ခုတေလာ က်မ ဟာသေတြပဲ ဖတ္ခ်င္ေနတယ္။ သဘာ၀က်က် မက်က် ဟာသ ဆိုၿပီးေရာ ဖတ္ေနမိတာ။ တေန႔ကလည္း အၾကည္ေတာ္ရဲ႕ အေရာင္းထိုင္းခယ္မ ဆိုလား ဘာဆိုလား ဖတ္ၿပီး တေယာက္ထဲ တခြိခြိရယ္ေနလို႔ အိမ္က ေဂါက္မ်ား သြားေလေရာ့သလား တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္ေနၾကေသး။ အၾကည္ေတာ္ ကလည္း လူတေယာက္ရဲ႕ ႐ုပ္ဆိုးခ်က္ကို ေျပာင္ေျမာက္တဲ့စကားလံုးေတြသံုးၿပီး ဖြဲ႔လည္း ဖြဲ႕တတ္ပါေပ့။ နဖူး ဆံစကေန လည္ပင္းထိ တထြာသာသာေလးကို ေရးဖြဲ႕ထားလိုက္ပံုမ်ား စာႏွစ္မ်က္ႏွာ ကုန္တယ္။ အဲဒီေလာက္ထိ စကားလံုး ၾကြယ္၀တာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဟာသေတြ ဖတ္ေနရတာ စိတ္လက္ေပါ့ပါး လန္းဆန္း တယ္။ ဟာသရသဆိုတာ ဟဒယႏွလံုး ကိုရႊင္ျပံဳးေစေသာ ေဆးတခြက္ေပပဲ။
ဒီဟာသ ဇာတ္လမ္းတိုေလးကလည္း ဟိုတေလာက ဖတ္တဲ့ ဟဒယ မဂၢဇင္းထဲက ပါပဲ။ “ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာရပါ့” တဲ့။ က်မ ဖတ္ၾကည့္ျပီး ရယ္ရတာနဲ႔ က်န္သူ မ်ားလည္း က်မလိုပဲ ရယ္ၾကရေအာင္ ဘေလာ့မွာ တင္လိုက္တာပါ။ ဒီ၀တၳဳ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ျမန္မာျပည္နဲ႔ အေနေ၀းကြာေနသူမ်ား ဒီ၀တၳဳေလးထဲကလို ဗမာ စကားလံုး ေ၀ါဟာရေတြ ေမ့မ်ား ေမ့ကုန္မလားရယ္လို႔ က်မေတြးေနမိတယ္။ အဲ… ကိုသက္ဦးကေတာ့ ဗမာလိုမႊတ္ေနေအာင္ ေျပာႏိုင္သူ လို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ဆိုတာပဲ။
အခု ဒီ၀တၳဳေလးကို ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး … ။ ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္း ေရးတာပါ။ ဧၿပီလထုတ္ ဟဒယမဂၢဇင္းမွ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီဟာသ ဇာတ္လမ္းတိုေလးကလည္း ဟိုတေလာက ဖတ္တဲ့ ဟဒယ မဂၢဇင္းထဲက ပါပဲ။ “ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာရပါ့” တဲ့။ က်မ ဖတ္ၾကည့္ျပီး ရယ္ရတာနဲ႔ က်န္သူ မ်ားလည္း က်မလိုပဲ ရယ္ၾကရေအာင္ ဘေလာ့မွာ တင္လိုက္တာပါ။ ဒီ၀တၳဳ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ျမန္မာျပည္နဲ႔ အေနေ၀းကြာေနသူမ်ား ဒီ၀တၳဳေလးထဲကလို ဗမာ စကားလံုး ေ၀ါဟာရေတြ ေမ့မ်ား ေမ့ကုန္မလားရယ္လို႔ က်မေတြးေနမိတယ္။ အဲ… ကိုသက္ဦးကေတာ့ ဗမာလိုမႊတ္ေနေအာင္ ေျပာႏိုင္သူ လို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ဆိုတာပဲ။
အခု ဒီ၀တၳဳေလးကို ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး … ။ ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္း ေရးတာပါ။ ဧၿပီလထုတ္ ဟဒယမဂၢဇင္းမွ ျဖစ္ပါတယ္။
***
ဗမာလိုဘယ္လိုေျပာရပါ့
***
(တစ္)
သပြတ္အူ ဇာတိခ်က္ျမွဳပ္ ေမာင္စိုးျမင့္ေခၚ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္တစ္ေယာက္ သည္တစ္ခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္မွ ျပန္ဆင္းလာၿပီးကတည္းက ဘဇာစကားကိုပဲ ေျပာလိုက္ ေျပာလိုက္ …
“အဲ … ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ဆိုေတာ့ကာ … ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ဆိုေတာ့ကာ …”
ဟု၍ အ-ထစ္ အ-ထစ္ႀကီးျဖစ္၍ ေနေတာ့ကာ စကားကို ေရွ႕ဆက္၍ မရႏိုင္ေတာ့ ဘဲ အနီးအနားရွိအျမင္မေတာ္သူ တဦးတေယာက္က ဗမာလို ဘဇာသို႔ေခၚဆိုေပ သည္ဟု စကားေထာက္ေပးလိုက္ပါမွ သူ၏ ေျပာလက္စ စကားတို႔ ေလွ်ာခနဲ ျဖစ္သြားတတ္ေၾကာင္း သတင္းသည္ သပြတ္အူရြာနီးခ်ဳပ္စပ္၌ ေ၀့၀ဲလြင့္ပ်ံ႕၍ ေနသည္မွာ အေတာ့္ကိုၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါ၏။
‘ဘာသာမ်ဳိးျခား စာစကား သင္ၾကားသင့္သည္မွတ္’ ဟူေသာ အဆိုကို ကြၽႏ္ုပ္ လက္ခံသမႈ ျပဳပါ၏။ သပြတ္အူေက်းလက္ေန လူငယ္လူရြယ္ေလးမ်ားမွာ ေတာ္ၾကာေန ရန္ကုန္တက္သြားလိုက္ၾက၊ ေတာ္ၾကာေန ရန္ကုန္တက္သြားလိုက္ ႏွင့္ အင္းဂလိရွ္ (English)၊ ခ်ဳိင္းနိစ္ (Chinese)၊ ဖရဲန္႔စ္ (France)၊ ဂ်ပဲန္းနိစ္ (Japanese) စသည္စသည္ လန္းဂြိတ္ (Language) အေထြေထြကို ေလ့လာ သင္ယူက်က္မွတ္ေနၾကသည္ကိုလည္း အကြၽႏ္ုပ္က လက္ခံပါ၏။ ေနာက္ဆံုး တေန႔ မိမိတို႔ သပြတ္အူသို႔ မိမိတို႔ ျပန္လည္ေရာက္လာၾကကာ သမၺာန္ခတ္ျမဲခတ္၊ ထင္းခုတ္ျမဲခုတ္၊ မွ်စ္ခ်ဳိးျမဲမွ်စ္ခ်ဳိး၊ ႐ိုးရာဓေလ့တို႔ မေမ့ၾကသည့္တိုင္ ဘာသာမ်ဳိး ျခား စာစကား သင္ထားအပ္ေပစြာ ဟုသာ ကြၽႏ္ုပ္က လက္ခံသေဘာပိုက္ပါ၏။ တတ္ထားလွ်င္ ေကာင္းသမို႔ဥစၥာ။
အႏို႔ေၾကာင့္ တေန႔သ၌ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္က
“ဆရာႀကီးဂ်က္ … မိမိရန္ကုန္သို႔သြား၍ အဂၤလိပ္လန္းဂြိတ္ကေလး ဘာကေလး ေလ့လာေစ့ငုေခ်ဦးမဗ်ာ”
ဟုဆိုလာေလေသာအခါ ကြၽႏ္ုပ္ကိုယ္တိုင္ကပင္ အားေပးသမႈ ျပဳခဲ့မိျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ယခုမူ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္ စတိုင္လ္ေျပာင္းေခ်ကျပီ။ အထက္တေနရာ၌ ကြၽႏ္ုပ္ေဖာ္ျပ ခဲ့သလို ရန္ကုန္တြင္ အဂၤလိပ္လန္းဂြိတ္ ဆိုသဟာႀကီးကို သြားလုပ္ၿပီးသည္၏ ေနာက္ သပြတ္အူသို႔ ျပန္ေရာက္လာၿပီးေခ်ကတည္းက စကားေျပာတိုင္း ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာရပါ့ … ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာရပါ့ … ႏွင့္ ထစ္၍ ထစ္၍ ေနတတ္ ေၾကာင္း သတင္းႀကီး၍ ေနေတာ့ရာ မေတြ႕ရတာ ၾကာေတာင္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ကြၽႏ္ုပ္ ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္းသည္ တေန႔သ၌ အႏွီေရႊပြတ္စိုးျမင့္တို႔ စတည္းခ်ေလ့ရွိ ေသာ ဘႀကီးၾကြက္သိုးတို႔၏ ထန္းေတာထဲသို႔ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ၀င္ေရာက္သြားခဲ့ မိပါ၏။ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္အား အကဲခတ္ ေစ့ငုေလ့လာႏိုင္ရန္ အလို႔ငွာတည္း။
***
(ႏွစ္)
သပြတ္အူရြာထိပ္ရွိ ဘႀကီးၾကြက္သိုးတို႔၏ ထန္းေတာထဲမွ အႏွီစကား၀ိုင္းကေလး သည္ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ႏွင့္ အေတာ့္ကို စည္ကားလွပါကဘိ။ ဦးေဆာင္သူမွာ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္တည္း။
“လူတေယာက္ရဲ႕ အႏုပညာခံစားမႈဟာ သူ႔ရဲ႕ ခ်ဳိင္းလ္ဟု (childhood) ကို ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာမလဲ … ခ်ဳိင္းလ္ဟု (Childhood) …”
ဤေနရာ၌ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္သည္ ခ်ဳိင္းဟု (Childhood) ကို ဗမာလို ဘယ့္ႏွယ့္ေျပာရ ပါအံ့ဟု ထစ္၊ အ၊ တုံ႔၊ ဆိုင္း၍ မ်က္လံုးကေလး ကလယ္ကလယ္ ျဖစ္၍ ေနေတာ့ ရာ အနီးရွိ ေလာကဓံထိုက္ထိုက္က ‘ကေလးဘ၀’ ဟု ၀င္ေထာက္ေပးလိုက္ပါမွ အလံုးႀကီး က်သြားဟန္ျဖင့္ …
“အဲ .. ဟုတ္တယ္ .. ဗမာလို ကေလးဘ၀ေပါ့ … အႏုပညာခံစားမႈဟာ ကေလး ဘ၀နဲ႔လည္း ဆိုင္တယ္ဗ်” ဟု စကားကိုဆက္ေခ်၏။
“သဟာနဲ႔ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္ … လူတေယာက္ရဲ႕ အႏုပညာခံစားမႈဟာ … ပတ္၀န္းက်င္ နဲ႔ေရာ မဆို္ငဘူးလားဗ်ာ”
“အေဟာ္ … ဆိုပါေသာ္ေကာဗ်ာ … ကေလးဘ၀ေရာ … ပတ္၀န္းက်င္ေရာ … ေနာက္ … အိပ္စ္ပရီးရီးယင့္ (Experience)ေပါ့၊ ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာမလဲ …”
ေရႊပြတ္စိုးျမင့္ ထစ္၊ အ၊ တံု႔၊ ဆိုင္းျပန္ေခ်ကၿပီ။ ေလာကဓံထိုက္ထိုက္ကပင္ ေထာက္ေပးရျပန္ပါ၏။
“အေတြ႕အႀကံဳ”
“အဲ … ဟုတ္တယ္ … အေတြ႕အႀကံဳ … အေတြ႕အႀကံဳကလည္း အႏုပညာခံစားမႈ မွာ အေရးႀကီးတာပါပဲ”
အိပ္စ္ပရီးရီးယင့္ကို ဗမာလိုဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိသူ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္သည္ ေလာကဓံထိုက္ထုိက္က အေတြ႕အႀကံဳဟု ေထာက္ေပးလိုက္ေတာ့မွ ေခ်ာကာ ေမာကာ သြားဘိေခ်၏။
“သည္ကေန႔လူငယ္ေတြဟာ အတိတ္ကိုေမ့လြန္းတယ္ထင္မိတယ္ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္ ရယ္”
“မွန္တယ္၊ ဒါဟာ … အမွားပဲ … သူတို႔ကိုေတြးဖို႔ ေရးဖို႔ မဆိုလိုပါဘူး … အႏို႔ေသာ္ ကလစ္စစ္ (Classic) ဟုတ္တယ္ (Classic) အဲ … ဗမာလိုဘယ္လိုေျပာမလဲ”
“ေရႊပြတ္စိုးျမင့္တေယာက္ ထစ္၊ အ၊ တံု႔၊ ဆိုင္း၍ သြားျပန္ေခ်၏။ ဤ၌မူ ထြန္းထြန္း (အလြမ္းကမၻာ)က ေထာက္ေပးလွာေခ်သည္။
“ဂႏၳ၀င္”
“ဟုတ္ၿပီ၊ ဂႏၳ၀င္ … ဂႏၳ၀င္ထဲမွာမွ အမ်ဳိးသားအေမြအႏွစ္ကို ေတြ႕ႏိုင္တာ၊ ေလ့ေတာ့ ေလ့လာသင့္တာေပါ့ … တခါတခါ ဂႏၳ၀င္ေတြကို ျဖတ္သန္းရင္းနဲ႔ အင္စပိုက္ေရးရွင္း (Inspiration) ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာမလဲ”
“စိတ္ကူးစိတ္သန္း…”
“အဲ … ဟုတ္တယ္ … စိတ္ကူးစိတ္သန္းရခ်င္ ရလာတတ္တာ”
“ဒါေပမဲ့လည္း ေရႊပြတ္စိုးျမင့္ရယ္ အခုေခတ္က အႏုပညာအေပၚ အာ႐ံုမရွိၾကသလို ပါပဲ”
“ေအးေလ … အင္းေဖာ္ေမးရွင္းေအ့ရွ္ (Information Age) ဗမာလို ဘယ္လုိ ေျပာမလဲ”
“သတင္းေခတ္”
“အဲ … ဟုတ္တယ္ … သတင္းေခတ္ ဆိုေတာ့ လူေတြဟာ ေနာလစ္ဂ်္ (Knowledge) ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာမလဲ”
“အသိပညာ”
“ဟုတ္ၿပီ … အသိပညာမွာတင္ ရပ္တန္႔သြားၾကတယ္၊ အီမိုးရွင္း (Emotion) ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာမလဲ ….”
“စိတ္ခံစားမႈ”
“အဲ … ဟုတ္ပါရဲ႕ … စိတ္ခံစားမႈဘက္ကို အားေလ်ာ့သြားၾကတယ္ … ဒါအမွားေပါ့”
ထြန္းထြန္း(အလြမ္းကမၻာ)သည္ကား ေရႊပြတ္စိုးျမင့္ ဗမာလိုဘယ္လိုေျပာရမွန္း မသိသည့္ Classic, Inspiration, Information Age, Knowledge, Emotion စေသာ ေ၀ါဟာရပေဒသာကို ဂႏၳ၀င္။ စိတ္ကူးစိတ္သန္း၊ သတင္းေခတ္၊ အသိပညာ၊ စိတ္ခံစားမႈ … စသည္စသည္ျဖင့္ ဗမာလိုေျပာထည့္ၿပီးလိုက္သည္၏ ေနာက္ ႏြမ္းလ်သြားဟန္ျဖင့္ ပင္က်ရည္တခြက္ကို ေမာ့ခ်ထည့္လိုက္ၿပီးသည္၏ သကာလ ဖားေၾကာ္တဖတ္ကို ေကာက္ယူကာ ၀ါးလ်က္ေနေတာ့ေခ်၏။
“ရသစာေပ အားနည္းသြားတယ္ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္ရဲ႕”
“ဒါေပါ့ … ခုဆို .. ႏြန္းဖစ္ရွင္ (Non-fiction) ဗမာလိုဘယ္လိုေျပာမလဲ”
“၀တၳဳမဟုတ္တဲ့ စာေပ”
“ဟုတ္တယ္ … ၀တၳဳမဟုတ္တဲ့စာမ်ဳိးကို လူေတြက ပိုဖတ္လာၾကတယ္”
ထြန္းထြန္း(အလြမ္းကမၻာ)က ေရႊပြတ္စိုးျမင့္ ဗမာလိုဘယ္လို ေျပာရမွန္းမသိသည့္ Non-Fiction ကို ၀တၳဳမဟုတ္တဲ့စာေပဟု ေထာက္ေပးခဲ့ရျပန္ပါေခ်၏။
အႏွီသို႔စကားေကာင္းေနၾကစဥ္အခိုက္၀ယ္ မိန္းမရြယ္တဦး ခပ္သုတ္သုတ္ေရာက္ လာၿပီးသည္၏သကာလ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္ကို ခပ္တိုးတိုးစကားကပ္ေျပာကာ ခပ္သုတ္သုတ္ပင္လွ်င္ ျပန္လည္၍ ထြက္ခြါသြားေခ်၏။
“အင္း ကိစၥေပၚၿပီ … ကိုယ့္ရဲ႕ စတက္ဖ္ဖားသား (Step-father) ဗမာလိုဘယ္လို ေျပာမလဲ”
“မင့္အေမရဲ႕ ေနာက္ေယာက္်ား … မင့္ပေထြးေပါ့”
“အဲ … ဟုတ္ကဲ့ … ကြၽန္ေတာ့္မိခင္ရဲ႕ ေနာက္အိမ္ေထာင္ … အကြၽန္႔ စတက္ဖ္ ဖားသားႀကီး က်န္းမာေရးအေျခအေန ဆိုးလာလို႔ … ခြင့္ျပဳၾကလင့္ပါဦး အေဆြတို႔”
အႏွီတႀကိမ္၌မူ Step-Father ကို ‘မင့္အေမရဲ႕ ေနာက္ေယာက္်ား မင့္ပေထြး’ ဟု ဗမာလိုေျပာလိုက္သူမွာ ကြၽႏ္ုပ္ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္းသာ ျဖစ္ပါ၏။ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္ သည္ကား ဘႀကီးၾကြက္သိုး၏ ထန္းေတာထဲမွာ ခပ္သုတ္သုတ္ကေလး ေက်ာခိုင္း ထြက္ခါသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သတည္း။ … ။
=============
- ဂ်က္ ကြမ္းျခံကုန္း -
***
ၿပီးပါၿပီရွင္ … ။
ၿပီးေအာင္ မနည္းႀကိဳးစားၿပီး ႐ိုက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ က်မကိုယ္တိုင္ မေရးႏိုင္ေသး တဲ့ အခ်ိန္မွာ ရယ္စရာဟာသေလးေတြဖတ္ၿပီး အပ်င္းေျပႏိုင္ၾကပါေစ … လို႔ … ။
ဗမာလိုဘယ္လိုေျပာရပါ့
***
(တစ္)
သပြတ္အူ ဇာတိခ်က္ျမွဳပ္ ေမာင္စိုးျမင့္ေခၚ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္တစ္ေယာက္ သည္တစ္ခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္မွ ျပန္ဆင္းလာၿပီးကတည္းက ဘဇာစကားကိုပဲ ေျပာလိုက္ ေျပာလိုက္ …
“အဲ … ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ဆိုေတာ့ကာ … ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ဆိုေတာ့ကာ …”
ဟု၍ အ-ထစ္ အ-ထစ္ႀကီးျဖစ္၍ ေနေတာ့ကာ စကားကို ေရွ႕ဆက္၍ မရႏိုင္ေတာ့ ဘဲ အနီးအနားရွိအျမင္မေတာ္သူ တဦးတေယာက္က ဗမာလို ဘဇာသို႔ေခၚဆိုေပ သည္ဟု စကားေထာက္ေပးလိုက္ပါမွ သူ၏ ေျပာလက္စ စကားတို႔ ေလွ်ာခနဲ ျဖစ္သြားတတ္ေၾကာင္း သတင္းသည္ သပြတ္အူရြာနီးခ်ဳပ္စပ္၌ ေ၀့၀ဲလြင့္ပ်ံ႕၍ ေနသည္မွာ အေတာ့္ကိုၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါ၏။
‘ဘာသာမ်ဳိးျခား စာစကား သင္ၾကားသင့္သည္မွတ္’ ဟူေသာ အဆိုကို ကြၽႏ္ုပ္ လက္ခံသမႈ ျပဳပါ၏။ သပြတ္အူေက်းလက္ေန လူငယ္လူရြယ္ေလးမ်ားမွာ ေတာ္ၾကာေန ရန္ကုန္တက္သြားလိုက္ၾက၊ ေတာ္ၾကာေန ရန္ကုန္တက္သြားလိုက္ ႏွင့္ အင္းဂလိရွ္ (English)၊ ခ်ဳိင္းနိစ္ (Chinese)၊ ဖရဲန္႔စ္ (France)၊ ဂ်ပဲန္းနိစ္ (Japanese) စသည္စသည္ လန္းဂြိတ္ (Language) အေထြေထြကို ေလ့လာ သင္ယူက်က္မွတ္ေနၾကသည္ကိုလည္း အကြၽႏ္ုပ္က လက္ခံပါ၏။ ေနာက္ဆံုး တေန႔ မိမိတို႔ သပြတ္အူသို႔ မိမိတို႔ ျပန္လည္ေရာက္လာၾကကာ သမၺာန္ခတ္ျမဲခတ္၊ ထင္းခုတ္ျမဲခုတ္၊ မွ်စ္ခ်ဳိးျမဲမွ်စ္ခ်ဳိး၊ ႐ိုးရာဓေလ့တို႔ မေမ့ၾကသည့္တိုင္ ဘာသာမ်ဳိး ျခား စာစကား သင္ထားအပ္ေပစြာ ဟုသာ ကြၽႏ္ုပ္က လက္ခံသေဘာပိုက္ပါ၏။ တတ္ထားလွ်င္ ေကာင္းသမို႔ဥစၥာ။
အႏို႔ေၾကာင့္ တေန႔သ၌ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္က
“ဆရာႀကီးဂ်က္ … မိမိရန္ကုန္သို႔သြား၍ အဂၤလိပ္လန္းဂြိတ္ကေလး ဘာကေလး ေလ့လာေစ့ငုေခ်ဦးမဗ်ာ”
ဟုဆိုလာေလေသာအခါ ကြၽႏ္ုပ္ကိုယ္တိုင္ကပင္ အားေပးသမႈ ျပဳခဲ့မိျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ယခုမူ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္ စတိုင္လ္ေျပာင္းေခ်ကျပီ။ အထက္တေနရာ၌ ကြၽႏ္ုပ္ေဖာ္ျပ ခဲ့သလို ရန္ကုန္တြင္ အဂၤလိပ္လန္းဂြိတ္ ဆိုသဟာႀကီးကို သြားလုပ္ၿပီးသည္၏ ေနာက္ သပြတ္အူသို႔ ျပန္ေရာက္လာၿပီးေခ်ကတည္းက စကားေျပာတိုင္း ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာရပါ့ … ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာရပါ့ … ႏွင့္ ထစ္၍ ထစ္၍ ေနတတ္ ေၾကာင္း သတင္းႀကီး၍ ေနေတာ့ရာ မေတြ႕ရတာ ၾကာေတာင္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ကြၽႏ္ုပ္ ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္းသည္ တေန႔သ၌ အႏွီေရႊပြတ္စိုးျမင့္တို႔ စတည္းခ်ေလ့ရွိ ေသာ ဘႀကီးၾကြက္သိုးတို႔၏ ထန္းေတာထဲသို႔ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ၀င္ေရာက္သြားခဲ့ မိပါ၏။ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္အား အကဲခတ္ ေစ့ငုေလ့လာႏိုင္ရန္ အလို႔ငွာတည္း။
***
(ႏွစ္)
သပြတ္အူရြာထိပ္ရွိ ဘႀကီးၾကြက္သိုးတို႔၏ ထန္းေတာထဲမွ အႏွီစကား၀ိုင္းကေလး သည္ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ႏွင့္ အေတာ့္ကို စည္ကားလွပါကဘိ။ ဦးေဆာင္သူမွာ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္တည္း။
“လူတေယာက္ရဲ႕ အႏုပညာခံစားမႈဟာ သူ႔ရဲ႕ ခ်ဳိင္းလ္ဟု (childhood) ကို ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာမလဲ … ခ်ဳိင္းလ္ဟု (Childhood) …”
ဤေနရာ၌ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္သည္ ခ်ဳိင္းဟု (Childhood) ကို ဗမာလို ဘယ့္ႏွယ့္ေျပာရ ပါအံ့ဟု ထစ္၊ အ၊ တုံ႔၊ ဆိုင္း၍ မ်က္လံုးကေလး ကလယ္ကလယ္ ျဖစ္၍ ေနေတာ့ ရာ အနီးရွိ ေလာကဓံထိုက္ထိုက္က ‘ကေလးဘ၀’ ဟု ၀င္ေထာက္ေပးလိုက္ပါမွ အလံုးႀကီး က်သြားဟန္ျဖင့္ …
“အဲ .. ဟုတ္တယ္ .. ဗမာလို ကေလးဘ၀ေပါ့ … အႏုပညာခံစားမႈဟာ ကေလး ဘ၀နဲ႔လည္း ဆိုင္တယ္ဗ်” ဟု စကားကိုဆက္ေခ်၏။
“သဟာနဲ႔ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္ … လူတေယာက္ရဲ႕ အႏုပညာခံစားမႈဟာ … ပတ္၀န္းက်င္ နဲ႔ေရာ မဆို္ငဘူးလားဗ်ာ”
“အေဟာ္ … ဆိုပါေသာ္ေကာဗ်ာ … ကေလးဘ၀ေရာ … ပတ္၀န္းက်င္ေရာ … ေနာက္ … အိပ္စ္ပရီးရီးယင့္ (Experience)ေပါ့၊ ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာမလဲ …”
ေရႊပြတ္စိုးျမင့္ ထစ္၊ အ၊ တံု႔၊ ဆိုင္းျပန္ေခ်ကၿပီ။ ေလာကဓံထိုက္ထိုက္ကပင္ ေထာက္ေပးရျပန္ပါ၏။
“အေတြ႕အႀကံဳ”
“အဲ … ဟုတ္တယ္ … အေတြ႕အႀကံဳ … အေတြ႕အႀကံဳကလည္း အႏုပညာခံစားမႈ မွာ အေရးႀကီးတာပါပဲ”
အိပ္စ္ပရီးရီးယင့္ကို ဗမာလိုဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိသူ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္သည္ ေလာကဓံထိုက္ထုိက္က အေတြ႕အႀကံဳဟု ေထာက္ေပးလိုက္ေတာ့မွ ေခ်ာကာ ေမာကာ သြားဘိေခ်၏။
“သည္ကေန႔လူငယ္ေတြဟာ အတိတ္ကိုေမ့လြန္းတယ္ထင္မိတယ္ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္ ရယ္”
“မွန္တယ္၊ ဒါဟာ … အမွားပဲ … သူတို႔ကိုေတြးဖို႔ ေရးဖို႔ မဆိုလိုပါဘူး … အႏို႔ေသာ္ ကလစ္စစ္ (Classic) ဟုတ္တယ္ (Classic) အဲ … ဗမာလိုဘယ္လိုေျပာမလဲ”
“ေရႊပြတ္စိုးျမင့္တေယာက္ ထစ္၊ အ၊ တံု႔၊ ဆိုင္း၍ သြားျပန္ေခ်၏။ ဤ၌မူ ထြန္းထြန္း (အလြမ္းကမၻာ)က ေထာက္ေပးလွာေခ်သည္။
“ဂႏၳ၀င္”
“ဟုတ္ၿပီ၊ ဂႏၳ၀င္ … ဂႏၳ၀င္ထဲမွာမွ အမ်ဳိးသားအေမြအႏွစ္ကို ေတြ႕ႏိုင္တာ၊ ေလ့ေတာ့ ေလ့လာသင့္တာေပါ့ … တခါတခါ ဂႏၳ၀င္ေတြကို ျဖတ္သန္းရင္းနဲ႔ အင္စပိုက္ေရးရွင္း (Inspiration) ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာမလဲ”
“စိတ္ကူးစိတ္သန္း…”
“အဲ … ဟုတ္တယ္ … စိတ္ကူးစိတ္သန္းရခ်င္ ရလာတတ္တာ”
“ဒါေပမဲ့လည္း ေရႊပြတ္စိုးျမင့္ရယ္ အခုေခတ္က အႏုပညာအေပၚ အာ႐ံုမရွိၾကသလို ပါပဲ”
“ေအးေလ … အင္းေဖာ္ေမးရွင္းေအ့ရွ္ (Information Age) ဗမာလို ဘယ္လုိ ေျပာမလဲ”
“သတင္းေခတ္”
“အဲ … ဟုတ္တယ္ … သတင္းေခတ္ ဆိုေတာ့ လူေတြဟာ ေနာလစ္ဂ်္ (Knowledge) ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာမလဲ”
“အသိပညာ”
“ဟုတ္ၿပီ … အသိပညာမွာတင္ ရပ္တန္႔သြားၾကတယ္၊ အီမိုးရွင္း (Emotion) ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာမလဲ ….”
“စိတ္ခံစားမႈ”
“အဲ … ဟုတ္ပါရဲ႕ … စိတ္ခံစားမႈဘက္ကို အားေလ်ာ့သြားၾကတယ္ … ဒါအမွားေပါ့”
ထြန္းထြန္း(အလြမ္းကမၻာ)သည္ကား ေရႊပြတ္စိုးျမင့္ ဗမာလိုဘယ္လိုေျပာရမွန္း မသိသည့္ Classic, Inspiration, Information Age, Knowledge, Emotion စေသာ ေ၀ါဟာရပေဒသာကို ဂႏၳ၀င္။ စိတ္ကူးစိတ္သန္း၊ သတင္းေခတ္၊ အသိပညာ၊ စိတ္ခံစားမႈ … စသည္စသည္ျဖင့္ ဗမာလိုေျပာထည့္ၿပီးလိုက္သည္၏ ေနာက္ ႏြမ္းလ်သြားဟန္ျဖင့္ ပင္က်ရည္တခြက္ကို ေမာ့ခ်ထည့္လိုက္ၿပီးသည္၏ သကာလ ဖားေၾကာ္တဖတ္ကို ေကာက္ယူကာ ၀ါးလ်က္ေနေတာ့ေခ်၏။
“ရသစာေပ အားနည္းသြားတယ္ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္ရဲ႕”
“ဒါေပါ့ … ခုဆို .. ႏြန္းဖစ္ရွင္ (Non-fiction) ဗမာလိုဘယ္လိုေျပာမလဲ”
“၀တၳဳမဟုတ္တဲ့ စာေပ”
“ဟုတ္တယ္ … ၀တၳဳမဟုတ္တဲ့စာမ်ဳိးကို လူေတြက ပိုဖတ္လာၾကတယ္”
ထြန္းထြန္း(အလြမ္းကမၻာ)က ေရႊပြတ္စိုးျမင့္ ဗမာလိုဘယ္လို ေျပာရမွန္းမသိသည့္ Non-Fiction ကို ၀တၳဳမဟုတ္တဲ့စာေပဟု ေထာက္ေပးခဲ့ရျပန္ပါေခ်၏။
အႏွီသို႔စကားေကာင္းေနၾကစဥ္အခိုက္၀ယ္ မိန္းမရြယ္တဦး ခပ္သုတ္သုတ္ေရာက္ လာၿပီးသည္၏သကာလ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္ကို ခပ္တိုးတိုးစကားကပ္ေျပာကာ ခပ္သုတ္သုတ္ပင္လွ်င္ ျပန္လည္၍ ထြက္ခြါသြားေခ်၏။
“အင္း ကိစၥေပၚၿပီ … ကိုယ့္ရဲ႕ စတက္ဖ္ဖားသား (Step-father) ဗမာလိုဘယ္လို ေျပာမလဲ”
“မင့္အေမရဲ႕ ေနာက္ေယာက္်ား … မင့္ပေထြးေပါ့”
“အဲ … ဟုတ္ကဲ့ … ကြၽန္ေတာ့္မိခင္ရဲ႕ ေနာက္အိမ္ေထာင္ … အကြၽန္႔ စတက္ဖ္ ဖားသားႀကီး က်န္းမာေရးအေျခအေန ဆိုးလာလို႔ … ခြင့္ျပဳၾကလင့္ပါဦး အေဆြတို႔”
အႏွီတႀကိမ္၌မူ Step-Father ကို ‘မင့္အေမရဲ႕ ေနာက္ေယာက္်ား မင့္ပေထြး’ ဟု ဗမာလိုေျပာလိုက္သူမွာ ကြၽႏ္ုပ္ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္းသာ ျဖစ္ပါ၏။ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္ သည္ကား ဘႀကီးၾကြက္သိုး၏ ထန္းေတာထဲမွာ ခပ္သုတ္သုတ္ကေလး ေက်ာခိုင္း ထြက္ခါသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သတည္း။ … ။
=============
- ဂ်က္ ကြမ္းျခံကုန္း -
***
ၿပီးပါၿပီရွင္ … ။
ၿပီးေအာင္ မနည္းႀကိဳးစားၿပီး ႐ိုက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ က်မကိုယ္တိုင္ မေရးႏိုင္ေသး တဲ့ အခ်ိန္မွာ ရယ္စရာဟာသေလးေတြဖတ္ၿပီး အပ်င္းေျပႏိုင္ၾကပါေစ … လို႔ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
ဇူလိုင္ ၄၊ ၂၀၀၇
ေန႔ ၁၁ နာရီ
ေမဓာ၀ီ
ဇူလိုင္ ၄၊ ၂၀၀၇
ေန႔ ၁၁ နာရီ
10 comments:
Dear Ma May,
Really funny. In here, I too frequently use the words ‘How to say… How to say’ especially in such a case I cannot find the appropriate words to continue my speech. After I have read your post, I think I should refrain from using the words like ‘How to say in Burmese…’ when I am back.
Actually, I could see the message you like to deliver to the readers.
Thank you for sharing.
ဟီးဟီး ရယ္လိုက္ရတာ. အခုလိုစာရိုက္ေပးတဲ႕ မေမရဲ႕ effort အဲ ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာမလဲ အားထုတ္မႈေပါ႕ေနာ္.. အဲဒါကို appreciate ျဖစ္ပါတယ္လို႕.. ဗမာလိုဘယ္လိုေျပာမလဲ. . ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေပါ႕ေနာ္..
ဟူး.. ဗမာစကားေတြနဲ႕ ဘိုုလိုေတြ mix ျဖစ္ေတာ႕လည္း ေမာလိုက္တာ။ အဲ ဗမာလို ဘယ္လိုေျပာမလဲ .. ေရာေနတယ္ေပါ႕ေနာ္.. ေပါ႕ေနာ္
ဟုတ္တယ္ မေမ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ျမန္မာစာလံုးေတြ ေမ့ေမ့ေနတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေမ့ရင္ မေျပာေတာ့ဘူး။ ျငိမ္ေနတာေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ အဟဲ .. ခုတစ္ေလာ ဟာသစာေလးေတြပဲ ဖတ္ခ်င္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ဘေလာ့ေတာင္ ၁၉၈၅ ေနာက္ပိုင္းအေၾကာင္းေလးေတြ ေရးမလို႔ပဲ .. စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းမွားဆိုးလို႔ ..ရယ္စရာေတြပဲ တင္တာေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ေက်းဇူးပါ
မေမေရ...အဆံုးသတ္ေလးကို တခြိခြိနဲ႔ ႀကိတ္ရယ္ရာကေန ခြက္ထိုးခြက္လန္ကို ရယ္မိတယ္...ခုလို မွ်ေ၀ေပးတာ ေက်းဇူးဥပကာယ တင္ရွိပါေၾကာင္း...:P
ျမန္မာစကားကို second language အျဖစ္ေျပာေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သားေတြကို ေတြ႔မွ ကိုယ္ျမန္မာလိုဘယ္ေလာက္ မႊတ္ေနေအာင္ ေျပာႏိုင္လဲ ဆိုတာသိပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္လည္း ဟိုးအရင္က မသိခဲ့ဘူး။ ခုေနာက္ပိုင္းမွ ေနရာအႏံွ႔ လူအစံုနဲ႔ေတြ႔မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မႊတ္ေနေအာင္ ေျပာတတ္မွန္းသိေတာ့တယ္။
ေမေရ
အန္တီစုရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြထဲမွာ အဲဒီလို မျဖစ္ေအာင္ ေျပာတတ္တာလဲ ပါတယ္ကြယ့္၊
အန္တီက စကားေျပာတိုင္း မလိုအပ္ပဲ ဘယ္ေတာ့မွ အဂၤလိ္ပ္စကားကို ညွပ္မေျပာဘူး။
ျပည္ပမွာ အေနဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ဗမာစကားကို ကိုသက္ဦးလိုပဲ မႊတ္ေနေအာင္ေျပာတတ္တယ္ေလ၊
ဒီပို့စ္ေလးက ေကာင္းလိုက္တာ။
အသက္ ၃-၄-၅ ႏွစ္က နိုင္ငံၿခားေရာက္လာတဲ့ ကေလးေတြ ဗမာလို သိပ္မတတ္တာ ထားပါ.. ခြင့္လႊတ္လို ့ရပါတယ္။ ၁၀-၁၅ ႏွစ္မွ ေရာက္တဲ့ကေလးေတြ လည္း နဲ နဲ လက္ခံလို ့ရပါေသးတယ္။ တခ်ိဳ ့ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ ၄၀ မွ ေရာက္လာၿပီး “ ဗမာလို မေရးတတ္ေတာ့ဘူး မေၿပာတတ္ေတာ့ဘူး” ဆိုၿပီး “ ပဲ” လုပ္ၿပီး ေၿပာေနတဲ့ ဦးဦးေဒၚေဒၚ ေတြ မ်က္စိနဲ ့တတ္အပ္ၿမင္ဘူးပါတယ္။ အဲ့ဒါေတြ က ဟိုး ဗမာနဲ ့ အေနေ၀းတဲ့ Germany, Spain, Italy ဆို နဲ နဲ လက္ခံပါေသးတယ္။ ခုဟာက ဗမာေတြ မႈိလိုေပါက္ေနတဲ့ ေၿမပုံေပၚမွာ Dot( အစက္) သာသာရွိေသာ နိုင္ငံမွ ဦးဦးေဒၚေဒၚ မ်ားက ေၿပာတာပါ။
ko tian,
in here ဆိုတာရိွလားဗ်။ မသိလို႕ေမးၾကည့္တာေနာ္၊ တစ္မ်ိဳးမထင္ပါနဲ႕။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
Hi Maung Phyu
I am not so sure about that vocabulary regarding In here,!! But i am assure you that I often use that words to describe where I belong without mentioning the country name.
For Eg: Here in Yangon, We have several type of fruits. In here, Most people cant speak well in Burmese.
Just my view, any one can comment it.
ေ၀ါဟာရၾကြယ္၀တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕စကားကို ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္တဲ့လူ နည္းသြားျပီထင္တယ္ခင္ဗ်။ နည္းနည္းေလး ေရွးက်တဲ့ စကားလံုးေတြကို ေျပာမိရင္ မသိသလို အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျပန္ၾကည့္ခံရလိမ့္မယ္။ ခုေနာက္ပိုင္း ကိုးရီးယား စကားေတြကလည္း ျမန္မာစကားလံုးေတြၾကားထဲ ၀င္လာတယ္ေလ။
ေကာင္းပါတယ္။
‘ဘာသာမ်ဳိးျခား စာစကား သင္ၾကားသင့္သည္မွတ္’ ေပါ့ခင္ဗ်ာ။
Post a Comment