ေပါင္းစည္း ညီညြတ္ျခင္းရဲ႕ ရသ

“ဒီလိုရာသီ ေကာက္ဦးႏွမ္းဦး ေပၚၿပီဆိုရင္ အေမတို႔ ဘိုးဘြားေတြဟာ ကိုယ့္လယ္ ကိုယ္ယာထဲက ထြက္တဲ့ ေကာက္ဦးႏွမ္းဦးနဲ႔ ထမနဲထိုးၿပီး ဘုရားကို ကပ္တယ္၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြသြားၿပီး သံဃာေတာ္ေတြကို လွဴဒါန္းတယ္၊ အိမ္နီးပါးခ်င္း ရပ္ထဲရြာထဲ ေ၀ငွၾကတယ္၊ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အေလ့အထပဲ … ဒါေၾကာင့္ အေမက ကိုယ့္ အဘုိးအဘြားေတြလုပ္ခဲ့တဲ့ အေလ့အထကို မပ်က္ေအာင္ ဆက္လုပ္ေနတာ”

မနက္ျဖန္ဆို တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔ေရာက္ျပီမို႔ အိမ္မွာ ေကာက္ညွင္းဆန္ေတြျပာတီး၊ ေျမပဲေလွာ္ေတြ အခြံခြၽတ္၊ ခ်င္း(ဂ်င္း)ေတြေနလွမ္း စသျဖင့္ စီစဥ္ညႊန္ၾကားရင္း အေမကေျပာတယ္။ ထမနဲထိုးျခင္းဟာ အေပ်ာ္သက္သက္ တခုတည္း မဟုတ္၊ ရိုးရာအစဥ္အလာမပ်က္ ေကာက္သစ္ေပၚခ်ိန္မွာ ေကာက္ဦးႏွမ္းဦးကို ဘုရားအမွဴးျပဳတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ လွဴဖို႔၊ အရပ္ထဲ ဒါနျပဳဖို႔ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ထမနဲ ထိုးၾကတာလို႔ အေမက ဆိုပါတယ္။

ေကာက္ညွင္းတမ်ဳိးထဲ ေကာင္းလို႔လည္း ထမနဲမေကာင္းဘူး၊ သူ႔မွာပါတဲ့ အမယ္စံုက အခ်ဳိးညီညီ ေပါင္းစပ္ၿပီး ေကာင္းမြန္ရမယ့္အျပင္ ပါ၀င္လုပ္ကိုင္သူအားလံုးက တက္ညီလက္ညီ ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ကိုင္ၾကပါမွွ ထမနဲေကာင္း တဒယ္ ျဖစ္မယ္လို႔လည္း အေမက ဆက္ေျပာတယ္။ အေမ့စကားကို နားေထာင္ရင္း … ထမနဲပြဲဆိုတာ ေပါင္းစည္းျခင္း၊ ညီညြတ္ျခင္းရဲ႕ ရသပါလားလို႔ ေတြးမိတယ္။

အေမခရီးထြက္ေနတုန္းက တပို႔တြဲလျပည့္အမီမွ အေမျပန္လာပါ့မလား ေတြးပူခဲ့ရေသးတယ္၊ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ အေမ့ထမနဲကို လြမ္းလို႔ပါ၊ အေမ့ထမနဲကို စားဖူးသူတိုင္း ၾကိဳက္ၾကတယ္၊ အေမကိုယ္တိုင္ မထိုးႏိုင္ေပမဲ့ အေမ့အညႊန္းအတိုင္း အားလံုးက ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ၾကရတာပါ။ ႏွစ္တိုင္း မပ်က္မကြက္ အေမ့ထမနဲကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြပို႔ မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြ ေကြၽးပါတယ္။

ထမနဲက ႏွမ္းမ်ားမ်ားထည့္ၿပီး ထိုးရတာမို႔ တခ်ဳိ႕က ႏွမ္းမနဲလို႔လည္း ေခၚၾကတယ္။ ထမနဲထိုးနည္းကေတာ့ တေက်ာင္း တဂါထာ တရြာတပုဒ္ဆန္း ဆိုသလို ကိုယ့္နည္းနဲ႔ ကိုယ္အသီးသီး ရွိၾကပါရဲ႕။ အေမကေတာ့ လူအင္အား သိပ္မကုန္ေစဘဲ ထိုးလို႔ရတဲ့ အလြယ္နည္းကို က်မတို႔ကိုေျပာျပတယ္။

ထမနဲ မထိုးခင္ တရက္ေလာက္ၾကိဳၿပီး ခ်င္း (ဂ်င္း)ေတြကို ေသးေသးေလးေတြလွီးကာ ေနလွန္းထားရတယ္။
ထမနဲထိုးမယ့္ေန႔မွာ ေကာက္ညွင္းကို ထမင္းေပါင္းအိုးနဲ႔ အရင္ခ်က္၊ ေကာက္ညွင္းခ်က္တဲ့အထဲ အေမကေတာ့ အုန္းႏို႔ညွစ္ထားတာေလး နည္းနည္းထည့္ခ်က္တယ္၊ သၾကားေလး ဆားေလး လိုသေလာက္ စြက္လို႔ေပါ့။ ေကာက္ညွင္းခ်က္ေနတုန္း ေျမပဲေတြအခြံခြာ လံုးကြဲမ်က္ျပဲ ၾကိတ္ထားၿပီး ႏွမ္းကိုေတာ့ ခဲသလဲမပါေအာင္ သန္႔စင္ထားရတယ္၊ ျခစ္ထားျပီးသား အုန္းသီးဆံေလးေတြကိုလည္း အဆင္သင့္လုပ္ထားရတယ္။ အေမက အုန္းသီးကို မလွီးဘူး၊ ျခစ္ပါတယ္။ အုန္းသီးဖတ္ၾကီးေတြ ၾကီးေနရင္ လူၾကီးေတြ ၀ါးမရမွာစိုးလို႔တဲ့။

အဲဒါေတြအကုန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီဆိုေတာ့မွ အေျခာက္လွမ္းထားတဲ့ ခ်င္းေတြကို ဆီသတ္၊ ခ်င္းက်က္ရင္ ေျမပဲ၊ ႏွမ္း၊ အုန္းသီး အစဥ္လိုက္ထည့္၊ က်က္ၿပီဆိုေတာ့ တ၀က္ကို ဆယ္ၿပီး ဆီစစ္ထားရတယ္။ တ၀က္ကိုေတာ့ ဒယ္အိုးထဲပဲထားၿပီး အဲဒီထဲကို ခ်က္ထားတဲ့ ေကာက္ညွင္းထည့္ၿပီး ေက်ေနေအာင္ ႏွဲရေတာ့တာပဲ။ အဲဒီထဲ ျခစ္ထားတဲ့ အုန္းသီး (မေၾကာ္ဘဲ ဖယ္ထားတာ) ကိုလည္း ဒီတိုင္းထည့္ေသးတယ္၊ ေကာက္ညွင္းက က်က္ျပီးသားဆိုေတာ့ သိပ္ထိုးစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး၊ လူညီညီ ေမႊရင္း ႏွဲရင္း ထိုးရင္း သိပ္မၾကာခင္မွာ စားလို႔ရတဲ့ ထမနဲ ျဖစ္ျပီေပါ့။ အဲဒီထမနဲကိုမွ ေစာေစာက တ၀က္ဖယ္ထားတဲ့ အေၾကာ္ဆံေတြ အေပၚမွာျဖဴးျပီး စား … ၊ ေရးရင္းနဲ႔ေတာင္ သြားရည္က်လာေပါ့။ လူငယ္ေတြက အေၾကာ္ဆံမ်ားမ်ားၾကိဳက္ေတာ့ အေမက အေၾကာ္ဆံေတြ တပံုၾကီး ေၾကာ္ပါတယ္။ တခါတေလ ထမနဲကုန္တဲ့အထိ အေၾကာ္ဆံေတြ ပုလင္းလုိက္ က်န္က်န္ေန တတ္တယ္။

အဲဒါကေတာ့ အေမ့နည္းေပါ့။ ဒယ္အိုးအၾကီးၾကီးနဲ႔ အမ်ားၾကီးထုိးၾကတဲ့ ထမနဲထိုးပြဲေတြမွာေတာ့ ဒီနည္းက သိပ္အလုပ္မျဖစ္ဘူးထင္တာပဲ။ တႏိုင္တပိုင္ထိုးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အေမ့နည္းက မဆိုးဘူးလို႔ ထင္သား။ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် အစအဆံုး မထိုးဖူးေပမဲ့ ေဘးနားကေန ဟိုလုပ္ဒီလုပ္ ႏွမ္းေတာ့ျဖဴးေပးဖူးပါရဲ႕။ “ႏွမ္းျဖဴးတယ္” ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရ စကားကလည္း ထမနဲပြဲကေန ျဖစ္လားသလား ေတြးမိတယ္။ အဲဒီလို ႏွမ္းျဖဴးေပးရင္းနဲ႔ပဲ အေမ့နည္းနာနိသ်ကို သိခဲ့ရတာေပါ့။

ငယ္ငယ္တုန္းက ဗိုလ္တေထာင္ဘုရားက ေမတၱာျဗဴဟာမွာ သင္တန္းတက္ေတာ့ ဆရာၾကီးဦးျမေသာင္းက တပို႔တြဲလျပည့္မတိုင္ခင္ဆို ထမနဲအေၾကာင္း အျမဲေျပာျပပါတယ္။ ထမင္းနဲထိုးနည္း စာခ်ဳိးကေလးလည္း ေျပာျပဖူးတယ္၊ စာအုပ္ထဲ ေရးမွတ္ထားေပမဲ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဆရာၾကီးကလည္း ထမနဲ သိပ္ၾကိဳက္သူပါ။ တပို႔တြဲလျပည့္မတိုင္ခင္ အလွဴေငြေတြေကာက္ခံၿပီး ထမနဲပြဲ အျမဲက်င္းပၾကတယ္။ ဆရာၾကီးရဲ႕ထိုးနည္းကေတာ့ ၀ါးလံုးနဲ႔ထိုးတာပါ။ ေန႔ခင္းထဲက လုပ္ၾကကိုင္ၾကနဲ႔ ညေနေစာင္းကစၿပီး ထိုးလိုက္တာ … မနက္အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္က်ေတာ့ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ဘုရားကိုကပ္၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြပို႔၊ ဘုရားဖူးလာသူေတြကို အထုတ္ကေလးေတြနဲ႔ ေ၀ …ေပ်ာ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ၀ိုင္း၀န္းကူညီ လုပ္ကိုင္သူေတြလည္း ထမနဲ ထုတ္ေလးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ေပါ့။

ထမင္းနဲကို ဆရာၾကီးဦးျမေသာင္းက ရက္ရွည္ထားစားပါတယ္။ ေျခာက္ေနေအာင္ ေႏႊးထားရင္ အၾကာၾကီး ခံတယ္၊ ၾကာသြားလို႔ ဒီတိုင္းမစားခ်င္ေတာ့ရင္ေတာင္ အျပားေလးေတြလုပ္ၿပီး ဗယာေၾကာ္ေၾကာ္သလို ေၾကာ္စား တအားစားလို႔ေကာင္းတယ္ လို႔ ဆရာၾကီးေျပာခဲ့ဖူးတာ အမွတ္ရမိေသးတယ္။ သူ႔ရာသီမွာ ရာသီစာစားတာ ေဘးဥပဒ္မျဖစ္ဖူး .. စားသာစားလို႔ ေကာက္ညွင္းမစားရဲတဲ့ တခ်ဳိ႕ သက္ၾကီးသူေတြကိုလည္း ဆရာက အနည္း အက်ဥ္းေလာက္ေတာ့ စားေစတယ္။ ဆရာ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ ေမတၱာျဗဴဟာမွာျပဳလုပ္တဲ့ ထမနဲပြဲေတြမွာ အလွဴေငြသာ လွဴဒါန္းႏိုင္ေတာ့တယ္၊ အရင္လို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လုပ္အားဒါန မေပးႏိုင္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ခုလို အခ်ိန္ဆို ေမတၱာျဗဴဟာ အသင္းသားေတြ အလုပ္မ်ားမ်ား လႈပ္ရွားေနၾကေရာ့မယ္ … ။

အိမ္မွာလည္း ညေနဆို ထမနဲ ထိုးၾကေတာ့မယ္၊ နက္ဖန္ ဘုရားကပ္ၿပီးရင္ စားရေတာ့မယ္။
အင္း .. ညီညြတ္ေပါင္းစည္းျခင္းရဲ႕ အရသာကို ျပည့္ျပည့္၀၀ ခံစားရခ်ည္ေသးရဲ႕။
***
31.1.07
1:30 pm

အမွားျပင္ဆင္ခ်က္။ ။

(တကယ္တမ္းထိုးေတာ့ ေရးထားတာနဲ႔ နည္းနည္းလြဲေနလို႔ ျပန္ျပင္လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုပါ ..ေစာေစာက အေၾကာ္ဆံေတြေၾကာ္တာက တ၀က္ပဲေၾကာ္ရတာပါ။ ခ်င္းထည့္ျပီးေတာ့လည္း မေၾကာ္ဘူး။ ေျမပဲ၊ ႏွမ္းနဲ႔ အုန္းသီးကိုပဲ တ၀က္ေၾကာ္ျပီး ဆယ္ထားရတယ္။ က်န္တဲ့ ဆီထဲမွာ ခ်င္းကိုအရင္ ဆီသတ္ျပီးေတာ့မွ ေကာက္ညွင္းခ်က္ထားတာ ထည့္ေမႊ၊ ေကာက္ညွင္းအေစ့ေလးေတြ ေက်သြားေတာ့မွ မေၾကာ္ဘဲ ဖယ္ထားတဲ့ ေျမပဲ၊ ႏွမ္းနဲ႔ အုန္းသီးေတြကိုထည့္ပီးေမႊပါတယ္။ အခ်ဳိအငံျမည္းၿပီးရင္ ခ်ၿပီးေတာ့ ေၾကာ္ထားတဲ့ အေၾကာ္ဆံေလးေတြျဖဴးၿပီး စားရတာပါ .. အိမ္မွာေတာ့ ထိုးၿပီးသြားပါၿပီ၊ မနက္က်မွ ဘုရားကပ္မယ္တဲ့၊ ျမည္းေတာင္မျမည္းလိုက္ရဘူး။ :P )

7:30pm