အေဖ့အတြက္ ...

အေဖ …
လြန္ခဲ့တဲ့ ၆၂ ႏွစ္ ခုလို ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ တရက္ေန႔မွာ သမီးရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ ျဖစ္လာမယ့္ အေဖ လူ႔ေလာကထဲ ေရာက္လာခဲ့တာ … ေနာ္။ ေရွးေရစက္နဲ႔ ကံတရားရဲ႕ တြန္းပို႔မႈေၾကာင့္ အေဖခ်စ္တဲ့ အေမနဲ႔ ဆံုဆည္းခဲ့ရၿပီး အေဖတို႔ရဲ႕ ႏွစ္ေယာက္ဘ၀ထဲမွာ သံေယာဇဥ္ႀကိဳး ခပ္ဆိုးဆိုး ေလးမွ်င္ တိုးလာခဲ့တယ္ေပါ့။ တမွ်င္ၿပီး တမွ်င္တိုးပြားလာတဲ့ အဲဒီ သံေယာဇဥ္ၾကိဳး ခပ္ဆိုးဆိုးေလးေတြကို ခိုင္သည္ထက္ခိုင္ေအာင္ ျမဲသည္ထက္ျမဲေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးရင္းနဲ႔ ေလာက အလယ္မွာ မ်က္ႏွာမငယ္ေစဖို႔ ျပဳစုေပး ေစာင့္ေရွာက္ေပး ဆံုးမေပးေနတဲ့ အေဖ့ရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြအတြက္ ဦးညြတ္ ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္ အေဖ … ။

ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ထဲမွာ အေဖက သမီးကို အခ်စ္ဆံုးတဲ့ … ။ အားလံုးက အဲဒီလိုေျပာရင္ အေဖကေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးပါပဲ။ တကယ္လည္း သမီးနဲ႔ အေဖဟာ အနီးစပ္ဆံုး အနီးကပ္ဆံုး စိတ္ခ်င္း အတိုက္ဆိုင္ဆံုးပဲ မဟုတ္လား။ ေသြးအမ်ဳိးအစားေတာင္မွ အေဖနဲ႔ သမီးက တူတူပဲ။ က်န္တဲ့ အမႏွစ္ေယာက္က အေမနဲ႔တူတာေလ။ ဒါေၾကာင့္ အေဖနဲ႔သမီး ပိုၿပီး နီးစပ္မိတာမ်ားလား။ သမီး ကိုယ္တိုင္လည္း အေဖက သမီးကိုအခ်စ္ဆံုးလို႔ ထင္ေနခဲ့သလို ပတ္၀န္းက်င္ ကလည္း ဒီလိုပဲ အသိအမွတ္ျပဳထားၾကတယ္။ အေမဆို သမီးတို႔ သားအဖ စကားတြတ္ထိုးေနၾကရင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန မ်က္ေစာင္းေလးလွမ္းထိုးၿပီး အျမင္ကတ္ဟန္ ျပဳေနက်ေလ။ ဘယ္သူေတြ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖ့အခ်စ္ဆံုး သမီး ျဖစ္ရတာ ဂုဏ္ယူစရာပဲမဟုတ္လား။

သမီးငယ္ငယ္က အိပ္ခါနီးဆိုရင္ အေဖခ်ီၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သီခ်င္းဆို သိပ္မွ အိပ္တတ္တာေနာ္။ တကယ္ေတာ့ အေဖ့ကို ခ်စ္လို႔ ႏြဲ႕ဆိုးဆိုးၿပီး ဂ်ီက်တာ အေဖ ပင္ပန္းေအာင္ လုပ္သလိုမ်ဳိးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေဖကေတာ့ တခ်က္ကေလးမွ မညည္း ပါဘူး။ သမီးကို ခ်ီထားရင္း … သီခ်င္းကေလးေတြသာ ညည္းဆိုလို႔ေပါ့။
“ဘူးမမႈတ္နဲ႔ သမီးရယ္ … ေဖေဖ့ကို ခ်စ္တယ္ဆို … ေဖေဖႀကီးကို ခ်စ္တယ္ဆို … ဆို .. ဆို .. ဆို …”
အဲဒီသီခ်င္းေလး အေဖဆိုျပရင္ သေဘာသိပ္က်တဲ့သမီးက အခု အဲဒီသီခ်င္းရဲ႕ နာမည္ကို ႏွစ္ျခိဳက္စြာလည္း သံုးစြဲတတ္ေနပါၿပီ။

“အေဖ … ခ်ီ …”
“ဟတ္ … ခ်ဳိး”
အေဖက အျမဲ အဲဒီလိုေနာက္တတ္ေသးတယ္။
“အဲဒီလို ခ်ီတာမဟုတ္ဘူး။ မ- ၿပီး ခ်ီေလ … ခ်ီမ ေလ … အေဖ … ခ်ီမပါဆို”
အေဖက ေျခမႀကီး ေပးတယ္ … ေရာ့ ဒီမွာ ေျခမ တဲ့။
အဲဒါဆိုရင္ ႏႈတ္ခမ္းစူ ေျခေထာက္ေဆာင့္ၿပီး စိတ္ေကာက္ျပေတာ့မွ အေဖက ေကာက္ၿပီး ခ်ီပါတယ္။ ခ်ီၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ အေဖ့ပခံုးေပၚမွာ ေခါင္းမွီတင္ရင္း အိပ္ငိုက္ရတဲ့အရသာက ေတာ္ေတာ္ေလးဇိမ္ရွိတာ။ အေဖပင္ပန္းေနမယ္ဆိုတာ ေတြးေတာင္ မေတြးမိဘူး။ ဆိုးခ်င္တာ တခုတည္း သိခဲ့တာေလ။

“အေဖ … ပံုေျပာျပ”
အေဖေျပာေနက် ပံုျပင္ေတြထဲမွာ ခဏခဏ နားေထာင္ျဖစ္တာက ငလက္မေလး ပံုျပင္၊ ေရႊယုန္နဲ႔ ေရႊက်ားပံုျပင္၊ ၾကက္ကေလးမိသားစုနဲ႔ ေၾကာင္ႀကီးပံုျပင္၊ ျမီးဆြဲဖင္ထိုး တုတ္႐ိုက္ေကာင္ ပံုျပင္ေတြပဲ။ ၾကာလာေတာ့ ပံုျပင္ေတြ ထပ္လာတဲ့အခါ တခါတေလ အေဖက လံၾကဳတ္ပံုျပင္ေတြ ေျပာျပတတ္ေသး တယ္။ နည္းနည္းေလး ႀကီးလာေတာ့ နိပါတ္ေတာ္ေတြထဲက ဇာတကေတြကို ပံုျပင္လုပ္ၿပီး အေဖကေျပာျပတယ္။ သင္ခန္းစာယူစရာ ပံုျပင္ေလးေတြေပါ့။

သမီးတို႔ စာမဖတ္တတ္ခင္မွာ အ႐ုပ္စာအုပ္ကေလးေတြ၊ စာဖတ္တတ္လာေတာ့ ကဗ်ာ စာအုပ္၊ ပံုျပင္စာအုပ္၊ ကာတြန္းစာအုပ္ေလးေတြ ဖတ္ေစၿပီး အသိပညာကို တိုးပြားေစခဲ့တယ္။ အေဖ့ရဲ႕ ပံုျပင္ေတြ အေဖ့ရဲ႕ သီခ်င္းေတြ အေဖ့ရဲ႕ ကဗ်ာေတြ ၾကားမွာ ေမြ႕ေလ်ာ္ရင္း သမီးတို႔တေတြ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကတာပါ။ ဘာသာတရားကို ေလးစားေအာင္ သက္၀င္ယံုၾကည္ေအာင္ အသက္အရြယ္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ အေဖက ဆံုးမေပးခဲ့တယ္၊ သင္ၾကား ေပးခဲ့တယ္၊ ဆရာေကာင္းေတြထံ အပ္ႏွံေပးခဲ့တယ္။ ျမန္မာစာေပကို ခ်စ္တဲ့အေဖ၊ ဘာသာတရားကို ႐ုိေသ ကိုင္း႐ႈိင္းလြန္းတဲ့ အေဖဟာ သမီးတို႔ကိုလည္း ျမန္မာစာေပကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ ျမတ္ႏိုးတတ္ေအာင္ စာအုပ္စာေပေတြနဲ႔ ထိေတြ႕ေပးခဲ့တယ္၊ စာေပကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမွ ယဥ္ေက်းမယ္တဲ့။ ဘာသာတရားကို ေလးစားမွ လူေကာင္း သူေကာင္းျဖစ္ၿပီး ပစၥဳပၸန္ သံသရာ အက်ဳိးေက်းဇူးရရွိမယ္တဲ့ .. ။ အေဖ့ေၾကာင့္ စာေပကိုေရာ ဘာသာကိုပါ ခ်စ္တတ္ ေလးစားတတ္ လာခဲ့တာပါ။

ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ အားလပ္ခ်ိန္ဆိုရင္ အေဖနဲ႔တူတူ ကစားခဲ့ၾကတာ မွတ္မိပါ ေသးတယ္။ အေဖက ႐ုပ္ရွင္ျပမယ္ဆိုၿပီး စကၠဴတရြက္ကို အေပါက္ေဖာက္၊ ေနာက္ စကၠဴရွည္ရွည္ေလး တရြက္မွာ ကာတြန္းကြက္ေလးေတြေရးဆြဲၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆြဲျပတဲ့အခါ ကာတြန္းကား ၾကည့္ရသလိုပဲမို႔ ထူးထူးျခားျခား သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ရ ေသးတယ္။ အေဖရဲ႕ ကာတြန္းနဲ႔ ပန္းခ်ီေတြကို သမီးတို႔ အားလံုး သိပ္သေဘာက် ၾကတာမဟုတ္လား။ အေဖအရင္က လက္မွတ္ထိုးရင္ေတာင္ ကာတြန္းပံုေလးနဲ႔ ထိုးတာေနာ္၊ အေမ့ကို အေဖေပးတဲ့ စာေတြခိုးဖတ္ၿပီး သိတာေပါ့။ အေဖ ဘုန္းႀကီး ဘ၀က ေပးတဲ့စာရဲ႕ လက္မွတ္မွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးပံု ကတံုးႀကီးနဲ႔ သကၤန္းနဲ႔။ အေဖက အဲဒီလို ကာတြန္းလက္ရာလည္း ေျပာင္ေျမာက္ေသးတယ္။

သိပ္ၾကင္နာတတ္ၿပီး စိတ္ရွည္လြန္းတဲ့အေဖက သမီးတို႔ကို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမဖို႔ မေျပာနဲ႔ ေလသံမာမာနဲ႔ေတာင္ မေအာ္ေငါက္ခဲ့ဖူးဘူးေနာ္။ ဒါေပမဲ့ တခါေတာ့ အေဖ႐ိုက္ဖူးပါတယ္။ တခါဆိုေပမဲ့ တသက္လံုး အသည္းထဲစြဲေအာင္ သမီး မွတ္မိ သြားေတာ့တာ။ အေဖ႐ိုက္တာ အသားမနာေပမဲ့ အေဖက သမီးကို ႐ိုက္ရက္ေလ ခ်င္းလို႔ စိတ္ထဲ၀မ္းနည္းေနမိတာ။ တကယ္ေတာ့ သမီးကပဲ ဆိုးလို႔ စိတ္မရွည္ ႏိုင္ေတာ့ပဲ အေဖက ႐ိုက္ခဲ့တာ။ အခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ရယ္ေတာ့ရယ္ရသား။

သမီးတို႔ညီအမ ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာ ေရေဆာ့ေနၿပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႔မထြက္လို႔ အေဖက ေခၚတာေလ။ တေၾကာ္ေၾကာ္ေခၚေနတာေတာင္ မထြက္ေတာ့ ထြက္လည္းလာေရာ အေဖက စိတ္တိုတိုနဲ႔ ႐ိုက္ေတာ့တာေပါ့။ ႐ိုက္တာကလည္း ေခါင္းျဖီးတဲ့ ပလပ္စတစ္ဘီးကေလးနဲ႔ပါ။ ဘီးအစိမ္းကေလး … ခုထိမွတ္မိေသးပါရဲ႕။ အဲဒီ ဘီးကေလးနဲ႔ တင္ပါးကို ခပ္စပ္စပ္႐ိုက္တာ ဘယ္ေလာက္နာမွာမို႔လဲ။ ဒါေပမဲ့ နာပါတယ္ … ရင္ထဲမွာ၊ စိတ္ထဲမွာ … နာလိုက္တာမွ။ ၀မ္းနည္းလိုက္တာမွ။ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာမွ။ ငိုလို႔လည္း မဆံုးေတာ့ဘူး။ ေတြးလိုက္တိုင္း မ်က္ရည္က က်ေနေတာ့တာ။ ေနာက္ဆံုး အေဖပဲ ျပန္ေခ်ာ့ခဲ့ရတာေနာ္။ သမီးက ဆိုးသလား အေဖ … ။

ေရခ်ဳိးခန္းဆိုလို႔ … အေဖေရခ်ဳိးခန္းထဲက ထြက္လာရင္ ၾကမ္းမွာထင္ေနတဲ့ အေဖ့ေျခရာေတြကို လိုက္နင္းၿပီး “အေဖ့ေျခရာနင္းမယ့္သမီး” လို႔ သီခ်င္းလုပ္ ဆိုခဲ့ၾကတာ မွတ္မိပါေသးတယ္။ တကယ္တမ္း အေဖ့ေျခရာနင္းႏိုင္ဖို႔ မေျပာနဲ႔ အေဖ့ေျခမႈန္ေတာင္ မနင္းႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အေဖ့လို လုပ္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ေ၀းေရာ အေဖ့ လိုလည္း စိတ္ထား မျမင့္ျမတ္တဲ့ အေဖ့သမီးက အေဖ့ေျခရာ နင္းႏိုင္ပါ့မလား။ ရယ္စရာႀကီးေနာ္ … ။

အေဖက ေဒါသကို စက္ဆုပ္တယ္၊ သည္းခံစိတ္အျမဲထားတယ္၊ ေမတၱာတရားနဲ႔ ျပည့္၀တယ္။ သမီးတို႔နဲ႔ တျခားစီပါပဲ။
သည္းခံတာ(ခႏၱီ)က ယူတာ … ေမတၱာက ေပးတာ .. လို႔ အေဖ အျမဲေျပာ ေလ့ရွိတယ္။
“ေမတၱာပို႔တယ္ဆိုတာ သတၱ၀ါအားလံုးအေပၚ ကိုယ့္ရဲ႕ ေမတၱာကို ျဖန္႔က်က္ ေ၀ငွ တာ၊ ေပးတဲ့ သေဘာေပါ့ …
“ခႏၱီကေတာ့ ကိုယ့္ကို မစင္ အညစ္အေၾကးနဲ႔ ပစ္သမွ် ေပါက္သမွ် အျပံဳးမပ်က္ဘဲ လက္ခံ ယူတဲ့သေဘာ …
“ေမတၱာထက္ ခႏၱီက ပိုၿပီး ခက္ခဲတယ္။ ခႏၱီတရားကို လက္ကိုင္ထားရင္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္တယ္ …”

အေဖ့စကားေတြ အျမဲ အမွတ္ရေနေပမဲ့ လက္ေတြ႕မက်င့္သံုးႏိုင္ေသးတာေတာ့ ၀န္ခံပါတယ္အေဖ …။ အေဖ့စကားကို နားေထာင္တဲ့ သမီးျဖစ္ေစဖို႔ အေဖ့ အဆံုးအမေတြကို လက္ေတြ႕ က်င့္သံုးႏိုင္ဖို႔ သမီးႀကိဳးစားမွာပါ။

မေက်နပ္ခ်က္ေတြ မ်ားလြန္းလွတဲ့ သမီးက တိုေတာင္းလွတဲ့ ဘ၀ေလးအတြင္းမွာ အေဖ့သမီး ျဖစ္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ေက်နပ္မိပါတယ္။ အေဖ့ရဲ႕ ေမတၱာရိပ္ေအာက္မွာ ခိုနားေနထိုင္ရင္း၊ အေဖ့အၾကင္နာေတြကို ၾကည္ႏူးစြာ ခံယူရင္း အေဖ့ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြကို အျမဲမျပတ္သတိရေနတဲ့ အေဖ့သမီးဟာ အေဖ့အေပၚမွာ ေပးဆပ္ျခင္းထက္ ရယူျခင္းေတြကသာ ပိုလို႔မ်ားေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါကို အေဖခြင့္လႊတ္လိမ့္မယ္ဆိုတာ သမီးသိေနပါတယ္ အေဖ … ။

အေဖ …
ေလာကအတြက္ … သာသနာအတြက္ … အေဖခ်စ္တဲ့ မိသားစုအတြက္ … အေဖ ရွိေနေပးပါ။
အေဖ့ေမြးေန႔မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစလို႔ သမီး ဆုမေတာင္းခ်င္ပါဘူး… ။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ၀မ္းနည္းမႈေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ အမတေခမံ ျမတ္နိဗၺာန္ကို ေရာက္ေအာင္ တရားထူး တရားျမတ္ကိုအားထုတ္ႏိုင္ၿပီး သာသနာအက်ဳိး ဆထက္တံပိုး ထမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္ေစဖို႔ သမီးဆုေတာင္း လိုက္ပါတယ္ … အေဖ … ။

***
ေမဓာ၀ီ
၃၀၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၇
၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ တရက္
ညေန ၆ နာရီ