ဒီစာကလည္း ဟဒယမဂၢဇင္းထဲက စာတပုဒ္ပါပဲ။ မဂၢဇင္းတအုပ္ လက္ေဆာင္ရ ထားတာနဲ႔ပဲ ဒီစာအုပ္ထဲက ဖတ္မိသမွ် သေဘာက်ရာ စာေတြကို က်မဘေလာ့မွာ တင္ျဖစ္ေနပါတယ္။ အခု တင္မယ့္စာက စာေရးသူ - နႏၵာမိုးၾကယ္ ရဲ႕ “ကုန္းေဘာင္ေခတ္က စာဆိုေက်ာ္” အမည္ရ စာတပုဒ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာကို ဖတ္မိေတာ့ ဟာသအေနနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ ဒီ့ထက္ပို ျမင္ေတြးမိၿပီး သေဘာက်စြာ ၿပံဳးမိပါတယ္။ က်မကဲ့သို႔ပဲ ဖတ္သူအမ်ားလည္း ႏွစ္သက္ၾကမယ္လို႔ ထင္တာပါပဲ။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။
***
ကုန္းေဘာင္ေခတ္က စာဆိုေက်ာ္
စေလဦးပုညသည္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္၌ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာ စာဆိုအေက်ာ္ အေမာ္ႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ သူ၏စာမ်ားသည္ စကားလံုးအားျဖင့္ လြန္စြာမွ ေျပာင္ေျမာက္လွပါဘိ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေသာ စာဆိုေက်ာ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့ျခင္းပါေပ။
သည္သို႔ ဦးပုည ေတာ္ျခင္း၊ ေက်ာ္ျခင္းမွာ ဆရာေကာင္းတပည့္ ပန္းေကာင္းပန္ ျခင္း ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေကာင္းကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္ၿပီး ဆရာေကာင္းထံမွ ပညာ အေမြအႏွစ္မ်ား ရရွိခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ဆိုလွ်င္လည္း မမွားပါေခ်။
သို႔ဆိုပါက … ဦးပုည၏ဆရာမွာ မည္သူျဖစ္ပါသနည္း။
ဦးပုည၏ ဆရာမွာ အျခားမဟုတ္၊ ကုန္ေဘာင္ေခတ္က သာသနာေတာ္တြင္ ေနသဖြယ္ လသဖြယ္ ထင္ရွား႐ံုသာမက စာကဗ်ာခ်ဳိးရာတြင္လည္း လက္ဖ်ားခါ ေလာက္ေအာင္ ထူးကဲ ေျပာင္ေျမာက္လွပါေသာ ကဗ်ာစာဆိုတဦးလည္း ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ပါတည္း။
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ အေကာ္အခတ္ ေရးသားရာ၌ အေတာ္ ကေလးကို ေျပာင္ေျမာက္လြန္းလွၿပီး စိတ္မထင္လွ်င္ မထင္သလို သီလရွင္မွအစ၊ မွဴးႀကီး မတ္ရာေတြအလယ္၊ ရွင္ဘုရင္အဆံုး သူ႔ကေလာင္လက္နက္ျဖင့္ ထိုးႏွက္ ေလ့ရွိစျမဲ။ သည္အတြက္ေၾကာင့္လည္း ေရေျမ့သနင္း မင္းတုန္းမင္းႀကီးခမ်ာ အမ်က္ေတာ္ရွၿပီး ဗန္းေမာ္သို႔ နယ္ႏွင္ခဲ့ဖူးသည္။ ၾကည္ညိဳရင္းစြဲကလည္း ရွိ၊ အမ်က္ေတာ္ကလည္း ေျပေလသည့္အခါ ျပန္လည္၍ မႏၱေလးသို႔ ပင့္ေဆာင္ခဲ့ျပန္ သည္။ သို႔ရာတြင္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ခမ်ာ အမွတ္သည္းေျခ ႀကီးရွာသည္။ မႏၱေလးသို႔မလိုက္။ စစ္ကိုင္းေခ်ာင္တြင္ပင္ သီတင္းသံုးခဲ့သည္။
ဒါကို မင္းတရားႀကီး ရိပ္စားမိဟန္တူသည္။ မႏၱေလးေနျပည္ေတာ္၌ သီတင္းသံုး ေစလိုျငား အေၾကာင္းျပခ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ျငင္းပယ္ေလေသာအခါ၀ယ္ မင္းတရားႀကီးအဖို႔ ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ခြင့္မရသျဖင့္ ေနမထိ ထိုင္မသာျဖစ္ရပါေခ် သည္။ မဟာဒါန္၀န္ျဖင့္ ပင့္ခိုင္းျပန္ေတာ့လည္း ဆရာေတာ္က မလိုက္။ ေနာက္ဆံုး အႀကံတခုရသြားခဲ့သည္။ ဒါကေတာ့ အျခားမဟုတ္။ ၍၎းးးးဆရာေတာ္၏ ပညာအေမြ အႏွစ္ကို ဆည္းပူးခဲ့ေသာ စာဆိုေတာ္ ဦးပုညအား ေစလႊတ္၍ ပင့္ေဆာင္ခိုင္းဖို႔ပဲ ျဖစ္၏။ သည္တာ၀န္ကို ဦးပုည ေက်နပ္စြာယူလိုက္ပါေခ်သည္။ ဦးပုည မသြားခင္ မင္းတရားႀကီးက အမွာစကားပါးလိုက္ပါေသးသည္။
“ေမာင္ပုညေရ …ေမာင္မင္းရဲ႕ ဆရာေတာ္ကို ႀကိဳးစားၿပိး ပင့္ေဆာင္ခဲ့ပါကြယ္၊ အဲ … တကယ္လို႔ ျငင္းဆန္ခဲ့ရင္လည္း ငါ့အေၾကာင္းေတြ မေကာင္းသတင္းလုပ္ၿပီး ပစ္စာေတြ ကဗ်ာတိုေတြ မေရးဖို႔ရာ ေလွ်ာက္ထားေပးပါကြယ္”
“မွန္လွပါ … မင္းႀကီး”
သို႔ျဖင့္ ဦးပုညလည္း မင္းတရားႀကီး၏ ေစခိုင္းခ်က္အရ မင္းေနျပည္ေတာ္မွ ေလွငယ္ တစင္းျဖင့္ ကူးသြားေလေတာ့သည္။
***
ဆရာႏွင့္ တပည့္ …၊ တပည့္ႏွင့္ ဆရာ…။
ေတြ႕ႀကံဳဆံုစည္းမႈသည္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး။
စစ္ကိုင္းေခ်ာင္မွာ သံုးေလးရက္ခန္႔ ေနထိုင္စဥ္အတြင္း ဦးပုညအဖို႔ လာရင္းကိစၥ ကို ေလွ်ာက္ထားရန္မွာ မ၀ံ့မရဲ ျဖစ္ေနမိခဲ့သည္။ ပညာရင္ႏို႔ ေသာက္စို႔ခဲ့စဥ္ ကတည္းကပင္ ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသခဲ့ရသည္မို႔ ဆရာအရွင္ မႏွစ္သက္ဖြယ္စကားကို ဆိုမိေလမလားဟု စိုးတထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ေနခဲ့မိေလသည္။ သို႔ပါေသာ္ျငား တာ၀န္ ၀တၱရားကို ေခါင္းခံလာခဲ့ၿပီမို႔ …
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ …
“ဆရာေတာ္ဘုရား … ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီးက ေနျပည္ေတာ္သို႔ ၾကြေရာက္ သီတင္းသံုးရန္ ပင့္ဖိတ္လိုက္ပါတယ္ ဘုရား”
ဟူ၍ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေလေတာ့သည္။
“ဘာကြယ့္ …ေမာင္ပုည၊ မင္းတို႔ရဲ႕ ဘုရင္က ငါ့ကို ပင့္ဖိတ္ လိုက္တယ္ … ဟုတ္လား၊ ရယ္ရသကြာ … ခု စာကေလးေၾကာ္၊ ခု ဆီထမင္းေၾကာ္နဲ႔ ဘုရင္ပါး မ၀ေသးတဲ့ မင္းတို႔ဘုရင္ရဲ႕ အပါးမွာ သီတင္းသံုးရမွာ စိတ္မသန္႔ပါဘူးကြယ္”
ေလွ်ာက္ထားခ်က္စကားကို လက္ခံေတာ္မမူ႐ံုသာမက ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီးကို ပင္ ပုတ္ခတ္စကားေတြ ဆိုမိန္႔ေနျပန္သျဖင့္ ဦးပုညခမ်ာ မေနသာေတာ့။ ေျပာစရာ စကား၊ ေလွ်ာက္ထားစရာစကားတို႔ကို ကုန္စင္ေအာင္ ေလွ်ာက္ထားရေတာ့သည္။
“ဆရာေတာ္ဘုရား … ဒကာေတာ္ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးက ေလွ်ာက္ထားေပးဖို႔ မွာၾကားလိုက္ပါေသးတယ္ ဘုရား”
“ဟ … မကုန္ႏိုင္ေသးပါလား … ။ ကိုင္း ဆိုစမ္းပါဦး။ မင္းတို႔ဘုရင္က ငါ့ကို ဘာမ်ား မွာလိုက္ပါလိမ့္…”
“အရွင္ဘုရား … မင္းတရားႀကီးက အရွင္ဘုရားအေနနဲ႔ မႏၱေလးေနျပည္ေတာ္ကို ၾကြခ်င္စိတ္မရွိလို႔ မၾကြဘဲ ေဟာဒီစစ္ကိုင္းေခ်ာင္မွာပဲ စိတ္ခ်မ္းေျမ့စြာ သီတင္းသံုး ခ်င္ရင္လည္း သံုးပါ တဲ့။ အဲ … ဒါေပမဲ့လို႔ သူ႔အေပၚေတာ့ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မေကာင္းသတင္းေတြေရးတာ၊ မေကာင္းတဲ့စာကဗ်ာေတြ ခ်ဳိးတာမ်ဳိး မလို႔ဖို႔ရာ ေလွ်ာက္တင္ေပးဖို႔ မွာၾကားလိုက္ပါတယ္ဘုရား။”
“ဟာ ဟ၊ မင္းတို႔ဘုရင္က က်လည္း က်သကြယ္..”
သို႔ကလို ခႏိုးခနဲ႔စကားဆိုရင္း ဆရာေတာ္သည္ အနီးရွိေထြးခံအတြင္းသို႔ ၀ါးခဲ့ၿပီးေသာ ကြမ္းဖတ္ကို ေထြးထည့္လိုက္သည္။
“ေဟ့ …ေမာင္ပုည”
“ဘုရား …”
“မင္းတို႔ဘုရင္က ငါဒီဘက္ ကမ္းကေန သူ႔အေၾကာင္း မေကာင္းသတင္းေျပာတာ ကို ဟိုဘက္ျခမ္းကေန ၾကားရသတဲ့လား …”
“တင္ပါ့ … ၾကားသိေတာ္မူလို႔လည္း … ခုလိုမ်ဳိး မွာၾကားေလွ်ာက္ထား လိုက္တာေပါ့ ဘုရား”
“ေၾသာ္ … ဒီလိုတဲ့လား …ေနစမ္းပါဦးကြယ္။ အေၾကာင္းဆိုက္လာလို႔ ေျပာပါရေစဦး။ မင္းတို႔ ရွင္ဘုရင္ရဲ႕ မိဖုရားေခါင္ႀကီး မက်န္းမမာျဖစ္တုန္းက ေနျပည္ေတာ္တ၀ိုက္မွာ ညည ေခြးေတြ ထထအူတာ နားၿငီးတဲ့ အေၾကာင္း မွတ္မိ တယ္မဟုတ္လား”
“မွတ္မိပါတယ္ဘုရား … အဲသည္တုန္းက ေတာ္သလင္းလေလ၊ ေခြးေတြ မိတ္လိုက္တဲ့ရာသီမို႔ အူၾကပါတယ္ဘုရား….”
“အဲသလိုအူေတာ့ မင္းတို႔ဘုရင္က သူ႔မိဖုရားေခါင္ႀကီး နားၿငီးသက္သာေအာင္ ဘာေတြလုပ္သလဲကြယ္”
“တင္ပါ့ …ေနျပည္ေတာ္၀န္းက်င္က ေခြးေတြကို စစ္ကိုင္းဘက္ကမ္းဆီ ပို႔ပါတယ္ ဘုရား”
“ဟုတ္တယ္ …ေမာင္ပုညရဲ႕၊ အဲသည္တုန္းက ဖိုးသူေတာ္ဦးမင္းကေတာင္ ေလးဆစ္တပုဒ္ ေရးခဲ့ပါေသးရဲ႕။ အဲဒါ မင္း မွတ္မိေသးရဲ႕လား”
“မွတ္မိပါတယ္ဘုရား … အေတာ္ကေလး ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ကဗ်ာပါပဲ …”
“ကိုင္းကြယ္ … ငါ့ကို အဲဒီကဗ်ာကေလး ရြတ္ျပစမ္းပါဦး … နားအရသာခံခ်င္လို႔”
သည္ေတာ့လည္း ဦးပုညခမ်ာ သူႀကိဳက္ႏွစ္သက္လြန္း၍ အလြတ္က်က္မွတ္ ထားေသာ ဖိုးသူေတာ္ဦးမင္း၏ လက္ရာ ေလးဆစ္ကဗ်ာေလးကို ရြတ္ျပပါ ေလသည္။
“ဒီႏွစ္တြင္ ႀကံဳျပန္ရ
က်ား, မ ႏွင့္ ဂမၻီ။
ေမာင္ႀကီး ႀကိဳးေတြသိုင္းပါလို႔
စစ္ကိုင္းဆို ေဇယ်ာၿမိဳ႕ကို
ကူးပို႔ျပန္ၿပီ။
ယင္းရဲ႕ ေက်ာက္ေဆာင္ဆိပ္ဆီက
လြမ္းစိတ္နဲ႔ မယ္တို႔ဆီ
ေမွ်ာ္ၿပီကြယ္ … ၀ူး … ။
ေမာင့္နည္းတူပင္
ေမာင္ႀကီးေလွငယ္တင္၍
ကူးျပန္လွ်င္ မေနစိမ့္ပါႏွင့္
ေသာတာပန္ဆိုတဲ့ ဆိပ္ကိုကြယ္
(အို … ရွင္) လႈိင္းတိတ္မွ … ကူး ….။ ပါတဲ့ ဘုရား …”
“ေကာင္းလိုက္တဲ့ ကဗ်ာကြယ္၊ အရာမဟုတ္တာကို အရာလုပ္ေနလို႔ … သဘာ၀တရားကို ဖီလာဆန္႔က်င္ေနလို႔၊ အုပ္ထည့္လိုက္တဲ့ ကဗ်ာပါကြယ္။ အဲသလိုမ်ဳိး အျမင္ကိုအျမင္အတိုင္း ခပ္စပ္စပ္ကေလး တြယ္ထည့္လိုက္ႏိုင္မွ ကဗ်ာ ေကာင္းကြယ့္။ ေ၀့ေန ၀ိုက္ေနတာမ်ဳိး မလုပ္နဲ႔။ စကားလံုးေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ေျဗာင္သာေဆာ္။ ဟုတ္ပလား ငါ့တပည့္”
“တင္ပါ့ … ဘုရား”
ဦးပုညအဖို႔ တင္ေလွ်ာက္ခ်က္ မွန္သမွ် ဘာတခုမွ မေအာင္ျမင္သည့္အျပင္ ဆရာ အရွင္၏ နည္းေပးလမ္းညႊန္မႈကိုပင္ ခံေနရသည္။
“ေမာင္ပုညေရ …”
“ဘုရား …”
“အဲသလိုမ်ဳိး မင္းတို႔ဘုရင္က သူ႔မိဖုရားေခါင္ႀကီး မက်န္းမာလို႔ မႏၱေလး ေနျပည္ေတာ္တ၀ိုက္က ေခြးထီးေတြကို စစ္ကိုင္းကို ပို႔လိုက္ေတာ့ စစ္ကိုင္းက ေခြးထီးေတြ ေဟာင္ၾက အူၾကတာကို မင္းတို႔ဘုရင္ေရာ မိဖုရားေခါင္ႀကီးပါ ၾကားေတာ္မူၾကသလားကြယ္”
“တင္ပါ့ … မၾကားရေၾကာင္းပါဘုရား…”
“ဟား … ဟား … ဟား၊ က်လည္း က်သကြယ္။ ဒီစစ္ကိုင္းဘက္က ေခြးထီးေတြ ေဟာင္ၾက အူၾကတာကို မၾကားရဘဲနဲ႔ ငါအခု ေျပာဆိုေနတာေတြက်မွ ၾကားတယ္ဆိုေတာ့ …ေဟ့ …ေမာင္ပုည …”
“ဘုရား …”
“မင္းတို႔ဘုရင္ကို ဘယ္ မေအတရာလင္ေတြက မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရ သြားၿပီး သံေတာ္ဦး တင္ၾကသလဲကြာ …”
ဆရာေတာ္၏စကား ျပတ္သည္။ တပည့္ျဖစ္ေသာ ဦးပုညမွာေတာ့ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား။
***
ပညာရွိစာဆိုတို႔ကား ဘာပဲေရးေရး ဘာပဲေျပာေျပာ သက္ေသအေထာက္အထား အကိုးအကားေတြ ရွိေနၾကသည္။ သည္အထဲမွာမွ ဟာသဉာဏ္ရႊင္ေသာ စာဆိုတို႔၏ စကားမွာ ၿပံဳးရႊင္ၾကည္ႏူးရသည္သာမက မွတ္သားလိုက္နာစရာေတြ ကိုလည္း ရွာေဖြတတ္လွ်င္ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္မည္မွာ ေသခ်ာလွပါဘိ။
……………………………………………………………………………….နႏၵာမိုးၾကယ္
……………………………………………………… (၂၀၀၇၊ ဧၿပီလ၊ ဟဒယ မဂၢဇင္း)
***
စာကေတာ့ ဤမွ်ပါပဲရွင္။
ဖတ္႐ႈသူမ်ား ႏွစ္သက္ သေဘာက် ႏိုင္ပါေစ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၅၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၇
ေန႔ ၁ နာရီ ၂၀
(ကြန္နက္ရွင္ မေကာင္းလို႔ ခုမွ တင္လိုက္ရပါတယ္။)
***
ကုန္းေဘာင္ေခတ္က စာဆိုေက်ာ္
စေလဦးပုညသည္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္၌ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာ စာဆိုအေက်ာ္ အေမာ္ႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ သူ၏စာမ်ားသည္ စကားလံုးအားျဖင့္ လြန္စြာမွ ေျပာင္ေျမာက္လွပါဘိ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေသာ စာဆိုေက်ာ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့ျခင္းပါေပ။
သည္သို႔ ဦးပုည ေတာ္ျခင္း၊ ေက်ာ္ျခင္းမွာ ဆရာေကာင္းတပည့္ ပန္းေကာင္းပန္ ျခင္း ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေကာင္းကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္ၿပီး ဆရာေကာင္းထံမွ ပညာ အေမြအႏွစ္မ်ား ရရွိခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ဆိုလွ်င္လည္း မမွားပါေခ်။
သို႔ဆိုပါက … ဦးပုည၏ဆရာမွာ မည္သူျဖစ္ပါသနည္း။
ဦးပုည၏ ဆရာမွာ အျခားမဟုတ္၊ ကုန္ေဘာင္ေခတ္က သာသနာေတာ္တြင္ ေနသဖြယ္ လသဖြယ္ ထင္ရွား႐ံုသာမက စာကဗ်ာခ်ဳိးရာတြင္လည္း လက္ဖ်ားခါ ေလာက္ေအာင္ ထူးကဲ ေျပာင္ေျမာက္လွပါေသာ ကဗ်ာစာဆိုတဦးလည္း ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ပါတည္း။
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ အေကာ္အခတ္ ေရးသားရာ၌ အေတာ္ ကေလးကို ေျပာင္ေျမာက္လြန္းလွၿပီး စိတ္မထင္လွ်င္ မထင္သလို သီလရွင္မွအစ၊ မွဴးႀကီး မတ္ရာေတြအလယ္၊ ရွင္ဘုရင္အဆံုး သူ႔ကေလာင္လက္နက္ျဖင့္ ထိုးႏွက္ ေလ့ရွိစျမဲ။ သည္အတြက္ေၾကာင့္လည္း ေရေျမ့သနင္း မင္းတုန္းမင္းႀကီးခမ်ာ အမ်က္ေတာ္ရွၿပီး ဗန္းေမာ္သို႔ နယ္ႏွင္ခဲ့ဖူးသည္။ ၾကည္ညိဳရင္းစြဲကလည္း ရွိ၊ အမ်က္ေတာ္ကလည္း ေျပေလသည့္အခါ ျပန္လည္၍ မႏၱေလးသို႔ ပင့္ေဆာင္ခဲ့ျပန္ သည္။ သို႔ရာတြင္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ခမ်ာ အမွတ္သည္းေျခ ႀကီးရွာသည္။ မႏၱေလးသို႔မလိုက္။ စစ္ကိုင္းေခ်ာင္တြင္ပင္ သီတင္းသံုးခဲ့သည္။
ဒါကို မင္းတရားႀကီး ရိပ္စားမိဟန္တူသည္။ မႏၱေလးေနျပည္ေတာ္၌ သီတင္းသံုး ေစလိုျငား အေၾကာင္းျပခ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ျငင္းပယ္ေလေသာအခါ၀ယ္ မင္းတရားႀကီးအဖို႔ ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ခြင့္မရသျဖင့္ ေနမထိ ထိုင္မသာျဖစ္ရပါေခ် သည္။ မဟာဒါန္၀န္ျဖင့္ ပင့္ခိုင္းျပန္ေတာ့လည္း ဆရာေတာ္က မလိုက္။ ေနာက္ဆံုး အႀကံတခုရသြားခဲ့သည္။ ဒါကေတာ့ အျခားမဟုတ္။ ၍၎းးးးဆရာေတာ္၏ ပညာအေမြ အႏွစ္ကို ဆည္းပူးခဲ့ေသာ စာဆိုေတာ္ ဦးပုညအား ေစလႊတ္၍ ပင့္ေဆာင္ခိုင္းဖို႔ပဲ ျဖစ္၏။ သည္တာ၀န္ကို ဦးပုည ေက်နပ္စြာယူလိုက္ပါေခ်သည္။ ဦးပုည မသြားခင္ မင္းတရားႀကီးက အမွာစကားပါးလိုက္ပါေသးသည္။
“ေမာင္ပုညေရ …ေမာင္မင္းရဲ႕ ဆရာေတာ္ကို ႀကိဳးစားၿပိး ပင့္ေဆာင္ခဲ့ပါကြယ္၊ အဲ … တကယ္လို႔ ျငင္းဆန္ခဲ့ရင္လည္း ငါ့အေၾကာင္းေတြ မေကာင္းသတင္းလုပ္ၿပီး ပစ္စာေတြ ကဗ်ာတိုေတြ မေရးဖို႔ရာ ေလွ်ာက္ထားေပးပါကြယ္”
“မွန္လွပါ … မင္းႀကီး”
သို႔ျဖင့္ ဦးပုညလည္း မင္းတရားႀကီး၏ ေစခိုင္းခ်က္အရ မင္းေနျပည္ေတာ္မွ ေလွငယ္ တစင္းျဖင့္ ကူးသြားေလေတာ့သည္။
***
ဆရာႏွင့္ တပည့္ …၊ တပည့္ႏွင့္ ဆရာ…။
ေတြ႕ႀကံဳဆံုစည္းမႈသည္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး။
စစ္ကိုင္းေခ်ာင္မွာ သံုးေလးရက္ခန္႔ ေနထိုင္စဥ္အတြင္း ဦးပုညအဖို႔ လာရင္းကိစၥ ကို ေလွ်ာက္ထားရန္မွာ မ၀ံ့မရဲ ျဖစ္ေနမိခဲ့သည္။ ပညာရင္ႏို႔ ေသာက္စို႔ခဲ့စဥ္ ကတည္းကပင္ ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသခဲ့ရသည္မို႔ ဆရာအရွင္ မႏွစ္သက္ဖြယ္စကားကို ဆိုမိေလမလားဟု စိုးတထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ေနခဲ့မိေလသည္။ သို႔ပါေသာ္ျငား တာ၀န္ ၀တၱရားကို ေခါင္းခံလာခဲ့ၿပီမို႔ …
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ …
“ဆရာေတာ္ဘုရား … ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီးက ေနျပည္ေတာ္သို႔ ၾကြေရာက္ သီတင္းသံုးရန္ ပင့္ဖိတ္လိုက္ပါတယ္ ဘုရား”
ဟူ၍ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေလေတာ့သည္။
“ဘာကြယ့္ …ေမာင္ပုည၊ မင္းတို႔ရဲ႕ ဘုရင္က ငါ့ကို ပင့္ဖိတ္ လိုက္တယ္ … ဟုတ္လား၊ ရယ္ရသကြာ … ခု စာကေလးေၾကာ္၊ ခု ဆီထမင္းေၾကာ္နဲ႔ ဘုရင္ပါး မ၀ေသးတဲ့ မင္းတို႔ဘုရင္ရဲ႕ အပါးမွာ သီတင္းသံုးရမွာ စိတ္မသန္႔ပါဘူးကြယ္”
ေလွ်ာက္ထားခ်က္စကားကို လက္ခံေတာ္မမူ႐ံုသာမက ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီးကို ပင္ ပုတ္ခတ္စကားေတြ ဆိုမိန္႔ေနျပန္သျဖင့္ ဦးပုညခမ်ာ မေနသာေတာ့။ ေျပာစရာ စကား၊ ေလွ်ာက္ထားစရာစကားတို႔ကို ကုန္စင္ေအာင္ ေလွ်ာက္ထားရေတာ့သည္။
“ဆရာေတာ္ဘုရား … ဒကာေတာ္ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးက ေလွ်ာက္ထားေပးဖို႔ မွာၾကားလိုက္ပါေသးတယ္ ဘုရား”
“ဟ … မကုန္ႏိုင္ေသးပါလား … ။ ကိုင္း ဆိုစမ္းပါဦး။ မင္းတို႔ဘုရင္က ငါ့ကို ဘာမ်ား မွာလိုက္ပါလိမ့္…”
“အရွင္ဘုရား … မင္းတရားႀကီးက အရွင္ဘုရားအေနနဲ႔ မႏၱေလးေနျပည္ေတာ္ကို ၾကြခ်င္စိတ္မရွိလို႔ မၾကြဘဲ ေဟာဒီစစ္ကိုင္းေခ်ာင္မွာပဲ စိတ္ခ်မ္းေျမ့စြာ သီတင္းသံုး ခ်င္ရင္လည္း သံုးပါ တဲ့။ အဲ … ဒါေပမဲ့လို႔ သူ႔အေပၚေတာ့ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မေကာင္းသတင္းေတြေရးတာ၊ မေကာင္းတဲ့စာကဗ်ာေတြ ခ်ဳိးတာမ်ဳိး မလို႔ဖို႔ရာ ေလွ်ာက္တင္ေပးဖို႔ မွာၾကားလိုက္ပါတယ္ဘုရား။”
“ဟာ ဟ၊ မင္းတို႔ဘုရင္က က်လည္း က်သကြယ္..”
သို႔ကလို ခႏိုးခနဲ႔စကားဆိုရင္း ဆရာေတာ္သည္ အနီးရွိေထြးခံအတြင္းသို႔ ၀ါးခဲ့ၿပီးေသာ ကြမ္းဖတ္ကို ေထြးထည့္လိုက္သည္။
“ေဟ့ …ေမာင္ပုည”
“ဘုရား …”
“မင္းတို႔ဘုရင္က ငါဒီဘက္ ကမ္းကေန သူ႔အေၾကာင္း မေကာင္းသတင္းေျပာတာ ကို ဟိုဘက္ျခမ္းကေန ၾကားရသတဲ့လား …”
“တင္ပါ့ … ၾကားသိေတာ္မူလို႔လည္း … ခုလိုမ်ဳိး မွာၾကားေလွ်ာက္ထား လိုက္တာေပါ့ ဘုရား”
“ေၾသာ္ … ဒီလိုတဲ့လား …ေနစမ္းပါဦးကြယ္။ အေၾကာင္းဆိုက္လာလို႔ ေျပာပါရေစဦး။ မင္းတို႔ ရွင္ဘုရင္ရဲ႕ မိဖုရားေခါင္ႀကီး မက်န္းမမာျဖစ္တုန္းက ေနျပည္ေတာ္တ၀ိုက္မွာ ညည ေခြးေတြ ထထအူတာ နားၿငီးတဲ့ အေၾကာင္း မွတ္မိ တယ္မဟုတ္လား”
“မွတ္မိပါတယ္ဘုရား … အဲသည္တုန္းက ေတာ္သလင္းလေလ၊ ေခြးေတြ မိတ္လိုက္တဲ့ရာသီမို႔ အူၾကပါတယ္ဘုရား….”
“အဲသလိုအူေတာ့ မင္းတို႔ဘုရင္က သူ႔မိဖုရားေခါင္ႀကီး နားၿငီးသက္သာေအာင္ ဘာေတြလုပ္သလဲကြယ္”
“တင္ပါ့ …ေနျပည္ေတာ္၀န္းက်င္က ေခြးေတြကို စစ္ကိုင္းဘက္ကမ္းဆီ ပို႔ပါတယ္ ဘုရား”
“ဟုတ္တယ္ …ေမာင္ပုညရဲ႕၊ အဲသည္တုန္းက ဖိုးသူေတာ္ဦးမင္းကေတာင္ ေလးဆစ္တပုဒ္ ေရးခဲ့ပါေသးရဲ႕။ အဲဒါ မင္း မွတ္မိေသးရဲ႕လား”
“မွတ္မိပါတယ္ဘုရား … အေတာ္ကေလး ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ကဗ်ာပါပဲ …”
“ကိုင္းကြယ္ … ငါ့ကို အဲဒီကဗ်ာကေလး ရြတ္ျပစမ္းပါဦး … နားအရသာခံခ်င္လို႔”
သည္ေတာ့လည္း ဦးပုညခမ်ာ သူႀကိဳက္ႏွစ္သက္လြန္း၍ အလြတ္က်က္မွတ္ ထားေသာ ဖိုးသူေတာ္ဦးမင္း၏ လက္ရာ ေလးဆစ္ကဗ်ာေလးကို ရြတ္ျပပါ ေလသည္။
“ဒီႏွစ္တြင္ ႀကံဳျပန္ရ
က်ား, မ ႏွင့္ ဂမၻီ။
ေမာင္ႀကီး ႀကိဳးေတြသိုင္းပါလို႔
စစ္ကိုင္းဆို ေဇယ်ာၿမိဳ႕ကို
ကူးပို႔ျပန္ၿပီ။
ယင္းရဲ႕ ေက်ာက္ေဆာင္ဆိပ္ဆီက
လြမ္းစိတ္နဲ႔ မယ္တို႔ဆီ
ေမွ်ာ္ၿပီကြယ္ … ၀ူး … ။
ေမာင့္နည္းတူပင္
ေမာင္ႀကီးေလွငယ္တင္၍
ကူးျပန္လွ်င္ မေနစိမ့္ပါႏွင့္
ေသာတာပန္ဆိုတဲ့ ဆိပ္ကိုကြယ္
(အို … ရွင္) လႈိင္းတိတ္မွ … ကူး ….။ ပါတဲ့ ဘုရား …”
“ေကာင္းလိုက္တဲ့ ကဗ်ာကြယ္၊ အရာမဟုတ္တာကို အရာလုပ္ေနလို႔ … သဘာ၀တရားကို ဖီလာဆန္႔က်င္ေနလို႔၊ အုပ္ထည့္လိုက္တဲ့ ကဗ်ာပါကြယ္။ အဲသလိုမ်ဳိး အျမင္ကိုအျမင္အတိုင္း ခပ္စပ္စပ္ကေလး တြယ္ထည့္လိုက္ႏိုင္မွ ကဗ်ာ ေကာင္းကြယ့္။ ေ၀့ေန ၀ိုက္ေနတာမ်ဳိး မလုပ္နဲ႔။ စကားလံုးေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ေျဗာင္သာေဆာ္။ ဟုတ္ပလား ငါ့တပည့္”
“တင္ပါ့ … ဘုရား”
ဦးပုညအဖို႔ တင္ေလွ်ာက္ခ်က္ မွန္သမွ် ဘာတခုမွ မေအာင္ျမင္သည့္အျပင္ ဆရာ အရွင္၏ နည္းေပးလမ္းညႊန္မႈကိုပင္ ခံေနရသည္။
“ေမာင္ပုညေရ …”
“ဘုရား …”
“အဲသလိုမ်ဳိး မင္းတို႔ဘုရင္က သူ႔မိဖုရားေခါင္ႀကီး မက်န္းမာလို႔ မႏၱေလး ေနျပည္ေတာ္တ၀ိုက္က ေခြးထီးေတြကို စစ္ကိုင္းကို ပို႔လိုက္ေတာ့ စစ္ကိုင္းက ေခြးထီးေတြ ေဟာင္ၾက အူၾကတာကို မင္းတို႔ဘုရင္ေရာ မိဖုရားေခါင္ႀကီးပါ ၾကားေတာ္မူၾကသလားကြယ္”
“တင္ပါ့ … မၾကားရေၾကာင္းပါဘုရား…”
“ဟား … ဟား … ဟား၊ က်လည္း က်သကြယ္။ ဒီစစ္ကိုင္းဘက္က ေခြးထီးေတြ ေဟာင္ၾက အူၾကတာကို မၾကားရဘဲနဲ႔ ငါအခု ေျပာဆိုေနတာေတြက်မွ ၾကားတယ္ဆိုေတာ့ …ေဟ့ …ေမာင္ပုည …”
“ဘုရား …”
“မင္းတို႔ဘုရင္ကို ဘယ္ မေအတရာလင္ေတြက မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရ သြားၿပီး သံေတာ္ဦး တင္ၾကသလဲကြာ …”
ဆရာေတာ္၏စကား ျပတ္သည္။ တပည့္ျဖစ္ေသာ ဦးပုညမွာေတာ့ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား။
***
ပညာရွိစာဆိုတို႔ကား ဘာပဲေရးေရး ဘာပဲေျပာေျပာ သက္ေသအေထာက္အထား အကိုးအကားေတြ ရွိေနၾကသည္။ သည္အထဲမွာမွ ဟာသဉာဏ္ရႊင္ေသာ စာဆိုတို႔၏ စကားမွာ ၿပံဳးရႊင္ၾကည္ႏူးရသည္သာမက မွတ္သားလိုက္နာစရာေတြ ကိုလည္း ရွာေဖြတတ္လွ်င္ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္မည္မွာ ေသခ်ာလွပါဘိ။
……………………………………………………………………………….နႏၵာမိုးၾကယ္
……………………………………………………… (၂၀၀၇၊ ဧၿပီလ၊ ဟဒယ မဂၢဇင္း)
***
စာကေတာ့ ဤမွ်ပါပဲရွင္။
ဖတ္႐ႈသူမ်ား ႏွစ္သက္ သေဘာက် ႏိုင္ပါေစ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၅၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၇
ေန႔ ၁ နာရီ ၂၀
(ကြန္နက္ရွင္ မေကာင္းလို႔ ခုမွ တင္လိုက္ရပါတယ္။)
8 comments:
အမေလး..သေဘာက်ပါေပ့ရွင္..
ဒါမ်ိဳးေလးေတြဖတ္ရတာ ျမိန္ပါ့..
ျပီးေတာ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္ဆိုတာ..
ျပီးေတာ့ စာေရးဆရာဆိုတာ..
အဲလိုခံယူခ်က္ အဲလိုသတၱိရွိရတာပါလားလို႔လဲ
ေတြးမိပါတယ္..ေမေရ..
အဲလို ရဲရင့္ျပသတ္သားတဲ့..စာေပအေက်ာ္ၾကီးမ်ားကို..လြမ္းလွသကို..
ခံယူခ်က္ (သို႔မဟုတ္) ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ ျပတ္သားမႈမ်ိဳးကို ပါဠိလို ေ၀သာရဇၨပေတၱာ လို႔ ေခၚတယ္ထင္တယ္။
လူလည္း ေနမေကာင္း၊ အင္တာနက္လည္း ကြန္နက္ရွင္ မေကာင္းတာမို႔ ဒီေန႔အဖို႔ ဘေလာ့မွာ စာမတင္ႏိုင္တာကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါရွင္ … ။
ေမဓာ၀ီ
၁၆၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၇
ညေန ၅ နာရီ ၃၀ မိနစ္
မေမေရ...ဆရာေတာ္ေျပာတဲ႔ စကားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဖတ္ဖူးေပမဲ႔ ဒီစာေတာ႔ မဖတ္ဖူးဘူးဗ်...တကယ္ေကာင္းတယ္...ဆရာေတာ္က စကားေျပာနည္းနည္း ၾကမ္းတာကလြဲလို႔ ဒီလိုဆရာေတာ္မ်ိဳး ခုေခတ္မွာ ရွိရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမယ္လို႔ တမ္းတမိတယ္... မေမလည္း အျမန္က်န္းမာပါေစ...
ေဒြးသတင္းဦးေအာင္တင္လို႔
ေဒြးဓါတ္ေတြမကူးပါေစနဲ႔
ဒြိေယာနိ ဒုမဂၤလာေတြ
သူ႔ရင္မွာ အစဥ္တိုးလို႔
မသိုးေသာ ေမတၱာ
မၾကာေသာ အျပံဳးစကားနဲ႔
ႏွလံုးသား ေရစက္ခ်ပြဲ
ဆင္ႏႊဲႏိုင္ပါေစ…..
သူ႕ႏွမစအိုတြန္လို႕
ေမာင္ငစြန္မ်က္မာန္ရွတယ္
ေဒါသနဲ႕ဆဲ။
ဆိုတဲ႕ လက္တမ္းစပ္ကဗ်ာေလးကလဲ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ပဲလားမသိဘူး။
ျမန္ျမန္ေနျပန္ေကာင္းပါေစ
Post a Comment