငွါ၊ သင့္ရာ၌ ထားၿပီးေသာ္၊ မိမိတို႔ ေစာင့္သံုးေသာ သီလကို၊ ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့လ်က္၊ ကိုယ္စီကိုယ္င၊ ေနၾကကုန္၏။ ။

ေဗာဓိသတၱ၊ နိပကၠပါရမီ၊ ၀သီႏွီးရင္း၊ ေရႊယုန္မင္းကား၊ သီတင္းအျမဲ၊ ေဆာက္တည္ဆဲတြင္၊ လြန္ကဲေသာ သဒၶါေၾကာင့္၊ ၾကံခဲစြာေသာ အၾကံကို၊။ ဤသို႔ ၾကံမိေလ၏။ ေၾသာ္ ငါႏွင့္ သူတပါး၊ အစားခ်င္းမတူ၊ လူမစံုမက္၊ မႏွစ္သက္ေသာ၊ ျမက္ေျမစာပင္၊ မုန္ညင္းပင္တို႔သာ၊ ၀မ္းစာ ေန႔ည၊ စားသံုးရေခ်သ္ည။ ။ ဒါနကုသိုလ္၊ ငါျပဳမည္ဆိုေသာ္လည္း၊ ၀တၳဳကိုယ္ မေကာင္း၍၊ ေတာင္းသူ မႏွစ္သက္က၊ အက်ဳိးဆက္ မႀကီးရာ၊ ငါ့အသက္ကို၊ ရက္ရက္ မရြံ၊ အေသခံ၍၊ ငါ့ထံေရာက္လာ၊ ယာစကာတို႔အား၊ ငါ၏အသားကို၊ စားေသာက္ရေအာင္၊ ဇီ၀ိတအလွဴ၊ လူမတူ - နတ္မတန္၊ သဗၺညဳ ေရႊဉာဏ္ကို၊ ဧကန္ ရေပေတာ့မည္ တကားဟု၊ အားျပည့္ အင္ရြဲ၊ ၾကံဆဲဆဲတြင္၊ ငါ၏ လြန္ကဲစြာေသာ ပီတိအရွိန္ျဖင့္၊ ကာယိေျႏၵအလံုး ႏွံ႔ရကား၊ ဘယ္နံအခါ၊ ငါ၏အသားကို၊ စားလို သသူ၊ ေရွ႕႐ႈရြယ္ရည္၊ လာလိမ့္မည္ဟု၊ ၾကံစည္ ငံေမွ်ာ္လ်က္၊ ေနေတာ္မူေလ၏။

ထိုအခါ၊ သိၾကားမင္း၏ ပ႑ဳကမၺလာ၊ ၾကမ္းမာပူေလာင္သျဖင့္၊ လူ႔ေဘာင္သို႔ ၾကည့္႐ႈသည္တြင္၊ ယုန္သုခမိန္၏၊ မနိေျႏၵကို သိသည္ျဖစ္၍၊ ဤယုန္သူငယ္သည္၊ ၾကံရြယ္သည့္အတိုင္း၊ မဆိုင္းမဆုတ္၊ အဟုတ္သေဘာ၊ ရက္ေရာမည္၊ မရက္ေရာမည္၊ အရည္ေထာက္လွမ္း၊ စံုစမ္းလိုေသာေၾကာင့္၊ သူအိုပုဏၰား အေယာင္ျဖင့္၊ ေတာေခ်ာင္သို႔ လာ၍၊ သတၱ၀ါေလးဦးတို႔ အထံသို႔ ေရာက္သတည္း။ ။ ေရွးဦးစြာ၊ ဖ်ံသူေတာ္ေကာင္း၊ ေပ်ာ္စံေအာင္းေသာ အရပ္သို႔၊ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္၊ အို အခ်င္းဖ်ံ၊ အလွဴခံဆရာ၊ ပုဏၰား ငါသည္၊ တနပ္စာ ဆြမ္း၊ ထမင္းၾကမ္းကိုမွ်၊ ေတာင္းရမ္း၍ မရပါ၊ ၀မ္းစာ ေလာက္င၊ စားရပါလွ်င္၊ အ႒ဂၤ ဥပုသ္ကို၊ အားထုတ္ ေဆာက္တည္လိုပါသည္၊ သင္ဖ်ံမင္း၌၊ က်န္ႂကြင္းေသာ အစာ၊ ရွိေသးပါမူ၊ မင္းဆရာ ျဗာဟၼဏအား၊ ေပးငွ လွဴဒါန္းပါေလာ့ ဟူ၍ ဆို၏။ သူေတာ္ေကာင္းဖ်ံသည္၊ အလွဴခံ ပုဏၰားႏွင့္၊ စကားေျပာဆို၊ လွဴဒါန္းလို၍၊ -

သတၱ ေမ ေရာဟိတာ မစ ၦာ၊
ဥဒကာ ထလ မုဗ ၻတာ။
ဣဒံ ျဗာဟၼဏ ေမ အတၳိ၊
ဧတံ ဘုတြာ ၀ေန ၀သ။ -

ဟူေသာ ဂါထာကို ရြတ္၏။

ထိုဂါထာ၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကား။ ။ ျဗာဟၼဏ၊ ေခတၱ, ဗိသွ်, သုျဒာ၊ ၀ံသာေလး႐ိုး၊ ပုဏၰားမ်ဳိးတြင္၊ ဗိသွ်ဏိုးႏြယ္၊ ကိုးသြယ္ရစ္ဆင္၊ စလြယ္တင္လ်က္၊ ေဗဒင္ယၾတာ၊ မုခါ႐ုဠႇီ၊ ျဂဟီပါပ၊ မည္ထိုက္လွေသာ၊ ျဗာဟၼဏ အ၀င္၊ သန္႔စင္ သိကၡာ၊ မင္းဆရာ။ ကၽြႏ္ုပ္လက္တြင္း၌၊ ငါးၾကင္း ခုနစ္စီး၊ အၿပီးယခု ရွိပါသည္၊ ေထာပတ္မတူ၊ ၀က္ဆူမမီ၊ အဆီႏွင့္ ၀င္း၀င္း၊ ဤ ငါးၾကင္းကို၊ မင္းဆရာအႀကိဳက္၊ ၿမိႇဳက္လိုၿမိႇဳက္၊ ကင္လိုကင္၊ စားခ်င္သမွ် စားေတာ္ေခၚ၊ ဆရာကေတာ္ဖို႔၊ အခ်ဳိ႕ယူလိုယူ၊ လွဴပါ၏ ေပးပါ၏၊ ၀မ္းေရးေတာ္ျပည့္စံုမွ၊ ဤေတာခ်ဳံ အရိပ္မွာ၊ စက္အိပ္ေနနား၊ စႀကႍသြား၍၊ ရွစ္ပါးေသာ ဥပုသ္ကို၊ အားထုတ္ေတာ္မူပါဟူ၍၊ ဂါထာအဓိပၸါယ္ ရသတည္း။ … ။

ဤသို႔ ဖ်ံကဆိုလွ်င္၊ ထိုပုဏၰားလည္း၊ သာဓု သာဓု၊ သပၸဳရိသ၊ ေကာင္းလွေပၿပီ၊ ေၾသာ္ ေစာလည္း ေစာေသး၏၊ လိုအပ္ေသာအခါ၊ ငါယူလာမည္ဟု ဆို၍၊ ထိုအရပ္မွ မနီးမေ၀း၊ ေျမေခြးသူေတာ့္ထံ၊ ရပ္ခံ ေတာင္းရမ္းျပန္ေသာ္၊ ေခြးသူေတာ္ႀကီး၊ ႏႈတ္သီးရြရြ၊ အာစရႊင္ရႊင္၊ လွဴခ်င္ေသာ ေစတနာႏွင့္၊ ေခ်ငံစြာ ေျပာဆိုလို၍၊ -

ဒုႆေမ ေခတၱ ပါလႆ၊
ရတၱႎ ဘတၱံ အပါဘတံ။
မံသ သူလာစ ေဒြ ေဂါဓံ၊
ဧကဥၥ ဒဓိ၀ါရကံ။
ဣဒံ ျဗာဟၼဏ ေမ အတၳိ၊
ဧတံ ဘုတြာ ၀ေန ၀သ။ -

ဟူေသာ ဂါထာကို ရြတ္၏။

ထိုဂါထာ၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကား။ ဆရာပ႑ိတ္၊ ပုေရာဟိတ္၊ အကၽြႏ္ုပ္၌၊ လယ္လုပ္ ေယာက္်ား၊ ေမ့ရစ္၍ ထားခဲ့ေသာ၊ အမဲသားက်ပ္တင္၊ ဖြတ္ကင္ႏွင့္ ႏို႔ဓမ္းအိုး၊ ေကာင္းႏိုးေသာ အစာ၊ ျပည့္စံုပါ၍၊ မင္းဆရာ ပုဏၰား၊ စားလိုစား၊ သံုးလိုသံုး၊ အားလံုး မႂကြင္း၊ အပ္ႏွင္း ၾကည္ျဖဴ၊ လွဴပါ၏ - ဆက္ပါ၏၊ ႏွစ္သက္စြာ ဘုဥ္းေပး၍၊ ေအးၿငိမ္းေသာ ဤေဒသ၌၊ သီလကို ျဖည့္စြမ္းလ်က္၊ နတ္လမ္းထြင္ေတာ္မူပါဟု ဆိုသတည္း။
***

ဒီေနရာမွာ ခဏရပ္နားလိုက္ပါတယ္။ ယုန္မင္း၀တၳဳက သိပ္မရွည္တာေၾကာင့္ ၂ ပိုင္းနဲ႔ ၿပီးႏိုင္ပါတယ္။ က်မလည္း ကိုယ့္ဘေလာ့မွာကိုယ္ စာတင္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တျခားဘေလာ့ေတြ႔မွာ ကြန္မန္႔ေပးရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အယ္ရာေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနလို႔ တႀကိမ္ထဲနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မရပါဘူး။ ကြန္မန္႔ဆို အနည္းဆံုး ၃ ႀကိမ္ေလာက္ ဇြဲနပဲနဲ႔ တင္ရပါတယ္။ အခုတင္တဲ့ ပို႔စ္လဲ တႀကိမ္ေတာ့ အယ္ရာတက္ၿပီးၿပီ။ အဆံုးမွာ နည္းနည္း လွ်ာရွည္ထားတာေလးေတြလဲ ေပ်ာက္သြားလို႔ ထပ္မေရးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ အခုအႀကိမ္မွာေတာ့ နေမာတႆ သံုးႀကိမ္ရြတ္ရင္း ပို႔စ္တင္လိုက္ပါတယ္။ ဒါမွ မရရင္လဲ အိပ္ေတာ့မယ္။ နက္ျဖန္ အလုပ္သြားရအံုးမွာမို႔။
***
ေမဓာ၀ီ

၂၀၊ ၁၊ ၂၀၁၂
၂၂း၃၅ နာရီ

Read More...

Saturday, January 14, 2012

ၿမိဳ႕စားႀကီးနဲ႔ ခဏတာ

ဒီမနက္ႏိုးေတာ့ မနက္ ၃ နာရီ သာသာပဲရွိေသးတယ္။ ညက အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ၁၁ နာရီေက်ာ္မွ။ သတင္းေတြ ဓာတ္ပံုေတြ အသံဖိုင္ ဗီဒီယိုဖိုင္ေတြ ျမင္သမွ် ေတြ႔သမွ် ဖတ္လိုက္ ၾကည့္လိုက္ နားေထာင္လိုက္လုပ္ေနၿပီး မ်က္စိလံုး၀ မဖြင့္ႏိုင္ေတာ့မွ ကြန္ပ်ဴတာကုိလဲ အိပ္ခိုင္း ကိုယ္တိုင္လဲ ဇြတ္မွိတ္ အိပ္လိုက္ရတယ္။ မအိပ္လို႔လဲ မရဘူး၊ အလုပ္သြားရမွာ။ ဒါေၾကာင့္ ဖုန္းႏႈိးစက္ကို ၅ နာရီ လုပ္ထားေပမဲ့ ၃ နာရီေလာက္မွာ အလိုလို ႏိုးလာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ လက္ပ္ေတာ့ေလးကို ႏႈိးၿပီး ဂ်ီေမးလ္ထဲ ၀င္ျဖစ္တယ္။

ဂ်ီေမးလ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက မိတ္ေဆြ စာရင္းထဲမွာ စိမ္းေနတဲ့ နာမည္ေလးတခု ျမင္လိုက္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ မ်က္လံုးေတြ က်ယ္သြားၿပီး ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လား ေသခ်ာေအာင္ ၾကည့္တယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕ သူမွ သူပါပဲ။ သူ႔နာမည္ရဲ႕ ေအာက္က စေတးတပ္မွာ “ျပန္လာၿပီ” တဲ့။ စာလံုးေလး သံုးလံုးထဲ၊ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းကေလး ... ။ ဟုတ္တယ္ … သူျပန္လာၿပီေလ။ မေန႔က အားလံုး ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ညဘက္ channel 4 ႐ုပ္သံသတင္းထဲမွာေတာင္ သူ႔ပံုေတြ ျမင္ခဲ့ရေသးလို႔ ဦးရီးေတာ္နဲ႔ ညစာစားရင္း သူ႔အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ေသးတာ။

သူျပန္လာၿပီဆိုတာ သိေပမဲ့ ခုလို ဂ်ီေတာ့ခ္ထဲ ျမင္ရလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အရမ္း၀မ္းသာသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ မီးစိမ္းျပထားတဲ့ သူ႔ကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။

3:27 AM me: welcome back
ေနေကာင္းလား

လွမ္းသာေခၚရတာ၊ ျပန္ေျဖပါ့မလားလို႔ စိတ္ထဲက ေတြးေနမိတယ္။ အလုပ္ေတြမ်ားေနမွာလား၊ မိတ္ေဆြေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ေျပာေနရလို႔ လက္လည္ပါ့မလား … ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ခဏေလးေနေတာ့ typing ဆိုတဲ့ စာတန္းေလးေပၚလာၿပီး သူက ျပန္ေျဖတယ္။

3:28 AM he: ေကာင္းပါတယ္ဗ်
ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ပဲ

me: ၀မ္းသာတယ္ အရမ္းပဲ

စိတ္ထဲမွာ အဟုတ္ကို ၀မ္းသာမိတယ္။ သူ႔ကို ခုလိုျပန္ေတြ႔ရတာရယ္ …. ေနေကာင္းတယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ရယ္၊

he: ဟုတ္
ကၽြန္ေတာ္ေရာပဲ

ဒါေပါ့ … သူက ပို၀မ္းသာမွာေပါ့ေလ။ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္းေတြက လြတ္ေျမာက္၊ ခြဲခြါ ကြဲကြာေနရတဲ့ မိသားစုနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရတာကိုး။ ကိုယ္ေတြက ေဘးကေန ၀မ္းေျမာက္ပီတိ ျဖစ္ရတာ။ သူက ကိုယ္တိုင္ခံစားရသူ …

me: မေန႔က တခ်ိန္လံုး သတင္းေတြၾကည့္ေနတာ
3:29 AM ဒီကသတင္းေတြထဲ ပါတယ္ သိလား … ပံု

he: မင္းသားေပါ့

me: ဒါေပါ့ :)
စာေတြျပန္ေရးေနာ္
ဘေလာ့ေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ ၾကာျပီ

3:30 AM he: ဟုတ္ပါ့
ေရးထားတာေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္
ဖတ္ဖို႕သာျပင္ထား

me: ဟုတ္လား ဖတ္ခ်င္တယ္

သူက စာေရးေကာင္းသူ၊ ၿပီးေတာ့ အိပ္မက္ေတြလဲ မက္တတ္သူ။ သူ႔စာေတြနဲ႔ ေ၀းေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ … သူ႔စာေတြကို ဖတ္ခ်င္ေနခဲ့တယ္။ သူေနာက္ဆံုးေရးခဲ့တဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလး ... ငါ့စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အႏုပညာ ဆိုတာ မွတ္မိေနေသးတယ္။ ေခါင္းစဥ္ေအာက္က စာကလဲ တေၾကာင္းထဲပဲ။ ဒါေပမဲ့ ထိတယ္။
"လူကိုသာ အက်ဥ္းခ်လို႔ရမယ္၊ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အႏုပညာကို ဘယ္ေတာ့မွ ခ်ဳပ္ေႏွာင္လို႔ မရဘူး" ... တဲ့။

3:36 AM he: အမ ဘေလာ့ေရးျဖစ္ေသးလား

me: ေရးျဖစ္တယ္

he: ဘေလာ့ေတြျပန္ဖတ္ဖို႕ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ယူရဦးမယ္

me: အသစ္ေတြ အမ်ားၾကီး ေပၚလာတယ္
3:37 AM တခ်ဳိ႕လူေဟာင္းေတြလဲ ဆက္မေရးၾကေတာ့ဘူး

3:38 AM he: မေန႕က က်ေနာ္အိမ္မွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလာေစာင့္ေနၾကတယ္

me: ဟုတ္လား ေပ်ာ္စရာၾကီးေနာ္

he: အင္း

me: မေန႔က Friday 13th ေပမဲ့ မဂၤလာရွိတဲ့ေန႔ ျဖစ္သြားတယ္

3:39 AM he: ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ

me: … နည္းနည္းေတာ့ ပိန္သြားသလိုပဲ ပံုမွာ ျမင္ရတာ

3:40 AM he: မပိန္ဘူးဗ် ၀ိတ္တက္ေနလုိ႕စိတ္ညစ္ေနတာ

me: ဟုတ္လား :)

he: အထဲမွာ အားကစားလုပ္တယ္ေလ

me: ၾသ ေကာငး္တယ္

3:41 AM he: အျပင္မွာလဲ ကစားရမယ္ဗ်

me: အင္း ဟုတ္တယ္

he: ေတာ္ၾကာ ၀တုတ္ႀကီးျဖစ္သြားဦးမယ္

3:42 AM me: ဟုတ္ပါ့ ဒီေဘာ္ဒီေလး ထိမ္းထား

3:43 AM he: ဟုတ္
အမ အခု ဘယ္မွာလဲ
ရန္ကုန္မွာလား

me: အဂၤလန္မွာပဲ

he: ေၾသာ္

3:44 AM me: ျပန္လာခ်င္တာ တခါမွ မလာျဖစ္ေသးဘူး

သူ႔ကို ေမးခ်င္တာေတြ၊ ေျပာခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ကစေျပာရမွန္း မသိျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ့္ေမးခြန္းေတြေၾကာင့္ သူ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္မွာလဲ မလိုလားဘူး။ သူ အျပင္ထြက္လာကတည္းက ရင္ဆိုင္လိုက္ရမယ့္ ေမးခြန္းေတြ မဟုတ္လား … ။ သူ႔ကို စိတ္သက္သက္သာသာနဲ႔ relax ျဖစ္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စကားေတြကလြဲရင္ ဘာမွ မေမးျဖစ္ေတာ့ဘူး။
7 minutes
၄ နာရီ ထိုးလုၿပီ။ မနက္ ၅ နာရီ ႏႈိးစက္ မျမည္ခင္ ျပန္အိပ္ရအံုးမယ္။ မဟုတ္ရင္ အလုပ္ထဲမွာ အိပ္ငိုက္ေနမွာ၊ အိပ္ခ်ိန္က ၄ နာရီေလာက္ပဲ ၾကာေသးတာ။ ဒါနဲ႔ပဲ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္လုိက္တယ္။

3:52 AM me: ခဏျပန္အိပ္လိုက္အံုးမယ္ … ခုမွ မနက္ ၄ နာရီေတာင္ မထိုးေသးဘူး။ တေရးႏိုးလာလို႔ :)

he: အိုေက အမ

me: ဘိုင္

he: တာ့ တာ

ခါတိုင္းဆို ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ႏႈတ္ဆက္ရင္ တာ့တာလို႔သာ သံုးေနက်၊ သူနဲ႔က်မွ ဘိုင္ ျဖစ္သြားတယ္။ သူက တာ့တာ လို႔ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ တေယာက္ထဲ သေဘာက်လို႔ ၿပံဳးမိေသး။

သူဟာ အားလံုးနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေနတတ္ၿပီး ခင္မင္ဖြယ္ ႏွစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းသူလဲ ျဖစ္တယ္။ သူ႔ကို ရင္းႏွီးသူတခ်ဳိ႕ ၿမိဳ႕စားႀကီးလို႔ ေခၚၾကတယ္။ သူက လြတ္က်ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို အပိုင္စားရတယ္။ အခု လြတ္က်ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ျပန္ေကာက္ဖို႔ သူျပန္လာၿပီ။ သူေရးထားတယ္ ဆိုတဲ့ စာေတြ တင္မယ့္ေန႔ကို ေစာင့္ေနမယ္၊ သူ႔ဘေလာ့ေလးကို ရွင္သန္ေနေစခ်င္တယ္။ သူ႔ကိုလဲ အျမဲတမ္း လြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္ေစခ်င္ပါတယ္။

ဟုတ္ကဲ့ … သူဟာ … ဘေလာ့ဂါမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ဘေလာ့ဂါ … ေနဘုန္းလတ္ ပါပဲ။
***
ျပန္အိပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခ်ိန္မွာ ႏႈိးစက္က ထျမည္တယ္။ မက္လက္စ အိပ္မက္တခ်ဳိ႕ ကို ထုပ္ပိုးရင္း အ႐ုဏ္ဦး ေရာင္နီမလာခင္ အိမ္ကထြက္ခဲ့တယ္။ နက္ေမွာင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္နဲ႔ အႏုတ္ ၆ ဒီဂရီရဲ႕ အေအးထုေအာက္မွာ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ေနရေပမဲ့ စိတ္ထဲ ေက်နပ္ေနမိတယ္ ... ။ မၾကာခင္ ေရာင္နီလာေတာ့မွာ မဟုတ္လား။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၄၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၁၂
စေနေန႔
၂၃း၂၀ နာရီ
(အယ္ရာတက္ေနလို႔ စာလံုးေတြ ခ်က္ျခင္းမေပၚတာ သည္းခံၾကပါ)

Read More...

Friday, January 13, 2012

ဆယ့္သံုး ေသာၾကာ မဂၤလာ ...

ဆယ့္သံုး ေသာၾကာ
အစဥ္အလာ အသိ
မဂၤလာ မရွိ … လို႔ ၾကားဖူးတယ္။

ပူပန္ ဒုကၡ
ဗ်ာပါဒနဲ႔
ေသာက စု႐ံုး
ေသာၾကာ ဆယ့္သံုး … တဲ့။

ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ
ဒီႏွစ္ထဲမွာ
ဇန္န၀ါရီ
ဧၿပီ, ဇူလုိင္
သံုးလတိုင္လံုး
ဆယ္သံုး ေသာၾကာ
ဆံုရမွာ … တဲ့။

ညအိပ္ရာ၀င္
ျမတ္ရွင္ ဗုဒၶ
ရွိဦးခ်ရင္း
တိုးညင္းဆုေတာင္း
လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္း … ေပါ့။

နံနက္ႏိုးထ
နေမာတႆနဲ႔
ေသာကကင္းေရး
ဟိုဒီေတြးရင္း
သတင္းေတြဖတ္
လြတ္လပ္ျခင္းမ်ား
၀မ္းေျမာက္ျခင္းမ်ား
ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ား
ပီတိ အျပံဳး
လူတုိင္းဖံုးလို႔
ကဲ … ဘယ္လိုလဲ
ေသာၾကာ ဆယ္သံုး … ။

… … … …
… … … …
… … … …

ဒီတလအတြက္ေတာ့
ဆယ့္သံုးေသာၾကာ
အစဥ္အလာပ်က္ယြင္း
မဂၤလာ မနက္ခင္း ျဖစ္ခဲ့ေပါ့။ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၃၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၁၂
ေသာၾကာေန႔
၀၉း၃၈ နာရီ

Read More...

Wednesday, January 11, 2012

ေၾကကြဲ မွတ္တမ္း


ဆူးမဲ့တဲ့ပန္းေပမို႔ ...
မခူးနဲ႔စမ္းေလလို႔ ဆိုပါလ်က္
သူ ... လက္ကမ္းလာခဲ့တယ္။

အျငင္းခက္လို႔လား
မျငင္းရက္လို႔လား
အတားအဆီးမ်ားၾကားက
တအားနီးသြားခဲ့ျပန္တယ္။

မခ်စ္သင့္ေလသလား
အျပစ္သင့္ေလမလား
အထပ္ထပ္ စဥ္းစားခဲ့ေပမဲ့
ႏွလံုးသားကို အလိုလိုက္
ကိုယ္ ... မိုက္ခဲ့မိေလတယ္။

ျငိတြယ္တဲ့ သံေယာဇဥ္
ျဖဴစင္တဲ့ ေမတၱာတရား
တန္ဖိုးထားရင္း ဆုပန္
သံသရာမွာ … အဖန္ဖန္ အခါခါ
ျပန္သာဆံုရပါေစသား ...
ျပည့္လို ျပည့္ျငားနဲ႔ ... ။

ဒါေပမဲ့ ... တေန႔
အဲဒီတေန႔မွာ
ေႏြေလလဲ မသရမ္း
ေလေျပလဲ မျဖန္းဘဲ
ေ၀ေနတဲ့ ပန္းေလးကို
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လႈပ္ေျခြခ်
ေျမခ ... ေႂကြက်လို႔
ေၾကမြခဲ့ရပါေလေရာ ... ။

သူပါပဲ ...
ပန္းကို လွမ္းခဲ့တယ္ ...
ပန္းကို ကမ္းခဲ့တယ္ ...
ပန္းကို နမ္းခဲ့တယ္ ...
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ...
သူ႔ေၾကာင့္ပဲ
ပန္းကေလးဟာ
ႏြမ္းသြားခဲ့ေလတယ္။

နာၾကင္ေနတဲ့ အသည္း
စိုရႊဲေနတဲ့ မ်က္ရည္
ဒဏ္ရာမ်ားရဲ႕ သက္ေသအျဖစ္
မွတ္တမ္းတင္ ကမၺည္းထိုး
အညွဳိးေတြနဲ႔ နာၾကည္း
အပူမီးေတြ တညီးညီးနဲ႔ … ။

ေၾသာ္ ...
ဇာတ္လမ္းလဲ ျပတ္မွေတာ့
မွတ္တမ္းလဲ ရပ္ခဲ့ရၿပီေပါ့ ...
ဖတ္မရေတာ့တဲ့့ အလြမ္းမွတ္တမ္း
ဒီမွာပဲ တခန္းရပ္
အဆံုးသတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္ ... ။

ေမဓာ၀ီ
၅၊ ၅၊ ၂၀၁၁
၂၀း၁၈ နာရီ

မႏွစ္က ဘေလာ့တခုရဲ႕ ကြန္မန္႔မွာ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ မုဒ္ေပ်ာက္ေနလို႔ စာအသစ္ မေရးႏိုင္တုန္း ဒီကဗ်ာေလးပဲ တင္လိုက္ပါတယ္။

Read More...

Tuesday, January 03, 2012

အထင္ v အျမင္

ၾကယ္ေတြ လေတြ ျမင္တုိင္း ၾကည္ႏူးစရာမဟုတ္ဘူး
ငါ့ဦးေခါင္းကို အျပင္းထန္ဆံုး ႐ိုက္ႏွက္ခံရလို႔ … ။

အျပာေရာင္ဆိုတိုင္း ၿငိမ္းခ်မ္းတာ မဟုတ္ဘူး
ငါ့မ်က္လံုးေတြ ျပာေ၀ မႈန္ရီလို႔ … ။

လြတ္ၿငိမ္းတိုင္း ခ်မ္းသာတာ မဟုတ္ဘူး
ငါ့ယံုၾကည္ျခင္းေတြ ပိတ္ေလွာင္ေနဆဲမို႔ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၁၂
၀၁း၃၇ နာရီ

Read More...