WE or ME???

“က်ေနာ္ ေက်ာင္းဆက္မတက္ေတာ့ဘူး …ေက်ာင္းထြက္ခြင့္ေပးပါ”
အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ေဆးပညာသင္ တကၠသိုလ္တခုရဲ႕ ပါေမာကၡရံုးခန္းထဲကို ေက်ာင္းသားတေယာက္ ရုတ္တရက္၀င္လာၿပီး ပါေမာကၡႀကီးကို အဲဒီလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။
“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ …ေက်ာင္းၿပီးခါနီးေနမွတပည့္ရယ္ … မင္းလို စာေတာ္တဲ့သူတေယာက္ တို႔ေက်ာင္းမွာ မဆံုးရႈံးေစခ်င္ဘူး .. ငါ့တပည့္ ဘာျပႆနာရွိလဲ၊ ဆရာ့ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါ”
“ဒီလိုပါ ဆရာႀကီး … က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္မွာရွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔လူမ်ဳိးေတြဟာ သန္မာ ထြားက်ဳိင္းျပီး က်န္းမာေရးနဲ႔ ျပည့္စံုၾကပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူတို႔မွာ အသိဥာဏ္ေတာ့မရွိဘူး၊ တကယ္တမ္း သူတို႔လိုအပ္ေနတာ အသိဥာဏ္ပါ၊ က်ေနာ္ဒီမွာ ေဆးပညာသင္ၿပီးေနာက္ … က်ေနာ္တို႔ လူမ်ဳိးေတြကို ေဆးကုသေပးတာထက္ အသိပညာ ျဖန္႔ျဖဴးေပးဖို႔က ပိုၿပီး အေရးတႀကီး လိုအပ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ဆရာ၀န္မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ လူေတြကို အသိပညာေပးဖို႔ က်ေနာ့္တိုင္းျပည္ကို က်ေနာ္ျပန္ရပါမယ္ ဆရာႀကီး”
“ငါ့တပည့္ … စဥ္းစားပါအံုးေလ”
“က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးပါၿပီ”
“ …. …. ….”
***
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးဟာ တကယ္ကို ျဖစ္ပြါးခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းထြက္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားဟာ တရုတ္လူမ်ဳိး လူရႊန္း ဆိုသူပါ။
သူဟာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ေဆးပညာသင္ယူေနစဥ္ တေန႔ သူတို႔ သင္ခန္းစာမစခင္ ကမၻာအရပ္ရပ္က သတင္းအတိုအထြာေလးေတြ ျပေနတဲ့အခ်ိန္ ဘာကိုသြားေတြ႕သလဲဆိုေတာ့ တရုတ္ျပည္ၾကီးမွာ သူတို႔ တရုတ္လူမ်ဳိးေတြကို ဂ်ပန္စစ္သားေတြက ခိုင္းေစေနတဲ့ သတင္း အပိုင္းအစေလးကို ရုတ္တရက္ ၾကည့္လိုက္ ရပါတယ္။ သန္မာ ထြားက်ဳိင္းတဲ့ တရုတ္လူမ်ဳိးေတြဟာ ပုေသးေသး ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ လက္နက္နဲ႔ ျခိမ္းေျခာက္ ေစခိုင္းျခင္းကို ခံေနရတာ ျမင္လိုက္ရေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲ ခံျပင္းျခင္း၊ ရွက္ရြံ႕ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္းေတြ ေရာေထြးၿပီး ထိုင္ရာက ၀ုန္းကနဲ ထထြက္သြားလိုက္တယ္။
သူ႔အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ၀တ္ထားတဲ့ ဂ်ဴတီကုတ္ကို ဆြဲခြၽတ္၊ အခန္းေထာင့္တေနရာကို လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႔ဆရာ ပါေမာကၡႀကီးရဲ႕ ရံုးခန္းကို ၀င္သြားခဲ့ပါတယ္။
***
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ဆႏၵအတိုင္း ေက်ာင္းထြက္လိုက္ၿပီး တရုတ္ျပည္ကိုျပန္၊ စာေရးဆရာလုပ္ရာက၊ တရုတ္စာေရးဆရာႀကီး လူရႊန္းဆိုၿပီး တခ်ိန္က အင္မတန္ နာမည္ႀကီးခဲ့ပါတယ္။ လူထုဘက္က ရပ္တည္တဲ့ စာေရးဆရာ၊ လူထုကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ စာေရးဆရာ၊ လူထုကို အသိပညာေပးတဲ့ စာေရးဆရာတေယာက္ေပါ့။
***
ဒီအေၾကာင္းေလးကို က်မ ငယ္ငယ္ထဲက အေဖခဏခဏေျပာျပလို႔ အားက်စိတ္နဲ႔ စြဲစြဲျမဲျမဲ မွတ္မိေနခဲ့တယ္။
ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲ၊ ဖြံ႕ျဖိဳးစ၊ ဖြံ႕ျဖိဳးရန္တာစူေနတဲ့ တိုင္းျပည္ႏိုင္ငံတခုက လူေတြအတြက္ အသိဥာဏ္ရွိဖို႔ အေရးႀကီးတယ္ ဆိုတာ သိခဲ့ရတဲ့အျပင္ ဒီလို လူေတြကို အသိတရားေပးဖို႔အတြက္ စာေပဟာ အေရးပါတဲ့ က႑တခုလို႔လည္း အသိစိတ္ထဲ အျမဲရွိေနခဲ့တယ္။
က်မ အလြန္ေလးစား အားက်တဲ့ စာေရးဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးဟာလည္း ေဆးကုသေရးနဲ႔ စာေပေရးသားထုတ္လုပ္ေရး အလုပ္ႏွစ္ခုကို ဒြိဟျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ႏွစ္ခုစလံုးက ေကာင္းတဲ့ အလုပ္၊ မြန္ျမတ္တဲ့ အလုပ္ေတြပါပဲ။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ … ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ေဆးမကုသႏိုင္ေတာ့ေပမဲ့ သူ႔စာေတြကေတာ့ ဒီေန႔အထိ ရွင္သန္ေနဆဲ။

ေဆးတလံုးဟာ လူတေယာက္အသက္ကိုသာ ကယ္ႏိုင္ေပမဲ့ စာတပုဒ္ဟာ လူေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ ဘ၀ကို ကယ္တင္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒါကိုငယ္ငယ္ေလးထဲက စိတ္ထဲစြဲေနတဲ့ က်မဟာ လူေတြကို အသိတရားျဖန္႔ေ၀ေပးႏိုင္တဲ့သူတေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းလက္ေတြ႕မွာေတာ့ …
……………………….
……………………….
……………………….
ခုခ်ိန္ထိ ဘာမွလည္း ျဖစ္မလာေသးပါဘူး။
***
က်မကို “ကိုအျမဲစိမ္းစတိဗ္” က ကြန္မန္႔ထဲမွာ “Why are you there?” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းထုတ္ေတာ့မွ က်မ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္မိပါတယ္။

က်မ ဘာလို႔ ဒီမွာေနေနတာလဲ။
အခြင့္အေရး တစံုတရာ ရွိေနလို႔လား၊
အမ်ားအတြက္ တစံုတရာ လုပ္ေဆာင္ေပးေနရလို႔လား၊
ဒါမွမဟုတ္ ေရသာခို ေလွၾကံဳလိုက္ရင္း ေရာယိမ္းလိုက္ ဘာသာယိမ္းလိုက္ ဆိုတဲ့ အထဲမွာပါ၀င္ေနသူလား၊
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးခြန္းေတြထုတ္မိတယ္။ ဆက္ၿပီး စဥ္းစားမိတာက ….
တကယ္လို႔ ႏိုင္ငံရပ္ျခား တိုင္းတပါးကို သြားခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ေရာ … ဒီတိုင္းျပည္ကို စြန္႔ခြါသြားမွာလား၊
သြားမယ္ဆိုရင္ ဘာအတြက္ သြားမွာလဲ၊
ကိုယ္လြတ္ရုန္းဖို႔လား …
ဒါမွမဟုတ္ …
…. …. ….

သူ႔ရဲ႕ တပ္လွန္႔ ေမးခြန္းတခုေၾကာင့္ အဲဒီလိုေတြ တသီတတန္းႀကီး က်မ စဥ္းစားမိပါတယ္၊
က်မကဲ့သို႔ေသာ …ျမန္မာျပည္မွာ ေနထိုင္ေနသူေတြ … ဘာအတြက္ ေနေနၾကတာလဲ၊
အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ကိုခြဲခြါၿပီး တိုင္းတပါးေရာက္ေနသူေတြ …
ဘာအတြက္သြားေနၾကတာလဲ၊
မိမိအတြက္လား … အမ်ားအတြက္လား။
***
ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ဂ်ဴတီကုတ္ လႊင့္ပစ္ၿပီး ကေလာင္ကိုင္ခဲ့တဲ့ လူရႊန္းလို စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးရွိသူေတြ က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာ အမ်ားႀကီး လိုအပ္ေနပါေသးတယ္။
***
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ ႏွစ္ ၂ ႏွစ္ေလာက္က ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ ‘တခါကဧရာ၀တီညမ်ား’ ဆိုတဲ့ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားထဲက စကားတခ်ဳိ႕ ႏွစ္သက္လြန္းလို႔ ခုထိ မွတ္မိေနပါတယ္။ ဂ်ဴးရဲ႕ စကားဆိုပါေတာ့။
စကားလံုးအတိအက်မဟုတ္ေပမဲ့ ဆိုလိုရင္းမပ်က္ေစရေအာင္ မွတ္မိတဲ့အတိုင္း ျပန္ေရးျပပါမယ္။
“အရင္ေခတ္ကလူေတြဟာ ငါတို႔ တိုင္းျပည္ကို ငါတို႔က ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲ ဆိုတဲ့ (we) ဘက္က စဥ္းစားေပးၾကတယ္၊ ခုေခတ္လူေတြကေတာ့ ငါ့ကို တိုင္းျပည္က ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မွာလဲ ဆိုတဲ့ (me) ဘက္ကသာ ေတြးေတာ စဥ္းစားၾကေတာ့တယ္”

က်မတို႔ေရာ … ဘယ္ဘက္က စဥ္းစားၾကပါသလဲ။
ဘယ္ဘက္က စဥ္းစားၾကမွာလဲ …။
WE လား??? ME လား???
***
(ဒီစာကို ေရးျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးေသာ ကိုအျမဲစိမ္းစတိဗ္ အား ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း။)

ေမတၱာျဖင့္

ေမဓာ၀ီ
29.12.06
11:07pm

(ဒီစာကို ၂၉ ရက္ညကတည္းက ေရးၿပီးေပမဲ့ အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္မရလို႔ ဒီေန႔မွ တင္လုိက္ရပါတယ္။)

အမွားျပင္ဆင္ခ်က္။ ။ လူရႊန္းအေၾကာင္းေရးတဲ့ေနရာမွာ လူရႊန္း ေဆးပညာသင္ခဲ့တာ အေမရိကန္တကၠသိုလ္လို႔ က်မ အမွတ္မွားခဲ့မိပါတယ္။ အမွန္တကယ္က ဂ်ပန္တကၠသိုလ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို “ကိုPrince” က အေထာက္အထားခိုင္လံုစြာေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဂ်ပန္တကၠသိုလ္လို႔ ျပန္ျပင္ဖတ္ေပးၾကပါ။
အမွန္ျပင္ေပးခဲ့ေသာ ‘ကိုPrince’ အား အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။