Friday, December 21, 2012

မတူညီေသာ ရလဒ္မ်ား …

***
ေက်ာင္း ၁၀ - ရက္ ပိတ္ၿပီ။

ဒီကေန႔ ဒီဇင္ဘာ ၂၁ ရက္က စၿပီး ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ရက္ေန႔ထိ ေက်ာင္း ၁၀ - ရက္ ပိတ္လိုက္ပါၿပီ။ အစတုန္းကေတာ့ ဒီဇင္ဘာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ၁၀ ရက္အတြင္း သင္တန္းတခုခု ဖြင့္ဦးမလို႔ပဲ။ မႏွစ္က Christmas course ဆိုၿပီး ဖြင့္ခဲ့တယ္တဲ့၊ ဒီႏွစ္ေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ သီတင္းကၽြတ္ ပိတ္ရက္တုန္းကလိုပဲ English for Buddhism ၉ ရက္သင္တန္း ဖြင့္ၾကမလားလို႔ စဥ္းစားျဖစ္ေသးတယ္။ သီတင္းကၽြတ္ မတိုင္ခင္ က်မ ျပန္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ၉ ရက္ ဆက္တိုက္ မနားတမ္း ဖြင့္ရတဲ့ သင္တန္းမို႔ တကယ္ကို ပင္လဲ ပင္ပန္း၊ ေပ်ာ္စရာလဲ ေကာင္းပါတယ္။ အခု ဒီဇင္ဘာ ပိတ္ရက္မွာ ဘာသင္တန္းဖြင့္ၾကမလဲ စဥ္းစားရင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီ ၁၀ ရက္ကို ဘာသင္တန္းမွ မဖြင့္ဘဲ နားလိုက္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ က်မ ျပန္ေရာက္တဲ့ ေန႔ကစၿပီး ဒီေန႔ထိ တရက္မွ မနားရေသးဘူးေလ။

ေက်ာင္းမပိတ္ခင္ ေနာက္ဆံုးေန႔ေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းမွာ second term အတြက္ စာေမးပြဲ စစ္ပါတယ္။ မယူမေနရ ယူရတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြ အျပင္ option အျဖစ္ သင္ရတဲ့ ဂီတနဲ႔ ပန္းခ်ီကိုပါ စာေမးပြဲထဲ ထည့္စစ္ေပးခဲ့တယ္။ အ့ံၾသစရာ ေကာင္းတာတခုက ခုေခတ္ ကေလးေတြဟာ က်မတို႔ ငယ္ငယ္ကလို မဟုတ္ဘူး၊ စာေမးပြဲဆိုတာ ေၾကာက္စရာလို႔ မခံယူထားၾကဘူး။ စာေမးပြဲေတြကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး က်မ ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ က်မျဖင့္ ခုထက္ထိကို စာေမးပြဲ ဆိုရင္ ေၾကာက္ေနတုန္းပဲ။

Grade 7 က ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္က …
“သားက စာေမးပြဲကို ေၾကာက္ေတာ့ မေၾကာက္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ မႀကိဳက္ဘူး တီခ်ယ္” … လို႔ က်မကို ေျပာတယ္။

က်မလဲ စာေမးပြဲေတြကို မုန္းခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲကို မုန္းမွာကိုေတာ့ မလိုလား ပါဘူး။

“စာေမးပြဲကို ဂိမ္းကစားတယ္လို႔ သေဘာထားလိုက္၊ သားတို႔ ဂိမ္းကစားရင္ ကိုယ္ အႏိုင္ရေအာင္, အမွတ္မ်ားမ်ား ရေအာင္ ႀကိဳးစားရတယ္ မဟုတ္လား၊ ဂိမ္းအိုဗာ မျဖစ္ဘဲ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ တက္ၿပီး ေနာက္ဆံုး ပန္းတိုင္ ေရာက္တဲ့ထိေအာင္ အစြမ္းကုန္ ကစားၾကရတာေလ၊ စာေမးပြဲဆိုတာလဲ စိန္ေခၚျခင္း တမ်ဳိးပဲ … သားတို႔ရဲ႕ မွတ္မိႏိုင္စြမ္းနဲ႔ ျပန္အသံုးခ်ႏိုင္စြမ္းကို စိန္ေခၚတာပဲ … ကိုယ့္ကို challenge လုပ္လာတဲ့သူကို ႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ ႏိုင္ေအာင္ ဖိုက္ရမွာ …”

ဂိမ္းကစားနည္းနဲ႔ ယွဥ္ေျပာေတာ့ သူတို႔ သေဘာက်တယ္။ မ်က္လံုးေလးေတြ အေရာင္ေတာက္လို႔ နားေထာင္ၾကေလရဲ႕။

ျမန္မာေက်ာင္းသင္႐ိုးထဲက ျမန္မာစာကိုပါ ထည့္သင္ေတာ့ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြက ျမန္မာစာ မသင္ခ်င္ၾကဘူး၊ ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီး တလေက်ာ္ရွိမွ တျခားေက်ာင္းက ေျပာင္းလာတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ဆိုရင္ အရင္ေက်ာင္းမွာ ျမန္မာစာ မသင္ရလို႔ ဆိုၿပီး ျမန္မာစာ လံုး၀ မတတ္ပါဘူး။ အသက္ ၁၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ၁၃ ႏွစ္ ရွိေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ သူ႔ကို ပထမတန္း ျမန္မာစာ ျပန္သင္ေပးရတယ္။ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ သခၤ်ာမွာ အခက္အခဲ မရွိေပမဲ့ ျမန္မာစာက သူတို႔အတြက္ ခက္ခဲလြန္းေနတယ္၊ ခက္ေနေတာ့ မသင္ခ်င္ျပန္ဘူး။ အဲဒီလို ကေလးေတြကိုေတာ့ ျမန္မာစာ သင္ခ်င္လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ရျပန္တယ္။

“မင္းတို႔ ႏိုင္ငံရပ္ျခား သြားတဲ့အခါ အဲဒီက လူေတြက ျမန္မာစာ ဖတ္ျပခိုင္း ေရးျပခိုင္းရင္၊ ျမန္မာစာ သင္ေပးပါလို႔ ဆိုရင္ … ကိုယ္က မတတ္ေတာ့ ရွက္စရာ မေကာင္းဘူးလား၊ ျမန္မာတေယာက္အေနနဲ႔ ျမန္မာစာကို ေရးတတ္ ဖတ္တတ္ရမယ္”

႐ုပ္ပံုေတြမပါ၊ စာရြက္သား ညံ့ညံ့၊ ႐ိုက္ထားတာ မထင္မရွားနဲ႔ ျမန္မာေက်ာင္းက ဖတ္စာအုပ္ကို သူတို႔ ၿငီးေငြ႔ၾကေသးတယ္။

“စာရြက္သားေတြ၊ စာအုပ္ဒီဇိုင္းေတြက အဓိက မဟုတ္ဘူး၊ အတြင္းမွာပါတဲ့ စာရဲ႕ တန္ဖိုးက အဓိကပဲေလ … အေၾကာ္ထုတ္တဲ့ စကၠဴေပၚက ဆီစြန္းေနတဲ့ စာတပုဒ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျခစားလို႔ တပိုင္းတစ ျဖစ္ေနတဲ့ စာတအုပ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အတြက္ အသံုးတည့္ရင္ တန္ဖိုးရွိတာပဲ”

တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေလးေတြကို ကေလးေတြအတြက္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ စာအုပ္မ်ဳိးေလးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတို႔ကို ေျဖသိမ့္ႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းေတြ ရွာေဖြၿပီး ေျပာျပခဲ့ရတယ္။ ကေလးဆိုတာ ကိုယ္က အဆိုးျမင္ျပရင္ သူတို႔လဲ အဆိုးျမင္ၾကမွာပဲေလ။
***
က်မနဲ႔ ဆံုရတဲ့ ဒီေက်ာင္းသားေလးေတြဟာ မိဘေတြ ျပည့္စံုတဲ့အတြက္ သူတို႔တက္ခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းကို ေရြးခ်ယ္တက္ႏိုင္ၾကတဲ့ သူမ်ဳိးေတြပါ။ အမ်ားစု ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိၾကပါဘူး။ ဒီေက်ာင္းေန၊ ဒီစာက်က္၊ ဒီလိုေမး၊ ဒီလိုေျဖနဲ႔ ဒီလိုပဲ ေအာင္လာၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲဒီထက္ ဆိုးတာက … ဒီလို ေအာင္ဖို႔ … ဒီလို ေျဖဖို႔ … ဒီစာက်က္ဖို႔ … ဒီေက်ာင္းေနဖို႔ေတာင္ မတတ္ႏိုင္ၾကတဲ့ သူေတြရဲ႕ ဘ၀ပါ … ။

လမ္းဆံုေတြ မီးပြိဳင့္ေတြမွာ ဂ်ာနယ္တို႔ စပယ္ပန္းတို႔ ေရာင္းေနရတဲ့ ကေလးေတြ၊ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္နဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ေတာက္တိုမယ္ရ လုပ္ေနရတဲ့ ကေလးေတြ … စာသင္ရမယ့္အရြယ္၊ စာသင္ခန္းထဲ ေရာက္ေနရမယ့္ အခ်ိန္ေတြမွာ ၀မ္းစာအတြက္ ႐ုန္းကန္ေနၾကရတဲ့ ဘ၀ေလးေတြ အတြက္ ရင္ထဲမွာ မခ်ိတင္ကဲ နာက်င္မိတာ အခါခါ … ။

ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕နားက ပန္းတပြင့္ေတာင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ စာသင္ေက်ာင္း စဖြင့္ခါစကတည္းက က်မတို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကုသိုလ္ပါ၀င္ခဲ့ေတာ့ ဆရာေတာ္က ခုလို ေျပာျပခဲ့ဖူးပါတယ္။

“လမ္းေပၚက ကေလးေတြကို စာသင္ခန္းထဲ ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေခၚဖို႔ရာ မလြယ္ဘူး၊ စာကို အလကား သင္ေပးပါမယ္ ဆိုတာေတာင္ သူတို႔ စာသင္ခန္းထဲမွာ ေနရတာ ပိုက္ဆံမရဘူး၊ အဲဒီအခ်ိန္ ေစ်းသြားေရာင္းရင္ ပိုက္ဆံရတယ္လို႔ တြက္ၾကတာ …”

ေက်ာင္း၀င္ေၾကး၊ ေက်ာင္းလခ၊ စာအုပ္ဖိုး၊ ေက်ာင္း၀တ္စံု ဘာမွမကုန္ရင္ေတာင္ သူတို႔အတြက္ လတ္တေလာ ေငြရႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေလးကို ပညာနဲ႔ မလဲႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီလို ကေလးေတြ က်မတို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး … ။

က်မက ယွဥ္ၿပီးေတြးမိတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာ သင္႐ိုးနဲ႔ သင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းေတြ, ပုဂၢလိက ေက်ာင္းေတြမွာ တက္တဲ့ ကေလးေတြရယ္၊ အစိုးရေက်ာင္းမွာတက္ၿပီး ဂိုက္ေတြယူ, ၀ိုင္းေတြတက္ႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြရယ္၊ အစိုးရေက်ာင္းမွာ တက္ေပမဲ့ က်ဴရွင္ေတာင္ မယူႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြရယ္၊ အစိုးရေက်ာင္းေတာင္ မတက္ႏိုင္လို႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ေက်ာင္းမွာ တက္ေနရတဲ့ ကေလးေတြရယ္၊ ဘာေက်ာင္းမွ မတက္ႏိုင္တဲ့ လမ္းေပၚက ကေလးေတြရယ္ … … အက်ဳိးေပးျခင္းမတူလို႔ အေျခအေနေတြ ျခားနားခဲ့ၾကတယ္။

အေျခအေနေတြ ျခားနားၾကလို႔ ရလဒ္ေတြလဲ ျခားနားၾကပါတယ္။ ရလဒ္ သက္သက္ကိုသာ ၾကည့္ၿပီး အေျခအေနကို နားမလည္ရင္ မျဖစ္ႏိုင္သလို အေျခအေနကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး ရလဒ္ကို မသိလို႔လဲ မျဖစ္ပါဘူး။ လူခ်င္းတူေပမဲ့ ကံအက်ဳိးေပးျခင္းကြဲၾကတဲ့အခါ ေနာက္ဆံုးရလာမယ့္ မတူညီတဲ့ ရလဒ္ေတြကို က်မတို႔ ညီမွ်ျခင္း ခ်ၾကည့္လို႔ မရဘူး မဟုတ္လား … ။ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၁၊ ၁၂၊ ၂၀၁၂
ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ၂၃း၃၀ နာရီ

Read More...

Wednesday, December 12, 2012

အခ်ဳိနဲ႔ အခါး ...

***
က်ိန္းစပ္ေနေသာ မ်က္စိကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖြင့္လိုက္စဥ္ ေနေရာင္ ေျပာက္တိေျပာက္က်ားက မ်က္ႏွာ လာသစ္ေပးေနသလို မ်က္ႏွာေပၚတိုက္႐ိုက္ က်ေနသည္ကို သတိထားလိုက္မိ၏။ ေနေရာင္မလံုေသာ ထန္းလက္ တဲေခါင္မိုးက ျမင္ကြင္းထဲမွာ။ ေက်ာေအာက္မွာက မာတာတာ ၀ါးၾကမ္းခင္း။ ေဘးနားကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညစ္ထပ္ထပ္ သစ္သားစားပြဲ၀ိုင္းေလးေပၚမွာ အၾကမ္းပန္းကန္လံုး ၂ လံုး၊ ႏႈတ္ခမ္းပဲ့ေနေသာ ဖန္ခြက္ ၁ ခြက္၊ ဒန္ပန္းကန္ျပားေလးထဲမွာ ထန္းလ်က္ခဲ ေလးငါးခဲႏွင့္ ပဲေလွာ္ အနည္းငယ္။

“ငါ … ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္”

႐ုတ္တရက္ လူးလဲ ထလိုက္မိသည္။ ေခါင္းထဲက ရီေ၀ေ၀။ တဲေထာင့္ ေရအိုးစင္ထဲမွ ေရတခြက္ ခပ္ေသာက္ၿပီး ေရအနည္းငယ္ျဖင့္ ဇက္ပိုးကို တခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ပုတ္လုိက္သည္။ တဲ အျပင္ဘက္ ထြက္ကာ ဟိုသည္ၾကည့္ေတာ့ မည္သူမွ ရွိမေန။ သူ၏ စီးေတာ္ဘီးကေလးက ထန္းပင္တပင္ေအာက္မွာ အေသအခ်ာ ေဒါက္ခ် ရပ္လ်က္။ ၾကည့္ေနစဥ္ မလွမ္းမကမ္း ထန္းပင္ေပၚမွာ တလႈပ္လႈပ္ လူတေယာက္ကို ေတြ႕တာႏွင့္ …

“ဗ်ဳိ႕ တဲရွင္တို႔ … တဲရွင္တို႔”
ခပ္အုပ္အုပ္ ေခၚလိုက္သည္။
ထန္းပင္ေပၚမွ အႏွီလူသားက …
“ၾသ … ေမာင္ရင္ေလး ႏိုးပလား”
ကြမ္းငံုထားသည့္ အာလုတ္သံၾကီးျဖင့္ ခပ္ေလးေလးေျပာရင္း တေရြ႕ေရြ႕ ဆင္းလာသည္။ ထန္းပင္ေအာက္တြင္ ေခြအိပ္ေနေသာ ေခြးပိန္ကေလးက ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ၿပီး တခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ကုတ္ကာ ျပန္အိပ္သြားေလ၏။ သူေရာက္ေနတာ ထန္းေတာထဲမွာပဲ။

တကယ္တမ္း သူႏွင့္ ထန္းေတာက အပ္စပ္သည့္ အရာမွ မဟုတ္တာ။ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ဒီကိုေရာက္လာပါလိမ့္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုယ္က ခ်ဥ္စုတ္စုတ္အနံ႔ႏွင့္ ရီေ၀ေ၀ခံစားမႈ။ စဥ္းစားရခက္ေနဆဲ ထန္းပင္ေပၚမွ ဆင္းလာသူက ေျမာင္ေအာင္ က်ဳိက္ထားေသာ ပုဆိုးကို ေျဖခ်ရင္း လွည့္လာၿပီး …
“ဘယ္ႏွယ့္လဲ ေမာင္ရင္ေလး … အိပ္လို႔ေကာင္းရဲ႕လား”
“အဘ … ကၽြန္ေတာ္ ညက ဒီမွာ … …”
“ေအးလကြာ … မေန႔ညေန ေန၀င္ရီတေရာ ကတည္းက ေရာက္လာၿပီး ေသာက္လိုက္တာမွ … ငါ့ မနည္းတားယူရတယ္ … တခါမွ မေသာက္ဖူးေပလို႔ပဲ … ဟားဟားဟား … ေနာက္ဆံုး မျပန္ႏိုင္လို႔ ဒီမွာတင္ အိပ္သြားပါေရာလား”
ကြမ္းေသြးနီရဲေသာ သြားက်ဲက်ဲျဖင့္ တဟားဟားရယ္ရင္း ေျပာေတာ့ မေန႔က ကို သူျပန္အမွတ္ရလာသည္။

အင္း … မေန႔က … မေန႔က …
***
“ဒီကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာမတူပါဘူး ဆရာၾကီး ခင္ဗ်ား … ဒီရြာက ေက်ာင္းသားေတြ အေနနဲ႔ ပိုက္ဆံက ငါးက်ပ္ ဆိုလည္း ငါးက်ပ္ သူတို႔အတြက္ မလြယ္လွပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ မိဘဆရာအသင္းေၾကး တိုးျမွင့္ေကာက္ခံမယ့္ ကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္ ကန္႔ကြက္ပါတယ္”

သူ႔စကားေၾကာင့္ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ဦးဘေသာင္း မ်က္ႏွာ မည္းခနဲျဖစ္သြားသည္။ က်န္ဆရာ ဆရာမေတြအားလံုးက ဘာေျပာေျပာ ေထာက္ခံေနသည့္ အခ်ိန္မွာ သူက ထကန္႔ကြက္ေတာ့ ဦးဘေသာင္း ေက်နပ္ပံုမရ။

“ခင္ဗ်ားလည္း အသိသားပဲ ဆရာႏိုင္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က တိုးေကာက္ခ်င္လို႔ ေကာက္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းတိုးတက္ဖို႔ စည္ပင္၀ေျပာဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေကာက္မွာ၊ ဒီေငြေလးေတြ စုေဆာင္းရသမွ်ေတြေရာ ေစတနာရွင္ေတြ လွဴတဲ့ အလွဴေတြပါ ေပါင္းၿပီး ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ တိုးခ်ဲ႕ဖို႔ စီစဥ္ထားတာ … ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ တိုးခ်ဲ႕မွ ေက်ာင္းသားမ်ားမ်ား ပိုလက္ခံႏိုင္မယ္ … ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ေရာ ဆရာ ဆရာမေတြ အတြက္ပါ သက္သက္သာသာ စာသင္ႏိုင္မယ္ မဟုတ္လား”

“ဒါေပမဲ့ ဆရာၾကီး … တခ်ဳိ႕ကေလးေတြက ေတာ္ေတာ္ကို ႏြမ္းပါးၾကပါတယ္၊ ေက်ာင္းစာအုပ္ဖိုး ခဲတံဖိုးအျပင္ မိဘဆရာအသင္းေၾကး တဆယ္ကိုေတာင္ သူတို႔ခမ်ာ အႏိုင္ႏိုင္ေပးရတာ။ မိဘဆရာ အသင္းေၾကး မေပးႏိုင္လို႔ ေက်ာင္းမလာေတာ့တဲ့ သူေတြလည္း ရွိပါတယ္၊ အဲဒီလို ကေလးေတြ အတြက္က်ေတာ့ ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ ဘယ္ေလာက္တိုးခ်ဲ႕ခ်ဲ႕ … ပိုက္ဆံမရွိရင္ လာမတက္ႏိုင္ၾကပါဘူး ဆရာၾကီး … ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က သေဘာမတူဘူး ေျပာရတာပါ”

ဆရာကိုလွဦးက မသိမသာ ေခါင္းညိတ္သည္။ ဆရာမ ေဒၚ၀င္း၀င္းေအးကေတာ့ မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသား။ က်န္ ဆရာ ဆရာမ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေခါင္းညိတ္ရမလား ေခါင္းခါရမလား သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေရေရရာရာ မရွိလွသည့္ႏွယ္။ အတြင္းေရးမွဴး ေဒၚသန္းသန္းက လက္က နာရီကို မသိမသာ ခိုးၾကည့္ရင္း စကားစ၀င္ျဖတ္သည္။

“ကဲ ကဲ … ငါးက်ပ္တိုးမွာ မ်ားရင္လည္း ႏွစ္က်ပ္တိုးလိုက္မယ္ေလ၊ ဆယ့္ႏွစ္က်ပ္ေပါ့ ဟုတ္ျပီလား၊ ႏွစ္က်ပ္ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ေက်ာင္းသားမိဘေတြလည္း သိပ္မေထာင္းသာလွဘူး မဟုတ္လား”

အင္း … ေကာင္းသားပဲ …တို႔ … မဆိုးပါဘူး … fair ျဖစ္ပါတယ္ … တို႔ … အသံေလးေတြ ကၽြက္စီ ကၽြက္စီ ဟိုမွ ဒီမွ ထြက္လာသည္။ အားလံုးက အစည္းအေ၀းကို ျမန္ျမန္ အဆံုးသတ္ ေစခ်င္လွၿပီ။
“ဆရာမတို႔ သေဘာပါပဲဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဘာမွ မေျပာလိုေတာ့ပါဘူး”
တိုးကို တိုးခ်င္ေနမွေတာ့ ဘယ္လိုေျပာေျပာလည္း ရမွာမဟုတ္သည့္အတူတူ ေနာက္ဆံုး သူပဲ လက္ေလွ်ာ့ လိုက္ရသည္။ ဒါေပမဲ့ ကိစၥက ျပီးမသြားေသး။ ဦးဘေသာင္းက ဆက္လာျပန္၏။

“အင္း … ေနာက္တခု သတိရတာ ေျပာရဦးမယ္၊ ဆရာႏိုင့္အတန္းက ေက်ာင္းသားေတြ ကိစၥ”
သူ .. မတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဒီစကားစၿပီဆိုကတည္းက ဘာေျပာေတာ့မယ္ဆိုတာ သူသိျပီးသား။

“ေက်ာင္းသားတိုင္း ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္း မျပည့္ရင္ စာေမးပြဲ ၀င္ခြင့္မေပးဘူးဆိုတာရယ္၊ ေက်ာင္းကို နာရီ၀က္ေနာက္က်ျပီးမွ ေရာက္ရင္ ပ်က္ကြက္ သတ္မွတ္ဖို႔ရယ္ … အဲဒီစည္းကမ္းေတြက ကၽြန္ေတာ္ ဒီကို ေျပာင္းမလာခင္ကတည္းက ထုတ္ထားၿပီးသား စည္းကမ္းေတြဆိုတာ အားလံုး သိပါတယ္ေနာ္ …”

အားလံုးက တညီတညြတ္တည္း ေခါင္းညိတ္ၾကသည္။
“အင္း … ဆရာႏိုင္ … ခင္ဗ်ားအတန္းမွာ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ရွိေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သိရတယ္၊ ဒါကို ခင္ဗ်ား ထိထိေရာက္ေရာက္ အေရးယူရမယ္”

သူ အံကိုတင္းခနဲ ၾကိတ္လိုက္မိသည္။ ဦးဘေသာင္း သူတို႔ တြဲဘက္ အထက္တန္း ေက်ာင္းကေလးကို ေျပာင္းလာကတည္းက ဒီစည္းကမ္း ဆိုသည့္စကားေတြ မိုးမႊန္ေအာင္ ၾကားခဲ့ရသည္။ စည္းကမ္းရွိတာ ေကာင္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေနရာတကာ ဒီေပတံၾကီးႏွင့္ တိုင္း၍ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ ဦးဘေသာင္း ဘာေတြဆက္ေျပာေနသည္ကို သူမၾကားေတာ့။ သူ႔မ်က္စိထဲမွာ ေက်ာင္း၀တ္စံု အႏြမ္းေလးကို ကပိုက႐ို ၀တ္ထားၿပီး အျမဲေက်ာင္း ေနာက္က်ေလ့ရွိသည့္ ေမာင္ျမင့္လြင္ကို ျမင္ေယာင္လာမိသည္။

“ဆရာ … ဒီမနက္ ရထားအ၀င္ ေနာက္က်လို႔ ေကာက္ညွင္းထုတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မကုန္တာနဲ႔ ေက်ာင္းေနာက္က် သြားတာပါ”

“အေမ ဖ်ားေနလို႔ ေစ်းလိုက္ေနရတာနဲ႔ ေနာက္က်သြားတယ္ ဆရာ”

“မေန႔က ျမိဳ႕တက္ၿပီး ပစၥည္းသြား၀ယ္ေနရလို႔ … ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္တာ”

စစခ်င္းတုန္းကေတာ့ ဒီေက်ာင္းသား အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ မ်ားလွခ်ည္ရဲ႕ လို႔ ထင္ခဲ့မိသည္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အိမ္လိုက္ၿပီး အေျခအေန ၾကည့္ေတာ့မွ အေၾကာင္းစံုသိရလို႔ စိတ္လည္း မေကာင္းသလို ခြင့္လည္း လႊတ္ႏိုင္သြားခဲ့၏။ ေမာင္ျမင့္လြင္ေလးက ပညာလိုလားသူ ၾကိဳးစားသူတေယာက္ပင္။ မုဆိုးမ မိခင္ မမာသည္ၾကီးကို ျပဳစုရင္း၊ အလုပ္မ်ဳိးစံု လုပ္ရင္း ၀မ္းစာအတြက္ေရာ ေက်ာင္းစာအတြက္ပါ အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနရသည့္ ဘ၀ကေလးကို သူစာနာမိသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း တင္းက်ပ္သည့္ စည္းကမ္းဆိုတာၾကီးကို ဒီကေလးအတြက္ အနည္းငယ္ ေျဖေလ်ာ့ ေပးခဲ့မိ၏။ ဒီအခ်က္ကိုပင္ ဦးဘေသာင္းႏွင့္ တခ်ဳိ႕ဆရာမေတြက ေထာက္ျပလို႔မဆံုး။ ေက်ာင္းသားေတြကို စည္းကမ္း မရွိေအာင္ သူကပဲ ေသြးထိုးလႈံ႕ေဆာ္ ေနသေယာင္ေယာင္။

“ေမာင္ျမင့္လြင္ရဲ႕ အေျခအေနကို ကၽြန္ေတာ္ ဆရာၾကီးကို တင္ျပျပီးသားပါ။ သူက တကယ္ကို ပညာလိုလားၿပီး စာၾကိဳးစားတဲ့ ကေလးတေယာက္မို႔ သူ႔အတြက္ ငဲ့ညွာ စဥ္းစားေပးေစခ်င္ပါတယ္ ဆရာၾကီး။ သူ႔ဘ၀ ခုလို ဆင္းရဲနိမ့္က်တဲ့ ဒုကၡက လြတ္ေျမာက္ဖို႔ သူ႔အတြက္က ဒီပညာေရး တလမ္းပဲ ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းကသတ္မွတ္တဲ့ စည္းကမ္းနဲ႔ မညီလို႔ သူ႔ကိုစာေမးပြဲ ေပးမေျဖရင္ … ေက်ာင္းထုတ္လိုက္ရင္ … သူ႔အတြက္ လမ္းဆံုးသြားပါလိမ့္မယ္ ဆရာၾကီး … စည္းကမ္းဆိုတာဟာလည္း တခါတေလေတာ့ ပံုေသ သတ္မွတ္လို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ အေျခအေနေပၚ မူတည္ၿပီး လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျပဳျပင္သင့္ပါတယ္ … ဒီရြာက ကေလးေတြ အားလံုးဟာ အဆင္ေျပလို႔ ေက်ာင္းတက္ေနၾကသူေတြ ခ်ည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အဆင္မေျပတဲ့ၾကားက အရြယ္ေရာက္ရင္ ပညာသင္ရမယ္ … စာတတ္မွ ျဖစ္မယ္ ဆိုတဲ့ အသိစိတ္ကေလးေတြနဲ႔ စာလာသင္ေနၾကတဲ့ သူေတြပါ။ ဒီလို ကေလးေတြကို တင္းက်ပ္တဲ့ စည္းကမ္းနဲ႔ တားဆီးလိုက္ရင္ သူတို႔ေလးေတြ စာသင္ခန္း မေရာက္ဘဲ လမ္းေပၚ ေရာက္ကုန္ၾကပါလိမ့္မယ္ ဆရာၾကီး …”

“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါ ေနာက္ဆံုး သတိေပးျခင္းပဲ ဆရာႏိုင္၊ ခင္ဗ်ားအတန္းက ကေလးေတြ ခုလို စည္းကမ္းပ်က္ေနတာ ခင္ဗ်ားမွာ တာ၀န္ အရွိဆံုး၊ ခင္ဗ်ားေပါ့ေလ်ာ့လို႔ ျဖစ္ရတာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေက်ာင္းကို တိုးတက္ဖို႔ အဖက္ဖက္က လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ား အတန္းသားေတြေၾကာင့္ တိုးတက္မႈ ေႏွာင့္ေႏွးရတာမ်ဳိး မလိုခ်င္ဘူး … ဒီေတာ့ ေနာက္တခါ ခင္ဗ်ားတပည့္ေတြ စည္းကမ္းေဖာက္ရင္ ေက်ာင္းအထုတ္ပဲ … ကဲ အစည္းအေ၀း ဒီမွာတင္ရပ္တယ္”

ဦးဘေသာင္းက ေျပာေျပာဆိုဆို စာအုပ္ၾကီး ၀ုန္းခနဲ ပိတ္ကာ မတ္တပ္ထရပ္သည္။ ဆရာ ဆရာမေတြက ဆက္ထုိင္ရမလို ရပ္ရမလို အူတိအူေၾကာင္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ အဲဒီစကားၾကားေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ေဒါသေထာင္းခနဲ ထြက္မိသြားၿပီး ဦးဘေသာင္းေရွ႕မွာ သြားရပ္လိုက္ကာ …

“ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ေတြ စည္းကမ္းပ်က္လို႔ ေက်ာင္းထုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ပါ ထြက္တယ္ဗ်ာ”

ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။ အာေမဋိတ္သံတခ်ဳိ႕ ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရ၏။

“ဗမာေတြ စည္းကမ္းကို မရွိဘူး … ဒါေၾကာင့္ မတိုးတက္တာ” ဆိုသည့္ ဦးဘေသာင္း အသံကိုလည္း ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္ရေသးသည္။
***
ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ ပူထူေနေသာ ေဒါသေတြျဖင့္ စက္ဘီးကေလးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း နင္းလာခဲ့သည္။ ေန႔စဥ္လိုလို ျဖတ္နင္းေနက် ဒီထန္းေတာ ေဘးမွ အျဖတ္ … ထန္းရည္ေတြ မူးေအာင္ ေသာက္လိုက္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္ႏွင့္ ေျမနီလမ္းကေလးအတိုင္း သြယ္ဆင္းက ထန္းေတာသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဘယ္ေလာက္ထိ မူးေအာင္ ေသာက္လိုက္သလဲ သူကိုယ္တိုင္လည္း မမွတ္မိေတာ့။ ညက အိမ္ကိုပင္ မျပန္ႏိုင္ခဲ့။

“အဘ … ကၽြန္ေတာ္ မေန႔က ေက်ာင္းမွာ ဆရာၾကီးနဲ႔ စကားမ်ားခဲ့တာဗ်ာ … အဲဒါေၾကာင့္ …. ”
“သိျပီးျပီလကြာ … မေန႔က ေမာင္ရင္ေလး မူးမူးနဲ႔ က်ဳပ္ကို အားလံုး ေျပာျပခဲ့သာပဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းက ထြက္ခဲ့တယ္ အဘ”
ေျပာရင္း ရင္ထဲမွာ လႈိက္ခနဲ ၀မ္းနည္းသြားမိသည္။
ဒီေက်ာင္းေလးကို သူ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ခဲ့ သံေယာဇဥ္ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာ သူကိုယ္တိုင္ အသိဆံုး။ တႏွစ္ၿပီးသြားတိုင္း ေအာင္ျမင္သြားသည့္ တပည့္ေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ျဖစ္ခဲ့ရသည့္ ပီတိေတြက သူ႔ကို ဆရာသက္ ရွည္ေအာင္ ဖန္တီးေပးခဲ့သည္ မဟုတ္လား … ခုေတာ့ … ။

“အင္း … ေမာင္ရင္ေလးက ေက်ာင္းထြက္မယ္ဆိုေတာ့ ကေလးေတြ ဘယ္သူ စာျပမတုန္း”
“တျခားဆရာေတြ လႊဲယူၾကပါလိမ့္မယ္ဗ်ာ … ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီဆရာၾကီးရွိေနရင္ ဒီေက်ာင္းမွာ ဆက္မသင္ခ်င္ေတာ့ဘူး”
“ေၾသာ္ … ဒီမွာ … ဒါေလးေသာက္ၾကည့္ဦး … ဒါ ထန္းဦးေရ … မနက္ေစာေစာခ်လာတာမို႔ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ပဲ”

အဘက စကားလႊဲတာလား ဘာလားေတာ့မသိ၊ ႏႈတ္ခမ္းပဲ့ ဖန္ခြက္ကေလးကို ျမဴအိုးထဲ ႏွစ္ၿပီး ထန္းရည္တခြက္ ခပ္ကာ သူ႔ေရွ႕ကို တိုးေပးသည္။ စိတ္ထဲမွာ ေသာက္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ေပမဲ့ အဘကို အားနာတာေၾကာင့္ တငံု ငံုလိုက္မိေတာ့ ခ်ဳိရွေနေသာ အရသာက လည္ေခ်ာင္းထဲ စီးဆင္းသြား၏။

“ဘယ့္ႏွယ့္လဲ”
“ေကာင္းတယ္ အဘ … ခ်ဳိျမေနတာပဲေနာ္”
“အင္း … အဲဒါ ခဏပဲ ေမာင္ရင္ေလးရဲ႕၊ ထန္းရည္ဆိုတာ ေနျမင့္ေလ ခါးေလ … ေသာက္ရင္ မူးေလပဲ … လူေတြလည္း ဒီတိုင္းေပါ့ကြာ … ဟားဟားဟား … ဒီလိုလူေတြကို စိတ္ထဲ ေဗြယူမေနနဲ႔ … ေလာကမွာ ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ဖို႔ … ကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ေက်ဖို႔က အဓိကမဟုတ္လား … ကိုင္း … ေမာင္ရင္ေလး ဘာလုပ္မယ္ စိတ္ကူးတုန္း”
“ကၽြန္ေတာ္ …”

သူ ႏႈတ္ေတြဆြံ႕အ သလိုျဖစ္သြားမိသည္။ ဘာေျပာရမလဲ မသိေတာ့။ အဘက အၾကမ္းပန္းကန္ ႏွစ္လံုးထဲကို ျမဴအိုး တအိုးစီမွ ထန္းရည္ေတြ ထည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ …

“ဒီခြက္ ႏွစ္ခြက္မွာ တခြက္က အခ်ဳိ … တခြက္က အခါး၊ ဒီတိုင္းၾကည့္ရင္ ဘယ္ဟာက ခ်ဳိသလဲ ဘယ္ဟာက ခါးသလဲ မသိႏိုင္ဘူး … အင္း … ေသာက္ၾကည့္မွ သိႏိုင္တယ္ … မဟုတ္လား … ဒီလိုပဲ … လူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့အခါ ထဲထဲ၀င္၀င္ ဆက္ဆံမွ ဒီလူတေယာက္ ေကာင္းမေကာင္းဆိုတာ သိရတာ … သိရေတာ့ ေနာက္တခါ ဆက္ဆံမယ္ဆိုရင္ သတိထား ဆက္ဆံ႐ံုပဲေပါ့။ ဒီလူ မေကာင္းဘူးဆိုၿပီး တသက္လံုး မပတ္သက္ဘဲ ေနစရာမလိုဘူး။ အဲဒီလိုဆို ကိုယ့္အတြက္ ေဘာင္က က်ဥ္းသြားေရာ။ မေကာင္းတဲ့သူေပမဲ့ သူတို႔ မရွိလို႔လည္း မျဖစ္ျပန္ဘူး ဆိုေတာ့ရင္ ကိုယ္က သူတို႔ကို ေကာင္းတဲ့ေနရာမွာ အသံုးခ်တတ္ဖို႔ေတာ့ လိုတယ္ … ေဟာဒီမွာ ထေရနဲ႔ ခ်က္တဲ့ ထန္းလ်က္ခဲေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ခ်ဳိလဲ … စားၾကည့္”

ေယာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ ထန္းလ်က္ တခဲယူျမံဳ႕မိေတာ့ အဘက ကြမ္းခ်ဳိးတက္ေနသည့္ သြားမ်ားျဖင့္ တဟဲဟဲရယ္ရင္း ...
“ကဲကဲ … ေမာင့္တပည့္ေတြ ေမွ်ာ္ေနၾကေရာ့မယ္၊ အခ်ိန္ရတုန္း အိမ္ျပန္ အ၀တ္အစားလဲၿပီး ေက်ာင္းကို ျပန္သြားပါ … လူတေယာက္နဲ႔ အမ်ားကိစၥမွာ အမ်ားအတြက္ ပိုၾကည့္ရမယ္ မဟုတ္လား …”
“ဟုတ္ပါတယ္ အဘရယ္ … အဘကို ေက်းဇူးတင္တယ္… ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္း ျပန္သြားပါမယ္ …”

ေျပာေျပာဆိုဆို ထၿပီး စက္ဘီးေလး ရွိရာကို သြားေတာ့ အဘက ျပံဳးျပံဳးၾကီး ၾကည့္ကာ က်န္ခဲ့သည္။ အဘကို လက္ျပၿပီး စက္ဘီးကို အားစိုက္နင္းလိုက္၏။ ေျမနီလမ္းတေလွ်ာက္ နင္းလိုက္ေသာ သူ႔စက္ဘီးေနာက္တြင္ တလိပ္လိပ္ထေနသည့္ ဖုန္ေငြ႕ေတြက အခ်ဳိႏွင့္အခါး အရသာေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ ထန္းပင္ၾကီးေတြအၾကား ၀ိုးတ၀ါး က်န္ခဲ့မည္ဆိုတာကို သူေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္ဘဲ သိေနပါေတာ့၏။
***
ေမဓာ၀ီ
၈၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၈
***
(မွတ္ခ်က္။ … ။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ခန္႔က အျဖစ္အပ်က္တခုကို အေျခခံၿပီး လြန္ခဲ့ေသာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔က ေရးထားတဲ့ ၀တၳဳေလးပါ၊ ဒီဘေလာ့မွာေတာ့ မတင္ရေသးပါဘူး။ စာအသစ္ မေရးႏိုင္ေသးလို႔ ဒီ၀တၳဳေလးပဲ တင္လိုက္ပါတယ္။ )
 

Read More...