တတိယအၾကိမ္ေျမာက္ စိတ္ပ်က္ျခင္း

ဟင္းးးးးးးးးးး လို႔ သက္ျပင္းရွည္ၾကီးပဲ ခ်မိပါေတာ့တယ္၊
ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တတိယအၾကိမ္ေျမာက္ စိတ္ပ်က္ရျပန္ေပါ့။
ပထမအၾကိမ္ ညီလင္းဆက္ဘေလာ့က ေမဗလပ္ရဲ႕ ေ၀ဖန္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျဖစ္ၾကတဲ့ အျဖစ္အပ်က္။
ဒုတိယအၾကိမ္ ကိုသံလြင္ဘေလာ့မွာ လင္းလက္ၾကယ္စင္နာမည္ကိုသံုးျပီး လာဆဲရာက ျဖစ္ခဲ့တဲ့အျဖစ္အပ်က္။
တတိယအၾကိမ္ေတာ့ … ခုျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ “အလိုအပ္ဆံုး” ကိစၥပါပဲ။

ပထမအၾကိမ္ ညီလင္းဆက္ဟာ ဘေလာ့ကိုရပ္လိုက္တဲ့ထိ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္၊ ဒုတိယအၾကိမ္ ညစ္ညမ္းတဲ့ စကားလံုးေတြ ျမန္မာဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေပၚကို ေရာက္လာျပီး ပုဂၢိဳလ္ေရး တိုက္ခိုက္မႈေတြ ျဖစ္လာတယ္။
ဒီႏွစ္ၾကိမ္ဟာ ကိုယ္နဲ႔ တိုက္ရိုက္ မပတ္သက္ေပမဲ့ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ အဲဒီလို ျဖစ္ၾကတာကို စိတ္ထဲနည္းနည္းမွ မေကာင္းဘူး။
တတိယအၾကိမ္ကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔တိုက္ရိုက္ပတ္သက္ေနပါျပီ။ က်မက မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ေထာက္ျပလိုက္မိတဲ့ အေၾကာင္းအရာတခုေၾကာင့္ အက်ယ္အက်ယ္ မျငိမ္းဖြယ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါၿပီ။
တကယ္ေတာ့ က်မ စစခ်င္းေရးတဲ့ ပို႔စ္ (ေမတၱာရွင္တို႔၏ စိတ္ထား) မွာ က်မသေဘာထားေတြ အကုန္ပါျပီးသားပါ။ က်မရဲ႕ ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္အရ က်မေရြးခ်ယ္မႈကို တင္ျပခဲ့တာပါ။

က်မထပ္ေျပာပါရေစဦး။ က်မမွာ အုပ္စုရယ္လို႔ မရွိပါ။ ဘေလာ့ေလာကထဲ ေယာင္လည္လည္ ေရာက္လာတာလည္း မၾကာေသးပါဘူး။ ဘေလာ့ကို စလုပ္ျဖစ္တာကလည္း ညီလင္းဆက္နဲ႔ စေနရဲ႕ ဘေလာ့ကိုဖတ္ရလို႔ အားက်ျပီး လုပ္ျဖစ္တယ္လို႔ က်မ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်မ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း ရန္သူလို သေဘာမထားပါ။ ျမန္မာဘေလာ့ဂါအားလံုးဟာ က်မမိတ္ေဆြေတြခ်ည္းပါပဲ။ ျမန္မာဘေလာ့ေတြ ဖတ္ရတာ အသိပညာေတြ အလြန္တိုးပါတယ္။ က်မဖတ္တဲ့ဘေလာ့တိုင္းမွာ ကြန္မန္႔ေတြ မေရးျဖစ္သည့္တိုင္ ျမန္မာဘေလာ့ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အခ်ိန္ေပးၿပီး တေလးတစား အျမဲဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။

က်မဘေလာ့ေရးတယ္ဆိုတာ ၀ါသနာပါတဲ့အလုပ္တခုကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာလုပ္ေနျခင္း သက္သက္ပါပဲ။ က်မ အျပင္မွာ စာေရးရင္ အနည္းဆံုး လဖက္ရည္ဖိုးေလာက္ေတာ့ စာမူခ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မဘေလာ့မွာ ေရးရတာကို ပိုႏွစ္သက္မိတယ္။ က်မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တခါတရံ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေလးေတြ ေရးတယ္။ တခါတရံ ကိုယ္ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ေရးတယ္။ တခါတရံ ဗဟုသုတေတြ မွ်ေ၀တယ္။ ဒါေလာက္ပါပဲ။ က်မဟာ ကိုယ္ပိုင္အေတြးနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္အေရးကိုသာ ေရးတတ္ပါတယ္၊ ဘာသာျပန္ဖို႔ရာ တျခားဘာသာစကားလည္း ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္စြာ မကြၽမ္းက်င္ပါဘူး။ ကြၽမ္းက်င္တဲ့သူေတြ လုပ္တဲ့ အလုပ္ကိုလည္း က်မ အထင္ေသးျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။

အျမင္မတူမႈဆိုတာ ေနရာတိုင္းမွာ ရွိၾကပါတယ္။ ငါနဲ႔တသေဘာထဲ ျဖစ္ရမယ္ .. ငါေျပာတာမွ အမွန္လို႔လည္း က်မ မဆိုလိုပါဘူး။ ျဖစ္သင့္တာကို အက်ဳိးအေၾကာင္း ေထာက္ျပမိတာပါ။ ခုလို ကိစၥမ်ဳိးေတြျဖစ္လာေတာ့ က်မ ဘာသိလိုက္ရသလဲ ဆိုရင္ လူေတြဟာ ခ်ီးက်ဴးတာကို ခံႏိုင္ၾကတယ္၊ ေ၀ဖန္တာကို မခံႏိုင္ၾကဘူးဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္ရပါတယ္။ ဒါကို ညီလင္းဆက္လည္း သူ႔ဘေလာ့မွာခုလို ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။

“လူေတြစီကေန အမ်ားၾကီး သင္ယူလိုက္ရတယ္။ သူတို႔အေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴး စကား၊ ညႊန္းဆိုစကား ေၿပာတဲ႔အခါ မ်က္ႏွာ၀င္းပၿပီး တၿပံဳးၿပံဳး ၿဖစ္ေနတတ္ ၾကေပမယ္႔ ေ၀ဖန္မိရင္ေတာ႔ ရန္သူလို ဆက္ဆံ ခံရပါေရာ။ အဲဒီလို ေ၀ဖန္ေရးကို ဘာလို႔ အေကာင္းဘက္က မၿမင္ၾကတာလဲ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားတို႕နဲ႕ အၿပင္မွာလည္း မၿမင္ဖူးဘူး။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔လည္း ေတြ႕ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ နာမည္ၾကီးေအာင္ လုပ္ဖို႕လည္း ၿမန္မာၿပည္မွာ ေနေနတဲ႔ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က အပင္ေပၚ တင္ေပးၿပီးမွ ရိုက္ခ်တယ္လို႔ တစ္ေယာက္ေၿပာတယ္။ ထားပါေတာ႔။ ဒါေပမယ္႔ အပင္ေပၚ တက္မယ္ဆိုရင္ လက္ၿမဲဖို႔ေတာ႔ လိုပါလိမ္႔မယ္။ သူမ်ားေခၚတိုင္း လိုက္တာ နာမည္ မေကာင္းပါဘူး။ ကိုယ္က လက္မၿမဲရင္ ၿပဳတ္က်မွာပါပဲ။”

ဒါဟာ လူ႔သဘာ၀ ပါပဲ။ တကယ္တမ္း က်မရဲ႕ ေထာက္ျပမႈဟာ မွားေနရင္ … လြဲေနရင္ … တဖက္သားကို ေစာ္ကားသလို ျဖစ္ေနရင္ က်မအေနနဲ႔ ေတာင္းပန္ဖို႔ ၀န္မေလးပါဘူး။ က်မေျပာတာေတြ ေရးတာေတြ မွားေနရင္ လြဲေနရင္လည္း က်မကို ေထာက္ျပႏိုင္ပါတယ္၊ ေ၀ဖန္ႏိုင္ပါတယ္။ က်မဘက္က မွန္တယ္လို႔ ခိုင္လံုရင္ က်မ ခိုင္လံုစြာ ေျဖရွင္းမွာပါ၊ က်မဘက္က မွားေနရင္လည္း က်မ ၀န္ခံရဲတဲ့ သတၱိရွိပါတယ္။ ဘယ္သူမွ က်မဘက္ လာရပ္ေပးစရာ မလိုပါဘူး။ “အမွန္တရားသည္ အင္အား” ဆိုတဲ့စကားကိုျဖင့္ က်မႏွစ္ျခိဳက္စြာ လက္ခံထားပါတယ္။

“အစုရွိရင္ အမႈရွိတယ္” ဆိုတဲ့ စကားဟာ တကယ္ကိုမွန္ပါတယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာရယ္ တရုတ္ရယ္ အဂၤလိပ္ရယ္ မွ မဟုတ္ပါဘူး။ လူ ၃ေယာက္ ျဖစ္လာရင္ေတာင္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အျမင္ခ်င္းတူဖို႔ ခဲယဥ္းတာပဲ မဟုတ္လား။ ျမန္မာေတြမွ ေရြးျပီးခုလို ျဖစ္တယ္လို႔ က်မကေတာ့ မထင္ပါဘူး။ ဒါဟာ လူ႔အက်င့္၊ လူ႔စရိုက္၊ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ျဖတ္သန္းလာတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ျခင္းမတူၾကတဲ့အတြက္ အျမင္မတူၾကဘူးလို႔ပဲ ေတြးမိပါတယ္။

က်မ ဖိုရမ္ေတြကို ေရွာင္ျဖစ္သြားတာဟာ ဖိုရမ္မွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အျငင္းပြားတတ္ၾကလို႔ပါပဲ။ က်မ တတ္ႏိုင္သမွ် အက်ဳိးမရွိဘဲ အျငင္းမပြားခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အက်ဳိးရွိမယ္ဆိုရင္ … က်မက မွန္ေနတာ ေသခ်ာရင္ေတာ့ က်မ အားလံုးနဲ႔ တေယာက္လည္း ျငင္း၀ံ့ပါတယ္။ ျငင္းလည္း ျငင္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပလန္းနက္ဖိုရမ္က ယူသန္ေနးရွား ကိစၥမွာ အားလံုးက လက္ခံေနတဲ့ကိစၥကို က်မတေယာက္ထဲနီးပါး ဒုိင္ခံျပီးျငင္းခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အဲဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်မအက်ဳိးစီးပြားေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး။ တတ္လြန္းလို႔ ဆရာၾကီး ၀င္လုပ္တာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ မသိေသးတဲ့သူေတြ အမွားေတြကို အမွန္ထင္သြားရင္ အရမ္းအျပစ္ၾကီးမွာ စိုးလို႔ပါ။ ဒါဟာ က်မရဲ႕ အရင္းခံေစတနာပါ။ အျပစ္ဆိုတာဟာ လူမ်ဳိး ဘာသာ မေရြး အသက္အရြယ္ မေရြး အျဖဴအမဲ မေရြး ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ မေရြး ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥပါ။

အေကာင္း အဆိုး၊ အက်ဳိး အျပစ္ကို ဘယ္လို စံနဲ႔သတ္မွတ္သလဲ၊ ဘာနဲ႔တိုင္းတာသလဲ က်မကိုေမးရင္ က်မဟာ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္ ဗုဒၶရဲ႕ ေပတံ နဲ႔သာ တိုင္းတာသတ္မွတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ မွားမယ္လို႔ က်မေတာ့ လံုး၀မထင္ပါဘူး။

အခုေတာ့ က်မရဲ႕ ပို႔စ္တခုကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ပုဂၢိဳလ္ေရးတိုက္ခိုက္မႈေတြပါ ျဖစ္လာၾကၿပီ။ ဒီလိုေတြျဖစ္လာျပန္ေတာ့ က်မစိတ္ထဲ မခံႏိုင္တဲ့ စကားလံုးေတြ အဓိပၸါယ္မဲ့ စကားလံုးေတြ ပါလာလို႔ က်မကိုယ္တိုင္ ေဒါသသင့္တဲ့ စကားလံုးေတြ သံုးမိ ေျပာမိတယ္။ က်မ အျမဲေျပာေနက် …ေယာနိေသာ လည္း မထားႏိုင္ခဲ့ဘူး လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သံုးသပ္မိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဒီလို ျဖစ္ခဲ့ရလဲဆိုေတာ့ မွားမွာစိုးတဲ့ စိတ္တခုတည္း ေၾကာင့္ပါပဲ။ အခုေတာ့ က်မ စိတ္ပ်က္လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါျပီ။ အမ်ားညီရင္ ဤကို ကြၽဲဖတ္ တယ္ဆိုတဲ့ စကားပံုလိုပါပဲ။ ဤကို ကြၽဲပဲဖတ္ဖတ္ ႏြားပဲဖတ္ဖတ္ ဖတ္ခ်င္သလိုသာ ဖတ္ၾကပါေတာ့။
မွားခ်င္လည္း မွားၾကပါေစေတာ့။

မ်ဳိးေစ့မမွန္လို႔ အပင္မသန္ဘူးလို႔သာ မွတ္ယူလိုက္ပါေတာ့မယ္။
***
ေမတၱာျဖင့္ …

ေမဓာ၀ီ
28.1.07
2:00 pm

(စိတ္ပ်က္ေပမဲ့ ဘေလာ့ေရးျခင္းကို က်မကေတာ့ ရပ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ အေၾကာင္း ၄ ပါး ညီညြတ္ေနသေရြ႕ ဆက္လက္ ေရးေနအံုးမွာပါပဲ။ က်မႏွင့္ အျမင္တူသူ၊ အျမင္မတူသူ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)