ဒီေန႔မနက္ေပါ့ …ေစ်းသြားရမယ့္ေန႔မို႔ အိပ္ရာေစာေစာထ၊ ကိစၥ ၀ိစၥေလးေတြလုပ္ ၿပီးတာနဲ႔ ေစ်းကိုထြက္ခဲ့တယ္။ ရာသီဥတုကေတာ့ အံု႔အံု႔ပ်ပ်ေလးပါပဲ။ ေနမထြက္ ေပမဲ့ မိုးရြာမယ္လို႔လည္း မထင္မိတာနဲ႔ ထီးယူမသြားမိဘူး။ ကိုင္ရတာ အလုပ္႐ႈပ္ မွာ စိုးတာလည္း ပါတာေပါ့။ မနက္ေစာေစာမို႔ ေစ်းအသြားလမ္းက ကားလည္းရွင္း လူလည္းရွင္းေနပါတယ္။ လမ္းေဘး၀ဲယာက သစ္ပင္ေလးေတြကိုၾကည့္လိုက္၊ ဓာတ္ႀကိဳးေပၚ တန္းစီ နားေနၾကတဲ့ ခိုကေလးေတြကို ၾကည့္လိုက္၊ ေကာင္းကင္ႀကီး ကို ၾကည့္လိုက္ … ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ပဲ ေစ်းကိုေရာက္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။
ေစ်းအ၀င္၀က သမာဓိခ်ိန္ခြင္ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကေလးကေတာ့ ေစာင္းေစာင္းရြဲ႕ရြဲ႕နဲ႔ မတင့္တယ္ ရွာေတာ့ပါဘူး။ ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွာ ခ်ိန္ေပးသူမရွိ လာခ်ိန္သူမရွိ စံျပဳရမယ့္ အေလးလည္းတခုမွမရွိဘဲ သံေခ်းတက္ေနတဲ့ ခ်ိန္ခြင္ကေလးတခုထဲ တဖက္ေစာင္းနင္း ခ်ိတ္ဆြဲျခင္း ခံေနရပါတယ္။ သမာဓိခ်ိန္ခြင္ေဘးက အုတ္ေလွခါးေလးအတိုင္း ဆင္းလိုက္တာနဲ႔ ေစ်းထဲေရာက္ေရာ။ ေစ်းထဲ၀င္၀င္ခ်င္း ငွက္ေပ်ာသီး အုန္းသီးေရာင္းတဲ့ဆိုင္က ဖြင့္ထားတဲ့ နတ္ဒိုးသံနဲ႔ ဆီးႀကိဳတယ္။ ဆိုင္ေဘးကအျဖတ္ … အေမႊးတိုင္နံ႔ စပယ္ပန္းနံ႔ေတြလည္း ၾကိဳင္လို႔ လိႈင္လို႔…။
ငွက္ေပ်ာသီးဆိုင္နဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးက ၀က္သားဆိုင္ကိုေတာ့ မ၀င္မျဖစ္ ၀င္ရပါ တယ္။ ၀က္သားသည္ဆီမွာ ေပါင္သား ၅၀ သား ၀ယ္ၿပီး ၂၅၀၀ ေပးလိုက္ရတယ္။ တပိသာ ၅၀၀၀ ေစ်းကိုး။ ၀က္နံ႐ိုးေတာင္ ၄၀၀၀ ေစ်းဆိုေတာ့ အသားက ပိုကိုက္ တာမို႔ အသားပဲ ၀ယ္မိေနေတာ့တာ။ နံ႐ိုးေတာင္ မစားျဖစ္တာၾကာေပါ့။ ၀က္သား ၀ယ္ၿပီး ငါးသည္ ဆီ၀င္ရတယ္။ ဥပါတဲ့ ငါးပုဏ္ဏားဆို … အေမၾကိဳက္တာမို႔ ၃၀ သား ၀ယ္လိုက္တယ္။ တဆယ္သား ၅၀၀ ေစ်းဆိုေတာ့ ၁၅၀၀ ဖိုးေပါ့။ ေရြးလည္း မေရြးတတ္လို႔ ေစ်းသည္ကပဲ ေရြးေပးတယ္။ အိမ္ေရာက္မွကိုင္ရင္ အလုပ္႐ႈပ္မွာမို႔ ေစ်းသည္ကိုပဲ တခါတည္း ကိုင္ခိုင္းလိုက္ေတာ့ ေအးေရာ … ။
ေစ်းသည္က ငါးကိုင္ေပးေနတုန္း တျခားဟာ ၀ယ္ထားလို႔ ရတာနဲ႔ သူ႔ေဘးက ေနာက္ထပ္ငါးသည္တေယာက္ဆီမွာ အလုပ္သမားေတြစားဖို႔ ေနာက္ထပ္ငါးတမ်ဳိး ၀ယ္တယ္။ အဲဒီငါးကေတာ့ ေစ်းမဆိုးဘူး။ တပိသာမွ ၂၅၀၀။ (ငါးျမစ္ျခင္း လို႔ ေျပာပါတယ္) တေကာင္ခ်ိန္ခိုင္း လိုက္ေတာ့ ၈၀ က်ပ္သား ရွိတယ္။ ၂၀၀၀ ဖိုးေပါ့။
“၈၀ သား … မ်ားလိုက္တာ အေဒၚရယ္ … အဲေလာက္ မကုန္ဘူး” လို႔ က်မက ဆိုေတာ့ … ေစ်းသည္အေဒၚႀကီးက …
“ဒီမွာၾကည့္ … သူမ်ားဆို ဒီအေလးနဲ႔ခ်ိန္တာ … အဲဒါဆို တပိသာေတာင္ရွိတယ္။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းမို႔ ဒီအေလးနဲ႔ခ်ိန္တာေတြ႕လား …မမ်ားဘူး …”
လို႔ ဟိုသည္ မ်က္စိေ၀့၀ဲၾကည့္ရင္း ခပ္တိုးတိုးေျပာတယ္။ ဒါလည္း သူ႔ရဲ႕ ေစ်းေရာင္းနည္းပညာရပ္တခုပဲလားေတာ့မသိဘူး။ ဘာမွ မေျပာသာလို႔ အားလံုး ယူခဲ့လိုက္ရတယ္။ သူကလည္း ငါးကို အေၾကးထိုးျပီး ခုတ္ထစ္ေပးပါတယ္။
ငါး၀ယ္ၿပီးေတာ့ အေမက အာလူးကတ္တလစ္ စားခ်င္တယ္ ေျပာထားတာ သတိရလို႔ အာလူးဆိုင္ကို၀င္လိုက္တယ္။ အာလူးက တပိသာ ၉၀၀ ေစ်း။ ၅၀ သားေလာက္ ၀ယ္မယ္စိတ္ကူးၿပီး အလံုးေခ်ာေခ်ာ အနာအဆာ မပါတာေလးေတြ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ေရြးရတာေပါ့။ ေရြးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေရြးလိုက္ တာ ဘယ္ေလာက္သားလည္း မမွန္းတတ္ေတာ့ ေစ်းသည္ကို အရွိသာခ်ိန္လို႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အရင္ကေတာ့ အဲလို မေျပာတတ္ေပါင္။ ဘယ္ေလာက္သားလဲ ေမးရင္ မသိဘူးခ်ည္း ေျပာမိေနတာ။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ “အရွိ” ဆိုတာ ေျပာတတ္ၿပီ။ အရွိခ်ိန္လိုက္ေတာ့ ၆၀၀ ဖိုးလို႔ ေစ်းသည္က ေျပာတာပဲ။ ဘယ္ေလာက္သားလဲေတာ့ သူကလည္း မေျပာသလို ကိုယ္ကလည္း မေမးမိပါဘူး။ သူ႔ခ်ိန္ခြင္ထဲ အေလးပိစိေလးေတြ ၃ ခုေလာက္ဆင့္ထားတာေတာ့ ေတြ႕သား။
အာလူး၀ယ္ၿပီး အေဖက ငါးေျခာက္ႀကိဳက္လို႔ ငါးေျခာက္ေလးေတြ တံုးထားတာ တဆယ္သား ၀ယ္ခဲ့ေသးတယ္။ င႐ုတ္သီးနဲ႔ေၾကာ္ေၾကာ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔ ခ်က္ခ်က္ အေဖက သိပ္ၾကိဳက္တယ္။ ငါးေျခာက္ကေတာ့ အေနေတာ္ တံုးျပီးသားေလးေတြ တဆယ္သားကို ၇၀၀ က်ပ္ပါ။ ဘာငါးေျခာက္လဲေတာင္ မေမးလိုက္ဘူး။ နမ္းႀကည့္ၿပီး မနံတာနဲ႔ ၀ယ္ခဲ့လိုက္တာပါပဲ။
ေနာက္ … ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ၀ယ္ဖို႔အတြက္ မကင္းရာ မကင္းေၾကာင္း ဆိုင္ ၃ ဆိုင္ ရွိတာနဲ႔ မွ်ၿပီး၀ယ္ရတယ္။ တဆိုင္၀ယ္ၿပီး ေနာက္တဆိုင္ မ၀ယ္ရင္ အားနာဖို႔ ေကာင္းတယ္ထင္လို႔ အျမဲ မွ်၀ယ္ေနက်ပါ။ ပထမ တဆိုင္မွာ ၾကံမဆိုင္ေမးေတာ့ တစည္းကို ၁၀၀ ဆိုတာ နဲ႔ ၃ စည္း ၃၀၀ ဖိုး၊ ေနာက္ဆိုင္မွာ ခ်ဥ္ေပါင္ ၃ စည္း ၁၀၀၊ မွ်စ္ ၁၀၀ ဖိုး နဲ႔ ေဂၚဖီထုတ္ ၁၀၀ ဖိုး (ေဂၚဖီ ၁၀၀ ဖိုးက တစိတ္ပဲရပါတယ္)၊ ေနာက္တဆိုင္မွာေတာ့ ပုထုဇဥ္သီး (အဲ … ကင္းပံုသီးပါ … ခ်က္ဖို႔ ထုလိုက္ရင္ ပု ၀င္သြားၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီ စင္တတ္လို႔ ပုထုဇဥ္လို႔ ေနာက္ၿပီးေခၚတာပါ) ၂၅၀ ဖိုး၊ နံနံပင္ ၅၀ ဖိုး၊ ဘူးသီးတစိတ္ ၂၀၀ ဖိုး ၀ယ္ခဲ့လိုက္တယ္။
အေဖက ေနမေကာင္းတဲ့ ေၾကာင္မေလးကို တိုက္ဖို႔ ႏြားႏို႔မွာလိုက္ ေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏြားႏို႔ဖိုးနဲ႔ ဆိုက္ကားစီးဖို႔ ပိုက္ဆံခ်န္ၿပီး ေစ်း၀ယ္တာကို အဆံုးသတ္ လိုက္ပါတယ္။ အဲ …ေစ်းအထြက္က ေလွခါးေလးလည္း တက္ေရာ အျပင္ေလာကမွာ မိုးေတြရြာေနၿပီ … ။ ထီးပါမလာတဲ့ က်မ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့ … ။
ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ေလွခါးေလးတက္လို႔ အေပၚဆံုးတထစ္ ႏွစ္ထစ္ေလာက္ေရာက္ ရင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လမ္းဘက္မွာ ဂိတ္ထိုးထားတဲ့ ဆိုက္ကားသမားေလးေတြက က်မနဲ႔ မ်က္မွန္းတန္းမိေနက်မို႔ ေစ်းျခင္းကိုလာသယ္ၿပီး ဘယ္သြားမလဲ ေမးစရာ မလို … အိမ္ကို လိုက္ပို႔ေနက်ပါ။ ဒီေန႔ေတာ့ မိုးကလည္း တဖြဲဖြဲရြာေနတာမို႔ ဂိတ္မွာ ဆိုက္ကား တစီးသာရွိၿပီး လူကေတာ့ တေယာက္မွ ရွိမေနပါဘူး။ က်မလည္း ေလွခါးရဲ႕အဆံုး ဘယ္ဘယ္ျခမ္းက ေစ်းတာ၀န္ခံ႐ံုးခန္းရွိရာ အေဆာက္အဦးေလးရဲ႕ အမိုးေအာက္မွာ မိုးခိုရင္း ဆိုက္ကားတစီးစီး ၀င္လာလိမ့္ႏိုး ေမွ်ာ္ေနမိတယ္။
မိုးကတျဖည္းျဖည္း သည္းလာၿပီ။ က်မလိုပဲ မိုးခိုေနတဲ့သူ သံုးေလးေယာက္လည္း ဒီအမိုးေအာက္မွာ ရွိေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဆိုက္ကားတစီး လမ္းထဲ၀င္လာေတာ့ က်မက လက္လွမ္းျပေပမဲ့ သူက လက္ခါၿပီး မအားဘူး အမ လို႔ ေအာ္ေျပာသြား တယ္။ အဲဒါမွ ဒုကၡ၊ ႏြားႏို႔၀ယ္ဖို႔ကလည္း ရွိေသးတယ္။ ႏြားႏို႔ေရာင္းတဲ့ေနရာက ေစ်းနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိတာ။ “ျခံထြက္ႏြားႏို႔စစ္စစ္ရမည္” လို႔ ေရးထားၿပီး ပလပ္စတစ္ပံုး အနီႀကီးထဲ ပက္လက္ႀကီးထည့္ေရာင္းတဲ့ ႏြားႏို႔ေတြေပါ့။ ခုေလာက္ ဆို မိုးေရေတြ တေသာေသာ ၀င္ေနေလာက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
နာရီၾကည့္ေတာ့ ၇ နာရီခြဲၿပီးၿပီ။ မိုးက တိတ္မယ့္ပံု မေပၚဘူး။ ပိုၿပီးသာ သည္းလို႔ လာပါတယ္။ မနက္စာလည္း စားမလာရေသးေတာ့ ဗိုက္ထဲကလည္း နည္းနည္း ေအာ္ျမည္ဆႏၵျပစ ျပဳေနပါၿပီ။ အငွားကားတစီး လမ္းထဲ၀င္လာတယ္။ သူ႔ကိုမ်ား ငွားေလမလားလို႔ မိုးခိုေနတဲ့ က်မတို႔ဘက္ တေစ့တေစာင္း လွမ္းၾကည့္တယ္။ က်မလည္း ေဘးနားမွာ မိုးခိုေနတဲ့ ဦးေလးႀကီးကို လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ သူကျဖင့္ ေအးရာေအးေၾကာင္းပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ အငွားကားေလးလည္း လြန္သြားခဲ့ျပန္ေရာ။ ခဏအၾကာ… လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ လမ္းထိပ္က ကားဂိတ္မွာ ၄၃ ဘတ္စ္ကားႀကီး ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ လာရပ္ျပန္တယ္။ လမ္းထိပ္ကိုေျပးရင္ မိုးေတာ့စိုမွာပဲ။ ေစ်းနဲ႔ အိမ္က ဘတ္စ္ကားစီးရင္လည္း တမွတ္တိုင္ထဲရယ္၊ ေစ်းျခင္းေတာင္းကလည္း ေလးတယ္။ ဒီကားနဲ႔ လိုက္သြားရေကာင္းမလား၊ ႏြားႏို႔လည္း မ၀ယ္ရေသးဘူး။
စဥ္းစားေနတုန္း ကားႀကီးက ၀ူးဆို ထြက္သြားျပန္ေရာ။ နာရီထပ္ၾကည့္ေတာ့ ရွစ္နာရီေတာင္ ထိုးေတာ့မွာပါလား။ မျဖစ္ဘူး … ေနာက္တခါ အငွားကား ထပ္၀င္ လာရင္ေတာ့ ကားငွားျပီးပဲ ျပန္ေတာ့မယ္၊ ပိုက္ဆံ မက်န္ေတာ့ေပမဲ့ ကိစၥမရွိဘူး အိမ္ေရာက္မွ ေပးလည္း ျဖစ္တာပဲ … အဲသလို အဲသလို စိတ္ထဲ ေတြးေတာၿပီး အငွားကား ေမွ်ာ္ေနတုန္း …ျဗဳန္းဆို …
ကိုင္းက်ဳိးၿပီး အမိုးလန္ေနတဲ့ ထီးစုတ္ကေလးေဆာင္းလို႔ စပ္ျဖဲ စပ္ျဖဲနဲ႔ ေစ်းလမ္းထဲ ခ်ဳိး၀င္လာတဲ့ ကယ္တင္ရွင္နတ္သမီး (အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာေတာ့ သူဟာ နတ္သမီးပဲ ဆိုပါေတာ့) ကို ၀မ္းသာအားရ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ အိမ္မွာ ဗာဟီရ လုပ္တဲ့ ေကာင္မေလးပါ။ သူ႔တကိုယ္လံုးလည္း မိုးေတြရႊဲလို႔။ ၾကြက္စုတ္ ျဖစ္ေနေသာ နတ္သမီး … လို႔ ဆိုရေလမလားပဲ။
“ေလတိုက္လို႔ ထီးကလည္း လန္သြားတယ္။ ကားေတြကေရေတြလည္း စင္လို႔ သမီးတကိုယ္လံုး ရႊဲေနၿပီ”
သူကေတာ့ တကိုယ္လံုး ေရစိုရႊဲလည္း ေပ်ာ္ေနတာပါပဲ။ အျပင္ထြက္ရမယ္ဆို .. အဲဒီလို တက္ၾကြေနတတ္တဲ့ က်မတို႔ အိမ္က နတ္သမီးေလ။
“ငါ ထီးမပါတာ သိလို႔လား”
“ဟုတ္တယ္ … ပါးပါးက လိုက္သြားလို႔ ေျပာလို႔ သမီးလိုက္လာတာ”
တကယ္ေတာ့ က်မထီးမပါတာကို သူပဲ သိတာပါ။ အေဖက မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မိုးသိပ္သည္းေနလို႔ အေဖက က်မကို စိတ္ပူၿပီး သူ႔ကို လိုက္သြားခိုင္းေတာ့မွ က်မဆီမွာ ထီးပါမသြားဘူးဆိုတာ အေဖက သိသြားပါတယ္။ ေနရာတကာ သိတတ္လြန္းလွတဲ့ အေဖ့ကို စိတ္ထဲကေန ေက်းဇူးတင္မိလိုက္တယ္။ သူက အပို ပါလာတဲ့ ထီးတေခ်ာင္း ထုတ္ေပးၿပီး က်မခ်ထားတဲ့ ေစ်းျခင္းေတာင္းကို ေကာက္ဆြဲတယ္။ ႏြားႏို႔ဆိုင္မွာ ႏြားႏို႔၀င္၀ယ္ … ၿပီး … သူနဲ႔က်မ မိုးသည္းသည္း မည္းမည္းထဲ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။
မိုးေရေတြက တေ၀ါေ၀ါနဲ႔ လမ္းေပၚမွာ စီးေနတယ္။ က်မကလည္း မိုးရြာမယ္ မထင္လို႔ ကတၱီပါဖိနပ္ စီးလာမိေသးတာ။ ေရေတြထဲ ကတၱီပါဖိနပ္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ ရတာ အဆင္မေျပလွပါဘူး။ မိုးအရမ္းႀကီးေတာ့ လမ္းတ၀က္မက်ဳိးခင္မွာပဲ လူတကိုယ္လံုး စိုရႊဲေနပါၿပီ။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္နီးၿပီမို႔ အျဖဴအစိမ္း၀တ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားကေလးေတြလည္း မိုးသည္းသည္းမွာ ထီးေလးေတြကိုယ္စီ ေဆာင္းၿပီး ေက်ာင္းတက္ဖို႔ သြားေနၾကတယ္။ က်မသာ အဲဒီအရြယ္တုန္းကဆို ဒီေလာက္မိုးရြာေနရင္ ေက်ာင္းတက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းတက္ သိပ္ပ်င္းတာေၾကာင့္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျပၿပီး အိမ္မွာ အိပ္ေနတတ္တာ။
ဒါနဲ႔ပဲ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ စိုရႊဲေနတဲ့ အ၀တ္အစားေတြလဲ၊ ဆံပင္ေရစိုေတြကို မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါေလးနဲ႔ သုတ္၊ ၿပီးေတာ့ အေဖငွဲ႕ေပးထားတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းပူပူေလး ေသာက္ၿပီး မနက္စာ စားဖို႔ ျပင္ရတယ္။ ေကာင္မေလးကို မိုးေရထဲ ေနာက္တေခါက္ မထြက္ေစခ်င္တာနဲ႔ အိမ္မွာရွိေနေသးတဲ့ ပလာတာကို အေဖနဲ႔ က်မအတြက္ တေယာက္ ၂ခ်ပ္စီ ေၾကာ္လိုက္တယ္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ထမင္းၾကမ္းက်န္ရင္ ပဲျပဳတ္နဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ျဖစ္ျဖစ္၊ မက်န္ရင္ ပဲျပဳတ္နဲ႔ အီၾကာေကြးျဖစ္ျဖစ္၊ စားေလ့ရွိပါတယ္။ ခုေတာ့ ပဲျပဳတ္ထပ္မ၀ယ္ေစခ်င္တာနဲ႔ … ပလာတာသာ ေၾကာ္စားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ … မနက္ခင္း မိုးေအးေအးမွာ အေဖနဲ႔ ေထြရာေလးပါး စကားစျမည္ ေျပာရင္း ဘလက္ေကာ္ဖီခါးခါးေလးကို ေသာက္လိုက္၊ သၾကားမပါတဲ့ ပလာတာ ပူပူေလးကို စားလိုက္နဲ႔ … က်မရဲ႕ ေအးခ်မ္းတဲ့ မနက္ခင္းေလး ကုန္ဆံုးခဲ့ပါ ေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၉၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၇
ည ၁၁ နာရီ ၂၀
ေစ်းအ၀င္၀က သမာဓိခ်ိန္ခြင္ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကေလးကေတာ့ ေစာင္းေစာင္းရြဲ႕ရြဲ႕နဲ႔ မတင့္တယ္ ရွာေတာ့ပါဘူး။ ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွာ ခ်ိန္ေပးသူမရွိ လာခ်ိန္သူမရွိ စံျပဳရမယ့္ အေလးလည္းတခုမွမရွိဘဲ သံေခ်းတက္ေနတဲ့ ခ်ိန္ခြင္ကေလးတခုထဲ တဖက္ေစာင္းနင္း ခ်ိတ္ဆြဲျခင္း ခံေနရပါတယ္။ သမာဓိခ်ိန္ခြင္ေဘးက အုတ္ေလွခါးေလးအတိုင္း ဆင္းလိုက္တာနဲ႔ ေစ်းထဲေရာက္ေရာ။ ေစ်းထဲ၀င္၀င္ခ်င္း ငွက္ေပ်ာသီး အုန္းသီးေရာင္းတဲ့ဆိုင္က ဖြင့္ထားတဲ့ နတ္ဒိုးသံနဲ႔ ဆီးႀကိဳတယ္။ ဆိုင္ေဘးကအျဖတ္ … အေမႊးတိုင္နံ႔ စပယ္ပန္းနံ႔ေတြလည္း ၾကိဳင္လို႔ လိႈင္လို႔…။
ငွက္ေပ်ာသီးဆိုင္နဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးက ၀က္သားဆိုင္ကိုေတာ့ မ၀င္မျဖစ္ ၀င္ရပါ တယ္။ ၀က္သားသည္ဆီမွာ ေပါင္သား ၅၀ သား ၀ယ္ၿပီး ၂၅၀၀ ေပးလိုက္ရတယ္။ တပိသာ ၅၀၀၀ ေစ်းကိုး။ ၀က္နံ႐ိုးေတာင္ ၄၀၀၀ ေစ်းဆိုေတာ့ အသားက ပိုကိုက္ တာမို႔ အသားပဲ ၀ယ္မိေနေတာ့တာ။ နံ႐ိုးေတာင္ မစားျဖစ္တာၾကာေပါ့။ ၀က္သား ၀ယ္ၿပီး ငါးသည္ ဆီ၀င္ရတယ္။ ဥပါတဲ့ ငါးပုဏ္ဏားဆို … အေမၾကိဳက္တာမို႔ ၃၀ သား ၀ယ္လိုက္တယ္။ တဆယ္သား ၅၀၀ ေစ်းဆိုေတာ့ ၁၅၀၀ ဖိုးေပါ့။ ေရြးလည္း မေရြးတတ္လို႔ ေစ်းသည္ကပဲ ေရြးေပးတယ္။ အိမ္ေရာက္မွကိုင္ရင္ အလုပ္႐ႈပ္မွာမို႔ ေစ်းသည္ကိုပဲ တခါတည္း ကိုင္ခိုင္းလိုက္ေတာ့ ေအးေရာ … ။
ေစ်းသည္က ငါးကိုင္ေပးေနတုန္း တျခားဟာ ၀ယ္ထားလို႔ ရတာနဲ႔ သူ႔ေဘးက ေနာက္ထပ္ငါးသည္တေယာက္ဆီမွာ အလုပ္သမားေတြစားဖို႔ ေနာက္ထပ္ငါးတမ်ဳိး ၀ယ္တယ္။ အဲဒီငါးကေတာ့ ေစ်းမဆိုးဘူး။ တပိသာမွ ၂၅၀၀။ (ငါးျမစ္ျခင္း လို႔ ေျပာပါတယ္) တေကာင္ခ်ိန္ခိုင္း လိုက္ေတာ့ ၈၀ က်ပ္သား ရွိတယ္။ ၂၀၀၀ ဖိုးေပါ့။
“၈၀ သား … မ်ားလိုက္တာ အေဒၚရယ္ … အဲေလာက္ မကုန္ဘူး” လို႔ က်မက ဆိုေတာ့ … ေစ်းသည္အေဒၚႀကီးက …
“ဒီမွာၾကည့္ … သူမ်ားဆို ဒီအေလးနဲ႔ခ်ိန္တာ … အဲဒါဆို တပိသာေတာင္ရွိတယ္။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းမို႔ ဒီအေလးနဲ႔ခ်ိန္တာေတြ႕လား …မမ်ားဘူး …”
လို႔ ဟိုသည္ မ်က္စိေ၀့၀ဲၾကည့္ရင္း ခပ္တိုးတိုးေျပာတယ္။ ဒါလည္း သူ႔ရဲ႕ ေစ်းေရာင္းနည္းပညာရပ္တခုပဲလားေတာ့မသိဘူး။ ဘာမွ မေျပာသာလို႔ အားလံုး ယူခဲ့လိုက္ရတယ္။ သူကလည္း ငါးကို အေၾကးထိုးျပီး ခုတ္ထစ္ေပးပါတယ္။
ငါး၀ယ္ၿပီးေတာ့ အေမက အာလူးကတ္တလစ္ စားခ်င္တယ္ ေျပာထားတာ သတိရလို႔ အာလူးဆိုင္ကို၀င္လိုက္တယ္။ အာလူးက တပိသာ ၉၀၀ ေစ်း။ ၅၀ သားေလာက္ ၀ယ္မယ္စိတ္ကူးၿပီး အလံုးေခ်ာေခ်ာ အနာအဆာ မပါတာေလးေတြ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ေရြးရတာေပါ့။ ေရြးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေရြးလိုက္ တာ ဘယ္ေလာက္သားလည္း မမွန္းတတ္ေတာ့ ေစ်းသည္ကို အရွိသာခ်ိန္လို႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အရင္ကေတာ့ အဲလို မေျပာတတ္ေပါင္။ ဘယ္ေလာက္သားလဲ ေမးရင္ မသိဘူးခ်ည္း ေျပာမိေနတာ။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ “အရွိ” ဆိုတာ ေျပာတတ္ၿပီ။ အရွိခ်ိန္လိုက္ေတာ့ ၆၀၀ ဖိုးလို႔ ေစ်းသည္က ေျပာတာပဲ။ ဘယ္ေလာက္သားလဲေတာ့ သူကလည္း မေျပာသလို ကိုယ္ကလည္း မေမးမိပါဘူး။ သူ႔ခ်ိန္ခြင္ထဲ အေလးပိစိေလးေတြ ၃ ခုေလာက္ဆင့္ထားတာေတာ့ ေတြ႕သား။
အာလူး၀ယ္ၿပီး အေဖက ငါးေျခာက္ႀကိဳက္လို႔ ငါးေျခာက္ေလးေတြ တံုးထားတာ တဆယ္သား ၀ယ္ခဲ့ေသးတယ္။ င႐ုတ္သီးနဲ႔ေၾကာ္ေၾကာ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔ ခ်က္ခ်က္ အေဖက သိပ္ၾကိဳက္တယ္။ ငါးေျခာက္ကေတာ့ အေနေတာ္ တံုးျပီးသားေလးေတြ တဆယ္သားကို ၇၀၀ က်ပ္ပါ။ ဘာငါးေျခာက္လဲေတာင္ မေမးလိုက္ဘူး။ နမ္းႀကည့္ၿပီး မနံတာနဲ႔ ၀ယ္ခဲ့လိုက္တာပါပဲ။
ေနာက္ … ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ၀ယ္ဖို႔အတြက္ မကင္းရာ မကင္းေၾကာင္း ဆိုင္ ၃ ဆိုင္ ရွိတာနဲ႔ မွ်ၿပီး၀ယ္ရတယ္။ တဆိုင္၀ယ္ၿပီး ေနာက္တဆိုင္ မ၀ယ္ရင္ အားနာဖို႔ ေကာင္းတယ္ထင္လို႔ အျမဲ မွ်၀ယ္ေနက်ပါ။ ပထမ တဆိုင္မွာ ၾကံမဆိုင္ေမးေတာ့ တစည္းကို ၁၀၀ ဆိုတာ နဲ႔ ၃ စည္း ၃၀၀ ဖိုး၊ ေနာက္ဆိုင္မွာ ခ်ဥ္ေပါင္ ၃ စည္း ၁၀၀၊ မွ်စ္ ၁၀၀ ဖိုး နဲ႔ ေဂၚဖီထုတ္ ၁၀၀ ဖိုး (ေဂၚဖီ ၁၀၀ ဖိုးက တစိတ္ပဲရပါတယ္)၊ ေနာက္တဆိုင္မွာေတာ့ ပုထုဇဥ္သီး (အဲ … ကင္းပံုသီးပါ … ခ်က္ဖို႔ ထုလိုက္ရင္ ပု ၀င္သြားၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီ စင္တတ္လို႔ ပုထုဇဥ္လို႔ ေနာက္ၿပီးေခၚတာပါ) ၂၅၀ ဖိုး၊ နံနံပင္ ၅၀ ဖိုး၊ ဘူးသီးတစိတ္ ၂၀၀ ဖိုး ၀ယ္ခဲ့လိုက္တယ္။
အေဖက ေနမေကာင္းတဲ့ ေၾကာင္မေလးကို တိုက္ဖို႔ ႏြားႏို႔မွာလိုက္ ေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏြားႏို႔ဖိုးနဲ႔ ဆိုက္ကားစီးဖို႔ ပိုက္ဆံခ်န္ၿပီး ေစ်း၀ယ္တာကို အဆံုးသတ္ လိုက္ပါတယ္။ အဲ …ေစ်းအထြက္က ေလွခါးေလးလည္း တက္ေရာ အျပင္ေလာကမွာ မိုးေတြရြာေနၿပီ … ။ ထီးပါမလာတဲ့ က်မ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့ … ။
ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ေလွခါးေလးတက္လို႔ အေပၚဆံုးတထစ္ ႏွစ္ထစ္ေလာက္ေရာက္ ရင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လမ္းဘက္မွာ ဂိတ္ထိုးထားတဲ့ ဆိုက္ကားသမားေလးေတြက က်မနဲ႔ မ်က္မွန္းတန္းမိေနက်မို႔ ေစ်းျခင္းကိုလာသယ္ၿပီး ဘယ္သြားမလဲ ေမးစရာ မလို … အိမ္ကို လိုက္ပို႔ေနက်ပါ။ ဒီေန႔ေတာ့ မိုးကလည္း တဖြဲဖြဲရြာေနတာမို႔ ဂိတ္မွာ ဆိုက္ကား တစီးသာရွိၿပီး လူကေတာ့ တေယာက္မွ ရွိမေနပါဘူး။ က်မလည္း ေလွခါးရဲ႕အဆံုး ဘယ္ဘယ္ျခမ္းက ေစ်းတာ၀န္ခံ႐ံုးခန္းရွိရာ အေဆာက္အဦးေလးရဲ႕ အမိုးေအာက္မွာ မိုးခိုရင္း ဆိုက္ကားတစီးစီး ၀င္လာလိမ့္ႏိုး ေမွ်ာ္ေနမိတယ္။
မိုးကတျဖည္းျဖည္း သည္းလာၿပီ။ က်မလိုပဲ မိုးခိုေနတဲ့သူ သံုးေလးေယာက္လည္း ဒီအမိုးေအာက္မွာ ရွိေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဆိုက္ကားတစီး လမ္းထဲ၀င္လာေတာ့ က်မက လက္လွမ္းျပေပမဲ့ သူက လက္ခါၿပီး မအားဘူး အမ လို႔ ေအာ္ေျပာသြား တယ္။ အဲဒါမွ ဒုကၡ၊ ႏြားႏို႔၀ယ္ဖို႔ကလည္း ရွိေသးတယ္။ ႏြားႏို႔ေရာင္းတဲ့ေနရာက ေစ်းနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိတာ။ “ျခံထြက္ႏြားႏို႔စစ္စစ္ရမည္” လို႔ ေရးထားၿပီး ပလပ္စတစ္ပံုး အနီႀကီးထဲ ပက္လက္ႀကီးထည့္ေရာင္းတဲ့ ႏြားႏို႔ေတြေပါ့။ ခုေလာက္ ဆို မိုးေရေတြ တေသာေသာ ၀င္ေနေလာက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
နာရီၾကည့္ေတာ့ ၇ နာရီခြဲၿပီးၿပီ။ မိုးက တိတ္မယ့္ပံု မေပၚဘူး။ ပိုၿပီးသာ သည္းလို႔ လာပါတယ္။ မနက္စာလည္း စားမလာရေသးေတာ့ ဗိုက္ထဲကလည္း နည္းနည္း ေအာ္ျမည္ဆႏၵျပစ ျပဳေနပါၿပီ။ အငွားကားတစီး လမ္းထဲ၀င္လာတယ္။ သူ႔ကိုမ်ား ငွားေလမလားလို႔ မိုးခိုေနတဲ့ က်မတို႔ဘက္ တေစ့တေစာင္း လွမ္းၾကည့္တယ္။ က်မလည္း ေဘးနားမွာ မိုးခိုေနတဲ့ ဦးေလးႀကီးကို လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ သူကျဖင့္ ေအးရာေအးေၾကာင္းပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ အငွားကားေလးလည္း လြန္သြားခဲ့ျပန္ေရာ။ ခဏအၾကာ… လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ လမ္းထိပ္က ကားဂိတ္မွာ ၄၃ ဘတ္စ္ကားႀကီး ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ လာရပ္ျပန္တယ္။ လမ္းထိပ္ကိုေျပးရင္ မိုးေတာ့စိုမွာပဲ။ ေစ်းနဲ႔ အိမ္က ဘတ္စ္ကားစီးရင္လည္း တမွတ္တိုင္ထဲရယ္၊ ေစ်းျခင္းေတာင္းကလည္း ေလးတယ္။ ဒီကားနဲ႔ လိုက္သြားရေကာင္းမလား၊ ႏြားႏို႔လည္း မ၀ယ္ရေသးဘူး။
စဥ္းစားေနတုန္း ကားႀကီးက ၀ူးဆို ထြက္သြားျပန္ေရာ။ နာရီထပ္ၾကည့္ေတာ့ ရွစ္နာရီေတာင္ ထိုးေတာ့မွာပါလား။ မျဖစ္ဘူး … ေနာက္တခါ အငွားကား ထပ္၀င္ လာရင္ေတာ့ ကားငွားျပီးပဲ ျပန္ေတာ့မယ္၊ ပိုက္ဆံ မက်န္ေတာ့ေပမဲ့ ကိစၥမရွိဘူး အိမ္ေရာက္မွ ေပးလည္း ျဖစ္တာပဲ … အဲသလို အဲသလို စိတ္ထဲ ေတြးေတာၿပီး အငွားကား ေမွ်ာ္ေနတုန္း …ျဗဳန္းဆို …
ကိုင္းက်ဳိးၿပီး အမိုးလန္ေနတဲ့ ထီးစုတ္ကေလးေဆာင္းလို႔ စပ္ျဖဲ စပ္ျဖဲနဲ႔ ေစ်းလမ္းထဲ ခ်ဳိး၀င္လာတဲ့ ကယ္တင္ရွင္နတ္သမီး (အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာေတာ့ သူဟာ နတ္သမီးပဲ ဆိုပါေတာ့) ကို ၀မ္းသာအားရ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ အိမ္မွာ ဗာဟီရ လုပ္တဲ့ ေကာင္မေလးပါ။ သူ႔တကိုယ္လံုးလည္း မိုးေတြရႊဲလို႔။ ၾကြက္စုတ္ ျဖစ္ေနေသာ နတ္သမီး … လို႔ ဆိုရေလမလားပဲ။
“ေလတိုက္လို႔ ထီးကလည္း လန္သြားတယ္။ ကားေတြကေရေတြလည္း စင္လို႔ သမီးတကိုယ္လံုး ရႊဲေနၿပီ”
သူကေတာ့ တကိုယ္လံုး ေရစိုရႊဲလည္း ေပ်ာ္ေနတာပါပဲ။ အျပင္ထြက္ရမယ္ဆို .. အဲဒီလို တက္ၾကြေနတတ္တဲ့ က်မတို႔ အိမ္က နတ္သမီးေလ။
“ငါ ထီးမပါတာ သိလို႔လား”
“ဟုတ္တယ္ … ပါးပါးက လိုက္သြားလို႔ ေျပာလို႔ သမီးလိုက္လာတာ”
တကယ္ေတာ့ က်မထီးမပါတာကို သူပဲ သိတာပါ။ အေဖက မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မိုးသိပ္သည္းေနလို႔ အေဖက က်မကို စိတ္ပူၿပီး သူ႔ကို လိုက္သြားခိုင္းေတာ့မွ က်မဆီမွာ ထီးပါမသြားဘူးဆိုတာ အေဖက သိသြားပါတယ္။ ေနရာတကာ သိတတ္လြန္းလွတဲ့ အေဖ့ကို စိတ္ထဲကေန ေက်းဇူးတင္မိလိုက္တယ္။ သူက အပို ပါလာတဲ့ ထီးတေခ်ာင္း ထုတ္ေပးၿပီး က်မခ်ထားတဲ့ ေစ်းျခင္းေတာင္းကို ေကာက္ဆြဲတယ္။ ႏြားႏို႔ဆိုင္မွာ ႏြားႏို႔၀င္၀ယ္ … ၿပီး … သူနဲ႔က်မ မိုးသည္းသည္း မည္းမည္းထဲ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။
မိုးေရေတြက တေ၀ါေ၀ါနဲ႔ လမ္းေပၚမွာ စီးေနတယ္။ က်မကလည္း မိုးရြာမယ္ မထင္လို႔ ကတၱီပါဖိနပ္ စီးလာမိေသးတာ။ ေရေတြထဲ ကတၱီပါဖိနပ္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ ရတာ အဆင္မေျပလွပါဘူး။ မိုးအရမ္းႀကီးေတာ့ လမ္းတ၀က္မက်ဳိးခင္မွာပဲ လူတကိုယ္လံုး စိုရႊဲေနပါၿပီ။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္နီးၿပီမို႔ အျဖဴအစိမ္း၀တ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားကေလးေတြလည္း မိုးသည္းသည္းမွာ ထီးေလးေတြကိုယ္စီ ေဆာင္းၿပီး ေက်ာင္းတက္ဖို႔ သြားေနၾကတယ္။ က်မသာ အဲဒီအရြယ္တုန္းကဆို ဒီေလာက္မိုးရြာေနရင္ ေက်ာင္းတက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းတက္ သိပ္ပ်င္းတာေၾကာင့္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျပၿပီး အိမ္မွာ အိပ္ေနတတ္တာ။
ဒါနဲ႔ပဲ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ စိုရႊဲေနတဲ့ အ၀တ္အစားေတြလဲ၊ ဆံပင္ေရစိုေတြကို မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါေလးနဲ႔ သုတ္၊ ၿပီးေတာ့ အေဖငွဲ႕ေပးထားတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းပူပူေလး ေသာက္ၿပီး မနက္စာ စားဖို႔ ျပင္ရတယ္။ ေကာင္မေလးကို မိုးေရထဲ ေနာက္တေခါက္ မထြက္ေစခ်င္တာနဲ႔ အိမ္မွာရွိေနေသးတဲ့ ပလာတာကို အေဖနဲ႔ က်မအတြက္ တေယာက္ ၂ခ်ပ္စီ ေၾကာ္လိုက္တယ္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ထမင္းၾကမ္းက်န္ရင္ ပဲျပဳတ္နဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ျဖစ္ျဖစ္၊ မက်န္ရင္ ပဲျပဳတ္နဲ႔ အီၾကာေကြးျဖစ္ျဖစ္၊ စားေလ့ရွိပါတယ္။ ခုေတာ့ ပဲျပဳတ္ထပ္မ၀ယ္ေစခ်င္တာနဲ႔ … ပလာတာသာ ေၾကာ္စားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ … မနက္ခင္း မိုးေအးေအးမွာ အေဖနဲ႔ ေထြရာေလးပါး စကားစျမည္ ေျပာရင္း ဘလက္ေကာ္ဖီခါးခါးေလးကို ေသာက္လိုက္၊ သၾကားမပါတဲ့ ပလာတာ ပူပူေလးကို စားလိုက္နဲ႔ … က်မရဲ႕ ေအးခ်မ္းတဲ့ မနက္ခင္းေလး ကုန္ဆံုးခဲ့ပါ ေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၉၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၇
ည ၁၁ နာရီ ၂၀
7 comments:
၁။ ေစ်းသည္ေတြက ေမဓာ၀ီလုိ ေဖာက္သည္ေတြကုိ သေဘာက်မွာပဲ။
ေစ်းသည္မ်ားအဖုိ႔ အဂၤါေန႔မနက္ဟာ မဂၤလာပါ၊ ေမဓာ၀ီကုိ လွမ္းေတြ႔ရင္ မေရြးတတ္၊ ေစ်းမဆစ္တတ္၊ အားနာတတ္တ့ဲ တုိ႔ေဖာက္သည္ လာျပီေဟ့ ေပါ့။
က်ေနာ္လည္း ဖတ္ရင္းနဲ႔ အဲဒီေစ်းထဲေရာက္သြားသဗ်ာ။
သမာဓိခ်ိန္ခြင္၊ ၾကြက္စုတ္ျဖစ္ေနတ့ဲနတ္သမီး၊ ရန္ကုန္မုိး ဖတ္လုိ႔ေကာင္းပ။ နိဂုံးကုိ အရသာရိွရိွခ်ဳပ္ထားတာလည္း သေဘာက်ပ။
၂။ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု ေၾကာ္ျငာရဦးမယ္။
လိပ္စာက
http://phyuphyuthin.blogspot.com
ျမန္မာျပည္ထဲကသတင္းဖတ္သူမ်ားအတြက္။ ေခတ္ျပဳိင္ ဧရာ၀တီတုိ႔ကုိ ၀င္ဖတ္လုိ႔မရၾကဘူးဆုိ။
ဘေလာ့ဂ္ကုိ ရွယ္ လုပ္ခ်င္ေပမယ့္ အခ်ိန္ မေပးႏုိင္ဘူးလုိ႔ ဆင္ေျခေပးရမွာပဲ။
၀န္ခံရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အင္း - - ဒါ လက္ကုန္ထုတ္ထားတာ။
ဖုိးေထြး
ဟုတ္တယ္ အမေရ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ကုန္ေစ်းႏူန္းကေတာ့ မေျပာေနပါနဲ႕ေတာ့၊ မိုးေပၚမွာၾကီးပဲ၊ ညီမေတာင္ဧၿပီလျပန္တံုးက အေမ့ကို ေစ်း၀ယ္ေပးတာ ေစ်းေတြက ႀကီးလြန္းလို႕ ၀ယ္ေတာင္မ၀ယ္တတ္ေတာ့ဘူး၊ ပါသမွ် ပိုက္ဆံေတြလဲကုန္လို႕ မနက္စာစားဖို႕နဲ႕ ဆိုက္ကားခေတာင္မက်န္လို႕ အၿမဲ ကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္ ျပန္ရ တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ အေမ႔ကိုပဲ တာ၀န္ျပန္ေပးလိုက္ရတယ္၊ ေနာက္မို႕ဆုိ ႏွလံုးေရာဂါရသြားႏိုင္တယ္ေလ၊
ျမန္မာျပည္ကုန္ေစ်းနွဳန္းအပိုင္းအစကို ေစ်းသြားျခင္းျဖင့္ ေရးျပလိုက္တာ တကယ္ကို ေစ်းေရာက္သြားသလို ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ မေဒ၀ီ့စာကို ဖတ္ျပီး ျမန္မာျပည္မွာ ရွိေသးတဲ့ အလုပ္ရွင္ အလုပ္သမား ခြဲျခားမွဴ ၊ အိမ္ေဖၚ (ကြ်န္ စနစ္) ဆက္လက္ရွင္သန္ေနေသးမွဴ ၊ ေတြကို ေတြ ့ရေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါ။
ျဖစ္နိဳင္မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္က အမ်ားသံုးနိဳင္တဲ့ အင္တာနက္ ကာလ္ေဖးလ္ ေတြမွာ ဘယ္လို သံုးရတယ္ ဘယ္ေလာက္ေပးရတယ္ စသည္ျဖင့္ ေရးျပေပးနိဳင္မယ္ဆို ရင္ ေကာင္းမယ္။
ေလးစားစြာျဖင့္
အခုတေလာ မေမေရးတဲ့ စာေတြက သရုပ္ေဖာ္ေတြဘက္ကို ေဇာင္းေပးေပမယ့္ ေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ေလးေတြလဲ ေတြ႔ရတယ္။
အင္း… ဒါေတြဖတ္ၿပီး စာရင္းမေပါင္းပဲကို မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေပါင္းၾကည့္ဦးမွ။
၀က္သား ၅၀၀၀
ငါး ၁၅၀၀
ငါးျမစ္ျခင္း ၂၀၀၀
အာလူး ၆၀၀
ငါးေျခာက္ ၇၀၀
ႀကံမဆိုင္ ၃၀၀
ခ်ဥ္ေပါင္ ၁၀၀
မ်ွစ္ ၁၀၀
ေဂၚဖီ ၁၀၀
ကင္းပံုသီး ၂၅၀
နံနံပင္ ၅၀
ဘူးသီး ၂၀၀
------------------------------
စုစုေပါင္း ၁၀၉၀၀
ဒါေတာင္ ဆိုကၠားခနဲ႕ ႏြားႏို႕ဖိုးမပါေသးဘူး။ မေမဓါ၀ီက “ကြ်န္မရဲ႕ေအးခ်မ္းတဲ႕ မနက္ခင္းေလးတဲ႕”။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ဒီစာဖတ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ခ်မ္းသြားတယ္၊ ေက်ာေလ။
အစ္မေရ ... အစ္မေရးတဲ့ ေစ်းခင္းေလးက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းႏွီးေနသလိုပဲ။ ၄၃ ဘတ္စ္ကားဂိတ္နဲ႕ ႏြားႏို႕ဆိုင္ေပါင္းလိုက္ေတာ့ မဟုတ္မွလြဲေရာ အေရွ႕မွာ မီးသတ္စခန္းလဲ ရွိတယ္နဲ႕တူတယ္။
ျမန္မာျပည္အတြက္ အလြမ္းေျပစာစုေလးအတြက္ ေက်းဇူးပါမေမ။ အားေပးလ်က္ပါ။
m
Post a Comment