Friday, February 29, 2008

နားလည္ေပးၾကပါေစေၾကာင္း

က်မဘေလာ့ကို လာေရာက္လည္ပတ္ ဖတ္ရႈသူမ်ားကို တခုေလာက္ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ က်မ အခု ပို႔စ္ေတြ ျပန္တင္ေနတာဟာ အိမ္နဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္ ရလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ မေရးရ မေနႏိုင္လို႔ ေရးထားတာေလးေတြ ေလာေလာလတ္လတ္ တင္ခ်င္တာေလးေတြ ရွိေနလို႔ သိခါမွ သိေရာ .. ဆူလည္း ခံလိုက္မယ္ဆိုျပီး တင္ေနမိတာပါ။

တင္သာတင္ရတယ္၊ သိပ္ေတာ့ အဆင္မေျပလွပါဘူး။ ဟိုတခါကတည္းက အင္တာနက္ အသံုးျပဳခြင့္ ရပ္လိုက္ျပီး အီးေမးလ္ေတာင္ အမက တာ၀န္ယူျပီး စစ္ေပးေနတာပါ။ သူ႔အိမ္က ကြန္ပ်ဴတာကိုလည္း က်မ သံုးမရေအာင္ ပါ့စ္ေ၀လုပ္လိုက္တယ္၊ ဦးရီးေတာ္ အိမ္က အင္တာနက္ကလည္း ဖုန္းလိုင္းနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ထားတာမို႔ သံုးသမွ် ဖုန္းေဘလ္လာရင္ အကုန္ေပၚတာနဲ႔ ေနာက္ မသံုးရဲေတာ့ပါဘူး။

အေရးအေၾကာင္းဆို လိုင္ဘရီမွာ သြားသံုးလို႔ ခြင့္ေပးထားတာနဲ႔ အခြင့္အေရးကို အျပည့္အ၀ အသံုးခ်ျပီး တေန႔ ၁-နာရီ အခမဲ့ သံုးခြင့္ရတဲ့ အိမ္နားက လိုင္ဘရီမွာပဲ သြားသံုးေနရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ နာရီပိုသံုးရင္ ၁-နာရီကို ၁ က်ပ္ ခြဲ ေပးရမွာဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံ တျပားမွ မရွာႏိုင္ေသးတဲ့ က်မ ၁-နာရီ ၁ က်ပ္ခြဲလည္း မသံုးရဲပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ အလကားရတဲ့ ၁-နာရီေလးမွာ ေမးလ္ အျမန္စစ္၊ စာအျမန္ရိုက္ျပီး တင္ရတာမို႔ တခ်ဳိ႕စာေတြလည္း သိပ္ စိတ္တိုင္းမက်လွပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ဘယ္ဘေလာ့မွလည္း မဖတ္ႏိုင္၊ ကြန္မန္႔ေတြလည္း မျပန္ႏိုင္တာမို႔ တာ၀န္မေက်သလိုလည္း ခံစားေနရပါတယ္။

အခု ဒီပို႔စ္က က်မရဲ႕ ၃၉၉ ခုေျမာက္ ပို႔စ္ပါ။ က်မ စဥ္းစားထားတာက ၄၀၀ ျပည့္အထိ တင္ျပီးရင္ ခဏ ျပန္နားဦးမလို႔ပါပဲ။ မနားလို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး စာေမးပြဲ ေျဖရဦးမွာမို႔ပါ။ စာေမးပြဲေလး ေအာင္သြားရင္ေတာ့ က်မ အမနဲ႔ ညွိျပီး စာျပန္ေရးလို႔ရေအာင္ ၾကံပါဦးမယ္။ ေရးခ်င္တာေတြက မ်ားလြန္းလို႔ ေမ့မသြားေအာင္ သြားသမွ် ေနရာေတြ ဓာတ္ပံုရိုက္သိမ္း၊ စာေတြကို ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ေတးမွတ္ထားရပါတယ္။ (ဒုကၡက ႀကီးပါေပ့)

ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ကိုယ္မို႔ ... က်မ ဘေလာ့ကို လာေရာက္ လည္ပတ္သူ၊ ဖတ္ရႈၾကသူ၊ မွတ္ခ်က္ေလးေတြ ေရးေပးသြားၾကသူ အားလံုး က်မ တာ၀န္ မေက်ႏိုင္ေသးတဲ့အတြက္ နားလည္ေပးၾကဖို႔ ဒီပို႔စ္နဲ႔ ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၉၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
၁၁း၂၈ နာရီ

Read More...

Thursday, February 28, 2008

က်မရဲ့ အတၱ

***

ဇန္န၀ါရီလ ၁၀-ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔။

အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းမွာ က်မတို႔ အုပ္စုက ဥယ်ာဥ္စိုက္ပ်ိဳးေရးနဲ႔ သန္႔ရွင္းေရး (Gardening & Cleaning Action) တာ၀န္ယူရပါတယ္။ က်မတို႔ အုပ္စုဆိုတာက အာဖရိကန္သူ စႏၵရာ၊ ဂ်ပန္မေလး ခ့န႕ကို၊ အမည္မသိ ေက်ာင္းသူသစ္ ဘရာဇီးသူမေလးနဲ႔ က်မပါပဲ။ လာမယ့္ စေန၊ တနဂၤေႏြ (Study weekend) မွာ တျခားၿမိဳ႔က ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းကို လာၾကမွာမို႔ ေက်ာင္းဥယ်ာဥ္ကေလး လွလွပပျဖစ္ေအာင္ က်မတို႔က ျပဳျပင္ ျပင္ဆင္ေပးရမယ္ ဆိုပါေတာ့။

အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ စိုက္ပ်ိဳးေရးနဲ႔ က်မ ေတာ္ေတာ္ေလး ေ၀းလွပါတယ္။ သစ္ပင္ ပန္းပင္ေတြကုိ ခ်စ္သာ ခ်စ္ေပမဲ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက လူႀကီးေတြခိုင္းလို႔ သစ္ပင္၊ ပန္းပင္ေတြ ေရေလာင္းရတာက လြဲရင္ ဘာပင္မွ ဟုတ္တိပတ္တိ မစိုက္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ အခု ဂါးဒန္းနင္း ဆိုေတာ့ သူမ်ားနင္းရင္ လိုက္နင္းရတာပ ဆုိၿပီး ကိရိယာ တန္ဆာပလာေတြယူ၊ ညစ္ေထးေထး လက္အိတ္ထူထူႀကီး စြပ္ၿပီး ပန္းပင္ေတြ အနား ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး လုပ္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းက ဥယ်ာဥ္မွဴး ဂ်ာမန္ ဦးေလးႀကီး ခိုင္းတာ လိုက္လုပ္႐ုံပါပဲ။

ေဆာင္းတြင္းဘက္မို႔ ေျခာက္ၿပီး ေသေနတဲ့ အပင္ေတြက ကိုင္းေတြကုိ ခ်ိဳးရ၊ ျဖတ္ရတယ္။ ပန္းပင္ေတြ ၾကားမွာ ေပါက္ေနတဲ့ ေပါင္းပင္၊ ျမက္ပင္ေတြကုိ ႏႈတ္ပစ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အပင္ေတြ နံေဘးမွာ ေျမႀကီးေတြကုိ ပြပြရြရြေလး ျဖစ္ေအာင္ တူးဆြေပးရတယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ခက္တာက က်မတို႔ အားလုံး ေပါင္းပင္နဲ႔ ပန္းပင္ မခြဲတတ္ဘူး။ ပန္းပင္ထင္လို႔ ခ်န္ထားရင္ ေပါင္းပင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဥယ်ာဥ္မွဴးႀကီးက တဟဲ့ဟဲ့နဲ႔ က်မတို႔ကုိ လိုက္လိုက္ ဟန္႔တားေနရတယ္။

ပန္း႐ုံေလးေတြ ျပဳျပင္ၿပီးေတာ့ ေတာအုပ္ကေလး နံေဘးက လမ္းကေလးမွာ ေႂကြက်ေနတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ လွည္းက်င္းရျပန္ပါတယ္။ ႐ိုးတံရွည္ရွည္ ထြန္ျခစ္ႀကီးနဲ႔ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကုိစု က်င္းထဲထည့္၊ အဲဒီ အလုပ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ပင္လည္း ပင္ပန္း လက္အံလည္း ေသပါတယ္။ နဂိုက လက္ေၾကာ သိပ္မတင္းတဲ့ က်မ- ထြန္ျခစ္ႀကီးကို မႏိုင့္တႏိုင္ မ-ရတာကိုက ပင္ပန္းလွၿပီေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေက်ာင္းကို ေရာက္ကတည္းက ပင္ပင္ပန္းပန္း ေအာက္တန္းက်က် ဘာပဲလုပ္ရလုပ္ရ၊ ကုသိုလ္ရတယ္လို႔ သေဘာထားမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေနခဲ့တာမို႔ ဒါေတြကုိ ေပ်ာ္စရာလို႔ပဲ သေဘာထားခဲ့တယ္။ ကုိယ္တေယာက္ထဲ လုပ္ရတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အမ်ားနဲ႔ ဆိုေတာ့… စကားတေျပာေျပာ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ဘရာဇီးသူမကေလး ေပ်ာက္ေနတယ္။ ပန္း႐ုံေတြ ရွင္းေနကတည္းက ေပ်ာက္သြားလိုက္တာ ျပန္ကုိ ေပၚမလာေတာ့ဘူး။ က်မတို႔ ခဏနားခ်ိန္ ေကာ္ဖီေသာက္ဖို႔ ထမင္းစားခန္းထဲ ၀င္ေတာ့မွ မေရႊေခ်ာကို ေတြ႔ရတယ္။ အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးေတာ့ ခါးနာလို႔ မလုပ္ႏိုင္ဘူး ဆိုပဲ။ က်မတို႔ ၃-ေယာက္ သူ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး တင္းသြားၾကပါတယ္။ စႏၵရာက-

`သူ… အလုပ္မလုပ္ခ်င္လို႔ အေၾကာင္းျပတာ´ လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။

`အလုပ္မလုပ္ခ်င္ရင္ ဘာလို႔ ဒီေက်ာင္းကို လာတက္ေသးလဲ၊ ဒီမွာေနရင္ေတာ့ ဒီကခိုင္းတာ လုပ္ရမွာပဲ´ လို႔ က်မကလည္း မေက်မနပ္နဲ႔ ေျပာမိတယ္။

`အင္းေလ… သူဒီလို လုပ္ဖို႔ မေကာင္းဘူး´ ဂ်ပန္မေလးကလည္း ေထာက္ခံတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ဥယ်ာဥ္မွဴးႀကီးနဲ႔ အတူ လယ္ထြန္စက္ႀကီး စီးၿပီး Green House ကိုသြား၊ အဲဒီထဲမွာ ေျမေဆြးေတြ ဆန္ကာတုိက္၊ အုိးေလးေတြထဲထည့္ စတာေတြ လုပ္ၿပီး ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ က်မအတြက္ေတာ့ အဲဒီအလုပ္က အသစ္အဆန္းမို႔ စိတ္၀င္စားစရာ ေပ်ာ္စရာပါပဲ။ ဗမာျပည္မွာတုန္းက တခါမွ မစီးဖူးတဲ့ လယ္ထြန္စက္ႀကီးလည္း စီးခဲ့ရတာကုိး။ ေန႔လည္စာစား ခဏတျဖဳတ္နားၿပီးတဲ့အခါ ကိုယ့္အေဆာင္ထဲ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရမယ္တဲ့။ က်မတို႔ Malawi ေဆာင္က အေဆာင္ေတြထဲမွာ အက်ယ္ဆုံး အႀကီးဆုံးပါပဲ။ သန္႔ရွင္းေရး တာ၀န္ကို စႏၵရာက ခြဲတမ္းခ်ေပးပါတယ္။

`ငါနဲ႔ ခ့န႔ကိုက အေပၚထပ္ တထပ္လုံး တာ၀န္ယူမယ္။ ေမ.. နင္က ေအာက္ထပ္ ဧည့္ခန္းနဲ႔ ေကာ္ရစ္ဒါကို တာ၀န္ယူေပး။ အုိေကလား´

`အင္း… ျဖစ္ပါတယ္´

`ဟို ဘရာဇီးမကို မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႔ အိမ္သာေဆးဖုိ႔ တာ၀န္ေပးလိုက္မယ္´

အားလုံး သေဘာတူညီခ်က္နဲ႔ အသီးသီး ရွင္းၾကလင္းၾကပါတယ္။ က်မ လုပ္ရတဲ့ ဧည့္ခန္းႀကီးက အက်ယ္ႀကီး။ တီဗီြၾကည့္ရင္း လူတကာ စားေသာက္ရွဳပ္ပြထားတဲ့ ပန္းကန္ ခြက္ေယာက္ေတြကလည္း ရိွေသး။ အဲဒီခြက္ေတြ သိမ္း၊ ဆိုဖာေတြ ေနရာတက် ျပန္ခ်၊ ေကာ္ေဇာေတြ ဖုန္စုပ္၊ စာအုပ္ေတြ၊ ဗီဒီယိုတိတ္ေခြေတြ စီစီရီရီလုပ္၊ ဧည့္ခန္း ၿပီးသြားေတာ့ ေကာ္ရစ္ဒါက သစ္ပင္ေတြ လွေအာင္ ပေအာင္ထား၊ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ရွင္း၊ ဖုန္ေတြသုတ္၊ ဖုန္ေတြ စုပ္နဲ႔ အားလုံးၿပီးသြားတဲ့အခါ… မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ၀င္ၾကည့္ေတာ့ ဘရာဇီးသူမ တံျမက္စည္း တေခ်ာင္းနဲ႔ မတ္တပ္ကေလး ရပ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။

`နင္ၿပီးသြားၿပီလား´

`ဒီဘက္က အိမ္သာ မေဆးရေသးဘူး… နင္ေဆးေပးမလားဟင္´

အဲ… ေမးမိတာ မွားပါေပါ့။ ကဲပါေလ.. ကုိယ္က ၿပီးေနၿပီပဲ။ ကူလိုက္ပါမယ္လို႔ ေတြးၿပီး…

`ေအးေအး… ငါေဆးေပးမယ္´

`နင္… ေသခ်ာလား´

ဟမ္… သူက ကုိယ့္လာျပန္ခ်ည္ေနပါလား။ မျဖစ္ဘူး… အရင္ၾကည့္ဦးမွ ဆုိၿပီး..

`ခဏေလး.. ငါၾကည့္အုံးမယ္… ဘယ္အိမ္သာတုန္း´

သူျပတဲ့ အိမ္သာက ေအာက္ထပ္မွာ အမ်ားသုံးေနက် အိမ္သာမဟုတ္ပါဘူး။ ေခ်ာင္ကေလာင္ထဲက အိမ္သာကေလ၊ အဲဒီအိမ္သာ ရိွမွန္း သတိေတာင္ သိပ္မထားျဖစ္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ အိမ္သာထဲ ၀င္ၾကည့္လုိက္ေတာ့…

`အိုး… မုိင္ေဂါ့´

ဘိုလိုပဲ ဘုရားတ- လိုက္မိတယ္။ အလြန္ညစ္ပတ္လွစြာေသာ အိမ္သာပါလား။

`ေဆာရီးပဲ… ငါ ဒီအိမ္သာ မေဆးခ်င္ဘူး´

ကမန္းကတန္း ျငင္းဆိုၿပီး သူ႔အနားက ခြါခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲကလဲ ေဒါသေတြ ျဖစ္ေနမိပါရဲ့။ ဘယ့္ႏွယ္… တမနက္လုံးလဲ အေခ်ာင္ခိုေနေသးတယ္။ ဒီညစ္တီးညစ္ပတ္ အိမ္သာႀကီး ငါ့လာေဆးခိုင္းရသလား။ ဟြန္း… ဘရာဇီးမ လူလည္က်တယ္။ ငါ့လာေက်ာလို႔ ဘာရမလဲ… မေဆးႏိုင္ေပါင္။

မေက်မနပ္နဲ႔ ထြက္လာတုန္း အေပၚထပ္က ဆင္းလာတဲ့ စႏၵရာတို႔နဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္မိတာေပါ့။

`ဟင္… ဟုတ္လား၊ သူ ခုထိ မၿပီးေသးဘူးလား။ ငါတုိ႔ေတာင္ အားလုံး ၿပီးေနၿပီ´

`ဘယ္ၿပီးမလဲ… မီးဖိုထဲမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနတာကုိး´

`ငါ သြားၾကည့္လိုက္ဦးမယ္´

ေျပာေျပာဆိုဆို စႏၵရာက မီးဖိုဘက္ ၀င္သြားေတာ့ က်မနဲ႔ ဂ်ပန္မ အျပင္မွာ ရပ္ၿပီး စကားေျပာေနခဲ့ၾကတယ္။ ခဏအၾကာ စႏၵရာ ျပန္ထြက္လာၿပီး…

`ဟင္းဟင္း.. ငါ သူ႔ကုိ သြားေမးလုိက္တယ္… ၿပီးၿပီလား ဆုိေတာ့ အိမ္သာ မေဆးရေသးဘူးတဲ့… ငါ့ကိုလည္း ေဆးေပးမလားလို႔ ေမးတာနဲ႔ ငါလည္း ေဆးေပးလိုက္တယ္´

`ဟင္… စႏၵရာ… နင္ အဲဒီ အိမ္သာ ေဆးလိုက္တယ္ေပါ့´

`အင္း… တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ဘာမွ အပန္းမႀကီးပါဘူးဟာ… ရြံစရာလို႔ သေဘာထားရင္ ရြံစရာေပ့ါ… ရြံစရာလို႔ သေဘာမထားရင္ ရြံစရာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ငါေဆးေပးမယ္လည္း ဆိုေရာ သူက ဘာေျပာတယ္ မွတ္လဲ… နင္က သိပ္ၾကင္နာတတ္တာပဲတဲ့… ဟားဟား ငါမေဆးေပးရင္ ငါက ၾကင္နာတတ္သူ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ… ရယ္ရတယ္…´

စႏၵရာ ဆက္ေျပာေနတဲ့ စကားေတြကို က်မ မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ရွက္ရြံ႔စိတ္ေတြ တလိပ္လိပ္ ျဖစ္ေနမိတယ္။

သူ႔လို က်မ ဘာလို႔ သေဘာမထားႏိုင္ရတာလဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေမက သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဘုရား ဆြမ္းေတာ္ကပ္ကပ္၊ ငွက္ကေလးေတြကို အစာေကၽြးေကၽြး… အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လွဴဒါန္းတယ္ ဆုိရင္..

`ကိေလသာ ဆာေလာင္ျခင္း၊ ပကတိဆာေလာင္ျခင္းမွ ကင္းရွင္းရပါေစ´ လို႔ ဆုေတာင္းဖုိ႔…

တံျမက္စည္း လွည္းလွည္း၊ အိမ္သာေဆးေဆး… အညစ္အေၾကး သန္႔ရွင္းေရး လုပ္တဲ့အခါ…

`ကိေလသာ အညစ္အေၾကး၊ ပကတိအညစ္အေၾကး ကင္းေ၀းရပါေစ´ လို႔ ဆုေတာင္းၿပီး ကုသိုလ္စိတ္ကို ေမြးဖို႔… စသျဖင့္ ေျပာျပ ဆုံးမခဲ့တယ္။

ဒါေပမဲ့… က်မဟာ အဲဒီလုိစိတ္လည္း မေမြးႏိုင္ခဲ့ဘူး။

`ငါ့ကုိမ်ား… အေက်ာႀကီးနဲ႔ ခိုင္းတယ္´ ဆိုတဲ့ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ျငင္းလိုက္ရတာကုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဟုတ္လွၿပီ ထင္ေနခဲ့မိတယ္။

တကယ္တမ္း က်မဟာ ဗုဒၶဘာသာတေယာက္ ျဖစ္လ်က္နဲ႔ မိဘဆရာသမားေတြရဲ့ အဆုံးအမေတြ နာယူခဲ့ရပါလ်က္နဲ႔ စႏၵရာေလာက္ေတာင္ သေဘာထား မႀကီးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အတၱေတြ၊ မာန္မာနေတြကို မေဖ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။

အဲဒီေန႔က အျဖစ္အပ်က္ေလးဟာ က်မရဲ့ အတၱကို က်မ ေကာင္းေကာင္း သိျမင္ခဲ့ရသလို အလြန္ ရွက္ရြံ႕စြာနဲ႔ သင္ခန္းစာ ရခဲ့မိပါေတာ့တယ္။

***

ေမဓာ၀ီ
၂၇၊ ေဖာ္ေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၈။
၁၀း၄၅ နာရီ။

Read More...

Tuesday, February 26, 2008

ႏွင္းဆီတပင္၏ နိဂံုး

ႏွင္းဆီတပင္၏ နိဂံုး
သို႔မဟုတ္
ကႏၲာရဆူးတပင္၏ နိဒါန္း


(ကဗ်ာပံုျပင္)

တခါတုန္းက ...
ဥယ်ာဥ္မွဴး တေယာက္ဟာ
သူ႔ပန္းခင္းေလးထဲမွာ
ေမႊးပ်ံ႕လွပသာယာေအာင္
ႏွင္းဆီ တပင္ ပ်ဳိးေထာင္ခဲ့တယ္။

ေျမၾသဇာေတြေကြၽး
ေရေလာင္းေပါင္းသင္ေပးျပီး
ပန္းပင္ငယ္ေလးကို ျပဳစုယုယ
ကာလအတန္ၾကာတဲ့အခါ ...
ပန္းကေလးတပြင့္ ပြင့္လန္း
နီျမန္းတဲ့အေသြး
ပ်ံ႕ေမႊးတဲ့ရနံ႔
ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႕လို႔
မခူးရက္ မထိရက္
အရိပ္ၾကည့္လ်က္ ေနသတဲ့။

"ပန္းတပင္ရဲ႕ အဂၤါ
ျပည့္စံုေနပါရဲ႕ ...
ၾကည့္ေလ ... ဒီမွာ
အပြင့္က နီတ်ာတ်ာ
ညွာတံက စိမ္းျမျမ
ေလယူရာ ယိမ္းကလို႔
ဆူးေတြက ခြၽန္ျမ
အဖူးေတြက ငံုပ်
ဘယ္ေလာက္မ်ား လွလိုက္ပါသလဲ ..." တဲ့
ဥယ်ာဥ္မွဴးက ဆိုတယ္။

"ပြင့္လန္းေနတဲ့ ပန္းႏွင္းဆီဟာ
ငါတို႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရား
ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ျခင္းမ်ား
သူ႔ထံပါးမွာ ရွိေနတယ္ ... ။

႐ိုးတံေပၚက ဆူးခြၽန္ျမ
မာေက်ာဆူးရွ ထက္ျမက္
ဆန္႔က်င္ဘက္ အမုန္းတရား
ငါတို႔ ေရွာင္ရွားၾကမယ္။

ငံုေနရွာတဲ့ ႏွင္းဆီဖူး
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း အိပ္မက္ဦးေလ
ဘယ္အခါ ပြင့္ေ၀လာမလဲ
ငါတို႔လည္း မသိႏိုင္ခဲ့ ... ။

ဒါေပမဲ့ ...
တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ
အလွအပဆံုး ပန္းတပြင့္
လန္းတင့္လာမယ္ဆိုတာေတာ့
ငါတို႔အတြက္ အေသအခ်ာပဲေပါ့ ..."

ဒီလိုနဲ႔သူဟာ
ႏွင္းဆီပင္ေလး နေဘးမွာ ေနရာက
ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းတခုေၾကာင့္
သူ႔ဥယ်ာဥ္ေလးနဲ႔ ခြဲခြါ
အေ၀းတေနရာ ေရာက္ခဲ့ရတယ္။

အေ၀းကေန
မယုယႏိုင္ေတာ့ေပမဲ့
စိတ္ထဲက တမ္းတလ်က္
ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔
အိပ္မက္ေတြ မက္ေနခဲ့သတဲ့။

တေန႔ ...
အဲဒီေန႔က မွတ္မွတ္ရရ
ေဖေဖာ္၀ါရီလရဲ႕
အလယ္တည့္တည့္က်တဲ့ေန႔ .. တဲ့။

အဲဒီေန႔မွာ
ဥယ်ာဥ္ကမၻာေလးထံ
မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သူျပန္ခဲ့ပါရဲ႕ ...
ဒါေပမဲ့ ...
... ... ...
... ... ...
ျပဳစုျခင္းကင္းေ၀း
ယုယမႈ မေပးခဲ့လို႔ေလလား ...
ေသဆံုးသြားခဲ့ျပီ
ခ်စ္လွစြာေသာ ႏွင္းဆီ ... ။

ဥယ်ာဥ္မွဴးက ၀မ္းနည္းစြာ ငိုတယ္ ... ။
"ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ပန္းတပြင့္
ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေၾကြလြင့္ခဲ့တာလဲ ...
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ႏွင္းဆီဖူး
ဘယ္သူေခြၽခူးသြားခဲ့တာလဲ ...
ငါ့ရဲ႕ ႏွင္းဆီသခင္
ဘာေၾကာင့္ မရွင္သန္ရတာလဲ ... "

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့
ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ရိုးတံထက္မွာ ...
ဆူးေတြသာ က်န္ရစ္ ...
ဆူးေတြသာ က်န္ရစ္ ...
ဆူး ... ေတြ ... သာ ... က်န္ ... ရစ္ ... ခဲ့ျပီေလ ...

ဥယ်ာဥ္မွဴးရဲ႕ မ်က္ရည္
ဆူးေတြေပၚကိုခ
ဆူးေတြေပၚ က်တဲ့အခါ
ဆူးမ်ားစြာ ျပည့္လွ်မ္း
ကႏၲာရပန္းတပင္
အလုိလို ရွင္သန္လာေလေတာ့တယ္... ။

***
ေမဓာ၀ီ
၁၈၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
၁၁း၀၇ နာရီ

Read More...

Monday, February 25, 2008

ဆက္မရတဲ့ အဆံုး

မနက္က ...
ေစာေစာစီးစီး အိပ္ရာထ၊ ညတုန္းက ေဆးထားတဲ့ ပန္းကန္ေတြကို စင္ေပၚလွမ္းတင္လိုက္ျပီး တဘက္လွည့္လိုက္တုန္း ...

၀ုန္း ... ခြၽလြမ္ .. ခြမ္ ... ခြၽင္ ...

ဆိုတဲ့ အသံေတြနဲ႔အတူ ပန္းကန္အထပ္လိုက္ စင္ေပၚက ျပဳတ္က်ျပီး ကြဲကုန္ပါေလေရာ ... ။
တစစီ ကြဲေနတဲ့ ပန္းကန္ကြဲအပံုနား ငုတ္တုတ္ထိုင္ခ်ရင္း ညစ္ညဴးတဲ့စိတ္၊ ႏွေျမာတဲ့စိတ္၊ ၀မ္းနည္းတဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္ရင္း
ဒီစင္ေပၚ မတင္လိုက္မိရင္ အေကာင္းသားဆိုျပီး ေနာင္တေတြ ရေနမိတယ္။ ပန္းကန္ကြဲ အပိုင္းအစ ေလးေတြကိုလည္း ျပန္ရလိုရျငား ဟိုတစ ဒီတစ ဆက္ၾကည့္ေနမိေသးတယ္။

ဒီပန္းကန္ေတြဆိုတာက ျပဳတ္က်တာနဲ႔ ကြဲလြယ္ အက္လြယ္ ထိခိုက္လြယ္တဲ့ အမ်ဳိးအစားေတြပဲ။ ကြဲျပီးသြားရင္လည္း ဘယ္လိုမွ ျပန္ဆက္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဒါကို သိေနရက္နဲ႔ စိတ္ထဲ ႏွေျမာလို႔ ျပန္ဆက္ၾကည့္ေနမိတာပါ။

အစကတည္းက အျမင့္မွာတင္ရင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုစိုက္ျပီး တင္ရမွာကို နေမာ္နမဲ့နဲ႔ ျပီးစလြယ္ တင္လိုက္မိတဲ့ ကိုယ့္ကို္ယ္ကိုယ္သာ အျပစ္တင္ရင္း ပန္းကန္ကြဲပံုၾကီးနား စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ထိုင္ေနမိတယ္။

မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာကို ၾကိဳးစားရတာ စိတ္ေရာ လူပါ ပင္ပန္းလြန္းလွတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း လစ္လ်ဴရႈျပီး စိတ္ထဲက အားလံုးကို ထုတ္ပစ္လိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲလို႔ ေတြးမိတာနဲ႔ ... စိတ္ကို ဒုန္းဒုန္းခ်ျပီး ...

ကြဲသြားျပီးတဲ့ အရာေတြကို မိုက္မဲစြာ ျပန္ဆက္ဖို႔ မၾကိဳးစားေတာ့ဘဲ တံျမက္စည္းနဲ႔လွဲ၊ ေဂၚျပားနဲ႔ က်ံဳးျပီး အမႈိက္ပံုးထဲ ထည့္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၅၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
၁၂း၁၅ နာရီ

Read More...

Saturday, February 23, 2008

စာနာစိတ္ရွိမယ္ ဆိုရင္

ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁-ရက္

အဲဒီေန႔က ႏွင္းေတြက်လို႔ စီးေနက် မက္ထ႐ိုကို ၃-ခါ ေျပာင္းစီးခဲ့ရတယ္။ မက္ထ႐ို တစီးက ေနာက္တစီး ေျပာင္းတဲ့အခါ ခရီးသည္ အားလံုး လိုက္ေျပာင္းၾကတာမို႔ ထိုင္စရာ ေနရာမရတဲ့အျပင္ အားလံုး ၾကပ္ၾကပ္သပ္သပ္နဲ႔ စီးရတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အျမဲ ေႏွးေကြးတဲ့ က်မကေတာ့ အတက္အဆင္း တံခါးေပါက္၀ ေလာက္မွာ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ေပါ့။ အဲဒီလို စီးနင္းလိုက္ပါလာရင္း ရန္ကုန္က ဘတ္စ္ကား ၾကပ္ၾကပ္ေတြကို သြားသတိရမိရာက ဘတ္စ္ကားရဲ႕ ဒုကၡေတြကိုပါ ျပန္ေတြးေနမိပါတယ္။
***
ပထမစဥ္းစားမိတာက ကားေပၚက ခါးပိုက္ႏႈိက္ေပါ့။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပင္မမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းက က်မ ခါးပိုက္ႏႈိက္ ခံရဖူးပါတယ္။ လဆန္းရက္ က်ဴရွင္လခေပးဖို႔ ပိုက္ဆံေတြ အကုန္ပါသြားေတာ့တာပဲ။ ႏွေျမာလည္း ႏွေျမာ၊ လူလည္က်တဲ့ ခါးပိုက္ႏႈိက္ကို ေဒါသလည္း ျဖစ္နဲ႔ မ်က္ရည္ ေပါက္ေပါက္က်မိပါရဲ႕။ ၾကီးေတာ္ၾကီးက သနားျပီး ပိုက္ဆံ ျပန္ေပးေပမဲ့ ဟိုပိုက္ဆံကိုလည္း ႏွေျမာတုန္းပဲ။ အဲဒီ ခါးပိုက္ႏႈိက္ ကို အမႈန္႔ၾကိတ္ပစ္ခ်င္ ေလာက္ေအာင္ ေဒါသျဖစ္ခဲ့တာ။

ဒါေပမဲ့ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ပိုက္ဆံေလးဟာ သူ႔မိသားစု အထိုက္အေလ်ာက္ စား၀တ္ေနေရး ေျပလည္သြားမယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျဖသာပါေသးတယ္။ အဲဒီလို ၾကံဖန္ျပီး ခြင့္လႊတ္လို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္တခုကေတာ့ ကားေပၚမွာ ႏွမခ်င္း မစာနာတဲ့ ေယာက္်ား ရင့္မႀကီးေတြပါ။ သူတို႔ကေတာ့ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ညွာညွာတာတာ စဥ္းစားျပီး ခြင့္လႊတ္လို႔ မရႏိုင္ေလာက္တဲ့ သတၱ၀ါ ေတြပါပဲ။

က်မ မူလတန္း အလယ္တန္းေလာက္က လသာ-၂ မွာ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ေက်ာင္းကားက ဖိုးစိန္လမ္းက ျဖတ္ျပီး ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္းက ပတ္ေမာင္းပါတယ္။ တေန႔ေတာ့ ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္းက ေမာင္းေနရင္း အစြန္မွာထိုင္တဲ့ အမႀကီးေတြက အီးအား နဲ႔ ေအာ္ျပီး မ်က္ႏွာႀကီးေတြ နီရဲေနၾကတယ္။ အတြင္းဘက္မွာထိုင္တဲ့ က်မတို႔လို ကေလးေတြက ဘာရယ္ ညာရယ္ မသိဘူးေပါ့။ ေနာက္မွ သိရတာက ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္းက သစ္ပင္တပင္ေပၚမွာ လူတေယာက္က ထိုင္ေနျပီး ျဖတ္သြားတဲ့ ကားေပၚက ေကာင္မေလးေတြကို (ကန္ေတာ့ပါရဲ႕) ပုဆိုးလွန္လွန္ျပသတဲ့။

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ... ဘာလို႔မ်ားပါလိမ့္ ဒီလူႀကီး မရွက္ဘူးလား မသိ ... လို႔ ကေလးအေတြးသာ ေတြးျပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါပဲ။

ေနာက္ ၉-တန္း ေက်ာင္းသူဘ၀ ကန္ေတာ္ေလးမွာ က်ဴရွင္ သြားတက္ရေတာ့ အျပန္ဆိုရင္ ညမိုးခ်ဳပ္ေနပါျပီ။ ညဘက္ေျပးတဲ့ ဒတ္ဆန္းေလးေတြေပၚမွာ တခါတေလ အရက္မူးေနသူေတြ ပါလာတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အမူးသမားေတြက သိပ္မေၾကာက္ရပါဘူး။ အနံ႔နံတာ တခုပါပဲ ... သူတို႔ဟာသူတို႔ မူးျပီး ငိုက္လိုက္လာၾကတာ။ ေၾကာက္ရတာက ... လက္ေမာင္းခ်င္းကပ္ အသားခ်င္းမထိတထိ ထိျပီး အသားယူတတ္တဲ့ ပုရိသေတြပါ။
အဲဒီအသက္အရြယ္ ခပ္ငယ္ငယ္ဆိုေတာ့ ေၾကာက္လြန္းလို႔ ေနာက္ရက္ေတြ အေဖ့ကို လာၾကိဳဖို႔ ေျပာရပါတယ္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတက္ေတာ့လည္း တခါတေလ ဖယ္ရီနဲ႔ မလိုက္ခ်င္ရင္ နံပါတ္ ၅၀ ဘတ္စ္ကားႀကီးကို စီးေလ့ရွိပါတယ္။ ေစာေစာက ခါးပိုက္ႏႈိက္ခံရတာ အဲဒီ ၅၀ ကားေပၚမွာေပါ့။ တရက္ေတာ့ ကားကလည္း ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ပါပဲ။ ကားေပၚမွာ မသကၤာဖြယ္ လူႀကီးတေယာက္ကို ေတြ႕ရတယ္ဆိုပါေတာ့။ မသကၤာဖြယ္ဆိုတာ လူက စုတ္တိစုတ္ျပတ္မို႔ မဟုတ္ဘူး။ ၾကည့္ေတာ့ လူႀကီး လူေကာင္းပံုစံပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဟိုမိန္းကေလးအနားကပ္၊ ဒီမိန္းကေလး အနားကပ္နဲ႔ ... အကြက္ေခ်ာင္းေနပံုမို႔ပါ။

က်မက ထိုင္ခံုေနရာရေတာ့ အကဲခတ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေျမနီကုန္းမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆင္းသြားျပီး ကားက ပိုေခ်ာင္ျပီး ေနရာေတြလြတ္ေတာ့သြားပါရဲ႕။ သူက မထုိင္ဘူး။ ဟံသာ၀တီမွတ္တိုင္က်ေတာ့ အမႀကီးတေယာက္ တက္လာတယ္။ အေပါက္၀ေလာက္မွာပဲ ရပ္ေနေတာ့ .. ဒီလူႀကီးက အနားတိုးသြားတယ္။

အင္း ... ဆက္မေျပာပါရေစနဲ႔ ... ။ က်မ မ်က္ႏွာေတြပူထူျပီး အသား တဆတ္ဆတ္တုန္တယ္။ ေဒါသလည္းထြက္ ရွက္လည္းရွက္နဲ႔ အဲဒီလူႀကီးရဲ႕ လုပ္ရပ္ကို လူေတြသိေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲလို႔ အၾကံထုတ္ေနမိတယ္။ ကားေပၚက ေျပးဆင္းျပီး အဲဒီလူႀကီး ႏွာဗူးႀကီးပါဗ်ဳိ႕ လို႔ ေအာ္ရေကာင္းမလား ... စဥ္းစားမိေသးတယ္။

ဒါေပမဲ့ လန္႔တာက ... တခါတုန္းက အိမ္နားက အမႀကီးတေယာက္ဟာ ခါးပိုက္ႏႈိက္ကို ေအာ္လိုက္မိလို႔ သူ႔အက်ႌကို ဓားနဲ႔ခြဲတာ ခံလိုက္ရတယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးေနေတာ့ ... သူရဲေကာင္းလုပ္ျပီး မေအာ္ရဲဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ရင္ထဲမွာ ေအာင့္ေနေအာင္ ေဒါသျဖစ္ေပမဲ့ ျမိဳသိပ္ျပိး ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ေနခဲ့ရဖူးတယ္။

ဘာျဖစ္လို႔လဲ ... ။
ဒီလူႀကီးေတြ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုလုပ္ၾကရတာလဲ။
လူျမင္ကြင္းမွာ၊ လူေတြၾကားမွာ ရမက္ ဆႏၵကို မေစာင့္ထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။ သိကၡာ၊ သမာဓိ မရွိၾကေတာ့ဘူးလား။
သူတို႔မွာ ကိုယ့္ ကာမပိုင္ ရွိေကာင္းရွိမယ္၊ မရွိလည္း အခေၾကးေငြေပးလို႔ရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ ရွိေနသားပဲ။ ဘာလို႔မ်ား ဘတ္စ္ကားေပၚက အျပစ္မဲ့တဲ့ မိန္းကေလးေတြကို သားေကာင္အျဖစ္ အသံုးခ်ၾကတာလဲ ... ။ သူတို႔ရဲ႕ ေသြးသားေသာင္းက်န္းမႈေၾကာင့္ ဘတ္စ္ကားစီးျပီး ခရီးသြားရရွာတဲ့ မိန္းကေလးေတြအတြက္ လံုျခံဳမႈ ဆိုတာ မရွိေတာ့ပါလား။

အခုအခ်ိန္မွာ က်မစဥ္းစားမိတာေတာ့ သူတို႔ဟာ စိတ္ေရာဂါ တခုခု ၀င္ေနတဲ့သူေတြပဲ ျဖစ္မယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ စိတ္ေဖာက္ျပန္ ခ်ဳိ႕ယြင္းေနလို႔သာ ကာမဂုဏ္ အာ႐ံုမွာ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲမႈ မရွိတာလို႔ပဲ က်မ ယူဆမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူျမင္ကြင္းမွာ ပတ္၀န္းက်င္ကို မရွက္၊ ကဲ့ရဲ႕ရႈံ႕ခ် ခံရမွာ မေၾကာက္ဘဲ ဟိရီၾသတၱပၸ တရား ကင္းမဲ့စြာ အခုလို ျပဳမူၾကတာမဟုတ္လား။

တကယ္လို႔မ်ား အဲဒီလူေတြဟာ ... ငါ့ႏွမေလးသာ အခုလိုဆိုရင္ ... ငါ့အမသာ အခုလိုခံစားရရင္ ... ငါ့အေမသာ ဒါမ်ဳိးၾကံဳေတြ႕ရရင္ ... ဆိုျပီး ေတြးေတာမိလို႔ ... အေမခ်င္း ႏွမသားခ်င္း စာနာမယ္ဆိုရင္ ဒီအျပဳအမူမ်ဳိး လုပ္၀ံ့မယ္ မထင္ပါဘူး။
***
"ခရီးသြား လုပ္သားျပည္သူမ်ား ခင္ဗ်ား။ က်ေနာ္တို႔ မက္ထ႐ိုဟာ ေရွ႕မွတ္တိုင္မွာ အဆံုးသတ္ ရပ္နားပါေတာ့မယ္။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ခရီးဆံုးထိ ဆက္မသြားႏိုင္တာကို သည္းခံေပးၾကပါခင္ဗ်ား။"

'ဟင္ ... ဒုကၡပါပဲ ...'

'ဟာ .. ျပႆနာပဲ ... ရံုးခ်ိန္ မမီေတာ့ဘူး'

'ေသလိုက္ပါေတာ့ကြာ ... ဒီမက္ထရိုကလဲ ...'

ခရီးသည္ေတြဆီက အသံအမ်ဳိးမ်ဳိး ထြက္လာပါတယ္။ က်မလည္း ခ်စ္ေသာဗမာျပည္က ဘတ္စ္ကားမ်ားရဲ႕ ဒုကၡကို ေတြးေနရာက ရပ္တန္႔ ေနာက္ထပ္ ရထားေျပာင္းစီးဖို႔ ပလက္ေဖာင္း တခုကို အေျပးအလႊား ကူးခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

***

ေမဓာ၀ီ
၂၂၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
ညေန ၄-နာရီ ၄၆ မိနစ္

Read More...

Friday, February 22, 2008

နာယူမိေသာ အဆံုးအမ

ေပးထားတဲ့ ကတိ ေဖာက္ဖ်က္ျပီး ဒီပို႔စ္ကို တင္တာကို အိမ္က သိခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္မယ္ထင္တာပါပဲ။ ဒီကေန႔ ဒီစာကို အရမ္းေရးခ်င္လို႔ က်မ အမကို ေပးထားတဲ့ ကတိ ဖ်က္လိုက္မိတယ္။

***

ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းလြမ္းနဲ႔ ေန႔တိုင္း ဗမာျပကၡဒိန္ေလးကို ၾကည့္ၾကည့္ေနခဲ့တာ ... ဒီေန႔ဟာ တပို႔တြဲ လျပည့္ေန႔ ... တဲ့။
တပို႔တြဲလ ထမနဲပြဲ လို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက သာမန္ေလာက္သာ သိခဲ့ပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္ ဘာသာေရး သင္တန္းေတြ တက္ေတာ့မွ တပို႔တြဲ လျပည့္ေန႔ဟာ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ အခါေတာ္ေန႔ ဆိုတာ သိခဲ့ရတယ္။

ၾသ၀ါဒ ပါတိေမာက္ဆိုတာ ဂဂၤါ၀ါဠဳ သဲစုမက ပြင့္ေတာ္မူခဲ့ၾကတဲ့ ဘုရားရွင္တိုင္းရဲ႕ အဆံုးအမ ျဖစ္တယ္လို႔ မွတ္သားခဲ့ဖူးပါတယ္။ မဟာကရုဏာရွင္ ျမတ္စြာဘုရားဟာ သတၱ၀ါေတြကို ရင္၀ယ္သားပမာ သနားေတာ္မူလွလို႔ ဆံုးမ ၾသ၀ါဒ ေပးခဲ့တာပါ။ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ဟာ တိုတိုေလးနဲ႔ ထိေရာက္တဲ့ အဆံုးအမေတာ္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ငယ္စဥ္က စတင္ သင္ၾကားခဲ့စဥ္ကတည္းက အလြန္ ႏွစ္သက္ ျမတ္ႏိုးလို႔ အျမဲ ရြတ္ဖတ္ ပူေဇာ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ... က်မ ဒီၾသ၀ါဒကို လိုက္နာ ႏိုင္ပါသလားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ျပီး ေမးရင္း သံုးသပ္ၾကည့္မိတယ္။
ဟုတ္ကဲ့ ... ။ က်မ အားလံုးကို မလိုက္နာႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လိုက္နာႏိုင္ေအာင္သာ ၾကိဳးစားေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအဆံုးအမေတာ္ေတြကို သိျပီးသားျဖစ္လဲ အထပ္ထပ္ ဖတ္၊ အထပ္ထပ္နာ၊ အထပ္ထပ္ ျပန္လည္ ေရးသားရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးေနမိတာပါ။ ဒီပို႔စ္ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးတဲ့ ပို႔စ္လို႔ ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။

တပို႔တြဲလျပည့္ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ အခါေတာ္ေန႔သိမွတ္ဖြယ္မ်ား
တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔မွာ ဘုရားရွင္တိုင္းဟာ တပည့္သားတို႔ကို ၾသ၀ါဒေပးေတာ္မူတာကို အေၾကာင္းျပဳျပီး တပို႔တြဲလျပည့္ကို ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ အခါေတာ္ေန႔လို႔ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ ...
(၁) ရွင္သာရိပုတၱရာ ရဟႏၲာျဖစ္တဲ့ေန႔၊
(၂) ရွင္သာရိပုတၱရာ နဲ႔ ရွင္မဟာေမာဂြလာန္ ဧတဒဂ္ရတဲ့ေန႔၊
(၃) အဂၤါေလးရပ္နဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ ရဟန္းပရိသတ္တို႔ အလိုအေလ်ာက္ စုေ၀းမိတဲ့ေန႔၊
(၄) ဘုရားရွင္တုိင္း ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ ျပေတာ္ မူေသာေန႔ျဖစ္ပါတယ္။

ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ ပါဠိ၊ ျမန္မာ ၂ ဘာသာကို က်မ ဘေလာ့မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေရးတဲ့ ေန႔ကိုျပန္ရွာဖို႔ အခ်ိန္မရေတာ့လို႔ အခုတခါေတာ့ အဂၤလိပ္လို ေဖာ္ျပလိုက္ပါမယ္။

***

OVĀDA PĀTIMOKKHA


1. KHANTI PARAMAM TAPO TI TIKKHĀ,
NIBBANAM PARAMAM VADANTI BUDDHA;
NA HI PABBA JITO PARUPAGHATI,
NA SAMANO HOTI PARAM VIHETHAYANTO.

Forbearing patience is the highest moral practice,
“Nibbana is Supreme” say the Buddhas.
A bhikkhu does not harm others;
One who harms others is not a bhikkhu.

2. SABBAPAPASSA AKARANAM,
KHUSALASSA UPSASAMPADA;
SACITTA PARIYODAPANAM,
ETAM BUDDHANA SASANAM.

Not to do evil,
To cultivate merit,
To purity one’s mind,
This is the Teaching of the Buddhas.

3. ANUPAVADO ANUPAGHATO,
PATIMOKKHE CA SAMVARO;
MAT TANNUTA CA BHATTASMIM,
PANTANCA SAYANASANAM,
ADHICITTE CA AYOGO,
ETAM BUDDHANA SASANAM.

Not to revile, not to do any harm,
To practise restraint in the Fundamental Precepts,
To be moderate in taking food,
To dwell in a secluded place, intent on higher thoughts,
This is the Teaching of the Buddhas.

***

ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ရဲ႕ အႏွစ္ခ်ဳပ္ကေတာ့

မေကာင္းမႈေရွာင္၊ ေကာင္းမႈေဆာင္၊ စင္ေအာင္ စိတ္ကိုထား။
ဗုဒၶတိုင္းသာ မိန္႔ခဲ့တာ၊ သံုးျဖာဤ စကား။
ခႏၲီမူလ မာန္ကိုခ်၊ ေဒါသကိုပယ္၊ ေမတၱာလြယ္ ... ။

အဲဒီ အဆံုးအမနဲ႔ အညီ က်င့္သံုးႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ့္ကိုယ္ သတိေပးေနမိတယ္။ တကယ္တမ္းက မလြယ္ပါဘူး။ မေကာင္းမႈ ေရွာင္ဖို႔၊ ေကာင္းမႈေဆာင္ဖို႔ စိတ္ကို စင္ေအာင္ ထားဖို႔က လြယ္တယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့ ... ။ သည္းခံဖို႔၊ မာန္ကိုခ်ဖို႔၊ ေဒါသကို ပယ္ျပီး ေမတၱာတရား အျမဲထားႏိုင္ဖို႔က ထင္သေလာက္ မလြယ္လွပါဘူး။

ဒီရက္ပိုင္း က်မ စိတ္ေတြပင္ပန္း ေနာက္က်ိ ရႈပ္ေထြးလြန္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လျပည့္ေန႔မွာေတာ့ န၀ဂၤဥပုသ္ သီလ ေဆာက္တည္ျပီး စိတ္ကို ၾကည္လင္ေအာင္ ထားရင္း
ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဆံုးမ ၾသ၀ါဒေလးကို ထပ္တလဲလဲ ရြတ္ဖတ္ကာ က်င့္ႏိုင္ခဲတဲ့ တရားကို ႏႈတ္ဖ်ားကေန ႏွလံုးသားထဲ ေရာက္ေအာင္ အျမဲ ပြါးမ်ားလို႔သာ ေနမိပါေတာ့တယ္။

***

ေမဓာ၀ီ
၂၁ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
(တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔)

(ဒီစာကို မေန႔က ေရးျပီးေပမဲ့ အင္တာနက္နဲ႔ အလွမ္းေ၀းေနလို႔ ဒီကေန႔မွ တင္လိုက္ရပါတယ္။)

***
ကိုးကား။ ... ။
အခါေတာ္ေန႔မ်ား (မာဂဓီ - သာစည္)
ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ ေက်ာက္စာေတာ္ (ဗိုလ္တေထာင္ေစတီေတာ္ - ေမတၱာျဗဴဟာအဖြဲ႕)

Read More...