Saturday, July 21, 2007

ေပ်ာက္ပါေစျခင္း အက်ဳိးငွာ ...

“ျမင့္ျမတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဆိုတာ …
သည္းခံရတယ္ … ခြင့္လႊတ္ရတယ္ … သေဘာထားႀကီးရတယ္”

အဲဒီေဆာင္ပုဒ္ကေလးကို ညႊန္ၾကားသူကေတာ့ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ျဖစ္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ထစ္ခနဲဆို ေဒါသထြက္၊ စိတ္တို၊ နည္းနည္း ေလးမွ အတင္စီးမခံတတ္တဲ့ က်မတို႔ကို အေဖက ဒီေဆာင္ပုဒ္ေလး ရြတ္ျပ ေလ့ရွိပါတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႔ ဒီေဆာင္ပုဒ္ကေလးကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ေတြ႕ျမင္ သိရွိေနေပမဲ့ က်မဟာ လက္ေတြ႕မက်င့္သံုးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ကို ေစာ္ကားသလို ျပဳလာရင္ သည္းမခံဘဲ တုန္႔ျပန္တတ္တဲ့စိတ္၊ ခြင့္မလႊတ္ဘဲ အေတးအမွတ္ အာဃာတ ထားတတ္တဲ့စိတ္၊ နားလည္မႈမရွိစြာ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းၿပီး သေဘာထားေသးသိမ္တဲ့ စိတ္ေတြ က်မဆီမွာ အျပည့္ပါပဲ။ က်မဟာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ တေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။

သည္းခံျခင္း ဆိုတာမွာ ဘယ္လိုသည္းခံရမွာလဲ … ။
ကိုယ့္အေပၚ က်ဴးေက်ာ္ေစာ္ကားလာရင္ေတာင္ မတုန္႔ျပန္ဘဲ သည္းခံရမယ္လို႔ ဗုဒၶက ဆိုထားတယ္။ က်မတို႔ ခဏခဏ သည္းခံဖူးတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မႏိုင္လို႔ သည္းခံရတာက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္ပါ။ ခြင့္လႊတ္တယ္ … ဆိုတာကေရာ … ။ တူတူပါပဲ။ သည္းခံလိုက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ခြင့္လႊတ္စိတ္ျဖစ္သြားသလို … ခြင့္လႊတ္စိတ္ျဖစ္သြားတာနဲ႔လည္း သည္းခံမိပါ တယ္။
သေဘာထားႀကီးျခင္းကလည္း ခြင့္လႊတ္ျခင္းနဲ႔ အတူတူလို႔ ထင္တာပါပဲ။ က်မ ေျပာေနက်စကားလံုးနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ သေဘာထားႀကီးျခင္းဟာ “ေယာနိေသာ မနသိကာရ” သင့္တင့္မွန္ကန္စြာ ႏွလံုးသြင္းျခင္း လို႔ ယူဆပါတယ္။
ဒီေတာ့ သည္းခံ … ခြင့္လႊတ္ … သေဘာထားႀကီးတယ္ဆိုတဲ့ ဒီသံုးခ်က္ကို ၾကည့္ရင္ ေမတၱာတရားကို အေျခခံေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

သည္းခံျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်မ မၾကာခဏ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေရးသာေရးတယ္ ကိုယ္တိုင္ လက္ေတြ႕က်င့္ႀကံႏိုင္သူ တေယာက္လည္း မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်မဟာ “အသိသညာ”သာရွိၿပီး “အသိပညာ” မရွိတဲ့ “လူ႔အႏၶ”တေယာက္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႐ႈျမင္သံုးသပ္မိတယ္။ ဒီလို သံုးသပ္မိရင္းက တကယ္တမ္း ကိုယ္ေရးသလို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ လက္ေတြ႕က်င့္သံုးႏိုင္ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိမ့္မလဲလို႔ … က်မေတြးေနမိပါတယ္။

က်မဟာ အမွားေပါင္းမ်ားစြာ က်ဴးလြန္ခဲ့၊ က်ဴးလြန္ေန၊ က်ဴးလြန္လတၱံ႕ ေသာ သူ တေယာက္ပါ။ က်ဴးလြန္ခဲ့တာကေတာ့ ထားလိုက္ေတာ့ က်ဴးလြန္ေန … က်ဴးလြန္ လတၱံ႕ လို႔ ဘာေၾကာင့္ေျပာႏိုင္ရသလဲဆိုရင္ က်မဟာ ဒီဘ၀မွာ တမဂ္ တဖိုလ္ ကို ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာေနလို႔ပါဘဲ။ မဂ္ဖိုလ္ကို မရေသးသေရြ႕ လူတို႔ဟာ ေမာဟ အမိုက္ေမွာင္ေတာထဲမွာ မွားယြင္းစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကဦးမွာ မဟုတ္ပါလား။

က်မတို႔ဟာ ေမြးဖြားသည္ကစလုိ႔ အျပစ္ႀကီးငယ္ေတြကို သိလ်က္နဲ႔ျဖစ္ေစ မသိ လို႔ဘဲျဖစ္ေစ က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီအျပစ္ေတြကို တခါတရံေတာ့ ၀န္ခ် ေတာင္းပန္ခဲ့မိတယ္။ တခါတရံလည္း မသိလိုက္ မသိဖာသာ ေနခဲ့မိတယ္။ တခါ တေလ ကိုယ္ကမွားလ်က္နဲ႔ မမွားေလသေယာင္ ၀ူး၀ါး ၀ူး၀ါးျပဳခဲ့မိတာမ်ဳိးလည္း ရွိေကာင္းရွိရဲ႕။

က်မတို႔မိသားစုမွာ ၀ါကြၽတ္အခါဆို မိဘ ဘိုးဘြား ဆရာသမားနဲ႔ ႀကီးသူမ်ားကို လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ကန္ေတာ့တဲ့ အေလ့အထရွိပါတယ္။ ဒီလိုကန္ေတာ့တဲ့အခါမွာ …
“ကာယကံ ၀စီကံ မေနာကံနဲ႔ ျပစ္မွားမိခဲ့ပါလွ်င္ အျပစ္မွ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ” လို႔ ႏႈတ္က ရြတ္ဆိုၾကပါတယ္။ က်မတို႔ဟာ ဒီလိုအျပစ္မ်ဳိး မက်ဴးလြန္ပါဘူးရယ္လို႔ အာမ မခံႏိုင္ပါဘူး။ အနည္းဆံုး လြယ္ကူတဲ့ မေနာကံနဲ႔ ျပစ္မွားမိႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလို ျပစ္မွားမိတာေတြကို ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ေတာင္းပန္တဲ့အခါ အကန္ေတာ့ခံ ပုဂၢိဳလ္ေတြ (ဥပမာ အေဖ-အေမ ဆိုပါေတာ့) က
“ခြင့္လႊတ္ပါတယ္… အေဖနဲ႔အေမကလည္း မင္းတို႔အေပၚ ျပစ္မွားခဲ့မိရင္ တဖန္ ျပန္ၿပီး ခြင့္လႊတ္ပါ” လို႔ ျပန္လည္ ေတာင္းပန္စကား ေျပာၾကားပါတယ္။

ဘာျဖစ္လို႔လဲ … ။ မိဘက သားသမီးအေပၚ ေတာင္းပန္စရာလား … လို႔ ေမးစရာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အေဖကေတာ့ ခုလိုေျပာပါတယ္။

“လူဆိုတာ လူႀကီး လူငယ္မေရြး မွားႏိုင္တာပဲ။ အျပစ္က်ဴးလြန္ ႏိုင္တာပဲ။ သမီးတို႔ သားတို႔မွန္ေနတာကို အေဖတို႔က အျပစ္ေပးမိေကာင္း ေပးမိလိမ့္မယ္၊ အျပစ္ တင္မိေကာင္း တင္မိလိမ့္မယ္၊ မိဘနဲ႔ သားသမီးဆိုေပမဲ့ မိဘကလည္း သားသမီး အေပၚ အျပစ္က်ဴးလြန္ႏိုင္တာပဲ … ဒါေၾကာင့္ အေဖတို႔ မွားခဲ့တာကိုလည္း ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ေတာင္းပန္စကား ေျပာရတာ”

က်မတို႔ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးတမ္းစဥ္လာဟာ အင္မတန္ ႏွစ္သက္ ျမတ္ႏိုးစဖြယ္ပါ။ ေတာင္းပန္ရင္ ရန္သူေတာင္မွ ေက်ေအးရတယ္ … ဆိုတဲ့ စကားလည္း ရွိပါတယ္။ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဘူး … အာဃာတထားတယ္ … အညွဳိးအေတးနဲ႔ လက္စားေခ်တယ္ဆိုတာ က်မတို႔ ဗုဒၶမႀကိဳက္တဲ့ အယူအဆပါပဲ။

အထက္က စကားကိုျပန္ေကာက္ရရင္ … သည္းခံ၊ ခြင့္လႊတ္၊ သေဘာထားႀကီး ျခင္းဟာ ေမတၱာတရားကို အေျခခံပါတယ္။

ေမတၱသုတ္မွာၾကည့္ရင္လည္း ဗုဒၶက ခုလိုေဟာၾကားခဲ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္။
* တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ စဥ္းလဲသမႈ လွည့္ပတ္ျခင္း မျပဳပါေစလင့္။
* တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ အထင္အျမင္ေသးမႈ ကင္းေ၀းၾကပါေစ။
* တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ ေဒါသျဖင့္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ ကင္းေ၀းၾကပါေစ။
* တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ (အခ်င္းခ်င္း) ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ျခင္းကို အလိုမရွိၾက ပါေစလင့္။


ဗုဒၶက တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေမတၱာထားျခင္းကိုသာ လိုလားပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာတြင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ဘာသာပင္ျဖစ္ေစ ေမတၱာထားျခင္းကို မလို လားသူ မရွိႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္တာပါပဲ။ “ေမတၱာဆိုတာ သတၱ၀ါအားလံုးအေပၚ အမ်က္ ေဒါသ ကင္းတဲ့သေဘာ၊ ခ်စ္ခင္တဲ့သေဘာ” လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ေဒါသေတြ၊ မာနေတြ၊ အာဃာတေတြဟာ ပူေလာင္လွပါတယ္။ ေမတၱာကေတာ့ သူတို႔နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ပါ။ အလြန္ေအးျမတဲ့ အျမိဳက္ဓာတ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။

ေမတၱသုတ္ကို ငယ္စဥ္ကတည္းက အႀကိမ္ႀကိမ္အဖန္ဖန္ ရြတ္ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အနက္ကိုလည္း စာေတြထဲ ဖတ္ဖူးတဲ့အျပင္ အေဖလည္းသင္ၾကားေပးခဲ့ ဖူးပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ထံုးစံအတိုင္း က်မဟာ လက္ေတြ႕ မက်င့္ႀကံႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက က်မရဲ႕ေလးခြကို ခိုးခဲ့တဲ့ေကာင္မေလးကို အညွဳိးႀကီးစြာ မွတ္မိေနပါတယ္။ “ေလးခြတလက္နဲ႔ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ” ပို႔စ္မွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူဟာ က်မေလးခြကို တႀကိမ္တခါသာ ခိုးယူခဲ့သူျဖစ္ေပမဲ့ က်မဟာ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခိုးခံေနရသူလို က်မစိတ္ေတြ (သတိရတိုင္း) မခ်င့္မရဲ ပူေလာင္ေနမိတယ္။ သူ႔အကုသိုလ္ကေန ကိုယ့္အကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ပြားယူေနမိ သလိုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ဟာ ေမ့သင့္တာကို ေမ့ပစ္လိုက္ရမယ္။ သည္းခံ ခြင့္လႊတ္ နားလည္ေပး လိုက္ရမယ္။ ဒါဟာ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းလို႔ က်မကေတာ့ ယူဆပါတယ္။

အဲဒီပို႔စ္ကို ျပန္ဖတ္ေတာ့ ကြန္မန္႔ထဲမွာ က်မ ခုလို ေရးခဲ့မိတာေတြ႕ရတယ္။
“အမွားကိုအမွားမွန္း သိတဲ့အခ်ိန္မွာ ၀န္ခံစရာရွိတာ ၀န္ခံတဲ့ သေဘာပါပဲ” လို႔။
ေျပာခဲ့ၿပီးသလို က်မ ဟာ အမွားေတြျပဳခဲ့မိတယ္။ အျပစ္ေတြက်ဴးလြန္ခဲ့မိတယ္။ မွားမွန္းသိခ်ိန္မွာ ၀န္ခံခဲ့တယ္။ ေတာင္းပန္စရာရွိရင္ ေတာင္းပန္ခဲ့တယ္။ ဒီလို ၀န္ခံ ေတာင္းပန္ေနသူအတြက္ ခြင့္လႊတ္ျခင္းဆိုတာ မရွိသင့္ဘူးလား။ မွားမွန္းသိသူအတြက္ အမွားကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ခြင့္ ျပဳျပင္ခြင့္ဆိုတာ ရွိသင့္ပါ သလား။ တခါမွားဖူးသူဟာ ေနာက္လည္း အျမဲမွားမွာဘဲ ဆိုတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္နဲ႔ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္း အလယ္က အျပီးတိုင္ ၾကဥ္ဖယ္လိုက္ၾကေတာ့မွာလား။

ခဏခဏ မွားတတ္တဲ့ က်မဟာ “အမွားမ်ားနဲ႔ ျပင္ဆင္ခြင့္” ဆိုတဲ့ စာတပုဒ္လည္း ေရးခဲ့ဖူးပါေသးတယ္။ က်မကေတာ့ျဖင့္ ပုထုဇဥ္လူသားမို႔ မွားေနမိဦးမွာပါပဲ။ (ပုထုဇဥ္ျဖစ္လ်က္ အမွားတစံုတရာမရွိဘူးဆိုတဲ့ ပါရမီ့ရွင္မ်ားကိုေတာ့ က်မ ဒီေနရာမွ ေလးစားစြာ ဂါရ၀ျပဳခ်င္ပါတယ္။) ဒီလိုအမွားေတြကို ႀကံဳလာတဲ့အခါ မွားမွန္းသိရင္ ေနာင္တေတြနဲ႔အတူ ေတာင္းပန္ေနမိဦးမွာပါပဲ။ ဒီလို ေတာင္းပန္ လာတဲ့အခါ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ခြင့္မလႊတ္ဖို႔ကေတာ့ မိမိရဲ႕ ဆႏၵနဲ႔ နားလည္မႈေပၚ မူတည္ ေနပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေမတၱာတရားတို႔ သည္းခံျခင္း နားလည္ျခင္း ခြင့္လႊတ္ျခင္း တို႔ ဆိုတာ အေျပာလြယ္သေလာက္ လိုက္နာ က်င့္သံုးဖို႔ က အင္မတန္ ခဲယဥ္းလွ ပါလား လို႔ စဥ္းစားမိရင္း ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ ရွားပါးေနတာထင္တယ္လို႔သာ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
***
တေယာက္ တေယာက္ အမ်က္ေဖ်ာက္ … ခ်ီးေျမွာက္ႏိုင္ပါေစ …

ေမတၱာျဖင့္ …

ေမဓာ၀ီ
၂၀၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၇
ညေန ၅ နာရီ ၁၀ မိနစ္

ကိုးကား ။ … ။ ပရိတ္ႀကီး (၁၁) သုတ္ အသံထြက္ရြတ္ဖတ္နည္း
***
ျဖည့္စြက္ျခင္း

ဒီစာကိုေရးေနခ်ိန္မွာ အေမ့ရဲ႕ ဘုရားရွိခိုးသံကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။

“ၾသကာသ … ၾသကာသ … ၾသကာသ … ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ၊ သဗၺေဒါသ ခပ္သိမ္းေသာအျပစ္တို႔ကို ေပ်ာက္ပါေစျခင္း အက်ဳိးငွာ … ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ၊ တႀကိမ္ .. ႏွစ္ႀကိမ္ ... သံုးႀကိမ္ေျမာက္ေအာင္ …”

အေမ့ ဘုရားရွိခိုးသံကို နားေထာင္ေနရင္း က်မဆက္ေတြးေနမိပါတယ္။
ခပ္သိမ္းေသာအျပစ္ေတြကို ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ က်မတို႔ ဘုရားရွိခိုးၾကတယ္။ အျပစ္ဆိုတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ျပဳမိေကာင္း ျပဳမိမယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ ေန႔စဥ္ ဘုရားရွိခိုးၾကတယ္။ သဗၺေဒါသ ဆိုတဲ့ ခပ္သိမ္းေသာ အျပစ္ေတြကို ပေပ်ာက္ေစဖို႔ ဘုရားထံမွာ ရွိခိုးကန္ေတာ့တဲ့ က်မဟာ … က်မရဲ႕ ျပဳမိမွားတဲ့ အျပစ္ေတြ မပေပ်ာက္ေတာင္ ေလ်ာ့နည္းေစဖို႔ရာ ဒီစာတပုဒ္ ေရးလိုက္ပါတယ္။
***

5 comments:

Anonymous said...

Ma May,
This post hits me.
eek
..hee hee
thank you so much.

ေမျငိမ္း said...

ေမေရ.. ေတြးစရာအမ်ားၾကီးပါတဲ့စာပါပဲ။
ေမတၱာတရား၊သည္းခံျခင္း၊ခြင့္လႊတ္ျခင္း။ဒါေတြက အရည္အခ်င္းေတြ ဆိုပါေတာ့..
အင္းး အမ တခါတေလစဥ္းစားမိတယ္။
ေရွ႔ကလူၾကီးေတြ အဲလို အရည္အခ်င္းေတြ ရွိခဲ့လို႔ဦးေန၀င္းတာရွည္ခဲ့။တိုင္းျပည္ဆုတ္ယုတ္ခဲ့။ မ်ိဳးဆက္ေတြအထိနာခဲ့။သည္းခံခြင့္လႊတ္ခဲ့ေပမဲ့ မေအးခ်မ္းခဲ့ရပါလား။ ေမေရ.. ဘုရားကေတာ့ ကာလာမသုတ္မွာငါေဟာတာကိုေတာင္စဥ္းစားျပီးမွ လက္ခံပါတဲ့။ အမကေတာ့ အေျခေနေတြ အခ်ိန္အခါေတြ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ယွဥ္ျပီး
ခြင့္လႊတ္တာ သည္းခံတာေတြကို ဆံုးျဖတ္ရမွာ ထင္တာပဲ။ ခု ေမ့ဆီက ရတဲ့အေတြးေလးနဲ႔ အမလည္းတပုဒ္ေရးစရာရသြားျပီ ညီမေရ...

s0wha1 said...

သူမ်ားရဲ့ က်ဴးလြန္ေသာ အျပစ္ေတြကို ခြင္႔လႊတ္နိုင္တဲ႔ ေမတၱာရွင္ မေမကို သာဓု ၃ ႀကိမ္ ေခၚလိုက္ပါတယ္။ ညီမကေတာ႔ ခြင္႔လႊတ္သင္႔တဲ႔လူမွ ခြင္႔လႊတ္တတ္ေလေတာ႔ ျမင့္ျမတ္သူမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ မျမင့္ျမတ္သူအျဖစ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး လက္ခံတယ္...ဟီဟီ

Anonymous said...

http://mgthingyan.blogspot.com/2007/02/blog-post_24.html

ေမဓာ၀ီ said...

အမေျပာတာ ဟုတ္ပါတယ္။
သည္းခံျခင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ညီမပို႔စ္တခုမွာ ေရးခဲ့တုန္းက ကေဒါင္းက အခုလိုပဲ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ အခုအစိုးရကို သည္းခံသင့္သလားေပါ့။ ဘာသာေရးသမားအေနနဲ႔ ဆိုရင္ သည္းခံသင့္တယ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားအေနနဲ႔ေတာ့ သည္းမခံသင့္ဘူးလို႔ ညီမ ျပန္ေျဖခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘုရင္၊ အစိုးရ အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သူေတြ ဟာ အမ်ားအက်ဳိးကို ျပဳလုပ္တယ္ထားဦး ကိုယ့္အတြက္ သံသရာမွာ သိပ္နစ္နာ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ညီမကေတာ့ သူတို႔အနစ္နာခံၿပီး ဒီလိုေတြ ျပဳလုပ္ေပးတဲ့ အတြက္ သိပ္ေလးစား ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ဘုရင္ျဖစ္ရတာ သံသရာမွာ ဆင္းရဲ ေကာင္း ဆင္းရဲႏိုင္တယ္ဆိုတာ ျမတ္စြာဘုရား ေတမိမင္းဘ၀တုန္းက ဘုရင္ျဖစ္ ရမွာေၾကာက္လို႔ ႏႈတ္ပိတ္ေနခဲ့တာကို ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။
သည္းခံခြင့္လႊတ္ျခင္းဟာ ဒီဘ၀မွာ မေအးခ်မ္းဘူးလို႔ ထင္ေကာင္းထင္ႏိုင္ေပမဲ့ သံသရာမွာေတာ့ ေအးခ်မ္းပါတယ္။ ဒါဟာ တကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္ လည္းေျပာလို႔ရေပမဲ့ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ သည္းခံျခင္း ပါရမီကို ဘ၀ ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖည့္က်င့္ၿပီးမွ ဘုရားအျဖစ္ ရရွိခဲ့လို႔ သတၱ၀ါေလာကသားေတြ အက်ဳိးကို သယ္ပိုးႏိုင္တာ မဟုတ္လား။ ဘုရားေဟာကို သံသယျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္က်င့္သံုးၾကည့္တာ ပိုၿပီး လက္ေတြ႕က်ပါတယ္လို႔သာ ေျပာခ်င္ပါတယ္ အမေရ … ။

ညီမေလးဆိုး၀ွက္က စာကိုေသခ်ာမဖတ္ဘဲကိုး။
မေမက သူမ်ားအျပစ္ကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္သူလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေရးထားတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္လို႔ဘဲ ငယ္ငယ္တုန္းက ေလးခြခိုးခဲ့သူကို အေတး အမွတ္ႀကီးစြာ မွတ္မိေနခဲ့တယ္လို႔ ေရးထားတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ မေမကို ေခၚထားတဲ့ သာဓု ၃ ႀကိမ္လံုးကို ျပန္လည္ရုတ္သိမ္းလိုက္ပါေနာ္။ သာဓု ဆိုတာ ေကာင္းေလစြ (ေကာင္းတယ္)… လို႔ေျပာတာ။ ဒီပို႔စ္မွာ မေမ က မွားတာေတြ အျပစ္ေတြ လုပ္ထားေၾကာင္း ေရးထားတာဆိုေတာ့ ေကာင္းတယ္လို႔ေျပာရင္ ရယ္စရာႀကီး ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ပါ။ မေမ စာကိုမရွင္းရင္ ေနာက္တေခါက္ ထပ္ဖတ္ လိုက္ပါဦး ညီမေလး။

(ကို) ေမာင္သၾကၤန္ ညႊန္းတဲ့စာကို ဖတ္ၿပီးပါၿပီ။ ဟိုအရင္ကလည္း တေခါက္ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ က်မ ပို႔စ္တခု သပ္သပ္ေရးပါဦးမယ္။

အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။