Wednesday, May 31, 2017

ႏွင္းစီးဖိနပ္ေလး တရန္


Faces Magazine 2017 May



ႏွင္းစီးဖိနပ္ကေလး တရန္
***

 
“Spare change, please!”

Tesco Supermarket မွ အထြက္ ထိုအသံကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ မာရီယာ ဖ်တ္ခနဲလွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ အတိုင္းပင္ သူ မဟုတ္ခဲ့။ ပိုက္ဆံအေၾကြအိတ္ထဲမွ စတာလင္တေပါင္တန္ အေၾကြေစ့ေလးတေစ့ကို ထိုသူ၏လက္ထဲထည့္ရင္း သက္ျပင္းဖြဖြ ခ်မိသည္။ ေက်းဇူးတင္စကားသံက မာရီယာ့ အေနာက္တြင္ တိုးညင္းစြာ က်န္ခဲ့၏။ “Spare change, please!” တဲ့ … ။ ထိုအသံၾကားတိုင္း မာရီယာ့စိတ္ေတြ မလံုမလဲႏွင့္ တစံုတေယာက္ ျဖစ္လိမ့္ႏိုးႏိုး အျမဲရွာေဖြမိသည္မွာ ၾကာခဲ့ေလၿပီ။

မာရီယာက ေစ်းဝယ္ထားသည့္ တြန္းလွည္းေလးကို ကားရပ္နားရာဆီသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္တြန္းေနရင္း ကိုယ့္ေျခေထာက္အစံုကို ေယာင္ယမ္း၍ ငံု႔ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအျပာႏွင့္ တြဲဖက္ဝတ္ဆင္ထားေသာ လမ္းေလွ်ာက္ဖိနပ္ မီးခိုးေရာင္ကေလး … ။

လမ္းမ်ားစြာေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔ ဖိနပ္ကေလးတရန္က လူတိုင္းအတြက္ မျဖစ္မေနလိုအပ္သည္။ ေျခလွမ္းတိုင္း လံုျခံဳဖို႔ရာ အတြက္ ခိုင္မာသည့္ ဖိနပ္ကေလးလည္း ျဖစ္ရမည္ … မဟုတ္လား။

ေဆာင္းေလေအးတခ်က္ အေဝ့မွာ မာရီယာ့ဆံႏြယ္ေတြ ဝဲလြင့္သြားသည္။

“ေၾသာ္ …. တေဆာင္းသစ္ျပန္ၿပီပဲ …” 

မာရီယာ့အေတြးမ်ားက လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္မ်ားစြာက ေဆာင္းတညဆီသို႔ … ။
***
ေအးျမေသာ ဒီဇင္ဘာလ၏ ညတည။

မာရီယာ့အလုပ္၏ ခရစ္စမတ္ပါတီပြဲကို ၿမိဳ႕ကေလးရွိ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ က်င္းပခဲ့ၾကသည္။ မာရီယာက ဒီၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့သည္မွာ ၆ လ ခန္႔သာ ရွိေသးသည္။ ထိုၿမိဳ႕ကေလးက ျဗိတိန္ႏိုင္ငံ ေယာ့ခ္ရွားနယ္ အေနာက္ပိုင္းရွိ ၿမိဳ႕ငယ္ေလး။ ၿမိဳ႕ကေလးက ေသးငယ္ေသာ္လည္း ေတာင္ကုန္း ေတာင္တန္း ေလးေတြ လမ္းကေလးေတြက အနိမ့္အျမင့္ေတြႏွင့္မို႔ ေနခ်င့္စဖြယ္။ အလုပ္ရွိရာ ထိုၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ေရာက္၍ သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ ၿမိဳ႕ကေလးကို ခ်စ္ခင္ ကၽြမ္းဝင္သြားခဲ့သည္။ ေဒသထြက္ ေက်ာက္အုတ္ေတြႏွင့္ ေဆာက္ထား သည့္ အေဆာက္အဦ ညိဳညိဳေလးေတြက မိဘမ်ားရွိရာ မာရီယာ့ ဇာတိခ်က္ေၾကြ Midlands ေျမႏွင့္ ကြာျခားသည့္ အခ်က္တခ်က္ပင္။

ဒီၿမိဳ႕ကေလးေရာက္မွ ပထမဆံုးႀကံဳရသည့္ ခရစ္စမတ္ပါတီအတြက္ မာရီယာ အနည္းငယ္ စိတ္လႈပ္ရွားမိ ေသးသည္။ ခရစ္စမတ္ပါတီဆိုလွ်င္ ဝတ္ေလ့ရွိေသာ အနီေရာင္ အစိမ္းေရာင္ စသည့္ အေရာင္ေတြကို ျငီးေငြ႕ေနၿပီမို႔ မာရီယာက စိန္ပြင့္လို တလက္လက္ေတာက္ပေနသည့္ ေက်ာက္ကေလးေတြ စီထားသည့္ ခရမ္းေရာင္ dress ေပၚမွာ သားေမြးကုတ္ အျဖဴေရာင္ေလး ထပ္ဝတ္ဆင္ခဲ့သည္။ ဖိနပ္ကေတာ့ လြန္ခဲ့သည့္ ၂ ႏွစ္ေလာက္က ဝယ္ခဲ့ေသာ ခရမ္းေဖ်ာ့ေရာင္ ႀကိဳးသိုင္း ခြါခၽြန္ ဖိနပ္အျမင့္ကေလး။

အလုပ္ထဲမွာ စာရြက္ေတြ ဖိုင္ေတြ ကြန္ပ်ဴတာထဲက ကိန္းဂဏန္းေတြႏွင့္သာ ေခါင္းမေဖာ္တမ္း အလုပ္႐ႈပ္ခဲ့ရေသာ မာရီယာတို႔လို ေငြစာရင္းဌာန ဝန္ထမ္းမ်ားအတြက္ ဒီလိုပါတီပြဲေလးေတြက စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ေျပေလ်ာ့ေစသည့္အျပင္ အခ်င္းခ်င္းလည္း ရင္းႏွီးမႈ နားလည္မႈ ပိုရေစ၏။

“ဂြတ္အီးဗနင္း မာရီယာ … မင္း ဒီေန႔ သိပ္လွတာပဲ”

“ေက်းဇူးပါကြယ္ … ဂြတ္အီးဗနင္းပါ၊ မင္းလည္း ခန္႔ညားေနတာပဲ အိုင္ဗင္၊ မင္းတို႔နဲ႔ လိုက္ဖက္ေအာင္ ကိုယ္က ခုလို ျပင္ဆင္ခဲ့ရတာေလ”

“ဟား ဟား ဟား”

အခ်င္းခ်င္း ႏႈတ္ဆက္သံ ရယ္ေမာသံ၊ ဖန္ခြက္ခ်င္း ထိခတ္သံ၊ ဇြန္းသံ ခက္ရင္းသံ၊ သီခ်င္းသံတို႔ျဖင့္ ပါတီပြဲေလးက သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနသည္။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ လဲလွယ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ၿပံဳးေပ်ာ္ ရယ္ေမာသံ ေက်းဇူးစကားသံ တို႔ျဖင့္ ေဝေဝဆာဆာ။ ထိုအခိုက္ မာရီယာ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ခရစ္စတင္းက ျပတင္းေပါက္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း …

“ေဟး … အျပင္မွာ ႏွင္းေတြက်ေနၿပီကြ”

“ဝိုး …. ႏွင္းေတြ ႏွင္းေတြ …”

သီရိလကၤာသူေလး ရွီဟာနာ က ႏွင္းေတြျမင္ေတာ့ ခုန္ေပါက္ဝမ္းသာၿပီး စားေသာက္ဆိုင္ အျပင္ဘက္သို႔ ေျပးထြက္ကာ ႏွင္းပြင့္ဖတ္ေတြႏွင့္ ေဆာ့ကစား၍ ေနသည္။ သူ႔ဘဝမွာ ပထမဆံုးၾကံဳရသည့္ ႏွင္းေတြ ျဖစ္မည္။ ၾကာလာလွ်င္ သူလည္းပဲ ႏွင္းေတြကို ႐ိုးအီ စိတ္ပ်က္သြားမွာပါ။

“မနက္က မိုးေလဝသ သတင္းမွာ ေျပာထားသားပဲ၊ ဒီည ႏွင္းက်ရင္ က်မယ္၊ မက်ရင္ မက်ဘူးတဲ့ ဟားဟား” စတိဗ္က ရယ္ဟဟ ဆိုသည္။ ဘယ္ေတာ့မွ အစိုးမရေသာ ျဗိတိန္ႏိုင္ငံ၏ ရာသီဥတုေၾကာင့္ မိုးေလဝသ သတင္းေၾကျငာ သူေတြလည္း ရယ္ပြဲဖြဲ႕ ခံၾကရသည္။ တခါတရံ တေန႔ထဲႏွင့္ မိုးလည္းရြာ၊ ေနလည္းသာ၊ ႏွင္းလည္း က်တတ္သည္ မဟုတ္လား။ ဒီထက္ပိုၿပီး ေနာက္ထပ္ ဘာမ်ား ျဖစ္ခ်င္ပါေသးလဲ … ။

***
လက္က်န္ဝိုင္အနီတခြက္ကို ေနာက္ဆံုးအေနႏွင့္ ေမာ့ေသာက္လိုက္စဥ္ ေခါင္းထဲမွာ ရီေဝေဝ … ။ ေပ်ာ္သည္ … ေပါ့ပါး လြတ္လပ္သည္ … ။ နက္ျဖန္က ႐ံုးပိတ္ရက္ေလ … ဒီည မာရီယာ စိတ္ႀကိဳက္ ေသာက္မွာေပါ့။

ရွီဟာနာက ဆိုင္ထဲသို႔ ျပန္ေျပးဝင္လာရင္း …

“မာရီယာေရ … ႏွင္းေတြ ေတာ္ေတာ္က်ေနၿပီကြ၊ စတိဗ္ရဲ႕ စက္ဘီးေတာ့ ႏွင္းပံုထဲ နစ္ေနၿပီ ဒီမွာၾကည့္စမ္း၊ တို႔ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ယူလာတာ၊ တို႔လည္း ခဏေန ျပန္မွနဲ႔ တူတယ္၊ မင္းေရာ ဘယ္ခ်ိန္ျပန္မလဲ”

“ကိုယ္လည္း မၾကာခင္ျပန္ေတာ့မွာ ရွီဟာနာ … ကားက ႐ံုးက ကားပါကင္မွာ ရပ္ထားတယ္။ ဒီအတိုင္းဆို ကားနဲ႔ ျပန္လို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ္ လမ္းေလွ်ာက္ပဲ ျပန္ေတာ့မယ္”

အပူခ်ိန္ ႐ုတ္တရက္ ေလ်ာ့က်သည့္အခါ ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ black ice ဟုေခၚေသာ မျမင္ရသည့္ ေရခဲလႊာ ပါးေလးေတြ ဖံုးတတ္သည္မို႔ ကားေမာင္းရတာ အႏၲရာယ္မ်ားသည္။ ႐ံုးႏွင့္ ကပ္လ်က္ရွိေသာ စားေသာက္ဆိုင္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္မွာ ကံေကာင္းသည္ဆိုရမည္။ ႐ံုးမွ မာရီယာ့အိမ္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လွ်င္ နာရီဝက္ခန္႔သာ ၾကာ၏။

“တခါတေလေတာ့လည္း ႏွင္းေတြထဲ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရတာေပါ့ေလ …”

“မာရီယာ … ျပန္ေတာ့မွာလား … မင္းေသာက္ထားတာဆိုေတာ့ ကားေမာင္းလို႔ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္၊ ကိုယ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့မလား၊ ကိုယ့္အမ်ဳိးသား လာႀကိဳမယ္တဲ့”

“မလိုက္ေတာ့ဘူး ခရစ္စတင္း ေက်းဇူးပဲ၊ ကိုယ္လမ္းေလွ်ာက္ျပန္မလို႔”

“အိုး … ႏွင္းေတြ ဒါေလာက္က်ေနတာ … မင္းအဆင္ေျပပါ့မလား၊ ခဏေစာင့္လိုက္ေလ ေဘာ့ဘ္ဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္ ဦးမယ္”

ခရစ္စတင္းက သူ႔အမ်ဳိးသား ေဘာ့ဘ္ထံသို႔ ဖုန္းလွမ္းေခၚဖို႔ ျပင္သည္။ ခရစ္စတင္းႏွင့္ မာရီယာ့ အိမ္ခ်င္းက ေတာင္ႏွင့္ ေျမာက္မို႔ သူ႔ကို ဝန္မပိုေစခ်င္။ ေနာက္ၿပီး မာရီယာ့အိမ္ဘက္က အတက္အဆင္း ေတာင္ကုန္းေတြ ဆင္ေျခေလွ်ာေတြ ပိုမ်ားတာမို႔ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကားေမာင္းရ ပိုခက္ႏိုင္သည္။

“ေနပါေစ အခ်စ္ေလးရယ္ … ကိုယ္အဆင္ေျပပါတယ္၊ ဒီလမ္း ဒီလမ္းေတြက အျမဲေလွ်ာက္ေနက်ပါ၊ ႏွင္းေတြထဲလည္း မေလွ်ာက္ရတာ ၾကာၿပီေလ … ဒီႏွစ္ရဲ႕ ပထမဆံုးႏွင္းေတြထဲ အမွတ္တရအေနနဲ႔ ေလွ်ာက္လိုက္ဦးမယ္ကြာ”

“မယ္ရီခရစၥမတ္ မာရီယာ ေကာင္းေသာညပါ”

အားလံုးကို ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး စားေသာက္ဆိုင္ေလးကို ေက်ာခိုင္းထြက္လာခဲ့သည္။ လူသြားစၾကၤံလမ္းေပၚမွာ တင္ေနသည့္ ႏွင္းမြမြေတြကို ေျချဖင့္ တဇြိဇြိနင္းေလွ်ာက္ရင္း မာရီယာ စိတ္ေပါ့ပါး လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေန၏။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြကို ႐ံုးခန္းမွာ ျပန္ထားၿပီး ခဏအၾကာ မာရီယာသည္ ႏွင္းမ်ားေအာက္၌ လမ္းေလွ်ာက္ ေနေပၿပီ။ ျဖဴေဖြးေသာ ႏွင္းပြင့္ဖတ္မ်ားက ထူထပ္စြာ တဖြဲဖြဲက်ေနဆဲ။

***
ေဆာင္းရာသီ၏ ႏွင္းက်သည့္ညမို႔ အသြားအလာ ျပတ္လွသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူ တဦးတေလမွ်ပင္ လမ္းေပၚမွာ မရွိ။ ကားတစီးစ ႏွစ္စီးစေတာ့ ျဖတ္သြားသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ဒီအခ်ိန္ ဒီရာသီမွာ ဘတ္စ္ကားေတြလည္း ထြက္ေတာ့မည္ မထင္။ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္ကေလး အလြန္မွာ ရထားလမ္း ခံုးတံတားေအာက္မွ ျဖတ္ရမည္။ အဲဒီနားက ေန႔ခင္းဘက္ေတာင္ ေမွာင္ရိပ္နည္းနည္း က်သည့္ေနရာ။ ၿပီးေတာ့ ထိုခံုးတံတားေအာက္မွာ ပိုက္ဆံေတာင္းရမ္းေနသူ အိမ္ေျခယာမဲ့ေတြ ရွိတတ္ေသးသည္။

ထိုသို႔ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနသူေတြကို မာရီယာ နည္းနည္းမွ ဂ႐ုတစိုက္ မၾကည့္႐ႈမိသည့္အျပင္ အထင္တေသးပင္ ႐ႈံ႕ခ်တတ္ေသး၏။ ထိုသူေတြမွာ တခ်ဳိ႕က အရက္ သို႔မဟုတ္ မူးယစ္ေဆး စြဲေနသူမ်ား ျဖစ္ၿပီး တခ်ဳိ႕ကေတာ့ စိတ္ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္ေနသူမ်ား၊ တခ်ဳိ႕က အိမ္ေျခယာမဲ့ျဖစ္ၿပီး တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အိမ္ယာရွိလွ်က္ ေတာင္းစားေနသူမ်ား … ။

သူတို႔ကို မာရီယာက “ကိုယ္တိုင္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ သူမ်ားေငြကို အညြန္႔ခူးစားေနသူေတြ” … ဟုလည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း မွတ္ခ်က္ခ်ေလ့ရွိသည္။

ျဗိတိန္ႏိုင္ငံ၌ ထိုသို႔ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနသူေတြ၏ တေန႔ဝင္ေငြမွာ စတာလင္ေပါင္ ၃၀၀ မွ ၅၀၀ ခန္႔ရွိသည္ ဆိုသည့္ သတင္းကိုဖတ္ရၿပီးသည့္ေနာက္ သူတို႔ကိုျမင္တိုင္း အလုပ္လုပ္ၿပီး အခြန္ေဆာင္ေနသူေတြကို အားနာမိသည္။ ထိုသူေတြကို ေနရာအမ်ဳိးမ်ဳိးမွာ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ေတြ႕ရတတ္၏။ စူပါမားကက္ေတြ အထြက္မွာ၊ လူစည္ကားရာ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ City Centre မွာ၊ ရထားဘူတာ႐ံုႏွင့္ ဘတ္စ္စေတရွင္ေတြမွာ …  ျဖတ္သြားသမွ်ေတြထံ “Spare change, please!”  (ေငြအေၾကြအပိုပါရင္ ေပးပါ) ဟု ေတာင္းခံ၍ တမ်ဳိး၊ လမ္းသြားေနတုန္း ေဘးမွကပ္ကာ “20p please” (အေၾကြျပားႏွစ္ဆယ္ေလာက္) စသျဖင့္ တလီ၊ ေခြးတေကာင္ေဘးမွာ ခ်၍ ေခါင္းငိုက္စိုက္ထိုင္ကာ ခြက္တလံုးႏွင့္ ေခြးအတြက္ အလွဴေငြထည့္ပါဟု စာေရး၍ တသြယ္ … အမ်ဳိးမ်ဳိး အဖံုဖံု အလွဴခံတတ္ၾကသူေတြ။

ထိုသူေတြကို ပိုက္ဆံထည့္ဖို႔ ေဝးစြ ေစ့ေစ့ပင္မၾကည့္ဘဲ အထင္ေသး ႐ႈံ႕ခ်ေလ့ရွိသည့္ မာရီယာက မၾကင္နာတတ္၍ မဟုတ္။ လစဥ္ charity မွာ ထည့္ဝင္ လွဴဒါန္းတတ္သလို ကင္ဆာေဝဒနာသည္မ်ား၊ ႏွလံုးေရာဂါ ေဝဒနာသည္ မ်ားအတြက္ ရံပံုေငြရွာသည့္ မာရသြန္ ေျပးပြဲမ်ဳိး၊ ေစ်းေရာင္းပြဲမ်ဳိးေတြမွာ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါဝင္လႈပ္ရွားေလ့ရွိသူ တစ္ဦး။ မာရီယာ့စိတ္သေဘာက သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့ေသာ္လည္း တပါးသူအေပၚ ေခါင္းပံုျဖတ္ မတရားလုပ္သည္ဟု ခံစားရလွ်င္ ထိုသူေတြကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ခ်င္။

***
တကိုယ္တည္း အေတြးျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေအးသည္ထက္ ေအးလာၿပီ။ စီးလာသည့္ ခြါခၽြန္အျမင့္ ႀကိဳးသိုင္း ဖိနပ္ကလည္း ႏွင္းထဲတြင္ ေလွ်ာက္ရတာ အဆင္မေျပလွ။ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရန္ ဆယ့္ငါးမိနစ္သာသာေလာက္ လိုေသးသည္။ အားတင္းထား မာရီယာ ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားေပးရင္း ရထားခံုးတံတားေအာက္သို႔  ေရာက္လာ၏။

ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ရထားခံုးတံတားေအာက္မွာ  ေခါင္းခပ္ငိုက္ငိုက္ျဖင့္ ထိုင္ေနသည့္ လူတေယာက္က မာရီယာ့ကို ျမင္ေသာ္ လက္တဖက္ ဆန္႔တန္းကာ …

“Spare change, please!” ဟု လွမ္းေျပာသည္။

ေငြအေၾကြအပိုပါရင္ ေပးပါ … ဟု ေတာင္းရမ္းေနသူ အိမ္ေျခယာမဲ့တစ္ဦး။ မာရီယာ စိတ္ပ်က္စြာကၽြတ္ခနဲ စုတ္သပ္ရင္း ထိုသူ႔ေရွ႕မွ မျဖတ္ခ်င္သျဖင့္ ေရွာင္ရင္း ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္။

“အိုး ……. ေသပါၿပီ ….”

ဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားဘဲ ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး ယိုင္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ထိန္းစဥ္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း မာရီယာ့ေျခတဘက္က နိမ့္ဆင္းကၽြံက်သြားေတာ့၏။

သြားၿပီ … ေသလိုက္ပါေတာ့ မာရီယာ …

စီးလာသည့္ဖိနပ္၏ ခြါခၽြန္ေဒါက္တဖက္က လူသြားပလက္ေဖာင္း ေဘးရွိ ေရေျမာင္းအဖံုး သံတန္းမ်ားၾကားသို႔ လွလွပပေလး ညပ္ဝင္သြားခဲ့ေလၿပီ။ မာရီယာက စိတ္ပ်က္စြာ အသံတိတ္ ဆဲေရးရင္း ဖိနပ္ကို ေခ်ာ့၍ ျပန္ထုတ္ေသာ္လည္း မရ … ။

စကၠန္႔သံုးဆယ္ေလာက္ပင္ ၾကာလိုက္မည္ထင္သည္။ ခၽြဲသလိပ္ကပ္ေနေသာ လည္ေခ်ာင္းရွင္းသံႀကီးႏွင့္အတူ ေဆးလိပ္နံ႔ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္နံ႔ စိုထိုင္းထိုင္း ေအာက္သိုးသိုးအနံ႔ ေပါင္းစံုေရာျပြမ္းလ်က္ ထိုသူက မာရီယာ့အနားသို႔ ေရာက္လာသည္။

“ဟင္ … ရွင္ …”

“ခဏေလး ၿငိမ္ၿငိမ္ေနပါ မိန္းကေလး”

ထိုသူက မာရီယာ့ေျခရင္းမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး သူ၏ သားေရလက္အိတ္ ညစ္ထပ္ထပ္ႀကီးကို ခၽြတ္လိုက္ သည္။ မာရီယာ့ေျခေထာက္က ဖိနပ္သိုင္းႀကိဳး buckle ကို ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည့္ ခဏမွာ မာရီယာ့ ေျခေထာက္ေလး လြတ္လပ္သြားေသာ္လည္း ဖိနပ္တဖက္ကေတာ့ ေျမာင္းဖံုးသံတန္းမ်ား ၾကားတြင္ ညပ္ေနဆဲ။

“မင္း ဟိုေနရာမွာ ခဏသြားထိုင္ေန”

သူက သူနဂိုထိုင္ခဲ့သည့္ ပလတ္စတစ္ အခင္းစကို ညႊန္ျပရင္း ေျပာသည္။ အို … မာရီယာ မထိုင္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဖိနပ္မပါေသာ ေျခတဖက္ျဖင့္ ေထာ့နဲ႔နဲ႔သြားကာ သူ႔အခင္းစနားသို႔ သြားရပ္ရင္း သူလုပ္သမွ် လွမ္းၾကည့္ေနလိုက္၏။ သူက ညပ္ေနေသာ ဖိနပ္ကို တန္းမ်ားၾကားမွ အားျဖင့္ ႏွဲ႔ထုတ္ေနသည္။

“ဟုတ္ၿပီ … ဖုန္းဆက္ၿပီး တက္ခ္စီေခၚရမယ္”

႐ုတ္တရက္ အၾကံရသျဖင့္ လက္ကိုင္အိတ္ထဲမွ ဖုန္းကိုထုတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖုန္းက ဘက္ထရီကုန္ေနၿပီ။ ပါတီမွာ ဖုန္းျဖင့္ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ရင္း အားကုန္သြားတာပဲ ျဖစ္မည္။ ခက္တာပဲ။ မာရီယာ့စိတ္ေတြ ႐ႈပ္ေထြးလာ၏။ ေသာက္ထားေသာ ဝိုင္အရက္ရွိန္ေတာင္ ျပယ္လုလု။

အေရာင္မပီျပင္ေသာ ကုတ္အက်ႌ ညစ္ႏြမ္းႏြမ္းကို ဝတ္ဆင္ကာ သိုးေမြးဦးထုပ္ထူႀကီးကို ေဆာင္းထားေသာ ထိုလူက မာရီယာ့အနား ျပန္ေရာက္လာၿပီး …

“မစၥ …”

“ကၽြန္မနာမည္ မာရီယာ မကၠန္ဇီပါ … မာရီယာလို႔ ေခၚႏိုင္ပါတယ္”

“အင္း … မာရီယာ … ငါ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ မင္းဖိနပ္က သံုးမရေတာ့ဘူး၊ ခြါျပဳတ္သြားၿပီ”

“ဒုကၡပါပဲ … ကၽြန္မ အိမ္ေရာက္ဖို႔ ေနာက္ထပ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရဦးမယ္၊ ဒီပံုစံႀကီးနဲ႔  ဘယ္လိုေလွ်ာက္ရပါ့မလဲ၊ ဖုန္းကလည္း ဘက္ထရီဖလက္ ျဖစ္ေနၿပီ”

သူက အက်ႌအိတ္ထဲမွ တစံုတခုကို ထုတ္လုိက္သည္။ ေဆးလိပ္ေဆးဗူးကေလး၊ စကၠဴပါးတရြက္ကို ထုတ္ကာ ေဆးဗူးထဲမွ ေဆးမႈန္႔ေလးေတြထည့္ လိပ္ၿပီး မီးျခစ္၍ ညွိသည္။

“ငါ့ကို ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင့္ျပဳပါ မာရီယာ”

“ဟင္း … ရပါတယ္ ရွင့္သေဘာပါ၊ ကၽြန္မေတာ့ ဒီည ေသခ်င္ေတာ့တာပဲ”

ေတာင္းစားသူေတြကို စက္ဆုပ္သည့္ မာရီယာက ထိုသူမ်ဳိးႏွင့္ စကားလက္ဆံုက်ေနရသည့္ အျဖစ္။ စိတ္ညစ္သည္မွာ ေျပာဖြယ္ရာပင္ မရွိေတာ့။

“မာရီယာ … မင္း စိတ္ညစ္ေနတာလား၊ ေလာကႀကီးမွာ ဒါက အေသးအဖြဲပါကြာ”

“အင္း … ရွင့္အတြက္ေတာ့ ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္”

“မင္းကို ၾကည့္ရတာ စိတ္မသက္သာလိုက္တာ မာရီယာ … ဘာလဲ ငါ့လို အိမ္ေျခယာမဲ့ သူေတာင္းစား တေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရတာ မင္း မႏွစ္ၿမိဳ႕ဘူး ထင္တယ္”

“ရွင္ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ”

မာရီယာလည္း စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ တည့္တိုးသာ ေျပာမိလိုက္သည္။

“ဟက္ ဟက္ ဟက္”

သူက ေျခာက္ကပ္ အက္ကြဲေသာ ရယ္သံျဖင့္ မရယ္ခ်င့္ရယ္ခ်င္ ရယ္ရင္း အခင္းစ အစြန္းတြင္ ဝင္ထုိင္ လိုက္သည္။  ထို႔ေနာက္ ေက်ာပိုးအိတ္ႀကီးကို ဖြင့္၍ တစံုတခုကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။

“တဆိတ္ ထိုင္စမ္းပါ မာရီယာ”
“အို … ရွင့္ကိုေတာ့ အားနာပါတယ္၊ ကၽြန္မ မထိုင္ခ်င္ပါဘူး”
“ေကာင္းၿပီေလ … ကဲ … ဒီမွာၾကည့္”

ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္လုိက္သည္က ပက္ကင္စကၠဴလွလွေလးျဖင့္ ထုတ္ပိုးထားေသာ ပစၥည္းတခု။

“မင္း ဒါကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ပါ မာရီယာ”

မာရီယာ့ထံ လွမ္းေပးရင္း သူက ေျပာသည္။ မာရီယာလည္း ေယာင္အမ္းအမ္းျဖင့္ လွမ္းယူမိလိုက္သည္။ “ဘာမ်ားပါလိမ့္”
သိခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ မာရီယာက ပက္ကင္စကၠဴေလးကို မျပဲေအာင္ သတိထားကာ ဖြင့္လိုက္သည္။ အတြင္းမွာက ဗူးကေလး။
ေသခ်ာပါသည္။ ဒါဟာ ဖိနပ္ဗူးကေလးပဲေပါ့။ အဖံုးေလး လွပ္လိုက္ေတာ့ ႏွင္းထဲတြင္ စီးရသည့္ မိန္းမစီး လည္ရွည္ဖိနပ္ ပန္းေရာင္ကေလး တရန္။

“အို … ဒီဖိနပ္က …”
“ … … … ”
***
ႏွင္းမ်ားက သည္းထန္စြာ က်ဆင္းေနသည္။ ထိုလူက ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးရင္း …

“မင္းတို႔အျမင္မွာ ငါဟာ အိမ္ေျခယာမဲ့ သူေတာင္းစားတေယာက္ေပါ့ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား မာရီယာ၊ တကယ္ေတာ့ ငါ့မွာ အိမ္နဲ႔ ယာနဲ႔ မိသားစုနဲ႔ပါကြယ္ … တခါတုန္းကေပါ့ …

“ငါက ဥေရာပႏိုင္ငံငယ္ကေလး တခုဆီကပါ၊ အဲဒီက ေက်းလက္ရြာကေလးမွာ ငါပိုင္ဆိုင္တဲ့ အိမ္ေလးတလံုး ရွိတယ္၊ ငါစိုက္ပ်ဳိးထားတဲ့ ယာခင္းေလးရွိတယ္၊ ငါခ်စ္တဲ့ ဇနီးနဲ႔ သမီးေခ်ာေလး တေယာက္လည္း ရွိတယ္ …

“ငါတို႔သိပ္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ ရက္ေတြေပါ့ မာရီယာ … ။ ဒါေပမဲ့ … ငါ့ယာခင္းေလး မေအာင္ျမင္တဲ့ႏွစ္မွာ … စီးပြါးေရးေတြ က်ၿပီး အိမ္ေထာင္ေရးလည္း သိပ္အဆင္မေျပေတာ့ဘူး၊ လင္မယား ကေတာက္ကဆျဖစ္တဲ့ ရက္ေတြ ဆက္လာတယ္။ ပိုဆိုးတာက ငါတို႔ေနတဲ့ရြာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ငါ့မိန္းမက ေဖာက္ျပန္ေတာ့ ဟိုးေလးတေက်ာ္ေပါ့၊ သူနဲ႔ကြဲၿပီးေနာက္ ငါလည္း အရက္ေတြ အလြန္အကၽြံေသာက္ၿပီး ယာခင္းကိုလည္း ပစ္ထားခဲ့မိတယ္။ အရြယ္ေရာက္စ ျပဳေနတဲ့ သမီးေလးက ဒီအေျခအေနေတြကို ရင္ဆိုင္ရတာ ရွက္တယ္ဆိုၿပီး အဂၤလန္ကို ေက်ာင္းတက္ဖို႔ သူ႔ဘာသာသူ တိတ္တိတ္ကေလး ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ အခ်ိန္တိုင္း မူးေနတဲ့ငါက ဒါေတြကို မသိခဲ့ဘူး မာရီယာ …

“ငါသိလိုက္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ သမီးေလး အိမ္ကထြက္သြားခဲ့ၿပီ။ ငါ့အတြက္ စာတေစာင္ပဲ ခ်န္ထားခဲ့တယ္။ သူ ျပန္မလာေတာ့ဘူး … တဲ့။

“အဲဒီေတာ့မွ သမီးေလး အခန္းကို ေမႊေႏွာက္ရွာရင္း သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကို ငါသိရေတာ့တယ္၊ ငါတို႔လင္မယား ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ၾကတဲ့အခါ သူစိတ္ဒဏ္ရာေတြ ရခဲ့တယ္။ သူ႔အေမ အိမ္ကထြက္သြားၿပီး သူနဲ႔ငါ ႏွစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့ခ်ိန္ ငါသူ႔ကို ဂ႐ုမစိုက္တဲ့အခါ သူ အထီးက်န္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ငါသူ႔ကို Snow boots (ႏွင္းစီးဖိနပ္) ေလးတရံ ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ႏႈတ္ကတိမတည္ခဲ့မိတာကို သူ အေတာ္ေလး ေၾကကြဲခဲ့ရသတဲ့ မာရီယာရယ္ … ။

“စိတ္မေကာင္းလြန္းလို႔ ငါ ငိုမိတယ္၊ ငါဟာ ဖခင္မပီသတဲ့သူပါ၊ သမီးေလးကို စိတ္ဒဏ္ရာေတြ ေပးမိတယ္၊ သမီးေလးကို ေပးထားတဲ့ ကတိေလးတခုေတာင္ ငါမတည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ရွက္ဖို႔ေကာင္းလဲ”

သူ႕မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ ခိုတြဲေနၿပီ။ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း မာရီယာ အသက္႐ွဴမဝသလို ရင္ထဲ တင္းက်ပ္ေမာပန္း၍ ေနသည္။ သူက ေဆးလိပ္ေနာက္တလိပ္ ထပ္လိပ္ကာ မီးညွိ၍ ဖြာရင္း …

“ေနာက္ေတာ့ …. သမီးေလးနဲ႔ လိုက္ဖက္မယ့္ အလွဆံုး ႏွင္းစီးဖိနပ္ေလး တရံဝယ္ၿပီး အဂၤလန္ကို ငါေရာက္လာ ခဲ့တယ္၊ သူ ေက်ာင္းတက္မယ္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕အပါအဝင္ ေနရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လွည့္ပတ္ရွာခဲ့တယ္၊ တရက္ ငါ သိပ္ေမာၿပီး ပန္းျခံအဝင္ေပါက္မွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ေနတုန္း အမ်ဳိးသမီးတေယာက္က ပိုက္ဆံလာေပးသြားေလရဲ႕၊ ဒီလိုနဲ႔ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ အေၾကြေစ့ေလးေတြ လာေပးၾကတယ္၊ ငါလည္း ရတဲ့ပိုက္ဆံေလးေတြနဲ႔ လမ္းစရိတ္လုပ္လိုက္၊ စားလိုက္ ေသာက္လိုက္နဲ႔ သူေတာင္းစားတေယာက္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ့တာ … ေနာက္ဆံုး Spare change, please လို႔ ႏႈတ္ကဖြင့္ဟ ေတာင္းမိတဲ့အထိပဲ … မာရီယာ”

“သူ ရွင့္ကို လံုးဝမဆက္သြယ္ဘူးလား”

“ငါ့ကို သူစိတ္နာသြားတာေလ”

“ရွင္ ဒီအတိုင္း ဘယ္ခ်ိန္ထိ ဆက္ရွာေနဦးမွာလဲ …”

“အခု မင္းနဲ႔ မေတြ႕ခင္အထိ ငါ ရွာေနခဲ့တာေပါ့၊ မင္းလက္ထဲက ဖိနပ္ကေလးဟာ ငါ့သမီးေလးကို ခရစ္စမတ္ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ ဝယ္ထားတဲ့ ဖိနပ္ကေလးေလ၊ သိပ္လွတယ္ မဟုတ္လား မာရီယာ၊ ဒီဖိနပ္ေလးကို မင္းယူသြားပါ၊ မင္းစီးသြားပါ … ငါ မင္းအတြက္ ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ ေပးပါတယ္”

“မဟုတ္တာရွင္ ကၽြန္မ ဝယ္မွာပါ ပိုက္ဆံေပးပါမယ္”

“မင္း ဘယ္ေလာက္ ေပးမွာမို႔လဲ မာရီယာ၊ သမီးေလးကို ဒီဖိနပ္ေလးေပးႏိုင္ဖို႔ ငါ ၿမိဳ႕ရြာအႏွံ႔ လမ္းတကာအႏွံ႔ သူေတာင္းစားတေယာက္လို လိုက္ရွာေဖြခဲ့တယ္၊ ဒီဖိနပ္ေလးထဲမွာ သမီးေလးအေပၚထားတဲ့ ေမတၱာေတြ ေစတနာေတြအျပင္ ငါေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ငါ့သိကၡာ၊ ၿပီးေတာ့ ဆံုး႐ႈံးသြားတဲ့ ငါ့ႏွလံုးသား … အားလံုးေပါင္းစပ္ ပါဝင္ေနခဲ့တာေလ … ဒါေတြကို မင္းက ေငြေၾကးဘယ္ေလာက္နဲ႔ တန္ဖိုးျဖတ္ဦးမလို႔လဲဟင္”

မာရီယာႏႈတ္ဆြံ႕ခဲ့ရၿပီ။
သူက ဆက္၍ …

“ငါ့သမီးေလးကို ေပးမယ့္ဖိနပ္ေလး မင္းကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တာဟာ ငါေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို အဆံုးသတ္လိုက္တာပါပဲ၊ သမီးေလးက အခုေလာက္ဆို လူႀကီးတေယာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ သူ႔အတြက္ ဒီဖိနပ္ေလး လိုအပ္ေတာ့မွာ မဟုတ္သလို ငါ့ကိုလည္း လိုအပ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ သူ႔ကို ဆက္မရွာေတာ့ဘူး မာရီယာ၊ ငါ့တိုင္းျပည္ကို ငါျပန္ေတာ့မယ္၊ ငါ့ရြာကို ငါျပန္မယ္၊ ငါ့ယာခင္းေလးမွာ သစ္ပင္ေလးေတြ စိုက္ပ်ဳိးရင္း ငါ့ဘဝရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြကို ကုန္ဆံုးေတာ့မယ္ … ။

“ဖိနပ္ေလး စီးၾကည့္ပါဦး မာရီယာ … မင္းေျခေထာက္ကို ခုနက ငါျမင္ရသေလာက္ေတာ့ သမီးေလးနဲ႔ သိပ္မကြာပါဘူး၊ ဆိုက္ နံပါတ္ ၅ ဆို မင္းနဲ႔ ေတာ္တယ္ မဟုတ္လား”

“ကြက္တိပါပဲရွင္ … ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ရွင္ရယ္ … ဒါနဲ႔ ရွင့္နာမည္ ကၽြန္မ မသိရေသးဘူးေနာ္”

“လမ္းေပၚက ကေလကေခ် ဥေရာပသား သူေတာင္းစား လို႔သာ မွတ္ထားလိုက္ပါ မာရီယာရယ္”

မာရီယာ၏ က်န္ဖိနပ္တဖက္ကို သူကညင္သာစြာ ျဖဳတ္ေပးၿပီး ႏွင္းစီးဖိနပ္ေလး စြပ္ေပးသည္။ ေအးစက္ထံုက်င္ေနေသာ မာရီယာ့ေျခေထာက္မ်ားအား ဖိနပ္ေလးက ေႏြးေထြးလံုျခံဳမႈကို ျဖစ္ေစ၏။ မာရီယာက တခ်ိန္လံုး ရပ္ေနရာမွ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္အိတ္မ်ားကို ခၽြတ္လိုက္ကာ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး …

“ကၽြန္မ ရွင့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး နက္ျဖန္ဒီေနရာမွာ ကၽြန္မကို ေစာင့္ေနေပးပါ၊ ကၽြန္မ ရွင့္ကို ေက်းဇူးတုန္႔ျပန္ပါရေစ … ကၽြန္မ အႏူးအညြတ္ေတာင္းဆိုတာပါရွင္”

ဟု မာရီယာက ေျပာေတာ့ … သူ႔ၾကမ္းရွရွ လက္အစံုကို မာရီယာ့လက္ထဲမွ ျပန္႐ုန္းထြက္ရင္း  မရိတ္မသင္ထားသည့္ မုတ္ဆိတ္ေမြး နီက်င္က်င္ေတြကို တခ်က္ပြတ္လိုက္ကာ သူက ျပံဳးသည္။

“ေနာက္က်ေနၿပီ မာရီယာ … မင္း သြားပါေတာ့ကြယ္၊ ေကာင္းေသာညပါ မိန္းကေလးေရ …”

မာရီယာ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ရသည္။ သူ႔ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ …

“ေကာင္းေသာညပါရွင္ … ဘုရားသခင္ေစာင့္ေရွာက္ပါေစ”

ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေက်ာခိုင္းခဲ့ရေတာ့သည္။ မာရီယာ့ဖိနပ္ကေလးကေတာ့ သူႏွင့္အတူ ႏွင္းေတာထဲ၌ က်န္ရစ္ခဲ့ေလၿပီ။
***
ဒီ့ေနာက္မွာ သူ႔ကို မာရီယာ ျပန္မေတြ႕ခဲ့ရေတာ့။ သူေျပာတဲ့အတုိင္း သူ႔တိုင္းျပည္ကို ျပန္သြားခဲ့ၿပီလား။ သူ႔ယာခင္းေလးထဲမွာ အပင္ေတြ စိုက္ပ်ဳိးေနၿပီလား။ သူနဲ႔ေတြ႕ၿပီးေနာက္ပိုင္း ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူေတြကို မာရီယာ လ်စ္လ်ဴမ႐ႈမိေတာ့။ စာနာစြာ တက်ပ္ တျပား စြန္႔ၾကဲလွဴဒါန္းခဲ့ျဖစ္သည္။

မာရီယာသည္ Spare change, please! ဆိုသည့္ အသံၾကားတိုင္း သူ ျဖစ္လိမ့္ႏိုးႏိုး ေစ့ေစ့ၾကည့္႐ႈရင္း ႏွင္းသည္းထန္ေသာ တခါက ေဆာင္းညတညကို သတိရမိေနပါေတာ့သည္။

***
ေမဓာဝီ

24.11.2016

(၂၀၁၇ ခုႏွစ္ ေမလထုတ္  Faces မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပပါရွိ)

Read More...

Wednesday, May 24, 2017

ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ ...


အ​ေမ ရယ္​​ေမာ
​အပူ​ေတာမွာ
​ေသာက​ေတြတိမ္​း
ၿငိမ္​းခ်မ္​းေစ ... ။

***

​ေမဓာဝီ
24.05.17
.
မူရင္​းဓာတ္​ပံုဆရာအား ခရက္​ဒစ္​​ေပးပါသည္​။

Read More...

Friday, May 19, 2017

အျပာေရာင္ လမ္းခြဲ ...

ေအာက္တိုဘာရဲ႕ မိုးေရစက္ေတြဟာ …
ကြဲကြာျခင္းေတြ … ပူေဆြးမႈေတြ … ၀မ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းေတြကို
အစဥ္အျမဲ သယ္ေဆာင္ခဲ့ေလတယ္ … ။

***
၇၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၁
၀၈း၅၆ နာရီ

.
အဲဒီေန႔က သူနဲ႔က်မ လမ္းခြဲခဲ့ၾကတယ္။
က်မရဲ႕ အသံုးမက်မႈ၊ အလိုက္မသိတတ္ နားမလည္တတ္မႈေတြေၾကာင့္လား၊ ၄ ႏွစ္တာ ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြ အဲဒီေန႔က အဆံုးသတ္ခဲ့တယ္။
.
ပ်ားပန္းခတ္ေအာင္ လူေတြ စည္ကားလွတဲ့ ဘူတာ႐ံုထဲကေန ေလးလံတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ တလွမ္းခ်င္း လွမ္းေလွ်ာက္ေနမိတယ္။ စိတ္ေတြက လွမ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြေပၚမွာ မရွိဘူး၊ အေတြးေတြက ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ရာကို ျပန္သြားေနၾကတယ္။ ရင္ထဲမွာ ဘာမွမရွိေတာ့သလို လပ္ဟာၿပီး ဗလာ … ။ ထိခိုက္ခံစားလြယ္တဲ့ ႏွလံုးသားက တဆစ္ဆစ္နာလို႔ … ။ ေ၀့၀ဲတက္လာတဲ့ မ်က္ရည္စေတြ မက်ေအာင္ အားတင္းရင္း လမ္းဆက္ေလွ်ာက္တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း အက်င့္ပါေနတဲ့ ညာလက္တဖက္က တစံုတခုကို ဆုပ္ကိုင္ဖို႔ ေယာင္ယမ္း ႀကိဳးစားေနမိေသးရဲ႕။
.
ဒါေပမဲ့ … ဘာကိုမွ ဖမ္းယူဆုပ္ကိုင္ခြင့္မရတဲ့ ခပ္ရွက္ရွက္ လက္တစံုဟာ အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲကိုသာ ထိုးသြင္းရင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ မြန္းက်ပ္ေနတဲ့ ဘူတာ႐ံုထဲက ထြက္ခဲ့တယ္။
.
သူ … မရွိေတာ့ဘူး … ။
သူ … ထြက္သြားၿပီ … ။
သူ … က်မကို လမ္းခဲြသြားခဲ့ၿပီေလ … ။
***
၇၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၀၇
.
လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္က က်မအမ မိတ္ဆက္ေပးလို႔ သူနဲ႔က်မ စတင္သိကၽြမ္းခဲ့ရတယ္။ စၿပီးသိခ်ိန္ကေန ေစာေစာက အခ်ိန္ပိုင္းေလးအထိ သူနဲ႔က်မ တခါမွ မခြဲဘဲ အျမဲတတြဲတြဲ ေနလာခဲ့ၾကတယ္။ သူဟာ မခန္႔ျငားဘူး၊ ဒါေပမဲ့ တည္ၿငိမ္တယ္။ သူဟာ ေခတ္မဆန္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ႐ိုးရွင္းတယ္။ သူဟာ ၄ ႏွစ္တာ ကာလပတ္လံုး က်မေဘးနားမွာ အေဖာ္ျပဳရင္း က်မလိုအပ္သမွ် မညည္းမညဴ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တယ္။
.
ဒီကို ေရာက္ခါစႏွစ္တုန္းက ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစား ေနခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြမွာ က်မအနားမွာ သူရွိေနေပးလို႔ က်မရဲ႕ အထီးက်န္ေန႔ေတြဟာ တစံုတခုေသာ အတိုင္းအတာအထိ စိတ္သက္သာရာ ရခဲ့တယ္။ မိုးသည္းသည္းေအာက္မွာ … ႏွင္းဖြဲဖြဲေအာက္မွာ … ေနက်ဲက်ဲေအာက္မွာ … သူ႔ကို ဆုပ္ကိုင္ အေဖာ္ျပဳရင္း လမ္းၾကမ္းၾကမ္းေတြ ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ မိသားစုနဲ႔၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အဆင္ေျပေျပ ဆက္သြယ္ႏိုင္ဖို႔ သူက တမန္ေတာ္ေလး လုပ္ေပးတယ္။
.

က်မပ်င္းရင္ သူနဲ႔ ကစားတယ္။ က်မ တီးလံုးသံစဥ္ေလးေတြ ဖန္တီးတဲ့အခါ သူက လိုက္ဆိုျပတယ္။ သူနဲ႔အတူတူ “ေခါင္းေလာင္းေလးေတြ ျမည္ေနၿပီ”၊ “ဘယ္ပန္းခ်ီ ေရးလို႔မမီ”၊ “တူးပို႔ တူးပို႔”၊ “ဟက္ပီးဘတ္ေဒး” စတဲ့ သီခ်င္း သံစဥ္ေလးေတြ က်မက ဖန္တီးေတာ့ သူ႔ခမ်ာ က်မ ေက်နပ္တဲ့အထိ ႀကိဳးစားပမ္းစား လိုက္ဆိုျပရရွာတယ္။
.
က်မ လမ္းထြက္လဲ သူပါတယ္၊ က်မ ဟင္းခ်က္လဲ သူရွိတယ္၊ က်မ ေက်ာင္းသြားရင္ စာသင္ပ်က္မွာစိုးလို႔ မေႏွာက္ယွက္ဘဲ တိတ္တိတ္ကေလး ေနေပးတတ္ၿပီး က်မ အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ က်မနံေဘးမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး အိပ္ဖန္ေစာင့္လုပ္ရင္း မနက္ေစာေစာ က်မႏိုးေအာင္လဲ ႏႈိးေပးတတ္ေသးတယ္။
.

မွန္မၾကည့္ဘဲ ေနႏိုင္တဲ့က်မ သူ႔မ်က္ႏွာမၾကည့္ဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူနဲ႔က်မက အရိပ္လိုဘဲ ဘယ္ေတာ့မွ ဘယ္တုန္းကမွ မခြဲခဲ့တာ။ တစံုတေယာက္ေၾကာင့္/ တစံုတရာေၾကာင့္ က်မ ၀မ္းနည္းလို႔ ငိုတဲ့အခါ သူက က်မအတြက္ တိုင္တည္စရာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ တခါတေလ က်မပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြ သူ႔ဆီမွာပါ စြန္းထင္းကုန္တယ္။ တခါတေလေတာ့ က်မရင္ခြင္ထဲ သူ႔ကိုထားၿပီး က်မ ရင္ခုန္သံေတြ နားေထာင္ခိုင္းခဲ့ဖူးတယ္။
.
တကယ္ေတာ့ က်မအမွားေတြပါ … ။
က်မရဲ႕ ေျခလွမ္းတိုင္းမွာ သူအျမဲရွိေနၿပီး က်မအတြက္ အေကာင္းဆံုးေတြကို ေဆာင္ရြက္ေပးေနပါလ်က္နဲ႔ က်မက သူ႔ကို သစၥာပ်က္ယြင္းဖို႔ ၾကံစည္စိတ္ကူးခဲ့မိတာ ခဏခဏ … ။ ေခတ္မမီတဲ့ သူ႔ကို က်မ ၿငီးေငြ႔လာတယ္။ ႐ိုးလြန္းတဲ့သူ႔ကို အားမလို အားမရ ျဖစ္မိတယ္။ သူ႔ေနရာမွာ တျခားေသာသူကို အစားထိုးဖို႔ စဥ္းစားခဲ့မိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မိုက္မဲလိုက္တဲ့ က်မပါလဲ … ။
.
က်မရဲ႕ အေတြးေတြကို သူသိသြားလို႔လား … က်မက စတင္ စြန္႔ခြါမွာကို မလိုလားလို႔လား … ေလးႏွစ္တိတိ ျပည့္တဲ့ေန႔မွာေတာ့ က်မကို ႏႈတ္မဆက္ဘဲ သူက စတင္ လမ္းခြဲသြားခဲ့တယ္။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ သူ႔အတြက္ တာ၀န္ေက်ၿပီလို႔ ယူဆသြားခဲ့တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ၀မ္းနည္းဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ … ။
***
အဲဒီေန႔က မိုးဖြဲဖြဲက်တယ္။
ရာသီဥတုက ႐ုတ္တရက္ စ-ေအးလို႔ အေႏြးအက်ႌ အသစ္ထုတ္၀တ္ျဖစ္တယ္။ အက်ႌအသစ္ရဲ႕ အိတ္ကပ္ တိမ္တိမ္ကေလးဟာ မိုဘိုင္းဖုန္း ေသးေသးေလးကို ထိမ္းသိမ္းဖို႔ရာ မစြမ္းသာခဲ့ဘူး။ ရထားေပၚမွာ သတင္းစာဖတ္ရင္း အိုင္ဖုန္း ေၾကာ္ျငာစာမ်က္ႏွာကို အထပ္ထပ္ ဖတ္ေနမိတယ္။ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ သိပ္မမ်ား ေခတ္မမီတဲ့ ဒီဖုန္းေလးအစား အိုင္ဖုန္းကိုင္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာတယ္။
.
အခ်ိန္ပိုင္း လုပ္လည္း လုပ္ေနျပီမို႔ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ ကိုယ္ ဖုန္းအသစ္ဝယ္မယ္ဆို ဝယ္လို႔ရတဲ့ အေျခအေနေပါ့။ ဒီမွာ ဖုန္းဝယ္မယ္ရင္ တလဘယ္ေလာက္ ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ ထားသေလာက္ သြင္း႐ံုပါပဲ။ contract က တႏွစ္ဆိုရင္ တႏွစ္သြင္းရတာေပါ့။ သတင္းစာထဲက ေၾကာ္ျငာဖတ္ၿပီး ဝယ္ရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားရင္း ရထားစီးလာခဲ့တာ ဆင္းရမယ့္ ဘူတာေရာက္ေတာ့ သတင္းစာေလး ေက်ာပုိးအိတ္ထဲ ထိုးထည့္ၿပီး ဆင္းလာရင္းနဲ႔မွ အက်ႌအိတ္ထဲ လက္ႏိႈက္စမ္းၾကည့္တဲ့အခါ က်မရဲ႕ ႏိုကီယာမိုဘိုင္းဖုန္းေလး မရွိေတာ့ဘူး။ ရပ္ထားဆဲ ရထားေပၚ ကမန္းကတန္းျပန္တက္ၿပီး ျပန္ရွာေတာ့လဲ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ဘယ္မွာလဲ .... မိုဘိုင္းဖုန္းေလးေရ ... ။
.
ဘတ္စ္ကားေပၚမွာပဲ ထြက္က်ခဲ့တာလား၊ ရထားေပၚမွာ ျပဳတ္က်တာလား .... ေဝခြဲမရဘဲ ဖုန္းေလးဟာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။
.
ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ဖုန္းလွမ္းေခၚေပးတယ္။ ကိုင္သူမဲ့တဲ့ ဖုန္းသံေလးကို နားေထာင္ရင္း ရင္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အတန္းခဏ နားခ်ိန္မွာ အိုတူး O2 ဆိုင္ကိုသြားၿပီး အိုင္ဖုန္းေလးတလံုး ၂ ႏွစ္ စာခ်ဳပ္နဲ႔ ဝယ္ခဲ့လိုက္ပါတယ္။ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ႏိုကီရာေလးထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ပါတဲ့ အိုင္ဖုန္းေလးကို ဝယ္ခဲ့ရေပမဲ့ က်မရဲ႕ ႏိုကီရာ မိုဘိုင္းဖုန္း အျပာေလးကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူးဆိုတာ အေသအခ်ာပါပဲ။
***
ေမဓာဝီ
၂၀၁၁၊ ေအာက္တိုဘာ
***
ေနာက္ဆက္တြဲ ... 
***

၂၀၁၇ ေမ ၁၈
.
ရန္ကုန္ဘြတ္ပလာဇာမွာ လုပ္တဲ့ မင္းလူရဲ႕ ညေနခင္း က အျပန္ ကၽြန္မရဲ႕ ဆမ္ေဆာင္း မိုဘိုင္းဖုန္းေလး ေပ်ာက္သြားေတာ့ ဖုန္းမရွိတဲ့ ဘဝမွာ လူက ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေနရတယ္။ နာရီမပတ္တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ဖုန္းက နာရီကို ပဲ အားကိုးေနရတာ။ နာရီ၊ ႏႈိးစက္၊ အဘိဓာန္၊ အီးေမးလ္၊ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္၊ မက္ဆန္ဂ်ာ၊ ဗိုင္ဘာ၊ ယူက်ဳ၊ ကင္မရာ စသျဖင့္ အရာအားလံုး ဖုန္းနဲ႔သာ အသံုးျပဳေနခဲ့တာမို႔ တညေလာက္ ဖုန္းမရွိတာ ေနမထိ ထိုင္မသာ ... ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
.
မနက္မိုးလင္းမွ နည္းနည္း စိတ္သက္သာရာ ရျပီး ဒီလို ဖုန္းေပ်ာက္တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳမ်ဳိး လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ ႏွစ္ေလာက္ကလည္း ၾကံဳခဲ့ဖူးတာ ျပန္သတိရမိတယ္။ ဟိုမွာကေတာ့ ကိုယ့္ဖုန္းကို ယူမယ့္သူလည္း ရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလိုပဲ ေပ်ာက္သြားခဲ့တာ။ အဲဒီတုန္းက ေရးခဲ့တဲ့ စာကို ကြန္ပ်ဴတာထဲ ျပန္ရွာၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။ ဘယ္မွာမွ မတင္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာေလးပါ။ ေပ်ာက္သြားတဲ့ ႏိုကီရာ ဖုန္းေလး ပါတဲ့ ပံုေလးေတြလည္း ျပန္ရွာၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အျပာေရာင္ လမ္းခြဲ ... အခုေတာ့ အနက္ေရာင္ လမ္းခြဲေပါ့ေလ .... ။

Read More...

Wednesday, May 17, 2017

ေမာင္ေလး ...

***
ျပီးခ့ဲတ့ဲ ေမ ၁၂ ရက္ေန႔က ကြ်န္မေမာင္ေလးရဲ႕ ေမြးေန႔ပါ။ သူက ကြ်န္မေအာက္ ၆ ႏွစ္ငယ္ျပီး ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္ထဲမွာ အငယ္ဆံုး တစ္ဦးတည္းေသာ သားေယာက်္ားေလး ... ။ မိန္းကေလး သံုးေယာက္ေမြးျပီးမွ ရတ့ဲ သားကေလးမို႔ မိဘေတြက သိပ္ခ်စ္ သိပ္အလိုုလိုက္သလို အစ္မ သံုးေယာက္ကလည္း သူ႔ကို လိုေလေသးမရွိ အကုန္ လိုက္လုပ္ေပးၾကတယ္။
.
ကြ်န္မနဲ႔ အသက္ ၆ ႏွစ္ကြာေပမ့ဲ အထက္ေအာက္ဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္က သိပ္တည့္လွတယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူက ေယာက်္ားေလး ပီပီ အစအေနာက္ သန္တယ္။ အစ္မေတြကို အျမဲ လိုက္စ ေနတာပဲ။ အခံရဆံုးကေတာ့ ကြ်န္မေပါ့။ ကြ်န္မ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ထဲ ေပါက္ကရေတြ လာေရးတတ္သလို ကြ်န္မ အျမတ္တႏိုး သိမ္းထားတ့ဲ ပစၥည္းေလးေတြကိုလည္း ဖြက္တတ္ေသးတယ္။ ကြ်န္မစိတ္တိုေတာ့ သူက တဟားဟားနဲ႔။
.
အေဖ၊ အေမ၊ ေမာင္ေလးနဲ႔ သူ႔ ခ်စ္ဇနီးေလး

ငယ္ငယ္ကတည္းက သူက ဉာဏ္ေကာင္းတယ္။ စစ္တုရင္ ဝါသနာပါတ့ဲ အေဖက သားသမီး ေလးေယာက္လံုးကို စစ္တုရင္သင္ေပးခ့ဲတာ သူတေယာက္ပဲ ထူးထူးခြ်န္ခြ်န္နဲ႔ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ဆုေတြ ဘာေတြရၿပီး ခုထိလည္း စစ္တုရင္ကို ခံုခံုမင္မင္ ကစားေနတုန္း။ ကြ်န္မတို႔က ဦးေႏွာက္စားလို႔ မကစားျဖစ္ဘူး။
.
chess board ပံု ေမြးေန႔ ကိတ္

သူက ကၽြန္မတို႔လိုပဲ စာဖတ္တာ ဝါသနာပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကာတြန္း၊ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အခ်စ္ဝတၳဳေတြနဲ႔ ရင္ခုန္ေနခ်ိန္မွာ သူက သိုင္းဝတၳဳ အတြဲေပါင္းမ်ားစြာကို ေခြေခါက္ၿပီး ဖတ္ေနတတ္ၿပီ။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တ့ဲ သူက မင္းလူရဲ႕ ငွက္ကေလး ဝတၳဳ ဖတ္ၿပီး မ်က္ရည္က်တာကုိ ကၽြန္မ မွတ္မိပါေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ ေျခာက္တန္းေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္ ထင္တယ္။
.
ေမာင္ေလးနဲ႔ သူ၏ မိတ္ေဆြမ်ား

နည္းနည္းအရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ British Council စာၾကည့္တိုက္ကေန စာအုပ္ေလးေတြ ငွားဖတ္ခ်ိန္ သူက သိုင္းဝတၳဳေတာထဲက မထြက္ေသးဘူး။ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မတို႔ စာၾကည့္တိုက္ မသြားႏိုင္ေတာ့ခ်ိန္ သူက အဂၤလိပ္ဝတၳဳေတြ ဖတ္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ စာဖတ္ႏႈန္း ေလ်ာ့က်သြားခ်ိန္ထိ သူက ဖတ္ေနတုန္းပဲ။
.
သူငယ္တန္းကေန ဆယ္တန္းထိ ေက်ာင္းစာေမးပြဲေတြကို ေမာင္ေလးဟာ ေအးေအးေဆးေဆး ေက်ာ္ျဖတ္ခ့ဲတယ္။ ဆယ္တန္းေျဖၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မွာ ေကအမ္ဒီမွာ ကြန္ပ်ဴတာတက္၊ အလုပ္သင္ ဆရာ ျပန္လုပ္တယ္။ စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ ဘူမိေဗဒ ဘာသာတြဲ အမွတ္မီေပမဲ့ ႐ူပေဗဒပဲ ယူၿပီး ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္မွာ ဖြင့္တဲ့ NCC ဝင္ခြင့္ ေျဖၿပီး ဝင္ခြင့္ေအာင္လို႔ NCC ကို ေစ်းသက္သာစြာ တက္ခြင့္ရခ့ဲတယ္။
.
ေမာင္ေလးနဲ႔ ကၽြန္မ ေမၿမိဳ႕ေရတံခြန္မွာ

သူက ကြ်န္မရဲ႕ တဦးတည္းေသာ ကြန္ပ်ဴတာ ဆရာပါပဲ။ သူ ေက်ာင္းအတြက္ ပေရာဂ်က္ေတြလုပ္ဖို႔ ကြန္ပ်ဴတာတလံုး ငွားျပီး သံုးရေတာ့ သူေက်ာင္းသြားခ်ိန္မွာ အားေနတ့ဲ ကြ်န္မကို typing က စျပီးသင္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ MS Word စသျဖင့္ေပါ့။ သူ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းေက်ာင္းေလး ျပန္ဖြင့္ေတာ့ ကြ်န္မက သူ႕ရဲ႕လက္ေထာက္လုပ္ရင္း သူ႕လက္ခ်ာေတြ လိုက္နားေထာင္ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း သူမရွိတ့ဲအခါ သူေရးခ့ဲတ့ဲ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းေတြကို ကြ်န္မ ဆက္လက္ဦးေဆာင္ သင္ေပးႏိုင္ခ့ဲတယ္။
.
ေမာင္ေလးဟာ သူ႔လမ္းေၾကာင္းကို သူ ေအးေဆးစြာ ေလွ်ာက္လွမ္း သြားႏိုင္ခ့ဲတယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္း TOEFL ေျဖ ေက်ာင္းေလွ်ာက္ ဗီဇာဝင္ အေမရိက တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ စသျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ ေက်ာ္ျဖတ္သန္းရင္း ေက်ာင္းျပီး အလုပ္ရ အိမ္ေထာင္က်တဲ့အထိ ဆိုပါေတာ့။ စိတ္ေကာင္းရွိတ့ဲ ေမာင္ေလးဟာ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့လည္း စိတ္တူကိုယ္တူ ျမန္မာ မိန္းကေလးနဲ႔ အေၾကာင္းပါခ့ဲတယ္။
.
ေမာင္ေလးနဲ႔ ကၽြန္မ ေမၿမိဳ႕က အဘိုးအဘြားေတြရဲ႕ ေငြစႏၵာ ျခံမွာ

အေမနဲ႔ အေဖကို သူတို႔အိမ္မွာ ေခၚထားျပီး လိုေလေသးမရွိ ျဖည့္စြမ္းေပးေနတာကို ကြ်န္မတို႔အားလံုး ေက်းဇူးတင္ ေနၾကရတာေပါ့။ ကြ်န္မမွာ ညီမအငယ္ မရွိတာေၾကာင့္ ေမာင္ေလး အမ်ဳိးသမီးေလးကို ညီမအရင္း တေယာက္လို ခ်စ္ရတယ္။ ။ ကြ်န္မ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်ိန္မွာ လိုအပ္တ့ဲ ေငြသားလက္ဖြဲ႕ေပးသူဟာ တဦးတည္းေသာ ကြ်န္မေမာင္ေလးပါပဲ။ ကြ်န္မ အေမရိက သြားတုန္း အူအတက္ေပါက္လို႔ ေဆးရံုတက္ရျပီး ေဆးရံုက ေဘလ္ေတြလာေတာ့ ကြ်န္မ လန္႔ျဖန္႔သြားခ်ိန္မွာလည္း အားမငယ္ဖို႔ သူတို႔က အားေပးၾကတယ္။
.
သူက ကြ်န္မေအာက္ အငယ္ေပမ့ဲ ကြ်န္မထက္ စီနီယာ က်တာေတြ အမ်ားႀကီး။
အေဖနဲ႔ အေမကို သူေခၚသလို ပါပါး မာမား လိုက္ေခၚၾကရတယ္။ (ဘယ္သူမွ မသင္ဘဲ စကားတတ္စမွာ အဲဒီလို ေခၚခ့ဲတာတ့ဲ)
ကြန္ပ်ဴတာ ကြ်န္မထက္ အရင္ သင္ခြင့္ရခ့ဲတယ္။ (ကြ်နိမက သူ႔တပည့္ ျဖစ္ခ့ဲရတာ)
ဘေလာ့ကို ကြ်န္မထက္အရင္ သူက စေရးခ့ဲတယ္။ (သူက အဂၤလိပ္လို ေရးခ့ဲတာ။)
သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီး ကဗ်ာစာအုပ္ေလး ထုတ္ခ့ဲဖူးတယ္။ (အာစီတူးမွာ သူတက္ေနခ်ိန္ကတည္းက)
ႏိုင္ငံျခား ပညာသင္ သူကအရင္ သြားခ့ဲတယ္။ (ကြ်န္မက သူ႔ေနာက္ ၇ ႏွစ္ ေနာက္က် ျပီးမွ ေရာက္ခ့ဲတာ။)
အိမ္ေထာင္က်ေတာ့လည္း ကြ်န္မထက္ ေစာျပန္တယ္။ (ဆယ္ႏွစ္မက ေစာခ့ဲတာ ထင္တယ္။)
.
သူက အငယ္ေပမဲ့ အႀကီးလိုပါပဲ။ ကြ်န္မ စိတ္ညစ္ရင္ သူ႕ဆီလွမ္းဖုန္းဆက္ ေျပာတိုင္း ေျဖသိမ့္ ႏွစ္သိမ့္ အၾကံဉာဏ္ေပးေလ့ရွိတယ္။ သမီးသံုးေယာက္ ေမြးျပီးမွ ေယာက်္ားေလး ေမြးလာေတာ့ ျပည့္စံု သြားျပီဆိုျပီး အေမတို႔က သူ႔နာမည္ကို ျပည့္စံုလို႔ ေပးခ့ဲတယ္။ နာမည္ ပေဟဠိဖြက္ရင္ သူက မလွ်ံမေရာ့ တျပဴး လို႔ ဖြက္ေသးတာ။ လွ်ံလည္းမလွ်ံ ေရာ့လည္းမေရာ့ေတာ့ ျပည့္ တာေပါ့။ တျပဴးက စံု ဆိုေတာ့ ျပည့္စံု ျဖစ္ေရာေလ။ :) အဂၤလိပ္လိုက်ေတာ့ perfect တ့ဲ။ ကိုရင္ဝတ္တ့ဲ နာမည္က ပ႑ိတ။ ကဗ်ာေရးတ့ဲ နာမည္က်ေတာ့ ပဏ္ဍိ တ့ဲ။ အဲဒီလို ငါးမည္ရတ့ဲ ကြ်န္မေမာင္ေလး …
သူ႔ေမြးေန႔မွာ ဘာလက္ေဆာင္မွ မေပးႏိုင္ ေမြးေန႔ဆုေတာင္းေတာင္ သီးသီးသန္႔သန္႔ ဆုမေတာင္းေပးေပမ့ဲ ေမာင္ႏွမခ်င္း နားလည္ထားၾကျပီးသားပါ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနျပီး သူတပါးကို ကူညီတတ္ စိတ္ထားေကာင္းတ့ဲ ေမာင္ေလး ဘာဆုမွမေတာင္းေသာ္လည္း ေကာင္းက်ဳိး လိုအင္ဆႏၵေတြ နာမည္နဲ႔ လိုက္ေအာင္ မေတာင္းဘဲ ျပည့္စံုေနမွာမို႔ ဒီပိုစ့္ေလးသာ အမွတ္တရ ေရးလိုက္ရပါတယ္။
***
ေမဓာဝီ
17.05.17
21.26

Read More...

Monday, May 15, 2017

အေျဖမွန္ တစ္ခုတည္း ...

***
တညေနခင္း ႐ံုးဆင္းခါနီးအခ်ိန္ ကၽြန္မ မရွိတုန္း ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္း ႐ံုးခန္းကို ဖုန္းတခု ဝင္လာပါသတဲ့။
.
“ဒီေန႔ ---- နာရီကမွာ ျပသြားတဲ့ Quiz Idol အစီအစဥ္က ေမးခြန္းတစ္ခုမွာ အေျဖမွန္က လြဲေနလို႔ပါ။ ေမးခြန္းက 50 – 8 x 2 + 2 တဲ့။ အဲဒါ ခင္ဗ်ားတို႔ ေက်ာင္းက ဒိုင္ေတြ သတ္မွတ္တ့ဲ အေျဖကမွား ေနတယ္။ အဲဒီကိစၥကို ဘယ္လို ျပန္ရွင္းေပးႏိုင္မလဲ”
.
ဖုန္းကိုင္တဲ့ မန္ေနဂ်ာမမလည္း ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားတာေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းနဲ႔ MRTV 4 ပူးေပါင္း တင္ဆက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အတြက္ ဉာဏ္စမ္းပေဟဠိ ၿပိဳင္ပြဲ Quiz Idol အစီအစဥ္ဆိုတာ MRTV 4 ရဲ႕ For Edu အစီအစဥ္မွာ ျပေနတာ ဆယ္စုႏွစ္ တခုနီးပါး ရွိပါၿပီ။ ခုလို အေျဖမွားတယ္လို႔ ဖုန္းဆက္ေျပာတာ တခါမွ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ ဒါနဲ႔ မန္ေနဂ်ာ မမလည္း သူေျပာတဲ့ ေမးခြန္းကို ေရးမွတ္ထားၿပီး “နက္ျဖန္မနက္ ႐ံုးခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ဖုန္းျပန္ဆက္ေပးပါမယ္ရွင္” လို႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။ ဖုန္းဆက္သူက သူ႔နာမည္ ဖုန္းနံပါတ္ ေပးထားခဲ့ၿပီး ဆက္ဆက္ ျပန္ဆက္ဖို႔ မွာသြားခဲ့ပါသတဲ့။
.
ေနာက္တေန႔မနက္ ကၽြန္မ ေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့ အဲဒီျပႆနာက ကၽြန္မဆီ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မက ေက်ာင္းမွာ သခ်ၤာသင္တာကိုး။ မန္ေနဂ်ာမမက ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ေျပာၿပီး …
“ညီမေလး အဲဒါေလး ျပန္ေျဖရွင္းေပးပါဦး” လို႔ဆိုတယ္။
.
ေမးခြန္းကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ သေဘာေပါက္လိုက္ပါတယ္။ တြက္ၾကည့္ေတာ့ သတ္မွတ္ထားတ့ဲ အေျဖက မမွားပါဘူး။ ဖုန္းဆက္သူရဲ႕ အေျဖကသာ မွားေနတာပါ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ အဲဒီလူဆီ ဖုန္းျပန္ဆက္ၿပီး မေန႔က ဆက္လို႔ ျပန္ဆက္ေၾကာင္း ဘာညာ ေျပာျပီးတာနဲ႔ …
.
“Order of operations အရ … … … … … … … … အဲဒါေၾကာင့္ အေျဖက _____ ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ လူႀကီးမင္း ေျပာတ့ဲ အေျဖက မွားေနတာပါ"
.
“ေၾသာ္ … ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ … ကၽြန္ေတာ္က အဲဒါကို သတိမထားမိသြားလို႔ ။ ျပန္တြက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔အေျဖ မွန္ပါတယ္"
.
ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ...
"ဟုတ္ကဲ့ ခုလို စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ ၾကည့္႐ႈတာေရာ ဖုန္းဆက္တာေရာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ေနာက္လည္း စိတ္ထဲ မေက်လည္ရင္ ဖုနး္ဆက္ႏိုင္ပါတယ္" လို႔ ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္ပါတယ္။
.
ဖုန္းခ်ၿပီးေတာ့ ခုနက ပုစၧာေလးကို ျပန္ၾကည့္ေနမိတယ္။
50 – 8 x 2 + 2 = ?
.
သူေျပာတဲ့ အေျဖက 3*
သတ္မွတ္ထားတ့ဲ အေျဖက … …
***
ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္း ေႏြရာသီ သင္တန္း လာတက္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြကို ေျပာျပၿပီး အေျဖကို မေပးဘဲ တြက္ခိုင္းၾကည့္တယ္။ သူတို႔ေလးေတြဟာ ၆ တန္း ၇ တန္း ၈ တန္း ေလာက္ေရာက္ေနပါၿပီ။ အေပါင္းအႏုတ္ အဆင့္ လြန္ေနျပီ ဆိုရမယ္၊ ဒီေမးခြန္းကို အလြယ္ေလး ေျဖႏိုင္မွာပဲလို႔ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ထင္ေနမိတာ။ ဒါေပမဲ့ … အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသား ၁၀ ေယာက္ ရွိတဲ့အနက္ ေက်ာင္းသား တေယာက္ပဲ အေျဖမွန္ ရခဲ့ပါတယ္။
.
အေျဖေတြက 86; 32 နဲ႔ 36 လို႔ အသီးသီး ေျပာၾကတယ္။။ တေယာက္ဆို အေျဖက တရာေတာင္ ေက်ာ္ေနေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ သူတို႔တြက္နည္းေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ …
.
86 ရသူက ခုလိုတြက္ပါသတဲ့။
50 – 8 × 2 + 2 = ?
42 × 2 + 2 = 86

တြက္နည္း အဆင့္ဆင့္က ..
50 – 8 = 42
42 x 2 = 84
84 + 2 = 86 ...

.
32 ရတဲ့ သူကေတာ့ …
50 – 8 × 2 + 2 = ?
50 – 16 + 2 = 32

တြက္နည္း အဆင့္ဆင့္က ...
8 x 2 = 16
16 + 2 = 18
50 – 18= 32

.
36 ရတ့ဲ သူကေတာ့ …
50 – 8 × 2 + 2 = ?
50 – 16 + 2 = 36

တြက္နည္း အဆင့္ဆင့္က ...
8 x 2 = 16
50 – 16 = 34
34 + 2 = 36
တရာေက်ာ္ရတဲ့သူကေတာ့ ရမ္းသမ္းေျဖတာတဲ့။ ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ။ ဆိုေတာ့ ... ဘယ္အေျဖက မွန္ပါသလဲ။
.
ကၽြန္မတို႔ငယ္စဥ္က သခ်ၤာမွာ ကြင္း ၏ စား ေျမွာက္ ေပါင္း ႏုတ္ လို႔ သင္ခဲ့ရပါတယ္။ ကြင္းပါရင္ ကြင္းကို အရင္ရွင္း၊ ၿပီးရင္ ၏ ဆိုတာက အေျမွာက္ပဲ၊ ၿပီးရင္ သူ႔အစဥ္အတိုင္း ရွင္းရတယ္ လို႔ နားလည္ခဲ့ၾကသလို အဲဒီအတိုင္းပဲ တေျပးညီ တြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ္ စာျပန္သင္တဲ့အခါ သခ်ၤာကို အဂၤလိပ္လို သင္ေပးရေတာ့ Order of operations ကို အတိုေကာက္မွတ္နည္းက BIDMAS တ့ဲ။
.
B = Brackets (ကြင္းမ်ား)
I = Indices (ထပ္ကိန္းမ်ား = power)
D = Division (အစား)
M = Multiplication (အေျမွာက္)
A = Addition (အေပါင္း)
S = Subtraction (အႏုတ္)
သူက ထပ္ကိန္း (Power) ပဲ ပိုသြားပါတယ္။ က်န္တာက ျမန္မာလိုသင္ရတဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ အစားနဲ႔ အေျမွာက္က rank အတူတူ၊ အေပါင္းနဲ႔ အႏုတ္က rank အတူတူ … ဘယ္မွ ညာ အရင္ေတြ႕တာ အရင္ရွင္း႐ံုသာ။
.
ေနာက္တခုက လကၡဏာေတြေပါ့။ အႏုတ္နဲ႔ အေပါင္းဆို ႏုတ္ရမယ္၊ လကၡဏာက ႀကီးတာကိုယူ၊ အႏုတ္ အခ်င္းခ်င္းဆို ေပါင္းရမယ္၊ လကၡဏာက အႏုတ္ … စသျဖင့္ အဲဒီ အေျခခံ သေဘာတရား ေလးေတြကို သိရင္ ဘယ္ေလာက္႐ႈပ္ေထြးတဲ့ ကိန္းစဥ္တန္း လာလာ အလြယ္တကူ ေျဖရွင္းႏိုင္မွာပါ။ ကေလးေတြက အဲဒီ သေဘာတရားကို ေသခ်ာမသိၾကေတာ့ အလြယ္ေလးကို ခက္ေနၾကတယ္။ မွားေနၾကတယ္။ ကေလးေတြတြင္မကဘူး ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ ဖုန္းဆက္တဲ့ လူႀကီးပါ မွားေနၾကတာေပါ့။
.
အဲဒီလို ေပါင္း ႏုတ္ ေျမွာက္ စား ပုစၧာမ်ဳိးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာေတြပါ ခဏခဏ မွားၾကတာကို အံ့ၾသစရာ ေတြ႕ဖူးပါေသးတယ္။ ဆရာ ဆရာမေတြ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ Group တခုမွာပါ။ အဖြဲ႕ဝင္ တေယာက္က အထက္က ေမးခြန္းလို ခပ္ဆန္ဆန္ ေမးခြန္းတခု တင္လိုက္တယ္။ အေျဖကို ဝိုင္းေျပာၾကတာေပါ့။ အေတာ္မ်ားမ်ား မွားၾကပါတယ္။ ကၽြန္မကလည္း သခ်ၤာသင္တဲ့သူပီပီ မေနႏိုင္လို႔ ဝင္ေျဖျပီး အေျဖဘယ္လိုရတယ္ ဆိုတာပါ တြက္နည္းနဲ႔တကြ ရွင္းျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစုက သူတို႔ ေျဖခ်င္တာေတြပဲ အမွားေတြ ေလွ်ာက္ေျဖေနၿပီး ကိုယ္ေျပာတာလဲ မဖတ္၊ သူတို႔မွန္တယ္ပဲ ထင္ေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဘယ္လိုေျဖေျဖ အေျဖႏွစ္မ်ဳိး သံုးမ်ဳိးလံုး မွန္သတဲ့။ အဲဒီလိုေတြ ေတြ႕ေနရေတာ့ စိတ္ပ်က္ၿပီး ေနာက္တခါ သြားမေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။
.
တကယ္တမ္း သခ်ၤာပညာရပ္ဟာ တိက် မွန္ကန္ပါတယ္။ အေပၚမွာ ျပထားတဲ့ ေမးခြန္းမ်ဳိးအတြက္ အေျဖ ႏွစ္ခု ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ အေျဖမွန္က တစ္ခုထဲ တိတိက်က် ျဖစ္ရမွာပါ။ အေျဖမွန္ တစ္ခုထဲရဖို႔ကလည္း သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဥပေဒသအတိုင္း လိုက္နာၿပီး တြက္ခ်က္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပေဒသကို မလိုက္နာခဲ့ရင္ေတာ့ အေျဖမွန္နဲ႔ လြဲေခ်ာ္ၿပီး မေရရာတဲ့ အေျဖ ႏွစ္ခု သံုးခု ျဖစ္ေနေတာ့မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။
***
ေမဓာဝီ
15.05.17
18.37

Read More...

Sunday, May 14, 2017

အေမ …



အေမက ေကာင္းကင္
ျဖစ္လိုက္ခ်င္ ၾကယ္တစင္း
ေမ့ေကာင္းကင္ ရင္ခြင္ထဲမွာ...
အျမဲသာ လင္း။
.
အေမက သစ္ပင္
ျဖစ္ေနခ်င္ ငွက္ကေလး
သစ္ပင္ပ်ဳိ ရြက္ႀကိဳၾကားမွာ
ခိုနားခ်င္ေသး။
.
အေမက ျမစ္ျပင္က်ယ္
ျဖစ္ခ်င္တယ္ ေဗဒါပန္း
ျမစ္ေရမွာ စုန္ကာေမ်ာ
မေမာတ့ဲ လမ္း။
.
အေမက ျမင္းမိုရ္ေတာင္
ႏိႈင္းယွဥ္ေတာင္မရ
ေက်းဇူးစံံု ဂုဏ္ျပည့္လႊမ္း
ျဖည့္စြမ္းႏိုင္ပ။
***
 
ေမဓာဝီ
၁၄ ေမ ၂၀၁၇
၁၇း၅၅ နာရီ

Read More...