Saturday, October 22, 2011

အားရေနလို႔ ... အားက်ေစဖို႔ ... (အပိုင္း ၃)

အပိုင္း ၂ တင္ၿပီး တလေလာက္ၾကာမွ အပိုင္း ၃ တင္တဲ့စခန္း ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ အပိုင္း ၃ ကို ေနာက္ဆံုးအပိုင္း အေနနဲ႔ တင္ခ်င္တာမို႔ နည္းနည္းေတာ့ ရွည္သြားပါတယ္။ ဒါေတာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ခ်ဳံ႕ပစ္ထားရတာပါ။ ပို႔စ္က ရွည္ေနတာေၾကာင့္ အခ်ိန္ေပးၿပီး လာဖတ္သူေတြကို အားလဲနာပါတယ္။ ဖတ္ရတာ မၿငီးေငြ႔ဘူးလို႔လဲ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
***
(အပိုင္း ၂ မွ အဆက္)

ေမ - ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျပည့္ျပည့္ရဲ႕ ခံယူခ်က္နဲ႔ ငယ္စဥ္ကေန ခုခ်ိန္ထိ အျမင္ေျပာင္းလဲ လာပံု အက်ဥ္းကို ေျပာျပပါအံုး။
ျပည့္ - ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္တကၠသိုလ္ကို စတက္ၿပီး ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ ဆရာေတာ္ ဦးဓမၼသာမိကို ေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္၊ တပည့္ေတာ္ အခုခ်ိန္မွာ အေကာင္းဆံုး တကၠသိုလ္မွာ ၀င္ၿပီးၿပီ၊ အေဖတို႔ကလဲ စီးပြါးေရး ေတာ္ေတာ္ေလးကို အဆင္ေျပေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ အတက္ရွိရင္ အက်ရွိမွာပဲ ဆိုတဲ့အသိျဖစ္ေပၚလာခဲ့တယ္ … ေလာကဓံေပါ့ေလ … အဲဒါကို ခံႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ဆိုၿပီး ေလွ်ာက္ဖူးတယ္။ ဆရာေတာ္က တရားထိုင္ခိုင္းတာနဲ႔ တပတ္တရက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ထိုင္ျဖစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ပထမဆံုး တရားထိုင္ျဖစ္တာက အေကာင္းအဆိုး ေလာကဓံကို ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ပါ။

အဲဒီေႏြမွာပဲ ေမေမက ကင္ဆာျဖစ္ၿပီး ကုေတာ့ အဆင့္က လြန္ေနၿပီ၊ ၂၀၀၆ မွာ ေမေမဆံုးၿပီးေတာ့ ၂၀၀၇ မွာ ေဖေဖနဲ႔ အစ္မက သဲအင္းဂူမွာ တရားစခန္း၀င္ၾကတယ္၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ သမီးက တရားစခန္း မ၀င္ေသးဘူး။ ေမေမဆံုးေတာ့ သမီးရဲ႕ ၀မ္းနည္းမႈကို ျပတာက တျခားသူေတြနဲ႔မတူဘူး၊ တျခားသူေတြလို ထိုင္ငိုမေနဘူး။ သမီးရဲ႕ ဝမ္းနည္းမႈကို ကိုယ္သြားခ်င္တာသြား လုပ္ခ်င္တာလုပ္ၿပီး ဖံုးကြယ္ခဲ့တာေပ့ါ၊ အဲဒီတုန္းက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဆိုးလိုက္ေသးတယ္။ ေဒါသေတြႀကီးၿပီး ရွိသမွ် လူေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ မျဖစ္ဘူး တရားထိုင္မွပဲ ဆိုၿပီး ၂၀၀၇ သႀကၤန္အၿပီးမွာ ေအာင္လံ သဲအင္းဂူဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားစခန္း၀င္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာေတာ္ေဟာတဲ့ တရားေတြထဲမွာ တရားထိုင္တယ္ဆိုတာ ေသတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတာတဲ့။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ တရားထိုင္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ေျပာင္းသြားျပန္ေရာ၊ ေလာကဓံကေန ေသတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္တဲ့ဆီ ေရာက္သြားတယ္။


သီလရွင္ ၀တ္ခဲ့စဥ္တုန္းက

၂၀၀၈ မွာ သီလရွင္၀တ္ေတာ့ အျမင္ ထပ္ေျပာင္းသြားျပန္တယ္၊ နိဗၺာန္ေရာက္ခ်င္တာေပါ့၊ ျဗဟၼာ့ျပည္မွာေတာင္ ဒုကၡရွိတယ္ဆိုေတာ့ ဒုကၡအားလံုးခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ တရားထိုင္ရမယ္ ဆိုတဲ့အသိျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ၂၀၀၈ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္ အဂၤလန္ ျပန္ေရာက္တာေတာင္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တရားထိုင္ျဖစ္တယ္။ တေန႔ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ အခ်ိန္အၾကာႀကီး တရားထိုင္ ျဖစ္တာေပါ့။ အဲေတာ့ ဘာျဖစ္လာလဲဆိုေတာ့ တရားအလုပ္ပဲ လုပ္ခ်င္ေနခဲ့ ေတာ့တာ။ ဒါေပမယ့္ လူ႔ေလာကထဲမွာပဲေန ေနတုန္းဆိုေတာ့ တရားဘက္ကိုပဲ လိုက္စားေနလို႔ မရတဲ့အေျခအေနမ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

ေနာက္ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းကို ေလ့လာမယ္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္တယ္။ သမီးရဲ႕ SOASက ဆရာမလဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ေက်းဇူးႀကီးပါတယ္၊ ပရိယတ္ဘက္ကေန ေလာကဓမၼ ႏွစ္ခုလံုး ျမင္ႏိုင္ေအာင္ သင္ေပးတယ္။ အခုေတာ့ ဆရာေတာ္ ဦးဓမၼသာမိ အပါအ၀င္ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ေဟာေျပာ ဆံုးမၾကသလို ေလာက ဓမၼ ႏွစ္ခုလံုး မွ်ေအာင္ ၾကည့္ဖို႔နဲ႔ အေသတတ္ အေနတတ္ဖို႔ တရားအားထုတ္ျဖစ္ပါတယ္။

ေမ - MA အတြက္ dissertation က ဘာေခါင္းစဥ္ လုပ္ရတာလဲ။ စာလံုးေရ ဘယ္ေလာက္ေရးရလဲ။
ျပည့္ - စီးပြါးေရးသမားေကာင္း ႏွင့္/သို႔မဟုတ္ ဗုဒၶဘာသာေကာင္းတေယာက္။ ေခတ္သစ္ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ စီးပြါးေရး အေလ့အက်င့္ ထံုးစံမ်ားကို သမၼာအာဇီ၀ ႐ႈေထာင့္ျဖင့္ ေလ့လာျခင္း ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ပါ။ အဲဒါ စာလံုးေရ တေသာင္း သတ္မွတ္ထားတယ္။ သမီးကေတာ့ ႏွစ္ေထာင္ပိုသြားလို႔ ၁၂၀၀၀ ျဖစ္သြားတယ္။

ေမ - အဲဒါကို ျမန္မာျပည္မွာ ျပန္ၿပီးလုပ္ခဲ့တာလား။
ျပည့္ - ဟုတ္တယ္အမ၊ ျမန္မာျပည္မွာ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ဇြန္ က ၾသဂုတ္အထိ အင္တာဗ်ဴးေမးခြန္းေတြ လုပ္တယ္။ ေဖေဖ့စီးပြါးေရးကို အဓိကေပါ့။ ေနာက္ၿပီး တျခား ျပည္၊ သံုးဆယ္နဲ႔ ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ ကုန္သည္ေတြကိုလဲ အင္တာဗ်ဴးလုပ္တယ္။ ကုန္သည္ေတြအျပင္ ႏွစ္လံုးထီေရာင္းတဲ့ အကိုႀကီးတေယာက္လဲ ပါေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး မိုး၀င္းဇာတ္မွာ ဦးမိုး၀င္းတို႔ တင္ဇာမိုး၀င္းတို႔ကိုလဲ အင္တာဗ်ဴးခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဟိုတယ္မန္ေနဂ်ာတေယာက္ကို ဗ်ဴးတယ္၊ အဲဒီလိုမ်ဳိးေပါ့ အင္တာဗ်ဴးတာ (၄၅) ေယာက္ေလာက္ရွိမယ္။


(၁) ျမန္မာျပည္မွာ fields work ဆင္းစဥ္ မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္း၌ (၂) သံဃာေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းေလာင္းေနစဥ္

ေမ - ျပည့္ျပည့္ အဲဒီလို အင္တာဗ်ဴးေတာ့ ဘယ္လိုျမင္လဲ၊ ေယဘုယ်အားျဖင့္ေပါ့ သမၼာအာဇီ၀နဲ႔ ညီတယ္ ျမင္လား မညီဘူးျမင္လား။
ျပည့္ - မ်ားေသာအားျဖင့္ မညီဘူးလို႔ပဲ ေျပာၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဥပမာ ခိုးတာ ဘာညာေတြလဲ ရွိခ်င္ ရွိမွာေပါ့။ တခ်ဳိ႕ကလဲ ညီတယ္လို႔ ေျပာၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သမီးကေတာ့ ညီတယ္ မညီဘူးဆိုတာ စေကာ္လာတေယာက္ အေနနဲ႔ ဆံုးျဖတ္လို႔ မရဘူးဆိုေတာ့ သူတို႔ေျပာသလိုပဲ ေရးရတာေပါ့။

သမၼာအာဇီ၀နဲ႔ ညီတယ္ မညီဘူးဆိုတာထက္ ျမန္မာျပည္ကလူေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ ေစတနာကို ဦးစားေပးတာပါပဲ။ ႏွစ္လံုးထီနဲ႔ ဇာတ္ပြဲကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ႏွစ္လံုးထီ သမားဆိုရင္ သမၼာအာဇီ၀မက်ဘူးလို႔ အားလံုးက ေျပာၾကတာပဲ။ သမီးေမးတဲ့ အကိုႀကီးကေတာ့ သူ အဲဒီအလုပ္ လုပ္လာတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ ၀န္းက်င္ေလာက္ရွိၿပီ။ သူက မနက္ဆိုရင္ ဘုရားရွိခိုး၊ ပရိတ္ရြတ္၊ တရားထိုင္၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာလဲ အပတ္စဥ္ဆြမ္းေလာင္းတဲ့ အသင္းမွာ သူက ေခါင္းေဆာင္၊ ေသြးလွဴတာတို႔ ဘာတို႔လိုမ်ဳိး လူမႈေရးေတြလဲ လုပ္တယ္၊ ေနာက္ၿပီး သူက ေန႔တိုင္း တခုခု လွဴတယ္၊ ပန္းေရာင္းတဲ့သူေတြ မသန္မစြမ္းသူေတြကို လွဴတယ္။ ဘာလို႔ ျပန္လွဴလဲ ေမးေတာ့ သူတို႔ ေခၽြးနည္းစာေလးနဲ႔ ႏွစ္လံုးထီလာထိုးၾကတာဆိုေတာ့ သူက အျမတ္ႀကီးစားသလို မျဖစ္ရေအာင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပန္လွဴတာလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လားေတာ့ မသိဘူး သူက ႏွစ္လံုးထီသာ ေရာင္းတယ္ သူ႔ဟာနဲ႔သူ လည္ပတ္ေနတာပဲ။ ဆိုလိုခ်င္တာကေတာ့ စိတ္ထားေကာင္းတယ္ေပါ့ေနာ္။

ဇာတ္ပြဲလဲ အဲဒီလိုပဲ၊ အဘိဓမၼာ႐ႈေထာင့္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ တဏွာကို ပြါးေစတတ္တယ္ေပါ့။ သမၼာအာဇီ၀ ႐ႈေထာင့္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ သမၼာအာဇီ၀ က်တယ္လို႔ ေျပာရင္လဲ ရပါတယ္။ ကိုယ့္ခြန္အားနဲ႔ ႐ိုးသားစြာ အသက္ေမြးၾကတာပဲ။ ဦးမိုး၀င္းကလဲ ခုခ်ိန္မွာ ဆရာေကာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ၿပီး တရားထုိင္တာေတြ ဘာေတြလုပ္ေနၿပီ။

ေနာက္ဆံုး conclusion ခ်ရရင္ေတာ့ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဗုဒၶတရားေတာ္ကို ေျဖေဆးအေနနဲ႔ သံုးၾကတာမ်ားတယ္။ ေကာင္းတဲ့ဘက္က ျပန္ေတြးၿပီး ေျဖၾကတာပဲ၊ ႏွစ္လံုးထီ သမားဆိုလဲ ႏွစ္လံုးထီေရာင္းေပမဲ့ ေကာင္းတာေတြ ျပန္လုပ္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ သေဘာက်ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ သမၼာအာဇီ၀ က်တာ မက်တာကေတာ့ စိတ္ထားေပၚ ေစတနာေပၚ မူတည္တာပါပဲ။

ေမ - အဲဒီေခါင္းစဥ္က ျပည့္ျပည့္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေရြးတာလား။
ျပည့္ - ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္ဆိုတာကလဲ ဆရာေတာ္ ဦးဓမၼသာမိတို႔နဲ႔ စကားေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ အိုင္ဒီယာရလို႔။ dissertation အတြက္က ၂ လ ၃ လ ေလာက္ႀကိဳၿပီးေခါင္းစဥ္ေပးရတယ္။ အဲဒါမွ သူတို႔က approve လုပ္တာ။

ေမ - ဒီဘာသာရပ္ေလ့လာရာမွာ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစဖို႔ တျခား ဘာသင္တန္းေတြ တက္ခဲ့ေသးလဲ။
ျပည့္ - MA မစခင္ ၂၀၀၉ ၾသဂုတ္လတုန္းက ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္မွာ ပေရာ္ဖက္ဆာ Gombrich နဲ႔ ပါဠိ intensive course ၁၁ ရက္ တက္လိုက္ေသးတယ္။ SOAS မွာ MA တက္ေနရင္းနဲ႔လဲ ပါဠိကိုတြဲတက္ရတယ္။ basic နဲ႔ intermediate ဆိုၿပီးရွိတာ၊ သမီးက basic ယူထားတာေပါ့။

အခု PhD တက္ေတာ့ Research နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ သင္တန္းေတြ တက္ရတယ္။ SOAS ကပဲ provide လုပ္ေပးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ပထမႏွစ္ PhD တိုင္း တက္ရတယ္ မတက္မေနရေပါ့။ အင္တာဗ်ဴး skill အတြက္ သင္တဲ့ course ေတြလဲ တက္ရေသးတယ္။

ေမ - တျခားေရာ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ ဘာသင္တန္းေတြ တက္ခဲ့ေသးလဲ။
ျပည့္ - အဘိဓမၼာအေျခခံကို တိပိဋက ဆရာေတာ္ ဦးဂႏၶမာ ဒီမွာရွိတုန္းက သင္ဖူးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ဆရာေတာ္ ဦးတိေလာကနဲ႔ အဘိဓမၼာ အေျခခံ သင္တယ္။ ပ႒ာန္းကို အင္းစိန္ရြာမ ဆရာေတာ္ဆီမွာ (၃၄) ရက္ တက္ခဲ့ေသးတယ္။ အဆင့္ျမင့္ ေႏြရာသီ ယမိုက္ ပ႒ာန္းသင္တန္းေပါ့။ သမီးက ယမိုက္ေတာ့ မတက္ခဲ့ဘူး၊ ပ႒ာန္းပဲ တက္ခဲ့တာ။ အဲဒါက သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ ဆရာေလးေတြကို ပထမႀကီးအတြက္ ျပင္ဆင္ေပးတဲ့ သင္တန္းေပါ့။ အဲဒီမွာ ပ႒ာန္းက တေန႔ကို တနာရီခြဲ စာ၀ါလိုက္ရတယ္။ နာရီ၀က္ကို ဆရာေတာ္က အဘိဓမၼာအေျခခံ သင္ေပးတယ္။ သမီးက သံဃာေတာ္ေတြ စာ၀ါလိုက္နည္းမ်ဳိး လုိက္ေပမဲ့ အေတြးအေခၚနဲ႔ သင္ပံုသင္နည္းကို ယူရတာပါပဲ။

ေမ - ပ႒ာန္းစာ၀ါလိုက္ရတာေရာ အခက္အခဲရွိလား။
ျပည့္ - တခ်ဳိ႕ေနရာေတြေတာ့ သိပ္နားမလည္ဘူး။ ပစၥည္းယွဥ္တာေတြ အရေကာက္နဲ႔ တြဲရတာေတြကေတာ့ ခက္ခဲတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ပါဠိသဒၵါနဲ႔ ယွဥ္ေျပာတာမ်ဳိးက်ေတာ့ ကိုယ္ကပါဠိသင္ထားေပမဲ့ သဒၵါက်ေတာ့ မရဘူး။ အေနာက္ႏိုင္ငံမွာ ပါဠိကုိသင္တာက အတိုနည္းနဲ႔ သင္တာ၊ သဒၵါက ကိုယ္သံုးရမယ့္ သဒၵါေလာက္ပဲ။ အေရွ႕မွာကေတာ့ သဒၵါက်မ္းေတြကို က်က္ရတယ္ လမ္းရွည္နည္းေပါ့။

ေမ - MA တက္တုန္းက စာေမးပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ရတာ စာတမ္းေရးရတာတို႔ stress မ်ားတာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္လား။
ျပည့္ - ျဖစ္တယ္ အမ၊ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္တကၠသိုလ္ တက္တုန္းကေတာ့ psychologically stress မ်ားတာေပါ့။ ဒီတခါကေတာ့ စာကို enjoy ျဖစ္ေတာ့ stress ျဖစ္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ physically tired ျဖစ္တယ္။ စာေမးပြဲအတြက္ စာဖတ္ရရင္ စိတ္ကေပ်ာ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ၾကာလာေတာ့ လူက ဇက္ေၾကာတက္တာမ်ဳိးလို ပင္ပန္းလာတာေပါ့။ dissertation လုပ္ေတာ့လဲ အဲဒီလိုပဲ၊ အာ႐ံုစိုက္ေရးရေတာ့ လူပင္ပန္းတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ တေယာက္ထဲ စာဖတ္၊ စာေရး ဆိုေတာ့ lonely လဲ ျဖစ္တယ္။

ဆရာေတာ္ဦးဓမၼသာမိက ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ကူညီပါတယ္။ တေယာက္ထဲ စာေရးရတာ lonely ျဖစ္ေနေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ လာေရးဖို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာကေတာ့ ဘုန္းဘုန္းေတြေရာ ေက်ာင္းကို လာတဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြနဲ႔ေရာ အျမဲေတြ႔ေနေတာ့ သူတို႔ကလဲ အားေပးတယ္။ စာအေၾကာင္း မေျပာေတာင္ စကားေလးဘာေလး လာေျပာၾကေတာ့ တေယာက္ထဲလို မၿငီးေငြ႔ဘူးေပါ့။ အဲဒီ စာတမ္း၂ ခုလံုးက ေအာက္စ္ဖုိ႔ဒ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ၿပီးတာ။

(၁) ဆရာေတာ္ ဦးဓမၼသာမိႏွင့္ (၂) ဆရာေတာ္ ဦးဂႏၶမာလာႏွင့္

ေမ - PhD ဆက္လုပ္ဖို႔ နဂိုထဲက ရည္ရြယ္ထားတာလား။
ျပည့္ - PhD ဆက္လုပ္ဖို႔က မာစတာမၿပီးခင္ကတည္းကာ apply လုပ္ရတယ္။ ဆရာမကလည္း လုပ္ဖို႔ အားေပးတယ္။ သမီးကလဲ နဂိုထဲက PhD လုပ္ဖို႔ ရည္မွန္းခ်က္ရွိလို႔ apply လုပ္လိုက္တာ၊ apply လုပ္တုန္းကေတာ့ အခုေရးေနတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက meditation အေၾကာင္း လုပ္မလိ႔ု စိတ္ကူးထားတာ။ ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ meditation ဆိုင္ရာ tradition ေတြနဲ႔ business community ေတြရဲ႕ ဆက္စပ္ပံုေပါ့။ အဲဒါကို proposal ေရးၿပီးတင္လိုက္တာ။

တင္လဲတင္လိုက္ၿပီးေရာ တျခားသူေတြဆိုရင္ conditional offer ဆိုၿပီးလာတယ္။ MA မွာ ဘာရမွ PhD တက္ခြင့္ရမယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။ သမီးက်ေတာ့ unconditional ဆိုၿပီးလာတယ္။ သမီးေတာင္ အံ့ၾသသြားတယ္။ condition လဲ မပါဘူးေပါ့ေလ၊ အဲဒါဆို တက္ရမွာေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီေပါ့။ ေတာ္ေသးတယ္ MA မွာ အမွတ္ေကာင္းေကာင္း ထြက္လာလို႔။

အဲဒီတုန္းက MA dissertation ၿပီးခ်ိန္နဲ႔ သိပ္မကြာဘူး။ MA က စက္တင္ဘာ ၁၅ရက္ေန႔ ၿပီးတယ္ဆိုရင္ PhD အတြက္ enroll လုပ္တာက စက္တင္ဘာ ၂၅ မွာလုပ္ရတယ္၊ ေအာက္တိုဘာ လဆန္းမွာ PhD စတယ္။

ေမ - ျပည့္ျပည့္ PhD အတြက္ အခုလုပ္ေနတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ေျပာျပပါအံုး။
ျပည့္ - Living tradition of Pathana … ျမန္မာျပည္မွာ ပ႒ာန္းတရားေတာ္ျမတ္ႀကီးကို ပူေဇာ္ကိုးကြယ္ၾကတဲ့ ဓေလ့ထံုးစံနဲ႔ပူေဇာ္ကိုးကြယ္ရျခင္းအေၾကာင္းေပါ့။ အဲဒါက စာလံုးေရ တသိန္းကို ၃ ႏွစ္အတြင္း ၿပီးေအာင္ေရးရမယ္။ အခုေတာ့ သံုးေသာင္း ေက်ာ္ေလာက္ၿပီးေနၿပီ။

အခုလုပ္ေနတဲ့ ပ႒ာန္းကိုေတာ့ ဆရာမက recommend လုပ္တာ၊ ဆရာမက ျမန္မာျပည္မွာ ပ႒ာန္းက အေရးပါတယ္ဆိုတာ သိေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ပ႒ာန္းလုပ္ဖို႔ ေျပာတယ္။ သမီးကလဲ အစကေတာ့ စဥ္းစားအံုးမယ္လို႔ သူ႔ကို ေျပာခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ သူေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ လုပ္လိုက္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သမီး ပထမဆံုး ဗုဒၶဘာသာကို ေလ့လာမယ္ဆိုတာက ပ႒ာန္းကို ေလ့လာခ်င္တာက စတာေလ။ ဒါေပမဲ့ သမီးက တျခားသူေတြလို အဘိဓမၼာ အေျခခံ ေသခ်ာတက္ထားတာ မဟုတ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ confidence မရွိဘူး။

ဆရာမကေတာ့ လုပ္ဖို႔ အားေပးတယ္။ ဆရာေတာ္ ဦးဓမၼသာမိနဲ႔ ဆရာေတာ္ ဦးဂႏၶမာတို႔ကို တပည့္ေတာ္ ျဖစ္ပါ့မလားလို႔ တိုင္ပင္ၾကည့္ေတာ့လဲ ဆရာေတာ္ ႏွစ္ပါးလံုးက အားေပးၾကေတာ့ သမီးလဲ လုပ္ျဖစ္သြားတာ။ သမီး ဆရာမက ေတာ္ေတာ္ ေတာ္ပါတယ္။ တပည့္တေယာက္ကို force လုပ္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ တပည့္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ အားသာခ်က္ကိုသိၿပီး တိုက္တြန္း အားေပးတာမ်ဳိးပဲ လုပ္တာ။

ေမ - PhD ဘြဲ႔ရၿပီးရင္ ဘာဆက္လုပ္မယ္လို႔ ရည္ရြယ္ထားလဲ။
ျပည့္ - PhD ၿပီးရင္ေတာ့ စာသင္တဲ့ဘက္ကို ေရာက္သြားမွာပါ၊ ၿပီးေတာ့ research တို႔ project တို႔ ဆက္လုပ္မယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းက ပ႐ိုက္ဗိတ္ funding ေတြနဲ႔ ပေရာဂ်က္တခုအတြက္ အလုပ္အပ္တာမ်ဳိးရွိတယ္။ Post doc ဆိုတာလဲ ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ after PhD မွာ pay researcher အေနနဲ႔ apply လုပ္ရမယ္။

ေမ - ျမန္မာျပည္အတြက္ေကာ ဘာေတြ ျပန္လုပ္ဖို႔ အစီအစဥ္ရွိလဲ။
ျပည့္ - ျမန္မာျပည္ကို သမီးက ႏွစ္စဥ္ ျပန္ေနတာဆိုေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ လုပ္သြားမွာပါ၊ ဥပမာ ေထရ၀ါဒတကၠသိုလ္က လိုအပ္လို႔ ကမ္းလွမ္းလာရင္ အဲဒီမွာ ျပေပးဖို႔ အစီအစဥ္ရွိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး conference တို႔ဘာတို႔ဆိုရင္လည္း ကူညီေပးဖို႔ရွိပါတယ္။

ေမ - ဟိုတေလာက ျပည့္ျပည့္ ထုိင္းမွာ conference တခုသြားေသးတယ္ေနာ္။
ျပည့္ - ဟုတ္တယ္၊ အဲဒီဟာက မဟာခ်ဴလာေလာင္ကြန္ Buddhist University မွာ ဌာနတခုက International Buddhist seminar ဆိုၿပီး conference လုပ္တာ အဲဒီမွာ စာတမ္းသြားဖတ္တာ။

ေမ - ဘာအေၾကာင္း ဖတ္ခဲ့လဲ။
ျပည့္ - “သုညတ” အေၾကာင္း၊ သုညတနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဖားေအာက္ tradition၊ ေနာက္ သဲအင္းဂူ tradition၊ ထိုင္းမွာရွိတဲ့ ဘိကၡဴဗုဒၶ ဒါသ အဲဒီဆရာေတာ္ရဲ႕ teaching ေတြေပါ့ေနာ္။ သူတို႔က သုညတကို ဘယ္လိုျမင္လဲ သူတို႔အတြက္က ဘာလဲဆိုတာေပါ့။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မဟာယနေတြရဲ႕ စာေပမွာ ရွိတဲ့ သုညတက အဘိဓမၼာကို နည္းနည္း criticize လုပ္ထားတာလဲ ပါတာေပါ့။ ဥပမာ အဘိဓမၼာမွာ ပရမတၳ တရားေလးပါး ရွိတယ္။။ ဒီပရမတၳေလးပါးက တကယ္ကိုရွိတယ္ atomic reality ဆိုၿပီး ယူဆတာေလ။ အဲဒါကို atomic reality ဆိုတာက အတၱ၀ါဒနဲ႔ ဆက္စပ္ေနလား၊ အတၱဆိုတာ မရွိဘူး ေျပာေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ atomic reality ဆိုတာ အတၱအေနနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ပရမတၳတရားေလးပါးကို ကိုယ္ပိုင္၊ ကိုယ္ဆိုင္ အေနနဲ႔ ယူဆသြားႏိုင္တယ္၊ တကယ္ရွိတဲ့ အရာႀကီးဆိုၿပီး စြဲသြားႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး မဟာယာနတို႕က ေထာက္ျပတယ္။

အဲဒါကို ေထရ၀ါဒက ပ႒ာန္းနဲ႔ ေျဖရွင္းတယ္။ ပရမတၳတရားေလးပါးက အေၾကာင္းအက်ဳိးနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတာဆိုၿပီး ပ႒ာန္းက ေဟာထားတာ ဆိုေတာ့ စြဲထားမယ္ဆို စြဲလို႔ကို မရဘူးေပါ့။ အဲဒီဟာကို သမီးက ေပပါထဲမွာ debate လုပ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုး တကယ္တမ္း က်င့္စဥ္ထဲမွာ သုညတကို ဘယ္လိုနားလည္လဲ … ဆရာေတာ္ေတြက ဘယ္လို interpret လုပ္လဲေပါ့။ ဥပမာ သဲအင္းဂူဆရာေတာ္ႀကီးက စိတ္မေပၚတဲ့ ေနရာက နိဗၺာန္ … ပညတ္မတပ္ေတာ့တဲ့ ေနရာက သူ႔အတြက္ေတာ့ သုညတပဲလို႔ ေဟာခဲ့တယ္။ ႐ုပ္ခ်ဳပ္ နာမ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေနရာက နိဗၺာန္ပဲလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါေတြကို သမီးရဲ႕ ေပပါထဲမွာ explore လုပ္ထားတာေပါ့။


ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ သုညတအေၾကာင္း စာတမ္းဖတ္စဥ္

ေမ - အဲဒီ conference တက္ဖို႔ ျပည့္ျပည့္ကို ဘယ္သူက ဖိတ္တာလဲ။
ျပည့္ - ဘုန္းဘုန္းတပါးက ဖိတ္လို႔ သြားရတာ။ အခုလဲ လာမယ့္ ႏို၀င္ဘာ ဒီဇင္ဘာအတြက္ ေပပါ ၂ ခု ေရးရမယ္။

ေမ - အဲဒါက …
ျပည့္ - အဲဒါကလဲ ထိုင္းမွာပဲ၊ ေပပါ ၂ ခုက ဘာအေၾကာင္းလဲဆိုေတာ့ … တခုက သဲအင္းဂူနဲ႔ စြန္းလြန္း tradition ေပါ့။ အဲဒီ ႏွစ္ခုက ပရိယတၱိဘက္က လာတာမဟုတ္ဖူး က်င့္စဥ္ဘက္က တက္သြားတာဆိုေတာ့ အဲဒီ tradition ကို ေလ့လာတာ။ ေနာက္တခုက ပ႒ာန္းနဲ႔ meditation ဘယ္လိုဆက္စပ္လဲ ဆိုတာေပါ့။ အဲဒါကေတာ့ မုိးညွင္းဆရာေတာ္၊ ဖားေအာက္ ဆရာေတာ္၊ သဒၶမၼရံသီ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ေဟာတဲ့တရား ဆိုရင္ ပ႒ာန္းနဲ႔ meditation ဆက္စပ္ေနတာေလ။ အဲဒီအေၾကာင္းေပါ့။ ဒီေပပါ ႏွစ္ခုက issue ကေတာ့ တခုပဲ။ ဒါေပမဲ့ တခုက ပရိယတၱိ၊ တခုက ပဋိပတၱိေပါ့ … ။ ဒါေပမဲ့ လမ္းတခုေနရာမွာေတာ့ ဆံုမွာပဲေပါ့။



ေမ - ျပည့္ျပည့္ ဒီလို စာေတြေရးဖို႔က တျခားဘာစာအုပ္ေတြ ေလ့လာရေသးလဲ။
ျပည့္ - ကံအေၾကာင္း ေရးတုန္းကဆိုရင္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ တရားေတြ ေလ့လာကိုးကားရတယ္။
ပ႒ာန္းဆိုရင္ မိုးညႇင္း ဆရာေတာ္ရဲ႕ စာအုပ္ေတြ ကိုးကားရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္တာ ေရးေပမဲ့ တျခားဘာသာေတြရဲ႕ discipline ေတြကိုပါ သိထားရတယ္။ history တို႔ political တို႔လဲ ဖတ္ရတယ္။ ျမန္မာ့သမိုင္း၊ ႏိုင္ငံေရး ေျပာင္းလဲပံုေပါ့။ အဲဒါေတြကို ထည့္မေရးေတာင္မွ ထည့္ေတြးရတယ္။ ထည့္မေတြးလို႔ မရဘူး။ ေတြးလြန္းေတာ့ သမီး mind က အရမ္းကို complex ျဖစ္တယ္။

သမီးတို႔ ပီအိတ္ခ်္ဒီ သမားေတြက ပထမႏွစ္မွာ upgrade လုပ္ရတယ္။ စစခ်င္း PhD/ M.phil ဆိုၿပီး လက္ခံထားတာ။ အဲဒီကေန PhD candidate အေနနဲ႔ု ေျပာင္းဖို႔က စာလံုးေပါင္း ၂ ေသာင္းေက်ာ္ ေရးရတယ္။ သမီးေရးတာ ၃ ေသာင္းေက်ာ္သြားတယ္။ အဲဒီဟာေရးတုန္းက ေတာက္ေလွ်ာက္ အဲဒီအေၾကာင္း တလေလာက္ ေတြးထားေတာ့ အေတြးက ရပ္လို႔မရဘူး။ အဲဒါကို ဆရာမက သိတယ္။ ဗိုင္ဗာ လဲထိုင္ရေသးတာဆိုေတာ့ ဗိုင္ဗာထိုင္ခါနီး ဆရာမနဲ႔ သြားေတြ႔ၿပီး ဘာလုပ္ရမလဲ ေမးေတာ့ ဆရာမက ဘာမွမလုပ္နဲ႔ အိပ္တဲ့ … နင္ အိပ္ဖို႔ပဲလိုတာတဲ့။ သူေျပာတဲ့အတိုင္း ၄ ရက္ေလာက္ တရားထိုင္ အိပ္ တရားထိုင္ အိပ္ အဲဒီလို လုပ္လိုက္ေတာ့မွ ေတြးတာေတြ ရပ္သြားတယ္။ အစက ရပ္လို႔မရဘူး၊ အိပ္လဲ အိပ္မက္ထဲမွာ ေတြးေနတာ။

ေမ - PhD လုပ္ေတာ့ေရာ ျပည့္ျပည့္ အေဖက အားေပးလား။ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းနဲ႔ မိတ္ေဆြေတြကေရာ ဒီဘာသာရပ္ သင္ယူတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘယ္လိုေျပာၾကလဲ။
ျပည့္ - အစတုန္းကသာ ေဖေဖက ကန္႔ကြက္ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သမီးကိုခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ အားေပးပါတယ္။ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြကလဲ အားေပးၾကေပမဲ့ တခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ေျပာၾကတာေပါ့။ ဘာေၾကာင့္ ဒါမ်ဳိးလုပ္ရတာလဲ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္မွာ စီးပြါးေရးသင္ၿပီးမွ ဒီဘက္ကို ကူးေတာ့ ေၾကာင္သြားၿပီလို႔ ေျပာၾကတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျမန္မာအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲက ေျပာၾကတာမ်ားတယ္။ ဒီေကာင္မေလး ေဂါက္မ်ားသြားၿပီလားေပါ့။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လဲ ဘာသာေရးကို ေလ့လာလိုက္စားၿပီး သမီးတတ္ႏိုင္သေလာက္ ဗုဒၶတရားေတာ္နဲ႕အညီ ေနျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနထိုင္ေတာ့ သမီးကို ေရွးရိုးႀကီး၊ conservative ျဖစ္တယ္ေပါ့။ ဥပမာ သမီးက အဂၤလန္မွာ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ အေနၾကာတာေတာင္ အရက္တို႔ ဝိုင္တို႔ မေသာက္ဘဲေနတယ္ဆိုေတာ့ ေခတ္မမွီဘူးေပါ့။

ေမ - အဲဒီလိုေျပာၾကေတာ့ ျပည့္ျပည့္ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုေနလဲ။
ျပည့္ - ဘယ္လိုမွ မေနဘူး။ သမီး သီလရွင္၀တ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း စိတ္လဲ ေျပာင္းတယ္ ႐ုပ္လဲ ေျပာင္းတယ္။ ႐ုပ္က အထူးသျဖင့္ ဆံပင္ေပါ့။ အရင္တုန္းက သမီးဆံပင္က ၾကမ္းၿပီး ဖြါဖြါ ေျခာက္ေျခာက္ႀကီး။ ေနာက္ေတာ့ သီလရွင္၀တ္ၿပီး ျပန္ေပါက္ေတာ့ မၾကမ္းေတာ့ဘူး ဆံပင္က ေျခာက္လဲ မေျခာက္ေတာ့ဘူး။

စိတ္ေျပာင္းတာကေတာ့ အရင္ကဆို ေဒါသ အရမ္းထြက္တာ၊ မေက်နပ္တာ မ်ားတယ္။ အခုေတာ့ ေဒါသထြက္ရင္ေတာင္ အခ်ိန္တိုသြားတယ္။ သမီးကို တရားျပတဲ့ ဆရာေလးတပါးက သူက ေျခသုတ္ပုဆိုး ေျမြစြယ္က်ဳိးလို ျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္လို႔ ေျပာဖူးတယ္။ အဲဒီလိုမ်ဳိး ကိုယ္လဲ ႀကိဳးစားတယ္။ ျဖစ္ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူးေပါ့ေလ ႀကိဳးစားေနတုန္းပါပဲ။

ေမ - ခုလို အခ်ိန္ေပးၿပီး ေျဖေပးတဲ့အတြက္ ျပည့္ျပည့္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ျပည့္ - သမီးလည္း ခုလို သမီးရဲ႕အေတြ႕အႀကံဳေတြကို အမ်ားနဲ႕ ရွယ္ခြင့္ရတဲ့ အတြက္ အမကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
***
ဒီပို႔စ္ ျဖစ္ေျမာက္ဖို႔ အခ်ိန္ေပး၍ ကူညီသူ ျပည့္ျပည့္ (ျပည့္ၿဖိဳးေက်ာ္)ႏွင့္ အိမ္သားမ်ား၊ သည္းခံၿပီး ေစာင့္စားဖတ္႐ႈၾကသူမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္ ... ။

ေမဓာ၀ီ
၂၂၊ ၁၀၊ ၂၀၁၁
၂၃း၃၃ နာရီ

Read More...

Tuesday, October 18, 2011

ကိုယ္လြမ္းေနတာ သိလို႔တဲ့ ...

"ကိုယ္လြမ္းေနတာ သိလို႔တဲ့"
***
ကိုယ္လြမ္းေနတာ သိလို႔တဲ့ …
ငွက္ျပာေလးေတြ ေတးဆိုေနၾကတယ္။

ကိုယ္လြမ္းေနတာ သိလို႔တဲ့ …
ပန္း၀ါေလးေတြ ပြင့္ေ၀ေနၾကတယ္။

ကိုယ္လြမ္းေနတာ သိလို႔တဲ့ …
ေလျပည္ႏုႏု ယုယတိုက္ခတ္တယ္။

ကိုယ္လြမ္းေနတာ သိလို႔တဲ့ …
ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း ႏြဲ႔ႏြဲ႔ယိမ္းေနတယ္။

ကိုယ္လြမ္းေနတာ သိလို႔တဲ့ …
တိမ္မွ်င္ျဖဴစ ေမ်ာလြင့္ေနၾကတယ္။

ကိုယ္လြမ္းေနတာ သိလို႔တဲ့ …
ရြက္ေျခာက္ညိဳလြ လြင့္ေႂကြက်ေနတယ္။

ကိုယ္လြမ္းေနတာ သိလို႔တဲ့ …
………………………………………..
…………………………………………..
………………………………………………..
အမိနဲ႔ဖ ကိုယ့္ဆီလာၾကမယ္ … ။

တကယ္ပါ ...
ကိုယ္လြမ္းေနတာ သိလိုု႔တဲ့ …
တေလာကလံုး သာယာလွေနတယ္ … ။ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၈၊ ၁၀၊ ၂၀၁၁
၁၆း၁၅ နာရီ

Read More...

Wednesday, October 12, 2011

မင္းဂန္ရြာမွာ သာတဲ့လ ...

ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ တယ္လီေဗးရွင္းၾကည့္ေနတဲ့ ဦးရီးေတာ္က တံခါးဖြင့္၀င္လာတဲ့ က်မကို လွမ္းေျပာတယ္။

"သမီး မင္းဂန္ ရြာဦးေက်ာင္းရဲ႕ မီးထြန္းပြဲ သြားခ်င္လား ... ဒီညေနခင္းက ရာသီဥတု မဆိုးဘူးဆိုေတာ့ သမီးသြားခ်င္ရင္ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး သြားၾကတာေပါ့ ..." တဲ့

က်မက အဲဒီစကားၾကားခ်င္လို႔ ေစာင့္ေနခဲ့တာပါ။ ဒီေန႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားရင္ ယူသြားဖို႔ ေက်ာင္းမတက္ရတဲ့ မေန႔က တမနက္လံုး ဟင္းေတြ ခ်က္ထားခဲ့တာ၊ မီးထြန္းပြဲ သြားခ်င္လို႔ ရာသီဥတု ေကာင္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ရတာလဲ အေမာပါပဲ။ မိုးေလ၀သ သတင္းက မိုးရြာမယ္လို႔ ေၾကျငာခ်က္ ထုတ္ထားတဲ့အတိုင္း က်မတို႔ေနတဲ့ ၀ံပုေလြရြာမွာ တေန႔လံုး မုိးရြာပါတယ္။ မိုးရြာရင္/ ရာသီဥတု ေအးရင္ မသြားဘူးလို႔ ဦးရီးေတာ္က ႀကိဳေျပာထားတာ၊ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ညေနခင္းေလးကမွ မိုးတိတ္သြားၿပီး ေကာင္းကင္က မိုးသားကင္းစင္ ၾကည္လင္သြားခဲ့တယ္၊ အပူခ်ိန္ကလဲ ၁၆ - ၁၇ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ဆိုေတာ့ ေနလို႔ ေကာင္း႐ံုကေလး ... မေအးလွဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ညေနစာကို ကမန္းကတန္း စားေသာက္ၾကၿပီး ဆြမ္းဟင္းဘူးေတြ ဖေယာင္းတိုင္ေတြ သယ္လို႔ ညေန ၆ နာရီခြဲမွာ မင္းဂန္ရြာကို သြားၾကပါတယ္။ ဦးရီးေတာ္က ကားေမာင္း၊ က်မကေတာ့ သူမပ်င္းရေအာင္ ေဘးနားကေန အတင္းေပါင္းစံု အဲေလ သတင္းေပါင္းစံု ေျပာလို႔ေပါ့ :)

ကားလမ္းက အေရွ႕အရပ္ကို မ်က္ႏွာမူ ေမာင္းရတာမို႔ ျပည့္၀န္းထိန္သာေနတဲ့ လမင္းႀကီးကို ၾကည္ႏူးဖြယ္ ျမင္ေတြ႔ရတယ္။ ဦးရီးေတာ္က ဆရာေတာ္ဦး၀ိစိတၱရဲ႕ ပ႒ာန္းတရားကို တလမ္းလံုးဖြင့္သြားတာမို႔ ပ႒ာန္း ပစၥယနိေဒၵသ အဆံုး ည ၇ နာရီ သာသာ ေမွာင္စပ်ဳိးခ်ိန္ေလာက္မွာ မင္းဂန္ရြာဦးေစတီကို ေရာက္ပါတယ္။


က်မတို႔ ေရာက္ေတာ့ သူမ်ားေတြက မီးထြန္းေနၾကၿပီ။ က်မတို႔ တူ၀ရီးလဲ ပါလာတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြ ထုတ္ၿပီး မီးထြန္းၾကတယ္။ ရာသီဥတု သာယာေပမဲ့ လာတဲ့လူ နည္းေနသလားလို႔ ထင္မိတယ္။ ေကာင္းကင္ေပၚက လမင္းႀကီးကေတာ့ ဘယ္သူလာလာ မလာလာ သာေနတာပါပဲ။ လမင္းကို ပံု႐ိုက္ရင္ အျပင္မွာလို ဘယ္ေတာ့မွ မလွေပမဲ့ ပံုမ႐ိုက္ဘဲလဲ မေနႏိုင္ဘူး။ လျပည့္ညက လူကို ဖမ္းစားႏိုင္လြန္းတယ္ ... ။


စီတန္းထြန္းညႇိထားတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြရယ္ ... ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ မီးပံုးေလးေတြရယ္ ... ေလတိုက္တိုင္း တဖ်ပ္ဖ်ပ္လြင့္ေနတဲ့ သာသနာ့အလံေလးေတြရယ္ ... ျမင္ရတာ ၾကည္ႏူးစရာ ... ။ ေၾသာ္ ... ဒီအခ်ိန္ဆို ... က်မတို႔ဌာေန ျမန္မာျပည္မွာ လူေတြ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ေနၾကမလဲ။


ေစတီထဲက ဗုဒၶ႐ုပ္ပြါးေတာ္ေရွ႕မွာလဲ ပန္း၊ ဆီမီးနဲ႔ အေမႊးတိုင္ေတြ ကပ္လွဴ ထြန္းညႇိ ပူေဇာ္ထားၾကတယ္။ ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္ သံဃာအရိပ္ဟာ စိတ္ညြတ္ႏူး ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ... ။


လျပည့္ေန႔က မႏွစ္ကလို ပိတ္ရက္ (စေန တနဂၤေႏြ) မဟုတ္ဘဲ ၾကားရက္ (ဗုဒၶဟူးေန႔) ျဖစ္တာေၾကာင့္ မီးထြန္းပြဲကို လူမ်ားမ်ား လာႏိုင္ပါ့မလားလို႔ ထင္ေနေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္း ေရာက္လာၾကပါတယ္။


သံဃာေတာ္ေတြ ပ၀ါရဏာ ျပဳၿပီးေနာက္ ပ႒ာန္းပစၥယနိေဒၵသကို ရြတ္ဖတ္ သရဇၥၽာယ္ၾကတယ္။ ရြတ္ဖတ္အၿပီးမွာ ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာဦးဥတၱရဉာဏက အဘိဓမၼာေန႔ ျဖစ္ေပၚလာပံု အက်ဥ္းနဲ႔ ဆီမီးလွဴရျခင္း ပန္းလွဴရျခင္း အက်ဳိးေတြကို အဂၤလိပ္လို ေဟာၾကားပါတယ္။ (ဧည့္ပရိသတ္ေတြထဲမွာ ႏိုင္ငံျခားသားက သံုးပံုတပံုေလာက္ ပါေနလို႔ပါ။)


အားလံုးၿပီးေတာ့ သာဓု သံုးႀကိမ္ေခၚၿပီး ျပန္ၾက႐ံုပဲေပါ့။ ထြန္းထားတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြက လင္းလက္ ေတာက္ပေနတုန္းပဲ။ သီတင္းကၽြတ္ညရဲ႕ ေကာင္းကင္ယံမွာလဲ လမင္းက ထိန္ထိန္သာေနဆဲ ... ။

...
ျခေသၤ့ႀကီးရဲ႕ အာခံတြင္းထဲမွာ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းထားတာ ေတြ႔လို႔ သေဘာက်တာနဲ႔ ဓာတ္ပံု႐ိုက္လိုက္တယ္။ ရဲရင့္ျခင္း၊ တည္ၾကည္ျခင္း၊ ခြန္အားရွိျခင္း အဓိပၸါယ္ေတြကို ေဖာ္ေဆာင္တဲ့ ျခေသၤ့ႀကီးေတြရဲ႕ မ်က္လံုးက ေကာင္းကင္က လမင္းကို ေမာ့ၾကည့္ေနသလိုပဲ။ သီတင္းကၽြတ္ညရဲ႕ လမင္းဟာ လူေတြတြင္မက ျခေသၤ့ႀကီးေတြကိုပါ ဖမ္းစားႏိုင္ေလသလား ... ။


အိမ္အျပန္လမ္း ကားေပၚမွာ က်မတို႔ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ျပဳခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ေတြအတြက္ ပီတိေတြနဲ႔ စားျမံဳ႕ျပန္ရင္း က်မက ဆရာေတာ္ေပးလိုက္တဲ့ စာအုပ္ကေလးကို လွန္ေလွာၾကည့္မိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္ေလာက္က စၿပီး ဒီစာအုပ္ကေလးကို ဆရာေတာ္ခိုင္းလုိ႔ လုပ္ေပးခဲ့တာ ခုေတာ့ စာအုပ္အျဖစ္နဲ႔ ေရာက္သြားခဲ့ပါၿပီ။ အဖံုးေလးက က်မလုပ္ေပးတဲ့ အေရာင္အတိုင္း မထြက္ဘဲ နည္းနည္း မွိန္ေနတာကလြဲလို႔ မဆိုးလွပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘိလပ္မွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ကေလးအျဖစ္ အမွတ္တရ ျဖစ္တာေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက အေဖ့စာအုပ္ေတြ က်မပဲ အစအဆံုး လုပ္ေပးခဲ့သလို ဒီေရာက္ေတာ့လဲ က်မ အေဖလို ေလးစားရတဲ့ ဆရာေတာ္အတြက္ ခုလို ေဆာင္ရြက္ေပးခြင့္ရတာ အလြန္ ၀မ္းေျမာက္မိတာေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာပဲ တလက္စတည္း မွတ္္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္။
***
သီတင္းကၽြတ္ညကေလးက ႐ိုးရွင္းေအးခ်မ္းစြာ သာယာလို႔ေနတယ္။
မင္းဂန္ရြာမွာ သာတဲ့ လမင္း ... ၀ံပုေလြရြာက က်မအခန္း ျပတင္းအထိ လိုက္လာတယ္။
မႏွစ္ကလဲ ... အဲဒီလမင္းပါပဲ ... မင္းဂန္ရြာကို သူ႔အလင္းေတြနဲ႔ ျဖန္႔ခင္းေပးခဲ့တယ္ ... ။
ႏွစ္ေတြ ... အခ်ိန္ေတြ ... အေျခအေနေတြ ေျပာင္းသြားခဲ့ေပမဲ့ လမင္းရဲ႕ အလင္းေရာင္ကေတာ့ မေျပာင္းလဲပါဘူး။
ေနာက္ႏွစ္ေတြတိုင္းမွာလဲ ဒီလိုညဆို မင္းဂန္ရြာဦးေစတီမွာ လမင္းအျမဲသာေစဖို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
***
ေမတၱာျဖင့္ ...

ေမဓာ၀ီ
၁၂၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၁
သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ည
၂၃း၄၃ နာရီ

Read More...

Tuesday, October 11, 2011

၀ါကၽြတ္ ကန္ေတာ့ပန္း ...

တိုးတက္လာတဲ့ နည္းပညာေတြရဲ႕ အစြမ္းေၾကာင့္ ... ကမၻာတဘက္ျခမ္းစီမွာေနၾကတဲ့ မိသားစုေတြ စံုစံုညီညီ စကားစျမည္ ေျပာႏိုင္ခဲ့တယ္။ မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ ဆိုဆံုးမစကားေတြ ၾကားႏိုင္ခဲ့တယ္။

တခါတေလ အေမ့ရဲ႕ ဆံုးမသံေတြ ... တခါတေလ အေဖ့ရဲ႕ တရားသံေတြ ... နားေထာင္ရသလို ... တခါတေလေတာ့လဲ ... ကေလးတေယာက္လို အေဖ့ကို ခၽြဲလို႔ ... အကဲပိုရန္ေကာလို႔ အမ်ားကေျပာတာ ခံခဲ့ရေသးတယ္။

ဘာျဖစ္ေသးလဲ ... ကိုယ္လဲေလ ေလာကီသားေပပဲ၊ ခၽြဲခ်င္လဲ ခၽြဲမယ္ ... သဲခ်င္လဲ သဲမယ္ ... အကဲပိုခ်င္လဲ ပိုမွာေပါ့ ... ခ်စ္ေတာ့လဲ ဒီလိုပဲ မဟုတ္လား။

အေမ့အရယ္ အေဖ့အျပံဳး


"သမီးေလး" ... ဆိုတဲ့ အေဖ့ရဲ႕ ေခၚသံက ရင္ကိုအျမဲ ေႏြးေထြးေစတယ္။

"ကေလးေလးေတြ ရယ္ေနတာျမင္ေတာ့ သမီးေလး ငယ္ငယ္ကလိုပဲမို႔ သမီးေလးကို သတိရၿပီး သမီးေလး ... လို႔ေတာင္ အေဖက ေခၚမိသြားေသးတယ္" ... တဲ့။ အေဖက အဲဒီလိုေျပာေတာ့ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္လိုက္ရတာ။ ခ်စ္တတ္လြန္းတဲ့ အေဖ့ကိုလဲ ပိုလို႔ ပိုလို႔ တိုးၿပီး ခ်စ္မိသြားေသး ... ။ အနားမွာရွိရင္ အေဖ့ရင္ခြင္ထဲ၀င္ၿပီး အေဖ့လည္ပင္းကို ယီးေလးခိုၿပီး အေဖ့ပါးျပင္ကို ေမႊးခ်င္ေသးတယ္။

အေဖရယ္ ... အေမရယ္ ... အမႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေမာင္ေလးရယ္ ... ဘယ္ေတာ့တူတူ ေပါင္းစုေနၾကရမလဲလို႔ ေတြးၿပီး တခါတခါေတာ့လဲ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ ကမၻာႀကီးက က်ဥ္းက်ဥ္းေလး ... လာခ်င္ရင္ အနီးေလး ... ေတြ႔ခ်င္ရင္ အလြယ္ေလး ... စကားေျပာခ်င္သလား ... အနားမွာရွိသလို အ႐ုပ္ေရာ အသံပါ ၾကားႏိုင္ေသးတာပဲ ... ။ ၀မ္းနည္းစရာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္အားတင္းမိတယ္။

ဒီေန႔ ...
သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ ... ။
skype ကို ၀င္ၿပီး အေဖနဲ႔အေမ အမႀကီးနဲ႔ စကားေျပာတယ္။ အေဖနဲ႔အေမကို ၀က္ဘ္ကမ္ကေန ၾကည့္ၿပီး ဦးသံုးႀကိမ္ခ် ရွိခိုးကန္ေတာ့တယ္။

"အေဖနဲ႔ အေမကို ကာယကံ ၀စီကံ မေနာကံနဲ႔ ပစ္မွားက်ဴးလြန္ခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ပါတယ္" ... လို႔ ေျပာၿပီး ကန္ေတာ့ေတာ့ အေဖနဲ႔ အေမက ခြင့္လႊတ္ပါတယ္ ... လို႔ ၿပိဳင္တူေျပာၿပီး ဆုေတြ အသီးသီးေပးၾကတယ္။ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္မိတယ္။ မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ ေက်းဇူးတရားက ဆပ္လို႔ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားလွပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းကေန ခုခ်ိန္ထိ အတတ္ပညာ၊ အသိပညာ၊ က်န္းမာေရး၊ ဘာသာေရး ... အားလံုးအားလံုး အမ်ားထက္ပိုၿပီး ထူးကဲျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့လို႔ ခုလို ေနႏိုင္ခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ သမီးျဖစ္ရတာကို ေက်နပ္ဂုဏ္ယူမိတယ္။ ကိုယ့္အေဖ ကိုယ့္အေမေၾကာင့္ မ်က္ႏွာငယ္ရတာမ်ဳိး တခါမွ မျဖစ္ခဲ့ဖူးဘူး။ ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္ အေဖနဲ႔ အေမ ... ။ ေနာက္ဘ၀ေတြျဖစ္ခဲ့ရင္လဲ ဒီမိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ ရင္မွာသာ ခိုလႈံပါရေစ ... ။
***
MDW
3.10.09
17:10 pm
***
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္က ေရးထားၿပီး ဒီဘေလာ့မွာ မတင္ခဲ့ေသးတဲ့ စာတပုဒ္ပါ။ နက္ျဖန္မွ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔ကို ေရာက္မွာ ျဖစ္ေပမဲ့ နက္ျဖန္ ေက်ာင္းသြားရမွာမို႔ ဒီေန႔ပဲ အေမနဲ႔ အေဖကို skype ကေန ကန္ေတာ့လိုက္တယ္။ စကားေျပာခြင့္ ကန္ေတာ့ခြင့္ရေအာင္ ဖုန္းဆက္ေခၚေပးတဲ့ အရီးေလး (စစ) ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ စာအသစ္ တပုဒ္ ေရးၿပီး တင္မယ္ စိတ္ကူးနဲ႔ ၾကိဳးစားေရးေနေပမဲ့ ပ်က္ေနတဲ့ မုဒ္ကို ျပင္မရတာေၾကာင့္ စာတပုဒ္ ျဖစ္မလာလို႔ ေရးၿပီးသား စာအေဟာင္းေလးပဲ ျပန္ရွာတင္လိုက္တာပါ။ ဒီဘေလာ့မွာ မတင္ရေသးေတာ့ အသစ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ ဓာတ္ပံုကလဲ အဲဒီတုန္းက ၀က္ဘ္ကမ္ကတဆင့္ လွမ္း႐ိုက္လိုက္တဲ့ ပံုေတြပါ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ မ႐ိုက္ျဖစ္လိုက္ဘူး။ တကယ္တမ္း အေမနဲ႔ အေဖကို ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ထိျခင္းငါးပါးနဲ႔ ရွိခိုးဦးခ် ကန္ေတာ့ခ်င္ေပမဲ့ ရေသ့စိတ္ေျဖ ၀က္ဘ္ကမ္ကတဆင့္ပဲ ကန္ေတာ့လိုက္ရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလို ကန္ေတာ့ခြင့္ရတာကိုပဲ ေက်နပ္မိပါတယ္ေလ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၁၊ ၁၀၊ ၁၁
၁၇း၂၆ နာရီ
***
သင္ဆရာ ျမင္ဆရာ ၾကားဆရာ မ်ားႏွင့္တကြ အသက္တရက္ တမနက္ႀကီးသူမ်ား၊ ကာယကံ ၀စီကံ မေနာကံျဖင့္ ပစ္မွားမိသူမ်ား အားလံုးကို ဒီေနရာမွ ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္။

Read More...

Thursday, October 06, 2011

စတုတၳေျမာက္ ေဆာင္းဦးရက္မ်ား

သစ္ရြက္ေတြက အေရာင္ေျပာင္းကုန္ၾကၿပီ။
အစိမ္းေတြၾကားမွာ တခ်ဳိ႕က ၀ါ၊ တခ်ဳိ႕က နီ၊ တခ်ဳိ႕က လိေမၼာ္အေသြး … ။ ပန္းခ်ီဆရာ ေဆးေရးထားသလို ညီညာတိက် မေနဘူး … ဒါေပမဲ့ လွတယ္။

သစ္ရြက္ေတြက တဖြဲဖြဲ ေႂကြက်တယ္။
အညႇာမခိုင္တဲ့ ရြက္၀ါေတြ၊ ေလေျခြတိုင္း ေႂကြေႂကြက် … လမ္းမထက္မွာ … ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေပၚမွာ … အ႐ိုင္းဆန္ဆန္ ဟိုတစ ဒီတစ။ ဒီဇိုင္းဆရာ ျခယ္သထားသလို သပ္ရပ္လွပမေနဘူး … ဒါေပမဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ … ။

ေလထန္တယ္၊ မုိးသည္းတယ္။
တိမ္ညိဳေတြအံု႔ဆိုင္းလို႔ ေကာင္းကင္က မႈိင္းေနတယ္။
ေဆာင္းဦးရဲ႕ လက္တံက ၀န္းက်င္ကို ရစ္ပတ္ ျခံဳသိုင္းထားတယ္။
ေၾသာ္ … ဘာလိုလိုနဲ႔ ေဆာင္းဦးေလးႀကိမ္ တိုင္ခဲ့ပါပေကာ … ။
***
လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္ …
တိတိက်က် ေျပာရရင္ … ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၆ ရက္ေန႔ …
အားလံုးကို ခြဲခြါၿပီး ဒီခရီးကို စတင္ ထြက္လာခဲ့ရတယ္ … ။

ေမြးကတည္းက ေနလာခဲ့တဲ့ အဲဒီအိမ္ …
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနသားက်ေနတဲ့ ေဒသ …
ကူညီသူ ေဖးမသူ ခ်စ္ခင္သူမ်ားစြာ အနားမွာ ျခံရံေနခဲ့ရတဲ့ ေနရာ …
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အေျခအေနအရ စြန္႔ခြါခဲ့ရတယ္ … ။

ဆိုးမလား ေကာင္းမလား ႀကိဳတင္မျမင္ႏိုင္တဲ့ ကံၾကမၼာ …
ခက္ခဲမလား ၾကမ္းတမ္းမလား ေရရာမႈ မရွိတဲ့ ဘ၀ …
ဒုကၡ သုခ ၾကံဳလာသမွ် အားလံုးကို ေက်ာမွာ လြယ္ပိုးဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး …
ေျဖာင့္ျဖဴးမလား ေကာက္ေကြ႔မလား မသိႏိုင္တဲ့ လမ္းေပၚမွာ …
တလွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ခဲ့ရတယ္။

ေအးစက္တဲ့ ေဒသရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈ ကင္းတဲ့ လူေတြအၾကား …
ခါးသီးမႈမ်ားစြာ …
႐ႈံးနိမ့္မႈမ်ားစြာ …
နာက်င္မႈမ်ားစြာ ၾကံဳေတြ႔ခံစားရင္း
မတ္တပ္ရပ္လို႔ လမ္းေပၚမွာ ငိုခဲ့ရဖူးတယ္။

ေနထြက္က ေန၀င္တဲ့အထိ
ေျမပံုတခ်ပ္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း
မ်က္စိေတြေမွာက္လို႔
လမ္းေတြလဲ ေပ်ာက္ခဲ့ရဖူးတယ္ … ။

မၿပံဳးခ်င္ဘဲ ၿပံဳး …
မရယ္ခ်င္ဘဲ ရယ္ …
ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ဘဲ ဆက္
ထပ္ခါတလဲလဲ ေက်းဇူးစကားေတြ ဆိုၿပီး
မုန္းတီးခဲ့ဖူးတဲ့ ေလာက၀တ္ႀကီးကို မ်က္ႏွာဖံုးတခုလို စြပ္ထားခဲ့ရတယ္။
(ေလာက၀ဋ္လိုပဲ)

မသိျခင္းေတြ …
မရွိျခင္းေတြ …
တျဖည္းျဖည္း မ်ားမ်ားလာေတာ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လဲ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ကင္းမဲ့ခဲ့ရတယ္။
***
ဒီအခ်ိန္ဆို … အိမ္ကို လြမ္းတယ္ …
ဒီအခ်ိန္ဆို … မိသားစုကို သတိရတယ္ …
ဒီရက္ပိုင္း မက္တဲ့ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ …
… အေဖနဲ႔ ေတြ႔တယ္၊
… အေမနဲ႔ ဆံုတယ္၊
… ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ေရပက္မ၀င္ စကားေတြ ေျပာေနတယ္၊
တခါတုန္းက မိသားစု အတူေနခဲ့ၾကဖူးတဲ့
ေတာ႐ိုင္းေလးထဲက သစ္သားအိမ္ကေလးမွာ
ရယ္ေမာသံေတြ လႊမ္းေနသတဲ့ … ။

အိပ္ရာကႏိုးေတာ့ မ်က္၀န္းေတြစိုစြတ္လို႔ …
အဲဒီ ရယ္သံေတြကို လြမ္းရင္း ေမာေနမိတယ္ … ။

လြမ္းတိုင္း ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။
ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးေပၚမွာ …
... ဟိုးအျမင့္ႀကီးထိ ပ်ံသန္းေနတဲ့ ေလယာဥ္ေတြရဲ႕ မီးခိုးတန္း ျဖဴျဖဴေတြကို ျမင္တိုင္း အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။
... လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းေနတဲ့ ငွက္ကေလးေတြကို ျမင္တိုင္း အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ … ။
***
သစ္ရြက္ေတြ ေႂကြေနၾကတယ္ … ။
တြယ္တာခဲ့တဲ့ သစ္ပင္ႀကီးကို စြန္႔ခြါၿပီး
တြယ္ရာမဲ့စြာ ေႂကြလြင့္လို႔ေပါ့ … ။

ေလေ၀ွ႕လိုက္တိုင္း ရြက္ေႂကြေတြက တလြင့္လြင့္ …
ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ …
ကိုယ့္ဘ၀ေရာ ဘယ္ကိုလြင့္ရအံုးမလဲ … ဘယ္ကိုေရာက္ရအံုးမလဲ။
မေသခ်ာျခင္းေတြသာ ေသခ်ာေနတဲ့ဘ၀မွာ … ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အိမ္ကိုသာ ျပန္လြင့္ခ်င္ပါေတာ့တယ္ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၆၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၁
၀၀း၀၁ နာရီ
(ခြဲခြါျခင္း ၄ ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ)

Read More...