essay 4

မေန႔ ညက မိုးအရမ္းရြာတယ္။ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေလေတြလဲ တိုက္တယ္။
ေလက တ၀ီ၀ီ အသံေပးျပီး တိုက္တာ တခါမွ မၾကံဳဖူးဘူး။ မွန္ျပတင္းကေနျပီး အျပင္ကိုၾကည့္ရတာ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားထဲက ေလမုန္တိုင္းတုိက္တဲ့ ဇာတ္၀င္ခန္းတခုကို ၾကည့္ေနရသလိုပဲ။
မီးလဲ ျပတ္သြားတာနဲ႔ ဘာမွလုပ္စရာမရွိဘဲ ျပတင္းေပါက္က အျပင္ကို ထိုင္ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
လမ္းမေပၚမွာလဲ ေရေတြေဖြးလို႔ .. ကားတခ်ဳိ႕လဲ ဆက္မသြားႏိုင္ဘဲ ရပ္လို႔။ သစ္ပင္ေတြလဲ သြက္သြက္ခါေအာင္ ယိမ္းထိုးလို႔။ မိုးေတြကလဲ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းနဲ႔ျခိမ္း .. လွ်ပ္ေတြကလဲ အဆက္မျပတ္ ျပက္၊
မိုးနည္းနည္းစဲျပီး ေလျငိမ္သြားေတာ့ မီးသတ္ကားေတြ ဆက္တိုက္ အိမ္ေရွ႕လမ္းမက ျဖတ္သြားတယ္။ ဘယ္မွာ ဘာေတြျဖစ္တယ္မသိ။ အားလံုးေဘးကင္းဖို႔ ဆုေတာင္းရံုသာတတ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဆုေတာင္းေနရင္းနဲ႔ ျပီးခဲ့တဲ့ မိုးဦးက်စ (ေမလ) တုန္းက တိုက္သြားတဲ့ မာလာ မုန္တိုင္းကို ျပန္အမွတ္ရမိတယ္။ အဲဒီမုန္တိုင္းျပီးေတာ့ ‘မုန္တိုင္းအလြန္’ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ အက္ေဆးတပုဒ္ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ အဲဒီအက္ေဆးေလးကို တင္လိုက္ပါတယ္။
မုန္တိုင္းေတြ ဘယ္လိုထန္ထန္ ..ေနာက္ဆံုးေတာ့ သာယာတဲ့ေန႔သစ္တေန႔ကို ေရာက္ရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္မိပါရဲ႕။
***
မုန္တိုင္းအလြန္
***
ေရဒီယို နဲ႔ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ မုန္တိုင္းသတင္းေၾကျငာခ်က္ေတြ ဆက္တိုက္ထုတ္လႊင့္ေနသည္။
ပတ္၀န္းက်င္ဟာ တျဖည္းျဖည္းအံု႔ဆိုင္းလာျပီး ေလတိုက္ခတ္ႏႈန္းက တျဖည္းျဖည္းၾကမ္းလာ၏။
ေကာင္းကင္က နီေမွာင္ေမွာင္အေရာင္ သမ္းေနျပီး တခ်က္တခ်က္ လ်ွပ္အျပက္မွာ လင္းခနဲ လက္ခနဲ။
အိပ္တန္းတက္မယ့္ ငွက္တအုပ္လည္း ခပ္သုတ္သုတ္ ပ်ံသန္းေနၾကျပီ။
သူတို႔ သိုက္ျမံဳဆီပဲ ပ်ံၾကတာလား .. တျခားခိုနားရာ ေနရာပဲရွာေနၾကသလား၊
သူတို႔အတြက္ လံုျခံဳသည့္ေနရာေရာ .. ရွိပါရဲ႕လား။
အိပ္တန္းတက္ ငွက္ေတြကိုၾကည့္ရင္း အိမ္ေခါင္းရင္းက ကံ့ေကာ္ပင္ထက္မွာ အသိုက္ေဆာက္ေနသည့္ ငွက္မေလးကို သတိရလိုက္မိသည္။ သူလည္း ခုဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္။
ျမက္ေျခာက္ပင္မ်ား သစ္ကိုင္းေျခာက္ေသးေသးမႊားမႊားမ်ားကို ကိုက္ကာ ပ်ံခ်ီသန္းခ်ီ ႏွင့္ တေန႔ခင္းလံုး ဒင္းအလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့တာ။ ခုလိုအခ်ိန္မွာ သူ႔အသိုက္အျမံဳေလးက ဒီမုန္တိုင္းဒဏ္ကို ခံႏိုင္ရည္ရွိပါ့မလား။

သစ္ပင္ေတြက ယိမ္းထိုးလႈပ္ရွားေနၾကျပီ။
မိုးကသည္းသည္ထက္သည္းလာသည္။
ေလကလည္း ထန္သည္ထက္ ထန္လို႔။
ေကာင္းကင္မွာေတာ့ ေမွာင္အတိက်သြားေလျပီ။
ဒီမိုး ဒီေလက သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြသာမက သစ္ရြက္စိမ္းေတြ သစ္ကိုင္းၾကီးေတြကိုပါ ျပတ္ထြက္ က်ဳိးထြက္ေအာင္ တိုက္ခတ္ပံု ျပင္းလွသည္။
ေလတိုက္သံတေ၀ါေ၀ါ .. မိုးရြာသံတ၀ုန္း၀ုန္း .. မိုးထစ္ခ်ဳန္းသံခပ္အုပ္အုပ္ ..
ဒီၾကားထဲ တခါတရံ ပစ္လိုက္ေသာ မိုးၾကိဳးသံ တဂ်ိန္းဂ်ိန္း .. သစ္ပင္ေတြယိမ္းထိုးသံ ..
သစ္ကိုင္းေတြ က်ဳိးက်သံ .. ။
မုန္တိုင္းရဲ႕အသံက ေျခာက္ျခားဖြယ္ပင္ ေကာင္းလြန္းေနေတာ့သည္။
တံခါးေတြအားလံုးပိတ္ထားေသာ္လည္း အသံေတြၾကားေနရ၏။
မုန္တိုင္းသံ အျပင္ .. သတၱ၀ါေလးေတြ ကယ္ပါ ယူပါ ဟု ေအာ္ေနၾကသည့္အလား နားမွာ ၾကားေယာင္မိသည္။
အိမ္ေျခယာမဲ့သူမ်ား .. အိမ္ေျခမခိုင္ခံ့သူမ်ား .. မုန္တိုင္းနဲ႔ တိုက္ရိုက္ထိေတြ႕ရမည့္သူမ်ား ..
ပင္လယ္ျပင္ ..ျမစ္ျပင္ ..ေတာထဲ ေတာင္ထဲလို အမွီအခိုကင္းရာ ေနရာမ်ဳိး ေရာက္ေနၾကမည့္သူမ်ား .. ငွက္ကေလးေတြလို လံုျခံဳမႈမရွိသူမ်ား .. ။
ထိုသူတို႔၏ ေအာ္သံမ်ား နားထဲမွာ ၾကားေနရသလို .. ။
သတၱ၀ါေတြ ..ေဘးကင္းၾကပါေစ ..
မုန္တိုင္းက ျမန္ျမန္လြန္ေျမာက္ပါေစ .. ဟု ဆုေတာင္းရံုသာ တတ္ႏိုင္ေတာ့သည္ေလ။
***
ခုေတာ့လည္း မေန့တုန္းက ေလျပင္းမုန္တိုင္းမတိုက္ခတ္ခဲ့သလို ပတ္၀န္းက်င္ဟာ ေနသားတက် စိမ္းစိုလို့။
သစ္ပင္ေတြ သစ္ရြက္ေတြလည္း အက္်ီအသစ္၀တ္ထားသူေတြလို လတ္ဆတ္ လန္းဆန္းလို့။
တိမ္ေတြၾကားမွာ သာေနတဲ့ ေနေရာင္ဟာလည္း ၀ါလြင္ေတာက္ပလို့။

မိုးေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတြက ဟိုတဆုပ္ .. ဒီတဆုပ္ ..ေလအေ၀ွ႕မွာ တအိအိ လြင့္ေမ်ာ ေနၾကသည္။
အိမ္ေရွ႕အုတ္တံတိုင္းစည္းရိုးကို ခပ္ယိုင္ယိုင္မွီျပီး ရွင္သန္ေနဆဲ မန္က်ည္းပင္ၾကီးရဲ႕ အစိမ္းရင့္ေရာင္ အရြက္စိပ္စိပ္ေတြ တလြန္႔လြန္႔ လႈပ္ရွားေနပံုကိုၾကည့္ရသည္မွာ ျငိမ္းခ်မ္းလြန္းလွ၏။
တေႏြလံုး ပူေလာင္ခဲ့တဲ့ ကမၻာေျမၾကီးေပၚကို အျငိဳးတၾကီး ရြာခ်ထားတဲ့ မိုးစက္ေတြဟာ ေျခာက္ကပ္ အက္ကြဲစျပဳေနတဲ့ ေျမျပင္ကို ေခၽြးသိပ္ေပးထားၾကလို့ ေျမၾကီးဟာလည္း ေသေသ၀ပ္၀ပ္ နဲ့ရွိေနေလရဲ့။
မနက္ေစာေစာက ဟိုတကြက္ ဒီတကြက္နဲ့ လမ္းေပၚတင္က်န္ေနတဲ့ မိုးေရအိုင္ငယ္ေလးေတြလည္း ေနေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္မွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာက္ကုန္ၾကျပီ။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေဆးရံု၀င္းရဲ့ ျမက္ခင္းဟာ.. အစိမ္းေရာင္ ကတၱီပါေကာ္ေဇာတခ်ပ္ကို ျဖန့္ခင္းထားသည့္ ႏွယ္ ျပန့္ျပဴး စိမ္းလန္းလို႔ေန၏။
မုန္တိုင္းအလြန္ ရာသီဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ေတာင္လွပေနရတာလဲ ..
***
မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ကံ့ေကာ္ပင္၊ မန္က်ည္းပင္၊ သရက္ပင္မ်ားမွ က်ဳိးက်ေနေသာ သစ္ကိုင္းမ်ားအား ရွင္းရန္ ျခံထဲသို႔ ဆင္းခဲ့သည္။
ေျမေပၚမွာ သစ္ကိုင္းေတြ သစ္ရြက္ေတြပြစာက်ဲေန၏။
သင္းပ်ံ႔ပ်ံ႕ ရနံ႕ကို ရွဴရိႈက္မိသျဖင့္ ၀န္းက်င္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ..
သစ္ပင္ၾကီးမ်ား၏ေလာင္းရိပ္မွလြတ္ရာ ေျမလြတ္မွာ အုတ္ေဘာင္ေလးႏွင့္စိုက္ထားေသာ စပယ္ပင္ေလးမွ အျဖဴေရာင္ စပယ္ပန္းေလးတပြင့္ .. ။
ပန္းပြင့္ေလးကို ႏွစ္ျခိဳက္ျမတ္ႏိုးစြာ ၾကည့္ေနဆဲ .. မ်က္စိေရွ႕မွာ ငွက္တေကာင္ ပ်ံသြားတာကို ရိပ္ခနဲျမင္လိုက္သျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသိုက္ရွင္ ငွက္မေလး။
သူ႔အသိုက္ကား မရွိေတာ့ေခ်။ သုိ႔ေသာ္ ..
ထင္းရူးပင္မွ ရြက္မ်ွင္ကေလးတခုကို ကိုက္ခ်ီျပီး ကံ့ေကာ္ပင္ၾကီးထက္သို႔ ပ်ံတက္သြားသည္။
ခဏအၾကာ ဆင္းလာျပန္၏။
ပ်ံတက္လိုက္ .. ပ်ံဆင္းလိုက္ ..
သူ .. အသိုက္ျပန္ေဆာက္ေနေလျပီ။
***
အံ့ၾသစရာေတာ့မဟုတ္ပါ .. ။
မုန္တိုင္းသည္ သစ္ပင္မ်ား သစ္ကိုင္းမ်ားကို ခ်ဳိးဖ်က္ႏိုင္ေသာ္လည္း ပြင့္လန္းလာမည့္ စပယ္ဖူးေလးေတြ ကိုေတာ့ တားႏိုင္စြမ္းမရွိ။
မုန္တိုင္းသည္ ငွက္ကေလးေတြ၏ သိုက္ျမံဳမ်ားစြာကို ဖ်က္ဆီးပစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း သူတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ကို ကား ဖ်က္ဆီးႏိုင္စြမ္းမရွိပါေပ။
***
သဘာ၀ေဘးအႏၲရာယ္ျဖစ္ေသာ မုန္တိုင္းကို ေရွာင္လႊဲလို႔မရသည္မွာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ..
ေလျပင္း၏ ေနာက္တြင္ ေလေျပညင္းလာမည္။
မုန္တိုင္း၏ေနာက္တြင္ ရွင္ေနမင္းသာမည္။
ေလျပင္းကား အျမဲတမ္း မတိုက္ခတ္ႏိုင္ပါ။
မုန္တိုင္းလည္း အျမဲတမ္း မက်ေရာက္ႏိုင္ပါ။
မုန္တိုင္းလြန္လ်ွင္ေတာ့ .. တေလာကလံုး သာယာမွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ေပေတာ့သည္တကား။
***
(ေမဓာ၀ီ)
၁၈.၅.၀၆