အေဖ့ကဗ်ာ (၄)

က်မတို႔ငယ္ငယ္က အေမနဲ႔ အေဖရဲ႕ အ၀တ္အစားေတြထည့္တဲ့ ဗီရိုႀကီးေပၚမွာ ပစ္တိုင္းေထာင္အရုပ္ႀကီးတရုပ္ တင္ထားတာ မွတ္မိပါတယ္။ ပစ္တိုင္းေထာင္ႀကီးက ေတာ္ေတာ္ၾကီး ႀကီးပါတယ္။ ပန္းႏုေရာင္ ေဆးေရးထားတဲ့ မ်က္ႏွာေလးက ၿပံဳးတံု႔တံု႔နဲ႔ လွလည္း လွတယ္။ မ်က္ႏွာပတ္ပတ္လည္မွာ ပန္းပြင့္ေလးေတြနဲ႔ ျခံရံထားတယ္။ က်မတို႔ အိပ္ရာေပၚက လွမ္းၾကည့္ရင္ ပစ္တိုင္းေထာင္ႀကီးက အျမဲတမ္း ကိုယ့္ကို ျပံဳးျပေနသလိုပဲ။
အေဖက ဒီပစ္တိုင္းေထာင္ရုပ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီကေန႔ အေဖ့လက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတဲ့ အဲဒီကဗ်ာေလးကို စာအုပ္တအုပ္ရဲ႕ေရွ႕ လြတ္ေနတဲ့ စာမ်က္ႏွာမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ ….
***
ပစ္တိုင္းေထာင္

*ေျခလက္မပါ
မ်က္ႏွာလမင္း
လည္ပင္းပန္းကုံး
မ်က္လံုးေၾကာင္ေၾကာင္၊ ပစ္တိုင္းေထာင္။
*ေျခမပါလည္း
မတ္စြာတည့္တည့္၊ ေထာင္ႏိုင္၏။
* လက္မပါလည္း
ေဖးကာမယွက္၊ ေထာင္ႏိုင္လ်က္။
* ပစ္ကာ လွိမ့္ကာ၊ ဖန္ခါခါလည္း
လည္မွာပန္းကုံး၊ လွပတုန္း။
* ပစ္ကာလွိမ့္ကာ၊ ဖန္ခါခါလည္း
ၾကည္စြာမ်က္လံုး၊ ခပ္ျပံဳးျပံဳး
* ဇြဲႏွင့္မာန္ေဆာင္
ပစ္တိုင္းေထာင္ငဲ့
မေရွာင္ခက္ခဲ၊ သင့္အစြဲက
ျဖစ္ျမဲအမွန္၊ ေလာကဓံကို
တရံမေလွ်ာ့၊ စိတ္မေပ်ာ့သည္
ေၾကာ့ေမာ့အျမဲ၊ ေထာင္မတ္ဆဲတည့္။

2nd Feb; ‘74

***
အေဖက အဲဒီပစ္တုိင္းေထာင္ႀကီးကို အေမနဲ႔အတူ ေရႊတိဂံုဘုရားက ၀ယ္ခဲ့တာလို႔ ေျပာျပပါတယ္။
အေမက ပစ္တိုင္းေထာင္ရုပ္ကေလးေတြကို သိပ္သေဘာက် တတ္တယ္တဲ့။
က်မတို႔ ေဆာ့ကစား ဖ်က္ဆီးတတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ေတာ့မွ ပစ္တိုင္းေထာင္ၾကီးလည္း တစစီ ပ်က္စီး သြားခဲ့တယ္။
အေဖ့ရဲ႕ ပစ္တိုင္းေထာင္ ကဗ်ာေလးကို ဖတ္ၿပီး …
က်မသည္လည္း ပစ္တိုင္းေထာင္ကေလးလို ေလာကဓံရဲ႕ ရိုက္ပုတ္မႈေတြကို အျမဲျပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ ခံႏိုင္ရည္ရွိခ်င္လိုက္တာ … လို႔ စိတ္ထဲ ေတြးေနမိပါရဲ႕။
***