Friday, July 11, 2008

ေဖာင္တိန္ေလးရဲ႕ အစနဲ႔အဆံုး

အစ

သူ၏ ဘ၀သက္တမ္းတေလွ်ာက္ ေဖာင္တိန္မ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ေရးလို႔ေကာင္းေသာ ... ေရးလို႔ မေကာင္းေသာ၊ အဖိုးတန္ေသာ ... အဖိုးနည္းေသာ၊ ပံုစံဆန္းသစ္ေသာ ... ပံုစံ႐ိုးရွင္းေသာ ေဖာင္တိန္ေလးမ်ားကို သူ သံုးစြဲျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုထို ေဖာင္တိန္မ်ားစြာထဲမွ တေခ်ာင္းတည္းေသာ ေဖာင္တိန္ကေလးကိုေတာ့ အျမတ္တႏိုးထားကာ အစဥ္တစိုက္ သံုးေလ့ရွိခဲ့၏။

တကယ္တမ္း ထိုေဖာင္တိန္ကေလးက သူ၏ ေဖာင္တိန္ေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္ပါေခ်။ အေဖက အေမ့အတြက္ ရည္ရြယ္ထားေသာ ေဖာင္တိန္ကေလး ...။ ဒီေဖာင္တိန္ကေလးကို ျမင္ျပီး သေဘာက်သျဖင့္ ခဏတျဖဳတ္ ယူငင္သံုးစြဲခဲ့ရမွ ႏွစ္သက္ ျမတ္ႏိုးမိကာ အျမဲသံုးျဖစ္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။

ေဖာင္တိန္ဆိုတာကလည္း ေရးခါစမွာ သိပ္အဆင္ေျပလွသည္ မဟုတ္။ ေရးရင္းေရးရင္း နစ္ေခ်ာသြားမွသာ အေရးလည္း သြက္လာသလို လက္ေရး လက္သားလည္း လွပေသသပ္မႈရွိသည္ပင္။
***
သူတို႔ ပဥၥမတန္းအေရာက္မွာ ေဖာင္တိန္ ေဘာပန္ စတင္သံုးစြဲခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းမွ ေဖာင္တိန္ႏွင့္ မင္အိုး မ်ားကို ကိုယ့္ကိုယ္တာႏွင့္ ထုတ္ေပးသည္။ ေက်ာင္းက ထုတ္ေပးေသာ ေဖာင္တိန္ေတြက အမ်ဳိးအစား သိပ္မေကာင္းလွ။ တခါတေလ ေအာက္ျပဳတ္က်တာႏွင့္ နစ္က်ဳိးတတ္ေသးသည္။ ပိုင္းေလာ့၊ ပတ္ကား၊ ဟီး႐ိုး၊ ခေရာ့စ္ အစရွိသည့္ ေဖာင္တိန္ အမ်ဳိးမ်ားစြာထဲမွ သူျမတ္ႏိုးသည့္ ေဖာင္တိန္ကေလးက Wisdom ဆိုသည့္ အမ်ဳိးအစားျဖစ္သည္။

ဒီေဖာင္တိန္ကေလး သူယူသံုးခါစတုန္းက အေဖမသိေသး။ သံုးတာၾကာၿပီးေနာက္ပိုင္း အေဖသိသြားေတာ့လည္း သူယူသံုးျခင္းအတြက္ မျငဴစူခဲ့ပါ။ ၾကည္ျဖဴစြာပင္ သူ႔ကို အားေပးခဲ့ပါသည္။

သည္လိုႏွင့္ ေဖာင္တိန္ကေလးကို သံုးၿပီး ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ စာတိုေပစ ကဗ်ာအပိုင္းအစမ်ား၊ ျမန္မာမႈ ျမန္မာစာေပ ႏွင့္ ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္းမ်ား၊ ဘာသာေရးႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ရာ ဆက္ႏြယ္ေၾကာင္းမ်ား စသည္ျဖင့္ ေရးခဲ့မိသည္။ ဒီၾကားထဲ ေ၀ဖန္ေရး ေလကန္ေရးမ်ားလည္း ၾကိဳၾကား ၾကိဳၾကား ပါေသးသည္ေပါ့။

ေဖာင္တိန္ကေလးေၾကာင့္ သူ႔ကို ခင္မင္ၾကေသာ မိတ္ေဆြမ်ား တိုးပြါးခဲ့ရသလို ျငိဳးသူ ရန္ဘက္မ်ားလည္း ပြါးမ်ားခဲ့ရသည္။
ေဖာင္တိန္ကေလးေၾကာင့္ သူ႔ကို အားေပးသူမ်ားရွိသလို ျခိမ္းေျခာက္သူမ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။
ေဖာင္တိန္ကေလးေၾကာင့္ သူ႔ကို ေဖးမလက္ကမ္းသူမ်ား ရွိသလို အဆင္းဘီးတပ္သူမ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ... သူကေတာ့ ေဖာင္တိန္ကေလးကို ကိုင္ျပီး ယံုၾကည္မိရာ ခံစားမိရာ မ်ားကို ေရးသားေနမိဆဲ။

ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးေတြ ၾကံဳရတာကို အေဖသိသြားေတာ့ သူ႔ကို သတိေပးခဲ့ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ေခါင္းမာျပီး ဇြတ္တရြတ္ႏိုင္လွေသာ သူက အေဖ့သတိေပးခ်က္ကို မနာခံခဲ့။

... ... ... ... ... ... ...
... ... ... ... ... ... ...
... ... ... ... ... ... ...

ဒီလိုႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ... ေဖာင္တိန္ကေလးေၾကာင့္ သူခ်စ္ေသာ သူမ်ားႏွင့္ ခြဲခြါျပီး အေ၀းတေနရာကို လြင့္ပါးခဲ့ရသည္။
ေလအေ၀ွ႕မွာ သစ္ပင္ထက္မွ သစ္ရြက္တရြက္ ေၾကြလြင့္သလို ... မိခင္ပင္အိုထက္မွ ... တစတစ တေရြ႕ေရြ႕ ေ၀းကြာရင္း ... ။

ဘယ္သူေတြႏွင့္ ဘယ္လိုပင္ ကြဲကြာခဲ့ေပမဲ့ ေဖာင္တိန္ကေလးကို မလြတ္တမ္း သူဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့သည္။ သူ႔ဘ၀မွာ ဒီေဖာင္တိန္္ကေလး ရွိေနလွ်င္ ျပည့္စံုသည္ဟု ထင္မွတ္ယူဆ ခဲ့မိသည္။

ဒီေဖာင္တိန္ကေလးက သူ၏ မိတ္ေဆြေကာင္း ...
ဒီေဖာင္တိန္ကေလးက သူ၏ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ...
ဒီေဖာင္တိန္ကေလးက သူ၏ လက္တြဲေဖာ္ ...
ဒီေဖာင္တိန္ကေလးသည္ပင္လွ်င္ သူ၏ ဘ၀တခုႏွယ္ ... ။
***
တေန႔ေတာ့ အေဖႏွင့္ ဖုန္းေျပာရခိုက္ အေဖက ေဖာင္တိန္ေလး အေၾကာင္းကို တခုတ္တရ ေမးေလသည္။ ဒီေဖာင္တိန္ေလးကို အေဖက မသံုးေစခ်င္ေတာ့တာၾကာျပီ။ သူက ရံဖန္ရံခါ သံုးမိေနဆဲ။ ဒါကို အေဖသိေတာ့ စိတ္ပူစြာ ေျပာေလသည္။

'ဒီေဖာင္တိန္ေလးကို မသံုးပါနဲအံုး သမီးရယ္ ...'
'သမီးေရးခ်င္တာေတြကို သမီးျမတ္ႏိုးတဲ့ ဒီေဖာင္တိန္ေလးနဲ႔ပဲ ေရးေနရတာေလ အေဖရဲ႕'

သူက ထံုးစံအတိုင္း ေစာဒက တက္မိ၏။ ထိုအခါ အေဖက ...
'သမီး ... သမီးေဖာင္တိန္ေလး နာမည္က wisdom မဟုတ္လား။ wisdom ဆိုတာ ဉာဏ္ ပညာအေျမာ္ အျမင္ပဲ။ အေျမာ္အျမင္ရွိသူတေယာက္ဟာ အခါအခြင့္ မသင့္ေသးရင္ မ်က္စိရွိလ်က္ အကန္းလို ေနရတယ္ ... နားရွိလ်က္နဲ႔ အပင္းလိုေနရတယ္ ... ပါးစပ္ရွိလ်က္္နဲ႔ အအ'လို ေနရတယ္ ... အခုအခ်ိန္မွာ သမီးေဖာင္တိန္ေလးကို သံုးရမယ့္ အခ်ိန္ မဟုတ္ေသးဘူး။ သမီးကို မေရးနဲ႔လို႔ အေဖ မေျပာပါဘူး ... သမီးေရးခ်င္တာေတြကို တျခားေဖာင္တိန္ေတြနဲ႔ ေရးေပါ့ ...။ အေဖေျပာတာ နားလည္လားသမီး ... '

'ဟုတ္ ...'
ဟုတ္ကဲ့လို႔ေတာင္ မေျပာမိဘဲ ဟုတ္တလံုးသာ ငံုးတိတိ တုန္႔ျပန္မိသည္။ စိတ္ထဲကေနေတာ့ ...
ဦးေႏွာက္ရွိလ်က္နဲ႔ မေတြးရဘူးလား ...
ႏွလံုးသားရွိလ်က္နဲ႔ မခံစားရဘူးလား ... အေဖ ...
အေဖေျပာတဲ့ အခါအခြင့္ သင့္ခ်ိန္က်ေတာ့ ... သမီးေဖာင္တိန္ေလးလဲ အိုမင္းမစြမ္း ျဖစ္ေလာက္ျပီ အေဖ ... ဟု ေစာဒက တက္ေနမိဆဲ .... ။

ဒါေပမဲ့ ...
ေက်းဇူးရွင္ မိခင္ ဖခင္နဲ႔တကြ ဦးေလး အေဒၚ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုးရဲ႕ ဆႏၵကို သူ႔လို ေလလြင့္ ရြက္၀ါ တ ရြက္က ဘယ္လိုလြန္ဆန္ ႏိုင္မွာလဲ ... ။

ဒါနဲ႔ပဲ ....
အေဖႏွင့္ ဖုန္းေျပာျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ... ေလးလံေသာ သက္ျပင္းႏွင့္အတူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခု ခ်လိုက္မိသည္။
ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ သူ႔အတြက္ ခက္ခဲလွပါသည္။ သို႔ေပမဲ့ ... ဒါဟာ ေက်းဇူးရွင္ေတြအေပၚ ေက်းဇူးဆပ္ျခင္းတမ်ဳိးဟု မွတ္ယူ ေတြးေတာျပီး ....
***
အဆံုး

အနက္ေရာင္ ေဖာင္တိန္ေလးက သူ႔လက္ထဲမွာ ခန္႔ညားစြာ ေတာက္ပလို႔ေန၏။ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ေဖာင္တိန္ေလးကို ေသခ်ာ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈေနမိသည္။ သက္မဲ့ေဖာင္တိန္ေလးက
မင္း ... ငါ့ကို စြန္႔ခြါသြားေတာ့မွာလား ... ဟု သူ႔ကို ေမးေနသေယာင္ေယာင္။
အေျဖမရွိေသာ ထိုေမးခြန္းကို မည္ကဲ့သို႔ တုန္႔ျပန္ရမလဲ။
သူ မသိပါ။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေဖာင္တိန္ကေလးကို ညင္သာစြာ ဗူးကေလးထဲ ထည့္လိုက္သည္။

မင္း ... ခဏ အနားယူပါဦး ေဖာင္တိန္ကေလးေရ ...
တေန႔ေန႔မွာ ... မင္းကို ျပန္ျပီး အသံုးျပဳခြင့္ရမယ္လို႔ ငါေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္ ...
အဲဒီေန႔ ဘယ္ေန႔ဆိုတာေတာ့ .... ငါကိုယ္တိုင္လဲ မသိပါဘူး ...
ဘာတခုမွ ေရရာမႈ မရွိတဲ့ ဒီေလာကႀကီးမွာ ... ငါ မေသေသးပဲျဖစ္ျဖစ္... ဒါမွမဟုတ္ စြမ္းႏိုင္ေသးရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ... မင္းနဲ႔ ျပန္ျပီး ဆံုေတြ႕ခြင့္ ရွိမွာပါ ...

ဗူးအဖံုးေလးကို ပိတ္လိုက္စဥ္ ထပ္ခနဲ ျမည္သြားေသာ အသံေလးက မိုးၾကိဳးလို ျမည္ဟည္းျပီး ရင္ကို ျပင္းထန္စြာ ႐ိုက္ခတ္ တုန္လႈပ္ေစ၏။

မ်က္စိကို မွိတ္လိုက္သည္။
အျမင္အာ႐ံု ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပမဲ့ ပိတ္မရတဲ့ နားမွ အသံမ်ဳိးစံု ၾကားေယာင္ေနဆဲ။
အသက္ကို ျပင္းျပင္း႐ွဴမိစဥ္မွာ ႏွာဖ်ားသို႔ ၀န္းက်င္မွ ရနံ႔မ်ဳိးစံု တိုးေ၀ွ႕၀င္ေနဆဲ။
အေတြးအာ႐ံုထဲမွာ စိတ္ကူးမ်ဳိးစံု ျမဴးကြန္႔မိေနဆဲ ... ။
စကၠန္႔မလပ္လႈပ္ရွားေနေသာ ႏွလံုးသားထဲမွာေတာ့ .... တဆစ္ဆစ္ နာက်င္စြာ ခံစားမိေနဆဲ .... ။
.... .... .... .... ....
.... .... .... .... ....
.... .... .... .... ....
***
အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္စြာ ဒီစာစုေလးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။

ေမတၱာျဖင့္ ...
ေမဓာ၀ီ

၁၁ ဇူလိုင္ ၂၀၀၈
၁၆း၄၃ နာရီ

Read More...