ညတုန္းက ...

ညတုန္းကေပါ့ …
ဒီညေတာ့ ေစာေစာအိပ္မယ္ဆိုၿပီး ကြန္ပ်ဴတာပိတ္ အိပ္ရာ၀င္ေတာ့ ၁၂ နာရီ စြန္းစြန္းျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္ခါစရွိေသး အသံဗလံဆူဆူညံညံေၾကာင့္ ႏိုးလာၿပီး မ်က္စိမွိတ္ထားရင္း နားစြင့္မိတယ္။ က်မရဲ႕ အမႀကီး ေအာ္က်ယ္ ေအာ္က်ယ္နဲ႔ ဖုန္းေျပာေနတာပါ။ သူေျပာတာနားေထာင္ေနရင္း က်မမ်က္လံုးေတြ ျပဴးက်ယ္သြားတယ္။ သူက တာေမြၿမိဳ႕နယ္ လွ်ပ္စစ္ဌာနကို ဖုန္းဆက္ေနတာ။

ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ။
က်မတို႔၀င္းနဲ႔ ကပ္ရပ္မွာ ပါ၀ါစေတရွင္တခုရွိတယ္။
(ပံုမွာျမင္ရတဲ့ အေဆာက္အဦးေလးပါ၊ အဲဒါက ၂၀၀၅ ခုႏွစ္က ႐ိုက္ထားတဲ့ပံု)

အဲဒီပါ၀ါစေတရွင္ထဲကေနၿပီး မီးေတြ တေဖာက္ေဖာက္နဲ႔ ေရွာ့ျဖစ္ေနတာမို႔ တာေမြအီးပီစီကို ဖုန္းဆက္ျပီး ေျပာေနတာပါ။ တာေမြၿမိဳ႕နယ္ အီးပီစီ႐ံုးက တာ၀န္က်သူေတြဟာ အမႀကီးကို ေသခ်ာစစ္ေဆး ေမးျမန္းပါတယ္။ ေနရာတို႔ ျဖစ္ပံုတို႔ အေသးစိတ္ေမးလည္း ၿပီးေရာ …. အဲဒီအပိုင္းက က်ေနာ္တို႔ တာေမြၿမိဳ႕နယ္ အပိုင္ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ မဆိုင္ဘူးလို႔ ဆိုပါေလေရာ။

တကယ္လည္း က်မတို႔က တာေမြနဲ႔ ဗဟန္း နယ္စပ္မွာ ေရာက္ေနတာပါ။ ဟိုဘက္လမ္းကူးရင္ တာေမြ၊ က်မတို႔ဘက္အျခမ္းက ဗဟန္း ဆိုေတာ့ကာ သူတို႔နဲ႔ မဆိုင္ဘူး ေျပာရင္လည္း ေျပာလို႔ရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ပါ၀ါစေတရွင္နဲ႔ တာေမြ အီးပီစီ႐ံုးက ၃ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္႐ံုနဲ႔ ေရာက္ႏိုင္တာမို႔ က်မ အမႀကီးက တာေမြကို ဖုန္းဆက္လိုက္တာ … သူက အဲဒီလိုရွင္းျပေပမဲ့ .. အလကားပါပဲ။ မဆိုင္ဘူးခ်ည္း တြင္တြင္ေျပာတာနဲ႔ ဗဟန္းကိုထပ္ဆက္ရျပန္တယ္။

ဗဟန္းအီးပီစီကေတာ့ အိပ္ေနၾကဟန္တူပါတယ္။ မိုးကလည္း ေအးေအးနဲ႔ဆိုေတာ့ … ဖုန္းကိုေတာ္ေတာ္နဲ႔ လာမကိုင္ပါဘူး။ လာကိုင္ျပန္ေတာ့လည္း အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔။ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ရွင္းျပေတာ့ … ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ ဆိုၿပီးသာ ဖုန္းခ်သြားတယ္ ေရာက္မလာၾကဘူး။ က်မတို႔လည္း တအိမ္လံုးႏိုးၿပီး အဲဒီပါ၀ါစေတရွင္ေလးကိုပဲ ၾကည့္ေနၾကရပါတယ္။ မၾကည့္လို႔ မျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြက ျဖစ္ခဲ့ဖူးလို႔ ပါပဲ။

ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ကထင္ပါတယ္။ ေသခ်ာေတာ့မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ မနက္ဖက္ အိပ္ရာထဲမွာ အိပ္ေကာင္းေနတုန္း ေဖာင္းခနဲ ေဖာင္းခနဲ ေပါက္ကြဲ သံေတြ ၾကားလို႔ ဘာမ်ားလဲထအၾကည့္ အိမ္နံရံျဖဴျဖဴမွာ မီးရိပ္နီနီေတြ တလႈပ္လႈပ္ ထင္ေနတာကို ျမင္လိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကမန္းကတန္းအိပ္ရာသိမ္း … အိပ္ေပ်ာ္ ေနတဲ့ ေမာင္ေလးကို အတင္းႏႈိးၿပီး အိမ္ျပင္ထြက္လိုက္ေတာ့ အဲဒီ အေဆာက္အဦး ေလးထဲက မီးညြန္႔ မီးလွ်ံေတြ လွ်ံထြက္ေနတာကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ က်မတို႔ ျခံ၀င္းရဲ႕ အုတ္တံတိုင္းနဲ႔ ဒီအေဆာက္အဦးက ကပ္ရပ္ပါပဲ။ ေႏြဘက္မို႔ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။ ဒါနဲ႔ မီးသတ္ကိုဖုန္းဆက္သူကဆက္၊ အနားက အုတ္ေရကန္ထဲက ေရေတြနဲ႔ပက္သူက ပက္ … က်မတို႔လည္း ဘာပစၥည္းမွ မသိမ္းမိဘဲ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ အဲဒါေတြပဲ ၀ိုင္းၾကည့္ေနမိတယ္။ ရင္ထဲ ေတာ့ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေပါ့။

မီးသတ္ကားေရာက္လာၿပီး အဲဒီအေဆာက္အဦးေလးရဲ႕ တံခါးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ အံုးခနဲ ေပါက္ကြဲသံႀကီးျမည္သြားပါတယ္။ လမ္းမမွာလည္း လူေတြေရာ ကားေတြ ေရာအျပည့္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မီးညြန္႔က်ဳိးၿပီး မီးျငိမ္းသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ မီးသတ္၀န္ထမ္းတေယာက္ အသက္ဆံုး႐ႈံးသြားပါတယ္။ အဲဒီလိုမ်ဳိး ၂ ခါတိတိ ျဖစ္ဖူးတာ မို႔ ဒီတခါ က်မတို႔ လန္႔ေနၾကတာပါ။ လန္႔လို႔လည္း တာ၀န္ရွိသူေတြဆီ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကား ရတာပါပဲ … ။
***
အဲ … ဗဟန္းအီးပီစီကလည္း ေရာက္လာမယ္ထင္သလား။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မလာ ႏိုင္တဲ့အဆံုး အမႀကီးက ထပ္ဖုန္းဆက္ရျပန္ပါတယ္။ အထဲမွာလည္း ေပါက္သံ ေတြ တထိန္းထိန္းနဲ႔ ျမည္ေနတဲ့အျပင္ မီးပြါးေတြက တလက္လက္ ျဖစ္ေန ပါေသးတယ္။
က်မ အမႀကီးကလည္း စိတ္ႀကီးသူပီပီ … ရွင္တို႔ မလာဘူးဆိုရင္ တရပ္ကြက္ လံုးကို ႏႈိးျပီး ေျပာလိုက္မယ္ … ဆိုတာကတမ်ဳိး … 199 ကိုဖုန္းဆက္မယ္ ဆိုတာ က တဖံု … မ်ဳိးစံုေျပာေတာ့မွ … ခုလာခဲ့ပါမယ္ အမ ဆိုၿပီး နာရီ၀က္အၾကာမွာ ဆိုင္ကယ္ေလး တဖြတ္ဖြတ္နဲ႔ လူ ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။

သူတို႔က က်မတို႔ရပ္ကြက္ကို မီးေပးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ မီးျဖတ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီကို အျမဲ လာေနက်ပါပဲ။ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ မီးျဖတ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရာက္ေအာင္ လာႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဒီပါ၀ါစေတရွင္ထဲက မီးလိုင္း ထိန္းခ်ဳပ္ခလုတ္ေတြဟာ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္အတြက္ေရာ တာေမြၿမိဳ႕နယ္အတြက္ပါ ရွိပါတယ္။ ဒါကို သူနဲ႔ မဆိုင္ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ လႊဲခ်ေနၾကတာကေတာ့ျဖင့္ လံုး၀ကို အလုပ္မဟုတ္တာပါ။ အကယ္၍မ်ား မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း အရင္လို ထပ္ၿပီး ေပါက္ကြဲခဲ့ရင္ … ဘယ္သူ႔မွာ တာ၀န္ရွိသလဲ … ဘယ္သူ႔ဘယ္သူ လႊဲခ်ေနၾကဦး မလဲ … က်မ စဥ္းစားေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
ဇူလိုင္ ၆ ၊ ၂၀၀၇
ေန႔ ၁၁ နာရီ ၃၀ မိနစ္