ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္မွာ ..

ဆံပင္အရွည္ထားမယ္စိတ္ကူးနဲ႔ မညွပ္ဘဲထားတဲ့ ဆံပင္လဲ ညွင္းသိုးသိုးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ မေနတတ္ေတာ့လို႔ ဒီမနက္ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ကိုသြားခဲ့တယ္။
ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ညွပ္မဲ့ခံုေပၚထိုင္ရင္း ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ ေရွ႕တည့္တည့္က မွန္ထဲ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္မေနခ်င္လို႔ ဂ်ာနယ္အေဟာင္းတေစာင္ယူဖတ္ရင္း ဆံပင္ညွပ္ခံေနလိုက္တယ္။
ဂ်ာနယ္က ၾသဂုတ္လထုတ္ နံနက္ခင္းဂ်ာနယ္ပါ။ ဂ်ာနယ္အေဟာင္းမို႔ သတင္းေတြက ေဟာင္းေနေပမဲ့ ေဆာင္းပါးေတြကေတာ့ မဖတ္ရေသးရင္ အသစ္ပဲေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဟိုလွန္ဒီလွန္ဖတ္ရင္း မင္းသားႀကီး၀င္းျမင့္ ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကိုဖတ္လိုက္မိတယ္။ ၾကံဳခဲ့ရဘ၀အေထြေထြဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ပါ။ ေရွးျဖစ္ေဟာင္းေတြ ျပန္ေရးထားတာေပါ့။
မင္းသားႀကီး၀င္းျမင့္က ရႈမ၀မဂၢဇင္းအတြက္ ဖဆပလေခတ္က သူေတာင္းစားေတြအေၾကာင္းေဆာင္းပါးေရးဖို႔ သူေတာင္းစားအင္တာဗ်ဴးထြက္ပါသတဲ့။ သူနဲ႔အတူလိုက္ဗ်ဴးတဲ့သူကေတာ့ ဂီတလုလင္ေမာင္ကိုကိုပါ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘူတာႀကီး ခံုးတံတားနားက ကိုယ္ေရျပားေရာဂါသည္သူေတာင္းစားနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ဗ်ဴးၾကတယ္တဲ့။
‘ဘာလို႔ ၾကည့္ျမင္တိုင္က ကိုယ္ေရျပားေရာဂါသည္ေဆးရံုမွာ သြားမကုလဲ’ ဆိုေတာ့ သူေတာင္းစားက
သြားလဲ မထူးဘူး .. သူ႔ေရာဂါက ကုလို႔မရတဲ့ အစိုနာ ဆိုေတာ့ ကုလဲ ေပ်ာက္မွာမဟုတ္ဖူး .. ဒီေတာ့ ေဆးရံုေပၚမွာ ေရႊဖရံုသီးျပဳတ္နဲ႔ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္စားျပီး ေဆးကုမေနခ်င္ပါဘူး၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တို႔ ဒန္ေပါက္တို႔ ကိုယ္စားခ်င္တာ စားျပီးပဲ ေတာင္းစားေတာ့မယ္ .. လို႔ ျပန္ေျဖသတဲ့။
ဒါနဲ႔ ဗ်ဴးဆရာေတြက တေန႔ကိုဘယ္ေလာက္ရလဲ ဆက္ေမးေတာ့ တဆယ္၊ ဆယ့္ငါးက်ပ္ေလာက္ရတယ္ တဲ့။ အဲဒီေခတ္ (ဖဆပလေခတ္) က တေန႔ တဆယ္ - ဆယ့္ငါးက်ပ္ဆို မနည္းပါဘူး။
ညဆို .. သူက ဘီယာဆိုင္ေတာင္ ထိုင္ေသးတယ္ဆိုပဲ။ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္ျပီး သူေျပာပံုက
‘ေန႔ခင္းဘက္သာ ေတာင္းစားရတာဆိုေတာ့ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္၀တ္ရတာ၊ ညဆို ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္၊ ရွပ္အကၤ်ီ၊ အယ္လ္ပတ္ကားတိုက္ပံုနဲ႔ အက်အန၀တ္ျပီးဆိုင္ထဲ၀င္သြားရင္ .. လာပါဆရာ ၾကြပါ လို႔ ျပာျပာသလဲ ၾကိဳၾကတာပဲ။’ သူ ကိုယ္ေရျပားေရာဂါရွိတာလဲ အေပၚယံအ၀တ္ေတြနဲ႔ ဖံုးသြားတယ္ေပါ့ေလ။
ဒါ့အျပင္ သူက ရုပ္ရွင္ၾကိဳက္သူျဖစ္ေလေတာ့ တပတ္တခါ ရုပ္ရွင္ကားလဲတိုင္း ၾကည့္ပါေသးတယ္တဲ့။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္လဲ အထူးတန္း (၄ က်ပ္တန္း) ကမွ ၾကည့္တယ္ဆိုပဲ။ ကိုယ့္ခံုေဘးမွာ မိန္းကေလးထိုင္တာနဲ႔တုိးရင္ မေတာ္တဆလိုလိုနဲ႔ အသားခ်င္း ထိခြင့္ရေသးတယ္ .. တဲ့ေလ။ သူတို႔ ကိုယ္ေရေရာဂါရွိေနတာလဲ ေမွာင္ေနေတာ့ ဘယ္သူကသိမွာလဲ ေပါ့။ အဲဒီလိုေရာဂါသည္ဆုိရင္ ကိုယ္နံ႔က ျပင္းေလေတာ့ အနံ႔ဆိုးမထြက္ရေအာင္ အီးဗနင္းအင္ပဲရစ္ ေရေမႊးေတြ ဆြတ္သြားတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။
တိုေနတဲ့ ေျခေထာက္ေလးေတြလည္း ရွဴးဖိနပ္စီးထားလိုက္ေတာ့ မျမင္ရေတာ့ဘူးတဲ့။ ေန႔ဘက္မွာ သူေတာင္းစားေပမဲ့ ညက်ေတာ့ သူေဌးဂိုက္နဲ႔ေပါ့။
တေန႔ ဆယ့္ေလးငါးက်ပ္ ရေနတဲ့ သူတို႔အဖို႔ ပိုက္ဆံေတာင္ စုႏိုင္ပါေသးတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေလာကမွာလဲ ၾကီးႏိုင္ငယ္ညွဥ္း ရွိတာမို႔ ပိုက္ဆံအတိုင္းစုလို႔မျဖစ္တာေၾကာင့္ ေရႊတိုေရႊစေလးေတြ၀ယ္ျပီး အေပါင္ဆိုင္မွာ သြားထားထားရတယ္တဲ့။ သူတို႔လက္ထဲ ကိုင္ထားတာက အေပါင္လက္မွတ္ေတြပဲ လို႔ေျပာတယ္။ သူတို႔အိတ္ထဲက အေပါင္လက္မွတ္ေတြကိုေတာ့ ဘယ္သူကမွ လာမလုပါဘူး .. တဲ့။
ပြဲလမ္းသဘင္သြားဖို႔ရွိမွ အေပါင္ဆိုင္ကေန ေရႊေတြဘာေတြသြားေရြးျပီး ၀တ္တယ္။
စကားေျပာၾကရင္း သူေတာင္းစားက ဗ်ဴးဆရာႏွစ္ေယာက္ကို ဘလက္ခ္အန္၀ိႈက္ စီးကရက္တည္ေတာ့ .. ဗ်ဴးဆရာႏွစ္ေယာက္က ၾကည့္ျပီး စီးကရက္ကလဲအေကာင္းစား၊ ျပီးေတာ့ ဗူးကလဲ အလိ္ပ္ငါးဆယ္၀င္ သံဗူးနဲ႔ဆိုေတာ့ .. အံ့ၾသၾကတယ္။
‘ကြၽန္ေတာ္တို႔လိုေရာဂါသည္ေတြက ကိုယ္ေငြ႕ပ်ံတယ္၊ စကၠဴဗူးဆိုရင္ စိုျပီး ပ်က္စီးႏိုင္တာေၾကာင့္ သံဗူးနဲ႔ပဲ ၀ယ္ေသာက္ရတာ’ လို႔ သူက ရွင္းျပတယ္။ ‘သၾကားလံုးဆိုလဲ ဖန္ပုလင္းနဲ႔ေရာင္းတဲ့ သၾကားလံုးပဲ၀ယ္စားတယ္’ လို႔ ေျပာျပီး သၾကားလံုးပုလင္းေလးထုတ္ျပေတာ့ ဗ်ဴးဆရာႏွစ္ေယာက္ ပိုအံ့ၾသၾကရတယ္တဲ့။
ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ အဲဒီသၾကားလံုးပုလင္းက ေတာ္ရံုတန္ရံုလမ္းေဘးဆိုင္မွာ၀ယ္လို႔ရတာမဟုတ္ဖူးတဲ့။ ရိုးလ္တိုက္လိုမ်ဳိးေနရာမွာသာ တင္ေရာင္းတဲ့ ပစၥည္းမ်ဳိးျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ .. တဲ့။
ဒီေဆာင္းပါးဖတ္ျပီး ျပည္ေတာ္သာေခတ္က သူေတာင္းစားေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္အဆင့္ျမင့္ပါေပစြ လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်မိတယ္။
အင္း .. ဒီေခတ္က သူေတာင္းစားေတြေရာ .. ဘယ္လိုပါလိမ့္လို႔ေတြးမိရင္း .. ထိုင္ေနက်လဖက္ရည္ဆိုင္မွာ လာလာေတာင္းေနတဲ့ သူေတြကို ဗ်ဴးၾကည့္ရေကာင္းႏိုးႏိုး စဥ္းစားေနမိတယ္။
***
စဥ္းစားတာရပ္ျပီး မွန္ထဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆံပင္ညွပ္ဆရာမ ညွပ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ညွပ္လိုက္တာ ဆံပင္ေတာင္ အေတာ္တိုနံ႔နံ႔ ျဖစ္သြားျပီ။
***