ေမတၱာ့ ၀န္တာ ...

ငယ္ငယ္ကတည္းက ခုထိေအာင္ ခဏခဏ ၾကည့္ခဲ့ဖူးၿပီး ႀကိဳက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကား တကားရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ၀င္းဦး၊ တင္တင္ျမနဲ႔ ခ်ဳိၿပံဳးတို႔ အဓိက ပါ၀င္ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ ‘တေက်ာ့ ႏွစ္ေက်ာ့ ေတးကိုသီ’ ဇာတ္ကားပါပဲ။ ဒီဇာတ္ကားကို ျမန္မာ့႐ုပ္သံမွာ ခဏခဏ လႊင့္ခဲ့တာမို႔႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကည့္ဖူးၾကမွာပါ။

ဒီဇာတ္ကားထဲ က်မအႏွစ္သက္ဆံုး အခန္းကေတာ့ ေနာက္ဆံုးဇာတ္သိမ္းခန္း ေလးပါပဲ။ တင္တင္ျမဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ေမြးစားသမီးမွန္းသိသြားတဲ့ေနာက္ ေမြးစား မိဘ ႏွစ္ပါးကို စြန္႔ခြါၿပီး အေမရင္းဆီထြက္သြားခဲ့တယ္။ မေကာင္းမႈနဲ႔ အသက္ ေမြးေနတဲ့ အေမရင္း (ခင္ေလးေဆြ) က ေမြးစားမိဘေတြထံ ျပန္သြားဖို႔ ေငါက္ငမ္း ေျပာေပမဲ့ မရဘူး။ တခ်ိန္တည္းမွာ ဂီတပေဒသာ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲက က်င္းပေနတယ္။ သူ႔ရဲ႕ တာ၀န္အရ အဲဒီပြဲမွာ ေဖ်ာ္ေျဖေပးရမယ္။ အားလံုးက သူ႔ကို ေမွ်ာ္ေနၾကၿပီ …။

သူ … ဘာလုပ္မလဲ … ။

သူဟာ ၀င္းဦးရဲ႕ အခ်စ္ကိုလည္း ဆံုး႐ႈံးခဲ့တဲ့အျပင္၊ ညီမေလးျဖစ္သူ ခ်ဳိၿပံဳးက အထင္လြဲ၊ တသက္လံုးက မိဘအရင္းလို႔ ထင္ခဲ့မိတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးဟာလည္း ေမြးစားထားသူ ေတြျဖစ္ေနေတာ့ … သူ႔စိတ္ထဲ မခံစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားခဲ့တာ … ။ သူ ရွက္လည္း ရွက္တယ္။ ထင္မထားတာေတြလည္း ျဖစ္လာလို႔ ဒီေလာက .. ဒီအသိုင္းအ၀ိုင္းကေန လြတ္ေျမာက္လို လြတ္ေျမာက္ျငား ထြက္ေျပးသြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ … သူ႔မွာ တာ၀န္ ဆိုတာႀကီးက ရွိေနေသးတာ .. ။

“သူ …ျပန္လာပါလိမ့္မယ္ … သူဟာ တာ၀န္ေက်ပြန္သူ တေယာက္ဆိုရင္ သူ႔တာ၀န္သူ သိမွာပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ ထြက္ေျပးမွာ မဟုတ္ပါဘူး … သူ႔နာမည္ကို ေၾကညာထားလိုက္ပါ”

လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ စကားမ်ဳိး ၀င္းဦးက ေျပာခဲ့တယ္။ အခမ္းအနားမွဴးက အစီအစဥ္ မွာ သူ႔နာမည္ကို ေၾကညာလိုက္ခ်ိန္မွာပဲ သူ …ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ စင္ေပၚမွာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေနရာယူၿပီး သီခ်င္းမဆိုခင္ စကားအနည္းငယ္ ေျပာပါရေစလို႔ ခြင့္ပန္တယ္။

သူဟာ ေမတၱာတရားေတြကို နားမလည္ဘဲ အားလံုးကို ေက်ာခိုင္း စြန္႔ခြါ ထြက္ေျပး ဖို႔ ၾကံစည္ခဲ့မိတယ္ … ခုခ်ိန္မွာ သူနားလည္ၿပီ … သူ႔တာ၀န္သူ ေက်ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ သူျပန္လာပါၿပီ … လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ စကားေလးေတြ ေျပာၿပီး ….
တေက်ာ့ႏွစ္ေက်ာ့ ေတးကိုသီ … ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကေလး သီဆိုရင္း ဇာတ္ကားကို နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္။ (မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေရးျပတာပါ။ အနည္းအက်ဥ္း လြဲခ်င္ လြဲပါလိမ့္မယ္။)

က်မ သေဘာက်တာက …
“တာ၀န္သိသူတေယာက္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ထြက္ေျပးမွာ မဟုတ္ဘူး” ဆိုတဲ့ စကားရပ္ကိုပါ။

အဟုတ္ပါပဲ … ။
တာ၀န္ဆိုတဲ့စကားကို တခ်ဳိ႕က တလြဲမွတ္ယူဆၾကတယ္။ တာ၀န္အရ လုပ္ရတာ ဆိုရင္ ေစတနာမပါဘူး လို႔ ထင္ၾကတယ္။ တကယ္တမ္း တာ၀န္သိသူမွာသာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ သူဟာ တစံုတခုကို ေဆာင္ရြက္တဲ့အခါ ဒါဟာ ငါလုပ္ရမယ့္ တာ၀န္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ လုပ္တယ္ဆုိရင္ သူ႔အလုပ္ဟာ ပိုၿပီး ျမန္ဆန္စြာ ၿပီးေျမာက္ ေအာင္ျမင္ပါမယ္။ တာ၀န္အရ ျပဳလုပ္တယ္ဆိုတာ … ၿပီးၿပီးေရာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း လုပ္တာကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ဖူးလုိ႔ က်မကေတာ့ ခံယူထားပါတယ္။ ကိုယ္ လုပ္ကို လုပ္ရမယ့္ တာ၀န္ဆိုတာ သိေနရင္ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ၿပီးၿပီးေရာ လုပ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီအသိရွိသူတိုင္း တစံုတခု ျပဳတဲ့အခါ ေစတနာေလး အလိုလို ကပ္ပါသြားမွာပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ … ဒီ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာ တင္တင္ျမက ပုဂၢလိကခံစားခ်က္ေတြ ေရာျပြမ္းၿပီး ႐ုတ္တရက္ သူ႔ တာ၀န္ကိုေမ့သလိုျဖစ္ကာ ေရွာင္ေျပး တိမ္းခြါသြားခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူဟာ ဆင္ျခင္တံုတရားရွိသူပီပီ သူ႔အေပၚထားရွိတဲ့ လူေတြရဲ႕ ေမတၱာတရား ကိုလည္း နားလည္ သေဘာေပါက္ၿပီး သူ႔တာ၀န္သူ ေက်ပြန္ေအာင္ ျပန္လည္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
***
ထြက္ေျပးျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မေမၿငိမ္းက အခုလို ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။
***
တကယ္ပဲ လူမႈေလာကထဲ ေနစရာေနရာမရွိေတာ့ဘူးလို႔ ခံစားရဖူးခ်ိန္မွာ က်မလဲ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ကဗ်ာကို နာမည္ေပးမိတာကိုက …

“ထြက္ေျပးတဲ့အခါ”

ထြက္ေျပးတဲ့အခါ…
ပိတ္ဆို႔လမ္းေတြ က်ယ္ေျပာ
သဲဆူးေတာေတြ ျဖတ္နင္းရင္း
ဟင္းလင္းပြင့္ရင္ကေတာင္ ေလးလံရဲ႕။

ထြက္ေျပးတဲ့အခါ…
မ်က္လံုးမ်ားစြာၾကား
ျပားျပား၀ပ္အက်ဥ္းက်
ပါးစပ္ေပါက္ေတြက ကာဆီးေတာင္တန္း
က်ရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြက ပင္လယ္။

ထြက္ေျပးတဲ့အခါ…
နာက်င္ျခင္းေျမြေတြက
ခႏၶာကိုလိမ္ပတ္
ညွစ္သတ္ေတာ့
ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့အသက္က
မ်က္လံုးျပဴးမ်က္ဆံျပဴးနဲ႔ ႐ုန္းထ
သူ႔ဘ၀ကို
ပို႐ုပ္ၾကြလာေစျပန္တယ္။

ထြက္ေျပးတဲ့အခါ…
အရိပ္ေတြဟာ
နဂိုထက္ျမန္ျမန္ပိုလိုက္
ဒါနဲ႔ပဲ
မိုက္မဲတဲ့ အသည္းက
ေမ့ထားသမွ်ကို
ပို ပို သတိရ
အဲဒီအခါ…
နင္ဟာ အနာတရနဲ႔သာ
ထိုက္တန္တဲ့ေကာင္လို႔
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆဲေရးရ…။

တကယ္တမ္းက်…
ထြက္ေျပးရ တာကိုက…
ထြက္ေျပးမရ…တာ။ … ။

ေမျငိမ္း(၁၉၉၆)

က်မကေတာ့ လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲမွာ ထြက္ေျပးတာဟာ တကယ့္အေျဖမဟုတ္ဘူးလို႔
နားလည္ခဲ့တယ္ ထင္ပါရဲ႕။
……………………………………ေမၿငိမ္း (ဇြန္ ၁၃)
***
မေမျငိမ္း ေရးခဲ့သလိုပဲ …
တခါတေလ … က်မလည္း ဒီလိုမ်ဳိးခံစားခဲ့ဖူးပါတယ္။ အနီးစပ္ဆံုး ဘေလာ့နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ တအားစိတ္႐ႈပ္ေထြး မြန္းက်ပ္လာတဲ့အခါ ဘေလာ့ ေလာကႀကီးက ထြက္ေျပး ေက်ာခိုင္းၿပီး ေအးရာ ေအးေၾကာင္းသာ ေနေတာ့မယ္ … လို႔ စိတ္ကူးခဲ့မိဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ …
ထြက္ေျပးျခင္းဟာ ထြက္ေပါက္လား … ။
ထြက္ေျပးျခင္းဟာ အေျဖလား … ။
ထြက္ေျပးျခင္းရဲ႕ ရလဒ္က အေကာင္းလား … အဆိုးလား … ။
စသျဖင့္ က်မ ျပန္ေတြးေတာမိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အားတင္းၿပီး က်မ ဆက္ေရး ျဖစ္ပါတယ္။ က်မကို အားေပးၾကသူတခ်ဳိ႕ဆီက ခြန္အားေတြလည္း ပါတာေပါ့ေလ။

ခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ … က်မဟာ ဘေလာ့ေရးတာကို တာ၀န္တရပ္လို သေဘာ ထားၿပီး ေရးႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ က်မႀကံဳေတြ႕ရတဲ့အျဖစ္အပ်က္၊ အေၾကာင္းအရာ၊ က်မ ခံစားမိသမွ်ေတြကို ခ်ေရးတဲ့အခါ က်မလုပ္ရမယ့္ တာ၀န္တရပ္ကို ေဆာင္ရြက္ တယ္လို႔ သေဘာထားႏိုင္ခဲ့တယ္။ က်မ ဘေလာ့အတြက္ က်မမွာ တာ၀န္ရွိတယ္၊ ဒီတာ၀န္ကို က်မ သိတတ္ နားလည္တတ္ရမယ္ … ကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ယူႏိုင္စြမ္း ရမယ္ … လို႔ စဥ္းစားမိတဲ့အခါ က်မ ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ထြက္ေျပး လို႔လည္း မရေတာ့ဘူး။ ထြက္ေျပးရင္ က်မဟာ တာ၀န္မသိသူ တေယာက္ျဖစ္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ က်မ သိပ္စိတ္ပင္ပန္းလာတဲ့အခါ … ခဏတျဖဳတ္ အားယူခ်င္ အားယူမယ္ … အနားယူခ်င္ အနားယူမယ္ … ေက်ာခိုင္း ထြက္ေျပးဖို႔အထိေတာ့ စိတ္ကူးမရွိသလို စိတ္လည္း မကူးမိေတာ့ပါဘူး။
***

အခု … က်မတို႔ရဲ႕ ဘေလာ့မိတ္ေဆြႀကီး ကိုသံလြင္တေယာက္ ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္ တခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ သူ႔အေပၚထားၾကတဲ့ ေမတၱာတရားေတြကို ဥေပကၡာျပဳၿပီး သူ သိပ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ဘေလာ့ ေလာကကိုေတာင္ ေက်ာခိုင္း ထြက္ေျပးဖို႔ ႏႈတ္ဆက္ ေနပါၿပီ။

ဒါေပမဲ့ … က်မ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ … ။
သူဟာ သူ႔ေပၚမွာထားရွိၾကတဲ့ သူသူငါငါရဲ႕ ေမတၱာတရားေတြကို အသိအမွတ္ျပဳ မယ္ ဆိုရင္ …
ဘေလာ့ေရးျခင္းဟာ သူ႔ရဲ႕ တာ၀န္တရပ္ကို ထမ္းေဆာင္ျခင္းလို႔ သေဘာေပါက္ နားလည္မယ္ဆိုရင္ …
ေမတၱာတရားရဲ႕ အတိမ္အနက္ …
တာ၀န္ ဆိုတဲ့ စကားရဲ႕ အနက္အဓိပၸါယ္ …
သူ ေသခ်ာ အေလးထားမိမယ္ ဆိုရင္ …
သူဟာ သူခ်စ္တဲ့ လမ္းကေလးဆီကို …ျပန္လာလိမ့္မယ္လို႔ … က်မ ယံုၾကည္ ေနမိပါတယ္။
***
ေမတၱာျဖင့္ …

ေမဓာ၀ီ
၅ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၇
ည ၁၁ နာရီ ၂၀