ဒီရက္ပိုင္း ေနမေကာင္းတာေၾကာင့္ စာေရးစာဖတ္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အိပ္ရာထဲမွာ လဲေလ်ာင္းေနရင္း ေနမေကာင္းျခင္းရဲ႕ အရသာကို ခံစားေနမိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ေတာ့ ခါးသီးတာပဲ။ စားခ်င္တာမစားရ။ သြားခ်င္ရာ မသြားရ။ လုပ္ခ်င္ရာ မလုပ္ရ တဲ့ ဘ၀ မဟုတ္လား။ ဘေလာ့ေလးနဲ႔လည္း ေ၀းေနတာၾကာေပါ့။ လြမ္းပါ့။ နည္းနည္းေလး ေခါင္းေထာင္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ ေမးလ္ေဘာက္စ္ကို စစ္လိုက္ေတာ့ အြန္လိုင္းမတက္တာၾကာလို႔ စိတ္ပူစြာေမးလ္ပို႔လာတဲ့ ညီမေလးဟန၊ ဘေလာ့ မေရးတာၾကာလို႔ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေမးလာတဲ့ ကေနဒါမွ မခိုင္၊ ေနာက္ၿပီး ေနေကာင္းေစဖို႔ ဆုေတာင္းေပးတဲ့ ညီမေလး မီးအိမ္ …. တို႔ရဲ႕ စာေလးေတြကို ေတြ႕ရလို႔ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ ခဏေတြ႕တုန္း အမိအရ ေဆးကု ေဆးညႊန္းေပးၿပီး အစားအေသာက္ ေဆာင္ရန္/ေရွာင္ရန္ေတြကို ေျပာျပေပးတဲ့ အကို ကိုတင့္ဦးကိုလည္း ေက်းဇူးအထူးပါ။ တကူးတက ဖုန္းဆက္ၿပီး အားေပးစကားေျပာတဲ့ ကိုသံလြင္ (ခ) ကိုေစးထူးကို လည္း ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ဒီေနရာက ေျပာခ်င္ပါတယ္ရွင္။
က်မရဲ႕ အြန္လိုင္းမိတ္ေဆြ ေမာင္ႏွမေတြဟာ က်မနဲ႔ အျပင္မွာ မသိမကြၽမ္းပါဘဲနဲ႔ ခုလို က်မကို ဂ႐ုတစိုက္ အားေပးေဖာ္ရတာ က်မ အလြန္ပဲ ပီတိ ျဖစ္မိပါတယ္။ ရင္ထဲလည္း ေႏြးေထြးစြာ ခံစားမိပါတယ္။ က်မ ေနမေကာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာ၀န္ေပးတဲ့ ေဆးေတြထက္ က်မကို ခ်စ္ခင္ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြ ေမာင္ႏွမမ်ားရဲ႕ အားေပးမႈက က်မအတြက္ ပိုလို႔ သက္သာေစတာ အမွန္ပါပဲ။
အခုေရးတဲ့စာကေတာ့ ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔ အိပ္ရာထဲလဲေနခ်ိန္ ေတာင္စဥ္ေရမရ ဟိုဟိုဒီဒီ ေတြးမိေတြးရာ ေတြးခဲ့မိတာေလးေတြကို အခုလို သက္သာခ်ိန္မွာ မေမ့ ေလ်ာ့ေအာင္ ခ်ေရးလိုက္မိတာပါ။ ေနမေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ေတြးမိတဲ့ အတြက္ ဂီလာန အေတြးလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္ပါတယ္။ ဂီလာနအေတြးဆိုေတာ့လည္း ဟိုဒီ ေျပးလို႔ေပါ့ … ။
***
ဂီလာန အေတြး
မူးလိုက္တာ … ။
မ်က္စိကိုမွိတ္ၿပီး အိပ္ရာေပၚလွဲလိုက္တယ္။ ေခါင္းအံုးနဲ႔ ေခါင္းက ျငိမ့္ကနဲ ထိသြားစဥ္မွာ တေခါင္းလံုး သြက္သြက္ခါေအာင္ ပိုမူးသြားသလိုပဲ။ တေစာင္းလွဲ ေနရာက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပက္လက္အေနအထား ေျပာင္းလိုက္တယ္။ မွိတ္ထားတဲ့ မ်က္စိထဲမွာ အနီ၊ အျပာ၊ အ၀ါ၊ အစိမ္း၊ ခရမ္းေရာင္၊ ပန္းေရာင္ … အို … အေရာင္ေတြကို စံုလို႔ပါပဲ … ။ အကြက္အကြက္ေတြ … အ၀ိုင္းအ၀ိုင္းေတြ ခရမ္းသီးပံုစံ အေကြးအေကြးေတြ … အေရာင္စံု ဒီဇိုင္းစံု။ ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္ေပၚထပ္မွာ ခင္းထားတဲ့ ဖေယာင္းပုဆိုး အဆင္အတိုင္းပဲ။ အဲဒီအဆင္ႀကီးက မ်က္စိေနာက္စရာ။ မျမင္ခ်င္ဘူး … အဲဒါႀကီး။
မ်က္စိကို ပိုၿပီး မွိတ္လိုက္မိတယ္။
ခုနပံုစံအဆင္ႀကီးက အကြက္စိပ္စိပ္နဲ႔ ေသးသြားတာကလြဲလို႔ မ်က္စိထဲက မေပ်ာက္ ႏိုင္ပါလား။ မ်က္ခြံနဲ႔ မ်က္စိကို ဖံုးထားတာေတာင္ ျမင္ေနရတဲ့ အရာေတြ က ရွိေသးတယ္။ ခက္လိုက္တာ … ။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ ေခါင္းကို ေယာင္ယမ္းခါမိ ေတာ့ ဦးေခါင္းထဲမွာ ပန္းထိမ္ဖိုငွက္ ေအာ္ျမည္ေနသလို တတံုတံုနဲ႔။
အသက္ကို မွန္မွန္႐ွဴ … မွန္မွန္႐ွဴ … လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေခြၽးသိပ္ရင္း ႏွာေခါင္း၀မွာ တိုး၀င္ တိုးထြက္လာတဲ့ ေလကို ဂ႐ုတစိုက္ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေလက ထိၿပီး ၀င္သြားလိုက္ … ထိၿပီးျပန္ထြက္လာလိုက္ … ။
ထိတယ္ … ထိတယ္ … ထိတယ္ …ေစာင့္ၾကည့္မွတ္ေနရင္း ႏွာေခါင္းထိပ္ေတြ ပူၿပီးက်ဥ္ လာတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေ၀ဒနာတခုတိုးတာပဲ။ ဆိုးလိုက္တာ … ။ ေတာ္ၿပီ … မမွတ္ေတာ့ဘူး။
ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေျခာက္ကပ္ အက္ကြဲေနၾကၿပီ။
ေရ …ေရ …ေရဆာလုိက္တာ။ ထၿပီးလည္း မေသာက္ခ်င္ဘူး။ ေရလာတိုက္မယ့္ သူလည္း တေယာက္မွ မရွိဘူး။ ေရဆာေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာနဲ႔ တခ်က္သပ္ လိုက္ေတာ့ ပူေႏြးစိုစြတ္တဲ့ လွ်ာက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အေတြ႕အထိကို ခံစားရတယ္။ အာေခါင္ေတြလဲ တရွိန္ရွိန္ပူလို႔။ ရွိစုမဲ့စု တံေတြးကိုၿမိဳခ်ေတာ့ လည္ေခ်ာင္းက ရွတတ။ အင္း … တခုမွလည္း ေကာင္းတာ မရွိပါလား … ။
ေက်ာေအာက္မွာ ဖုတုတုနဲ႔ .. ဘာႀကီးပါလိမ့္။ ေနရခက္လိုက္တာ … ။ လက္နဲ႔ မမီမကမ္း စမ္းၿပီးယူေတာ့ ႐ွဴေဆးဗူးကေလး။ ႀကံဳတုန္း အဖံုးဖြင့္ၿပီး တခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ႐ွဴလိုက္တယ္။ လန္းလည္း မလန္းပါဘူး … အလကားပဲ ဒီ႐ွဴေဆး … ။ ေခါင္းရင္းေထာင့္ကို ျပန္ပစ္လိုက္တယ္။ ရင္ဘတ္ထဲမွာ အပူလံုးႀကီးတခု ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္သြားေနသလိုပဲ။ ငုတ္တုတ္ထထိုင္လိုက္တယ္။ ရင္ဘတ္ကို ေခါင္းအံုးနဲ႔ ဖိထားရင္း ေလေတြ ပါးစပ္က အလံုးအရင္းထြက္သြားမွ နည္းနည္းသက္သာ… ။ ဟင္ … လာျပန္ၿပီ ေနာက္တလံုး … ။
၀ွဴး …ေမာၿပီ။
ပက္လက္ျပန္လွဲလိုက္တယ္။ ေခါင္းအံုးႏွစ္လံုးဆင့္ထားမွ။ ေစာင္ေခါက္ကေလး ရင္ ဘတ္ေပၚတင္ထားရင္း အသက္မွန္မွန္ျပန္႐ွဴ … ။ ရင္ဘတ္က နိမ့္ခ်ည္ ျမင့္ခ်ည္။ ဟုတ္ၿပီ … ဒီတခါ .. ၀မ္းဗိုက္ ေဖာင္းတာနဲ႔ ပိန္တာကို မွတ္ရမယ္။ အသက္႐ွဴလိုက္တိုင္း ၀မ္းဗိုက္က ေဖာင္းလာတယ္။ ျပန္ထုတ္ေတာ့ ပိန္သြား … ။ ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …
ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …
ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …
အင္း … စာလဲ မေရးျဖစ္ဘူး။ ဘေလာ့ကိုလည္း မစစ္ရတာၾကာၿပီ။ ဘာေတြထူးေနလဲ မသိ။ စာအသစ္မေရးေတာ့ ဖတ္မယ့္သူလည္းရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘေလာ့ကေလးေတာ့ ေျခာက္ကပ္ကပ္ျဖစ္ေနရွာမွာပဲ။
ပိန္တယ္ …ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …ေဖာင္းတယ္ …
အာဇာနည္ေန႔အတြက္ ေရးခ်င္တဲ့စာလည္း မေရးလိုက္ရပါလား။ အသက္ အရြယ္အလိုက္ အာဇာနည္ေန႔အေပၚ မတူညီတဲ့ အသိ အျမင္ကေလးေတြ ေရးခ်င္ လို႔ လိုက္ေမးထားတာ။ ခုေခတ္ကေလးေတြ အာဇာနည္ဆိုတာ ဘာမွန္း မသိၾကေတာ့ဘူး။ တနဂၤေႏြေန႔က ဟိုကေလး ၃ ေယာက္ ေျပာတဲ့စကားေလးေတြ … ။ အာဇာနည္ေန႔ကို သိလားဆိုေတာ့ အငယ္ဆံုး ေကာင္ေလးက “သားသိတယ္ … Rဇာနည္ရဲ႕ ေမြးေန႔” တဲ့။ ေကာင္းေရာ။ ေနာက္ တေယာက္ကေတာ့ လြတ္လပ္ေရး ေန႔လား … တဲ့။ အႀကီးေကာင္ေလးကေတာ့ သားမသိဘူး … တဲ့။ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ။ အာဇာနည္ေန႔ဆိုတာ မသင္ရဘူးလား … ထပ္ေမးေတာ့ ဟင့္အင္း … တဲ့။ မသိတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ အျပစ္လား။ မသင္တဲ့ လူႀကီးေတြရဲ႕ အျပစ္လား … ။ အာဇာနည္ …. အာဇာနည္ … ။ ဘေလာ့ေလးမွာ အာဇာလည္း မနည္လိုက္ရေတာ့ပါဘူး။ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနမယ့္ ဘေလာ့ေလးကို လြမ္းလိုက္တာ။
အဲ …ျပန္မွတ္ဦးမွ .. ။
ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …
ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …
“နင္ေရးတဲ့ ေျခလွမ္း ၃၀၀ ပို႔စ္က ေသတမ္းစာက်ေနတာပဲ။ ဘ၀အဆံုးသတ္ခါနီး ႏႈတ္ဆက္ေနသလိုလို …”
အဲဒီစာ တင္တဲ့ေန႔က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ေျပာတာ အမွတ္ရမိတယ္။ မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါ ေသတမ္းစာမွ မဟုတ္ဘဲ … ။ ဒီပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ေသတမ္းစာ မေရးပါဘူး။ ေသလည္း မေသခ်င္ေသးဘူး။ ေသဖို႔လည္း ဘာတခုမွ အဆင္သင့္မျဖစ္။ အင္း … ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေသခ်င္မွ ေသမွာလား။ ေသျခင္းတရားက ကိုယ္နဲ႔ အနီးဆံုးမွာ အျမဲရွိေနတာ။ သတိ … သတိ … သတိ မလြတ္ေစနဲ႔တဲ့။ မွတ္ေနရင္း လြတ္လြတ္သြားတယ္။
ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …
ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …
ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …
ဂ်ီေတာ့ကို ဆိုင္းအင္လည္း လုပ္လို႔မရပါလား။ ၾကာလိုက္တာ။ ဘေလာ့ဂါေပ့ခ်္က လည္း အယ္ရာတက္ေနၿပန္ၿပီ။ ရီဖရွက္ခ်္ လုပ္ဦးမွ။ ဟင္ … ယူဇာနိမ္း ပါ့စ္ေ၀ါ့ ေနရာမွာ The page cannot be displayed တဲ့။ ျဖစ္ျပန္ၿပီ။ ဒီကြန္နက္ရွင္နဲ႔ေတာ့။ ဂ်ီေတာ့မွာလည္း ကြန္နက္တင္းက မတက္ႏိုင္ဘူး။ ေဟာ.. ေျပာရင္းဆိုရင္း ၀င္သြားၿပီ … ကံထူးတာပဲ။ ဘယ္သူေတြရွိလဲ … ၾကည့္ဦးမွ … ။
* မအားတဲ့သူ
* အမွန္တကယ္ ဘုရားစူးေစ့ လံုး၀မအားတဲ့သူ
* အေ၀းမွာေရာက္ေနတဲ့သူ
* လြမ္းေနတဲ့သူ
* ပို႔စ္အသစ္တင္ထားတဲ့သူ
* ေန႔လည္စာ စားေနတဲ့သူ
* မီးစိမ္းျပထားသူ …
…………………………………. ထိုသူ … ထိုသူေတြ … ရွိေနသားပဲ။
စာေတြ႐ိုက္တယ္ … ။
typing … typing … typing …
ဘယ္သူမွလည္း ျပန္မထူးဘူး။
စာေတြ ေရာက္မလာတာလား။
ဘယ္သူမွ အဖက္မလုပ္ၾကတာလား … ။
ပိန္လိုက္ …ေဖာင္းလိုက္ … ၀မ္းဗိုက္က
ထြက္လိုက္ … ၀င္လိုက္ … ႏွာသီး၀က …
အပူလံုးႀကီး တလံုးက ရင္ဘတ္ထဲ ေမႊေနဆဲ …
အေမ … အေမ …ေရဆာတယ္ …
အသံ ထြက္မလာဘူး။
အေမလည္း အနားမွာမရွိဘူး။
ေခါင္းထဲက မူးလိုက္တာ … ခ်ာခ်ာကိုလည္လို႔ …
၀ိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ ကစားထားသလိုပဲ … ။
၀ိုင္းႀကီး၀ိုင္းႀကီး ဘယ္ေလာက္ႀကီး … လက္ေတြတြဲထားတယ္။
ဒါေပမဲ့ … တြဲတဲ့လက္ေတြ မခိုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာေနၿပီ။
ဒီစည္း၀ိုင္းထဲက ဘယ္ေတာ့ထြက္ရမလဲ … ။
ေခါင္းမူးလို႔ လက္တြဲျဖဳတ္ၿပီး ယိုင္နဲ႔စြာ ထိုင္ခ်လိုက္ရေတာ့မွာလား …
လက္ေတြ … လက္ေတြ … မျဖဳတ္ပါနဲ႔ဦး …
ေက်းဇူးျပဳၿပီး တြဲေပးထားပါ … ။
ခဏေလး … ခဏေလး … ခဏေလးပဲပါ … ။
မ်က္စိမွိတ္ထားတယ္ … ။
ဒါေပမဲ့ နားေတြက ၾကားေနရတယ္ … ။
အစိမ္းေရာင္ အသံေတြ …
အနက္ေရာင္စကားေတြ …
အျပာေရာင္သီခ်င္း တပိုင္းတစ … ။
ခဏအၾကာ ပါးေပၚမွာ ပူေႏြး စိုစြတ္ လာတယ္။
အားလံုးတိတ္ဆိတ္သြားၾကၿပီ။
တိတ္တိတ္ကေလး …
ဘာသံမွမၾကားပဲ ပူေႏြးစိုစြတ္ျခင္းေတြ ပါးျပင္ေပၚ စီးဆင္းေနတယ္ … ။
အဆက္မျပတ္ … စီးဆင္းရင္း … စီးဆင္းရင္း … နဲ႔ေပါ့။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၀၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၇
ေန႔ ၁၁ နာရီ ၃၅ မိနစ္
က်မရဲ႕ အြန္လိုင္းမိတ္ေဆြ ေမာင္ႏွမေတြဟာ က်မနဲ႔ အျပင္မွာ မသိမကြၽမ္းပါဘဲနဲ႔ ခုလို က်မကို ဂ႐ုတစိုက္ အားေပးေဖာ္ရတာ က်မ အလြန္ပဲ ပီတိ ျဖစ္မိပါတယ္။ ရင္ထဲလည္း ေႏြးေထြးစြာ ခံစားမိပါတယ္။ က်မ ေနမေကာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာ၀န္ေပးတဲ့ ေဆးေတြထက္ က်မကို ခ်စ္ခင္ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြ ေမာင္ႏွမမ်ားရဲ႕ အားေပးမႈက က်မအတြက္ ပိုလို႔ သက္သာေစတာ အမွန္ပါပဲ။
အခုေရးတဲ့စာကေတာ့ ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔ အိပ္ရာထဲလဲေနခ်ိန္ ေတာင္စဥ္ေရမရ ဟိုဟိုဒီဒီ ေတြးမိေတြးရာ ေတြးခဲ့မိတာေလးေတြကို အခုလို သက္သာခ်ိန္မွာ မေမ့ ေလ်ာ့ေအာင္ ခ်ေရးလိုက္မိတာပါ။ ေနမေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ေတြးမိတဲ့ အတြက္ ဂီလာန အေတြးလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္ပါတယ္။ ဂီလာနအေတြးဆိုေတာ့လည္း ဟိုဒီ ေျပးလို႔ေပါ့ … ။
***
ဂီလာန အေတြး
မူးလိုက္တာ … ။
မ်က္စိကိုမွိတ္ၿပီး အိပ္ရာေပၚလွဲလိုက္တယ္။ ေခါင္းအံုးနဲ႔ ေခါင္းက ျငိမ့္ကနဲ ထိသြားစဥ္မွာ တေခါင္းလံုး သြက္သြက္ခါေအာင္ ပိုမူးသြားသလိုပဲ။ တေစာင္းလွဲ ေနရာက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပက္လက္အေနအထား ေျပာင္းလိုက္တယ္။ မွိတ္ထားတဲ့ မ်က္စိထဲမွာ အနီ၊ အျပာ၊ အ၀ါ၊ အစိမ္း၊ ခရမ္းေရာင္၊ ပန္းေရာင္ … အို … အေရာင္ေတြကို စံုလို႔ပါပဲ … ။ အကြက္အကြက္ေတြ … အ၀ိုင္းအ၀ိုင္းေတြ ခရမ္းသီးပံုစံ အေကြးအေကြးေတြ … အေရာင္စံု ဒီဇိုင္းစံု။ ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္ေပၚထပ္မွာ ခင္းထားတဲ့ ဖေယာင္းပုဆိုး အဆင္အတိုင္းပဲ။ အဲဒီအဆင္ႀကီးက မ်က္စိေနာက္စရာ။ မျမင္ခ်င္ဘူး … အဲဒါႀကီး။
မ်က္စိကို ပိုၿပီး မွိတ္လိုက္မိတယ္။
ခုနပံုစံအဆင္ႀကီးက အကြက္စိပ္စိပ္နဲ႔ ေသးသြားတာကလြဲလို႔ မ်က္စိထဲက မေပ်ာက္ ႏိုင္ပါလား။ မ်က္ခြံနဲ႔ မ်က္စိကို ဖံုးထားတာေတာင္ ျမင္ေနရတဲ့ အရာေတြ က ရွိေသးတယ္။ ခက္လိုက္တာ … ။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ ေခါင္းကို ေယာင္ယမ္းခါမိ ေတာ့ ဦးေခါင္းထဲမွာ ပန္းထိမ္ဖိုငွက္ ေအာ္ျမည္ေနသလို တတံုတံုနဲ႔။
အသက္ကို မွန္မွန္႐ွဴ … မွန္မွန္႐ွဴ … လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေခြၽးသိပ္ရင္း ႏွာေခါင္း၀မွာ တိုး၀င္ တိုးထြက္လာတဲ့ ေလကို ဂ႐ုတစိုက္ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေလက ထိၿပီး ၀င္သြားလိုက္ … ထိၿပီးျပန္ထြက္လာလိုက္ … ။
ထိတယ္ … ထိတယ္ … ထိတယ္ …ေစာင့္ၾကည့္မွတ္ေနရင္း ႏွာေခါင္းထိပ္ေတြ ပူၿပီးက်ဥ္ လာတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေ၀ဒနာတခုတိုးတာပဲ။ ဆိုးလိုက္တာ … ။ ေတာ္ၿပီ … မမွတ္ေတာ့ဘူး။
ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေျခာက္ကပ္ အက္ကြဲေနၾကၿပီ။
ေရ …ေရ …ေရဆာလုိက္တာ။ ထၿပီးလည္း မေသာက္ခ်င္ဘူး။ ေရလာတိုက္မယ့္ သူလည္း တေယာက္မွ မရွိဘူး။ ေရဆာေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာနဲ႔ တခ်က္သပ္ လိုက္ေတာ့ ပူေႏြးစိုစြတ္တဲ့ လွ်ာက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အေတြ႕အထိကို ခံစားရတယ္။ အာေခါင္ေတြလဲ တရွိန္ရွိန္ပူလို႔။ ရွိစုမဲ့စု တံေတြးကိုၿမိဳခ်ေတာ့ လည္ေခ်ာင္းက ရွတတ။ အင္း … တခုမွလည္း ေကာင္းတာ မရွိပါလား … ။
ေက်ာေအာက္မွာ ဖုတုတုနဲ႔ .. ဘာႀကီးပါလိမ့္။ ေနရခက္လိုက္တာ … ။ လက္နဲ႔ မမီမကမ္း စမ္းၿပီးယူေတာ့ ႐ွဴေဆးဗူးကေလး။ ႀကံဳတုန္း အဖံုးဖြင့္ၿပီး တခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ႐ွဴလိုက္တယ္။ လန္းလည္း မလန္းပါဘူး … အလကားပဲ ဒီ႐ွဴေဆး … ။ ေခါင္းရင္းေထာင့္ကို ျပန္ပစ္လိုက္တယ္။ ရင္ဘတ္ထဲမွာ အပူလံုးႀကီးတခု ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္သြားေနသလိုပဲ။ ငုတ္တုတ္ထထိုင္လိုက္တယ္။ ရင္ဘတ္ကို ေခါင္းအံုးနဲ႔ ဖိထားရင္း ေလေတြ ပါးစပ္က အလံုးအရင္းထြက္သြားမွ နည္းနည္းသက္သာ… ။ ဟင္ … လာျပန္ၿပီ ေနာက္တလံုး … ။
၀ွဴး …ေမာၿပီ။
ပက္လက္ျပန္လွဲလိုက္တယ္။ ေခါင္းအံုးႏွစ္လံုးဆင့္ထားမွ။ ေစာင္ေခါက္ကေလး ရင္ ဘတ္ေပၚတင္ထားရင္း အသက္မွန္မွန္ျပန္႐ွဴ … ။ ရင္ဘတ္က နိမ့္ခ်ည္ ျမင့္ခ်ည္။ ဟုတ္ၿပီ … ဒီတခါ .. ၀မ္းဗိုက္ ေဖာင္းတာနဲ႔ ပိန္တာကို မွတ္ရမယ္။ အသက္႐ွဴလိုက္တိုင္း ၀မ္းဗိုက္က ေဖာင္းလာတယ္။ ျပန္ထုတ္ေတာ့ ပိန္သြား … ။ ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …
ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …
ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …
အင္း … စာလဲ မေရးျဖစ္ဘူး။ ဘေလာ့ကိုလည္း မစစ္ရတာၾကာၿပီ။ ဘာေတြထူးေနလဲ မသိ။ စာအသစ္မေရးေတာ့ ဖတ္မယ့္သူလည္းရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘေလာ့ကေလးေတာ့ ေျခာက္ကပ္ကပ္ျဖစ္ေနရွာမွာပဲ။
ပိန္တယ္ …ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …ေဖာင္းတယ္ …
အာဇာနည္ေန႔အတြက္ ေရးခ်င္တဲ့စာလည္း မေရးလိုက္ရပါလား။ အသက္ အရြယ္အလိုက္ အာဇာနည္ေန႔အေပၚ မတူညီတဲ့ အသိ အျမင္ကေလးေတြ ေရးခ်င္ လို႔ လိုက္ေမးထားတာ။ ခုေခတ္ကေလးေတြ အာဇာနည္ဆိုတာ ဘာမွန္း မသိၾကေတာ့ဘူး။ တနဂၤေႏြေန႔က ဟိုကေလး ၃ ေယာက္ ေျပာတဲ့စကားေလးေတြ … ။ အာဇာနည္ေန႔ကို သိလားဆိုေတာ့ အငယ္ဆံုး ေကာင္ေလးက “သားသိတယ္ … Rဇာနည္ရဲ႕ ေမြးေန႔” တဲ့။ ေကာင္းေရာ။ ေနာက္ တေယာက္ကေတာ့ လြတ္လပ္ေရး ေန႔လား … တဲ့။ အႀကီးေကာင္ေလးကေတာ့ သားမသိဘူး … တဲ့။ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ။ အာဇာနည္ေန႔ဆိုတာ မသင္ရဘူးလား … ထပ္ေမးေတာ့ ဟင့္အင္း … တဲ့။ မသိတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ အျပစ္လား။ မသင္တဲ့ လူႀကီးေတြရဲ႕ အျပစ္လား … ။ အာဇာနည္ …. အာဇာနည္ … ။ ဘေလာ့ေလးမွာ အာဇာလည္း မနည္လိုက္ရေတာ့ပါဘူး။ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနမယ့္ ဘေလာ့ေလးကို လြမ္းလိုက္တာ။
အဲ …ျပန္မွတ္ဦးမွ .. ။
ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …
ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …
“နင္ေရးတဲ့ ေျခလွမ္း ၃၀၀ ပို႔စ္က ေသတမ္းစာက်ေနတာပဲ။ ဘ၀အဆံုးသတ္ခါနီး ႏႈတ္ဆက္ေနသလိုလို …”
အဲဒီစာ တင္တဲ့ေန႔က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ေျပာတာ အမွတ္ရမိတယ္။ မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါ ေသတမ္းစာမွ မဟုတ္ဘဲ … ။ ဒီပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ေသတမ္းစာ မေရးပါဘူး။ ေသလည္း မေသခ်င္ေသးဘူး။ ေသဖို႔လည္း ဘာတခုမွ အဆင္သင့္မျဖစ္။ အင္း … ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေသခ်င္မွ ေသမွာလား။ ေသျခင္းတရားက ကိုယ္နဲ႔ အနီးဆံုးမွာ အျမဲရွိေနတာ။ သတိ … သတိ … သတိ မလြတ္ေစနဲ႔တဲ့။ မွတ္ေနရင္း လြတ္လြတ္သြားတယ္။
ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …
ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …
ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …ေဖာင္းတယ္ … ပိန္တယ္ …
ဂ်ီေတာ့ကို ဆိုင္းအင္လည္း လုပ္လို႔မရပါလား။ ၾကာလိုက္တာ။ ဘေလာ့ဂါေပ့ခ်္က လည္း အယ္ရာတက္ေနၿပန္ၿပီ။ ရီဖရွက္ခ်္ လုပ္ဦးမွ။ ဟင္ … ယူဇာနိမ္း ပါ့စ္ေ၀ါ့ ေနရာမွာ The page cannot be displayed တဲ့။ ျဖစ္ျပန္ၿပီ။ ဒီကြန္နက္ရွင္နဲ႔ေတာ့။ ဂ်ီေတာ့မွာလည္း ကြန္နက္တင္းက မတက္ႏိုင္ဘူး။ ေဟာ.. ေျပာရင္းဆိုရင္း ၀င္သြားၿပီ … ကံထူးတာပဲ။ ဘယ္သူေတြရွိလဲ … ၾကည့္ဦးမွ … ။
* မအားတဲ့သူ
* အမွန္တကယ္ ဘုရားစူးေစ့ လံုး၀မအားတဲ့သူ
* အေ၀းမွာေရာက္ေနတဲ့သူ
* လြမ္းေနတဲ့သူ
* ပို႔စ္အသစ္တင္ထားတဲ့သူ
* ေန႔လည္စာ စားေနတဲ့သူ
* မီးစိမ္းျပထားသူ …
…………………………………. ထိုသူ … ထိုသူေတြ … ရွိေနသားပဲ။
စာေတြ႐ိုက္တယ္ … ။
typing … typing … typing …
ဘယ္သူမွလည္း ျပန္မထူးဘူး။
စာေတြ ေရာက္မလာတာလား။
ဘယ္သူမွ အဖက္မလုပ္ၾကတာလား … ။
ပိန္လိုက္ …ေဖာင္းလိုက္ … ၀မ္းဗိုက္က
ထြက္လိုက္ … ၀င္လိုက္ … ႏွာသီး၀က …
အပူလံုးႀကီး တလံုးက ရင္ဘတ္ထဲ ေမႊေနဆဲ …
အေမ … အေမ …ေရဆာတယ္ …
အသံ ထြက္မလာဘူး။
အေမလည္း အနားမွာမရွိဘူး။
ေခါင္းထဲက မူးလိုက္တာ … ခ်ာခ်ာကိုလည္လို႔ …
၀ိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ ကစားထားသလိုပဲ … ။
၀ိုင္းႀကီး၀ိုင္းႀကီး ဘယ္ေလာက္ႀကီး … လက္ေတြတြဲထားတယ္။
ဒါေပမဲ့ … တြဲတဲ့လက္ေတြ မခိုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာေနၿပီ။
ဒီစည္း၀ိုင္းထဲက ဘယ္ေတာ့ထြက္ရမလဲ … ။
ေခါင္းမူးလို႔ လက္တြဲျဖဳတ္ၿပီး ယိုင္နဲ႔စြာ ထိုင္ခ်လိုက္ရေတာ့မွာလား …
လက္ေတြ … လက္ေတြ … မျဖဳတ္ပါနဲ႔ဦး …
ေက်းဇူးျပဳၿပီး တြဲေပးထားပါ … ။
ခဏေလး … ခဏေလး … ခဏေလးပဲပါ … ။
မ်က္စိမွိတ္ထားတယ္ … ။
ဒါေပမဲ့ နားေတြက ၾကားေနရတယ္ … ။
အစိမ္းေရာင္ အသံေတြ …
အနက္ေရာင္စကားေတြ …
အျပာေရာင္သီခ်င္း တပိုင္းတစ … ။
ခဏအၾကာ ပါးေပၚမွာ ပူေႏြး စိုစြတ္ လာတယ္။
အားလံုးတိတ္ဆိတ္သြားၾကၿပီ။
တိတ္တိတ္ကေလး …
ဘာသံမွမၾကားပဲ ပူေႏြးစိုစြတ္ျခင္းေတြ ပါးျပင္ေပၚ စီးဆင္းေနတယ္ … ။
အဆက္မျပတ္ … စီးဆင္းရင္း … စီးဆင္းရင္း … နဲ႔ေပါ့။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၀၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၇
ေန႔ ၁၁ နာရီ ၃၅ မိနစ္
7 comments:
မေမ ဒီေလာက္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနမွန္းမသိဘူး... တရက္၊ နွစ္ရက္ေနရင္ ေကာင္းေလာက္ၿပီ ထင္ေနတာ... ပို႔စ္ေလးဖတ္ၿပီး ၀မ္းနည္းရပါတယ္... အျမန္ဆံုး က်န္းမာပါေစ...
အီးးးးး ေမကေလး ၀မ္းနည္းလိုက္တာ။
ညီမေလးေနမေကာင္းျဖစ္မွန္းသိေပမဲ့ မေမးမိ။
အဲဒီရက္ေတြမွာ အမခမ်ာမွာလည္း မအားလိုက္ေလျခင္း။ဘုရားစူးေစ့ မအားတာ အမပဲျဖစ္မွာေနာ္။
စိတ္ထဲမေကာင္းလိုက္တာညီမေလးရယ္။
အျမန္ဆံုး ေနေကာင္းအားျပည့္ပါေစ။
wish you get well soon.
မေမ အျမန္ဆံုး ေနျပန္ေကာင္းပါေစဗ်ာ :)
ukd,f usdkLufwmrSeforSs trsm;MuD;rpm;rd trsm;MuD; raomufrdatmif trsm;MuD; rvkyf rdatmifqifjcifyg eEGif;cg;pm;yg rif8vma&SGtkyfpm;yg tjrefqHk;aeaumif;jyD; tjrefqHk; awG;ekdif a&;ekdifygap 300 rSonf 3 odef; 3 oef; 3 uka# wkdifonfxd a&;ekdifygap
(Ma)May Dar Wii,
Take care..
With warm regards,
Mg Yin.
Your blog keeps getting better and better! Your older articles are not as good as newer ones you have a lot more creativity and originality now keep it up!
Post a Comment