အငွားကားေလးက အေဆာက္အဦးႀကီး၏ ဆင္၀င္ေအာက္မွာ ထိုးရပ္လိုက္သည္။ တစံုတေယာက္က တ႐ိုတေသ ဦးညြတ္၍ ကားတံခါးကို ဖြင့္ေပး၏။ ကားေပၚမွ ဆင္းၿပီး အေဆာက္အဦးတြင္းသို႔အ၀င္ ၀င္ေပါက္၏ေဘး ေလွခါးရင္းမွာ ခံုကေလး ႏွင့္ထိုင္ေနသူ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား အမ်ဳိးသားတဦးက တစံုတခုကို ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္ လိုက္သည္။ ဘာရယ္လို႔ မသဲကြဲ။ ထိုသူကိုေက်ာ္ျဖတ္၍ ေလွခါးအတိုင္းတက္ကာ ဘယ္ဘက္သို႔ခ်ဳိးၿပီး ေကာ္ရစ္ဒါအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။
လူနာေဆာင္အမွတ္ ၁-၂ (Ward 1-2) ဟု ေရးထိုးထားေသာ ၀င္ေပါက္ထဲသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ လွမ္းေလွ်ာက္လိုက္၏။ ယဥ္ပါးေနက်မဟုတ္ေသာ စိမ္းသက္သက္ ရနံ႔ေတြ ႏွာေခါင္းထဲ အလံုးအရင္း၀င္ေရာက္လာသျဖင့္ ေယာင္ယမ္းၿပီး ႏွာေခါင္း ကို အုပ္လိုက္မိသည္။ အင္း … မေကာင္းပါဘူးေလ … အမ်ားသူငါလည္း ဒီတိုင္းပဲ သြားလာေနၾကတာပဲ … ဟု ေတြးမိၿပီး အုပ္ထားေသာ လက္ကိုျပန္ဖယ္ကာ အခန္းထဲေလွ်ာက္၀င္ေတာ့ အခန္း၏ ဘယ္ညာ ေဘးတဖက္တခ်က္တြင္ ကုတင္ ေတြ အစီအရီ ခင္းထားကာ လဲေလ်ာင္းေနၾကေသာ မမာသည္မ်ားကို စိတ္ႏွလံုး မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ျမင္ေတြ႕ရေလ၏။
ထိုအခန္းက Ward 2 - အမ်ဳိးသမီးေဆာင္၊ တခ်ဳိ႕ ကုတင္ေလးေတြေဘးမွာ လူမမာ လာၾကည့္သူေတြ လာေစာင့္သူေတြ သတင္းလာေမးသူေတြ အစံုအလင္၊ တခ်ဳိ႕ ကုတင္ေလးေတြေဘးမွာေတာ့ လူသူကင္းမဲ့လို႔ ေနသည္။ ထိုနည္းတူစြာ ကုတင္ နံေဘးက ဘီ႐ိုပုေလးေတြထက္မွာလည္း ပစၥည္းပစၥယ မ်ားျပားသူက မ်ားျပား၊ ပါးရွားသူက ပါးရွား။
အမ်ဳိးသမီးေဆာင္အထြက္မွာေတာ့ သူနာျပဳေတြ၏ အလုပ္စားပြဲေတြရွိသည္။ ဒီ့ေနာက္မွာက ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ား၏ အခန္း၊ စတိုခန္း ႏွင့္ ႐ံုးခန္းမ်ား။ ဒါေတြကို လြန္ၿပီးသည္၏ ေနာက္မွာေတာ့ အမ်ဳိးသားေဆာင္၊ Ward 1 - လူနာေဆာင္ အမွတ္ ၁ ဟု ေရးထိုးထားသည့္ အခန္း။ ညႊန္းဆိုထားသည့္ ကုတင္နံပါတ္ ၁၄ ကို မရွာရခင္မွာပဲ လူမမာကို လွမ္းျမင္လိုက္သျဖင့္ ထိုဆီသို႔ ဦးတည္ေလွ်ာက္လိုက္၏။
အနားမေရာက္ခင္ အလ်င္အျမန္စဥ္းစားမိသည္က …ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ဘယ္လို ႏႈတ္ဆက္ရမလဲ ဟူ၍ပင္။
“ေနေကာင္းလား”
ဒါလည္း မျဖစ္ေသး။ ေနမေကာင္းလို႔ ေဆး႐ံုေပၚေရာက္ေနသူကို ဒီလိုႏႈတ္ဆက္လို႔ မျဖစ္။
“မဂၤလာပါ”
ဒါလည္း အဆင္မေျပေသးပါ။ ေနမေကာင္းသူ တေယာက္အေနျဖင့္ မဂၤလာ ရွိႏိုင္ ပါ့မလား။
ဒီလိုစဥ္းစားရင္းပင္ ကုတင္အနားေရာက္သြား၏။ ကုတင္ေပၚမွာ လူမမာက ႏြမ္းလ်စြာ လဲေလ်ာင္းရင္း ေဖ်ာ့ေတာ့သည့္ မ်က္လံုးေတြႏွင့္ ခရီးဦးႀကိဳျပဳသည္။
“သက္သာလား … ဟင္”
အလိုလို ႏႈတ္မွထြက္သြားသည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ … အဆင္ေျပတဲ့ စကားလံုး ျဖစ္ေပလို႔ …. ဟု ေတြးရင္း မလံုမလဲ ၿပံဳးမိသည္။ လူမမာကေတာ့ သူ႔ကိုျပံဳးျပတယ္ မ်ားထင္ေလမလားမသိ။ မ်က္ေတာင္ကို အသာခတ္၍ ဦးေခါင္းညႊတ္႐ံုကေလး ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ သက္သာတယ္ … ဆိုသည့္ သေဘာလား။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာ … သက္သာဟန္မတူ။ လက္ႏွစ္ဖက္က ေဖာေယာင္ကိုင္း ေန၏။ လက္ခံုမွာ ေသြးစ ေသြးနေတြ။
“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”
“အေၾကာထဲ ေဆးသြင္းတာ အေၾကာလြဲၿပီး အသားထဲေရာက္သြားလို႔ေလ … လက္က ေယာင္ေနတာ”
လူနာေစာင့္က ရွင္းျပသည္။ ေရခဲအိတ္ကပ္ရမယ္ဆိုၿပီး ကြၽတ္ကြၽတ္ အိတ္ထဲ ေရခဲတံုးေတြထည့္ကာ ပူက်စ္ တင္းမာ ေယာင္ကိုင္း ေနေသာ အသားေတြကို ေရခဲၾကပ္ထုတ္ ထိုးေပးေန၏။ ခဏအၾကာ လံုခ်ည္စိမ္း၀တ္ သူနာျပဳဆရာမႀကီး တေယာက္ လူနာထံသို႔ေရာက္လာၿပီး ေျခက်င္း၀တ္အနီးတ၀ိုက္ ေသြးေၾကာရွာေန ျပန္သည္။ သူ၏ နေဘးမွာ ႏုနယ္ပ်ဳိမ်စ္သည့္ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ေလး ႏွစ္ဦး။
“အရက္ပ်ံ နဲ႔ ဂြမ္း ေပးပါ”
ေသြးေၾကာဟု ယူဆရသည့္ ေနရာတ၀ိုက္ အရက္ပ်ံဆြတ္ထားေသာ ဂြမ္းစျဖင့္ သုတ္ရင္း … ဆရာမႀကီးက ေျပာသည္။
“ငါလည္း ဒီေဆး႐ံုမွာ အရက္ပ်ံနဲ႔ ဂြမ္း ေရာင္းအံုးမွပဲ”
“အိမ္မွာ အရက္ပ်ံ ခ်က္ပါလား … ဆရာမႀကီးရဲ႕”
အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ေပါက္စေလးတေယာက္က ခပ္ေနာက္ေနာက္ေျပာ၏။
“မခ်က္ပါဘူး .. ငါ့အိမ္မွာခ်က္ရင္ နင္တို႔လာေသာက္ၾကတာနဲ႔ ကုန္မွာ”
သူတို႔ ခပ္တိုးတိုး ရယ္ၾကသည္။ စကားတေျပာေျပာပင္ ဆရာမႀကီးက လူနာ၏ ေသြးေၾကာထဲ အပ္ကေလးကို က်င္လည္စြာထိုးသြင္းကာ မလႈပ္ရွားရေလေအာင္ တိပ္ျဖင့္ ကပ္၏။
“ေဆးက ဘယ္အခ်ိန္သြင္းမွာလဲ”
“ညေန ၆ နာရီမွ”
“အခုမွ ၄ နာရီခြဲပဲ ရွိေသးတယ္ … ဒါဆို မိုးေရတလံုးေလာက္ ထိုးထည့္ထားလိုက္”
မိုးေရထိုးၿပီး အပ္ေနာက္ပိတ္အရစ္ကေလးကို ေလလံုေအာင္ လွည့္က်ပ္ေတာ့ ေသြးေတြ စိမ့္ထြက္လာျပန္သည္။
“ဟင္ ဒီေကာင္က မလံုဘဲကိုး … က်ပ္လို႔လဲမရဘူး”
ဆရာမႀကီးက ေျပာေျပာဆိုဆို ေသြးေတြကို ဂြမ္းျဖင့္သုတ္ရင္း တိပ္ေတြထပ္ယူၿပီး အေၾကာထဲထိုးထားသည့္ အပ္ကိုခိုင္ျမဲေအာင္ အထပ္ထပ္မံ၍ ကပ္ေလသည္။
“ကဲ ကဲ .. ဒီေလာက္ဆို ရေလာက္ပါၿပီ။ အဂၤေတနဲ႔ ကိုင္ေပးထားတယ္ .. သိပ္မလႈပ္ရွားနဲ႔”
ေျပာၿပီး သူတို႔ ေနာက္ထပ္ကုတင္ တခု ကူးသြားျပန္သည္။
ခဏအၾကာ … ဆရာ၀န္တဦးေရာက္လာၿပီး …
“အရက္ပ်ံနဲ႔ ဂြမ္း ရွိရင္ နည္းနည္းေလာက္ … မ၀ယ္ႏိုင္တဲ့ လူနာေတြအတြက္ သံုးခ်င္လို႔ပါ”
ဘီ႐ိုပုေလးေပၚက ဂြမ္းထုတ္ႏွင့္ အရက္ပ်ံပုလင္းကို ကမ္းေပးလိုက္၏။ ေက်းဇူးပဲဟု ဆိုကာ ထြက္သြားေလသည္။
ခဏေနေတာ့ အမ်ဳိးသမီးတဦး ေရာက္လာၿပီး စာအုပ္ေတြ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ လုပ္ကာ ဆရာ၀န္ႀကီးလာရင္ ဘယ္လိုေျပာ ဘာညာ စသျဖင့္ ေျပာၿပီး …
“မုန္႔ဖိုးေပးဦး” ဟု ေျပာလာသည္။
“ကေလးက်ေနတာပဲ မုန္႔ဖိုးေတာင္းရတယ္လို႔”
လူနာက ခပ္ေနာက္ေနာက္လွမ္းေျပာသည္။ လူနာရွင္က ဘယ္ေလာက္လဲ ဟု ပါးစပ္လႈပ္႐ံု အသံမထြက္ဘဲ ေမးေတာ့ ထိုသူမႀကီးက လက္သံုးေခ်ာင္းေထာင္ ျပသည္။ အင္းေလ … လဘက္ရည္တခြက္ေတာင္ ၂၅၀ - ၃၀၀ျဖစ္ေနမွပဲ။
“ကုတင္နံပါတ္ ၁၄ … ‘ကို ….’ ဆိုတာ … ဒီကလား”
“ဟုတ္ပါတယ္”
“ဟိုမွာ ဧည့္သည္ေတြလာတယ္”
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီး ၄-ပါး၊ လူနာလာေမးရန္ ေရာက္လာၾကသည္။ ဘုန္းႀကီးေတြထိုင္ရန္ ေနရာထိုင္ခင္း စီစဥ္ေပးေနတုန္း လိုက္ပို႔ေပးသည့္ ခ်ာတိတ္က မုန္႔ဖိုးေပး ဟု လက္ညွဳိးႏွင့္လက္မ ၀ိုင္းျပရင္း ေျပာသျဖင့္ ေငြ ၂၀၀ ထုတ္ေပးလိုက္ရ၏။
“ဟုတ္ကဲ့ သက္သာပါတယ္ အေမ။ သူက ငါးဖယ္စားခ်င္လို႔တဲ့။ အဲဒါ ေၾကာ္တာ ဆို တည့္မွာမဟုတ္ဘူး။ ငါးဖယ္လံုး စြပ္ျပဳတ္ကေလး လုပ္ထားေပးပါ။ အာလူးရယ္ ငါးဖယ္ရယ္ … ဟုတ္ကဲ့ … တျခားအသီးအႏွံဘာမွ မထည့္နဲ႔။ ဂ်င္းနဲ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴ ေလးပဲ နည္းနည္းထည့္မယ္ … အဲဒါပဲ လုပ္ထားလိုက္အေမ … သမီးလာေတာ့မွ တျခားဟာေတြလုပ္မယ္ … ဒါဆို ဒါပဲေနာ္ ….”
ေဘးကုတင္မွ လူနာေစာင့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ဖုန္းေျပာ ေနသည္။ နံရံတြင္ကပ္ထားေသာ ‘စကားတိုးတိုးေျပာပါ’ ဟူသည့္ စာတန္းကို ဂ႐ုျပဳမိဟန္မတူ။ ကုတင္နံပါတ္ ၁၄ ၏ ေခါင္းရင္းမွာ သီးသန္႔ခန္းေတြရွိသည္။ ထိုအခန္းေတြကေတာ့ ေလေအးစက္ႏွင့္ ပန္ကာႏွင့္။ ေျခရင္းဘက္အလြန္ အျပင္စၾကၤ ံမွာကေတာ့ ေလေအးစက္တပ္ရန္မလိုေသာ ေနရာ။ မိုးရြာလွ်င္ မိုးပက္ ၿပီး ေနသာလွ်င္ ပူျပင္းသည့္ ေနရာ။ ဒီလိုေနရာမွာ လူမမာေတြ ဘယ္လိုမ်ား ေနႏိုင္မလဲဟု ထင္စရာပင္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ေနေနၾကပါသည္။ ဒီ့ထက္ဆိုးေသာ ေနရာမ်ား၌ပင္ ေနၾကရေသးသည္ပဲ။
နံရံကပ္နာရီက ၆ နာရီထိုးေတာ့မည္ဟု ညႊန္ျပေနၿပီ။
ဧည့္ခ်ိန္ ကုန္လုၿပီ။
ျပန္ဦးမွ။
“ျပန္ေတာ့မယ္ …ေနာ္ …” ဟု အားေပးႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကုတင္နံပါတ္ ၁၄ ကို ေက်ာခိုင္းခဲ့သည္။ တလွမ္း ႏွစ္လွမ္း …ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း လူနာေဆာင္အမွတ္ ၁ က ေနာက္မွာက်န္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ၀င္ထြက္ေပါက္ ေလွခါးကိုမဆင္းခင္ အလာတုန္းက ေတြ႕ခဲ့သည့္ ေလွခါး၀မွာထိုင္ခံုတလံုးႏွင့္ ထိုင္ေနသူက …
“ေစတနာ ရွိသေလာက္ေပါ့ဗ်ာ” ဟု ေရရြတ္ရင္း လက္ကေလးကို ျဖန္႔ျဖန္႔ေနသည္ ကို သတိထားလိုက္မိ၏။ အလာတုန္းကေတာ့ ဒီစကားကို မၾကားမိ။ အမွန္ဆို သူတို႔ကိုလည္း မုန္႔ဖိုးေပးရဦးမည္လား မသိ။ ဦးညႊတ္ကာ ကားတံခါးကို ဖြင့္ေပးသူ ကိုေရာ … ေပးသင့္သည္ပဲေပါ့။ အလာတုန္းက ဒါေတြကို သေဘာမေပါက္ကာ ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့မိ၊ မသိက်ဳိးကြၽံျပဳခဲ့မိသည္။ ခုမွလည္း မေပးခ်င္ေတာ့။
သို႔ျဖင့္ …
အေဆာက္အဦးထဲမွ ထြက္လိုက္သည္။
မိုးေငြ႕ေရာေသာေလက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုက္ခတ္၏။ ေလႏွင့္ေရာ၍ သက္ျပင္းကို ကစဥ့္ကလ်ား ခ်မိသည္။ အမိုးခံုးခံုး ဤအေဆာက္အဦးနီနီႀကီးက အဂၤလိပ္ေခတ္ ၏ လက္က်န္အေဆာက္အဦးတခုေပပဲ။ ၀င္းထဲမွာ စြယ္ေတာ္၊ ခေရႏွင့္ ေရတမာ ပင္ တခ်ဳိ႕ကို ေတြ႕ရသည္။ အပင္ေတြက တလႈပ္လႈပ္ တယိမ္းယိမ္း။ မိုးေရေငြ႕ ေၾကာင့္ အသက္႐ွဴရတာပင္ လတ္ဆတ္ လန္းဆန္းေနသေယာင္။ ၀င္းအျပင္ မထြက္ခင္ပင္ မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြက ခပ္ဖြဲဖြဲက်လာေလၿပီ။ ပါလာေသာ ထီးကို ထုတ္မေဆာင္းမိ။ မ်က္ႏွာကိုေမာ့လ်က္ က်လာေသာ မိုးဖြဲမ်ားကို ခံယူရင္း အိမ္သို႔ ျပန္ခဲ့ေလေတာ့၏။
***
ေမဓာ၀ီ
၄၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၇
ည ၈ နာရီ ၁၅
လူနာေဆာင္အမွတ္ ၁-၂ (Ward 1-2) ဟု ေရးထိုးထားေသာ ၀င္ေပါက္ထဲသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ လွမ္းေလွ်ာက္လိုက္၏။ ယဥ္ပါးေနက်မဟုတ္ေသာ စိမ္းသက္သက္ ရနံ႔ေတြ ႏွာေခါင္းထဲ အလံုးအရင္း၀င္ေရာက္လာသျဖင့္ ေယာင္ယမ္းၿပီး ႏွာေခါင္း ကို အုပ္လိုက္မိသည္။ အင္း … မေကာင္းပါဘူးေလ … အမ်ားသူငါလည္း ဒီတိုင္းပဲ သြားလာေနၾကတာပဲ … ဟု ေတြးမိၿပီး အုပ္ထားေသာ လက္ကိုျပန္ဖယ္ကာ အခန္းထဲေလွ်ာက္၀င္ေတာ့ အခန္း၏ ဘယ္ညာ ေဘးတဖက္တခ်က္တြင္ ကုတင္ ေတြ အစီအရီ ခင္းထားကာ လဲေလ်ာင္းေနၾကေသာ မမာသည္မ်ားကို စိတ္ႏွလံုး မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ျမင္ေတြ႕ရေလ၏။
ထိုအခန္းက Ward 2 - အမ်ဳိးသမီးေဆာင္၊ တခ်ဳိ႕ ကုတင္ေလးေတြေဘးမွာ လူမမာ လာၾကည့္သူေတြ လာေစာင့္သူေတြ သတင္းလာေမးသူေတြ အစံုအလင္၊ တခ်ဳိ႕ ကုတင္ေလးေတြေဘးမွာေတာ့ လူသူကင္းမဲ့လို႔ ေနသည္။ ထိုနည္းတူစြာ ကုတင္ နံေဘးက ဘီ႐ိုပုေလးေတြထက္မွာလည္း ပစၥည္းပစၥယ မ်ားျပားသူက မ်ားျပား၊ ပါးရွားသူက ပါးရွား။
အမ်ဳိးသမီးေဆာင္အထြက္မွာေတာ့ သူနာျပဳေတြ၏ အလုပ္စားပြဲေတြရွိသည္။ ဒီ့ေနာက္မွာက ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ား၏ အခန္း၊ စတိုခန္း ႏွင့္ ႐ံုးခန္းမ်ား။ ဒါေတြကို လြန္ၿပီးသည္၏ ေနာက္မွာေတာ့ အမ်ဳိးသားေဆာင္၊ Ward 1 - လူနာေဆာင္ အမွတ္ ၁ ဟု ေရးထိုးထားသည့္ အခန္း။ ညႊန္းဆိုထားသည့္ ကုတင္နံပါတ္ ၁၄ ကို မရွာရခင္မွာပဲ လူမမာကို လွမ္းျမင္လိုက္သျဖင့္ ထိုဆီသို႔ ဦးတည္ေလွ်ာက္လိုက္၏။
အနားမေရာက္ခင္ အလ်င္အျမန္စဥ္းစားမိသည္က …ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ဘယ္လို ႏႈတ္ဆက္ရမလဲ ဟူ၍ပင္။
“ေနေကာင္းလား”
ဒါလည္း မျဖစ္ေသး။ ေနမေကာင္းလို႔ ေဆး႐ံုေပၚေရာက္ေနသူကို ဒီလိုႏႈတ္ဆက္လို႔ မျဖစ္။
“မဂၤလာပါ”
ဒါလည္း အဆင္မေျပေသးပါ။ ေနမေကာင္းသူ တေယာက္အေနျဖင့္ မဂၤလာ ရွိႏိုင္ ပါ့မလား။
ဒီလိုစဥ္းစားရင္းပင္ ကုတင္အနားေရာက္သြား၏။ ကုတင္ေပၚမွာ လူမမာက ႏြမ္းလ်စြာ လဲေလ်ာင္းရင္း ေဖ်ာ့ေတာ့သည့္ မ်က္လံုးေတြႏွင့္ ခရီးဦးႀကိဳျပဳသည္။
“သက္သာလား … ဟင္”
အလိုလို ႏႈတ္မွထြက္သြားသည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ … အဆင္ေျပတဲ့ စကားလံုး ျဖစ္ေပလို႔ …. ဟု ေတြးရင္း မလံုမလဲ ၿပံဳးမိသည္။ လူမမာကေတာ့ သူ႔ကိုျပံဳးျပတယ္ မ်ားထင္ေလမလားမသိ။ မ်က္ေတာင္ကို အသာခတ္၍ ဦးေခါင္းညႊတ္႐ံုကေလး ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ သက္သာတယ္ … ဆိုသည့္ သေဘာလား။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာ … သက္သာဟန္မတူ။ လက္ႏွစ္ဖက္က ေဖာေယာင္ကိုင္း ေန၏။ လက္ခံုမွာ ေသြးစ ေသြးနေတြ။
“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”
“အေၾကာထဲ ေဆးသြင္းတာ အေၾကာလြဲၿပီး အသားထဲေရာက္သြားလို႔ေလ … လက္က ေယာင္ေနတာ”
လူနာေစာင့္က ရွင္းျပသည္။ ေရခဲအိတ္ကပ္ရမယ္ဆိုၿပီး ကြၽတ္ကြၽတ္ အိတ္ထဲ ေရခဲတံုးေတြထည့္ကာ ပူက်စ္ တင္းမာ ေယာင္ကိုင္း ေနေသာ အသားေတြကို ေရခဲၾကပ္ထုတ္ ထိုးေပးေန၏။ ခဏအၾကာ လံုခ်ည္စိမ္း၀တ္ သူနာျပဳဆရာမႀကီး တေယာက္ လူနာထံသို႔ေရာက္လာၿပီး ေျခက်င္း၀တ္အနီးတ၀ိုက္ ေသြးေၾကာရွာေန ျပန္သည္။ သူ၏ နေဘးမွာ ႏုနယ္ပ်ဳိမ်စ္သည့္ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ေလး ႏွစ္ဦး။
“အရက္ပ်ံ နဲ႔ ဂြမ္း ေပးပါ”
ေသြးေၾကာဟု ယူဆရသည့္ ေနရာတ၀ိုက္ အရက္ပ်ံဆြတ္ထားေသာ ဂြမ္းစျဖင့္ သုတ္ရင္း … ဆရာမႀကီးက ေျပာသည္။
“ငါလည္း ဒီေဆး႐ံုမွာ အရက္ပ်ံနဲ႔ ဂြမ္း ေရာင္းအံုးမွပဲ”
“အိမ္မွာ အရက္ပ်ံ ခ်က္ပါလား … ဆရာမႀကီးရဲ႕”
အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ေပါက္စေလးတေယာက္က ခပ္ေနာက္ေနာက္ေျပာ၏။
“မခ်က္ပါဘူး .. ငါ့အိမ္မွာခ်က္ရင္ နင္တို႔လာေသာက္ၾကတာနဲ႔ ကုန္မွာ”
သူတို႔ ခပ္တိုးတိုး ရယ္ၾကသည္။ စကားတေျပာေျပာပင္ ဆရာမႀကီးက လူနာ၏ ေသြးေၾကာထဲ အပ္ကေလးကို က်င္လည္စြာထိုးသြင္းကာ မလႈပ္ရွားရေလေအာင္ တိပ္ျဖင့္ ကပ္၏။
“ေဆးက ဘယ္အခ်ိန္သြင္းမွာလဲ”
“ညေန ၆ နာရီမွ”
“အခုမွ ၄ နာရီခြဲပဲ ရွိေသးတယ္ … ဒါဆို မိုးေရတလံုးေလာက္ ထိုးထည့္ထားလိုက္”
မိုးေရထိုးၿပီး အပ္ေနာက္ပိတ္အရစ္ကေလးကို ေလလံုေအာင္ လွည့္က်ပ္ေတာ့ ေသြးေတြ စိမ့္ထြက္လာျပန္သည္။
“ဟင္ ဒီေကာင္က မလံုဘဲကိုး … က်ပ္လို႔လဲမရဘူး”
ဆရာမႀကီးက ေျပာေျပာဆိုဆို ေသြးေတြကို ဂြမ္းျဖင့္သုတ္ရင္း တိပ္ေတြထပ္ယူၿပီး အေၾကာထဲထိုးထားသည့္ အပ္ကိုခိုင္ျမဲေအာင္ အထပ္ထပ္မံ၍ ကပ္ေလသည္။
“ကဲ ကဲ .. ဒီေလာက္ဆို ရေလာက္ပါၿပီ။ အဂၤေတနဲ႔ ကိုင္ေပးထားတယ္ .. သိပ္မလႈပ္ရွားနဲ႔”
ေျပာၿပီး သူတို႔ ေနာက္ထပ္ကုတင္ တခု ကူးသြားျပန္သည္။
ခဏအၾကာ … ဆရာ၀န္တဦးေရာက္လာၿပီး …
“အရက္ပ်ံနဲ႔ ဂြမ္း ရွိရင္ နည္းနည္းေလာက္ … မ၀ယ္ႏိုင္တဲ့ လူနာေတြအတြက္ သံုးခ်င္လို႔ပါ”
ဘီ႐ိုပုေလးေပၚက ဂြမ္းထုတ္ႏွင့္ အရက္ပ်ံပုလင္းကို ကမ္းေပးလိုက္၏။ ေက်းဇူးပဲဟု ဆိုကာ ထြက္သြားေလသည္။
ခဏေနေတာ့ အမ်ဳိးသမီးတဦး ေရာက္လာၿပီး စာအုပ္ေတြ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ လုပ္ကာ ဆရာ၀န္ႀကီးလာရင္ ဘယ္လိုေျပာ ဘာညာ စသျဖင့္ ေျပာၿပီး …
“မုန္႔ဖိုးေပးဦး” ဟု ေျပာလာသည္။
“ကေလးက်ေနတာပဲ မုန္႔ဖိုးေတာင္းရတယ္လို႔”
လူနာက ခပ္ေနာက္ေနာက္လွမ္းေျပာသည္။ လူနာရွင္က ဘယ္ေလာက္လဲ ဟု ပါးစပ္လႈပ္႐ံု အသံမထြက္ဘဲ ေမးေတာ့ ထိုသူမႀကီးက လက္သံုးေခ်ာင္းေထာင္ ျပသည္။ အင္းေလ … လဘက္ရည္တခြက္ေတာင္ ၂၅၀ - ၃၀၀ျဖစ္ေနမွပဲ။
“ကုတင္နံပါတ္ ၁၄ … ‘ကို ….’ ဆိုတာ … ဒီကလား”
“ဟုတ္ပါတယ္”
“ဟိုမွာ ဧည့္သည္ေတြလာတယ္”
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီး ၄-ပါး၊ လူနာလာေမးရန္ ေရာက္လာၾကသည္။ ဘုန္းႀကီးေတြထိုင္ရန္ ေနရာထိုင္ခင္း စီစဥ္ေပးေနတုန္း လိုက္ပို႔ေပးသည့္ ခ်ာတိတ္က မုန္႔ဖိုးေပး ဟု လက္ညွဳိးႏွင့္လက္မ ၀ိုင္းျပရင္း ေျပာသျဖင့္ ေငြ ၂၀၀ ထုတ္ေပးလိုက္ရ၏။
“ဟုတ္ကဲ့ သက္သာပါတယ္ အေမ။ သူက ငါးဖယ္စားခ်င္လို႔တဲ့။ အဲဒါ ေၾကာ္တာ ဆို တည့္မွာမဟုတ္ဘူး။ ငါးဖယ္လံုး စြပ္ျပဳတ္ကေလး လုပ္ထားေပးပါ။ အာလူးရယ္ ငါးဖယ္ရယ္ … ဟုတ္ကဲ့ … တျခားအသီးအႏွံဘာမွ မထည့္နဲ႔။ ဂ်င္းနဲ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴ ေလးပဲ နည္းနည္းထည့္မယ္ … အဲဒါပဲ လုပ္ထားလိုက္အေမ … သမီးလာေတာ့မွ တျခားဟာေတြလုပ္မယ္ … ဒါဆို ဒါပဲေနာ္ ….”
ေဘးကုတင္မွ လူနာေစာင့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ဖုန္းေျပာ ေနသည္။ နံရံတြင္ကပ္ထားေသာ ‘စကားတိုးတိုးေျပာပါ’ ဟူသည့္ စာတန္းကို ဂ႐ုျပဳမိဟန္မတူ။ ကုတင္နံပါတ္ ၁၄ ၏ ေခါင္းရင္းမွာ သီးသန္႔ခန္းေတြရွိသည္။ ထိုအခန္းေတြကေတာ့ ေလေအးစက္ႏွင့္ ပန္ကာႏွင့္။ ေျခရင္းဘက္အလြန္ အျပင္စၾကၤ ံမွာကေတာ့ ေလေအးစက္တပ္ရန္မလိုေသာ ေနရာ။ မိုးရြာလွ်င္ မိုးပက္ ၿပီး ေနသာလွ်င္ ပူျပင္းသည့္ ေနရာ။ ဒီလိုေနရာမွာ လူမမာေတြ ဘယ္လိုမ်ား ေနႏိုင္မလဲဟု ထင္စရာပင္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ေနေနၾကပါသည္။ ဒီ့ထက္ဆိုးေသာ ေနရာမ်ား၌ပင္ ေနၾကရေသးသည္ပဲ။
နံရံကပ္နာရီက ၆ နာရီထိုးေတာ့မည္ဟု ညႊန္ျပေနၿပီ။
ဧည့္ခ်ိန္ ကုန္လုၿပီ။
ျပန္ဦးမွ။
“ျပန္ေတာ့မယ္ …ေနာ္ …” ဟု အားေပးႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကုတင္နံပါတ္ ၁၄ ကို ေက်ာခိုင္းခဲ့သည္။ တလွမ္း ႏွစ္လွမ္း …ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း လူနာေဆာင္အမွတ္ ၁ က ေနာက္မွာက်န္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ၀င္ထြက္ေပါက္ ေလွခါးကိုမဆင္းခင္ အလာတုန္းက ေတြ႕ခဲ့သည့္ ေလွခါး၀မွာထိုင္ခံုတလံုးႏွင့္ ထိုင္ေနသူက …
“ေစတနာ ရွိသေလာက္ေပါ့ဗ်ာ” ဟု ေရရြတ္ရင္း လက္ကေလးကို ျဖန္႔ျဖန္႔ေနသည္ ကို သတိထားလိုက္မိ၏။ အလာတုန္းကေတာ့ ဒီစကားကို မၾကားမိ။ အမွန္ဆို သူတို႔ကိုလည္း မုန္႔ဖိုးေပးရဦးမည္လား မသိ။ ဦးညႊတ္ကာ ကားတံခါးကို ဖြင့္ေပးသူ ကိုေရာ … ေပးသင့္သည္ပဲေပါ့။ အလာတုန္းက ဒါေတြကို သေဘာမေပါက္ကာ ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့မိ၊ မသိက်ဳိးကြၽံျပဳခဲ့မိသည္။ ခုမွလည္း မေပးခ်င္ေတာ့။
သို႔ျဖင့္ …
အေဆာက္အဦးထဲမွ ထြက္လိုက္သည္။
မိုးေငြ႕ေရာေသာေလက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုက္ခတ္၏။ ေလႏွင့္ေရာ၍ သက္ျပင္းကို ကစဥ့္ကလ်ား ခ်မိသည္။ အမိုးခံုးခံုး ဤအေဆာက္အဦးနီနီႀကီးက အဂၤလိပ္ေခတ္ ၏ လက္က်န္အေဆာက္အဦးတခုေပပဲ။ ၀င္းထဲမွာ စြယ္ေတာ္၊ ခေရႏွင့္ ေရတမာ ပင္ တခ်ဳိ႕ကို ေတြ႕ရသည္။ အပင္ေတြက တလႈပ္လႈပ္ တယိမ္းယိမ္း။ မိုးေရေငြ႕ ေၾကာင့္ အသက္႐ွဴရတာပင္ လတ္ဆတ္ လန္းဆန္းေနသေယာင္။ ၀င္းအျပင္ မထြက္ခင္ပင္ မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြက ခပ္ဖြဲဖြဲက်လာေလၿပီ။ ပါလာေသာ ထီးကို ထုတ္မေဆာင္းမိ။ မ်က္ႏွာကိုေမာ့လ်က္ က်လာေသာ မိုးဖြဲမ်ားကို ခံယူရင္း အိမ္သို႔ ျပန္ခဲ့ေလေတာ့၏။
***
ေမဓာ၀ီ
၄၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၇
ည ၈ နာရီ ၁၅
9 comments:
ဟင္းးး...ဘာေျပာရမွန္းကို မသိဘူး...ဖတ္ၿပီး စိတ္ညစ္ညဴးစြာနဲ႔ ျပန္သြားၿပီ...
Corruption လို႕ ေခါင္းစဥ္တပ္ရမွာေတာင္ ခပ္ခက္ခက္ပဲ တကယ္က poverty ျဖစ္ေနတာ...
ေမေရ..ေမရဲ႕လူနာေဆာင္ အမွတ္-၁ကို ဖတ္ရင္း အမကေတာ့ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔က လူနာေဆာင္ အမွတ္-၁ မ်ားစြာကို သတိရေနမိပါတယ္။
လူနာနား မသြားမီ စဥ္းစားေနတဲ့ ပံုေလးဟာ ရယ္ရပါတယ္။ မေမ ေျပာလိုက္မွပဲ ႏုိင္ငံဟာ ဆင္းရဲမြဲေတ ေနျပီဆိုတာ ေပၚလြင္ေနပါျပီ။ သူတို႔လည္း သိေနၾကတယ္။ ျမန္မာျဖစ္ရတာ ရွက္တယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္ရတာလည္း ရွက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုစိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံ သြားျပီး လူမ်ိဳးျဖစ္ရတာကိုလည္း ရွက္တယ္။
အမိုးခံုးခံုး ဤအေဆာက္အဦးနီနီႀကီးက အဂၤလိပ္ေခတ္ ၏ လက္က်န္အေဆာက္အဦးတခုေပပဲ။
ဒီစာေၾကာင္းဟာ စာေရးသူ ေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ရဲ့ တစိတ္တေဒသ ျဖစ္ေနမလားဘဲ။
hinn sait nyit sa yar twe gyi palhalhalhalhal doe bawa lay twe ka tha narr sa yar lay twe par larharhar....pyaw yin nae ngo chi tal heeeeeeeee(crying):(
Very nice writing!!! With a few lines, it shows the devastating health issue in this country.
Very annoying and very pitiful to those poeple who are unfortunates.
But, I got shocked to see a comment that being a Buddhist is shameful. Poverty of the country is not relating to the Buddhism. Personally, I don't want to live in this poor country. However, I admire to be a Buddhist and love to live in Buddhism flourishing surrounding.
Anyway, everybody can't be the same. So.......
ttz
ye htar dar ka khat kaung kaung par be. dar ka a kin laut pe shi ba thay de. Di dek ma ka a myar gyi par.
Post a Comment