Sunday, January 14, 2007

essay 7

ဤစာစုအတြက္ ၾကိဳတင္ေတာင္းပန္ခ်က္ … ။
ဇီးသီး ၏ စာလံုးေပါင္းအမွန္မွာ ဆီးသီးျဖစ္ေသာ္လည္း က်မအေနနဲ႔ ဇီးသီး ဟုသာ အသံထြက္အတိုင္း အားပါးတရ ေရးခ်င္ပါသျဖင့္ တပုဒ္လံုးရွိ ဆီးပင္ ဆီးသီးမ်ားကို ဇီးပင္ ဇီးသီးဟုသာ ေရးရျခင္းျဖစ္သည္ကား တခ်က္။
ေနာက္တခ်က္မွာ … တ်ာခ်င္း၊ ကာခ်င္း၊ လြမ္းခ်င္း စသည့္ ကဗ်ာအမ်ဳိးအစားေတြကို ‘ခ်င္း’ လို႔ စာလံုးေပါင္းပါမွ မွန္မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း က်မရဲ႕ “ဇီးသီးေကာက္တမ္းျခင္း” ကေတာ့ ကဗ်ာမဟုတ္ပါ၊ တမ္းျခင္း=တမ္းတျခင္း ဟူသည့္ အဓိပၸါယ္ျဖင့္ ေရးျခင္းသာျဖစ္ပါေၾကာင္း စာလံုးေပါင္းအမွားကို ၾကိဳတင္ ကာဗာလုပ္လိုက္ရပါသည္ရွင့္။

***
ဇီးသီးေကာက္ တမ္းျခင္း
***
အရင္ကလို ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ သူတို႔ ျခံေထာင့္က ဇီးပင္ႀကီး အသီးေတြ ေ၀ေနရွာေရာ့မည္။
အခုေတာ့ ျပီးခဲ့တဲ့ မိုးရာသီကပင္ ဒီဇီးပင္ႀကီး အရင္းနားမွ ခုတ္ခံလိုက္ရတာမို႔ ငုတ္တုိကေလးသာ က်န္ေတာ့၏။
ဒီဇီးပင္ႀကီးသက္တမ္းကလည္း မနည္းလွ။ သူလူမွန္းသိတတ္စ ေတာက္ေတာက္တက္တက္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားခ်ိန္ေလာက္ ကတည္းကပင္ ဇီးပင္ႀကီးကရွိေနႏွင့္ၿပီ။
သည္တုန္းကေတာ့ ဇီးပင္ပ်ဳိကေလးေပါ့။ သူ႔မိခင္ ဇီးပင္အိုႀကီးက သူတို႔ ျခံအေရွ႕ဘက္ ကားဂိုေဒါင္ထက္မွာ အုပ္မိုးလ်က္။ ဒီလိုရာသီဆို အသီးေတြ ျပြတ္ခဲေနေအာင္ သီးေနက်။

ဇီးပင္ထက္မွာ ဇီးကင္းေလးေတြ စထြက္ၿပီဆိုလွ်င္ျဖင့္ သူကေတာ့ ဇီးပင္ေအာက္မွာ ေမာ့ေတာ့ ေမာ့ေတာ့ လုပ္လို႔ေနျပီ။ ဇီးရြက္ဇီးခက္ အၾကိဳအၾကား ရြက္ပုန္းသီး မွည့္၀င္း၀င္း တလံုးတေလမ်ား ေတြ႕ရလို ေတြ႕ရျငားေပါ့။
တျဖည္းျဖည္း ဇီးသီးေလးေတြ မွည့္ခ်ိန္တန္လာရင္ေတာ့ ဇီးသီးအမွည့္ေတြရဲ႕ အေလးခ်ိန္ကို မခံႏိုင္သည့္ ညွာတံေသးေသးေလးေတြက ေလတိုက္တိုင္း တျဖဳတ္ျဖဳတ္ႏွင့္ ေျခြခ်ေပး၏။
ေၾကြက်လာေသာ ဇီးသီးေလးေတြကို သူတို႔ေမာင္ႏွမတေတြ အေျပးအလႊား လိုက္ေကာက္ေလ့ရွိၾကစျမဲ။

တခါတေလေတာ့လည္း ေလျငိမ္လို႔ ဇီးသီးတလံုးတေလမွ မေၾကြက်ႏိုင္သည့္အခါမ်ဳိးမွာ ဇီးပင္ၾကီးကို တုတ္ျဖင့္ထိုး၍ လႈပ္ခ်ၾကေသးသည္။ ဘယ္လိုပင္ေၾကြေၾကြ ေၾကြက်လာသည့္ ဇီးသီးေလးေတြကို လိုက္ေကာက္ျပီး မက္မက္စက္စက္ စားခဲ့ၾကပါ၏။ ဇီးသီးေလးေတြက ေသးေသးေလးေတြေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခ်ဳိသား။ ဇီးသီးခ်ဳိျပီဆိုမွျဖင့္ ပိုးေကာင္ေလးေတြကလည္း ဇီးသီးထဲ ဘယ္ပံု ဘယ္နည္း ေရာက္လာသည္ မသိ။ တခ်ဳိ႕ ဇီးသီးေတြထဲမွာ ပိုးေကာင္ေလးေတြ ရြစိ ရြစိႏွင့္။

သူ႔အမ တေယာက္ကေတာ့ ဇီးသီးစားရင္း ပိုးေကာင္ႏွင့္ တခါတိုးမိၿပီးကတည္းက ဇီးသီးကို တသက္လံုး ေ၀ရာမဏိ လိုက္သည္မွာ ယခုခ်ိန္ထိေအာင္ ဇီးယို ဇီးထုတ္ပင္မစားေတာ့။ သူကေတာ့ ပိုးပါလွ်င္ ဖယ္၊ ပိုးမပါလွ်င္ တြယ္ခဲ့ေသာ္လည္း သူ႔ဆရာတေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ ဇီးသီးထဲက ပိုးဟာ ဇီးသီးပဲ ဟု ယူဆကာ ဇီးသီးေရာ ပိုးပါ အျပတ္၀ါးစားျခင္းျဖင့္ ပိုးပါမပါ ၾကည့္ရေသာဒုကၡ ကင္းေ၀းလို႔ေန၏။

ဇီးပင္ ႏွစ္ပင္ ရွိစဥ္ကေတာ့ မနက္ခင္းဆိုလွ်င္ ေက်ာက္ကာလုပ္ ယြန္းျခင္းေတာင္းေလးႏွင့္ တလံုး၊ ပလပ္စတစ္ ဇကာကံုးေလးႏွင့္တခု ဇီးသီးေတြ ေကာက္လို႔ရခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း ကားဂိုေဒါင္ေနရာတြင္ အေဆာက္အဦအသစ္တခု ေဆာက္လိုက္သည့္အခါ ဇီးပင္အိုႀကီးအပါအ၀င္ တျခားအပင္ေတြပါ ပါသြားရရွာသည္။ ဇီးပင္အိုႀကီးက သူ၏ မ်ဳိးဆက္ ဇီးပင္ပ်ဳိေလးကို ခ်န္ထားခဲ့လို႔သာ ေတာ္ေသးသည္ဟု ဆိုရမည္။
က်န္ခဲ့သည့္ ဇီးပင္ပ်ဳိကေလးကေတာ့ သူ႔မိခင္၏တာ၀န္ ေက်ပြန္စြာျဖင့္ အခ်ိန္မွန္မွန္ပင္ ဇီးသီးခ်ဳိခ်ဳိေတြ သီးေပးစျမဲ။ သူတို႔ကလည္း အရင္လိုပင္ ဇီးပင္ေအာက္မွာ ဇီးသီးေကာက္ကာ တမက္တေမာ စားၾကစျမဲ။

သူတို႔တေတြ ဇီးသီးေကာက္ျပီး စားၾကသည့္အခါမ်ဳိးမွာ အေမက ဇီးသီးသယ္(သည္) မဗ်ဳိင္းပံုျပင္ကေလးကို ေျပာျပဖူးသည္။ ဘုရင္ရဲ့ေတာ္ေကာက္ျခင္း ခံလိုက္ရလို႔ မိဖုရားျဖစ္ၿပီး နန္းေတာ္ေရာက္ကာ ဘ၀ေမ့သြားေသာ ဇီးသီးသယ္မေလး အေၾကာင္း ဇီးသီးစားရင္း နားေထာင္ခဲ့ဖူးသည္။ ဇီးသီးသယ္မွ မိဖုရားျဖစ္ၿပီး ကိုယ္ေရာင္းခဲ့ဖူးတဲ့ ဇီးသီးကိုေတာင္ေမ့သြားလို႔ ဘုရင္က နန္းေတာ္မွ ႏွင္ထုတ္၊ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ဒံုရင္း ဒံုရင္းဇီးသီးသယ္ ျပန္ျဖစ္သြားေသာ မဗ်ဳိင္းကေလးကို အျမင္ကပ္ရမလို သနားရမလို ငယ္ငယ္က ခံစားခ်က္ေတြ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ခဲ့ရဖူးသည္။

ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ အတက္အက်ကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကသာ ဖန္တီးေပးႏိုင္တာပါပဲ … လို႔ ေတြးႏိုင္တဲ့ ခုလိုအရြယ္ ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဇီးသီးသယ္ မဗ်ဳိင္းကို အျမင္ကပ္တာ သနားတာထက္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မဗ်ဳိင္းျဖစ္ဖို႔က အေရးႀကီးတယ္ဟုသာ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ဆံုးမေနရၿပီ။

ခုေတာ့လည္း တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ေတြ ကုန္ဆံုးေျပာင္းလဲသြားၿပီး ဇီးပင္ေအာက္မွာ ဇီးသီးေတြ ေကာက္တဲ့ အရြယ္လည္း မဟုတ္ေတာ့။ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးေတြနဲ႔ လံုးခ်ာလည္ေနတဲ့ဘ၀မွာ ဇီးပင္ႀကီးကို တႏွစ္ေနလို႔မွ တခါပင္ သတိမရႏိုင္ေတာ့။ ဇီးသီးခ်ဳိခ်ဳိေသးေသးေလးေတြကိုလည္း မက္မက္ေမာေမာ မရွိလွေတာ့။ ဒီလိုႏွင့္ ဇီးပင္ႀကီးလည္း ျခံေထာင့္မွာ အထီးက်န္ခဲ့တာ ၾကာပါပေကာ။

ဒီႏွစ္မွ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိ ဇီးပင္ၾကီးကို တခုတ္တရ သတိရမိသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဇီးသီးေကာက္ခဲ့ၾကတာေတြ အေမေျပာျပတဲ့ ဇီးသီးသယ္ မဗ်ဳိင္းပံုျပင္ေတြကို တတမ္းတတ ျဖစ္မိသည္။
ထိုစဥ္တုန္းကလို ယြန္းျခင္းေတာင္းေလး ဆြဲကာ ဇီးပင္ေအာက္ ေျပးလႊားရင္း ေၾကြက်လာမည့္ ဇီးသီးေလးေတြ အလုအယက္ ေကာက္ခ်င္မိျပန္သည္။
သတိရ၍ ျခံေထာင့္မွာ သြားၾကည့္မိေတာ့ … ဇီးပင္ၾကီးက ငုတ္တိုသာက်န္ေတာ့၏။ ဟိုတေလာက မီးစက္ႏွင့္မလြတ္လို႔လားမသိ ခုတ္ခံလိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ပင္။

ဇီးပင္ငုတ္တိုၾကီးကို ၾကည့္ရင္း လူေတြဟာ ျပန္မရႏိုင္တာေတြကို ဘာေၾကာင့္မ်ား တခါတရံမွာ တမ္းတေနရပါလိမ့္ဟု မခ်င့္မရဲေတြးမိသည္။ အသီးေတြမေ၀ႏိုင္ရွာေတာ့ေသာ ဒီငုတ္တိုႀကီးသည္လည္း အခက္ အရြက္ အသီး အပြင့္ေတြ ျဖာျဖာေ၀ခဲ့ဖူးေသာ ဟိုစဥ္တခ်ိန္ကိုမ်ား သတိတရ တမ္းတေနေလေရာ့မလား … စဥ္းစားမိပါသည္။

သို႔တိုင္လ်က္ …
ငုတ္တိုသာ ရွိရွာေတာ့ေသာ ဒီဇီးပင္ၾကီးမွာ ရြက္ႏုသစ္ေလးေတြ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ထြက္ကာ စိမ္းစိုလို႔ ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရ၍ သူ႔စိတ္ထဲ ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္မိပါေတာ့သည္။
***
ေမဓာ၀ီ
13.1.07
11:31 am

3 comments:

ကလိုေစးထူး said...

ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တာကို တမ္းတတာေတာ့လဲ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး အမ... တကယ္ေတာ့ အသီးေတြ မေ၀ႏိုင္တဲ့ ငုတ္တိုၾကီးက ခ်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ မ်ိဳးေစ့ကေလးေတြကေန အသီးေတြ ေျမာက္မ်ားစြာ ေ၀ႏိုင္တဲ့ ဇီးပင္ၾကီးေျမာက္ျမားစြာ ေပါက္လာႏိုင္တယ္လို႔ က်ေနာ္ေတာ့ ေမွ်ာ္မွန္းမိတယ္..ယုံၾကည္မိတယ္.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါဗ်ာ ငုတ္တိုပဲရိွေနေသးတာေတာင္ ရြက္ႏုသစ္ေလးေတြ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ထြက္ေနေသးတာကိုက အားတက္စရာပဲေပါ့..

Anonymous said...

အစားထိုးမရတဲ့ တမ္းတျခင္းလား။ မ်ဳိးဆက္ရြက္ႏုကို ျမင္ရလို႕ တမ္းျခင္းလား မေမဓာ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မဗ်ဳိင္းက သူဇာတ္ေၾကာင္းနဲ႕ ျဖစ္သလို ၾကားခံျဖစ္သြားတဲ့ ဇီးပင္ကေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အျပစ္ျမင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ လွပေစခဲ့တဲ့ ကေလးကအစ လူႀကီးထိတုိင္ အမွတ္ရေစမယ့္ အရာကို လူေတြက ဖန္တီးၿပီး လူေတြပဲ ျပန္ဖ်က္ဆီးၾကတာကေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူးေပါ့ေနာ္။

ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ မေမဓာ ငုတ္တိုကေန ေမြးဖြားလာမယ့္ အရြက္ႏုကေနတဆင့္ ပင္ပ်ဳိေတြ ထပ္ျဖစ္လာႏုိင္သလို ပင္ပ်ဳိကေန ဇီးပင္ႀကီးေတြ ျဖစ္လာမယ့္ တာ၀န္ကို သူတို႕ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ေအာင္ လူေတြကပဲ စြမ္းေဆာင္ဖို႕ လိုမယ္ထင္တယ္ေနာ္...

မေမဓာလို ကေလးဘ၀ကို ေနာက္ထပ္ ကေလးဘ၀ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာက ဇီးသီးနဲ႕ ဆီးသီးသည္ မဗ်ဳိင္းအေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္ လက္ဆင့္ကမ္း သိႏုိင္ၾကမလဲဆုိတာ တမ္းျခင္းမဟုတ္တာေတာင္မွ ေမွ်ာ္မွန္းမိပါတယ္ဗ်ာ။

ခြန္ေအာင္

yangonthar said...

အစ္မေမ ကြ်န္ေတာ္ မေရာက္ျဖစ္တာ သုံးရက္ ရွိျပီ .... စာေတြဖတ္မယ္ ဖတ္မယ္နဲ ့.... အစ္မ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္ ..... အဆင္ေျပတယ္ဟုတ္ ..... ဆီးသီးေကာက္ တမ္းျခင္း ေလးကုိ ဖတ္ရင္း ေတြးမိတာေတြ အမ်ားသားအစ္မေရ .... အေမေျပာတဲ့ အိပ္ရာဝင္ပုံျပင္ေတြ ... ငယ္ဘဝကုိ လည္း ျပန္ေျပာင္းသတိရမိပါတယ္ .... ဒါေပမယ့္ အစ္မရယ္ ကုိယ္က သတိရလုိ ့ခဏေလး အဲဒီ ပတ္ဝန္းက်င္ေလးကုိ ျပန္ေရာက္သြား မိတယ္ အဲဒီ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ ့ ကြ်န္ေတာ္ အံ မက်ေတာ့ဘူး ကြ်န္ေတာ္ ေပ်ာ္ခဲ့ တာေတြ အဲဒီ အခ်ိန္က ေတြးခဲ့တာေတြဟာ ေျပာင္း ျပန္ျဖစ္လုမတတ္ျဖစ္ေနျပီ ..... ကြ်န္ေတာ္ ေျပာင္းလဲ သြားတာျဖစ္မယ္ထင္တယ္ .... ရင့္က်က္သြားတာေတာ့ မျဖစ္တန္ရာဘူးေနာ္ ......ငုတ္ တုိပဲ က်န္ေနတဲ ့ဆီးသီးပင္အုိမွာ အတက္ အရြက္ အခက္ေတြ စုိေျပေနတာ ကုိ ၾကည့္ျပီး ပီတိျဖစ္ခ်င္ေနမိတယ္ ....
ေလးစားလွ်က္
ရန္ကုန္သား
အဆင္ေျပပါေစ :))))