ေခတ္သစ္ေ၀ါဟာရ

အတင္နဲ႔ အခ်
***
မေန႔ကသတင္းတခုၾကားရတယ္။ အဲဒီသတင္းကေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အမည္မဲ့အရပ္တခုမွာ ေရႊတိဂံုဘုရားနဲ႔ အလားသ႑ာန္တူတဲ့ ေစတီတဆူတည္မလို႔ပါတဲ့။ ေစတီကို တည္မဲ့ေျမက .. ဖို႔ေျမတဲ့။ ဖို႔ေျမေပၚမွာ ေရႊတိဂံုဘုရားေလာက္နီးနီးဥာဏ္ေတာ္ျမင့္မားတဲ့ ေစတီတဆူကိုတည္မယ္ေပါ့။ ဘုရားတည္တာက အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ တည္မဲ့ ဘုရားဒကာေတြနဲ႔ ပိသုကာေတြ သီလရွိဖို႔ အေရးႀကီးတဲ့အျပင္ သာမန္ လမ္းေဖာက္ တံတားေဆာက္သလို ပစၥည္းေတြခိုဟယ္ကပ္ဟယ္ လုပ္ရင္ေတာ့ ဘုရားေတာ့ ဒုကၡပါဘဲလို႔ေတြးမိတယ္။
‘အိမ္ေထာင္မႈ ဘုရားတည္ ေဆးမင္ရည္စုတ္ထိုး’ ဆိုတဲ့စကားလဲရွိသားပဲ။ မတည္ခင္က ေသခ်ာေတာ့ စဥ္းစားၾကသင့္ပါတယ္။ ေတာ္ၾကာ ‘တည္မိတဲ့ဘုရား လင္းတပဲ နားနား’ ဆိုသလို ျဖစ္ကုန္မွျဖင့္ မေကာင္းဘူး။
အဲဒါက တက႑ေပါ့ေလ ..ေျပာလိုရင္းက ..
အဲဒီေစတီအတြက္ အုတ္ျမစ္ခ် အခန္းအနားကို ‘ပႏၷက္တင္မဂၤလာ’ လို႔ သံုးႏႈန္းတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
အားလံုးသိေတာ္မူတဲ့အတိုင္း ပႏၷက္ဆိုတာ အုတ္ျမစ္ပဲ၊ foundation ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ပႏၷက္ဆိုတာ ‘ခ်’ ရတာပဲ၊ ‘တင္’ လို႔မွ မရတာ .. ။ ပႏၷက္ခ်တယ္လို႔ပဲ တသက္လံုးက သံုးေနက် .. ပႏၷက္တင္တယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုၾကီးတုန္းလို႔ စိတ္ထဲျဖစ္မိတယ္။
ေ၀ါဟာရတခုကို မသံုးလိုတာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ၾကီးသြားသံုးေတာ့ ၾကားရသူေတြမွာ နားလည္ရေတြခက္ .. မ်က္စိေတြလဲ လည္လို႔။

အင္း ..ျမန္မာေ၀ါဟာရ စကားလံုးေတြလဲ ဒီေခတ္က်မွေျပာင္းတိ ေျပာင္းျပန္ေတြ ျဖစ္ကုန္ပါပေကာ ..
ေနာက္ဆို ..ေရစက္ခ် .. အမွ်ေ၀ ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကိုလည္း .. ‘ခ်’ ပါလို႔ မသံုးခ်င္ရင္ .. ‘ေရစက္တင္’ လို႔မ်ားသံုးမလားမသိ၊ ေရစက္တင္ ဆိုရင္ ေရေမာ္တာပဲ တင္သလုိလို .. နားေထြးကုန္ရင္ဒုကၡ..။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စဥ္းစားၾကည့္ျပီး ေရစက္ခ် အမွ်ေ၀ လို႔မသံုးဘဲ ..ေရစက္သြန္းျဖန္း အမွ်အတန္းေပးေ၀ လို႔ သံုးရရင္ မေကာင္းဘူးလားလို႔ တထြာမျပည့္တျပည့္ဥာဏ္ေလးနဲ႔ ေတြးေနမိပါတယ္။
***