က်ီးကန္း ႏွင့္ ထန္းသီး

မေတာ္တဆျဖစ္ျခင္း (accident) ဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာမွာ မရွိဘူးဆိုျပီး ဆရာတေယာက္က ေျပာဖူးပါတယ္။ ျဖစ္ရပ္တခုဟာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ဳိးျဖစ္တာခ်ည္းပဲ၊ အလကားေနရင္း ျဖစ္ခ်င္လို႔ ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ေၾကာင္း-က်ဳိး ဆက္ႏြယ္ေနတယ္လို႔ ဆရာက ဆိုလိုခ်င္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ ေန႔စဥ္ အရပ္ထဲမွာေတာ့ မေတာ္တဆ ျဖစ္တယ္ - အက္ဆီးဒန္႔ ျဖစ္တယ္ လို႔သာ သံုးႏႈံးေနၾကပါတယ္။ ဒီလိုမေတာ္တဆ ျဖစ္ရပ္ေတြ ၾကံဳလာတဲ့ အခါမွာလည္း ေၾကာင္းက်ဳိးဆက္စပ္ျပီး စဥ္းစားမိသူေတြရွိသလို မေတာ္တဆမွာတင္ လမ္းဆံုးသြားတဲ့ သူေတြလည္းရွိပါတယ္။

မေတာ္တဆမႈေတြ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၾကံဳေတြ႕လာတဲ့အခါ ထန္းသီးေၾကြခိုက္-က်ီးနင္းခိုက္ လို႔လည္း ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ ထန္းသီးက ေၾကြခ်ိန္တန္လို႔ ေၾကြတာလား၊ တကယ္ပဲ က်ီးနင္းလိုက္လို႔ ေၾကြတာလား။
ထန္းသီးေၾကြေတာ့မယ့္ အခ်ိန္မွာ က်ီးက ထန္းသီးေပၚ နင္းလိုက္မိတယ္၊ ထန္းသီးက ေၾကြျပီးေတာ့ ထန္းပင္ ေအာက္က လူေပၚက်တယ္ ဆိုပါေတာ့၊ ဒီျဖစ္ရပ္မွာ .. က်ီးကန္းရဲ႕ အျပစ္လား၊ ထန္းသီးရဲ႕ အျပစ္လား၊ လူရဲ႕ အျပစ္လား။
က်မ မေတြးတတ္ခဲ့ပါဘူး။
***
ျဖစ္ရပ္ကေလးတခု ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
မေန႔ည (၁၈-၃-၀၇) ၉ နာရီ ခန္႔က ေတာင္ဒဂံုျမိဳ႕သစ္ က်န္းမာေရး မွတ္တိုင္အနီး ကားလမ္းမေပၚမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာပါ။

ညဘက္မွာ မီးကပ်က္ေနပါတယ္။
ဘတ္စ္ကားေျပးတဲ့ လမ္းမၾကီးဆိုေတာ့ ကားေတြကေတာ့ တ၀ီ၀ီ နဲ႔ ေျပးလႊားေမာင္းႏွင္ေနၾကတယ္။
ျပင္ဆင္မႈ ကင္းတဲ့ လမ္းက ခ်ဳိင့္ခြက္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ မဲမဲေမွာင္လို႔ေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ စက္ဘီးေလးတစီး ခပ္ျဖည္းျဖည္း နင္းလာတဲ့ လူတေယာက္ …
ေမွာင္ေနလို႔ လမ္းမထက္က ခ်ဳိင့္ခြက္ကို မျမင္ဘဲ နင္းမိတယ္ ..
စက္ဘီးက ခ်ဳိင့္ထဲက် - ယိုင္အလဲ
ေနာက္က ေမာင္းႏွင္လာတဲ့ မီးေသြးတင္ ကုန္ကားၾကီးက ျဖတ္အသြား …
“၀ုန္း”
“ကြၽိ …..…”
(((( အား ))))
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ စက္ဘီးသမား ေခါင္းကို ကားၾကိတ္မိလို႔ ေခါင္းျပားျပီး ဘ၀ဆံုးရရွာပါတယ္။
ဦးေႏွာက္ျဖဴျဖဴေတြလည္း တလမ္းလံုး မြစာက်ဲလို႔ေပါ့။
သူ၀ယ္လာတဲ့ ေခါက္ဆြဲထုပ္ထဲက ေခါက္ဆြဲဖတ္ေလးေတြဟာလည္း … မညီညာတဲ့ ကတၱရာလမ္းမထက္မွာ ျပန္႔က်ဲလို႔။

လူေတြက ၀ိုင္းအံုေနၾကတယ္။
တာ၀န္ရွိသူေတြက ေရာက္မလာ။
ကားေမာင္းသူကေတာ့ ထြက္ေျပးသြားျပီ။
ေလာေလာဆယ္ မေျပးလို႔လည္း မျဖစ္ဘူးေလ …
အဖမ္းခံရမွာထက္ ရပ္ကြက္က လူေတြ ဆြမ္းၾကီးေလာင္းၾကတာနဲ႔ ေနရာမွာတင္ ေသသြားႏိုင္ေလာက္တာကိုး။

တေယာက္တေပါက္ စကားသံေတြ ဆူဆူညံညံ။
ကြယ္လြန္သူရဲ႕ ပိုင္ရွင္ ဘယ္မွာလဲ … ။
ကြယ္လြန္သူဟာ ဘယ္သူလဲ …။
ပိုင္ရွင္မဲ့ စက္ဘီးကေလးက ေျမမွာ လဲေလ်ာင္းေနသလို …
ပိုင္ရွင္ရဲ႕ အသက္ကင္းမဲ့ ခႏၶာကိုယ္ဟာလည္း ဦးေခါင္းေၾကမြလ်က္ ေျမေပၚမွာ …. လဲေလ်ာင္း … ။
ဒီလိုနဲ႔ မိုးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္သည္ထိ ဆိုပါေတာ့ … ။
***
ဒီအျဖစ္ကို ၾကားရေတာ့ က်မ စဥ္းစားမိပါတယ္။
ဒီကိစၥမွာ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္ေျပာရမလဲ … ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္လဲ …. လို႔ တရားခံ ရွာၾကည့္မိတယ္။
စက္ဘီးသမားရဲ႕ အျပစ္လား၊
ကားသမားရဲ႕ အျပစ္လား၊
စက္ဘီးသမားကလည္း သူ႔ခရီးသူ စီးေနတာပဲ။
ကားသမားကလည္း သူ႔လမ္းေၾကာင္းသူ ေမာင္းေနတာပဲ။
စက္ဘီးသမားက ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွတာေပါ့ …
အင္း ကားဆရာလည္း အတူတူပါပဲေလ … အသက္ မေသေပမဲ့ ရင္ဆိုင္ရအံုးမယ့္ အမႈေတြ … ။
သူတို႔ ႏွစ္ဦးလံုး ကံဆိုးလိုက္ၾကတာပါလား … ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ရပ္တခုဟာ အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။
အကယ္၍သာ ဒီအခ်ိန္မွာ လွ်ပ္စစ္မီးလာေနရင္ …
အကယ္၍သာ ဒီအခ်ိန္မွာ ညီညာျပန္႔ျပဴးတဲ့ လမ္းျဖစ္ေနရင္ …
သူတို႔ဟာ ဒီၾကမၼာဆိုးနဲ႔ ေတြ႕ၾကံဳရမွာ မဟုတ္ေပဘူး လို႔လည္း တဆက္တည္း ေတြးမိပါတယ္။
ဒီေတာ့ မီးကို အျပစ္တင္ရမလို … လမ္းေပၚ အျပစ္ပံုခ်ရမလို ျဖစ္ျပန္ေရာ … ။

ဗုဒၶတရားေတာ္အတိုင္း ေတြးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ …
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ဒီအခ်ိန္မွာ အကုသိုလ္ အက်ဳိးေပးခြင့္နဲ႔ ၾကံဳၾကိဳက္ တုိက္ဆိုင္ လာလို႔ေပပဲ … ။
ကိုယ္ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ကံ ေတြဟာ ကိုယ့္ေနာက္က ထပ္ခ်ပ္မခြါလိုက္ေနတာ .. တဲ့။ အက်ဳိးေပးခြင့္ၾကံဳတာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ မဆိုင္းမတြ အက်ဳိးေပးေတာ့တာပဲ … တဲ့။
အင္း ….
သူတို႔ အကုသိုလ္ေတြ အားၾကီးေနလြန္းလို႔သာ ဒီအခ်ိန္မွာ မီးကလည္း ပ်က္ေပးရ၊ လမ္းကလဲ ပ်က္ေပးရတာ ေနမွာပါေလ …. လို႔ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ရင္းသာ ေတြးမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
19.3.07
3:40 pm