မိုးသည္းညေန ....

အံု႔မႈိင္းေနေသာ ေကာင္းကင္က စိတ္အလိုမက်သည့္ အပ်ဳိမ၏ မ်က္ႏွာထားႏွယ္ တသုန္သုန္ တမႈန္မႈန္။ ေကာင္းကင္က သုန္မႈန္ေနေတာ့လည္း ၀န္းက်င္တခြင္လံုးက ႐ႈေလတိုင္း ညိဳ႕ညိဳ႕ဆိုင္းဆိုင္း မႈိင္းမႈိင္းပ်ပ်။ ေျခခင္းလက္ခင္း မသာလွေသာ ဒီညေနမွာမွ အျပင္ထြက္ရန္ အေၾကာင္းက ဖန္လာတာမို႔ ေဆာင္းေနက် ထီးကေလးကို ဆြဲကာ အိမ္မွ ထြက္ခဲ့ရေလ၏။ အိမ္မွ ထြက္ခါစကေတာ့ မိုးက မရြာေသး။ တလွမ္းႏွစ္လွမ္း ေလွ်ာက္ခါမွ မိုးစက္ေတြတဖြဲဖြဲ ရြာက်လာေတာ့သည္။

သြားရမည့္ခရီးက သိပ္ေတာ့ မေ၀းလွ။ အိမ္မွ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ အလြန္ဆံုး ၁၅-မိနစ္မွ်သာ။ အငွားကားလည္း စီးရန္မလိုအပ္၊ ဆိုက္ကားျဖင့္လည္း မသြားခ်င္သျဖင့္ လမ္းပဲေလွ်ာက္မည္ဟု စိတ္ကူးျပီး ထြက္ခဲ့သည္။ မိုးက ဖြဲရာမွ တျဖည္းျဖည္း သည္း၍လာေခ်ျပီ။ ကားလမ္းမထက္မွာ ေရေတြတေဖြးေဖြး။ ကေလးတခ်ဳိ႕ မိုးေရထဲ ေျပးလႊား ကစားေနၾကသည္။ မိုးကာျခံဳထည္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ ဆိုက္ကားနင္းသူတဦး သည္းထန္ေနေသာ မိုးကိုဆန္ကာ အားစိုက္နင္းေန၏။ ထိုဆိုက္ကားေပၚမွ ေက်ာခ်င္းကပ္ ခရီးသည္ ႏွစ္ဦးကေတာ့ ထီးတေခ်ာင္းတည္းႏွင့္ မလံုမလဲ စိုစိုရႊဲေနၾကျပီ။

လူသြား ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ စည္ပင္သာယာမွ တက္စိုက္ထားေသာ ေရတမာပင္ပ်ဳိေလးေတြက ေလအထန္ မိုးအေ၀ွ႕မွာ လႈပ္ယမ္း ခါတိမ္း ယိမ္းတႏြဲ႕ႏြဲ႕။ ဒီသစ္ပင္ေတြကို ေရွာင္ရင္း၊ ေရအိုင္ ရႊံ႕ဗြက္ေတြကို ေက်ာ္လႊားရင္း ကြဲအက္ ယိုယြင္းေနေသာ ပလက္ေဖာင္းခင္း မ်ားေပၚ သတိထားေလွ်ာက္ေနရင္းက စီးထားသည့္ ကတၱီပါဖိနပ္ တခုလံုး မိုးစြတ္ကာ ရႊတ္စိ ရႊတ္စိ ျဖစ္လို႔ေန၏။ ဒီၾကားထဲ ေျခခံုေပၚကို သဲမႈန္ေတြက ခုန္ခုန္ တက္ၾကေသးသည္။ မိုးတြင္းဘက္ အျပင္ထြက္တာ ကတၱီပါ ဖိနပ္စီးေတာ့လည္း ဒီိလုိပဲ ျဖစ္ေပေတာ့မေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူၾကီး သူမေတြက … “ဒီခရီး ဒီထီးနဲ႔၊ ဒီအရပ္ ဒီဖိနပ္နဲ႔” … လို႔ ေျပာခဲ့သည္ပဲ ျဖစ္မည္။ ဘယ္အရာမဆို သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အသံုးခ်မွလည္း အဆင္ေျပႏိုင္မည္ မဟုတ္လား။

ကားတစီးက ၀ီးခနဲ ကပ္ျဖတ္သြားသျဖင့္ ေရစက္ေတြစင္ကုန္သည္။ လံုခ်ည္ေအာက္ဖ်ားပိုင္းက မိုးေရထိလို႔ ကပ္တပ္တပ္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ေျခလွမ္းေတြက တုံ႕ဆိုင္းတံု႔ဆိုင္း။ ေလ႐ိုင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တိုက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ေလလာသည့္ဘက္ ထီးကို ဦးတည္ကာ ျမဲျမဲဆုပ္ကိုင္ ထားလိုက္ရ၏။ ေလျပင္းဒဏ္ေၾကာင့္ နဂိုက မခိုင္သည့္ ထီးခ႐ိုင္ေတြက ညြတ္ကယ္ ညြတ္ကယ္။ ေလွ်ာက္ေနရင္း မိုးေရာေလပါ သည္းထန္လာျပန္တာမို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ေႏွးေကြးၿပီး ခရီးက သိပ္မတြင္လွ။ စက္ဘီးတစီးႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ မိုးကာမပါ ထီးမပါဘဲ မိုးေတြထဲမွာ သြားေနတာကို ျမင္ရ၏။ ဒါလည္းပဲ တမ်ဳိးအေကာင္းသား၊ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသည့္ ထိုမိန္းမသူကိုပင္ အားက်မိေသးသည္။ မ်က္ႏွာႏွင့္ ဆံပင္ေတြ ေရစိုရႊဲေနေပမဲ့ သူ႔ၾကည့္ရတာ အပူအပင္ ကင္းလြန္းေပစြ။

ၾကည့္ေနရင္း စက္ဘီးကလြန္သြားျပန္သည္။ လမ္းတေလွ်ာက္က ဆိုင္တန္းကေလးေတြရဲ႕ အမိုးစြန္းေအာက္ ခရီးသြားတခ်ဳိ႕ မိုးခိုေနၾကသည္။ မိုးခိုေနေသာ လူေတြကိုၾကည့္ရင္း ငွက္ကေလးေတြလည္း ဘယ္ေရာက္ေနၾကပါလိမ့္ … ဟု ပူပန္ေနမိျပန္ေသး၏။ သည္စဥ္မွာပဲ ေဆာင္းထားသည့္ထီးက မိုးေရစက္ေတြ တေပါက္ေပါက္ ကိုယ္ေပၚသို႔ က်လာေလသည္။ ထီးရြက္ကပါး၊ ထီးေခါင္က မလံုေတာ့ မိုးၾကီးတဲ့ ဒဏ္ကို မခံႏိုင္သျဖင့္ တစက္စက္ ယိုက်လာ ျခင္းပင္။ ေခါင္ကမလံုျပီဆိုမွျဖင့္ … ဒီထီးက ဘယ္လိုလုပ္ အသံုးက်ေတာ့မွာလဲ။ မိုးသည္းလာေလ မိုးစက္ေတြက ပိုယိုက်လာေလ။ ေခါင္တည့္တည့္က ယိုက်သည့္ ဒီမိုးစက္ေတြကို ဘယ္ညာယိမ္းၿပီး တိမ္းေရွာင္လို႔လည္း မရ။ ယိုက်လာသည့္ မိုးေရေတြက ဦးေခါင္းေပၚ၊ ပုခံုးေပၚ၊ လက္ေပၚ။ တစက္ ျပီးေတာ့ တစက္ …ေနာက္ တစက္စက္ ။

ဆက္လက္ ေလွ်ာက္ေနစဥ္မွာ ေရွ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းက အမ်ဳိးသမီးႀကီး တေယာက္ ထီးမပါ ဘာမပါ ေခါင္းေပၚမွာ တစံုတခုတင္ျပီး အေျပးတပိုင္း ေလွ်ာက္ေနသည္ကို ျမင္ရ၏။ ဒီ့ေနာက္ေတာ့ စက္သံုးဆီေတြကို တရားမ၀င္ ေပၚေပၚထင္ထင္ ေရာင္းသည့္ လမ္းေဘး ဆိုင္ကေလး တဆိုင္၏ အမိုးေအာက္ ၀င္ေရာက္ မိုးခိုသြားသည္။

“တူမႀကီးေရ … အေဒၚ ထီးမပါလို႔ ခဏလိုက္ခဲ့ပါရေစ”
ထိုဆိုင္ေရွ႕မွ ျဖတ္ေက်ာ္အသြားမွာ သူကေျပးထြက္လာၿပီး ထီးရိပ္လာခိုေလ၏။
“ဟုတ္ကဲ့ … အေဒၚက ဘယ္သြားမွာလဲ”
“ေရွ႕နားက ကားဂိတ္တင္ပါပဲ”

ဒီလိုနဲ႔ ယိုင္တိယိုင္ထိုး က်ဳိးမတတ္ ထီးကေလးျဖင့္ ႏွစ္ကိုယ္စာ မလံု႔တလံု မိုးရင္း ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ ခဲ့ရျပန္၏။
မိုးကသည္းသည္ထက္ သည္းလာေတာ့ ထီးက လြင့္မတတ္၊ လန္မတတ္။ ေခါင္ကက်သည့္ ေရကလည္း မဆံုးႏိုင္ေအာင္ တစက္စက္။ ပလက္ေဖာင္း အေပါက္ေတြကို မနည္းတိမ္းေရွာင္ရင္း တေယာက္ခ်င္း သြားမွအဆင္ေျပမည့္ ဒီပလက္ေဖာင္း လမ္းက်ဥ္းေလးထက္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား ပူးတံု ခြါတံု သြားေနၾကရသည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ ကိုယ္တျခမ္းစီမွာ မိုးေတြရႊဲေနမွာ အေသအခ်ာပင္။

“မိုးမရြာေလာက္ဘူးထင္ျပီး ထီးကို ထားခဲ့တာ၊ မိုးက ႐ုတ္တရက္ရြာေတာ့ ဒုကၡကို ေရာက္ေရာ၊ ငါ့တူမႀကီးလို ဆံပင္တိုရင္ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ အေဒၚက ဆံပင္ရွည္ေတာ့ မိုးထိျပီးရင္ …. ….. …..”
စသျဖင့္ မိုးသည္းထဲမွာ စကားေတြ မစဲေအာင္ ေျပာေနေတာ့၏။ လမ္းတဖက္ ကားဂိတ္ဆီ သူသြားလိုေသာ ေနရာ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးျပီး ကားတစီးေပၚ တက္သြားသည္ထိ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ အေျပးအလႊား ကားေပၚတက္သြားသူက တခ်က္ကေလးပင္ ျပန္ငဲ့မၾကည့္ခဲ့။ ထိုကားထြက္သြားမွ ကိုယ္လိုရာခရီးကို လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ ရျပန္သည္။

ခိုနားသူတို႔ သဘာ၀ဆိုတာ ဤသို႔ႏွင္ႏွင္ပင္။
ေနာက္ေတာ့လည္း ဒီအရိပ္မွာ ခဏတာ ခို၀င္ခဲ့ဖူးပါလားဆိုတာ သတိရခ်င္မွ ရေပဦးေတာ့မည္။
ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီလိုပါပဲ။ အရိပ္ေပါင္းမ်ားစြာေအာက္ နားခိုခဲ့ဖူးသည္၊ ေပ်ာ္ေမြ႕ခဲ့ဖူးသည္၊ ျပီးေတာ့ လစ္လ်ဴ႐ႈခဲ့ဖူးသည္၊ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ထပ္တဖန္ ခိုနားစရာ အရိပ္မ်ား သြားရင္းလာရင္း ထပ္မံ ၾကံဳေတြ႕ရလိမ့္ဦးမည္ မဟုတ္ပါလား။

ဒီလိုႏွင့္ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေနပူထဲေရာက္လိုက္၊ အရိပ္ေအာက္၀င္လိုက္၊ မိုးသည္းေန႔ေတြကို ႀကံဳေတြ႕လိုက္ႏွင့္ပင္ …. မဆံုးတမ္း တေရြ႕ေရြ႕ ဆက္သြားေနရဆဲ။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ … လိုရာခရီး မေရာက္မခ်င္းေတာ့ မလံု႔တလံု ႏံုခ်ာလွေသာ ဒီထီးကေလးကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ကာပင္ ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရဦးမည္သာတည့္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၁၊ ေမ၊ ၂၀၀၇
ည ၁၁ နာရီ ၄၆